Psyche
alle pijlers
zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar
zondag 5 maart 2017 om 16:43
Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
dinsdag 14 maart 2017 om 07:34
quote:LotteL schreef op 13 maart 2017 @ 23:38:
Ik vind het best wel moeilijk om te lezen dat ik denk de situatie helder te zien, maar dat totaal niet strookt met wat jullie schrijven.
Dat maakt me moedeloos en enorm verdrietig
Wat maakt je precies zo moedeloos en enorm
verdrietig? Dat wij andere dingen in jouw posts lezen dan wat jij ons eigenlijk wil zeggen? Denk je dat wij het goed zien, of zitten we er voor jouw gevoel helemaal naast? Zijn het eye-openers voor je, of heb je het gevoel dat jij je nu tegen ons moet verdedigen?
Ik hoop dat je kunt zien dat wij hier tegen de AN strijden, en niet tegen jou. Wij blijven hier schrijven omdat we in jou geloven en omdat we er rotsvast van overtuigd zijn dat jij jouw ziekte weer de baas kunt worden.
Ik vind het best wel moeilijk om te lezen dat ik denk de situatie helder te zien, maar dat totaal niet strookt met wat jullie schrijven.
Dat maakt me moedeloos en enorm verdrietig
Wat maakt je precies zo moedeloos en enorm
verdrietig? Dat wij andere dingen in jouw posts lezen dan wat jij ons eigenlijk wil zeggen? Denk je dat wij het goed zien, of zitten we er voor jouw gevoel helemaal naast? Zijn het eye-openers voor je, of heb je het gevoel dat jij je nu tegen ons moet verdedigen?
Ik hoop dat je kunt zien dat wij hier tegen de AN strijden, en niet tegen jou. Wij blijven hier schrijven omdat we in jou geloven en omdat we er rotsvast van overtuigd zijn dat jij jouw ziekte weer de baas kunt worden.
dinsdag 14 maart 2017 om 08:03
Dat je het niet helder ziet zelf hoort ook bij de ziekte. Ik heb in zekere zin hetzelfde gehad toen ik depressief was. Ik zat in die werkelijkheid en kon er pas veel later, toen ik daar echt uit was, helder naar kijken. Ik denk dus dat je ook moet proberen te accepteren dat jij nu nog niet in staat bent helder naar de situatie / jezelf te kijken. Dat is niet iets om jezelf kwalijk te nemen. Hulpverleners helpen je daarmee. En wij hier een klein beetje misschien
dinsdag 14 maart 2017 om 08:45
Ook vraag ik me af waarom de verpleging überhaupt met jou over calorieën praat, hoeveel er in je (sonde) voeding zitten. In plaats daarvan zouden ze, waarschijnlijk jouw vraag daarover, beter kunnen beantwoorden met;
Hier zit kalium in, dat is nodig voor je hart
Hier zit vit a b c d etc in die helpen om dat en dat weer gezond te krijgen.
De pasta/rijst/aardappels doen dit voor je lichaam en je groenten dat.
Want je moet voeding gaan zien voor wat het is, brandstof voor je lichaam, en niet vergif en een bom calorieën.
Hier zit kalium in, dat is nodig voor je hart
Hier zit vit a b c d etc in die helpen om dat en dat weer gezond te krijgen.
De pasta/rijst/aardappels doen dit voor je lichaam en je groenten dat.
Want je moet voeding gaan zien voor wat het is, brandstof voor je lichaam, en niet vergif en een bom calorieën.
dinsdag 14 maart 2017 om 08:48
quote:swifty schreef op 14 maart 2017 @ 06:39:
Kan je anders voor jezelf oefenen hoe iemand zonder anorexia kijkt tegen sondevoeding, wat die zou zeggen, en leg dat naast hoe jij hierover denkt en voelt. Probeer te zien wat anorexia denken is en wat denken is zonder dat de an spreekt. Zodat je kan kijken naar an zonder dat jij het bent. Dus jezelf losmaken van deze patronen en ziekte.
Bijvoorbeeld, 90 minuten fietsen per dag, wanneer doe je dit en wat zijn de basisvoorwaarden om zo lang te fietsen, wat heeft je lichaam nodig. En wat zal an zeggen wanneer je dit moet doen en met welke combinatie? Jij vindt het nu nog ok om zoveel elke dag te fietsen met een bmi van 15 en geen voedingsstoffen. Dat is an aan het woord. Een gezonde mind zal zeggen, als je zoveel actief bent heb je goede en genoeg calorieen nodig om voldoende energie te hebben om deze actviteit uit te voeren, dus gezond normaal en wellicht meer dan gemiddeld brandstof. Zodra je kan denken zonder de an mind, en keuzes maakt zonder an visie, dan ben je op stap naar genezing. Je moet leren inzien dat wat je doet en voelt, an is die aan het woord is, of jij gezond zoals vroeger voor je an had. Dan kan je nee zeggen tegen an. Nu voelt het alsof je nee tegen jezelf zegt omdat je teveel vereenzelvigd met de an. En dat maakt het zo zwaar, en dit is niet de oplossing hoor, maar kan wellicht helpen te zien, oh dit is an aan het woord. Mag die achter het stuur of probeer ik een gezonder patroon de controle te geven.
Het is maar een ideetje hoor.
Denk echt dat het beste is dat je snel goede begeleiding en therapie heb geregeld zodat je weer wat verder komt op je pad naar genezing.
Heel erg bedankt voor je tips.. ga er vandaag mee aan de slag. Hopelijk helpt het me tot inzicht komen hoe mijn AN denken de realiteit vertroebelt.
Zelf weet ik ook niet zo goed wie ik ben zonder AN. Praktisch gezien ken ik mezelf alleen maar zo en kan me niet meer goed indenken hoe ik bv in groep 8 met eten omging toen de AN nog niet aanwezig was. Door de jaren heen is het helemaal geintegreerd in alles wat ik doe en wie ik ben, waardoor bepaalde dingen normaal lijken.
Wat ik ook lastig of raar vind is dat ik al een hele lange tijd met een erg leuke jongen uit mijn klas aan het daten ben. Hem lijkt het niet te storen dat ik ondergewicht heb, behalve tijdens de seks, dan is ie bang dat ik breek ; ).
Ben niet bang om hem kwijt te raken als ik aankom, maar dat hij me nog steeds mooi en aantrekkelijk vindt voedt de AN eerlijk gezegd wel een beetje. Hij bevestigd mij in mijn gedachte over het mooie van zichtbare botten.
Ik voel me mooi bij hem, ook al ben ik nu meer bot dan vlees.
Kan je anders voor jezelf oefenen hoe iemand zonder anorexia kijkt tegen sondevoeding, wat die zou zeggen, en leg dat naast hoe jij hierover denkt en voelt. Probeer te zien wat anorexia denken is en wat denken is zonder dat de an spreekt. Zodat je kan kijken naar an zonder dat jij het bent. Dus jezelf losmaken van deze patronen en ziekte.
Bijvoorbeeld, 90 minuten fietsen per dag, wanneer doe je dit en wat zijn de basisvoorwaarden om zo lang te fietsen, wat heeft je lichaam nodig. En wat zal an zeggen wanneer je dit moet doen en met welke combinatie? Jij vindt het nu nog ok om zoveel elke dag te fietsen met een bmi van 15 en geen voedingsstoffen. Dat is an aan het woord. Een gezonde mind zal zeggen, als je zoveel actief bent heb je goede en genoeg calorieen nodig om voldoende energie te hebben om deze actviteit uit te voeren, dus gezond normaal en wellicht meer dan gemiddeld brandstof. Zodra je kan denken zonder de an mind, en keuzes maakt zonder an visie, dan ben je op stap naar genezing. Je moet leren inzien dat wat je doet en voelt, an is die aan het woord is, of jij gezond zoals vroeger voor je an had. Dan kan je nee zeggen tegen an. Nu voelt het alsof je nee tegen jezelf zegt omdat je teveel vereenzelvigd met de an. En dat maakt het zo zwaar, en dit is niet de oplossing hoor, maar kan wellicht helpen te zien, oh dit is an aan het woord. Mag die achter het stuur of probeer ik een gezonder patroon de controle te geven.
Het is maar een ideetje hoor.
Denk echt dat het beste is dat je snel goede begeleiding en therapie heb geregeld zodat je weer wat verder komt op je pad naar genezing.
Heel erg bedankt voor je tips.. ga er vandaag mee aan de slag. Hopelijk helpt het me tot inzicht komen hoe mijn AN denken de realiteit vertroebelt.
Zelf weet ik ook niet zo goed wie ik ben zonder AN. Praktisch gezien ken ik mezelf alleen maar zo en kan me niet meer goed indenken hoe ik bv in groep 8 met eten omging toen de AN nog niet aanwezig was. Door de jaren heen is het helemaal geintegreerd in alles wat ik doe en wie ik ben, waardoor bepaalde dingen normaal lijken.
Wat ik ook lastig of raar vind is dat ik al een hele lange tijd met een erg leuke jongen uit mijn klas aan het daten ben. Hem lijkt het niet te storen dat ik ondergewicht heb, behalve tijdens de seks, dan is ie bang dat ik breek ; ).
Ben niet bang om hem kwijt te raken als ik aankom, maar dat hij me nog steeds mooi en aantrekkelijk vindt voedt de AN eerlijk gezegd wel een beetje. Hij bevestigd mij in mijn gedachte over het mooie van zichtbare botten.
Ik voel me mooi bij hem, ook al ben ik nu meer bot dan vlees.
dinsdag 14 maart 2017 om 08:58
quote:-NummerZoveel- schreef op 14 maart 2017 @ 07:34:
[...]
Wat maakt je precies zo moedeloos en enorm
verdrietig? Dat wij andere dingen in jouw posts lezen dan wat jij ons eigenlijk wil zeggen? Denk je dat wij het goed zien, of zitten we er voor jouw gevoel helemaal naast? Zijn het eye-openers voor je, of heb je het gevoel dat jij je nu tegen ons moet verdedigen?
Ik hoop dat je kunt zien dat wij hier tegen de AN strijden, en niet tegen jou. Wij blijven hier schrijven omdat we in jou geloven en omdat we er rotsvast van overtuigd zijn dat jij jouw ziekte weer de baas kunt worden.
Wat me moedeloos en verdrietig maakt, is enerzijds dat ik bang ben dat jullie het groter maken dan het is, anderzijds dat ik de ernst toch niet helemaal zie.
Natuurlijk weet ik dat ik een dieptepunt heb bereikt, maar op dit gewicht voelt het alsof het wel meevalt. In mijn optiek ben ik pas echt ziek als ik weer rond 13.5 zit. Dan ben ik pas echt dun en is het slecht voor mijn lijf. Maar niet zoals nu dat ik ruim boven de 15 zit en alweer richting 16 ga. Meestal stabiliseer ik rond bmi 17 dus in mijn ogen zit ik vrij snel weer op gezond gewicht. Waarom moet er dan zo dramatisch gehandeld worden? Zodra mn kalium weer hersteld is zijn die hartritmestoornissen ook weer voorbij, dan zit ik een stuk hoger in gewicht en kan ik alles weer oppakken wat ik nu moet laten voor mn gevoel.
Volgens mij is de enige reden dat ik aan die klotepaal gemonitord word alleen zodat ik niet ga bewegen, als in lopen oid. Eerder kreeg ik zo'n kastje waarmee ik wel mocht lopen en toen was mn bmi 13.5
De AN voelt zich in het nauw gedreven en zelfs mn moeder begint als vijand te voelen. Vanochtend weer een conflict via de telefoon. Ze wil niks horen over geklaag over die sonde en de hoeveelheid die ik snachts krijg toegediend. Ze is ook nog steeds boos en teleurgesteld. Maar ik moet wel altijd naar haar luisteren als ee wat is. Vandaag hoeft ze ook niet bij mij langs te komen. Ben liever alleen.
[...]
Wat maakt je precies zo moedeloos en enorm
verdrietig? Dat wij andere dingen in jouw posts lezen dan wat jij ons eigenlijk wil zeggen? Denk je dat wij het goed zien, of zitten we er voor jouw gevoel helemaal naast? Zijn het eye-openers voor je, of heb je het gevoel dat jij je nu tegen ons moet verdedigen?
Ik hoop dat je kunt zien dat wij hier tegen de AN strijden, en niet tegen jou. Wij blijven hier schrijven omdat we in jou geloven en omdat we er rotsvast van overtuigd zijn dat jij jouw ziekte weer de baas kunt worden.
Wat me moedeloos en verdrietig maakt, is enerzijds dat ik bang ben dat jullie het groter maken dan het is, anderzijds dat ik de ernst toch niet helemaal zie.
Natuurlijk weet ik dat ik een dieptepunt heb bereikt, maar op dit gewicht voelt het alsof het wel meevalt. In mijn optiek ben ik pas echt ziek als ik weer rond 13.5 zit. Dan ben ik pas echt dun en is het slecht voor mijn lijf. Maar niet zoals nu dat ik ruim boven de 15 zit en alweer richting 16 ga. Meestal stabiliseer ik rond bmi 17 dus in mijn ogen zit ik vrij snel weer op gezond gewicht. Waarom moet er dan zo dramatisch gehandeld worden? Zodra mn kalium weer hersteld is zijn die hartritmestoornissen ook weer voorbij, dan zit ik een stuk hoger in gewicht en kan ik alles weer oppakken wat ik nu moet laten voor mn gevoel.
Volgens mij is de enige reden dat ik aan die klotepaal gemonitord word alleen zodat ik niet ga bewegen, als in lopen oid. Eerder kreeg ik zo'n kastje waarmee ik wel mocht lopen en toen was mn bmi 13.5
De AN voelt zich in het nauw gedreven en zelfs mn moeder begint als vijand te voelen. Vanochtend weer een conflict via de telefoon. Ze wil niks horen over geklaag over die sonde en de hoeveelheid die ik snachts krijg toegediend. Ze is ook nog steeds boos en teleurgesteld. Maar ik moet wel altijd naar haar luisteren als ee wat is. Vandaag hoeft ze ook niet bij mij langs te komen. Ben liever alleen.
dinsdag 14 maart 2017 om 09:03
quote:elfje26 schreef op 14 maart 2017 @ 08:45:
Ook vraag ik me af waarom de verpleging überhaupt met jou over calorieën praat, hoeveel er in je (sonde) voeding zitten. In plaats daarvan zouden ze, waarschijnlijk jouw vraag daarover, beter kunnen beantwoorden met;
Hier zit kalium in, dat is nodig voor je hart
Hier zit vit a b c d etc in die helpen om dat en dat weer gezond te krijgen.
De pasta/rijst/aardappels doen dit voor je lichaam en je groenten dat.
Want je moet voeding gaan zien voor wat het is, brandstof voor je lichaam, en niet vergif en een bom calorieën.
Was vooral de dietist met wie ik dat gesprek heb gehad. En ik eis dan alle info. Ze pompen de hele nacht die zooi naar binnen, dan vind ik dat ik mag weten hoeveel en hoelang.
Vind het sowieso niet prettig dat het in de nacht wordt gedaan, maar zij zegt dat mn lijf snachts die voeding nodig heeft om de nacht door te komen. Het wordt allemaal zo over dramatisch gebracht en dat snap ik niet. Ik ga heus niet dood als ik snachts geen 1000 kcal binnen krijg, hiervoor ben ik toch ook niet dood gegaan?
Ik probeer vaste voeding als medicijn te zien voor een ziek lichaam, maar die klote sonde maakt dat ik constant gefrustreerd ben en tegen dat ding en de mensen om me heen aan het trappen ben. Daarom wilde ik zooo graag die 1000 kcal in vaste voeding om dit te voorkomen.
Ook vraag ik me af waarom de verpleging überhaupt met jou over calorieën praat, hoeveel er in je (sonde) voeding zitten. In plaats daarvan zouden ze, waarschijnlijk jouw vraag daarover, beter kunnen beantwoorden met;
Hier zit kalium in, dat is nodig voor je hart
Hier zit vit a b c d etc in die helpen om dat en dat weer gezond te krijgen.
De pasta/rijst/aardappels doen dit voor je lichaam en je groenten dat.
Want je moet voeding gaan zien voor wat het is, brandstof voor je lichaam, en niet vergif en een bom calorieën.
Was vooral de dietist met wie ik dat gesprek heb gehad. En ik eis dan alle info. Ze pompen de hele nacht die zooi naar binnen, dan vind ik dat ik mag weten hoeveel en hoelang.
Vind het sowieso niet prettig dat het in de nacht wordt gedaan, maar zij zegt dat mn lijf snachts die voeding nodig heeft om de nacht door te komen. Het wordt allemaal zo over dramatisch gebracht en dat snap ik niet. Ik ga heus niet dood als ik snachts geen 1000 kcal binnen krijg, hiervoor ben ik toch ook niet dood gegaan?
Ik probeer vaste voeding als medicijn te zien voor een ziek lichaam, maar die klote sonde maakt dat ik constant gefrustreerd ben en tegen dat ding en de mensen om me heen aan het trappen ben. Daarom wilde ik zooo graag die 1000 kcal in vaste voeding om dit te voorkomen.
dinsdag 14 maart 2017 om 09:06
quote:elfje26 schreef op 14 maart 2017 @ 08:52:
Ik denk dat deze jongen vooral heel verliefd is op jouw persoonlijkheid. Durf je er het gesprek met hem over aan? Weet hij dat je opgenomen bent? Hebben jullie het nooit over jouw AN gehad?
Ja C weet dat ik opgenomen ben, hij is wel opgelucht. Hij wil langskomen, maar ik wil niet dat ie me zo ziet.
Ik praat er niet echt over, met niemand eigenlijk. Iedereen weet wel dat ik AN heb, maar niemand praat erover of vraagt ernaar. Wat ik helemaal prima vind.
Op het moment dat ik erover praat word ik me er bewust van dat ik ziek ben en dat vermijd ik liever. Vandaar dat ik op school en met vrienden altijd de leuke vrolijke Lot ben die overal voor in is en ook gewoon mee eet. Maar niemand weet hoe ik thuis of na een etentje ben.
Ik denk dat deze jongen vooral heel verliefd is op jouw persoonlijkheid. Durf je er het gesprek met hem over aan? Weet hij dat je opgenomen bent? Hebben jullie het nooit over jouw AN gehad?
Ja C weet dat ik opgenomen ben, hij is wel opgelucht. Hij wil langskomen, maar ik wil niet dat ie me zo ziet.
Ik praat er niet echt over, met niemand eigenlijk. Iedereen weet wel dat ik AN heb, maar niemand praat erover of vraagt ernaar. Wat ik helemaal prima vind.
Op het moment dat ik erover praat word ik me er bewust van dat ik ziek ben en dat vermijd ik liever. Vandaar dat ik op school en met vrienden altijd de leuke vrolijke Lot ben die overal voor in is en ook gewoon mee eet. Maar niemand weet hoe ik thuis of na een etentje ben.
dinsdag 14 maart 2017 om 09:13
Ik heb geen idee of het helpt lotte, maar stel dat je beste vriendin dit zou hebben met slaap; dat ze een kick krijgt van zo weinig mogelijk slapen en dat het haar een controlegevoel geeft. En dat als ze wakker wordt na 8 uur slapen ze zich vies voelt. Wat zou jij dan tegen haar zeggen? Hoe maak je haar duidelijk dat slaap niet haar vijand is, maar iets dat noodzakelijk is voor een gezond leven, iets dat mensen juist fijn vinden? En wat zou je doen als ze door blijft gaan met structureel 3 uur per nacht slapen? (3 op de noodzakelijke 8 versus in jouw geval maar 700 op de 2000 calorien). Als je haar gezondheid achteruit ziet gaan, en zij zelf ook, maar ze wil niet meer slapen. Ze wil eventueel wel met veel moeite 4 uur gaan slapen in plaats van 3, maar geen 6 want dat is niet realistisch. En als ze eenmaal in het ziekenhuis ligt ivm uitputting, ze zegt "ik had het niet zo ver moeten laten komen?" Hoe maak je haar duidelijk dat het niet is dat ze te vaak te kort heeft geslapen, maar dat haar hele houding tegenover slaap haar probleem is? En als ze zou zeggen: ik doe dit al 12 jaar zo, dus ik snap dat je schrikt maar voor mij is dit normaal?
Het is een beetje vreemde zeer hypotetische situatie, maar het komt mijns inziens het dichts in de buurt bij hoe jij op ons overkomt. En lees de eerste posts terug van nadat je de AN ter sprake brengt, met bovenstaande in je achterhoofd.
Het is een beetje vreemde zeer hypotetische situatie, maar het komt mijns inziens het dichts in de buurt bij hoe jij op ons overkomt. En lees de eerste posts terug van nadat je de AN ter sprake brengt, met bovenstaande in je achterhoofd.
dinsdag 14 maart 2017 om 09:21
Lotte, wat is er hemelsnaam voor nodig om jou in te laten zien dat je zelfmoord aan het plegen bent? Je ligt nota bene op de hartbewaking en aan een sonde omdat jouw hart niet meer goed klopt. Niemand doet dramatisch of blaast het op, het IS dramatisch en jouw situatie is zeer ernstig! De enige reden waarom jij nog niet dood bent, is omdat er op tijd is ingegrepen. Je hebt een goed kloppend hart nodig om in leven te blijven, en als dat hart niet goed functioneert, dan leef je op het randje tussen leven en dood!
dinsdag 14 maart 2017 om 09:41
Lot, wil je alsjeblieft, alsjeblieft proberen tot je door te laten dringen wat er steeds tegen je gezegd wordt hier?!
Makkelijk gezegd vanachter een schermpje, daar ben ik me echt wel van bewust, maar doe een poging in ieder geval 1 hak uit het zand te halen.
Niemand probeert jou tegen te werken, echt niet, júist niet
Makkelijk gezegd vanachter een schermpje, daar ben ik me echt wel van bewust, maar doe een poging in ieder geval 1 hak uit het zand te halen.
Niemand probeert jou tegen te werken, echt niet, júist niet
dinsdag 14 maart 2017 om 09:42
Als je nu zonder verdere behandeling weer je eigen leven in stapt ga je het niet redden, echt niet. An is veel te sterk op dit moment om haar te kunnen negeren. Je vervalt geheid in je oude patroon en dan ga je dus dood. Is ook een keuze he. Of je wel of niet het gevecht mat AN aangaat is ook een keuze. Het is niet makkelijk, het is loodzwaar. Dat realiseren wij ons echt wel. Wij schrijven omdat wij Lotte de moeite waard vinden om te steunen. We schoppen tegen AN.
dinsdag 14 maart 2017 om 09:47
Volgens mij is dat precies wat je nodig hebt.. je bewust zijn van je ziekte. Iets wat je niet goed ziet, kun je ook niet goed aanpakken. En dat is kut, en doet pijn, maar ik denk dat je die "klap" van besef nodig hebt om weer beter te kunnen worden.
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Ik hoop echt dat je er boven op komt.
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Ik hoop echt dat je er boven op komt.
dinsdag 14 maart 2017 om 10:18
Ha dappere Lotte,
ik lees al vanaf het begin mee. Wat heb je veel op je bordje. Ondanks dat je het niet wilde ivm controleverlies, heb je je toch op laten nemen. Dat is een begin, Lotte!
Ik heb zelf een eetstoornis (boulimia) en ik ben inmiddels al in de 40. Ik heb vroeger groepstherapie gehad bij Amarum, de afgelopen jaren 2 keer bij HC en vorig jaar bij Tactus individuele therapie. Door elke keer weer hulp te zoeken én zelfinzicht gaat het vrij goed. Mijn inziens heb je met een eetstoornis altijd terugvallen. Het zal altijd met ups en downs gaan als je het al zo lang hebt. Dat betekent niet dat je er niets mee kunt.
Nu is jouw situatie wel anders, want ik heb het nooit zo ver laten komen. Ik hoop ook zo dat je in kunt zien dat je gezondheid zoveel belangrijker is dan alles wat AN van je vraagt. Je hebt nog een heel leven voor je. Een leven met móóie dingen, want daar kun je zelf voor kiezen. Dat roer omgooien kun jij echt, zeker met de hulp die je nu krijgt. Daar is eerlijkheid voor nodig. En ja die confrontatie met al die overweldigende emoties is moeilijk. Maar niet onmogelijk.
Zet 'm op, Lotte!
ik lees al vanaf het begin mee. Wat heb je veel op je bordje. Ondanks dat je het niet wilde ivm controleverlies, heb je je toch op laten nemen. Dat is een begin, Lotte!
Ik heb zelf een eetstoornis (boulimia) en ik ben inmiddels al in de 40. Ik heb vroeger groepstherapie gehad bij Amarum, de afgelopen jaren 2 keer bij HC en vorig jaar bij Tactus individuele therapie. Door elke keer weer hulp te zoeken én zelfinzicht gaat het vrij goed. Mijn inziens heb je met een eetstoornis altijd terugvallen. Het zal altijd met ups en downs gaan als je het al zo lang hebt. Dat betekent niet dat je er niets mee kunt.
Nu is jouw situatie wel anders, want ik heb het nooit zo ver laten komen. Ik hoop ook zo dat je in kunt zien dat je gezondheid zoveel belangrijker is dan alles wat AN van je vraagt. Je hebt nog een heel leven voor je. Een leven met móóie dingen, want daar kun je zelf voor kiezen. Dat roer omgooien kun jij echt, zeker met de hulp die je nu krijgt. Daar is eerlijkheid voor nodig. En ja die confrontatie met al die overweldigende emoties is moeilijk. Maar niet onmogelijk.
Zet 'm op, Lotte!
dinsdag 14 maart 2017 om 10:26
Lotte, jouw vriend houdt van je en natuurlijk zegt hij dat hij jou mooi vindt. Vraag maar eens aan hem wat hij ervan zou vinden als jij een gezond gewicht zou hebben. Denk zomaar dat hij dolgelukkig is dan. Omdat jij dan gezond bent en nu ben je doodziek.
Een gezond gewicht is niet BMI 17, maar BMI 20. Dat jij vindt dat je 'gezond' bent op 17, zegt ook al genoeg. Je zit er ontzettend diep in. Niet raar na 12 jaar. Het is tijd om afscheid te nemen van je AN. Die heeft je leven lang genoeg overheerst, nu is het aan jou.
Een gezond gewicht is niet BMI 17, maar BMI 20. Dat jij vindt dat je 'gezond' bent op 17, zegt ook al genoeg. Je zit er ontzettend diep in. Niet raar na 12 jaar. Het is tijd om afscheid te nemen van je AN. Die heeft je leven lang genoeg overheerst, nu is het aan jou.
Life is short. Eat dessert first.
dinsdag 14 maart 2017 om 10:26
Lotte je houd je vast aan cijfers die niks zeggen. BMI 13 of 15 is voor jou een wereld van verschil. 15 is niet zo erg want in jouw ogen bijna 17 en dat vind jij gezond.
Ten eerste is bmi een indicatie, geen precieze wiskundige formule die aangeeft hoe het met je gezondheid gesteld is. Ik ben bevoordeeld sporter en een bmi geeft bij niet echt goed weer wat de verhoudingen zijn omdat ze niet uitgaan van mijn spiermassa. Dus laat dat hele bmi eens los en kijk naar de feiten. Je ligt op de cardio afdeling aan een sonde. Conclusie het gaat niet goed met je hart en je lijf. Jij denkt, Huh? Maar mijn bmi is niet eens laag hoe kan dat dan??? Omdat Lotte jij al 12 jaar een aanslag pleegt op je lijf. En daarbij is een bmi 17 ook nog steeds niet een gezond gewicht, slecht uit de gevarenzone.
Dus vergeet die getallen en leer eens luisteren naar de artsen.
Je zegt je wilt niet praten over an want dan moet je inzien dat je ziek bent.
Halleluja, ja inderdaad! Je bent ziek, ga er over praten en ga het geloven want het is echt waar. Je doet aan struisvogel politiek.
Ik snap dat je nauwelijks herinneringen hebt aan je tijd voor de an. Dus het is eng, je moet letterlijk leren eten en met eten omgaan. Je kunt het niet alleen, want je hebt het nog nooit alleen gedaan.
Ten eerste is bmi een indicatie, geen precieze wiskundige formule die aangeeft hoe het met je gezondheid gesteld is. Ik ben bevoordeeld sporter en een bmi geeft bij niet echt goed weer wat de verhoudingen zijn omdat ze niet uitgaan van mijn spiermassa. Dus laat dat hele bmi eens los en kijk naar de feiten. Je ligt op de cardio afdeling aan een sonde. Conclusie het gaat niet goed met je hart en je lijf. Jij denkt, Huh? Maar mijn bmi is niet eens laag hoe kan dat dan??? Omdat Lotte jij al 12 jaar een aanslag pleegt op je lijf. En daarbij is een bmi 17 ook nog steeds niet een gezond gewicht, slecht uit de gevarenzone.
Dus vergeet die getallen en leer eens luisteren naar de artsen.
Je zegt je wilt niet praten over an want dan moet je inzien dat je ziek bent.
Halleluja, ja inderdaad! Je bent ziek, ga er over praten en ga het geloven want het is echt waar. Je doet aan struisvogel politiek.
Ik snap dat je nauwelijks herinneringen hebt aan je tijd voor de an. Dus het is eng, je moet letterlijk leren eten en met eten omgaan. Je kunt het niet alleen, want je hebt het nog nooit alleen gedaan.
dinsdag 14 maart 2017 om 10:30
quote:LotteL schreef op 14 maart 2017 @ 08:48:
[...]
Hij bevestigd mij in mijn gedachte over het mooie van zichtbare botten.
Ik voel me mooi bij hem, ook al ben ik nu meer bot dan vlees.
Dit is je hele issue. Je vindt jezelf mooi. Lichamelijk mooi nota bene.
Terwijl je met je ondergewicht aan het doodgaan bent.
Je vecht je mentaal een slag in de rondte tegen de calorietoediening gedurende de nacht, dus zoals het er nu voorstaat is er m.i. nog een heel lange weg te gaan alvorens je zult inzien dat je ziek bent. Àls je dat al ooit zult inzien.
Ik vrees ervoor.
[...]
Hij bevestigd mij in mijn gedachte over het mooie van zichtbare botten.
Ik voel me mooi bij hem, ook al ben ik nu meer bot dan vlees.
Dit is je hele issue. Je vindt jezelf mooi. Lichamelijk mooi nota bene.
Terwijl je met je ondergewicht aan het doodgaan bent.
Je vecht je mentaal een slag in de rondte tegen de calorietoediening gedurende de nacht, dus zoals het er nu voorstaat is er m.i. nog een heel lange weg te gaan alvorens je zult inzien dat je ziek bent. Àls je dat al ooit zult inzien.
Ik vrees ervoor.
dinsdag 14 maart 2017 om 12:42
Heb al jullie reacties gelezen.. maakt een hele hoop los.
Enerzijds ben ik heel erg bang om toe te geven hoe slecht het gaat, anderzijds wil ik niets liever dan dat omdat ik echt moe ben van het strijden tegen alles wat me beter kan maken.
Langzaam maar zeker dringt het tot me door dat mijn maatstaven van gezond/ziek zijn niet kloppen. Ik weet alles heel goed, maar het voelt niet zo.
Nu voel ik me opgesloten in een kooi waarin anderen tegen mij vechten en ik mezelf en de AN moet beschermen. Daardoor doe ik zo moeilijk, heb ik toch een beetje sonde eruit laten lopen vannacht. Die sonde is mn grootste probleem nu, hierdoor wordt de AN alleen maar sterker en word ik als persoon een monster.
Ik duw mn lieve moeder nu van me af terwijl ik haar heel erg nodig heb. Zadel haar met nog meer problemen op, aan mn zusje heeft ze haar handen al vol. Met haar gaat het gestaag beter. Ins en outs heb ik niet want ma wil er niks over delen en mn zusje weet ook niet dat ik in het ZH lig.
P is ook verdrietig en teleurgesteld in mij. Die emoties bevestigen mijn gedachten dat het beter is als ik helemaal verdwijn. Dan ben ik niemand meer tot last en doe ik niemand meer verdriet.
Ja, ik ben ziek. Zieker dan ik me werkelijk besef denk ik.
Ja, ik wil de AN loslaten, nee dat lukt me nu nog niet.
Maar ik weet echt 100% zeker dat als ik zsm naar huis mag en alles weer op kan pakken ik zelfstandig mn eetlijst kan aanhouden en kan letten op mn beweging. Ik moet en zal mn minor in het buitenland doen. Dat is mn doel en motivatie op korte termijn. Op de lange termijn wil ik de AN de baas kunnen zijn, maar genezen doe ik nooit.
Enerzijds ben ik heel erg bang om toe te geven hoe slecht het gaat, anderzijds wil ik niets liever dan dat omdat ik echt moe ben van het strijden tegen alles wat me beter kan maken.
Langzaam maar zeker dringt het tot me door dat mijn maatstaven van gezond/ziek zijn niet kloppen. Ik weet alles heel goed, maar het voelt niet zo.
Nu voel ik me opgesloten in een kooi waarin anderen tegen mij vechten en ik mezelf en de AN moet beschermen. Daardoor doe ik zo moeilijk, heb ik toch een beetje sonde eruit laten lopen vannacht. Die sonde is mn grootste probleem nu, hierdoor wordt de AN alleen maar sterker en word ik als persoon een monster.
Ik duw mn lieve moeder nu van me af terwijl ik haar heel erg nodig heb. Zadel haar met nog meer problemen op, aan mn zusje heeft ze haar handen al vol. Met haar gaat het gestaag beter. Ins en outs heb ik niet want ma wil er niks over delen en mn zusje weet ook niet dat ik in het ZH lig.
P is ook verdrietig en teleurgesteld in mij. Die emoties bevestigen mijn gedachten dat het beter is als ik helemaal verdwijn. Dan ben ik niemand meer tot last en doe ik niemand meer verdriet.
Ja, ik ben ziek. Zieker dan ik me werkelijk besef denk ik.
Ja, ik wil de AN loslaten, nee dat lukt me nu nog niet.
Maar ik weet echt 100% zeker dat als ik zsm naar huis mag en alles weer op kan pakken ik zelfstandig mn eetlijst kan aanhouden en kan letten op mn beweging. Ik moet en zal mn minor in het buitenland doen. Dat is mn doel en motivatie op korte termijn. Op de lange termijn wil ik de AN de baas kunnen zijn, maar genezen doe ik nooit.
