Reizen
alle pijlers
Ooit geboren in India-Bombay,nu dan toch willen kijken daar.
maandag 4 augustus 2008 om 19:10
Ik weet niet of er al een onderwerp van is,maar kon het zo snel niet vinden.
Dus vandaar dat ik deze opstart.
Ik ben Suske,en ben 31 jaar gelden geboren in India, Bombay.
Toen ik een babytje was van 11 maanden ,ben ik geadopteerd,en ben bij Nederlandse mensen terecht gekomen.
Zij hebben mij van Schiphol afgehaald,en ik hun harten gesloten.
Ik heb hier,en nog steeds, een geweldig leven gehad.
En heb het echt super getroffen dat ik bij deze mensen terecht ben gekomen.
Deze mensen zijn voor mij "mijn ouders"en dat zal altijd zo blijven.
Zij hebben mij opgevoet,en hebben alles doorlopen met mij.
Als kind heb ik ook nooit andere gevoelens gehad,wat betreft het land waar ik vandaan kom.
Als mensen er over gingen praten,dacht ik altijd "ja leuk,maar wat moet ik er mee"
Ik ben hier in Nederland,dit is mijn land,dit zijn mijn vader en moeder.
Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat ik wat moest gaan zoeken in India.
Heb ook nooit het gevoel gehad,ik ga op zoek naar mijn roets,zoals ze dat zo mooi zeggen.
Soms keek ik wel eens naar van die programma's dat ze mensen wij elkaar brengen.
Ik dacht dan altijd"Het is best leuk,maar wat dan..??"
Stel je vind je biologische ouders,wat zeg je dan..??..wat voel je dan..??
Nee ik blijf liever lekker hier,in me eigen vertrouwde omgeving,dacht ik altijd.
En dan nog,mijn boilogische ouders zullen toch echt niet meer leven.
De mensen daar leven niet langer als bij ons.
En India laat niks los,als het om adoptie kinderen gaat,heb ik ooi begrepen.
En mij is altijd verteld dat mijn biologische ouders niet voor me konden zorgen,vandaar dat ik in het tehuis zat.
Mensen die tegen mij zeiden "Meid dat komt nog wel als je zelf kinderen hebt",die lacht ik vierkant uit.
"Nee hoor bij mij komt dat gevoel echt niet".
Ik heb wel altijd geroepen"Mocht ik ooit kinderen kunnen krijgen,en ze willen zien waar mama vandaan komt,ik zal met ze mee gaan,maar dan puur voor hun".
Ik ben nu 31 jaar,waarvan dus 30 jaar in Nederland woon.
Ik ben inmiddels 8 jaar getrouw met de liefste man die je maar kan wensen.
Ik heb van mijn vader en moeder,een opa en oma gemaakt,doordat ik 2 schatten van kindjes heb mogen krijgen.
En zo kan ik wel blijven gaan.
Mijn oudste zoon is nu 7 jaar.
En komt met allemaal vragen de laatste tijd.
Vragen waar ik dan weer over na ga denken.
"Mama jij komt toch uit het kindertehuis..??..maar hoe was dat dan..??.. hoe woonde je daar dan..?? had je een bed..??..sliep je alleen op een kamer..??..ken je ook je echte papa en mama..??..hoe kwam je dan hier heen..??
En ga zo maar door.
Mede door de gewoonte van internet ben ik toch eens uit nieuwsgierigheid gaan googlen.
Zal het weeshuis er nog staan..??
Is het nog het zelfde als op die paar foto's die ik heb mee gekregen..??
Zou dit zou dat..??
Je voelt hem al aankomen natuurlijk,na al die jaren komt er toch iets van "mmm zou best eens willen gluren daar"
Ik wil niet opzoek naar dingen die er toch niet meer zullen zijn zoals mijn biologische ouders.
Die drang is er (nog) niet.
Maar om eens kijkje te nemen in het tehuis,ja dat gevoel komt nu wel opspelen.
Nou zijn mijn man en ik over 4 jaar zo ver dat we twaalf en half jaar getrouwd zijn.
Een feest geven wilde ik niet,maar ik kwam op het idee om dan naar Bombay te gaan.
Dit wil ik dan samen met mijn gezin doen natuurlijk,maar ook met mijn vader en moeder,en de ouders van mijn man.
Mijn kinderen vind ik dan ook oud genoeg om het te snappen wat we daar gaan doen.
Ze zijn dan 12 en 9 jaar.
Nu zijn er zoveel vragen en dingen die ik eigenlijk nu al wil weten.
Graag zou ik wat ervaringen lezen over mensen die in Bombay geweest zijn..??
Wat kosten de reis..??
Heb je het geboekt via een organisatie..??
En wat voor accommodatie had je dan..??
En ben je ook op zoek geweest naar het tehuis waar je in gezeten hebt..??..als je ook geadopteerd bent natuurlijk.
En heb je een visum nodig voor ons allemaal..??
Prikken en malaria pillen..??
Noem alles maar op.
Misschien zeggen jullie,dat is nog zo lang weg,doe het even in de koeling,en haal het er over een paar jaar weer uit.
Maar je weet maar nooit.
Ik lees me graag optijd in,zullen we maar zeggen.
Gr Suske
Dus vandaar dat ik deze opstart.
Ik ben Suske,en ben 31 jaar gelden geboren in India, Bombay.
Toen ik een babytje was van 11 maanden ,ben ik geadopteerd,en ben bij Nederlandse mensen terecht gekomen.
Zij hebben mij van Schiphol afgehaald,en ik hun harten gesloten.
Ik heb hier,en nog steeds, een geweldig leven gehad.
En heb het echt super getroffen dat ik bij deze mensen terecht ben gekomen.
Deze mensen zijn voor mij "mijn ouders"en dat zal altijd zo blijven.
Zij hebben mij opgevoet,en hebben alles doorlopen met mij.
Als kind heb ik ook nooit andere gevoelens gehad,wat betreft het land waar ik vandaan kom.
Als mensen er over gingen praten,dacht ik altijd "ja leuk,maar wat moet ik er mee"
Ik ben hier in Nederland,dit is mijn land,dit zijn mijn vader en moeder.
Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat ik wat moest gaan zoeken in India.
Heb ook nooit het gevoel gehad,ik ga op zoek naar mijn roets,zoals ze dat zo mooi zeggen.
Soms keek ik wel eens naar van die programma's dat ze mensen wij elkaar brengen.
Ik dacht dan altijd"Het is best leuk,maar wat dan..??"
Stel je vind je biologische ouders,wat zeg je dan..??..wat voel je dan..??
Nee ik blijf liever lekker hier,in me eigen vertrouwde omgeving,dacht ik altijd.
En dan nog,mijn boilogische ouders zullen toch echt niet meer leven.
De mensen daar leven niet langer als bij ons.
En India laat niks los,als het om adoptie kinderen gaat,heb ik ooi begrepen.
En mij is altijd verteld dat mijn biologische ouders niet voor me konden zorgen,vandaar dat ik in het tehuis zat.
Mensen die tegen mij zeiden "Meid dat komt nog wel als je zelf kinderen hebt",die lacht ik vierkant uit.
"Nee hoor bij mij komt dat gevoel echt niet".
Ik heb wel altijd geroepen"Mocht ik ooit kinderen kunnen krijgen,en ze willen zien waar mama vandaan komt,ik zal met ze mee gaan,maar dan puur voor hun".
Ik ben nu 31 jaar,waarvan dus 30 jaar in Nederland woon.
Ik ben inmiddels 8 jaar getrouw met de liefste man die je maar kan wensen.
Ik heb van mijn vader en moeder,een opa en oma gemaakt,doordat ik 2 schatten van kindjes heb mogen krijgen.
En zo kan ik wel blijven gaan.
Mijn oudste zoon is nu 7 jaar.
En komt met allemaal vragen de laatste tijd.
Vragen waar ik dan weer over na ga denken.
"Mama jij komt toch uit het kindertehuis..??..maar hoe was dat dan..??.. hoe woonde je daar dan..?? had je een bed..??..sliep je alleen op een kamer..??..ken je ook je echte papa en mama..??..hoe kwam je dan hier heen..??
En ga zo maar door.
Mede door de gewoonte van internet ben ik toch eens uit nieuwsgierigheid gaan googlen.
Zal het weeshuis er nog staan..??
Is het nog het zelfde als op die paar foto's die ik heb mee gekregen..??
Zou dit zou dat..??
Je voelt hem al aankomen natuurlijk,na al die jaren komt er toch iets van "mmm zou best eens willen gluren daar"
Ik wil niet opzoek naar dingen die er toch niet meer zullen zijn zoals mijn biologische ouders.
Die drang is er (nog) niet.
Maar om eens kijkje te nemen in het tehuis,ja dat gevoel komt nu wel opspelen.
Nou zijn mijn man en ik over 4 jaar zo ver dat we twaalf en half jaar getrouwd zijn.
Een feest geven wilde ik niet,maar ik kwam op het idee om dan naar Bombay te gaan.
Dit wil ik dan samen met mijn gezin doen natuurlijk,maar ook met mijn vader en moeder,en de ouders van mijn man.
Mijn kinderen vind ik dan ook oud genoeg om het te snappen wat we daar gaan doen.
Ze zijn dan 12 en 9 jaar.
Nu zijn er zoveel vragen en dingen die ik eigenlijk nu al wil weten.
Graag zou ik wat ervaringen lezen over mensen die in Bombay geweest zijn..??
Wat kosten de reis..??
Heb je het geboekt via een organisatie..??
En wat voor accommodatie had je dan..??
En ben je ook op zoek geweest naar het tehuis waar je in gezeten hebt..??..als je ook geadopteerd bent natuurlijk.
En heb je een visum nodig voor ons allemaal..??
Prikken en malaria pillen..??
Noem alles maar op.
Misschien zeggen jullie,dat is nog zo lang weg,doe het even in de koeling,en haal het er over een paar jaar weer uit.
Maar je weet maar nooit.
Ik lees me graag optijd in,zullen we maar zeggen.
Gr Suske
maandag 4 augustus 2008 om 19:48
Ha, ik zag de titel en vroeg me al af... das vast Suske!
Heb je al eens geinformeerd bij instellingen die zich bezighouden met geadopteerde kinderen? Volgens mij kunnen die je een heel eind verder helpen in hoe je zo'n reis het beste aan kan pakken, hebben misschien contactpersonen ter plaatse die je meer kunnen vertellen over het land, de achtergronden van adoptie uit India en wellicht over het kindertehuis.
Kuz, Poez
Heb je al eens geinformeerd bij instellingen die zich bezighouden met geadopteerde kinderen? Volgens mij kunnen die je een heel eind verder helpen in hoe je zo'n reis het beste aan kan pakken, hebben misschien contactpersonen ter plaatse die je meer kunnen vertellen over het land, de achtergronden van adoptie uit India en wellicht over het kindertehuis.
Kuz, Poez
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 4 augustus 2008 om 19:55
Ik ben in 't afgelopen jaar 2 keer naar India geweest. Eenmaal georganiseerd rondgereisd, de andere maal bij 'n vriendin op bezoek in 't zuiden van 't land.
Uiteraard heb je al je inentingen nodig (zeker als je op dat front nog nooit iets nodig hebt gehad) Malariapillen slik ik niet, weet eigenlijk niet of het voor die regio geadviseerd wordt.
Visums heb je uiteraard ook weer voor alle personen nodig.
Voor mijn individuele reis heb ik gekozen voor Jetairways die vanaf Brussel (Zaventem) een rechtstreekse verbinding heeft met o.a. Mumbay (voorheen Bombay) en Chennai. Moet zeggen dat die maatschappij me prima beviel.
Verder zou ik me zeker niet beperken tot Bombay. Zeker als je nog geen enkele reiservaring hebt, zou ik van die reis gebruik maken om wat meer van het land te zien. Dat ticket en dat visum moet je toch betalen. De binnenlandse vluchten vind ik er behoorlijk goedkoop. Een bus of treinrit kost helemaal geen drol.
Wat ís je reiservaring tot nu toe eigenlijk? India is wel 'n land dat voor 'n cultureshock kan zorgen bij mensen die nog nooit uit het westen zijn weggeweest. In de steden is het vreselijk druk, je wordt echt over je sokken gereden als je niet uitkijkt, als je in 'n taxi/riksja zit lijkt 't of je deelneemt aan 'n achtervolgingsfilm. Vond ik persoonlijk wel kicken trouwens.
Tijdens het tripje waar ik een vriendin opzocht hebben we in hostels geslapen die 4 tot 8 euro per nacht kosten voor 'n 2pk. De goedkoopste had echter geen normale wc, enkel een gat in de grond en 'douchen' moest je je met 'n emmertje onder een kraan.
Vind het best verbazingwekkend trouwens dat jouw adoptief ouders nooit met je naar India zijn geweest. Ik zie hier om me heen wel eens Chinese adoptie kindertjes, maar die worden toch wel af en toe mee op vakantie genomen naar het land van hun geboorte. Vinden de adoptieouders belangrijk dat ze ook hun roots leren kennen.
Uiteraard heb je al je inentingen nodig (zeker als je op dat front nog nooit iets nodig hebt gehad) Malariapillen slik ik niet, weet eigenlijk niet of het voor die regio geadviseerd wordt.
Visums heb je uiteraard ook weer voor alle personen nodig.
Voor mijn individuele reis heb ik gekozen voor Jetairways die vanaf Brussel (Zaventem) een rechtstreekse verbinding heeft met o.a. Mumbay (voorheen Bombay) en Chennai. Moet zeggen dat die maatschappij me prima beviel.
Verder zou ik me zeker niet beperken tot Bombay. Zeker als je nog geen enkele reiservaring hebt, zou ik van die reis gebruik maken om wat meer van het land te zien. Dat ticket en dat visum moet je toch betalen. De binnenlandse vluchten vind ik er behoorlijk goedkoop. Een bus of treinrit kost helemaal geen drol.
Wat ís je reiservaring tot nu toe eigenlijk? India is wel 'n land dat voor 'n cultureshock kan zorgen bij mensen die nog nooit uit het westen zijn weggeweest. In de steden is het vreselijk druk, je wordt echt over je sokken gereden als je niet uitkijkt, als je in 'n taxi/riksja zit lijkt 't of je deelneemt aan 'n achtervolgingsfilm. Vond ik persoonlijk wel kicken trouwens.
Tijdens het tripje waar ik een vriendin opzocht hebben we in hostels geslapen die 4 tot 8 euro per nacht kosten voor 'n 2pk. De goedkoopste had echter geen normale wc, enkel een gat in de grond en 'douchen' moest je je met 'n emmertje onder een kraan.
Vind het best verbazingwekkend trouwens dat jouw adoptief ouders nooit met je naar India zijn geweest. Ik zie hier om me heen wel eens Chinese adoptie kindertjes, maar die worden toch wel af en toe mee op vakantie genomen naar het land van hun geboorte. Vinden de adoptieouders belangrijk dat ze ook hun roots leren kennen.
maandag 4 augustus 2008 om 19:59
Suske,
Met je adoptievragen kan ik je niet verder helpen, kan je wel mijn eerste ervaringen over India vertellen (wel al weer een aantal jaren geleden.)
Ik ben toen op Bombay gevlogen, dat was dus mijn eerste kennismaking met India. En ik vond het echt indrukwekkend, ik reisde toen op een studentenbudget, wat mijn ticket gekost heeft weet ik zo niet meer, maar ik denk dat dat voor ong 800 euro wel moet lukken.
Hotels had ik erg goedkoop (lees 5 gulden (!) max per nacht, maar ik denk dat als je met kinderen wilt reizen je wel iets luxers wilt. Eten, drinken enzo was echt heel erg goedkoop!
Maar wat me het meest is bijgebleven, de ongelooflijke armoede en hoeveelheid straatkinderen, ik denk dat dit voor jou mss best confrontrerend kan zijn.
Ik had toendertijd niets vanuit Nederland geregeld, was allemaal ook prima daar te regelen, maar kan me wel voorstellen dat je alvast vanuit nederland kontakt opneemt met een tehuis (kun je evt. ook informeren waar ze behoefte aan hebben en dat mss vanuit Nederland mee nemen)
Ik wens je in ieder geval heel veel succes met alle voorbereidingen en ik denk dat het alleen maar goed is dat je er nu al mee bezig bent!
Met je adoptievragen kan ik je niet verder helpen, kan je wel mijn eerste ervaringen over India vertellen (wel al weer een aantal jaren geleden.)
Ik ben toen op Bombay gevlogen, dat was dus mijn eerste kennismaking met India. En ik vond het echt indrukwekkend, ik reisde toen op een studentenbudget, wat mijn ticket gekost heeft weet ik zo niet meer, maar ik denk dat dat voor ong 800 euro wel moet lukken.
Hotels had ik erg goedkoop (lees 5 gulden (!) max per nacht, maar ik denk dat als je met kinderen wilt reizen je wel iets luxers wilt. Eten, drinken enzo was echt heel erg goedkoop!
Maar wat me het meest is bijgebleven, de ongelooflijke armoede en hoeveelheid straatkinderen, ik denk dat dit voor jou mss best confrontrerend kan zijn.
Ik had toendertijd niets vanuit Nederland geregeld, was allemaal ook prima daar te regelen, maar kan me wel voorstellen dat je alvast vanuit nederland kontakt opneemt met een tehuis (kun je evt. ook informeren waar ze behoefte aan hebben en dat mss vanuit Nederland mee nemen)
Ik wens je in ieder geval heel veel succes met alle voorbereidingen en ik denk dat het alleen maar goed is dat je er nu al mee bezig bent!
maandag 4 augustus 2008 om 20:45
Ben tot nu toe 3 x in India geweest, geweldig land, echter nog nooit in Bombay dus ik moet echt weer terug! Alle keren alleen een vliegticket geboekt en de rest ter plekke geregeld. Laatste keer dat ik in India was kon je overal gewoon pinnen, dat was vroeger heel anders.
Accomodatie kun je zo luxe maken als je zelf wilt, maar de goedkope backpackerhotels zou ik niet heen gaan met oudere (?) ouders en kinderen. Iets betere en duurdere hotels (met airco, westers toilet en westerse douche, de Indiase douche is inderdaad een emmer water met een bakje om het eruit te scheppen) kun je tegenwoordig ook vinden via internet, daar kun je ook prijzen zien.
Malaria: vraag recente info bij GG en GD. Verschilt per regio, meestal is het in de steden niet nodig om pillen te slikken maar erbuiten wel.
Water: meeste toeristen kopen water in flessen. Omdat wij ons zo schuldig voelen over de berg van lege plastic flessen die je dan achterlaat, hadden we vorige keer een waterfilter meegenomen. Dat is ons heel goed bevallen, je hebt dan drinkbaar water zonder de chloorsmaak van zuiveringstabletten. Waterfilters verkrijgbaar bij buitensportzaak (Bever, Carl Denig.)
Wat ik je wel kan vertellen, is dat India de laatste 15 jaar echt enorm veranderd is. Ik ben er bijna 20 jaar geleden voor de eerste keer geweest en toen was het echt een andere wereld. Nu zie je overal internationale invloeden. Het India van toen jij een baby'tje was zul je dan ook niet terugvinden.
Cultuurshock is het zeker. Soms raden mensen af om naar India te gaan als je nog weinig reiservaring hebt. Sommige mensen knappen helemaal af op de armoede en de drukte. Sluiten zich op in hotel en willen niets meer zien. Maar voor mij was het ook mijn eerste reis buiten Europa (in m'n eentje) en ik ben verliefd op het land.
Een goede voorbereiding is een bezoekje aan het Tropenmuseum in Amsterdam en als je kinderen meegaan is het helemaal leuk. Dan kun je namelijk naar het Tropenmuseum junior, die een Bombaytour heeft. Kinderen mogen meedansen in een bollywoodfilm, echt hartstikke leuk. Zie Ster in de stad.
Accomodatie kun je zo luxe maken als je zelf wilt, maar de goedkope backpackerhotels zou ik niet heen gaan met oudere (?) ouders en kinderen. Iets betere en duurdere hotels (met airco, westers toilet en westerse douche, de Indiase douche is inderdaad een emmer water met een bakje om het eruit te scheppen) kun je tegenwoordig ook vinden via internet, daar kun je ook prijzen zien.
Malaria: vraag recente info bij GG en GD. Verschilt per regio, meestal is het in de steden niet nodig om pillen te slikken maar erbuiten wel.
Water: meeste toeristen kopen water in flessen. Omdat wij ons zo schuldig voelen over de berg van lege plastic flessen die je dan achterlaat, hadden we vorige keer een waterfilter meegenomen. Dat is ons heel goed bevallen, je hebt dan drinkbaar water zonder de chloorsmaak van zuiveringstabletten. Waterfilters verkrijgbaar bij buitensportzaak (Bever, Carl Denig.)
Wat ik je wel kan vertellen, is dat India de laatste 15 jaar echt enorm veranderd is. Ik ben er bijna 20 jaar geleden voor de eerste keer geweest en toen was het echt een andere wereld. Nu zie je overal internationale invloeden. Het India van toen jij een baby'tje was zul je dan ook niet terugvinden.
Cultuurshock is het zeker. Soms raden mensen af om naar India te gaan als je nog weinig reiservaring hebt. Sommige mensen knappen helemaal af op de armoede en de drukte. Sluiten zich op in hotel en willen niets meer zien. Maar voor mij was het ook mijn eerste reis buiten Europa (in m'n eentje) en ik ben verliefd op het land.
Een goede voorbereiding is een bezoekje aan het Tropenmuseum in Amsterdam en als je kinderen meegaan is het helemaal leuk. Dan kun je namelijk naar het Tropenmuseum junior, die een Bombaytour heeft. Kinderen mogen meedansen in een bollywoodfilm, echt hartstikke leuk. Zie Ster in de stad.
maandag 4 augustus 2008 om 20:55
Ik lees nu wat Germanwings zegt over die straatkinderen. Daar zou ik van tevoren goed over nadenken, hoe je daarmee om wilt gaan.
Wil je bedelende kinderen bijvoorbeeld geld geven of niet? Ikzelf geef alleen geld aan volwassenen, nooit aan kinderen. Als dat loont, worden de kinderen namelijk thuisgehouden van school. Een vorm van kinderarbeid. (Onderwijs is in India gratis tot 14 jaar.) Ook zijn er kinderen die moeten werken voor bendes, en die al het bij elkaar gebedelde geld dus weer afdragen.
Wil je bedelende kinderen bijvoorbeeld geld geven of niet? Ikzelf geef alleen geld aan volwassenen, nooit aan kinderen. Als dat loont, worden de kinderen namelijk thuisgehouden van school. Een vorm van kinderarbeid. (Onderwijs is in India gratis tot 14 jaar.) Ook zijn er kinderen die moeten werken voor bendes, en die al het bij elkaar gebedelde geld dus weer afdragen.
maandag 4 augustus 2008 om 21:02
quote:elninjoo schreef op 04 augustus 2008 @ 19:55:
Vind het best verbazingwekkend trouwens dat jouw adoptief ouders nooit met je naar India zijn geweest. Vind ik niet zo raar hoor. Het is pas sinds een jaar of 10, 15 dat vliegen zo goedkoop is geworden. Voor die tijd was India echt Ver Weg, net als China en net als bijvoorbeeld Korea, waar mijn broer vandaan komt. Dat was echt niet te betalen vroeger, om daar eens even met het gezin je roots op te gaan zoeken. Adoptiekinderen ging je 30 jaar geleden ook meestal niet in het land zelf halen, die haalde je af op Schiphol. Zaten al die ouders te wachten tot het vliegtuig met kindjes eindelijk geland was.
Vind het best verbazingwekkend trouwens dat jouw adoptief ouders nooit met je naar India zijn geweest. Vind ik niet zo raar hoor. Het is pas sinds een jaar of 10, 15 dat vliegen zo goedkoop is geworden. Voor die tijd was India echt Ver Weg, net als China en net als bijvoorbeeld Korea, waar mijn broer vandaan komt. Dat was echt niet te betalen vroeger, om daar eens even met het gezin je roots op te gaan zoeken. Adoptiekinderen ging je 30 jaar geleden ook meestal niet in het land zelf halen, die haalde je af op Schiphol. Zaten al die ouders te wachten tot het vliegtuig met kindjes eindelijk geland was.
maandag 4 augustus 2008 om 22:10
Tjee wat een reactie's al.
Helemaal super hoor die verhalen,ik zal ze straks even op me gemak allemaal even door lezen.
Dus nu even een snelle reactie van mij.
Poez het kon inderdaad ook niemand anders zijn dan ik..hihihi.
Lief dat je even reageert.
We spreken elkaar snel weer live met op een avondje,hebben we weer een leuk gespreks onderwerp.
Ik heb nog nooit een reis buiten Europa gemaakt.
Dit wordt de eerste keer,voor ons allemaal trouwens.
Dus dat het een cultuurshock zou worden wachten we maar af
Ik (we) ben realistisch genoeg om te beseffen dat het totaal geen Nederland is.
Ik weet gerust wel dat de beelden die je op tv ziet,niets is in vergelijking met de werkelijkheid.
Maar reageren zoals me zusje deed.."hu je kunt hier niet eens normaal douchen",zal er niet zijn.
Ik wil daarom ook voor de kids goed voorbereid zijn.
En misschien pakken die het juist wel minder zwaar op als wij volwassen.
Maar ja ik denk ook dat je er niks aan kan doen om die shock te voorkomen..??
Dat het verbazingwekkend is voor jou Elinijoo verbaast mij dan weer...hihihi
Het is niet zo goedkoop hoor even een ticket naar India betalen.
En dat voor een gezin met 2 kinderen.
Wat denk je dat wij gekost hebben..??
Dat was ook niet goedkoop.
Mijn ouders vonden het ook leuk dat ik meer van me roots kon zien,maar ja je kan niet in een ander zijn knip kijken.
Dit is trouwens niet aanvallend bedoelt hoor,want ik ben erg blij met je reactie.
Wat Korenwolf hier schrijft is helemaal waar.
Ik ben met 10 andere kindjes uit India en begeleiding naar Nederland gekomen.
Toen was het niet zo dat je het kindje zelf kon/moest ophalen.
Ik weet nog wel dat mijn zusje hier naar toe kwam.
We zaten in spanning te wachten tot die kindjes binnen kwamen.
Ik ga straks eens kijken op de site's die jullie hebben geplaatst.
Joyce vooral die van jou lijkt me erg informatief,bedankt.
Want alle informatie is natuurlijk welkom.
Nou bedankt voor de vele reactie's al,en tot later.
Helemaal super hoor die verhalen,ik zal ze straks even op me gemak allemaal even door lezen.
Dus nu even een snelle reactie van mij.
Poez het kon inderdaad ook niemand anders zijn dan ik..hihihi.
Lief dat je even reageert.
We spreken elkaar snel weer live met op een avondje,hebben we weer een leuk gespreks onderwerp.
Ik heb nog nooit een reis buiten Europa gemaakt.
Dit wordt de eerste keer,voor ons allemaal trouwens.
Dus dat het een cultuurshock zou worden wachten we maar af
Ik (we) ben realistisch genoeg om te beseffen dat het totaal geen Nederland is.
Ik weet gerust wel dat de beelden die je op tv ziet,niets is in vergelijking met de werkelijkheid.
Maar reageren zoals me zusje deed.."hu je kunt hier niet eens normaal douchen",zal er niet zijn.
Ik wil daarom ook voor de kids goed voorbereid zijn.
En misschien pakken die het juist wel minder zwaar op als wij volwassen.
Maar ja ik denk ook dat je er niks aan kan doen om die shock te voorkomen..??
Dat het verbazingwekkend is voor jou Elinijoo verbaast mij dan weer...hihihi
Het is niet zo goedkoop hoor even een ticket naar India betalen.
En dat voor een gezin met 2 kinderen.
Wat denk je dat wij gekost hebben..??
Dat was ook niet goedkoop.
Mijn ouders vonden het ook leuk dat ik meer van me roots kon zien,maar ja je kan niet in een ander zijn knip kijken.
Dit is trouwens niet aanvallend bedoelt hoor,want ik ben erg blij met je reactie.
Wat Korenwolf hier schrijft is helemaal waar.
Ik ben met 10 andere kindjes uit India en begeleiding naar Nederland gekomen.
Toen was het niet zo dat je het kindje zelf kon/moest ophalen.
Ik weet nog wel dat mijn zusje hier naar toe kwam.
We zaten in spanning te wachten tot die kindjes binnen kwamen.
Ik ga straks eens kijken op de site's die jullie hebben geplaatst.
Joyce vooral die van jou lijkt me erg informatief,bedankt.
Want alle informatie is natuurlijk welkom.
Nou bedankt voor de vele reactie's al,en tot later.
maandag 4 augustus 2008 om 22:32
quote:korenwolf schreef op 04 augustus 2008 @ 20:55:
Ik lees nu wat Germanwings zegt over die straatkinderen. Daar zou ik van tevoren goed over nadenken, hoe je daarmee om wilt gaan.
Wil je bedelende kinderen bijvoorbeeld geld geven of niet? Ikzelf geef alleen geld aan volwassenen, nooit aan kinderen. Als dat loont, worden de kinderen namelijk thuisgehouden van school. Een vorm van kinderarbeid. (Onderwijs is in India gratis tot 14 jaar.) Ook zijn er kinderen die moeten werken voor bendes, en die al het bij elkaar gebedelde geld dus weer afdragen.
Geld geven is uberhaupt NOT DONE, je kweekt er alleen maar irritante bedelaars mee die toeristen steeds agressiever gaan lastig vallen. Als je het echt niet laten kunt geef ze dan iets te eten en maak de verpakking van te voren open, anders verkopen ze het zo terug aan de dichtstbijzijnde winkel. De agressiefste bedelaars zijn lijmsnuivers, die verpatsen alles wat je ze geeft om aan hun dagelijkse shotje te kunnen komen.
Als je iets wilt doneren doe het dan aan 'n weeshuis/schooltje, dan weet je tenminste dat 't goed wordt besteed.
Ik lees nu wat Germanwings zegt over die straatkinderen. Daar zou ik van tevoren goed over nadenken, hoe je daarmee om wilt gaan.
Wil je bedelende kinderen bijvoorbeeld geld geven of niet? Ikzelf geef alleen geld aan volwassenen, nooit aan kinderen. Als dat loont, worden de kinderen namelijk thuisgehouden van school. Een vorm van kinderarbeid. (Onderwijs is in India gratis tot 14 jaar.) Ook zijn er kinderen die moeten werken voor bendes, en die al het bij elkaar gebedelde geld dus weer afdragen.
Geld geven is uberhaupt NOT DONE, je kweekt er alleen maar irritante bedelaars mee die toeristen steeds agressiever gaan lastig vallen. Als je het echt niet laten kunt geef ze dan iets te eten en maak de verpakking van te voren open, anders verkopen ze het zo terug aan de dichtstbijzijnde winkel. De agressiefste bedelaars zijn lijmsnuivers, die verpatsen alles wat je ze geeft om aan hun dagelijkse shotje te kunnen komen.
Als je iets wilt doneren doe het dan aan 'n weeshuis/schooltje, dan weet je tenminste dat 't goed wordt besteed.
maandag 4 augustus 2008 om 22:34
quote:[message=1764401,noline]Dat het verbazingwekkend is voor jou Elinijoo verbaast mij dan weer...hihihi
Het is niet zo goedkoop hoor even een ticket naar India betalen.
En dat voor een gezin met 2 kinderen.
Wat denk je dat wij gekost hebben..??
Dat was ook niet goedkoop.
Mijn ouders vonden het ook leuk dat ik meer van me roots kon zien,maar ja je kan niet in een ander zijn knip kijken.
Dit is trouwens niet aanvallend bedoelt hoor,want ik ben erg blij met je reactie..Ja, je hebt gelijk. Het is meer de associatie die ik heb met hoe het er nu aan toe gaat. Mensen die nu adopteren uit China gaan er vaak al 1 of 2 keer naartoe voordat ze hun kindje mee naar huis nemen en dan zit dat reizen er toch al in zodat ze later dat kindje ook nog wel 'n keertje meenemen om te laten zien waar 't vandaan komt.
Het is niet zo goedkoop hoor even een ticket naar India betalen.
En dat voor een gezin met 2 kinderen.
Wat denk je dat wij gekost hebben..??
Dat was ook niet goedkoop.
Mijn ouders vonden het ook leuk dat ik meer van me roots kon zien,maar ja je kan niet in een ander zijn knip kijken.
Dit is trouwens niet aanvallend bedoelt hoor,want ik ben erg blij met je reactie..Ja, je hebt gelijk. Het is meer de associatie die ik heb met hoe het er nu aan toe gaat. Mensen die nu adopteren uit China gaan er vaak al 1 of 2 keer naartoe voordat ze hun kindje mee naar huis nemen en dan zit dat reizen er toch al in zodat ze later dat kindje ook nog wel 'n keertje meenemen om te laten zien waar 't vandaan komt.
maandag 4 augustus 2008 om 23:02
Suske, ik heb je openingsbericht nog eens doorgelezen, en zie nu dat je van plan bent met je man, kinderen, ouders en schoonouders naar India te gaan. Een hele club zogezegd.
Nu vraag ik me af of dat wel verstandig is. Je kunt ervan uitgaan dat je - als je eenmaal in India bent en wellicht in het kindertehuis komt waar jij ooit als baby geweest bent - in een achtbaan van emoties terechtkomt. Jóuw emoties ....
Als je die dan op dat moment moet delen met de emoties en ervaringen van ouders, schoonouders en kinderen, kom je dan nog wel aan jezelf toe?
Ik ken heel veel geadopteerden die terug zijn gegaan naar hun geboorteland, en ofschoon zo'n rootsreis voor iedereen weer anders is, is het altijd een heel bijzondere ervaring. Wanneer je dan die ervaring deelt met een hele groep, waarbij iedereen natuurlijk zijn/haar eigen ervaring en verhalen heeft, dan dreigt het gevaar dat je je eigen emoties laat ondersneeuwen in de algemene mening van die anderen. Een voorbeeld: jij bent ontroerd, stil, geëmotioneerd door wat je aantreft, maar ondertussen praat je vader voortdurend over de bijzondere houtconstructie van het gebouw, je moeder over de dekentjes die wel eens gewassen mogen worden, je schoonvader over het feit dat het gras wel eens gemaaid mag worden en je schoonmoeder over die gekke flesjes die ze daar gebruiken terwijl je ook nog je kinderen in de gaten moet houden, of ze geen gekke dingen uithalen ..... Jij staat dan maar 'ja ja' te knikken, en slikt je eigen emoties weg.
Als ik je een welgemeende raad mag geven: vraag aan ouders en/of schoonouders of ze drie weken op je kinderen willen passen ter ere van jullie 12,5 jarig huwelijk en ga samen met je man ..... Onderga het land in je eigen tempo, laat je emoties maar komen zonder dat je schuldgevoel hebt tegenover je ouders, dompel je helemaal onder in de cultuur, in de geuren en de kleuren van India.
Nu vraag ik me af of dat wel verstandig is. Je kunt ervan uitgaan dat je - als je eenmaal in India bent en wellicht in het kindertehuis komt waar jij ooit als baby geweest bent - in een achtbaan van emoties terechtkomt. Jóuw emoties ....
Als je die dan op dat moment moet delen met de emoties en ervaringen van ouders, schoonouders en kinderen, kom je dan nog wel aan jezelf toe?
Ik ken heel veel geadopteerden die terug zijn gegaan naar hun geboorteland, en ofschoon zo'n rootsreis voor iedereen weer anders is, is het altijd een heel bijzondere ervaring. Wanneer je dan die ervaring deelt met een hele groep, waarbij iedereen natuurlijk zijn/haar eigen ervaring en verhalen heeft, dan dreigt het gevaar dat je je eigen emoties laat ondersneeuwen in de algemene mening van die anderen. Een voorbeeld: jij bent ontroerd, stil, geëmotioneerd door wat je aantreft, maar ondertussen praat je vader voortdurend over de bijzondere houtconstructie van het gebouw, je moeder over de dekentjes die wel eens gewassen mogen worden, je schoonvader over het feit dat het gras wel eens gemaaid mag worden en je schoonmoeder over die gekke flesjes die ze daar gebruiken terwijl je ook nog je kinderen in de gaten moet houden, of ze geen gekke dingen uithalen ..... Jij staat dan maar 'ja ja' te knikken, en slikt je eigen emoties weg.
Als ik je een welgemeende raad mag geven: vraag aan ouders en/of schoonouders of ze drie weken op je kinderen willen passen ter ere van jullie 12,5 jarig huwelijk en ga samen met je man ..... Onderga het land in je eigen tempo, laat je emoties maar komen zonder dat je schuldgevoel hebt tegenover je ouders, dompel je helemaal onder in de cultuur, in de geuren en de kleuren van India.
maandag 4 augustus 2008 om 23:15
Suske kennende, is dit een ervaring die ze heel goed met haar ouders en kinderen kan ervaren. Ik denk dat ze juist heel veel steun aan hen zal hebben. Niet alleen tijdens de reis, maar ook daarna, omdat ze de ervaring hebben gedeeld.
Je kunt ook tijdens de reis vragen of de ouders een dagje met de kinderen willen doorbrengen, om dan zelf met Lambiek een plek te bezoeken die wellicht emoties los zou kunnen maken die je eerst even zelf wil ervaren. En dan een dag later ofzo met zijn allen nog een keer gaan.
Je kunt ook tijdens de reis vragen of de ouders een dagje met de kinderen willen doorbrengen, om dan zelf met Lambiek een plek te bezoeken die wellicht emoties los zou kunnen maken die je eerst even zelf wil ervaren. En dan een dag later ofzo met zijn allen nog een keer gaan.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 4 augustus 2008 om 23:18
quote:Poezewoes schreef op 04 augustus 2008 @ 23:15:
Suske kennende, is dit een ervaring die ze heel goed met haar ouders en kinderen kan ervaren. Ik denk dat ze juist heel veel steun aan hen zal hebben. Niet alleen tijdens de reis, maar ook daarna, omdat ze de ervaring hebben gedeeld.
Je kunt ook tijdens de reis vragen of de ouders een dagje met de kinderen willen doorbrengen, om dan zelf met Lambiek een plek te bezoeken die wellicht emoties los zou kunnen maken die je eerst even zelf wil ervaren. En dan een dag later ofzo met zijn allen nog een keer gaan. Misschien een combinatie van beide opties. Ze heeft 't over over 4 jaar pas. Wat als ze nu al 'n keertje samen met haar man 2 weken gaat voor de eerste indrukken en over 4 jaar met de hele familie?
Suske kennende, is dit een ervaring die ze heel goed met haar ouders en kinderen kan ervaren. Ik denk dat ze juist heel veel steun aan hen zal hebben. Niet alleen tijdens de reis, maar ook daarna, omdat ze de ervaring hebben gedeeld.
Je kunt ook tijdens de reis vragen of de ouders een dagje met de kinderen willen doorbrengen, om dan zelf met Lambiek een plek te bezoeken die wellicht emoties los zou kunnen maken die je eerst even zelf wil ervaren. En dan een dag later ofzo met zijn allen nog een keer gaan. Misschien een combinatie van beide opties. Ze heeft 't over over 4 jaar pas. Wat als ze nu al 'n keertje samen met haar man 2 weken gaat voor de eerste indrukken en over 4 jaar met de hele familie?
maandag 4 augustus 2008 om 23:38
maandag 4 augustus 2008 om 23:53
quote:Poezewoes schreef op 04 augustus 2008 @ 23:15:
Suske kennende, is dit een ervaring die ze heel goed met haar ouders en kinderen kan ervaren. Ik denk dat ze juist heel veel steun aan hen zal hebben. Niet alleen tijdens de reis, maar ook daarna, omdat ze de ervaring hebben gedeeld. Ik ken Suske niet, maar ik ken wel veel geadopteerden. Ik weet ook dat veel geadopteerden een ongelooflijk loyaliteitsdilemma hebben bij hun gevoel tegenover hun adoptie-ouders. Dat zijn de mensen die ze liefhebben, vanzelfsprekend, en ze zijn bang hun ouders te kwetsen door hun zoektocht naar hun biologische ouders. Dat is een proces waar iedere geadopteerde doorheen moet, en daar kan je je adoptie-ouders niet zo goed bij gebruiken. Het hoort bij het 'losmakingsproces'.
Suske, ik heb nog een heel informatieve link voor je:
het adoptietrefpunt. Hier vind je ook o.a. een forum voor en door geadopteerden.
Suske kennende, is dit een ervaring die ze heel goed met haar ouders en kinderen kan ervaren. Ik denk dat ze juist heel veel steun aan hen zal hebben. Niet alleen tijdens de reis, maar ook daarna, omdat ze de ervaring hebben gedeeld. Ik ken Suske niet, maar ik ken wel veel geadopteerden. Ik weet ook dat veel geadopteerden een ongelooflijk loyaliteitsdilemma hebben bij hun gevoel tegenover hun adoptie-ouders. Dat zijn de mensen die ze liefhebben, vanzelfsprekend, en ze zijn bang hun ouders te kwetsen door hun zoektocht naar hun biologische ouders. Dat is een proces waar iedere geadopteerde doorheen moet, en daar kan je je adoptie-ouders niet zo goed bij gebruiken. Het hoort bij het 'losmakingsproces'.
Suske, ik heb nog een heel informatieve link voor je:
het adoptietrefpunt. Hier vind je ook o.a. een forum voor en door geadopteerden.
dinsdag 5 augustus 2008 om 09:23
Ik kom vanavond even terug op jullie reacties.
Ben nu aan het werk.
En ik vind dat er best wel pittig geschreven is.
Ik zie (lees)dat er inderdaad toch nog een hoop om over na te denken is.
Even voor de duidelijkheid,Joyce ik wil niet mijn biologische ouders opzoeken hoor.
Dat is totaal niet de insteek van deze reis.
En ik heb ook echt niet het gevoel dat ik mijn ouders te kort doe om die reis met ze te maken.
Mijn zusje is al 2x terug geweest naar Goa,en dat is allemaal goed gegaan,als het om de fam. band gaat.
Zij heeft er zelfs meer rust door gekregen.
Maar niks ten nadelen van mijn paps en mams.
Toch weer een heel verhaal...hihihi
Sus
Ben nu aan het werk.
En ik vind dat er best wel pittig geschreven is.
Ik zie (lees)dat er inderdaad toch nog een hoop om over na te denken is.
Even voor de duidelijkheid,Joyce ik wil niet mijn biologische ouders opzoeken hoor.
Dat is totaal niet de insteek van deze reis.
En ik heb ook echt niet het gevoel dat ik mijn ouders te kort doe om die reis met ze te maken.
Mijn zusje is al 2x terug geweest naar Goa,en dat is allemaal goed gegaan,als het om de fam. band gaat.
Zij heeft er zelfs meer rust door gekregen.
Maar niks ten nadelen van mijn paps en mams.
Toch weer een heel verhaal...hihihi
Sus
dinsdag 5 augustus 2008 om 12:05
quote:suske schreef op 05 augustus 2008 @ 09:23:
Even voor de duidelijkheid,Joyce ik wil niet mijn biologische ouders opzoeken hoor.
Dat is totaal niet de insteek van deze reis.
Maar al was het wel de insteek van deze reis, daar is toch niks mis mee? Ieder mens heeft toch het recht te weten waar hij/zij vandaan komt? Dat is een volkomen legitieme wens.
En ook al ben je het niet echt van plan, dan nog kan het zo zijn dat je - als je daar in het kindertehuis bent - alsnog besluit een zoektocht te ondernemen omdat je er zo dichtbij bent, of misschien hoef je niet eens te zoeken, zijn de gegevens van je ouders daar bekend .....
Het lijkt me dat je dan een dergelijke zoektocht/ontmoeting beter alleen - samen met je man - kunt ondernemen, zonder een hele familie in je kielzog. Jouw adoptie en jouw afkomst is jóuw ding, jij bent geadopteerd, India is jóuw land, en als je daar wellicht je bio-familie vindt, is dat jóuw vlees en bloed!
Even voor de duidelijkheid,Joyce ik wil niet mijn biologische ouders opzoeken hoor.
Dat is totaal niet de insteek van deze reis.
Maar al was het wel de insteek van deze reis, daar is toch niks mis mee? Ieder mens heeft toch het recht te weten waar hij/zij vandaan komt? Dat is een volkomen legitieme wens.
En ook al ben je het niet echt van plan, dan nog kan het zo zijn dat je - als je daar in het kindertehuis bent - alsnog besluit een zoektocht te ondernemen omdat je er zo dichtbij bent, of misschien hoef je niet eens te zoeken, zijn de gegevens van je ouders daar bekend .....
Het lijkt me dat je dan een dergelijke zoektocht/ontmoeting beter alleen - samen met je man - kunt ondernemen, zonder een hele familie in je kielzog. Jouw adoptie en jouw afkomst is jóuw ding, jij bent geadopteerd, India is jóuw land, en als je daar wellicht je bio-familie vindt, is dat jóuw vlees en bloed!
dinsdag 5 augustus 2008 om 12:49
Poez je bent een lieverd,maar dat je wist je allang.
Zal even voor jullie wat duidelijkheid scheppen,anders komt het misschien zo raar over.
Poez behoord tot één van mijn beste vriendinnen kan ik wel zeggen.
Dus vandaar dat zij wat meer over mij weet,hoe ik ben van karakter enz..
Wij hebben elkaar op het forum iets van 7 jaar gelden leren kennen,en tja daar ben ik natuurlijk super blij mee.
Joyce daar heb je wel gelijk in hoor.
Wat nu nog niet is kan daar misschien nog wel komen als je er eenmaal bent.
Maar ik ben erg realistisch ingesteld,en ga er dan dus ook van uit dat mijn bio-ouders niet meer zullen leven.
Dus tot een ontmoeting zal het niet komen ga ik vanuit.
Ik was zo ie zo van plan eerst zelf met mijn man te gaan kijken in het tehuis.
Als dat nog bestaat natuurlijk.
En zodra ik alle indrukken verwerkt heb,voor zo ver dat kan in die tijd,wil ik het aan de andere laten zien.
India is jouw land,wil ik niet helemaal zeggen.
Voor mij is Nederland mijn land,en India is bijzaak.
Zo heb ik het altijd gevoelt,en zo voelt het nog.
Het is voor mij een plaats waar ik geboren ben maar meer ook niet.
Dat is het zelfde als je in Limburg geboren bent,maar opgegroeid bent in Noord-Holland.
Het klinkt misschien hard hoor,wat ik schrijf,maar ik kan het niet anders omschrijven als zo.
Ik moet zeker rekening houden met het feit dat er oudere mensen mee gaan.
Dus als het op rondreizen aan komt,zal dat waarschijnlijk meer op ons als gezin aankomen.
Maar ik wil dan niet dat mijn (schoon) ouders iets te kort komt in die tijd dat wij er niet zijn.
Dus dat zijn allemaal dingen waar ik goed op moet letten.
Vandaar ook dat ik dit heb opgestart,zodat ik alles heel goed kan plannen,en uitzoeken.
Kijken wat haalbaar is,en wat juist weer niet.
Over straatkinderen en bedelaars ben ik me nog niet bewust.
Dat komt nog niet binnen bij mij.
Dat het zo erg is in die landen.
Dus ook daar ga ik me zeker in verdiepen.
Ik ben wat dat betreft erg huiverig als het om geld of iets gaat.
Ik vraag me altijd af of het daadwerkelijk terecht komt waar je het aan geeft.
Ik las laatst een artikel van Yolante Cabaou van Kasbergen..??
Zij was in een organisatie gestapt die een inval zouden doen.
Dit was in India in een huis waar kinderen gedwongen werden tot prostitutie.
Ze is ook naar India gegaan om mee te helpen bij die inval.
Maar uiteindelijk is ze er mee gestopt,want die organisatie bleek niet zuiver te zijn of iets.
Daar zou ze nog meer over berichten.
Als ik dat dan lees,dan denk ik weer,het is heel nobel allemaal.
Maar vaak gaat het niet zo als het moet.
En dat is met geld ook zo.
Ik zou met alle liefde iedere maand geld over maken naar het tehuis of weet ik veel wat.
Maar ik denk dat we meer bedonderd worden als dat we denken.
Nou even genoeg voor nu,moet zo weer aan de bak.
Tot later.
Zal even voor jullie wat duidelijkheid scheppen,anders komt het misschien zo raar over.
Poez behoord tot één van mijn beste vriendinnen kan ik wel zeggen.
Dus vandaar dat zij wat meer over mij weet,hoe ik ben van karakter enz..
Wij hebben elkaar op het forum iets van 7 jaar gelden leren kennen,en tja daar ben ik natuurlijk super blij mee.
Joyce daar heb je wel gelijk in hoor.
Wat nu nog niet is kan daar misschien nog wel komen als je er eenmaal bent.
Maar ik ben erg realistisch ingesteld,en ga er dan dus ook van uit dat mijn bio-ouders niet meer zullen leven.
Dus tot een ontmoeting zal het niet komen ga ik vanuit.
Ik was zo ie zo van plan eerst zelf met mijn man te gaan kijken in het tehuis.
Als dat nog bestaat natuurlijk.
En zodra ik alle indrukken verwerkt heb,voor zo ver dat kan in die tijd,wil ik het aan de andere laten zien.
India is jouw land,wil ik niet helemaal zeggen.
Voor mij is Nederland mijn land,en India is bijzaak.
Zo heb ik het altijd gevoelt,en zo voelt het nog.
Het is voor mij een plaats waar ik geboren ben maar meer ook niet.
Dat is het zelfde als je in Limburg geboren bent,maar opgegroeid bent in Noord-Holland.
Het klinkt misschien hard hoor,wat ik schrijf,maar ik kan het niet anders omschrijven als zo.
Ik moet zeker rekening houden met het feit dat er oudere mensen mee gaan.
Dus als het op rondreizen aan komt,zal dat waarschijnlijk meer op ons als gezin aankomen.
Maar ik wil dan niet dat mijn (schoon) ouders iets te kort komt in die tijd dat wij er niet zijn.
Dus dat zijn allemaal dingen waar ik goed op moet letten.
Vandaar ook dat ik dit heb opgestart,zodat ik alles heel goed kan plannen,en uitzoeken.
Kijken wat haalbaar is,en wat juist weer niet.
Over straatkinderen en bedelaars ben ik me nog niet bewust.
Dat komt nog niet binnen bij mij.
Dat het zo erg is in die landen.
Dus ook daar ga ik me zeker in verdiepen.
Ik ben wat dat betreft erg huiverig als het om geld of iets gaat.
Ik vraag me altijd af of het daadwerkelijk terecht komt waar je het aan geeft.
Ik las laatst een artikel van Yolante Cabaou van Kasbergen..??
Zij was in een organisatie gestapt die een inval zouden doen.
Dit was in India in een huis waar kinderen gedwongen werden tot prostitutie.
Ze is ook naar India gegaan om mee te helpen bij die inval.
Maar uiteindelijk is ze er mee gestopt,want die organisatie bleek niet zuiver te zijn of iets.
Daar zou ze nog meer over berichten.
Als ik dat dan lees,dan denk ik weer,het is heel nobel allemaal.
Maar vaak gaat het niet zo als het moet.
En dat is met geld ook zo.
Ik zou met alle liefde iedere maand geld over maken naar het tehuis of weet ik veel wat.
Maar ik denk dat we meer bedonderd worden als dat we denken.
Nou even genoeg voor nu,moet zo weer aan de bak.
Tot later.
woensdag 6 augustus 2008 om 00:06
quote:Joyce48 schreef op 04 augustus 2008 @ 23:53:
[...]
Ik ken Suske niet, maar ik ken wel veel geadopteerden. Ik weet ook dat veel geadopteerden een ongelooflijk loyaliteitsdilemma hebben bij hun gevoel tegenover hun adoptie-ouders. Dat zijn de mensen die ze liefhebben, vanzelfsprekend, en ze zijn bang hun ouders te kwetsen door hun zoektocht naar hun biologische ouders. Dat is een proces waar iedere geadopteerde doorheen moet, en daar kan je je adoptie-ouders niet zo goed bij gebruiken. Het hoort bij het 'losmakingsproces'.
Suske, ik heb nog een heel informatieve link voor je:
het adoptietrefpunt. Hier vind je ook o.a. een forum voor en door geadopteerden.Ik ken ook, vanuit mijn werk en vanuit mijn familiekring, de problemen die geadopteerde kinderen uit het buitenland kunnen hebben. Maar ik ken ook Suske, vrij goed zelfs. En ik weet dat bij haar de dingen die jij schetst niet spelen.
Jouw reacties vind ik heel goed, veel geadopteerde kinderen zouden zeker de weg kunnen volgen die jij noemt en zich kunnen vinden in wat je schrijft.
Maar voor Suske liggen die dingen niet zo. Niet nu, tenminste. Ze heeft het nooit zo gevoeld, en haar gevoelens ten opzichte van haar geboorteland zijn pas ontstaan toen haar kinderen er naar gingen vragen. Toen pas is ze er zelf over na gaan denken. Haar hele gedachtegang hierover staat nog in de kinderschoenen.
Suske heeft nooit de problemen ervaren die veel andere, uit het buitenland, geadopteerde kinderen wel hebben ervaren. Ze heeft een heel gelukkige jeugd gehad. Pas door haar kinderen, en voor haar kinderen, wordt ze nu nieuwsgierig.
Misschien dat ze in de komende jaren wel een ander besef gaat krijgen, maar misschien ook niet. Op dit moment in ieder geval nog niet. Op dit moment is ze vooral bezig met zich te oriënteren op hoe een reis naar India eruit zal zien, met kinderen en haar ouders. En dat past ook bij haar. Bij haarzelf, en bij haar gezin.
Ze heeft vier jaar de tijd om zich te oriënteren op het land, maar ook op haar eigen gevoel over India en haar afkomst. Misschien verandert dat in de komende vier jaar, misschien ook niet.
Suske is een dame, die happy is met haar afkomst; ze is nederlands. Nog sterker, ze voelt zich afkomstig uit haar regio, dat is haar thuis en dat zijn haar roots. Als ze in Twente zou wonen (daar woont ze dus niet, is fictief), zou ze volmondig zeggen dat ze Twent is. En dat is ze ook; een twent. Met een tintje, maar iedereen om haar heen heeft dat altijd geaccepteerd; haar omgeving ziet haar niet als anders. En ze past daar ook helemaal in, ze is daar thuis.
Overigens post ik dit met haar medeweten, ik ben een vriendin van haar die soms beter neer kan schrijven, wat ze zelf verbaal heel goed onder woorden kan brengen. Suske is meer van het vertellen, niet van het typen. Maar dat hadden jullie vast al gezien
Suske, als ik het niet goed heb verwoord, mag je me afbranden...
[...]
Ik ken Suske niet, maar ik ken wel veel geadopteerden. Ik weet ook dat veel geadopteerden een ongelooflijk loyaliteitsdilemma hebben bij hun gevoel tegenover hun adoptie-ouders. Dat zijn de mensen die ze liefhebben, vanzelfsprekend, en ze zijn bang hun ouders te kwetsen door hun zoektocht naar hun biologische ouders. Dat is een proces waar iedere geadopteerde doorheen moet, en daar kan je je adoptie-ouders niet zo goed bij gebruiken. Het hoort bij het 'losmakingsproces'.
Suske, ik heb nog een heel informatieve link voor je:
het adoptietrefpunt. Hier vind je ook o.a. een forum voor en door geadopteerden.Ik ken ook, vanuit mijn werk en vanuit mijn familiekring, de problemen die geadopteerde kinderen uit het buitenland kunnen hebben. Maar ik ken ook Suske, vrij goed zelfs. En ik weet dat bij haar de dingen die jij schetst niet spelen.
Jouw reacties vind ik heel goed, veel geadopteerde kinderen zouden zeker de weg kunnen volgen die jij noemt en zich kunnen vinden in wat je schrijft.
Maar voor Suske liggen die dingen niet zo. Niet nu, tenminste. Ze heeft het nooit zo gevoeld, en haar gevoelens ten opzichte van haar geboorteland zijn pas ontstaan toen haar kinderen er naar gingen vragen. Toen pas is ze er zelf over na gaan denken. Haar hele gedachtegang hierover staat nog in de kinderschoenen.
Suske heeft nooit de problemen ervaren die veel andere, uit het buitenland, geadopteerde kinderen wel hebben ervaren. Ze heeft een heel gelukkige jeugd gehad. Pas door haar kinderen, en voor haar kinderen, wordt ze nu nieuwsgierig.
Misschien dat ze in de komende jaren wel een ander besef gaat krijgen, maar misschien ook niet. Op dit moment in ieder geval nog niet. Op dit moment is ze vooral bezig met zich te oriënteren op hoe een reis naar India eruit zal zien, met kinderen en haar ouders. En dat past ook bij haar. Bij haarzelf, en bij haar gezin.
Ze heeft vier jaar de tijd om zich te oriënteren op het land, maar ook op haar eigen gevoel over India en haar afkomst. Misschien verandert dat in de komende vier jaar, misschien ook niet.
Suske is een dame, die happy is met haar afkomst; ze is nederlands. Nog sterker, ze voelt zich afkomstig uit haar regio, dat is haar thuis en dat zijn haar roots. Als ze in Twente zou wonen (daar woont ze dus niet, is fictief), zou ze volmondig zeggen dat ze Twent is. En dat is ze ook; een twent. Met een tintje, maar iedereen om haar heen heeft dat altijd geaccepteerd; haar omgeving ziet haar niet als anders. En ze past daar ook helemaal in, ze is daar thuis.
Overigens post ik dit met haar medeweten, ik ben een vriendin van haar die soms beter neer kan schrijven, wat ze zelf verbaal heel goed onder woorden kan brengen. Suske is meer van het vertellen, niet van het typen. Maar dat hadden jullie vast al gezien
Suske, als ik het niet goed heb verwoord, mag je me afbranden...
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 6 augustus 2008 om 08:24
Poezewoes, fijn dat je e.e.a. hier verduidelijkt, en wat fijn dat Suske in jou zo'n geweldige vriendin heeft.
Mijn postings komen voort uit het feit dat ik weet dat er heel veel geadopteerden zijn die alles wat met hun adoptie te maken heeft, hebben verdrongen. Ze willen (ogenschijnlijk) niets van hun geboorteland weten, ze willen al helemaal niet op zoek naar hun bio-ouders. Ik ken er zovelen .....
De angst om je bio-moeder te zoeken heeft meestal twee oorzaken: loyaliteit tegenover de adoptie-ouders ('Ze zijn zo goed voor me geweest, ik wil ze dit niet aandoen') en angst om opnieuw afgewezen te worden ('En wat, als ze me niet wil ontmoeten? Dan ben ik voor de tweede keer 'weggedaan' door mijn biologische moeder.'). Dit ligt bij de meeste geadopteerden heel gevoelig en heeft tijd nodig om tot 'rijping' te komen. Uiteindelijk gaan vrijwel alle geadopteerden op zoek, soms op hun 18-de, soms op hun 50-ste .... En de kans dat je 'iets' vindt is nu eenmaal groter als je jong gaat zoeken.
Dat is een beetje de achtergrond van mijn postings, niets meer maar zeker niets minder. Ik wil geen enkele geadopteerde opdringen dat hij/zij aan een zoektocht moet beginnen, dat kan pas als je er zelf klaar voor bent.
Ik wilde Suske alleen proberen duidelijk te maken dat een zoektocht haar goed recht is. Uit haar postings klinkt veel dankbaarheid ten opzichte van haar adoptie-ouders. Dat is logisch en heel mooi. Maar de keuze dat zij indertijd uit haar geboorteland en cultuur is gehaald en geadopteerd in Nederland heeft zij niet zelf gemaakt, die werd gemaakt door haar bio-moeder en haar adoptie-ouders. Daarom heeft zij nu - nu ze volwassen is - absoluut het recht om nu haar eigen keuzes te maken, zonder daarbij rekening te houden met haar adoptie-ouders.
Mijn postings komen voort uit het feit dat ik weet dat er heel veel geadopteerden zijn die alles wat met hun adoptie te maken heeft, hebben verdrongen. Ze willen (ogenschijnlijk) niets van hun geboorteland weten, ze willen al helemaal niet op zoek naar hun bio-ouders. Ik ken er zovelen .....
De angst om je bio-moeder te zoeken heeft meestal twee oorzaken: loyaliteit tegenover de adoptie-ouders ('Ze zijn zo goed voor me geweest, ik wil ze dit niet aandoen') en angst om opnieuw afgewezen te worden ('En wat, als ze me niet wil ontmoeten? Dan ben ik voor de tweede keer 'weggedaan' door mijn biologische moeder.'). Dit ligt bij de meeste geadopteerden heel gevoelig en heeft tijd nodig om tot 'rijping' te komen. Uiteindelijk gaan vrijwel alle geadopteerden op zoek, soms op hun 18-de, soms op hun 50-ste .... En de kans dat je 'iets' vindt is nu eenmaal groter als je jong gaat zoeken.
Dat is een beetje de achtergrond van mijn postings, niets meer maar zeker niets minder. Ik wil geen enkele geadopteerde opdringen dat hij/zij aan een zoektocht moet beginnen, dat kan pas als je er zelf klaar voor bent.
Ik wilde Suske alleen proberen duidelijk te maken dat een zoektocht haar goed recht is. Uit haar postings klinkt veel dankbaarheid ten opzichte van haar adoptie-ouders. Dat is logisch en heel mooi. Maar de keuze dat zij indertijd uit haar geboorteland en cultuur is gehaald en geadopteerd in Nederland heeft zij niet zelf gemaakt, die werd gemaakt door haar bio-moeder en haar adoptie-ouders. Daarom heeft zij nu - nu ze volwassen is - absoluut het recht om nu haar eigen keuzes te maken, zonder daarbij rekening te houden met haar adoptie-ouders.
zaterdag 9 augustus 2008 om 19:07
quote:elninjoo schreef op 04 augustus 2008 @ 22:32:
[...]
Geld geven is uberhaupt NOT DONE, je kweekt er alleen maar irritante bedelaars mee die toeristen steeds agressiever gaan lastig vallen. Als je het echt niet laten kunt geef ze dan iets te eten en maak de verpakking van te voren open, anders verkopen ze het zo terug aan de dichtstbijzijnde winkel. De agressiefste bedelaars zijn lijmsnuivers, die verpatsen alles wat je ze geeft om aan hun dagelijkse shotje te kunnen komen.
Als je iets wilt doneren doe het dan aan 'n weeshuis/schooltje, dan weet je tenminste dat 't goed wordt besteed.Wat een onzin zeg. Natuurlijk kan je een bedelaar wel iets geven. Indiers doen dat ook. Dit is typisch zo'n backpack fabeltje.
[...]
Geld geven is uberhaupt NOT DONE, je kweekt er alleen maar irritante bedelaars mee die toeristen steeds agressiever gaan lastig vallen. Als je het echt niet laten kunt geef ze dan iets te eten en maak de verpakking van te voren open, anders verkopen ze het zo terug aan de dichtstbijzijnde winkel. De agressiefste bedelaars zijn lijmsnuivers, die verpatsen alles wat je ze geeft om aan hun dagelijkse shotje te kunnen komen.
Als je iets wilt doneren doe het dan aan 'n weeshuis/schooltje, dan weet je tenminste dat 't goed wordt besteed.Wat een onzin zeg. Natuurlijk kan je een bedelaar wel iets geven. Indiers doen dat ook. Dit is typisch zo'n backpack fabeltje.
zaterdag 9 augustus 2008 om 19:59
Poez er is niks om je af te branden hoor.
Je hebt het helemaal opschreven zoals ik me voel.
Ik kan inderdaad moeilijk opschrijven wat ik bedoel.
En in dit onderwerp heb ik dan het gevoel dat ik hard over kom, maar dat ben ik totoaal niet.
Ik vind het ook moeilijk om het woord bio-moeder te gebruiken.
Voor mij is ze namelijk géén moeder.
Want mijn moeder is me moeder.
Maar ja dan komt er weer wat is de definitie van het woord "moeder"..??
Wanneer heeft iemand de titel "moeder" verdient..??
Een moeder is iemand die voor je zorgt en voor je klaar staat enz enz, het grootste gedeelte van je leven.
Dat heeft die mevrouw niet gedaan, dus is er voor mij ook geen bio-moeder.
Tuurlijk weet ik waarom ze geen moeder kon zijn voor me.
Maar dan toch is ze voor mij geen moeder.
Over mijn ouders zelf kan ik heel kort zijn hoor.
Die zullen zich nooit te kort gedaan voelen door mij of me zusje.
Daar zijn ze veel te nuchter en te lief voor.
En ze zullen me ook niks verwijten wat de reis naar India betreft.
Zij weten ook precies wie ik ben, en hoe ik ben.
En ze weten ook precies hoe ik over India en alles er om heen denk.
Dus daar maak ik me totaal geen zorgen over.
Ik heb even gekeken op de site (Kiran)die je had op geschreven Joyce.
Ik vond hem erg leuk, maar moet wel eerlijk zeggen dat ik er (nog)geen klik mee had.
Het is tot nu toe niet een forum waar ik iets zou posten.
Vond er trouwens veel tussen zitten die erg jong zijn nog,vergeleken met mij.
Blijf er wel bij lezen, om verhalen te volgen van mensen die naar India gaan.
En heb er zo ook weer wat dingentjes van af gehaald.
Zo heb ik een email adres gevonden van een organisatie waarbij ik zat..??
Ik heb namelijk een foto gevonden met een naam van het tehuis.
En door te googelen kwam ik er achter dat het volgnes mij een organisatie naam is.
Heb die organisatie gemaild,maar heb nog niks gehoord.
Zal daar wel wat minder snel gaan...hihihi.
Ik heb ondertussen me zusje ook verteld van onze plannen.
Me zusje komt uit Goa en is 3 jaar jonger als ik.
Maar een echt zussen klik hebben we eigenlijk nooit gehad.
We zien elkaar dus ook niet veel, ondanks dat we (ouders-ik-zusje) in een straal van 100 meter bij elkaar vandaan wonen.
Maar als we elkaar nodig hebben zijn we er wel voor elkaar.
En dat vind ik veel belangrijker.
Onze karakters botsen gewoon erg met elkaar.
Nu wil ze graag met haar vriendin met ons mee.
Ik zei meteen dat is prima, maar later was er toch weer die twijfel.
Nu ben ik wel even heel egoïstisch, maar ik dacht "Het is MIJN reis, jij bent al geweest dus eigenlijk wil ik je helemaal niet mee, ik wil het zelf ervaren zonder dat jij al verteld hoe of wat"
Maar daar ben ik nu al weer van af, ik vind het wel leuk dat ze ook mee wil, en wie weet brengt het ons wat dichter bij elkaar.
Misschien kan ik er wat bij de reis gaan betrekken,juist omdat ze er al eens is geweest.
Dat we het samen kunnen voorberijden.
Goh he sta helemaal versteld van me zelf dat ik dit op schrijf...hihihi.
Nou ik moet even een klein jongetje naar bed brengen dus kom later weer even posten.
Je hebt het helemaal opschreven zoals ik me voel.
Ik kan inderdaad moeilijk opschrijven wat ik bedoel.
En in dit onderwerp heb ik dan het gevoel dat ik hard over kom, maar dat ben ik totoaal niet.
Ik vind het ook moeilijk om het woord bio-moeder te gebruiken.
Voor mij is ze namelijk géén moeder.
Want mijn moeder is me moeder.
Maar ja dan komt er weer wat is de definitie van het woord "moeder"..??
Wanneer heeft iemand de titel "moeder" verdient..??
Een moeder is iemand die voor je zorgt en voor je klaar staat enz enz, het grootste gedeelte van je leven.
Dat heeft die mevrouw niet gedaan, dus is er voor mij ook geen bio-moeder.
Tuurlijk weet ik waarom ze geen moeder kon zijn voor me.
Maar dan toch is ze voor mij geen moeder.
Over mijn ouders zelf kan ik heel kort zijn hoor.
Die zullen zich nooit te kort gedaan voelen door mij of me zusje.
Daar zijn ze veel te nuchter en te lief voor.
En ze zullen me ook niks verwijten wat de reis naar India betreft.
Zij weten ook precies wie ik ben, en hoe ik ben.
En ze weten ook precies hoe ik over India en alles er om heen denk.
Dus daar maak ik me totaal geen zorgen over.
Ik heb even gekeken op de site (Kiran)die je had op geschreven Joyce.
Ik vond hem erg leuk, maar moet wel eerlijk zeggen dat ik er (nog)geen klik mee had.
Het is tot nu toe niet een forum waar ik iets zou posten.
Vond er trouwens veel tussen zitten die erg jong zijn nog,vergeleken met mij.
Blijf er wel bij lezen, om verhalen te volgen van mensen die naar India gaan.
En heb er zo ook weer wat dingentjes van af gehaald.
Zo heb ik een email adres gevonden van een organisatie waarbij ik zat..??
Ik heb namelijk een foto gevonden met een naam van het tehuis.
En door te googelen kwam ik er achter dat het volgnes mij een organisatie naam is.
Heb die organisatie gemaild,maar heb nog niks gehoord.
Zal daar wel wat minder snel gaan...hihihi.
Ik heb ondertussen me zusje ook verteld van onze plannen.
Me zusje komt uit Goa en is 3 jaar jonger als ik.
Maar een echt zussen klik hebben we eigenlijk nooit gehad.
We zien elkaar dus ook niet veel, ondanks dat we (ouders-ik-zusje) in een straal van 100 meter bij elkaar vandaan wonen.
Maar als we elkaar nodig hebben zijn we er wel voor elkaar.
En dat vind ik veel belangrijker.
Onze karakters botsen gewoon erg met elkaar.
Nu wil ze graag met haar vriendin met ons mee.
Ik zei meteen dat is prima, maar later was er toch weer die twijfel.
Nu ben ik wel even heel egoïstisch, maar ik dacht "Het is MIJN reis, jij bent al geweest dus eigenlijk wil ik je helemaal niet mee, ik wil het zelf ervaren zonder dat jij al verteld hoe of wat"
Maar daar ben ik nu al weer van af, ik vind het wel leuk dat ze ook mee wil, en wie weet brengt het ons wat dichter bij elkaar.
Misschien kan ik er wat bij de reis gaan betrekken,juist omdat ze er al eens is geweest.
Dat we het samen kunnen voorberijden.
Goh he sta helemaal versteld van me zelf dat ik dit op schrijf...hihihi.
Nou ik moet even een klein jongetje naar bed brengen dus kom later weer even posten.
