Psyche
alle pijlers
Zou er iets mis kunnen zijn?
dinsdag 28 oktober 2008 om 12:11
Ik weet niet zo goed hoe ik deze topic moet beginnen, maar ik hoop hier steun en misschien wel adviezen te krijgen.
Ik schrijf dit mede voor mijn vriend en de topictitel zegt dan al een hoop over de inhoud: wat is er mis hem hem?
Gisteravond was het zo emotioneel, dat ik er meer over wil schrijven hier.
Er lijkt namelijk iets 'mis' te zijn met hem, maar ondanks mijn (professionele) ervaring lukt het me niet te bedenken wát het dan is. Het komt te dichtbij, denk ik.
Het komt erop neer dat hij zich altijd erg leeg voelt, vanaf toen hij al heel erg jong was kan hij dit zich al zo herinneren. Hij deed als kind niet de gewone 'kinderdingen'; vond speeltuinen, de MACdonalds en pannenkoeken eten allemaal niet leuk, nee, hij sleutelde liever aan apparaten. Zijn vader keurde dit altijd af, en er werd dus altijd ook hard tegen hem opgetreden. Hij noemt het zelf als nooit iets fout kunnen doen en een erg dominante vader.
Buiten dit heeft hij ook nooit vriendjes gehad, toen hij klein was niet, maar tot op heden ook nog niet. Hij voelt zich ook erg alleen hierin en vraagt zich af of dit normaal is. Eigenlijk werd hij altijd een beetje gebruikt door anderen, alleen als er iets bij hem te halen viel dan waren de 'vriendjes' tijdelijk in beeld.
Hij denkt zelf dat hij geen vrienden heeft omdat heel veel dingen die gezegd worden langs hem heen gaan; concentratievermogen lijkt er niet te zijn, maar ook zegt hij zich nauwelijks te interesseren in verhalen van anderen. Belangrijk punt is ook dat hij de grapjes/lol die anderen maken bijna nooit snapt.
Eigenlijk komt hij heel sociaal wenselijk over, nadat hij me dit alles heeft verteld. Hij kent veel mensen, maar een praatje met ze maken als hij ze tegenkomt vermijdt hij liever, omdat hij zegt gewoon niet te weten wát hij moet zeggen. Soms lukt het hem wel, maar hij er niks aan om uberhaupt met de ander te spreken.
Hij zegt zelf dat hij nergens zin in heeft en dit ook altijd zo heeft ervaren. Hij is snel op dingen uitgekeken.
Momenteel werkt hij, gewoon, omdat het moet en hij vindt het zelf een flutbaantje. Hij zou niet weten wat hij 'later wil worden', maar is wel echt een topsporter. Daar is hij dan ook echt bijna altijd mee bezig. In korte tijd heeft hij gepresteerd te kunnen spelen binnen een team waar een ander never nooit binnen zou komen. Binnenkort zal hij zelfs waarschijnlijk internationaal kunnen sporten. Vindt ie allemaal leuk, maar echt een kick lijkt het hem niet te geven. (terwijl anderen kunnen denken; wow!) Hij is bang dat het al snel weer 'te makkelijk' wordt voor hem.
Pff, wat kan ik er nog meer over schrijven.. ik denk dat dit eventjes voldoende is. Er schieten me vast nog meer dingen te binnen.
Ik ben in elk geval benieuwd naar jullie reactie. Ik heb nogal een katerig gevoel overgehouden aan gisteravond, hij was zo open, maar ook zo vol verdriet.
Ik schrijf dit mede voor mijn vriend en de topictitel zegt dan al een hoop over de inhoud: wat is er mis hem hem?
Gisteravond was het zo emotioneel, dat ik er meer over wil schrijven hier.
Er lijkt namelijk iets 'mis' te zijn met hem, maar ondanks mijn (professionele) ervaring lukt het me niet te bedenken wát het dan is. Het komt te dichtbij, denk ik.
Het komt erop neer dat hij zich altijd erg leeg voelt, vanaf toen hij al heel erg jong was kan hij dit zich al zo herinneren. Hij deed als kind niet de gewone 'kinderdingen'; vond speeltuinen, de MACdonalds en pannenkoeken eten allemaal niet leuk, nee, hij sleutelde liever aan apparaten. Zijn vader keurde dit altijd af, en er werd dus altijd ook hard tegen hem opgetreden. Hij noemt het zelf als nooit iets fout kunnen doen en een erg dominante vader.
Buiten dit heeft hij ook nooit vriendjes gehad, toen hij klein was niet, maar tot op heden ook nog niet. Hij voelt zich ook erg alleen hierin en vraagt zich af of dit normaal is. Eigenlijk werd hij altijd een beetje gebruikt door anderen, alleen als er iets bij hem te halen viel dan waren de 'vriendjes' tijdelijk in beeld.
Hij denkt zelf dat hij geen vrienden heeft omdat heel veel dingen die gezegd worden langs hem heen gaan; concentratievermogen lijkt er niet te zijn, maar ook zegt hij zich nauwelijks te interesseren in verhalen van anderen. Belangrijk punt is ook dat hij de grapjes/lol die anderen maken bijna nooit snapt.
Eigenlijk komt hij heel sociaal wenselijk over, nadat hij me dit alles heeft verteld. Hij kent veel mensen, maar een praatje met ze maken als hij ze tegenkomt vermijdt hij liever, omdat hij zegt gewoon niet te weten wát hij moet zeggen. Soms lukt het hem wel, maar hij er niks aan om uberhaupt met de ander te spreken.
Hij zegt zelf dat hij nergens zin in heeft en dit ook altijd zo heeft ervaren. Hij is snel op dingen uitgekeken.
Momenteel werkt hij, gewoon, omdat het moet en hij vindt het zelf een flutbaantje. Hij zou niet weten wat hij 'later wil worden', maar is wel echt een topsporter. Daar is hij dan ook echt bijna altijd mee bezig. In korte tijd heeft hij gepresteerd te kunnen spelen binnen een team waar een ander never nooit binnen zou komen. Binnenkort zal hij zelfs waarschijnlijk internationaal kunnen sporten. Vindt ie allemaal leuk, maar echt een kick lijkt het hem niet te geven. (terwijl anderen kunnen denken; wow!) Hij is bang dat het al snel weer 'te makkelijk' wordt voor hem.
Pff, wat kan ik er nog meer over schrijven.. ik denk dat dit eventjes voldoende is. Er schieten me vast nog meer dingen te binnen.
Ik ben in elk geval benieuwd naar jullie reactie. Ik heb nogal een katerig gevoel overgehouden aan gisteravond, hij was zo open, maar ook zo vol verdriet.
dinsdag 28 oktober 2008 om 21:26
quote:Sendy schreef op 28 oktober 2008 @ 16:27:
Misschien eens lezen over type 4 van het enneagram...
... omdat?
Sorry hoor, maar ik bén een vier en ik ben ontzettend empathisch, heb veel mensen om me heen, ben extravert, etc. Dus dit is wel héél makkelijk etiketjes plakken zonder ook maar enige reden
Misschien eens lezen over type 4 van het enneagram...
... omdat?
Sorry hoor, maar ik bén een vier en ik ben ontzettend empathisch, heb veel mensen om me heen, ben extravert, etc. Dus dit is wel héél makkelijk etiketjes plakken zonder ook maar enige reden
dinsdag 28 oktober 2008 om 21:32
quote:julliette schreef op 28 oktober 2008 @ 17:27:
Ik snap dat je het goed bedoelt Digi, maar let wel; het grote verschil met min vriend en 'anderen' is dat hij níet tevreden is met de situatie. Hij wil wel anders, maar weet niet hoe.
En stappen ondernemen zal ie moeten doen ja, maar dat lukt niet van de ene op de andere dag, helaas.
Dat kan hij leren natuurlijk! En dat hoeft heus niet direct via de psychiater. Hij kan ook leren niet over zich heen te laten lopen. Ok, hij is waarschijnlijk gekwetst in het verleden, vandaar dat hij bang is dat mensen misbruik van hem maken, ik herken dat gevoel wel. Dan is het zaak om voor jezelf duidelijk te maken waar je grenzen liggen. Dat gaat af en toe mis, dan walst er iemand overheen, maar langzaamaan leer je steeds beter waar je grenzen liggen.
Moeite met het aangeven ervan? Cursus assertiviteit doet wonderen.
Nou, dat empathische, daar blijf ik bij, niet iedereen heeft dat nu eenmaal. Dat hoeft helemaal niet fout te zijn of zo, het betekent hooguit dat je wat meer moeite moet doen om te leren invoelend te reageren. Want ook dat kan je gewoon leren.
En dan snel uitgekeken zijn op... nu komt dat sporten op zijn pad, geniet ervan, er komt vanzelf wat anders. Je hoeft niet per sé voor je 25e te weten wat je moet en wil in het leven...
En komt je vriend er écht niet uit, dan kan hij altijd nog wél naar een psycholoog, daar is ook helemaal niks mis mee.
Waarom maakt hij zelf geen nick aan en komt hij lekker meeschrijven?
Ik snap dat je het goed bedoelt Digi, maar let wel; het grote verschil met min vriend en 'anderen' is dat hij níet tevreden is met de situatie. Hij wil wel anders, maar weet niet hoe.
En stappen ondernemen zal ie moeten doen ja, maar dat lukt niet van de ene op de andere dag, helaas.
Dat kan hij leren natuurlijk! En dat hoeft heus niet direct via de psychiater. Hij kan ook leren niet over zich heen te laten lopen. Ok, hij is waarschijnlijk gekwetst in het verleden, vandaar dat hij bang is dat mensen misbruik van hem maken, ik herken dat gevoel wel. Dan is het zaak om voor jezelf duidelijk te maken waar je grenzen liggen. Dat gaat af en toe mis, dan walst er iemand overheen, maar langzaamaan leer je steeds beter waar je grenzen liggen.
Moeite met het aangeven ervan? Cursus assertiviteit doet wonderen.
Nou, dat empathische, daar blijf ik bij, niet iedereen heeft dat nu eenmaal. Dat hoeft helemaal niet fout te zijn of zo, het betekent hooguit dat je wat meer moeite moet doen om te leren invoelend te reageren. Want ook dat kan je gewoon leren.
En dan snel uitgekeken zijn op... nu komt dat sporten op zijn pad, geniet ervan, er komt vanzelf wat anders. Je hoeft niet per sé voor je 25e te weten wat je moet en wil in het leven...
En komt je vriend er écht niet uit, dan kan hij altijd nog wél naar een psycholoog, daar is ook helemaal niks mis mee.
Waarom maakt hij zelf geen nick aan en komt hij lekker meeschrijven?
dinsdag 28 oktober 2008 om 21:34
quote:matamata schreef op 28 oktober 2008 @ 18:17:
Ik vermoed dat hij ook niet naar zijn lichaam kan luisteren, wellicht is een haptonoom wat voor hem. Daar leer je om signalen vanuit je lichaam op te vangen.Grappig dat je het zegt, júist veel topsporters zien hun lichaam als instrument en raken zo het contact kwijt, het vermogen om te luisteren naar signalen.
Ik vermoed dat hij ook niet naar zijn lichaam kan luisteren, wellicht is een haptonoom wat voor hem. Daar leer je om signalen vanuit je lichaam op te vangen.Grappig dat je het zegt, júist veel topsporters zien hun lichaam als instrument en raken zo het contact kwijt, het vermogen om te luisteren naar signalen.
dinsdag 28 oktober 2008 om 21:43
Dank voor je reactie Tangerine. Hij wil niet zelf schrijven hier, hoort veel liever van mij wat anderen denken, want kan zich slecht concentreren op lappen tekst (waar juist net hier velen een handje van hebben )
Ik denk dat het gemakkelijker voor hem is als ik het 'vertaal', dan dat ie dat zelf moet doen.
Maar goed, het begin is gemaakt, en daar ben ik al blij om (alhoewel eerlijk is eerlijk...ik ben ook best bang voor wat eventueel komen gaat hoor..)
Ik denk dat het gemakkelijker voor hem is als ik het 'vertaal', dan dat ie dat zelf moet doen.
Maar goed, het begin is gemaakt, en daar ben ik al blij om (alhoewel eerlijk is eerlijk...ik ben ook best bang voor wat eventueel komen gaat hoor..)
dinsdag 28 oktober 2008 om 23:28
Er worden toch geen dingen aangepraat of etiketjes geplakt?
Er wordt richting gegeven. En uit ervaring weet ik dat het fijn is om eerst zelf wat rondgeneusd en gedeeld te hebben voordat je naar een professional gaat.
Ik begrijp best dat er een drempel is om naar een professional te gaan. Hij heeft het nog maar net uitgesproken aan julliette dus dat is nog heel erg beginstadium nu.
Het lijkt mij fijn om eerst met zijn tweeen via anonieme weg wat ervaringen te delen.
En ja, er worden serieuze stoornissen genoemd.
En als ik voor mezelf spreek, ik zal het niet laten autisme te noemen als het mij bekend voorkomt. Heb teveel meegemaakt dat die stoornis niet herkend wordt en dat geeft heel veel problemen.
Ik plak geen etiket, dat is niet mijn bedoeling maar breng het onder de aandacht omdat er vaak niet aan gedacht wordt.
Het is aan de ander om er wel of niet iets over te gaan lezen.
Er wordt richting gegeven. En uit ervaring weet ik dat het fijn is om eerst zelf wat rondgeneusd en gedeeld te hebben voordat je naar een professional gaat.
Ik begrijp best dat er een drempel is om naar een professional te gaan. Hij heeft het nog maar net uitgesproken aan julliette dus dat is nog heel erg beginstadium nu.
Het lijkt mij fijn om eerst met zijn tweeen via anonieme weg wat ervaringen te delen.
En ja, er worden serieuze stoornissen genoemd.
En als ik voor mezelf spreek, ik zal het niet laten autisme te noemen als het mij bekend voorkomt. Heb teveel meegemaakt dat die stoornis niet herkend wordt en dat geeft heel veel problemen.
Ik plak geen etiket, dat is niet mijn bedoeling maar breng het onder de aandacht omdat er vaak niet aan gedacht wordt.
Het is aan de ander om er wel of niet iets over te gaan lezen.
dinsdag 28 oktober 2008 om 23:31
dinsdag 28 oktober 2008 om 23:34
dinsdag 28 oktober 2008 om 23:50
Naar voor je vriend TO, en ik sluit me aan bij de mensen die professionele hulp aanraden.
Ik vind het wel echt ergerlijk hoeveel mensen meteen roepen dat 'etiketjes' niet mogen, dat er onmogelijk 'iets mis', dat je niet anders 'mag' zijn van 'de maatschappij'. Ik vind het juist goed dat de kennis en hulpverlening voor psychische problemen groeit, en dat er dus ook meer namen komen voor wat er zoal met iemand aan de hand kan zijn. Als je een probleem hebt zoals de vriend van TO, dan hoef je maar wat te googelen op verschijnselen en je vindt waslijsten van teksten met symptomen waarin je je kunt herkennen, en ik denk dat die herkenning juist een eerste stap is in het proces om het voor jezelf een hanteerbaar probleem te maken. Blijkt denk ik ook wel uit de vele lotgenotengroepjes voor elk mogelijk probleem, en daar kun je je al dan niet aan ergeren, maar feit is wel dat mensen daar steun uit kunnen halen en een gevoel van 'niet de enige' te zijn'.
Als je geinformeerd bent kun je ook beter aan anderen uitleggen wat er is, en hoe duidelijker je jezelf onder woorden kan brengen hoe beter. En als je je echt diep kut voelt over hoe je het dagelijks leven en de omgang met andere mensen en jezelf ervaart, dan is het denk ik ook alleen maar goed om te erkennen dat er iets mis is. Wat al eerder is gezegd: het is vrij normaal om je niet normaal te voelen. Pas als je dat erkent kun je er iets aan gaan dóen. Sommige mensen kunnen bij hoog en laag verkondigen dat er echt niks mis met ze is, terwijl ze vervolgens vertellen hoe klote ze zich voelen over zichzelf en de wereld om zich heen. Hoezo is er dan niks mis?
Gewoon je probleem onder ogen zien dus, en weten dat er anderen zijn die precies hetzelfde ervaren. Zo uniek zijn we allemaal niet toch? Er zijn zó veel mensen met een of andere vorm van een psychisch probleem, zoals een autistische trek. Ik vind het dan zo'n onzin om dan te zeggen 'dat etiketje mag niet worden geplakt, want we zijn allemaal uniek, en ik/hij/zij is nu eenmaal zo'. Als je zo gaat denken dan sluit je je toch totaal af van alle kennis die er over dit soort klachten is en hoe je er mee om kunt gaan? Ik denk dat bijna iedereen wel trekjes van 'iets' heeft, en natuurlijk, als je je er op en top prima bij voelt dan hoef je je natuurlijk geen adviezen aan te laten praten. Dan kun je blijkbaar zelf al goed omgaan met alles wat bij je hoort. Dat is ook zeker wel iets om naar te streven. Maar als iemand zich kut voelt en dus een probleem heeft, dan zal diegene toch echt alleen vooruitgang kunnen boeken als ie erkent wat er scheelt, dat ie niet de enige is en dat er een manier is om ermee om te gaan.
Ik heb zelf iemand in m'n naaste familie die praktisch alle kenmerken van PDD-NOS heeft, en toen dat eenmaal bekend was, was er zóveel duidelijkheid. Voorheen was het nooit aan vreemden uit te leggen wat er eigenlijk was, want een diagnose was er niet, 'hij is nu eenmaal zo' was het enige wat je kon melden, maar dat schept natuurlijk geen enkel kader. En zelf begrijp je weinig meer van die persoon dan een willekeurige vreemdeling. Je kunt dan echt denken dat diegene de enige in de wereld is met dit soort symptomen, en dat heb ik als zus bijvoorbeeld wel als erg moeilijk ervaren. Ik was blij dat er een 'etiketje' en informatie was. En ook toen ik wat met mezelf in de knoop zat, kon ik er pas echt uit komen toen ik informatie had over mijn klachten en ik eindelijk kon benoemen wat ik voelde.
Overigens, ik heb vriendinnetjes die psychologie studeren en die hebben aan een half woord genoeg als ik over m'n broer begin. Die hebben al die symptomen en 'etiketjes' al zo vaak voorbij zien komen, en weten dan ook waar ik het over heb. Zij zijn vele malen begripvoller dan willekeurige andere vrienden.
Digi, ik vat je redenatie niet. Etiketjes zijn onzin en je moet maar naar een psychiater? Professionele hulp ok, maar denk je niet dat die psychiater juíst een etiket plakt door een diagnose te stellen? En hoezo heb je niks aan psychologen, maar alleen aan psychiaters? Medicatie is de enige oplossing als je echt een probleem hebt? Ik denk juist dat mensen die de wil en het vermogen hebben om iets aan hun probleem te veranderen, het eerst maar eens moeten proberen bij een psycholoog. Die kan je laten zien hoe je jezelf en de wereld om je heen op een manier kunt bekijken die constructief is voor je probleem. Vaak is het een kwestie van 'een andere bril opzetten', wat niet makkelijk is, maar waar je wel veel mee kunt oplossen. Je kunt er wel pillen in gooien, maar dat lost je probleem op lange duur niet op (behalve als je echt een stoornis hebt of een reddeloos probleem waar je zelf echt geen vat op hebt). Een psychisch probleem is niet iets als een griepje waar je wat pilletjes voor slikt en klaar.
Je zei ook dat je zelf niet zo sociaal bent aangelegd, maar wel heel goed hebt geleerd hoe sociaal te doen. Was dat dan geen psychologisch proces?
En aan TO: veel succes, ik hoop dat je vriend vooruit komt.
Ik vind het wel echt ergerlijk hoeveel mensen meteen roepen dat 'etiketjes' niet mogen, dat er onmogelijk 'iets mis', dat je niet anders 'mag' zijn van 'de maatschappij'. Ik vind het juist goed dat de kennis en hulpverlening voor psychische problemen groeit, en dat er dus ook meer namen komen voor wat er zoal met iemand aan de hand kan zijn. Als je een probleem hebt zoals de vriend van TO, dan hoef je maar wat te googelen op verschijnselen en je vindt waslijsten van teksten met symptomen waarin je je kunt herkennen, en ik denk dat die herkenning juist een eerste stap is in het proces om het voor jezelf een hanteerbaar probleem te maken. Blijkt denk ik ook wel uit de vele lotgenotengroepjes voor elk mogelijk probleem, en daar kun je je al dan niet aan ergeren, maar feit is wel dat mensen daar steun uit kunnen halen en een gevoel van 'niet de enige' te zijn'.
Als je geinformeerd bent kun je ook beter aan anderen uitleggen wat er is, en hoe duidelijker je jezelf onder woorden kan brengen hoe beter. En als je je echt diep kut voelt over hoe je het dagelijks leven en de omgang met andere mensen en jezelf ervaart, dan is het denk ik ook alleen maar goed om te erkennen dat er iets mis is. Wat al eerder is gezegd: het is vrij normaal om je niet normaal te voelen. Pas als je dat erkent kun je er iets aan gaan dóen. Sommige mensen kunnen bij hoog en laag verkondigen dat er echt niks mis met ze is, terwijl ze vervolgens vertellen hoe klote ze zich voelen over zichzelf en de wereld om zich heen. Hoezo is er dan niks mis?
Gewoon je probleem onder ogen zien dus, en weten dat er anderen zijn die precies hetzelfde ervaren. Zo uniek zijn we allemaal niet toch? Er zijn zó veel mensen met een of andere vorm van een psychisch probleem, zoals een autistische trek. Ik vind het dan zo'n onzin om dan te zeggen 'dat etiketje mag niet worden geplakt, want we zijn allemaal uniek, en ik/hij/zij is nu eenmaal zo'. Als je zo gaat denken dan sluit je je toch totaal af van alle kennis die er over dit soort klachten is en hoe je er mee om kunt gaan? Ik denk dat bijna iedereen wel trekjes van 'iets' heeft, en natuurlijk, als je je er op en top prima bij voelt dan hoef je je natuurlijk geen adviezen aan te laten praten. Dan kun je blijkbaar zelf al goed omgaan met alles wat bij je hoort. Dat is ook zeker wel iets om naar te streven. Maar als iemand zich kut voelt en dus een probleem heeft, dan zal diegene toch echt alleen vooruitgang kunnen boeken als ie erkent wat er scheelt, dat ie niet de enige is en dat er een manier is om ermee om te gaan.
Ik heb zelf iemand in m'n naaste familie die praktisch alle kenmerken van PDD-NOS heeft, en toen dat eenmaal bekend was, was er zóveel duidelijkheid. Voorheen was het nooit aan vreemden uit te leggen wat er eigenlijk was, want een diagnose was er niet, 'hij is nu eenmaal zo' was het enige wat je kon melden, maar dat schept natuurlijk geen enkel kader. En zelf begrijp je weinig meer van die persoon dan een willekeurige vreemdeling. Je kunt dan echt denken dat diegene de enige in de wereld is met dit soort symptomen, en dat heb ik als zus bijvoorbeeld wel als erg moeilijk ervaren. Ik was blij dat er een 'etiketje' en informatie was. En ook toen ik wat met mezelf in de knoop zat, kon ik er pas echt uit komen toen ik informatie had over mijn klachten en ik eindelijk kon benoemen wat ik voelde.
Overigens, ik heb vriendinnetjes die psychologie studeren en die hebben aan een half woord genoeg als ik over m'n broer begin. Die hebben al die symptomen en 'etiketjes' al zo vaak voorbij zien komen, en weten dan ook waar ik het over heb. Zij zijn vele malen begripvoller dan willekeurige andere vrienden.
Digi, ik vat je redenatie niet. Etiketjes zijn onzin en je moet maar naar een psychiater? Professionele hulp ok, maar denk je niet dat die psychiater juíst een etiket plakt door een diagnose te stellen? En hoezo heb je niks aan psychologen, maar alleen aan psychiaters? Medicatie is de enige oplossing als je echt een probleem hebt? Ik denk juist dat mensen die de wil en het vermogen hebben om iets aan hun probleem te veranderen, het eerst maar eens moeten proberen bij een psycholoog. Die kan je laten zien hoe je jezelf en de wereld om je heen op een manier kunt bekijken die constructief is voor je probleem. Vaak is het een kwestie van 'een andere bril opzetten', wat niet makkelijk is, maar waar je wel veel mee kunt oplossen. Je kunt er wel pillen in gooien, maar dat lost je probleem op lange duur niet op (behalve als je echt een stoornis hebt of een reddeloos probleem waar je zelf echt geen vat op hebt). Een psychisch probleem is niet iets als een griepje waar je wat pilletjes voor slikt en klaar.
Je zei ook dat je zelf niet zo sociaal bent aangelegd, maar wel heel goed hebt geleerd hoe sociaal te doen. Was dat dan geen psychologisch proces?
En aan TO: veel succes, ik hoop dat je vriend vooruit komt.
woensdag 29 oktober 2008 om 10:14
Mooi geschreven Bananinha, ik kan me wel aansluiten bij wat je schrijft en voor jou moet het erg herkenbaar zijn aangezien je het van dichtbij meemaakt.
@Lonbonton; het is natuurlijk lekker veilig om eerst allerlei dingen via het internet te lezen, dan direct één of andere praktijk in te wandelen en precies daarom denk ik ook dat er niks mis is met het ons hier vast te orienteren. En misschien een beetje 'wennen' aan het idee dat er wellicht meer aan de hand is. Niks mis mee lijkt me om dan hier wat richtingen te krijgen, wat ideeen, dus kom maar op hoor. Ik zie dat inderdaad echt niet als etiketjes plakken e.d.
Bovendien wil ik ook nog eens benadrukken dat ik zelf ook erg thuis ben in de 'diagnose-wereld', dus ook niet zomaar dingen aannneem en weet waar ik het over heb.
Fijn in elk geval, dat je (jullie) meedenken met ons.
@Matamata; ik wil best nog komen vertellen hoe het hem vergaat, alleen wanneer dat zal zijn...?
Nogmaals bedankt allemaal!
@Lonbonton; het is natuurlijk lekker veilig om eerst allerlei dingen via het internet te lezen, dan direct één of andere praktijk in te wandelen en precies daarom denk ik ook dat er niks mis is met het ons hier vast te orienteren. En misschien een beetje 'wennen' aan het idee dat er wellicht meer aan de hand is. Niks mis mee lijkt me om dan hier wat richtingen te krijgen, wat ideeen, dus kom maar op hoor. Ik zie dat inderdaad echt niet als etiketjes plakken e.d.
Bovendien wil ik ook nog eens benadrukken dat ik zelf ook erg thuis ben in de 'diagnose-wereld', dus ook niet zomaar dingen aannneem en weet waar ik het over heb.
Fijn in elk geval, dat je (jullie) meedenken met ons.
@Matamata; ik wil best nog komen vertellen hoe het hem vergaat, alleen wanneer dat zal zijn...?
Nogmaals bedankt allemaal!
woensdag 29 oktober 2008 om 15:26
quote:Digitalis schreef op 28 oktober 2008 @ 17:01:
Ohnee, dat wagelijke boek 'Het drama van het begaafde kind' is ook al genoemd. Het wordt zelfs een 'intelligent boek' genoemd. Dan bekruipt mij de gedachte: is de hele wereld gek geworden? Even tussendoor: Digi, ben wel benieuwd, wat vind je walgelijk aan dit boek?
Ohnee, dat wagelijke boek 'Het drama van het begaafde kind' is ook al genoemd. Het wordt zelfs een 'intelligent boek' genoemd. Dan bekruipt mij de gedachte: is de hele wereld gek geworden? Even tussendoor: Digi, ben wel benieuwd, wat vind je walgelijk aan dit boek?
woensdag 29 oktober 2008 om 17:33
Bananinha, ik ben het 300% met je eens! Via een forum etiketjes plakken op een kort stukje tekst is misschien niet zo genuanceerd (zie ook de variatie in etiketjes die voorbijkomen) maar wanneer iemand 'in het echte leven' een etiketje krijgt, biedt dat ook handvatten om grip, informatie en steun te krijgen.
Als eerder geschreven ook hier een broertje met PDD-NOS. Hij is pas op zijn 24e gediagnosticeerd, deels uit vrees voor het etiketje, maar achteraf gezien had dat ook jaren eerder gekund en dan had iedereen daar meer aan gehad, hij, maar ook wij als familie. Zoals Bananinha ook schrijft begreep ik, als zus, mijn broertje meestal niet, en ik heb er nog steeds moeite mee, maar het is wel makkelijker geworden door de informatie die ik nu heb kunnen opzoeken. Wij, als andere gezinsleden, moeten nu ook weer leren om op een normalere manier met hem om te gaan dan dat we ons stiekem (en uit onwetendheid?) hebben 'aangeleerd'.
Broertje heeft danwel PDD-NOS maar hij is niet gek, niet raar, niet onsociaal, het is juist een hele gevoelige, lieve, technisch begaafde, leergierige jongen en met zijn etiketje is het makkelijker om hem te helpen bij alle twijfels die hij heeft over keuzes die hij moet of wil maken.
Julliette en vriend, sorry voor een korte kaping van jullie topic. Heel veel succes gewenst!
Als eerder geschreven ook hier een broertje met PDD-NOS. Hij is pas op zijn 24e gediagnosticeerd, deels uit vrees voor het etiketje, maar achteraf gezien had dat ook jaren eerder gekund en dan had iedereen daar meer aan gehad, hij, maar ook wij als familie. Zoals Bananinha ook schrijft begreep ik, als zus, mijn broertje meestal niet, en ik heb er nog steeds moeite mee, maar het is wel makkelijker geworden door de informatie die ik nu heb kunnen opzoeken. Wij, als andere gezinsleden, moeten nu ook weer leren om op een normalere manier met hem om te gaan dan dat we ons stiekem (en uit onwetendheid?) hebben 'aangeleerd'.
Broertje heeft danwel PDD-NOS maar hij is niet gek, niet raar, niet onsociaal, het is juist een hele gevoelige, lieve, technisch begaafde, leergierige jongen en met zijn etiketje is het makkelijker om hem te helpen bij alle twijfels die hij heeft over keuzes die hij moet of wil maken.
Julliette en vriend, sorry voor een korte kaping van jullie topic. Heel veel succes gewenst!
woensdag 29 oktober 2008 om 19:47
quote:Soundpost schreef op 29 oktober 2008 @ 15:26:
[...]
Even tussendoor: Digi, ben wel benieuwd, wat vind je walgelijk aan dit boek?
Nou, het hele zogenaamde drama van mensen die dan weer zogenaamd HSP zijn. Ik vind het zo'n 'kijk ons eens veel specialer zijn dan de rest en oh oh oh wat moeilijk is dat toch'-geneuzel. Ik vond het dus drie keer niets.
Bananinha, ik heb niets tegen diagnosticeren. Door een deskundige, that is. Daar moet je dus heen als je iets vermoed. En ja, een psychiater is daar bij uitstek geschikt voor. Een psychiater biedt trouwens ook therapie, maar hij kijkt ook naar wat er eventueel gedaan kan worden met medicatie. Bovendien helpt het wel voor sterk rationele mensen om eerder naar een arts te gaan dan naar een -loog. Daarom zou ik eerder kiezen voor een pscyhiater.
[...]
Even tussendoor: Digi, ben wel benieuwd, wat vind je walgelijk aan dit boek?
Nou, het hele zogenaamde drama van mensen die dan weer zogenaamd HSP zijn. Ik vind het zo'n 'kijk ons eens veel specialer zijn dan de rest en oh oh oh wat moeilijk is dat toch'-geneuzel. Ik vond het dus drie keer niets.
Bananinha, ik heb niets tegen diagnosticeren. Door een deskundige, that is. Daar moet je dus heen als je iets vermoed. En ja, een psychiater is daar bij uitstek geschikt voor. Een psychiater biedt trouwens ook therapie, maar hij kijkt ook naar wat er eventueel gedaan kan worden met medicatie. Bovendien helpt het wel voor sterk rationele mensen om eerder naar een arts te gaan dan naar een -loog. Daarom zou ik eerder kiezen voor een pscyhiater.
woensdag 29 oktober 2008 om 20:17
Het is niet helemaal waar wat je zegt hoor Digi; je kunt echt niet zomaar terecht bij een psychiater. Daarvoor moeten duidelijke redenen en doorverwijzingen zijn namelijk.
Ik vind trouwens wel dat je wat kort door de bocht overkomt als je mensen die zich kunnen vinden in de HSP-omschrijving een beetje onderuit haalt door hun gevoel als 'geneuzel' te betitelen. Vind ik niet fair. Dat jij er helemaal niks mee hebt dat mag natuurlijk, maar misschien is het handiger en zuiverder als je het bij jezelf houdt ipv risico te lopen andere te kwetsen?
Ik vind trouwens wel dat je wat kort door de bocht overkomt als je mensen die zich kunnen vinden in de HSP-omschrijving een beetje onderuit haalt door hun gevoel als 'geneuzel' te betitelen. Vind ik niet fair. Dat jij er helemaal niks mee hebt dat mag natuurlijk, maar misschien is het handiger en zuiverder als je het bij jezelf houdt ipv risico te lopen andere te kwetsen?
woensdag 29 oktober 2008 om 20:17
quote:Digitalis schreef op 29 oktober 2008 @ 19:47:
[...]
Nou, het hele zogenaamde drama van mensen die dan weer zogenaamd HSP zijn. Ik vind het zo'n 'kijk ons eens veel specialer zijn dan de rest en oh oh oh wat moeilijk is dat toch'-geneuzel. Ik vond het dus drie keer niets.
Dat kan natuurlijk, dat het boek je niet aanspreekt. Maar het gaat niet over zogenaamde HSP (die term bestond nog niet eens in de jaren '80) maar over de gevolgen van kindermishandeling en hoe (emotioneel) begaafde kinderen zich aanpassen binnen disfunctionele gezinnen en zichzelf aanleren alles te verbergen en de schone schijn op te houden. Was behoorlijk baanbrekend in die tijd, helemaal omdat er nauwelijks aandacht was voor mishandeling en de gevolgen daarvan, dus alleen al uit historisch oogpunt vind ik het interessant. Wilde ik toch even zeggen
Maar goed, sorry voor de off-topics verder
[...]
Nou, het hele zogenaamde drama van mensen die dan weer zogenaamd HSP zijn. Ik vind het zo'n 'kijk ons eens veel specialer zijn dan de rest en oh oh oh wat moeilijk is dat toch'-geneuzel. Ik vond het dus drie keer niets.
Dat kan natuurlijk, dat het boek je niet aanspreekt. Maar het gaat niet over zogenaamde HSP (die term bestond nog niet eens in de jaren '80) maar over de gevolgen van kindermishandeling en hoe (emotioneel) begaafde kinderen zich aanpassen binnen disfunctionele gezinnen en zichzelf aanleren alles te verbergen en de schone schijn op te houden. Was behoorlijk baanbrekend in die tijd, helemaal omdat er nauwelijks aandacht was voor mishandeling en de gevolgen daarvan, dus alleen al uit historisch oogpunt vind ik het interessant. Wilde ik toch even zeggen
Maar goed, sorry voor de off-topics verder
dinsdag 4 november 2008 om 16:17
Hoi, lees hier mee en tja viel me wat op. Je zegt je vriend stelt zich doelen en gaat er helemaal voor en dat lukt hem dan ook. Is het wellicht zo dat hij "makkelijke"doelen stelt, waarbij hij de uitkomst al weet. En daar dan uiteindelijk geen voldoening uithaalt??Waarom bijvoorbeeld zich dan niet tot doel stellen zijn sociale kant te verbeteren?/ Ik noem maar een voorbeeld...
dinsdag 4 november 2008 om 17:05
quote:wolkje8 schreef op 04 november 2008 @ 16:17:
Hoi, lees hier mee en tja viel me wat op. Je zegt je vriend stelt zich doelen en gaat er helemaal voor en dat lukt hem dan ook. Is het wellicht zo dat hij "makkelijke"doelen stelt, waarbij hij de uitkomst al weet. En daar dan uiteindelijk geen voldoening uithaalt??Waarom bijvoorbeeld zich dan niet tot doel stellen zijn sociale kant te verbeteren?/ Ik noem maar een voorbeeld...
Makkelijk zijn ze niet zozeer, maar natuurlijk zijn het wel zaken die hij leuk vindt te doen, of waar hij uitdaging in ziet. Meestal iets sportiefs dus.
Hij beseft dat hj aan zijn sociale vaardigheden moet werken om dingen te veranderen, maar hij weet niet hoe. Dat is het 'm nu net.
Hoi, lees hier mee en tja viel me wat op. Je zegt je vriend stelt zich doelen en gaat er helemaal voor en dat lukt hem dan ook. Is het wellicht zo dat hij "makkelijke"doelen stelt, waarbij hij de uitkomst al weet. En daar dan uiteindelijk geen voldoening uithaalt??Waarom bijvoorbeeld zich dan niet tot doel stellen zijn sociale kant te verbeteren?/ Ik noem maar een voorbeeld...
Makkelijk zijn ze niet zozeer, maar natuurlijk zijn het wel zaken die hij leuk vindt te doen, of waar hij uitdaging in ziet. Meestal iets sportiefs dus.
Hij beseft dat hj aan zijn sociale vaardigheden moet werken om dingen te veranderen, maar hij weet niet hoe. Dat is het 'm nu net.
dinsdag 4 november 2008 om 17:34
Ja dat snap ik, maar denk dat hij hier uiteindelijk meer voldoening uithaalt en wellicht ook meer verdieping in zijn leven krijgt, de zin? Tja door toch te kijken hoe andere mensen het doen, jij het doet, lezen..iig er voor openstaan en het niet omdat het dus niet bekend is het te laten, maak er die uitdaging van..? En sorry voor dit maar iemand die zich al zo lang leeg voelt en liever sleutelen,niet intereseren van andermans verhalen enz.. als kind, mist inderdaad de vaardigheden een aansluiting te vinden met "de wereld en de mensen"en heeft wellicht te weinig handvaten/voorbeelden/aandacht gekregen? of toch een lichte vorm van autisme, maar daar is toch niks mis mee? Beter weten en uitzoeken wat er aan de hand is dan aanmodderen???
dinsdag 4 november 2008 om 18:00
Ik weet het, ik weet het; natuurlijk zullen er uiteindelijk stappen moeten worden ondernomen. Maar vergeet niet dat dit heel vers is, hij heeft het pas recent uitgesproken naar me. Hij moddert niet aan, hij maakt het bespreekbaar, waar ik al erg blij mee ben!
En natuurlijk kan het zoiets zijn Wolkje, zou mij ook niets verbazen trouwens, maar ik verwacht niet van hem dat hij linea recta naar een arts stapt. Dat is een hele stap.
En natuurlijk kan het zoiets zijn Wolkje, zou mij ook niets verbazen trouwens, maar ik verwacht niet van hem dat hij linea recta naar een arts stapt. Dat is een hele stap.
woensdag 5 november 2008 om 09:43
quote:julliette schreef op 04 november 2008 @ 18:00:
Ik weet het, ik weet het; natuurlijk zullen er uiteindelijk stappen moeten worden ondernomen. Maar vergeet niet dat dit heel vers is, hij heeft het pas recent uitgesproken naar me. Hij moddert niet aan, hij maakt het bespreekbaar, waar ik al erg blij mee ben!
En natuurlijk kan het zoiets zijn Wolkje, zou mij ook niets verbazen trouwens, maar ik verwacht niet van hem dat hij linea recta naar een arts stapt. Dat is een hele stap.
hoe ervaar jij zelf je vriend eigenlijk? hoelang zijn jullie samen?
is dit een complete verrassing voor je?
Ik weet het, ik weet het; natuurlijk zullen er uiteindelijk stappen moeten worden ondernomen. Maar vergeet niet dat dit heel vers is, hij heeft het pas recent uitgesproken naar me. Hij moddert niet aan, hij maakt het bespreekbaar, waar ik al erg blij mee ben!
En natuurlijk kan het zoiets zijn Wolkje, zou mij ook niets verbazen trouwens, maar ik verwacht niet van hem dat hij linea recta naar een arts stapt. Dat is een hele stap.
hoe ervaar jij zelf je vriend eigenlijk? hoelang zijn jullie samen?
is dit een complete verrassing voor je?
