Psyche
alle pijlers
Zware depressie tgv burnout
maandag 16 januari 2017 om 12:06
Na een tijd meegelezen te hebben op dit forum voel ik nu toch de behoefte zelf ook een topic te openen.
Zelf ben ik een jonge meid van 26 jaar. Sinds ruim een half jaar zit ik nu thuis met bovenstaande klachten. Deze zijn ontstaan door een combinatie van zaken: een drukke baan, thuis verbouwen (alles zelf doen), daarnaast een studie en ook mijn ietwat perfectionistische karakter. Ook spelen er wat zaken van vroeger mee.
Op dit moment gaat het heel langzaam de goede kant op (m.b.v. medicatie en begeleiding vanuit de huisartsenpraktijk), maar nog altijd gaat het herstel lang niet zo snel als ik zou willen!
Nu de klachten zo lang aanhouden merk ik dat ik het erg lastig vind om maar vol te blijven houden en positief te blijven. Door de burnoutklachten heb ik erg weinig energie, denk aan 3 tot 4 uur per dag, of een half uur lopen, de benedenverdieping stofzuigen, een half uur lunchen op mijn werk etc. Maar tegelijkertijd "moet" ik er eigenlijk op uit en leuke dingen doen om dat negatieve gevoel kwijt te raken en niet verder weg te zakken in de depressie. Deze combi maakt het voor mijn gevoel erg lastig om nu het juiste te doen om de klachten kwijt te raken.
Ik ben dan ook op zoek naar ervaringsdeskundigen om ervaringen uit te wisselen, verhalen te delen en elkaar te motiveren. Ook zijn tips van harte welkom!
Zelf ben ik een jonge meid van 26 jaar. Sinds ruim een half jaar zit ik nu thuis met bovenstaande klachten. Deze zijn ontstaan door een combinatie van zaken: een drukke baan, thuis verbouwen (alles zelf doen), daarnaast een studie en ook mijn ietwat perfectionistische karakter. Ook spelen er wat zaken van vroeger mee.
Op dit moment gaat het heel langzaam de goede kant op (m.b.v. medicatie en begeleiding vanuit de huisartsenpraktijk), maar nog altijd gaat het herstel lang niet zo snel als ik zou willen!
Nu de klachten zo lang aanhouden merk ik dat ik het erg lastig vind om maar vol te blijven houden en positief te blijven. Door de burnoutklachten heb ik erg weinig energie, denk aan 3 tot 4 uur per dag, of een half uur lopen, de benedenverdieping stofzuigen, een half uur lunchen op mijn werk etc. Maar tegelijkertijd "moet" ik er eigenlijk op uit en leuke dingen doen om dat negatieve gevoel kwijt te raken en niet verder weg te zakken in de depressie. Deze combi maakt het voor mijn gevoel erg lastig om nu het juiste te doen om de klachten kwijt te raken.
Ik ben dan ook op zoek naar ervaringsdeskundigen om ervaringen uit te wisselen, verhalen te delen en elkaar te motiveren. Ook zijn tips van harte welkom!
maandag 16 januari 2017 om 12:17
Ik heb ook een burnout gehad rond dezelfde leeftijd. Wat mij hielp is om als doel te stellen om elke dag iets te doen, al is het maar 10 minuten naar buiten. Soms gaat het de ene dag beter dan de andere dag. Ik moest leren om daarin te berusten.
Vergeet ook niet dat je het jaargetijde niet mee hebt: de winter kan ook wat somber voelen en het is kouder buiten. Krijg je ook voldoende vitamine D binnen? Het kan nooit kwaad om bij te slikken in deze periode van weinig zon.
Afleiding zoeken is ook goed. Nodig iemand uit voor een bakje thee of samen eten.
Vergeet ook niet dat je het jaargetijde niet mee hebt: de winter kan ook wat somber voelen en het is kouder buiten. Krijg je ook voldoende vitamine D binnen? Het kan nooit kwaad om bij te slikken in deze periode van weinig zon.
Afleiding zoeken is ook goed. Nodig iemand uit voor een bakje thee of samen eten.
Only dead fish go with the flow
maandag 16 januari 2017 om 12:22
Ben je (weer) volledig aan het werk? Op mij komt het over alsof je daar echt nog niet klaar voor bent. Vitamine D vind ik ook een goeie tip! Verder hielp bij mij echt om proberen te accepteren dat je echt niet snel beter wordt, kijk naar wat wél haalbaar is. Al is dat maar minimaal, dwing jezelf niet tot meer.
maandag 16 januari 2017 om 12:31
Bedankt voor de reacties! Nee, ik ben nog helemaal niet aan het werk. De afgelopen 6 weken heb ik steeds 1x per week geluncht met een collega op het werk. Dit om ook te oefenen met het autorijden, omdat dat de eerste 5 maanden helemaal veel teveel was. Vanaf volgende week ga ik i.o.m. de bedrijfsarts 1x per week 1 uur proberen, mits haalbaar.
Ik wil inderdaad erg graag weer aan het werk. Ik realiseer mij echter dat dat op dit moment helaas nog niet haalbaar is. Meestal gaat het "per dag verzinnen wat te doen" goed, maar soms heb ik even zo'n moment waarin ik me realiseer van: "jeetje, het duurt echt al vreselijk lang!". Dan duurt het weer een tijdje om de juiste dag-per-dag mentaliteit terug te vinden. Het is goed om te weten dat het wel dejuiste manier van werken is, want bij jullie is het goed gekomen?
Vitamine D is een goede, daar heb ik nog niet naar gekeken! Ga ik proberen. Ik ga wel elke dag even naar buiten, even een rondje door het dorp lopen. Ook probeer ik door de week vaak dingen te doen als even een tijdschrift lezen in de bibliotheek voor de aanspraak, even ergens een broodje eten, lunchen met een vriendin. In het weekend leuke dingen doen met mijn man of vrienden.
Maar ik moet zeggen dat het me zwaar valt dat ik nog altijd niet veel meer kan als dat
Ik wil inderdaad erg graag weer aan het werk. Ik realiseer mij echter dat dat op dit moment helaas nog niet haalbaar is. Meestal gaat het "per dag verzinnen wat te doen" goed, maar soms heb ik even zo'n moment waarin ik me realiseer van: "jeetje, het duurt echt al vreselijk lang!". Dan duurt het weer een tijdje om de juiste dag-per-dag mentaliteit terug te vinden. Het is goed om te weten dat het wel dejuiste manier van werken is, want bij jullie is het goed gekomen?
Vitamine D is een goede, daar heb ik nog niet naar gekeken! Ga ik proberen. Ik ga wel elke dag even naar buiten, even een rondje door het dorp lopen. Ook probeer ik door de week vaak dingen te doen als even een tijdschrift lezen in de bibliotheek voor de aanspraak, even ergens een broodje eten, lunchen met een vriendin. In het weekend leuke dingen doen met mijn man of vrienden.
Maar ik moet zeggen dat het me zwaar valt dat ik nog altijd niet veel meer kan als dat
maandag 16 januari 2017 om 12:34
Ik heb hulp van de praktijkondersteuner in de HAP, een psychiater vwb de medicijnen en ik sta op de wachtlijst voor psychotherapie. Hier zou ik als het goed is deze maand terecht kunnen.
Ook begin ik over 2 weken met een cursus mindfulness.
Allemaal wat later in gang gezet omdat ik de eerste tijd behoorlijk van de kaart was van de medicatie.
Ook begin ik over 2 weken met een cursus mindfulness.
Allemaal wat later in gang gezet omdat ik de eerste tijd behoorlijk van de kaart was van de medicatie.
maandag 16 januari 2017 om 12:40
Gelukkig doe je best veel TO. Ik denk dat het bij jou echt het accepteren is dat je je niet elke dag top voelt. Wees ook eerlijk naar je omgeving als het een keer niet lukt. Het is een goede oefening om niet iedereen tevreden te willen houden en te kiezen voor jezelf. ;-)Toch dat perfectionisme aanpakken. De psychotherapie kan jou daar waarschijnlijk goed bij helpen.
Only dead fish go with the flow
maandag 16 januari 2017 om 12:54
Uit ervaring denk ik dat je beter eerst kunt starten met de therapie en dan bekijken, in overleg, of terugkeer naar je werk al aan de orde is. Mindfulness vond/vind ik heel fijn. Wat mij goed hielp was een duidelijk schema, elke dag hetzelfde eigenlijk. Op tijd opstaan, ontbijt, beweging(heel belangrijk bij depressie), voldoende rust. Sterkte, zo te lezen ben je goede stappen aan het zetten.
maandag 16 januari 2017 om 12:57
Ik had een zware depressie toen ik begin 20 was.
Geef je er aan over en ga vooral niet dingen doen tegen je zin.
Als het lukt, probeer dan 50 dingen op te schrijven waar je van geniet. Misschien is dat van een bepaald gerecht, of juist een bezoek aan een leuk restaurant, of misschien een oude vakantieplek, de bios, of ga even naar de zon, als je de financiële middelen daarvoor hebt.
Ik had er in hartje zomer last van en ging bij zonsopgang in de tuin lezen. Ook ging ik vaak in mijn eentje naar antiekmarkten in de grote steden. Zulke dingen.
En, je vooral niet schuldig voelen voor dit gedrag! Juist nu mag je een keer alleen maar aan jezelf denken... Omdat het al zo moeilijk is om jezelf bij elkaar te rapen. Zorg eerst dat je jezelf weer vindt, en denk dan weer aan een ander, net zoveel.
Geef je er aan over en ga vooral niet dingen doen tegen je zin.
Als het lukt, probeer dan 50 dingen op te schrijven waar je van geniet. Misschien is dat van een bepaald gerecht, of juist een bezoek aan een leuk restaurant, of misschien een oude vakantieplek, de bios, of ga even naar de zon, als je de financiële middelen daarvoor hebt.
Ik had er in hartje zomer last van en ging bij zonsopgang in de tuin lezen. Ook ging ik vaak in mijn eentje naar antiekmarkten in de grote steden. Zulke dingen.
En, je vooral niet schuldig voelen voor dit gedrag! Juist nu mag je een keer alleen maar aan jezelf denken... Omdat het al zo moeilijk is om jezelf bij elkaar te rapen. Zorg eerst dat je jezelf weer vindt, en denk dan weer aan een ander, net zoveel.
maandag 16 januari 2017 om 13:20
In mijn depressie was ik blij als ik 3 maaltijden at, douchete en even mn bed uitkwam. Niks was leuk en ik baalde van mezelf dat ik niks wilde en kon. Pas toen ik stopte met vechten tegen mezelf en accepteerde dat het nu eenmaal was zoals het was ben ik er klein stapje bij stapje uitgekomen. Soms een paar stapjes achteruit, maar dat gebeurde allemaal niet zonder reden. Vaak omdat ik teveel hooi op mn vork nam omdat ik gelijk dacht bij een beter momentje dat ik uit mn depressie was.
Bekijk het dag bij dag!
Bekijk het dag bij dag!
maandag 16 januari 2017 om 13:27
Ik weet niet of je er op uit 'moet'. Het is in elk geval wel verstandig om lief te zijn voor jezelf. Als je een bad hebt en van badderen houdt zou je dat eens kunnen doen. Soms hangt het ook af van je financiële situatie. Je zou je kunnen laten masseren of gaan floaten, wat beide erg ontspannend werkt. Is wel lastig als je van jezelf flink moet zijn.
En goed voor je binnenkant zorgen. Vitamine B bijvoorbeeld. Zo kreeg ik zelf het advies, toen ik er helemaal doorheen zat, om 5htp te gebruiken, samen met visolie. Het gaf me een gevoel van meer grip te hebben op de dingen. Die 5htp mag alleen beslist niet met bepaalde medicijnen, zoals antidepressiva.
En goed voor je binnenkant zorgen. Vitamine B bijvoorbeeld. Zo kreeg ik zelf het advies, toen ik er helemaal doorheen zat, om 5htp te gebruiken, samen met visolie. Het gaf me een gevoel van meer grip te hebben op de dingen. Die 5htp mag alleen beslist niet met bepaalde medicijnen, zoals antidepressiva.
maandag 16 januari 2017 om 13:44
Goede tips, dankjulliewel. Veel van jullie verhalen komen mij zeer bekent voor.
Die vitamines zal ik eens achteraan gaan. Hierboven las ik ook al iets over vitamine D, dat ga ik eens uitzoeken. Die andere medicatie is voor mij geen optie in dit geval, omdat ik al antidepressiva slik.
Ja het lastigste vind ik om me neer te leggen bij de situatie. Ik krijg de gedachte "het duurt al bijna 7 maanden, schiet nou eens op en ga gewoon aan het werk" maar niet mijn hoofd uit. Hoe hebben jullie uiteindelijk jezelf "overtuigd" dat het er nu eenmaal bij hoort en dat het vast ooit goed komt?
Hoe lang duurde het bij jullie voor je het gevoel weer eens terugkreeg dat je jezelf (van voor die depressie) weer een beetje was en waar merkte je dat aan?
Die vitamines zal ik eens achteraan gaan. Hierboven las ik ook al iets over vitamine D, dat ga ik eens uitzoeken. Die andere medicatie is voor mij geen optie in dit geval, omdat ik al antidepressiva slik.
Ja het lastigste vind ik om me neer te leggen bij de situatie. Ik krijg de gedachte "het duurt al bijna 7 maanden, schiet nou eens op en ga gewoon aan het werk" maar niet mijn hoofd uit. Hoe hebben jullie uiteindelijk jezelf "overtuigd" dat het er nu eenmaal bij hoort en dat het vast ooit goed komt?
Hoe lang duurde het bij jullie voor je het gevoel weer eens terugkreeg dat je jezelf (van voor die depressie) weer een beetje was en waar merkte je dat aan?
maandag 16 januari 2017 om 13:46
Waarom wil je zo graag zo snel weer aan het werk? Omdat je denkt dat je baas dat wil?
Wat je beschrijft klinkt alsof je te snel te veel wilt, en het is heel lastig maar noodzakelijk om minder van jezelf te moeten. Kijk gewoon wat per dag lukt en zie dat als je nieuwe leven ipv te streven naar weer van alles kunnen.
Er is ook een topic over: jong en burn out op de gezondheidspijler.
Wat je beschrijft klinkt alsof je te snel te veel wilt, en het is heel lastig maar noodzakelijk om minder van jezelf te moeten. Kijk gewoon wat per dag lukt en zie dat als je nieuwe leven ipv te streven naar weer van alles kunnen.
Er is ook een topic over: jong en burn out op de gezondheidspijler.
maandag 16 januari 2017 om 13:46
Accepteer dat het z'n tijd nodig heeft.
Ik ben zelf herstellende van een burn-out (veel te hoge werkdruk over lange tijd in combinatie met bepaalde karaktereigenschappen) en ben bijna 10 maanden onderweg. Ik ben 4 maanden thuis geweest, en ben daarna 2 x 2 uur gaan werken, wat niet ging. Een heel lastige en lange start van hervatting van het werk gehad omdat het eigenlijk nog te vroeg was en het fysiek niet ging (Arbo pushte), en nu ben ik bijna op halve dagen. Pas nu gaat het weer een beetje redelijk. En dan nog heb ik een lange weg te gaan.
Ik heb een vriendin die een burn-out heeft én een depressie (oa dingen van vroeger), en die is er nu zo'n 1,5 jaar mee bezig. Zij heeft met medicatie en veel therapie nu een paar stapjes kunnen zetten en kan een paar uur per week werken. Maar dat heeft dus veel tijd nodig gehad, en zal nog wel een tijd gaan duren.
Ik snap de frustratie, want dat heb ik ook soms, maar dan weet ik weer even van oh ja, even pas op de plaats. Ik heb me eraan over gegeven dat het duurt zolang nodig is.
Ik ben zelf herstellende van een burn-out (veel te hoge werkdruk over lange tijd in combinatie met bepaalde karaktereigenschappen) en ben bijna 10 maanden onderweg. Ik ben 4 maanden thuis geweest, en ben daarna 2 x 2 uur gaan werken, wat niet ging. Een heel lastige en lange start van hervatting van het werk gehad omdat het eigenlijk nog te vroeg was en het fysiek niet ging (Arbo pushte), en nu ben ik bijna op halve dagen. Pas nu gaat het weer een beetje redelijk. En dan nog heb ik een lange weg te gaan.
Ik heb een vriendin die een burn-out heeft én een depressie (oa dingen van vroeger), en die is er nu zo'n 1,5 jaar mee bezig. Zij heeft met medicatie en veel therapie nu een paar stapjes kunnen zetten en kan een paar uur per week werken. Maar dat heeft dus veel tijd nodig gehad, en zal nog wel een tijd gaan duren.
Ik snap de frustratie, want dat heb ik ook soms, maar dan weet ik weer even van oh ja, even pas op de plaats. Ik heb me eraan over gegeven dat het duurt zolang nodig is.
maandag 16 januari 2017 om 13:58
quote:rodelimo schreef op 16 januari 2017 @ 13:44:
Ja het lastigste vind ik om me neer te leggen bij de situatie. Ik krijg de gedachte "het duurt al bijna 7 maanden, schiet nou eens op en ga gewoon aan het werk" maar niet mijn hoofd uit. Hoe hebben jullie uiteindelijk jezelf "overtuigd" dat het er nu eenmaal bij hoort en dat het vast ooit goed komt?
Ik weet niet of ik weer zal kunnen functioneren zoals eerst, maar dat vind ik niet belangrijk (meer). Ik heb mezelf vrij snel aan de burn-out overgegeven (kon ook niet anders, omdat het heel slecht ging en ik daar niet meer om heen kon). Het besef dat ik zelf het belangrijkste ben, ongeacht hoe ik er uit kom, en dat werk maar werk is, dat is wat later gekomen.
Wees niet zo streng voor jezelf. Jij hebt hier ook niet om gevraagd.
Ja het lastigste vind ik om me neer te leggen bij de situatie. Ik krijg de gedachte "het duurt al bijna 7 maanden, schiet nou eens op en ga gewoon aan het werk" maar niet mijn hoofd uit. Hoe hebben jullie uiteindelijk jezelf "overtuigd" dat het er nu eenmaal bij hoort en dat het vast ooit goed komt?
Ik weet niet of ik weer zal kunnen functioneren zoals eerst, maar dat vind ik niet belangrijk (meer). Ik heb mezelf vrij snel aan de burn-out overgegeven (kon ook niet anders, omdat het heel slecht ging en ik daar niet meer om heen kon). Het besef dat ik zelf het belangrijkste ben, ongeacht hoe ik er uit kom, en dat werk maar werk is, dat is wat later gekomen.
Wees niet zo streng voor jezelf. Jij hebt hier ook niet om gevraagd.
maandag 16 januari 2017 om 14:00
Ik wil voornamelijk weer aan het werk omdat ik daar voordat ik instortte wel altijd veel voldoening uithaalde. Het was op dat moment door omstandigheden met wegvallende collega's teveel, omdat ik met maar 3 maanden ervaring op een functie terecht kwam waar toch wel minstens 5 jaar ervaring voor nodig is. I.c.m. mijn perfectionisme en plichtsgevoel niet echt een top combi.
Als dat wel goed geregeld is (hier heb ik al wel diverse gesprekken over gevoerd op het werk, dit is aangepast. En anders laat ik het zelf niet meer zover komen!) kan ik er naar mijn idee veel positieve energie uithalen zodat dat bijdraagt aan mijn herstel. Wel wil ik echt nog niet heel hard van stapel lopen hiermee, aangezien ik gewoon nog erg weinig energie heb en ik zelf rationeel gezien ook inzie dat het nog niet gaat.
Het jong en burnout topic heb ik afgelopen maanden gelezen inderdaad. Bedankt voor de tip!
Meia, ik herken mezelf erg in het verhaal van jouw vriendin. Ik ben dan ook bang dat ik er bij langera nog niet ben helaas. Maar het is "goed" om te weten dat er meer mensen zijn die er zoveel tijd voor nodig hebben.
Het is prettig de reacties te lezen, een soort van bevestiging dat er inderdaad veel tijd voor nodig is en dat dat niet raar is.
Als dat wel goed geregeld is (hier heb ik al wel diverse gesprekken over gevoerd op het werk, dit is aangepast. En anders laat ik het zelf niet meer zover komen!) kan ik er naar mijn idee veel positieve energie uithalen zodat dat bijdraagt aan mijn herstel. Wel wil ik echt nog niet heel hard van stapel lopen hiermee, aangezien ik gewoon nog erg weinig energie heb en ik zelf rationeel gezien ook inzie dat het nog niet gaat.
Het jong en burnout topic heb ik afgelopen maanden gelezen inderdaad. Bedankt voor de tip!
Meia, ik herken mezelf erg in het verhaal van jouw vriendin. Ik ben dan ook bang dat ik er bij langera nog niet ben helaas. Maar het is "goed" om te weten dat er meer mensen zijn die er zoveel tijd voor nodig hebben.
Het is prettig de reacties te lezen, een soort van bevestiging dat er inderdaad veel tijd voor nodig is en dat dat niet raar is.
maandag 16 januari 2017 om 14:07
quote:rodelimo schreef op 16 januari 2017 @ 14:00:
Ik wil voornamelijk weer aan het werk omdat ik daar voordat ik instortte wel altijd veel voldoening uithaalde. Het was op dat moment door omstandigheden met wegvallende collega's teveel, I.c.m. mijn perfectionisme en plichtsgevoel niet echt een top combi.Herkenbaar. Ik wàs zo'n beetje m'n werk. Maar echt, dat werk is niet belangrijk. Jíj bent belangrijk. Werk is echt maar werk.
Ik wil voornamelijk weer aan het werk omdat ik daar voordat ik instortte wel altijd veel voldoening uithaalde. Het was op dat moment door omstandigheden met wegvallende collega's teveel, I.c.m. mijn perfectionisme en plichtsgevoel niet echt een top combi.Herkenbaar. Ik wàs zo'n beetje m'n werk. Maar echt, dat werk is niet belangrijk. Jíj bent belangrijk. Werk is echt maar werk.
maandag 16 januari 2017 om 14:15
quote:meia__ schreef op 16 januari 2017 @ 14:07:
[...]
Herkenbaar. Ik wàs zo'n beetje m'n werk. Maar echt, dat werk is niet belangrijk. Jíj bent belangrijk. Werk is echt maar werk.
Ja, zo herkenbaar! Het is ook erg gek als ineens alles wat normaal is wegvalt, werk, sport, sociale activiteiten. Allemaal omdat het niet meer gaat.
Maar je hebt gelijk, werk is niet het belangrijkste. Belangrijker vind ik om straks weer lange fietstochten te kunnen maken met mijn man, langer dan 10 minuten op een drukke plek te kunnen zijn zonder meteen op te zijn en gewoon weer sociale activiteiten te kunnen planning zonder rekening te hoeven houden met mijn energieniveau en nog veel meer van dat soort dingen
[...]
Herkenbaar. Ik wàs zo'n beetje m'n werk. Maar echt, dat werk is niet belangrijk. Jíj bent belangrijk. Werk is echt maar werk.
Ja, zo herkenbaar! Het is ook erg gek als ineens alles wat normaal is wegvalt, werk, sport, sociale activiteiten. Allemaal omdat het niet meer gaat.
Maar je hebt gelijk, werk is niet het belangrijkste. Belangrijker vind ik om straks weer lange fietstochten te kunnen maken met mijn man, langer dan 10 minuten op een drukke plek te kunnen zijn zonder meteen op te zijn en gewoon weer sociale activiteiten te kunnen planning zonder rekening te hoeven houden met mijn energieniveau en nog veel meer van dat soort dingen
maandag 16 januari 2017 om 14:34
quote:rodelimo schreef op 16 januari 2017 @ 14:15:
Ja, zo herkenbaar! Het is ook erg gek als ineens alles wat normaal is wegvalt, werk, sport, sociale activiteiten. Allemaal omdat het niet meer gaat.
Maar je hebt gelijk, werk is niet het belangrijkste. Belangrijker vind ik om straks weer lange fietstochten te kunnen maken met mijn man, langer dan 10 minuten op een drukke plek te kunnen zijn zonder meteen op te zijn en gewoon weer sociale activiteiten te kunnen planning zonder rekening te hoeven houden met mijn energieniveau en nog veel meer van dat soort dingen Precies. Het gaat om jou en je dierbaren
Ja, zo herkenbaar! Het is ook erg gek als ineens alles wat normaal is wegvalt, werk, sport, sociale activiteiten. Allemaal omdat het niet meer gaat.
Maar je hebt gelijk, werk is niet het belangrijkste. Belangrijker vind ik om straks weer lange fietstochten te kunnen maken met mijn man, langer dan 10 minuten op een drukke plek te kunnen zijn zonder meteen op te zijn en gewoon weer sociale activiteiten te kunnen planning zonder rekening te hoeven houden met mijn energieniveau en nog veel meer van dat soort dingen Precies. Het gaat om jou en je dierbaren
maandag 16 januari 2017 om 15:25
Toen ik heel diep in mn depressie zat hielp het mij om vooral heel erg na te denken: wat voel ik nu en waarom.
Ik ben verdrietig; omdat ik niet kan werken; waarom is dat erg; ik wil niet dat mensen het weten; waatom niet; omdat ze mss oordelen; en dan?: mss kunnen ze helpen, begrip opbrengen, en als ze dat niet doen?: nou naja dan is dat maar zo want ik kan het nu gewoon even niet..
Tot ik op een gegeven moment berustte in het feit dat ik er even niets aan kon doen. Mijn lijf en mn hoofd gaven aan dat het teveel was. En bij mezelf denken ik MOET niks.. ik WIL vandaag mijn bed uit.. ik WIL graahg even naar buiten en een stukje wandelen.. en lukt het niet dan probeer ik morgen of ik het dan wil.. zo ben ik een beetje anders gaan denken
Tot ik deze week merkte dat ik mee aan het zingen was met een liedje, ik pasgeleden een film helemaal heb gekeken zonder in slaap te vallen of gefrustreerd te worden..
Sommige dingen zullen voor de 1 wel werken en de andere niet, doen waar jij je goed bij voelt
Ik ben verdrietig; omdat ik niet kan werken; waarom is dat erg; ik wil niet dat mensen het weten; waatom niet; omdat ze mss oordelen; en dan?: mss kunnen ze helpen, begrip opbrengen, en als ze dat niet doen?: nou naja dan is dat maar zo want ik kan het nu gewoon even niet..
Tot ik op een gegeven moment berustte in het feit dat ik er even niets aan kon doen. Mijn lijf en mn hoofd gaven aan dat het teveel was. En bij mezelf denken ik MOET niks.. ik WIL vandaag mijn bed uit.. ik WIL graahg even naar buiten en een stukje wandelen.. en lukt het niet dan probeer ik morgen of ik het dan wil.. zo ben ik een beetje anders gaan denken
Tot ik deze week merkte dat ik mee aan het zingen was met een liedje, ik pasgeleden een film helemaal heb gekeken zonder in slaap te vallen of gefrustreerd te worden..
Sommige dingen zullen voor de 1 wel werken en de andere niet, doen waar jij je goed bij voelt
maandag 16 januari 2017 om 19:59
quote:rodelimo schreef op 16 januari 2017 @ 13:44:
Ja het lastigste vind ik om me neer te leggen bij de situatie. Ik krijg de gedachte "het duurt al bijna 7 maanden, schiet nou eens op en ga gewoon aan het werk" maar niet mijn hoofd uit. Hoe hebben jullie uiteindelijk jezelf "overtuigd" dat het er nu eenmaal bij hoort en dat het vast ooit goed komt?
Hoe lang duurde het bij jullie voor je het gevoel weer eens terugkreeg dat je jezelf (van voor die depressie) weer een beetje was en waar merkte je dat aan?
En, helpt het? Denken aan hoe lang het al duurt? Gaat het daar sneller van over? Zo ja, vooral mee doorgaan! Zo nee, toch maar laten varen die gedachten. Ik zou niet zo zeer in het overtuigen zitten, dan ben je juist weer heel hard aan het werk. Maar wat is het gevoel dat achter die gedachte zit? Is het angst? Teleurstelling? Boosheid? Misschien een beetje van allemaal. Laat dat er maar zijn en erken dat dat gevoel er is. En doe er dan even helemaal niks mee. Hoe zou je je dan voelen?
Je kan erop rekenen dat je 'ietwat perfectionistsche karakter' toch een best wel stevig perfectionistische karakter is. Dat geeft niet, dat is zoals het is. Maar het is wel goed om daar rekening mee te houden in het kader van opbouwen en voorkomen van herhaling. En ook die 'wat zaken uit het verleden' ik denk dat de laatste factoren die je noemt in je OP eigenlijk de belangrijkste factoren zijn.
Zo te lezen ben je wel actief bezig, je gaat aan psychotherapie beginnen, je doet e.e.a. op je werk, je gaat een cursus mindfulness beginnen. Je bent echt wel bezig. Hoe het er over een maand of 3 maanden of 6 maanden of een jaar uitziet kan niemand je vertellen. Je kan niet anders dan stap voor stap gaan, je hebt waarschijnlijk jaren gehold, dat accepteert je lichaam en je psyche gewoon niet meer. Het zal misschien een newsflash zijn, maar je kan niet altijd alles onder controle hebben.
Veel succes
Ja het lastigste vind ik om me neer te leggen bij de situatie. Ik krijg de gedachte "het duurt al bijna 7 maanden, schiet nou eens op en ga gewoon aan het werk" maar niet mijn hoofd uit. Hoe hebben jullie uiteindelijk jezelf "overtuigd" dat het er nu eenmaal bij hoort en dat het vast ooit goed komt?
Hoe lang duurde het bij jullie voor je het gevoel weer eens terugkreeg dat je jezelf (van voor die depressie) weer een beetje was en waar merkte je dat aan?
En, helpt het? Denken aan hoe lang het al duurt? Gaat het daar sneller van over? Zo ja, vooral mee doorgaan! Zo nee, toch maar laten varen die gedachten. Ik zou niet zo zeer in het overtuigen zitten, dan ben je juist weer heel hard aan het werk. Maar wat is het gevoel dat achter die gedachte zit? Is het angst? Teleurstelling? Boosheid? Misschien een beetje van allemaal. Laat dat er maar zijn en erken dat dat gevoel er is. En doe er dan even helemaal niks mee. Hoe zou je je dan voelen?
Je kan erop rekenen dat je 'ietwat perfectionistsche karakter' toch een best wel stevig perfectionistische karakter is. Dat geeft niet, dat is zoals het is. Maar het is wel goed om daar rekening mee te houden in het kader van opbouwen en voorkomen van herhaling. En ook die 'wat zaken uit het verleden' ik denk dat de laatste factoren die je noemt in je OP eigenlijk de belangrijkste factoren zijn.
Zo te lezen ben je wel actief bezig, je gaat aan psychotherapie beginnen, je doet e.e.a. op je werk, je gaat een cursus mindfulness beginnen. Je bent echt wel bezig. Hoe het er over een maand of 3 maanden of 6 maanden of een jaar uitziet kan niemand je vertellen. Je kan niet anders dan stap voor stap gaan, je hebt waarschijnlijk jaren gehold, dat accepteert je lichaam en je psyche gewoon niet meer. Het zal misschien een newsflash zijn, maar je kan niet altijd alles onder controle hebben.
Veel succes
maandag 16 januari 2017 om 21:03
quote:rodelimo schreef op 16 januari 2017 @ 13:44:
Goede tips, dankjulliewel. Veel van jullie verhalen komen mij zeer bekent voor.
Die vitamines zal ik eens achteraan gaan. Hierboven las ik ook al iets over vitamine D, dat ga ik eens uitzoeken. Die andere medicatie is voor mij geen optie in dit geval, omdat ik al antidepressiva slik.
Ja het lastigste vind ik om me neer te leggen bij de situatie. Ik krijg de gedachte "het duurt al bijna 7 maanden, schiet nou eens op en ga gewoon aan het werk" maar niet mijn hoofd uit. Hoe hebben jullie uiteindelijk jezelf "overtuigd" dat het er nu eenmaal bij hoort en dat het vast ooit goed komt?
Hoe lang duurde het bij jullie voor je het gevoel weer eens terugkreeg dat je jezelf (van voor die depressie) weer een beetje was en waar merkte je dat aan?
Het was bij mij toch wel de bewustwording van het feit dat ik nog jong was en dat de wereld nog openligt. Ik had nog geen kinderen dus kon gaan en staan waar ik wilde. Ik ben heel behoudend opgevoed en nogal kleingehouden en in heel veel dingen ontmoedigd. Hierdoor had ik al snel in de gaten dat ik verkeerde keuzes had gemaakt. Ik liep vast, tegen dingen aan. Dit proces heeft zich 10 jaar later weer herhaald, omdat ik weer foute keuzes had gemaakt. Niet dat ik al die tijd ongelukkig en depri was zoals ik op mijn 21e was, maar wel het besef dat ik mezelf aan het kwijtraken was.
Ik ben nu 14 jaar verder en heb voor het eerst het gevoel dat ik de juiste koer uitvaar.
Zie verkeerde keuzes nooit als fout. Fouten wijzen je in de richting waar je wel heen moet.
Goede tips, dankjulliewel. Veel van jullie verhalen komen mij zeer bekent voor.
Die vitamines zal ik eens achteraan gaan. Hierboven las ik ook al iets over vitamine D, dat ga ik eens uitzoeken. Die andere medicatie is voor mij geen optie in dit geval, omdat ik al antidepressiva slik.
Ja het lastigste vind ik om me neer te leggen bij de situatie. Ik krijg de gedachte "het duurt al bijna 7 maanden, schiet nou eens op en ga gewoon aan het werk" maar niet mijn hoofd uit. Hoe hebben jullie uiteindelijk jezelf "overtuigd" dat het er nu eenmaal bij hoort en dat het vast ooit goed komt?
Hoe lang duurde het bij jullie voor je het gevoel weer eens terugkreeg dat je jezelf (van voor die depressie) weer een beetje was en waar merkte je dat aan?
Het was bij mij toch wel de bewustwording van het feit dat ik nog jong was en dat de wereld nog openligt. Ik had nog geen kinderen dus kon gaan en staan waar ik wilde. Ik ben heel behoudend opgevoed en nogal kleingehouden en in heel veel dingen ontmoedigd. Hierdoor had ik al snel in de gaten dat ik verkeerde keuzes had gemaakt. Ik liep vast, tegen dingen aan. Dit proces heeft zich 10 jaar later weer herhaald, omdat ik weer foute keuzes had gemaakt. Niet dat ik al die tijd ongelukkig en depri was zoals ik op mijn 21e was, maar wel het besef dat ik mezelf aan het kwijtraken was.
Ik ben nu 14 jaar verder en heb voor het eerst het gevoel dat ik de juiste koer uitvaar.
Zie verkeerde keuzes nooit als fout. Fouten wijzen je in de richting waar je wel heen moet.
maandag 16 januari 2017 om 22:16
Ik had na twee jaar weer het gevoel dat ik mijzelf was en merkte dat aan het feit dat ik steeds meer prikkels van buitenaf kon hebben(geluid, veel mensen, etc). Maar toch ben ik nooit meer dezelfde persoon geworden. Gelukkig maar want ik hoop nooit meer zo diep in de put te zitten en die oude ik was daar vatbaar voor. Kan nog steeds niet tegen te veel drukte maar kan nu beter nee zeggen en voor mijzelf kiezen. Werk is niet meer zo belangrijk als ik altijd dacht. Ik haal voldoening uit andere dingen. Klinkt vast gek maar nu zie ik de eendjes weer zwemmen en dat zag ik niet toen ik depressief was.
