Psyche
alle pijlers
Woehelp...hoe word ik zelfstandig en volwassen?(ben 34)
zondag 1 juni 2008 om 22:02
Ik heb een vriend en 2 kleine kindertjes.
Mijn vriend heeft 3 kinderen: ik en de 2 kleintjes.
Ik ben streng opgevoed waarbij het beter was, als je:
- zoveel mogelijk doet wat de ouders willen
- zoveel mogelijk je mond houdt
- zoveel mogelijk het kleine kind blijft, zonder eigen mening
En nu ben ik zelf ouder (en niet zoveel wijzer) en de vriendin van...
Maarrr...... ik bak er niet veel van.
Ik heb nauwelijks een eigen mening.
Ik geef mijn vriend zowat altijd gelijk.
Ik weet niet zo goed wat normaal is.
Ik ben te lief en te los met de kinders, want ik wil niet zo zijn als mijn moeder (met haar boze extreme explosies bij stout gedrag)
Ik ga liever shoppen (in de speelgoedwinkel) dan schoonmaken.
Ik stel belangrijke regelzaken uit of laat ze in de soep lopen, tot grote ergernis van mijn vriend.
Mijn vriend is op en uitgeput door mij.
(En wat is er dan zo leuk aan mij? mijn humor, mijn spontaniteit, mijn uiterlijk
)
Maar ook dat ik het altijd goed bedoel... maar daar kom ik niet meer mee weg.
Hoe word je volwassen?
Wat is normaal? (binnen een gezin, opvoeding, takenverdeling, werken enz enz)
Hoe word je zelfstandig?
Ik schaam me er voor.
Naar de buitenwereld toe, kom ik zelfverzekerd en sterk over.
Thuis jank ik heel wat af.
Mijn relatie gaat eraan kapot.
Mijn vriend heeft 3 kinderen: ik en de 2 kleintjes.
Ik ben streng opgevoed waarbij het beter was, als je:
- zoveel mogelijk doet wat de ouders willen
- zoveel mogelijk je mond houdt
- zoveel mogelijk het kleine kind blijft, zonder eigen mening
En nu ben ik zelf ouder (en niet zoveel wijzer) en de vriendin van...
Maarrr...... ik bak er niet veel van.
Ik heb nauwelijks een eigen mening.
Ik geef mijn vriend zowat altijd gelijk.
Ik weet niet zo goed wat normaal is.
Ik ben te lief en te los met de kinders, want ik wil niet zo zijn als mijn moeder (met haar boze extreme explosies bij stout gedrag)
Ik ga liever shoppen (in de speelgoedwinkel) dan schoonmaken.
Ik stel belangrijke regelzaken uit of laat ze in de soep lopen, tot grote ergernis van mijn vriend.
Mijn vriend is op en uitgeput door mij.
(En wat is er dan zo leuk aan mij? mijn humor, mijn spontaniteit, mijn uiterlijk
)Maar ook dat ik het altijd goed bedoel... maar daar kom ik niet meer mee weg.
Hoe word je volwassen?
Wat is normaal? (binnen een gezin, opvoeding, takenverdeling, werken enz enz)
Hoe word je zelfstandig?
Ik schaam me er voor.
Naar de buitenwereld toe, kom ik zelfverzekerd en sterk over.
Thuis jank ik heel wat af.
Mijn relatie gaat eraan kapot.
donderdag 12 juni 2008 om 08:43
Ik had hier niet op geantwoord omdat ik geen kinderen heb, maar ik zie nu dat je dat niet uitmaakt. Okee, ik heb er dus geen verstand van maar mij lijkt echt belangrijk:
- dat je je kinderen echt ziet, echt aandacht geeft, dat ze mogen zijn wie ze zijn, zonder dat ze zich moeten uitsloven of lief moeten zijn. Dat je kinderen er zijn voor zichzelf, en niet in de eerste plaats voor jou.
- veiligheid en vertrouwen. Ik denk dat je veiligheid geeft door grenzen aan te geven. Als alles mag is de wereld wel absurd groot en bedreigend voor een kind.
donderdag 12 juni 2008 om 19:55
De depressie is op zich wel opgeklaard.
Vriend heeft zelfs 3 maanden elders gewoond om tot rust te komen. Hij kwam doordeweeks 1x thuis en wel alle weekenden.
Toen lukte het me prima om me zelfstandig en volwassen te gedragen. Maar zodra hij thuis is, word ik vaak gespannen, dan wil het graag goed doen en voel ik me schuldig door alles wat er gebeurd is (de depressie e.d.) Dan ga ik me onderdanig en nederig gedragen (en hij wil geen baas of koning zijn)
Zo stom van mij.
Mijn werk geeft weer wat licht in de duisternis.
Ik ga over ca. 2 weken beginnen aan een nieuwe functie
(een lagere dan voorheen met minder salaris, druk, verantwoordelijkheden, minder uren e.d. Maar wel een hele leuke job)
We hebben nu afgesproken dat ik bepaalde zaken zelf ga regelen:
- auto op mijn naam + alle kosten van dien + verzekering regelen e.d.
- ziektekostenverzekering regelen voor mezelf
en nog wat van die zaken. Belachelijk eigenlijk dat ik dat niet eerder zelf gedaan heb/kon.
Ik ben het nu vanaf de basis aan het leren (zelluf) via internet lees ik al het bijbehorende vak jargon en kom ik er best uit eigenlijk.
Mijn pinpas heb ik weer terug. (was niet afgepakt hoor, maar had ik zelf om gevraagd: anders was ik eeuwig blut, niet rood, maar die periode heb ik ook gehad - steeds rood staan -ging toendertijd om een paar honderd gulden per maand, maar toch rood = rood)
Dus nu niet meer alles wat vast en los zitten gaan pinnen en direct op de eerste van de maand (dat is mijn pin-time) er door heen jagen (veelal van alles voor de kids, of nog erger een periode weer heftig lopen smoken van de stress, die ik zelf veroorzaakte, lekkere vicueze cirkel dus, WAS 5 jaar gestopt met roken.... zo zonde)
Maar goed, maar weer proberen.
Vriend heeft nu gezegd:
ik probeer het alleen nog langer en meer met je omdat we 2 kids samen hebben, anders was ik allang bij je weg.
Ook dat hij nog wel van me houdt, maar dat maakte me op dat moment al niet meer zo veel uit qua pijn.
Echt intense hartpijn , huilen dus.
Vriend heeft zelfs 3 maanden elders gewoond om tot rust te komen. Hij kwam doordeweeks 1x thuis en wel alle weekenden.
Toen lukte het me prima om me zelfstandig en volwassen te gedragen. Maar zodra hij thuis is, word ik vaak gespannen, dan wil het graag goed doen en voel ik me schuldig door alles wat er gebeurd is (de depressie e.d.) Dan ga ik me onderdanig en nederig gedragen (en hij wil geen baas of koning zijn)
Zo stom van mij.
Mijn werk geeft weer wat licht in de duisternis.
Ik ga over ca. 2 weken beginnen aan een nieuwe functie
(een lagere dan voorheen met minder salaris, druk, verantwoordelijkheden, minder uren e.d. Maar wel een hele leuke job)
We hebben nu afgesproken dat ik bepaalde zaken zelf ga regelen:
- auto op mijn naam + alle kosten van dien + verzekering regelen e.d.
- ziektekostenverzekering regelen voor mezelf
en nog wat van die zaken. Belachelijk eigenlijk dat ik dat niet eerder zelf gedaan heb/kon.
Ik ben het nu vanaf de basis aan het leren (zelluf) via internet lees ik al het bijbehorende vak jargon en kom ik er best uit eigenlijk.
Mijn pinpas heb ik weer terug. (was niet afgepakt hoor, maar had ik zelf om gevraagd: anders was ik eeuwig blut, niet rood, maar die periode heb ik ook gehad - steeds rood staan -ging toendertijd om een paar honderd gulden per maand, maar toch rood = rood)
Dus nu niet meer alles wat vast en los zitten gaan pinnen en direct op de eerste van de maand (dat is mijn pin-time) er door heen jagen (veelal van alles voor de kids, of nog erger een periode weer heftig lopen smoken van de stress, die ik zelf veroorzaakte, lekkere vicueze cirkel dus, WAS 5 jaar gestopt met roken.... zo zonde)
Maar goed, maar weer proberen.
Vriend heeft nu gezegd:
ik probeer het alleen nog langer en meer met je omdat we 2 kids samen hebben, anders was ik allang bij je weg.
Ook dat hij nog wel van me houdt, maar dat maakte me op dat moment al niet meer zo veel uit qua pijn.
Echt intense hartpijn , huilen dus.
donderdag 12 juni 2008 om 20:20
Ik las dat je al heel veel therapie gevolgd hebt. Was dat vooral cognitieve therapie, of ben je er ook mee bezig geweest waar het vandaan komt dat je je zo schuldig voelt? En wie je op zo'n moment ziet in je vriend, je vader of je moeder, en wat die dan voor kritiek heeft?
Heb je op dit moment nog therapie? Het lijkt me fijn als je hierbij steun hebt.
Dat schuldig voelen, nederig of kinderachtig gedragen, dat herken ik wel. En wat is het moeilijk om er af te komen! Al weet je precies hoe het in elkaar zit, waar het vandaan komt, en al kun je prima voor jezelf zorgen, verander dit soort dingen maar eens... Ikzelf heb bijvoorbeeld de neiging om 6 keer op een dag aan mijn vriend te vragen "ben je nog boos?" De goeie man is nooit boos en er is zelden een aanleiding voor de vraag aan te wijzen. En toch blijven vragen. Als jij soms een tip voor me weet om dit af te leren?
Even een andere invalshoek. Hij houdt nog wel van je, lees ik, maar julllie halen niet bepaald het beste in elkaar naar boven. Wat zou er gebeuren als hij inderdaad apart gaat wonen, en jullie co-ouderschap regelen? Ik bedoel niet direct de relatie verbreken, maar eerder een andere vorm zoeken. Zou je dat niet een hoop rust geven?
Een boek waar je misschien wat aan hebt:
Byron Brown - Soul without shame, vertaald als Zie jezelf in mildheid
Gaat onder andere over jezelf schuldig voelen of klein, en waar dat vandaan komt, met praktische oefeningen.
Heel ander boek:
Colette Dowling - Het assepoestercomplex
Over zelfstandige vrouwen die ineens niet meer zelfstandig zijn als hun man in de buurt is.
Heb je op dit moment nog therapie? Het lijkt me fijn als je hierbij steun hebt.
Dat schuldig voelen, nederig of kinderachtig gedragen, dat herken ik wel. En wat is het moeilijk om er af te komen! Al weet je precies hoe het in elkaar zit, waar het vandaan komt, en al kun je prima voor jezelf zorgen, verander dit soort dingen maar eens... Ikzelf heb bijvoorbeeld de neiging om 6 keer op een dag aan mijn vriend te vragen "ben je nog boos?" De goeie man is nooit boos en er is zelden een aanleiding voor de vraag aan te wijzen. En toch blijven vragen. Als jij soms een tip voor me weet om dit af te leren?
Even een andere invalshoek. Hij houdt nog wel van je, lees ik, maar julllie halen niet bepaald het beste in elkaar naar boven. Wat zou er gebeuren als hij inderdaad apart gaat wonen, en jullie co-ouderschap regelen? Ik bedoel niet direct de relatie verbreken, maar eerder een andere vorm zoeken. Zou je dat niet een hoop rust geven?
Een boek waar je misschien wat aan hebt:
Byron Brown - Soul without shame, vertaald als Zie jezelf in mildheid
Gaat onder andere over jezelf schuldig voelen of klein, en waar dat vandaan komt, met praktische oefeningen.
Heel ander boek:
Colette Dowling - Het assepoestercomplex
Over zelfstandige vrouwen die ineens niet meer zelfstandig zijn als hun man in de buurt is.
donderdag 12 juni 2008 om 20:29
O ja, nog een vraag: hoe vonden je kinderen het dat pappa die drie maanden elders woonde?
Trouwens fijn dat je weer aan het werk kunt! En dat je er zin in hebt, ook niet onbelangrijk.
En nog wat:
Zeg dat soort dingen nou niet tegen jezelf. Zeg nou eens: "Goed dat ik het nu zelf ga doen. Goed dat ik er best zelf uit kom, met internet. Ik ben nog niet zo geklutst als ik eruitzie."
Want, laten we wel wezen: financiele zaken zijn helemaal niet makkelijk. Niet omdat rekenen zo moeilijk is, maar omdat geld symbool staat voor volwassen en onafhankelijk zijn. Dus dat is een enorme stap, om die te nemen. Goed gedaan!
Trouwens fijn dat je weer aan het werk kunt! En dat je er zin in hebt, ook niet onbelangrijk.
En nog wat:
Zeg dat soort dingen nou niet tegen jezelf. Zeg nou eens: "Goed dat ik het nu zelf ga doen. Goed dat ik er best zelf uit kom, met internet. Ik ben nog niet zo geklutst als ik eruitzie."
Want, laten we wel wezen: financiele zaken zijn helemaal niet makkelijk. Niet omdat rekenen zo moeilijk is, maar omdat geld symbool staat voor volwassen en onafhankelijk zijn. Dus dat is een enorme stap, om die te nemen. Goed gedaan!
donderdag 12 juni 2008 om 20:55
je bent goed bezig eitje. Waak er echter wel voor dat je niet teveel alles naar je toe trekt. Begin met 2 dingen zelf te doen en als dat goed gaat pak je er iets bij. Op deze manier bouw je eerder zelfvertrouwen op. Kraak jezelf niet af meis. Beter laat dan nooit om dingen zelfstandig aan te pakken.Ga niet teveel uit dat je je vriend iets moet bewijzen. Dit werkt niet en geeft je teveel spanningen. Je moet weer dingen zelfstandig doen omdat je het wilt, weer je verantwoordelijkheid wilt dragen en zelfstandiger wilt zijn. Dit is een hele andere invalshoek.
Succes eitje
ps: Ga maar alvast een andere nickname zoeken want ik vind jou echt GEEN geklutst eitje
vrijdag 13 juni 2008 om 11:10
Als ik dit zo lees allemaal dan lijkt het er wel een beetje op dat je verzet tegen je ouders, uit hebt geleefd in je relatie.
Want nu kon je KIEZEN voor iets niet doen. Lekker weg met regelzaken, weg met structuur en regelmaat. Bij je ouders kon je niet kiezen.
Misschien moest je gewoon wat te snel volwassen worden in een relatie en met kinderen? Misschien was het wel beter geweest om je eerst helemaal structuurloos 'uit te leven' totdat je het helemaal spuugzat was en je vanbinnenuit kon bedenken dat een bepaalde structuur wel handig is.
Nu is dat van buitenaf gekomen. Je vriend werd er gek van, ging even weg en nu MOET je wel dat soort dingen doen, omdat je niet anders kan op dit moment.
Maar sta je er zelf wel echt achter? Is er niet een kans dat je hem dit gaat kwalijk nemen als hij weer terug komt?
Wat ik bedoel te zeggen, is dat het beste is om te proberen erachter te komen wat jij echt wilt en er probeert achter te komen of jij nog iets wilt met je verleden. En proberen te kijken wat jij met hem wilt. Want nu wordt je geleid door dingen van 'buitenaf'.
Ik hoop niet dat dit heel streng klinkt ofzoiets, maar jouw verhaal klinkt zooo herkenbaar voor mij! Daarom stel ik je deze vragen. (Mijn opvoeding is zo belangrijk geweest in wie ik ben geworden en hoe ik op dingen reageer.)
Heel veel sterkte in elk geval!
Want nu kon je KIEZEN voor iets niet doen. Lekker weg met regelzaken, weg met structuur en regelmaat. Bij je ouders kon je niet kiezen.
Misschien moest je gewoon wat te snel volwassen worden in een relatie en met kinderen? Misschien was het wel beter geweest om je eerst helemaal structuurloos 'uit te leven' totdat je het helemaal spuugzat was en je vanbinnenuit kon bedenken dat een bepaalde structuur wel handig is.
Nu is dat van buitenaf gekomen. Je vriend werd er gek van, ging even weg en nu MOET je wel dat soort dingen doen, omdat je niet anders kan op dit moment.
Maar sta je er zelf wel echt achter? Is er niet een kans dat je hem dit gaat kwalijk nemen als hij weer terug komt?
Wat ik bedoel te zeggen, is dat het beste is om te proberen erachter te komen wat jij echt wilt en er probeert achter te komen of jij nog iets wilt met je verleden. En proberen te kijken wat jij met hem wilt. Want nu wordt je geleid door dingen van 'buitenaf'.
Ik hoop niet dat dit heel streng klinkt ofzoiets, maar jouw verhaal klinkt zooo herkenbaar voor mij! Daarom stel ik je deze vragen. (Mijn opvoeding is zo belangrijk geweest in wie ik ben geworden en hoe ik op dingen reageer.)
Heel veel sterkte in elk geval!
vrijdag 13 juni 2008 om 19:10
Hey, korenwolf, ben dol op boeken lezen met thema's/zaken die mij bezighouden of waar ik last van heb. Kan heel vaak goed werken (herkenbaarheid/bruikbare tips).
Ik ga ze bekijken bij bolletje. kom (weet wel hoe dat gespeld moet worden hoor... haha)
Bedankt voor die tip!
De kinderen vonden het een soort van gewoon dat hij elders woonde, maar hij kwam steeds thuis (1x per week en in het weekend). Het is een hele goeie ,lieve, grappige papa, daar lag het niet aan (dat ze het een soort van gewoon vonden ofzo)
Ze misten hem niet zo, maar als ie er weer was, vonden ze het ook erg leuk. Maar ze dachten (de jongste ontging het wel) dat hij voor zijn werk weg moest. Wij bespreken nl. niet problemen met de kids. Ik heb alleen aan de oudste uitgelegd dat ik van die grote rode pillen slik, tegen het huilen. (Tijdens de depressie huilde ik zoveel, dat de oudste dat wel meegekregen heeft en heeft gezien)
Ik heb de oudste heel vaak op het hart gedrukt dat dat huilen niet door hem kwam. Hij gaf dan kusjes en die hielpen altijd, zei ik dan (niet echt, maar wel zooooooo lief bedoeld)
Dat schuldig voelen, nederig of kinderachtig gedragen, dat herken ik wel. En wat is het moeilijk om er af te komen! Al weet je precies hoe het in elkaar zit, waar het vandaan komt, en al kun je prima voor jezelf zorgen, verander dit soort dingen maar eens... Ikzelf heb bijvoorbeeld de neiging om 6 keer op een dag aan mijn vriend te vragen "ben je nog boos?" De goeie man is nooit boos en er is zelden een aanleiding voor de vraag aan te wijzen. En toch blijven vragen. Als jij soms een tip voor me weet om dit af te leren?
Oei, da's foute boel, korenwolf. Dat soort gedrag kan ik ook zo hebben (best wel vaak)
Ben je boos? x 200 en tot slot is vriend dan echt boos!!!
(Boink, koekenpan op je kop)
Een tip: niet doen!
Maar ook: op wie ben je dan gericht? op jezelf of juist op die ander? probeer op zo'n moment je op jezelf te richten en wat te gaan doen wat je afleiding geeft.
Bij mij helpen ontspanningsoefeningen dan. Dan kom ik weer tot mezelf en ben ik niet meer zo gespannen met die ander bezig. En dan kan ik daarna zoiets hebben van: nou dan ben je toch boos, komt wel weer goed.
Ik heb nog steeds therapie: elke 2 weken privé bij een particuliere psychotherapeut.
Daarvoor 1,5 jaar intensieve dagbehandeling:
1e 9 maanden 3 dagen per week dagbehandeling
2e periode aansluitend op 1e 9 maanden 2 dagen per week dagbehandeling
Heeeeeeeeeeeeel veel dus.
En die particuliere therapie volgde ik al een poos voordat ik echt die depressie kreeg.
Half half, ik wil heel graag bij mijn vriend blijven.
Als ik namelijk normaal doe (ontspannen ben), dan hebben we het echt heel leuk samen. Dan is het net zo leuk als "vroegah!"
En ik wil heel graag volwassen zijn leren en zelfstandig worden.
Bosaapje: bezig eitje => goed bezig bijtje???
Als nieuwe nickname? :-)
Nah, voorlopig is geklutst eitje nog wel van toepassing.
Ik ga ze bekijken bij bolletje. kom (weet wel hoe dat gespeld moet worden hoor... haha)
Bedankt voor die tip!
De kinderen vonden het een soort van gewoon dat hij elders woonde, maar hij kwam steeds thuis (1x per week en in het weekend). Het is een hele goeie ,lieve, grappige papa, daar lag het niet aan (dat ze het een soort van gewoon vonden ofzo)
Ze misten hem niet zo, maar als ie er weer was, vonden ze het ook erg leuk. Maar ze dachten (de jongste ontging het wel) dat hij voor zijn werk weg moest. Wij bespreken nl. niet problemen met de kids. Ik heb alleen aan de oudste uitgelegd dat ik van die grote rode pillen slik, tegen het huilen. (Tijdens de depressie huilde ik zoveel, dat de oudste dat wel meegekregen heeft en heeft gezien)
Ik heb de oudste heel vaak op het hart gedrukt dat dat huilen niet door hem kwam. Hij gaf dan kusjes en die hielpen altijd, zei ik dan (niet echt, maar wel zooooooo lief bedoeld)
Dat schuldig voelen, nederig of kinderachtig gedragen, dat herken ik wel. En wat is het moeilijk om er af te komen! Al weet je precies hoe het in elkaar zit, waar het vandaan komt, en al kun je prima voor jezelf zorgen, verander dit soort dingen maar eens... Ikzelf heb bijvoorbeeld de neiging om 6 keer op een dag aan mijn vriend te vragen "ben je nog boos?" De goeie man is nooit boos en er is zelden een aanleiding voor de vraag aan te wijzen. En toch blijven vragen. Als jij soms een tip voor me weet om dit af te leren?
Oei, da's foute boel, korenwolf. Dat soort gedrag kan ik ook zo hebben (best wel vaak)
Ben je boos? x 200 en tot slot is vriend dan echt boos!!!
(Boink, koekenpan op je kop)
Een tip: niet doen!
Maar ook: op wie ben je dan gericht? op jezelf of juist op die ander? probeer op zo'n moment je op jezelf te richten en wat te gaan doen wat je afleiding geeft.
Bij mij helpen ontspanningsoefeningen dan. Dan kom ik weer tot mezelf en ben ik niet meer zo gespannen met die ander bezig. En dan kan ik daarna zoiets hebben van: nou dan ben je toch boos, komt wel weer goed.
Ik heb nog steeds therapie: elke 2 weken privé bij een particuliere psychotherapeut.
Daarvoor 1,5 jaar intensieve dagbehandeling:
1e 9 maanden 3 dagen per week dagbehandeling
2e periode aansluitend op 1e 9 maanden 2 dagen per week dagbehandeling
Heeeeeeeeeeeeel veel dus.
En die particuliere therapie volgde ik al een poos voordat ik echt die depressie kreeg.
Half half, ik wil heel graag bij mijn vriend blijven.
Als ik namelijk normaal doe (ontspannen ben), dan hebben we het echt heel leuk samen. Dan is het net zo leuk als "vroegah!"
En ik wil heel graag volwassen zijn leren en zelfstandig worden.
Bosaapje: bezig eitje => goed bezig bijtje???
Als nieuwe nickname? :-)
Nah, voorlopig is geklutst eitje nog wel van toepassing.
