Psyche
alle pijlers
zelf in de rouw en partner overspannen thuis
vrijdag 6 november 2020 om 10:34
Graag wil ik even wat van me afschrijven. Het loopt op dit moment wat over in mijn hoofd, dingen lopen door elkaar en ik wil proberen wat orde aan te brengen. Ik snap mezelf niet meer zo goed. Even kort mijn situatie. Mijn moeder is eind september op 70-jarige leeftijd overleden na een lang ziekbed (kanker). Ik heb haar samen met mijn vader en broer verzorgd tot de laatste adem. 2,5 jaar ben ik met haar mee geweest naar alle stressvolle behandelingen en gesprekken in het ziekenhuis. Op het laatst ging ze heel snel heel hard achteruit. Ik ben opgelucht dat ze niet meer hoeft te lijden en dat ze rust heeft. Het afscheid is mooi gegaan. Dat voelt echt goed. Haar crematie was op een vrijdag en vanaf die maandag daarna ben ik weer aan het werk gegaan. Ik werk thuis, 28 uur per week en mijn baan is niet stressvol. Op zich gaat dat best goed. Die maandag dat ik weer ben gaan werken heeft mijn partner zich ziekgemeld op het werk, overspannen. Ik merk het in alles aan hem; hij is echt overspannen. Inmiddels zijn we 6 weken verder. Ik werk nog steeds vanuit huis en heb mijn leven weer gewoon opgepakt. Ik sport veel, dat is een hobby van mij. Verder wandel ik veel met mijn partner. De laatste week begint het me zwaar te vallen. Het lijkt wel alsof ik me wat uitgeput voel. Alles kost veel kracht en moeite en ik ben chagrijnig. Dat zou natuurlijk gewoon passend zijn bij mijn situatie, ik ben immers nog in de rouw. Alhoewel ik dat soms lijk te vergeten, want ik voel me vaak heel gewoon, gemiddeld alsof er niks bijzonders is gebeurd. Ik bespeur bij mezelf, (en dat vind ik niet leuk van mezelf, maar ik voel het wel) dat ik me soms ga ergeren aan het feit dat mijn partner altijd thuis is. "De bank is altijd bezet", dat gevoel. Ik vind dat onredelijk van mezelf; hij is immers overspannen en ik zie aan hem dat hij nog een lange weg te gaan heeft. Hij krijgt overigens hulp daarbij. In mijn onredelijke buien denk ik dingen als: ik ben na het overlijden van mijn moeder weer gewoon aan het werk gegaan, ik leef mijn leven, laat tussendoor een traan, en ga weer door. Ik trek die kar (weer).
Ik vind het heel moeilijk om in te schatten bij mezelf hoe groot de impact op mij is van het overlijden van mijn moeder. Wat kan ik wijten aan rouw? Rouw ik wel echt? Ik voel me vaak echt gewoon prima, maar de laatste week begint het meer op me te drukken. Maar of dat rouw is of toch een soort van jaloezie richting mijn partner (hij kan lekker de hele dag op de bank zitten en netflixen, dat wil ik ook!) dat kan ik niet uit elkaar halen in mijn hoofd. Ik voel deze week ook dat mijn lijf moe is, slecht herstelt na het sporten etc. Stel ik mij aan, en heb ik een schop onder mijn kont nodig of zijn dit tekenen van rouw en vermoeidheid? Wat kan ik dan het beste doen? Dat soort dingen vraag ik me af. Zal ik een paar dagen verlof nemen, zal ik een week niet gaan sporten? ik maal maar rond in mijn hoofd. Wat een lang verhaal, dat was helemaal niet de bedoeling! Ik ben benieuwd hoe jullie hier tegen aan kijken.
Ik vind het heel moeilijk om in te schatten bij mezelf hoe groot de impact op mij is van het overlijden van mijn moeder. Wat kan ik wijten aan rouw? Rouw ik wel echt? Ik voel me vaak echt gewoon prima, maar de laatste week begint het meer op me te drukken. Maar of dat rouw is of toch een soort van jaloezie richting mijn partner (hij kan lekker de hele dag op de bank zitten en netflixen, dat wil ik ook!) dat kan ik niet uit elkaar halen in mijn hoofd. Ik voel deze week ook dat mijn lijf moe is, slecht herstelt na het sporten etc. Stel ik mij aan, en heb ik een schop onder mijn kont nodig of zijn dit tekenen van rouw en vermoeidheid? Wat kan ik dan het beste doen? Dat soort dingen vraag ik me af. Zal ik een paar dagen verlof nemen, zal ik een week niet gaan sporten? ik maal maar rond in mijn hoofd. Wat een lang verhaal, dat was helemaal niet de bedoeling! Ik ben benieuwd hoe jullie hier tegen aan kijken.
zaterdag 7 november 2020 om 15:45
Je bent een mega kandidaat voor een burn out.
Ik vraag me af waar je bang voor bent. Bang om door de mand te vallen als je niet constant nuttig bezig bent? Wat zouden mensen van je vinden als je niets zou doen? Vind je het aan andere mensen verplicht om jezelf zo te pushen?
Leuk dat het fiets tempo van je man hoger ligt dan dat van jou. Logisch. Hij is man, jij bent vrouw. Je hebt eens een kind gebaard, dat verandert je bekken, ook voor bij het fietsen. Zet uit je hoofd dat je ZIJN tempo moet ontwikkelen. Je doet het voor de lol, je gaat geen La Tour fietsen hoor.
Die controle freak in jou is eigenlijk een heel báng iemand. Bang om ... wat? Dat je alleen maar op jezelf kunt vertrouwen? Dat mensen je niet gaan helpen als het je niet lukt? Wat is er gebeurd in je leven dat jij vind dat je niets kunt delegeren of dat de lijn nooit lossen mag?
Als je dat zelf niet weet, zoek dan echt een psycholoog om daar achter te komen. Want altijd aan staan, altijd plannen en altijd nuttig willen zijn is een grote farce. En wat dáár achter zit, dát moet je aanpakken.
Ik vraag me af waar je bang voor bent. Bang om door de mand te vallen als je niet constant nuttig bezig bent? Wat zouden mensen van je vinden als je niets zou doen? Vind je het aan andere mensen verplicht om jezelf zo te pushen?
Leuk dat het fiets tempo van je man hoger ligt dan dat van jou. Logisch. Hij is man, jij bent vrouw. Je hebt eens een kind gebaard, dat verandert je bekken, ook voor bij het fietsen. Zet uit je hoofd dat je ZIJN tempo moet ontwikkelen. Je doet het voor de lol, je gaat geen La Tour fietsen hoor.
Die controle freak in jou is eigenlijk een heel báng iemand. Bang om ... wat? Dat je alleen maar op jezelf kunt vertrouwen? Dat mensen je niet gaan helpen als het je niet lukt? Wat is er gebeurd in je leven dat jij vind dat je niets kunt delegeren of dat de lijn nooit lossen mag?
Als je dat zelf niet weet, zoek dan echt een psycholoog om daar achter te komen. Want altijd aan staan, altijd plannen en altijd nuttig willen zijn is een grote farce. En wat dáár achter zit, dát moet je aanpakken.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
maandag 9 november 2020 om 11:46
Ik heb vanmorgen met mijn werk geregeld dat ik een week verlof neem. Dit weekend veel nagedacht en gehuild. Vanmorgen om 6.30 zat ik huilend op de bank en besloot ik dat ik rust wil. Ik heb nu een aantal lege dagen in het verschiet en die gedachte alleen al stemt mij rustiger. Dankzij jullie ben ik wat meer gaan inzien. Vooral dat de boog niet altijd gespannen kan staan en dat ik troost nodig heb en niet altijd alles maar moet kunnen.
maandag 9 november 2020 om 12:07
Ik ben altijd al wel hard geweest voor mezelf. Niet zeuren en door! Die insteek. Waarom? Ik denk dat ik hunker naar positieve aandacht. Ik w gezien worden. Ik bewijzen dat ik sterk ben. Ik ben iemand die in bepaalde groepsamenstellingen niet opvalt. Ik word letterlijk weleens vergeten. Bv in een rondvraag dan wordt mijn naam niet genoemd of bij kerstcadeau’s op het werk dan moet ik voor een lijst met mensen cadeaus regelen omdat diegenen veel hebben gewerkt met mijn manager, als bedankje zeg maar. Ik sta als secretaresse van deze manager niet op de lijst en hoor niet bij de borrel. In de kroeg vroeger bestond ik niet mensen zagen me niet en spraken met elkaar boven mijn hoofd. Ik ben nl 1.60 klein. Bij een rondje halen was er niks voor mij. Dat soort dingen. Ik heb dit niet in alle gezelschappen, ik heb me heel erg ontwikkeld de laatste 15 jaar. In groepen waar ik me gied voel kan ik zelfs behoorlijk aanwezig zijn dan heb ik vertrouwen. Bij mijn vrienden voel ik me goed. Neig soms naar de leiderschapsrol. Ik Wildnis blijkbaar nog steeds waardering en erkenning krijgen. En ergens denk ik blijkbaar dat laten zien wat je in je mars hebt daar aan bijdraagt.
dinsdag 10 november 2020 om 09:06
Ik denk dat het goed is om eens met iemand te gaan praten. Om je zelfvertrouwen op te vijzelen, je eigenwaarde en opkomen voor jezelf op een goede manier. Je hebt geen vertrouwen in de mens, dus kun je het maar beter zelf oplossen en doen, want een ander zal je/het vergeten. Daarin heb je niet het vertrouwen meer. En het zou voor jezelf fijn zijn om niet zelf in een burn out te belanden, maar bijtijds ervoor te zorgen dat je het vertrouwen om je heen weer terug krijgt.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 19 november 2020 om 14:21
Inmiddels zijn we 2 weken verder. Ik rouw ondertussen lekker door. Ik heb heel veel huilbuien die echt uit mijn tenen komen. Gelukkig kan mijn partner mij dan goed troosten. Ik probeer wat luchtiger en makkelijker in het leven te staan. Wat betreft grenzen aangeven... dat heb ik vanmorgen gedaan. Mijn man is door zijn overspannenheid heel chagrijnig en heeft een heel kort lontje. Vanmorgen kreeg hij weer een woede-uitbarsting en begon spullen heel hard neer te zetten en liep briesend door het huis. Toen ik aangaf dat ik klaar was met dat gedrag van hem werd hij boos. Ik vind dat hij rekening mg houden met ons, hij woont niet alleen. Ik accepteer tot op zekere hoogte dat hij een korter lontje heeft door de overspannenheid maar ik ben geen voetveeg. Toe werd hij boos. Dat was tegen het zere been. Hij wordt immers ook niet boos zegt hij als ik huilbuien heb. Hij zegt ik ben er altijd voor je en daar zeur ik ook niet over, dus laat me lekker mijn gang gaan. Ik was juist trots op mezelf dat ik mijn grens had aangegeven maar nu begin er al bijna spijt van te krijgen.
donderdag 19 november 2020 om 15:20
Ik snap hem ook wel. Als hij er altijd voor je is, en hij uit boosheid, niet tegen jou, maar in het algemeen, dat heeft hij dat kennelijk nodig om zijn frustratie te uiten. Ik ga er van uit dat hij niet tegen je zat te schelden of te tieren.
Is het niet beter om hem even te laten begaan?
Het is natuurlijk geen wedstrijd wie het het ergst heeft. Jullie hebben het beide moeilijk. Soms is het beter om elkaar de ruimte te geven en ook te gunnen.
Je zult uiteindelijk samen door de tijd moeten, en als jullie ruimte nodig hebben, maak het bespreekbaar.
Is het niet beter om hem even te laten begaan?
Het is natuurlijk geen wedstrijd wie het het ergst heeft. Jullie hebben het beide moeilijk. Soms is het beter om elkaar de ruimte te geven en ook te gunnen.
Je zult uiteindelijk samen door de tijd moeten, en als jullie ruimte nodig hebben, maak het bespreekbaar.
donderdag 19 november 2020 om 18:15
Aangrijpend en op een aantal vlakken herkenbaar verhaal TO. Kun je met je partner samen praten over counseling? Ziet hij dat zitten? Ook voor hem ben jij veranderd, jullie relatie zit in een andere fase, hij overspannen, jij in de rouw. Dat kan zomaar misgaan.
Op de meest heftige momenten (mijn vader op sterfbed) was mijn man altijd zwak, ziek en misselijk, heel vreemd. Juist als je veel steun nodig hebt. Ben er heel lang boos om geweest, pas daar voor op.
Op de meest heftige momenten (mijn vader op sterfbed) was mijn man altijd zwak, ziek en misselijk, heel vreemd. Juist als je veel steun nodig hebt. Ben er heel lang boos om geweest, pas daar voor op.
vrijdag 20 november 2020 om 22:27
Heeft iemand jou al eens uitgelegd wat er gebeurt als iemand 'overspannen' is?
Wat is dat? Wat doet dat? Wat gaat er mis in de hersenen?
Overspannen, burn-out etc zijn natuurlijk helemaal hip en zeggen eigenlijk niet zoveel. Ja dat iemand teveel stress ervaart en dit niet aankan.
Maar is dat een kwestie van een weekje goed slapen en verder? Of zit het dieper.
Ik merk dat je zelf nog weinig ervaring hebt met mensen die 'overspannen' zijn. Je reacties zijn nog heel primair en dat is logisch. Niet iedereen zal overigens de diepere laag leren kennen. Want veel mensen zullen zeuren op hun partner en weinig begrip kunnen opbrengen op lange termijn. Vaak gaan dat soort relaties mis en niemand voelt zich dan nog gesteund of geholpen.
Ik denk dat je er goed aan doet om ervoor te zorgen dat je hulp krijgt voor je rouwverwerking. Met name de twijfel of je je verwerking nu niet on hold zet of wegcijfert. Dat moet jij zelf uitzoeken. Vraag niet teveel steun van je partner maar vertel wel waar je mee bezig bent. Betrokkenheid is key hierin. Maar er is weinig cognitieve ruimte in zijn hoofd voor jouw dingen en empathie.
Geef naar hem toe wel je grenzen aan als hij tever doorgaat in chaggerijnig zijn, te weinig gevoel naar jou tonen. Hij kan wel even moeite doen(al is het maar alsof).
Je moet veel praten, zeker ook over wat de situatie met je doet en veel aan hem vragen. Hoe ging zijn dag, wat voor cijfer geeft hij het, wat ging goed/slecht, etc.. Maar ook andersom delen.
Geef je verwachtingen en grenzen aan maar niet in the heat of the moment. Altijd kalm en rustig achteraf feedback geven. Tenzij je grens overschreden wordt, dan direct aangeven en later bespreken.
Bedenk je ook: ik weet waar dit vandaan komt.. Als hij de hele dag op de bank zit. Zijn initiatief name en motivatie zijn echt onder nul nu. Daar kan hij echt even niks aan doen. Dat komt echt weer zodra hij beter in zn hoofd zit.
Wat is dat? Wat doet dat? Wat gaat er mis in de hersenen?
Overspannen, burn-out etc zijn natuurlijk helemaal hip en zeggen eigenlijk niet zoveel. Ja dat iemand teveel stress ervaart en dit niet aankan.
Maar is dat een kwestie van een weekje goed slapen en verder? Of zit het dieper.
Ik merk dat je zelf nog weinig ervaring hebt met mensen die 'overspannen' zijn. Je reacties zijn nog heel primair en dat is logisch. Niet iedereen zal overigens de diepere laag leren kennen. Want veel mensen zullen zeuren op hun partner en weinig begrip kunnen opbrengen op lange termijn. Vaak gaan dat soort relaties mis en niemand voelt zich dan nog gesteund of geholpen.
Ik denk dat je er goed aan doet om ervoor te zorgen dat je hulp krijgt voor je rouwverwerking. Met name de twijfel of je je verwerking nu niet on hold zet of wegcijfert. Dat moet jij zelf uitzoeken. Vraag niet teveel steun van je partner maar vertel wel waar je mee bezig bent. Betrokkenheid is key hierin. Maar er is weinig cognitieve ruimte in zijn hoofd voor jouw dingen en empathie.
Geef naar hem toe wel je grenzen aan als hij tever doorgaat in chaggerijnig zijn, te weinig gevoel naar jou tonen. Hij kan wel even moeite doen(al is het maar alsof).
Je moet veel praten, zeker ook over wat de situatie met je doet en veel aan hem vragen. Hoe ging zijn dag, wat voor cijfer geeft hij het, wat ging goed/slecht, etc.. Maar ook andersom delen.
Geef je verwachtingen en grenzen aan maar niet in the heat of the moment. Altijd kalm en rustig achteraf feedback geven. Tenzij je grens overschreden wordt, dan direct aangeven en later bespreken.
Bedenk je ook: ik weet waar dit vandaan komt.. Als hij de hele dag op de bank zit. Zijn initiatief name en motivatie zijn echt onder nul nu. Daar kan hij echt even niks aan doen. Dat komt echt weer zodra hij beter in zn hoofd zit.
zaterdag 21 november 2020 om 07:59
Dank voor jullie reacties!
Ik wil er ook graag over praten, mijn partner echter vindt het al snel gezeur. Komt wel goed zegt hij dan, je hoeft niet alles te analyseren.
We vinden elkaar het meest tijdens het wandelen, dus dat doe we veel.
Ik denk en hoop dat de tijd veel zal brengen. We moeten hier door heen. Leuk of niet. Moet wel zeggen dat ik het heel fijn zou vinden als ik af en toe weer naar kantoor zou mogen. Denk dat dat me goed zou doen. Even een beetje weer mijn leven terug. Sinds maart ben ik 2 keer naar kantoor geweest. Maar goed, daar kampt iedereen mee op dit moment.
Loslaten en minder piekeren is ook wel een leerpunt voor mij denk ik. Ik leef veel in mijn hoofd. Ik zou willen dat ik mijn partner kan helpen. Ik zie zijn vermoeidheid en hoor aan zijn stem dat het niet goed gaat. Tijdens wandelingen hebben we gelukkig wel goede gesprekken. Eigenlijk is hij al heel lang chagrijnig en heeft al heel lang een kort lontje, al maanden! Dat is denk ik de opbouw van naar overspannenheid geweest. Ik probeer hem wat meer te laten gaan en ontlast hem met dingen nu. Voel spijt dat ik boos ben geworden op hem en voel me schuldig. Ik probeer het huilen om mijn moeder te doen als ik alleen ben en zachtjes. Ik denk idd dat het voor hem teveel is om dat er ook nog bij te hebben.
Ik wil er ook graag over praten, mijn partner echter vindt het al snel gezeur. Komt wel goed zegt hij dan, je hoeft niet alles te analyseren.
We vinden elkaar het meest tijdens het wandelen, dus dat doe we veel.
Ik denk en hoop dat de tijd veel zal brengen. We moeten hier door heen. Leuk of niet. Moet wel zeggen dat ik het heel fijn zou vinden als ik af en toe weer naar kantoor zou mogen. Denk dat dat me goed zou doen. Even een beetje weer mijn leven terug. Sinds maart ben ik 2 keer naar kantoor geweest. Maar goed, daar kampt iedereen mee op dit moment.
Loslaten en minder piekeren is ook wel een leerpunt voor mij denk ik. Ik leef veel in mijn hoofd. Ik zou willen dat ik mijn partner kan helpen. Ik zie zijn vermoeidheid en hoor aan zijn stem dat het niet goed gaat. Tijdens wandelingen hebben we gelukkig wel goede gesprekken. Eigenlijk is hij al heel lang chagrijnig en heeft al heel lang een kort lontje, al maanden! Dat is denk ik de opbouw van naar overspannenheid geweest. Ik probeer hem wat meer te laten gaan en ontlast hem met dingen nu. Voel spijt dat ik boos ben geworden op hem en voel me schuldig. Ik probeer het huilen om mijn moeder te doen als ik alleen ben en zachtjes. Ik denk idd dat het voor hem teveel is om dat er ook nog bij te hebben.
woensdag 16 december 2020 om 08:56
Even een update. Momenteel gaat het niet lekker thuis. Ik ben zelf heel huilerig. De muren komen op me af. Ik ben qua werk niet vooruit te branden. Ik heb ook weinig werk en verveel me rot. Ik zit hier maar in mijn kamertje naar de klok te kijken. Ondertussen zit partner nog op de bank en inmiddels puber thuis. De sfeer in huis is belabberd, veel gezeik en gezeur onderling. Ik ben echt ongelukkig op deze manier. Vind er niks an!
woensdag 16 december 2020 om 09:45
Wat heb JIJ nodig op dit moment?bloemenvaas74 schreef: ↑16-12-2020 08:56Even een update. Momenteel gaat het niet lekker thuis. Ik ben zelf heel huilerig. De muren komen op me af. Ik ben qua werk niet vooruit te branden. Ik heb ook weinig werk en verveel me rot. Ik zit hier maar in mijn kamertje naar de klok te kijken. Ondertussen zit partner nog op de bank en inmiddels puber thuis. De sfeer in huis is belabberd, veel gezeik en gezeur onderling. Ik ben echt ongelukkig op deze manier. Vind er niks an!
Als er weinig werk is en je je rot verveelt: waar krijg jij energie van? Slapen? Wandelen? In bad? Sporten? De huisarts bellen voor een afspraak bij de POH?
Ga dat doen! Zeker als je zelf je uren in kunt delen, hoef je niet verplicht op de klok te kijken dat jij je uren besteed aan in je neus peuteren. Ga dan datgene doen wat je nu eigenlijk wil gaan doen.
Kies voor jezelf!
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 16 december 2020 om 10:00
Doreia, dank voor je bericht. Ik kan mijn uren niet echt zelf indelen, wel een beetje. Maar ik moet gewoon bereikbaar en ingelogd zijn tot 17.00 uur. Ik kijk wel een serie even tussendoor of lees een hoofdstuk in een boek. Sporten doe ik nu ook thuis. Mijn verzetje waren de groepslessen op de sportschool. Ik wandel dagelijks. Gisterochtend met mijn vader heerlijke wandeling gemaakt. Vandaag weer met een vriendin wandelen. Ik huil snel en vaak. Mijn partner gaf gisteravond aan dat ik eens moest kappen met dat gejank. Verder ben ik zijn korte lontje zo zat! Het is echt ongezellig thuis. De sfeer kan zo ineens omslaan. Mijn partner heeft het nog erg moeilijk. Er zit geen verbetering bij hem nog. Hij krijgt in januari gesprekken met een psycholoog. De situatie op zijn werk is echt niet leuk en dat geeft hem kopzorgen zodat hij nog steeds dagelijks in beslag genomen is door zijn werk.
Onze zoon is de laatste tijd ook wat verdrietiger dan eerst. Daarnaast zijn zijn resultaten slecht en hebben we thuis ook vele discussie over inzet en motivatie. Kortom op vele fronten in mijn leven loopt het niet lekker. De moed erin houden vind ik moeilijk worden.
Onze zoon is de laatste tijd ook wat verdrietiger dan eerst. Daarnaast zijn zijn resultaten slecht en hebben we thuis ook vele discussie over inzet en motivatie. Kortom op vele fronten in mijn leven loopt het niet lekker. De moed erin houden vind ik moeilijk worden.
woensdag 16 december 2020 om 10:05
Het wordt tijd dat je partner leert dat hij zijn humeur niet op jou afreageert. En dat jij leert dat jij niet de verbale boksbal hoeft te zijn.
Respect, dat is wat er in jullie relatie ontbreekt. Hoe kut je je allebei ook voelt, je gaat elkaar niet nog kutter laten voelen door de ander af te snauwen en te melden dat je je aanstelt.
Je zadelt elkaar niet onnodig op met extra lasten, maar als je jezelf niet kunt zijn in je eigen huis, waar moet je dán nog naartoe?
Tijd voor een goed gesprek over respect en fatsoen in jullie relatie.
Respect, dat is wat er in jullie relatie ontbreekt. Hoe kut je je allebei ook voelt, je gaat elkaar niet nog kutter laten voelen door de ander af te snauwen en te melden dat je je aanstelt.
Je zadelt elkaar niet onnodig op met extra lasten, maar als je jezelf niet kunt zijn in je eigen huis, waar moet je dán nog naartoe?
Tijd voor een goed gesprek over respect en fatsoen in jullie relatie.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 16 december 2020 om 10:28
Ik heb vele gesprekken gevoerd over omgaan met elkaar en een normale toon aanslaan etc maar hij zegt dat ik niet moet zeuren en niet zo moet analyseren en dat’ie gek wordt van dit soort gesprekken. Ik kom er niet door. Hij is wel van mening dat zijn reacties soms overtrokken zijn en geeft aan dat hij het fijn vindt dat ik hem daar op aanspreek. Dit soort redelijke gesprekken hebben we tijdens het wandelen. Dan hoor ik ook dat hij aan meelevende collega’s heeft verteld
dat ik hem goed steun en hem er doorheen sleep. Dus zeg maar indirect hoor ik dan dat hij veel waarde hecht aan mijn steun en input.
Ik zou graag na een uitbarsting oid eens een keer sorry willen horen.
Wat betreft dat huilen van mij kan ik het nog wel een beetje snappen. Ik zou ook niet meer weten hoe ik nu weer zou moeten reageren als mijn partner “weer” huilt. Op den duur wordt dat ook vervelend. In een normale situatie zou ik veel meer tijd voor mezelf hebben.
De dingen die nu spelen komen grotendeels door omstandigheden die abnormaal zijn. Gisteren zeiden we nog tegen elkaar dat we beiden uitkijken naar het voorjaar; wat meer licht en energie. Partner zei in mijn hoofd is het nu zo donker.
Het lijkt wel een winterslaap en dan hopelijk van’ t voorjaar gezond weer op!
dat ik hem goed steun en hem er doorheen sleep. Dus zeg maar indirect hoor ik dan dat hij veel waarde hecht aan mijn steun en input.
Ik zou graag na een uitbarsting oid eens een keer sorry willen horen.
Wat betreft dat huilen van mij kan ik het nog wel een beetje snappen. Ik zou ook niet meer weten hoe ik nu weer zou moeten reageren als mijn partner “weer” huilt. Op den duur wordt dat ook vervelend. In een normale situatie zou ik veel meer tijd voor mezelf hebben.
De dingen die nu spelen komen grotendeels door omstandigheden die abnormaal zijn. Gisteren zeiden we nog tegen elkaar dat we beiden uitkijken naar het voorjaar; wat meer licht en energie. Partner zei in mijn hoofd is het nu zo donker.
Het lijkt wel een winterslaap en dan hopelijk van’ t voorjaar gezond weer op!
woensdag 16 december 2020 om 10:45
Zoek voor je huilbuien een ander, die wel nog de energie heeft om je te kunnen steunen. Laadt je huilbuien niet op zijn bordje voor troost. Hoe graag hij ook zou willen, hij heeft geen steun meer om te geven.
Andersom moet hij stoppen met zijn negativiteit op jou af te reageren. Als hij een humeur heeft, gaat hij buiten lopen of briesen tegen een vriend die nog wel energie heeft om verbale boksbal te zijn.
Maar jullie zijn nu beide veel te laag in energie om hulp te bieden. Erken dat. Zorg samen en apart voor jezelf en je relatie. Ga dingen doen waar je energie van krijgt. Hou komend weekend een bed-in dag met eten bestellen of ga juist 60 kilometer fietsen. Alles wat maar helpt om uit jullie negatieve sombere cocon te raken.
Andersom moet hij stoppen met zijn negativiteit op jou af te reageren. Als hij een humeur heeft, gaat hij buiten lopen of briesen tegen een vriend die nog wel energie heeft om verbale boksbal te zijn.
Maar jullie zijn nu beide veel te laag in energie om hulp te bieden. Erken dat. Zorg samen en apart voor jezelf en je relatie. Ga dingen doen waar je energie van krijgt. Hou komend weekend een bed-in dag met eten bestellen of ga juist 60 kilometer fietsen. Alles wat maar helpt om uit jullie negatieve sombere cocon te raken.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 2 juni 2021 om 07:47
Even een update!
De laatste maanden is het vrij goed eten gegaan. Af en toe wat verdrietig maar goed te handelen. Alleen de laatste 2 weken gaat het slecht. Ik slaap slecht, pieker veel (niet alleen over mijn moeder), huil veel. Ben gewoon niet blij. Ik denk dagelijks aan mijn moederen aan hoe heel veel ik van haar houd. Ik denk aan haar laatste woorden, ik zie de hele sterfdag als in een film voor me. Het doet nog heel veel pijn.
Mijn man is ook nog thuis, inmiddels is hij wel aan het re-integreren, maar dat loopt ook nog niet zo goed.
Ik probeer positief te blijven en ik kan ook wel accepteren dat dit erbij hoort, maar ik ben ZO leeg. Ik kan me nergens toe zetten. Ik staar naar het scherm van mijn laptop en stel alles uit. Voel me futloos. Vannacht weer amper geslapen. Partner zegt dat ik teveel nadenk. Ik analyseer ook veel maar beschik helaas niet over een stopknop. Ik doe regelmatig body scans enzo. Op een gegeven moment ben je daar ook wel klaar mee. We zijn bij ons thuis allemaal aan het aftellen naar de vakantie. Alledrie hebben we een moeilijk jaar gehad. Zoon heeft naast het verdriet om oma ook een hoge druk op school dit jaar. Hij is keihard aan het leren voor de laatste toetsweek. Als hij die verknalt moet hij naar een andere school en dat wil hij voorkomen (en wij ook).
Het is momenteel gewoon even moeilijk. Sorry voor al het gezeur.
De laatste maanden is het vrij goed eten gegaan. Af en toe wat verdrietig maar goed te handelen. Alleen de laatste 2 weken gaat het slecht. Ik slaap slecht, pieker veel (niet alleen over mijn moeder), huil veel. Ben gewoon niet blij. Ik denk dagelijks aan mijn moederen aan hoe heel veel ik van haar houd. Ik denk aan haar laatste woorden, ik zie de hele sterfdag als in een film voor me. Het doet nog heel veel pijn.
Mijn man is ook nog thuis, inmiddels is hij wel aan het re-integreren, maar dat loopt ook nog niet zo goed.
Ik probeer positief te blijven en ik kan ook wel accepteren dat dit erbij hoort, maar ik ben ZO leeg. Ik kan me nergens toe zetten. Ik staar naar het scherm van mijn laptop en stel alles uit. Voel me futloos. Vannacht weer amper geslapen. Partner zegt dat ik teveel nadenk. Ik analyseer ook veel maar beschik helaas niet over een stopknop. Ik doe regelmatig body scans enzo. Op een gegeven moment ben je daar ook wel klaar mee. We zijn bij ons thuis allemaal aan het aftellen naar de vakantie. Alledrie hebben we een moeilijk jaar gehad. Zoon heeft naast het verdriet om oma ook een hoge druk op school dit jaar. Hij is keihard aan het leren voor de laatste toetsweek. Als hij die verknalt moet hij naar een andere school en dat wil hij voorkomen (en wij ook).
Het is momenteel gewoon even moeilijk. Sorry voor al het gezeur.
woensdag 2 juni 2021 om 09:01
Het is nog maar een half jaar geleden he, wees niet zo streng voor jezelf.
Het rouwproces komt en gaat met pieken en dalen. Het analyseren van het sterfbed herken ik maar al te goed, geloof me, de scherpe randjes gaan eraf. En na Zo’n nacht, doe iets om je zinnen te verzetten en blijf er niet in hangen. Nu na 2 jaar kan ik met een glimlach terugdenken aan mijn ouders, alleen bij filmpjes krijg ik het moeilijk. Dus zoek ik dat bewust niet op. De periodes tussen het analyseren zullen ook langer worden. En ja door de Corona staat ook de wereld nog eens op zijn kop. Die druk komt er ook nog eens even bij. Goed dat je het van je afschrijf en wees vooral lief voor jezelf.
Het rouwproces komt en gaat met pieken en dalen. Het analyseren van het sterfbed herken ik maar al te goed, geloof me, de scherpe randjes gaan eraf. En na Zo’n nacht, doe iets om je zinnen te verzetten en blijf er niet in hangen. Nu na 2 jaar kan ik met een glimlach terugdenken aan mijn ouders, alleen bij filmpjes krijg ik het moeilijk. Dus zoek ik dat bewust niet op. De periodes tussen het analyseren zullen ook langer worden. En ja door de Corona staat ook de wereld nog eens op zijn kop. Die druk komt er ook nog eens even bij. Goed dat je het van je afschrijf en wees vooral lief voor jezelf.
woensdag 2 juni 2021 om 09:09
Dat is geen gezeur, TO, dit is nu jullie realiteit.
Fijn dat het vrij goed is gegaan en je partner weer wat aan het reïntegreren is.
Ergens anders van je af praten/schrijven is prima.
Rouw gaat met ups & downs, net als reïntegreren op je werk en herstellen.
Weet je voor jezelf hoe je zelf op de "ik pieker niet meer-stop knop" kunt duwen? Wandelen, sporten, fietsen, filmpje kijken, een hobby? Maakt niet uit wat, als jij er maar energie van krijgt en je je hoofd wat leeg krijgt.
Voor mij werkt vroeg in de avond sporten, voor jou kan het iets heel anders zijn.
Fijn dat het vrij goed is gegaan en je partner weer wat aan het reïntegreren is.
Ergens anders van je af praten/schrijven is prima.
Rouw gaat met ups & downs, net als reïntegreren op je werk en herstellen.
Weet je voor jezelf hoe je zelf op de "ik pieker niet meer-stop knop" kunt duwen? Wandelen, sporten, fietsen, filmpje kijken, een hobby? Maakt niet uit wat, als jij er maar energie van krijgt en je je hoofd wat leeg krijgt.
Voor mij werkt vroeg in de avond sporten, voor jou kan het iets heel anders zijn.
