Psyche
alle pijlers
Zelfmoordpoging moeder
maandag 2 oktober 2017 om 11:00
Ik schreef hier een tijdje geleden al eens over de psychologische problemen van mijn moeder. Voor de lange uitleg: loepje / zoekfunctie. De korte uitleg: Zelfmoordneigingen, alcoholprobleem, manipulatie. Na een korte gedwongen opname in een psychiatrisch centrum, was ze weer vrij en weigerde ze therapie. Ik woon zelf in het buitenland.
Gisteren kreeg ik de vraag van een vriendin van m'n moeder om DRINGEND te bellen. Aan de telefoon kreeg ik te horen dat die vriendin de hulpdiensten gebeld had na een vermoeden van zelfdoding (dat vermoeden was er door bepaalde berichten & het onbereikbaar zijn van mijn moeder). De hulpdiensten hebben haar bewusteloos gevonden. Nu is ze overgebracht naar de intensive care unit. Haar toestand is stabiel, maar ze is vermoedelijk al ruim 24 uur buiten bewustzijn. In haar urine zijn sporen van slaapmiddelen gevonden. Ze was onder invloed van alcohol en had een hoog bloedsuikergehalte (ze heeft type I diabetes), dit laatste wijst er op dat ze geen overdosis insuline heeft ingespoten (wat ze wel had gezegd in de berichten naar vrienden).
Nu is het afwachten op de resultaten van de bloedanalyse. En op het moment dat ze "wakker" wordt. Over mogelijke hersen- of zenuwschade kan nu geen uitspraak gedaan worden.
Ik weet niet wat ik kan doen. Ik ben zo boos! Ik was vorige week nog in België, bij haar op bezoek, we hadden een leuke tijd samen, ik vertelde haar dat ik zwanger was van een tweede kindje... En de avond na mijn vertrek doet ze zoiets.
Ik ben nu enorm kwaad en ongerust. Ik wil niet het eerste vliegtuig naar België nemen, omdat ik op dit moment gewoon zo boos ben. Haar eigen huisarts zegt ook dat ik best nog niet naar haar ga, omdat ze erg manipulatief is en ze anders dit nog eens probeert gewoon om een reactie bij mij uit te lokken. En omdat ik niks kan doen, ze is niet bij bewustzijn en ze ligt op intensive care. Maarja, het is natuurlijk ook mijn moeder. Al verloopt die band al heel lang moeizaam.
Pfff, sorry voor het warrige verhaal. Ik wou dit even kwijt. Ik zit nu op mijn werk en kan me helemaal niet concentreren. Ik verwacht elk moment telefoon van de politie of het ziekenhuis voor meer informatie.
Gisteren kreeg ik de vraag van een vriendin van m'n moeder om DRINGEND te bellen. Aan de telefoon kreeg ik te horen dat die vriendin de hulpdiensten gebeld had na een vermoeden van zelfdoding (dat vermoeden was er door bepaalde berichten & het onbereikbaar zijn van mijn moeder). De hulpdiensten hebben haar bewusteloos gevonden. Nu is ze overgebracht naar de intensive care unit. Haar toestand is stabiel, maar ze is vermoedelijk al ruim 24 uur buiten bewustzijn. In haar urine zijn sporen van slaapmiddelen gevonden. Ze was onder invloed van alcohol en had een hoog bloedsuikergehalte (ze heeft type I diabetes), dit laatste wijst er op dat ze geen overdosis insuline heeft ingespoten (wat ze wel had gezegd in de berichten naar vrienden).
Nu is het afwachten op de resultaten van de bloedanalyse. En op het moment dat ze "wakker" wordt. Over mogelijke hersen- of zenuwschade kan nu geen uitspraak gedaan worden.
Ik weet niet wat ik kan doen. Ik ben zo boos! Ik was vorige week nog in België, bij haar op bezoek, we hadden een leuke tijd samen, ik vertelde haar dat ik zwanger was van een tweede kindje... En de avond na mijn vertrek doet ze zoiets.
Ik ben nu enorm kwaad en ongerust. Ik wil niet het eerste vliegtuig naar België nemen, omdat ik op dit moment gewoon zo boos ben. Haar eigen huisarts zegt ook dat ik best nog niet naar haar ga, omdat ze erg manipulatief is en ze anders dit nog eens probeert gewoon om een reactie bij mij uit te lokken. En omdat ik niks kan doen, ze is niet bij bewustzijn en ze ligt op intensive care. Maarja, het is natuurlijk ook mijn moeder. Al verloopt die band al heel lang moeizaam.
Pfff, sorry voor het warrige verhaal. Ik wou dit even kwijt. Ik zit nu op mijn werk en kan me helemaal niet concentreren. Ik verwacht elk moment telefoon van de politie of het ziekenhuis voor meer informatie.
anoniem_207266 wijzigde dit bericht op 02-10-2017 11:04
0.02% gewijzigd
woensdag 18 oktober 2017 om 17:31
Ik ben nu op reis, dus ik probeer het wat los te laten. Ik moet ook even kunnen ontspannen, aangezien dat ik deze zomer ook geen vakantie gehad heb omdat ik een maand onbetaald vrij heb genomen om bij mijn moeder te zijn nav het overlijden van haar man.
Maandag heb ik even met de neuroloog gebeld. De resultaten van de MRI waren gelukkig goed (geen hersenschade) en op de herhaalde EEG's blijft telkens een lichte verbetering te zien. Zowel de neuroloog als vrienden die op bezoek gaan bevestigen dat er toch een langzame verbetering is, soms te weinig om van dag tot dag op te merken, maar als je gaat beoordelen van week tot week zie je toch een duidelijke vooruitgang. Maar de arts zei ook dat het erg moeilijk is omdat ze toch opmerkelijk minder reageert bij de verpleging dan bij vrienden. Hij zegt dat mijn moeders afkeer voor hulpverleners ook wel zo hard in haar kan zitten dat dit een onderbewuste reactie is.
Verder maak ik me wat druk in familiale kwesties. Mijn mama's zus (mijn tante) is plots erg bekommerd om mijn moeder. Ze heeft geeist dat zij als eerste contactpersoon staat bij het ziekenhuis, ze heeft de sociale dienst al lastig gevallen om in het dossier te kijken dat ik geopend heb en ze gaat volgende week naar de zitting van het vredegerecht mbt het aanstellen van een bewindvoerder. Ik vind dit vooral vervelend aangezien mijn moeder helemaal geen band heeft met haar zus. Sterker nog, mijn moeder had een hekel aan haar!
Gelukkig viel ze bij het ziekenhuis snel door de mand. Op simpele vragen over mijn moeder kon ze niet antwoorden en ze hebben mijn tante ook duidelijk gemaakt dat ik beslis over wie informatie krijgt. Het vredegerecht (voor die bewindvoerder) is een andere zaak, aangezien ze familie is, kreeg ze een oproepingsbrief. Ik kan zelf niet aanwezig zijn op de zitting, maar kreeg als advies om een brief naar de rechter te sturen met mijn argumenten waarom een professionele bewindvoerder moet aangesteld worden.
Maandag heb ik even met de neuroloog gebeld. De resultaten van de MRI waren gelukkig goed (geen hersenschade) en op de herhaalde EEG's blijft telkens een lichte verbetering te zien. Zowel de neuroloog als vrienden die op bezoek gaan bevestigen dat er toch een langzame verbetering is, soms te weinig om van dag tot dag op te merken, maar als je gaat beoordelen van week tot week zie je toch een duidelijke vooruitgang. Maar de arts zei ook dat het erg moeilijk is omdat ze toch opmerkelijk minder reageert bij de verpleging dan bij vrienden. Hij zegt dat mijn moeders afkeer voor hulpverleners ook wel zo hard in haar kan zitten dat dit een onderbewuste reactie is.
Verder maak ik me wat druk in familiale kwesties. Mijn mama's zus (mijn tante) is plots erg bekommerd om mijn moeder. Ze heeft geeist dat zij als eerste contactpersoon staat bij het ziekenhuis, ze heeft de sociale dienst al lastig gevallen om in het dossier te kijken dat ik geopend heb en ze gaat volgende week naar de zitting van het vredegerecht mbt het aanstellen van een bewindvoerder. Ik vind dit vooral vervelend aangezien mijn moeder helemaal geen band heeft met haar zus. Sterker nog, mijn moeder had een hekel aan haar!
Gelukkig viel ze bij het ziekenhuis snel door de mand. Op simpele vragen over mijn moeder kon ze niet antwoorden en ze hebben mijn tante ook duidelijk gemaakt dat ik beslis over wie informatie krijgt. Het vredegerecht (voor die bewindvoerder) is een andere zaak, aangezien ze familie is, kreeg ze een oproepingsbrief. Ik kan zelf niet aanwezig zijn op de zitting, maar kreeg als advies om een brief naar de rechter te sturen met mijn argumenten waarom een professionele bewindvoerder moet aangesteld worden.
donderdag 19 oktober 2017 om 18:45
Rosanna: mijn mama heeft het goed voor mekaar. Ze is zaakvoerder van twee bedrijven, daar hoort ook wat vastgoed bij. Ik weet niet of mijn tante daar op uit is. Maar ik hoop dat de rechter mijn advies volgt om een professionele bewindvoerder aan te stellen.
Verder nu wel wat nieuws. Mijn moeder heeft vandaag voor het eerst gestapt. Ongeveer 60 meter! En ze praat nu ook tegen de verpleging, maar blijkbaar doet ze dat in (onverstaanbaar) Frans. Ze sprak vaak Frans tijdens haar werk.
Verder nu wel wat nieuws. Mijn moeder heeft vandaag voor het eerst gestapt. Ongeveer 60 meter! En ze praat nu ook tegen de verpleging, maar blijkbaar doet ze dat in (onverstaanbaar) Frans. Ze sprak vaak Frans tijdens haar werk.
vrijdag 20 oktober 2017 om 09:26
Ik heb min of meer hetzelfde meegemaakt. Mijn moeder heeft niet echt psychische problemen maar is wel heel manipulatief. Daarom is er al heel lang zo goed als geen contact meer, zij woont sowieso aan de andere kant van het land, net als mijn jongste zus. Toen die ernstig ontspoord was en in de crisisopvang van een inrichting zat heeft mijn moeder ook een poging gedaan, ook zij is na een dag gevonden. Ik zou toen net naar mijn zus gaan en heb heel erg getwijfeld of ik niet ook bij mijn moeder zou langsgaan. Ik zou anders wel helemaal overkomen voor mijn zus, en niet bij haar. Maar ik was bang dat zij zich onmiddellijk weer zou vastklampen en denken dat alles weer goed was, wat niet zo was wat mij betreft. Mijn andere zus was woedend dat ze het gedaan had en onttrok zich van alles, ook van mijn jongste zus. In zo'n situatie heb je niets aan het advies van anderen, die gewoon geen idee hebben hoe het is, en reageren vanuit hun eigen ervaring, het blijft toch je moeder, als ik mijn moeder nog zou kunnen zien etc. Ik heb mij toen tegen beter weten in toch schuldgevoel laten aanpraten en ben ook naar mijn moeder gegaan. Ik vond het zelf anders ook wel heel hardvochtig hoor, maar ik was bang dat het de situatie erger zou maken. En dat was inderdaad ook zo! Dus sterkte, het blijft altijd moeilijk en het oordeel van buitenstaanders helpt daar zeker niet bij.
vrijdag 20 oktober 2017 om 09:33
Jeetje, heftig voor jou allemaal, en heel verdrietig, ook voor je moeder, dat ze zich zo ongelukkig voelt, of onmachtig dat ze suicidaal is.
En nu gedoe met je tante, heb je haar al opgebeld en gezegd dat ze te ver is gegaan met haar bemoeienis en dat ze met vragen of zorgen bij jou moet zijn en moet ophouden om achter jou rug om bewindvoering regelt en dossier inziet?
Ik zou een advocaat in de armen nemen en kijken of die haar die waarschuwing kan geven. Mijn opa is bestolen door mijn tante, die ook bewindvoering snel achter families rug had geregeld, en in die korte tijd dat de rest van niks wist, de rekening had leeggeplunderd.
Wees gewaarschuwd, en zorg dat het goed geregeld wordt voor het erger wordt.
En nu gedoe met je tante, heb je haar al opgebeld en gezegd dat ze te ver is gegaan met haar bemoeienis en dat ze met vragen of zorgen bij jou moet zijn en moet ophouden om achter jou rug om bewindvoering regelt en dossier inziet?
Ik zou een advocaat in de armen nemen en kijken of die haar die waarschuwing kan geven. Mijn opa is bestolen door mijn tante, die ook bewindvoering snel achter families rug had geregeld, en in die korte tijd dat de rest van niks wist, de rekening had leeggeplunderd.
Wees gewaarschuwd, en zorg dat het goed geregeld wordt voor het erger wordt.
zaterdag 28 oktober 2017 om 07:04
We zijn nu een week verder.
De zitting van de vrederechter heeft 5 minuten geduurd en zijn vonnis was dat er een bewindvoerder aangesteld moet worden. De officiele beslissing wordt mij per brief meegedeeld, die krijg ik vermoedelijk deze week.
Mijn moeder was gisteren enorm agressief en heeft het personeel aangevallen. Om die reden is ze overgebracht naar de afdeling psychiatrie. Voorlopig ligt ze in een isoleercel, maar de deur is open, omdat het geen isolatieprocedure is. Heel triest, maar er zijn geen kamers beschikbaar.
Vanaf maandag gaat ze daar op een kamer.
Ik hoop dat dit een positief teken is en dat men dit niet enkel doet uit veiligheidsredenen. Hopelijk wil dit zeggen dat mijn moeder’s toestand zodanig is dat de psychiatrie ook wat voor haar kan betekenen. Ik denk ook dat het agressieve ergens een “goed” teken is, dit is hoe ze vroeger ook zou reageren. Toen ze naar de psychiatrie overgebracht werd riep ze trouwens dat ze gek was.
Ik vind het wel moeilijk dat ik telkens weer mijn idee over de toekomst moet bijstellen. In mijn hoofd had ik al een beeld dat ze binnen een paar weken naar een revalidatiecentrum voor hersenletsels zou gaan. Dit zal nu niet het geval zijn, vrees ik.
De zitting van de vrederechter heeft 5 minuten geduurd en zijn vonnis was dat er een bewindvoerder aangesteld moet worden. De officiele beslissing wordt mij per brief meegedeeld, die krijg ik vermoedelijk deze week.
Mijn moeder was gisteren enorm agressief en heeft het personeel aangevallen. Om die reden is ze overgebracht naar de afdeling psychiatrie. Voorlopig ligt ze in een isoleercel, maar de deur is open, omdat het geen isolatieprocedure is. Heel triest, maar er zijn geen kamers beschikbaar.
Vanaf maandag gaat ze daar op een kamer.
Ik hoop dat dit een positief teken is en dat men dit niet enkel doet uit veiligheidsredenen. Hopelijk wil dit zeggen dat mijn moeder’s toestand zodanig is dat de psychiatrie ook wat voor haar kan betekenen. Ik denk ook dat het agressieve ergens een “goed” teken is, dit is hoe ze vroeger ook zou reageren. Toen ze naar de psychiatrie overgebracht werd riep ze trouwens dat ze gek was.
Ik vind het wel moeilijk dat ik telkens weer mijn idee over de toekomst moet bijstellen. In mijn hoofd had ik al een beeld dat ze binnen een paar weken naar een revalidatiecentrum voor hersenletsels zou gaan. Dit zal nu niet het geval zijn, vrees ik.
zaterdag 28 oktober 2017 om 09:01
Blueeyes, ik was niet aanwezig tijdens de zitting. Ik had naar de griffier gebeld en die zei al dat het een vrij duidelijke zaak was, maar als ik nog iets te zeggen had aan de vrederechter dan kon ik dat via brief doen. Dus tijdens de zitting heeft de vrederechter de brief gelezen.
Ondertussen heb ik alweer ruzie met mijn tante, omdat zij zegt er “alles aan te doen zodat mijn moeder niet langer op de psychiatrie hoeft te blijven”
Ondertussen heb ik alweer ruzie met mijn tante, omdat zij zegt er “alles aan te doen zodat mijn moeder niet langer op de psychiatrie hoeft te blijven”
zaterdag 28 oktober 2017 om 10:13
He gets, wat rot dat je tante zich overal mee zit te bemoeien.
Bespreek dit met je moeders behandelaar. Er kan zelfs een stop op (bepaald) bezoek komen zodat je moeder niet nog meer belast wordt met dat gekakel van je tante en daar wellicht zich naar gaat gedragen.
En je tante kan niet zorgen dat je moeder daar 'weg komt', gelukkig bepaald nog altijd de psychiater dat aan de hand van het beeld dat je moeder laat zien.
Bespreek dit met je moeders behandelaar. Er kan zelfs een stop op (bepaald) bezoek komen zodat je moeder niet nog meer belast wordt met dat gekakel van je tante en daar wellicht zich naar gaat gedragen.
En je tante kan niet zorgen dat je moeder daar 'weg komt', gelukkig bepaald nog altijd de psychiater dat aan de hand van het beeld dat je moeder laat zien.
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
zaterdag 28 oktober 2017 om 11:45
Kia-ora: op dit moment is er een algemeen contactverbod, met uitz van twee bevriende koppels, mijn tante en ik. Over mijn tante weten alle artsen dat de band niet goed is en dat er nu plots “verdacht” veel contact is.
Ondertussen heb ik naar het ziekenhuis en naar een goede vriendin van mijn mama gebeld. Wel een interessant nieuwtje. Op donderdag is de psychiater langsgeweest en hij had toen aangegeven dat ze zsm naar de dienst psychiatrie moest verhuizen. Ze is uiteindelijk vrijdag overgebracht naar de psychiatrie door haar agressief gedrag.
Ik vind dit wel interessant. Dat wil zeggen dat de behandelende arts (neuroloog) deze week van oordeel was dat haar bewustzijn voldoende was om haar te laten praten met een psychiater en dat die psychiater ook iets zag waardoor een opname in de psychiatrie nodig was.
De verpleegster van de psych zei dat ze de piste van een psychose gingen verder onderzoeken. Maar ze noteerde ook de hele achtergrondhistorie.
Ondertussen heb ik naar het ziekenhuis en naar een goede vriendin van mijn mama gebeld. Wel een interessant nieuwtje. Op donderdag is de psychiater langsgeweest en hij had toen aangegeven dat ze zsm naar de dienst psychiatrie moest verhuizen. Ze is uiteindelijk vrijdag overgebracht naar de psychiatrie door haar agressief gedrag.
Ik vind dit wel interessant. Dat wil zeggen dat de behandelende arts (neuroloog) deze week van oordeel was dat haar bewustzijn voldoende was om haar te laten praten met een psychiater en dat die psychiater ook iets zag waardoor een opname in de psychiatrie nodig was.
De verpleegster van de psych zei dat ze de piste van een psychose gingen verder onderzoeken. Maar ze noteerde ook de hele achtergrondhistorie.
donderdag 2 november 2017 om 15:28
Met mij gaat het vrij goed. Ik merk dat ik er minder mee bezig ben, wat wel goed is. Dit is nu eerder iets dat voor mij wat op de achtergrond speelt en ik probeer regelmatig eens te bellen naar de verplegers of de psychiater om wat updates te krijgen. Vrienden van haar die dagelijks langsgaan houden we ook op de hoogte
Eerder deze week heb ik een lang gesprek gehad met mijn moeder´s psychiater. Het blijkt toch een moeilijke zaak te zijn. Oorspronkelijk wou hij bepaalde medicatie geven om te kijken of ze daar op reageerde. Anti-psychotische medicatie en anti-depressive (mijn mama blijft namelijk zeggen dat ze wil sterven). Maar mijn moeder spuugt alle medicatie uit en trekt het infuus uit haar arm. Geen succes dus. Maar wel een indicatie dat ze zich bewust is van de situatie.
De psychiater zei dat hij nog een week gaat observeren en dan eventueel gaat bekijken of ECT een optie is. Haar huidige toestand past namelijk het best bij een catatonie en daarbij zou ECT wel goede resultaten kunnen geven. Maar de arts zegt ook wel dat hij niet weet in hoeverre uit huidige beeld veroorzaakt wordt door de hypoglemische coma en hoeveel door een psychiatrische oorzaak. Dat is zo´n beetje het doel van de opname in de psychiatrie, achterhalen of er een psychologisch aspect is en hopelijk het herstel kunnen versnellen door dit aan te pakken.
Ik ben erg onder de indruk van de verplegers van de psychiatrie! Die mensen verzetten hemel en aarde om het comfortabeler te maken voor mijn moeder. Geen gemakkelijke opdracht, want ze blijft agressief naar hen toe. Ik mag 24u op 24u naar de verpleging bellen, ze geven telkens veel informatie, vragen ook dingen over mijn moeder die ze dan noteren in haar dossier. Echt heel goed.
De verplegers zeggen vooral iemand te zien die erg in de knoop ligt met zichzelf en die spijt heeft dat de zelfmoordpoging niet gelukt is.
Eerder deze week heb ik een lang gesprek gehad met mijn moeder´s psychiater. Het blijkt toch een moeilijke zaak te zijn. Oorspronkelijk wou hij bepaalde medicatie geven om te kijken of ze daar op reageerde. Anti-psychotische medicatie en anti-depressive (mijn mama blijft namelijk zeggen dat ze wil sterven). Maar mijn moeder spuugt alle medicatie uit en trekt het infuus uit haar arm. Geen succes dus. Maar wel een indicatie dat ze zich bewust is van de situatie.
De psychiater zei dat hij nog een week gaat observeren en dan eventueel gaat bekijken of ECT een optie is. Haar huidige toestand past namelijk het best bij een catatonie en daarbij zou ECT wel goede resultaten kunnen geven. Maar de arts zegt ook wel dat hij niet weet in hoeverre uit huidige beeld veroorzaakt wordt door de hypoglemische coma en hoeveel door een psychiatrische oorzaak. Dat is zo´n beetje het doel van de opname in de psychiatrie, achterhalen of er een psychologisch aspect is en hopelijk het herstel kunnen versnellen door dit aan te pakken.
Ik ben erg onder de indruk van de verplegers van de psychiatrie! Die mensen verzetten hemel en aarde om het comfortabeler te maken voor mijn moeder. Geen gemakkelijke opdracht, want ze blijft agressief naar hen toe. Ik mag 24u op 24u naar de verpleging bellen, ze geven telkens veel informatie, vragen ook dingen over mijn moeder die ze dan noteren in haar dossier. Echt heel goed.
De verplegers zeggen vooral iemand te zien die erg in de knoop ligt met zichzelf en die spijt heeft dat de zelfmoordpoging niet gelukt is.
zondag 5 november 2017 om 10:46
Dus haar doodswens is nog steeds serieus en oprecht, en de verpleging beaamt dit. Er is ook stervensbegeleiding voor mensen met sterke doodswens, ook voor psychiatrie patienten met een doodswens.
Niet wat je wil horen, maar ik benoem het wel. Alternatief is dat je moeder een gruwelijke poging gaat ondernemen wellicht.
HIer link organisatie met ervaringsverhalen, misschien herken je veel vanwege je situatie met je moeder
https://www.ypsilon.org/stervensbegeleiding
Niet wat je wil horen, maar ik benoem het wel. Alternatief is dat je moeder een gruwelijke poging gaat ondernemen wellicht.
HIer link organisatie met ervaringsverhalen, misschien herken je veel vanwege je situatie met je moeder
https://www.ypsilon.org/stervensbegeleiding
zondag 5 november 2017 om 11:00
Swifty, ik heb die optie al besproken met de sociale dienst van het ziekenhuis. Die zeggen echter dat dit echt heel moeilijk is, zelfs al zijn alle documenten voor euthanasie in orde. Mijn moeder is niet in een toestand dat zij dit bewust en gericht uitspreekt.
Mijn moeder spreekt op dit moment enkel Frans (niet haar moedertaal!) en herhaalt bepaalde zinnetjes. Je veux mourir, je veux dormir, je suis fou...
De verpleging en psychiater zijn op dit moment niet zeker of mijn moeder echt bewust is van de situatie en of zij bvb begrijpt als er wat tegen haar gezegd wordt.
Mijn moeder spreekt op dit moment enkel Frans (niet haar moedertaal!) en herhaalt bepaalde zinnetjes. Je veux mourir, je veux dormir, je suis fou...
De verpleging en psychiater zijn op dit moment niet zeker of mijn moeder echt bewust is van de situatie en of zij bvb begrijpt als er wat tegen haar gezegd wordt.
zondag 5 november 2017 om 11:21
Oh my!! Dit moet ik even kwijt, ik ben aan het huilen!
Ik was met de verpleging aan het bellen. Weer hetzelfe verhaal “we zijn niet zeker of ze mensen herkent, of we ons begrijpt, of ze bewust is van haar omgeving”. Ik had de verpleging gevraagd of ze de telefoon even konden doorgeven aan mijn mama, dat vonden ze een goed idee. Gewoon even proberen.
Dus ik zei “dag mama, het is Lilapie hier” en mijn mama lachte en zei in het frans “het is mijn dochter”. Ik bleef wat tegen haar praten, op het einde zei ze “kusje, lilapie! Kusje”. Tussendoor heeft ze ook nog wat gezegd, maar dat kon ik niet verstaan.
De verpleegster was even verbaasd als ik! Ze zei dat dit de grootste doorbraak is sinds een maand.
Vanaf nu willen ze dat ik elke dag even bel, zodat ze de telefoon kunnen doorgeven.
Ik was met de verpleging aan het bellen. Weer hetzelfe verhaal “we zijn niet zeker of ze mensen herkent, of we ons begrijpt, of ze bewust is van haar omgeving”. Ik had de verpleging gevraagd of ze de telefoon even konden doorgeven aan mijn mama, dat vonden ze een goed idee. Gewoon even proberen.
Dus ik zei “dag mama, het is Lilapie hier” en mijn mama lachte en zei in het frans “het is mijn dochter”. Ik bleef wat tegen haar praten, op het einde zei ze “kusje, lilapie! Kusje”. Tussendoor heeft ze ook nog wat gezegd, maar dat kon ik niet verstaan.
De verpleegster was even verbaasd als ik! Ze zei dat dit de grootste doorbraak is sinds een maand.
Vanaf nu willen ze dat ik elke dag even bel, zodat ze de telefoon kunnen doorgeven.
zondag 5 november 2017 om 11:54
Verdrietige situatie maar fijn dat ze zo lief tegen je sprak. Ze heeft lange tijd in Frankrijk gewoond? Met jou ook?
"Je veux mourir, je veux dormir, je suis fou."
"Ik wil dood, ik wil slapen, ik ben gek."
Dus nog steeds doodswens, maar behandelaars kunnen niet hier dus nu aan meewerken. Lijkt me dat er dan geen andere optie is dan pappen en drooghouden.
Sterkte en ga je elke dag bellen?
"Je veux mourir, je veux dormir, je suis fou."
"Ik wil dood, ik wil slapen, ik ben gek."
Dus nog steeds doodswens, maar behandelaars kunnen niet hier dus nu aan meewerken. Lijkt me dat er dan geen andere optie is dan pappen en drooghouden.
Sterkte en ga je elke dag bellen?
zondag 5 november 2017 om 12:19
@swifty: Mijn mama werkte in Brussel en sprak daar Frans. Ik begrijp uiteraard wel Frans. Maar dit is niet onze moedertaal.
Ik ga vermoedelijk wel elke dag even bellen en zien hoe dat evolueert. Binnen een paar weken ben ik weer bij haar.
@thee: ze zei “c’est ma fille” tegen de verpleging en tegen mij zei ze in het Nederlands “kusje Lilapie”. De verpleegster zei dat ze mijn ma nog nooit met zo’n grote glimlach gezien heeft.
Ik ga vermoedelijk wel elke dag even bellen en zien hoe dat evolueert. Binnen een paar weken ben ik weer bij haar.
@thee: ze zei “c’est ma fille” tegen de verpleging en tegen mij zei ze in het Nederlands “kusje Lilapie”. De verpleegster zei dat ze mijn ma nog nooit met zo’n grote glimlach gezien heeft.
zondag 5 november 2017 om 19:46
We weten niet waarom ze Frans praat. Ze doet dit ook tegen haar vrienden, dus niet enkel tegen de verpleging. Haar Frans is sowieso niet fantastisch.
Ik heb wel een theorie.
Kort voor de zelfmoordpoging had mijn moeder het emotioneel erg moeilijk met een financiële kwestie op haar werk. Haar werk is dus de plek waar ze vaak Frans sprak. Ik denk dat ze ergens mentaal “vast” zit in dit moment, als jullie begrijpen wat ik bedoel. En dat ze daardoor ook zo boos is op iedereen (behalve mij).
Ik vermoed ook dat omdat ze Frans spreekt dat de psychische kant nu eerder onderzocht wordt. Het is heel ongewoon om na een “gewoon” hersenletsel niet je moedertaal te spreken.
Dat ze tegen mij Nederlands sprak is heel bizar. Dat ze glimlachte was heel bizar. Dat ze mijn naam wist én dat ik haar dochter was... alles is gewoon bizar. De verpleging is ook verbijsterd.
Verder haalt dit ook weer wat gevoelens naar boven die ik ook had tijdens mijn bezoek aan de intensive care. Toen reageerde ze ook enkel op mij en toen voelde ik ook een soort van last, dat ik op 1 of andere manier een verantwoordelijkheid heb om haar te doen herstellen. Maar anderzijds ben ik natuurlijk ook heel blij, omdat het betekent dat ze weldegelijk bewust is van heel veel zaken en het opent een hoop deuren naar herstel.
Voor dat ze die zelfmoordpoging deed voelde ik me verantwoordelijk om haar beter te doen voelen. Dat verantwoordelijkheidsgevoel heb ik kunnen plaatsen en het contact heb ik daarna - op aanraden van een psycholoog - beperkt tot een niveau dat haalbaar was voor mij.
Nu voel ik dat er weer een nieuwe verantwoordelijkheid op mij landt. Elke dag eventjes bellen is natuurlijk prima. Maar ik moet wel heel goed opletten dat dit niet uit de hand loopt, zoals het in het verleden gebeurd is. Binnen enkele weken ben ik bij haar en ik ben erg benieuwd welk effect dit gaat hebben.
Ik heb wel een theorie.
Kort voor de zelfmoordpoging had mijn moeder het emotioneel erg moeilijk met een financiële kwestie op haar werk. Haar werk is dus de plek waar ze vaak Frans sprak. Ik denk dat ze ergens mentaal “vast” zit in dit moment, als jullie begrijpen wat ik bedoel. En dat ze daardoor ook zo boos is op iedereen (behalve mij).
Ik vermoed ook dat omdat ze Frans spreekt dat de psychische kant nu eerder onderzocht wordt. Het is heel ongewoon om na een “gewoon” hersenletsel niet je moedertaal te spreken.
Dat ze tegen mij Nederlands sprak is heel bizar. Dat ze glimlachte was heel bizar. Dat ze mijn naam wist én dat ik haar dochter was... alles is gewoon bizar. De verpleging is ook verbijsterd.
Verder haalt dit ook weer wat gevoelens naar boven die ik ook had tijdens mijn bezoek aan de intensive care. Toen reageerde ze ook enkel op mij en toen voelde ik ook een soort van last, dat ik op 1 of andere manier een verantwoordelijkheid heb om haar te doen herstellen. Maar anderzijds ben ik natuurlijk ook heel blij, omdat het betekent dat ze weldegelijk bewust is van heel veel zaken en het opent een hoop deuren naar herstel.
Voor dat ze die zelfmoordpoging deed voelde ik me verantwoordelijk om haar beter te doen voelen. Dat verantwoordelijkheidsgevoel heb ik kunnen plaatsen en het contact heb ik daarna - op aanraden van een psycholoog - beperkt tot een niveau dat haalbaar was voor mij.
Nu voel ik dat er weer een nieuwe verantwoordelijkheid op mij landt. Elke dag eventjes bellen is natuurlijk prima. Maar ik moet wel heel goed opletten dat dit niet uit de hand loopt, zoals het in het verleden gebeurd is. Binnen enkele weken ben ik bij haar en ik ben erg benieuwd welk effect dit gaat hebben.
