Psyche
alle pijlers
zorgen voor familielid met psychische klachten
donderdag 12 november 2020 om 10:34
Heftig, maar weet een ding, je bent niet de enige met zo'n situatie en je stelt je absoluut niet aan! 22 is heel erg jong, je hebt nog een hele leven voor je. Ik denk persoonlijk dat je al die heftige jaren moet verwerken. Het is niet niks om dat hele proces met jou moeder(!) mee te maken, vooral omdat ze veel voor je betekent. Je hebt je best gedaan en jezelf aan de kant geschoven, voor een persoon die het meer dan verdient. Helaas is het bij jou ook zo ver gekomen dat je jezelf erin bent kwijtgeraakt. Weet dat alles goed kan komen.
Ik denk persoonlijk nu het 'allemaal achter de rug is' en je wat meer ruimte voor jezelf hebt, komt alles naar boven en moet je het verwerken. Neem contact op met je huisarts, die kan jou wellicht door verwijzen naar een vertrouwenspersoon, zodat je alles weer op ritje krijgt. Praten doet echt wonderen.
Ik wens je veel sterkte en het zal misschien een lange weg voor je zijn, maar met de juiste personen kom je er sterker uit.
Ik denk persoonlijk nu het 'allemaal achter de rug is' en je wat meer ruimte voor jezelf hebt, komt alles naar boven en moet je het verwerken. Neem contact op met je huisarts, die kan jou wellicht door verwijzen naar een vertrouwenspersoon, zodat je alles weer op ritje krijgt. Praten doet echt wonderen.
Ik wens je veel sterkte en het zal misschien een lange weg voor je zijn, maar met de juiste personen kom je er sterker uit.
donderdag 12 november 2020 om 19:55
Heftig TO. Je kunt dit niet alleen en je hebt hulp nodig, anders ga je er zelf aan onderdoor. Kijk even hier:
https://www.trimbos.nl/kennis/kopp-kvo/ ... p-kinderen
Lief trouwens dat je dit voor je moeder doet. Maar vergeet niet dat je zelf ook een leven hebt!
https://www.trimbos.nl/kennis/kopp-kvo/ ... p-kinderen
Lief trouwens dat je dit voor je moeder doet. Maar vergeet niet dat je zelf ook een leven hebt!
donderdag 12 november 2020 om 23:43
goed zo! Knoop dit in je oren: het is niet jouw geheim.Ik schrijf nooit en heb dit ook nog nooit gedaan. Ik ben nog nooit met mijn verhaal naar buiten gekomen en ik ben er aan toe om het van me af te schrijven.
Wat erg!Mijn moeder, die alles voor mij betekend, is 2 jaar geleden ziek geworden. De afgelopen jaren is ze mentaal in de knoop met zichzelf geweest, waarbij er psychoses, geheugenverlies, geweld en heel veel verdriet bij kwam kijken. De diagnose is tot op heden nog niet bekend.
Dit is iets waar praktisch alle kinderen van psychisch zieke ouders mee worstelen. Iedereen gaat er anders mee om. Ik heb lang zaken voor mijn psychisch zieke ouder opgelost. Ik ben nu mid dertig en heb voor het eerst besloten dat de volgende keer ouder het zelf moet doen. Dan verbreek ik het contact. Ik kan het niet meer.Ik heb samen met een familielid de zorg van mijn moeder op mij genomen. De meeste mensen noemen dit natuurlijk niet slim, maar dat was voor mijn gevoel iets wat je doet voor je moeder.
Natuurlijk wel! Jij moet later ook een redelijke boterham kunnen verdienen. Jij verdient ook een toekomst. Zou je moeder, toen ze nog gezond was, dit goedgekeurd hebben?Nietswetende dat ik en mijn studie zou moeten stoppen, mijn werk zou moeten stoppen en mezelf totaal aan de kant schuiven.
Dit alles heeft natuurlijk geen waarde als het om je eigen moeder gaat.
Dat heb jij geregeld. Je mag trots zijn op jezelf!Goed, ze heeft na 2 jaar eindelijk hulp van andere instanties.
Dan hebben ze geen enkele ervaring hiermee. Ook als je jong bent, kan en mag je er doorheen zitten. Zeker als je hebt gedaan wat jij hebt gedaan.Ik krijg van mensen om mij heen vaak commentaar, omdat ik nog jong ben. Ik ben namelijk 22 jaar en zou volgens mensen om mij heen de draad zo weer kunnen oppakken.
Het is niet jouw geheim. Praat erover zodat je kan rouwen om je moeder en kan verwerken wat er gebeurd is.De mensen om mij heen weten vrij weinig tot niks, omdat ik dit verhaal nog nooit heb gedeeld.
Vertel mensen wat er aan de hand is zodat je een netwerk op kan bouwen. Mensen waarop jij terug kan vallen.Maar ik begin aan mijzelf te twijfelen. Ik wil mijn studie niet meer oppakken, omdat na 2 jaar mijn intresses er niet meer in liggen. Ook omdat ik het concetratievermogen van een vis heb gekregen en bang ben om weer te falen.
. Praat erover. Zoek lotgenoten. Er zijn bijvoorbeeld groepen voor volwassen KOPP kinderen.Ik krijg van alle kanten van alles te horen, mijn hoofd is een chaos, ik loop mezelf in de weg en ik krijg steeds meer negatieve gedachtes.
Ik zit er gewoon helemaal doorheen
Dit vind ik veruit het moeilijkst aan de situatie. Mijn ouder is precies hetzelfde. Alles draait om de waanideeën. Er valt geen normaal gesprek te voeren zonder dat mijn verhalen worden gebruikt voor een bizarre waan.In die 2 jaar heb ik moeten aanzien hoe ziek mijn moeder is geworden. Haar hele persoonlijkheid is weg, psychologen die zeggen dat ze nooit meer de oude wordt.
Het voelt alsof ik mijn moeder kwijt ben, maar ze er altijd nog fysiek is. Het is een heel ander persoon.
. Je stelt je niet aan. Ik vind het heel knap dat je zolang voor je moeder hebt gezorgd. Natuurlijk moet je dan even pas op de plaats maken en opnieuw uitzoeken wat je dan wel wilt.Ik weet niet waar ik moet beginnen, bij wie ik terecht kan.. of dit überhaupt normaal is en dat ik mezelf niet zo moet aanstellen
Ga in therapie voor je somberheid en neem de juiste mensen in vertrouwen. Begin met simpele dingen; zet een wekker op een vast tijdstip en sta dan op, ontbijt, douchen en stel de doelen voor je dag. Ga elke dag even een half uurtje wandelen. Dat helpt tegen somberheid.
Geen zin? Ga op Instagram browsen op #selfcare.
Het komt wel goed als je kleine stapjes in de goede richting zet.
vrijdag 13 november 2020 om 00:01
maandag 16 november 2020 om 19:36
wat heftig! Bedankt voor je reactie en voor het advies. Ga ik zeker wat mee doen.
maandag 16 november 2020 om 19:40
Bedankt voor je reactie. Het doet mij inderdaad goed om te praten. Ik heb de laatste week mezelf wat opener opgesteld en heb ook hulp gezocht, wat ik op korte termijn ga krijgen. Bedankt voor je advies en voor deze woorden!Bordorood schreef: ↑12-11-2020 10:34Heftig, maar weet een ding, je bent niet de enige met zo'n situatie en je stelt je absoluut niet aan! 22 is heel erg jong, je hebt nog een hele leven voor je. Ik denk persoonlijk dat je al die heftige jaren moet verwerken. Het is niet niks om dat hele proces met jou moeder(!) mee te maken, vooral omdat ze veel voor je betekent. Je hebt je best gedaan en jezelf aan de kant geschoven, voor een persoon die het meer dan verdient. Helaas is het bij jou ook zo ver gekomen dat je jezelf erin bent kwijtgeraakt. Weet dat alles goed kan komen.
Ik denk persoonlijk nu het 'allemaal achter de rug is' en je wat meer ruimte voor jezelf hebt, komt alles naar boven en moet je het verwerken. Neem contact op met je huisarts, die kan jou wellicht door verwijzen naar een vertrouwenspersoon, zodat je alles weer op ritje krijgt. Praten doet echt wonderen.
Ik wens je veel sterkte en het zal misschien een lange weg voor je zijn, maar met de juiste personen kom je er sterker uit.
maandag 16 november 2020 om 19:41
Bedankt voor je reactie en de tip! Je hebt zeker gelijk, daarom dat ik ook gelijk hulp ben gaan zoeken.FadeToBlack schreef: ↑12-11-2020 19:55Heftig TO. Je kunt dit niet alleen en je hebt hulp nodig, anders ga je er zelf aan onderdoor. Kijk even hier:
https://www.trimbos.nl/kennis/kopp-kvo/ ... p-kinderen
Lief trouwens dat je dit voor je moeder doet. Maar vergeet niet dat je zelf ook een leven hebt!
maandag 16 november 2020 om 19:48
Ik wil je erg bedanken voor je reactie. Met name “het is niet jouw geheim” kwam erg binnen en je hebt ook groot gelijk.Eclair schreef: ↑12-11-2020 23:43goed zo! Knoop dit in je oren: het is niet jouw geheim.
Wat erg!
Dit is iets waar praktisch alle kinderen van psychisch zieke ouders mee worstelen. Iedereen gaat er anders mee om. Ik heb lang zaken voor mijn psychisch zieke ouder opgelost. Ik ben nu mid dertig en heb voor het eerst besloten dat de volgende keer ouder het zelf moet doen. Dan verbreek ik het contact. Ik kan het niet meer.
Natuurlijk wel! Jij moet later ook een redelijke boterham kunnen verdienen. Jij verdient ook een toekomst. Zou je moeder, toen ze nog gezond was, dit goedgekeurd hebben?
Dat heb jij geregeld. Je mag trots zijn op jezelf!
Dan hebben ze geen enkele ervaring hiermee. Ook als je jong bent, kan en mag je er doorheen zitten. Zeker als je hebt gedaan wat jij hebt gedaan.
Het is niet jouw geheim. Praat erover zodat je kan rouwen om je moeder en kan verwerken wat er gebeurd is.
Vertel mensen wat er aan de hand is zodat je een netwerk op kan bouwen. Mensen waarop jij terug kan vallen.
. Praat erover. Zoek lotgenoten. Er zijn bijvoorbeeld groepen voor volwassen KOPP kinderen.
Dit vind ik veruit het moeilijkst aan de situatie. Mijn ouder is precies hetzelfde. Alles draait om de waanideeën. Er valt geen normaal gesprek te voeren zonder dat mijn verhalen worden gebruikt voor een bizarre waan.
. Je stelt je niet aan. Ik vind het heel knap dat je zolang voor je moeder hebt gezorgd. Natuurlijk moet je dan even pas op de plaats maken en opnieuw uitzoeken wat je dan wel wilt.
Ga in therapie voor je somberheid en neem de juiste mensen in vertrouwen. Begin met simpele dingen; zet een wekker op een vast tijdstip en sta dan op, ontbijt, douchen en stel de doelen voor je dag. Ga elke dag even een half uurtje wandelen. Dat helpt tegen somberheid.
Geen zin? Ga op Instagram browsen op #selfcare.
Het komt wel goed als je kleine stapjes in de goede richting zet.
En tuurlijk moet ik ook aan mijn toekomst denken en mijn brood verdienen. Ik kon het alleen niet samen combineren. Het concentratie vermogen om op mijn studie te focussen was en is helemaal weg.
Ook snap ik jouw situatie volkomen. En sterk dat je dat zo kan zeggen, want er is natuurlijk een grens als het gaat om het verzorgen van een ouder en jij trekt die ook. Heel knap.
Ik ben ondertussen hulp gaan zoeken en weer gaan focussen op mijn dagroutine. Heel erg bedankt voor je verhaal en advies
maandag 16 november 2020 om 19:50
Bedankt voor je reactie! Het negeren van mensen probeer ik al veel te doen. Maar na een tijdje ben ik aan mezelf gaan twijfelen, omdat ik zoveel verschillende meningen hoor. Ik ben ook hulp gaan zoeken.Ladida1981 schreef: ↑12-11-2020 23:50Wat heftig! Je klinkt behoorlijk overspannen (en dat heel begrijpelijk).
Deel je verhaal met mensen die je vertrouwt en negeer mensen die jouw situatie niet kennen. Geen energie in steken! Zoek hulp, hier kom je niet alleen uit.
maandag 16 november 2020 om 19:52
Bedankt voor je reactie! Het is goed om te horen dat je je niet aanstelt, want je twijfelt toch aan jezelf. Ik ben langs de huisarts gegaan en die hebben mij inderdaad doorverwezen naar de psycholoog.Tortie schreef: ↑13-11-2020 00:01Ach TO, wat ontzettend heftig en verdrietig voor je. Je stelt je absoluut, maar dan ook echt absoluut niet aan. Ga naar je huisarts om erover te praten, zij kunnen je doorverwijzen naar een psycholoog of wellicht heb je voldoende baat bij de POH-GGZ.
Ik wens je heel veel sterkte toe.
maandag 16 november 2020 om 19:53
Bedankt voor je reactie! Het is goed om te horen dat je je niet aanstelt, want je twijfelt toch aan jezelf. Ik ben langs de huisarts gegaan en die hebben mij inderdaad doorverwezen naar de psycholoog.Tortie schreef: ↑13-11-2020 00:01Ach TO, wat ontzettend heftig en verdrietig voor je. Je stelt je absoluut, maar dan ook echt absoluut niet aan. Ga naar je huisarts om erover te praten, zij kunnen je doorverwijzen naar een psycholoog of wellicht heb je voldoende baat bij de POH-GGZ.
Ik wens je heel veel sterkte toe.
maandag 16 november 2020 om 21:55
