Psyche
alle pijlers
zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar
zondag 5 maart 2017 om 16:43
Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
zondag 12 maart 2017 om 14:16
zondag 12 maart 2017 om 14:25
Vind het moeilijk en weet niet hoe ik me voel. Het enige wat ik kan en mag is op bed liggen en dat klote eten in mn strot duwen.
Eet alles netjes, smokkel niets. Wordt ook gecontroleerd. Wil alles doen om sonde te voorkomen.
Door gedwongen bedrust voel ik hoe uitgeput mijn lijf is. Alsof ik nu mezelf mag toestaan om klaar te zijn met strijden. Lopen naar toilet kost moeite, douchen ging vanochtend niet zelfstandig. Lijk wel een oma van 80.
Gelukkig mag mam vanmiddag mij heel eventjes naar buiten in de rolstoel. Dan kan ik ff genieten van de zon en eindelijk een peuk roken. Daar verlang ik ontzettend naar.
Probeer nog steeds aardig te zijn tegen verpleging, maar vanbinnen voel ik zoveel pijn, woede en angst en weet niet wat ik ermee aan moet. Niet eten is geen optie, verpleging het leven zuur maken ook niet en mezelf kan kant maken ook niet.
Eet alles netjes, smokkel niets. Wordt ook gecontroleerd. Wil alles doen om sonde te voorkomen.
Door gedwongen bedrust voel ik hoe uitgeput mijn lijf is. Alsof ik nu mezelf mag toestaan om klaar te zijn met strijden. Lopen naar toilet kost moeite, douchen ging vanochtend niet zelfstandig. Lijk wel een oma van 80.
Gelukkig mag mam vanmiddag mij heel eventjes naar buiten in de rolstoel. Dan kan ik ff genieten van de zon en eindelijk een peuk roken. Daar verlang ik ontzettend naar.
Probeer nog steeds aardig te zijn tegen verpleging, maar vanbinnen voel ik zoveel pijn, woede en angst en weet niet wat ik ermee aan moet. Niet eten is geen optie, verpleging het leven zuur maken ook niet en mezelf kan kant maken ook niet.
zondag 12 maart 2017 om 14:51
quote:-NummerZoveel- schreef op 12 maart 2017 @ 14:13:
Swifty, lees anders eerst even. Ivm haar gezondheid wordt Lotte niet van info voorzien. Jouw post kan kwaad doen.
Sorry, niet de bedoeling, maar hoopte dat het al beter ging met zus. Zou echt heel fijn zijn.
En Lotte is geen klein kind meer maar een vrouw die tegen de 30 gaat lopen. Dus 'onthouden' hoe het gaat met je doodzieke zus op je 25ste, zelfs al heb je chronische anorexia, lijkt me apart en ook niet mogelijk. Bij goed nieuws ook niks zeggen, lijkt me bizar. Alsof je je geen zorgen maakt met geen informatie. Zeker als je hiervoor alles op je bord gelegd kreeg van je moeder en niet beschermd werd als kind, en nu opeens niks hoort op je 25ste hoe het met zus gaat.
Swifty, lees anders eerst even. Ivm haar gezondheid wordt Lotte niet van info voorzien. Jouw post kan kwaad doen.
Sorry, niet de bedoeling, maar hoopte dat het al beter ging met zus. Zou echt heel fijn zijn.
En Lotte is geen klein kind meer maar een vrouw die tegen de 30 gaat lopen. Dus 'onthouden' hoe het gaat met je doodzieke zus op je 25ste, zelfs al heb je chronische anorexia, lijkt me apart en ook niet mogelijk. Bij goed nieuws ook niks zeggen, lijkt me bizar. Alsof je je geen zorgen maakt met geen informatie. Zeker als je hiervoor alles op je bord gelegd kreeg van je moeder en niet beschermd werd als kind, en nu opeens niks hoort op je 25ste hoe het met zus gaat.
zondag 12 maart 2017 om 16:13
Lotte, neem het gewoon zoals het komt, stapje voor stapje. Soms is het leven even niet wat we willen maar wat we moeten. Dat hoeven we niet leuk te vinden, maar we moeten het er simpelweg mee doen. Wat mij altijd helpt op dat soort momenten is dagdromen over leuke dingen die nog komen gaan als ik me eenmaal weer beter voel.
zondag 12 maart 2017 om 16:17
Swifty, het gaat hier niet om iemand als een klein kind behandelen, maar over het advies van de dokter om Lotte in deze situatie verder geen stress te bezorgen. Lotte ligt namelijk door diezelfde stress nu zelf ook in het ziekenhuis, en stress is potentieel dodelijk voor haar. Dus je helpt haar niet als jij daar nog eens allerlei rampscenario's aan toevoegt. Als je de moeite had genomen om dit topic, of zelfs alleen de reacties van Lotte, even door te nemen, dan had je dat geweten.
zondag 12 maart 2017 om 16:44
Swifty, we hoeven niet in discussie. Als je wel posts hebt gelezen, dan zul je die over het doktersadvies misschien gemist hebben. Of je moet er compleet schijt aan hebben, maar zo ken ik je niet, dus daar ga ik niet vanuit.
Lees Lotte's post van 11 maart, 12.27 uur, dan snap je mijn reactie. Daarin vertelt ze precies wat de psychiater heeft gezegd. En het lijkt mij dat wij hier dan mee gaan in het advies van de psychiater, ipv te bedenken wat wij er van vinden.
Het gaat me niet om een discussie met jou, het gaat mij om Lotte en om wat zij op dit moment nodig heeft.
Lees Lotte's post van 11 maart, 12.27 uur, dan snap je mijn reactie. Daarin vertelt ze precies wat de psychiater heeft gezegd. En het lijkt mij dat wij hier dan mee gaan in het advies van de psychiater, ipv te bedenken wat wij er van vinden.
Het gaat me niet om een discussie met jou, het gaat mij om Lotte en om wat zij op dit moment nodig heeft.
zondag 12 maart 2017 om 16:57
quote:LotteL schreef op 12 maart 2017 @ 14:25:
Vind het moeilijk en weet niet hoe ik me voel. Het enige wat ik kan en mag is op bed liggen en dat klote eten in mn strot duwen.
Eet alles netjes, smokkel niets. Wordt ook gecontroleerd. Wil alles doen om sonde te voorkomen.
Door gedwongen bedrust voel ik hoe uitgeput mijn lijf is. Alsof ik nu mezelf mag toestaan om klaar te zijn met strijden. Lopen naar toilet kost moeite, douchen ging vanochtend niet zelfstandig. Lijk wel een oma van 80.
Gelukkig mag mam vanmiddag mij heel eventjes naar buiten in de rolstoel. Dan kan ik ff genieten van de zon en eindelijk een peuk roken. Daar verlang ik ontzettend naar.
Probeer nog steeds aardig te zijn tegen verpleging, maar vanbinnen voel ik zoveel pijn, woede en angst en weet niet wat ik ermee aan moet. Niet eten is geen optie, verpleging het leven zuur maken ook niet en mezelf kan kant maken ook niet.Laat het er even uit. Je hoeft niet de hele tijd sterk te zijn, dat is wat je hier gebracht heeft. Geen mens kan zoveel verantwoordelijkheden aan voor zo'n lange tijd zonder er aan onderdoor te gaan. Als je je kut voelt mag je best huilen. Misschien lucht het op.
Vind het moeilijk en weet niet hoe ik me voel. Het enige wat ik kan en mag is op bed liggen en dat klote eten in mn strot duwen.
Eet alles netjes, smokkel niets. Wordt ook gecontroleerd. Wil alles doen om sonde te voorkomen.
Door gedwongen bedrust voel ik hoe uitgeput mijn lijf is. Alsof ik nu mezelf mag toestaan om klaar te zijn met strijden. Lopen naar toilet kost moeite, douchen ging vanochtend niet zelfstandig. Lijk wel een oma van 80.
Gelukkig mag mam vanmiddag mij heel eventjes naar buiten in de rolstoel. Dan kan ik ff genieten van de zon en eindelijk een peuk roken. Daar verlang ik ontzettend naar.
Probeer nog steeds aardig te zijn tegen verpleging, maar vanbinnen voel ik zoveel pijn, woede en angst en weet niet wat ik ermee aan moet. Niet eten is geen optie, verpleging het leven zuur maken ook niet en mezelf kan kant maken ook niet.Laat het er even uit. Je hoeft niet de hele tijd sterk te zijn, dat is wat je hier gebracht heeft. Geen mens kan zoveel verantwoordelijkheden aan voor zo'n lange tijd zonder er aan onderdoor te gaan. Als je je kut voelt mag je best huilen. Misschien lucht het op.
zondag 12 maart 2017 om 18:18
Swifty: het is inderdaad zo dat mn moeder en ik afstand moeten nemen in het delen van bepaalde dingen. Dat houdt mijn eetstoornis in stand. Iets wat ik erg lastig vind, want ik wil super graag alles weten over mijn zusje.
Wat ik net zo moeilijk vind is dat ik mam niet meer mag bellen tijdens eetmomenten om me er doorheen te slepen. We moeten ons focussen op onszelf en niet meer (zoveel) op de ander.
Maar ik waardeer je betrokkenheid en begrijp je vragen omtrent zusje.
Gaat dat over dat overleden meisje? Heb daar wat van gezien op rtl nieuws. Zelf reken ik me niet onder die categorie. Dat zijn jonge meiden die jaren van kliniek naar kliniek zijn gegaan, geen onderwijs hebben gehad, volledig stagneren in ontwikkeling en eigenlijk op jonge leeftijd zijn uitbehandeld.
Ja, ik lig momenteel ook in het ziekenhuis, maar heb wel een studie, huis, sociaal netwerk etc.
En nee ik heb geen bmi van 10, dus niet levensbedreigend ziek.
Wat die vader zegt over de klinieken is zó waar en ben echt blij dat dit nu meer openbaar wordt gemaakt. Hoop dat er andere behandelingen komen die gericht zijn op het individu en dat er meer geld voor wordt vrijgemaakt.
Morgen ga ik bellen naar HC waar ik in therapie was, of er een mogelijkheid is om iets met zorgverzekeraar te regelen. Dan zou ik me in ieder geval kunnnen aanmelden, aangezien ee vast een lange wachtlijst is.
NZ: dankje voor je berichtjes. Probeer het ook stapje voor stapje te doen en het zo te zien. Het is alleen zo moeilijk en veel. Alle toestanden met mn zusje, de band tussen mn moeder en mij die moet veranderen, deze rot opname, beperkte vrijheden, morgen niet naar school..
het besef komt steeds meer binnen, ook doordat ik wat helderder en fitter ben door voeding, vocht en fysieke rust.
Heb aan de verpleging aangegeven dat ik "blind" wil wegen, zodra ik het cijfer zie stijgen ga ik op de rem.
cactus: ook jij dank voor je berichtje. Vanmiddag ben ik een kwartiertje met mn moeder buitengeweest, in de rolstoel. Heb wel staand mn peukie gerookt omdat mn botten pijn doen van de hele dag zitten en liggen. Ook voor het eerst echt gehuild en uitgesproken hoe kut ik me nu voel en hoe schuldig ik me voel en me schaam. Mam was blij dat ik eindelijk eens emoties laat zien en heeft me getroost door te zeggen dat ze vertrouwen heeft in mij en dat we er samen uitkomen. Dat we allemaal dingen anders gaan doen en ook belooft meer tijd voor mij vrij te maken en niet meer zoveel op mij te leunen.
Het was fijn dat ik even mijn ei kwijt kon en ze enkel luisterde en troostte.
De verpleging is heel aardig en begripvol en motiveren me om het eten vol te houden.
Hoe kut ik het hier ook vind, ergens ben ik blij dat ik hier nu ben.
Denk ook dat als dit alles niet was gebeurd, mijn lichaam over een tijdje had besloten dat het over zou zijn.
Morgen moet ik weer een hartfilmpje laten maken. Bloeddruk en hartslag zijn nog steeds laag, maar niet gevaarlijk laag.
Wat ik net zo moeilijk vind is dat ik mam niet meer mag bellen tijdens eetmomenten om me er doorheen te slepen. We moeten ons focussen op onszelf en niet meer (zoveel) op de ander.
Maar ik waardeer je betrokkenheid en begrijp je vragen omtrent zusje.
Gaat dat over dat overleden meisje? Heb daar wat van gezien op rtl nieuws. Zelf reken ik me niet onder die categorie. Dat zijn jonge meiden die jaren van kliniek naar kliniek zijn gegaan, geen onderwijs hebben gehad, volledig stagneren in ontwikkeling en eigenlijk op jonge leeftijd zijn uitbehandeld.
Ja, ik lig momenteel ook in het ziekenhuis, maar heb wel een studie, huis, sociaal netwerk etc.
En nee ik heb geen bmi van 10, dus niet levensbedreigend ziek.
Wat die vader zegt over de klinieken is zó waar en ben echt blij dat dit nu meer openbaar wordt gemaakt. Hoop dat er andere behandelingen komen die gericht zijn op het individu en dat er meer geld voor wordt vrijgemaakt.
Morgen ga ik bellen naar HC waar ik in therapie was, of er een mogelijkheid is om iets met zorgverzekeraar te regelen. Dan zou ik me in ieder geval kunnnen aanmelden, aangezien ee vast een lange wachtlijst is.
NZ: dankje voor je berichtjes. Probeer het ook stapje voor stapje te doen en het zo te zien. Het is alleen zo moeilijk en veel. Alle toestanden met mn zusje, de band tussen mn moeder en mij die moet veranderen, deze rot opname, beperkte vrijheden, morgen niet naar school..
het besef komt steeds meer binnen, ook doordat ik wat helderder en fitter ben door voeding, vocht en fysieke rust.
Heb aan de verpleging aangegeven dat ik "blind" wil wegen, zodra ik het cijfer zie stijgen ga ik op de rem.
cactus: ook jij dank voor je berichtje. Vanmiddag ben ik een kwartiertje met mn moeder buitengeweest, in de rolstoel. Heb wel staand mn peukie gerookt omdat mn botten pijn doen van de hele dag zitten en liggen. Ook voor het eerst echt gehuild en uitgesproken hoe kut ik me nu voel en hoe schuldig ik me voel en me schaam. Mam was blij dat ik eindelijk eens emoties laat zien en heeft me getroost door te zeggen dat ze vertrouwen heeft in mij en dat we er samen uitkomen. Dat we allemaal dingen anders gaan doen en ook belooft meer tijd voor mij vrij te maken en niet meer zoveel op mij te leunen.
Het was fijn dat ik even mijn ei kwijt kon en ze enkel luisterde en troostte.
De verpleging is heel aardig en begripvol en motiveren me om het eten vol te houden.
Hoe kut ik het hier ook vind, ergens ben ik blij dat ik hier nu ben.
Denk ook dat als dit alles niet was gebeurd, mijn lichaam over een tijdje had besloten dat het over zou zijn.
Morgen moet ik weer een hartfilmpje laten maken. Bloeddruk en hartslag zijn nog steeds laag, maar niet gevaarlijk laag.
zondag 12 maart 2017 om 18:52
Lotte, ik weet dat het nu ontzettend moeilijk voor je is. Maar probeer dit alstjeblieft ook als een kans te zien. Een kans om nu eindelijk echt tot de kern van je problemen te komen, daar pro-actief wat mee te doen, en straks met veel minder bagage en angst weer echt vooruit te kunnen in het leven.
Hoe mooi zal de toekomst straks zijn, als je een veel gezondere band hebt met je moeder, jouw zusje er hopelijk op haar manier sterker uitkomt, en je weer terug kunt naar je eigen huisje om de studie waar je zo van geniet weer fris en gezond op te pakken?
Hou je ogen op die prachtige toekomst, want dat helpt je door de moeilijkste momenten heen en het geeft moed en kracht om de strijd niet te ontwijken maar aan te gaan, en te winnen.
Hoe mooi zal de toekomst straks zijn, als je een veel gezondere band hebt met je moeder, jouw zusje er hopelijk op haar manier sterker uitkomt, en je weer terug kunt naar je eigen huisje om de studie waar je zo van geniet weer fris en gezond op te pakken?
Hou je ogen op die prachtige toekomst, want dat helpt je door de moeilijkste momenten heen en het geeft moed en kracht om de strijd niet te ontwijken maar aan te gaan, en te winnen.
zondag 12 maart 2017 om 19:03
Dank voor je berichtje NZ..
Ik probeer het echt zo te zien, me voor te houden dat ik iets structureel moet veranderen, dat alles dan beter wordt.
Maar het voelt op dit moment niet zo
Alle controle die ik had is van me afgenomen, ik word volgepompt met eten, mag niet bewegen, niet naar school. Ik weet me geen raad met mezelf. Verpleging constant lastigvallen met mijn gejank doe ik ook niet.
Ik geef me overal aan over, maar krijg er niet direct iets voor terug en dat voelt verschrikkelijk.
Voel me zo verdrietig en angstig en de hele dag niks mogen doen zorgt ervoor dat ik constant ga nadenken, piekeren en malen. De hele dag tv kijken is ook niks, lezen heb ik de energie niet echt voor en slapen is ook geen optie want dan slaap ik snachts niet meer.
Als ik nou nog gewoon eventjes naar buiten mocht lopen voor een sigaretje, dan heb ik ook eventjes een momentje voor mezelf en ben ik even alleen. Nu lig ik met 3 mensen op een kamer die me preken geven over anorexia en blabla. Serieus, hou je kop en focus op jezelf. Dus ik lig nu maar met gordijnen dicht op die stomme kamer.
Ik wil ook gewoon even zeiken, het is echt niet fijn hier. Gewoon niet. En dat heb ik aan mezelf te danken.
Ik probeer het echt zo te zien, me voor te houden dat ik iets structureel moet veranderen, dat alles dan beter wordt.
Maar het voelt op dit moment niet zo
Alle controle die ik had is van me afgenomen, ik word volgepompt met eten, mag niet bewegen, niet naar school. Ik weet me geen raad met mezelf. Verpleging constant lastigvallen met mijn gejank doe ik ook niet.
Ik geef me overal aan over, maar krijg er niet direct iets voor terug en dat voelt verschrikkelijk.
Voel me zo verdrietig en angstig en de hele dag niks mogen doen zorgt ervoor dat ik constant ga nadenken, piekeren en malen. De hele dag tv kijken is ook niks, lezen heb ik de energie niet echt voor en slapen is ook geen optie want dan slaap ik snachts niet meer.
Als ik nou nog gewoon eventjes naar buiten mocht lopen voor een sigaretje, dan heb ik ook eventjes een momentje voor mezelf en ben ik even alleen. Nu lig ik met 3 mensen op een kamer die me preken geven over anorexia en blabla. Serieus, hou je kop en focus op jezelf. Dus ik lig nu maar met gordijnen dicht op die stomme kamer.
Ik wil ook gewoon even zeiken, het is echt niet fijn hier. Gewoon niet. En dat heb ik aan mezelf te danken.
zondag 12 maart 2017 om 19:09
Je mag zeiken, natuurlijk, het is ook gewoon kut.
Als je de griep krijgt, vind je dan ook dat je dat aan jezelf te danken hebt? Je bent ziek. Dat is kut. Maar dat is niemands schuld.
Wat je wel kunt leren is hoe je de signalen eerder kunt herkennen, en hoe je daarmee eerder aan de bel kunt trekken, zodat je niet zo heel ziek hoeft te worden. Je had dat nu nog niet onder de knie, maar niets staat je in de weg om dat voor de toekomst wel te leren.
Als je de griep krijgt, vind je dan ook dat je dat aan jezelf te danken hebt? Je bent ziek. Dat is kut. Maar dat is niemands schuld.
Wat je wel kunt leren is hoe je de signalen eerder kunt herkennen, en hoe je daarmee eerder aan de bel kunt trekken, zodat je niet zo heel ziek hoeft te worden. Je had dat nu nog niet onder de knie, maar niets staat je in de weg om dat voor de toekomst wel te leren.
zondag 12 maart 2017 om 19:34
Wel sluit ik me aan bij wat NummerZoveel zegt. Een eetstoornis is ook een vorm van verslaving, die verslaving zal aan je trekken wanneer iets in je leven minder goed gaat of wanneer je denkt geen controle te hebben.
Je kunt de komende tijd leren hoe je tijdig signalen gaat herkennen en ook gaat leren om dan aan de bel te trekken zodat het niet meer zo slecht hoeft te gaan.
Maar daar hoort echt loslaten van de eetstoornis bij en daar moet je meer dan 100% klaar mee en voor zijn.
Dat kun je wel! Maar voor nu, stap voor stap en dag voor dag.
Je kunt de komende tijd leren hoe je tijdig signalen gaat herkennen en ook gaat leren om dan aan de bel te trekken zodat het niet meer zo slecht hoeft te gaan.
Maar daar hoort echt loslaten van de eetstoornis bij en daar moet je meer dan 100% klaar mee en voor zijn.
Dat kun je wel! Maar voor nu, stap voor stap en dag voor dag.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 16-03-2017 21:13
Reden: maatregelen zijn genomen ivm dubbelnicken
Reden: maatregelen zijn genomen ivm dubbelnicken
% gewijzigd
zondag 12 maart 2017 om 20:54
quote:LotteL schreef op 12 maart 2017 @ 18:18:
Morgen ga ik bellen naar HC waar ik in therapie was, of er een mogelijkheid is om iets met zorgverzekeraar te regelen. Dan zou ik me in ieder geval kunnnen aanmelden, aangezien ee vast een lange wachtlijst is.
Heb aan de verpleging aangegeven dat ik "blind" wil wegen, zodra ik het cijfer zie stijgen ga ik op de rem.
Ook voor het eerst echt gehuild en uitgesproken hoe kut ik me nu voel en hoe schuldig ik me voel en me schaam. Mam was blij dat ik eindelijk eens emoties laat zien en heeft me getroost door te zeggen dat ze vertrouwen heeft in mij en dat we er samen uitkomen. Dat we allemaal dingen anders gaan doen en ook belooft meer tijd voor mij vrij te maken en niet meer zoveel op mij te leunen.
Het was fijn dat ik even mijn ei kwijt kon en ze enkel luisterde en troostte.
De verpleging is heel aardig en begripvol en motiveren me om het eten vol te houden.
Hoe kut ik het hier ook vind, ergens ben ik blij dat ik hier nu ben.
Denk ook dat als dit alles niet was gebeurd, mijn lichaam over een tijdje had besloten dat het over zou zijn.
Morgen moet ik weer een hartfilmpje laten maken. Bloeddruk en hartslag zijn nog steeds laag, maar niet gevaarlijk laag.
Hoi Lotte,
Ik vind dat je hier al hele positieve dingen schrijft! Blind wegen, hartstikke goed van je!
En je schrijft dat je je helder en sterker begint te voelen. In de post daarna zie je het even niet meer zitten en zeg je dat je niks terug krijgt voor alles wat je nu moet doen.
Maar wel dus! Je krijgt je gezondheid terug en je merkt het nu al.
Zet door het gaat hartstikke goed!
Morgen ga ik bellen naar HC waar ik in therapie was, of er een mogelijkheid is om iets met zorgverzekeraar te regelen. Dan zou ik me in ieder geval kunnnen aanmelden, aangezien ee vast een lange wachtlijst is.
Heb aan de verpleging aangegeven dat ik "blind" wil wegen, zodra ik het cijfer zie stijgen ga ik op de rem.
Ook voor het eerst echt gehuild en uitgesproken hoe kut ik me nu voel en hoe schuldig ik me voel en me schaam. Mam was blij dat ik eindelijk eens emoties laat zien en heeft me getroost door te zeggen dat ze vertrouwen heeft in mij en dat we er samen uitkomen. Dat we allemaal dingen anders gaan doen en ook belooft meer tijd voor mij vrij te maken en niet meer zoveel op mij te leunen.
Het was fijn dat ik even mijn ei kwijt kon en ze enkel luisterde en troostte.
De verpleging is heel aardig en begripvol en motiveren me om het eten vol te houden.
Hoe kut ik het hier ook vind, ergens ben ik blij dat ik hier nu ben.
Denk ook dat als dit alles niet was gebeurd, mijn lichaam over een tijdje had besloten dat het over zou zijn.
Morgen moet ik weer een hartfilmpje laten maken. Bloeddruk en hartslag zijn nog steeds laag, maar niet gevaarlijk laag.
Hoi Lotte,
Ik vind dat je hier al hele positieve dingen schrijft! Blind wegen, hartstikke goed van je!
En je schrijft dat je je helder en sterker begint te voelen. In de post daarna zie je het even niet meer zitten en zeg je dat je niks terug krijgt voor alles wat je nu moet doen.
Maar wel dus! Je krijgt je gezondheid terug en je merkt het nu al.
Zet door het gaat hartstikke goed!
zondag 12 maart 2017 om 21:31
Mijn zusje is ontwaakt uit haar coma! Mam belde net om dit te vertellen! Ze is nu bij haar. Wel is ze totaal verward en nog niet helemaal bij zinnen. Ze mompelt en reageert een beetje agressief naar arts/verpleegkundigen. Maar ze reageert gelukkig positief op mam.
Meer heeft mam niet gezegd over haar toestand.
Helaas mag ik van haar op advies van zusjes artsen niet langskomen. Maar wil haar eigenlijk zo graag zien en even vasthouden.
Dit lucht enorm op en ik hoop dat de schade meevalt.
Ben echt heel erg blij dat ze uit de coma is gekomen, heeft bijna een week geduurd.
Mam en P slapen vanavond voor het eerst weer samen en dat is ook een fijne gedachte.
Ga nu met een gerust hart slapen en morgen met meer motivatie en minder weerstand de dag tegemoet. Hopelijk is mijn hartfilmpje ook goed en mag ik van die stomme infusen af.
Stiekem toch een paar tranen, maar nu van geluk!
Meer heeft mam niet gezegd over haar toestand.
Helaas mag ik van haar op advies van zusjes artsen niet langskomen. Maar wil haar eigenlijk zo graag zien en even vasthouden.
Dit lucht enorm op en ik hoop dat de schade meevalt.
Ben echt heel erg blij dat ze uit de coma is gekomen, heeft bijna een week geduurd.
Mam en P slapen vanavond voor het eerst weer samen en dat is ook een fijne gedachte.
Ga nu met een gerust hart slapen en morgen met meer motivatie en minder weerstand de dag tegemoet. Hopelijk is mijn hartfilmpje ook goed en mag ik van die stomme infusen af.
Stiekem toch een paar tranen, maar nu van geluk!
zondag 12 maart 2017 om 21:34
quote:elfje26 schreef op 12 maart 2017 @ 20:54:
[...]
Hoi Lotte,
Ik vind dat je hier al hele positieve dingen schrijft! Blind wegen, hartstikke goed van je!
En je schrijft dat je je helder en sterker begint te voelen. In de post daarna zie je het even niet meer zitten en zeg je dat je niks terug krijgt voor alles wat je nu moet doen.
Maar wel dus! Je krijgt je gezondheid terug en je merkt het nu al.
Zet door het gaat hartstikke goed!
Dankje voor je fijne berichtje Elfje. Het klopt inderdaad dat ik me fysiek beter en helderder voel en dus er ook wat voor terug krijg.
Alleen is dat "ervoor terugkrijgen" lastig in de zin van het besef en de confrontaties met de hele situatie en eigenlijk mijn hele leven, dat van zusje en ma. Maar ik heb nog niets terug wat betreft een gezondere controle hoe ik hiermee om kan gaan. Maar dat komt hopelijk, snel..
[...]
Hoi Lotte,
Ik vind dat je hier al hele positieve dingen schrijft! Blind wegen, hartstikke goed van je!
En je schrijft dat je je helder en sterker begint te voelen. In de post daarna zie je het even niet meer zitten en zeg je dat je niks terug krijgt voor alles wat je nu moet doen.
Maar wel dus! Je krijgt je gezondheid terug en je merkt het nu al.
Zet door het gaat hartstikke goed!
Dankje voor je fijne berichtje Elfje. Het klopt inderdaad dat ik me fysiek beter en helderder voel en dus er ook wat voor terug krijg.
Alleen is dat "ervoor terugkrijgen" lastig in de zin van het besef en de confrontaties met de hele situatie en eigenlijk mijn hele leven, dat van zusje en ma. Maar ik heb nog niets terug wat betreft een gezondere controle hoe ik hiermee om kan gaan. Maar dat komt hopelijk, snel..
zondag 12 maart 2017 om 21:48
Wat een onzettend fijn bericht, Lotte!
Agressie is de "normale" reactie bij het ontwaken uit een GHB-coma, dus jouw zusje reageert zoals de artsen zouden verwachten. Ik hoop dat deze info jou wat gerust kan stellen.
Jouw zusje zal haar strijd moeten voeren om een gelukkig leven te kunnen hebben, en jij de jouwe. Doe je best, dan doe jij in elk geval jouw deel om van jullie gezin weer een fijn en een goed functionerende familie te maken.
Agressie is de "normale" reactie bij het ontwaken uit een GHB-coma, dus jouw zusje reageert zoals de artsen zouden verwachten. Ik hoop dat deze info jou wat gerust kan stellen.
Jouw zusje zal haar strijd moeten voeren om een gelukkig leven te kunnen hebben, en jij de jouwe. Doe je best, dan doe jij in elk geval jouw deel om van jullie gezin weer een fijn en een goed functionerende familie te maken.
maandag 13 maart 2017 om 08:22
Dankje voor de info NZ. Blij dat het "normaal" is dat ze zo reageerde.
Ben heel benieuwd hoe het nu met haar is. Mn moeder komt vanavond naar mij en hopelijk verteld ze dan iets meer.
Ben net gewogen en er zit enorm veel bij. 1,3 kg. Ik heb vochtophopingen, niet prettig. Wilde het toch weten toen ik mn dikke enkels zag, ook mijn gezicht is opgezet. Herken dit van eerder. Voelt klote, maar weet dat het meeste vocht is en dat trekt wel weer bij.
Om 10.00 uur harfilmpje maken en adhv uitslag urine evt een ct scan voor mijn nieren. Hartslag en bloeddruk waren stuk lager dan gister, als het hartfilmpje niet goed is krijg ik weer zo'n Hartmonitorkastje en als het echt slecht is word ik verplaatst naar cardiologie. Wat betekent dat ik niet vd afdeling af mag en dat zou klote zijn. Even buiten zijn is super fijn.
Ik weet niet wat mijn lijf allemaal aan het doen is, voel me fysiek slechter dan gister. Verpleegkundige zegt dat het komt omdat mijn lichaam hard moet werken om alle voeding op te nemen wat me veel energie kost. Lopen gaat moeizaam en mn botten beginnen echt zeer te doen van het zitten en liggen. Krijg straks extra dekens. Douchen moet zittend en met behulp van verpleegkundigen. Ik schaam me echt enorm en voel me heel kut
Ik ga echt vechten om hieruit te komen, op mijn laatste ziekenhuisopname na, heb ik me fysiek nog nooit zo slecht gevoeld. Ik schrik hier zelf behoorlijk van.
Ben heel benieuwd hoe het nu met haar is. Mn moeder komt vanavond naar mij en hopelijk verteld ze dan iets meer.
Ben net gewogen en er zit enorm veel bij. 1,3 kg. Ik heb vochtophopingen, niet prettig. Wilde het toch weten toen ik mn dikke enkels zag, ook mijn gezicht is opgezet. Herken dit van eerder. Voelt klote, maar weet dat het meeste vocht is en dat trekt wel weer bij.
Om 10.00 uur harfilmpje maken en adhv uitslag urine evt een ct scan voor mijn nieren. Hartslag en bloeddruk waren stuk lager dan gister, als het hartfilmpje niet goed is krijg ik weer zo'n Hartmonitorkastje en als het echt slecht is word ik verplaatst naar cardiologie. Wat betekent dat ik niet vd afdeling af mag en dat zou klote zijn. Even buiten zijn is super fijn.
Ik weet niet wat mijn lijf allemaal aan het doen is, voel me fysiek slechter dan gister. Verpleegkundige zegt dat het komt omdat mijn lichaam hard moet werken om alle voeding op te nemen wat me veel energie kost. Lopen gaat moeizaam en mn botten beginnen echt zeer te doen van het zitten en liggen. Krijg straks extra dekens. Douchen moet zittend en met behulp van verpleegkundigen. Ik schaam me echt enorm en voel me heel kut
Ik ga echt vechten om hieruit te komen, op mijn laatste ziekenhuisopname na, heb ik me fysiek nog nooit zo slecht gevoeld. Ik schrik hier zelf behoorlijk van.
maandag 13 maart 2017 om 08:47
Lieve Lotte, je hoeft je nergens voor te schamen, in het ziekenhuis zijn ze wel ergere dingen gewend dan iemand even helpen met douchen!
Ik hoop dat de uitslagen meevallen, maar als dat niet zo is, dan is een opname op cardiologie wel zo veilig.
En de verpleegkundige heeft gelijk. Jouw interne motor moet weer opstarten en dat kost inderdaad ontzettend veel energie.
Verder vind ik jouw post eigenlijk best heel positief. Ik lees natuurlijk dat jij je ellendig voelt, maar ik lees ook dat je niet in paniek bent van door uitslag van de weegschaal en je komt ook heel strijdbaar over. Echt heel fijn om dat te lezen!
Zet hem op, Lotte!
Ik hoop dat de uitslagen meevallen, maar als dat niet zo is, dan is een opname op cardiologie wel zo veilig.
En de verpleegkundige heeft gelijk. Jouw interne motor moet weer opstarten en dat kost inderdaad ontzettend veel energie.
Verder vind ik jouw post eigenlijk best heel positief. Ik lees natuurlijk dat jij je ellendig voelt, maar ik lees ook dat je niet in paniek bent van door uitslag van de weegschaal en je komt ook heel strijdbaar over. Echt heel fijn om dat te lezen!
Zet hem op, Lotte!
maandag 13 maart 2017 om 09:00
Dankje NZ..
Lief dat je blijft meelezen en reageren..
Weet alleen niet wat ik tegen mn moeder moet zeggen. Ze appt hoe controles vanochtend waren, maar ze wordt altijd zo panisch als er iets met mijn hart is. Ze weet wel dat ik een hartfilmpje moet maken. Als ik zeg dat mijn hartslag vrij laag is dan maakt ze zich de hele dag zorgen terwijl dat niet nodig is want ik word hier in de gaten gehouden, maar liegen of negeren kan ik ook niet..
Lief dat je blijft meelezen en reageren..
Weet alleen niet wat ik tegen mn moeder moet zeggen. Ze appt hoe controles vanochtend waren, maar ze wordt altijd zo panisch als er iets met mijn hart is. Ze weet wel dat ik een hartfilmpje moet maken. Als ik zeg dat mijn hartslag vrij laag is dan maakt ze zich de hele dag zorgen terwijl dat niet nodig is want ik word hier in de gaten gehouden, maar liegen of negeren kan ik ook niet..
