Psyche
alle pijlers
zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar
zondag 5 maart 2017 om 16:43
Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
vrijdag 10 maart 2017 om 17:02
quote:LotteL schreef op 10 maart 2017 @ 16:30:
Misschien heb je gelijk ja. Ik ben ook niet eerlijk naar mezelf. Ik wil alleen niet toegeven dat ik het weer heb verpest en weer zo ver heb laten komen dat ik het zelf niet meer kan.
Deze gedachtegang herken ik heel erg goed. Wel meer dingen en gedragingen die je beschrijft trouwens, al is mijn problematiek iets anders.
Je hebt zoals ik het lees de afgelopen tijd enorme stappen gezet. Hou dat vast als je kunt. Neem hulp aan, want ook al ben je (nog) niet op je vorige diepte punt, je sloopt jezelf zo. En nee, dit maakt je echt niet zwak en je hebt het niet verpest, ook al voelt dat misschien nu wel zo.
Misschien heb je gelijk ja. Ik ben ook niet eerlijk naar mezelf. Ik wil alleen niet toegeven dat ik het weer heb verpest en weer zo ver heb laten komen dat ik het zelf niet meer kan.
Deze gedachtegang herken ik heel erg goed. Wel meer dingen en gedragingen die je beschrijft trouwens, al is mijn problematiek iets anders.
Je hebt zoals ik het lees de afgelopen tijd enorme stappen gezet. Hou dat vast als je kunt. Neem hulp aan, want ook al ben je (nog) niet op je vorige diepte punt, je sloopt jezelf zo. En nee, dit maakt je echt niet zwak en je hebt het niet verpest, ook al voelt dat misschien nu wel zo.
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
vrijdag 10 maart 2017 om 17:22
We hebben allemaal wat controle nodig in ons leven. Je kunt geen intensieve therapie volgen als je iedere 10 min van je graatje gaat, dus eerste prioriteit is in leven blijven. Als je moet kiezen tussen afvallen of op gewicht blijven, dan is het op gewicht blijven (iig voor een week, dat is te overzien) het minst destructieve. Ja, het meest constructieve zou zijn volvreten en intensieve therapie, maar je moet ergens beginnen. En iemand het enige controlemiddel dat hij/zij heeft afnemen zorgt alleen maar voor een destructievere houding.
vrijdag 10 maart 2017 om 17:57
quote:LotteL schreef op 10 maart 2017 @ 15:15:
Josske; waar heb jij precies twijfels over? Hoor ze graag.
Ikzelf heb de AN de laatste jaren niet als ziekte gezien, meer als manier van leven. Zoals anderen in mijn omgeving dat ook zijn gaan zien.
Iedereen in de klas/school weet dat ik AN heb, niemand vraagt of zegt er ooit wat van.
Mensen kennen mij niet anders dan dit.Dat is niet helemaal waar he, je schrijft dat docenten al zorgen hadden inmiddels. Waarschijnlijk was het een kwestie van dagen geweest dat er wel degelijk iemand wat van ging zeggen.
Josske; waar heb jij precies twijfels over? Hoor ze graag.
Ikzelf heb de AN de laatste jaren niet als ziekte gezien, meer als manier van leven. Zoals anderen in mijn omgeving dat ook zijn gaan zien.
Iedereen in de klas/school weet dat ik AN heb, niemand vraagt of zegt er ooit wat van.
Mensen kennen mij niet anders dan dit.Dat is niet helemaal waar he, je schrijft dat docenten al zorgen hadden inmiddels. Waarschijnlijk was het een kwestie van dagen geweest dat er wel degelijk iemand wat van ging zeggen.
vrijdag 10 maart 2017 om 17:59
quote:doornroosje9 schreef op 10 maart 2017 @ 15:36:
Natuurlijk is het niet zo simpel. Maar zolang jij ermee wil blijven leven, geraak je er idd niet vanaf. Echt zo zonde.Eens. Plus de manier waarop je het onderwerp hebt geïntroduceerd (of eigenlijk: het moment) in dit topic. Geeft wat mij betreft aan dat het een immens issue is. Ik hoop dat je dat echt gaat inzien en ernaar gaat handelen.
Natuurlijk is het niet zo simpel. Maar zolang jij ermee wil blijven leven, geraak je er idd niet vanaf. Echt zo zonde.Eens. Plus de manier waarop je het onderwerp hebt geïntroduceerd (of eigenlijk: het moment) in dit topic. Geeft wat mij betreft aan dat het een immens issue is. Ik hoop dat je dat echt gaat inzien en ernaar gaat handelen.
vrijdag 10 maart 2017 om 18:07
Of de manier van doen in een kliniek heel helpend is weet ik niet (want inderdaad sterk symptoomgericht voor zover ik weet), maar deze vraag was denk ik relevant als je meteen de situatie onder ogen had gezien. Het gaat nu eerder richting 'redden wat er te redden valt' en daar is zo'n kliniek voor. Als je het met een diëtiste of creatief therapeut had willen proberen, had je eerder aan de bel moeten trekken.
vrijdag 10 maart 2017 om 18:21
quote:doornroosje9 schreef op 10 maart 2017 @ 17:05:
Waarom vindt iedereen dat ze enorme stappen zet? Ze zorgt er gewoon voor dat zij de controle blijft behouden en dat ze verder kan gaan op haar manier en hoe zij het wil.
Ik vind dat ze enorme stappen heeft gezet in de zin van haar problemen en gedachtengangen delen en meer inzicht krijgen in de oorzaak van haar ziekte.
Ze heeft natuurlijk ook nog een lange weg te gaan en ze zal nu de volgende stappen moeten gaan zetten, namelijk:
- echt eerlijk zijn tegen zichzelf en op tijd erkennen wanneer het mis gaat
- net zo eerlijk zijn tegen de professionals die haar kunnen helpen, en daar meteen aan de bel trekken
- stoppen met excuses verzinnen voor, en het goedpraten van, haar destructieve gedragingen
- heel hard werken aan de oorzaken van haar ziekte, ipv alleen de symptomen te bestrijden.
Waarom vindt iedereen dat ze enorme stappen zet? Ze zorgt er gewoon voor dat zij de controle blijft behouden en dat ze verder kan gaan op haar manier en hoe zij het wil.
Ik vind dat ze enorme stappen heeft gezet in de zin van haar problemen en gedachtengangen delen en meer inzicht krijgen in de oorzaak van haar ziekte.
Ze heeft natuurlijk ook nog een lange weg te gaan en ze zal nu de volgende stappen moeten gaan zetten, namelijk:
- echt eerlijk zijn tegen zichzelf en op tijd erkennen wanneer het mis gaat
- net zo eerlijk zijn tegen de professionals die haar kunnen helpen, en daar meteen aan de bel trekken
- stoppen met excuses verzinnen voor, en het goedpraten van, haar destructieve gedragingen
- heel hard werken aan de oorzaken van haar ziekte, ipv alleen de symptomen te bestrijden.
vrijdag 10 maart 2017 om 18:29
quote:-NummerZoveel- schreef op 10 maart 2017 @ 18:21:
[...]
Ik vind dat ze enorme stappen heeft gezet in de zin van haar problemen en gedachtengangen delen en meer inzicht krijgen in de oorzaak van haar ziekte.
Ze heeft natuurlijk ook nog een lange weg te gaan en ze zal nu de volgende stappen moeten gaan zetten, namelijk:
- echt eerlijk zijn tegen zichzelf en op tijd erkennen wanneer het mis gaat
- net zo eerlijk zijn tegen de professionals die haar kunnen helpen, en daar meteen aan de bel trekken
- stoppen met excuses verzinnen voor, en het goedpraten van, haar destructieve gedragingen
- heel hard werken aan de oorzaken van haar ziekte, ipv alleen de symptomen te bestrijden.Ik denk dat ze dit al jaren weet. Maar idd, het delen op het forum is mss een grote stap.
[...]
Ik vind dat ze enorme stappen heeft gezet in de zin van haar problemen en gedachtengangen delen en meer inzicht krijgen in de oorzaak van haar ziekte.
Ze heeft natuurlijk ook nog een lange weg te gaan en ze zal nu de volgende stappen moeten gaan zetten, namelijk:
- echt eerlijk zijn tegen zichzelf en op tijd erkennen wanneer het mis gaat
- net zo eerlijk zijn tegen de professionals die haar kunnen helpen, en daar meteen aan de bel trekken
- stoppen met excuses verzinnen voor, en het goedpraten van, haar destructieve gedragingen
- heel hard werken aan de oorzaken van haar ziekte, ipv alleen de symptomen te bestrijden.Ik denk dat ze dit al jaren weet. Maar idd, het delen op het forum is mss een grote stap.
Life is short. Eat dessert first.
vrijdag 10 maart 2017 om 18:39
Het enige wat ik kan zeggen is dat jullie gelijk hebben. Mbt klinische opname in kliniek, zou niet weten welke.. ben er bij 4 afgewezen ivm "chronisch" en die andere daarvoor is een hele lange wachtlijst. Een kliniek helpt mij alleen mbt aankomen, dan ben ik fysiek gezond en val daarna terug omdat oorzaak niet is aangepakt.
1 op 1 vind ik veel fijner zoals ik had met mijn vorige therapeut. Zij begreep mij echt (ervaringsdeskundige).
Helaas kan ik me niet meer aanmelden bij de instantie waar ik als laatst in therapie was omdat mijn zorgverzekering dat niet vergoed.
Ik ben net langs mijn werk gegaan, situatie van mij uitgelegd en me ziek gemeld voorlopig.
Als ik 3 avonden moet werken van 18-00 of later dan heb ik 1. Een probleem met mijn avondeten en 2. Verbruik veel energie.
Ze waren gek genoeg opgelucht dat ik me ziek kwam melden. Zelf vonden ze het lastig om me aan te spreken op mijn gezondheid omdat ik prima functioneer in mijn werk. Ik ben nu dus ziek tot het weer beter gaat.
Wel even klote qua geld maarja.
Daarnaast met mijn moeder afgesproken dat ik vanaf nu tot er meer duidelijkheid is hoe verder, elke avond thuis eet. Ik laat mam toe in het opscheppen van avondeten en ik kom ook niet in de verleiding om daarna (stiekem) te gaan fietsen, lopen of braken. Avondeten is mijn lastigste moment en zelf zou ik het niet kunnen om te eten wat ik moet eten zonder te gaan bewegen. Honden uitlaten mag ik ook niet als ik bij haar ben. Enkel rusten en proberen te ontspannen.
Deze dingen gaan hard tegen de AN in en ik voel me er erg rot onder. Huilbuien, boosheid, angst, schaamte.
Morgenavond ga ik met mijn moeder naar mijn zusje en zondag slaapt P weer thuis. Hij vindt het goed dat ik in de avonden bij hun ben en daar eet.
De toestand met mijn zusje is nog steeds hetzelfde, het verslechtert niet, maar wordt ook niet beter. Mam zegt dat zolang het niet verslechtert ik me niet al teveel zorgen moet maken. Maar dat doe ik wel, zolang in comateuze toestand zijn is voor niemand goed.
1 op 1 vind ik veel fijner zoals ik had met mijn vorige therapeut. Zij begreep mij echt (ervaringsdeskundige).
Helaas kan ik me niet meer aanmelden bij de instantie waar ik als laatst in therapie was omdat mijn zorgverzekering dat niet vergoed.
Ik ben net langs mijn werk gegaan, situatie van mij uitgelegd en me ziek gemeld voorlopig.
Als ik 3 avonden moet werken van 18-00 of later dan heb ik 1. Een probleem met mijn avondeten en 2. Verbruik veel energie.
Ze waren gek genoeg opgelucht dat ik me ziek kwam melden. Zelf vonden ze het lastig om me aan te spreken op mijn gezondheid omdat ik prima functioneer in mijn werk. Ik ben nu dus ziek tot het weer beter gaat.
Wel even klote qua geld maarja.
Daarnaast met mijn moeder afgesproken dat ik vanaf nu tot er meer duidelijkheid is hoe verder, elke avond thuis eet. Ik laat mam toe in het opscheppen van avondeten en ik kom ook niet in de verleiding om daarna (stiekem) te gaan fietsen, lopen of braken. Avondeten is mijn lastigste moment en zelf zou ik het niet kunnen om te eten wat ik moet eten zonder te gaan bewegen. Honden uitlaten mag ik ook niet als ik bij haar ben. Enkel rusten en proberen te ontspannen.
Deze dingen gaan hard tegen de AN in en ik voel me er erg rot onder. Huilbuien, boosheid, angst, schaamte.
Morgenavond ga ik met mijn moeder naar mijn zusje en zondag slaapt P weer thuis. Hij vindt het goed dat ik in de avonden bij hun ben en daar eet.
De toestand met mijn zusje is nog steeds hetzelfde, het verslechtert niet, maar wordt ook niet beter. Mam zegt dat zolang het niet verslechtert ik me niet al teveel zorgen moet maken. Maar dat doe ik wel, zolang in comateuze toestand zijn is voor niemand goed.
vrijdag 10 maart 2017 om 18:53
Dat ze op je werk opgelucht waren, zegt veel. Iedereen in jouw omgeving ziet hoe slecht het met je gaat. Nu jij nog.
Heb je dat al eerder gedaan? Zo'n afspraken met je moeder? Wat gaat er gebeuren als je gaat aankomen? Ga je dan smokkelen of echt doorzetten deze keer?
Heb je dat al eerder gedaan? Zo'n afspraken met je moeder? Wat gaat er gebeuren als je gaat aankomen? Ga je dan smokkelen of echt doorzetten deze keer?
Life is short. Eat dessert first.
vrijdag 10 maart 2017 om 18:57
En als jou nou focust op hulp voor de problematiek achter de symptomen? Je hebt gelijk, symptoom oplossen en thuis weer afleveren zet weinig zoden aan de dijk op lange termijn. Op korte termijn wellicht wel zinvol om vervolgens een gerichte therapie aan te kunnen?
Kunnen je moeder/huisarts/dietist helpen met het vinden van een kliniek waar je wel terecht kunt? En doorverwijzing van de huisarts voor diagnostisch onderzoek?
Kunnen je moeder/huisarts/dietist helpen met het vinden van een kliniek waar je wel terecht kunt? En doorverwijzing van de huisarts voor diagnostisch onderzoek?
vrijdag 10 maart 2017 om 19:13
Word een beetje angstig van klinieken.. ik ga liever in opname in het ziekenhuis, als het dan gaat over fysiek aansterken.
In een groep anorectische meiden/vrouwen heerst ook een competitiecultuur. Wat dus niet helpend is en wat me eigenlijk alleen zieker maakt.
Ja, heb al eerder deze afspraken met mn moeder gemaakt. Dat helpt omdat ik haar vertrouw en onze eetmomenten veilig zijn. Er zit geen tijdsdruk achter (zoals in een kliniek wel is) zij schept mn eten op en het is wat het is, niet meer of minder. Ik weet hoe ze kookt (hoeveel olie ze gebruikt etc).
Ik wil niet gaan smokkelen of wat dan ook. Dat ik uit mezelf naar mijn werk ben gegaan is nieuw. Dit had ik eerder nooit gedaan omdat ik niet wil toegeven dat ik ziek ben, in welke vorm dan ook.
Vanmiddag nagedacht over evt opname als dat zou moeten. Na het gesprek op school heb ik er meer rust voor. Ik ga niets verliezen daar en loop geen vertraging op, op korte termijn.
Ergens zou ik het een klein beetje fijn vinden als ik zou worden opgenomen. Ik kan het zelf niet helemaal opbrengen nu en ik wil mn ma ook niet nog meer belasten.
Ze zegt dat ik dat niet doe en liever heeft dat ik wat vaker met haar eet, dan dat ze zich zorgen maakt als ik in mijn huis alleen moet eten.
Ik moet nu eten, voor het eerst sinds oudjaarsdag dat ik mn grootste angst eet pasta. Mam zei dat we beter meteen het diepe in kunnen springen dus meteen mn aardsvijand op tafel.
In een groep anorectische meiden/vrouwen heerst ook een competitiecultuur. Wat dus niet helpend is en wat me eigenlijk alleen zieker maakt.
Ja, heb al eerder deze afspraken met mn moeder gemaakt. Dat helpt omdat ik haar vertrouw en onze eetmomenten veilig zijn. Er zit geen tijdsdruk achter (zoals in een kliniek wel is) zij schept mn eten op en het is wat het is, niet meer of minder. Ik weet hoe ze kookt (hoeveel olie ze gebruikt etc).
Ik wil niet gaan smokkelen of wat dan ook. Dat ik uit mezelf naar mijn werk ben gegaan is nieuw. Dit had ik eerder nooit gedaan omdat ik niet wil toegeven dat ik ziek ben, in welke vorm dan ook.
Vanmiddag nagedacht over evt opname als dat zou moeten. Na het gesprek op school heb ik er meer rust voor. Ik ga niets verliezen daar en loop geen vertraging op, op korte termijn.
Ergens zou ik het een klein beetje fijn vinden als ik zou worden opgenomen. Ik kan het zelf niet helemaal opbrengen nu en ik wil mn ma ook niet nog meer belasten.
Ze zegt dat ik dat niet doe en liever heeft dat ik wat vaker met haar eet, dan dat ze zich zorgen maakt als ik in mijn huis alleen moet eten.
Ik moet nu eten, voor het eerst sinds oudjaarsdag dat ik mn grootste angst eet pasta. Mam zei dat we beter meteen het diepe in kunnen springen dus meteen mn aardsvijand op tafel.
vrijdag 10 maart 2017 om 20:12
Eten van mijn moeder is inderdaad een vorm van controle. Als ik mijn eigen avondeten had gemaakt, dan had ik "groentenpasta" gemaakt.
M'n moeder zei voor we gingen eten dat we er geen big deal van gingen maken, dat ze geen commentaar wenste en ik niet met een lang gezicht aan tafel mocht zitten. Ze heeft opgeschept en we hebben het over school gehad en andere 'luchtige' dingen. Had moeite met portiegrootte, zoveel eet ik nooit.
Maar het was oke en zonder al teveel stress. Ze hebben in/boven hun slaapkamer een relax ruimte, daar lig ik nu een half uurtje. Daarna brengt ze me naar huis. Ze vroeg of ik bij haar wilde slapen of in mijn eigen huis, maar denk dat het beter is dat ik naar mijn eigen huis ga. Anders gaat ze steeds de verantwoording over het eten nemen en ik moet ook leren dat zelf te doen. Mocht het morgen overdag niet lukken of het geeft teveel stress, dan blijf ik morgenavond daar slapen en ga ik zondagavond na het eten weer naar huis.
Ze heeft me ook gevraagd om een plan op te stellen. Hoe ik de komende dagen voor me zie tot uitslag van bloed/urine. En wat ik nodig heb om het nu vol te houden en opname te voorkomen. Daar gaan we in ieder geval voor, maar als het mij of haar teveel kost, dan gaan we alsnog voor opname, of mijn bmi nou wel of niet onder de 15 is. Ik ben hier oke mee. Maar toch wil ik het liefst zelf proberen, uiteindelijk zal ik het na die opname, mocht die er komen, het ook weer zelf moeten doen.
M'n moeder zei voor we gingen eten dat we er geen big deal van gingen maken, dat ze geen commentaar wenste en ik niet met een lang gezicht aan tafel mocht zitten. Ze heeft opgeschept en we hebben het over school gehad en andere 'luchtige' dingen. Had moeite met portiegrootte, zoveel eet ik nooit.
Maar het was oke en zonder al teveel stress. Ze hebben in/boven hun slaapkamer een relax ruimte, daar lig ik nu een half uurtje. Daarna brengt ze me naar huis. Ze vroeg of ik bij haar wilde slapen of in mijn eigen huis, maar denk dat het beter is dat ik naar mijn eigen huis ga. Anders gaat ze steeds de verantwoording over het eten nemen en ik moet ook leren dat zelf te doen. Mocht het morgen overdag niet lukken of het geeft teveel stress, dan blijf ik morgenavond daar slapen en ga ik zondagavond na het eten weer naar huis.
Ze heeft me ook gevraagd om een plan op te stellen. Hoe ik de komende dagen voor me zie tot uitslag van bloed/urine. En wat ik nodig heb om het nu vol te houden en opname te voorkomen. Daar gaan we in ieder geval voor, maar als het mij of haar teveel kost, dan gaan we alsnog voor opname, of mijn bmi nou wel of niet onder de 15 is. Ik ben hier oke mee. Maar toch wil ik het liefst zelf proberen, uiteindelijk zal ik het na die opname, mocht die er komen, het ook weer zelf moeten doen.
vrijdag 10 maart 2017 om 20:50
quote:LotteL schreef op 09 maart 2017 @ 16:29:
Ja ik heb Emma wil leven gezien. Zelf een tijd bij Human Concern in therapie gezeten.
Maar Emma was echt ziek, doodziek. haar lichaam was compleet op..
En natuurlijk wil ik een leven zonder de AN.. heel graag zelfs! Besef me ook dat ik nu niet de gevolgen overzie van de lichamelijke schade die ik aanricht. Maar omdat het nu nog niet erg genoeg is en mn gewicht vrij hoog vergeleken met andere jaren, zie ik niet echt een probleem.
Ik haal nog even deze aan. Want jij vindt jezelf niet te vergelijken met Emma.
Je hebt al ziekenhuisopnames achter de rug.
Je bmi is momenteel 15.
Zitten doet pijn.
Je wordt niet ongesteld.
Je denkt dat je dit in je eentje kunt, ondanks dat je al 12 jaar AN hebt.
Je bent je ervan bewust dat Emma tot op het eind dacht dat ze het tij ook nog wel kon keren?!
En waarom voel je controle door de anorexia? Je hebt juist steeds minder controle over hoe je lijf reageert op het voedsel tekort.
Ik hoop echt dat je een goede therapeut treft dit keer. En alsjeblieft neem ter introductie alles wat je hier geschreven hebt uitgeprint mee. En begin vanaf daar.
Het moeilijk en je kunt niet meer weglopen van je emoties. Maar je kunt wel je toekomst tegemoet wandelen.
Ja ik heb Emma wil leven gezien. Zelf een tijd bij Human Concern in therapie gezeten.
Maar Emma was echt ziek, doodziek. haar lichaam was compleet op..
En natuurlijk wil ik een leven zonder de AN.. heel graag zelfs! Besef me ook dat ik nu niet de gevolgen overzie van de lichamelijke schade die ik aanricht. Maar omdat het nu nog niet erg genoeg is en mn gewicht vrij hoog vergeleken met andere jaren, zie ik niet echt een probleem.
Ik haal nog even deze aan. Want jij vindt jezelf niet te vergelijken met Emma.
Je hebt al ziekenhuisopnames achter de rug.
Je bmi is momenteel 15.
Zitten doet pijn.
Je wordt niet ongesteld.
Je denkt dat je dit in je eentje kunt, ondanks dat je al 12 jaar AN hebt.
Je bent je ervan bewust dat Emma tot op het eind dacht dat ze het tij ook nog wel kon keren?!
En waarom voel je controle door de anorexia? Je hebt juist steeds minder controle over hoe je lijf reageert op het voedsel tekort.
Ik hoop echt dat je een goede therapeut treft dit keer. En alsjeblieft neem ter introductie alles wat je hier geschreven hebt uitgeprint mee. En begin vanaf daar.
Het moeilijk en je kunt niet meer weglopen van je emoties. Maar je kunt wel je toekomst tegemoet wandelen.
vrijdag 10 maart 2017 om 21:25
Mijn moeder heeft me net thuisgebracht. In de auto brak ze. Ze zei dat ze zich de hele dag groot heeft willen houden voor mij, maar dat ze dit niet meer kon.
De reden dat ze die afspraak met de HA had gemaakt en contact opnam met school is dat ze hoopt dat ik voor vrijwillige opname kies. Dit vroeg ze me net in de auto. Ze zei dat ze me heel graag wil helpen, maar dat ze dit (nu) niet kan, ook al kwam ze met opties om het samen te doen.
Ze zit er doorheen en kan de zorgen omtrent mij er niet bij hebben. Ook zei ze wat jij benoemt Elfje26.
Ik zie niet in hoe ziek ik ben en maak alles mooier en kleiner dan het is. Ik denk dat ik controle heb, maar uiteindelijk heeft de AN controle over mij. Al veel te lang.
Ze durfde het niet eerder te zeggen en had dit blijkbaar vanochtend met de HA besproken toen ik er niet bij was. Ze wil me niet dwingen, maar ook weer wel.
Heb met haar afgesproken dat ik er over na ga denken en morgenvroeg laat weten, dan besluiten we wat het plan wordt. Mam heeft het nummer van de crisisdienst gekregen van de HA die ze kan bellen als ik besluit dat ik wil worden opgenomen. Dit zal eerst op de PAAZ zijn, tenzij mijn controles slecht zijn. De HA had spoed achter mijn bloedonderzoek gezet, wist ik ook niet.
Als ik besluit om in opname te gaan, dan wordt dit morgen al geregeld, dat betekent vanavond mijn laatste avond thuis slapen. Hoelang de opname zal zijn hangt van verschillende factoren af.
Mijn kop zit vol en ik weet het even niet. Vind het heel heel heel erg voor mijn moeder.
Ik weet dat opname het beste is, maar die beslissing maken voelt verschrikkelijk.
De reden dat ze die afspraak met de HA had gemaakt en contact opnam met school is dat ze hoopt dat ik voor vrijwillige opname kies. Dit vroeg ze me net in de auto. Ze zei dat ze me heel graag wil helpen, maar dat ze dit (nu) niet kan, ook al kwam ze met opties om het samen te doen.
Ze zit er doorheen en kan de zorgen omtrent mij er niet bij hebben. Ook zei ze wat jij benoemt Elfje26.
Ik zie niet in hoe ziek ik ben en maak alles mooier en kleiner dan het is. Ik denk dat ik controle heb, maar uiteindelijk heeft de AN controle over mij. Al veel te lang.
Ze durfde het niet eerder te zeggen en had dit blijkbaar vanochtend met de HA besproken toen ik er niet bij was. Ze wil me niet dwingen, maar ook weer wel.
Heb met haar afgesproken dat ik er over na ga denken en morgenvroeg laat weten, dan besluiten we wat het plan wordt. Mam heeft het nummer van de crisisdienst gekregen van de HA die ze kan bellen als ik besluit dat ik wil worden opgenomen. Dit zal eerst op de PAAZ zijn, tenzij mijn controles slecht zijn. De HA had spoed achter mijn bloedonderzoek gezet, wist ik ook niet.
Als ik besluit om in opname te gaan, dan wordt dit morgen al geregeld, dat betekent vanavond mijn laatste avond thuis slapen. Hoelang de opname zal zijn hangt van verschillende factoren af.
Mijn kop zit vol en ik weet het even niet. Vind het heel heel heel erg voor mijn moeder.
Ik weet dat opname het beste is, maar die beslissing maken voelt verschrikkelijk.
vrijdag 10 maart 2017 om 21:34
Ik denk dat dit een mooi moment is voor jou om de controle terug te krijgen over je leven, en de controle te hebben over deze beslissing. Probeer om te denken en tegen jezelf te zeggen dat jij nu sterker bent dan de AN, en de controle neemt voor een betere toekomst.
Kom op Lotte je kunt dit! Je wilt er vanaf, dan moet je doorzetten, andere opties zijn er niet!
Kom op Lotte je kunt dit! Je wilt er vanaf, dan moet je doorzetten, andere opties zijn er niet!
vrijdag 10 maart 2017 om 21:52
tja, heb mn moeder net jankend opgebeld dat ik het doe.
weet het anders ook niet meer en kan het echt niet verdragen als ze zoveel pijn, verdriet en zorg heeft. Ze heeft al genoeg aan haar hoofd met mijn zusje en ik maak het alleen maar erger.
wat een KUT situatie (*&(&*^&*%^^%$%^$%^%&^(&* ben echt kwaad op mezelf dat ik het zover heb laten komen en mam zoveel verdriet doe.
Ze komt me zo halen, slaap vanavond bij haar. Eerst even in bad en daarna samen en film kijken. Morgenvroeg eerst uitslapen, dan gaat ze bellen, halen we mijn spullen op en laat ik het maar gebeuren.
ik HAAT dit. dit is de zoveelste keer dat ik faal en dat ik het niet alleen kan, de zoveelste keer dat ik school even on hold moet zetten door die kut anorexia en de zoveelste keer dat ik word opgenomen.
voel me de grootste loser die er op deze aardkloot rondloopt. Niemand heeft wat aan mij, ik verpest het steeds weer. Ik haat die klote eetstoornis en ik haat mezelf.
weet het anders ook niet meer en kan het echt niet verdragen als ze zoveel pijn, verdriet en zorg heeft. Ze heeft al genoeg aan haar hoofd met mijn zusje en ik maak het alleen maar erger.
wat een KUT situatie (*&(&*^&*%^^%$%^$%^%&^(&* ben echt kwaad op mezelf dat ik het zover heb laten komen en mam zoveel verdriet doe.
Ze komt me zo halen, slaap vanavond bij haar. Eerst even in bad en daarna samen en film kijken. Morgenvroeg eerst uitslapen, dan gaat ze bellen, halen we mijn spullen op en laat ik het maar gebeuren.
ik HAAT dit. dit is de zoveelste keer dat ik faal en dat ik het niet alleen kan, de zoveelste keer dat ik school even on hold moet zetten door die kut anorexia en de zoveelste keer dat ik word opgenomen.
voel me de grootste loser die er op deze aardkloot rondloopt. Niemand heeft wat aan mij, ik verpest het steeds weer. Ik haat die klote eetstoornis en ik haat mezelf.
