Psyche
alle pijlers
zusje en vriend van mijn moeder haten elkaar
zondag 5 maart 2017 om 16:43
Misschien dat een van jullie iets herkent in dit verhaal, of tips kan geven?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
Sinds 2,5 jaar heeft mijn moeder een hele leuke vriend met wie ze heel gelukkig is. Daarvoor woonde ze samen met mijn zusje (die niet de makkelijkste is) in een fijn appartement en riep ze vaak dat ze nooit meer aan een relatie zou beginnen.
Toch iemand aan de haak geslagen en ze zijn nog smoorverliefd op elkaar.
Een jaar geleden is ze bij hem ingetrokken en ging mijn zusje tijdelijk bij een vriend van mijn moeder wonen tot ze iets voor zichzelf vond. (zoals ik zei, mijn zusje is niet makkelijk, heeft geen opleiding en werkt af en toe in een kroeg, wil verder niks etc.)
De eerste paar maanden ging het goed tussen hun, maar daarna escaleerde dat snel in enorme haat en woede naar elkaar. Om het minste of geringste ontstaat er ruzie, vaak om niks..ze kunnen elkaar gewoon niet uitstaan. Hierdoor ben ik niet vaak meer thuis als een van hen er is. Het is gewoon niet gezellig.
Mijn moeder lijdt daaronder, ook al laat ze dat niet vaak merken. Afgelopen week kwam ik thuis en zat ze huilend op de bank. Dat brak mijn hart.. ze zei dat ze niet meer weet hoe of wat ze moet doen zodat het beter gaat tussen die twee. Ze voelt zich schuldig naar mijn zusje omdat ze is gaan samenwonen en uiteindelijk met iemand waarvan blijkt dat hij haar gewoon absoluut niet mag.
Ook zei ze dat ze denkt dat deze ruzies er uiteindelijk voor zorgen dat zij en haar vriend uit elkaar gaan, terwijl ze eigenlijk zo gelukkig zijn, het hele huis aan het verbouwen zijn tot hun droompaleis en een geregistreerd partnerschap hebben.
Ondertussen krijg ik van mijn zusje en van haar vriend constant gezeur over de ander te horen en probeer ik me neutraal op te stellen, maar dat gaat lastig.
is er iemand die bekend is in een soortgelijke of dezelfde situatie en hoe hier mee om te gaan?
vrijdag 10 maart 2017 om 11:56
Kleppeboxx, ook aan jou de vraag waarom je denkt dat deze suggestie constructief is?? Ook al zou het fake zijn, dan zitten er genoeg elementen in die op zichzelf voor forummers herkenbaar kunnen zijn die dan wat hebben aan het commentaar.
Dat verhalen (gedeeltelijk) nep kunnen zijn is bekend en ieders keus om.daarin overwegingen te maken. Je brengt maw niks nieuws en bovendien is het in strijd met de forumregels.
Dat verhalen (gedeeltelijk) nep kunnen zijn is bekend en ieders keus om.daarin overwegingen te maken. Je brengt maw niks nieuws en bovendien is het in strijd met de forumregels.
vrijdag 10 maart 2017 om 11:58
Op dit moment is mijn fysieke gezondheid niet ernstig genoeg, ik ben niet in levensgevaar. Mocht er volgende week uit mijn bloed en urine verontrustende dingen komen, dán volgt wel een opname.
Ook in deze situatie heb ik vaker gezeten. Mijn moeder dealt al 12 jaar met mijn eetstoornis en weet hoe ik ben of kan zijn, wat wel of niet werkt. Daarom begrijp ik ook dat ze met de HA die lijst heeft opgesteld en geen concessies wil doen. De reden dat ik boos werd omdat zij voor mij bepalen wat ik eet en ik weet ook dat mijn eigen lijst nooit voldoende zou zijn.
Het is de AN die gefrustreerd is en bang is. Bang dat het teveel is wat er op die lijst staat, dat ik heel snel en veel aankom, ook omdat ik niet mag fietsen. De eetstoornis doet er alles aan om overal onderuit te komen. Daar wil mijn moeder mij voor beschermen, zoals altijd. Zij beslist en wat ik ermee doe is aan mij.
Ook in deze situatie heb ik vaker gezeten. Mijn moeder dealt al 12 jaar met mijn eetstoornis en weet hoe ik ben of kan zijn, wat wel of niet werkt. Daarom begrijp ik ook dat ze met de HA die lijst heeft opgesteld en geen concessies wil doen. De reden dat ik boos werd omdat zij voor mij bepalen wat ik eet en ik weet ook dat mijn eigen lijst nooit voldoende zou zijn.
Het is de AN die gefrustreerd is en bang is. Bang dat het teveel is wat er op die lijst staat, dat ik heel snel en veel aankom, ook omdat ik niet mag fietsen. De eetstoornis doet er alles aan om overal onderuit te komen. Daar wil mijn moeder mij voor beschermen, zoals altijd. Zij beslist en wat ik ermee doe is aan mij.
vrijdag 10 maart 2017 om 12:03
In principe hebben jij en je zusje beide dezelfde problematiek. Jullie willen beide gezien worden door je moeder en uiten dat in extreem gedrag en aandachttrekkerij. Je kunt je moeder wel steeds blijven verdedigen, ik vind op basis wat je hier schrijft dat ze enorme fouten heeft gemaakt. Ze heeft jullie veel te veel betrokken in haar eigen problematiek en gezinssituatie. Hierdoor heb jij verantwoordelijkheid opgenomen die je als kind niet kunt dragen, je zusje heeft het geuit in moeilijk en uitdagend gedrag.
Het wordt tijd dat je je familie gaat loslaten, en de verantwoordelijkheid gaat nemen voor jouw eigen leven. Word volwassen, je bent al 25!! je laat je behandelen alsof je een klein kind bent.
Laat je opnemen, behandelen en ga je eigen boontjes doppen.
Het wordt tijd dat je je familie gaat loslaten, en de verantwoordelijkheid gaat nemen voor jouw eigen leven. Word volwassen, je bent al 25!! je laat je behandelen alsof je een klein kind bent.
Laat je opnemen, behandelen en ga je eigen boontjes doppen.
vrijdag 10 maart 2017 om 12:05
vrijdag 10 maart 2017 om 12:16
Mijn zusje en ik hebben inderdaad dezelfde problematiek en mijn moeder heeft inderdaad fouten gemaakt.
Ik vind het moeilijk omdat zo te zien, maar laat dat de afgelopen dagen wel meer toe.
Mbt de AN hang ik wel erg aan haar, ze is de enige die ik hierin vertrouw en waarbij ik me veilig genoeg voel om veranderingen te maken. Ze dwingt mij op een manier die ik wel kan handelen, niet zoals in een kliniek met een straf-systeem, gedwongen sonde etc. Ze legt me iets op en laat mij 'vrij' in hoe ik daarmee omga, maar wijst me constant op de consequenties die mijn keuzes hebben. Dwang heeft geen zin, ik moet het zelf willen. Ik wil het ook, maar heb soms ook wat dwang nodig of een stok achter de deur zoals nu.
En ergens, ben ik heel erg blij dat ik niet meer mag fietsen omdat het me uitput. Het kost me alleen gekloot in mijn hoofd mbt relativeren van en niet meer fietsen en meer eten.
Ik vind het moeilijk omdat zo te zien, maar laat dat de afgelopen dagen wel meer toe.
Mbt de AN hang ik wel erg aan haar, ze is de enige die ik hierin vertrouw en waarbij ik me veilig genoeg voel om veranderingen te maken. Ze dwingt mij op een manier die ik wel kan handelen, niet zoals in een kliniek met een straf-systeem, gedwongen sonde etc. Ze legt me iets op en laat mij 'vrij' in hoe ik daarmee omga, maar wijst me constant op de consequenties die mijn keuzes hebben. Dwang heeft geen zin, ik moet het zelf willen. Ik wil het ook, maar heb soms ook wat dwang nodig of een stok achter de deur zoals nu.
En ergens, ben ik heel erg blij dat ik niet meer mag fietsen omdat het me uitput. Het kost me alleen gekloot in mijn hoofd mbt relativeren van en niet meer fietsen en meer eten.
vrijdag 10 maart 2017 om 12:23
Je moeder behandelt jou niet als een klein kind maar als een AN-patiënt die niet goed genoeg voor zichzelf kan zorgen. En dat heb je kennelijk ook nodig, want zelf doe je voor zover ik dat lees ook echt helemaal niets om te voorkomen dat je verder weg zakt in jouw AN. Als jij wil dat jouw moeder stopt met jou zo te behandelen, dan moet je zelf de verantwoordelijkheid voor jouw eigen gezondheid gaan nemen. Zover ben je nu nog niet, maar zover kan je met de nodige inzet van jouw kant zeker wel komen. Aan jou de keuze...
vrijdag 10 maart 2017 om 12:27
quote:-NummerZoveel- schreef op 10 maart 2017 @ 12:23:
Je moeder behandelt jou niet als een klein kind maar als een AN-patiënt die niet goed genoeg voor zichzelf kan zorgen. En dat heb je kennelijk ook nodig, want zelf doe je voor zover ik dat lees ook echt helemaal niets om te voorkomen dat je verder weg zakt in jouw AN. Als jij wil dat jouw moeder stopt met jou zo te behandelen, dan moet je zelf de verantwoordelijkheid voor jouw eigen gezondheid gaan nemen. Zover ben je nu nog niet, maar zover kan je met de nodige inzet van jouw kant zeker wel komen. Aan jou de keuze...
Je hebt gelijk, tot nu toe heb ik er niets aan gedaan om te voorkomen dat ik wegzak(te). Ik zag ook de ernst niet..nu nog steeds niet, maar ben wel bewust van dat ik weer op een grens zit.
En dat ik die deze keer NIET wil over gaan, daar ga ik echt mijn best voor doen.
Je moeder behandelt jou niet als een klein kind maar als een AN-patiënt die niet goed genoeg voor zichzelf kan zorgen. En dat heb je kennelijk ook nodig, want zelf doe je voor zover ik dat lees ook echt helemaal niets om te voorkomen dat je verder weg zakt in jouw AN. Als jij wil dat jouw moeder stopt met jou zo te behandelen, dan moet je zelf de verantwoordelijkheid voor jouw eigen gezondheid gaan nemen. Zover ben je nu nog niet, maar zover kan je met de nodige inzet van jouw kant zeker wel komen. Aan jou de keuze...
Je hebt gelijk, tot nu toe heb ik er niets aan gedaan om te voorkomen dat ik wegzak(te). Ik zag ook de ernst niet..nu nog steeds niet, maar ben wel bewust van dat ik weer op een grens zit.
En dat ik die deze keer NIET wil over gaan, daar ga ik echt mijn best voor doen.
vrijdag 10 maart 2017 om 12:34
Maar zou je dan niet zonder AN willen leven? Ipv telkens maar te moeten zorgen dat je niet onder die grens komt en dag in, dag uit met niet eten en bewegen bezig zijn? Dat kan je niet alleen, daar heb je intensieve hulp bij nodig. Wil je je hele leven zo blijven doorgaan?
Life is short. Eat dessert first.
vrijdag 10 maart 2017 om 12:38
Ik lees nog steeds mee.
Goed dat je hulp heb gezocht. En zoals de andere hier zeggen jullie hebben alle drie dezelfde problemen. Je moeder heeft een schoonmaak manie die poetst het liefst 24 uur wil de goede vrede bewaren.
Jij hebt anorexia en ook nog bepaalde dwang gewoontes.
Je zus heeft een flink drugs probleem. ( hoe gaat het nu met haar ? Nog steeds in ziekenhuis?)
Je moeder wil nog steeds controle over je hebben. En dat laat je op 25 jaar nog toe ook.
Kan je ook misschien een huisarts t nemen die Niet in de zelfde praktijk als je moeder zit.
Misschien klinkt het raar maar je klinkt niet als 25 jaar oud ondanks dat je goede cijfers hebt met je studie en goed zelfstandig kan wonen.
Je klinkt alsof je ergens in de puberteit bent blijven hangen met raad vragen aan je moeder.Jullie hangen te veel aan elkaar je wordt daar bepaald niet zelfstandiger van. Misschien een idee om in de toekomst verder weg te gaan wonen?
Ik wens je veel sterkte toe met de strijd om zelfstandig bestaan te krijgen en weer een gezonde mooie meid te worden.
Goed dat je hulp heb gezocht. En zoals de andere hier zeggen jullie hebben alle drie dezelfde problemen. Je moeder heeft een schoonmaak manie die poetst het liefst 24 uur wil de goede vrede bewaren.
Jij hebt anorexia en ook nog bepaalde dwang gewoontes.
Je zus heeft een flink drugs probleem. ( hoe gaat het nu met haar ? Nog steeds in ziekenhuis?)
Je moeder wil nog steeds controle over je hebben. En dat laat je op 25 jaar nog toe ook.
Kan je ook misschien een huisarts t nemen die Niet in de zelfde praktijk als je moeder zit.
Misschien klinkt het raar maar je klinkt niet als 25 jaar oud ondanks dat je goede cijfers hebt met je studie en goed zelfstandig kan wonen.
Je klinkt alsof je ergens in de puberteit bent blijven hangen met raad vragen aan je moeder.Jullie hangen te veel aan elkaar je wordt daar bepaald niet zelfstandiger van. Misschien een idee om in de toekomst verder weg te gaan wonen?
Ik wens je veel sterkte toe met de strijd om zelfstandig bestaan te krijgen en weer een gezonde mooie meid te worden.
vrijdag 10 maart 2017 om 12:42
Ik wil zeker zonder de AN leven, niets liever zelfs.. Met die wens sta ik iedere dag op en ga ik slapen.
Het is alleen zo fucking moeilijk om de controle los te laten, dit is het enige waar ik het gevoel heb (zeker in deze situatie) controle over te hebben. Dit zorgt er juist voor dat ik niet helemaal de weg kwijt raak en paniekaanvallen krijg. Dit houdt me rustig en gefocust.
Als iemand dit van mij af neemt, of ik dit mezelf afneem, dan weet ik niet hoe ik moet omgaan met emoties, heb altijd de angst dat ik erdoor wordt overvallen. Het voelt echt vreselijk om die controle los te laten.
Ik eet nu mijn lunch die op het lijstje staat. Overdag gaat het eten denk ik wel redelijk want dan ben ik bezig en heb ik afleiding, maar in de avond wordt het lastig. Die tijd energie steken in koken voor mezelf, al die koolhydraten..bang dat ik in de avond te weinig verbrand en ik meteen aankom.
Weet ook dat ik hier doorheen moet en dat het nooit makkelijk is, uiteindelijk wel wordt, maar die eerste stappen en dingen doorbreken zijn echt kut en maken geen fijn mens van mij.
Het is alleen zo fucking moeilijk om de controle los te laten, dit is het enige waar ik het gevoel heb (zeker in deze situatie) controle over te hebben. Dit zorgt er juist voor dat ik niet helemaal de weg kwijt raak en paniekaanvallen krijg. Dit houdt me rustig en gefocust.
Als iemand dit van mij af neemt, of ik dit mezelf afneem, dan weet ik niet hoe ik moet omgaan met emoties, heb altijd de angst dat ik erdoor wordt overvallen. Het voelt echt vreselijk om die controle los te laten.
Ik eet nu mijn lunch die op het lijstje staat. Overdag gaat het eten denk ik wel redelijk want dan ben ik bezig en heb ik afleiding, maar in de avond wordt het lastig. Die tijd energie steken in koken voor mezelf, al die koolhydraten..bang dat ik in de avond te weinig verbrand en ik meteen aankom.
Weet ook dat ik hier doorheen moet en dat het nooit makkelijk is, uiteindelijk wel wordt, maar die eerste stappen en dingen doorbreken zijn echt kut en maken geen fijn mens van mij.
vrijdag 10 maart 2017 om 12:48
Maar dat is AN net. De controle, de dwang, het rustig worden, niet kunnen omgaan met emoties. Daar moet je mee leren omgaan, op een normale manier, niet dmv AN. Je vlucht nu voor alles weg ipv het aan te gaan. Zolang je je anorexia hebt, hoef je niets, kan je veilig in dat patroon blijven zitten.
Life is short. Eat dessert first.
vrijdag 10 maart 2017 om 12:50
En je gewicht is het grootste probleem niet, het zit in je hoofd. Dat is een veel groter probleem. Door je laag gewicht nu, gaan mensen in paniek slaan, terwijl het veel hardnekkiger is dan dat. Dat zeg jij zelfs, je zit niet in de gevarenzone. Die gevarenzone zit al 12 jaar in je hoofd.
Life is short. Eat dessert first.
vrijdag 10 maart 2017 om 12:50
Je hoeft de controle niet op te geven, je moet alleen jouw doelen aanpassen. Een gezond BMI ipv een te laag BMI, voldoende kilo's ipv te weinig kilo's, een gezond leven ipv een AN-leven. Luisteren naar hulpverlening en vertrouwen op statistieken waar het jouw lijf en welzijn betreft, ipv afgaan op wat jij zelf denkt en voelt, want je weet dat jouw gedachten en gevoelens op dit punt gewoon echt niet realistisch of helpend zijn. Het enige wat je dus hoeft te doen, is jouw focus op AN te verleggen naar een focus op gezond. Dan heb je nog steeds volledig de controle, maar dan zonder ellendige mentale en fysieke bijwerkingen.
vrijdag 10 maart 2017 om 12:55
quote:doornroosje9 schreef op 10 maart 2017 @ 12:48:
Maar dat is AN net. De controle, de dwang, het rustig worden, niet kunnen omgaan met emoties. Daar moet je mee leren omgaan, op een normale manier, niet dmv AN. Je vlucht nu voor alles weg ipv het aan te gaan. Zolang je je anorexia hebt, hoef je niets, kan je veilig in dat patroon blijven zitten.Ik heb geen verstand van AN, maar dit lees ik ook je (OP) posts terug. Je blijft vluchtgedrag tonen. Redenen om je eraan vast te houden. Vooral gefocussed op andermans emoties.
Maar dat is AN net. De controle, de dwang, het rustig worden, niet kunnen omgaan met emoties. Daar moet je mee leren omgaan, op een normale manier, niet dmv AN. Je vlucht nu voor alles weg ipv het aan te gaan. Zolang je je anorexia hebt, hoef je niets, kan je veilig in dat patroon blijven zitten.Ik heb geen verstand van AN, maar dit lees ik ook je (OP) posts terug. Je blijft vluchtgedrag tonen. Redenen om je eraan vast te houden. Vooral gefocussed op andermans emoties.
Well, that didn't work.
~An Autobiography~
~An Autobiography~
vrijdag 10 maart 2017 om 12:59
Als ik ermee kon stoppen, met afvallen, met dwanggedachten, met bewegen etc. dan had ik dat al lang gedaan. Zou niets liever willen dan die klote eetstoornis loslaten.
Het zit alleen helemaal geïntegreerd in alles wat ik doe, in mijn denken, in mijn zijn. Ik ben de AN onderhand.
De AN is al zolang "mijn beste vriendin" en "helpt" me met alles. Het maakt me ook totaal kapot, maar soms voelt dat minder erg dan alle andere confrontaties aangaan..
Het zit alleen helemaal geïntegreerd in alles wat ik doe, in mijn denken, in mijn zijn. Ik ben de AN onderhand.
De AN is al zolang "mijn beste vriendin" en "helpt" me met alles. Het maakt me ook totaal kapot, maar soms voelt dat minder erg dan alle andere confrontaties aangaan..
vrijdag 10 maart 2017 om 13:08
En daarom moet je in therapie en worden opgenomen. Hier kom je zelf niet uit. Je kunt je er wel tegen willen verzetten en doen of er niets aan de hand is, maar het zijn allemaal maniertjes om de hulpverlening en je moeder in de maling te nemen. Wij kunnen hier topics met je vol schrijven, maar de enige die jou kunnen helpen zijn therapeuten en psychologen die hiervoor zijn opgeleid.
vrijdag 10 maart 2017 om 13:09
quote:LotteL schreef op 10 maart 2017 @ 12:59:
Als ik ermee kon stoppen, met afvallen, met dwanggedachten, met bewegen etc. dan had ik dat al lang gedaan. Zou niets liever willen dan die klote eetstoornis loslaten.
Het zit alleen helemaal geïntegreerd in alles wat ik doe, in mijn denken, in mijn zijn. Ik ben de AN onderhand.
De AN is al zolang "mijn beste vriendin" en "helpt" me met alles. Het maakt me ook totaal kapot, maar soms voelt dat minder erg dan alle andere confrontaties aangaan..
Je bent niet de AN, je hebt AN. En natuurlijk verander je dat niet in een dag. Zelfs niet in een paar jaar.
Maar je bent nu volwassen, hebt een leuk en zinvol leven opgebouwd, en het wordt tijd om in te gaan zien dat "jouw beste vriendin" jouw grootste vijand is. Je bent bang voor wat er voor je ligt als je de AN los laat, maar kan het echt erger worden dan je leven in handen geven aan een sluipmoordenaar?
Je bent bang voor de toekomst omdat je geen vertrouwen hebt in wat er over blijft. Je staat nog niet stevig op de grond, hebt geen vaste bodem onder je voeten. Maar die kun je wel gaan bouwen, samen met een psycholoog.
Als ik ermee kon stoppen, met afvallen, met dwanggedachten, met bewegen etc. dan had ik dat al lang gedaan. Zou niets liever willen dan die klote eetstoornis loslaten.
Het zit alleen helemaal geïntegreerd in alles wat ik doe, in mijn denken, in mijn zijn. Ik ben de AN onderhand.
De AN is al zolang "mijn beste vriendin" en "helpt" me met alles. Het maakt me ook totaal kapot, maar soms voelt dat minder erg dan alle andere confrontaties aangaan..
Je bent niet de AN, je hebt AN. En natuurlijk verander je dat niet in een dag. Zelfs niet in een paar jaar.
Maar je bent nu volwassen, hebt een leuk en zinvol leven opgebouwd, en het wordt tijd om in te gaan zien dat "jouw beste vriendin" jouw grootste vijand is. Je bent bang voor wat er voor je ligt als je de AN los laat, maar kan het echt erger worden dan je leven in handen geven aan een sluipmoordenaar?
Je bent bang voor de toekomst omdat je geen vertrouwen hebt in wat er over blijft. Je staat nog niet stevig op de grond, hebt geen vaste bodem onder je voeten. Maar die kun je wel gaan bouwen, samen met een psycholoog.
vrijdag 10 maart 2017 om 13:10
quote:LotteL schreef op 10 maart 2017 @ 12:59:
Als ik ermee kon stoppen, met afvallen, met dwanggedachten, met bewegen etc. dan had ik dat al lang gedaan. Zou niets liever willen dan die klote eetstoornis loslaten.
Het zit alleen helemaal geïntegreerd in alles wat ik doe, in mijn denken, in mijn zijn. Ik ben de AN onderhand.
De AN is al zolang "mijn beste vriendin" en "helpt" me met alles. Het maakt me ook totaal kapot, maar soms voelt dat minder erg dan alle andere confrontaties aangaan..Precies dit idd. Alleen maak je met AN je lichaam ook nog eens kapot.
Als ik ermee kon stoppen, met afvallen, met dwanggedachten, met bewegen etc. dan had ik dat al lang gedaan. Zou niets liever willen dan die klote eetstoornis loslaten.
Het zit alleen helemaal geïntegreerd in alles wat ik doe, in mijn denken, in mijn zijn. Ik ben de AN onderhand.
De AN is al zolang "mijn beste vriendin" en "helpt" me met alles. Het maakt me ook totaal kapot, maar soms voelt dat minder erg dan alle andere confrontaties aangaan..Precies dit idd. Alleen maak je met AN je lichaam ook nog eens kapot.
Life is short. Eat dessert first.
vrijdag 10 maart 2017 om 13:11
Je omschrijft het heel duidelijk.
Je hoeft niet alle confrontaties tegelijk aan te gaan heh. Het begint met 1 ding anders te doen dan je altijd doet. En ik snap de angst voor de beerput heel erg goed. Je zult echter toch andere keuzes moeten gaan maken en de confrontaties voorzichtig aan moeten gaan wil je dat er verandering in je situatie komt.
Je hoeft ook je 'beste vriendin' niet ineens de deur te wijzen. Maar 'vriendinnen' overleggen, praten over hun onderlinge problemen en sluiten compromissen. Misschien is dat een acceptabele ingang?
Je hoeft niet alle confrontaties tegelijk aan te gaan heh. Het begint met 1 ding anders te doen dan je altijd doet. En ik snap de angst voor de beerput heel erg goed. Je zult echter toch andere keuzes moeten gaan maken en de confrontaties voorzichtig aan moeten gaan wil je dat er verandering in je situatie komt.
Je hoeft ook je 'beste vriendin' niet ineens de deur te wijzen. Maar 'vriendinnen' overleggen, praten over hun onderlinge problemen en sluiten compromissen. Misschien is dat een acceptabele ingang?
Well, that didn't work.
~An Autobiography~
~An Autobiography~
vrijdag 10 maart 2017 om 13:24
Goed optreden van je moeder. Op dit moment kan je het niet zelf, AN neemt de overhand. Dus neemt je moeder het initiatief. Wil je dat niet, ga je dan als 25-jarige gedragen ipv een klein kind.
Eet je echt wat op je eetlijst staat? Wordt dit gecontroleerd? Ga niet weer iedereen manipuleren, daar heb je alleen jezelf mee. Maak je eigen keuzes, je bent niet AN, je bent Lotte en hebt AN. En dat is klote, dat is zwaar, maar met de goede hulpverlening en vooral wil kan je hier beter mee omgaan.
De controle los laten wil je niet, je zus reageert eigenlijk hetzelfde, realiseer je dat wel? Je wilt dat zij in de hulpverlening terecht komt, maar zelf wil je dit niet? Is dat niet hypocriet?
Eet je echt wat op je eetlijst staat? Wordt dit gecontroleerd? Ga niet weer iedereen manipuleren, daar heb je alleen jezelf mee. Maak je eigen keuzes, je bent niet AN, je bent Lotte en hebt AN. En dat is klote, dat is zwaar, maar met de goede hulpverlening en vooral wil kan je hier beter mee omgaan.
De controle los laten wil je niet, je zus reageert eigenlijk hetzelfde, realiseer je dat wel? Je wilt dat zij in de hulpverlening terecht komt, maar zelf wil je dit niet? Is dat niet hypocriet?
vrijdag 10 maart 2017 om 13:42
quote:Dahlia74 schreef op 10 maart 2017 @ 13:24:
Goed optreden van je moeder. Op dit moment kan je het niet zelf, AN neemt de overhand. Dus neemt je moeder het initiatief. Wil je dat niet, ga je dan als 25-jarige gedragen ipv een klein kind.
Eet je echt wat op je eetlijst staat? Wordt dit gecontroleerd? Ga niet weer iedereen manipuleren, daar heb je alleen jezelf mee. Maak je eigen keuzes, je bent niet AN, je bent Lotte en hebt AN. En dat is klote, dat is zwaar, maar met de goede hulpverlening en vooral wil kan je hier beter mee omgaan.
De controle los laten wil je niet, je zus reageert eigenlijk hetzelfde, realiseer je dat wel? Je wilt dat zij in de hulpverlening terecht komt, maar zelf wil je dit niet? Is dat niet hypocriet?
Ik lees al vanaf het begin mee, en dat laatste viel me ook op. Ik wil het alleen niet hypocriet noemen, maar eerder onvermogen om de situatie juist te zien..
Want eigenlijk is het beide hetzelfde. Alleen met anorexia beschadig je voornamelijk jezelf, het duurt langer voordat je omgeving het ziet, etc. Drugs, en de woedeaanvallen die hier omschreven worden, hebben een veel grotere invloed op de directe omgeving.. waardoor daar nog minder begrip voor lijkt te zijn.
Maar je hebt je zusje wel voor een heel groot deel als de probleemmaker weggezet. Zij was van jongs af aan vervelend etc. Zij is het probleem op dit moment.. Maar dat is dus niet waar. Je hebt zelf ook van jongs af aan een ziekte die invloed heeft op het gezin.
En hiermee wil ik geen schuld leggen, bij niemand. En al helemaal niet de adviezen hier tegenspreken, want ik denk dat er heel veel goeds gezegd is.
Maar Mja.. ik vind het eigenlijk ook niet eerlijk om dus zo te klagen over zusje die al zoooooveeeeel jaar niet mee wil doen.. want zelf ben je na al die jaren ook niet beter. (En dat bedoel ik niet als een "wat slecht" want het is gewoon moeilijk en rot). Maar je kan ook je eigen weg kiezen EN begrip hebben voor het onvermogen van een ander tegelijkertijd..
Goed optreden van je moeder. Op dit moment kan je het niet zelf, AN neemt de overhand. Dus neemt je moeder het initiatief. Wil je dat niet, ga je dan als 25-jarige gedragen ipv een klein kind.
Eet je echt wat op je eetlijst staat? Wordt dit gecontroleerd? Ga niet weer iedereen manipuleren, daar heb je alleen jezelf mee. Maak je eigen keuzes, je bent niet AN, je bent Lotte en hebt AN. En dat is klote, dat is zwaar, maar met de goede hulpverlening en vooral wil kan je hier beter mee omgaan.
De controle los laten wil je niet, je zus reageert eigenlijk hetzelfde, realiseer je dat wel? Je wilt dat zij in de hulpverlening terecht komt, maar zelf wil je dit niet? Is dat niet hypocriet?
Ik lees al vanaf het begin mee, en dat laatste viel me ook op. Ik wil het alleen niet hypocriet noemen, maar eerder onvermogen om de situatie juist te zien..
Want eigenlijk is het beide hetzelfde. Alleen met anorexia beschadig je voornamelijk jezelf, het duurt langer voordat je omgeving het ziet, etc. Drugs, en de woedeaanvallen die hier omschreven worden, hebben een veel grotere invloed op de directe omgeving.. waardoor daar nog minder begrip voor lijkt te zijn.
Maar je hebt je zusje wel voor een heel groot deel als de probleemmaker weggezet. Zij was van jongs af aan vervelend etc. Zij is het probleem op dit moment.. Maar dat is dus niet waar. Je hebt zelf ook van jongs af aan een ziekte die invloed heeft op het gezin.
En hiermee wil ik geen schuld leggen, bij niemand. En al helemaal niet de adviezen hier tegenspreken, want ik denk dat er heel veel goeds gezegd is.
Maar Mja.. ik vind het eigenlijk ook niet eerlijk om dus zo te klagen over zusje die al zoooooveeeeel jaar niet mee wil doen.. want zelf ben je na al die jaren ook niet beter. (En dat bedoel ik niet als een "wat slecht" want het is gewoon moeilijk en rot). Maar je kan ook je eigen weg kiezen EN begrip hebben voor het onvermogen van een ander tegelijkertijd..
vrijdag 10 maart 2017 om 13:56
De problemen van mijn zusje overschaduwde mijn problemen heel lang, tot mijn fysieke toestand dusdanig slecht was dat ik werd opgenomen, een aantal keer. Toen werd mijn probleem zichtbaar. En na die laatste keer ben ik uit huis gegaan, vanwege mijn zusje en voor mijn moeder.
Het was vergeleken met mijn zusje, een stille strijd. Gelukkig heb ik nooit echt enorme conflicten gehad over het eten, afvallen en aankomen. Die voerde ik vooral tijdens mijn opnames, maar niet met mijn ma.
Nadat ik uit huis ging ging het veel beter en eigenlijk - op een paar kleine terugvalletjes na - ging het super goed. Ik heb sindsdien ook niet meer op mijn moeder geleund en haar zoveel mogelijk ontzien van mijn eetstoornis. We bespraken het wel, maar meer " on the side". Mam kreeg ook weer vertrouwen in mij toen ze zag dat het eten goed ging en ik niet heel erg daalde in gewicht.
Tot een half jaar geleden ging het hartstikke goed, de laatste 3 maanden voelde ik wel dat het niet goed ging, maar had stille hoop dat het een periode zou zijn. De drempel om echt naar mijn ma te gaan om te zeggen dat het niet goed ging was te hoog. Ik wil gewoon niet dat zij zich zorgen hoefde te maken over mij en ik was super blij dat ze mij weer zag als Lotte ipv als AN patient.
Het idee dat ik het nu weer verpest heb en mijn ma verdriet doe hiermee, dat maakt me zo kwaad op mezelf.
Ik denk ook niet dat ik ooit nog beter word, hopelijk kan ik er wel mee leven en zorgen dat ik redelijk stabiel blijf.
Het was vergeleken met mijn zusje, een stille strijd. Gelukkig heb ik nooit echt enorme conflicten gehad over het eten, afvallen en aankomen. Die voerde ik vooral tijdens mijn opnames, maar niet met mijn ma.
Nadat ik uit huis ging ging het veel beter en eigenlijk - op een paar kleine terugvalletjes na - ging het super goed. Ik heb sindsdien ook niet meer op mijn moeder geleund en haar zoveel mogelijk ontzien van mijn eetstoornis. We bespraken het wel, maar meer " on the side". Mam kreeg ook weer vertrouwen in mij toen ze zag dat het eten goed ging en ik niet heel erg daalde in gewicht.
Tot een half jaar geleden ging het hartstikke goed, de laatste 3 maanden voelde ik wel dat het niet goed ging, maar had stille hoop dat het een periode zou zijn. De drempel om echt naar mijn ma te gaan om te zeggen dat het niet goed ging was te hoog. Ik wil gewoon niet dat zij zich zorgen hoefde te maken over mij en ik was super blij dat ze mij weer zag als Lotte ipv als AN patient.
Het idee dat ik het nu weer verpest heb en mijn ma verdriet doe hiermee, dat maakt me zo kwaad op mezelf.
Ik denk ook niet dat ik ooit nog beter word, hopelijk kan ik er wel mee leven en zorgen dat ik redelijk stabiel blijf.
