Psyche
alle pijlers
Zelfmoordpoging moeder
maandag 2 oktober 2017 om 11:00
Ik schreef hier een tijdje geleden al eens over de psychologische problemen van mijn moeder. Voor de lange uitleg: loepje / zoekfunctie. De korte uitleg: Zelfmoordneigingen, alcoholprobleem, manipulatie. Na een korte gedwongen opname in een psychiatrisch centrum, was ze weer vrij en weigerde ze therapie. Ik woon zelf in het buitenland.
Gisteren kreeg ik de vraag van een vriendin van m'n moeder om DRINGEND te bellen. Aan de telefoon kreeg ik te horen dat die vriendin de hulpdiensten gebeld had na een vermoeden van zelfdoding (dat vermoeden was er door bepaalde berichten & het onbereikbaar zijn van mijn moeder). De hulpdiensten hebben haar bewusteloos gevonden. Nu is ze overgebracht naar de intensive care unit. Haar toestand is stabiel, maar ze is vermoedelijk al ruim 24 uur buiten bewustzijn. In haar urine zijn sporen van slaapmiddelen gevonden. Ze was onder invloed van alcohol en had een hoog bloedsuikergehalte (ze heeft type I diabetes), dit laatste wijst er op dat ze geen overdosis insuline heeft ingespoten (wat ze wel had gezegd in de berichten naar vrienden).
Nu is het afwachten op de resultaten van de bloedanalyse. En op het moment dat ze "wakker" wordt. Over mogelijke hersen- of zenuwschade kan nu geen uitspraak gedaan worden.
Ik weet niet wat ik kan doen. Ik ben zo boos! Ik was vorige week nog in België, bij haar op bezoek, we hadden een leuke tijd samen, ik vertelde haar dat ik zwanger was van een tweede kindje... En de avond na mijn vertrek doet ze zoiets.
Ik ben nu enorm kwaad en ongerust. Ik wil niet het eerste vliegtuig naar België nemen, omdat ik op dit moment gewoon zo boos ben. Haar eigen huisarts zegt ook dat ik best nog niet naar haar ga, omdat ze erg manipulatief is en ze anders dit nog eens probeert gewoon om een reactie bij mij uit te lokken. En omdat ik niks kan doen, ze is niet bij bewustzijn en ze ligt op intensive care. Maarja, het is natuurlijk ook mijn moeder. Al verloopt die band al heel lang moeizaam.
Pfff, sorry voor het warrige verhaal. Ik wou dit even kwijt. Ik zit nu op mijn werk en kan me helemaal niet concentreren. Ik verwacht elk moment telefoon van de politie of het ziekenhuis voor meer informatie.
Gisteren kreeg ik de vraag van een vriendin van m'n moeder om DRINGEND te bellen. Aan de telefoon kreeg ik te horen dat die vriendin de hulpdiensten gebeld had na een vermoeden van zelfdoding (dat vermoeden was er door bepaalde berichten & het onbereikbaar zijn van mijn moeder). De hulpdiensten hebben haar bewusteloos gevonden. Nu is ze overgebracht naar de intensive care unit. Haar toestand is stabiel, maar ze is vermoedelijk al ruim 24 uur buiten bewustzijn. In haar urine zijn sporen van slaapmiddelen gevonden. Ze was onder invloed van alcohol en had een hoog bloedsuikergehalte (ze heeft type I diabetes), dit laatste wijst er op dat ze geen overdosis insuline heeft ingespoten (wat ze wel had gezegd in de berichten naar vrienden).
Nu is het afwachten op de resultaten van de bloedanalyse. En op het moment dat ze "wakker" wordt. Over mogelijke hersen- of zenuwschade kan nu geen uitspraak gedaan worden.
Ik weet niet wat ik kan doen. Ik ben zo boos! Ik was vorige week nog in België, bij haar op bezoek, we hadden een leuke tijd samen, ik vertelde haar dat ik zwanger was van een tweede kindje... En de avond na mijn vertrek doet ze zoiets.
Ik ben nu enorm kwaad en ongerust. Ik wil niet het eerste vliegtuig naar België nemen, omdat ik op dit moment gewoon zo boos ben. Haar eigen huisarts zegt ook dat ik best nog niet naar haar ga, omdat ze erg manipulatief is en ze anders dit nog eens probeert gewoon om een reactie bij mij uit te lokken. En omdat ik niks kan doen, ze is niet bij bewustzijn en ze ligt op intensive care. Maarja, het is natuurlijk ook mijn moeder. Al verloopt die band al heel lang moeizaam.
Pfff, sorry voor het warrige verhaal. Ik wou dit even kwijt. Ik zit nu op mijn werk en kan me helemaal niet concentreren. Ik verwacht elk moment telefoon van de politie of het ziekenhuis voor meer informatie.
anoniem_207266 wijzigde dit bericht op 02-10-2017 11:04
0.02% gewijzigd
dinsdag 10 oktober 2017 om 15:27
Weinig verandering hier.
Haar toestand is stabiel. Er zijn soms kleine stapjes vooruit, maar erg minimaal. Het is ook moeilijk om telkens te horen dat ze zoveel vooruitgang maakt wanneer ik er bij ben. Alsof mijn aanwezigheid iets triggert. Maar ik wil hier helemaal niet zijn!
Maar het is ook zo wisselend. Gisteren kon ze voor het eerst iets eten, dus werd gedacht om de sondevoeding af te bouwen. Vandaag wou ze niet. Ze knikte nee en ze weigerde haar mond open te doen. Gisteren heeft ze twee keer een woord gezegd, vandaag is ze weer amper bij bewustzijn. Ik denk wel dat ze mij soms begrijpt, want soms volgt er een reactie op wat ik zeg.
Het wordt tijd dat ik terug naar Zweden ga, want ik merk dat deze 4 dagen mij erg zwaar vallen. Mijn volgende bezoekje aan belgië is helaas al gepland. Gelukkig is het dan deels met mijn man en kindje (we vliegen op verschillende dagen).
Gisterenavond was ze weer minder bij bewustzijn, maar wel wakker en heb ik eens alles uitgesproken naar haar toe. Hoe ze een slechte moeder was die mij in de steek gelaten heeft als kind, hoe egoïstisch ze is omdat ze nooit relevante hulp heeft willen aanvaarden. Dat ik niet eens geloof dat ze dood wou, maar dat dit een walgelijke schreeuw om aandacht is. Dat ik niet wil dat haar kleinkind ooit een band opbouwt met haar, want ze gaat hem toch enkel maar manipuleren en kwetsen, net zoals ze gedaan heeft met mij. Dat ik geen greintje medelijden heb voor hoe ze hier ligt, want dit heeft ze zichzelf aangedaan. Ze wist maar al te goed wat de mogelijke gevolgen konden zijn, nu moet ze er maar mee leven.
Dat luchtte wel op. Gewoon om het luidop te zeggen, al zal zij dit vast niet opnemen.
Haar toestand is stabiel. Er zijn soms kleine stapjes vooruit, maar erg minimaal. Het is ook moeilijk om telkens te horen dat ze zoveel vooruitgang maakt wanneer ik er bij ben. Alsof mijn aanwezigheid iets triggert. Maar ik wil hier helemaal niet zijn!
Maar het is ook zo wisselend. Gisteren kon ze voor het eerst iets eten, dus werd gedacht om de sondevoeding af te bouwen. Vandaag wou ze niet. Ze knikte nee en ze weigerde haar mond open te doen. Gisteren heeft ze twee keer een woord gezegd, vandaag is ze weer amper bij bewustzijn. Ik denk wel dat ze mij soms begrijpt, want soms volgt er een reactie op wat ik zeg.
Het wordt tijd dat ik terug naar Zweden ga, want ik merk dat deze 4 dagen mij erg zwaar vallen. Mijn volgende bezoekje aan belgië is helaas al gepland. Gelukkig is het dan deels met mijn man en kindje (we vliegen op verschillende dagen).
Gisterenavond was ze weer minder bij bewustzijn, maar wel wakker en heb ik eens alles uitgesproken naar haar toe. Hoe ze een slechte moeder was die mij in de steek gelaten heeft als kind, hoe egoïstisch ze is omdat ze nooit relevante hulp heeft willen aanvaarden. Dat ik niet eens geloof dat ze dood wou, maar dat dit een walgelijke schreeuw om aandacht is. Dat ik niet wil dat haar kleinkind ooit een band opbouwt met haar, want ze gaat hem toch enkel maar manipuleren en kwetsen, net zoals ze gedaan heeft met mij. Dat ik geen greintje medelijden heb voor hoe ze hier ligt, want dit heeft ze zichzelf aangedaan. Ze wist maar al te goed wat de mogelijke gevolgen konden zijn, nu moet ze er maar mee leven.
Dat luchtte wel op. Gewoon om het luidop te zeggen, al zal zij dit vast niet opnemen.
dinsdag 10 oktober 2017 om 18:50
Noodzakelijk niet. Of ja, dat hangt ook wel een beetje af van de beslissing van de vrederechter mbt het aanstellen van een bewindvoerder. In theorie moet ik aanwezig zijn op de zitting, in de praktijk kan een vredrechter na een blik op het dossier ook oordelen of mijn aanwezigheid echt een meerwaarde is. Maar ik wil de situatie met mijn moeder wel een beetje opvolgen en haar laten merken dat ik er ben voor haar. Hoe raar dat ook is, na alles wat ze mij aangedaan heeft, blijf ik toch moeite doen.
Ik heb net "afscheid" genomen van mijn moeder, gezegd dat ik binnen enkele weken terug ben. Maar ik denk niet dat ze dit kon begrijpen.
Bah, al mijn kleren meuren naar die vieze ziekenhuislucht van de afdeling intensieve zorgen. Ik word er enorm misselijk van.
Ik heb net "afscheid" genomen van mijn moeder, gezegd dat ik binnen enkele weken terug ben. Maar ik denk niet dat ze dit kon begrijpen.
Bah, al mijn kleren meuren naar die vieze ziekenhuislucht van de afdeling intensieve zorgen. Ik word er enorm misselijk van.
woensdag 11 oktober 2017 om 08:42
Blueeyes: douchen heb ik uiteraard dagelijks gedaan 
het hangt gewoon in mijn kleren en vooral in mijn jas. Maar ik ben inderdaad even langs de tax free gewandeld en heb wat parfum gespoten.
Wat een opluchting dat ik weer op weg ben naar Zweden. Ik kijk er al naar uit om mijn zoontje straks van school te halen en te knuffelen
het hangt gewoon in mijn kleren en vooral in mijn jas. Maar ik ben inderdaad even langs de tax free gewandeld en heb wat parfum gespoten. Wat een opluchting dat ik weer op weg ben naar Zweden. Ik kijk er al naar uit om mijn zoontje straks van school te halen en te knuffelen
woensdag 11 oktober 2017 om 13:18
Knuffel je zoontje maar heel hard en geniet van je gezin. Die situatie met je moeder lijkt mij erg hopeloos. Zelfs als ze lichamelijk gezien opknapt zal ze waarschijnlijk de levensvreugde missen om er iets van te willen maken. Vreselijk rauw op jouw dak denk ik. Jij geniet van je kind en hoe veel grootouders kunnen genieten van hun kleinkinderen. Maar jou moeder kan dat blijbkaar niet. En jij kan dat ook niet voor haar. Jouw besluit lijk mij het enige wat jij kan doen. Jouw moeder wordt er niet wijzer van als jij haar destructieve gedrag toe zou laten en voor jou is het een enorme aanslag.
Het feit dat jouw kind en toekomstige kinderen hun grootmoeder nooit zullen leren kennen is voor jou ook weer een teleurstelling. Eigenlijk snap ik niet dat ze daarbij in Zweden niet kunnen ondersteunen met een pycholoog. Het kan wel zijn dat je er heel nuchter mee omgaat en wellicht is de hulp in Zweden nogal klinisch van aard en erop gericht om accute noodsituaties op te lossen? Is er niet wat via een private pysch te regelen?
Het feit dat jouw kind en toekomstige kinderen hun grootmoeder nooit zullen leren kennen is voor jou ook weer een teleurstelling. Eigenlijk snap ik niet dat ze daarbij in Zweden niet kunnen ondersteunen met een pycholoog. Het kan wel zijn dat je er heel nuchter mee omgaat en wellicht is de hulp in Zweden nogal klinisch van aard en erop gericht om accute noodsituaties op te lossen? Is er niet wat via een private pysch te regelen?
donderdag 12 oktober 2017 om 14:39
Mijn moeder is overgebracht naar een gewone kamer, dus niet langer intensive care. Ik ben blij dat ze in een klein ziekenhuis ligt, informatie is netjes doorgegeven tussen de twee diensten. Normaal mag men in België geen informatie over patiënten geven via de telefoon, maar de verpleegster van de nieuwe dienst wist al dat ik de enige dochter ben, dat ik in Zweden woon en dat ik in November terug kom. Dat vind ik wel fijn, anders doe je toch telkens eerst 5 minuten hetzelfde verhaal en moet je soms wat smeken om informatie.
Ze kon me weinig info geven over progressie, aangezien mijn mama er nog maar 1 dag ligt, enkel wat er in het dossier stond. Mijn mama reageert nu met ja en nee op vragen, maar het blijft onduidelijk of ze de vraag begrijpt. Ze zal bvb "ja" knikken op de vraag "wil je een ijsje?" En dan weigeren dat ijsje te eten. Heeft ze de vraag niet begrepen? Of gaat alle aandacht op dat moment naar het begrijpen van de vraag, waardoor ze de fijnere mondmotoriek om te eten niet kan beheersen? Dat weten ze dus niet. Ik zie het als een kleine verbetering aangezien ze tot voor kort enkel bij mij met ja en nee antwoorde.
En ik blijf bij mijn hypothese dat ze de wel voor een deel begrijpt wat er gezegd wordt. Maar ze is koppig. Ze kan misschien wel een ijsje willen, maar ze wil gewoon zelf dat ijsje eten en niet gevoederd worden door een verpleegster die heel luid tegen haar roept alsof ze een dove kleuter is. Bovendien, om nu maar bij het ijsjesvoorbeeld te blijven, weigert ze om dat ijsje te eten van de logopediste in de voormiddag en doet ze het wel bij de logopediste die de namiddagshift heeft.
Morgen doen ze een MRI, maar de verpleegster weet niet of de neuroloog dezelfde dag nog naar de resultaten kijkt en of hij die dag al alle info brieft naar de verplegers. Dus ik bel 's avonds wel eens, maar we zien wel. Ik vind het wel spannend omdat uit de MRI enkel maar slechte resultaten kunnen komen.
Ze kon me weinig info geven over progressie, aangezien mijn mama er nog maar 1 dag ligt, enkel wat er in het dossier stond. Mijn mama reageert nu met ja en nee op vragen, maar het blijft onduidelijk of ze de vraag begrijpt. Ze zal bvb "ja" knikken op de vraag "wil je een ijsje?" En dan weigeren dat ijsje te eten. Heeft ze de vraag niet begrepen? Of gaat alle aandacht op dat moment naar het begrijpen van de vraag, waardoor ze de fijnere mondmotoriek om te eten niet kan beheersen? Dat weten ze dus niet. Ik zie het als een kleine verbetering aangezien ze tot voor kort enkel bij mij met ja en nee antwoorde.
En ik blijf bij mijn hypothese dat ze de wel voor een deel begrijpt wat er gezegd wordt. Maar ze is koppig. Ze kan misschien wel een ijsje willen, maar ze wil gewoon zelf dat ijsje eten en niet gevoederd worden door een verpleegster die heel luid tegen haar roept alsof ze een dove kleuter is. Bovendien, om nu maar bij het ijsjesvoorbeeld te blijven, weigert ze om dat ijsje te eten van de logopediste in de voormiddag en doet ze het wel bij de logopediste die de namiddagshift heeft.
Morgen doen ze een MRI, maar de verpleegster weet niet of de neuroloog dezelfde dag nog naar de resultaten kijkt en of hij die dag al alle info brieft naar de verplegers. Dus ik bel 's avonds wel eens, maar we zien wel. Ik vind het wel spannend omdat uit de MRI enkel maar slechte resultaten kunnen komen.
donderdag 12 oktober 2017 om 18:05
Toch nieuws. Vrienden zijn bij haar en ze heeft gesproken. Volgens die vrienden was het volgende dialoog:
Ma: "ik heb... ik heb..."
Vriendin: "geprobeerd?"
Ma: *knikt ja*
Vriendin: "maar het is niet gelukt?"
Ma: *knikt ja*
Toen was het eventjes stil en daarna haalde ze haar schouders op, volgens die vriendin op een manier dat het haar niet meer kon schelen.
Dit is al de derde keer dat ik een indicatie heb dat ze lijkt te weten wat er gebeurd is. En de tweede keer dat ze echt spreekt. Dit is allemaal net gebeurd, heb gezegd tegen die vriendin dat ze best alles aan de verpleging zeggen. Die kunnen dan alert zijn om signalen op te vangen.
Ma: "ik heb... ik heb..."
Vriendin: "geprobeerd?"
Ma: *knikt ja*
Vriendin: "maar het is niet gelukt?"
Ma: *knikt ja*
Toen was het eventjes stil en daarna haalde ze haar schouders op, volgens die vriendin op een manier dat het haar niet meer kon schelen.
Dit is al de derde keer dat ik een indicatie heb dat ze lijkt te weten wat er gebeurd is. En de tweede keer dat ze echt spreekt. Dit is allemaal net gebeurd, heb gezegd tegen die vriendin dat ze best alles aan de verpleging zeggen. Die kunnen dan alert zijn om signalen op te vangen.
vrijdag 13 oktober 2017 om 17:15
Ja, inderdaad. Dat is positief en negatief. Enerzijds goed dat ze kán spreken, dat ze kán begrijpen wat er gezegd wordt, dat haar geheugen nog lijkt te werken. Anderzijds zorgt het voor meer vragen. Waarom doet ze dit niet bij de verpleging? Hoeveel van haar toestand is een bewuste keuze om niet te willen communiceren? Als ze weet wat ze gedaan heeft, wat voelt ze nu? Spijt dat het niet gelukt is, of spijt dat ze het gedaan heeft.
Verpleging heeft aangeraden aan die vriendin om dat soort momenten te filmen. Mijn moeder reageert namelijk weinig naar de verpleging toe en ze willen het zelf observeren.
Ik voel dat dit toch allemaal zwaar doorweegt op mij. Ik ben zo moe, heb vaak hoofdpijn, ik pieker de hele dag door. De zwangerschap helpt er natuurlijk niet aan. Maar morgen gaan we een weekje op reis en dat zal wel deugd doen.
Verpleging heeft aangeraden aan die vriendin om dat soort momenten te filmen. Mijn moeder reageert namelijk weinig naar de verpleging toe en ze willen het zelf observeren.
Ik voel dat dit toch allemaal zwaar doorweegt op mij. Ik ben zo moe, heb vaak hoofdpijn, ik pieker de hele dag door. De zwangerschap helpt er natuurlijk niet aan. Maar morgen gaan we een weekje op reis en dat zal wel deugd doen.
vrijdag 13 oktober 2017 om 19:01
Begrijp ik goed dat je moeder op jou nog het beste reageerde? Kan dat haar manier zijn om jou zoveel mogelijk bij haar te laten zijn, want dan doet ze het zoveel beter?
Wat frustrerend dat je je moeder niet kunt veranderen. Je kunt met haar praten tot ze een ons weegt (of jij) maar je kunt haar niet dwingen om te doen wat goed voor haarzelf is. Misschien wil ze alleen via jou voor zichzelf zorgen?
Ik geef mijn bek maar een douw hoor.
Als je piekert, kun je dat dan proberen om te buigen naar: haar verantwoordelijkheid bij haar laten en jouw verantwoordelijkheid bij jou?
Zij moet voor zichzelf zorgen en jij voor jouzelf. Als dat door elkaar gaat lopen (en dat gaat het makkelijk!) wordt álles ingewikkeld en verwarrend. Daar kom je bijna niet uit.
Misschien helpt het toch wat om met je verstand zo vaak mogelijk te zeggen wat het beste voor je is en tegen je schuldgevoel te zeggen dat dat een rotgevoel is, dat je dat begrijpt en dat de situatie inderdaad heel verdrietig en machteloos is voor jou.
Dit omdat alle gevoel wat je wegredeneert alleen maar harder gaat roepen om aandacht, daarom is het belangrijk om het toch te erkennen en bevestigen.
Voor je moeder wordt goed gezorgd dus jij mag genieten van het op reis zijn. Dat mag. Je mag doen wat je wilt: van alles bekijken, juist weinig doen en lekker wat lezen of wat je leuk vindt, genieten van en met je zoon, alles waar jij je beter van gaat voelen. Doe dat maar.
Wat frustrerend dat je je moeder niet kunt veranderen. Je kunt met haar praten tot ze een ons weegt (of jij) maar je kunt haar niet dwingen om te doen wat goed voor haarzelf is. Misschien wil ze alleen via jou voor zichzelf zorgen?
Ik geef mijn bek maar een douw hoor.
Als je piekert, kun je dat dan proberen om te buigen naar: haar verantwoordelijkheid bij haar laten en jouw verantwoordelijkheid bij jou?
Zij moet voor zichzelf zorgen en jij voor jouzelf. Als dat door elkaar gaat lopen (en dat gaat het makkelijk!) wordt álles ingewikkeld en verwarrend. Daar kom je bijna niet uit.
Misschien helpt het toch wat om met je verstand zo vaak mogelijk te zeggen wat het beste voor je is en tegen je schuldgevoel te zeggen dat dat een rotgevoel is, dat je dat begrijpt en dat de situatie inderdaad heel verdrietig en machteloos is voor jou.
Dit omdat alle gevoel wat je wegredeneert alleen maar harder gaat roepen om aandacht, daarom is het belangrijk om het toch te erkennen en bevestigen.
Voor je moeder wordt goed gezorgd dus jij mag genieten van het op reis zijn. Dat mag. Je mag doen wat je wilt: van alles bekijken, juist weinig doen en lekker wat lezen of wat je leuk vindt, genieten van en met je zoon, alles waar jij je beter van gaat voelen. Doe dat maar.
vrijdag 13 oktober 2017 om 22:31
lilapie schreef: ↑12-10-2017 18:05Toch nieuws. Vrienden zijn bij haar en ze heeft gesproken. Volgens die vrienden was het volgende dialoog:
Ma: "ik heb... ik heb..."
Vriendin: "geprobeerd?"
Ma: *knikt ja*
Vriendin: "maar het is niet gelukt?"
Ma: *knikt ja*
Toen was het eventjes stil en daarna haalde ze haar schouders op, volgens die vriendin op een manier dat het haar niet meer kon schelen.
Dit is al de derde keer dat ik een indicatie heb dat ze lijkt te weten wat er gebeurd is. En de tweede keer dat ze echt spreekt. Dit is allemaal net gebeurd, heb gezegd tegen die vriendin dat ze best alles aan de verpleging zeggen. Die kunnen dan alert zijn om signalen op te vangen.
Ondanks dat mijn relatie met mijn moeder erg ingewikkeld is zou ik ook heel veel moeite hebben met zelfmoord(poging), maar nog het meeste met de manier waarop in dit geval jouw moeder het aangepakt heeft (met alle vreselijke gevolgen voor haar en haar omgeving, jou in het bijzonder).
Ik heb mijn moeder een tijd geleden gewezen op de NVVE (Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde) en ik hoop dat áls ze ooit daadwerkelijk de beslissing neemt om niet verder te willen ze me dat eerlijk vertelt (zodat er voor mij geen enorme vragen overblijven en er misschien ook een afscheid mogelijk is) en vooral dat ze gebruik zal maken van de NVVE om het op een zo fijn en goed mogelijke manier te doen. Want hoe het nu bij jou en je moeder gaat is echt vreselijk, ik vind het echt zo erg voor je.
Het is in dit stadium sowieso niet aan de orde (en je hebt daardoor misschien ook helemaal niets aan deze post), maar misschien kan het in een later stadium jou rust geven als je weet dat je je moeder op de hoogte hebt gesteld van de mogelijkheid van contact met de NVVE. Ik vind het zelf in elk geval fijn dat ik het genoemd heb en ondanks dat mijn moeder er op dit moment nog niet aan toe is vond zij het zelf ook fijn om te weten dat die optie (op een waardige manier zelf voor het einde van haar leven kiezen) er is, het gaf haar wel een beetje rust om te weten dat ze hoe dan ook niet per sé nog (tientallen) jaren zo doormoet.
Ik hoop dat je mijn bericht niet vervelend/ongepast vindt (het is in elk geval echt goed bedoeld), maar als je dat wel vindt dan zal ik het verwijderen. Nogmaals heel veel sterkte
.
vrijdag 13 oktober 2017 om 22:42
BGB, mijn moeder was goed op de hoogte van de opties omtrent euthanasie, aangezien haar man enkele maanden geleden geeuthanaseerd is (hij had kanker).
Zij had de documenten laten invullen door de huisarts, maar heeft deze nooit ingediend bij de gemeente waar ze woont (voor haar man heeft ze dit wel gedaan).
Ik heb deze optie ook al eens kort besproken met de sociale dienst van het ziekenhuis, want als er geen verbetering is dan zou euthanasie natuurlijk een optie zijn, als Die papieren in orde zouden zijn. Helaas blijkt dit in België moeilijk tot onmogelijk bij patienten in een "minimal responsive state". Je moet eigenlijk zelf de wens kunnen uitspreken, behalve in sommige omstandigheden zoals hersendood.
Zij had de documenten laten invullen door de huisarts, maar heeft deze nooit ingediend bij de gemeente waar ze woont (voor haar man heeft ze dit wel gedaan).
Ik heb deze optie ook al eens kort besproken met de sociale dienst van het ziekenhuis, want als er geen verbetering is dan zou euthanasie natuurlijk een optie zijn, als Die papieren in orde zouden zijn. Helaas blijkt dit in België moeilijk tot onmogelijk bij patienten in een "minimal responsive state". Je moet eigenlijk zelf de wens kunnen uitspreken, behalve in sommige omstandigheden zoals hersendood.
zaterdag 14 oktober 2017 om 08:05
lilapie schreef: ↑13-10-2017 22:42BGB, mijn moeder was goed op de hoogte van de opties omtrent euthanasie, aangezien haar man enkele maanden geleden geeuthanaseerd is (hij had kanker).
Zij had de documenten laten invullen door de huisarts, maar heeft deze nooit ingediend bij de gemeente waar ze woont (voor haar man heeft ze dit wel gedaan).
Ik heb deze optie ook al eens kort besproken met de sociale dienst van het ziekenhuis, want als er geen verbetering is dan zou euthanasie natuurlijk een optie zijn, als Die papieren in orde zouden zijn. Helaas blijkt dit in België moeilijk tot onmogelijk bij patienten in een "minimal responsive state". Je moet eigenlijk zelf de wens kunnen uitspreken, behalve in sommige omstandigheden zoals hersendood.
Ach jeetje, ik kan alleen maar zeggen wat ongelofelijk erg! Wat erg dat ze van de optie wist, dat er gewoon goede mogelijkheden waren en dat ze ervoor gekozen heeft om het tóch op haar eigen manier te doen. Het zou me misschien wel helpen om het nóg meer als haar keuze te zien, maar dat is hoe ik er nu over denk, 'veilig' in mijn ingewikkelde relatie met mijn moeder die nog nooit een echte poging ondernomen heeft.
Ik vind het trouwens raar dat je zo 'afgehouden' wordt van een psycholoog. Het is toch heel ingrijpend wat je nu meemaakt en er zit ook nog eens een jarenlange geschiedenis aan vast, dan is wat ondersteuning daarin toch geen overbodige luxe zou ik denken? Okee, misschien is therapie niet nodig, maar er af en toe met een professional over kunnen praten zou toch wel fijn zijn lijkt me. Hebben ze in Zweden geen tussenstap? Een soort sociaal psychiatrisch verpleegkundige (spv'er) of een praktijkondersteuner?
