Psyche
alle pijlers
Zwaar depressief
woensdag 19 april 2017 om 15:22
Als ik in de spiegel kijk zie ik mezelf niet meer. Ik voel me verward en voel me vervreemd van mezelf. Het maakt me intens verdrietig. Jarenlang heb ik last van angsten gehad, sombere buien, verslaving, maar altijd had ik hoop. Altijd dat kleine beetje kracht (+behandeling/medicatie) dat er voor zorgde dat het weer even goed ging. Ik ben die kracht kwijt. Ik heb me nog nooit zo slecht/depressief gevoeld. Ik voel het zelfs zo sterk, dat ik er voor het eerst in mijn leven echt suïcidaal van word. Ik kan mezelf niet meer opladen om er voor te gaan, om open te staan voor andere opties. Ik lig het liefst de hele dag in bed filmpjes te kijken en ik weet dat dingen doen helpt, maar het voelt onwijs nutteloos. Ik voel me nutteloos, alsof het leven in mij is uitgewerkt, maar mijn lichaam er nog steeds is. Ik wil niet voor mezelf knokken. Het voelt alsof ik het niet waard ben.
Het lijkt wel alsof mijn tools tegen depressie/angsten zijn uitgewerkt. Ik kan mezelf niet meer geruststellen. Ik weet niet of ik het in deze toestand goed verwoord, maar wilde het even kwijt.
Zijn er mensen die zich ook ooit eens zo hopeloos hebben gevoeld?
Het lijkt wel alsof mijn tools tegen depressie/angsten zijn uitgewerkt. Ik kan mezelf niet meer geruststellen. Ik weet niet of ik het in deze toestand goed verwoord, maar wilde het even kwijt.
Zijn er mensen die zich ook ooit eens zo hopeloos hebben gevoeld?
donderdag 20 april 2017 om 09:28
Hoi Talitha,
Ik voel met je mee
Ik herken veel dingen uit jouw verhaal. Ik zit nu zelf in een tussenfase van: wat is er met me aan de hand, waarom voel ik me zo? Ben ik depressief? Moet ik hulp zoeken? Denk soms ook: wat doe ik hier nog op deze aardbol, kan maar beter dood zijn dan. Klinkt heel heftig nu ik het ook zo typ. Ik heb het met vlagen. Ik voel me doelloos. Alles wat ik doe, lijkt geen nut of zin te hebben. Van leuke dingen krijg ik geen energie. Ik probeer wel echt elke dag iets te doen, maar zodra ik dan weer thuis kom, dan voel ik weer die leegte en dan denk ik weer, waar ben ik mee bezig. Het lijkt alsof ik zoveel energie kwijt bent, maar geen energie meer krijg. Ik heb mensen los moeten laten omdat ze of misbruik van me gingen maken of veel energie vraten. Ik kan ook weer geen mensen toelaten omdat ik steeds het gevoel dat ik ´niets aan mensen heb´ en ze me alleen maar energie kosten.
Wat soms helpt bij mij als ik dat soort dagen heb is een lijstje maken met punten die ik op die dag wil doen en dan steeds afstrepen. Dat geeft mij weer een vooruitzicht (hoe gek het ook klinkt, maar zelf een douche nemen of kast opruimen geeft me al een doel). Dan kun je weer naar iets toewerken.
Ik voel met je mee
Ik herken veel dingen uit jouw verhaal. Ik zit nu zelf in een tussenfase van: wat is er met me aan de hand, waarom voel ik me zo? Ben ik depressief? Moet ik hulp zoeken? Denk soms ook: wat doe ik hier nog op deze aardbol, kan maar beter dood zijn dan. Klinkt heel heftig nu ik het ook zo typ. Ik heb het met vlagen. Ik voel me doelloos. Alles wat ik doe, lijkt geen nut of zin te hebben. Van leuke dingen krijg ik geen energie. Ik probeer wel echt elke dag iets te doen, maar zodra ik dan weer thuis kom, dan voel ik weer die leegte en dan denk ik weer, waar ben ik mee bezig. Het lijkt alsof ik zoveel energie kwijt bent, maar geen energie meer krijg. Ik heb mensen los moeten laten omdat ze of misbruik van me gingen maken of veel energie vraten. Ik kan ook weer geen mensen toelaten omdat ik steeds het gevoel dat ik ´niets aan mensen heb´ en ze me alleen maar energie kosten. Wat soms helpt bij mij als ik dat soort dagen heb is een lijstje maken met punten die ik op die dag wil doen en dan steeds afstrepen. Dat geeft mij weer een vooruitzicht (hoe gek het ook klinkt, maar zelf een douche nemen of kast opruimen geeft me al een doel). Dan kun je weer naar iets toewerken.
donderdag 20 april 2017 om 09:38
Ik herken het.
Ik had vooral behoefte om niet alleen te zijn. De angst om controle over mezelf kwijt te raken was groot en bang voor wat ik dan zou doen aan misschien wel desastreus acties..
Praten niet perse. Soms lukt dat ff niet. Komt wel weer!
Is het mogelijk dat er iemand bij je komt logeren of jij bij iemand? Waar je mag voelen wat je voelt? Op bed mag gaan wanneer dat ff " moet"
Die er gewoon voor je is?
Sterkte meis! Het gaat weer over! Echt!!
Ik had vooral behoefte om niet alleen te zijn. De angst om controle over mezelf kwijt te raken was groot en bang voor wat ik dan zou doen aan misschien wel desastreus acties..
Praten niet perse. Soms lukt dat ff niet. Komt wel weer!
Is het mogelijk dat er iemand bij je komt logeren of jij bij iemand? Waar je mag voelen wat je voelt? Op bed mag gaan wanneer dat ff " moet"
Die er gewoon voor je is?
Sterkte meis! Het gaat weer over! Echt!!
donderdag 20 april 2017 om 11:09
quote:benmamma schreef op 20 april 2017 @ 09:38:
Ik herken het.
Ik had vooral behoefte om niet alleen te zijn. De angst om controle over mezelf kwijt te raken was groot en bang voor wat ik dan zou doen aan misschien wel desastreus acties..
Praten niet perse. Soms lukt dat ff niet. Komt wel weer!
Is het mogelijk dat er iemand bij je komt logeren of jij bij iemand? Waar je mag voelen wat je voelt? Op bed mag gaan wanneer dat ff " moet"
Die er gewoon voor je is?
Sterkte meis! Het gaat weer over! Echt!!
Ik ben ook ontzettend bang dat ik de controle verlies, alle scenario's vliegen door mijn hoofd. Daarnaast voel ik me ook lichamelijk ziek, terwijl er dus niks aan de hand is.. maar in mijn hoofd kan ik elk moment dood neer vallen.
Ik woon sindskort weer bij mijn ouders, ben ook bang om straks weer alleen te zijn.
Ik herken het.
Ik had vooral behoefte om niet alleen te zijn. De angst om controle over mezelf kwijt te raken was groot en bang voor wat ik dan zou doen aan misschien wel desastreus acties..
Praten niet perse. Soms lukt dat ff niet. Komt wel weer!
Is het mogelijk dat er iemand bij je komt logeren of jij bij iemand? Waar je mag voelen wat je voelt? Op bed mag gaan wanneer dat ff " moet"
Die er gewoon voor je is?
Sterkte meis! Het gaat weer over! Echt!!
Ik ben ook ontzettend bang dat ik de controle verlies, alle scenario's vliegen door mijn hoofd. Daarnaast voel ik me ook lichamelijk ziek, terwijl er dus niks aan de hand is.. maar in mijn hoofd kan ik elk moment dood neer vallen.
Ik woon sindskort weer bij mijn ouders, ben ook bang om straks weer alleen te zijn.
donderdag 20 april 2017 om 11:11
donderdag 20 april 2017 om 13:13
quote:talitha91 schreef op 20 april 2017 @ 11:11:
[...]
Nee eigenlijk niet. Ik sluit mezelf helemaal af. Durf het ook niet meer om iets met anderen te ondernemen. Bang voor afwijzing.
Het is wel 1 van de pijlers om niet verser weg te zakken en uit de depressie te komen.
Al spreek je maar een uurtje per week met iemand af.
En doe je ook of ergens iets wat je normaal gesproken leuk vindt.
[...]
Nee eigenlijk niet. Ik sluit mezelf helemaal af. Durf het ook niet meer om iets met anderen te ondernemen. Bang voor afwijzing.
Het is wel 1 van de pijlers om niet verser weg te zakken en uit de depressie te komen.
Al spreek je maar een uurtje per week met iemand af.
En doe je ook of ergens iets wat je normaal gesproken leuk vindt.
donderdag 20 april 2017 om 13:42
quote:MoirenPhae schreef op 20 april 2017 @ 13:38:
[...]
Juist met andere mensen afspreken is belangrijk.Maar nu doe je niets, je spreekt ook niet met andere mensen af. Dan lijkt het me toch beter als je in ieder geval iets doet, bijvoorbeeld een stukje wandelen, dan thuis apathisch op de bank blijven zitten.
[...]
Juist met andere mensen afspreken is belangrijk.Maar nu doe je niets, je spreekt ook niet met andere mensen af. Dan lijkt het me toch beter als je in ieder geval iets doet, bijvoorbeeld een stukje wandelen, dan thuis apathisch op de bank blijven zitten.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
vrijdag 21 april 2017 om 11:43
quote:Belle73 schreef op 20 april 2017 @ 13:42:
[...]
Maar nu doe je niets, je spreekt ook niet met andere mensen af. Dan lijkt het me toch beter als je in ieder geval iets doet, bijvoorbeeld een stukje wandelen, dan thuis apathisch op de bank blijven zitten.Ik doe bijna elke dag ook iets. (Op aandringen van ouders) maar het grappige is, stilzitten op de bank bijv geeft me een onrustig gevoel, maar iets doen ook. Alleen in bed kan ik tot rust komen.
[...]
Maar nu doe je niets, je spreekt ook niet met andere mensen af. Dan lijkt het me toch beter als je in ieder geval iets doet, bijvoorbeeld een stukje wandelen, dan thuis apathisch op de bank blijven zitten.Ik doe bijna elke dag ook iets. (Op aandringen van ouders) maar het grappige is, stilzitten op de bank bijv geeft me een onrustig gevoel, maar iets doen ook. Alleen in bed kan ik tot rust komen.
vrijdag 21 april 2017 om 11:56
Ja, dit gevoel is erg herkenbaar. Herinner je je nog, op de momenten dat het iets beter gaat, dat je visie op de wereld minder 'beperkt' was dan de waas die je nu voelt? (zo noem ik dat althans altijd) Dat er meer licht leek te zijn, alles wat lichter en rustiger was, draaglijker, met meer hoop gevuld? Gevoelsmatig zul je het nu niet terug kunnen halen, maar misschien rationeel wel als je beide kanten vaker mee hebt gemaakt. Op de diepste momenten helpt het besef mij inmiddels iets dat deze grijze waas en die afschuwelijke leegte niet DE waarheid is, al voelt het op die momenten wel heel erg alsof dat de eigenlijke essentie is. Dat is het niet. Je kunt fluctueren in stemming, dat is eerder ook gebeurd. Het is ooit beter gegaan met je, de kans is groter dat dàt ook weer gebeurt dan dat dit alles is wat het ooit zal zijn. En je visie op hoe waardevol het is om door te gaan verandert op die momenten ook weer mee. Neemt niet weg dat wat je nu voelt echt afschuwelijk is, misschien wel het naarst denkbare gevoel. Maar houd alsjeblieft vol. Je bent niet alleen hierin, en er komen ècht lichtere tijden.
vrijdag 21 april 2017 om 12:16
quote:Koffiehagedis schreef op 21 april 2017 @ 11:56:
Ja, dit gevoel is erg herkenbaar. Herinner je je nog, op de momenten dat het iets beter gaat, dat je visie op de wereld minder 'beperkt' was dan de waas die je nu voelt? (zo noem ik dat althans altijd) Dat er meer licht leek te zijn, alles wat lichter en rustiger was, draaglijker, met meer hoop gevuld? Gevoelsmatig zul je het nu niet terug kunnen halen, maar misschien rationeel wel als je beide kanten vaker mee hebt gemaakt. Op de diepste momenten helpt het besef mij inmiddels iets dat deze grijze waas en die afschuwelijke leegte niet DE waarheid is, al voelt het op die momenten wel heel erg alsof dat de eigenlijke essentie is. Dat is het niet. Je kunt fluctueren in stemming, dat is eerder ook gebeurd. Het is ooit beter gegaan met je, de kans is groter dat dàt ook weer gebeurt dan dat dit alles is wat het ooit zal zijn. En je visie op hoe waardevol het is om door te gaan verandert op die momenten ook weer mee. Neemt niet weg dat wat je nu voelt echt afschuwelijk is, misschien wel het naarst denkbare gevoel. Maar houd alsjeblieft vol. Je bent niet alleen hierin, en er komen ècht lichtere tijden.
Je omschrijft het zo goed, het raakt me
Ja ik herinner me die momenten, sterker nog, een paar maanden geleden voelde ik me zo nog. Ik was zelfverzekerd, had grip op mijn angsten, kon open zijn, voerde hele waardevolle en diepe gesprekken. Mijn dagen waren vol. Zag een mooie jongevrouw in de spiegel, kreeg aandacht van knappe mannen (waarvan ik dacht ze nooit te krijgen) En nu.. ik zie een lelijk iemand, ben super onzeker, radeloos. En dit. Precies dit, doet het meest pijn. Het neerslachtige gevoel. Het geen vertrouwen hebben in mezelf. Het voelt nu inderdaad alsof ik in die stemming blijf hangen. En het pijnlijke is, ik moet het zelf doen. Ik moet zelf veranderen. Ik heb het zo vaak geprobeerd, dat het mij nu het hopeloze gevoel geeft alsof het dit keer niet lukt.
Ja, dit gevoel is erg herkenbaar. Herinner je je nog, op de momenten dat het iets beter gaat, dat je visie op de wereld minder 'beperkt' was dan de waas die je nu voelt? (zo noem ik dat althans altijd) Dat er meer licht leek te zijn, alles wat lichter en rustiger was, draaglijker, met meer hoop gevuld? Gevoelsmatig zul je het nu niet terug kunnen halen, maar misschien rationeel wel als je beide kanten vaker mee hebt gemaakt. Op de diepste momenten helpt het besef mij inmiddels iets dat deze grijze waas en die afschuwelijke leegte niet DE waarheid is, al voelt het op die momenten wel heel erg alsof dat de eigenlijke essentie is. Dat is het niet. Je kunt fluctueren in stemming, dat is eerder ook gebeurd. Het is ooit beter gegaan met je, de kans is groter dat dàt ook weer gebeurt dan dat dit alles is wat het ooit zal zijn. En je visie op hoe waardevol het is om door te gaan verandert op die momenten ook weer mee. Neemt niet weg dat wat je nu voelt echt afschuwelijk is, misschien wel het naarst denkbare gevoel. Maar houd alsjeblieft vol. Je bent niet alleen hierin, en er komen ècht lichtere tijden.
Je omschrijft het zo goed, het raakt me
Ja ik herinner me die momenten, sterker nog, een paar maanden geleden voelde ik me zo nog. Ik was zelfverzekerd, had grip op mijn angsten, kon open zijn, voerde hele waardevolle en diepe gesprekken. Mijn dagen waren vol. Zag een mooie jongevrouw in de spiegel, kreeg aandacht van knappe mannen (waarvan ik dacht ze nooit te krijgen) En nu.. ik zie een lelijk iemand, ben super onzeker, radeloos. En dit. Precies dit, doet het meest pijn. Het neerslachtige gevoel. Het geen vertrouwen hebben in mezelf. Het voelt nu inderdaad alsof ik in die stemming blijf hangen. En het pijnlijke is, ik moet het zelf doen. Ik moet zelf veranderen. Ik heb het zo vaak geprobeerd, dat het mij nu het hopeloze gevoel geeft alsof het dit keer niet lukt.
vrijdag 21 april 2017 om 12:21
Wat goed dat je die herinnering wel hebt. Er is nu weinig dat troost of je gevoel beter maakt, dat besef ik maar al te goed, maar mij hielp/helpt het in ieder geval erg om als mantra vast te houden dat als mijn visie en gevoel kort geleden nog zó anders was, mijn huidige gevoel niet de objectieve waarheid kan zijn. En dat suïcide of anderszins opgeven dus geen weloverwogen beslissing kan zijn. Het is een schrale troost in de duisternis, maar ik gun je heel erg dat je er iets mee kunt. Niet opgeven. Het is je eerder gelukt, dus er is geen reden om aan te nemen dat dat nu niet kan. Take care, schrijf van je af wanneer het nodig is. Ik lees je.
vrijdag 21 april 2017 om 12:36
zaterdag 22 april 2017 om 15:20
quote:matz schreef op 21 april 2017 @ 14:18:
Beste Talitha,
Heb je ook een idee wat de oorzaak is van je depressie? Gebruik je ook medicijnen?
ja al jaren. Struggle met AD. Last van de bijwerkingen. Neem nu paroxetine.
Oorzaak.. lang verhaal. Kan misschien via PB.
Maar man, wat baal ik van mezelf. Ik vind de kracht maar niet om mezelf "beter" te maken en ik blijf maar doorsukkelen in dat klote gevoel. Ik verdien een schop onder mijn
Beste Talitha,
Heb je ook een idee wat de oorzaak is van je depressie? Gebruik je ook medicijnen?
ja al jaren. Struggle met AD. Last van de bijwerkingen. Neem nu paroxetine.
Oorzaak.. lang verhaal. Kan misschien via PB.
Maar man, wat baal ik van mezelf. Ik vind de kracht maar niet om mezelf "beter" te maken en ik blijf maar doorsukkelen in dat klote gevoel. Ik verdien een schop onder mijn
zondag 23 april 2017 om 10:56
Jezelf pushen heeft geen zo'n joh..ik herken het wel, heb zelf ook een terugval met angsten etc en baalde ook van mezelf. Wilde (nog steeds) het liefst alles maar weer zoals het was maar heb geleerd om wat liever voor mezelf te zijn.
Ik kwam laatst een artikel tegen van de meest bijzondere mensen (Leonardo Davinci oa) die ook kampten met depressies.
Ik kwam laatst een artikel tegen van de meest bijzondere mensen (Leonardo Davinci oa) die ook kampten met depressies.
zondag 23 april 2017 om 12:34
quote:talitha91 schreef op 21 april 2017 @ 12:16:
[...]
Je omschrijft het zo goed, het raakt me
Ja ik herinner me die momenten, sterker nog, een paar maanden geleden voelde ik me zo nog. Ik was zelfverzekerd, had grip op mijn angsten, kon open zijn, voerde hele waardevolle en diepe gesprekken. Mijn dagen waren vol. Zag een mooie jongevrouw in de spiegel, kreeg aandacht van knappe mannen (waarvan ik dacht ze nooit te krijgen) En nu.. ik zie een lelijk iemand, ben super onzeker, radeloos. En dit. Precies dit, doet het meest pijn. Het neerslachtige gevoel. Het geen vertrouwen hebben in mezelf. Het voelt nu inderdaad alsof ik in die stemming blijf hangen. En het pijnlijke is, ik moet het zelf doen. Ik moet zelf veranderen. Ik heb het zo vaak geprobeerd, dat het mij nu het hopeloze gevoel geeft alsof het dit keer niet lukt.
Normaal gesproken, als ik alleen dit topic had gelezen van je, zou ik met je meeleven en diep nadenken of ik misschien een opbouwend advies kon geven.
Maar als ik dan zie dat je op een ander, die ook een probleem heeft, reageert met: Wat een gezeik...
Dan ben ik opeens heel snel klaar met dat medeleven.
Alsof alleen jóuw probleem een echt probleem is waar je advies voor mag vragen op een Forum.
Bah.
[...]
Je omschrijft het zo goed, het raakt me
Ja ik herinner me die momenten, sterker nog, een paar maanden geleden voelde ik me zo nog. Ik was zelfverzekerd, had grip op mijn angsten, kon open zijn, voerde hele waardevolle en diepe gesprekken. Mijn dagen waren vol. Zag een mooie jongevrouw in de spiegel, kreeg aandacht van knappe mannen (waarvan ik dacht ze nooit te krijgen) En nu.. ik zie een lelijk iemand, ben super onzeker, radeloos. En dit. Precies dit, doet het meest pijn. Het neerslachtige gevoel. Het geen vertrouwen hebben in mezelf. Het voelt nu inderdaad alsof ik in die stemming blijf hangen. En het pijnlijke is, ik moet het zelf doen. Ik moet zelf veranderen. Ik heb het zo vaak geprobeerd, dat het mij nu het hopeloze gevoel geeft alsof het dit keer niet lukt.
Normaal gesproken, als ik alleen dit topic had gelezen van je, zou ik met je meeleven en diep nadenken of ik misschien een opbouwend advies kon geven.
Maar als ik dan zie dat je op een ander, die ook een probleem heeft, reageert met: Wat een gezeik...
Dan ben ik opeens heel snel klaar met dat medeleven.
Alsof alleen jóuw probleem een echt probleem is waar je advies voor mag vragen op een Forum.
Bah.
zondag 23 april 2017 om 12:46
quote:talitha91 schreef op 23 april 2017 @ 12:42:
Reactie was stom jaaaa. I know.
Reageerde me af. Omdat ik continu aan zelfmoord denk. Omdat ik me ontzettend hopeloos en klote voel.
Dan nog geeft jou dat niet het recht om een andere forummer die zich eenzaam voelt en hier komt om dezelfde hulp en tips te krijgen die jij ook zo graag wilt nog even een beste klets na te geven.
Even lekker op een ander haar probleem inhakken omdat je zelf een rothumeur hebt? Doe dan het forum uit en ga fietsen en je hoofd leeg maken.
Heb eens respect voor ieders situatie. Elk huisje heeft zijn kruisje. Besef dat goed.
Reactie was stom jaaaa. I know.
Reageerde me af. Omdat ik continu aan zelfmoord denk. Omdat ik me ontzettend hopeloos en klote voel.
Dan nog geeft jou dat niet het recht om een andere forummer die zich eenzaam voelt en hier komt om dezelfde hulp en tips te krijgen die jij ook zo graag wilt nog even een beste klets na te geven.
Even lekker op een ander haar probleem inhakken omdat je zelf een rothumeur hebt? Doe dan het forum uit en ga fietsen en je hoofd leeg maken.
Heb eens respect voor ieders situatie. Elk huisje heeft zijn kruisje. Besef dat goed.
zondag 23 april 2017 om 12:47
Zag dat je excuses hebt gemaakt aan die andere TO, dat vind ik te waarderen.
Jouw probleem op een ander afreageren gaat nergens over, maar dat weet je zelf ook wel.
Het komt op mij over alsof je op zoek bent naar aandacht?
Als je serieus bent over die gedachten, zoek dan hulp, bijvoorbeeld bij sensoor.nl
Jouw probleem op een ander afreageren gaat nergens over, maar dat weet je zelf ook wel.
Het komt op mij over alsof je op zoek bent naar aandacht?
Als je serieus bent over die gedachten, zoek dan hulp, bijvoorbeeld bij sensoor.nl
