Psyche
alle pijlers
Zelfmoordpoging moeder
maandag 2 oktober 2017 om 11:00
Ik schreef hier een tijdje geleden al eens over de psychologische problemen van mijn moeder. Voor de lange uitleg: loepje / zoekfunctie. De korte uitleg: Zelfmoordneigingen, alcoholprobleem, manipulatie. Na een korte gedwongen opname in een psychiatrisch centrum, was ze weer vrij en weigerde ze therapie. Ik woon zelf in het buitenland.
Gisteren kreeg ik de vraag van een vriendin van m'n moeder om DRINGEND te bellen. Aan de telefoon kreeg ik te horen dat die vriendin de hulpdiensten gebeld had na een vermoeden van zelfdoding (dat vermoeden was er door bepaalde berichten & het onbereikbaar zijn van mijn moeder). De hulpdiensten hebben haar bewusteloos gevonden. Nu is ze overgebracht naar de intensive care unit. Haar toestand is stabiel, maar ze is vermoedelijk al ruim 24 uur buiten bewustzijn. In haar urine zijn sporen van slaapmiddelen gevonden. Ze was onder invloed van alcohol en had een hoog bloedsuikergehalte (ze heeft type I diabetes), dit laatste wijst er op dat ze geen overdosis insuline heeft ingespoten (wat ze wel had gezegd in de berichten naar vrienden).
Nu is het afwachten op de resultaten van de bloedanalyse. En op het moment dat ze "wakker" wordt. Over mogelijke hersen- of zenuwschade kan nu geen uitspraak gedaan worden.
Ik weet niet wat ik kan doen. Ik ben zo boos! Ik was vorige week nog in België, bij haar op bezoek, we hadden een leuke tijd samen, ik vertelde haar dat ik zwanger was van een tweede kindje... En de avond na mijn vertrek doet ze zoiets.
Ik ben nu enorm kwaad en ongerust. Ik wil niet het eerste vliegtuig naar België nemen, omdat ik op dit moment gewoon zo boos ben. Haar eigen huisarts zegt ook dat ik best nog niet naar haar ga, omdat ze erg manipulatief is en ze anders dit nog eens probeert gewoon om een reactie bij mij uit te lokken. En omdat ik niks kan doen, ze is niet bij bewustzijn en ze ligt op intensive care. Maarja, het is natuurlijk ook mijn moeder. Al verloopt die band al heel lang moeizaam.
Pfff, sorry voor het warrige verhaal. Ik wou dit even kwijt. Ik zit nu op mijn werk en kan me helemaal niet concentreren. Ik verwacht elk moment telefoon van de politie of het ziekenhuis voor meer informatie.
Gisteren kreeg ik de vraag van een vriendin van m'n moeder om DRINGEND te bellen. Aan de telefoon kreeg ik te horen dat die vriendin de hulpdiensten gebeld had na een vermoeden van zelfdoding (dat vermoeden was er door bepaalde berichten & het onbereikbaar zijn van mijn moeder). De hulpdiensten hebben haar bewusteloos gevonden. Nu is ze overgebracht naar de intensive care unit. Haar toestand is stabiel, maar ze is vermoedelijk al ruim 24 uur buiten bewustzijn. In haar urine zijn sporen van slaapmiddelen gevonden. Ze was onder invloed van alcohol en had een hoog bloedsuikergehalte (ze heeft type I diabetes), dit laatste wijst er op dat ze geen overdosis insuline heeft ingespoten (wat ze wel had gezegd in de berichten naar vrienden).
Nu is het afwachten op de resultaten van de bloedanalyse. En op het moment dat ze "wakker" wordt. Over mogelijke hersen- of zenuwschade kan nu geen uitspraak gedaan worden.
Ik weet niet wat ik kan doen. Ik ben zo boos! Ik was vorige week nog in België, bij haar op bezoek, we hadden een leuke tijd samen, ik vertelde haar dat ik zwanger was van een tweede kindje... En de avond na mijn vertrek doet ze zoiets.
Ik ben nu enorm kwaad en ongerust. Ik wil niet het eerste vliegtuig naar België nemen, omdat ik op dit moment gewoon zo boos ben. Haar eigen huisarts zegt ook dat ik best nog niet naar haar ga, omdat ze erg manipulatief is en ze anders dit nog eens probeert gewoon om een reactie bij mij uit te lokken. En omdat ik niks kan doen, ze is niet bij bewustzijn en ze ligt op intensive care. Maarja, het is natuurlijk ook mijn moeder. Al verloopt die band al heel lang moeizaam.
Pfff, sorry voor het warrige verhaal. Ik wou dit even kwijt. Ik zit nu op mijn werk en kan me helemaal niet concentreren. Ik verwacht elk moment telefoon van de politie of het ziekenhuis voor meer informatie.
anoniem_207266 wijzigde dit bericht op 02-10-2017 11:04
0.02% gewijzigd
maandag 6 november 2017 om 08:19
TO, even wat salonspyschologie die nergens op gebaseerd is maar waar je mss wat aan hebt:
Kan het zijn dat je moeder Frans spreken associeert met 'ergens niet thuis zijn, je anders gedragen dan je je werkelijk voelt, aan verwachtingen voldoen,..' en dat Nederlands spreken voor haar 'thuis zijn' is?
Dat zou dan kunnen inhouden dat ze in het ziekenhuis heel erg bezig is met wat men (verpleging, artsen, vrienden...) van haar denkt en dat ze zich tov jou wel durft blootgeven.
Ik spreek thuis ook een ander dialect dan buiten en ik merk dat hoe meer ik me op m'n gemak voel bij mensen, hoe meer mijn taal naar mijn eigen dialect neigt.
Nogmaals, het is psychologie van de koude grond, maar misschien heb je er wat aan.
Kan het zijn dat je moeder Frans spreken associeert met 'ergens niet thuis zijn, je anders gedragen dan je je werkelijk voelt, aan verwachtingen voldoen,..' en dat Nederlands spreken voor haar 'thuis zijn' is?
Dat zou dan kunnen inhouden dat ze in het ziekenhuis heel erg bezig is met wat men (verpleging, artsen, vrienden...) van haar denkt en dat ze zich tov jou wel durft blootgeven.
Ik spreek thuis ook een ander dialect dan buiten en ik merk dat hoe meer ik me op m'n gemak voel bij mensen, hoe meer mijn taal naar mijn eigen dialect neigt.
Nogmaals, het is psychologie van de koude grond, maar misschien heb je er wat aan.
maandag 6 november 2017 om 08:42
Aan de ene kant is het natuurlijk fijn dat ze op je reageert, maar aan de andere kant zul je heel erg goed je grenzen moeten blijven aangeven. Even heel hard: in hoeverre denk je dat ze je nu weer manipuleert? Of gaat het daar te slecht voor met haar?
Hoe dan ook, heel veel sterkte
Hoe dan ook, heel veel sterkte
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
maandag 6 november 2017 om 09:05
Met wie heeft je moeder verder nog een intieme band, naast jou?
Nu het zo slecht met haar gaat heeft ze natuurlijk steun nodig van mensen die dicht bij haar staan.
Je zegt dat je dat voelde, de nood bij haar , je beschrijft het zelfs als iets beklemmend, deze verantwoordelijkheid en deze ga je zelf liever niet aan. Maar wie staat verder dan zo dicht bij haar?
Is ze nu alleen?
Nu het zo slecht met haar gaat heeft ze natuurlijk steun nodig van mensen die dicht bij haar staan.
Je zegt dat je dat voelde, de nood bij haar , je beschrijft het zelfs als iets beklemmend, deze verantwoordelijkheid en deze ga je zelf liever niet aan. Maar wie staat verder dan zo dicht bij haar?
Is ze nu alleen?
maandag 6 november 2017 om 09:23
Rosanna, ik denk niet dat ze nu in een staat is dat ze iemand bewust kan manipuleren. Maar het is ook iets wat de psychiater onderzoekt: werkt ze bewust tegen bij het verplegend personeel, of is alles wat ze doet een onderbewuste reactie.
Swifty, twee bevriende koppels komen elke dag langs. Dat waren mensen waar ze een goede band mee had. Verder ben ik wel degene die het dichtst bij haar staat, maar ik woon natuurlijk in het buitenland. Terug naar België verhuizen staat wel op onze middellange planning (pakweg binnen 1-2 jaar) en is niet iets dat we willen versnellen voor mijn moeder. Het klinkt misschien egoïstisch, maar zij heeft zelf gekozen om zelfmoord te plegen.
Dat beklemmende gevoel komt natuurlijk ook omdat ze meerdere keren gezegd heeft dat ze zelfmoord zou plegen als ik terug naar Zweden ging. Dit heeft ze ook gedaan, ze heeft zelfmoord gepleegd op de dag dat ik op het vliegtuig stapte richting Zweden na een bezoekje aan haar.
Swifty, twee bevriende koppels komen elke dag langs. Dat waren mensen waar ze een goede band mee had. Verder ben ik wel degene die het dichtst bij haar staat, maar ik woon natuurlijk in het buitenland. Terug naar België verhuizen staat wel op onze middellange planning (pakweg binnen 1-2 jaar) en is niet iets dat we willen versnellen voor mijn moeder. Het klinkt misschien egoïstisch, maar zij heeft zelf gekozen om zelfmoord te plegen.
Dat beklemmende gevoel komt natuurlijk ook omdat ze meerdere keren gezegd heeft dat ze zelfmoord zou plegen als ik terug naar Zweden ging. Dit heeft ze ook gedaan, ze heeft zelfmoord gepleegd op de dag dat ik op het vliegtuig stapte richting Zweden na een bezoekje aan haar.
maandag 6 november 2017 om 09:27
maandag 6 november 2017 om 09:59
afschuwelijk, dat je moeder dat uitspreekt en ook nog doet. Niet oke, niet normaal, heb geen woorden ervoor hoe erg dit is. IS er niemand anders dan jij, die tegen haar zegt, hola, dit kan je niet maken? Hoe reageren anderen hierop, hoe gaat dat bij jullie? Is het netwerk zo klein dat niemand zich bekommerd om jullie, als er zoiets zieks gezegd wordt? Ook al helpt het niet je moeder tegen te houden, het zou wel goed zijn als ze tegengesproken wordt op haar gedrag naar jou toe. Ondanks dat, toch fijn dat ze vrienden heeft die komen, en ze niet alleen is daar.
En wat Belle zegt, meer lucht voor jou!
Heb je goed contact met deze vrienden? Weten ze van alles af? (Alcohol, dreiging etc)
Krijg je ook te horen hoe het gaat als ze op bezoek zijn, via die vrienden? Heb je daar contact mee? OF verloopt alle communicatie via de verpleging?
Wat er ook gebeurd, weet dat zij zelf voor dit gekozen heeft, en dat dit niks met jou te maken heeft, haar zieke actie. HEt is heel verdrietig dat je moeder niet voor iets beters of positievers kon gaan, wie weet krijgt ze nog een nieuwe kans, neemt ze nog deze nieuwe kans. Een team van zorg staat nu om haar heen, dus als er nog een vooruitgang mogelijk is, dan regelen ze dit wel voor haar. Eigenlijk is ze nu misschien op een betere plek voor de juiste zorg dan voor haar suicide poging, of is dit raar te zeggen?
maandag 6 november 2017 om 15:18
Swifty, mijn moeder was erg manipulatief. Dat verhaal over "ik pleeg zelfmoord als jij terug naar Zweden gaat" deed ze enkel bij mij. Bij haar vrienden zei ze enkel dat ze zo eenzaam was, waardoor die vrienden nog vaker langskwamen. Ze had bij iedereen een ander verhaal en wist heel goed hoe ze dingen gedaan kon krijgen van mensen (dit is ook bevestigd door de huisarts, die haar heel goed kende). Tegen sommige mensen deed ze enkel maar alsof alles heel prima was en ze alle zaakjes netjes op orde had.
Ze heeft wel een behoorlijk netwerk. Mijn moeder was iemand die bijna elke dag iets te doen had en die overal vrienden had. Maar in samenspraak met de psychiater is er nu een beperking in contact, dus enkel wie op de gastenlijst staat mag bij haar binnen. Dit is om mijn moeder te beschermen tegen ongewenste bezoekers (zij kan het immers niet zelf zeggen) en ook om te zorgen dat ze niet te veel prikkels krijgt.
Ik heb dagelijks contact met één vriendin die bijna elke dag langsgaat. Dus ik hoor ook vaak haar kant van het verhaal. Ik bel ook 1x / week naar de psychiater en ongeveer dagelijks naar de verpleging.
Vandaag heb ik haar weer gebeld. Het is zo moeilijk! Pffff. Ik had niet gedacht dat ik het zo zwaar ging vinden. We hebben 25 minuten gebeld en ze bleef ook weer zeggen "lilapie, ik hou van je. Lilapie, ik geef om je", ook veel andere dingen als "ik ben depressief" en "ik wil niet meer"... Het was niet dat ik echt een tweerichtingsgesprek kon hebben met haar, maar je merkte wel dat ze me soms begreep. Soms kon ze antwoorden op een vraag, soms kon ze gepast reageren, soms zei ze "ik begrijp niet wat je zegt"... Ze was ook aan het wenen.
De psychiater wil nog een week observeren en dan na een multidisciplinair overleg gaat er beslist worden of er een behandelingsmogelijkheid is. Ook zal er binnenkort beslist worden om haar naar een gespecialiseerd revalidatiecentrum over te brengen.
Ze heeft wel een behoorlijk netwerk. Mijn moeder was iemand die bijna elke dag iets te doen had en die overal vrienden had. Maar in samenspraak met de psychiater is er nu een beperking in contact, dus enkel wie op de gastenlijst staat mag bij haar binnen. Dit is om mijn moeder te beschermen tegen ongewenste bezoekers (zij kan het immers niet zelf zeggen) en ook om te zorgen dat ze niet te veel prikkels krijgt.
Ik heb dagelijks contact met één vriendin die bijna elke dag langsgaat. Dus ik hoor ook vaak haar kant van het verhaal. Ik bel ook 1x / week naar de psychiater en ongeveer dagelijks naar de verpleging.
Vandaag heb ik haar weer gebeld. Het is zo moeilijk! Pffff. Ik had niet gedacht dat ik het zo zwaar ging vinden. We hebben 25 minuten gebeld en ze bleef ook weer zeggen "lilapie, ik hou van je. Lilapie, ik geef om je", ook veel andere dingen als "ik ben depressief" en "ik wil niet meer"... Het was niet dat ik echt een tweerichtingsgesprek kon hebben met haar, maar je merkte wel dat ze me soms begreep. Soms kon ze antwoorden op een vraag, soms kon ze gepast reageren, soms zei ze "ik begrijp niet wat je zegt"... Ze was ook aan het wenen.
De psychiater wil nog een week observeren en dan na een multidisciplinair overleg gaat er beslist worden of er een behandelingsmogelijkheid is. Ook zal er binnenkort beslist worden om haar naar een gespecialiseerd revalidatiecentrum over te brengen.
maandag 6 november 2017 om 16:23
Ik lees dat je er nu toch weer meer mee bezig bent. Ik had eerder het idee dat je het vrijwel bijna had afgesloten. Ik neem aan dat je hoop hebt dat ze uiteindelijk in een psyhiatrische kliniek komt, ze met zichzelf bezig gaat en dan hopelijk zich beter gaat voelen.
Ik vind het een vreselijk lastige postitie war je in zit. Ze blijft zo toch aan je mentale energie zuigen en trekken. En ergens wil je haar ook wel steun geven, maar je wilt ook wel eens resultaat zien.
Let goed op je eigen grenzen. En veel sterkte.
Ik vind het een vreselijk lastige postitie war je in zit. Ze blijft zo toch aan je mentale energie zuigen en trekken. En ergens wil je haar ook wel steun geven, maar je wilt ook wel eens resultaat zien.
Let goed op je eigen grenzen. En veel sterkte.
maandag 6 november 2017 om 16:45
Kastella, ik denk dat ik het vóór haar opname in de psychiatrie beter los kon laten. Zolang er enkel sprake was van een neurologische aandoening, waren er geen behandelingsopties en moesten we gewoon afwachten.
In de psychiatrie word ik ook meer betrokken bij de observaties. Mijn moeder kan haar verhaal niet doen, dus ik moet een beeld schetsen over haar leven of bepaalde zaken verduidelijken.
Het revalidatiecentrum zal trouwens een psychiatrische instelling zijn met een gespecialiseerde unit voor mensen met een hersenletsel. Dit is o.a. voor mensen waarbij een gewoon revalidatiecentrum geen optie is door bvb agressie
Daarstraks weer eventjes met de verpleging gebeld. Ze zien een enorm verschil sinds mijn mama mij gehoord heeft. De agressie is weg, ze is weer meer alert, praat meer (wel in het frans)...
Ze vroegen of ik haar nog even wou spreken, maar dat ging voor mij eventjes niet. Vrienden die straks langsgaan willen dat ik dan eventjes bel, zodat ze mijn mama’s reactie zien.
In de psychiatrie word ik ook meer betrokken bij de observaties. Mijn moeder kan haar verhaal niet doen, dus ik moet een beeld schetsen over haar leven of bepaalde zaken verduidelijken.
Het revalidatiecentrum zal trouwens een psychiatrische instelling zijn met een gespecialiseerde unit voor mensen met een hersenletsel. Dit is o.a. voor mensen waarbij een gewoon revalidatiecentrum geen optie is door bvb agressie
Daarstraks weer eventjes met de verpleging gebeld. Ze zien een enorm verschil sinds mijn mama mij gehoord heeft. De agressie is weg, ze is weer meer alert, praat meer (wel in het frans)...
Ze vroegen of ik haar nog even wou spreken, maar dat ging voor mij eventjes niet. Vrienden die straks langsgaan willen dat ik dan eventjes bel, zodat ze mijn mama’s reactie zien.
dinsdag 7 november 2017 om 10:13
Oh lilapie, wat begrijp ik je gevoel goed. Je hebt het gevoel dat je elke dag, en dan lang, en misschien wel meerdere keren per dag móet bellen, omdat je moeder daar op reageert. Maar je hebt zelf ook een leven. En een kind, en een partner, en werk. Het is heel belangrijk dat jij ook overeind blijft. En jij bent de enige die daar een grens in kan bepalen. Dat móet je doen, ook al voldoe je dan (voor je gevoel) niet aan de verwachtingen van de verpleging en je moeders vrienden en voel je je schuldig tegenover je moeder.
Het is natuurlijk heel fijn dat je moeder alerter is en minder agressief. Voor haarzelf en voor anderen. Maar je mag echt aangeven dat het voor jou niet per sé makkelijker en fijner is geworden, en dat je dat gebel niet altijd aan kunt. Nee is ook een antwoord, hoe moeilijk dat soms ook is of lijkt. Sterkte!
Het is natuurlijk heel fijn dat je moeder alerter is en minder agressief. Voor haarzelf en voor anderen. Maar je mag echt aangeven dat het voor jou niet per sé makkelijker en fijner is geworden, en dat je dat gebel niet altijd aan kunt. Nee is ook een antwoord, hoe moeilijk dat soms ook is of lijkt. Sterkte!
The owls are not what they seem
dinsdag 7 november 2017 om 11:31
Sluit me ook hierbij aan, je hoeft niet elke dag te bellen. Kijk ook goed of dit niet te ver over je grenzen gaat. Misschien is om de 3, 4, of wat dan ook dagen beter voor jou. De verpleging kan je uitleggen dat dit te stressvol is en ook jij hebt minder prikkeling nodig (van je moeder), net zoals ze je moeder proberen te beschermen en een korte lijst met bezoekers hebben opgesteld.
dinsdag 7 november 2017 om 17:39
Jemig, alsof je moeder een aapje is en jij haar trainer...
Sorry, dat is het eerste wat bij mij opkomt.
Echt, bewaak je grenzen. Niet alleen goed voor jezelf, maar ook voor je moeder. Ze zal haar motivatie om te herstellen in zichzelf moeten vinden. Ze moet het voor zichzelf doen, niet omdat ze jouw stem dan even hoort of omdat jij dan misschien terug komt.
Sorry, dat is het eerste wat bij mij opkomt.
Echt, bewaak je grenzen. Niet alleen goed voor jezelf, maar ook voor je moeder. Ze zal haar motivatie om te herstellen in zichzelf moeten vinden. Ze moet het voor zichzelf doen, niet omdat ze jouw stem dan even hoort of omdat jij dan misschien terug komt.
donderdag 9 november 2017 om 09:12
Vandaag zit ik er een beetje doorheen. Deze ochtend heb ik beslist dat ik vandaag een dag thuis blijf en ik hoop dat het mij een beetje rust geeft. Deze ochtend aan de ontbijttafel ben ik gewoon beginnen huilen omdat het allemaal te veel is.
Ik kan van thuis uit wat werken en ook proberen om wat te rusten. De laatste tijd slaap ik bijna 10 uur per nacht en ik heb nergens geen energie meer voor. Ik weet dat dit niet goed is. Natuurlijk heb ik ook nog die zwangerschap en een ijzertekort (dankzij die zwangerschap), waardoor mijn energieniveau sowieso al laag is.
Dat dagelijks bellen is ondertussen ook al uit de hand gelopen. Ik bel elke dag tijdens mijn middagpauze en ´s avonds wil die vriendin van mijn mama dat ik dan nog een keer een video-call doe met FB messenger, zodat mijn mama mij kan zien. Maar dat is gewoon te veel. En zo´n videogesprek is voor mij ook veel meer confronterend. Het heeft ook helemaal geen nut, ´s avonds is mijn mama moe.
Pfff.
Ohja nog een bijzondere ontwikkeling. Gisteren heeft een verpleger mijn mama in de zaal bij de andere psychiatrische patiënten gezet en mijn moeder ging daar praten met de patiënten... In het Nederlands!
De verpleegster vroeg mij wat mijn idee was over dat Frans vs Nederlands en ik heb de "salonpsychologie" versie van hier op het forum gegeven
Namelijk dat ze Frans misschien associeert met mensen die ze niet vertrouwt. De verpleegster zei dat dit ook is wat zij denken.
Verder ook een goed gesprek gehad met een verpleegster die mijn mama al opvolgt van tijdens haar verblijf in de intensieve zorgen. Zij ziet toch veel progressie bij mijn moeder en denkt wel dat er op een fysiek niveau nog veel herstel mogelijk is. Maar mijn moeder blijft zeggen dat ze dood wil, in alle talen die ze kan en dat is wel zorgwekkend. Stel als zij fysiek goed genoeg hersteld, dan gaat zij gewoon een nieuwe zelfmoordpoging doen. Daar ben ik me ook bewust van.
Ik kan van thuis uit wat werken en ook proberen om wat te rusten. De laatste tijd slaap ik bijna 10 uur per nacht en ik heb nergens geen energie meer voor. Ik weet dat dit niet goed is. Natuurlijk heb ik ook nog die zwangerschap en een ijzertekort (dankzij die zwangerschap), waardoor mijn energieniveau sowieso al laag is.
Dat dagelijks bellen is ondertussen ook al uit de hand gelopen. Ik bel elke dag tijdens mijn middagpauze en ´s avonds wil die vriendin van mijn mama dat ik dan nog een keer een video-call doe met FB messenger, zodat mijn mama mij kan zien. Maar dat is gewoon te veel. En zo´n videogesprek is voor mij ook veel meer confronterend. Het heeft ook helemaal geen nut, ´s avonds is mijn mama moe.
Pfff.
Ohja nog een bijzondere ontwikkeling. Gisteren heeft een verpleger mijn mama in de zaal bij de andere psychiatrische patiënten gezet en mijn moeder ging daar praten met de patiënten... In het Nederlands!
De verpleegster vroeg mij wat mijn idee was over dat Frans vs Nederlands en ik heb de "salonpsychologie" versie van hier op het forum gegeven
Namelijk dat ze Frans misschien associeert met mensen die ze niet vertrouwt. De verpleegster zei dat dit ook is wat zij denken. Verder ook een goed gesprek gehad met een verpleegster die mijn mama al opvolgt van tijdens haar verblijf in de intensieve zorgen. Zij ziet toch veel progressie bij mijn moeder en denkt wel dat er op een fysiek niveau nog veel herstel mogelijk is. Maar mijn moeder blijft zeggen dat ze dood wil, in alle talen die ze kan en dat is wel zorgwekkend. Stel als zij fysiek goed genoeg hersteld, dan gaat zij gewoon een nieuwe zelfmoordpoging doen. Daar ben ik me ook bewust van.
donderdag 9 november 2017 om 09:25
Stop met meerdere keren per dag bellen! En zeker met videobellen, als je moeder daar nog eens niks mee opschiet ook. Dat mag je gewoon zeggen tegen die vriendin hoor: we hebben het geprobeerd, het werkt niet goed. We stoppen. Alsjeblieft Lilapie, denk aan jezelf en je kinderen.
En geloof me, ik weet hoe moeilijk dat is. Gisteren bij mijn dementerende moeder geweest voor een afspraak met de geriater. Dat is niet in een ander land, maar wel 1,5 tot 2 uur enkele reis. Ook nog wat boodschappen voor haar gedaan en voor haar eten gezorgd. En dan lees ik 's avonds iets in het zorgrapport over de afwas en dan voel ik me daar weer schuldig over, want die had ik dus niet meer gedaan. Ik werd er vanochtend mee wakker, veel te vroeg. Terwijl het gewoon weer opgelost wordt door iemand anders, dan maar een dagje later. En toch... ik voel me verantwoordelijk.
Lieve Lilapie, geniet van je dag thuis. Doe niet te veel, dit is echt enorm vermoeiend. Echt niet raar dat je 10 uur per nacht slaapt en dat dat nog niet genoeg is. Maar neem het wel als een teken. Pas goed op jezelf!
En geloof me, ik weet hoe moeilijk dat is. Gisteren bij mijn dementerende moeder geweest voor een afspraak met de geriater. Dat is niet in een ander land, maar wel 1,5 tot 2 uur enkele reis. Ook nog wat boodschappen voor haar gedaan en voor haar eten gezorgd. En dan lees ik 's avonds iets in het zorgrapport over de afwas en dan voel ik me daar weer schuldig over, want die had ik dus niet meer gedaan. Ik werd er vanochtend mee wakker, veel te vroeg. Terwijl het gewoon weer opgelost wordt door iemand anders, dan maar een dagje later. En toch... ik voel me verantwoordelijk.
Lieve Lilapie, geniet van je dag thuis. Doe niet te veel, dit is echt enorm vermoeiend. Echt niet raar dat je 10 uur per nacht slaapt en dat dat nog niet genoeg is. Maar neem het wel als een teken. Pas goed op jezelf!
The owls are not what they seem
donderdag 9 november 2017 om 09:49
Stel je grenzen, dat is echt het enige dat je kunt doen, voor jezelf. Mensen blijven continu eroverheen gaan en denken als snel; 'dat is toch geen moeite?'. Maar dat is wel. Bovendien, je hebt al zoveel dingen gedaan en geprobeerd en die werkten niet. Dus die ga je niet nog eens proberen. Je hoeft aan niemand verantwoording af te leggen. jij weet hoe het ziet en jij weet dat je genoeg doet, altijd, hoe dan ook. Sterkte!
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
donderdag 9 november 2017 om 10:42
Als je moeder een nieuwe poging doet, is helaas. Maar je gaf al aan dat men niet wou meewerken aan haar wens tot euthanasie.
NOgmaals maar mijn vorige opmerking hierover, want je kan iemand met een doodswens niet anders dan serieus benaderen, ontkennen of wegwijven etc heeft weinig zin in voorkomen, en spreken over voorkomen is ook niet het juiste woord als het gaat om een oprechte euthansie vraag.
"Dus haar doodswens is nog steeds serieus en oprecht, en de verpleging beaamt dit. Er is ook stervensbegeleiding voor mensen met sterke doodswens, ook voor psychiatrie patienten met een doodswens.
Niet wat je wil horen, maar ik benoem het wel. Alternatief is dat je moeder een gruwelijke poging gaat ondernemen wellicht.
HIer link organisatie met ervaringsverhalen, misschien herken je veel vanwege je situatie met je moeder
https://www.ypsilon.org/stervensbegeleiding"
NOgmaals maar mijn vorige opmerking hierover, want je kan iemand met een doodswens niet anders dan serieus benaderen, ontkennen of wegwijven etc heeft weinig zin in voorkomen, en spreken over voorkomen is ook niet het juiste woord als het gaat om een oprechte euthansie vraag.
"Dus haar doodswens is nog steeds serieus en oprecht, en de verpleging beaamt dit. Er is ook stervensbegeleiding voor mensen met sterke doodswens, ook voor psychiatrie patienten met een doodswens.
Niet wat je wil horen, maar ik benoem het wel. Alternatief is dat je moeder een gruwelijke poging gaat ondernemen wellicht.
HIer link organisatie met ervaringsverhalen, misschien herken je veel vanwege je situatie met je moeder
https://www.ypsilon.org/stervensbegeleiding"
donderdag 9 november 2017 om 16:02
Swifty, we zijn echt nog heel ver af van stervensbegeleiding. Zolang zij onverstaanbaar Frans blijft praten tegen artsen en verplegers, en zolang zij zelden antwoordt op vragen, gaat dit echt niet lukken. Het is niet zo dat er nu een arts aan haar kan vragen hoe ze zich voelt en dat zij dan gaat antwoorden dat ze wil sterven.
Sowieso is in België de kans groter dat we euthanasie kunnen verkrijgen bij een fysiek uitzichtloze situatie, dus in haar geval zou dit zijn wanneer er duidelijk hersenschade is. Dit was niet zo op CT, MRI en EEG (wat niet wil zeggen dat er geen schade is! Het is gewoon niet zichtbaar). Volgens de neuroloog maakt dit het een onmogelijke situatie om een uitspraak te doen over een prognose en zonder prognose is euthanasie ook weer moeilijk.
Over euthanasie bij psychiatrische patienten in belgië vond ik het volgende:
Sowieso is in België de kans groter dat we euthanasie kunnen verkrijgen bij een fysiek uitzichtloze situatie, dus in haar geval zou dit zijn wanneer er duidelijk hersenschade is. Dit was niet zo op CT, MRI en EEG (wat niet wil zeggen dat er geen schade is! Het is gewoon niet zichtbaar). Volgens de neuroloog maakt dit het een onmogelijke situatie om een uitspraak te doen over een prognose en zonder prognose is euthanasie ook weer moeilijk.
Over euthanasie bij psychiatrische patienten in belgië vond ik het volgende:
Bij psychiatrische patiënten die gecolloqueerd zijn en handelingsonbekwaam zijn verklaard, kan euthanasie niet .
Zijn zij vrijwillig in een instelling opgenomen, dan zijn zij niet handelingsonbekwaam, maar dan kan men aanvoeren dat zij geen vrijwillig, weloverwogen en volgehouden verzoek tot euthanasie kunnen formuleren. Zij gelden dan als feitelijk wilsonbekwaam.
Gaat het om mensen die regelmatig op bezoek gaan bij een psychiater, psycholoog of psychotherapeut, dan zijn zij vanzelfsprekend niet handelingsonbekwaam en kunnen zij een geldig euthanasieverzoek formuleren. Maar ook hier kan men zich er eventueel op beroepen dat zij tijdelijk of duurzaam niet in staat zijn om een lucied, vrijwillig, weloverwogen en volgehouden verzoek te formuleren.
Er dient wel opgemerkt te worden dat aanhoudend psychisch lijden volgens de wet geen voldoende grond voor euthanasie is als dat lijden niet het gevolg is van een ongeneeslijke (lichamelijke) aandoening, of als dat lijden als tijdelijk en als behandelbaar beschouwd wordt.
donderdag 9 november 2017 om 17:02
Dat denk ik ook, ja. Euthanasie bij psychisch lijden is sowieso een moeilijke kwestie in België.maximaal225tekens schreef: ↑09-11-2017 16:13In nl is het ook nog zo dat je alle mogelijke behandeling moet hebben gehad voordat je in aanmerking komt voor euthanasie. Zelfs als je moeder weer handelingsbekwaam wordt zal ze dan eerst behandeling aan moeten gaan. Weet niet hoe dat in België is geregeld.
vrijdag 10 november 2017 om 08:15
Dank voor de info, dan is het nu losgelaten (ikke dan) deze optie! Sorry voor de herhaling.
Lilapie, neem niet teveel hooi op je vork, je kan je moeder niet redden, je kan wel naast haar staan, en daarbij goed voor jezelf je grenzen bewaken. Ze heeft lieve verpleging en vrienden daar om haar heen staan. Dus dat wat nodig is, is er, en de rest is uit ieder zijn of haar handen.
Denk dat ik dat wil zeggen.
Lilapie, neem niet teveel hooi op je vork, je kan je moeder niet redden, je kan wel naast haar staan, en daarbij goed voor jezelf je grenzen bewaken. Ze heeft lieve verpleging en vrienden daar om haar heen staan. Dus dat wat nodig is, is er, en de rest is uit ieder zijn of haar handen.
Denk dat ik dat wil zeggen.
anoniem_636ec96671ca6 wijzigde dit bericht op 11-11-2017 23:26
48.97% gewijzigd
zaterdag 11 november 2017 om 18:53
Wat een ontwikkelingen.
Probeer prioriteit te geven aan jezelf en jouw gezin. Zo veel mogelijk rust te brengen in je dagelijks leven.
Misschien dat telefoontje in je middagpauze wel doen (hoewel om de dag waarschijnlijk vaak genoeg is) en zodra je thuis bent je richten op ontspanning en bij je gezin zijn.
Probeer prioriteit te geven aan jezelf en jouw gezin. Zo veel mogelijk rust te brengen in je dagelijks leven.
Misschien dat telefoontje in je middagpauze wel doen (hoewel om de dag waarschijnlijk vaak genoeg is) en zodra je thuis bent je richten op ontspanning en bij je gezin zijn.
zondag 12 november 2017 om 08:44
Ik heb niets te melden, maar wilde alleen even zeggen dat ik vind dat je het goed doet. Ik vind de situatie ongelooflijk zwaar voor je, en hoop dat je een modus kunt vinden om er goed mee om te kunnen gaan. Hmmm, dat doe al, maar ik bedoel zodat je er minder hinder van ondervindt.
Overigens gaat dit over je moeder, zal altijd lastig blijven denk ik.
Ik denk dat zolang je dicht bij jezelf blijft je geen verkeerde keuzes kunt maken. Dus als dat betekend dat videobellen in de avond niet prettig is voor jou, doe je dat gewoon niet. Je hoeft je niet te rechtvaardigen ten opzichte van anderen. Het was haar keus om zichzelf in deze positie te plaatsen.
Overigens gaat dit over je moeder, zal altijd lastig blijven denk ik.
Ik denk dat zolang je dicht bij jezelf blijft je geen verkeerde keuzes kunt maken. Dus als dat betekend dat videobellen in de avond niet prettig is voor jou, doe je dat gewoon niet. Je hoeft je niet te rechtvaardigen ten opzichte van anderen. Het was haar keus om zichzelf in deze positie te plaatsen.
zondag 26 november 2017 om 20:30
Ik ben nu in België en ben ondertussen al een paar keer op bezoek gegaan bij mijn mama. Er is best wel veel vooruitgang.
Motorisch doet ze het prima. Ze stapt, gaat trappen op, kan zelf eten, schrijven, naar toilet gaan etc. Soms heeft ze wat moeite met dieptezicht, maar niet de hele tijd.
Cognitief is er ook wat verbetering. Nu spreekt ze ook frans tegen mij, maar ze begrijpt wat ik zeg en we kunnen hele “gesprekken” hebben. Of ze bewust is van de situatie wisselt erg van moment tot moment. Ik heb haar gisteren drie keer uitgelegd dat ze in het ziekenhuis is omwille van een zelfmoordpoging. Vandaag wist ze dat wel. Vandaag vroeg ik haar of ze spijt had dat het niet gelukt was en ze zei van niet, dat ze zich nu beter voelt. Ze heeft wel veel verdriet, zegt ze.
Als ik haar vraag om haar telefoonnummer of adres op te schrijven dan doet ze dat, dus ze begrijpt ook meer en meer.
Ik voel me ok. Ik merk dat ik nogsteeds boos ben op mijn mama en probeer haar ook uit te leggen dat ze mij gekwetst heeft. Het is ook lastig dat ze weinig kan. Dat ik met haar spreek zoals ik doe met mijn peuter (zinnen herhalen enzo). Dat ik haar broek moet aandoen omdat zij geen zin heeft om het jurkje te dragen dat ze aan had.
Vandaag heeft ze haar kleinzoon voor het eerst terug gezien. Ze wist direct wie hij was. Enige probleem is dat ze geen empathisch vermogen heeft, dus dat ze mijn doodsbange peuter wou overladen met kusjes en knuffels, wat erg overweldigend is voor hem. Maar dat ligt mss niet aan de hersenschade vroeger was dat ook al zo.
Morgen ontmoet ik de psychiater. De rest van het personeel is ongelooflijk lief. Ze begroeten mij telkens alsof ik daar al jaren kom, roepen al van zodra ik de gang binnenkom “kijk, lilapie is daar!” En iedereen wil een praatje doen, omdat ze mij tot voor kort enkel maar kenden van de telefoongesprekken. Ze zijn zo lief!
Het wordt wel tijd dat ze naar een echt revalidatiecentrum kan, want waar ze nu zit is niet optimaal. Maar iedereen doet zo hard z’n best.
Motorisch doet ze het prima. Ze stapt, gaat trappen op, kan zelf eten, schrijven, naar toilet gaan etc. Soms heeft ze wat moeite met dieptezicht, maar niet de hele tijd.
Cognitief is er ook wat verbetering. Nu spreekt ze ook frans tegen mij, maar ze begrijpt wat ik zeg en we kunnen hele “gesprekken” hebben. Of ze bewust is van de situatie wisselt erg van moment tot moment. Ik heb haar gisteren drie keer uitgelegd dat ze in het ziekenhuis is omwille van een zelfmoordpoging. Vandaag wist ze dat wel. Vandaag vroeg ik haar of ze spijt had dat het niet gelukt was en ze zei van niet, dat ze zich nu beter voelt. Ze heeft wel veel verdriet, zegt ze.
Als ik haar vraag om haar telefoonnummer of adres op te schrijven dan doet ze dat, dus ze begrijpt ook meer en meer.
Ik voel me ok. Ik merk dat ik nogsteeds boos ben op mijn mama en probeer haar ook uit te leggen dat ze mij gekwetst heeft. Het is ook lastig dat ze weinig kan. Dat ik met haar spreek zoals ik doe met mijn peuter (zinnen herhalen enzo). Dat ik haar broek moet aandoen omdat zij geen zin heeft om het jurkje te dragen dat ze aan had.
Vandaag heeft ze haar kleinzoon voor het eerst terug gezien. Ze wist direct wie hij was. Enige probleem is dat ze geen empathisch vermogen heeft, dus dat ze mijn doodsbange peuter wou overladen met kusjes en knuffels, wat erg overweldigend is voor hem. Maar dat ligt mss niet aan de hersenschade
vroeger was dat ook al zo.Morgen ontmoet ik de psychiater. De rest van het personeel is ongelooflijk lief. Ze begroeten mij telkens alsof ik daar al jaren kom, roepen al van zodra ik de gang binnenkom “kijk, lilapie is daar!” En iedereen wil een praatje doen, omdat ze mij tot voor kort enkel maar kenden van de telefoongesprekken. Ze zijn zo lief!
Het wordt wel tijd dat ze naar een echt revalidatiecentrum kan, want waar ze nu zit is niet optimaal. Maar iedereen doet zo hard z’n best.
