Psyche
alle pijlers
Zo sneu. Moe naar een verzorgingstehuis en heel veel zorgen
maandag 9 november 2020 om 13:04
Het is niet meer te doen voor mij, ma is dement en gaat steeds sneller achteruit, ze belt 20 keer per dag, voornamelijk om me uit te schelden en te dreigen ‘er een eind aan te maken’ als ik niet meteen kom. Maar dat deed ze vroeger al toen ik nog jong was.
Ik weet het, het is de ziekte. Douchen, eten koken, dat kan ze niet meer en daar is hulp bij thuis. De andere dagen doe ik zelf.Ze vorige week van de slapende lijst afgehaald en op de actieve lijst gezet. Er waren nog drie wachtenden voor haar. Kortom nog een paar maandjes. Nu ben ik net gebeld dat er plek is. Maar eerst moet er iemand van CIZ langskomen en ma moet officieel toestemming geven. Wat ze niet gaat doen vermoed ook de casemanager. Ook die en de dames die moe verzorgen vinden het de hoogste tijd. We wilden dit niet in Corona tijd, maar de situatie is nu echt onhoudbaar geworden. We wilden het in het voorjaar al, maar toen brak Corona uit en was het voor mij ook onbespreekbaar. Maar nog langer wachten gaat niet meer. Het enige wat ik nog doe is werken, 20 keer ma spreken op een dag en elke vrije minuut daar heen. Ik ben gewoon helemaal op. Fysiek en mentaal. Mijn moeder is ze al heel lang niet meer. Die ben ik al een tijdje kwijt. Een gesprek voeren is niet mogelijk en zij is nu het kind en ik de volwassene.
Geeft ze geen toestemming moet er dus plaatsvervangende toestemming komen van de rechter en dan wordt ze dus met een ambulance heengebracht, kunnen ze zelfs de deur forceren en mogen ze in het uiterste geval moe in de handboeien slaan. Het is daarnaast een heel fijn huis, maar door Corona mag ze nu even niet eigen meubeltjes meenemen. Die mogen na corona weer. Ze komt dus in een vreemde omgeving zonder vertrouwde spulletjes. Wat ik ook sneu vindt.
Enfin, vanmiddag dus eerst het gesprek met de CIZ persoon en de casemanager. Hopelijk gaat ma overstag. Heeft iemand ook wel eens in een situatie gezeten dat de persoon die echt hulp en zorg nodig heeft niet wil en hoe ging dat?
Gatverdarrie, ik zit er echt even mee in mijn maag. Het gaat ineens zo snel en ik weet ook dat dit haar laatste ‘plekje’ zal zijn. Ben er echt even misselijk van.
Ik weet het, het is de ziekte. Douchen, eten koken, dat kan ze niet meer en daar is hulp bij thuis. De andere dagen doe ik zelf.Ze vorige week van de slapende lijst afgehaald en op de actieve lijst gezet. Er waren nog drie wachtenden voor haar. Kortom nog een paar maandjes. Nu ben ik net gebeld dat er plek is. Maar eerst moet er iemand van CIZ langskomen en ma moet officieel toestemming geven. Wat ze niet gaat doen vermoed ook de casemanager. Ook die en de dames die moe verzorgen vinden het de hoogste tijd. We wilden dit niet in Corona tijd, maar de situatie is nu echt onhoudbaar geworden. We wilden het in het voorjaar al, maar toen brak Corona uit en was het voor mij ook onbespreekbaar. Maar nog langer wachten gaat niet meer. Het enige wat ik nog doe is werken, 20 keer ma spreken op een dag en elke vrije minuut daar heen. Ik ben gewoon helemaal op. Fysiek en mentaal. Mijn moeder is ze al heel lang niet meer. Die ben ik al een tijdje kwijt. Een gesprek voeren is niet mogelijk en zij is nu het kind en ik de volwassene.
Geeft ze geen toestemming moet er dus plaatsvervangende toestemming komen van de rechter en dan wordt ze dus met een ambulance heengebracht, kunnen ze zelfs de deur forceren en mogen ze in het uiterste geval moe in de handboeien slaan. Het is daarnaast een heel fijn huis, maar door Corona mag ze nu even niet eigen meubeltjes meenemen. Die mogen na corona weer. Ze komt dus in een vreemde omgeving zonder vertrouwde spulletjes. Wat ik ook sneu vindt.
Enfin, vanmiddag dus eerst het gesprek met de CIZ persoon en de casemanager. Hopelijk gaat ma overstag. Heeft iemand ook wel eens in een situatie gezeten dat de persoon die echt hulp en zorg nodig heeft niet wil en hoe ging dat?
Gatverdarrie, ik zit er echt even mee in mijn maag. Het gaat ineens zo snel en ik weet ook dat dit haar laatste ‘plekje’ zal zijn. Ben er echt even misselijk van.
buzziebee wijzigde dit bericht op 09-11-2020 13:10
9.40% gewijzigd
woensdag 2 december 2020 om 20:25
Dat voor je ouders zorgen vroeger is natuurlijk wel fijn, maar vergeet niet dat heel veel vrouwen thuis waren. Kinderen en werken was toen nog helemaal niet zo vanzelfsprekend als nu. Voorheen kon men nog met de vut of prepensioen, nu moet je tot 68+ blijven werken om met pensioen te mogen gaan. Bovendien leven mensen nu, gemiddeld, langer dan 40-50 jaar geleden.Andrieske1976 schreef: ↑02-12-2020 19:34En toch (althans ik) voelt de druk van het zorgen voor je ouders tot het niet meer gaat. Wegstoppen in een (laatste stadium) verzorgingstehuis voelt als onmenselijk, zeker als je weet dat er in zoveel culturen juist die zorg voor de kinderen is. Mijn in Frankrijk geboren schoondochter met Turkse ouders is opgevoed dat je je eigen ouders zolang mogelijk verzorgd als ze hulpbehoevend worden en wij stoppen ze zo snel mogelijk in een 24-uurs huis. Natuurlijk is het heel zwaar als je nog zelf met een gezin en werk zit. Het is nog niet eens zo lang geleden (mijn inmiddels demente moeder uit 1931 kan daarover nu nog vertellen) dat lastige dove en demente opoe van hot naar her werd gesleept tussen de kinderen op haar oudedag. Het vrijpleiten van schuldgevoel door te zeggen, ja maar, daar krijgt ze alle zorg die nodig is, betekent nog niet dat je als kind je rot voelt dat je zelf niet die zorg kunt opbrengen.
Voor TO snap ik dat ze tegen de muur stond in haar eentje en geen enkele uitweg zag dan haar moeder de zorg te geven die ze nodig heeft.
Ik denk ook niet dat een opname is omdat een ouder hulpbehoevend wordt, het gaat om de veiligheid van die ouder. Hoe vaak ik niet heb meegemaakt dat iemand met dementie, beginnend helemaal, het gas liet open staan, een pannetje op het vuur en vergeten of een waterkoker op de elektrische kookplaat heeft gezet. Die mensen wéten het gewoon niet meer. Die moet je beschermen.
En vaak is uit huis plaatsen wel goed voor mensen, de meeste dan. Heel veel leven echt op omdat er gewoon 24/7 mensen zijn voor een praatje of gewoon gezelschap.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
woensdag 2 december 2020 om 20:56
Nu we alles rond hebben voelt het op de een of andere manier of ik zelf instort. Jarenlang meermaals per week het hele eind heen en terug. De dagelijkste ‘telefoonterreur’ want 20 keer bellen etc etc. We kijken nog even met de dames van de zorg daar of ma een telefoon op haar kamer krijgt anders gaat die terreur gewoon door. Ik moet ze even vragen of daar oplossingen voor zijn. Dat ze twee keer per dag kan bellen oid. Ik weet niet of zoiets kan.
Nog even doorbijten. En toch ben ik ineens zo moe. Zo op. Ik ben er nog lang niet, zelfs als moe haar plekje heeft het (en mijn ouderlijk huis) leegruimen, in de verkoop gooien, etc etc. Ik heb gisteren en vandaag vrij genomen. Rond de kerst moet ik werken. Ik heb werkelijk alleen maar geslapen. Zoveel emoties, enorm verdriet, gevoel van falen, maar ook blij weer, gezeik met de zusters (die het nieuwe huis trouwens wel erg mooi vinden dus doe ik toch nog iets goed blijkbaar). Een soort achtbaan. Maar het voelt alsof de overlevingsmodus eraf is en ik daarom gewoon zo moe ben. Niet alleen fysiek. Ook mentaal. Ik kan janken om niks en vooral slapen.
Hoe dan ook ik ga mijn kerstboom opzetten zondag. Ik wil en moet wat knussigs in huis hebben. Misschien helpt dat wat
Nog even doorbijten. En toch ben ik ineens zo moe. Zo op. Ik ben er nog lang niet, zelfs als moe haar plekje heeft het (en mijn ouderlijk huis) leegruimen, in de verkoop gooien, etc etc. Ik heb gisteren en vandaag vrij genomen. Rond de kerst moet ik werken. Ik heb werkelijk alleen maar geslapen. Zoveel emoties, enorm verdriet, gevoel van falen, maar ook blij weer, gezeik met de zusters (die het nieuwe huis trouwens wel erg mooi vinden dus doe ik toch nog iets goed blijkbaar). Een soort achtbaan. Maar het voelt alsof de overlevingsmodus eraf is en ik daarom gewoon zo moe ben. Niet alleen fysiek. Ook mentaal. Ik kan janken om niks en vooral slapen.
Hoe dan ook ik ga mijn kerstboom opzetten zondag. Ik wil en moet wat knussigs in huis hebben. Misschien helpt dat wat
woensdag 2 december 2020 om 21:05
Ik zou geen (vaste) telefoon op de kamer laten nemen. Misschien kun je iets van een senioren mobiel kopen voor haar en die afgeven bij de verzorging. Doen ze met sterke drank, en mensen zonder rem, ookBuzzieBee schreef: ↑02-12-2020 20:56Nu we alles rond hebben voelt het op de een of andere manier of ik zelf instort. Jarenlang meermaals per week het hele eind heen en terug. De dagelijkste ‘telefoonterreur’ want 20 keer bellen etc etc. We kijken nog even met de dames van de zorg daar of ma een telefoon op haar kamer krijgt anders gaat die terreur gewoon door. Ik moet ze even vragen of daar oplossingen voor zijn. Dat ze twee keer per dag kan bellen oid. Ik weet niet of zoiets kan.
Nog even doorbijten. En toch ben ik ineens zo moe. Zo op. Ik ben er nog lang niet, zelfs als moe haar plekje heeft het (en mijn ouderlijk huis) leegruimen, in de verkoop gooien, etc etc. Ik heb gisteren en vandaag vrij genomen. Rond de kerst moet ik werken. Ik heb werkelijk alleen maar geslapen. Zoveel emoties, enorm verdriet, gevoel van falen, maar ook blij weer, gezeik met de zusters (die het nieuwe huis trouwens wel erg mooi vinden dus doe ik toch nog iets goed blijkbaar). Een soort achtbaan. Maar het voelt alsof de overlevingsmodus eraf is en ik daarom gewoon zo moe ben. Niet alleen fysiek. Ook mentaal. Ik kan janken om niks en vooral slapen.
Hoe dan ook ik ga mijn kerstboom opzetten zondag. Ik wil en moet wat knussigs in huis hebben. Misschien helpt dat wat
Misschien kun je met hun afspreken dat je moeder mag na het eten mag bellen als ze erom vraagt? Je hebt best kans dat ze er niet meer naar taalt vanwege de andere bewoners en activiteiten.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
woensdag 2 december 2020 om 21:13
DIT! Jij staat kennelijk in je eentje voor de praktische zorg van je moeder, is dat werkelijk zo? Misschien hebben je zussen net zoveel verdriet om hun moeder.
Ja sorry
donderdag 3 december 2020 om 09:36
Pardon?!? Naast dat de meeste mensen hun best doen om dit zo lang mogelijk uit te stellen voor hun ouders, kan je ook niet zomaar worden opgenomen. In ons geval heeft mijn schoonmoeder nog 4 jaar thuis gewoond, terwijl ze al een indicatie had voor opname, maar hebben we ons best gedaan om haar nog thuis te kunnen laten wonen. Dus helemaal niet zo snel mogelijk wegstoppen, maar een keuze die alleen wordt genomen als het niet anders kan.Andrieske1976 schreef: ↑02-12-2020 19:34Mijn in Frankrijk geboren schoondochter met Turkse ouders is opgevoed dat je je eigen ouders zolang mogelijk verzorgd als ze hulpbehoevend worden en wij stoppen ze zo snel mogelijk in een 24-uurs huis.
donderdag 3 december 2020 om 09:39
Herkenbaar! Je hebt lange tijd op je tenen gelopen en nu kan je rust nemen maar dan komt het ook allemaal binnen. Het kost tijd om hieraan te wennen. Dus mocht je de mogelijkheid hebben, dan zou ik die tijd ook nemen. Een paar weken gewoon niets hoeven doen. Mocht het financieel kunnen, dan dus ook het huis later leegruimen en te koop zetten. Dat vond ik ook behoorlijk emotioneel.BuzzieBee schreef: ↑02-12-2020 20:56Nu we alles rond hebben voelt het op de een of andere manier of ik zelf instort. Jarenlang meermaals per week het hele eind heen en terug. De dagelijkste ‘telefoonterreur’ want 20 keer bellen etc etc. We kijken nog even met de dames van de zorg daar of ma een telefoon op haar kamer krijgt anders gaat die terreur gewoon door. Ik moet ze even vragen of daar oplossingen voor zijn. Dat ze twee keer per dag kan bellen oid. Ik weet niet of zoiets kan.
Nog even doorbijten. En toch ben ik ineens zo moe. Zo op. Ik ben er nog lang niet, zelfs als moe haar plekje heeft het (en mijn ouderlijk huis) leegruimen, in de verkoop gooien, etc etc. Ik heb gisteren en vandaag vrij genomen. Rond de kerst moet ik werken. Ik heb werkelijk alleen maar geslapen. Zoveel emoties, enorm verdriet, gevoel van falen, maar ook blij weer, gezeik met de zusters (die het nieuwe huis trouwens wel erg mooi vinden dus doe ik toch nog iets goed blijkbaar). Een soort achtbaan. Maar het voelt alsof de overlevingsmodus eraf is en ik daarom gewoon zo moe ben. Niet alleen fysiek. Ook mentaal. Ik kan janken om niks en vooral slapen.
Hoe dan ook ik ga mijn kerstboom opzetten zondag. Ik wil en moet wat knussigs in huis hebben. Misschien helpt dat wat
donderdag 3 december 2020 om 09:46
Niks 'ja, sorry', duidelijk dat je er geen spijt van hebt. Ben je een van haar zussen?Andrieske1976 schreef: ↑02-12-2020 21:13DIT! Jij staat kennelijk in je eentje voor de praktische zorg van je moeder, is dat werkelijk zo? Misschien hebben je zussen net zoveel verdriet om hun moeder.
Ja sorry
Ze geeft duidelijk aan dat ze er alleen voor staat, er is echt geen reden om dit in twijfel te trekken. Mogelijk dat haar zussen ook verdriet hebben, maar dan hadden ze echt wel iets mogen uitvoeren ipv alles bij Buzzie neer te leggen en ook nog de suggestie te doen dat ze de volledige zorg op zich mag nemen omdat dat goedkoper is.
donderdag 3 december 2020 om 11:59
Jeetje, als je voor me had gestaan had ik gezegd dat je een enorme droeftoeter bent.Andrieske1976 schreef: ↑02-12-2020 21:13DIT! Jij staat kennelijk in je eentje voor de praktische zorg van je moeder, is dat werkelijk zo? Misschien hebben je zussen net zoveel verdriet om hun moeder.
Ja sorry
Verdriet hebben om wat je ouder ooit is geweest en nu gaat worden staat niet gelijk aan de zorg in je uppie dragen voor diezelfde ouder.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
donderdag 3 december 2020 om 13:34
Buzzie Wat fijn dat je een goede plek hebt gevonden voor je moeder. Het gaat ongetwijfeld rust geven dat ze nu goed in de gaten gehouden en verzorgd wordt. En het is niet meer dan logisch dat je nu zelf even een beetje instort. Wees lief voor jezelf.
Andrieske; mijn schoonvader woont sinds kort in een verzorgingstehuis wegens dementie. Hij begrijpt niet meer dat je om te plassen/poepen eerst je broek uit moet trekken. Hij kleedt zich te pas en te onpas uit, waardoor hij zomaar ineens poedelnaakt voor je neus kan staan, hij dwaalt, hij slaapt slecht en gaat 's nachts de schilderijen van de muur halen, of de gordijnen loshalen of de bekleding van de bank halen of met kleding onder de douche staan. Dat is maar een heel klein gedeelte van het gedrag waardoor het onmogelijk wordt om zelf voor hem te kunnen zorgen. Naast het feit dat het inmiddels ook onveilig voor hem is als hij niet 24 uur per dag in de gaten gehouden wordt. Plaatsing in een verzorgingstehuis is een verdrietige stap, maar anders kan soms echt niet. Ik vind je reactie beneden alle peil.
Andrieske; mijn schoonvader woont sinds kort in een verzorgingstehuis wegens dementie. Hij begrijpt niet meer dat je om te plassen/poepen eerst je broek uit moet trekken. Hij kleedt zich te pas en te onpas uit, waardoor hij zomaar ineens poedelnaakt voor je neus kan staan, hij dwaalt, hij slaapt slecht en gaat 's nachts de schilderijen van de muur halen, of de gordijnen loshalen of de bekleding van de bank halen of met kleding onder de douche staan. Dat is maar een heel klein gedeelte van het gedrag waardoor het onmogelijk wordt om zelf voor hem te kunnen zorgen. Naast het feit dat het inmiddels ook onveilig voor hem is als hij niet 24 uur per dag in de gaten gehouden wordt. Plaatsing in een verzorgingstehuis is een verdrietige stap, maar anders kan soms echt niet. Ik vind je reactie beneden alle peil.
donderdag 3 december 2020 om 18:11
Wat ik ga doen, ik ben best creabea, dus heb ik mezelf als vrijwilliger opgeworpen. En heb enorm groene vingers, want bijenhouder en de tuin moet nog ingericht worden en ze willen een bijenhotel.Miskotto schreef: ↑28-11-2020 23:30[/b]
En ik denk dat wanneer dit moment is aangebroken, dat je er als naaste vrede mee hebt om je dierbare af te geven.
Volgens een collega van mij, kan je gewoon je rol als mantelzorger blijven vervullen, graag zelfs, alleen heb je als mantelzorger dan niet meer dat gejaagde, maar kan je gewoon je leven leiden icm mantelzorgen op een leuke manier.
donderdag 3 december 2020 om 18:13
Geeft niets justagirl, ik weet echt wel dat DAT mijn voorland is, en het is ook helemaal niet erg dat te benoemen vind ik. Dus voel je niet schuldig andrieske
donderdag 3 december 2020 om 18:17
Verdriet wellicht wel, voor de zorg (en zij wonen om de hoek) is geen tijd, zelfs als ik vergeten ben de groene bak buiten te zetten gaat dat met enorm veel gezucht en gesteun want hoe kan ik da nou vergeten. Immers, ik heb geen kinderen. En dus tijd zat. Even vergetend dat ik gewoon een eigen zaak heb en meer dan FT werk. Zoals zus vandaag zei;”hehe alles nu achter de rug” Nee! Het begint nu pas!Andrieske1976 schreef: ↑02-12-2020 21:13DIT! Jij staat kennelijk in je eentje voor de praktische zorg van je moeder, is dat werkelijk zo? Misschien hebben je zussen net zoveel verdriet om hun moeder.
Ja sorry
donderdag 3 december 2020 om 18:19
Het was ook geen aanval of kritiek op jou, hoor. Alle respect heb ik voor je hoe je het allemaal in je eentje geregeld hebt voor je moeder. En heel goed dat je niet voor de eerste oplossing (dat kleine kamertje) hebt gekozen, maar net zolang doorgezocht hebt tot iets waar je moeder ook blij van wordt. Mijn moeder is nu nog zelfstandig, maar het proces van dementie gaat gewoon door en ik zal ooit ook voor die keus komen te staan.
donderdag 3 december 2020 om 22:37
Je ouders zo maar wegstoppen gaat niet, ze moeten een zware indicatie hebben. Die mijn beide ouders helaas scoorde. Mijn moeder was door 3 hersenbloedingen in 24 uur en een week coma, halfzijdig verlamd, doof en blind, geen korte termijn geheugen meer, en 40 jaar van haar geheugen kwijt. Zij zorgde voor mijn vader met dementie en terminaal kanker..Andrieske1976 schreef: ↑02-12-2020 19:34En toch (althans ik) voelt de druk van het zorgen voor je ouders tot het niet meer gaat. Wegstoppen in een (laatste stadium) verzorgingstehuis voelt als onmenselijk, zeker als je weet dat er in zoveel culturen juist die zorg voor de kinderen is. Mijn in Frankrijk geboren schoondochter met Turkse ouders is opgevoed dat je je eigen ouders zolang mogelijk verzorgd als ze hulpbehoevend worden en wij stoppen ze zo snel mogelijk in een 24-uurs huis. Natuurlijk is het heel zwaar als je nog zelf met een gezin en werk zit. Het is nog niet eens zo lang geleden (mijn inmiddels demente moeder uit 1931 kan daarover nu nog vertellen) dat lastige dove en demente opoe van hot naar her werd gesleept tussen de kinderen op haar oudedag. Het vrijpleiten van schuldgevoel door te zeggen, ja maar, daar krijgt ze alle zorg die nodig is, betekent nog niet dat je als kind je rot voelt dat je zelf niet die zorg kunt opbrengen.
Voor TO snap ik dat ze tegen de muur stond in haar eentje en geen enkele uitweg zag dan haar moeder de zorg te geven die ze nodig heeft.
Je kunt vinden dat ik ze in huis had moeten nemen etc.. want ja cultuur, hadden wij tot 1950 ook in Nederland. Helaas mijn ouders hadden beide 24 uurs zorg nodig met rolstoel, tillift etc.. konden mijn zus en ik niet bieden..
En was opoe uit je schoondochters familie beter af? Van hot naar her gesleept te worden? Moet je trouwens ruim wonen, tillift twee rolstoelen, rollator aangepaste badkamer en woning..
Had je in mijn schoenen gestaan, had je dit niet opgeschreven. Heb mijn ouders verzorgd begeleid, bij ze gewaakt, was bij hun overlijden heb ze verzorgd na overlijden. Alles bij elkaar 3 jaar intensieve mantelzorg. Naast gezin en fulltime baan..
donderdag 3 december 2020 om 22:44
Die moeheid zal nog even blijven, helaas ervaring mee, beide ouders tegelijk opgenomen gehad, waar uiteraard zorg aan vooraf ging.BuzzieBee schreef: ↑02-12-2020 20:56Nu we alles rond hebben voelt het op de een of andere manier of ik zelf instort. Jarenlang meermaals per week het hele eind heen en terug. De dagelijkste ‘telefoonterreur’ want 20 keer bellen etc etc. We kijken nog even met de dames van de zorg daar of ma een telefoon op haar kamer krijgt anders gaat die terreur gewoon door. Ik moet ze even vragen of daar oplossingen voor zijn. Dat ze twee keer per dag kan bellen oid. Ik weet niet of zoiets kan.
Nog even doorbijten. En toch ben ik ineens zo moe. Zo op. Ik ben er nog lang niet, zelfs als moe haar plekje heeft het (en mijn ouderlijk huis) leegruimen, in de verkoop gooien, etc etc. Ik heb gisteren en vandaag vrij genomen. Rond de kerst moet ik werken. Ik heb werkelijk alleen maar geslapen. Zoveel emoties, enorm verdriet, gevoel van falen, maar ook blij weer, gezeik met de zusters (die het nieuwe huis trouwens wel erg mooi vinden dus doe ik toch nog iets goed blijkbaar). Een soort achtbaan. Maar het voelt alsof de overlevingsmodus eraf is en ik daarom gewoon zo moe ben. Niet alleen fysiek. Ook mentaal. Ik kan janken om niks en vooral slapen.
Hoe dan ook ik ga mijn kerstboom opzetten zondag. Ik wil en moet wat knussigs in huis hebben. Misschien helpt dat wat
Met de zorg kun je afspraken maken met bellen, zal je moeder daar geen telefoon geven heb je nog geen rust.
Mijn vader deed ons in het begin, elke avond even bellen, met één van ons..
Kregen we te horen, dat het hotel en het eten goed was
Mijn moeder kon niets meer dus bellen was niet aan de orde.
Ik deed voor hun de was, zodat niets kwijt of verpest werd. Ook vond ik de kosten die daarvoor geregeld werden erg hoog.
Er wordt een zorgplan opgesteld, je hebt regelmatig evaluaties. Er wordt overlegd bij achteruitgang, medicatie etc.
Ook waren er regelmatig huiskamer gesprekken voor de familie om op te komen voor de belangen van de cliënten. Zorgde nog wel eens voor verwarring de belangen voor beide ouders was anders.. en het komt niet vaak voor dat beide ouders er tegelijk zitten.
donderdag 3 december 2020 om 22:48
Ook mijn ervaring, helaas denken mensen die er niet mee te maken hebben, dat dit heel makkelijk gaat, en je heel graag wilt dat je ouders worden opgenomen..327 schreef: ↑03-12-2020 09:36Pardon?!? Naast dat de meeste mensen hun best doen om dit zo lang mogelijk uit te stellen voor hun ouders, kan je ook niet zomaar worden opgenomen. In ons geval heeft mijn schoonmoeder nog 4 jaar thuis gewoond, terwijl ze al een indicatie had voor opname, maar hebben we ons best gedaan om haar nog thuis te kunnen laten wonen. Dus helemaal niet zo snel mogelijk wegstoppen, maar een keuze die alleen wordt genomen als het niet anders kan.
Dat de opname er pas is, als je alle grenzen al voorbij bent gegaan, en het thuis niet meer veilig is staan deze mensen niet bij stil.
Je zou bijna hopen dat het hen overkomt, weten ze na een paar jaar hoe dom ze waren.
En hebben meteen wat levenslessen gekregen.
Je had in mijn schoenen mogen staan, ze hadden niet overeind gebleven.
vrijdag 4 december 2020 om 13:31
Wat ik nog het meest sneu vind voor TO is dat zij in haar eentje de verantwoording draagt voor haar moeder en alleen maar tegenwerking krijgt (zo begrijp ik het) van haar familie. Juist is het zo belangrijk dat je de zorg kunt delen met broers en zussen en overeenstemming hebt over zware beslissingen, zoals uithuisplaatsing.
Gisteren een mooi programma op npo.
https://www.npostart.nl/dorhout-op-leef ... ON_1323226
Het boek van Corrie Verkerk "Dag mam" ook. Zij omschrijft dat haar moeder op het laatst zich ook niet meer veilig voelde in haar eigen 'vreemde' huis.
Gisteren een mooi programma op npo.
https://www.npostart.nl/dorhout-op-leef ... ON_1323226
Het boek van Corrie Verkerk "Dag mam" ook. Zij omschrijft dat haar moeder op het laatst zich ook niet meer veilig voelde in haar eigen 'vreemde' huis.
vrijdag 4 december 2020 om 14:31
Deze post gemist gisteren, maar dan heb ik ook iets vergelijkbaars te vertellen. Mijn broer woont op 150 km afstand en komt om het weekend met overnachting bij mijn moeder. Ik woon om de hoek en kom bijna dagelijks kort langs. We hebben het er over gehad dat het voor hem juist zwaar is 48 uur met ma te zitten, terwijl ik na een half uurtje (waarin de ergernis zich al ophoopt) weer naar huis kan. Toch kon ik het niet laten om hem een voorstel te doen (hij woont in een duur huurhuis en het huis van mijn moeder is extreem groot) of ie niet kon intrekken bij ma (ivm thuiswerk kan ie overal wonen). Zijn reactie: " je denkt toch niet dat ik in dat gat ga wonen?" Ik besefte ook direct dat mijn vraag belachelijk was, hahaha. Tja, rare bokkensprongen doe je als je naar oplossingen zoekt.BuzzieBee schreef: ↑03-12-2020 18:17Verdriet wellicht wel, voor de zorg (en zij wonen om de hoek) is geen tijd, zelfs als ik vergeten ben de groene bak buiten te zetten gaat dat met enorm veel gezucht en gesteun want hoe kan ik da nou vergeten. Immers, ik heb geen kinderen. En dus tijd zat. Even vergetend dat ik gewoon een eigen zaak heb en meer dan FT werk. Zoals zus vandaag zei;”hehe alles nu achter de rug” Nee! Het begint nu pas!
vrijdag 4 december 2020 om 18:59
Mensen van Turkse/ Marokaanse afkomst hebben doorgaans veel kinderen, waardoor ze de zorg evt kunnen delen.Andrieske1976 schreef: ↑02-12-2020 19:34En toch (althans ik) voelt de druk van het zorgen voor je ouders tot het niet meer gaat. Wegstoppen in een (laatste stadium) verzorgingstehuis voelt als onmenselijk, zeker als je weet dat er in zoveel culturen juist die zorg voor de kinderen is. Mijn in Frankrijk geboren schoondochter met Turkse ouders is opgevoed dat je je eigen ouders zolang mogelijk verzorgd als ze hulpbehoevend worden en wij stoppen ze zo snel mogelijk in een 24-uurs huis. Natuurlijk is het heel zwaar als je nog zelf met een gezin en werk zit. Het is nog niet eens zo lang geleden (mijn inmiddels demente moeder uit 1931 kan daarover nu nog vertellen) dat lastige dove en demente opoe van hot naar her werd gesleept tussen de kinderen op haar oudedag. Het vrijpleiten van schuldgevoel door te zeggen, ja maar, daar krijgt ze alle zorg die nodig is, betekent nog niet dat je als kind je rot voelt dat je zelf niet die zorg kunt opbrengen.
Voor TO snap ik dat ze tegen de muur stond in haar eentje en geen enkele uitweg zag dan haar moeder de zorg te geven die ze nodig heeft.
Maaaarrrrr mijn ervaring is wel dat ook mensen die uit een cultuur komen waarin het normaal is om voor je ouders te zorgen, er niet aan ontkomen om hun dierbaren op een bepaald moment ergens onder te brengen, omdat de maatschappij waarin we leven het simpelweg niet toe laat, en je kunt gewoon je zorg voortzetten, alleen heb je als mantelzorger iets meer rust.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
