Reizen
alle pijlers
Ooit geboren in India-Bombay,nu dan toch willen kijken daar.
maandag 4 augustus 2008 om 19:10
Ik weet niet of er al een onderwerp van is,maar kon het zo snel niet vinden.
Dus vandaar dat ik deze opstart.
Ik ben Suske,en ben 31 jaar gelden geboren in India, Bombay.
Toen ik een babytje was van 11 maanden ,ben ik geadopteerd,en ben bij Nederlandse mensen terecht gekomen.
Zij hebben mij van Schiphol afgehaald,en ik hun harten gesloten.
Ik heb hier,en nog steeds, een geweldig leven gehad.
En heb het echt super getroffen dat ik bij deze mensen terecht ben gekomen.
Deze mensen zijn voor mij "mijn ouders"en dat zal altijd zo blijven.
Zij hebben mij opgevoet,en hebben alles doorlopen met mij.
Als kind heb ik ook nooit andere gevoelens gehad,wat betreft het land waar ik vandaan kom.
Als mensen er over gingen praten,dacht ik altijd "ja leuk,maar wat moet ik er mee"
Ik ben hier in Nederland,dit is mijn land,dit zijn mijn vader en moeder.
Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat ik wat moest gaan zoeken in India.
Heb ook nooit het gevoel gehad,ik ga op zoek naar mijn roets,zoals ze dat zo mooi zeggen.
Soms keek ik wel eens naar van die programma's dat ze mensen wij elkaar brengen.
Ik dacht dan altijd"Het is best leuk,maar wat dan..??"
Stel je vind je biologische ouders,wat zeg je dan..??..wat voel je dan..??
Nee ik blijf liever lekker hier,in me eigen vertrouwde omgeving,dacht ik altijd.
En dan nog,mijn boilogische ouders zullen toch echt niet meer leven.
De mensen daar leven niet langer als bij ons.
En India laat niks los,als het om adoptie kinderen gaat,heb ik ooi begrepen.
En mij is altijd verteld dat mijn biologische ouders niet voor me konden zorgen,vandaar dat ik in het tehuis zat.
Mensen die tegen mij zeiden "Meid dat komt nog wel als je zelf kinderen hebt",die lacht ik vierkant uit.
"Nee hoor bij mij komt dat gevoel echt niet".
Ik heb wel altijd geroepen"Mocht ik ooit kinderen kunnen krijgen,en ze willen zien waar mama vandaan komt,ik zal met ze mee gaan,maar dan puur voor hun".
Ik ben nu 31 jaar,waarvan dus 30 jaar in Nederland woon.
Ik ben inmiddels 8 jaar getrouw met de liefste man die je maar kan wensen.
Ik heb van mijn vader en moeder,een opa en oma gemaakt,doordat ik 2 schatten van kindjes heb mogen krijgen.
En zo kan ik wel blijven gaan.
Mijn oudste zoon is nu 7 jaar.
En komt met allemaal vragen de laatste tijd.
Vragen waar ik dan weer over na ga denken.
"Mama jij komt toch uit het kindertehuis..??..maar hoe was dat dan..??.. hoe woonde je daar dan..?? had je een bed..??..sliep je alleen op een kamer..??..ken je ook je echte papa en mama..??..hoe kwam je dan hier heen..??
En ga zo maar door.
Mede door de gewoonte van internet ben ik toch eens uit nieuwsgierigheid gaan googlen.
Zal het weeshuis er nog staan..??
Is het nog het zelfde als op die paar foto's die ik heb mee gekregen..??
Zou dit zou dat..??
Je voelt hem al aankomen natuurlijk,na al die jaren komt er toch iets van "mmm zou best eens willen gluren daar"
Ik wil niet opzoek naar dingen die er toch niet meer zullen zijn zoals mijn biologische ouders.
Die drang is er (nog) niet.
Maar om eens kijkje te nemen in het tehuis,ja dat gevoel komt nu wel opspelen.
Nou zijn mijn man en ik over 4 jaar zo ver dat we twaalf en half jaar getrouwd zijn.
Een feest geven wilde ik niet,maar ik kwam op het idee om dan naar Bombay te gaan.
Dit wil ik dan samen met mijn gezin doen natuurlijk,maar ook met mijn vader en moeder,en de ouders van mijn man.
Mijn kinderen vind ik dan ook oud genoeg om het te snappen wat we daar gaan doen.
Ze zijn dan 12 en 9 jaar.
Nu zijn er zoveel vragen en dingen die ik eigenlijk nu al wil weten.
Graag zou ik wat ervaringen lezen over mensen die in Bombay geweest zijn..??
Wat kosten de reis..??
Heb je het geboekt via een organisatie..??
En wat voor accommodatie had je dan..??
En ben je ook op zoek geweest naar het tehuis waar je in gezeten hebt..??..als je ook geadopteerd bent natuurlijk.
En heb je een visum nodig voor ons allemaal..??
Prikken en malaria pillen..??
Noem alles maar op.
Misschien zeggen jullie,dat is nog zo lang weg,doe het even in de koeling,en haal het er over een paar jaar weer uit.
Maar je weet maar nooit.
Ik lees me graag optijd in,zullen we maar zeggen.
Gr Suske
Dus vandaar dat ik deze opstart.
Ik ben Suske,en ben 31 jaar gelden geboren in India, Bombay.
Toen ik een babytje was van 11 maanden ,ben ik geadopteerd,en ben bij Nederlandse mensen terecht gekomen.
Zij hebben mij van Schiphol afgehaald,en ik hun harten gesloten.
Ik heb hier,en nog steeds, een geweldig leven gehad.
En heb het echt super getroffen dat ik bij deze mensen terecht ben gekomen.
Deze mensen zijn voor mij "mijn ouders"en dat zal altijd zo blijven.
Zij hebben mij opgevoet,en hebben alles doorlopen met mij.
Als kind heb ik ook nooit andere gevoelens gehad,wat betreft het land waar ik vandaan kom.
Als mensen er over gingen praten,dacht ik altijd "ja leuk,maar wat moet ik er mee"
Ik ben hier in Nederland,dit is mijn land,dit zijn mijn vader en moeder.
Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat ik wat moest gaan zoeken in India.
Heb ook nooit het gevoel gehad,ik ga op zoek naar mijn roets,zoals ze dat zo mooi zeggen.
Soms keek ik wel eens naar van die programma's dat ze mensen wij elkaar brengen.
Ik dacht dan altijd"Het is best leuk,maar wat dan..??"
Stel je vind je biologische ouders,wat zeg je dan..??..wat voel je dan..??
Nee ik blijf liever lekker hier,in me eigen vertrouwde omgeving,dacht ik altijd.
En dan nog,mijn boilogische ouders zullen toch echt niet meer leven.
De mensen daar leven niet langer als bij ons.
En India laat niks los,als het om adoptie kinderen gaat,heb ik ooi begrepen.
En mij is altijd verteld dat mijn biologische ouders niet voor me konden zorgen,vandaar dat ik in het tehuis zat.
Mensen die tegen mij zeiden "Meid dat komt nog wel als je zelf kinderen hebt",die lacht ik vierkant uit.
"Nee hoor bij mij komt dat gevoel echt niet".
Ik heb wel altijd geroepen"Mocht ik ooit kinderen kunnen krijgen,en ze willen zien waar mama vandaan komt,ik zal met ze mee gaan,maar dan puur voor hun".
Ik ben nu 31 jaar,waarvan dus 30 jaar in Nederland woon.
Ik ben inmiddels 8 jaar getrouw met de liefste man die je maar kan wensen.
Ik heb van mijn vader en moeder,een opa en oma gemaakt,doordat ik 2 schatten van kindjes heb mogen krijgen.
En zo kan ik wel blijven gaan.
Mijn oudste zoon is nu 7 jaar.
En komt met allemaal vragen de laatste tijd.
Vragen waar ik dan weer over na ga denken.
"Mama jij komt toch uit het kindertehuis..??..maar hoe was dat dan..??.. hoe woonde je daar dan..?? had je een bed..??..sliep je alleen op een kamer..??..ken je ook je echte papa en mama..??..hoe kwam je dan hier heen..??
En ga zo maar door.
Mede door de gewoonte van internet ben ik toch eens uit nieuwsgierigheid gaan googlen.
Zal het weeshuis er nog staan..??
Is het nog het zelfde als op die paar foto's die ik heb mee gekregen..??
Zou dit zou dat..??
Je voelt hem al aankomen natuurlijk,na al die jaren komt er toch iets van "mmm zou best eens willen gluren daar"
Ik wil niet opzoek naar dingen die er toch niet meer zullen zijn zoals mijn biologische ouders.
Die drang is er (nog) niet.
Maar om eens kijkje te nemen in het tehuis,ja dat gevoel komt nu wel opspelen.
Nou zijn mijn man en ik over 4 jaar zo ver dat we twaalf en half jaar getrouwd zijn.
Een feest geven wilde ik niet,maar ik kwam op het idee om dan naar Bombay te gaan.
Dit wil ik dan samen met mijn gezin doen natuurlijk,maar ook met mijn vader en moeder,en de ouders van mijn man.
Mijn kinderen vind ik dan ook oud genoeg om het te snappen wat we daar gaan doen.
Ze zijn dan 12 en 9 jaar.
Nu zijn er zoveel vragen en dingen die ik eigenlijk nu al wil weten.
Graag zou ik wat ervaringen lezen over mensen die in Bombay geweest zijn..??
Wat kosten de reis..??
Heb je het geboekt via een organisatie..??
En wat voor accommodatie had je dan..??
En ben je ook op zoek geweest naar het tehuis waar je in gezeten hebt..??..als je ook geadopteerd bent natuurlijk.
En heb je een visum nodig voor ons allemaal..??
Prikken en malaria pillen..??
Noem alles maar op.
Misschien zeggen jullie,dat is nog zo lang weg,doe het even in de koeling,en haal het er over een paar jaar weer uit.
Maar je weet maar nooit.
Ik lees me graag optijd in,zullen we maar zeggen.
Gr Suske
woensdag 3 juni 2009 om 21:23
woensdag 3 juni 2009 om 23:50
