Psyche
alle pijlers
Zijn we nu helemaal gek geworden?
vrijdag 2 mei 2008 om 10:44
Lieve forummers,
Ik zit zo wat eens te lezen op de Psyche-pijler en schrik van de medicamenten die kennelijk over de toonbanken rollen bij onze apothekers. De pammetjes, zacjes, fortjes, zijn niet van de lucht!
Begrijp me goed: ik slik al tien jaar Prozac, chronische depressie zit aan twee kanten in mijn familie, evenals suicide, mani-depri, alcoholisme. Ik kies voor een onderhoudsdosis boven dit type aandoeningen. Ik ben niet anti-medicijnen en anti-psychiatrie.
MAAR!!! Het gaat prima met mij en mijn verstand werkt zeer goed en ik vind dan ook dat een kritische blik op het ongebreidelde gebruik van psychofarmica onder jonge, intelligente vrouwen maar eens stof tot nadenken moet worden.
Zijn we nu helemaal gek geworden!?
Ben benieuwd naar jullie ervaringen/ideeen, (wel onderbouwd svp)
ciaociao!
N.
Ik zit zo wat eens te lezen op de Psyche-pijler en schrik van de medicamenten die kennelijk over de toonbanken rollen bij onze apothekers. De pammetjes, zacjes, fortjes, zijn niet van de lucht!
Begrijp me goed: ik slik al tien jaar Prozac, chronische depressie zit aan twee kanten in mijn familie, evenals suicide, mani-depri, alcoholisme. Ik kies voor een onderhoudsdosis boven dit type aandoeningen. Ik ben niet anti-medicijnen en anti-psychiatrie.
MAAR!!! Het gaat prima met mij en mijn verstand werkt zeer goed en ik vind dan ook dat een kritische blik op het ongebreidelde gebruik van psychofarmica onder jonge, intelligente vrouwen maar eens stof tot nadenken moet worden.
Zijn we nu helemaal gek geworden!?
Ben benieuwd naar jullie ervaringen/ideeen, (wel onderbouwd svp)
ciaociao!
N.
vrijdag 2 mei 2008 om 11:09
@CL2 : je hebt gelijk. Ik ben zelf verre van onderbouwd hierin.
Even denken. Ja, het is een vrij gevoelsmatig initiatief. Ik heb het idee (niet wetenschappelijk gestaafd) dat hier veel mensen posten die hun weg proberen te vinden in het aanbod van medicijnen die hen helpen kunnen bij hun (geestelijke) gezondheidsproblemen.
Laat ik dan vragen stellen: zijn er meer mensen die zich soms afvragen of ze er juist aan doen een medicament te gebruiken? Zijn er meer mensen die zich afvragen hoe ze aan de juiste info over een medicijn kunnen komen? Zijn er meer mensen die soms denken (de indruk hebben): jemig, wat gebruiken veel vrouwen die ik ken eigenlijk psychofarmica. Zijn er meer die zich afvragen of ze misschien zelf te weinig kritisch zijn over hun eigen medicijngebruik?
En dies meer, met als bedoeling hardop te denken, te vergelijken etc.
Even denken. Ja, het is een vrij gevoelsmatig initiatief. Ik heb het idee (niet wetenschappelijk gestaafd) dat hier veel mensen posten die hun weg proberen te vinden in het aanbod van medicijnen die hen helpen kunnen bij hun (geestelijke) gezondheidsproblemen.
Laat ik dan vragen stellen: zijn er meer mensen die zich soms afvragen of ze er juist aan doen een medicament te gebruiken? Zijn er meer mensen die zich afvragen hoe ze aan de juiste info over een medicijn kunnen komen? Zijn er meer mensen die soms denken (de indruk hebben): jemig, wat gebruiken veel vrouwen die ik ken eigenlijk psychofarmica. Zijn er meer die zich afvragen of ze misschien zelf te weinig kritisch zijn over hun eigen medicijngebruik?
En dies meer, met als bedoeling hardop te denken, te vergelijken etc.
vrijdag 2 mei 2008 om 11:22
Hi Noammeke, oké, nu begrijp ik je beter! Tja, ik 'voel' wel wat je bedoelt, maar ik ben daar wellicht niet zo mee bezig. Goed om er eens over na te denken.
Ik denk, dat er best veel mensen zijn, die veel te makkelijk medicijnen slikken. Mensen, die in plaats van medicijnen beter zouden doen aan dingen als; bewust worden van hun levenswijze, eigenwaarde inschatten, mogelijkheden therapie te volgen alvorens medicatie te slikken, realistischer worden, minder verwachtingen hebben, minder druk maken om wat anderen van hen denken, meer sporten, etc. Van deze groep kan wellicht een hoog percentage zonder medicatie heel veel veranderen.
Ik denk ook, dat er veel huisartsen zijn, die klakkeloos medicatie uitschrijven. Ik denk, dat veel artsen onderkennen wat de druk van het leven in het algemeen kan doen met mensen. Niet iedereen bezit de kracht om mee te gaan met wat verlangd wordt en komt in de knoei. In plaats van het onder de loep nemen van eigen leven, gedachten en acties, zullen zij medicatie van deze artsen makkelijk accepteren.
Ik denk tot slot, dat als je écht medicatie nodig hebt, je bijna als paria wordt bekeken of behandeld, omdat je blijkbaar meedoet aan de volksovertuiging, dat je je met een paar pilletjes wel beter gaat voelen.
Dit is mijn eerste mijmering zeg maar, ik kom zeker terug.
Ik denk, dat er best veel mensen zijn, die veel te makkelijk medicijnen slikken. Mensen, die in plaats van medicijnen beter zouden doen aan dingen als; bewust worden van hun levenswijze, eigenwaarde inschatten, mogelijkheden therapie te volgen alvorens medicatie te slikken, realistischer worden, minder verwachtingen hebben, minder druk maken om wat anderen van hen denken, meer sporten, etc. Van deze groep kan wellicht een hoog percentage zonder medicatie heel veel veranderen.
Ik denk ook, dat er veel huisartsen zijn, die klakkeloos medicatie uitschrijven. Ik denk, dat veel artsen onderkennen wat de druk van het leven in het algemeen kan doen met mensen. Niet iedereen bezit de kracht om mee te gaan met wat verlangd wordt en komt in de knoei. In plaats van het onder de loep nemen van eigen leven, gedachten en acties, zullen zij medicatie van deze artsen makkelijk accepteren.
Ik denk tot slot, dat als je écht medicatie nodig hebt, je bijna als paria wordt bekeken of behandeld, omdat je blijkbaar meedoet aan de volksovertuiging, dat je je met een paar pilletjes wel beter gaat voelen.
Dit is mijn eerste mijmering zeg maar, ik kom zeker terug.
vrijdag 2 mei 2008 om 11:27
De psychofarmica wordt alleen voorgeschreven door een arts en het lijkt mij dat het niet zomaar gebeurd.
Naast dit soort medicatie is therapie en begeleiding noodzaak.
Maar je gebruikt zelf wel medicatie, persoonlijk komt het voor mij nogal hyocriet over om een derlijke topic te openen.
Je stelt hierboven een aantal vragen en hoe sta jij er zelf tegenover?
Oftewel doe jij er goed aan om medicamenten te gebruiken en hoe kom jij aan juiste informatie over jouw medicamenten?
Mijn vraag aan jou, wat zou er kunnen gebeuren wanneer jij stopt met de Prozac? Kan dat ook positief uitpakken?
Zelfs toen ik depressief was had ik medicatie kunnen krijgen, maar ik wilde het absoluut niet. Ik ben geheel op eigen kracht uit de depressie gekropen, maar dat heeft jaren geduurd.
Nu heb ik een enorme terugval, maar ik ben niet depressief. Geen psychiater die mij aan de medicatie krijgt. Al heb ik wel een heel team aan therapeuten / psychiater en zorgcoordinator om mij heen om mij erboven op te helpen.
Overigens hoor ik juist veel meer om mij heen dat de medicatie afgebouwd wordt (en soms gaat dat niet helemaal goed en wordt weer terug gegaan op oude dosering) dan dat er te snel overgestapt wordt naar medicatie.
Naast dit soort medicatie is therapie en begeleiding noodzaak.
Maar je gebruikt zelf wel medicatie, persoonlijk komt het voor mij nogal hyocriet over om een derlijke topic te openen.
Je stelt hierboven een aantal vragen en hoe sta jij er zelf tegenover?
Oftewel doe jij er goed aan om medicamenten te gebruiken en hoe kom jij aan juiste informatie over jouw medicamenten?
Mijn vraag aan jou, wat zou er kunnen gebeuren wanneer jij stopt met de Prozac? Kan dat ook positief uitpakken?
Zelfs toen ik depressief was had ik medicatie kunnen krijgen, maar ik wilde het absoluut niet. Ik ben geheel op eigen kracht uit de depressie gekropen, maar dat heeft jaren geduurd.
Nu heb ik een enorme terugval, maar ik ben niet depressief. Geen psychiater die mij aan de medicatie krijgt. Al heb ik wel een heel team aan therapeuten / psychiater en zorgcoordinator om mij heen om mij erboven op te helpen.
Overigens hoor ik juist veel meer om mij heen dat de medicatie afgebouwd wordt (en soms gaat dat niet helemaal goed en wordt weer terug gegaan op oude dosering) dan dat er te snel overgestapt wordt naar medicatie.
vrijdag 2 mei 2008 om 11:36
Ik geef de TO wel gedeeltelijk gelijk. Ik schrik er ook van als ik hier lees (en in mijn omgeving zie) hoeveel jonge vrouwen anti-depressiva gebruiken.
Mij bekruipt vaak het gevoel dat jonge mensen maar heel weinig kunnen hebben. Ik werk met jonge mensen (van +/ 20 tot +/-30) en als ik hoor waar ze allemaal al van in de stress schieten en het niet meer aankunnen en in een dip raken.
Studiekeuze, combi werk/studie, een relatie die overgaat.... Hele normale dingen waar ik veel jonge meiden bijna aan onderdoor zie gaan.
En het lijkt wel of het met het jaar erger wordt (werk nu al zo'n 10 jaar met die leeftijdsgroep, ben zelf bijna 40)
Ik heb vaak de neiging om ze een schop onder de kont te geven en hen erop te wijzen dat dit soort dingen bij het leven horen en dat de dingen waar zij zo van ondersteboven raken nog maar het begin zijn.
Ik begrijp ook nooit zo goed dat huisartsen deze groep meiden AD voorchrijven. Natuurlijk is er een groep die dat echt nodig heeft, maar om de gewone life events te verwerken, daar heb je toch geen pil voor nodig?
Mij bekruipt vaak het gevoel dat jonge mensen maar heel weinig kunnen hebben. Ik werk met jonge mensen (van +/ 20 tot +/-30) en als ik hoor waar ze allemaal al van in de stress schieten en het niet meer aankunnen en in een dip raken.
Studiekeuze, combi werk/studie, een relatie die overgaat.... Hele normale dingen waar ik veel jonge meiden bijna aan onderdoor zie gaan.
En het lijkt wel of het met het jaar erger wordt (werk nu al zo'n 10 jaar met die leeftijdsgroep, ben zelf bijna 40)
Ik heb vaak de neiging om ze een schop onder de kont te geven en hen erop te wijzen dat dit soort dingen bij het leven horen en dat de dingen waar zij zo van ondersteboven raken nog maar het begin zijn.
Ik begrijp ook nooit zo goed dat huisartsen deze groep meiden AD voorchrijven. Natuurlijk is er een groep die dat echt nodig heeft, maar om de gewone life events te verwerken, daar heb je toch geen pil voor nodig?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 2 mei 2008 om 11:43
Ik vind het zelf vreemd om te oordelen over anderen als je een gebruiker bent van dezelfde middeltjes. Fijn dat je het allemaal in je familie hebt zitten, maar dat wil nog niet zeggen dat je het allemaal zelf ook gaat krijgen. Klinkt nogal preventief. Ik zou zelf zeggen, probeer het eens zonder. Misschien heb je het net zo min nodig als de anderen.
Ik slik zelf niks, heb het wel serieus overwogen, maar er uiteindelijk toch voor gekozen om het zonder te doen. Ik vind de risico's, bijwerkingen, verslavingsgevoeligheid en afhankelijkheid te groot om het te slikken zonder absolute noodzaak. Het is me wel meermalen aangeboden door de huisarts, maar werd daar nogal kriegel van, omdat het werd uitgedeeld alsof het snoepjes zijn. Ik denk dat er zeker een groep (voornl. vrouwen denk ik) is die het al te makkelijk neemt. Maar goed, ik vind dat een grote rol hiervoor is weggelegd bij de huisartsen. Er wordt te makkelijk mee omgesprongen en te weinig benadrukt dat dit medicijnen zijn met heftige bijwerkingen en verslavingsgevoeligheid.
Maar goed, ik ga niet zeggen dat A er wel recht op heeft en B niet. Wie ben ik om daarover te oordelen?
Ik slik zelf niks, heb het wel serieus overwogen, maar er uiteindelijk toch voor gekozen om het zonder te doen. Ik vind de risico's, bijwerkingen, verslavingsgevoeligheid en afhankelijkheid te groot om het te slikken zonder absolute noodzaak. Het is me wel meermalen aangeboden door de huisarts, maar werd daar nogal kriegel van, omdat het werd uitgedeeld alsof het snoepjes zijn. Ik denk dat er zeker een groep (voornl. vrouwen denk ik) is die het al te makkelijk neemt. Maar goed, ik vind dat een grote rol hiervoor is weggelegd bij de huisartsen. Er wordt te makkelijk mee omgesprongen en te weinig benadrukt dat dit medicijnen zijn met heftige bijwerkingen en verslavingsgevoeligheid.
Maar goed, ik ga niet zeggen dat A er wel recht op heeft en B niet. Wie ben ik om daarover te oordelen?
vrijdag 2 mei 2008 om 11:48
@ CL: fijn dat je om verheldering vroeg. Ik ben sinds kort bezig met deze vragen en ik vind het verwoorden ervan nog moeilijk...
De reacties hebben voor mijzelf al wat verhelderd over mijzelf. Ik verkeer namelijk in een omgeving (mijn familieleden) waarin heel veel psychiatrische problemen zijn. Ik zie nu dat mijn occupatie hieruit voortkomt. Zonder uitzondering slikt iedereen in mijn familie psychofarmica: vader, broer, nicht, ooms, tantes. Er heerst een vreemde, "geesteszieke"dynamiek. Ik hoor daar ook bij, of althans, ben er deel van, heb ook de tik van de molen meegekregen.
Ik denk dat ik wellicht na tien jaar "gebruik"in een "fase"zit waarin ik mij iets wil distantieren van deze dynamiek, misschien ook wel uit zelfbehoud.
Ik herken echter ook veel in jouw laatste zinnen CL dat mensen niet goed snappen hoezeer deze medicijnen nodig zijn (voor mij zeker in ieder geval), en het op volksovertuiging gooien. Iets wat mij tot voor kort nog erg kon raken...
Misschien zoek ik een midden, een eigen visie...? Ik ben iig blij met alle visies totnutoe!
De reacties hebben voor mijzelf al wat verhelderd over mijzelf. Ik verkeer namelijk in een omgeving (mijn familieleden) waarin heel veel psychiatrische problemen zijn. Ik zie nu dat mijn occupatie hieruit voortkomt. Zonder uitzondering slikt iedereen in mijn familie psychofarmica: vader, broer, nicht, ooms, tantes. Er heerst een vreemde, "geesteszieke"dynamiek. Ik hoor daar ook bij, of althans, ben er deel van, heb ook de tik van de molen meegekregen.
Ik denk dat ik wellicht na tien jaar "gebruik"in een "fase"zit waarin ik mij iets wil distantieren van deze dynamiek, misschien ook wel uit zelfbehoud.
Ik herken echter ook veel in jouw laatste zinnen CL dat mensen niet goed snappen hoezeer deze medicijnen nodig zijn (voor mij zeker in ieder geval), en het op volksovertuiging gooien. Iets wat mij tot voor kort nog erg kon raken...
Misschien zoek ik een midden, een eigen visie...? Ik ben iig blij met alle visies totnutoe!
vrijdag 2 mei 2008 om 11:50
Ik vind dit stukje uit je verhaal een beetje jammer.
Het komt m.i. wat veroordelend over naar mensen toe die wél medicatie gebruiken. En dat is jammer want in sommige (veel) gevallen kan medicatie een wereld van verschil maken. Ik zou het erg vinden als er mensen zijn die zich door reacties zoals deze van jou zich zouden laten weerhouden om medicatie (uiteraard indien ernstig aangeraden door een arts) niet te nemen, terwijl ze er dus mogelijk veel baat bij zouden hebben.
Ook dat stukje "op eigen kracht" vind ik niet netjes. Het is echt super dat het jou gelukt is om die depressie toen te boven te komen maar je hebt geen zicht op hoe andere mensen omgaan met hun depressie en hoeveel van hun eigen kracht zij moeten aanboren om hún depressie te boven te komen.
Ten slotte: wie weet was er ook wel heel wat voor nodig om die mensen die medicatie slikken zover te krijgen. Soms is daar al heel veel moed voor nodig. Niemand vindt het namelijk leuk om aan de pillen te gaan. Vaak ervaren mensen dat al als schaamtevol en dat komt mede door uitspraken zoals die van jou.
Verder kan ik me wel vinden in je reactie en bovenal wens ik je voor nu weer heel veel sterkte toe!
vrijdag 2 mei 2008 om 11:52
PS: ja, en de keuze af te bouwen is zeer reeel, daar ben ik mee bezig; moet ik dat proberen? Ik heb het in het verleden drie keer gedaan, met weinig succes. Mijn vragen komen ook voort uit onzekerheid hierover. Ik heb zelf erge depressies gehad en eetproblematiek en vraag mij terdege af: wat is wijsheid?
vrijdag 2 mei 2008 om 11:54
Jojootje, ben het niet met je eens dat er goed mee omgesprongen wordt door huisartsen. Je hoeft bij sommige maar 5 minuten in de stoel te zitten en je hebt al een pil te pakken. Bij mij ging het zo wel iig. En dacht je dat de beste meneer en mevrouw hun best deden om het e.e.a. uit te leggen over dit voorstel (zoals bijwerkingen)? Neuh, dacht het niet. Kritische vragen werden weggewaaid met ach, dat valt wel mee. Nou, ben mooi blij dat ik daar niet ingetuind ben.
Noammeke, ik denk dat je zelf rete kritisch moet zijn als client/patient over psychofarmaca, zoals AD. Toen ik van mijn psychiater een lijstje met mogelijke pillen kreeg, ben ik zelf diep gaan graven over de gevolgen. Omdat ik geen zin had het ene probleem voor het andere te verruilen (ik was uiteraard niet zo diep gezakt dat ik alles aangreep, want dan maakt het je ook niks meer uit op een gegeven moment). Ik was en werd behoorlijk wanhopig van mezelf, maar wist inmiddels wel dat wonderen in die zin niet bestaan, dus ik had mijn hoofd er ook nog bij. En dat was geen kattenpis wat ik tegenkwam als bijwerkingen. Er is daar een soort gezondheidsplein over waar je ervaringen uit kunt wisselen. Er waren daar een boel verhalen dat mensen spijt hadden als haren op hun hoofd, omdat het sindsdien veel slechter met ze ging, maar zonder medicatie konden ze inmiddels niet meer omdat ze zich dan helemaal beroerd voelden. Dat was mijn grote angst.
Iets slikken om het toch allemaal beter aan te kunnen om vervolgens te eindigen als een wrak die het helemaal niet meer trekt. Brrrr.
Noammeke, ik denk dat je zelf rete kritisch moet zijn als client/patient over psychofarmaca, zoals AD. Toen ik van mijn psychiater een lijstje met mogelijke pillen kreeg, ben ik zelf diep gaan graven over de gevolgen. Omdat ik geen zin had het ene probleem voor het andere te verruilen (ik was uiteraard niet zo diep gezakt dat ik alles aangreep, want dan maakt het je ook niks meer uit op een gegeven moment). Ik was en werd behoorlijk wanhopig van mezelf, maar wist inmiddels wel dat wonderen in die zin niet bestaan, dus ik had mijn hoofd er ook nog bij. En dat was geen kattenpis wat ik tegenkwam als bijwerkingen. Er is daar een soort gezondheidsplein over waar je ervaringen uit kunt wisselen. Er waren daar een boel verhalen dat mensen spijt hadden als haren op hun hoofd, omdat het sindsdien veel slechter met ze ging, maar zonder medicatie konden ze inmiddels niet meer omdat ze zich dan helemaal beroerd voelden. Dat was mijn grote angst.
Iets slikken om het toch allemaal beter aan te kunnen om vervolgens te eindigen als een wrak die het helemaal niet meer trekt. Brrrr.
vrijdag 2 mei 2008 om 11:55
quote:
JoJootje schreef op 02 mei 2008 @ 11:27:
Zelfs toen ik depressief was had ik medicatie kunnen krijgen, maar ik wilde het absoluut niet. Ik ben geheel op eigen kracht uit de depressie gekropen, maar dat heeft jaren geduurd.
Ik vind dit stukje uit je verhaal een beetje jammer.
Het komt m.i. wat veroordelend over naar mensen toe die wél medicatie gebruiken. En dat is jammer want in sommige (veel) gevallen kan medicatie een wereld van verschil maken. Ik zou het erg vinden als er mensen zijn die zich door reacties zoals deze van jou zich zouden laten weerhouden om medicatie (uiteraard indien ernstig aangeraden door een arts) niet te nemen, terwijl ze er dus mogelijk veel baat bij zouden hebben.
Ook dat stukje "op eigen kracht" vind ik niet netjes. Het is echt super dat het jou gelukt is om die depressie toen te boven te komen maar je hebt geen zicht op hoe andere mensen omgaan met hun depressie en hoeveel van hun eigen kracht zij moeten aanboren om hún depressie te boven te komen.
Ten slotte: wie weet was er ook wel heel wat voor nodig om die mensen die medicatie slikken zover te krijgen. Soms is daar al heel veel moed voor nodig. Niemand vindt het namelijk leuk om aan de pillen te gaan. Vaak ervaren mensen dat al als schaamtevol en dat komt mede door uitspraken zoals die van jou.
shit, even uitvinden hoe die quote werkt...
Spinster; kan me helemaal vinden in jouw reactie op JoJootje, het "zelf doen"doe je mi altijd.
vrijdag 2 mei 2008 om 11:55
Misschien projecteer je makkelijk de psychische problemen van je familie op jezelf? Dus als het erop lijkt dat je concludeert dat je dat en dat ook wel zult hebben ipv te zien dat jij misschien daarin heel anders bent en het normale emoties zijn waar je anders mee om zou kunnen leren gaan?
Ik moet zeggen dat ik geintrigeerd bent door je topic. Wat is de essentie van de vraag aan jezelf die je jezelf blijkbaar probeert te stellen?
Ik moet zeggen dat ik geintrigeerd bent door je topic. Wat is de essentie van de vraag aan jezelf die je jezelf blijkbaar probeert te stellen?
vrijdag 2 mei 2008 om 11:58
vrijdag 2 mei 2008 om 11:59
Noammeke,
ik heb zelf ook te kampen gehad met stevige depressieve perioden. Altijd last van een matige chronische depressie, geflankeerd door periodieke diepere depressies. Ook zit er in mijn familie veel problematiek, zoals schizofrenie, depressies, suicide, persoonlijkheidsproblematiek.
Maar dat zijn zij. Ik ben toch niet hen? Ik ga toch geen medicijnen slikken omdat in mijn familie dit soort dingen veel voorkomen? Ik ga dat pas doen als het ook significant op mezelf slaat en niet eerder. Daarom vind ik je post nogal gek, want als ik eerlijk ben (en gebaseerd op het kleine beetje info wat ik nu over jou heb, dus kan de plank helemaal misslaan), val je wat mij betreft in je eigen categorie.
ik heb zelf ook te kampen gehad met stevige depressieve perioden. Altijd last van een matige chronische depressie, geflankeerd door periodieke diepere depressies. Ook zit er in mijn familie veel problematiek, zoals schizofrenie, depressies, suicide, persoonlijkheidsproblematiek.
Maar dat zijn zij. Ik ben toch niet hen? Ik ga toch geen medicijnen slikken omdat in mijn familie dit soort dingen veel voorkomen? Ik ga dat pas doen als het ook significant op mezelf slaat en niet eerder. Daarom vind ik je post nogal gek, want als ik eerlijk ben (en gebaseerd op het kleine beetje info wat ik nu over jou heb, dus kan de plank helemaal misslaan), val je wat mij betreft in je eigen categorie.
vrijdag 2 mei 2008 om 12:00
Maar je gebruikt zelf wel medicatie, persoonlijk komt het voor mij nogal hyocriet over om een derlijke topic te openen.
Je stelt hierboven een aantal vragen en hoe sta jij er zelf tegenover?
Helleu! Ik zie niet helemaal in wat er hypocriet aan is; ik stel mij deze vragen hardop en ben duidelijk over mijn eigen "gebruik", juist omdat ik "gebruik" houdt het me bezig, uiteraard houd ik ook mijzelf onder de loep. Wederom: ik zoek geen oordelen, maar was daar zelf niet duidelijk over misschien.
Oftewel doe jij er goed aan om medicamenten te gebruiken en hoe kom jij aan juiste informatie over jouw medicamenten?
Ja, dat is de vraag die ik mijzelf ook stel.
Mijn vraag aan jou, wat zou er kunnen gebeuren wanneer jij stopt met de Prozac? Kan dat ook positief uitpakken.
Dat houdt mij ook bezig ja. Twee keer is het heel slecht gegaan. Maar ik overweeg nu serieus om af te bouwen. Ben echter wel voorzichtig, want ik ken mijn problematiek wel (en tegelijkertijd probeer ik kritisch te zijn, ook ten aanzien van mijzelf, snap je?). Het zou positief kunnen uitpakken.
Je stelt hierboven een aantal vragen en hoe sta jij er zelf tegenover?
Helleu! Ik zie niet helemaal in wat er hypocriet aan is; ik stel mij deze vragen hardop en ben duidelijk over mijn eigen "gebruik", juist omdat ik "gebruik" houdt het me bezig, uiteraard houd ik ook mijzelf onder de loep. Wederom: ik zoek geen oordelen, maar was daar zelf niet duidelijk over misschien.
Oftewel doe jij er goed aan om medicamenten te gebruiken en hoe kom jij aan juiste informatie over jouw medicamenten?
Ja, dat is de vraag die ik mijzelf ook stel.
Mijn vraag aan jou, wat zou er kunnen gebeuren wanneer jij stopt met de Prozac? Kan dat ook positief uitpakken.
Dat houdt mij ook bezig ja. Twee keer is het heel slecht gegaan. Maar ik overweeg nu serieus om af te bouwen. Ben echter wel voorzichtig, want ik ken mijn problematiek wel (en tegelijkertijd probeer ik kritisch te zijn, ook ten aanzien van mijzelf, snap je?). Het zou positief kunnen uitpakken.
vrijdag 2 mei 2008 om 12:00
@ Pippy Langkous
Je zit natuurlijk ook wel een bottleneck-positie. Het overgrote deel van de mensen van tussen de 20 en 30 leeft en werkt er gewoon op los.
Maar goed, snap je gevoel wel. Ik maak nu van nabij mee dat een jongen/man van 25 depressief is geraakt omdat zijn vriendin hun relatie van 2 jaar heeft uitgemaakt. Hij kan al een poos niet meer werken en twijfelt aan alle keuzes (studie/werk) die hij tot nu toe heeft gemaakt. Ik heb ook wel eens de neiging gehad om hem een schop onder zijn kont te geven. Bij hem heb ik (de niet wetenschappelijk onderbouwde) indruk dat hij nu ontzettend op zoek is naar identiteit en richting, omdat hij dat niet gedaan heeft in zijn puberteit (altijd goede band met ouders, mocht veel, ouders min of meer laten kiezen welke studie hij ging doen etc.). Ik zou me voor kunnen stellen dat struggles die mensen een generatie eerder tijdens de puberteit op hun bordje kregen, nu verschoven worden naar de twenties. Door met je ouders te vechten in je puberteit ontwikkel je een eigen identiteit en richting. Als je dat tegen je dertigste nog moet doen heeft dit veel grotere consequenties. Als je relatie dan bijvoorbeeld uitgaat heb je weinig om je nog aan vast te houden.
Dit zijn maar wat gedachtenspinsels hoor, ben geen psych of iets dergelijks.
Ik kan niet beoordelen of huisartsten te gemakkelijk medicijnen voorschrijven. Ik zou me wel kunnen voorstellen dat veel huisartsen van een andere generatie zijn dan de twintigers en daarmee wellicht weinig affiniteit hebben met de complexiteit van hun problematiek. Zou me voor kunnen stellen dat het voorschrijven van medicatie dan de meest 'gemakkelijke' manier is.
Je zit natuurlijk ook wel een bottleneck-positie. Het overgrote deel van de mensen van tussen de 20 en 30 leeft en werkt er gewoon op los.
Maar goed, snap je gevoel wel. Ik maak nu van nabij mee dat een jongen/man van 25 depressief is geraakt omdat zijn vriendin hun relatie van 2 jaar heeft uitgemaakt. Hij kan al een poos niet meer werken en twijfelt aan alle keuzes (studie/werk) die hij tot nu toe heeft gemaakt. Ik heb ook wel eens de neiging gehad om hem een schop onder zijn kont te geven. Bij hem heb ik (de niet wetenschappelijk onderbouwde) indruk dat hij nu ontzettend op zoek is naar identiteit en richting, omdat hij dat niet gedaan heeft in zijn puberteit (altijd goede band met ouders, mocht veel, ouders min of meer laten kiezen welke studie hij ging doen etc.). Ik zou me voor kunnen stellen dat struggles die mensen een generatie eerder tijdens de puberteit op hun bordje kregen, nu verschoven worden naar de twenties. Door met je ouders te vechten in je puberteit ontwikkel je een eigen identiteit en richting. Als je dat tegen je dertigste nog moet doen heeft dit veel grotere consequenties. Als je relatie dan bijvoorbeeld uitgaat heb je weinig om je nog aan vast te houden.
Dit zijn maar wat gedachtenspinsels hoor, ben geen psych of iets dergelijks.
Ik kan niet beoordelen of huisartsten te gemakkelijk medicijnen voorschrijven. Ik zou me wel kunnen voorstellen dat veel huisartsen van een andere generatie zijn dan de twintigers en daarmee wellicht weinig affiniteit hebben met de complexiteit van hun problematiek. Zou me voor kunnen stellen dat het voorschrijven van medicatie dan de meest 'gemakkelijke' manier is.
vrijdag 2 mei 2008 om 12:01
En ik moet zeggen dat ik me goed in Jojootjes reactie kan vinden. Ik ben de laatste die iemand zal veroordelen die medicijnen gebruikt bij een depressie maar ik voelde tot in mijn tenen dat dat niet de oplossing voor mij was. Ik heb jarenlang depressief rondgelopen maar ik bleef ergens het gevoel houden dat ik er zelf in gekomen was dus ook weer zelf uit moest kunnen komen.
Naar mijn idee kunnen medicijnen in sommige gevallen goed het proces ondersteunen maar de nadruk moet denk ik blijven liggen op het proces zelf, niet dat het een soort lapmiddel wordt wat het ook vaak lijkt te zijn. Dan blijft de bron van de ellende zitten is mijn idee.
Naar mijn idee kunnen medicijnen in sommige gevallen goed het proces ondersteunen maar de nadruk moet denk ik blijven liggen op het proces zelf, niet dat het een soort lapmiddel wordt wat het ook vaak lijkt te zijn. Dan blijft de bron van de ellende zitten is mijn idee.
vrijdag 2 mei 2008 om 12:01
