Psyche
alle pijlers
zelf in de rouw en partner overspannen thuis
vrijdag 6 november 2020 om 10:34
Graag wil ik even wat van me afschrijven. Het loopt op dit moment wat over in mijn hoofd, dingen lopen door elkaar en ik wil proberen wat orde aan te brengen. Ik snap mezelf niet meer zo goed. Even kort mijn situatie. Mijn moeder is eind september op 70-jarige leeftijd overleden na een lang ziekbed (kanker). Ik heb haar samen met mijn vader en broer verzorgd tot de laatste adem. 2,5 jaar ben ik met haar mee geweest naar alle stressvolle behandelingen en gesprekken in het ziekenhuis. Op het laatst ging ze heel snel heel hard achteruit. Ik ben opgelucht dat ze niet meer hoeft te lijden en dat ze rust heeft. Het afscheid is mooi gegaan. Dat voelt echt goed. Haar crematie was op een vrijdag en vanaf die maandag daarna ben ik weer aan het werk gegaan. Ik werk thuis, 28 uur per week en mijn baan is niet stressvol. Op zich gaat dat best goed. Die maandag dat ik weer ben gaan werken heeft mijn partner zich ziekgemeld op het werk, overspannen. Ik merk het in alles aan hem; hij is echt overspannen. Inmiddels zijn we 6 weken verder. Ik werk nog steeds vanuit huis en heb mijn leven weer gewoon opgepakt. Ik sport veel, dat is een hobby van mij. Verder wandel ik veel met mijn partner. De laatste week begint het me zwaar te vallen. Het lijkt wel alsof ik me wat uitgeput voel. Alles kost veel kracht en moeite en ik ben chagrijnig. Dat zou natuurlijk gewoon passend zijn bij mijn situatie, ik ben immers nog in de rouw. Alhoewel ik dat soms lijk te vergeten, want ik voel me vaak heel gewoon, gemiddeld alsof er niks bijzonders is gebeurd. Ik bespeur bij mezelf, (en dat vind ik niet leuk van mezelf, maar ik voel het wel) dat ik me soms ga ergeren aan het feit dat mijn partner altijd thuis is. "De bank is altijd bezet", dat gevoel. Ik vind dat onredelijk van mezelf; hij is immers overspannen en ik zie aan hem dat hij nog een lange weg te gaan heeft. Hij krijgt overigens hulp daarbij. In mijn onredelijke buien denk ik dingen als: ik ben na het overlijden van mijn moeder weer gewoon aan het werk gegaan, ik leef mijn leven, laat tussendoor een traan, en ga weer door. Ik trek die kar (weer).
Ik vind het heel moeilijk om in te schatten bij mezelf hoe groot de impact op mij is van het overlijden van mijn moeder. Wat kan ik wijten aan rouw? Rouw ik wel echt? Ik voel me vaak echt gewoon prima, maar de laatste week begint het meer op me te drukken. Maar of dat rouw is of toch een soort van jaloezie richting mijn partner (hij kan lekker de hele dag op de bank zitten en netflixen, dat wil ik ook!) dat kan ik niet uit elkaar halen in mijn hoofd. Ik voel deze week ook dat mijn lijf moe is, slecht herstelt na het sporten etc. Stel ik mij aan, en heb ik een schop onder mijn kont nodig of zijn dit tekenen van rouw en vermoeidheid? Wat kan ik dan het beste doen? Dat soort dingen vraag ik me af. Zal ik een paar dagen verlof nemen, zal ik een week niet gaan sporten? ik maal maar rond in mijn hoofd. Wat een lang verhaal, dat was helemaal niet de bedoeling! Ik ben benieuwd hoe jullie hier tegen aan kijken.
Ik vind het heel moeilijk om in te schatten bij mezelf hoe groot de impact op mij is van het overlijden van mijn moeder. Wat kan ik wijten aan rouw? Rouw ik wel echt? Ik voel me vaak echt gewoon prima, maar de laatste week begint het meer op me te drukken. Maar of dat rouw is of toch een soort van jaloezie richting mijn partner (hij kan lekker de hele dag op de bank zitten en netflixen, dat wil ik ook!) dat kan ik niet uit elkaar halen in mijn hoofd. Ik voel deze week ook dat mijn lijf moe is, slecht herstelt na het sporten etc. Stel ik mij aan, en heb ik een schop onder mijn kont nodig of zijn dit tekenen van rouw en vermoeidheid? Wat kan ik dan het beste doen? Dat soort dingen vraag ik me af. Zal ik een paar dagen verlof nemen, zal ik een week niet gaan sporten? ik maal maar rond in mijn hoofd. Wat een lang verhaal, dat was helemaal niet de bedoeling! Ik ben benieuwd hoe jullie hier tegen aan kijken.
vrijdag 6 november 2020 om 10:38
2.5 jaar heeft je leven rondom het einde van je moeder gelopen. Het kan niet zijn dat die overgang naar een leegte, want daar heb je veel uur in gestoken, zomaar is opgevuld met iets anders. Daar zit een gat.
Ga dit weekend opnieuw je agenda inplannen. En daar mag nu ook rust en Netflix in opgenomen worden. En een vrije dag om op de bank te zitten.
Praat jij met je partner? Hoe heeft hij het beleefd dat jij 2.5 jaar je blik op je moeder hebt gehad? Hoe heeft hij jou daarin ondersteund? Heb jij voldoende oog gehad voor je relatie en voor hem? Hebben jullie kinderen? Hoe ging dat de laatste jaren qua verzorging?
Er valt een groot deel van je nu weg, ik kan me niet voorstellen dat dit zomaar ook is aangepast in je leven.
Ga dit weekend opnieuw je agenda inplannen. En daar mag nu ook rust en Netflix in opgenomen worden. En een vrije dag om op de bank te zitten.
Praat jij met je partner? Hoe heeft hij het beleefd dat jij 2.5 jaar je blik op je moeder hebt gehad? Hoe heeft hij jou daarin ondersteund? Heb jij voldoende oog gehad voor je relatie en voor hem? Hebben jullie kinderen? Hoe ging dat de laatste jaren qua verzorging?
Er valt een groot deel van je nu weg, ik kan me niet voorstellen dat dit zomaar ook is aangepast in je leven.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 6 november 2020 om 10:58
Natuurlijk heb jij geen schop onder je kont nodig, en je vriend ook niet.
Wat jij nodig hebt is dat je lief voor jezelf bent. Het is normaal dat je een stuk minder energie hebt in jouw situatie. Daarom is het prima om te sporten, maar misschien iets minder lang, zodat je meer energie overhoudt voor andere zaken?
Als jij behoefte hebt aan 'me' time, neem die. Kan je af en toe ergens anders zitten? Je hoeft niet alles samen te doen, daar hoef je je zeker niet schuldig over te voelen. Hij sneller je die ruimte 'claimt', hoe beter het is.
Wat jij nodig hebt is dat je lief voor jezelf bent. Het is normaal dat je een stuk minder energie hebt in jouw situatie. Daarom is het prima om te sporten, maar misschien iets minder lang, zodat je meer energie overhoudt voor andere zaken?
Als jij behoefte hebt aan 'me' time, neem die. Kan je af en toe ergens anders zitten? Je hoeft niet alles samen te doen, daar hoef je je zeker niet schuldig over te voelen. Hij sneller je die ruimte 'claimt', hoe beter het is.
vrijdag 6 november 2020 om 11:02
Ik lees een paar dingen in je bericht. Je hebt een heel zware tijd gehad en heel veel tijd met je moeder doorgebracht. Je schrijft wel dat je een traan laat, maar ook de kar weer trekt. Ik weet niet of het zo is, maar het leest voor mij alsof je het gat opvult met dingen doen, om maar niet stil te hoeven staan bij het overlijden van je moeder. Wat zou er gebeuren als je wel een dag op de bank gaat zitten?
En ik weet niet hoe de relatie met je partner voorheen was? Maar onderschat niet het effect van de laatste jaren op hem. Hij stond ook machteloos in een lange ziekteperiode waarin jij je aandacht (heel begrijpelijk en terecht!) vooral op je moeder richtte. Hij kon daar ook niets aan doen, maar zag wel het effect dat het had op jou. En dat heeft weer effect op hem. Is hij de laatste jaren misschien vooral doorgegaan en sterk gebleven voor jou? En kwam de klap voor hem na het overlijden van je moeder?
En ik weet niet hoe de relatie met je partner voorheen was? Maar onderschat niet het effect van de laatste jaren op hem. Hij stond ook machteloos in een lange ziekteperiode waarin jij je aandacht (heel begrijpelijk en terecht!) vooral op je moeder richtte. Hij kon daar ook niets aan doen, maar zag wel het effect dat het had op jou. En dat heeft weer effect op hem. Is hij de laatste jaren misschien vooral doorgegaan en sterk gebleven voor jou? En kwam de klap voor hem na het overlijden van je moeder?
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
vrijdag 6 november 2020 om 11:14
Dank voor jullie reacties! De overspannenheid van mijn partner is, zegt hij zelf, te wijten aan zijn werk. Daar is het al jaren te druk en er is slecht management, vele collega's zijn overspannen thuis. Hij heeft mij echt goed gesteund al die tijd. Ik heb wel het idee dat we het samen hebben gedaan. IK denk dat het overlijden van mijn moeder zijn overspannen thuis zijn wat heeft bespoedigd, maar niet meer dan dat, anders zou hij ook overspannen zijn geworden.
Ik heb niet het idee dat ik bewust het rouwen omzeil zeg maar. Sporten doe ik altijd voor werktijd. Ik heb elke avond vrij. Ik kijk meestal tv en of ik spreek af met een vriendin om te wandelen. In mijn lunchpauze wandel ik met mijn partner.
Wat liever zijn voor mezelf is misschien wel een goed idee. Maar ik merk ook dat mijn partner als ik aangeef dat ik het idee heb dat ik leeg ben, me moe voel etc, hij dan zegt, Joh, kom op! Ga je vanavond lekker op tijd naar bed. Daarna denk ik, acht dat is ook zo, ik loop te mekkeren.
Ik heb niet het idee dat ik bewust het rouwen omzeil zeg maar. Sporten doe ik altijd voor werktijd. Ik heb elke avond vrij. Ik kijk meestal tv en of ik spreek af met een vriendin om te wandelen. In mijn lunchpauze wandel ik met mijn partner.
Wat liever zijn voor mezelf is misschien wel een goed idee. Maar ik merk ook dat mijn partner als ik aangeef dat ik het idee heb dat ik leeg ben, me moe voel etc, hij dan zegt, Joh, kom op! Ga je vanavond lekker op tijd naar bed. Daarna denk ik, acht dat is ook zo, ik loop te mekkeren.
vrijdag 6 november 2020 om 11:16
vrijdag 6 november 2020 om 11:23
He, wat een lastige situatie voor jou/jullie!
Ik denk dat ik zelf een keer bij de huisarts zou gaan praten, en daarna een (paar) keer bij een psycholoog of zo. Al dan niet samen met je partner. Jullie hebben een hoop voor je kiezen gekregen, en ik zou zelf denken dat je op deze manier (gaan praten met een professional) de beste handvatten kunt krijgen om allebei weer fijn in je vel te komen.
Ik denk dat ik zelf een keer bij de huisarts zou gaan praten, en daarna een (paar) keer bij een psycholoog of zo. Al dan niet samen met je partner. Jullie hebben een hoop voor je kiezen gekregen, en ik zou zelf denken dat je op deze manier (gaan praten met een professional) de beste handvatten kunt krijgen om allebei weer fijn in je vel te komen.
vrijdag 6 november 2020 om 11:52
Ik ben de week na de begrafenis van mijn moeder ook weer gaan werken. Dat is ook prima. Maak je nog niet druk over rouwen, het is nog zo vers. Bij mij kwam dat na een maand of 3, eerst was er vooral opluchting. Neem het zoals het komt.
Als jij wil werken, moet je dat vooral doen, als je wil sporten doe dat dan. Er is geen draaiboek voor rouwen, ieder doet dat op zijn eigen manier. Doe geen dingen, omdat dat moet van jezelf. Je mag gewoon toegeven dat het niet gaat.
Thuiswerken en een overspannen man thuis is wel lastige combi. Maar wat houd je tegen om gewoon lekker naast hem op die bank te gaan zitten ipv te werken? Je leidingevende begrijpt heus wel dat het werken niet gaat.
Wees lief voor jezelf. Doe dingen omdat je het wil, niet omdat het moet. Wellicht voel je je verantwoordelijk, maar laat dat los. Spreek met je leidingevende dat je minder wilt werken, anders wilt werken of niet werkt als het niet gaat. Ga sporten omdat je het leuk vindt, niet omdat het moet. Geen zin om eten te koken? Bestel gewoon lekker. Maak het jezelf makkelijker.
Als jij wil werken, moet je dat vooral doen, als je wil sporten doe dat dan. Er is geen draaiboek voor rouwen, ieder doet dat op zijn eigen manier. Doe geen dingen, omdat dat moet van jezelf. Je mag gewoon toegeven dat het niet gaat.
Thuiswerken en een overspannen man thuis is wel lastige combi. Maar wat houd je tegen om gewoon lekker naast hem op die bank te gaan zitten ipv te werken? Je leidingevende begrijpt heus wel dat het werken niet gaat.
Wees lief voor jezelf. Doe dingen omdat je het wil, niet omdat het moet. Wellicht voel je je verantwoordelijk, maar laat dat los. Spreek met je leidingevende dat je minder wilt werken, anders wilt werken of niet werkt als het niet gaat. Ga sporten omdat je het leuk vindt, niet omdat het moet. Geen zin om eten te koken? Bestel gewoon lekker. Maak het jezelf makkelijker.
vrijdag 6 november 2020 om 12:23
Ik zou het sporten wel blijven doen, want het is je uitlaat klep. Ik zou als ik jou was eens een preventief gesprek vragen met de bedrijfsarts.
Rouwen is niet niets en misschien ben je te snel weer gaan werken en zou een tijdelijk stapje terug je kunnen helpen. Ook kan de bedrijfsarts handvatten geven over hoe je met zaken om kunt gaan.
Overlijden van je moeder, corona crisis en 24/7 een ziekte partner over de vloer: bij elkaar is het veel en pittig. De afleiding van naar werk gaan, uit huis en even niet op elkaars lip zitten is er niet. Onderschat niet wat je mee maakt.
Rouwen is niet niets en misschien ben je te snel weer gaan werken en zou een tijdelijk stapje terug je kunnen helpen. Ook kan de bedrijfsarts handvatten geven over hoe je met zaken om kunt gaan.
Overlijden van je moeder, corona crisis en 24/7 een ziekte partner over de vloer: bij elkaar is het veel en pittig. De afleiding van naar werk gaan, uit huis en even niet op elkaars lip zitten is er niet. Onderschat niet wat je mee maakt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 6 november 2020 om 12:35
Ook ik zie hier een optelsom van verschillende factoren die het pittig maakt. Je hebt idd geen ruimte voor jezelf als er voortdurend iemand aanwezig is die ook nog eens ziek is. Maar ook een wegcijferen van jezelf “ik mag niet mopperen”. Je ontzegt daarmee jezelf dingen waarbij je eigenlijk vervolgens jaloers naar je man kijkt, die zichzelf wel die ruimte gunt. Dat zorgt voor spanning.
Ik denk dat het vooral belangrijk is dat jullie hierover samen, met ondersteuning, blijven optrekken en niet in je eigen wereld blijven, maar in gesprek. Wat voel ik, wat doet deze situatie met mij maar ook met ons samen? Daarmee voorkom je dat je onbegrip en spanning gaat opkroppen.
Ik denk dat het vooral belangrijk is dat jullie hierover samen, met ondersteuning, blijven optrekken en niet in je eigen wereld blijven, maar in gesprek. Wat voel ik, wat doet deze situatie met mij maar ook met ons samen? Daarmee voorkom je dat je onbegrip en spanning gaat opkroppen.
vrijdag 6 november 2020 om 12:55
Wij zaten (zitten) in bijna precies dezelfde situatie. Gecondoleerd.
Wat ons erg geholpen heeft is dat we ieder een dag en een avond per week 'ophoepelen', zodat de ander even alleen thuis kan zijn.
Wij hebben als uitwijkplek de logeerkamer gezellig ingericht met een bankje en tv, en mijn man gaat een dag per week de hele dag bij zijn ouders klussen en eet daar ook. Hij vindt dat ontspannend (en ik ook). Ik ga geregeld een dag bij een vriendin (coronaproof) samen thuiswerken.
Jullie zitten nu ontzettend op elkaars lip door Corona, terwijl jullie allebei in een heel persoonlijk emotioneel proces zitten. Jullie zijn er 2,5 jaar voor elkaar en anderen geweest, nu is het ME-time voor jullie beiden. Regel daar een fysieke plek voor, het scheelt zoveel irritatie.
Wat ons erg geholpen heeft is dat we ieder een dag en een avond per week 'ophoepelen', zodat de ander even alleen thuis kan zijn.
Wij hebben als uitwijkplek de logeerkamer gezellig ingericht met een bankje en tv, en mijn man gaat een dag per week de hele dag bij zijn ouders klussen en eet daar ook. Hij vindt dat ontspannend (en ik ook). Ik ga geregeld een dag bij een vriendin (coronaproof) samen thuiswerken.
Jullie zitten nu ontzettend op elkaars lip door Corona, terwijl jullie allebei in een heel persoonlijk emotioneel proces zitten. Jullie zijn er 2,5 jaar voor elkaar en anderen geweest, nu is het ME-time voor jullie beiden. Regel daar een fysieke plek voor, het scheelt zoveel irritatie.
vrijdag 6 november 2020 om 13:00
Wees inderdaad lief voor jezelf. Woorden als 'schop onder je kont' en 'niet mopperen' zijn niet goed voor je. Dat zou je ook niet tegen een ander zeggen die net 2,5 jaar voor haar moeder heeft gezorgd.
Ga niet zoeken naar andere problemen maar ga op de bank zitten of op bed en ga even niks doen. Laat maar komen wat er komt, of dat nou verdriet is of niet, dat maakt niet uit.
En zeg vaak tegen jezelf hoe goed je het hebt gedaan en hoe zwaar het was en dat je nu even niets meer hoeft.
Ga niet zoeken naar andere problemen maar ga op de bank zitten of op bed en ga even niks doen. Laat maar komen wat er komt, of dat nou verdriet is of niet, dat maakt niet uit.
En zeg vaak tegen jezelf hoe goed je het hebt gedaan en hoe zwaar het was en dat je nu even niets meer hoeft.
vrijdag 6 november 2020 om 13:04
Dit!
En ook nog gecondoleerd met je moeder.
Sterkte!
vrijdag 6 november 2020 om 13:28
Gecondoleerd met je moeder. Niet niks om 2,5 jaar bezig te zijn met een zieke moeder. Heel pittig. Rouwen gaat vanzelf als je het gewoon laat komen zoals het komt. Het kan de ene dag erg aanwezig zijn, dan weer een tijdje naar de achtergrond verdwijnen, en dan weer opspelen als je het niet verwacht. Geeft niet. Laat maar gebeuren.
Lastiger zijn de gevoelens die je ten opzichte van je partner hebt. Dat zijn gevoelens van irritatie, wrok en zelfs jaloezie. Je vindt het niet eerlijk en eigenlijk voel je wrok omdat je vindt dat jij sterker bent dan hij. Dat lijk je hem kwalijk te nemen. Want jij wil eigenlijk óók wel eens toegeven aan jezelf en op de bank liggen met Netflix. Maar dat mag je niet van jezelf.
Dat zijn gevoelens waar je iets mee moet, want die gaan je niets brengen. Je partner is ziek. Niets om jaloers op te zijn.
Blijkbaar heb jij behoeften die nu onvervuld zijn omdat je er niet aan mag toegeven van jezelf. Onderzoek dát, want daar ga je wel iets aan hebben. Wat heb je nodig? Geef jezelf dat. Tijd? Neem vrij. Plan een heerlijke lange boswandeling in, of wat jou ook maar blij maakt. Aandacht? Praat met je partner. Hij is overspannen, maar je kunt hem toch ook wel eens vertellen dat je je moeder mist, of dat je gewoon even je ei kwijt wil?
En als laatste: je werkt thuis. Heb je een werkkamer boven? Zo nee, regel dat zo snel mogelijk. Je man is waarschijnlijk nog lange tijd thuis. Als je een eigen kamer boven hebt, zit je in ieder geval niet 24/7 in één ruimte.
Lastiger zijn de gevoelens die je ten opzichte van je partner hebt. Dat zijn gevoelens van irritatie, wrok en zelfs jaloezie. Je vindt het niet eerlijk en eigenlijk voel je wrok omdat je vindt dat jij sterker bent dan hij. Dat lijk je hem kwalijk te nemen. Want jij wil eigenlijk óók wel eens toegeven aan jezelf en op de bank liggen met Netflix. Maar dat mag je niet van jezelf.
Dat zijn gevoelens waar je iets mee moet, want die gaan je niets brengen. Je partner is ziek. Niets om jaloers op te zijn.
Blijkbaar heb jij behoeften die nu onvervuld zijn omdat je er niet aan mag toegeven van jezelf. Onderzoek dát, want daar ga je wel iets aan hebben. Wat heb je nodig? Geef jezelf dat. Tijd? Neem vrij. Plan een heerlijke lange boswandeling in, of wat jou ook maar blij maakt. Aandacht? Praat met je partner. Hij is overspannen, maar je kunt hem toch ook wel eens vertellen dat je je moeder mist, of dat je gewoon even je ei kwijt wil?
En als laatste: je werkt thuis. Heb je een werkkamer boven? Zo nee, regel dat zo snel mogelijk. Je man is waarschijnlijk nog lange tijd thuis. Als je een eigen kamer boven hebt, zit je in ieder geval niet 24/7 in één ruimte.
vrijdag 6 november 2020 om 13:31
Hier spreek je jezelf tegen ten opzichte van je OP. In je OP schrijf je wat bozig en wrokkig dat jij de kar (weer) trekt. Daarmee suggererend dat jij altijd degene bent die de kar trekt.bloemenvaas74 schreef: ↑06-11-2020 11:14Dank voor jullie reacties! De overspannenheid van mijn partner is, zegt hij zelf, te wijten aan zijn werk. Daar is het al jaren te druk en er is slecht management, vele collega's zijn overspannen thuis. Hij heeft mij echt goed gesteund al die tijd. Ik heb wel het idee dat we het samen hebben gedaan. IK denk dat het overlijden van mijn moeder zijn overspannen thuis zijn wat heeft bespoedigd, maar niet meer dan dat, anders zou hij ook overspannen zijn geworden.
Ik heb niet het idee dat ik bewust het rouwen omzeil zeg maar. Sporten doe ik altijd voor werktijd. Ik heb elke avond vrij. Ik kijk meestal tv en of ik spreek af met een vriendin om te wandelen. In mijn lunchpauze wandel ik met mijn partner.
Wat liever zijn voor mezelf is misschien wel een goed idee. Maar ik merk ook dat mijn partner als ik aangeef dat ik het idee heb dat ik leeg ben, me moe voel etc, hij dan zegt, Joh, kom op! Ga je vanavond lekker op tijd naar bed. Daarna denk ik, acht dat is ook zo, ik loop te mekkeren.
In dit bericht zeg je dat hij je goed gesteund heeft. Dat jullie het samen hebben gedaan.
Interessant hè, hoe je gevoel (boosheid?) van het moment kan maken dat je iets anders beleeft. Is in het tweede bericht je boosheid even iets gezakt?
vrijdag 6 november 2020 om 14:00
Gecondoleerd met je verlies! Rouwen blijft zwaar en onvoorspelbaar, ook als je al een tijd voorbereid was op dit verlies. Daarnaast heb je tot het overlijden voor je moeder gezorgt waardoor de structuur die je had, tegelijkertijd met het overlijden is weggevallen. Tel daar corona nog mee op plus je zieke partner, dat zou voor menig men zwaar zijn.
Blijf de komende tijd lief voor jezelf en doe de dingen die jij nodig hebt. Soms zal dat veel slapen zijn, soms knuffelen, soms alleen zijn, afleiding zoeken of juist het verdriet doorleven.
Ik moet me ook aansluiten bij Bellyflop, als je ruimte nodig hebt voor jezelf, zorg dan dat je de ruimte krijgt. De beste manier waarop je, ook voor je partner, kunt zorgen is door aan te geven wat je nodig hebt & wat je kunt geven. Misschien is het mogelijk dat je partner 1 keer per week of 2 weken een avond naar een vriend/familielid gaat zodat jij die bank voor jezelf hebt en je op kunt laden voor de andere avonden. Vraag ook wat hij nodig heeft, misschien maak je zijn kar wel lichter dan nodig heeft of kunnen jullie bagage ruilen. (Bv. De boodschappen zijn mij nou echt te veel maar koken ontspant me juist). Kijk daarnaast ook naar jullie netwerk, ik zou graag een vriendin helpen als zij door een zware periode gaat, en nemen oogwaarschijnlijk kleine dingetjes een grote last weg.
Blijf de komende tijd lief voor jezelf en doe de dingen die jij nodig hebt. Soms zal dat veel slapen zijn, soms knuffelen, soms alleen zijn, afleiding zoeken of juist het verdriet doorleven.
Ik moet me ook aansluiten bij Bellyflop, als je ruimte nodig hebt voor jezelf, zorg dan dat je de ruimte krijgt. De beste manier waarop je, ook voor je partner, kunt zorgen is door aan te geven wat je nodig hebt & wat je kunt geven. Misschien is het mogelijk dat je partner 1 keer per week of 2 weken een avond naar een vriend/familielid gaat zodat jij die bank voor jezelf hebt en je op kunt laden voor de andere avonden. Vraag ook wat hij nodig heeft, misschien maak je zijn kar wel lichter dan nodig heeft of kunnen jullie bagage ruilen. (Bv. De boodschappen zijn mij nou echt te veel maar koken ontspant me juist). Kijk daarnaast ook naar jullie netwerk, ik zou graag een vriendin helpen als zij door een zware periode gaat, en nemen oogwaarschijnlijk kleine dingetjes een grote last weg.
vrijdag 6 november 2020 om 14:13
Dank allemaal!
Het kan best kloppen dat ik boos ben inderdaad. Het lijkt wel of ik een stampvoetend klein meisje ben dat ook graag aandacht wil, een aai over d'r bol, een complimentje, Ik vind dat ik dat verdien, maar daarentegen krijg ik een partner waar ik voor moet zorgen, zo voelt dat. Daar kom ik niet verder mee. Het zo benoemen opent mij wel de ogen. Omdat ik iemand ben die altijd de sterke is, de kar trekt en, al zeg ik het zelf, over veel veerkracht beschik, had ik het mezelf nu een keer "gegund" om even het kleine meisje te kunnen zijn wat vertroeteld wordt, maar het loopt anders en daar kan niemand wat aan doen. Ik denk dat ik vaker tijd voor mezelf ga opeisen en het sporten wel blijf doen, maar dan minder van mezelf eis. Ik wil altijd beter, sneller enzovoort.
Wat betreft de ruimte in huis, ik heb een eigen werkkamer, daar zit ik altijd doordeweeks. Als ik in het weekend vrij ben en ruimte zoek voor mezelf ga ik meestal met de ipad naar bed en kijk daar een serie of doe een mediatie via youtube.
Ik wil proberen wat minder veeleisend te zijn en meer mijn eigen behoeften kenbaar maken.
Het kan best kloppen dat ik boos ben inderdaad. Het lijkt wel of ik een stampvoetend klein meisje ben dat ook graag aandacht wil, een aai over d'r bol, een complimentje, Ik vind dat ik dat verdien, maar daarentegen krijg ik een partner waar ik voor moet zorgen, zo voelt dat. Daar kom ik niet verder mee. Het zo benoemen opent mij wel de ogen. Omdat ik iemand ben die altijd de sterke is, de kar trekt en, al zeg ik het zelf, over veel veerkracht beschik, had ik het mezelf nu een keer "gegund" om even het kleine meisje te kunnen zijn wat vertroeteld wordt, maar het loopt anders en daar kan niemand wat aan doen. Ik denk dat ik vaker tijd voor mezelf ga opeisen en het sporten wel blijf doen, maar dan minder van mezelf eis. Ik wil altijd beter, sneller enzovoort.
Wat betreft de ruimte in huis, ik heb een eigen werkkamer, daar zit ik altijd doordeweeks. Als ik in het weekend vrij ben en ruimte zoek voor mezelf ga ik meestal met de ipad naar bed en kijk daar een serie of doe een mediatie via youtube.
Ik wil proberen wat minder veeleisend te zijn en meer mijn eigen behoeften kenbaar maken.
