Psyche
alle pijlers
Zou er iets mis kunnen zijn?
dinsdag 28 oktober 2008 om 12:11
Ik weet niet zo goed hoe ik deze topic moet beginnen, maar ik hoop hier steun en misschien wel adviezen te krijgen.
Ik schrijf dit mede voor mijn vriend en de topictitel zegt dan al een hoop over de inhoud: wat is er mis hem hem?
Gisteravond was het zo emotioneel, dat ik er meer over wil schrijven hier.
Er lijkt namelijk iets 'mis' te zijn met hem, maar ondanks mijn (professionele) ervaring lukt het me niet te bedenken wát het dan is. Het komt te dichtbij, denk ik.
Het komt erop neer dat hij zich altijd erg leeg voelt, vanaf toen hij al heel erg jong was kan hij dit zich al zo herinneren. Hij deed als kind niet de gewone 'kinderdingen'; vond speeltuinen, de MACdonalds en pannenkoeken eten allemaal niet leuk, nee, hij sleutelde liever aan apparaten. Zijn vader keurde dit altijd af, en er werd dus altijd ook hard tegen hem opgetreden. Hij noemt het zelf als nooit iets fout kunnen doen en een erg dominante vader.
Buiten dit heeft hij ook nooit vriendjes gehad, toen hij klein was niet, maar tot op heden ook nog niet. Hij voelt zich ook erg alleen hierin en vraagt zich af of dit normaal is. Eigenlijk werd hij altijd een beetje gebruikt door anderen, alleen als er iets bij hem te halen viel dan waren de 'vriendjes' tijdelijk in beeld.
Hij denkt zelf dat hij geen vrienden heeft omdat heel veel dingen die gezegd worden langs hem heen gaan; concentratievermogen lijkt er niet te zijn, maar ook zegt hij zich nauwelijks te interesseren in verhalen van anderen. Belangrijk punt is ook dat hij de grapjes/lol die anderen maken bijna nooit snapt.
Eigenlijk komt hij heel sociaal wenselijk over, nadat hij me dit alles heeft verteld. Hij kent veel mensen, maar een praatje met ze maken als hij ze tegenkomt vermijdt hij liever, omdat hij zegt gewoon niet te weten wát hij moet zeggen. Soms lukt het hem wel, maar hij er niks aan om uberhaupt met de ander te spreken.
Hij zegt zelf dat hij nergens zin in heeft en dit ook altijd zo heeft ervaren. Hij is snel op dingen uitgekeken.
Momenteel werkt hij, gewoon, omdat het moet en hij vindt het zelf een flutbaantje. Hij zou niet weten wat hij 'later wil worden', maar is wel echt een topsporter. Daar is hij dan ook echt bijna altijd mee bezig. In korte tijd heeft hij gepresteerd te kunnen spelen binnen een team waar een ander never nooit binnen zou komen. Binnenkort zal hij zelfs waarschijnlijk internationaal kunnen sporten. Vindt ie allemaal leuk, maar echt een kick lijkt het hem niet te geven. (terwijl anderen kunnen denken; wow!) Hij is bang dat het al snel weer 'te makkelijk' wordt voor hem.
Pff, wat kan ik er nog meer over schrijven.. ik denk dat dit eventjes voldoende is. Er schieten me vast nog meer dingen te binnen.
Ik ben in elk geval benieuwd naar jullie reactie. Ik heb nogal een katerig gevoel overgehouden aan gisteravond, hij was zo open, maar ook zo vol verdriet.
Ik schrijf dit mede voor mijn vriend en de topictitel zegt dan al een hoop over de inhoud: wat is er mis hem hem?
Gisteravond was het zo emotioneel, dat ik er meer over wil schrijven hier.
Er lijkt namelijk iets 'mis' te zijn met hem, maar ondanks mijn (professionele) ervaring lukt het me niet te bedenken wát het dan is. Het komt te dichtbij, denk ik.
Het komt erop neer dat hij zich altijd erg leeg voelt, vanaf toen hij al heel erg jong was kan hij dit zich al zo herinneren. Hij deed als kind niet de gewone 'kinderdingen'; vond speeltuinen, de MACdonalds en pannenkoeken eten allemaal niet leuk, nee, hij sleutelde liever aan apparaten. Zijn vader keurde dit altijd af, en er werd dus altijd ook hard tegen hem opgetreden. Hij noemt het zelf als nooit iets fout kunnen doen en een erg dominante vader.
Buiten dit heeft hij ook nooit vriendjes gehad, toen hij klein was niet, maar tot op heden ook nog niet. Hij voelt zich ook erg alleen hierin en vraagt zich af of dit normaal is. Eigenlijk werd hij altijd een beetje gebruikt door anderen, alleen als er iets bij hem te halen viel dan waren de 'vriendjes' tijdelijk in beeld.
Hij denkt zelf dat hij geen vrienden heeft omdat heel veel dingen die gezegd worden langs hem heen gaan; concentratievermogen lijkt er niet te zijn, maar ook zegt hij zich nauwelijks te interesseren in verhalen van anderen. Belangrijk punt is ook dat hij de grapjes/lol die anderen maken bijna nooit snapt.
Eigenlijk komt hij heel sociaal wenselijk over, nadat hij me dit alles heeft verteld. Hij kent veel mensen, maar een praatje met ze maken als hij ze tegenkomt vermijdt hij liever, omdat hij zegt gewoon niet te weten wát hij moet zeggen. Soms lukt het hem wel, maar hij er niks aan om uberhaupt met de ander te spreken.
Hij zegt zelf dat hij nergens zin in heeft en dit ook altijd zo heeft ervaren. Hij is snel op dingen uitgekeken.
Momenteel werkt hij, gewoon, omdat het moet en hij vindt het zelf een flutbaantje. Hij zou niet weten wat hij 'later wil worden', maar is wel echt een topsporter. Daar is hij dan ook echt bijna altijd mee bezig. In korte tijd heeft hij gepresteerd te kunnen spelen binnen een team waar een ander never nooit binnen zou komen. Binnenkort zal hij zelfs waarschijnlijk internationaal kunnen sporten. Vindt ie allemaal leuk, maar echt een kick lijkt het hem niet te geven. (terwijl anderen kunnen denken; wow!) Hij is bang dat het al snel weer 'te makkelijk' wordt voor hem.
Pff, wat kan ik er nog meer over schrijven.. ik denk dat dit eventjes voldoende is. Er schieten me vast nog meer dingen te binnen.
Ik ben in elk geval benieuwd naar jullie reactie. Ik heb nogal een katerig gevoel overgehouden aan gisteravond, hij was zo open, maar ook zo vol verdriet.
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:46
Leuk en boeiend onderwerp. Zelf denk ik in het kort aan de volgende termen en begrippen.
Schizoïd Persoonlijkheid Stoornis (SPS)
Asperger
Depressie
Attension Deficit Disorder (ADD)
Professionals kunnen natuurlijk n.a.v. enkele gesprekken redelijk helder krijgen OF er iets aan de hand is en wat dat dan zou kunnen zijn.
Het voordeel van een professional (buiten de kennis) is natuurlijk dat het veilig is. Er staan geen relaties op het spel wanneer je vriend zijn verhaal\ gevoel verteld.
Sterkte met deze zoek tocht.
Schizoïd Persoonlijkheid Stoornis (SPS)
Asperger
Depressie
Attension Deficit Disorder (ADD)
Professionals kunnen natuurlijk n.a.v. enkele gesprekken redelijk helder krijgen OF er iets aan de hand is en wat dat dan zou kunnen zijn.
Het voordeel van een professional (buiten de kennis) is natuurlijk dat het veilig is. Er staan geen relaties op het spel wanneer je vriend zijn verhaal\ gevoel verteld.
Sterkte met deze zoek tocht.
dinsdag 28 oktober 2008 om 17:01
Ohnee, dat wagelijke boek 'Het drama van het begaafde kind' is ook al genoemd. Het wordt zelfs een 'intelligent boek' genoemd. Dan bekruipt mij de gedachte: is de hele wereld gek geworden?
Waarom kunnen mensen niet gewoon weer karaktereigenschappen krijgen ipv etiketjes?
Ik ben ook niet de makkelijkste met vriendschappen. Met oppervlakkige vriendschappen wel. Ik geloof niet dat ik sociaal ben, maar wel dat ik tot in de uiterste finesses heb geleerd hoe sociaal te zijn. Dat lukt geweldig. Maar echt die innige vriendschappen, waarin je kennelijk helemaal jezelf kunt zijn, beats me hoe dat werkt hoor. Is ook lastig te observeren.
En snel uitgekeken zijn op iets? Joh, dat heb ik helemaal erg. Maakt me dit nu een autist? Neuh, dat maakt me gewoon Digi. En ik ben niet genoeg gestimuleerd door mijn ouders, vind ik. Maar dat vind ik alleen maar omdat ik mezelf niet kan stimuleren. Dus kan ik dat mijn ouders nu echt kwalijk nemen? Ik zou wel gek zijn.
Al dat gelabel, al dat 'ik moet veranderen in iets sociaal gewenst', al dat 'er is iets mis', dat vind ik zo not done en overdreven. Ik geloof ook heilig dat heel veel mensen zichzelf een status aparte toedichten om maar lekker anders te zijn. En dat lekker anders zijn wakkert een superioriteitsgevoel aan. 'Kijk mij eens autist zijn'. Ja da-hag, zo trots zou ik me niet voelen een mentaal gehandicapte te zijn.
En die hoogbegaafdengroepjes bezorgen me de kriebels. Slachoffer van je IQ. Yeah right. Lekker snel leren, goede observatoes maken, je in kunnen leven (ja, zelfs als je er geen klap van voelt), gevoel voor humor hebben, oh oh oh wat is me dat toch zwaar!
Waarom kunnen mensen niet gewoon weer karaktereigenschappen krijgen ipv etiketjes?
Ik ben ook niet de makkelijkste met vriendschappen. Met oppervlakkige vriendschappen wel. Ik geloof niet dat ik sociaal ben, maar wel dat ik tot in de uiterste finesses heb geleerd hoe sociaal te zijn. Dat lukt geweldig. Maar echt die innige vriendschappen, waarin je kennelijk helemaal jezelf kunt zijn, beats me hoe dat werkt hoor. Is ook lastig te observeren.
En snel uitgekeken zijn op iets? Joh, dat heb ik helemaal erg. Maakt me dit nu een autist? Neuh, dat maakt me gewoon Digi. En ik ben niet genoeg gestimuleerd door mijn ouders, vind ik. Maar dat vind ik alleen maar omdat ik mezelf niet kan stimuleren. Dus kan ik dat mijn ouders nu echt kwalijk nemen? Ik zou wel gek zijn.
Al dat gelabel, al dat 'ik moet veranderen in iets sociaal gewenst', al dat 'er is iets mis', dat vind ik zo not done en overdreven. Ik geloof ook heilig dat heel veel mensen zichzelf een status aparte toedichten om maar lekker anders te zijn. En dat lekker anders zijn wakkert een superioriteitsgevoel aan. 'Kijk mij eens autist zijn'. Ja da-hag, zo trots zou ik me niet voelen een mentaal gehandicapte te zijn.
En die hoogbegaafdengroepjes bezorgen me de kriebels. Slachoffer van je IQ. Yeah right. Lekker snel leren, goede observatoes maken, je in kunnen leven (ja, zelfs als je er geen klap van voelt), gevoel voor humor hebben, oh oh oh wat is me dat toch zwaar!
dinsdag 28 oktober 2008 om 17:02
Ik vind het jammer dat je het om te lachen vindt wat ik schrijf Digitalis. Ikzelf en mijn vriend zijn er namelijk erg verdrietig om en denken dat er serieus iets aan de hand is.
We hebben deze topic geopend om 'wijzer' te worden voordat we bij bijv. de GGZ aan de bel trekken. Gewoon, om eens van ons af te schrijven.
Misschien is de titel niet helemaal juist gekozen, maar so be it. Zo voelt het nu eenmaal.
Hij voelt zich niet normaal en ik vind het knap dat jij denkt dat dit wel zo is. Ik ga echter gewoon af op wat hij zegt en voelt en wat ik zie. Verder ben ik het met hem eens dat ik het niet normaal vind dat hij zich al zolang hij zich al kan herinneren alleen, leeg en ongelukkig voelt.
We hebben deze topic geopend om 'wijzer' te worden voordat we bij bijv. de GGZ aan de bel trekken. Gewoon, om eens van ons af te schrijven.
Misschien is de titel niet helemaal juist gekozen, maar so be it. Zo voelt het nu eenmaal.
Hij voelt zich niet normaal en ik vind het knap dat jij denkt dat dit wel zo is. Ik ga echter gewoon af op wat hij zegt en voelt en wat ik zie. Verder ben ik het met hem eens dat ik het niet normaal vind dat hij zich al zolang hij zich al kan herinneren alleen, leeg en ongelukkig voelt.
dinsdag 28 oktober 2008 om 17:20
Juliette, ik heb het meer over al die mensen die jou vriend een soornis aanpraten. Dat vind ik lachwekkend.
Je niet normaal voelen is trouwens ook vrij normaal. Maar goed, het is wel rot dat je vriend zich rot voelt. Alleen lijkt het me niet per se op een stoornis wijzen, dat je vriend geen hechte vriendschappen heeft en snel op zaken uitgekeken raakt.
Als hij zich leeg en ongelukkig voelt, lijkt het me verstandig als hij naar een psychiater gaat. Dan zal hij wel hoogst waarschijnlijk depressief worden genoemd. Misschien is hij dat ook, dat weet ik niet. Het kan ook zo zijn dat hij niet voldoet aan het standaardplaatje van de maatschappij en hij die druk voelt.
Ik vind gewoon dat er an sich niets mis is met mensen die liever alleen zijn. Of zelfs dat liever niet willen, maar het toch zijn. Dat daar een labeltje aan moet worden gelinkt (door anderen hier in dit topic) vind ik volkomen absurd. Als hij echter zich ongelukkig ermee voelt, dan moet hij stappen ondernemen. En dan zou ik als ik hem was naar een psychiater gaan, een arts dus. Nu ga ik enigszins aan het labelen, maar je leeg voelen is typisch iets voor depressie. En dat kan inderdaad beginnen op jonge leeftijd. Een vriendin van mij had dat ook sinds haar eerste jeugdherinnering. Nu slikt ze medicatie en is het helemaal weg. Zo simpel zou het kunnen zijn.
Je niet normaal voelen is trouwens ook vrij normaal. Maar goed, het is wel rot dat je vriend zich rot voelt. Alleen lijkt het me niet per se op een stoornis wijzen, dat je vriend geen hechte vriendschappen heeft en snel op zaken uitgekeken raakt.
Als hij zich leeg en ongelukkig voelt, lijkt het me verstandig als hij naar een psychiater gaat. Dan zal hij wel hoogst waarschijnlijk depressief worden genoemd. Misschien is hij dat ook, dat weet ik niet. Het kan ook zo zijn dat hij niet voldoet aan het standaardplaatje van de maatschappij en hij die druk voelt.
Ik vind gewoon dat er an sich niets mis is met mensen die liever alleen zijn. Of zelfs dat liever niet willen, maar het toch zijn. Dat daar een labeltje aan moet worden gelinkt (door anderen hier in dit topic) vind ik volkomen absurd. Als hij echter zich ongelukkig ermee voelt, dan moet hij stappen ondernemen. En dan zou ik als ik hem was naar een psychiater gaan, een arts dus. Nu ga ik enigszins aan het labelen, maar je leeg voelen is typisch iets voor depressie. En dat kan inderdaad beginnen op jonge leeftijd. Een vriendin van mij had dat ook sinds haar eerste jeugdherinnering. Nu slikt ze medicatie en is het helemaal weg. Zo simpel zou het kunnen zijn.
dinsdag 28 oktober 2008 om 17:27
dinsdag 28 oktober 2008 om 17:34
Kan hij zich niet laten doorverwijzen? Of zelf naar een psychiater gaan? Dat GGZ-gebeuren lijkt mij niets. Nou ja, ik weet niet hoe het in NL werkt, maar hier kun je gewoon naar een psychiater stappen.
Ik vind het wel apart dat hij wel een relatie aan kan gaan. Dat lijkt me de ultieme moeilijkheid als je niet zo goed bent met sociale contacten. Hij kan het dus ergens wel. Da's al iets.
Ik vind het wel apart dat hij wel een relatie aan kan gaan. Dat lijkt me de ultieme moeilijkheid als je niet zo goed bent met sociale contacten. Hij kan het dus ergens wel. Da's al iets.
dinsdag 28 oktober 2008 om 17:46
quote:julliette schreef op 28 oktober 2008 @ 12:11:
Binnenkort zal hij zelfs waarschijnlijk internationaal kunnen sporten. Vindt ie allemaal leuk, maar echt een kick lijkt het hem niet te geven. (terwijl anderen kunnen denken; wow!) Hij is bang dat het al snel weer 'te makkelijk' wordt voor hem.
(
Neem mij niet kwalijk, maar ik ga even op één puntje in. Voor de goede orde ga ik er vanuit dat de andere overige punten aanbod komen. Daarnaast blijft het lastig om iemand te analyseren als je diegene niet in levende lijve kan zien. De weg naar een professional voor in ieder geval een orienteerd gesprek lijkt me niet verkeerd.
Ik verbaas me gewoon over het feit dat hij denkt dat hij topsport 'te makkelijk' kan gaan vinden. Echt oprecht, dit snap ik echt niet. Volgens mij is er geen een topsporter die denkt dat het makkelijk is om te continueren aan de top. Dit vergt zoveel discipline, je moet er zoveel voor aan de kant zetten, dat is gewoon verre van gemakkelijk. Ook voor hem! Ergens klopt er iets niet, waar weet ik ff niet.
Binnenkort zal hij zelfs waarschijnlijk internationaal kunnen sporten. Vindt ie allemaal leuk, maar echt een kick lijkt het hem niet te geven. (terwijl anderen kunnen denken; wow!) Hij is bang dat het al snel weer 'te makkelijk' wordt voor hem.
(
Neem mij niet kwalijk, maar ik ga even op één puntje in. Voor de goede orde ga ik er vanuit dat de andere overige punten aanbod komen. Daarnaast blijft het lastig om iemand te analyseren als je diegene niet in levende lijve kan zien. De weg naar een professional voor in ieder geval een orienteerd gesprek lijkt me niet verkeerd.
Ik verbaas me gewoon over het feit dat hij denkt dat hij topsport 'te makkelijk' kan gaan vinden. Echt oprecht, dit snap ik echt niet. Volgens mij is er geen een topsporter die denkt dat het makkelijk is om te continueren aan de top. Dit vergt zoveel discipline, je moet er zoveel voor aan de kant zetten, dat is gewoon verre van gemakkelijk. Ook voor hem! Ergens klopt er iets niet, waar weet ik ff niet.
dinsdag 28 oktober 2008 om 17:46
De GGZ ís natuurlijk geestelijke gezondheidszorg hè, dus incl. psychiaters en de hele mikmak
En ja, daar kan hij zich aanmelden, alleen is die stap zetten een hele grote en een moeilijke. Dat snap ik ook wel.
En ja, ik vind het ook misschien een beetje apart dat hij met mij kan zijn. Maar hij is ontzettend goed en lief voor me.
En ja, daar kan hij zich aanmelden, alleen is die stap zetten een hele grote en een moeilijke. Dat snap ik ook wel.
En ja, ik vind het ook misschien een beetje apart dat hij met mij kan zijn. Maar hij is ontzettend goed en lief voor me.
dinsdag 28 oktober 2008 om 17:50
Da's fijn Juliette
Hij heeft simpelweg de keuze tussen zich zo blijven voelen, en er wat aan doen. Kan hij dat niet alleen of met jou samen, dan lijkt me een professional de beste optie. Zou toch zonde zijn dat hij een disbalans heeft tussen wat hersenstofjes die redelijk makkelijk kan worden rechtgetrokken? Ik zeg niet dat hij dat heeft, maar stel. Een psychiater is gewoon een arts, die kijkt vooral naar het neurologisch aspect. Als je buik zeer doet, ga je naar een internist. Is er iets mis met je psyche, dan naar een psychiater. Zo zie ik het tenminste. Met psychologenspul en zwevers heb ik zelf ook niets. Maar artsen, sja, die zijn er voor je gezondheid, op welk vlak je dan ook iets mankeert. Hij lijkt me net zo rationeel als ik, dus wellicht moet hij het zo benaderen.
Ik weet ook helemaal niks van de GGZ af, behalve de lange wachtlijsten
Hij heeft simpelweg de keuze tussen zich zo blijven voelen, en er wat aan doen. Kan hij dat niet alleen of met jou samen, dan lijkt me een professional de beste optie. Zou toch zonde zijn dat hij een disbalans heeft tussen wat hersenstofjes die redelijk makkelijk kan worden rechtgetrokken? Ik zeg niet dat hij dat heeft, maar stel. Een psychiater is gewoon een arts, die kijkt vooral naar het neurologisch aspect. Als je buik zeer doet, ga je naar een internist. Is er iets mis met je psyche, dan naar een psychiater. Zo zie ik het tenminste. Met psychologenspul en zwevers heb ik zelf ook niets. Maar artsen, sja, die zijn er voor je gezondheid, op welk vlak je dan ook iets mankeert. Hij lijkt me net zo rationeel als ik, dus wellicht moet hij het zo benaderen.
Ik weet ook helemaal niks van de GGZ af, behalve de lange wachtlijsten
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:02
quote:matamata schreef op 28 oktober 2008 @ 17:46:
[...]
Ik verbaas me gewoon over het feit dat hij denkt dat hij topsport 'te makkelijk' kan gaan vinden. Echt oprecht, dit snap ik echt niet. Volgens mij is er geen een topsporter die denkt dat het makkelijk is om te continueren aan de top. Dit vergt zoveel discipline, je moet er zoveel voor aan de kant zetten, dat is gewoon verre van gemakkelijk. Ook voor hem! Ergens klopt er iets niet, waar weet ik ff niet.Bij hem is het alles of niets, zo zegt hij het ook. Hij sport al járen op topniveau, is er even tussenuit geweest en wilde dit weer oppakken. En dan gaat hij ervoor . Het alles of niets.Wil het maximale uit zichzelf halen en presteert het dus (tot ieders verbazing) om binnen een aantal maanden weer op datzelfde topniveau te sporten. Ongelooflijk. Hij is gewoon goed, maar tegelijkertijd is zijn grote doorzettingsvermogen ook zijn valkuil denk ik.
[...]
Ik verbaas me gewoon over het feit dat hij denkt dat hij topsport 'te makkelijk' kan gaan vinden. Echt oprecht, dit snap ik echt niet. Volgens mij is er geen een topsporter die denkt dat het makkelijk is om te continueren aan de top. Dit vergt zoveel discipline, je moet er zoveel voor aan de kant zetten, dat is gewoon verre van gemakkelijk. Ook voor hem! Ergens klopt er iets niet, waar weet ik ff niet.Bij hem is het alles of niets, zo zegt hij het ook. Hij sport al járen op topniveau, is er even tussenuit geweest en wilde dit weer oppakken. En dan gaat hij ervoor . Het alles of niets.Wil het maximale uit zichzelf halen en presteert het dus (tot ieders verbazing) om binnen een aantal maanden weer op datzelfde topniveau te sporten. Ongelooflijk. Hij is gewoon goed, maar tegelijkertijd is zijn grote doorzettingsvermogen ook zijn valkuil denk ik.
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:09
Ja, precies. Hij weet van zichzelf dat hij weer een terugslag gaat krijgen, doordat hij er in doorslaat. Waarschijnlijk achtervolgt hem dit patroon al tijden. Een soort van burnout, maar dan op sportgebied.
Hij stelt zich onhaalbare doelen in bepaalde tijd, heeft totaal geen geduld en gaat ver over zijn eigen kunnen heen. Dit geeft op korte duur effect, maar slaat denk ik wel weer terug. Matigen lijkt me, maar hoe je dat moet bewerkstelligen, daar moet je ook voor in je hoofd te werk gaan. Daar begint het.
Hij stelt zich onhaalbare doelen in bepaalde tijd, heeft totaal geen geduld en gaat ver over zijn eigen kunnen heen. Dit geeft op korte duur effect, maar slaat denk ik wel weer terug. Matigen lijkt me, maar hoe je dat moet bewerkstelligen, daar moet je ook voor in je hoofd te werk gaan. Daar begint het.
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:28
Tis niet zo dat we het teniet doen Digi, maar als je geen vodoening haalt uit je sport dan doe je iets niet goed denk ik...
Topsporter wordt je niet zomaar, dat vergt ontzettend veel focus
een GEEFT ontzettend veel voldoening
Als hij die voldoening niet voelt is er een disbalans...
Topsporter wordt je niet zomaar, dat vergt ontzettend veel focus
een GEEFT ontzettend veel voldoening
Als hij die voldoening niet voelt is er een disbalans...
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:34
Niet als je er in doorslaat. Als je telkens weer jezelf voorbij loopt, heb je ook telkens weer een periode van minder activiteit. Je lichaam weet dan niet meer waar het aan toe is.
Ook aan sporten zit een limiet. Niet voor niets zeggen velen dat rust, net zo belangrijk is als het daadwerkelijk sporten. In rusttijd herstel je namelijk. Fitnessers die teveel trainen, zullen juist hun spieren afbreken, doordat de spieren geen tijd krijgen om weer op te bouwen.
Ook aan sporten zit een limiet. Niet voor niets zeggen velen dat rust, net zo belangrijk is als het daadwerkelijk sporten. In rusttijd herstel je namelijk. Fitnessers die teveel trainen, zullen juist hun spieren afbreken, doordat de spieren geen tijd krijgen om weer op te bouwen.
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:40
Ik zie hele zware begrippen naar voren komen zoals schizofrenie, autisme (waaronder asperger weer valt), etc. Dit kan alleen vastgesteld door een psychiater met het DSM-V systeem.
Ik zou je aanraden om naar de huisarts te gaan, welk hem waarschijnlijk naar een psycholoog stuurt (wat weer heel anders is dan een psychiater) Misschien heeft het met zijn ontwikkeling te maken, dat hij op een andere manier heeft geleerd om zich aan mensen te hechten. Je krijgt dat vanuit je ouders mee en in welke omgeving je opgroeit.
Daarnaast zit hij ook in een leeftijdsperiode die veel hectiek met zich mee brengt. Je gaat jezelf afvragen wat je nou eigenlijk allemaal precies wil. Je staat voor enorm grote beslissingen voor in de toekomst (beroep, vriendin, huis, etc.)
Maar raad hem aan om naar de huisarts te gaan en daar te praten over zijn gevoel.
Ik zou je aanraden om naar de huisarts te gaan, welk hem waarschijnlijk naar een psycholoog stuurt (wat weer heel anders is dan een psychiater) Misschien heeft het met zijn ontwikkeling te maken, dat hij op een andere manier heeft geleerd om zich aan mensen te hechten. Je krijgt dat vanuit je ouders mee en in welke omgeving je opgroeit.
Daarnaast zit hij ook in een leeftijdsperiode die veel hectiek met zich mee brengt. Je gaat jezelf afvragen wat je nou eigenlijk allemaal precies wil. Je staat voor enorm grote beslissingen voor in de toekomst (beroep, vriendin, huis, etc.)
Maar raad hem aan om naar de huisarts te gaan en daar te praten over zijn gevoel.
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:40
[quote]Digitalis schreef op 28 oktober 2008 @ 17:01:
Ohnee, dat wagelijke boek 'Het drama van het begaafde kind' is ook al genoemd. Het wordt zelfs een 'intelligent boek' genoemd. Dan bekruipt mij de gedachte: is de hele wereld gek geworden?
quote]
Hmm. "Walgelijk" lijkt me net iets teveel emotie voor zo een dun boekje.
Ik heb het hier niet bij me maar ik herinner me erg goed hoe het gaat over de leegte die hoog presterende mensen kunnen ervaren, en over sociaal aangepast zijn, net 2 dingen die TO in haar openingspost vermeldt.
Ohnee, dat wagelijke boek 'Het drama van het begaafde kind' is ook al genoemd. Het wordt zelfs een 'intelligent boek' genoemd. Dan bekruipt mij de gedachte: is de hele wereld gek geworden?
quote]
Hmm. "Walgelijk" lijkt me net iets teveel emotie voor zo een dun boekje.
Ik heb het hier niet bij me maar ik herinner me erg goed hoe het gaat over de leegte die hoog presterende mensen kunnen ervaren, en over sociaal aangepast zijn, net 2 dingen die TO in haar openingspost vermeldt.
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:46
Dit topic gaat precies die kant op waar ik al 'bang' voor was.
Etiketjes plakken en dingen aanpraten.
Hoe kan dat in godsnaam als je iemand niet in levende lijve kent èn er ook niet voor gestudeerd hebt om diagnosses te maken.
Bedoel ik niet lullig tegenover jou TO, want ik kan me voorstellen dat jij en je vriend (h)erkenning zoeken.
Ben het helemaal met digitalis eens.
Tegenwoordig mag je niet meer anders zijn dan anderen
Etiketjes plakken en dingen aanpraten.
Hoe kan dat in godsnaam als je iemand niet in levende lijve kent èn er ook niet voor gestudeerd hebt om diagnosses te maken.
Bedoel ik niet lullig tegenover jou TO, want ik kan me voorstellen dat jij en je vriend (h)erkenning zoeken.
Ben het helemaal met digitalis eens.
Tegenwoordig mag je niet meer anders zijn dan anderen
Frankly my dear, I don"t give a damn
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:47
Oh, ik wou nog wel even één punt maken, ik zeg dus niet dat het alleen zou kunnen liggen aan het sporten. Zoals bij de meeste 'problemen' gaat het vaak ook om een opeenhoping van verschillende punten.
Zoals wat spiritenergy opmerkt komt hij ook voor de keuze wat hij nou eigenlijk wil. Dit geeft natuurlijk verwarring en laat je stil staan bij de dingen die je hedentendaagse doet.
Maar inderdaad, de huisarts is de eerste ingang voor verdere hulp. Zonder verwijzing kom je niet bij een psycholoog en al helemaal niet bij een psychiater.
Zoals wat spiritenergy opmerkt komt hij ook voor de keuze wat hij nou eigenlijk wil. Dit geeft natuurlijk verwarring en laat je stil staan bij de dingen die je hedentendaagse doet.
Maar inderdaad, de huisarts is de eerste ingang voor verdere hulp. Zonder verwijzing kom je niet bij een psycholoog en al helemaal niet bij een psychiater.
anoniem_74559 wijzigde dit bericht op 28-10-2008 18:52
Reden: huisarts
Reden: huisarts
% gewijzigd
dinsdag 28 oktober 2008 om 18:56
quote:matamata schreef op 28 oktober 2008 @ 18:09:
Hij stelt zich onhaalbare doelen in bepaalde tijd, heeft totaal geen geduld en gaat ver over zijn eigen kunnen heen. Dit geeft op korte duur effect, maar slaat denk ik wel weer terug. Matigen lijkt me, maar hoe je dat moet bewerkstelligen, daar moet je ook voor in je hoofd te werk gaan. Daar begint het.Hierin herken ik hem volledig inderdaad. Hij wilt alleen maar presteren, presteren, presteren. Zichzelf bewijzen. En als dat gelukt is (en dit lukt hem altijd), dan valt hij weer terug.
Hij stelt zich onhaalbare doelen in bepaalde tijd, heeft totaal geen geduld en gaat ver over zijn eigen kunnen heen. Dit geeft op korte duur effect, maar slaat denk ik wel weer terug. Matigen lijkt me, maar hoe je dat moet bewerkstelligen, daar moet je ook voor in je hoofd te werk gaan. Daar begint het.Hierin herken ik hem volledig inderdaad. Hij wilt alleen maar presteren, presteren, presteren. Zichzelf bewijzen. En als dat gelukt is (en dit lukt hem altijd), dan valt hij weer terug.
dinsdag 28 oktober 2008 om 19:08
Julliette:
Even ter verduidelijking, er spelen tegelijkertijd verschillende facetten, naast sporten, zitten hem ook andere levenszaken dwars waarbij verdere hulp handig zou kunnen zijn.
Alleen hebben veel psychologen minder oog voor lichaam. dat is de reden waarom ik een haptonoom heb laten vallen. Een combinatie tussen bijv. een psycholoog en een haptonoom zou tot de mogelijkheden kunnen behoren. Maar goed, dat komt bij de huisarts ter sprake.
Veel topsporters laten zich trouwens begeleiden door een haptonoom.
Even ter verduidelijking, er spelen tegelijkertijd verschillende facetten, naast sporten, zitten hem ook andere levenszaken dwars waarbij verdere hulp handig zou kunnen zijn.
Alleen hebben veel psychologen minder oog voor lichaam. dat is de reden waarom ik een haptonoom heb laten vallen. Een combinatie tussen bijv. een psycholoog en een haptonoom zou tot de mogelijkheden kunnen behoren. Maar goed, dat komt bij de huisarts ter sprake.
Veel topsporters laten zich trouwens begeleiden door een haptonoom.
dinsdag 28 oktober 2008 om 19:42
quote:calvijn1 schreef op 28 oktober 2008 @ 18:46:
Dit topic gaat precies die kant op waar ik al 'bang' voor was.
Etiketjes plakken en dingen aanpraten.
Hoe kan dat in godsnaam als je iemand niet in levende lijve kent èn er ook niet voor gestudeerd hebt om diagnosses te maken.
Bedoel ik niet lullig tegenover jou TO, want ik kan me voorstellen dat jij en je vriend (h)erkenning zoeken.
Ben het helemaal met digitalis eens.
Tegenwoordig mag je niet meer anders zijn dan anderen
Ik ben het in grote lijnen met je eens hoor Calvijn en ben ook zeker niet voor allerlei stempels en hokjes e.d, maar in dit geval weet ik waar ik het over heb en dat is namelijk dat het niet normaal is hoe hij zich voelt.
Als hij er tevreden mee zou zijn geweest, dan was het een ander verhaal, maar dat is hij niet. En precies dát baart me zorgen.
Iedereen is anders, natuurlijjk, maar verschil is dat hij zijn hele leven al ongelukkig is en er tot op de dag van vandaag geen raad mee weet.
Dit topic gaat precies die kant op waar ik al 'bang' voor was.
Etiketjes plakken en dingen aanpraten.
Hoe kan dat in godsnaam als je iemand niet in levende lijve kent èn er ook niet voor gestudeerd hebt om diagnosses te maken.
Bedoel ik niet lullig tegenover jou TO, want ik kan me voorstellen dat jij en je vriend (h)erkenning zoeken.
Ben het helemaal met digitalis eens.
Tegenwoordig mag je niet meer anders zijn dan anderen
Ik ben het in grote lijnen met je eens hoor Calvijn en ben ook zeker niet voor allerlei stempels en hokjes e.d, maar in dit geval weet ik waar ik het over heb en dat is namelijk dat het niet normaal is hoe hij zich voelt.
Als hij er tevreden mee zou zijn geweest, dan was het een ander verhaal, maar dat is hij niet. En precies dát baart me zorgen.
Iedereen is anders, natuurlijjk, maar verschil is dat hij zijn hele leven al ongelukkig is en er tot op de dag van vandaag geen raad mee weet.
