Zou er iets mis kunnen zijn?

Ik weet niet zo goed hoe ik deze topic moet beginnen, maar ik hoop hier steun en misschien wel adviezen te krijgen.

Ik schrijf dit mede voor mijn vriend en de topictitel zegt dan al een hoop over de inhoud: wat is er mis hem hem?



Gisteravond was het zo emotioneel, dat ik er meer over wil schrijven hier.

Er lijkt namelijk iets 'mis' te zijn met hem, maar ondanks mijn (professionele) ervaring lukt het me niet te bedenken wát het dan is. Het komt te dichtbij, denk ik.



Het komt erop neer dat hij zich altijd erg leeg voelt, vanaf toen hij al heel erg jong was kan hij dit zich al zo herinneren. Hij deed als kind niet de gewone 'kinderdingen'; vond speeltuinen, de MACdonalds en pannenkoeken eten allemaal niet leuk, nee, hij sleutelde liever aan apparaten. Zijn vader keurde dit altijd af, en er werd dus altijd ook hard tegen hem opgetreden. Hij noemt het zelf als nooit iets fout kunnen doen en een erg dominante vader.



Buiten dit heeft hij ook nooit vriendjes gehad, toen hij klein was niet, maar tot op heden ook nog niet. Hij voelt zich ook erg alleen hierin en vraagt zich af of dit normaal is. Eigenlijk werd hij altijd een beetje gebruikt door anderen, alleen als er iets bij hem te halen viel dan waren de 'vriendjes' tijdelijk in beeld.



Hij denkt zelf dat hij geen vrienden heeft omdat heel veel dingen die gezegd worden langs hem heen gaan; concentratievermogen lijkt er niet te zijn, maar ook zegt hij zich nauwelijks te interesseren in verhalen van anderen. Belangrijk punt is ook dat hij de grapjes/lol die anderen maken bijna nooit snapt.



Eigenlijk komt hij heel sociaal wenselijk over, nadat hij me dit alles heeft verteld. Hij kent veel mensen, maar een praatje met ze maken als hij ze tegenkomt vermijdt hij liever, omdat hij zegt gewoon niet te weten wát hij moet zeggen. Soms lukt het hem wel, maar hij er niks aan om uberhaupt met de ander te spreken.



Hij zegt zelf dat hij nergens zin in heeft en dit ook altijd zo heeft ervaren. Hij is snel op dingen uitgekeken.

Momenteel werkt hij, gewoon, omdat het moet en hij vindt het zelf een flutbaantje. Hij zou niet weten wat hij 'later wil worden', maar is wel echt een topsporter. Daar is hij dan ook echt bijna altijd mee bezig. In korte tijd heeft hij gepresteerd te kunnen spelen binnen een team waar een ander never nooit binnen zou komen. Binnenkort zal hij zelfs waarschijnlijk internationaal kunnen sporten. Vindt ie allemaal leuk, maar echt een kick lijkt het hem niet te geven. (terwijl anderen kunnen denken; wow!) Hij is bang dat het al snel weer 'te makkelijk' wordt voor hem.



Pff, wat kan ik er nog meer over schrijven.. ik denk dat dit eventjes voldoende is. Er schieten me vast nog meer dingen te binnen.

Ik ben in elk geval benieuwd naar jullie reactie. Ik heb nogal een katerig gevoel overgehouden aan gisteravond, hij was zo open, maar ook zo vol verdriet.

Geeft niet hoor Wolkje!



@ Stoeptegel: Het komt niet echt als verrassing nee, maar omdat het gewoon iets is wat erg dichtbij komt nu (hij is mijn vriend!) heb ik er mijn ogen misschien meer voor gesloten, of gedacht dat het wel los zou lopen. Maar nu, na een half jaar, leer je elkaar beter kennen, ontstaat er meer diepgang in onze relatie en kan ik alles misschien wat meer plaatsen.



Hij is op een bepaald gebied niet mijn type; ik ben in veel opzichten anders dan hij (namelijk wel dat sociale karakter) en dat valt op, maar daarentegen bestaat er zo'n grote onbeschrijflijke liefde tussen ons. Ik kan er nauwelijks woorden aan geven. Het is een gevoel. Ik voel dat hij me waardeert, dat ik hem voor 100% kan vertrouwn en hij er altijd voor me is. Dat heb ik lang niet altijd van mijn ex-vriendjes gekregen, dus vind ik dit gevoel heel veel waard.

Wat heet een perfecte relatie hè?

Deze topic is inmiddels nogal naar beneden gezakt, maar ik wil even van me afschrijven, zit er namelijk behoorlijk doorheen..

Na een paar daagjes weg te zijn geweest met mijn vriend ben ik echt compleet in de war; door 24/7 met elkaar te zijn word ik natuurlijk dubbel zo hard geconfronteerd met ons, als stel. En ik weet het niet meer! Het was zo romantisch, fijn, gezellig, rustig, liefdevol en puur, maar tegelijkertijd zetten zoveel andere dingen me zo aan het denken. Films die hij niet snapt (opmerkingen waarvan ik denk: ), woorden die hij niet kent, zijn gedrag naar andere mensen (beetje de plank misslaand, een ongemakkelijke houding etc.). Ik voel me er niet fijn bij. Zijn ongemak wordt mijn ongemak en ik raak er prikkelbaar van (geheel oneerlijk weer naar hem toe vind ik, wat me dan ook weer pijn doet). En mijn pijn wordt weer zijn pijn en zo troosten we elkaar.

Hij ziet zijn beperkingen, want zo is het, dat weet ik echt zeker. Hij heeft er last van en het raakt hem nog meer dat ik er ook last van begin te krijgen. We kunnen het wel met elkaar bespreken en er komt steeds meer boven tafel. Ik hou van hem, maar heb ook met hem te doen. Buiten dat er iets mis zou kunnen zijn vind ik hem verwaarloosd. Verwaarloosd in zijn jeugd, waar hij zich nog altijd geen raad mee weet. Ik hoor het aan met tranen in mijn ogen en weet bij God niet wat ik ermee moet. Ik denk namelijk dat, buiten dat ik naar hem kan luisteren, zelf actie moet ondernemen.

Even dacht ik een paar dagen terug dat dit alles de druppel was. Dat ik mijn eigen pad weer zou gaan kiezen en mijn eigen leven weer op zou gaan pakken. Zonder hem. Even dacht ik dat dat echt het allerbeste was; het voor mezelf kiezen.

Maar na weer een erg pijnlijk gesprek voel ik dat ik er voor hem wil zijn, ik wil hem niet in de steek laten, want zo voel ik dat dan, omdat ik weet dat hij dat zo voelt. Hij heeft me nodig denk ik. Misschien kom ik wel gigantisch in de knoei met dit verantwoordelijkheidsgevoel, maar wat moet ik dan? Ik ben ook zo gek op hem.

Ik weet het echt niet meer..