Psyche
alle pijlers
zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar
zondag 5 maart 2017 om 16:43
Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
vrijdag 10 maart 2017 om 22:04
ik weet het niet. Mijn gedachten en emoties gaan alle kanten op. Spijt dat ik het tegen mijn moeder heb gezegd, nu moet ik. Dan weer geen spijt, maar opluchting dat ik het even uit handen kan geven. Boos, verdrietig, bang, wanhopig. Ik weet het niet.
Wel stop ik morgen met posten in dit topic. Ik word echt een gigantische bitch, een tiran, als ik in opname ben. Van die rustige, stille en introverte Lotte is dan niks meer over. En het is niet prettig als ik dat hier ga afreageren.
Wel stop ik morgen met posten in dit topic. Ik word echt een gigantische bitch, een tiran, als ik in opname ben. Van die rustige, stille en introverte Lotte is dan niks meer over. En het is niet prettig als ik dat hier ga afreageren.
vrijdag 10 maart 2017 om 22:33
Lotte, je realiseert het je nu niet, maar je hebt de controle vanavond juist terug genomen.
Je hebt nu zelf de beslissing genomen om voor opname te kiezen, en dat is hartstikke goed. Losers zijn zieken die geen hulp vragen en die geen hulp aanvaarden. Wat een enorme stap vooruit heb jij vandaag gemaakt!
En je helpt jouw moeder er ook nog mee, want nu anderen de zorg voor jou van haar over nemen, kan jouw moeder de rol van hulpverlener los laten en haar eigen rol - namelijk die van jouw lieve moeder - weer oppakken.
Ik wens je heel veel succes de komende periode en hoop dat je nu echt door gaat pakken. Dus niet stoppen na de opname, maar ook meteen door naar de psycholoog, zodat dit jouw laatste opname kan worden.
Je hebt nu zelf de beslissing genomen om voor opname te kiezen, en dat is hartstikke goed. Losers zijn zieken die geen hulp vragen en die geen hulp aanvaarden. Wat een enorme stap vooruit heb jij vandaag gemaakt!
En je helpt jouw moeder er ook nog mee, want nu anderen de zorg voor jou van haar over nemen, kan jouw moeder de rol van hulpverlener los laten en haar eigen rol - namelijk die van jouw lieve moeder - weer oppakken.
Ik wens je heel veel succes de komende periode en hoop dat je nu echt door gaat pakken. Dus niet stoppen na de opname, maar ook meteen door naar de psycholoog, zodat dit jouw laatste opname kan worden.
vrijdag 10 maart 2017 om 22:40
Oké, stok in het hoenderhok. LotteL, wil zeggen kijk eens naar de uitzending van Emma-wil-leven, website http://bnn.nl/artikel/emma-wil-leven.
Misschien wel extreem, maar deze jongedame wilde pas het leven omarmen én gaan eten toen ze nagenoeg op sterven na dood was. De vraag is en zou moeten zijn, waarom ben je zo bang om de controle los te laten? Het gaat niet over het NIET KUNNEN maar over het NIET WILLEN. Wie echt wil kan veel.
Misschien wel extreem, maar deze jongedame wilde pas het leven omarmen én gaan eten toen ze nagenoeg op sterven na dood was. De vraag is en zou moeten zijn, waarom ben je zo bang om de controle los te laten? Het gaat niet over het NIET KUNNEN maar over het NIET WILLEN. Wie echt wil kan veel.
vrijdag 10 maart 2017 om 22:48
quote:doornroosje9 schreef op 10 maart 2017 @ 22:42:
Ik denk dat elke anorexia patiënte die uitzending heeft gezien, Kleppeboxx.Vraag het mij af, aangezien TO zich in allerlei bochten wringt om maar geen behandeling te hoeven, om maar niet te eten, kortom liever kop in het zand steken dan de problematiek erkennen. Enne, ook al lijkt AN een typisch vrouwending, er zijn ook jongens / mannen die aan AN leiden............
Ik denk dat elke anorexia patiënte die uitzending heeft gezien, Kleppeboxx.Vraag het mij af, aangezien TO zich in allerlei bochten wringt om maar geen behandeling te hoeven, om maar niet te eten, kortom liever kop in het zand steken dan de problematiek erkennen. Enne, ook al lijkt AN een typisch vrouwending, er zijn ook jongens / mannen die aan AN leiden............
vrijdag 10 maart 2017 om 23:01
quote:Kleppeboxx schreef op 10 maart 2017 @ 22:48:
[...]
Vraag het mij af, aangezien TO zich in allerlei bochten wringt om maar geen behandeling te hoeven, om maar niet te eten, kortom liever kop in het zand steken dan de problematiek erkennen. Enne, ook al lijkt AN een typisch vrouwending, er zijn ook jongens / mannen die aan AN leiden............Natuurlijk wringt ze zich in allerlei bochten. Ze heeft AN. Ik weet dat er ook mannen lijden aan AN, die 'e' achter patient hoort daar ook niet. Typfout.
[...]
Vraag het mij af, aangezien TO zich in allerlei bochten wringt om maar geen behandeling te hoeven, om maar niet te eten, kortom liever kop in het zand steken dan de problematiek erkennen. Enne, ook al lijkt AN een typisch vrouwending, er zijn ook jongens / mannen die aan AN leiden............Natuurlijk wringt ze zich in allerlei bochten. Ze heeft AN. Ik weet dat er ook mannen lijden aan AN, die 'e' achter patient hoort daar ook niet. Typfout.
Life is short. Eat dessert first.
vrijdag 10 maart 2017 om 23:11
quote:doornroosje9 schreef op 10 maart 2017 @ 23:01:
[...]
Natuurlijk wringt ze zich in allerlei bochten. Ze heeft AN. Ik weet dat er ook mannen lijden aan AN, die 'e' achter patient hoort daar ook niet. Typfout.Snap ik ook wel, mijn tenen zijn niet zo lang. Bedoelen het beiden goed, ieder vanuit z'n eigen oogpunt
[...]
Natuurlijk wringt ze zich in allerlei bochten. Ze heeft AN. Ik weet dat er ook mannen lijden aan AN, die 'e' achter patient hoort daar ook niet. Typfout.Snap ik ook wel, mijn tenen zijn niet zo lang. Bedoelen het beiden goed, ieder vanuit z'n eigen oogpunt
kleppeboxx wijzigde dit bericht op 10-03-2017 23:12
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
zaterdag 11 maart 2017 om 07:28
zaterdag 11 maart 2017 om 08:25
zaterdag 11 maart 2017 om 09:58
Lief.. jullie reacties..
Om 10.30 is de crisisdienst hier bij mama thuis.
Ben super zenuwachtig. Krijg geen hap door mn keel, niet omdat ik niet wil, omdat ik echt stik gespannen ben.
Er is 1 ding wat ik absoluut niet wil en dat is medicatie. Hoop heel erg dat daarmee akkoord wordt gegaan. Ik slik vrijwel nooit iets en voel me niet depressief of wat dan ook. Geen zooi in mijn lichaam.
Wat ik lastig vind aan hier posten is dat ik op ee heel andere manier post.. ik ken dat van mezelf. Ben boos, bang, gefrustreerd en angstig en alles om me heen is stom.
Een nieuw topic is misschien wel een idee. Vind het wel fijn dat ik hier een plekje kan en "mag" hebben om mijn ei kwijt te kunnen.
Josske; er is een hele simpele manier om niet in dit topic te komen, er gewoon niet op klikken.
Als je denkt grappig of leuk te zijn. Dat ben je niet. Je kwetst. En ik begin daar nu wel tabak van te krijgen als ik eerlijk ben.
Om 10.30 is de crisisdienst hier bij mama thuis.
Ben super zenuwachtig. Krijg geen hap door mn keel, niet omdat ik niet wil, omdat ik echt stik gespannen ben.
Er is 1 ding wat ik absoluut niet wil en dat is medicatie. Hoop heel erg dat daarmee akkoord wordt gegaan. Ik slik vrijwel nooit iets en voel me niet depressief of wat dan ook. Geen zooi in mijn lichaam.
Wat ik lastig vind aan hier posten is dat ik op ee heel andere manier post.. ik ken dat van mezelf. Ben boos, bang, gefrustreerd en angstig en alles om me heen is stom.
Een nieuw topic is misschien wel een idee. Vind het wel fijn dat ik hier een plekje kan en "mag" hebben om mijn ei kwijt te kunnen.
Josske; er is een hele simpele manier om niet in dit topic te komen, er gewoon niet op klikken.
Als je denkt grappig of leuk te zijn. Dat ben je niet. Je kwetst. En ik begin daar nu wel tabak van te krijgen als ik eerlijk ben.
zaterdag 11 maart 2017 om 10:48
Soms is "zooi" nodig om iemand beter te maken. Het is niet de bedoeling dat er medicijnen in gegooid worden en dat je dan beter wordt, maar als ondersteuning van het hele proces. Als men het nodig vindt dan hoop ik dat je je er niet tegen verzet, maar wel je eventuele bezwaren uit.
Anderen hebben er voor geleerd en jij wil nog steeds controleren wat er in je lijf gaat.
Anderen hebben er voor geleerd en jij wil nog steeds controleren wat er in je lijf gaat.
zaterdag 11 maart 2017 om 11:26
Was een kort, maar krachtig gesprek.
De psychiater heeft mij 'beoordeeld'. Dat ik vrijwillig in opname ga is positief. Het doel hiervan is allereerst fysiek aansterken, zodat evt therapie beter aanslaat.
Ik moet me om 14.30 melden op de PAAZ, daar krijg ik eerst een lichamelijk onderzoek en wordt er nog eens bloedgeprikt etc. Ook met spoed en vanuit daar wordt bekeken of ik op de PAAZ blijf of naar de verpleegafdeling van interne geneeskunde ga.
Daarnaast is opname ook wenselijk omdat ik me dan kan focussen op mezelf, ipv op mijn zusje en mijn moeder - en de relatie met P. Het doel is wel een kortdurende opname, zodat ik niet te lang uit mijn eigen omgeving ben en uiteindelijk moet ik het toch zelf gaan doen in mijn eigen omgeving.
Maar voor nu ligt de focus op zoveel mogelijk fysiek herstel en rust. En mijn eerste doel ligt op bmi 16. Daarvoor moet ik ongeveer 2,5 kg aankomen. Dat klinkt weinig, maar in mijn hoofd is dat enorm.
Natuurlijk krijg ik ook voedingsbegeleiding, dit zal een aankomlijst zijn, met in het begin bijvoeding (nutri), tenzij mijn lichamelijke toestand verslechtert, dan krijg ik sonde. Iets wat ik echt wil voorkomen.
Mbt medicatie was ik het niet met hem eens. Ik heb geen last van depressieve klachten, psychotische klachten of wat dan ook dus ik vind niet dat ik anti depressiva moet slikken. Daarnaast heb ik daar ervaring mee en weet ik ook dat mijn gevoel wordt afgevlakt en het hele ding is het nou juist dat ik o.a. niet met mijn gevoel kan omgaan. En dan word ik straks volgepompt met eten, afgevlakt qua gevoel, kom ik aan in gewicht en dan heb ik alsnog niks bereikt.
Hij zegt dat dit nodig is om het makkelijker te maken, ja dat zal best, maar ik ben niet van plan om de rest van mijn leven AD te gaan slikken zodat het eten makkelijker gaat.
Als ik dan toch in deze klote zooi zit, dan geef me maar meteen alle ellende en laat me maar voelen waar ik normaal voor wegloop.
Maar ik ga dit vanmiddag tijdens de intake nog eens bespreken.
Mijn ma zit nu nog in gesprek met de psychiater, over hoe ze met de situatie moet omgaan omdat mijn zusje en ik straks allebei in het ziekenhuis zijn. Voor haar wordt ook hulp geregeld zodat ze er niet aan onderdoor gaat.
Mam gaat mee naar het intakegesprek straks, dat vind ik fijn. Eerst nog even naar huis om mijn spullen te halen. Stiekem hoop ik dat ik niet op de PAAZ hoef, ik vind dat maar niks.
De psychiater heeft mij 'beoordeeld'. Dat ik vrijwillig in opname ga is positief. Het doel hiervan is allereerst fysiek aansterken, zodat evt therapie beter aanslaat.
Ik moet me om 14.30 melden op de PAAZ, daar krijg ik eerst een lichamelijk onderzoek en wordt er nog eens bloedgeprikt etc. Ook met spoed en vanuit daar wordt bekeken of ik op de PAAZ blijf of naar de verpleegafdeling van interne geneeskunde ga.
Daarnaast is opname ook wenselijk omdat ik me dan kan focussen op mezelf, ipv op mijn zusje en mijn moeder - en de relatie met P. Het doel is wel een kortdurende opname, zodat ik niet te lang uit mijn eigen omgeving ben en uiteindelijk moet ik het toch zelf gaan doen in mijn eigen omgeving.
Maar voor nu ligt de focus op zoveel mogelijk fysiek herstel en rust. En mijn eerste doel ligt op bmi 16. Daarvoor moet ik ongeveer 2,5 kg aankomen. Dat klinkt weinig, maar in mijn hoofd is dat enorm.
Natuurlijk krijg ik ook voedingsbegeleiding, dit zal een aankomlijst zijn, met in het begin bijvoeding (nutri), tenzij mijn lichamelijke toestand verslechtert, dan krijg ik sonde. Iets wat ik echt wil voorkomen.
Mbt medicatie was ik het niet met hem eens. Ik heb geen last van depressieve klachten, psychotische klachten of wat dan ook dus ik vind niet dat ik anti depressiva moet slikken. Daarnaast heb ik daar ervaring mee en weet ik ook dat mijn gevoel wordt afgevlakt en het hele ding is het nou juist dat ik o.a. niet met mijn gevoel kan omgaan. En dan word ik straks volgepompt met eten, afgevlakt qua gevoel, kom ik aan in gewicht en dan heb ik alsnog niks bereikt.
Hij zegt dat dit nodig is om het makkelijker te maken, ja dat zal best, maar ik ben niet van plan om de rest van mijn leven AD te gaan slikken zodat het eten makkelijker gaat.
Als ik dan toch in deze klote zooi zit, dan geef me maar meteen alle ellende en laat me maar voelen waar ik normaal voor wegloop.
Maar ik ga dit vanmiddag tijdens de intake nog eens bespreken.
Mijn ma zit nu nog in gesprek met de psychiater, over hoe ze met de situatie moet omgaan omdat mijn zusje en ik straks allebei in het ziekenhuis zijn. Voor haar wordt ook hulp geregeld zodat ze er niet aan onderdoor gaat.
Mam gaat mee naar het intakegesprek straks, dat vind ik fijn. Eerst nog even naar huis om mijn spullen te halen. Stiekem hoop ik dat ik niet op de PAAZ hoef, ik vind dat maar niks.
