Zelfmoordpoging moeder

Ik schreef hier een tijdje geleden al eens over de psychologische problemen van mijn moeder. Voor de lange uitleg: loepje / zoekfunctie. De korte uitleg: Zelfmoordneigingen, alcoholprobleem, manipulatie. Na een korte gedwongen opname in een psychiatrisch centrum, was ze weer vrij en weigerde ze therapie. Ik woon zelf in het buitenland.

Gisteren kreeg ik de vraag van een vriendin van m'n moeder om DRINGEND te bellen. Aan de telefoon kreeg ik te horen dat die vriendin de hulpdiensten gebeld had na een vermoeden van zelfdoding (dat vermoeden was er door bepaalde berichten & het onbereikbaar zijn van mijn moeder). De hulpdiensten hebben haar bewusteloos gevonden. Nu is ze overgebracht naar de intensive care unit. Haar toestand is stabiel, maar ze is vermoedelijk al ruim 24 uur buiten bewustzijn. In haar urine zijn sporen van slaapmiddelen gevonden. Ze was onder invloed van alcohol en had een hoog bloedsuikergehalte (ze heeft type I diabetes), dit laatste wijst er op dat ze geen overdosis insuline heeft ingespoten (wat ze wel had gezegd in de berichten naar vrienden).

Nu is het afwachten op de resultaten van de bloedanalyse. En op het moment dat ze "wakker" wordt. Over mogelijke hersen- of zenuwschade kan nu geen uitspraak gedaan worden.

Ik weet niet wat ik kan doen. Ik ben zo boos! Ik was vorige week nog in België, bij haar op bezoek, we hadden een leuke tijd samen, ik vertelde haar dat ik zwanger was van een tweede kindje... En de avond na mijn vertrek doet ze zoiets.

Ik ben nu enorm kwaad en ongerust. Ik wil niet het eerste vliegtuig naar België nemen, omdat ik op dit moment gewoon zo boos ben. Haar eigen huisarts zegt ook dat ik best nog niet naar haar ga, omdat ze erg manipulatief is en ze anders dit nog eens probeert gewoon om een reactie bij mij uit te lokken. En omdat ik niks kan doen, ze is niet bij bewustzijn en ze ligt op intensive care. Maarja, het is natuurlijk ook mijn moeder. Al verloopt die band al heel lang moeizaam.

Pfff, sorry voor het warrige verhaal. Ik wou dit even kwijt. Ik zit nu op mijn werk en kan me helemaal niet concentreren. Ik verwacht elk moment telefoon van de politie of het ziekenhuis voor meer informatie.

Met mij gaat het nu niet zo goed, vooral door de laatste dag bij mijn moeder.

Ze begint zich meer en meer bewust te zijn van de situatie en ze reageert daardoor ook meer en meer zoals vroeger. Helaas is dat geen goede zaak.

Gisteren probeerde ze te ontsnappen, een verpleegster wou haar terughalen en mijn mama heeft haar geslagen. Gevolg: mijn moeder werd opgesloten in haar kamer (het is namelijk een open afdeling en de deur van de hal staat gewoon open).

Toen ik er aankwam begon het... ze zei dat ze gevangen zat, dat ze naar huis wil, dat ze in een “mensonterende toestand” gehouden wordt, dat haar vrijheid beroofd wordt als straf voor de suïcidepoging... Ik probeer haar uit te leggen dat ze niet naar huis kan, ik vertel haar dat ze nog niet eens zelf haar schoenen kan aan doen en vraag haar hoe ze dan in godsnaam denkt om voor zichzelf te koken, boodschappen te doen, etc.
Natuurlijk werd ze razend, begint ze te roepen tegen mij dat ze daar opgesloten zit door mij en dat ik dit doe op macht te hebben over haar (dingen die ze ook zei tijdens een gedwongen opname in een psychiatrische instelling in het verleden). Op een bepaald moment wou ze mij aanvallen. Ik heb haar laten uitrazen, maar dit is de kant van mijn moeder die ik al zo vaak gezien heb, waardoor ik nu eigenlijk alle hoop op herstel (fysiek en psychologisch) aan het verliezen ben.

Pfff.

Eergisteren was ik meegegaan met haar naar de ergotherapie en logopedie, alles ging daar supergoed! Ik schatte haar kans op revalidatie vrij goed in. Nu besef ik dat de beperkende factor in haar herstel niet haar fysieke aandoening tgv de hersenschade zal zijn, maar haar agressie en het actief tegenwerken tijdens therapie. Gisteren en vandaag konden ze haar niet naar de ergo en logopedie krijgen, omdat ze steeds wegloopt en agressief wordt.

Ik vrees ook dat de kans om in een goed revalidatiecentrum te geraken kleiner wordt. De arts sprak over lange wachttijden (maanden!) en door haar gedrag vrees is dat er in de eerste plaats zal ingezet worden op veiligheid (gesloten afdeling in de psychiatrie) en niet op revalidatie.

Ik heb het er erg moeilijk mee. Ik besef nu dat ik toch ergens gehoopt had op een “betere” versie van mijn moeder. Maar nu zag ik weer zoveel negatieve kanten van hoe ze vroeger was en ik ben zwaar teleurgesteld dat deze kanten toch weer eerst naar boven komen.

De dagen in België waren ook heel zwaar voor mij. Elke dag zat ik minstens 6 uur bij haar in het ziekenhuis. Dag is gewoon te veel.

blueeyes*3 schreef: ↑

29-11-2017 18:39

Dat het zo goed ging toen jij mee ging, zou dat kunnen zijn omdat ze jou er van wilde overtuigen dat ze best wel weer naar huis kon (om daar te gaan drinken en evt een nieuwe poging te doen)? Omdat ze, toen jij haar (uiteraard! Logisch!) niet meteen bevrijdde, weer in de contramine ging?

Verder: bewaak alsjeblieft je grenzen goed!

Ik denk niet dat ze zo bewust manipuleerde. Ik denk dat het eerder is dat mijn komst daar sowieso wat meer bewustzijn heeft “getriggerd”, o.a. door elke dag 6 uur lang bezig te zijn (en dan heb ik het niet gewoon over op haar kamer zitten. Ik heb met haar geschilderd, getekend, haar dingen laten opschrijven, tafeltennis gespeeld, haar uitgelegd wat ze gedaan heeft, haar heel veel vragen gesteld...). Daardoor is de therapie pas opgestart toen ik er was, iedereen zag plots weer zoveel vooruitgang. Maar met die vooruitgang kwam ook het nadeel dat ze zich meer bewust werd van de situatie en zich weer agressief opstelde, net zoals ze vroeger deed.

Bovendien wou ze ook weglopen toen ik er was, maar kon ik haar overtuigen om te blijven. Ik weet niet of de verplegers dat ook deden en of dat hetzelfde effect zou hebben, gezien haar negatieve associatie met hulpverleners. Veel kans dat ze net opstandig wordt als een verpleger zegt dat ze nog even moet blijven omdat de ergotherapie nog niet gedaan is.

Vooral dat ze weer denkt dat ze daar zit door mij en dat dit een straf is, vind ik lastig. Ze zal weer nooit inzien dat ze de hele situatie aan haarzelf te danken heeft en dat niemand haar wil straffen, maar iedereen probeert helpen (zelfs het opsluiten is om haar te beschermen, als zij wegloopt dan belandt ze zo onder een auto of weet ik veel wat). Dit is al altijd zo geweest. Enerzijds zegt ze dat ze hulp wil, maar als er dan hulp is dan doet ze al het mogelijke om die hulp te weigeren.

swifty schreef: ↑

30-11-2017 13:28

En is er gekeken op dementie wellicht? Korsakof, alzheimer, bepaalde vormen gaan samen met agressie, daar is medicatie voor, om mensen rustiger te houden..

De psychiater wil zo weinig mogelijk medicatie geven om twee redenen. Ten eerste is het op dit moment onduidelijk hoe ze gaat reageren op medicatie, aangezien men niet weet in hoeverre er sprake is van hersenschade, wat de gevolgen van deze schade zijn. Ten tweede maakt medicatie het moeilijk om haar vooruitgang daarna te observeren. Ze hebben haar een tijdje benzos gegeven, zodat ze wat rustiger was. Maar het gevolg was dat ze de hele dag sliep, bijna niet kon spreken, heel weinig alert was... Zelfs op een lage dosis bleek dat een veel sterker effect te hebben dan ze hadden gedacht. Ze krijgt wel anti-depressiva, maar de arts wil dit ook afbouwen om te kijken hoe haar mentale toestand is zonder.


Korsakov wordt inderdaad aan gedacht. De psychiater spreekt van vermoedelijk een mengbeeld van hersenschade tgv de zelfmoordpoging en dan mogelijks voorafgaande hersenschade door alcoholisme (Korsakov). Volgens hem passen bepaalde symptomen binnen het syndroom van Korsakov, onder andere: in een andere taal praten, geen korte-termijn geheugen, realiteit aanvullen met fictie.
Bij de hersenschade tgv van de zelfmoordpoging is herstel mogelijk (geen zekerheid, maar het _kan_ wel), het syndroom van Korsakov wijst op een blijvend letsel. Maar de arts is heel voorzichtig in deze uitspraak, hij vermoedt dat het beeld dat we nu zien echt wel voor het grootste deel het gevolg is van een zwaar suiker te kort in de hersenen. Maar als hij er toch een beetje het syndroom van Korsakov kan opplakken, dan kan hij haar misschien in een ander soort revalidatiecentrum binnenkrijgen.

Vandaag heb ik een mail gehad van de sociale dienst, blijkbaar is er nergens plaats voor mijn moeder. Op dit moment is er teamvergadering en ik bel binnen een uurtje eens om te horen wat er besproken is.

Ik heb ook mijn "wensen" nog een doorgegeven, dat ik uiteraard wil dat er ingezet wordt op revalidatie, maar dat ik denk dat er nu in de eerste plaats moet gekeken worden naar een veilige omgeving die afgesloten is (bijvoorbeeld het soort centra waar patiënten met vroegtijdige dementie verblijven). Dat ik vrees dat mijn moeder niet zal meewerken aan revalidatietherapie als zij het gevoel heeft dat ze gevangen zit.

Vandaag is die vriendin van haar weer meegegaan naar de ergotherapie. Dat lieve mensje plant nu haar werk zodanig in, zodat ze rond 15.00 in het ziekenhuis kan zijn om met mijn moeder naar de therapie te gaan
Mijn moeder heeft goed meegewerkt, tot op het moment dat ze een oefening niet goed kon. Toen werd ze boos en liep ze weg.
Vervolgens ging die vriendin mee naar de logopedie, maar van zodra die vriendin weg ging (omdat ze naar haar werk moest), weigerde mijn moeder om nog verder te doen. De lieve logopediste heeft mijn moeder naar haar kamer gebracht om daar dan verder te werken met de oefeningen.

Weet je wat mij dan ook zo boos maakt? Dat mijn moeder eergisteren wéér beweerde dat ze niks van hulp krijgt. Dat verhaal hoor ik al jaren: "ik wil hulp, maar ik krijg er geen". Maar als je dan ziet wat mensen voor haar doen, dat is toch ongelooflijk? Verschillende vrienden komen daar ELKE dag, zorgverleners die er zoveel mogelijk proberen te doen voor haar (therapie op haar kamer, verplegers die gaan wandelen met haar...), ik die mijn tijd en geld in haar investeer (want vliegtuigtickets zijn niet gratis en mijn verlofdagen ook niet oneindig), een advocaat die orde schept in de chaos die zij gecreëerd heeft.

Verder heeft mijn man mij ook iets laten inzien. Ik had hem een aantal filmpjes getoond van de gesprekken met mijn mama. Onder andere een gesprek waarin ze zegt dat ze haar man mist, dat ze haar hond mist, dat ze haar huis mist... Het viel mijn man direct op dat ze eigenlijk nooit zegt dat ze mij mist. Ik heb ook nog nooit verpleegsters of andere mensen horen zeggen dat zij zegt dat ze mij mist. Maar voordien zei ze wel altijd dat ze zelfmoord ging plegen omdat haar enige kind in het buitenland woont. Dat was uiteraard gewoon om mij te manipuleren.

Ondertussen al weer veel verbetering bij mijn moeder. Zelfs zoveel dat ze het voorbije weekend bij een vriendin mocht logeren (alleen wonen zit er nog niet meteen in, maar de hele tijd in het ziekenhuis is ook niet nodig).

Die vriendin had instructies gekregen van het ziekenhuis mbt medicatie en dieet (suikerziekte). Maar toen ze mijn moeder haar medicatie wou geven, zei m’n moeder heel leuk dat ze die pillen altijd uitspuugt in het ziekenhuis. Ergens heb ik dus weer het gevoel dat het manipulerende deel van haar persoonlijkheid er al terug was.
De bedoeling was ook om mijn moeder geen alcohol te geven, maar van zodra die vriendin even een andere kamer in liep, schonk mijn moeder zichzelf al een glas wijn uit. Heel triest.

Al de ergotherapie, logopedie, etc begint wel z’n vruchten af te werpen. Al blijft het wel moeilijk, want ze heeft maar een aandachtspanne van max een kwartier en wordt boos als iets niet lukt. Binnenkort gaat ze enkele maanden naar een gespecialiseerd revalidatiecentrum.

Ik vind het nu een enorm moeilijke situatie, want ik begin weer veel oude trekjes van mijn moeder terug te zien. Maar anderzijds is ze ook nog heel hulpeloos en begrijpt ze nog niet alles. Op een bepaald moment zal ik wel zelf de keuze moeten maken hoeveel energie ik nog in de relatie met mijn moeder wil steken. Als zij zodanig herstelt dat zij terug in haar oude gedrag vervalt, dan weet ik dat ze mij en mijn gezin weer gaat kwetsen. Misschien klinkt het hard, maar ik wil niet dat mijn zoontje(s) een band opbouwt met z’n oma, want als zij weer zelfmoord gaat plegen dan zal hij verdriet hebben (nu maakt hij dit nog niet bewust mee).

Maar anderzijds blijft het mijn moeder. In 2018 staan er al bijna maandelijks bezoekjes aan België gepland, zodat ik bij haar kan zijn.

damesbril schreef: ↑

27-12-2017 07:18

Inderdaad, het blijft je moeder, hoe moeilijk het ook is.
Wat goed je al maandelijkse bezoekjes voor 2018 hebt gepland.
Je bepaalt zelf hoe lang je dan blijft toch?

Ja, het is ook dat het toevallig wel een beetje te combineren valt met mijn werk. Er zijn twee buitenlandse congressen waar ik naar toe ga. In plaats van rechtstreeks uit Stockholm te vliegen (wat toch vaak met een overstap moet), ga ik dan bvb een week naar België en vlieg ik van daar uit heen en terug naar mijn congres. Mijn zoontje gaat dan mee en kan lekker bij m’n schoonouders blijven, dan zijn zij blij met alle extra tijd met hun kleinkind.

Alleen moet ik nog zien hoe realistisch deze plannen zijn. Mijn laatste trip in april is enkele weken voor mijn uitgerekende datum. Ongeveer het laatste moment dat ik nog mag vliegen.

Als alles goed gaat, dan gaan we in de zomer 5 weken naar België met onze peuter en een newborn

Met mij gaat het ok. Ik ben twee weken op reis geweest en heb toen ook beslist om twee weken geen contact te hebben met mijn moeder. Daar had ik ook echt behoefte aan. Ik probeer ook meer en meer afstand te nemen. Het is niet mijn verantwoordelijkheid om elke dag te bellen.

Mijn moeder is ondertussen weg uit het ziekenhuis en blijft bij een vriendin. Heel goed dat die vriendin dit wil doen, want het is best wel een full-time job om voor mijn moeder te zorgen. Binnenkort gaan er extra testen gedaan worden, om te zien waar we nu staan en wat het potentieel is tot herstel. Maar het gevoel dat we hebben is dat ze op dit moment het inzicht heeft van een kleuter, maar dit zelf niet beseft. Ze heeft al zelf haar haar geknipt (geen succes), haar haar afgebrand met de haardroger, sambal op haar boterham ipv jam, fruitsap in haar koffie, zichzelf gesneden omdat ze met een mes op haar rug wou krabben (wtf?)... Vriendin moet alle snoep met suiker verstoppen, want mijn mama heeft suikerziekte en mijn moeder gaat stiekem op zoek om alles op te eten.

Bovendien heeft ze wel de herinneringen van haar zelfstandigheid van vroeger en hierdoor kan ze behoorlijk gefrustreerd geraken. Ze wordt kwaad als die vriendin zegt dat ze iets niet mag doen (meestal gaat dit over mijn moeder´s eigen veiligheid). Begint ook vaak te roepen uit frustratie. Echt een moeilijke situatie.

De voorbije twee-drie weken is er weinig evolutie, dus de huidige psychiater wil een second opinion door een gespecialiseerde neuropsychiater voor niet-aangeboren hersenschade. Best wel spannend. Wat als dit is hoe ze de rest van haar leven gaat zijn? Alleen wonen zit er niet in, maar dat gaat zij nooit willen accepteren. Bij een vriendin wonen is vast wel ok tijdelijk, maar op langere termijn moeten we naar een andere oplossing.

Volgende week ben ik in België en zal ik mijn moeder weer zien. Een beetje een nadeel is dat die vriendin van m´n mama werkelijk in the middle of nowhere woont, rookt als een schoorsteen en een hele zoo aan huisdieren heeft (o.a. 8 honden). Dus het maakte de situatie wel moeilijker, want ik wil m´n zoontje niet echt meenemen naar daar en ik moet telkens een auto huren. Bovendien ben ik nog altijd behoorlijk zwanger en dat maakt zo´n verhuis niet altijd gemakkelijk.

Verder staat mijn mama op een wachtlijst voor een revalidatiecentrum dat gespecialiseerd is in niet-aangeboren hersenschade. Maar de psychiater heeft wel al zijn twijfels geuit. Mijn moeder heeft de aandachtspanne van een peuter, gaat maximum 15 minuutjes een activiteit doen en geraakt snel gefrustreerd (= agressief / weglopen). Heeft een full-time revalidatiecentrum dan een meerwaarde tegenover de huidige ambulante zorg (3x per week een paar sessies in het ziekenhuis)? Hopelijk kan de gespecialiseerde arts hier ook een antwoord op geven.