Psyche
alle pijlers
zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar
zondag 5 maart 2017 om 16:43
Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
vrijdag 10 maart 2017 om 14:01
Heb net gesprek gehad met slb-er, decaan een maatschappelijk werkster. Mijn moeder had dus contact opgenomen met info over de huidige situatie.
tijdens het gesprek heeft mijn slb-er zijn zorg uitgesproken, ook vanuit docenten. Die zien ook wel dat het niet goed gaat en ik steeds magerder word.
Heb kort situatie van nu uitgelegd en decaan heeft aangevuld.
Wat we concreet mbt school hebben afgesproken is dat mocht er opname nodig zijn, ik me geen zorgen hoef te maken over school. Mijn gemiddelde is een 8.8 dus ik heb wat speling.
Theorie zou ik via mail kunnen ontvangen en dat ik die extra module laat varen is geen probleem.
Dus eigenlijk hebben ze me vooral gerustgesteld dat mocht er een opname nodig zijn, ik me geen zorgen hoef te maken. Denk dat mn ma daarom had gebeld, ik neem dat niet van haar aan als ze zegt "school komt wel goed". Maar het is dus echt zo.
Wel hebben ze twijfels mbt de minor in het buitenland, maar daar wilden ze me alleen maar op wijzen, er worden nog geen besluiten genomen. Tenzij het bergafwaarts gaat, dan is die kans verkeken.
tijdens het gesprek heeft mijn slb-er zijn zorg uitgesproken, ook vanuit docenten. Die zien ook wel dat het niet goed gaat en ik steeds magerder word.
Heb kort situatie van nu uitgelegd en decaan heeft aangevuld.
Wat we concreet mbt school hebben afgesproken is dat mocht er opname nodig zijn, ik me geen zorgen hoef te maken over school. Mijn gemiddelde is een 8.8 dus ik heb wat speling.
Theorie zou ik via mail kunnen ontvangen en dat ik die extra module laat varen is geen probleem.
Dus eigenlijk hebben ze me vooral gerustgesteld dat mocht er een opname nodig zijn, ik me geen zorgen hoef te maken. Denk dat mn ma daarom had gebeld, ik neem dat niet van haar aan als ze zegt "school komt wel goed". Maar het is dus echt zo.
Wel hebben ze twijfels mbt de minor in het buitenland, maar daar wilden ze me alleen maar op wijzen, er worden nog geen besluiten genomen. Tenzij het bergafwaarts gaat, dan is die kans verkeken.
vrijdag 10 maart 2017 om 14:05
Wees niet boos op jezelf, terugvallen horen nu eenmaal bij jouw ziekte. Je kunt ze wel leren voorkomen door eerlijk naar jezelf te zijn, open naar je omgeving en de hulpverlening te blijven, en pro-actief hulp te aanvaarden. Je schrijft bijvoorbeeld "het gaat goed sinds ik uit huis ging", maar als je heel eerlijk bent, hoe lang ging het dan precies goed? De volgende keer dus niet meer een half jaar wachten en hopen dat het overwaait, maar gewoon direct aan de bel trekken zodat de terugval überhaupt geen kans maakt. Des te beter dat lukt, des te meer jouw moeder jou als Lotte blijft zien.
vrijdag 10 maart 2017 om 14:07
quote:LotteL schreef op 10 maart 2017 @ 14:01:
Wel hebben ze twijfels mbt de minor in het buitenland, maar daar wilden ze me alleen maar op wijzen, er worden nog geen besluiten genomen. Tenzij het bergafwaarts gaat, dan is die kans verkeken.Nou, als dat geen superstok achter de deur is, dan weet ik het ook niet meer!
Wel hebben ze twijfels mbt de minor in het buitenland, maar daar wilden ze me alleen maar op wijzen, er worden nog geen besluiten genomen. Tenzij het bergafwaarts gaat, dan is die kans verkeken.Nou, als dat geen superstok achter de deur is, dan weet ik het ook niet meer!
vrijdag 10 maart 2017 om 14:07
TO, eigenlijk zou er iemand met jou mee moeten lopen en jou een harde klap in je gezicht moeten geven elke keer dat je weer begint over "Moeten afvallen" "Niet willen aankomen" etc.
Natuurlijk heeft jouw moeder al die instanties gewaarschuwd en die afspraken gemaakt, want: JIJ GEDRAAGT JE ALS EEN KLEIN KIND.
Laat dat toch eens tot jou doordringen; JE MOET AANKOMEN. Dus hou nu toch eens op met dreinen en drammen als een kleuter en wordt eens volwassen en eet gewoon wat je moet eten van al die specialisten die verstand hebben van dit soort zaken. Of is het stiekem jou bedoeling om eerder dood te gaan dan jouw zusje?
In al deze postings heb jij het alleen maar over afvallen en niet willen aankomen etc. HALLO. Het is juist de bedoeling dat je aankomt, hoe moet je anders ooit gezond worden. Als je niet systematisch meer kcal (met de juiste verhouding) binnenkrijgt dan je BMR, dan ga je dood, langzaam maar zeker, maar dood ga je daaraan. Je hebt toch wel door dat een stompzinnig verouderd nummertje op een weegschaal veel minder belangrijk is dan jouw gezondheid en jouw toekomst.
Of doe je dit bewust om zo aandacht te krijgen van jouw moeder? Net zoals jouw zus zichzelf vernietigd om maar aandacht te krijgen van moeders, doe jij dat soms ook op deze manier? Denk je niet dat jouw moeder niet veel blijer en positiever zou zijn wanneer jij een gewoon gezond gewicht zou hebben met het bijbehorende goede figuur, in plaats van een grauw uitgemergeld lopende bottenzak.
Natuurlijk heeft jouw moeder al die instanties gewaarschuwd en die afspraken gemaakt, want: JIJ GEDRAAGT JE ALS EEN KLEIN KIND.
Laat dat toch eens tot jou doordringen; JE MOET AANKOMEN. Dus hou nu toch eens op met dreinen en drammen als een kleuter en wordt eens volwassen en eet gewoon wat je moet eten van al die specialisten die verstand hebben van dit soort zaken. Of is het stiekem jou bedoeling om eerder dood te gaan dan jouw zusje?
In al deze postings heb jij het alleen maar over afvallen en niet willen aankomen etc. HALLO. Het is juist de bedoeling dat je aankomt, hoe moet je anders ooit gezond worden. Als je niet systematisch meer kcal (met de juiste verhouding) binnenkrijgt dan je BMR, dan ga je dood, langzaam maar zeker, maar dood ga je daaraan. Je hebt toch wel door dat een stompzinnig verouderd nummertje op een weegschaal veel minder belangrijk is dan jouw gezondheid en jouw toekomst.
Of doe je dit bewust om zo aandacht te krijgen van jouw moeder? Net zoals jouw zus zichzelf vernietigd om maar aandacht te krijgen van moeders, doe jij dat soms ook op deze manier? Denk je niet dat jouw moeder niet veel blijer en positiever zou zijn wanneer jij een gewoon gezond gewicht zou hebben met het bijbehorende goede figuur, in plaats van een grauw uitgemergeld lopende bottenzak.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
vrijdag 10 maart 2017 om 14:25
Oke je post komt wel hard binnen.
Ik wil me helemaal niet als een klein kind opstellen. Wil juist zoveel mogelijk "niet" opstellen, niet in het zicht zijn van mijn moeder, niet haar bezorgd maken etc. Uiteindelijk bereik ik het tegenovergestelde.
De terugval deze keer zit 'm in prestatiedrang vanuit de academie, mijn gezinssituatie had in het begin niet zoveel te maken met deze terugval. Ik was ook niet vaak thuis, alleen als die kleine er was. Toen focuste ik me heel erg op mijn eigen leven en bemoeide ik me vrij weinig met thuis.
Ja, ik moet aankomen. Nee, de eetstoornis wil dat niet. Mijn gezonde stukje wil heel graag aankomen en beter zijn. Ik vind mezelf niet mooi op dit gewicht. Het afvallen gaat bij mij niet om mooi dun willen zijn of wat dan ook. Helmaal niet zelfs. Het aankomen vind ik wel heel eng omdat ik dat link aan controleverlies.
Ik heb thuis bewust geen weegschaal, weeg alleen 1x per week bij mijn moeder en vanaf nu 1 x pw bij de huisarts.
De eetlijst die ik nu heb vind ik verschrikkelijk en het zal echt niet elk eetmoment helemaal goed gaan, maar ik wil er wel echt voor gaan.
Ik wil me helemaal niet als een klein kind opstellen. Wil juist zoveel mogelijk "niet" opstellen, niet in het zicht zijn van mijn moeder, niet haar bezorgd maken etc. Uiteindelijk bereik ik het tegenovergestelde.
De terugval deze keer zit 'm in prestatiedrang vanuit de academie, mijn gezinssituatie had in het begin niet zoveel te maken met deze terugval. Ik was ook niet vaak thuis, alleen als die kleine er was. Toen focuste ik me heel erg op mijn eigen leven en bemoeide ik me vrij weinig met thuis.
Ja, ik moet aankomen. Nee, de eetstoornis wil dat niet. Mijn gezonde stukje wil heel graag aankomen en beter zijn. Ik vind mezelf niet mooi op dit gewicht. Het afvallen gaat bij mij niet om mooi dun willen zijn of wat dan ook. Helmaal niet zelfs. Het aankomen vind ik wel heel eng omdat ik dat link aan controleverlies.
Ik heb thuis bewust geen weegschaal, weeg alleen 1x per week bij mijn moeder en vanaf nu 1 x pw bij de huisarts.
De eetlijst die ik nu heb vind ik verschrikkelijk en het zal echt niet elk eetmoment helemaal goed gaan, maar ik wil er wel echt voor gaan.
vrijdag 10 maart 2017 om 14:31
Als je jouw angst voor controleverlies nu eens omlegt naar inname van voedsel ipv van zoiets vaags als toename van gewicht. Een mens kan makkelijk een liter meer of minder vocht vasthouden in een korte periode. Drink een liter water en je weegt een kilo meer. Een kilo vet erbij of eraf is toch echt heel lastig.
Daarom, neem controle over jouw inname. Zorg dat jij je daar op focust. Zorg dat je nooit onder de 125% BMR aan kcal komt, ook al moet je daarvoor 's avonds nog een pizza wegwerken tegen je zin.
Daarom, neem controle over jouw inname. Zorg dat jij je daar op focust. Zorg dat je nooit onder de 125% BMR aan kcal komt, ook al moet je daarvoor 's avonds nog een pizza wegwerken tegen je zin.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
vrijdag 10 maart 2017 om 14:47
vrijdag 10 maart 2017 om 15:15
Josske; waar heb jij precies twijfels over? Hoor ze graag.
Ikzelf heb de AN de laatste jaren niet als ziekte gezien, meer als manier van leven. Zoals anderen in mijn omgeving dat ook zijn gaan zien.
Iedereen in de klas/school weet dat ik AN heb, niemand vraagt of zegt er ooit wat van.
Mensen kennen mij niet anders dan dit.
Ikzelf heb de AN de laatste jaren niet als ziekte gezien, meer als manier van leven. Zoals anderen in mijn omgeving dat ook zijn gaan zien.
Iedereen in de klas/school weet dat ik AN heb, niemand vraagt of zegt er ooit wat van.
Mensen kennen mij niet anders dan dit.
vrijdag 10 maart 2017 om 15:27
Jaw, het is niet simpel om die mindset ineens om te zetten. Als het zo simpel was dan had ik dat allang gedaan, dan had niemand een eetstoornis.
En het is ook niet zo dat ik dan maar even met tegezin een pizza naar binnen werk. Voedsel is en voelt voor mij als vergif.
Controle verliezen in eten-aankomen, ik ben liever dood dan dat ik me aan dat gevoel overgeef.
Ik baal soms dat men denkt dat het zo simpel is. Even weer goed gaan eten, aankomen en kees is klaar. Was het maar zo'n feest.
En het is ook niet zo dat ik dan maar even met tegezin een pizza naar binnen werk. Voedsel is en voelt voor mij als vergif.
Controle verliezen in eten-aankomen, ik ben liever dood dan dat ik me aan dat gevoel overgeef.
Ik baal soms dat men denkt dat het zo simpel is. Even weer goed gaan eten, aankomen en kees is klaar. Was het maar zo'n feest.
vrijdag 10 maart 2017 om 15:47
Ik wil er niet mee leven, ik ben wel doodsbang om het los te laten.
En ik ben er wéér in doorgeslagen, ben niet eerlijk geweest tov mezelf en te lang gedaan alsof er niks aan de hand was.
Ja, ik heb hier hulp bij nodig. Liever geen opname. Misschien is creatieve therapie een optie bedacht ik me toen straks.
Dietiste is ook fijn, maar wel iemand die op een realistisch tempo tegen het aankomen kijkt. Niet zoals in een kliniek waar je als een gans wordt volgeduwd en waar je word gestraft als je je gewicht niet haalt.
Voor de komende week is mijn doel stabiel blijven. Niet afvallen. Zodra alle uitslagen binnen zijn kijk ik weer verder. Mocht opname nodig zijn, dan ga ik daar mee akkoord en laat ik het maar gebeuren. Verzetten heeft geen zin.
En ik ben er wéér in doorgeslagen, ben niet eerlijk geweest tov mezelf en te lang gedaan alsof er niks aan de hand was.
Ja, ik heb hier hulp bij nodig. Liever geen opname. Misschien is creatieve therapie een optie bedacht ik me toen straks.
Dietiste is ook fijn, maar wel iemand die op een realistisch tempo tegen het aankomen kijkt. Niet zoals in een kliniek waar je als een gans wordt volgeduwd en waar je word gestraft als je je gewicht niet haalt.
Voor de komende week is mijn doel stabiel blijven. Niet afvallen. Zodra alle uitslagen binnen zijn kijk ik weer verder. Mocht opname nodig zijn, dan ga ik daar mee akkoord en laat ik het maar gebeuren. Verzetten heeft geen zin.
vrijdag 10 maart 2017 om 15:52
Waarom is je doel stabiel ipv aankomen? Je bent veel te snel veel te veel afgevallen en dat moet er weer aan. Waarom is jouw doel niet een pond erbij?
De uitslag van jouw bloed is straks niet goed, dat kan ik je nu al vertellen. Dat kan ook niet anders, want je neemt veel minder tot je dan jouw lijf nodig heeft om goed te blijven fuctioneren.
De kans dat ze ingrijpen, als met een opname en dwangvoeding, is bij een stabiel gewicht vele malen groter dan bij aankomen.
Niemand verwacht dat je volgende week 5 kilo zwaarder bent. Maar 500 gram moet toch wel lukken?
De uitslag van jouw bloed is straks niet goed, dat kan ik je nu al vertellen. Dat kan ook niet anders, want je neemt veel minder tot je dan jouw lijf nodig heeft om goed te blijven fuctioneren.
De kans dat ze ingrijpen, als met een opname en dwangvoeding, is bij een stabiel gewicht vele malen groter dan bij aankomen.
Niemand verwacht dat je volgende week 5 kilo zwaarder bent. Maar 500 gram moet toch wel lukken?
vrijdag 10 maart 2017 om 15:55
quote:LotteL schreef op 10 maart 2017 @ 15:27:
Voedsel is en voelt voor mij als vergif.
Waarom blijf je dit tegen jezelf zeggen? Je weet dat dit niet waar is. Je bent zo goed op weg, blijf eerlijk tegen jezelf en hou jezelf dus hier ook niet zo mee voor de gek. Voedsel is geen vergif, en dat weet je. Elke keer dat jij tegen jezelf zegt dat voedsel wel vergif is, neem je een stap terug richting opname.
Voedsel is en voelt voor mij als vergif.
Waarom blijf je dit tegen jezelf zeggen? Je weet dat dit niet waar is. Je bent zo goed op weg, blijf eerlijk tegen jezelf en hou jezelf dus hier ook niet zo mee voor de gek. Voedsel is geen vergif, en dat weet je. Elke keer dat jij tegen jezelf zegt dat voedsel wel vergif is, neem je een stap terug richting opname.
vrijdag 10 maart 2017 om 16:00
Ik wilde niet meer in dit topic reageren omdat het me begon tegen te staan hoe heel dit verhaal vanaf post 1 tot nu is verlopen.
Het ging in wezen eigenlijk niet om dat je moeder jou niet zag staan terwijl ze je zus met haar hele drugsproblematiek wel zag staan en hoe graag jij wou helpen maar zij dit niet toeliet(en) etc.
Je bent een anorexiapatiënt.
Maar je erkent dit niet.
Met deze quote zeg je het nu eindelijk een beetje eerlijk hoe jij denkt:
quote:LotteL schreef op 10 maart 2017 @ 15:15:
Ikzelf heb de AN de laatste jaren niet als ziekte gezien, meer als manier van leven.
Anorexia is jouw manier van 'leven', jouw eigen keuze, onder het mom van controle-dwang.
Veel van jouw lotgenoten zijn bovenmate intelligent tot sluw zelfs.
Lees er de boeken maar over na, velen weten perfect hoe ze de boze buitenwereld moeten bespelen met een uitleg waarom ze niet eten.
Deed jij ook, deze week o.a. met 'ik lag al op bed van 21:00u en werd nu pas wakker' en er is nog een gelijkaardige uitspraak van je in deze draad.
Jammer voor jou, en nu stel ik het erg hard, maar met jouw slim zijn ga je er niet komen.
Je hebt niet enkel die HA nodig, maar je hebt ook een zeer professionele psycholoog/psychiater nodig die gespecialiseerd is in jouw problematiek en die zich niet/nooit om de tuin laat leiden, en bovenal: je hebt de WIL nodig om GEZOND te worden en te beseffen dat je nu ZIEK bent.
Komt dat niet, dan ben je een vogel voor de kat.
Het ging in wezen eigenlijk niet om dat je moeder jou niet zag staan terwijl ze je zus met haar hele drugsproblematiek wel zag staan en hoe graag jij wou helpen maar zij dit niet toeliet(en) etc.
Je bent een anorexiapatiënt.
Maar je erkent dit niet.
Met deze quote zeg je het nu eindelijk een beetje eerlijk hoe jij denkt:
quote:LotteL schreef op 10 maart 2017 @ 15:15:
Ikzelf heb de AN de laatste jaren niet als ziekte gezien, meer als manier van leven.
Anorexia is jouw manier van 'leven', jouw eigen keuze, onder het mom van controle-dwang.
Veel van jouw lotgenoten zijn bovenmate intelligent tot sluw zelfs.
Lees er de boeken maar over na, velen weten perfect hoe ze de boze buitenwereld moeten bespelen met een uitleg waarom ze niet eten.
Deed jij ook, deze week o.a. met 'ik lag al op bed van 21:00u en werd nu pas wakker' en er is nog een gelijkaardige uitspraak van je in deze draad.
Jammer voor jou, en nu stel ik het erg hard, maar met jouw slim zijn ga je er niet komen.
Je hebt niet enkel die HA nodig, maar je hebt ook een zeer professionele psycholoog/psychiater nodig die gespecialiseerd is in jouw problematiek en die zich niet/nooit om de tuin laat leiden, en bovenal: je hebt de WIL nodig om GEZOND te worden en te beseffen dat je nu ZIEK bent.
Komt dat niet, dan ben je een vogel voor de kat.
vrijdag 10 maart 2017 om 16:02
Heb het er vanochtend ook met HA over gehad, meteen aankomen kan ik mentaal niet. Niet in een situatie als deze. Ik heb nu de verantwoordelijkheid om stabiel te blijven en mam en HA geven mij dat vertrouwen.
Ik moet nu sowieso 300 kcal meer eten per dag dan ik normaal doe, waardoor ik sowieso ga aankomen ook door het niet fietsen.
Dus ja, uiteindelijk kom ik aan. Alleen ligt daar nu niet de focus op voor de komende week.
Aankomen zal moeten, daar moet ik mezelf overheen zetten op de een of andere manier. Mijn lijf gaat veranderen en ik ga er anders uitzien. Ik ga weer ongesteld worden over een tijd en heb straks weer vet op mn kont zodat ik geen pijn meer heb bij het zitten.
Ik wil het graag rustig opbouwen zodat het meer kans van slagen heeft. Ipv snel veel aankomen en over een maand weer kei hard afvallen.
Ik moet nu sowieso 300 kcal meer eten per dag dan ik normaal doe, waardoor ik sowieso ga aankomen ook door het niet fietsen.
Dus ja, uiteindelijk kom ik aan. Alleen ligt daar nu niet de focus op voor de komende week.
Aankomen zal moeten, daar moet ik mezelf overheen zetten op de een of andere manier. Mijn lijf gaat veranderen en ik ga er anders uitzien. Ik ga weer ongesteld worden over een tijd en heb straks weer vet op mn kont zodat ik geen pijn meer heb bij het zitten.
Ik wil het graag rustig opbouwen zodat het meer kans van slagen heeft. Ipv snel veel aankomen en over een maand weer kei hard afvallen.
vrijdag 10 maart 2017 om 16:08
quote:snooziegirl schreef op 10 maart 2017 @ 16:00:
Ik wilde niet meer in dit topic reageren omdat het me begon tegen te staan hoe heel dit verhaal vanaf post 1 tot nu is verlopen.
Het ging in wezen eigenlijk niet om dat je moeder jou niet zag staan terwijl ze je zus met haar hele drugsproblematiek wel zag staan en hoe graag jij wou helpen maar zij dit niet toeliet(en) etc.
Je bent een anorexiapatiënt.
Maar je erkent dit niet.
Met deze quote zeg je het nu eindelijk een beetje eerlijk hoe jij denkt:
[...]
Anorexia is jouw manier van 'leven', jouw eigen keuze, onder het mom van controle-dwang.
Veel van jouw lotgenoten zijn bovenmate intelligent tot sluw zelfs.
Lees er de boeken maar over na, velen weten perfect hoe ze de boze buitenwereld moeten bespelen met een uitleg waarom ze niet eten.
Deed jij ook, deze week o.a. met 'ik lag al op bed van 21:00u en werd nu pas wakker' en er is nog een gelijkaardige uitspraak van je in deze draad.
Jammer voor jou, en nu stel ik het erg hard, maar met jouw slim zijn ga je er niet komen.
Je hebt niet enkel die HA nodig, maar je hebt ook een zeer professionele psycholoog/psychiater nodig die gespecialiseerd is in jouw problematiek en die zich niet/nooit om de tuin laat leiden, en bovenal: je hebt de WIL nodig om GEZOND te worden en te beseffen dat je nu ZIEK bent.
Komt dat niet, dan ben je een vogel voor de kat.
Gister heb ik aangegeven dat ik het zelf ongemakkelijk vind dat ik nu onderwerp ben in dit topic. En ik opende dit omdat ik niet wist hoe ik met de situatie van mijn zusje en stiefvader moest omgaan. Uiteindelijk escaleerde het totaal met mijn zusje, kwam ik er door het delen hier achter hoe verknipt onze situatie is en hoe ieder hier haar aandeel in heeft.
Dit had ik allemaal niet voorzien toen ik hier mijn verhaal deed.
Ik wilde niet meer in dit topic reageren omdat het me begon tegen te staan hoe heel dit verhaal vanaf post 1 tot nu is verlopen.
Het ging in wezen eigenlijk niet om dat je moeder jou niet zag staan terwijl ze je zus met haar hele drugsproblematiek wel zag staan en hoe graag jij wou helpen maar zij dit niet toeliet(en) etc.
Je bent een anorexiapatiënt.
Maar je erkent dit niet.
Met deze quote zeg je het nu eindelijk een beetje eerlijk hoe jij denkt:
[...]
Anorexia is jouw manier van 'leven', jouw eigen keuze, onder het mom van controle-dwang.
Veel van jouw lotgenoten zijn bovenmate intelligent tot sluw zelfs.
Lees er de boeken maar over na, velen weten perfect hoe ze de boze buitenwereld moeten bespelen met een uitleg waarom ze niet eten.
Deed jij ook, deze week o.a. met 'ik lag al op bed van 21:00u en werd nu pas wakker' en er is nog een gelijkaardige uitspraak van je in deze draad.
Jammer voor jou, en nu stel ik het erg hard, maar met jouw slim zijn ga je er niet komen.
Je hebt niet enkel die HA nodig, maar je hebt ook een zeer professionele psycholoog/psychiater nodig die gespecialiseerd is in jouw problematiek en die zich niet/nooit om de tuin laat leiden, en bovenal: je hebt de WIL nodig om GEZOND te worden en te beseffen dat je nu ZIEK bent.
Komt dat niet, dan ben je een vogel voor de kat.
Gister heb ik aangegeven dat ik het zelf ongemakkelijk vind dat ik nu onderwerp ben in dit topic. En ik opende dit omdat ik niet wist hoe ik met de situatie van mijn zusje en stiefvader moest omgaan. Uiteindelijk escaleerde het totaal met mijn zusje, kwam ik er door het delen hier achter hoe verknipt onze situatie is en hoe ieder hier haar aandeel in heeft.
Dit had ik allemaal niet voorzien toen ik hier mijn verhaal deed.
vrijdag 10 maart 2017 om 16:08
Besef je goed dat er twee opties zijn:
Op den duur op een bmi van 20 komen en daar niet meer onder komen
Of veel eerder doodgaan omdat je lichaam niet gemaakt is om goed te functioneren op jouw calorien intake
Meer opties zijn er niet.
Dus de gedachte dat het een 'manier van leven' is, en misschien niet ideaal, maar wel de minste van twee kwaden, moet je loslaten. Hij is jij of de anorexia die er over 10 jaar niet meer is.
Je zal dus moeten aankomen. Dat dat heel zwaar is, en dat je nu je zusje in coma ligt, snap ik. Maar door opmerkingen als "ik moet ook s avonds eten maar ik ben bang dat ik dan aankom" word ik bang dat je je niet beseft dat aankomen je enige optie op een normaal leven is.
Op den duur op een bmi van 20 komen en daar niet meer onder komen
Of veel eerder doodgaan omdat je lichaam niet gemaakt is om goed te functioneren op jouw calorien intake
Meer opties zijn er niet.
Dus de gedachte dat het een 'manier van leven' is, en misschien niet ideaal, maar wel de minste van twee kwaden, moet je loslaten. Hij is jij of de anorexia die er over 10 jaar niet meer is.
Je zal dus moeten aankomen. Dat dat heel zwaar is, en dat je nu je zusje in coma ligt, snap ik. Maar door opmerkingen als "ik moet ook s avonds eten maar ik ben bang dat ik dan aankom" word ik bang dat je je niet beseft dat aankomen je enige optie op een normaal leven is.
vrijdag 10 maart 2017 om 16:14
quote:LotteL schreef op 10 maart 2017 @ 15:47:
Ik wil er niet mee leven, ik ben wel doodsbang om het los te laten.
En ik ben er wéér in doorgeslagen, ben niet eerlijk geweest tov mezelf en te lang gedaan alsof er niks aan de hand was.
Ja, ik heb hier hulp bij nodig. Liever geen opname. Misschien is creatieve therapie een optie bedacht ik me toen straks.
Dietiste is ook fijn, maar wel iemand die op een realistisch tempo tegen het aankomen kijkt. Niet zoals in een kliniek waar je als een gans wordt volgeduwd en waar je word gestraft als je je gewicht niet haalt.
Voor de komende week is mijn doel stabiel blijven. Niet afvallen. Zodra alle uitslagen binnen zijn kijk ik weer verder. Mocht opname nodig zijn, dan ga ik daar mee akkoord en laat ik het maar gebeuren. Verzetten heeft geen zin.En dit is dus de anorexia die spreekt. Alles verloopt volgens JOUW voorwaarden. Jij hebt de controle, jij hebt de regie. Jij ziet niet wat wij hier wel zien. Jij hebt heel dringend heel intensieve hulp nodig. Opname dus.
Ik wil er niet mee leven, ik ben wel doodsbang om het los te laten.
En ik ben er wéér in doorgeslagen, ben niet eerlijk geweest tov mezelf en te lang gedaan alsof er niks aan de hand was.
Ja, ik heb hier hulp bij nodig. Liever geen opname. Misschien is creatieve therapie een optie bedacht ik me toen straks.
Dietiste is ook fijn, maar wel iemand die op een realistisch tempo tegen het aankomen kijkt. Niet zoals in een kliniek waar je als een gans wordt volgeduwd en waar je word gestraft als je je gewicht niet haalt.
Voor de komende week is mijn doel stabiel blijven. Niet afvallen. Zodra alle uitslagen binnen zijn kijk ik weer verder. Mocht opname nodig zijn, dan ga ik daar mee akkoord en laat ik het maar gebeuren. Verzetten heeft geen zin.En dit is dus de anorexia die spreekt. Alles verloopt volgens JOUW voorwaarden. Jij hebt de controle, jij hebt de regie. Jij ziet niet wat wij hier wel zien. Jij hebt heel dringend heel intensieve hulp nodig. Opname dus.
Life is short. Eat dessert first.
vrijdag 10 maart 2017 om 16:32
quote:LotteL schreef op 10 maart 2017 @ 16:08:
[...]
Gister heb ik aangegeven dat ik het zelf ongemakkelijk vind dat ik nu onderwerp ben in dit topic. En ik opende dit omdat ik niet wist hoe ik met de situatie van mijn zusje en stiefvader moest omgaan. Uiteindelijk escaleerde het totaal met mijn zusje, kwam ik er door het delen hier achter hoe verknipt onze situatie is en hoe ieder hier haar aandeel in heeft.
Dit had ik allemaal niet voorzien toen ik hier mijn verhaal deed.
Daar hoef je je niet ongemakkelijk over te voelen, het is zoals het is.
Ik heb er alleen de nadruk op willen leggen dat je de ware aard van het probleem miskent.
Stop alsjeblieft met iedereen om de tuin te leiden, erken dat je ziek bent en laat je helpen.
Je psyche gezond krijgen (want die is héél ziek) zal heel wat meer inspanning vergen dan met 300 kcal/per dag meer eten proberen bij te komen.
[...]
Gister heb ik aangegeven dat ik het zelf ongemakkelijk vind dat ik nu onderwerp ben in dit topic. En ik opende dit omdat ik niet wist hoe ik met de situatie van mijn zusje en stiefvader moest omgaan. Uiteindelijk escaleerde het totaal met mijn zusje, kwam ik er door het delen hier achter hoe verknipt onze situatie is en hoe ieder hier haar aandeel in heeft.
Dit had ik allemaal niet voorzien toen ik hier mijn verhaal deed.
Daar hoef je je niet ongemakkelijk over te voelen, het is zoals het is.
Ik heb er alleen de nadruk op willen leggen dat je de ware aard van het probleem miskent.
Stop alsjeblieft met iedereen om de tuin te leiden, erken dat je ziek bent en laat je helpen.
Je psyche gezond krijgen (want die is héél ziek) zal heel wat meer inspanning vergen dan met 300 kcal/per dag meer eten proberen bij te komen.
vrijdag 10 maart 2017 om 16:43
quote:LotteL schreef op 10 maart 2017 @ 16:02:
Heb het er vanochtend ook met HA over gehad, meteen aankomen kan ik mentaal niet. Niet in een situatie als deze.
Waarom zeg je dat jij dat niet kunt? Dat zijn weer destructieve gedachten die jou niet vooruit helpen. Je kunt er ook voor kiezen om aan jouw moeder en aan de huisarts te laten zien dat je zelf het heft weer in handen hebt genomen.
Ik wil het graag rustig opbouwen zodat het meer kans van slagen heeft. Ipv snel veel aankomen en over een maand weer kei hard afvallen.
En nog meer excuses om vooral niet met jouw probleem aan de slag te hoeven. Wanneer kom je uit die slachtofferrol en neem je zelf de verantwoordelijkheid voor jouw herstel?
Ik stelde overigens niet voor dat je eind van de maand 10 kilo erbij hebt, hè. Ik had het over 500 gram in een week. Dat is nog niet eens wat je in de afgelopen dagen bent kwijt geraakt!
Heb het er vanochtend ook met HA over gehad, meteen aankomen kan ik mentaal niet. Niet in een situatie als deze.
Waarom zeg je dat jij dat niet kunt? Dat zijn weer destructieve gedachten die jou niet vooruit helpen. Je kunt er ook voor kiezen om aan jouw moeder en aan de huisarts te laten zien dat je zelf het heft weer in handen hebt genomen.
Ik wil het graag rustig opbouwen zodat het meer kans van slagen heeft. Ipv snel veel aankomen en over een maand weer kei hard afvallen.
En nog meer excuses om vooral niet met jouw probleem aan de slag te hoeven. Wanneer kom je uit die slachtofferrol en neem je zelf de verantwoordelijkheid voor jouw herstel?
Ik stelde overigens niet voor dat je eind van de maand 10 kilo erbij hebt, hè. Ik had het over 500 gram in een week. Dat is nog niet eens wat je in de afgelopen dagen bent kwijt geraakt!
vrijdag 10 maart 2017 om 16:50
quote:LotteL schreef op 10 maart 2017 @ 16:30:
Misschien heb je gelijk ja. Ik ben ook niet eerlijk naar mezelf. Ik wil alleen niet toegeven dat ik het weer heb verpest en weer zo ver heb laten komen dat ik het zelf niet meer kan.Je hebt het nooit zelf gekund, Lotte. Als je het zelf kon, had je nu geen 12 jaar anorexia.
Misschien heb je gelijk ja. Ik ben ook niet eerlijk naar mezelf. Ik wil alleen niet toegeven dat ik het weer heb verpest en weer zo ver heb laten komen dat ik het zelf niet meer kan.Je hebt het nooit zelf gekund, Lotte. Als je het zelf kon, had je nu geen 12 jaar anorexia.
Life is short. Eat dessert first.
vrijdag 10 maart 2017 om 16:53
Ik weet dat het heel fijn voor jou is, dat je zelf de controle kan behouden. Want een miezerige 300 calorieën per dag meer eten (als je dat al haalt) is natuurlijk niets vergeleken met een aankomlijst die je in een kliniek zou moeten eten. En je weet nu ook verdomd goed dat als je het niet haalt, er helemaal geen consequenties zijn. Je drinkt gewoon een litertje water voor het wegen en je kan weer verder doen zoals je bezig bent. Anorexia patiënten zijn een meester in zichzelf en anderen voor de gek houden.
Life is short. Eat dessert first.
vrijdag 10 maart 2017 om 17:00
quote:LotteL schreef op 10 maart 2017 @ 15:47:
Ik wil er niet mee leven, ik ben wel doodsbang om het los te laten.
En ik ben er wéér in doorgeslagen, ben niet eerlijk geweest tov mezelf en te lang gedaan alsof er niks aan de hand was.
Ja, ik heb hier hulp bij nodig. Liever geen opname. Misschien is creatieve therapie een optie bedacht ik me toen straks.
Dietiste is ook fijn, maar wel iemand die op een realistisch tempo tegen het aankomen kijkt. Niet zoals in een kliniek waar je als een gans wordt volgeduwd en waar je word gestraft als je je gewicht niet haalt.
Voor de komende week is mijn doel stabiel blijven. Niet afvallen. Zodra alle uitslagen binnen zijn kijk ik weer verder. Mocht opname nodig zijn, dan ga ik daar mee akkoord en laat ik het maar gebeuren. Verzetten heeft geen zin.Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. ik denk dat het voor jou juist goed is om een opname te hebben.
Ik wil er niet mee leven, ik ben wel doodsbang om het los te laten.
En ik ben er wéér in doorgeslagen, ben niet eerlijk geweest tov mezelf en te lang gedaan alsof er niks aan de hand was.
Ja, ik heb hier hulp bij nodig. Liever geen opname. Misschien is creatieve therapie een optie bedacht ik me toen straks.
Dietiste is ook fijn, maar wel iemand die op een realistisch tempo tegen het aankomen kijkt. Niet zoals in een kliniek waar je als een gans wordt volgeduwd en waar je word gestraft als je je gewicht niet haalt.
Voor de komende week is mijn doel stabiel blijven. Niet afvallen. Zodra alle uitslagen binnen zijn kijk ik weer verder. Mocht opname nodig zijn, dan ga ik daar mee akkoord en laat ik het maar gebeuren. Verzetten heeft geen zin.Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. ik denk dat het voor jou juist goed is om een opname te hebben.
don't forget that i'm fabulous, and you're not
