Psyche
alle pijlers
zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar
zondag 5 maart 2017 om 16:43
Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
donderdag 9 maart 2017 om 20:42
Wat goed dat je zo eerlijk hier dingen opschrijft Lotte. Ik denk dat het al een eerste stap is om het hier te verwoorden en naar jezelf eerlijk te zijn.
Je doelen over de minor en daarom lessen willen volgen kan ik snappen. Dat is echt jouw ding en dat moeten opgeven voelt misschien als een mislukking? Kun je dat dan ook als motivatie voor jezelf gaan gebruiken? Dat is je doel: school goed blijven doen en verder komen. Wat heb je daarvoor nodig? Een goed werkende lijf en geest met voldoende energie. Dat kan je motivatie zijn om het nu serieus aan te pakken zodat je niet hoeft te worden opgenomen.
Als je dat vanuit je zelf echt wilt en echt je best ervoor wilt doen, heb je je moeder niet nodig om op te leunen daarvoor. Probeer het eerst zelf met de dokter te bespreken, kijk of je er een goed gevoel uit haalt door het zelf te regelen.
En voor wat betreft je zusje... het is vreselijk en je hebt er totaal geen controle over. Dat het nu niet goed gaat met haar mag jij ook verdriet over hebben. Je hoeft niet sterk te zijn voor je moeder en haar te ontzien. Misschien vindt je moeder het best fijn om te merken dat jij er ook verdriet over hebt, zodat zij even kan moederen en jou kan troosten. Probeer het toch per dag even aan te kijken en niet te veel vooruit te lopen. Het verdriet dat je moeder nu en ook in de toekomst heeft of kan hebben, is iets wat ze met haar partner kan delen, of ook met een psycholoog. Jij bent niet je moeders hulpverleenster, het is niet aan jou om haar op te vangen. Dat moet je ook niet willen.
Je doelen over de minor en daarom lessen willen volgen kan ik snappen. Dat is echt jouw ding en dat moeten opgeven voelt misschien als een mislukking? Kun je dat dan ook als motivatie voor jezelf gaan gebruiken? Dat is je doel: school goed blijven doen en verder komen. Wat heb je daarvoor nodig? Een goed werkende lijf en geest met voldoende energie. Dat kan je motivatie zijn om het nu serieus aan te pakken zodat je niet hoeft te worden opgenomen.
Als je dat vanuit je zelf echt wilt en echt je best ervoor wilt doen, heb je je moeder niet nodig om op te leunen daarvoor. Probeer het eerst zelf met de dokter te bespreken, kijk of je er een goed gevoel uit haalt door het zelf te regelen.
En voor wat betreft je zusje... het is vreselijk en je hebt er totaal geen controle over. Dat het nu niet goed gaat met haar mag jij ook verdriet over hebben. Je hoeft niet sterk te zijn voor je moeder en haar te ontzien. Misschien vindt je moeder het best fijn om te merken dat jij er ook verdriet over hebt, zodat zij even kan moederen en jou kan troosten. Probeer het toch per dag even aan te kijken en niet te veel vooruit te lopen. Het verdriet dat je moeder nu en ook in de toekomst heeft of kan hebben, is iets wat ze met haar partner kan delen, of ook met een psycholoog. Jij bent niet je moeders hulpverleenster, het is niet aan jou om haar op te vangen. Dat moet je ook niet willen.
donderdag 9 maart 2017 om 21:02
donderdag 9 maart 2017 om 21:04
quote:-NummerZoveel- schreef op 09 maart 2017 @ 20:30:
Lieverd, jij kunt jouw moeder nu het best ondersteunen door geen extra zorg voor haar te worden. En dat doe je door goed voor jezelf te zorgen. Naar de dokter te gaan, eerlijk te zijn, extra voeding tot je te nemen. Jouw moeder wil zien dat het goed met jou gaat, zodat zij niet ook over jou bezorgd hoeft te zijn, maar juist heel erg trots op jou kan zijn.
Wij weten allemaal zeker dat jij dat kunt. Je doet het al zo goed nu jij je hier durft open te stellen voor onze "hulp" in de vorm van harde, lieve en wijze woorden. En ik denk dat we allemaal hopen dat dit voor jou de eerste stap is in een toekomst waarin jij je niet langer schaamt en gewoon jezelf durft te zijn. Wij vinden jou helemaal prima zoals je bent, met jouw ziekte en jouw zorgen, en we willen allemaal graag helpen (voor zover we dat kunnen) omdat we jou het beste gunnen. Gelukkig laat je ons dat doen.
Doe hetzelfde met professionals. Stel je open op. Dat voelt misschien kwetsbaar, maar het is juist heel sterk. En de hulpverlening zal zo blij zijn als ze zien dat jij jezelf onder ogen durft te komen, want dat is zo'n enorme sprong in jouw herstel.
Je bent het meer dan waard!
Het helpt me al heel veel om hier vrij te kunnen schrijven wat er in mij omgaat en hoe ik dingen ervaar.
Mama belde me net en kreeg een enorme huilbui. Ze zei sorry van de ruzie van gisteravond en dat ze zich rotgeschrokken was van mijn gewicht. Dat ze daarom zo boos werd en bang is dat ze straks 2 dochters in het ziekenhuis heeft liggen. Ze bood ook haar excuus aan dat ze zo weinig tijd en aandacht voor mij heeft, maar dat het haar momenteel niet lukt om haar aandacht te verdelen.
Ik zeg dan dat het niet uitmaakt en dat het logisch is dat ze met mijn zusje bezig is, maar eigenlijk wil ik dan zeggen dat ik er ook nog ben en haar ook nodig heb. Maar als ze aangeeft dat ze haar aandacht moeilijk kan verdelen nu, dan moet ik dat accepteren van mezelf.
mbt huisarts, ze wil wel bij het lichamelijk onderzoek zijn en uit de mond van de HA horen wat er wel of niet aan de hand is. Ik zei dat dat goed is, dat vind ik zelf ook fijn. Maar heb ook gezegd dat ik misschien eventjes met de HA alleen wil praten en dat vond ze goed en begreep ze ook. Ze heeft wel aangegeven dat mijn bmi niet lager mag zijn dan 15 en als dat wel is, dat zij pleit voor een (korte) opname of intensieve ambulante begeleiding. Toen kregen we een beetje gedoe, maar ze zei ook dat ze niet van mij verwacht dat ik die 1.8 kg weer aankom nu, maar ze eist wel dat ik stabiel blijf.
Ze komt me morgenvroeg halen zodat ik niet 45 minuten hoef te fietsen, daar baal ik een beetje van, maar tegelijkertijd is het ook lief en kost het me minder energie omdat ik daarna ook weer dat eind terug naar school moet fietsen.
Lieverd, jij kunt jouw moeder nu het best ondersteunen door geen extra zorg voor haar te worden. En dat doe je door goed voor jezelf te zorgen. Naar de dokter te gaan, eerlijk te zijn, extra voeding tot je te nemen. Jouw moeder wil zien dat het goed met jou gaat, zodat zij niet ook over jou bezorgd hoeft te zijn, maar juist heel erg trots op jou kan zijn.
Wij weten allemaal zeker dat jij dat kunt. Je doet het al zo goed nu jij je hier durft open te stellen voor onze "hulp" in de vorm van harde, lieve en wijze woorden. En ik denk dat we allemaal hopen dat dit voor jou de eerste stap is in een toekomst waarin jij je niet langer schaamt en gewoon jezelf durft te zijn. Wij vinden jou helemaal prima zoals je bent, met jouw ziekte en jouw zorgen, en we willen allemaal graag helpen (voor zover we dat kunnen) omdat we jou het beste gunnen. Gelukkig laat je ons dat doen.
Doe hetzelfde met professionals. Stel je open op. Dat voelt misschien kwetsbaar, maar het is juist heel sterk. En de hulpverlening zal zo blij zijn als ze zien dat jij jezelf onder ogen durft te komen, want dat is zo'n enorme sprong in jouw herstel.
Je bent het meer dan waard!
Het helpt me al heel veel om hier vrij te kunnen schrijven wat er in mij omgaat en hoe ik dingen ervaar.
Mama belde me net en kreeg een enorme huilbui. Ze zei sorry van de ruzie van gisteravond en dat ze zich rotgeschrokken was van mijn gewicht. Dat ze daarom zo boos werd en bang is dat ze straks 2 dochters in het ziekenhuis heeft liggen. Ze bood ook haar excuus aan dat ze zo weinig tijd en aandacht voor mij heeft, maar dat het haar momenteel niet lukt om haar aandacht te verdelen.
Ik zeg dan dat het niet uitmaakt en dat het logisch is dat ze met mijn zusje bezig is, maar eigenlijk wil ik dan zeggen dat ik er ook nog ben en haar ook nodig heb. Maar als ze aangeeft dat ze haar aandacht moeilijk kan verdelen nu, dan moet ik dat accepteren van mezelf.
mbt huisarts, ze wil wel bij het lichamelijk onderzoek zijn en uit de mond van de HA horen wat er wel of niet aan de hand is. Ik zei dat dat goed is, dat vind ik zelf ook fijn. Maar heb ook gezegd dat ik misschien eventjes met de HA alleen wil praten en dat vond ze goed en begreep ze ook. Ze heeft wel aangegeven dat mijn bmi niet lager mag zijn dan 15 en als dat wel is, dat zij pleit voor een (korte) opname of intensieve ambulante begeleiding. Toen kregen we een beetje gedoe, maar ze zei ook dat ze niet van mij verwacht dat ik die 1.8 kg weer aankom nu, maar ze eist wel dat ik stabiel blijf.
Ze komt me morgenvroeg halen zodat ik niet 45 minuten hoef te fietsen, daar baal ik een beetje van, maar tegelijkertijd is het ook lief en kost het me minder energie omdat ik daarna ook weer dat eind terug naar school moet fietsen.
donderdag 9 maart 2017 om 21:17
quote:MarijeMarije schreef op 09 maart 2017 @ 20:42:
Wat goed dat je zo eerlijk hier dingen opschrijft Lotte. Ik denk dat het al een eerste stap is om het hier te verwoorden en naar jezelf eerlijk te zijn.
Je doelen over de minor en daarom lessen willen volgen kan ik snappen. Dat is echt jouw ding en dat moeten opgeven voelt misschien als een mislukking? Kun je dat dan ook als motivatie voor jezelf gaan gebruiken? Dat is je doel: school goed blijven doen en verder komen. Wat heb je daarvoor nodig? Een goed werkende lijf en geest met voldoende energie. Dat kan je motivatie zijn om het nu serieus aan te pakken zodat je niet hoeft te worden opgenomen.
Als je dat vanuit je zelf echt wilt en echt je best ervoor wilt doen, heb je je moeder niet nodig om op te leunen daarvoor. Probeer het eerst zelf met de dokter te bespreken, kijk of je er een goed gevoel uit haalt door het zelf te regelen.
En voor wat betreft je zusje... het is vreselijk en je hebt er totaal geen controle over. Dat het nu niet goed gaat met haar mag jij ook verdriet over hebben. Je hoeft niet sterk te zijn voor je moeder en haar te ontzien. Misschien vindt je moeder het best fijn om te merken dat jij er ook verdriet over hebt, zodat zij even kan moederen en jou kan troosten. Probeer het toch per dag even aan te kijken en niet te veel vooruit te lopen. Het verdriet dat je moeder nu en ook in de toekomst heeft of kan hebben, is iets wat ze met haar partner kan delen, of ook met een psycholoog. Jij bent niet je moeders hulpverleenster, het is niet aan jou om haar op te vangen. Dat moet je ook niet willen.
Het voelt inderdaad als een mislukking als ik dat zou moeten opgeven. Ik doe autonoom beeldende kunst aan de kunstacademie en kunst is echt mijn grootste liefde en passie. Ik leef voor de kunst en het maakt me zo vrij van alles. Super stom om te zeggen, maar docenten zeggen dat ik een bijzonder talent heb en excelleer in wat ik doe. Mijn cijfers zijn altijd heel hoog, dat zorgt wel voor veel druk. Dat is dan weer een nadeel en voedt mijn eetstoornis.. maarja
De laatste weken gaat het iets minder en kan ik mijn draai niet echt vinden, dat komt ook door het te weinige eten/snel afvallen waardoor mijn emoties wat vlak zijn en ik dus niet bij mijn gevoel kan. Kunst maken zonder gevoel kan niet, dus ik weet dat ik mezelf een schop onder mijn kont moet geven omdat ik het anders voor mezelf verpest. Dat falen, of angst om te falen zit in heel veel dingen. Ook mbt de AN. Als ik niet genoeg afval voelt dat ook als falen, maar als ik daardoor niet meer naar school kan voelt dat ook als falen.
Mam weet wel dat ik verdriet heb om mijn zusje en dat ik het super moeilijk vind om langs te gaan. Ze lijkt daar vandaag minder gefrustreerd door te zijn, dat voelt wel fijn. Vind het wel lastig dat ik haar nu weinig zie, want als ik haar zou zien zou ik denk ik meer mijn emoties kunnen uiten.
Ben inderdaad niet mijn moeders hulpverlener en wil dat ook niet (meer) zijn. Ze is nu samen met P en ik hoop dat ze samen weer wat nader tot elkaar komen en verdriet of andere emoties met elkaar kunnen delen. Dat scheelt ook al wat in het loslaten van mijn moeders verdriet en de zorgen om haar.
Heb nu eerlijk gezegd nog niets gegeten, maar had een vrij kcalrijke lunch voor mijn doen en rond 18 uur nog fruit gegeten. Ik mag van mezelf niet meer na 21.00 uur eten. Morgenvroeg na de HA eet ik mijn ontbijt weer.
Zo'n dekentje is echt super fijn, weet precies wat voor een je bedoeld haha. Die moet ik eigenlijk ook eens kopen. Ga zo douchen en nog eventjes lezen. Gelukkig morgen nog 1 dag school en dan eindelijk weekend, daar kijk ik naar uit na deze week : )
Wat goed dat je zo eerlijk hier dingen opschrijft Lotte. Ik denk dat het al een eerste stap is om het hier te verwoorden en naar jezelf eerlijk te zijn.
Je doelen over de minor en daarom lessen willen volgen kan ik snappen. Dat is echt jouw ding en dat moeten opgeven voelt misschien als een mislukking? Kun je dat dan ook als motivatie voor jezelf gaan gebruiken? Dat is je doel: school goed blijven doen en verder komen. Wat heb je daarvoor nodig? Een goed werkende lijf en geest met voldoende energie. Dat kan je motivatie zijn om het nu serieus aan te pakken zodat je niet hoeft te worden opgenomen.
Als je dat vanuit je zelf echt wilt en echt je best ervoor wilt doen, heb je je moeder niet nodig om op te leunen daarvoor. Probeer het eerst zelf met de dokter te bespreken, kijk of je er een goed gevoel uit haalt door het zelf te regelen.
En voor wat betreft je zusje... het is vreselijk en je hebt er totaal geen controle over. Dat het nu niet goed gaat met haar mag jij ook verdriet over hebben. Je hoeft niet sterk te zijn voor je moeder en haar te ontzien. Misschien vindt je moeder het best fijn om te merken dat jij er ook verdriet over hebt, zodat zij even kan moederen en jou kan troosten. Probeer het toch per dag even aan te kijken en niet te veel vooruit te lopen. Het verdriet dat je moeder nu en ook in de toekomst heeft of kan hebben, is iets wat ze met haar partner kan delen, of ook met een psycholoog. Jij bent niet je moeders hulpverleenster, het is niet aan jou om haar op te vangen. Dat moet je ook niet willen.
Het voelt inderdaad als een mislukking als ik dat zou moeten opgeven. Ik doe autonoom beeldende kunst aan de kunstacademie en kunst is echt mijn grootste liefde en passie. Ik leef voor de kunst en het maakt me zo vrij van alles. Super stom om te zeggen, maar docenten zeggen dat ik een bijzonder talent heb en excelleer in wat ik doe. Mijn cijfers zijn altijd heel hoog, dat zorgt wel voor veel druk. Dat is dan weer een nadeel en voedt mijn eetstoornis.. maarja
De laatste weken gaat het iets minder en kan ik mijn draai niet echt vinden, dat komt ook door het te weinige eten/snel afvallen waardoor mijn emoties wat vlak zijn en ik dus niet bij mijn gevoel kan. Kunst maken zonder gevoel kan niet, dus ik weet dat ik mezelf een schop onder mijn kont moet geven omdat ik het anders voor mezelf verpest. Dat falen, of angst om te falen zit in heel veel dingen. Ook mbt de AN. Als ik niet genoeg afval voelt dat ook als falen, maar als ik daardoor niet meer naar school kan voelt dat ook als falen.
Mam weet wel dat ik verdriet heb om mijn zusje en dat ik het super moeilijk vind om langs te gaan. Ze lijkt daar vandaag minder gefrustreerd door te zijn, dat voelt wel fijn. Vind het wel lastig dat ik haar nu weinig zie, want als ik haar zou zien zou ik denk ik meer mijn emoties kunnen uiten.
Ben inderdaad niet mijn moeders hulpverlener en wil dat ook niet (meer) zijn. Ze is nu samen met P en ik hoop dat ze samen weer wat nader tot elkaar komen en verdriet of andere emoties met elkaar kunnen delen. Dat scheelt ook al wat in het loslaten van mijn moeders verdriet en de zorgen om haar.
Heb nu eerlijk gezegd nog niets gegeten, maar had een vrij kcalrijke lunch voor mijn doen en rond 18 uur nog fruit gegeten. Ik mag van mezelf niet meer na 21.00 uur eten. Morgenvroeg na de HA eet ik mijn ontbijt weer.
Zo'n dekentje is echt super fijn, weet precies wat voor een je bedoeld haha. Die moet ik eigenlijk ook eens kopen. Ga zo douchen en nog eventjes lezen. Gelukkig morgen nog 1 dag school en dan eindelijk weekend, daar kijk ik naar uit na deze week : )
donderdag 9 maart 2017 om 21:26
Lotte, ga NU wat eten. De 9-uur regel kan alleen gelden als je geen maaltijden gemist hebt. Je wil morgen toch niet alsnog onder de 15 zitten met je BMI bij de dokter? Dit is jouw kans om het tij te keren, helemaal zelf en op eigen kracht, en het enige wat je daarvoor hoeft te doen is NU wat voedzaam en calorierijk eten in je mond te stoppen.
donderdag 9 maart 2017 om 21:36
Wat nummerzoveel zegt Lotte. Als je school wilt blijven doen en bij je gevoel wilt blijven, wat zó nodig is voor beeldende kunst, dan moet je stappen durven zetten. En een van die stappen is nu wat eten, ook al is het na 21 uur. Al is het maar dat nu niet eten zorgt dat je gewicht morgen nog lager is, wat de kans op opname groter maakt...
donderdag 9 maart 2017 om 21:37
Ik hoop je zus het haalt. Maar zou het in jullie geval geen overbodige luxe zijn om gezinstherapie te gaan volgen?
Jullie zitten allemaal vast en het maakt geen van jullie gelukkig. Bovendien sloopt het jou ook nog. Je schrijft dat je gelukkig bent met je opleiding, maar je bent zo versnipperd dat je het onbewust aan het saboteren bent.
Meis er is er maar eentje die je gelukkig kan maken en dat ben jij zelf. Neem afstand van het gedoe neem een tijd voor je zelf en doe eens wat jij lekker en fijn vindt. Ga zelf op zoek naar een HA en ga eens rond kijken voor een therapeut die er neutraal in staat.
Als je zo door gaat dan is er 1 het slachtoffer dat ben jij. Dan heb je uiteindelijk je talent verziekt en blijf je afhankelijk in je relatie tot je familie en het zo door in je verdere relaties.
Begin met wat lekkers voor jezelf te maken niet miepen over calorieën, dekentje, filmpje en je verstand op nul.
Jullie zitten allemaal vast en het maakt geen van jullie gelukkig. Bovendien sloopt het jou ook nog. Je schrijft dat je gelukkig bent met je opleiding, maar je bent zo versnipperd dat je het onbewust aan het saboteren bent.
Meis er is er maar eentje die je gelukkig kan maken en dat ben jij zelf. Neem afstand van het gedoe neem een tijd voor je zelf en doe eens wat jij lekker en fijn vindt. Ga zelf op zoek naar een HA en ga eens rond kijken voor een therapeut die er neutraal in staat.
Als je zo door gaat dan is er 1 het slachtoffer dat ben jij. Dan heb je uiteindelijk je talent verziekt en blijf je afhankelijk in je relatie tot je familie en het zo door in je verdere relaties.
Begin met wat lekkers voor jezelf te maken niet miepen over calorieën, dekentje, filmpje en je verstand op nul.
vrijdag 10 maart 2017 om 08:19
Gisteren is het met niet meer gelukt om te eten. Kwam uit de douche, ben op bed gaan liggen en werd een uurtje geleden pas wakker. Ik neem straks bij het ontbijt wel iets meer, heb ik ook met mam afgesproken.
Voorheen (maand of 3 geleden) sportte ik elke dag. Daar moest ik van mijn moeder mee stoppen en nu fiets ik een bepaald aantal km per dag. In het weekend sport ik wel, maar dat is niet intensief, ook alleen maar fietsen. Het zijn bepaalde dwangen en die moet ik doen, anders is het oorlog in mijn hoofd en word ik heel onrustig en geen fijn persoon voor de mensen om me heen.
Zit nu in de wachtkamer, ben zo aan de beurt.
Voorheen (maand of 3 geleden) sportte ik elke dag. Daar moest ik van mijn moeder mee stoppen en nu fiets ik een bepaald aantal km per dag. In het weekend sport ik wel, maar dat is niet intensief, ook alleen maar fietsen. Het zijn bepaalde dwangen en die moet ik doen, anders is het oorlog in mijn hoofd en word ik heel onrustig en geen fijn persoon voor de mensen om me heen.
Zit nu in de wachtkamer, ben zo aan de beurt.
vrijdag 10 maart 2017 om 08:29
Sterkte bij de huisarts.
Je hebt gisteren niet gegeten , vanochtend niet dus je weet wat eruit de weegschaal komt. En dat wil je ook, je wil die aandacht. De aandacht van je moeder, dat je moeder tijd aan jou besteed. Je zus wil hetzelfde, daarom gedraagt ze zich zo. Je wil dat je zus in therapie gaat, maar zelf wil je niet. Is dat niet meten met 2 maten?
Je hebt gisteren niet gegeten , vanochtend niet dus je weet wat eruit de weegschaal komt. En dat wil je ook, je wil die aandacht. De aandacht van je moeder, dat je moeder tijd aan jou besteed. Je zus wil hetzelfde, daarom gedraagt ze zich zo. Je wil dat je zus in therapie gaat, maar zelf wil je niet. Is dat niet meten met 2 maten?
vrijdag 10 maart 2017 om 09:01
Ik eet niet zodat mijn moeder mij ziet, deels, maar het is vooral de dwang van de AN. Ik eet nooit van te voren als ik weet dat ik moet wegen.
Er was 1 ons af, die is verwaarloosbaar. Dus nagenoeg stabiel gebleven, daar ben ik eigenlijk wel blij om.
Mijn bloeddruk was wel aan de lage kant, maar niet gevaarlijk laag, hartslag hetzelfde. Bloedprikken heb ik ook gedaan en urine ingeleverd. Heb wel bloedarmoede.
Ik heb wel een verwijzing voor het ziekenhuis voor hartfilmpje omdat ik eerder hartproblemen heb gehad.
Volgende week krijg ik de uitslag van het bloed en urine en vanaf daar wordt er verder gekeken. Als bepaalde waarden zoals kalium gevaarlijk laag zijn dan volgt een zh-opname, is dat niet gaan we het eerst "zo" proberen.
Vanaf nu 1 keer per week wegen en om de week een afspraak met psychiatrisch verpleegkundige in de praktijk. De ondergrens is bmi 15, met speling van 1,5 kg. Je lichaam is geen machine dus precies op dit gewicht zitten gaat nooit. Ik mag niet meer fietsen en moet met de bus naar school of waar dan ook naar toe.
Word aangemeld bij de diëtiste. Daarnaast moet ik 1 van de 2 extra modules laten varen omdat mijn dagen te lang zijn en ik moet ook om 18 uur naar huis vanaf school.
Minimaal 1 keer per week met mijn moeder eten en haar laten opscheppen.
Opzich ben ik blij dat ik nog eigen verantwoordelijkheid heb en dat ze niet meteen met opname kwam. heb haar uitgelegd hoe belangrijk school is voor mij en dat ik niet uit mijn omgeving wil.
Ik snap ook dat als mijn bloedwaarden slecht zijn, dat gevaarlijk is en dat opname wel moet.
Voor nu ligt de grootste verantwoordelijkheid dus bij mezelf en ik vind dat fijn, anderzijds trekt de AN enorm in mijn hoofd omdat ik nu niet meer mag fietsen. Het liefst ga ik dan weer minder eten, maar dat heeft ook geen zin. Of meer (trap)lopen. Die kronkels in mijn hoofd zijn zo sterk, maar ik besef me ook dat ik nu niet meer kan gaan rommelen met alles, want anders lig ik straks wel in het ziekenhuis.
Heb ook even met haar alleen gepraat over de huidige situatie en ook verteld dat ik het lastig vind dat ik me niet helemaal op mijn gemak voel om dingen te delen bij haar. Daarom hebben we afspraken met pscyh. verpleegkundige ingepland, zij staat los van het gezin.
Mijn moeder is nu nog in gesprek met haar en daarna brengt ze me naar school.
Ik ben eerlijk geweest, ook over wat ik eet en hoe ik me voel en ook wel de angst van de AN. Dus ik hoop dat deze voorwaarden me echt gaan helpen om door te zetten en tegen de AN te vechten, hoe moeilijk ook.
Er was 1 ons af, die is verwaarloosbaar. Dus nagenoeg stabiel gebleven, daar ben ik eigenlijk wel blij om.
Mijn bloeddruk was wel aan de lage kant, maar niet gevaarlijk laag, hartslag hetzelfde. Bloedprikken heb ik ook gedaan en urine ingeleverd. Heb wel bloedarmoede.
Ik heb wel een verwijzing voor het ziekenhuis voor hartfilmpje omdat ik eerder hartproblemen heb gehad.
Volgende week krijg ik de uitslag van het bloed en urine en vanaf daar wordt er verder gekeken. Als bepaalde waarden zoals kalium gevaarlijk laag zijn dan volgt een zh-opname, is dat niet gaan we het eerst "zo" proberen.
Vanaf nu 1 keer per week wegen en om de week een afspraak met psychiatrisch verpleegkundige in de praktijk. De ondergrens is bmi 15, met speling van 1,5 kg. Je lichaam is geen machine dus precies op dit gewicht zitten gaat nooit. Ik mag niet meer fietsen en moet met de bus naar school of waar dan ook naar toe.
Word aangemeld bij de diëtiste. Daarnaast moet ik 1 van de 2 extra modules laten varen omdat mijn dagen te lang zijn en ik moet ook om 18 uur naar huis vanaf school.
Minimaal 1 keer per week met mijn moeder eten en haar laten opscheppen.
Opzich ben ik blij dat ik nog eigen verantwoordelijkheid heb en dat ze niet meteen met opname kwam. heb haar uitgelegd hoe belangrijk school is voor mij en dat ik niet uit mijn omgeving wil.
Ik snap ook dat als mijn bloedwaarden slecht zijn, dat gevaarlijk is en dat opname wel moet.
Voor nu ligt de grootste verantwoordelijkheid dus bij mezelf en ik vind dat fijn, anderzijds trekt de AN enorm in mijn hoofd omdat ik nu niet meer mag fietsen. Het liefst ga ik dan weer minder eten, maar dat heeft ook geen zin. Of meer (trap)lopen. Die kronkels in mijn hoofd zijn zo sterk, maar ik besef me ook dat ik nu niet meer kan gaan rommelen met alles, want anders lig ik straks wel in het ziekenhuis.
Heb ook even met haar alleen gepraat over de huidige situatie en ook verteld dat ik het lastig vind dat ik me niet helemaal op mijn gemak voel om dingen te delen bij haar. Daarom hebben we afspraken met pscyh. verpleegkundige ingepland, zij staat los van het gezin.
Mijn moeder is nu nog in gesprek met haar en daarna brengt ze me naar school.
Ik ben eerlijk geweest, ook over wat ik eet en hoe ik me voel en ook wel de angst van de AN. Dus ik hoop dat deze voorwaarden me echt gaan helpen om door te zetten en tegen de AN te vechten, hoe moeilijk ook.
vrijdag 10 maart 2017 om 09:16
Lotte, je kunt het. Je hebt de kracht om dit de baas te blijven. Je moet alleen de focus van jouw controledwang verleggen. Jouw focus op de AN moet verlegd worden naar een focus op jouw gezondheid en op je toekomst met school en kunst en alle dingen die belangrijk voor je zijn. Als je dat voor elkaar krijgt, dan maak je een enorme stap naar een beter, gelukkiger en gezonder leven.
Is het misschien een idee om al jouw posts op dit topic te kopiëren naar een word documentje en dat aan de psychiatrisch verpleegkundige te laten lezen? Dan hoef je het niet allemaal live te vertellen, wat denk ik nog moeilijk voor je is, maar dan weet de verpleegkundige wel alles wat belangrijk is om jou goed te kunnen begeleiden.
Is het misschien een idee om al jouw posts op dit topic te kopiëren naar een word documentje en dat aan de psychiatrisch verpleegkundige te laten lezen? Dan hoef je het niet allemaal live te vertellen, wat denk ik nog moeilijk voor je is, maar dan weet de verpleegkundige wel alles wat belangrijk is om jou goed te kunnen begeleiden.
vrijdag 10 maart 2017 om 09:28
quote:coolpack2 schreef op 10 maart 2017 @ 09:24:
En dat is een constructieve reactie omdat..?het viel me op, kan iemand een samenvatting geven misschien? (ik heb alleen de OP gelezen en iets over een coma maar ik ben de storyline kwijt) (dit was niet naar bedoeld hoor TO)
En dat is een constructieve reactie omdat..?het viel me op, kan iemand een samenvatting geven misschien? (ik heb alleen de OP gelezen en iets over een coma maar ik ben de storyline kwijt) (dit was niet naar bedoeld hoor TO)
i want your loving and all your lovers revenge, you and me could write a bad romance
vrijdag 10 maart 2017 om 09:34
vrijdag 10 maart 2017 om 11:27
Mn moeder en de HA hebben tijdens hun gesprek een eetlijst samengesteld tot ik terecht kan bij de dietiste.
Ben daar niet echt blij mee. Begrijp het wel, maar had het liever samen gedaan, ik moet eten.
Wat ze nu hebben bedacht is voor mij totaal niet haalbaar. Heb mn moeder voorgesteld dat ik een lijst maak, een realistische, maar daar staat ze niet voor open. Waardoor we weer in een stom conflict zijn beland.
Mn moeder heeft school ook ingelicht zonder dat mij te vertellen en ik heb om 13.00 uur een afspraak met mijn slb-er, decaan en maatschappelijk werk.
Ik begrijp dat ik in actie moet komen, maar nu behandelden ze mij als een klein kind.
Achteraf gezien had ik beter naar jullie kunnen luisteren en alleen naar de HA moeten gaan. De volgende keer ga ik wel alleen.
Ben daar niet echt blij mee. Begrijp het wel, maar had het liever samen gedaan, ik moet eten.
Wat ze nu hebben bedacht is voor mij totaal niet haalbaar. Heb mn moeder voorgesteld dat ik een lijst maak, een realistische, maar daar staat ze niet voor open. Waardoor we weer in een stom conflict zijn beland.
Mn moeder heeft school ook ingelicht zonder dat mij te vertellen en ik heb om 13.00 uur een afspraak met mijn slb-er, decaan en maatschappelijk werk.
Ik begrijp dat ik in actie moet komen, maar nu behandelden ze mij als een klein kind.
Achteraf gezien had ik beter naar jullie kunnen luisteren en alleen naar de HA moeten gaan. De volgende keer ga ik wel alleen.
vrijdag 10 maart 2017 om 11:48
Raar hoor, moeder die tijdens haar gesprek met de HA een eetlijst samenstelt voor een volwassen kind dat er niet bij is?
Dan neemt ze contact op met je school om effe te regelen jij voor deze middag een afspraak hebt met een aantal personen............
Sorry dat ik het schrijf maar ik krijg de sterke indruk dat het een fake verhaal is en zoals al eerder werd genoemd, een soap.........
Dan neemt ze contact op met je school om effe te regelen jij voor deze middag een afspraak hebt met een aantal personen............
Sorry dat ik het schrijf maar ik krijg de sterke indruk dat het een fake verhaal is en zoals al eerder werd genoemd, een soap.........
vrijdag 10 maart 2017 om 11:51
Zij vinden dat ik nu niet voor mezelf kan zorgen, maar willen me wel de kans geven om het te proberen. Daarin geven ze mij bepaalde verantwoordelijkheden en nemen ze bepaalde verantwoordelijkheden. Dit is eerder ook al zo gegaan.
Mbt school zal het gaan over mijn gezondheid en de buitenlandperiode. Denk ik?
Er is geen fake verhaal. En het doet me ook wel verdriet dat je dit zegt.
Mbt school zal het gaan over mijn gezondheid en de buitenlandperiode. Denk ik?
Er is geen fake verhaal. En het doet me ook wel verdriet dat je dit zegt.
vrijdag 10 maart 2017 om 11:52
quote:Kleppeboxx schreef op 10 maart 2017 @ 11:48:
Raar hoor, moeder die tijdens haar gesprek met de HA een eetlijst samenstelt voor een volwassen kind dat er niet bij is?
Dan neemt ze contact op met je school om effe te regelen jij voor deze middag een afspraak hebt met een aantal personen............
Sorry dat ik het schrijf maar ik krijg de sterke indruk dat het een fake verhaal is en zoals al eerder werd genoemd, een soap.........Andere mensen mogen vaak wel voor je bellen hoor. Mijn vriend heeft ook een aantal keer wat voor me geregeld met hulpverleners.
Raar hoor, moeder die tijdens haar gesprek met de HA een eetlijst samenstelt voor een volwassen kind dat er niet bij is?
Dan neemt ze contact op met je school om effe te regelen jij voor deze middag een afspraak hebt met een aantal personen............
Sorry dat ik het schrijf maar ik krijg de sterke indruk dat het een fake verhaal is en zoals al eerder werd genoemd, een soap.........Andere mensen mogen vaak wel voor je bellen hoor. Mijn vriend heeft ook een aantal keer wat voor me geregeld met hulpverleners.
vrijdag 10 maart 2017 om 11:55
Op school is situatie met AN bekend en hebben mijn moeder en slb-er vorig jaar de afspraak gemaakt dat zij hem altijd mag benaderen als er reden is tot zorg. Afgelopen woensdag had ik een afspraak staan maar die ging niet door en toevallig zijn ze allemaal op school en is de afspraak tijdens de lunch gepland.
