Psyche
alle pijlers
zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar
zondag 5 maart 2017 om 16:43
Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
zaterdag 11 maart 2017 om 12:27
M'n moeder krijgt vanaf maandag wekelijkse gesprekken bij de HA, ook is er gesproken over systeemtherapie met haar, haar vriend, zusje en ik. Alleen nu nog niet.
Mam heeft P gebeld en hij komt zometeen even naar huis. Vind het fijn om hem weer te zien.
Ook heeft de psychiater het gehad over hoe mam en ik nu het beste met elkaar om kunnen gaan. We 'mogen' elkaar niet belasten met onze 'strijd'. Zij heeft de HA omdat te bespreken en ik straks tijdens mijn opname.
Natuurlijk is het belangrijk dat we open en eerlijk naar elkaar blijven, maar met beperkte mate.
Ik mag niet teveel zorg over haar en mijn zusje hebben en zij niet over mij. We moeten hierin ook echt veranderen, anders heeft alles wat we nu doen vrij weinig zin.
De psychiater heeft me ook gevraagd om vandaag een brief te schrijven naar mijn moeder. Waarin ik open en eerlijk ben over alles. Omdat het niet eerlijk uitspreken naar haar hoe voor mij dingen in mijn jeugd zijn geweest, mij o.a. ziek houd. Ik gaf aan dat ik dat super moeilijk vind en bang ben dat mam het idee krijgt dat ze heeft gefaald als moeder, maar hij zei dat mijn moeder weet dat ik dat niet zo bedoel.
Misschien dat ik op Psyche toch een topic open. Het helpt me enorm om alles hier op te schrijven waardoor ik inzicht krijg. En de reacties helpen me ook, ook al doen ze soms pijn. Ik vind het alleen lastig om weer een topic te openen en ruimte in te nemen.
Mam heeft P gebeld en hij komt zometeen even naar huis. Vind het fijn om hem weer te zien.
Ook heeft de psychiater het gehad over hoe mam en ik nu het beste met elkaar om kunnen gaan. We 'mogen' elkaar niet belasten met onze 'strijd'. Zij heeft de HA omdat te bespreken en ik straks tijdens mijn opname.
Natuurlijk is het belangrijk dat we open en eerlijk naar elkaar blijven, maar met beperkte mate.
Ik mag niet teveel zorg over haar en mijn zusje hebben en zij niet over mij. We moeten hierin ook echt veranderen, anders heeft alles wat we nu doen vrij weinig zin.
De psychiater heeft me ook gevraagd om vandaag een brief te schrijven naar mijn moeder. Waarin ik open en eerlijk ben over alles. Omdat het niet eerlijk uitspreken naar haar hoe voor mij dingen in mijn jeugd zijn geweest, mij o.a. ziek houd. Ik gaf aan dat ik dat super moeilijk vind en bang ben dat mam het idee krijgt dat ze heeft gefaald als moeder, maar hij zei dat mijn moeder weet dat ik dat niet zo bedoel.
Misschien dat ik op Psyche toch een topic open. Het helpt me enorm om alles hier op te schrijven waardoor ik inzicht krijg. En de reacties helpen me ook, ook al doen ze soms pijn. Ik vind het alleen lastig om weer een topic te openen en ruimte in te nemen.
zaterdag 11 maart 2017 om 13:19
Lotte, ik denk dat we jou allemaal heel graag willen helpen met jouw herstel. Maar ik denk ook dat wij dat niet kunnen. De professionele hulpverlening die jij nu gaat krijgen is daar speciaal voor opgeleid en kan jou daarom veel beter helpen. Als je naar hen net zo open bent als naar ons, dan moet je flinke stappen kunnen maken. Gebruik ons voor aanmoedigingen en schoppen onder je kont, maar durf te vertrouwen op de hulpverlening en neem hen in vertrouwen.
zaterdag 11 maart 2017 om 15:15
Goed zo, Lotte.
Ergeren aan mij is juist, wordt je wakker van.
Ik vind het een story, waar ik mijn vraagtekens bij plaats.
Het verhaal veranderd in een paar dagentijd, van zorgen voor moeder,zus, vriend van moeder.
Dan draait de verhaallijn opeens rond jou en jouw problemen, anorexia , prima,jij schrijft.
Maar als ik nu lees, dat jij wordt opgenomen, dat er opeens hulp is van alle kanten, zonder levensgevaar,daar verkeer jij nog niet in, anders had je nu aan het infuus gelegen in het ziekenhuis.
Ik lees nergens dat jij je verder beschadigt, psychose, enzenz.
Normaal gesproken komen ook personen met anorexia lop de wachtlijst te staan voor opname.
Ik vind het hele verhaal niet kloppen.
Wil jij je niet ergeren dan lees je mij gewoon niet.
Ergeren aan mij is juist, wordt je wakker van.
Ik vind het een story, waar ik mijn vraagtekens bij plaats.
Het verhaal veranderd in een paar dagentijd, van zorgen voor moeder,zus, vriend van moeder.
Dan draait de verhaallijn opeens rond jou en jouw problemen, anorexia , prima,jij schrijft.
Maar als ik nu lees, dat jij wordt opgenomen, dat er opeens hulp is van alle kanten, zonder levensgevaar,daar verkeer jij nog niet in, anders had je nu aan het infuus gelegen in het ziekenhuis.
Ik lees nergens dat jij je verder beschadigt, psychose, enzenz.
Normaal gesproken komen ook personen met anorexia lop de wachtlijst te staan voor opname.
Ik vind het hele verhaal niet kloppen.
Wil jij je niet ergeren dan lees je mij gewoon niet.
zaterdag 11 maart 2017 om 16:13
quote:coolpack2 schreef op 11 maart 2017 @ 15:25:
Je valt in herhaling Josske, hou eens op met dat getrollhunt. Heel vermoeiend dit en bovendien tegen de regels van dit forum.
Effe off topic:
Verhaal neerpennen (of het nu waar is of niet) mag altijd. Neemt niet weg dat een forummer naast een reactie geven óók de nodige kritische vragen en/of opmerkingen mag neerpennen. Dat dit niet altijd in goede aarde valt, ja en? Daar is het toch een openbaar forum voor. Sorry maar dat is MIJN mening...........
Je valt in herhaling Josske, hou eens op met dat getrollhunt. Heel vermoeiend dit en bovendien tegen de regels van dit forum.
Effe off topic:
Verhaal neerpennen (of het nu waar is of niet) mag altijd. Neemt niet weg dat een forummer naast een reactie geven óók de nodige kritische vragen en/of opmerkingen mag neerpennen. Dat dit niet altijd in goede aarde valt, ja en? Daar is het toch een openbaar forum voor. Sorry maar dat is MIJN mening...........
zaterdag 11 maart 2017 om 17:34
quote:josske schreef op 11 maart 2017 @ 15:15:
Goed zo, Lotte.
Ergeren aan mij is juist, wordt je wakker van.
Ik vind het een story, waar ik mijn vraagtekens bij plaats.
Het verhaal veranderd in een paar dagentijd, van zorgen voor moeder,zus, vriend van moeder.
Dan draait de verhaallijn opeens rond jou en jouw problemen, anorexia , prima,jij schrijft.
Maar als ik nu lees, dat jij wordt opgenomen, dat er opeens hulp is van alle kanten, zonder levensgevaar,daar verkeer jij nog niet in, anders had je nu aan het infuus gelegen in het ziekenhuis.
Ik lees nergens dat jij je verder beschadigt, psychose, enzenz.
Normaal gesproken komen ook personen met anorexia lop de wachtlijst te staan voor opname.
Ik vind het hele verhaal niet kloppen.
Wil jij je niet ergeren dan lees je mij gewoon niet.
Ja, het ging en gaat nog steeds over zusje en stiefvader. Zusje belandde in korte tijd in crisis en ben hier meer gaan delen over achtergrond. Omdat ik eea wilde verhelderen waarom ik bepaalde keuzes wel of niet wilde maken gaf ik aan wat mijn probleem is. Daarin ben ik steeds verder op ingegaan en herhaaldelijk gezegd dat ik me hier ongemakkelijk bij voelde. Tegelijkertijd hielp het me waardoor ik ben blijven schrijven.
Ik ben niet opgenomen in een gespecialiseerde eetstoorniskliniek, maar op de PAAZ. En wacht momenteel of ik hier blijf of naar verpleegafedeling interne geneeskunde ga.
Daarnaast was er door HA al geinformeerd of er een bed vrij was op de PAAZ en de crisisdienst werd geinformeerd. En zouden mijn waardes slecht zijn, zou ik sowieso volgende week opgenomen worden in ZH.
Dus ik weet niet wat je allemaal loopt te bazelen of waarom je zo rot tegen me doet?
Moet ik persé psychotisch zijn of op een andere manier beschadigd om hulp te krijgen?
Ooit gehoord van vrijwillige opname?
Jou boeit het waarschijnlijk niets, maar je kwetst me behoorlijk. Ik wilde eigenlijk niet ingaan op wat je zegt, maar ik laat me niet zo neerzetten als hoe jij me neerzet.
Goed zo, Lotte.
Ergeren aan mij is juist, wordt je wakker van.
Ik vind het een story, waar ik mijn vraagtekens bij plaats.
Het verhaal veranderd in een paar dagentijd, van zorgen voor moeder,zus, vriend van moeder.
Dan draait de verhaallijn opeens rond jou en jouw problemen, anorexia , prima,jij schrijft.
Maar als ik nu lees, dat jij wordt opgenomen, dat er opeens hulp is van alle kanten, zonder levensgevaar,daar verkeer jij nog niet in, anders had je nu aan het infuus gelegen in het ziekenhuis.
Ik lees nergens dat jij je verder beschadigt, psychose, enzenz.
Normaal gesproken komen ook personen met anorexia lop de wachtlijst te staan voor opname.
Ik vind het hele verhaal niet kloppen.
Wil jij je niet ergeren dan lees je mij gewoon niet.
Ja, het ging en gaat nog steeds over zusje en stiefvader. Zusje belandde in korte tijd in crisis en ben hier meer gaan delen over achtergrond. Omdat ik eea wilde verhelderen waarom ik bepaalde keuzes wel of niet wilde maken gaf ik aan wat mijn probleem is. Daarin ben ik steeds verder op ingegaan en herhaaldelijk gezegd dat ik me hier ongemakkelijk bij voelde. Tegelijkertijd hielp het me waardoor ik ben blijven schrijven.
Ik ben niet opgenomen in een gespecialiseerde eetstoorniskliniek, maar op de PAAZ. En wacht momenteel of ik hier blijf of naar verpleegafedeling interne geneeskunde ga.
Daarnaast was er door HA al geinformeerd of er een bed vrij was op de PAAZ en de crisisdienst werd geinformeerd. En zouden mijn waardes slecht zijn, zou ik sowieso volgende week opgenomen worden in ZH.
Dus ik weet niet wat je allemaal loopt te bazelen of waarom je zo rot tegen me doet?
Moet ik persé psychotisch zijn of op een andere manier beschadigd om hulp te krijgen?
Ooit gehoord van vrijwillige opname?
Jou boeit het waarschijnlijk niets, maar je kwetst me behoorlijk. Ik wilde eigenlijk niet ingaan op wat je zegt, maar ik laat me niet zo neerzetten als hoe jij me neerzet.
zaterdag 11 maart 2017 om 23:09
Dank..
Ik lig op de verpleegafdeling interne geneeskunde.
Mijn lichaam is er slechter aan toe dan ik had verwacht. Uitdrogingsverschijnselen, te laag kalium, te laag hb, ernstig vitamine D tekort (hier schrok ik heel erg van want ik wist niet hoe belangrijk vit D is).
Lig nu aan een infuuspaal waar vocht en kalium wordt toegediend. Heb ijzertabletten en vit d tabletten. Word elke dag gewogen en heb volledige bedrust.
Psychiater komt maandag weer en tot die tijd gesprek met verpleegkundigen hier.
Mbt eten heb ik bijvoeding en een voorlopige lijst. Maandag komt de dietiste en dan krijg ik mn echt eetlijst. Heb alles gegeten en die kcalbommen ook maar opgedronken ook al zou ik die het liefst door de wc spoelen.
Mam is heel erg geschrokken en ook boos. We zijn niet met ruzie uit elkaar gegaan gelukkig en ik snap wel waarom ze boos is.
Ben ontzettend moe en nu ik hier lig voel en besef ik ook hoe ver ik weer ben gegaan. En dat de AN de volledige controle over mij had ipv andersom.
Wilde vanavond met mn moeder naar mn zusje maar dat ging niet door. Hopelijk mag ik morgen even naar haar.
Daarnaast zal ik wel extra aankomen aangezien ik niet kan roken omdat ik niet van die klote bed af mag. Dus ik moet en kei veel vreten, die klote nutri's drinken, volledige bedrust en ik kan niet roken.
Ik probeer mijn frustraties niet op de verpleging af te reageren, maar dat is lastig. Gelukkig mag ik nog wel zelf naar de plee en hoeft niemand mn kont af te vegen of mn haar te wassen onder de douche. Al moet ik wel bellen om te melden als ik ga douchen.
Hoewel ik zo tegen medicatie was mag er van mij nu wel een pil in. Een pil die ervoor zorgt dat ik slapend aankom zodat ik snel weer weg kan.
Ik lig op de verpleegafdeling interne geneeskunde.
Mijn lichaam is er slechter aan toe dan ik had verwacht. Uitdrogingsverschijnselen, te laag kalium, te laag hb, ernstig vitamine D tekort (hier schrok ik heel erg van want ik wist niet hoe belangrijk vit D is).
Lig nu aan een infuuspaal waar vocht en kalium wordt toegediend. Heb ijzertabletten en vit d tabletten. Word elke dag gewogen en heb volledige bedrust.
Psychiater komt maandag weer en tot die tijd gesprek met verpleegkundigen hier.
Mbt eten heb ik bijvoeding en een voorlopige lijst. Maandag komt de dietiste en dan krijg ik mn echt eetlijst. Heb alles gegeten en die kcalbommen ook maar opgedronken ook al zou ik die het liefst door de wc spoelen.
Mam is heel erg geschrokken en ook boos. We zijn niet met ruzie uit elkaar gegaan gelukkig en ik snap wel waarom ze boos is.
Ben ontzettend moe en nu ik hier lig voel en besef ik ook hoe ver ik weer ben gegaan. En dat de AN de volledige controle over mij had ipv andersom.
Wilde vanavond met mn moeder naar mn zusje maar dat ging niet door. Hopelijk mag ik morgen even naar haar.
Daarnaast zal ik wel extra aankomen aangezien ik niet kan roken omdat ik niet van die klote bed af mag. Dus ik moet en kei veel vreten, die klote nutri's drinken, volledige bedrust en ik kan niet roken.
Ik probeer mijn frustraties niet op de verpleging af te reageren, maar dat is lastig. Gelukkig mag ik nog wel zelf naar de plee en hoeft niemand mn kont af te vegen of mn haar te wassen onder de douche. Al moet ik wel bellen om te melden als ik ga douchen.
Hoewel ik zo tegen medicatie was mag er van mij nu wel een pil in. Een pil die ervoor zorgt dat ik slapend aankom zodat ik snel weer weg kan.
zaterdag 11 maart 2017 om 23:29
Lees dit terug als je nog eens denkt dat je er helemaal niet slecht aan toe bent. AN patiënten denken ALTIJD dat ze er niet slecht aan toe zijn. Totdat het te laat is... Je moeder en de huisarts hebben weer net op tijd ingegrepen. Jij kan niet op jezelf vertrouwen.
En ja, je gaat aankomen. Aan jou om te beslissen of je dit nu eens gaat aanvaarden of weer teruggaat naar je leven waar de anorexia alles gaat bepalen. Jij hebt de regie, het is aan jou nu.
En ja, je gaat aankomen. Aan jou om te beslissen of je dit nu eens gaat aanvaarden of weer teruggaat naar je leven waar de anorexia alles gaat bepalen. Jij hebt de regie, het is aan jou nu.
Life is short. Eat dessert first.
zondag 12 maart 2017 om 11:58
Hoi Lotte,
Ik heb grotendeels je verhaal gelezen, echter niet alles. Poeh, wat een verhaal. Je hebt het als kind, puber, jongvolwassene en nu als volwassen vrouw niet makkelijk gehad.
Niemand in jullie gezin heeft het makkelijk gehad. Wat ik zie of denk te zien is dat er vooral vanuit emotie werd gehandeld waardoor bepaalde relaties geen gezonde/normale vormen hebben aangenomen.
Dit veranderen kan niet zomaar, daarvoor moet een ieder van jullie dit voor zichzelf helder hebben en openstaan voor verandering.
Te beginnen bij jouzelf. Naar dat je momenteel bent opgenomen, dat is nooit prettig. Echter zegt het genoeg over jouw eigen gemoedstoestand en hoe jij o.a. onder deze situatie lijdt. Mentaal en fysiek.
Fijn om te lezen dat je een goede band hebt met je moeder en haar toelaat in jouw anorexia, maar probeer hier zelf de verantwoording en leiding in te nemen. Jouw moeder is niet verantwoordelijk voor jouw ziekte, net zo min als dat jij verantwoordelijk bent voor haar relatie of de zorg voor haar, jouw zusje of stiefbroertje.
Jij bent onderdeel van het gezin, maar geen leider.
Dat kan erg lastig zijn om los te laten, gezien je dit altijd zo hebt gedaan. Zaak is nu dat jij je volledig op jezelf focust, accepteert en erkent dat je ernstig ziek bent en hier (intensieve) hulp bij nodig hebt.
Wanneer opname in eetstoorniskliniek niet toereikend genoeg is, zul je een andere manier moeten vinden die dat wel is. Ontzettend balen dat jouw zorgvezekering die therapie niet vergoed. Zou je alsnog eens contact met die instantie kunnen opnemen om te kijken wat evt. mogelijkheden zijn? Ik opper het maar hoor, heb geen idee hoe zoiets in z'n werk gaat.
Hopelijk lukt het je vandaag om de eetlijst te eten en je aan je bedrust te houden. Zolang jij tegengas geeft, veranderd er niets en wordt de situatie enkel vervelender en complexer.
Ik begrijp dat genezen van anorexia geen simpele kwestie is van weer gaan eten, aankomen in gewicht en gezond worden. Echter denk ik wel dat het noodzakelijk is dat je dit nu gaat doen. Eten, aankomen en gezond worden zodat je weer met gezond verstand en volle focus een therapie kunt gaan volgen.
Zijn er vrienden of vriendinnen die bij je langs kunnen komen in het ziekenhuis? Het lijkt me behoorlijk eenzaam als je dit met niemand deelt, enkel met je moeder en stiefvader. Die ook heel wat te stellen hebben met jouw zusje en hun eigen relatie.
Heel veel sterkte en succes vandaag en schroom niet om hier te schrijven als het je helpt.
Ik heb grotendeels je verhaal gelezen, echter niet alles. Poeh, wat een verhaal. Je hebt het als kind, puber, jongvolwassene en nu als volwassen vrouw niet makkelijk gehad.
Niemand in jullie gezin heeft het makkelijk gehad. Wat ik zie of denk te zien is dat er vooral vanuit emotie werd gehandeld waardoor bepaalde relaties geen gezonde/normale vormen hebben aangenomen.
Dit veranderen kan niet zomaar, daarvoor moet een ieder van jullie dit voor zichzelf helder hebben en openstaan voor verandering.
Te beginnen bij jouzelf. Naar dat je momenteel bent opgenomen, dat is nooit prettig. Echter zegt het genoeg over jouw eigen gemoedstoestand en hoe jij o.a. onder deze situatie lijdt. Mentaal en fysiek.
Fijn om te lezen dat je een goede band hebt met je moeder en haar toelaat in jouw anorexia, maar probeer hier zelf de verantwoording en leiding in te nemen. Jouw moeder is niet verantwoordelijk voor jouw ziekte, net zo min als dat jij verantwoordelijk bent voor haar relatie of de zorg voor haar, jouw zusje of stiefbroertje.
Jij bent onderdeel van het gezin, maar geen leider.
Dat kan erg lastig zijn om los te laten, gezien je dit altijd zo hebt gedaan. Zaak is nu dat jij je volledig op jezelf focust, accepteert en erkent dat je ernstig ziek bent en hier (intensieve) hulp bij nodig hebt.
Wanneer opname in eetstoorniskliniek niet toereikend genoeg is, zul je een andere manier moeten vinden die dat wel is. Ontzettend balen dat jouw zorgvezekering die therapie niet vergoed. Zou je alsnog eens contact met die instantie kunnen opnemen om te kijken wat evt. mogelijkheden zijn? Ik opper het maar hoor, heb geen idee hoe zoiets in z'n werk gaat.
Hopelijk lukt het je vandaag om de eetlijst te eten en je aan je bedrust te houden. Zolang jij tegengas geeft, veranderd er niets en wordt de situatie enkel vervelender en complexer.
Ik begrijp dat genezen van anorexia geen simpele kwestie is van weer gaan eten, aankomen in gewicht en gezond worden. Echter denk ik wel dat het noodzakelijk is dat je dit nu gaat doen. Eten, aankomen en gezond worden zodat je weer met gezond verstand en volle focus een therapie kunt gaan volgen.
Zijn er vrienden of vriendinnen die bij je langs kunnen komen in het ziekenhuis? Het lijkt me behoorlijk eenzaam als je dit met niemand deelt, enkel met je moeder en stiefvader. Die ook heel wat te stellen hebben met jouw zusje en hun eigen relatie.
Heel veel sterkte en succes vandaag en schroom niet om hier te schrijven als het je helpt.
zondag 12 maart 2017 om 13:27
quote:cactusss schreef op 12 maart 2017 @ 12:54:
[...]
Een combinatie van alcohol en (veel) GHB stond eerder in het topic
Ha bedankt, ghb overdosis dus, brrr. Gevaarlijk goedje! Maar de werking is snel weer weg, na 12 uur is dat al zeker weg. Dus klopt niet dat ze daardoor nog in coma ligt.
Is je zus al weer thuis nu? En is/gaat ze dan terug naar haar vriend of kiest ze voor betere optie, namelijk oma? Ik hoop het laatste!
[...]
Een combinatie van alcohol en (veel) GHB stond eerder in het topic
Ha bedankt, ghb overdosis dus, brrr. Gevaarlijk goedje! Maar de werking is snel weer weg, na 12 uur is dat al zeker weg. Dus klopt niet dat ze daardoor nog in coma ligt.
Is je zus al weer thuis nu? En is/gaat ze dan terug naar haar vriend of kiest ze voor betere optie, namelijk oma? Ik hoop het laatste!
zondag 12 maart 2017 om 13:45
zondag 12 maart 2017 om 14:11
Wow, dat is lang, de comateuze toestand door ghb is namelijk na paar uur weer weg. Na 12 uur is het uit je bloed. Het effect van de coma wordt vaak misbruikt als rape drug, omdat je in de G-nap komt en je dus makkelijk verkracht kan worden. Maar effect van deze comateuze toestand is na paar uren uit je lichaam vertrokken.
Dus wat is er echt aan de hand?
Dus wat is er echt aan de hand?
