Psyche
alle pijlers
zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar
zondag 5 maart 2017 om 16:43
Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
maandag 13 maart 2017 om 09:15
maandag 13 maart 2017 om 11:09
Ecg was niet goed, heb hartritmestoornissen en mijn hartslag is te laag in ruststand.
Wordt zometeen verkast naar cardiologie als er kamer schoon is. Krijg eenpersoonskamer dat is fijn, maar moet aan een of andere paal om constant gemonitord te worden. Betekent ook dat ik op een po moet en in alles afhankelijk ben van verpleging
Bloeddruk is niet veranderd en uitslag urine is er nog steeds niet. Als ik op cardiologie ben komt dietiste en ik hoop echt dat ik geen sonde hoef.
Mn moeder is super verdrietig en ook teleurgesteld. Heb gezegd dat ze vanavond niet hoeft te komen, beter voor ons allebei.
Wordt zometeen verkast naar cardiologie als er kamer schoon is. Krijg eenpersoonskamer dat is fijn, maar moet aan een of andere paal om constant gemonitord te worden. Betekent ook dat ik op een po moet en in alles afhankelijk ben van verpleging
Bloeddruk is niet veranderd en uitslag urine is er nog steeds niet. Als ik op cardiologie ben komt dietiste en ik hoop echt dat ik geen sonde hoef.
Mn moeder is super verdrietig en ook teleurgesteld. Heb gezegd dat ze vanavond niet hoeft te komen, beter voor ons allebei.
maandag 13 maart 2017 om 11:34
Wow, je toestand is echt heel slecht dus. Weet je nu ook dat je niet op jezelf kan vertrouwen? Jij dacht dat het helemaal niet zo slecht ging.
Nu doorzetten hoor, hier moet je uit zien te komen. Hoe vaker je dit cirkeltje doormaakt, hoe meer schade je jezelf aandoet.
Nu doorzetten hoor, hier moet je uit zien te komen. Hoe vaker je dit cirkeltje doormaakt, hoe meer schade je jezelf aandoet.
Life is short. Eat dessert first.
maandag 13 maart 2017 om 11:51
Balen Lotte,
Maar realiseer je goed hoe je lichaam eraan toe is, dat je dat niet door had, en dat je speelt met je leven.
Pak deze nieuwe kans, even doorbijten. Over een tijdje gaat je lichaam reageren en kan je weer alles zelf, maar dan moet je ook psychisch zover zijn dat je dat kan handelen en niet weer afzakt.
Dus erken dit als een dieptepunt en laat het je laatste zijn.
Maar realiseer je goed hoe je lichaam eraan toe is, dat je dat niet door had, en dat je speelt met je leven.
Pak deze nieuwe kans, even doorbijten. Over een tijdje gaat je lichaam reageren en kan je weer alles zelf, maar dan moet je ook psychisch zover zijn dat je dat kan handelen en niet weer afzakt.
Dus erken dit als een dieptepunt en laat het je laatste zijn.
maandag 13 maart 2017 om 12:13
Je bent echt zwaar ziek, je komt niet zomaar op cardiologie terecht. Ik hoop dat je je realiseert hoe ziek je lichaam is en dat het je lukt de kans die je nu hebt gekregen pakt. Het had niet veel langer moeten duren.
Ik hoop dat je inziet dat je nu echt op je dieptepunt zit en het je lukt om toch te eten en je problemen aan te pakken. Eerst eten en zorgen voor goede voedingsstoffen. Als je meer bent aangesterkt kun je de achterliggende problemen aanpakken.
Doe het voor jezelf, niet voor een ander. Doe het voor jezelf omdat je wilt leven. Omdat je je studie af wilt maken, omdat je het waard bent.
maandag 13 maart 2017 om 12:50
Lotte, gister schreef je nog "En nee ik heb geen bmi van 10, dus niet levensbedreigend ziek." Inmiddels weten we dat jouw hart al niet goed meer functioneert bij een BMI van bijna 16. Dit betekent dus dat je nooit meer mag toestaan dat je terug naar dit niveau zakt met je BMI, omdat dit wel degelijk levensbedreigend voor jou is. Je wordt nu niet voor niets opgenomen op cardiologie. Ik zou je daarom willen adviseren om met de artsen te overleggen bij welke BMI je uit de gevarenzone komt, zodat je voor de toekomst weet wanneer je hulp in moet gaan schakelen. Want dat is dus al veel eerder dan je totnogtoe zelf dacht.
maandag 13 maart 2017 om 13:03
Heb jullie berichten gelezen en besef me hoelaat het is. Heb van de arts een enorme preek gehad, althans zo ervoer ik dat.
Doordat mijn lichaam de afgelopen 12 jaar praktisch ondervoed is, op een aantal periodes na, zijn mijn organen aangetast, mijn botten waarschijnlijk ook. Hiervoor krijg ik een dexa scan? Of ik nog vruchtbaar ben weet ik niet, werd op mn 17e ongesteld en ik denk dat ik in totaal maar 1,5 jaar ongesteld ben geweest.
De reden waardoor ik nu zo slecht lig oo een relatief hoog bmi komt dus ook omdat mn lijf niet veel bij te zetten heeft.
Laatste opname was op bmi 13.5 en toen was ik er niet zo aan toe als nu.
Wat er gebeurde is dat ik op adrenaline en de AN kick heb geleefd, mezelf tot het uiterste pushte met school, naschoolse activiteiten etc waardoor ik mijn lichaam niet meer voelde. Nu kom ik uit die AN rush en stort mijn lichaam in.
Omdat ik me er aan overgeef.
Ik had werkelijk geen idee dat het zo slecht ging en had "nergens last van". Had nog wel een tijdje doorgekund in de ban van de AN.
De arts zei ook dat bmi geen graadmeter is voor hoe ziek iemand kan zijn en dat mensen zelfs op een gezond bmi komen te overlijden na jarenlang hun lijf kapot te hebben gemaakt.
NZ- hartproblematiek komt voornamelijk door een veel te laag kaliumgehalte, maar ik zit nog steeds aan die infuuspaal dus mn lichaam zou het moeten opnemen. Dus ik denk dat als dat goed is, de rest wel weer bijtrekt en ik daarna weer naar huis mag.
Ik wil echt gaan veranderen, ik wil nog niet dood..
Doordat mijn lichaam de afgelopen 12 jaar praktisch ondervoed is, op een aantal periodes na, zijn mijn organen aangetast, mijn botten waarschijnlijk ook. Hiervoor krijg ik een dexa scan? Of ik nog vruchtbaar ben weet ik niet, werd op mn 17e ongesteld en ik denk dat ik in totaal maar 1,5 jaar ongesteld ben geweest.
De reden waardoor ik nu zo slecht lig oo een relatief hoog bmi komt dus ook omdat mn lijf niet veel bij te zetten heeft.
Laatste opname was op bmi 13.5 en toen was ik er niet zo aan toe als nu.
Wat er gebeurde is dat ik op adrenaline en de AN kick heb geleefd, mezelf tot het uiterste pushte met school, naschoolse activiteiten etc waardoor ik mijn lichaam niet meer voelde. Nu kom ik uit die AN rush en stort mijn lichaam in.
Omdat ik me er aan overgeef.
Ik had werkelijk geen idee dat het zo slecht ging en had "nergens last van". Had nog wel een tijdje doorgekund in de ban van de AN.
De arts zei ook dat bmi geen graadmeter is voor hoe ziek iemand kan zijn en dat mensen zelfs op een gezond bmi komen te overlijden na jarenlang hun lijf kapot te hebben gemaakt.
NZ- hartproblematiek komt voornamelijk door een veel te laag kaliumgehalte, maar ik zit nog steeds aan die infuuspaal dus mn lichaam zou het moeten opnemen. Dus ik denk dat als dat goed is, de rest wel weer bijtrekt en ik daarna weer naar huis mag.
Ik wil echt gaan veranderen, ik wil nog niet dood..
maandag 13 maart 2017 om 13:11
Je lichaam gaat langzaam kapot. Twaalf jaar uithongeren doet wat met je. Natuurlijk kan je ook overlijden met een gezond bmi. Op een bepaald moment ga je te ver en dan helpt zelfs aankomen niet meer. Twaalf jaar ondervoeding brengt heel wat schade toe, waarschijnlijk ook onomkeerbare schade. Maar je bent er nog en je wil niet dood. Dus keihard vechten Lotte en nooit meer de AN laten winnen. Ga voor een gezond BMI en liefst met een paar kilo speling. Dit kan wel eens je laatste kans zijn.
Life is short. Eat dessert first.
maandag 13 maart 2017 om 13:27
Kan niets anders zeggen dan dat jullie gelijk hebben.. cactus; is een goed idee. Ga straks eea op papier zetten.
Mn moeder heeft voor mij gebeld naar zorgverzekering om te vragen of dat aangepast kan worden, maar dat kan helaas niet. En duizenden euro's voor therapie kunnen we helaas niet betalen.
Dus nu zoeken naar iets anders. Geen idee wat.
Een kliniek zie ik echt niet zitten, 1 op 1 therapie wel en icm mijn normale leven zodat ik niet weer uit het normale leven wordt gerukt en daarna weer moet opbouwen. Ik moet het toch ook in het normale leven doen.
Gek genoeg gaat het eten tot op heden best oke en vind ik het ergens wel fijn dat ik nu "moet" eten. Dietist komt zo, hopelijk geef ik haar genoeg vertrouwen dat ik het zelf kan en geen sonde nodig heb. Dan word ik namelijk echt te snel en veel te dik. Ik ben nu al van 700 kcal naar 2000 gegaan in een paar dagen. Weet dat er nog 1000 bij moeten, maar liever met vaste voeding dan 24/7 aan die kutpaal.
Mn moeder heeft voor mij gebeld naar zorgverzekering om te vragen of dat aangepast kan worden, maar dat kan helaas niet. En duizenden euro's voor therapie kunnen we helaas niet betalen.
Dus nu zoeken naar iets anders. Geen idee wat.
Een kliniek zie ik echt niet zitten, 1 op 1 therapie wel en icm mijn normale leven zodat ik niet weer uit het normale leven wordt gerukt en daarna weer moet opbouwen. Ik moet het toch ook in het normale leven doen.
Gek genoeg gaat het eten tot op heden best oke en vind ik het ergens wel fijn dat ik nu "moet" eten. Dietist komt zo, hopelijk geef ik haar genoeg vertrouwen dat ik het zelf kan en geen sonde nodig heb. Dan word ik namelijk echt te snel en veel te dik. Ik ben nu al van 700 kcal naar 2000 gegaan in een paar dagen. Weet dat er nog 1000 bij moeten, maar liever met vaste voeding dan 24/7 aan die kutpaal.
maandag 13 maart 2017 om 13:31
quote:LotteL schreef op 13 maart 2017 @ 13:27:
Kan niets anders zeggen dan dat jullie gelijk hebben.. cactus; is een goed idee. Ga straks eea op papier zetten.
Mn moeder heeft voor mij gebeld naar zorgverzekering om te vragen of dat aangepast kan worden, maar dat kan helaas niet. En duizenden euro's voor therapie kunnen we helaas niet betalen.
Dus nu zoeken naar iets anders. Geen idee wat.
Een kliniek zie ik echt niet zitten, 1 op 1 therapie wel en icm mijn normale leven zodat ik niet weer uit het normale leven wordt gerukt en daarna weer moet opbouwen. Ik moet het toch ook in het normale leven doen.
Gek genoeg gaat het eten tot op heden best oke en vind ik het ergens wel fijn dat ik nu "moet" eten. Dietist komt zo, hopelijk geef ik haar genoeg vertrouwen dat ik het zelf kan en geen sonde nodig heb. Dan word ik namelijk echt te snel en veel te dik. Ik ben nu al van 700 kcal naar 2000 gegaan in een paar dagen. Weet dat er nog 1000 bij moeten, maar liever met vaste voeding dan 24/7 aan die kutpaal.Je bent aan het doodgaan, Lotte, je 'normale' leven (dat niet normaal was, want je was totaal verkeerd bezig) zal je nu even moeten laten voor wat het is. Je snapt het nog niet helemaal, volgens mij.
Kan niets anders zeggen dan dat jullie gelijk hebben.. cactus; is een goed idee. Ga straks eea op papier zetten.
Mn moeder heeft voor mij gebeld naar zorgverzekering om te vragen of dat aangepast kan worden, maar dat kan helaas niet. En duizenden euro's voor therapie kunnen we helaas niet betalen.
Dus nu zoeken naar iets anders. Geen idee wat.
Een kliniek zie ik echt niet zitten, 1 op 1 therapie wel en icm mijn normale leven zodat ik niet weer uit het normale leven wordt gerukt en daarna weer moet opbouwen. Ik moet het toch ook in het normale leven doen.
Gek genoeg gaat het eten tot op heden best oke en vind ik het ergens wel fijn dat ik nu "moet" eten. Dietist komt zo, hopelijk geef ik haar genoeg vertrouwen dat ik het zelf kan en geen sonde nodig heb. Dan word ik namelijk echt te snel en veel te dik. Ik ben nu al van 700 kcal naar 2000 gegaan in een paar dagen. Weet dat er nog 1000 bij moeten, maar liever met vaste voeding dan 24/7 aan die kutpaal.Je bent aan het doodgaan, Lotte, je 'normale' leven (dat niet normaal was, want je was totaal verkeerd bezig) zal je nu even moeten laten voor wat het is. Je snapt het nog niet helemaal, volgens mij.
Life is short. Eat dessert first.
maandag 13 maart 2017 om 13:34
Met klinieken gericht op eetstoornissen heerst altijd competitie en ik kan dat niet verdragen.. met 15 anorecten in een groep zitten die allemaal niet willen aankomen en zo mager mogelijk willen zijn kun je niet beter worden.
Andere klinieken missen die specialisatie waardoor niemand mij echt kan begeleiden.
Heb een tijdje in het Kennemer gasthuis gezeten. Puur om aan te sterken. Misschien dat dat weer een optie is. Ga dat straks voorstellen als psychiater komt en even overleggen met mn moeder.
Andere klinieken missen die specialisatie waardoor niemand mij echt kan begeleiden.
Heb een tijdje in het Kennemer gasthuis gezeten. Puur om aan te sterken. Misschien dat dat weer een optie is. Ga dat straks voorstellen als psychiater komt en even overleggen met mn moeder.
maandag 13 maart 2017 om 14:26
quote:LotteL schreef op 13 maart 2017 @ 13:27:
Dietist komt zo, hopelijk geef ik haar genoeg vertrouwen dat ik het zelf kan en geen sonde nodig heb. Dan word ik namelijk echt te snel en veel te dik. Ik ben nu al van 700 kcal naar 2000 gegaan in een paar dagen. Weet dat er nog 1000 bij moeten, maar liever met vaste voeding dan 24/7 aan die kutpaal.Lotte, je kunt het niet zelf. Als je dat wel kon, dan had je nu niet in deze situatie gezeten. Wanneer stop je met vechten tegen wat goed voor jou is en begin je te vechten voor wat goed voor je is?
Dietist komt zo, hopelijk geef ik haar genoeg vertrouwen dat ik het zelf kan en geen sonde nodig heb. Dan word ik namelijk echt te snel en veel te dik. Ik ben nu al van 700 kcal naar 2000 gegaan in een paar dagen. Weet dat er nog 1000 bij moeten, maar liever met vaste voeding dan 24/7 aan die kutpaal.Lotte, je kunt het niet zelf. Als je dat wel kon, dan had je nu niet in deze situatie gezeten. Wanneer stop je met vechten tegen wat goed voor jou is en begin je te vechten voor wat goed voor je is?
maandag 13 maart 2017 om 14:32
quote:LotteL schreef op 13 maart 2017 @ 13:03:
Ik had werkelijk geen idee dat het zo slecht ging en had "nergens last van". Had nog wel een tijdje doorgekund in de ban van de AN.
Nee, als je door was gegaan, dan had jouw hart het simpelweg een keer begeven.
De arts zei ook dat bmi geen graadmeter is voor hoe ziek iemand kan zijn en dat mensen zelfs op een gezond bmi komen te overlijden na jarenlang hun lijf kapot te hebben gemaakt.
Dit klopt. Waar ik jou bewust van wilde maken met mijn post is dus dat "nog geen BMI van 10" in jouw geval nietszeggend is, en dat je daar dus ook de conclusie niet uit kunt trekken dat je nog niet in de gevarenzone zou zitten.
NZ- hartproblematiek komt voornamelijk door een veel te laag kaliumgehalte, maar ik zit nog steeds aan die infuuspaal dus mn lichaam zou het moeten opnemen. Dus ik denk dat als dat goed is, de rest wel weer bijtrekt en ik daarna weer naar huis mag.
Een slecht functionerend hart is niet een kwestie van wat kalium door het infuus en alles is weer OK. Het is een heel duidelijk signaal van jouw lichaam dat jouw hart nu echt niet veel meer kan hebben. Neem dat signaal serieus!
Ik wil echt gaan veranderen, ik wil nog niet dood..
Dan zul je echt jouw visie op jouw gezondheid aan moeten passen. Jouw lichaam is een tijdbom en zal alleen met de best mogelijke zorg door kunnen blijven gaan. Het wordt straks jouw verantwoordelijkheid om die zorg te bieden, en wat ik nu van je lees, geeft nog niet echt vertrouwen dat jij die zorg aan jouw lijf kunt bieden.
Ik had werkelijk geen idee dat het zo slecht ging en had "nergens last van". Had nog wel een tijdje doorgekund in de ban van de AN.
Nee, als je door was gegaan, dan had jouw hart het simpelweg een keer begeven.
De arts zei ook dat bmi geen graadmeter is voor hoe ziek iemand kan zijn en dat mensen zelfs op een gezond bmi komen te overlijden na jarenlang hun lijf kapot te hebben gemaakt.
Dit klopt. Waar ik jou bewust van wilde maken met mijn post is dus dat "nog geen BMI van 10" in jouw geval nietszeggend is, en dat je daar dus ook de conclusie niet uit kunt trekken dat je nog niet in de gevarenzone zou zitten.
NZ- hartproblematiek komt voornamelijk door een veel te laag kaliumgehalte, maar ik zit nog steeds aan die infuuspaal dus mn lichaam zou het moeten opnemen. Dus ik denk dat als dat goed is, de rest wel weer bijtrekt en ik daarna weer naar huis mag.
Een slecht functionerend hart is niet een kwestie van wat kalium door het infuus en alles is weer OK. Het is een heel duidelijk signaal van jouw lichaam dat jouw hart nu echt niet veel meer kan hebben. Neem dat signaal serieus!
Ik wil echt gaan veranderen, ik wil nog niet dood..
Dan zul je echt jouw visie op jouw gezondheid aan moeten passen. Jouw lichaam is een tijdbom en zal alleen met de best mogelijke zorg door kunnen blijven gaan. Het wordt straks jouw verantwoordelijkheid om die zorg te bieden, en wat ik nu van je lees, geeft nog niet echt vertrouwen dat jij die zorg aan jouw lijf kunt bieden.
maandag 13 maart 2017 om 14:35
Wat is er erg aan om snel op een gezond gewicht te komen? Kun je dat verder door redeneren?
Een gezond gewicht bereiken betekent, een betere gezondheid, je beter voelen, je studie weer kunnen oppikken, beginnen met je geestelijke gezondheid, je moeder geen zorgen meer te laten maken over je gezondheid en vast nog genoeg andere dingen.
Een gezond gewicht bereiken betekent, een betere gezondheid, je beter voelen, je studie weer kunnen oppikken, beginnen met je geestelijke gezondheid, je moeder geen zorgen meer te laten maken over je gezondheid en vast nog genoeg andere dingen.
maandag 13 maart 2017 om 14:35
Ik weet dat je er nog niet aan toe bent, maar durf eens het overleggen met je moeder los te laten. Het is met de beste intenties, maar maak eens een keus die jezelf wil en niet een die je moeder wil. Als je zelf een keuze maakt, doe je het echt voor jezelf. Je wil toch ook beter worden voor jezelf.
Praat straks uitgebreid met de psychiater, probeer eerlijk te zijn hoe moeilijk ook. Bespreek met deze persoon de keuzemogelijkheden. Dat je niet in een groep wilt met andere anorexia patiënten begrijp ik volkomen. Jij hebt zelf inmiddels door dat je daar de strijd tegen anorexia niet gaat winnen. Zeg dat ook tegen de psychiater.
Praat straks uitgebreid met de psychiater, probeer eerlijk te zijn hoe moeilijk ook. Bespreek met deze persoon de keuzemogelijkheden. Dat je niet in een groep wilt met andere anorexia patiënten begrijp ik volkomen. Jij hebt zelf inmiddels door dat je daar de strijd tegen anorexia niet gaat winnen. Zeg dat ook tegen de psychiater.
maandag 13 maart 2017 om 14:37
quote:LotteL schreef op 13 maart 2017 @ 13:34:
Met klinieken gericht op eetstoornissen heerst altijd competitie en ik kan dat niet verdragen.. met 15 anorecten in een groep zitten die allemaal niet willen aankomen en zo mager mogelijk willen zijn kun je niet beter worden.
Andere klinieken missen die specialisatie waardoor niemand mij echt kan begeleiden.
Misschien kun je hier jouw licht eens opsteken. Wordt vergoed door de verzekering en ze spreken samen met jou af welke behandeling het best past, en dat is niet automatisch opname of groepstherapie:
https://www.novarum.nl/anorexia-kliniek/
Met klinieken gericht op eetstoornissen heerst altijd competitie en ik kan dat niet verdragen.. met 15 anorecten in een groep zitten die allemaal niet willen aankomen en zo mager mogelijk willen zijn kun je niet beter worden.
Andere klinieken missen die specialisatie waardoor niemand mij echt kan begeleiden.
Misschien kun je hier jouw licht eens opsteken. Wordt vergoed door de verzekering en ze spreken samen met jou af welke behandeling het best past, en dat is niet automatisch opname of groepstherapie:
https://www.novarum.nl/anorexia-kliniek/
maandag 13 maart 2017 om 16:05
Dank voor de reacties.. waardeer ik erg.
Sorry als er type of spelfouten instaan, heb alleen maar mijn telefoon.
NZ- Ik neem het wel serieus. Denk alleen dat die problemen opgelost zijn als alles weer op peil is.
Wil ook gaan zorgen voor mijn lichaam, maar wel zoveel mogelijk op eigen kracht en in eigen omgeving. Maanden tot een jaar klinisch opgenomen zijn is niet goed voor mij, die terugvallen worden groter en dieper omdat het zo'n contrast is met de veilige omgeving van de kliniek bv.
Ik wil het zo graag zelf doen in mn eigen omgeving etc en wat ik daarvoor moet doen doe ik. Maar dan moet ik wel de kans krijgen en vertrouwen van mensen om me heen.
Zimi: wat er zo erg aan is.. tja dat kan ik niet uitleggen. Dat is een immens gevoel van controleverlies. Angst hoe ik eruit ga zien, angst hoe anderen mij gaan zien. Angst dat het aankomen niet stopt, vooral dat.
Dahlia: begrijp wat je zegt.. maar mn moeder is nu de enige vastigheid die ik heb en ook die moet ik losser gaan laten. Ze zou nooit in mijn gezonde nadeel of anorectische voordeel iets voorstellen of beslissen. Het voelt fijn om met haar te overleggen. Heb dat nu ff nodig..
Novarum ben ik helaas afgewezen.. en bij het kennemer gasthuis is een wachtlijst van 10 weken. Dat herstellingsoord is een optie om naar te kijken, dankje Noisekick.
Inmiddels heb ik dietist gesproken en krijg zo een klotesonde door mn neus geboord. Ben hier echt boos over. Heb alles gedaan wat er van me gevraagd werd, zodat - zoals tijdens opnamegesprek werd gezegd- ik zelfstandig mag blijven eten. En alsnog krijg ik die 1000 kcal door mn neus gepompt. Had voorgesteld om het zelf te eten, maar zij vindt mijn mening niet relevant blijkbaar.
Daarnaast zit ik met deze eetlijst op een totaal van 3300 ipv 3000 zoals afgesproken was.
Op dit moment voel ik me boos omdat ik me echt aan afspraken houd, maar anderen niet met mij. Waardoor het gevoel van controleverlies extreem aan het worden is.
Heb dit ook met psychiater besproken, die had helaas maar 20 min tijd. Morgen komt ie weer voor een langer gesprek. Moet eea op papier zetten en vooral mijn leerdoelen en waar ik hulp bij nodig heb.
Sorry als er type of spelfouten instaan, heb alleen maar mijn telefoon.
NZ- Ik neem het wel serieus. Denk alleen dat die problemen opgelost zijn als alles weer op peil is.
Wil ook gaan zorgen voor mijn lichaam, maar wel zoveel mogelijk op eigen kracht en in eigen omgeving. Maanden tot een jaar klinisch opgenomen zijn is niet goed voor mij, die terugvallen worden groter en dieper omdat het zo'n contrast is met de veilige omgeving van de kliniek bv.
Ik wil het zo graag zelf doen in mn eigen omgeving etc en wat ik daarvoor moet doen doe ik. Maar dan moet ik wel de kans krijgen en vertrouwen van mensen om me heen.
Zimi: wat er zo erg aan is.. tja dat kan ik niet uitleggen. Dat is een immens gevoel van controleverlies. Angst hoe ik eruit ga zien, angst hoe anderen mij gaan zien. Angst dat het aankomen niet stopt, vooral dat.
Dahlia: begrijp wat je zegt.. maar mn moeder is nu de enige vastigheid die ik heb en ook die moet ik losser gaan laten. Ze zou nooit in mijn gezonde nadeel of anorectische voordeel iets voorstellen of beslissen. Het voelt fijn om met haar te overleggen. Heb dat nu ff nodig..
Novarum ben ik helaas afgewezen.. en bij het kennemer gasthuis is een wachtlijst van 10 weken. Dat herstellingsoord is een optie om naar te kijken, dankje Noisekick.
Inmiddels heb ik dietist gesproken en krijg zo een klotesonde door mn neus geboord. Ben hier echt boos over. Heb alles gedaan wat er van me gevraagd werd, zodat - zoals tijdens opnamegesprek werd gezegd- ik zelfstandig mag blijven eten. En alsnog krijg ik die 1000 kcal door mn neus gepompt. Had voorgesteld om het zelf te eten, maar zij vindt mijn mening niet relevant blijkbaar.
Daarnaast zit ik met deze eetlijst op een totaal van 3300 ipv 3000 zoals afgesproken was.
Op dit moment voel ik me boos omdat ik me echt aan afspraken houd, maar anderen niet met mij. Waardoor het gevoel van controleverlies extreem aan het worden is.
Heb dit ook met psychiater besproken, die had helaas maar 20 min tijd. Morgen komt ie weer voor een langer gesprek. Moet eea op papier zetten en vooral mijn leerdoelen en waar ik hulp bij nodig heb.
