Zijn we nu helemaal gek geworden?

noammeke schreef op 02 mei 2008 @ 15:05:

Erg herkenbaar, met mijn vader gaat het ook al lange tijd goed, hij kent zichzelf en zijn grenzen. Ik gun hem dat ook enorm.

Mijn moeder, broer en ik hebben er echter wel schade door opgelopen, zo bleek later, mijn vader was zo ernstig 'lost' dat hij iets teveel emotionele klappen heeft uitgedeeld. Via een proces van eerst "valse" vergeving (ik wilde het hem niet kwalijk nemen) toen woede, eetprobleem (naar binnen geslagen woede, controle), genezing, via 'echte' vergeving, door een aantal dikke depressies, opstaan en weer neervallen, studie afgerond, keihard aan het werk gegaan, al die tijd op medicatie, etc. ben ik nu zo'n tien jaar verder, ben 29. Ik merk dat ik al die tijd eigenlijk zo hard heb "gevochten"om staande te blijven en een leven te realiseren waar ik trots op kan zijn, dat ik misschien nog niet heb stilgestaan en heb gevoeld wat het voor me betekent. En dat - nu het ergste eigenlijk wel voorbij lijkt te zijn - ik in aardige gezondheid kan gaan leven. [/b]

Vervelend, dat de klappen bij jullie harder zijn geweest dan bij mij. Ik kan me er wel een beetje in inleven, maar weet natuurlijk niet hoe dat voelt. Het feit, dat jij een proces van woede, verdriet, pijn en een eetziekte hebt moeten doorstaan, is keihard. Toch kun je jezelf een flinke schouderklop hiervoor geven meid. Want je hebt het wél gedaan, je hebt niet opgegeven, je bent blijven vechten. En daarin verschil je van elke willekeurige ander. Probeer jezelf als individu te blijven zien. Zowel jouw als mijn vader maken nu keuzes op basis van hun eigen leven. Ik houd mezelf altijd maar voor, dat pa al zoveel jaar vechten erop heeft zitten, dat hij daardoor nu soms sneller toegeeft. Even geen zin om het gevecht met zichzelf aan te gaan. En dat gun ik hem. En jij gunt dat jouw vader waarschijnlijk net zo. Maar dat betekent niet, dat het voor jou hetzelfde hoeft te gaan. Jij kunt hem zijn keuzes gunnen en zelf een andere weg inslaan.



Ik herken je gevoel na jarenlang in een soort van overlevingsdrang geleefd te hebben en nu in relatief goede gezondheidheid te kunnen leven. Nu komt er rust over je heen. Je hebt de meest woelige periode hoogstwaarschijnlijk achter de rug en gaat je nu afvragen; wat nu? Daar kon je eerst amper over nadenken, want er was altijd wel wat aan de hand. Nu niet meer, alleen sluimerend.



Ja, dat zie ik. Hoe je het beschrijft klinkt heel goed. Ik denk dat ik daar nu inzit, op zoek naar die balans. Misschien is het wel dichterbij dan ik denk :-) Erg fijn om te lezen dat jij zo je eigen richting hebt kunnen vinden hierin.

Dat denk ik ook en dat het dichterbij is dan je denkt, ook! Jij kunt hier ook je eigen richting in vinden. Wat je zelf al aangaf, even laten bezinken, goed gesprek met arts aangaan, misschien ook met je pa en voor jezelf uit gaan zoeken wat werkt en wat niet. Ik zal er altijd op een bepaalde manier mee bezig blijven, maar nu op een heel wat lager niveau dan eerst.



Zoals jij het beschrijft, zie ik het ook in mijn situatie. En toch, toch.... Ik ga dit laten bezinken. Er is al zoveel waar ik uit ben gekomen, hier kom ik ook wel uit.

Zeker weten! Accepteer in ieder geval, dat je dat niet van vandaag op morgen lukt, dan kom je er wel.



Ik ben al naar een psycholoog gegaan om te spreken over enkele zaken waar ik tegen aanliep, en nu realiseer ik me dat ik ook dit eens met hem zal gaan bespreken. Gek genoeg is het niet ter sprake gekomen nog. (Cognitieve gesprekken gericht op omgaan met stress etc., bewust niet te diep op verleden ingegaan, maar nu op deze manier is het toch nog relevant voor me, zie ik.)

Juist nu is het relevant. Om voor de rest van je leven een situatie te creëren waarbij je je goed voelt, waarbij je jezelf toestaat dat het soms zo is, maar waarbij je niet opgeeft. Elk handvat wat je daarbij kan gebruiken, kan goud waard zijn!



CL, ik bewonder de kracht en helderheid waarmee je schrijft over jouw proces; met inachtneming van jouw persoonlijke verhaal en proces, weet ik zelf hoe intens en langdurig zo'n proces is. Chapeau en respect!!![/b]

Nou ga ik nog blozen ook . Bedankt voor het compliment! Ik heb jarenlang gedacht, dat het niet in me zat, maar zie hier en dat komt bij jou ook! Als je vragen hebt, een dip of een overwinning behaald hebt, kun je altijd hier schrijven of als je het fijner vindt via privémail. Je kunt onder een profiel iemand uitnodigen als vriendje en dan kunnen we evt. mailadressen uitwisselen.

Nu ga ik even afstand nemen, want ik heb er een zwaar hoofd van, hahaha! Aard van het beessie hè. Geniet van het weekend allemaal!

HoiPippiLangkous schreef op 02 mei 2008 @ 11:36:

Ik geef de TO wel gedeeltelijk gelijk. Ik schrik er ook van als ik hier lees (en in mijn omgeving zie) hoeveel jonge vrouwen anti-depressiva gebruiken.

Mij bekruipt vaak het gevoel dat jonge mensen maar heel weinig kunnen hebben. Ik werk met jonge mensen (van +/ 20 tot +/-30) en als ik hoor waar ze allemaal al van in de stress schieten en het niet meer aankunnen en in een dip raken.

Studiekeuze, combi werk/studie, een relatie die overgaat.... Hele normale dingen waar ik veel jonge meiden bijna aan onderdoor zie gaan.

En het lijkt wel of het met het jaar erger wordt (werk nu al zo'n 10 jaar met die leeftijdsgroep, ben zelf bijna 40)

Ik heb vaak de neiging om ze een schop onder de kont te geven en hen erop te wijzen dat dit soort dingen bij het leven horen en dat de dingen waar zij zo van ondersteboven raken nog maar het begin zijn.

Ik begrijp ook nooit zo goed dat huisartsen deze groep meiden AD voorchrijven. Natuurlijk is er een groep die dat echt nodig heeft, maar om de gewone life events te verwerken, daar heb je toch geen pil voor nodig?

Hier ben ik het eigenlijk wel helemaal mee eens. Ik ben zelf 27, en heb al diverse "moeilijkheden" gehad in mijn leven. Scheiding ouders, stoppen met studie, overlijden vader, etc etc. Dingen die bij het leven horen, zoals ik het zie. Ik heb geen pilletjes, therapeut of wat ook nodig om deze dingen te verwerken. Ik kan echter ook erg open overal over praten, vooral met mijn man en mijn moeder en beste vriendin. Ik denk dat dat ook zeker een punt is waar de medicatie van afhankelijk is. Kun je niet praten in je directe omgeving, dan zul je sneller geneigd zijn om naar je huisarts te gaan, die je vervolgens wat voorschrijft....

Noammeke, fijne vakantie!



Sarah Scott, fijn dat je een netwerk hebt waar je op terug kan vallen. Je noemt wel een heel belangrijk punt. Mijn insteek is ook altijd geweest om het eerst op te lossen via de normale wegen en ik denk dat steun uit de eigen omgeving voor iedereen het beste is. Maar jammer genoeg is dat niet altijd voldoende of zelfs het probleem, helemaal als je een (genetische?) kwetsbaarheid hebt voor angst en depressies (zoals in mijn geval, ook als antwoord op jouw vraag CL2).



Ik heb ook de nodige ellende meegemaakt waar ik wel mee om kan/kon gaan. Maar depressie bv kan de kop opsteken zonder aanwijsbare oorzaken (of het is het verleden wat opgerakeld wordt) en dan is het er 'gewoon'. Dat maakt het ook zo moeilijk te accepteren, blijkbaar heb ik niet de stabiele basis om alles op te kunnen vangen en ben ik kwetsbaarder dan de gemiddelde mens. Ook al voel ik me op de een of andere manier ook juist weer heel sterk en krachtig en heb ik ondanks allerlei ellende genoeg om trots op te zijn. Maar het heeft lang geduurd om dat te beseffen en soms is dat besef ook opeens even foetsie.



Maar een huisarts of psychiater zou goed moeten kijken of er überhaupt een basis is (familie, vrienden, steun, goede voeding, voldoende slaap etc) voordat er met medicatie wordt begonnen. Anders lijkt het idd een hopeloze zaak en te 'makkelijk' op de korte termijn maar zwaar op de lange omdat je dan geen vangnet voor jezelf creëert in je eigen leven. En dat laatste is voor de een vanzelfsprekender dan voor de ander.

Artikel

Artikel2

Artikel3



Aanbeveling nabehandeling: Aanbeveling



Zomaar een aantal bevindingen....