Relaties
alle pijlers
advies gevraagd over mijn relatie
zondag 10 februari 2008 om 20:15
hoi, ik heb advies/steun wat dan ook nodig
Ik heb vier jaar een relatie gehad met mijn vriend. Een marokkaanse jongen. In het begin waren mijn ouders het er niet mee eens. Ben toen uit huis gegaan met ruzie. Vorig jaar zagen ze in dat ze verkeerd gereageerd hadden en dat het een normale, leuke jongen is die gewoon studeert, stage loopt, voetbalt etc. Ze wilden graag dat hij nu kwam, maar mijn vriend is koppig en zei ze hebben me zo gekwetst door me te negeren, mijn geloof aan te vallen etc. Hij is druk met afstuderen en zei het komt later wel.
Sinds vijf weken is het uit tussen mij en mijn vriend. De weken ervoor nam ik wat afstand omdat ik in de war raakte door zijn geloof en ik tijd voor mezelf nodig had nu ik ziek ben. Ik heb ME/postviraalsyndroom en woon op dit moment weer bij mijn ouders om beter te worden. Ik heb niet tegen hem gezegd dat ik tijd voor mezelf nodig had, maar ging meer met vriendinnen doen. Hij kon hier niet mee omgaan en maakte het uit na een woede uitbarsting. Hij wilde vervolgens wel vrienden blijven omdat hij me niet wilde zien lijden. In het verleden is het vaker uitgeweest, waarbij ik meestal degene was die er nog voor wilde knokken. Als vrienden ging het goed, eigenlijk beter dan voorheen. Veel meer praten, hij was veel liever en we deden leuke dingen samen. Ik vroeg hem of het nog goed kon komen in de toekomst. Hij zei: dat sluit ik niet uit. Hierdoor kreeg ik hoop. En ook omdat hij me elke dag belde, smste etc. Ik had rust, ik dacht we zijn vrienden, ik werk aan mezelf en hoopte dat hij dat ook zou doen, en dat het hopelijk goed zou komen.
Ik geef ontzettend veel om hem en we hebben samen veel meegemaakt. Hij is niet de makkelijkste jongen. Erg gesloten en praat moeilijk over zijn gevoelens. Ook door zijn verleden worstelt hij met dingen, daarbij het geloof etc. In het begin was hij niet met zijn geloof bezig. Maar met de jaren werd het steeds een beetje meer. Zo wilde hij na drie jaar relatie niet meer met me naar bed omdat hij bang was dat hij in de hel zou komen dan. Ik zei: als het uit liefde gebeurt, in een relatie geloof ik niet dat Allah je ervoor zal straffen. En ik vond het hypocriet omdat we al lang met elkaar geslapen hadden. Ook wilde hij niet meer zwemmen omdat dit haram is volgens hem, omdat je dan blootgesteld wordt aan verleidingen. Ik zei: op straat, op werk overal zijn vrouwen en dus verleidingen. Het gaat erom dat je vrouwen als mens ziet en niet alleen maar als lustobject en dat je dit zelf in de hand hebt.
Door dit soort zaken nam ik wat meer afstand. Ook omdat door mijn ziekte al genoeg aan mijn hoofd heb. Hij zei dat onze relatie niets was omdat we nog niet samenwonen e.d. maar ik durfde deze stap niet te zetten, ik wilde eerst kijken hoe hij verder zou gaan mbt zijn geloof. Ook denk ik dat je een compromis moet sluiten, en naar mijn idee kwam het aanpassen meer van mijn kant. Vanwege alle fouten dingen die hij in zijn verleden heeft gedaan heeft hij zich nu helemaal vastgeklampt aan zijn geloof. Om de fouten uit het verleden goed te maken. Over zijn verleden praat hij nauwelijks, hij kropt alles op en krijgt daardoor woedebuien.
Nu heb ik iets ergs gedaan. Ik wist zijn hotmail wachtwoord en ben gaan kijken. Hij zoekt via internet contact met andere meiden. Hij heeft gereageerd op een contactadvertentie. Niet eens islamitische meiden, maar nederlandse meiden dus. Dat doet me pijn, omdat ik dacht dat zijn geloof zo belangrijk was. Ik voel me erg in de war en gekwetst. Net of zijn geloof een smoesje was om van mij af te komen. Ik weet het niet. Als een zwembad haram is, is telefoonnummers van meiden vragen ook haram lijkt me.
Ik heb niets gezegd dat ik in zijn mail heb gekeken maar ik heb hem gevraagd of hij gevoelens heeft voor een ander en of hij bezig is met andere meiden. Hij reageerde heel hard en zei: het is uit, we zijn vrienden, je hebt er niets over te zeggen. En natuurlijk heeft hij gelijk hierin. Maar omdat ik hoop had en de manier waarop hij met me omging, had ik dit niet verwacht. Hij werd boos en kwetstend en heeft me flink geraakt met zijn woorden. Ik ben weggegaan en de laatste week heeft hij gebeld en gesmst. Dat hij spijt heeft van hoe hij me heeft behandeld. Ik heb niet opgenomen en hem nog niet gesproken. Ben nu bezig met een brief naar hem. Gister kreeg ik een sms van hem: als je het zo wil. Ik ga me nu richten op mijn toekomst en studie. Ik laat je verder met rust. Dit is het laatste wat je van me zal horen. Het liefste ga ik naar hem toe en met hem praten. In het gesprek zondagavond vroeg ik nog of het goed kon komen. Hij zei: misschien wel, misschien niet. De toekomst moet dat uitwijzen. Tja, daar kan ik niets mee.
Ik voel me gekwetst, verraden en bedrogen. Ik weet even niet wat ik moet doen. Ik heb ook veel dingen verkeerd aangepakt. Onze relatie is vanaf het begin al moeilijk geweest. Gedoe met mijn ouders, ruzies thuis. Ik probeerde mijn studie te halen en knokte door. Daarna al ziek geworden maar ik kwakkelde de afgelopen jaren door. Ik reageerde veel op hem af, omdat hij het dichtste bij me stond. Maar hij is ook een moeilijk persoon die niet makkelijk over zijn gevoelens praat, terwijl ik een heel gevoelig typje ben.
lang verhaal
maar gewoon even wat advies nodig. Vriendinnen zeggen; je bent harstikke sterk dat je niet opneemt en niet reageert op smsjes, richt je eerst op jezelf op beter worden etc. Maar ik voel me op dit moment niet sterk. Denk ook omdat ik nu weer thuis woon, niet werk, heel ziek ben en ik was net begonnen bij de KLM als stewardess. Dus heel balen allemaal. Veel verdriet ook door mijn ziekte, moeilijk om te accepteren dat ik nu ziek ben. Pff ik ga nu eerst boer zoekt vrouw kijken haha.
Ik heb vier jaar een relatie gehad met mijn vriend. Een marokkaanse jongen. In het begin waren mijn ouders het er niet mee eens. Ben toen uit huis gegaan met ruzie. Vorig jaar zagen ze in dat ze verkeerd gereageerd hadden en dat het een normale, leuke jongen is die gewoon studeert, stage loopt, voetbalt etc. Ze wilden graag dat hij nu kwam, maar mijn vriend is koppig en zei ze hebben me zo gekwetst door me te negeren, mijn geloof aan te vallen etc. Hij is druk met afstuderen en zei het komt later wel.
Sinds vijf weken is het uit tussen mij en mijn vriend. De weken ervoor nam ik wat afstand omdat ik in de war raakte door zijn geloof en ik tijd voor mezelf nodig had nu ik ziek ben. Ik heb ME/postviraalsyndroom en woon op dit moment weer bij mijn ouders om beter te worden. Ik heb niet tegen hem gezegd dat ik tijd voor mezelf nodig had, maar ging meer met vriendinnen doen. Hij kon hier niet mee omgaan en maakte het uit na een woede uitbarsting. Hij wilde vervolgens wel vrienden blijven omdat hij me niet wilde zien lijden. In het verleden is het vaker uitgeweest, waarbij ik meestal degene was die er nog voor wilde knokken. Als vrienden ging het goed, eigenlijk beter dan voorheen. Veel meer praten, hij was veel liever en we deden leuke dingen samen. Ik vroeg hem of het nog goed kon komen in de toekomst. Hij zei: dat sluit ik niet uit. Hierdoor kreeg ik hoop. En ook omdat hij me elke dag belde, smste etc. Ik had rust, ik dacht we zijn vrienden, ik werk aan mezelf en hoopte dat hij dat ook zou doen, en dat het hopelijk goed zou komen.
Ik geef ontzettend veel om hem en we hebben samen veel meegemaakt. Hij is niet de makkelijkste jongen. Erg gesloten en praat moeilijk over zijn gevoelens. Ook door zijn verleden worstelt hij met dingen, daarbij het geloof etc. In het begin was hij niet met zijn geloof bezig. Maar met de jaren werd het steeds een beetje meer. Zo wilde hij na drie jaar relatie niet meer met me naar bed omdat hij bang was dat hij in de hel zou komen dan. Ik zei: als het uit liefde gebeurt, in een relatie geloof ik niet dat Allah je ervoor zal straffen. En ik vond het hypocriet omdat we al lang met elkaar geslapen hadden. Ook wilde hij niet meer zwemmen omdat dit haram is volgens hem, omdat je dan blootgesteld wordt aan verleidingen. Ik zei: op straat, op werk overal zijn vrouwen en dus verleidingen. Het gaat erom dat je vrouwen als mens ziet en niet alleen maar als lustobject en dat je dit zelf in de hand hebt.
Door dit soort zaken nam ik wat meer afstand. Ook omdat door mijn ziekte al genoeg aan mijn hoofd heb. Hij zei dat onze relatie niets was omdat we nog niet samenwonen e.d. maar ik durfde deze stap niet te zetten, ik wilde eerst kijken hoe hij verder zou gaan mbt zijn geloof. Ook denk ik dat je een compromis moet sluiten, en naar mijn idee kwam het aanpassen meer van mijn kant. Vanwege alle fouten dingen die hij in zijn verleden heeft gedaan heeft hij zich nu helemaal vastgeklampt aan zijn geloof. Om de fouten uit het verleden goed te maken. Over zijn verleden praat hij nauwelijks, hij kropt alles op en krijgt daardoor woedebuien.
Nu heb ik iets ergs gedaan. Ik wist zijn hotmail wachtwoord en ben gaan kijken. Hij zoekt via internet contact met andere meiden. Hij heeft gereageerd op een contactadvertentie. Niet eens islamitische meiden, maar nederlandse meiden dus. Dat doet me pijn, omdat ik dacht dat zijn geloof zo belangrijk was. Ik voel me erg in de war en gekwetst. Net of zijn geloof een smoesje was om van mij af te komen. Ik weet het niet. Als een zwembad haram is, is telefoonnummers van meiden vragen ook haram lijkt me.
Ik heb niets gezegd dat ik in zijn mail heb gekeken maar ik heb hem gevraagd of hij gevoelens heeft voor een ander en of hij bezig is met andere meiden. Hij reageerde heel hard en zei: het is uit, we zijn vrienden, je hebt er niets over te zeggen. En natuurlijk heeft hij gelijk hierin. Maar omdat ik hoop had en de manier waarop hij met me omging, had ik dit niet verwacht. Hij werd boos en kwetstend en heeft me flink geraakt met zijn woorden. Ik ben weggegaan en de laatste week heeft hij gebeld en gesmst. Dat hij spijt heeft van hoe hij me heeft behandeld. Ik heb niet opgenomen en hem nog niet gesproken. Ben nu bezig met een brief naar hem. Gister kreeg ik een sms van hem: als je het zo wil. Ik ga me nu richten op mijn toekomst en studie. Ik laat je verder met rust. Dit is het laatste wat je van me zal horen. Het liefste ga ik naar hem toe en met hem praten. In het gesprek zondagavond vroeg ik nog of het goed kon komen. Hij zei: misschien wel, misschien niet. De toekomst moet dat uitwijzen. Tja, daar kan ik niets mee.
Ik voel me gekwetst, verraden en bedrogen. Ik weet even niet wat ik moet doen. Ik heb ook veel dingen verkeerd aangepakt. Onze relatie is vanaf het begin al moeilijk geweest. Gedoe met mijn ouders, ruzies thuis. Ik probeerde mijn studie te halen en knokte door. Daarna al ziek geworden maar ik kwakkelde de afgelopen jaren door. Ik reageerde veel op hem af, omdat hij het dichtste bij me stond. Maar hij is ook een moeilijk persoon die niet makkelijk over zijn gevoelens praat, terwijl ik een heel gevoelig typje ben.
lang verhaal
maar gewoon even wat advies nodig. Vriendinnen zeggen; je bent harstikke sterk dat je niet opneemt en niet reageert op smsjes, richt je eerst op jezelf op beter worden etc. Maar ik voel me op dit moment niet sterk. Denk ook omdat ik nu weer thuis woon, niet werk, heel ziek ben en ik was net begonnen bij de KLM als stewardess. Dus heel balen allemaal. Veel verdriet ook door mijn ziekte, moeilijk om te accepteren dat ik nu ziek ben. Pff ik ga nu eerst boer zoekt vrouw kijken haha.
zondag 10 februari 2008 om 21:28
Nou, misschien niet handig om in zijn hotmail te kijken, hoewel...nou weet je het maar....
Het klinkt niet als een heel leuke jongen, er zijn al veel problemen geweest, je hebt ME (denk aan jezelf!) en hij is gesloten qua karakter. Ook zijn er nog de nodige troubles over het geloof.
Ik zou er fijn mee stoppen en iemand zoeken die van nature al beter bij je past.
Het klinkt niet als een heel leuke jongen, er zijn al veel problemen geweest, je hebt ME (denk aan jezelf!) en hij is gesloten qua karakter. Ook zijn er nog de nodige troubles over het geloof.
Ik zou er fijn mee stoppen en iemand zoeken die van nature al beter bij je past.
zondag 10 februari 2008 om 22:18
zondag 10 februari 2008 om 23:14
This guy sounds like trouble. Kijk, als hij zijn religie oprecht zo beleefd, hoeft er geen probleem te zijn, maar uit die mail (die jij inderdaad niet had mogen tsjekken, dat dan weer niet) blijkt wel dat zijn geloofsbeleving nogal in zijn voordeel word uitgelegd. Persoonlijk ga ik zelfs zo ver dat ik uberhaupt geen relatie wil met iemand die religie erg belangrijk vind in zijn leven. Dit omdat de manier waarop met religie word omgegaan, mij al irriteerd en ik absoluut geen zin heb in een relatie met taboe's maar goed het gaat hier niet om religie alleen, het gaat om jouw relatie. Mijn mening is dat een relatie met iemand uit een andere cultuur best verrijkend *kan* zijn maar dat dit een groot zelfbewustzijn vereist. Uit hoe jouw vriend communiceert en het feit dat hij reageert met 'woedeaanvallen' naar jouw zeggen concludeer ik dat jouw (oh ex moet ik zeggen he) ex, niet over de innerlijke balans en het zelfbewuste gedrag beschikt dat een voorwaarde is om zo'n relatie (en eigenlijk iedere relatie, tenzij je het met veel moeilijkjes en compromissen ook wel wil doen) tot een succes te maken.
Ik denk ook niet dat het zin heeft er in te investeren. Dat hij een Marrokaan is, maakt op zichzelf niet uit, maar dat hij zélf zijn religie en cultuur misbruikt als smoes - om er vervolgens wel boos over te worden als anderen het als excuus gebruiken om hem niet te willen kennen - duid ook wel een beetje op een niet zo leuke mentaliteit. Enerzijds er niet op beoordeeld willen worden (er niet voor te gaan staan) en anderszijds het wel in te zetten als argument als dat zo uitkomt... nee. Dat gaat er niet in.
Gezien je gezondheid zou ik er inderdaad voor kiezen lekker voor jezelf te gaan. Het maakt een beetje de indruk alsof hij het wel mooi makkelijk vond dat je ouders hem niet wilden zien en dat hij nu zoiets heeft van damn, toch. Hoe jij hem beschrijft denk ik, ok, het is geen hele foute jongen. Maar daar word bij Marrokanen weird mee omgegaan. Aan de ene kant worden ze zwart gemaakt, en aan de andere kant zijn de verwachtingen daardoor ook laag. Beide vind ik onterecht, want iemand afkeuren op ras... pf, kortzichtig, maar lage verwachtigen, waarom? Ik vind ze gelijkwaardig, dus ik heb ook gelijkwaardige verwachtingen. Een Marrokaan die een studie doet, niet crimineel word en af en toe ook nog een beetje normaal doet, die is meteen een goede jongen, terwijl een Nederlander dan gewoon een student is, en mogelijk nog steeds een klootzak. Naja, dat vind ik dus raar. Ik vind iemand niet een goede jongen - alleen maar daarom, en als ik jou was, zou ik daar toch over na denken. Of dit wel de enige eisen zijn die je aan een partner, iemand waar je (een deel van?) je leven mee deelt. Voor jou. Los van wat Ella Vogelaar graag zou zien enzo.
Op mij maakt t geen geweldige indruk. Zelfs vrij cliché bevestigend als ik het zo mag zeggen. Ok hij doet een studie. Maar het uitbuiten van het door de media gehypte identiteitsprobleempje doet hij desondanks blijkbaar graag. Kortom, leuk als vriendschap, maar ik zou lekker verder gaan met leven, en zeker niet meer willen en nu vooral lekker rust nemen.
Ik denk ook niet dat het zin heeft er in te investeren. Dat hij een Marrokaan is, maakt op zichzelf niet uit, maar dat hij zélf zijn religie en cultuur misbruikt als smoes - om er vervolgens wel boos over te worden als anderen het als excuus gebruiken om hem niet te willen kennen - duid ook wel een beetje op een niet zo leuke mentaliteit. Enerzijds er niet op beoordeeld willen worden (er niet voor te gaan staan) en anderszijds het wel in te zetten als argument als dat zo uitkomt... nee. Dat gaat er niet in.
Gezien je gezondheid zou ik er inderdaad voor kiezen lekker voor jezelf te gaan. Het maakt een beetje de indruk alsof hij het wel mooi makkelijk vond dat je ouders hem niet wilden zien en dat hij nu zoiets heeft van damn, toch. Hoe jij hem beschrijft denk ik, ok, het is geen hele foute jongen. Maar daar word bij Marrokanen weird mee omgegaan. Aan de ene kant worden ze zwart gemaakt, en aan de andere kant zijn de verwachtingen daardoor ook laag. Beide vind ik onterecht, want iemand afkeuren op ras... pf, kortzichtig, maar lage verwachtigen, waarom? Ik vind ze gelijkwaardig, dus ik heb ook gelijkwaardige verwachtingen. Een Marrokaan die een studie doet, niet crimineel word en af en toe ook nog een beetje normaal doet, die is meteen een goede jongen, terwijl een Nederlander dan gewoon een student is, en mogelijk nog steeds een klootzak. Naja, dat vind ik dus raar. Ik vind iemand niet een goede jongen - alleen maar daarom, en als ik jou was, zou ik daar toch over na denken. Of dit wel de enige eisen zijn die je aan een partner, iemand waar je (een deel van?) je leven mee deelt. Voor jou. Los van wat Ella Vogelaar graag zou zien enzo.
Op mij maakt t geen geweldige indruk. Zelfs vrij cliché bevestigend als ik het zo mag zeggen. Ok hij doet een studie. Maar het uitbuiten van het door de media gehypte identiteitsprobleempje doet hij desondanks blijkbaar graag. Kortom, leuk als vriendschap, maar ik zou lekker verder gaan met leven, en zeker niet meer willen en nu vooral lekker rust nemen.
zondag 10 februari 2008 om 23:32
Je slaat in je antwoorden zelf koppen met spijkers : zwembad haram maar nummers van meiden niet?Ik kan je hier kort en bondig op antwoorden : hij gebruikt zijn geloof ten pas en ten onpas als een stok om mee te slaan want als hij uberhaupt zo gelovig was dan was hij nooit aan een relatie buiten zijn geloof begonnen he.
