Psyche
alle pijlers
Woehelp...hoe word ik zelfstandig en volwassen?(ben 34)
zondag 1 juni 2008 om 22:02
Ik heb een vriend en 2 kleine kindertjes.
Mijn vriend heeft 3 kinderen: ik en de 2 kleintjes.
Ik ben streng opgevoed waarbij het beter was, als je:
- zoveel mogelijk doet wat de ouders willen
- zoveel mogelijk je mond houdt
- zoveel mogelijk het kleine kind blijft, zonder eigen mening
En nu ben ik zelf ouder (en niet zoveel wijzer) en de vriendin van...
Maarrr...... ik bak er niet veel van.
Ik heb nauwelijks een eigen mening.
Ik geef mijn vriend zowat altijd gelijk.
Ik weet niet zo goed wat normaal is.
Ik ben te lief en te los met de kinders, want ik wil niet zo zijn als mijn moeder (met haar boze extreme explosies bij stout gedrag)
Ik ga liever shoppen (in de speelgoedwinkel) dan schoonmaken.
Ik stel belangrijke regelzaken uit of laat ze in de soep lopen, tot grote ergernis van mijn vriend.
Mijn vriend is op en uitgeput door mij.
(En wat is er dan zo leuk aan mij? mijn humor, mijn spontaniteit, mijn uiterlijk
)
Maar ook dat ik het altijd goed bedoel... maar daar kom ik niet meer mee weg.
Hoe word je volwassen?
Wat is normaal? (binnen een gezin, opvoeding, takenverdeling, werken enz enz)
Hoe word je zelfstandig?
Ik schaam me er voor.
Naar de buitenwereld toe, kom ik zelfverzekerd en sterk over.
Thuis jank ik heel wat af.
Mijn relatie gaat eraan kapot.
Mijn vriend heeft 3 kinderen: ik en de 2 kleintjes.
Ik ben streng opgevoed waarbij het beter was, als je:
- zoveel mogelijk doet wat de ouders willen
- zoveel mogelijk je mond houdt
- zoveel mogelijk het kleine kind blijft, zonder eigen mening
En nu ben ik zelf ouder (en niet zoveel wijzer) en de vriendin van...
Maarrr...... ik bak er niet veel van.
Ik heb nauwelijks een eigen mening.
Ik geef mijn vriend zowat altijd gelijk.
Ik weet niet zo goed wat normaal is.
Ik ben te lief en te los met de kinders, want ik wil niet zo zijn als mijn moeder (met haar boze extreme explosies bij stout gedrag)
Ik ga liever shoppen (in de speelgoedwinkel) dan schoonmaken.
Ik stel belangrijke regelzaken uit of laat ze in de soep lopen, tot grote ergernis van mijn vriend.
Mijn vriend is op en uitgeput door mij.
(En wat is er dan zo leuk aan mij? mijn humor, mijn spontaniteit, mijn uiterlijk
)Maar ook dat ik het altijd goed bedoel... maar daar kom ik niet meer mee weg.
Hoe word je volwassen?
Wat is normaal? (binnen een gezin, opvoeding, takenverdeling, werken enz enz)
Hoe word je zelfstandig?
Ik schaam me er voor.
Naar de buitenwereld toe, kom ik zelfverzekerd en sterk over.
Thuis jank ik heel wat af.
Mijn relatie gaat eraan kapot.
zondag 1 juni 2008 om 22:12
Hey geklutstei 
Wat een lastige situatie zeg! T klinkt eerlijk gezegd alsof je een misschien wel een jeugdtrauma hebt door een te strenge opvoeding..? Waardoor je nu (nog) niet goed weet wat het inhoud om als volwassene te leven. Ik denk dat een therapie gericht op jou problematiek (want er zijn genoeg mensen met dezelfde vragen en klachten als jij!) je zou kunnen helpen. Heb je wel is therapie hiervoor gehad? Zeker omdat je kinderen hebt lijkt het mij belangrijk voor je om er goed mee aan de slag te gaan. En de eerste stap heb je net gezet, knap van je!
Heel veel sterkte!
Wat een lastige situatie zeg! T klinkt eerlijk gezegd alsof je een misschien wel een jeugdtrauma hebt door een te strenge opvoeding..? Waardoor je nu (nog) niet goed weet wat het inhoud om als volwassene te leven. Ik denk dat een therapie gericht op jou problematiek (want er zijn genoeg mensen met dezelfde vragen en klachten als jij!) je zou kunnen helpen. Heb je wel is therapie hiervoor gehad? Zeker omdat je kinderen hebt lijkt het mij belangrijk voor je om er goed mee aan de slag te gaan. En de eerste stap heb je net gezet, knap van je!
Heel veel sterkte!
zondag 1 juni 2008 om 22:31
Dit klinkt me bekend in de oren, alleen wij hebben nog geen kinderen (ben zwanger) en ik sta aan de andere kant, dus in de schoenen van je vriend.
Ik heb het altijd gepikt. Natuurlijk waren er wel uitbarstingen, en beloftes tot beterschap...maar eigenlijk met praktisch nul als resultaat. Betaal eens normaal mee aan de huishoudpot, de kapotte afwasmachine maakt zichzelf niet en de acceptgiro's vullen zichzelf niet in.
Het leven is niet 1 groot feest, mijn hobby is het ook niet maar ieder volwassen mens moet nu eenmaal geloven aan bepaalde kutklussen.
Mijn begrip is nu op en ik vrees voor onze relatie. Vent doet zijn best, maar dat interesseert me eigenlijk niet meer. Ik wil resultaten zien, en anders ga ik het alleen doen.
In zijn hoofd kan ik niet kijken, maar ik denk dat hij ook een tik in zijn jeugd heeft opgelopen. Heeft altijd veel zelf moeten regelen en had (te) veel verantwoordelijkheden. Nu voelt hij zich nergens meer verantwoordelijk voor...of juist wel maar kijkt verlamd toe en doet niets. Steekt liever z'n kop in het zand totdat ik de situatie red. Hij schaamt zich verder dood.
Ieder gedrag heeft een reden, je krijgt er iets voor terug. Hij kan zelf niet goed aangeven waarom hij liever een maagzweer van zorgen oploopt, dan gewoon te handelen en op te lossen.
Praat met jezelf. Wat gaat er in je kop om als je bepaalde dingen NIET doet terwijl het wel zou moeten. Waarom heb je geen eigen mening? Wat vertel je jezelf? Wat vind je van jezelf? Op deze manier kan je hopelijk bepaalde gedragspatronen gaan doorbreken.
Heel veel sterkte, ook voor je partner.
Ik heb het altijd gepikt. Natuurlijk waren er wel uitbarstingen, en beloftes tot beterschap...maar eigenlijk met praktisch nul als resultaat. Betaal eens normaal mee aan de huishoudpot, de kapotte afwasmachine maakt zichzelf niet en de acceptgiro's vullen zichzelf niet in.
Het leven is niet 1 groot feest, mijn hobby is het ook niet maar ieder volwassen mens moet nu eenmaal geloven aan bepaalde kutklussen.
Mijn begrip is nu op en ik vrees voor onze relatie. Vent doet zijn best, maar dat interesseert me eigenlijk niet meer. Ik wil resultaten zien, en anders ga ik het alleen doen.
In zijn hoofd kan ik niet kijken, maar ik denk dat hij ook een tik in zijn jeugd heeft opgelopen. Heeft altijd veel zelf moeten regelen en had (te) veel verantwoordelijkheden. Nu voelt hij zich nergens meer verantwoordelijk voor...of juist wel maar kijkt verlamd toe en doet niets. Steekt liever z'n kop in het zand totdat ik de situatie red. Hij schaamt zich verder dood.
Ieder gedrag heeft een reden, je krijgt er iets voor terug. Hij kan zelf niet goed aangeven waarom hij liever een maagzweer van zorgen oploopt, dan gewoon te handelen en op te lossen.
Praat met jezelf. Wat gaat er in je kop om als je bepaalde dingen NIET doet terwijl het wel zou moeten. Waarom heb je geen eigen mening? Wat vertel je jezelf? Wat vind je van jezelf? Op deze manier kan je hopelijk bepaalde gedragspatronen gaan doorbreken.
Heel veel sterkte, ook voor je partner.
zondag 1 juni 2008 om 23:47
zondag 1 juni 2008 om 23:53
Wij zijn al vanaf 17e/19e bij elkaar, en wonen pas sinds 6 jaar samen. Dan ga je pas echt merken hoe iemand niet-functioneert in een huishouden. Maar veel is te bedekken met de mantel der liefde. Totdat degene met al de lasten gaat doorbuigen.
Nogmaals heel veel succes TO, ik ga ervan uit dat je vent veel van je houdt, en terecht. De situatie is niet onoverkoombaar, de symptomen zijn zelfs vrij makkelijk op te lossen. Maar wat er in je hoofd omgaat (de daadwerkelijke oorzaak) dus niet. Werk daaraan en praat met je partner.
Nogmaals heel veel succes TO, ik ga ervan uit dat je vent veel van je houdt, en terecht. De situatie is niet onoverkoombaar, de symptomen zijn zelfs vrij makkelijk op te lossen. Maar wat er in je hoofd omgaat (de daadwerkelijke oorzaak) dus niet. Werk daaraan en praat met je partner.
maandag 2 juni 2008 om 00:06
iedereen gaat liever winkelen dan schoonmaken (ik wel in elk geval), maar discipline is wat me ertoe zet af en toe wel de klussen te doen die moeten. Mijn magic trick: lijstjes. Korte lijstjes van vervelende dingen die die dag moeten, en dan lekker doorstrepen als het af is. Een hele kleine tip misschien, maar wel praktisch..
maandag 2 juni 2008 om 00:35
Inderdaad beginnen met een praktische aanpak. Ga geen verplichtingen aan die je niet na kan komen, dus als je jezelf een beetje kent kan je daar al prioriteiten in aanbrengen. Plan dus bewust.
Een groot onderdeel van zelfstandigheid is ook het tijdig kunnen aangeven van problemen. Dus als je merkt dat je iets uit de weg aan het gaan bent of laat versloffen: geef dat aan en kijk of je het samen op kan lossen. Dat is beter dan het helemaal laten liggen en hopen dat het vanzelf goed komt of iemand anders het zomaar overneemt. Verantwoordelijkheid nemen dus.
Een groot onderdeel van zelfstandigheid is ook het tijdig kunnen aangeven van problemen. Dus als je merkt dat je iets uit de weg aan het gaan bent of laat versloffen: geef dat aan en kijk of je het samen op kan lossen. Dat is beter dan het helemaal laten liggen en hopen dat het vanzelf goed komt of iemand anders het zomaar overneemt. Verantwoordelijkheid nemen dus.
maandag 2 juni 2008 om 10:17
Maarre.. is je vriend nu ook niet heel streng dat hij "op en uitgeput is door jou"? Is hij beter dan jou?
Volwassen zijn begint met je niet te laten manipuleren door je vriend, die ook niet perfect is.
Die jou er bijvoorbeeld de schuld van wil geven dat jullie gezamenlijke relatie niet goed loopt...
Volwassen zijn begint met je niet te laten manipuleren door je vriend, die ook niet perfect is.
Die jou er bijvoorbeeld de schuld van wil geven dat jullie gezamenlijke relatie niet goed loopt...
maandag 2 juni 2008 om 12:35
hey TO,
De truc zit hem eigenlijk in de dingen waar je bij je ouders zo'n hekel aan had: regelmaat en rijnheid (dr. Spock).
Veel vrouwen zeggen het al. Maak lijstjes. Ik heb er vroeger hard om gelachen dat maandag bij mijn moeder wasdag was, dinsdag werd de badkamer en wc-gedaan, woensdag weer wat anders etc. Het resultaat bij mijn moeder? Een spik en span huis en ze had nog veel tijd over om vrijwilligers werk te doen en om op te voeden. Om zes uur stond het eten klaar (stipt ook). Overal was een vaste dag voor en daardoor deed ze het ook altijd. Doe het ook 's ochtends, zodat je er niet tegen ophikt.
Ik ga er door je verhaal eigenlijk vanuit dat je fulltime moeder bent en dat jouw man werkt. Klopt dat?
Als dat zo is, moet je het fulltime moederschap ook echt als een baan gaan zien. Dat houdt dus die regelmaat in en het plannen.
Te lief en los met kinders is idd niet goed. Kinderen hebben echt grenzen nodig! Als ze wisselende signalen krijgen of als ze merken dat drammen helpt, krijg je vreselijk zeurende en verwende kinderen. Daar worden ze uiteindelijk zelf niet gelukkig van. (en jullie ook niet).
Je word volwassen als je verantwoordelijkheid neemt. En dat is moeilijk, maar het is wel de sleutel.
De truc zit hem eigenlijk in de dingen waar je bij je ouders zo'n hekel aan had: regelmaat en rijnheid (dr. Spock).
Veel vrouwen zeggen het al. Maak lijstjes. Ik heb er vroeger hard om gelachen dat maandag bij mijn moeder wasdag was, dinsdag werd de badkamer en wc-gedaan, woensdag weer wat anders etc. Het resultaat bij mijn moeder? Een spik en span huis en ze had nog veel tijd over om vrijwilligers werk te doen en om op te voeden. Om zes uur stond het eten klaar (stipt ook). Overal was een vaste dag voor en daardoor deed ze het ook altijd. Doe het ook 's ochtends, zodat je er niet tegen ophikt.
Ik ga er door je verhaal eigenlijk vanuit dat je fulltime moeder bent en dat jouw man werkt. Klopt dat?
Als dat zo is, moet je het fulltime moederschap ook echt als een baan gaan zien. Dat houdt dus die regelmaat in en het plannen.
Te lief en los met kinders is idd niet goed. Kinderen hebben echt grenzen nodig! Als ze wisselende signalen krijgen of als ze merken dat drammen helpt, krijg je vreselijk zeurende en verwende kinderen. Daar worden ze uiteindelijk zelf niet gelukkig van. (en jullie ook niet).
Je word volwassen als je verantwoordelijkheid neemt. En dat is moeilijk, maar het is wel de sleutel.
maandag 2 juni 2008 om 16:09
Ik heb al tig lijstjes.
En die volg ik dan ook wel. Ik doe ook wel dingen in het huishouden, maar soms laat ik de boel (alles wat zo goed is en werkt) ineens - zonder reden - weer los.
Typisch gevalletje van "hardnekkig eigenwijs".
Ik ben nu wel fulltime moeder, maar heb een baan, waarvoor ik nu niet hoef op te komen draven. Dat klinkt gek, maar vanwege langdurige ziekte (een depressie) was ik aan het reintegreren en dat staat inmiddels stil, omdat de werkgever niet zo goed weet wat hij met me aan moet.
(Op mijn werk ben ik wel zelfstandig en volwassen, gek genoeg)
Als het goed is, hoor ik deze week wat ze verder met mij van plan zijn (en of ik daar accoord mee ga)
Dus dat is nog even afwachten, maar zoals een volwassen dat doet: zelf bellen en vragen hoe het er voor staat.
Noorderling1: ik ben idd erg leuk, haha;-)
Mijn gedrag heeft er altijd ingezeten, nog voor mijn relatie en nog voor onze kids er waren, maar toen viel het minder op.
Een geklutst ei is niet erg (als je 'm opbakt heb je een lekker omeletje), maar het zou wel wat minder mogen.
Ik heb overigens heel veel therapie gehad (en nog) vanwege die depressie en zaken geleerd als:
- jezelf accepteren
- structuur volgen
- bewust plannen en prioriteiten volgen
(Wat doe je dan op het forum???)
Maar op de een of andere manier lukt het me nog niet helemaal.
En die volg ik dan ook wel. Ik doe ook wel dingen in het huishouden, maar soms laat ik de boel (alles wat zo goed is en werkt) ineens - zonder reden - weer los.
Typisch gevalletje van "hardnekkig eigenwijs".
Ik ben nu wel fulltime moeder, maar heb een baan, waarvoor ik nu niet hoef op te komen draven. Dat klinkt gek, maar vanwege langdurige ziekte (een depressie) was ik aan het reintegreren en dat staat inmiddels stil, omdat de werkgever niet zo goed weet wat hij met me aan moet.
(Op mijn werk ben ik wel zelfstandig en volwassen, gek genoeg)
Als het goed is, hoor ik deze week wat ze verder met mij van plan zijn (en of ik daar accoord mee ga)
Dus dat is nog even afwachten, maar zoals een volwassen dat doet: zelf bellen en vragen hoe het er voor staat.
Noorderling1: ik ben idd erg leuk, haha;-)
Mijn gedrag heeft er altijd ingezeten, nog voor mijn relatie en nog voor onze kids er waren, maar toen viel het minder op.
Een geklutst ei is niet erg (als je 'm opbakt heb je een lekker omeletje), maar het zou wel wat minder mogen.
Ik heb overigens heel veel therapie gehad (en nog) vanwege die depressie en zaken geleerd als:
- jezelf accepteren
- structuur volgen
- bewust plannen en prioriteiten volgen
(Wat doe je dan op het forum???)
Maar op de een of andere manier lukt het me nog niet helemaal.
maandag 2 juni 2008 om 17:31
Ach ja, je klinkt chaotisch en een tikkie onzelfstandig, maar je lijkt me zeker niet saai. Misschien dat het gezinsleven toch wel tegenvalt en je een stuk van je eigen jeugd hebt gemist. Misschien heb je zin om te feesten, te spelen weet ik veel, niet meer dan normaal, want de meeste mensen vinden dat je Heel Verstandig moet zijn als je kinderen hebt.
Dus je hebt kinderen: een goed excuus om lekker zot te doen en je uit te leven.
Heb je vrienden/vriendinnen: ga eens een keer lekker uit zonder die vent van je.
Heeft je vent last van je: tsja... dát is lastig. Dat zegt natuurlijk ook iets over hem en over jullie afspraken.
Succes
Dus je hebt kinderen: een goed excuus om lekker zot te doen en je uit te leven.
Heb je vrienden/vriendinnen: ga eens een keer lekker uit zonder die vent van je.
Heeft je vent last van je: tsja... dát is lastig. Dat zegt natuurlijk ook iets over hem en over jullie afspraken.
Succes
woensdag 4 juni 2008 om 16:48
Je werkt met lijstjes zeg je maar in je spontaniteit laat je soms de boel de boel. Dit is op zich niet zo erg maar dat moet natuurlijk niet elke dag gebeuren. Wat ik vroeger toen de kinderen klein waren deed was elke dag 2 uur aan het huishouden besteden. Daarna bleef nog genoeg tijd om iets leuks te doen. Dit is een kwestie van volhouden. Ik zou er enorm van balen als ik zou moeten zeggen dat ik het 3e kind ben. Hé, je bent VOLWASSEN!
Ook ik heb een rotjeugd meegemaakt maar ik heb altijd tegen mezelf gezegt; ik weet hoe het NIET moet en hoe het wel moet ga ik leren.
Wat Liselot schrijft over grenzen aangeven bij kinderen ben ik het helemaal mee eens. Consequent zijn is het beste voor je kinderen. Ritme en regelmaat is ook erg goed, de kinderen weten dan waar ze aan toe zijn.
Ook lijkt het wel of je super trots bent dat je zo eigenwijs bent. Zou ik maar eens laten varen. Beter voor de relatie met je man, je kinderen en vooral jezelf. En waarom kun je het wel op je werk en niet thuis? Heeft mi niets te maken met je jeugd.
Nu pikt je man het nog maar de vraag is.....Hoelang?
Geef jezelf een schop onder de kont en ga voor je verantwoordelijkheid.
Sterkte!
BTW, ik ben chronisch depressief en dat is niet een excuus om geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen.
Ook ik heb een rotjeugd meegemaakt maar ik heb altijd tegen mezelf gezegt; ik weet hoe het NIET moet en hoe het wel moet ga ik leren.
Wat Liselot schrijft over grenzen aangeven bij kinderen ben ik het helemaal mee eens. Consequent zijn is het beste voor je kinderen. Ritme en regelmaat is ook erg goed, de kinderen weten dan waar ze aan toe zijn.
Ook lijkt het wel of je super trots bent dat je zo eigenwijs bent. Zou ik maar eens laten varen. Beter voor de relatie met je man, je kinderen en vooral jezelf. En waarom kun je het wel op je werk en niet thuis? Heeft mi niets te maken met je jeugd.
Nu pikt je man het nog maar de vraag is.....Hoelang?
Geef jezelf een schop onder de kont en ga voor je verantwoordelijkheid.
Sterkte!
BTW, ik ben chronisch depressief en dat is niet een excuus om geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen.
zondag 8 juni 2008 om 19:53
Bosaapje je hebt helemaal gelijk.
Ik moet een schop onder mijn kont.
Ik ben er niet trots op om eigenwijs te zijn, alhoewel dat wel zo overkomt volgens mijn getyp hierboven.
Om verder te gaan met het topic:
- Wat vinden jullie echt heel belangrijk om in de opvoeding aan kinderen (als je al dan wel of niet hebt, maakt niet uit) mee te geven?
Ik moet een schop onder mijn kont.
Ik ben er niet trots op om eigenwijs te zijn, alhoewel dat wel zo overkomt volgens mijn getyp hierboven.
Om verder te gaan met het topic:
- Wat vinden jullie echt heel belangrijk om in de opvoeding aan kinderen (als je al dan wel of niet hebt, maakt niet uit) mee te geven?
zondag 8 juni 2008 om 21:41
Is moeilijk om je eigenwijsheid te laten varen maar je zult zien dat het een veel fijner en relaxter gevoel is. 
Je maakt het je zelf veel makkelijker.
Wat ik mijn kinderen heb meegegeven is het volgende, respect, luisteren, op een goede manier je mening zeggen, compromissen kunnen sluiten, op tijd komen, eerlijk zijn, consequent zijn, een goede hygiene en een goede communicatie. Dit laatste dus ook dat ze moeten leren dat er niemand in hun koppie kan kijken hoe ze zich voelen. Tevens het verwoorden van gevoelens dus.
Lijkt veel maar ik weet zeker dat ik nog wat vergeten ben.
Succes
Je maakt het je zelf veel makkelijker.Wat ik mijn kinderen heb meegegeven is het volgende, respect, luisteren, op een goede manier je mening zeggen, compromissen kunnen sluiten, op tijd komen, eerlijk zijn, consequent zijn, een goede hygiene en een goede communicatie. Dit laatste dus ook dat ze moeten leren dat er niemand in hun koppie kan kijken hoe ze zich voelen. Tevens het verwoorden van gevoelens dus.
Lijkt veel maar ik weet zeker dat ik nog wat vergeten ben.
Succes
zondag 8 juni 2008 om 22:30
Hey GeklutstEi, ik weet niet wat de problemen zijn waar jij en je gezin tegenaan lopen, of dat vooral praktisch is (huishouden) of dat het gaat om verantwoordelijkheid nemen. Maar als ik je zo lees, dan denk ik dat het goed is als je er achter komt dat volwassen zijn ook LEUK is. Het betekent namelijk niet alleen de saaie, verplichte routinedingen doen, het betekent dat je zelf het heft in handen kunt nemen voor je eigen leven. Het betekent dat je niet doodgaat als er niemand voor je zorgt. Het betekent dat je jezelf kunt troosten als het tegenzit, dat je niet hoeft te wachten tot er iemand het voor je komt oplossen. Het betekent dat je je verbonden kunt voelen met iemand anders, zonder dat je direct afhankelijk hoeft te zijn.
De speelgoedwinkel is leuk, ik kom er zelf ook graag en ik heb niet eens kinderen. Maar het echte grote-mensenleven is vaak ook leuk, en er zijn veel meer mogelijkheden om uit te kiezen dan in zo'n winkel.
De speelgoedwinkel is leuk, ik kom er zelf ook graag en ik heb niet eens kinderen. Maar het echte grote-mensenleven is vaak ook leuk, en er zijn veel meer mogelijkheden om uit te kiezen dan in zo'n winkel.
maandag 9 juni 2008 om 19:36
dinsdag 10 juni 2008 om 16:18
Je schrijft dat je relatie eraan kapot gaat. Proberen jullie er samen wat aan te doen, of vindt je vriend dat jij vooral moet veranderen? In mijn ervaring is het vaak zo, dat je beiden vastzit in een bepaalde 'rol' en dat bij elkaar versterkt. Dus jij bent kinderlijk en onverantwoordelijk, en je vriend neemt de rol op zich van verantwoordelijk en volwassen. Als jij meer verantwoordelijkheid moet nemen, dan zal je vriend je dat ook moeten geven, en zelf meer moeten loslaten. Maar dat is moeilijk. Want waarschijnlijk ergert hij zich wel, maar is hij tegelijk geneigd dingen voor jou op te lossen. Klopt dat?
Als jij verandert, zal je vriend ook moeten veranderen. Wil hij dat wel? Of vind hij het ergens wel comfortabel dat hij de 'sterke' is in deze relatie, en dat alles wat er mis gaat op jou afgeschoven kan worden?
Als jij verandert, zal je vriend ook moeten veranderen. Wil hij dat wel? Of vind hij het ergens wel comfortabel dat hij de 'sterke' is in deze relatie, en dat alles wat er mis gaat op jou afgeschoven kan worden?
dinsdag 10 juni 2008 om 20:05
Het klopt wel - korenwolf - dat we elkaars rollen versterken.
En dat is lastig om om te keren.
Hij wil wel en heeft al veel geprobeerd, maar hij heeft wel vaak de ervaring met mij gehad dat als hij het niet doet, dat het wel eens hevig in de soep kan lopen, vervolgens zijn de consequentiesdan voor hem of de kids, iets wat hij niet wil.
Hij wil heel graag.
Ik ook, maar soms/vaak maak ik de verkeerde keuzes.
Laatst was ie jarig.
Kreeg ie vlak voordat de kids naar bed gingen een kadootje in zijn handen geduwd en toen moesten ze naar bed. Meer had ik er niet aan gedaan. Ik weet het. Ik schaam me kapot en als ik het nu zo op papier zet, dan denk ik -lelijk woord - wat een omelet ben je toch!!!
Ik doe momenteel mijn best om volwassen en verantwoordelijk te zijn, want ik vind het nogal genant en belachelijk dat ik zo ben/doe. Het moet gewoon stoppen zeg maar en dat kan ik alleen zelf bewerkstelligen.
Mijn vriend wil vooral aandacht, geen kadootjes o.i.d. gewoon aandacht. Maar juist dat vind ik zo moeilijk om te "geven".
Er moet eerst aan allerlei voorwaardes voldaan worden, wil ik hem op een normale, volwassen, gelijkwaardige manier aandacht geven.
Voorwaarden zijn o.a. zelf ontspannen zijn, uitgerust zijn e.d.
Zodat er nog ruimte voor hem over is.
Laatst hadden we gelukkig wel een leuke dag op het strand samen. Gelukkig deed ik die dag normaal.
Maar het zijn nog zeldzame, broze dagen.
Vanavond zat ik weer met "cartoon-ogen" aan tafel.
Dan heb ik het te druk in mijn hoofd met piekeren en gaan mijn ogen een soort van op "uitvergroot" staan.
Normaal contact is dan lastig met mij.
Ik mis delen van vragen (uh, wat zei je?)
Ik ... oef... zo vervelend dan.
En dat is lastig om om te keren.
Hij wil wel en heeft al veel geprobeerd, maar hij heeft wel vaak de ervaring met mij gehad dat als hij het niet doet, dat het wel eens hevig in de soep kan lopen, vervolgens zijn de consequentiesdan voor hem of de kids, iets wat hij niet wil.
Hij wil heel graag.
Ik ook, maar soms/vaak maak ik de verkeerde keuzes.
Laatst was ie jarig.
Kreeg ie vlak voordat de kids naar bed gingen een kadootje in zijn handen geduwd en toen moesten ze naar bed. Meer had ik er niet aan gedaan. Ik weet het. Ik schaam me kapot en als ik het nu zo op papier zet, dan denk ik -lelijk woord - wat een omelet ben je toch!!!
Ik doe momenteel mijn best om volwassen en verantwoordelijk te zijn, want ik vind het nogal genant en belachelijk dat ik zo ben/doe. Het moet gewoon stoppen zeg maar en dat kan ik alleen zelf bewerkstelligen.
Mijn vriend wil vooral aandacht, geen kadootjes o.i.d. gewoon aandacht. Maar juist dat vind ik zo moeilijk om te "geven".
Er moet eerst aan allerlei voorwaardes voldaan worden, wil ik hem op een normale, volwassen, gelijkwaardige manier aandacht geven.
Voorwaarden zijn o.a. zelf ontspannen zijn, uitgerust zijn e.d.
Zodat er nog ruimte voor hem over is.
Laatst hadden we gelukkig wel een leuke dag op het strand samen. Gelukkig deed ik die dag normaal.
Maar het zijn nog zeldzame, broze dagen.
Vanavond zat ik weer met "cartoon-ogen" aan tafel.
Dan heb ik het te druk in mijn hoofd met piekeren en gaan mijn ogen een soort van op "uitvergroot" staan.
Normaal contact is dan lastig met mij.
Ik mis delen van vragen (uh, wat zei je?)
Ik ... oef... zo vervelend dan.
dinsdag 10 juni 2008 om 21:19
Vanavond zat ik weer met "cartoon-ogen" aan tafel.
Dan heb ik het te druk in mijn hoofd met piekeren en gaan mijn ogen een soort van op "uitvergroot" staan.
Normaal contact is dan lastig met mij.
Ik mis delen van vragen (uh, wat zei je?)
Ik ... oef... zo vervelend dan.[/quote]
Heel herkenbaar
Het is een soort overlevingsstrategie omdat je hersenen het zo druk hebben dat er niet meer bij kan. Ik denk, vermoed dat je het TE goed wilt doen en doordat het niet lukt je teleurgesteld bent in jezelf.
Is het juist als ik zeg dat je eigenlijk een goede rustperiode nodig hebt waarin je alles op een rijtje kunt zetten in alle rust?
Dan heb ik het te druk in mijn hoofd met piekeren en gaan mijn ogen een soort van op "uitvergroot" staan.
Normaal contact is dan lastig met mij.
Ik mis delen van vragen (uh, wat zei je?)
Ik ... oef... zo vervelend dan.[/quote]
Heel herkenbaar
Het is een soort overlevingsstrategie omdat je hersenen het zo druk hebben dat er niet meer bij kan. Ik denk, vermoed dat je het TE goed wilt doen en doordat het niet lukt je teleurgesteld bent in jezelf. Is het juist als ik zeg dat je eigenlijk een goede rustperiode nodig hebt waarin je alles op een rijtje kunt zetten in alle rust?
woensdag 11 juni 2008 om 19:58
Nog wel. Maar er kunnen er meer komen.
Je hebt een depressie gehad, schrijf je. Hoe is het daar nu mee, ben je daar al uit? Een depressie legt een extra last op de partner. Je hebt dan geen ruimte voor hem. Maar dat betekent niet dat je echt zo bent. Als die depressie over is, is er misschien wel ruimte te over voor verjaarskado's, aandacht en plezier samen.
Het kan inderdaad geen kwaad om een tijdje apart te zitten, even op vakantie te gaan. Of misschien kan je op het huis passen van een vriend(in) die op vakantie is? Heb jij even rust, heeft hij even rust, en herinner je je weer de leuke dingen van elkaar.
Of misschien is het zelfs beter als hij een paar dagen op vakantie gaat, en jij op de kinderen past. Dan zien jullie allebei dat je best volwassen bent.
Of zou dat misgaan, denk je?
