(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Mlous: zie je -terugkijkend- hoe je gegroeid bent in hoe je tegen die exrelatie (en daarmee jezelf) aankijkt?! Dit toont maar weer eens aan hoe gevoelens in ontwikkeling zijn als je er eenmaal fysiek en emotioneel afstand van hebt!

Gevoelens zijn geen vaststaand en onveranderlijk iets, (wat je denkt als je er middenin zit), Evt wanhoop van het begin is vaak meer om het afscheid van wat het je bracht aan positiefs, het bij iemand horen, tegenover het vooruitzicht er (weer, minstens voorlopig een tijd) alleen voor te staan.
Het gehechte deel, dat zich herinnert hoe het was als het fijn was, dat je ook dát moet opgeven, omdat het negatieve zwaarder ging wegen.

Jouw ontwikkeling is een prachtig voorbeeld van dat proces voor anderen die daar nu voor staan, vooral vanwege je initiatieven om een heel andere richting in te slaan waarbij je het alleenzijn niet uit de weg bent gegaan, niet bang voor was, maar juist hebt omarmd, en ontdekt hoe vrij en happy je je gevoeld hebt met jezelf afgelopen tijd.

Bij Nicci zie ik een soortgelijke omslag gaande nu, en elke "overwinning" (op dat eerst nog afhankelijker gevoel dat je diegene niet (en zeker niet wanhopig) nodig hebt) stimuleert tot je krachtiger voelen, zelfverzekerder dat het een fase was waar je doorheen komt en nog steeds overeind staat!

Neem rustig de tijd om uit te vinden welke richting je qua werk op wilt, ik snap dat dat zelfverzekerde, onafhankelijke, vrije gevoel zich op dit zakelijke vlak ook doorzet, maar er is geen haast bij. Ook hier is het een kwestie van goed voorbereid zijn, nog meer dan op je reis, en niet impulsief in het diepe te springen. Zorgvuldig afwegen dus, ook dit kun je zien als een ontdekkingsreis.

Pauwenveer: goed idee om het te koppelen aan een middagje spa/welzijn!
Zo kun je eea laten bezinken en wordt het een dag helemaal in het teken van jezelf gunnen, want ook een coach is jezelf (tijd/ focus/aandacht) gunnen: volle aandacht voor innerlijk en uiterlijk!

Had ik geweten dat het afgelopen dagen lekker weer bleef (itt wat voorspeld was), dan was ik pas dinsdagavond naar huis gegaan, denk ik.

Ik was van plan igg gisteren dan voor een paar dagen terug naar hutje te gaan, ware het niet dat ik vanaf 4 uur 's nachts klaarwakker lag en na een uur woelen maar ben opgestaan (volle maan recht op mijn slaapkamer?!) en 2 uur later teruggedoken ben, waarna ik dwars door de wekker heen geslapen ben.

Dat gebeurt mij nooit! Het is zo'n hard en langdurig repeterend irritant geluid (mobieltje), maar ik lag blijkbaar heel diep in slaap te dromen.
Baalde dat ik zo laat wakker werd.

Toch was het ergens goed voor: beste vriendin vroeg naar mijn plannen. Had haar weken niet gezien en weinig contact, omdat ze zo vreselijk druk was (en het beetje vrije tijd met haar lover doorbracht). Dus plan omgegooid en kwam ze hierheen, samen de middag en avond doorgebracht , nog lekker buiten gezeten en ze tracteerde me op een hapje eten.

Dat laatste heb ik moeite mee, zelf nam en neemt ze niks, 0,0 aan van wie dan ook, maar als ze zoiets voorstelt is ze daar niet vanaf te brengen, wordt ruzie zelfs als je dat afslaat (wat ze zelf dus omgekeerd stellig wel zou doen)..
Ik weet wel zeker denk dat schuldgevoel haar drijft tot zoiets en dat is nergens voor nodig imo.

Okay, ze reageerde minimaal op berichtjes (en dat is al niks voor haar, die normaliter vastgeklonken is aan haar mobiel), is zo iemand die altijd snel reageert en dat ook van anderen verwacht, al weet ze dat ik daar anders over denk.
Zij is altijd uiterst attent, iemand die verjaardagen van iedereen en andere bijzondere dingen onthoudt en de 1e die dan iets stuurt.

Nu was het vrijwel andersom, ik die haar succes wenste met een sollicitatie en dergelijke, en weinig tot niks op terug hoorde.
Ik ken meer mensen die zich schuldig gaan voelen als ze anderen "verwaarlozen" en ik denk dat ze vooral opgelucht was dat ik niet boos of teleurgesteld was, maar haar voorstel aannam en mijn plannen omgooide om gezellig bij te kletsen (nu het haar uitkwam, zeg maar, zo voelt zij dat en heeft ze zelf een hekel aan als iemand anders alleen wil afspreken zoals het diegene uitkomt).

En ik vond het ook bepaald niet leuk, al die weken, maar ik ben gewoon geen verwijtend of claimerig type, heb begrip voor hoe druk en vermoeiend het voor haar was met nieuwe baan enzo na haar eerdere burnout en bovendien ga ik intussen ook gewoon zoals altijd mijn eigen gangetje.

Grappig, want 2 jaar terug in lockdowns en coronamaatregelperiode wist ik niet hoe ik de behoefte van sommige anderen (mijn zus, deze beste vriendin en exlover) aan (dagelijks veel en lang) contact moest afkappen. Ik moest toen nog soort van me excuseren voor mijn behoefte aan "me-time" en was toen ook veel bij hutje, en vond het (behalve als het zwembad dicht was) daar veel minder erg (dan anderen) om aafgezonderd te zijn, had die rust ook nodig om tot mezelf te komen.

Zo ook vorig jaar nog, na onenigheid met zus toen ik wilde (en moest) stoppen met onze samenwerking. Toen was ik zelf ook soort van burnout (of bore out) en helpt dan niet om fysiek ook niet in orde te zijn (toen wist ik nog niet wat ik mankeerde, en bij hutje ging het altijd stukken beter, net zoals nu).

Hahaha, in die zin kan het "kijk uit wat je wenst, soms komt het nog uit ook" om de hoek komen: alledrie hebben meer eigen leven opgepakt en mij minder "nodig" (en dat is alleen maar goed).

Inmiddels dus een overdosis "me-time" verder ligt dat wel anders, en hecht ik relatief meer aan mijn contacten, zij het dat ik meer stilsta bij de kwaliteit ervan, want met de kwantiteit is niks mis, gezelschap genoeg wat ik kan opzoeken.
Ik spendeer nog altijd face to face meer tijd met mensen aan wie ik minder gehecht ben, omdat de meest close geliefden verder weg zijn (en meer telefonisch contact mee heb, maar niet vaak hun nabijheid, dochter ver weg zit oa).

En zo is het vaak: wie téveel werkt heeft (of sleur daarin) vaak behoefte aan (een pauze, een tijd of dagje) minder, wie niet werkt juist aan meer, hebben stellen/gezinnen vaak behoefte aan wat meer vrijheid en alleenzijn en singles juist aan minder vrijheid en alleenzijn, enz.

Het is de middenweg die mij ideaal lijkt, niet de uitersten van de volle siamese relatie óf helemaal geen relatie, niet een overvolle werkweek óf de volle vrijheid van geen werk, óf een (te) drukke sociale agenda óf helemaal niet/ te weinig.

Vriendin snakte en snakt juist naar een vrije dag helemaal voor zichzelf (werkt een dag minder als werknemer, maar werkt dan voor zichzelf en dan ook bomvol klanten) en wil erg graag een volledige relatie, maar 'moet het doen" met latten met maar een paar vaste dagen pw en vakanties samen en klaagt dat het (na een jaar samen) nergens naartoe gaat, en voelt voor haar als een FWB ipv geliefden.
(ik zou dat juist ideaal vinden, snap hem wel daarin).

Ik denk dat ontevredenheid vaak ligt in (teleurgesteld in) verwachtingen, en ook al is het goed om te streven naar wat je ideaal lijkt, kan een te hoge standaard onnodig leiden tot het niet/nooit gelukkig voelen (zolang je dat niet hébt, daar niet bent, een verwachting tot voorwaarde verworden is: pas dán zal ik happy zijn), dus schuif je dat -als mogelijkheid- voor je uit en sluit je het voor jezelf uit in het nu.

Anyway, ik ga opschieten en naar hutje terug voor een paar dagen!
Laters!

T-rex, welkom hier!
Tja, ik denk dat je te snel wilt, je doet al veel, maar er is niet eoa formule die dat soort leegte (of “fake”, zoals jij het noemt, dat het allemaal zo onbelangrijk lijkt omdat je liever zou focussen op hem) zou opvullen, laat staan op eigen kracht vervullen mét een geluksgevoel erbij.

Wat ik vooral zie is dat je vanalles doet wat juist afleidt van jezelf.
Je agenda zo vol mogelijk plannen doe je waarschijnlijk om jezelf af te leiden van aan hem denken?
Het leidt je denk ik ook af van echt in contact staan met jezelf, omdat je eigen gedachten en gevoelens nog draaien om hoop en verlangen, en zolang je dat hebt ben je (nog) niet toe aan acceptatie dat het uit is en verwerking van dat verlies. Dus nog geen ruimte voor het voelen van verdriet en teleurstelling?

Het helpt imo niet om zsm “positieve dingen” te willen die in de plaats moeten komen voor het gemis en de leegte, om er dus meteen een positieve draai aan te willen geven en jezelf als doel te stellen om (eerst) gelukkig met jezelf te (moeten) worden.

Is ook een uitvloeisel van tegenwoordig van het idee dat alles “maakbaar” is, dus ook maakbaar is hoe je in je vel zit (of “hoort te zitten”).

En ergens denk ik dat het veelal een vrouwendingetje is om een relatie zoveel toe te kennen dat al het andere er eigenlijk niet meer toe doet, zoals je eigen ontwikkeling en bezigheden, vaak zie je ook dat eigen sociale leven eronder lijdt, je vriendschappen met je vriendinnen, enz , als je liefde, hem en de relatie zo boven alles belangrijk bent gaan vinden.

Het komt een beetje op mij over alsof je niet mág voelen van jezelf wat je voelt, en vooral geen “negatieve”gevoelens?
Imo is het doorvoelen en verwerken van juist “negatieve” gevoelens de beste manier om die als het ware “op te ruimen”, een plek te geven, en daardoor komt vanzelf ruimte voor nieuw, voor echte positiviteit (ipv het “nep”positieve, wat jij als “fake” bestempelt: het is hét verschil tussen (je) “positief zijn/ voelen” en positief doen”.

Ik kan je aanraden om meer tijd en aandacht aan je eigen ware gevoelens te besteden. Dus niet alleen die van hoop en verlangen “voeden” en de verdrietige en afgewezen, teleurgestelde gevoelens onderdrukken.
Dat gaat niet werken!

Dat boek is al een begin, als het je aanzet om inzicht te krijgen in de situatie en waarom je zo op hem gefocust was/ bent.

Verder vind ik altijd het boek “Verslaafd aan liefde” van Jan Geurts heel verhelderend, zeker als je de neiging hebt om alle liefdesgevoelens die je in je hebt focust op een ander, dus buiten jezelf. En andersom afhankelijk bent van die ander (of diens bevestiging en uitingen) om liefde voor jezelf te (kunnen) voelen.

Al die dingen die je al goed doet zijn eigenlijk gericht op eigenwaarde, op zelfvertrouwen dat je ontleent aan wat je als persoon doét en presteert, wat je als het ware “voorstelt” in het leven/ de samenleving, in allerlei rollen die je daarin vervult, en niet zozeer op eigenliefde voelen.

Hij legt dat heel goed uit, vind ik, dat is allemaal ook belangrijk, als zijnde al je manieren om je (positieve) eigenwaarde aan te ontlenen.
Dit tegenover een laag van “negatieve overtuigingen” over jezelf (bijv ik stel niks voor, ik ben tot last, ik verdien geen liefde, ik word niet gezien, ik ben slecht/ waardeloos) enz (wat in die laag zit is voor iedereen anders).

Onder die lagen zit je kern (van liefde) en die ligt als het ware onder die lagen van positieve en negatieve overtuigingen over jezelf.
ALs je daar meer inzicht in krijgt (en waar en waarom die zijn ontstaan, wat er aan opvoeding en gedurende je leven verzamelde positieve en negatieve overtuigingen leidt dat tot meer zelfkennis.

En dat helpt weer in jezelf begrijpen waarom je nu bent wie je bent en wat je zou willen met en voor jezelf vanaf nu, wat je belemmert om volledig jezelf te zijn, wat je aan jezelf wilt ontwikkelen en wat juist meer wil loslaten.

Diep verdriet willen de meeste mensen liever vermijden, dat is een natuurlijke beschermingsreactie van de mens, pijn is niet iets wat je graag en vrijwillig zou opzoeken. Toch kan juist diep verdriet je een ingang bieden “naar binnen”.

Gelukkig zijn, met jezelf danwel met (ook) een geliefde, kan je wel ten doel stellen, maar is imo niet iets wat je op enig moment kunt bereiken, als een soort prestatie, en zeker niet als een constante factor, dat je daarna voor altijd zo blijft als je dat eenmaal gevonden zou hebben.

Het is een levenslang proces, want er komen en gaan altijd nieuwe positieve en negatieve ervaringen, om mee om (of aan de slag) te gaan en ook weer verwerkt moeten worden. Dingen zullen altijd veranderen, zo ook de liefde voor en van een partner zal niet constant blijven, de wereld en de mensen en omstandigheden om je heen zullen veranderen, dus het is een levenslang proces.

En eigenlijk ook dé ultieme uitdaging aan jezelf en je leven: alles wat je meemaakt, doet, in jezelf graaft en ontdekt, alles waar je een beroep op doet bij jezelf draagt bij aan je levenservaring.
Het bewust zijn daarvan, oa door daar echt naar te kijken onder de oppervlakte, dat kost tijd en aandacht voor jezelf, voor wat er in je omgaat maar ook hoe je verleden je tot nu toe heeft gevormd

Sommige skills van jezelf heb je nu bijv al in je, maar nog niet ontdekt omdat je die niet “gewekt” hebt, nooit een beroep op gedaan had,
Als je bijv nooit verdriet toeliet heb je niet geleerd dat je jezelf kunt troosten, dat het bevrijdend kan zijn, dat daar bemoedigende stofjes uit kunnen voortkomen en juist kracht uit kan voortvloeien.

Juist jezelf niet (langer) proberen te ontlopen of alsmaar afleiden/ onderdrukken maakt van leegte (die je niet wil voelen) ruimte.
Het ontlopen van “negatieve” gevoelens vertel je jezelf eigenlijk mee dat dat iets is om angstig voor te moeten zijn, dat je daar een reden voor hebt.
Als je ze toelaat verdwijnt die angst vaak, omdat je dan wéét wat het is dat je te verwerken hebt, ipv dat het vaag blijft zolang je het op afstand houdt.

Nog een nadeel van afleiding/ verzachten/ volplannen enzo is dat dat niet kán, dus dat je dan de kans loopt dat het op onverwachte momenten toeslaat.
Als je er nu en dan bij stilstaat (dus niet je helemaal laten óvernenem daardoor, maar er bewust op gezette tijden stilstaan en voor gaan zitten, tijd voor nemen, zorgt ervoor dat het geen aandacht gaat opeisen (want alles wat je onderdrukt zal er vroeg of laat voor zorgen dát het “gezien” wordt).

Het (ongemerkt) onderdrukken van “ongewenste” gevoelens lukt dus nooit helemaal, omdat je je simpelweg niet alsmaar kan afleiden, het kost energie, te vergelijken met een opblaasbal die je onder water probeert te houden. Op enig moment zul je verslappen en dan komt zo’n bal explosief naar de oppervlakte.
(Dat gebeurt bijv bij een burnout, bij alsmaar doorgaan en doorgaan, en signalen missen of negeren, alsmaar positief moeten zijn van jezelf, niet zeuren maar doorgaan).

Ook een aanrader vind ik het boek “Ongetemd leven”.
In die zin dat boeken nooit in de plaats van voelen kunnen volstaan, maar je wel kunnen aanzetten tot stilstaan hoe jij ergens over denkt/voelt en inspirerend kunnen zijn, ander perspectief op eea kunnen geven.

Dus het is aan te raden om wél de diepte in te gaan, je te verdiepen in je eigen dieptes dus, en niet bang te zijn voor die “modderlagen” die donker of “leeg” lijken binnenin, want als je die helder krijgt (jezelf als het ware “opschoont”) kom je juist bij die kern van liefde en eigenliefde uit (die je dan dus kunt zien)..

Mlous, val jezelf niet af met een oordeel als “onvolwassen” reactie op je kattenoppas en dat je emotioneel niet volwassen zou zijn.

Misschien komt een minder emotioneel beladen reactie beter aan bij de ander, omdat diegene dan niet de neiging krijgt om defensief te reageren (zich te vergoelijken of rechtvaardigen), maar menselijk is het wel dat je er emotioneel van werd, het is wel je kat, een levend en afhankelijk en door jou geliefd diertje, dat al het nodige mankeert. En jij wou zorgeloos weg kunnen en ervoor zorgen dat je kat in goede handen was, en om dan te ontdekken dat daar nogal wat aan schortte is gewoon niet okay!

Wat zou je dan zelf wél een volwassen reactie of oplossing hebben gevonden, als je niet zo emotioneel had gereageerd?
Misschien is dat iets wat je je iig kunt voorstellen hoe volgende keer te willen reageren en dat van jezelf mag en kunt oefenen?
Net als andere dingen komt dat niet vanzelf op een bepaalde leeftijd ineens, maar moet je net als andere vaardigheden dat leren en oefenen als je van nature niet zo assertief bent en je er snel met volle emotie op reageert.

Wat ook kan helpen is niet direct tegen diegene reageren, dus niet op het moment dat je vanuit je “eerste primitieve reactie” kort door de bocht losgaat, zonder dat je verstand de kans heeft gezien erover na te denken.
Als je gekalmeerd bent kan je pas weer denken en afwegen, en bepalen hoe je dat aanpakt en uit naar diegene.

Die heftige emoties laten zakken dus, maar dat kan of lukt niet altijd, als je meteen moet reageren.
Juist bij heftige emoties of als je langere tijd iets binnenhoudt is de kans op exploderen groot.
(Ik had dat vorig jaar met mijn zus bijv, en ik explodeer zelden, maar had veel te lang bepaalde dingen die me dwars zaten en ik mijn mond over gehouden had, binnengehouden, en maar moest aanhoren en aanhoren zonder mezelf oprecht te uiten, dan krijg je dat.. en daar was zij, maar ook ikzelf nog lang van van de kaart ook. Lesje om voortaan niet dingen zodanig op te kroppen dat het niet meer in te houden is, maar veel eerder (zonder dat de emoties (woede, ergernis enz) zijn opgelopen en je dus nog rationeel en zonder lading kunt communiceren iets aan de orde stellen.

In dit geval werd jij hiermee ineens geconfronteerd bij thuiskomst en nogal logisch dat je daar emotioneel op reageerde.
Je kunt het later misschien alsnog redelijker bespreken of uitpraten met diegene, als het eenmaal bezonken is bij jou?
Bij mij gaat die lading er deels vanaf als ik het (meermaals) opschrijf en/of een flink potje om heb kunnen huilen.

Verder snap ik heel goed dat na al die vrijheid en rust van wéken met vooral alleen maar jezelf aan je hoofd hebben het nogal op je af komt, dat als je dan eenmaal weer thuis en aan het werk bent (en alle andere dingen die thuis weer “moeten”) nogal zwaar op je dak valt.

Je bent niet de enige die na een vakantie en echt ff helemaal los van dat dagelijkse hectische leven grote moeite heeft om dat zorgeloze vanaktiegevoel vast te houden, terwijl je meteen weer (of na een week alweer) in die patronen komt, waar je juist aan ontsnapt was (en dat zo bevrijdend was).

Eigenlijk veelzeggend, dat er zoveel mensen weerstand voelen om weer naar de hectiek en belasting van het “normale” werkende leven terug te keren, als je je eenmaal bewust bent geworden van hoe je bent als je daar een tijdje “uit” bent geweest.

En toch wennen mensen daar na een paar weken ook weer aan, wordt het voor je het weet weer normaal, tot de volgende vakantie.
Het is denk ik juist een goed teken, die weerstand die je nu voelt, omdat het je zal aanzetten om toch iets zodanig te gaan veranderen door het jaar heen in je bestaan, waardoor je dat zorgeloze iig deels kunt integreren in je normale bestaande leven.

Dus vooral blijven zoeken naar mogelijkheden waardoor je bepaalde dingen die “moeten” kunt skippen of op een andere manier beter in balans kunt brengen dan je tot nu toe deed.
Misschien betekent dat een extra terugtrekplek, misschien een heel andere woning of omgeving zoeken, je vrije tijd anders indelen/ afbakenen, whatever een oplossing kan zijn voor die overprikkeling.

Als zzp-er heb je vaak juist meer te maken met dat werk- en vrije tijd door elkaar heen lopen, waardoor het juist moeilijker kan worden om dat te scheiden.
(Het hoeft niet fijner, maar kan wel makkelijker zijn om vastomlijnd werk en werktijden te hebben en de deur kunnen dichtdoen achter je, soms is de vrijheid om zelf in te delen lastig als je geen planner bent en de neiging hebt om (vervelende) taken uit te stellen bijv).

Ik had de mazzel dat mijn zus administratief goed was en daar ook lol in had, heel gedisciplineerd in was en geen moeite had om mensen op iets aan te spreken of af te dingen. En ik weer in dingen waar zij tegenop zag goed was en mijn hand niet voor omdraaide.
Dat leidt ook tot gemakzucht trouwens, want zo hoefde ik dat ook niet te leren en zo gaat het met meer dingen.

Dat vond ik oa zo fijn aan dat boekje “Coach jezelf naar succes”, die dat heel anders benaderde: 1 van haar tips was om vanalles waar je niet goed in bent en veel energie kost om zelf te doen of te leren uit te besteden. Ipv jezelf mee om de oren te slaan (dat je dat zou moeten of horen zelf te kunnen/doen) dat je het uitstelt, of maar helemaal niet doet, laks in bent en intussen schuldig over voelt of schaamt (wat allemaal loze energie is), die tijd besteden (en je geld verdienen met) waar je wel goed in bent en wat je niet wil aan een ander overlaten (accountant, hulp in de huishouding, een vriendin die dat juist leuk vindt om bij te helpen enz).

De meest succesvolle mensen doen niet alles zelf, die maken handig gebruik van anderen en houden hun energie voor waar ze wel goed in zijn en leuk vinden om te doen…
Daar zit wat in, zeker als het anders blijft liggen en je je eraan ergert (of aan jezelf).

Zij maakt onderscheid in wat “eigenlijk zou moeten” (en wat echt moet), en veel van wat “eigenlijk zou moeten” kun je soms idd best skippen (moet het van jezelf of voor de buitenwereld bijv) of uitbesteden.
Voorbeelden als kapotte kleding repareren (zelf of kleermaker?) of wegdoen?
Kost allemaal energie als je je blijft ergeren eraan en toch blijft liggen, dan houd je in je hoofd een lijstje vast van “wat eigenlijk moet” en zij stelt oa voor daarvan een hele lijst op te schrijven en elke dag daar iets van die items aan te pakken of weg te doen.

Ik heb ook zo’n lijstje, vooral thuis dus, wat afgelopen jaren is blijven liggen en ik normaliter zelf zou doen (als ik fysiek daartoe in staat was geweest) en wat zich heeft opgehoopt. Wellicht daarom dat ik vaak zo opzie tegen naar huis gaan als ik bij hutje ben. Hier word ik daar niet dagelijks mee geconfronteerd (bijv dat mijn huis nodig een verfbeurt kan gebruiken, wat ik altijd zelf deed), de verf en benodigdheden heb ik al in huis.
Ik kan het nu niet zelf, maar het zijn dit soort dingen die je ongemerkt energie kosten om te negeren (als er geen andere oplossing is) of te tolereren.

Ik ben iemand die hooguit betaalde hulp zou inroepen, maar dat gaat nu ff qua budget niet, er zijn misschien andere oplossingen mogelijk en anders “parkeren” tot er later een oplossing voor komt.
Soms dient zich later vanzelf iets aan, het is niet altijd iets “slechts” om iets vooruit te schuiven dus, of te aarzelen, want sommige dingen moeten groeien en hebben gewoon tijd nodig om vorm te krijgen.

Het gekke is dat soms een oplossing zich aandient, zo heeft mijn fiets hier een lekke band sinds vorige week en dat liep heel langzaam leeg, dus heb ik een fietspomp in de auto gelegd als ik ga parkeren en de fiets ophaalde. Dan helemaal oppompen (en de pomp mee op de fiets) zodat ik die dag kon fietsen (volgende dag pas leeg en weer oppompen enz).

Nu na t weekend hier weer terug is het verergerd en ik had bandenplaksetje, nieuwe binnenband gekocht gisteren en pomp bij me toen ik me bij het groepje op het plein voegde, zij zagen dat ook. En bood een vriend aan om het voor me te doen (had ie vorige week al aangeboden, vond mij maar eigenwijs).

Ik wil net als jij niet om alles anderen te hulp vragen (behalve als het niet anders kan), maar is het eigenlijk niet zo dat soms iets zich spontaan aandient?!
Waarom zou ik hulp afslaan als die ander er zijn hand niet voor omdraait en graag voor me doet?

Ik heb net als jij zoiets van “dat moet ik toch zelf kunnen?” (Ik heb het ooit geleerd in middelbare schooltijd, dus ik kán het wel).. Hooguit dat het te zwaar is voor me nu, maar net als met dat grasmaaien en onkruid eruit trekken wil ik geen (onnodig) beroep doen op anderen wat ik zelf ook kan, als ik toch al weinig omhanden heb.
Voelt dan lui of laks.
Dat was anders toen bijv vlak na operatie buurman mijn gras bijhield, als vriendendienst.

Toch voel ik me dan geroepen om daar iets tegenover te stellen, zo heb ik degene die voor de katten (eten en kattenbak) zorgde afgelopen weekend een kratje bier en doosje bonbons gegeven als dank.
En als deze vriend idd die band gaat verwisselen voor me zal ik dat ook met een kleinigheid belonen, ook al wordt dat niet verwacht.

Ik weet dat je soms gewoon hulp mág aanvaarden, zeker als het aangeboden wordt, maar ook om mag vragen, en dat dat niet altijd op een weegschaal hoeft.
Je hoeft geen”alleskunner” te zijn dus of alles zelf te doen.
(En dat geldt dus ook voor mij!)

Nicci, wat mooi gezegd: dat je steeds weer die kracht vindt om met tegenslagen om te gaan!

Lief dat je met je zoon bent meegegaan ook, het geeft ook niet dat je daar emoties bij toont, is menselijk he.
Hopelijk komt je zoon steeds beter in zijn vel oa door zijn nieuwe woning.

Ik ben trouwens niet thuis hoor, ben gisteren terug naar hutje gegaan.
Had alleen spijt dat ik niet gewoon tot en met nu gebleven was, (was vorige week donderdag naar huis gegaan omdat het slecht weer zou worden, maar het werd helemaal geen slecht weer!).

Had ik het geweten dat het juist van donderdag tot nu zulk mooi weer was en nu juist minder wordt dan had ik die dagen liever hier doorgebracht.
(Zoveel mogelijk hier, met tuin en groen en rust, zwemmen en gezelligheid).

Hier breekt alsnog de zon door, is zon en wolken, graadje of 23 dus niks te klagen, ik vind het wel lekker zo!
En ook als het volgende week 18 graden en zon is kan je nog lekker buiten zitten (uit de wind) in je tuin, Nicci!
Beetje nazomeren als het ff meezit!

Het is toch nog zonnig geworden hier! Ben heel blij

Heb geprobeerd de band te plakken, maar kon geen enkel gaatje ontdekken, dus heb het voorwiel eraf gehaald en nieuwe binnenband erin gedaan en - ff afkloppen en afwachten- volgens mij is het gelukt

pauwenveer: veel succes vandaag! En maak er een lekker middagje van voor jezelf!
Ik hoop dat die regen uitblijft vandaag en dat het straks opentrekt, zoals gisteren.

Het gesprek van vandaag zal vooral orienterend zijn , kennismaken en eea in kaart brengen, fijn dat het in gang is gezet want het betekent sowieso onverdeelde tijd en aandacht voor jezelf en zal je goed doen!

Mlous, net als Pauwenveer is mijn zoon gediagnostiseerd met AD(H)D, en ahv de vragenlijsten en gesprek met die psych ging -net als bij haar- bij mij ook een lichtje branden..

Ik vertoon daar ook veel trekjes van, zij het de ADD-versie, (druk in je hoofd met name), maar dat onderscheid wordt tegenwoordig niet meer zo gemaakt heb ik begrepen.

Ik ben ook zeker niet van de etiketjes, dus ben dat voor mezelf niet gaan laten vaststellen. Het enige voordeel ervan vind ik, zoals Pauwenveer ook aangeeft, dat je een verklaring hebt voor bepaalde dingen waar je jezelf voorheen de “schuld” van gaf of niet begreep waarom/ waarin je “anders” bent of wellicht alleen al vatbaarder/ gevoeliger voor dan “normaal”/ gemiddeld.

Niet zozeer als excuus of rechtvaardiging, wel verklaring, oa in (prikkel)verwerking, (bij mij) een gebrek aan organisatietalent, chaotisch zijn, overzicht bewaren, niet kunnen multitasken, afhaken/weerstand/ verveling bij routinetaken, enz.
Ik waak ervoor om het als negatieve afwijking te beschouwen, er zitten ook creatieve en voordelige kanten aan, ook heel snel kunnen denken, verbanden zien en conceptueel denken, hyperfocus (bij interesse) bijv. En gaat vaak gepaard of heeft een overlap met een bepaalde sensitiviteit (zowel positief in de vorm van dingen oppikken die anderen niet zien bijv als negatief als je bijv via allerlei zintuigen teveel informatie of prikkels krijgt, mensen die heel slecht geluiden verdragen bijv.
Als je dat laatste als voorbeeld weet, is werken in een kantoortuin geen aanrader, terwijl anderen daar geen enkele moeite mee hebben, en zo kun je rekening houden met wat wel en niet het beste werkt voor je.

Mijn huisarts (die ik niet eens vaak zie) beaamde mijn vermoeden al zonder diagnose, haha, die vond het heel aannemelijk, voor zover ze mij “kent” dan, he.
Ze zei dat ik op mijn leeftijd zelf al manieren en strategieen had geleerd om ermee om te gaan. (Dat wil overigens niet zeggen dat dat de beste manieren zijn).

Het voordeel van een “etiketje” is dat áls je vastloopt en eea wil aanpakken met een professional, dat veel gerichter kan dan zonder etiketje.

Zo doe ik dingen het liefst gedoseerd 1 voor 1, en dat is sowieso iets wat in zwang is gekomen met Mindfulness wat voor iedereen wordt aangeraden, en je overal leest om burnouts te voorkomen of vanaf te komen.
Oa daarom zul je mij niet als ik bezig of in gezelschap ben of geconcentreerd iets doe aan een mobieltje gekleefd zien, vind ik uitermate storend, en wil ik ook geen headset in de auto om te kunnen rijden én bellen (muziek aan in de auto kan ik dan weer wel en rijden en kletsen met iemand naast me ook).

Wat het mij oa heeft opgeleverd is dat ik veel minder projecteer van wat voor mij geldt of goed is, dat dat voor iedereen goed zou zijn.
Ik ken mensen die prima gedijen bij multitasken en zelfs wellicht nodig hebben om optimaal te presteren, terwijl bij mij teveel tegelijk aan mijn hoofd mij stillegt of minstens belemmert.

Aan de andere kant is een zeer gestructureerd of routinematig leven voor mij een gruwel, terwijl anderen dan wellicht rust vinden en beter presteren.
Vrijheid vind ik ook erg belangrijk, de regie over eigen agenda lijkt heerlijk, maar zelf daarin structuur en en goed ritme aanbrengen vind ik lastig.
Vroegah was ik een deadlinewerker, ik ben dan “scherper” en efficienter, zo ben ik ooit door (imo saaie materie van mijn) studie gekomen, en later in sommige banen ook, maar heb dat inmiddels afgeleerd omdat er lastiminute vanalles tussen kan komen en dat gestress wil ik zelf niet meer.

Met die foodtruck probeerde ik het voorbereidende werk (buiten op lokatie werken om) te doseren ahv de weersverwachting, zodat ik toch naar hutje kon (liefst bij lekker weer) en ook vrije tijd te verdelen over div close geliefden (als ik met mensen ben krijgen ze de volle aandacht, zonder mobieltje erbij en zonder andere dingen intussen te doen).
Ik kwam regelmatig in de knel als teveel dingen of mensen tegelijk mijn aandacht vroegen, of bleef er dan geen me-time over.

Sowieso die behoefte aan me-time heb ik zo vaak moeten uitleggen aan mensen die dat niet hebben/ kennen en die snappen dat nog steeds niet.
Eea heeft te maken met nformatie- en prikkelverwerking, ik “moet” na bepaalde aktiviteiten (bijv met veel anderen of drukte/hectiek) altijd “bijkomen” (met mezelf kunnen zijn, ff “chillen”).

Nu al veel te lang te weinig uitdaging en overmatig veel routine, ben sinds de coronatijd en mijn fysieke gesteldheid veel teveel aangewezen geweest op routines en mezelf “vermaken” en ik raakte daar “bore out” van.
Kan nog steeds niet begrijpen dat anderen daar geen last van lijken te hebben, ik heb denk ik te weinig geduld voor random vermaak, ik snap dat alleen als dat is náást werk of andere bezigheden waar je op eoa manier een uitdaging (fysiek danwel mentaal of beide) en echt voldoening in hebt.

En ik zal niet snel iemand narcist oid noemen, wel kan het handig zijn om trekjes ergens van te herkennen (in bepaalde mate hebben we allemaal ergens trekjes van), zodat je daar rekening mee kunt houden.

Manipulatie is er daar 1 van, als je dat herkent kun je je daartegen wapenen of verweren of bijv niet op jezelf betrekken wat bij die ander zijn karakter/ persoonlijkheid hoort , dus al in diegene aanwezig is en niet door jou(w gedrag) veroorzaakt wordt

Trekjes kunnen iets in perspectief plaatsen, maar ook inzicht geven waarom je zelf op een bepaalde manier in de ban van iemand komt, gevoelig voor bent of reageert op bepaalde eigenschappen/ gedrag van de ander, waarom het eoa effect op jou heeft (en hoe je daar evt anders op kunt reageren).

Verklaren waarom iemand is/doet zoals hij is/doet is niet om het te rechtvaardigen of als excuus, maar kan helpen begrijpen dus.
Waarom zou iemand als “gewoon een eikel of rotzak” bestempelen “beter” zijn?
Hoeft geen hokje te zijn, en begrijpen dat iets uit iemands nare jeugd kan voortkomen betekent dan zeker ook niet dat je het dan maar zou moeten pikken, omdat diegene er zelf toch ook “niks aan kan doen”.

Je kunt dan beter je afvragen waarom je in bepaalde gevallen (en in welke) je je liet/ laat manipuleren, zodat je zelf daar beter tegen bestand raakt, eerder herkent in de toekomst, ipv wat sommigen doen, denken dat ze zelf niet geschikt zijn voor een relatie, terwijl ze met een andere partner met een andere persoonlijkheid en achtergrond bij gelijke omstandigheden dit soort dingen niet zouden ervaren.

Dus vaak is het niet om eoa stempeltje te doen, maar kun je wel degelijk iets hebben aan herkennen van bepaalde trekjes bij jezelf of bij een ander, om te bepalen hoe je daar zelf in staat en of dat wel bij je past, of in hoeverre je je eraan aanpast of koste wat het kost passend wil maken .

NIet alleen bij partners maar ook bijv wat voor soort werk bij je past wat voor woonomgeving, sport, bezigheden in vrije tijd is het handig als je jezelf kent (ipv te willen zijn zoals “iedereen” of wat “normaal” wordt gevonden) en daar krampachtig je best voor te doen, terwijl dat niet in je natuur ligt en dat misschien anderen tevreden of gelukkig maakt, maar jou niet.

Ipv te willen voldoen aan wat “iedereen” vindt of doet, is je unieke eigenheid volgen (ook als dat tegen de stroom in is) en dus jezelf goed kennen, wat uiteindelijk richting geeft en de weg is naar wat voor jou een gelukkig bestaan zou zijn.

Ik kan persoonlijk dan ook niks met “iedereen doet dat toch tegenwoordig zo, iedereen moet dat toch ook, waarom zou dat niet voor jou gelden?”
Hoe meer we bij andere mensen kunnen kijken (social media of BN-ers oid) hoe meer invloed dat kan hebben op hoe je denkt dat het “hoort” of normaal is en verwacht wordt. Een deel daarvan zal je je onbewust “eigenmaken” en waarin je “afwijkt” als tekortkoming beschouwen daardoor, als “falen”, dat het je niet “lukt”, terwijl je diep in je hart misschien helemaal niet zo zou willen zijn of leven.

Wat dat betreft vind ik het boek “Ongetemd leven” inspirerend, ook al is het nogal Amerikaans, gaat om de innerlijke worsteling om “anders” te mogen zijn dan de cultuur, maatschappij, opvoeding en omgeving van je verwachten en wat het betekent als je je uit een keurslijf bevrijdt en je eenmaal je innerlijke richtlijnen volgt, ook al gaat dat er tegenin.

Hoi Vazig, welkom terug!
Gefeliciteerd met het afronden van je studie!
Kan me herinneren wat een geweldig bevrijdend gevoel dat is, alsof er een last van je schouders af valt, he? En dat de wereld voor je open ligt nu en je de vrijheid hebt om te kiezen welke weg je gaat inslaan.

Fijn dat je al werk hebt en niet op hete kolen zit als het gaat om het vinden van werk dat daarbij past en je je rustig kunt orienteren!

Misschien ook wel zo handig dat je in deze fase niet met relatieperikelen bezig hoeft te zijn en puur voor jezelf kunt bepalen waar en wat je zoekt, zonder rekening te hoeven houden met een partner en diens werk en woonplaats.
Dat je ook daar helemaal nog vrij in bent om (eerst) iets voor jezelf op te bouwen (of nog een tijdje niet en te blijven werken waar je nu doet, dus je eigen tempo en draai aan kunt geven .

Goed van je dat je niet je hoofd op hol laat brengen door een relatie te proberen met willekeurig (potentiele) partner die wel leuk is maar voor wie je niet genoeg voelt en niet -zoals eerder- dan maar probeert daar iets van te maken.
Ik denk dat teveel mensen dat doen, óm maar een relatie te hebben, ik ben blij te lezen dat je je gevoel volgt dat dit het niet is voor je.

Alles op zijn tijd, laat je maar leiden door het vrije en blije gevoel van nu en rustig aan kijken welke weg je inslaat vanaf hier!

Ben zelf nog bij hutje, het wordt nu ‘s avonds, ‘s nachts en ‘s ochtends kouder, heb al 3 nachten heerlijk 8 uur aan een stuk kunnen slapen!
Nu is het binnen pas 14 graden, heb nog geen verwarming aan gehad.

Na weken is hier eindelijk ook regen gevallen, vannacht pas en nu heb ik an 3 kanten zicht op de verscheidenheid aan luchten en daarnet zon en regen tegelijk, dus al een regenboog gespot (vandaag zullen die vaker te zien zijn).
Ik kan van al die wisselende luchten (behalve grijze wolkendekken) ook erg genieten, na zoveel zon en warmte afgelopen zomer, de bomen verderop zijn gelukkig ook nog groen.

Blij dat ik voor de buien het gras gemaaid heb paar dagen terug. Alle gras op het park is trouwens (na weken warmte en geen regen) nog steeds groen overal (anders dan de bermen langs de weg)?!

Straks toch opruimen en inpakken en proberen op een droog moment de auto te halen, voor vanmiddag wordt onstuimig weer voorspeld (ook op de weg) met onweer en windstoten.

Wat minder is: ik heb vernomen dat het (heel) veel duurder gaat worden komend jaar hier op het park, en niet alleen de energietarieven, maar de huur van onze vaste plekken. Dat is wel zorgelijk, bovenop de inflatie op elk gebied momenteel.

Ik wens jullie een fijn weekend, al wordt het herfstachtig zeggen de voorspellers..