(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Geniet jij maar lekker van je weekendje weg!
Zoon is hier, ik reageer later ook pas weer.

Veel plezier!

Btw, vriendengroep zou ik het niet echt noemen, hoor.
Eerder een groep kennissen, op een enkeling na komen we niet bij elkaar over de vloer en ondernemen ook niets (behalve kletsen, koffie drinken of borrelen).
Een bonte verzameling mensen die varieert per keer, afhankelijk van werktijden en andere bezigheden, met uiteenlopende leeftijd tussen pakweg 37 en 80.

Ik houd wel van zo'n diversiteit aan types, achtergrond en leefwijzen, heel anders dan bijv een vriendinnengroep van uitsluitend eigen leeftijd en levensfase.

Ik had, behalve ten tijde van huwelijk/gezin, daarvoor en daarna ook nooit een vriendengroep, ook geen clubje vriendinnen, maar uitsluitend individuele 1 op 1 vriendschappen.
Verder via voormalig werk en (helpen op) scholen vd kinderen veel mensen leren "kennen" (van gezicht en soms van naam, wat ze doen enzo maar oppervlakkig) in deze toch wel kleine gemeente.

Afgelopen jaren is met wie ik omga wel veranderd tov eerdere jaren, ook andere periodes en omgevingen (jongere collega's met wie ik in de hoofdstad werkte bijv verwatert vrij snel, een groepje kennissen bij een zwemplas in de buurt zie ik nooit meer sinds ik hutje heb, dat is allemaal ook niet aan/bij te houden en dat hoeft ook niet, dat is vluchtig van aard, for the time being leuk met wie het klikt).

Bij hutje dus die ene vriendin met wie ik de diepte in kan en andersom, maar om dat nu echt vriendin te noemen als je elkaar ook zomaar máánden niet ziet?!
(ben wel uitgenodigd om straks in de winter bij hun te komen en logeren, wonen verder weg).

Veel van de bekenden zijn meer gelegenheids"vriendschappen".
De kennissen bij hutje zie ik buiten het zomerseizoen niet, de kennissen hier thuis in de zomer dan weer veel minder omdat ik zo vaak weg ben.
Beide zijn soort van "inwisselbaar" afhankelijk van waar ik ben, dus.
En als je dan na een tijdje bij de ene danwel andere groep komt, heb je in de tussentijd niet veel gemist (veelal beetje slap ouwehoeren over vanalles, je bent zo weer bijgepraat).

Niet teveel van voorstellen dus!
Dieper toch veelal met eigen gezin, familie en (ex)schoonfamilie en ex, zij het niet met iedereen op hetzelfde gebied, bijv met mijn nicht (die tevens beste vriendin is) meer op eenzelfde lijn als het gaat om relaties, single zijn, intieme onderwerpen, die ik met bijv mijn zus dan weer niet bespreek omdat die een heel ander leven leidt, oa gesettled in een langdurige relatie met ander sociaal leven (stellen elkaar thuis uitnodigen).

Toch is het zo dat je met sommige kennissen soms ook best de diepte in gaat, je praat immers ook over gebeurtenissen die je raken en wat iemand boeit en bezighoudt, hun verleden, hun dierbaren, (perikelen op het) werk, en alles wat je meemaakt.
en op mijn leeftijd krijg je ook steeds meer te maken met verlies en ziekte, kijk op het leven, de wereld, burnouts, pensioen, inflatie, politiek, vakanties, vanalles.

Tijdens corona is eea (tijdelijk) wat closer geworden, maar daarna ook weer losser en zelfs weer uit elkaar gevallen, ook doordat beperkingen werden opgeheven en dus ook weer verder kwam buiten eigen bubbel/ kleine cirkeltje dicht bij huis.

Ik kwam eigenlijk voor corona nauwelijks overdag in het dorp, pas sinds ik niet werk, en daar tref je dus meestal niet de mensen die werken van ma-vr (of het moet wisseldiensten of terrasje na het werk zijn).

Het is dus door gelegenheid, deels dat ik die anders qua type of levensfase of leefwijzen niet had opgezocht/ gematcht, met een aantal normaliter niet bevriend was geraakt (en andersom), kende ik hooguit vaag van gezicht, maar omdat je met elkaar praat en omgaat toch bevriend raakt, ook al lopen levens zo uiteen.

En dat is ook het interessante eraan: vaak wordt gedacht dat er een bepaalde gelijkgestemdheid nodig is om iemand interessant (genoeg) te vinden om hechtere banden mee te krijgen, maar nu blijkt dat als je ervoor open staat, het juist heel boeiend is om in aanraking te zijn met heel andere mensen dan je bewust zou hebben gekozen. Puur doordat je met elkaar meeleeft, je inleeft in hoe we ook verschillen van elkaar.

Ik houd daar wel van, het geeft een heel andere dynamiek dan met bijv 1 vriendin op pad. Ik houd ook van die "inkijkjes" in heel andere levens dan de mijne
(maar dat geldt ook hier op forum, waar we ook verschillen maar ook herkenning vinden, ook div leeftijden en levensfasen -met soms bijbehorende issues, maar ook die in elke levensfase herkenbaar zijn).

Ik heb een soort oneindige honger naar de psyche van de mens, hoe en waarom ze zijn wie ze zijn (en ikzelf ook), en leven zoals ze leven, dan de dagelijkse "ellende' en crisissen en gebeurtenissen in de wereld en om ons heen, hoewel dat iedereen raakt, maar als individu zo weinig invloed op hebben en veelal speculatie is, hoe eea gaat lopen, of je je daar nou druk over maakt of niet en ongeacht welke regering aan zet is, veel grotere belangen en zorgen spelen waar je als klein land geeneens invloed op hebt en die steeds meer invloed top-down krijgen op ons dan wij bottom-up.

Qua je vraag over (betaald) schrijven heb ik dat in het verleden oa zakelijk gedaan als plaatselijk verslaggever voor destijds "de NRC onder de weekkranten" hier, en (freelance) content voor websites en later content voor een zakelijke (recreatie)app.

En ja, daar heb je de essentie wel te pakken idd, het professionele vlak is wat ontbreekt, maatschappelijke betekenis waarin ik meer van mijn capaciteiten gebruik, die nu maar liggen te sluimeren..



Geniet van het lekkere weer, allemaal!

Hoe was het weekend voor jullie?
Het was best lekker weer, ben gisteren op sloffenjacht gegaan alvast voor als ik straks weer langere tijd binnen zit (om de verwarming te sparen) en waarmee ik ook naar buiten kan als dat weer mag.

Het zijn enkelhoge sketchers geworden met nepbontvoering, die zaten het beste en kan ik (daarna) dus ook later nog gebruiken als schoenen.
Zit wel een rits aan de zijkant, maar ook als ik die open laat slof ik er niet uit.

Verder ben ik vrij rusteloos en beetje doelloos, moet eea in gang zetten maar kan mezelf daar maar mondjesmaat toe zetten omdat ik ertegenaan zit te hikken en te twijfelen en dralen en dan baal ik van mezelf als ik mijn tijd met totaal onbelangrijke andere dingen zit te verdoen

Schijnt morgen en overmorgen echt lekker weer te worden, wil ik misschien naar hutje paar dagen nog. Als ik nu naar buiten kijk kan ik me dat niet zo goed voorstellen (en nu al zorgen dat ik eea vandaag doe zodat ik morgen dan op tijd vertrek).

Ik heb voor het eerst een oproep voor de griepprik (komende zaterdag al), denk dat ik ineens in de doelgroep val door die nieuwe heup, maar weet niet of het nodig/een goed idee is (ik lees iig niet 2 weken voor of na zo'n operatie. Zo snel ben ik niet aan de beurt, maar twijfel er toch over. En zo gaat het met alles momenteel, pff)

Ben tegenwoordig elke dag vroeg op, en dan duurt het toch nog even voor ik in aktie kom, oa door dat gevoel dat ik veel te veel alle tijd heb.
Zeker als het gaat om binnenshuis schoonmaakdingen te doen, want op eoa manier heb ik zodra ik buiten de deur iets te doen heb (al is het winkelen zoals gisteren, is maar een uurtje en voor de deur parkeren) meteen al meer energie.

Het is denk ik vooral dat ik bezig ben met zorgen voor de randvoorwaarden, wat nodig is om die periode (waar ik toch al tegenop zie) straks door te komen.
En ook een beetje kiezen of delen: die schoenen en (extra) hulpmiddelen kopen betekent nog geen e-reader, dus ik kijk en reageer op marktplaats voor de boeken (series) die ik dan wil lezen (en evt in de buurt kan ophalen).

Ben wat dat betreft geen goede organisator, haha, ik spring van het een naar het ander, denk aan alles tegelijk wat nog "moet" en dan kom ik juists tot niks/weinig
(ik ben altijd al iemand die de dingen liefst 1 voor 1 doet)

Je zou denken dat dat allemaal uitstekend kan in die (denk ik) ene maand wachttijd als je toch al weinig omhanden hebt, maar krijg het benauwd bij het idee van een deadline erop, en dat is ontstaan doordat het nog altijd niet overeenstemt tussen wat ik aan plannen in mijn hoofd kan hebben en de uitvoering toch elke keer weer tegenvalt (aan wat ik fysiek kan hebben op een dag).

Dan denk ik vooraf: oh dan doe ik toch ff "zus en zo" en dan daarna dat nog even, en ben ik alweer klaar na "zus en zo"..
Dus ik doseer nog steeds, dan begin ik tenminste ergens aan, het lasstige is dat ik alles in mijn hoofd houd "wat ook nog moet" (en als het ware uitstel door het ene te doen, zij het niet uit uitstelgedrag).

Als ik zoveel binnen blijf/ doe (op dit tempootje) maak ik me zorgen over het gebrek aan energie dat ik nu al ondervind, laat staan straks als ik dan helemáál weinig kan.
En dan wil ik -nu het kan- naar buiten, eruit.
Ook al weet ik met mijn verstand dat het tijdelijk en dus nog ff paar maanden doorbijten is, ik kan het maar moeilijk opbrengen.

Mijn handen jeuken om bijv schilderwerk aan te pakken, en dan bedenk ik dat ik op een huishoudtrap moet staan en op en af moet en boven mijn hoofd en denk ik "laat maar, geen goed plan".
Juist thuis zie je vanalles wat nodig eens grondig gedaan mag, bijv het stuk afzuigkap naar t plafond, daar kan ik dus niet bij, tenzij ik van die trap op het kookeiland klim en dat durf ik nu dus niet. Maar ik kijk er wel elke dag naar

Dat zijn best leuke klusjes juist in de herfst, zolang het licht/ zonnig is, tenminste.

Het komt ook doordat ik qua geopereerde heup ein-de-lijk weer steeds meer kan, wat al veel te lang (daarvoor al tijden) niét kon, en dan dingen te optimistisch inschat (en dan later moet bekopen), dat stimuleert niet bepaald.

Maar stap voor stap kom je er ook, denk ik dan maar.
Dus het leidt niet tot afstel.
Maar het gaat zo traaaaag allemaal, doet een beroep op geduld, en laat ik daar nou niet zo goed in zijn

Goede vragen, Pausini!
Hoe was je weekendje weg? Heb je het naar je zin gehad?!

(even van me af klagen, hoor, nav die vragen, ben van mezelf geen klager en vrijwel altijd optimistisch, voel er weinig ruimte voor tov naasten/ omgeving, er is al zo weinig leuks om over te hebben, de wereld om ons heen al zorgelijk genoeg, dan wil ik niet dat mijn inbreng "negatief" is, zorgelijk, over ziektes en zeertes gaat. Ik ben van nature opgewekt en liever luisterend oor voor andermans lief en leed dan anderen daarmee te belasten).
Dwz dat de dingen waar ik me zorgen over maak meestal voor mezelf houd).

In antwoord op je vragen: pijn na operatie ben ik niet bang, ik heb nu dag in dag uit veel meer pijn, die pijnstillers erna zijn ruim voldoende om juist (veel) minder pijn te hebben. Dwz geen "botpijn" meer, en minder pijn omdat je bepaalde bewegingenhelemaal niet maakt (mag of kan je niet eens, in het begin niet eens je been een cm optillen als je zit (of in bed stapt oid). Het is in het begin dan dus vrijwel de hele dag zitten en ter afwisseling even staan (aanrecht oid), kleine stukjes lopen (en traplopen) in huis, met die krukken of rollator.

Het is wel zo dat ik nu wel vanalles (eindelijk weer) kán, ook al is dat nog steeds beperkt of maar kort, zij het met pijn erbij of erna maar dat ben ik intussen wel gewend. Alleen als ik zit geen pijn, dus dat doe ik relatief al veel tov anderen.

In elk geval nu nog/ weer een soort van "normaal" leven als het gaat om de dagelijkse dingen in- en buitenshuis.
Bewegingsvrijheid iig, wat belangrijk voor me is, of iig met auto, fiets enzo kom ik nog ergens, en die bewegingsvrijheid ben ik straks weer een tijd kwijt. En je de hele tijd patient voelen omdat je er dag en nacht mee geconfronteerd wordt (hoe je in en uit bed komt, naar de wc 's nachts met krukken, medicijnen nemen/prikken om de zoveel tijd, enz).

Qua afhankelijkheid, deels idd zeker wel moeite mee, voor de kleinste dingen al iemand nodig hebben, al is het brood onderuit de vriezer halen, kattenbak verschonen, douchen en aankleden, de was doen, maar ook nérgens heen kunnen zonder dat iemand je haalt en brengt. En al helemaal niet spontaan, maar idd op afspraak en afhankelijk van of/wanneer het de ander uitkomt, zo ook thuiszorg (logisch).

Denk wel dat ik nu een groter netwerk beschikbaar heb dan vorige keer (toen waren div mensen precies op vakantie of zelf niet in orde).
Je wordt er iig ongelooflijk suf en duf van, maakt niks mee ook, elke dag hetzelfde op dezelfde paar m2, de buitenwereld komt van anderen (visite, telefoon, het nieuws), ik ervaar het als gevangen zitten

Inaktiviteit: ja!
Zie het maar als een complete lockdown waarbij je alleen nog in thuisisolatie mag, zelfs niet voor boodschappen de deur uit, hooguit in eigen straat buiten mag komen, zoiets. En binnen niks te doen hebt, behalve vermaak en je brein bezighouden met wat interessanters dan alleen dat.
En je nog wel beperkt visite mag ontvangen thuis (maar niet ff iets in huis kan halen of koken, boodschappen laten bezorgen eens per week).

(en dat is al veel te lang al min of meer zo, dat ik helemaal simpel word van dat "niksdoen" en dat in de zomer beter kan en dan tenminste buiten en fysiek aktiever ben iig, mijn leefwereld groter is en ik nog een sociaal leven heb.

Een routinematig leven is voor mij gewoon funest, ben echt "bore out" geraakt, misschien juist wel doordát ik binnen de mogelijkheden er iets van probeer te maken en daar dan van te "genieten" en geen flauw idee heb wat ik daarbuiten dan wél zou willen. Het beperkt je blik dus ook, in de zin van kunnen voorstellen als je weer wél alle ruimte hebt.

Dat wist ik voordat ik het meemaakte al: letterlijk kortzichtig leidt als het ware tot ook figuurlijk kortzichtig(er) worden.
Dit is bekend bij bijv burnout, hoe langer ze thuiszitten, hoe hoger de drempel wordt om terug te keren in hun werk. Maar ook dat bijv thuis op de bank op een schermpje met je social media bezig zijn en je "contacten" online onderhouden mensen er niet gelukkiger op maakt, integendeel.

Maar je merkte het eerder al goed op: ook mijn sociale leven kan dat gebrek (op korte termijn) aan doelen en zingeving/ maatschappelijke betekenis niet langer compenseren.

Iedereen roept: wees dankbaar dat er iets aan te doen is, hoe eerder hoe sneller je weer op de been bent en straks in de lente weer alles kan. Ik vind het zooooo ver weg, lange termijn dus, te vaag om me op te kunnen verheugen en te lang geleden om te weten hoe het voelt om "gewoon" te zijn en "gewoon" onbevangen en vanzelfsprekend vanalles te kunnen.

Omdat het relatief helemaal niet erg is, bijv tov levensbedreigende ziektes en verlies en nog veel meer tegenslag te bedenken is, die anderen treft, héb ik niks te klagen.
Zelfs tov mezelf "mag" ik dat niet van mezelf, en dat betekent ook dat zolang je ontkent dat het moeilijk en lastig is, dat iets is wat je onderdrukt.

En dat werkt dus niet, weet ik (allang).
Dan wordt het (net als allerlei andere "negatieve" dingen onderdrukken, ipv jezelf toestaan om te voelen wat je voelt, en -daardoor- van jezelf afwijst, "positief doén" .
In het openbaar iig.

Waardoor je jezelf eigenlijk niet serieus neemt dat die (sommige terechte) zorgen of teleurstelling (in jezelf, in je lijf) of -soms- angsten er niet zijn, zolang je daar maar niet aan denkt of toegeeft. Zo houd ik zeker niet van zelfmedelijden, maar als je eea optimistisch wegwuift kom je ook niet aan het (gezondere) zelfcompassie toe.

Zo had ik net ex aan de telefoon, en al vertel je maar dat je als voorbereiding op komende koudere maanden warme kleding en schoenen hebt aangeschaft (oa om verwarming lager te zetten) dan is het al "joh stel je niet aan, gewoon een extra trui aan".

Die vliegt (letterlijk en figuurlijk) van hot naar her, kan geen dag binnen/stilzitten zelf (laat staan een week toen hij corona had, deed ie dus ook niet), heeft geen last van warmte of kou (zit regelmatig in mediterrane oorden, wanneer hij maar wil), hoeft zich niet druk te maken over de energierekening en dergelijke, heeft altijd al huishoudelijke hulp en kan weekendjes weg, feesten, uit eten of iets afhalen enz, en dat alles zelf verdiend en (meer dan) bereikt wat hij wilde.

Toch enigszins vergelijkbaar met ivoren torentje, de (klagende) mensen zijn te verwend geworden en kunnen niks meer hebben.. maar hij heeft soms ook geen idee hoe mensen in heel andere omstandigheden leven, al dan niet aan zichzelf te danken hebben.

Maar ohwee, als hij zelf een griepje/ corona heeft of zelf knie- nek- of rugpijn of iets anders waar hij zich emotioneel of fysiek zorgen over maakt, hahaha, dan hangt ie dagelijks (en lang) aan de telefoon en zit meteen bij (bevriende) huisarts, fysio, kraker of zorgt wel dat ie snel terecht kan bij eoa specialist.
en wie luistert en support hem dan?
Juist.

Tegelijkertijd is hij zowel veelzijdig als hedonistisch ingesteld, en toch ook gul/ genereus naar dierbaren, en ik/ men kan veel met hem bespreken, zolang het krachtig en optimistisch is, en hij zich geen zorgen hoeft te maken over anderen, daar wil hij zich niet in inleven (omdat dat zijn eigen zorgeloosheid beinvloedt?).
Het welbevinden van de meest dierbaren is voor hem wel degelijk belangrijk en daar doet hij ook echt wel de nodige moeite voor, voor zover dat in zijn macht ligt, maar als het minder gaat weet hij dat liever niet, weinig geduld als hij iets "gezeur" vindt.

Wat sommigen niet begrijpen is dat iets wegwuiven/ ontkennen of een "stel je niet aan, get over it" iemand niet verder helpt.
Dat kan pas ná erkennen.
Dát iets lullig, pijnlijk oid is en dat je dat ook mág voelen (op dat moment, tijdelijk begrijpelijk is, erbij hoort), ipv meteen rationaliseren of relativeren dat het niks voorstelt, in vergelijking het altijd erger kan.

Meestal ten onrechte wordt aangenomen dat iets erkennen (van -ook klein- leed en verdriet, teleurstelling en tegenslag) en eraan toegeven wel moet leiden tot erin zwelgen/ wegzakken, terwijl het tegendeel waar is.
Juist door te voelen vermindert de impact en kracht van "negatieve" emoties, en het langdurig opkroppen of onderdrukken tot ("ongemerkt" onder de oppervlakte weliswaar) langer ergens mee rondlopen.

Wat dan op elk moment kan opduiken, of zodra je alleen bent zonder afleiding, want het zal vroeg of laat toch je (eigen) aandacht vragen.

En zolang je het (probleem/ issue) niet wilt "aankijken", ontneem je jezelf eigenlijk dat de lading eraf gaat, de evt opluchting of de oplossing, omdat er geen evaluatie in zit als je er niet aan wil denken of geen zin hebt om (iets "negatiefs") te voelen.

En de ellende is: ik wéét dat allemaal, ik wéét uit ervaring het verschil tussen positief zijn (door het voelen je juist eea kan "opruimen" en daardóór echt (weer) positief voelen, tegenover "positief doen" door als het ware te doen alsof wat je dwarszit er niet is.

Dan nog is opgewekt, "positief" en optimistisch naar buiten toe prima, je hoeft niet alles te uiten wat je bezighoudt en erover praten met anderen helpt ook niet, als/want dat kan ook afleiden van het voelen.
Vaak ook omdat je weliswaar misschien wat "bevestiging", begrip en empathie krijgt, maar eigen omgeving meestal toch te snel over wil gaan naar oppeppen/opbeuren, bagatelliseren, nuanceren, andere kijk erop willen geven.

En die ruimte voor ander perspectief is er pas echt als je "fase 1" niet overslaat.
Het is de angst voor verzanden in de slachtofferrol, maar dat is lange termijn, als het een blijvend iets wordt, en ontstaat juist door langdurig ontkennen/afleiden ipv je (tijdelijk, een poosje) rot, benadeeld, teleurgesteld, verdrietig, eenzaam of wat dan ook te mogen voelen. Omdat je altijd wel genoeg/allerlei "positieve" redenen kunt aanvoeren waarom je je eigen gevoel veroordeelt of afwijst.

Het is zo'n cliché als mensen zeggen: joh, je moet wel positief blijven, hoor!
En imo juist hierdoor dat meer mensen dan ooit momenteel zitten te wachten op professionele hulpverleners, alleen al omdat je dáár dat soort emoties bij uitstek kwijt kunt, waar je naasten niet mee wil lastigvallen/ belasten (want die willen jou liever vrolijk, gezond, gezellig en gelukkig zien).
Die psych, coach oid ligt daar niet wakker van en stuurt juist aan op wat je (echt) voelt.

Affijn, dit alles moet ik tegen mezelf zeggen, dat iets/ een periode soms óók best lastig is, náást (gelukkig) ook fijne dingen en goede vooruitzichten op termijn, maar nu (nog) ff niet.
Dat dat menselijk is, ook al valt het nog mee in vergelijking met alles wat veel en veel erger is.
Dat het vaak juist goed is om niet te proberen iets te ontlopen, maar het te ondergaan, te voelen (en/of anderszins te uiten). Dat het juist voorbijgaand wordt als je bereid bent erbij stil te staan ipv alsmaar doorhollen.

Anderen niet mee lastigvallen hoeft ook weer niet te betekenen "doen alsof er helemaal niks aan de hand is".
Mensen in mijn directe omgeving zien natuurlijk wel hoe ik mank loop bijv, maar zijn verrast als ik dan eens vertel dat dat komt door pijn. Dat ik niet kan steunen op dat been, "erdoor zak", pijn heb bij alles wat ik doe (behalve zitten), dat merken ze doorgaans niet aan me (dat is ook lastig in te leven als je dat niet kent).

Van de week was een vriendin gevallen doordat de hond zo trok, en "door haar rug gegaan", is iedereen belangstellend en leeft mee (incl ikzelf), vraagt hoe het nu gaat enzo. Dat heb ik elke dag, en al jaren, langdurig dus en dat gaat voorlopig ook niet over (tot over een tijdje), dus heeft ook geen zin om naar te vragen (zou ik ook niet willen trouwens).

Tot op zekere hoogte en als het tijdelijk is, is daar makkelijker ruimte voor dan langdurig en dat geldt evengoed ook voor mij als het om anderen gaat.
Iedereen heeft met al die crisissen die onszelf ook meer of minder raken vooral behoefte aan leuks, leuke aandacht, optimisme en een gezonde dosis onbezorgdheid, vrolijkheid en eensgezindheid, warmte/ gezelligheid en saamhorigheid.

en het is denk ik juist dat ik dat ook (deels) uit anderen put, dat ik opzie tegen het geisoleerde, al is het maar een kwestie van weken en zal ik mensen op visite krijgen. Ik vind dat -ook gezond en wel- in de wintermaanden altijd al zo, als "iedereen" binnen (thuis/ op het werk/ bezig) is en/of zich zsm van ergens binnen naar ergens anders binnen spoedt. En je iets moet afspreken, wil je contact hebben.

(bij mij is het spontane en impulsieve, naar behoefte, wel een dingetje (geworden?). Als je bedenkt dat paar jaar terug er áltijd wel iets was, hier, haast onwaarschijnlijk hoe bizar en hectisch het zelfs soms leek, wat je in een soap nog niet geloofwaardig zou vinden, hahaha, incl drama (familie), maar ook leuke onverwachte wendingen en ontwikkelingen, dat ik snakte naar "me-time", als je dat min of meer gewend bent geraakt is dit kabbelende in vergelijking daarmee natuurlijk een stuk saaier.

Waar de een gebaat is bij meer rust, gedij ik wel bij de nodige "reuring".
Ik werkte ook graag op drukke plekken, had tijdens lockdowns ook last van bijv de lege straten, afstandelijkheid die betracht moest worden, ook al is andere mensen en bedrijvigheid zien ook niet echt contact te noemen.

Ik denk wel dat ik zoiets moet opzoeken als het om werk gaat, zodra ik maar kan, en voorlopig zeker niet iets wat solitair is..
(schipholdrukte hoeft ook weer niet, haha, heb ik vroeger gewerkt maar met nu al die ontevreden mensen een ander verhaal, maar beurzen, congressen, een bedrijfs- of ziekenhuiskoffiecorner, balie, winkel, hotel en dergelijke, of misschien tzt mensen begeleiden spreekt me meer aan dan bureauwerk, al verdient dat laatste beter en vinden ze me misschien niet jong genoeg meer voor "representatieve" functies.

We'll see, ik vertrouw wel op "komt tijd, komt raad", ik sta nogal open voor veel dingen/ werkzaamheden, ik denk tzt via uitzendbureau meer kans dan bijv Indeed, omdat ze dan een beter beeld krijgen (zien en spreken) dan op papier.

Ja, griepprik ga ik doen a.s. zaterdag.
Heb ik nagevraagd en zit genoeg tijd tussen ivm operatie.

Ja, heb onderbuurman en buren die kleine dingen voor me willen doen, geen probleem. En dit keer ook wat meer vrienden en familie, daar maak ik me geen zorgen om en dan hoef ik niet steeds een beroep op steeds dezelfden te doen.

Sorry ladies, dat was dus ff de meer zwaarmoedige kant.
Thuis komt dat soms meer op me af (dan bij hutje) , nu die operatiedatum weer dichterbij komt (als ik dat vandaag of morgen zelf in gang zet, heb er gisteren wel over gebeld).

Ook doordat paperassen en dingen om me heen (en/of ik al eea aan het voorbereiden ben) me er hier steeds aan herinneren en ik daar altijd meer "lucht" en luchtigheid ervaar, relaxter ben, daar van een afstandje stukken simpeler lijkt

Tis dat ik iets moet ophalen vanmiddag na 16 u, misschien rijd ik dan alsnog door en anders morgen wel voor nog een paar daagjes naar hutje, nu het zulk mooi weer is

Hopelijk genieten jullie ook van deze nazomerdagen!

Pausini: ik kan me niet herinneren dat ik pakweg 10 jaar geleden en daarvoor ook zo gevoelig voor de donkere en koude/ grijze/ natte maanden was.

Ik denk dat het heel veel te maken heeft met dat ik toen het hele jaar rond buitenshuis werkte op een vrij hectische plek in een gezellige zaak. Ik forenste met de trein en op een enkele keer na dat ik verkleumd gestrand ben door sneeuw (trein niet reed) vond ik het geen enkel probleem om in het donker of regen heen en terug te gaan en stond er niet bij stil of ik wellicht te weinig daglicht kreeg op zo'n dag..

Ik vond het fijn dat ik ergens heen "moest" (met een doel) en dan is het ook fijn thuiskomen.
Ik vond het erg leuk en kwam dan ook meestal met een goed gevoel en voldoening naar huis.

Zoon was toen jongvolwassene en woonde nog gezellig thuis, ik had eens per week kleine neefje te logeren, mijn moeder en sommige tantes leefden nog en ging ik regelmatig heen, ik vond het toen zelfs soms té druk, gevoel dat iedereen wat van me moest, dus was blij met wat me-time 's avonds.
In het weekend een avondje weg om andere volwassenen te ontmoeten en nu en dan een tijdelijke sekspartner (als zoon bij zijn vader was).

Het was een regelmatiger leven van reuring/werk-zorgen-huishouden en ik vond dat alles soms al lastig te combineren, (oa een familielid wat erg aan me trok, ik had vaak het gevoel dat iedereen iets van me moest en dat ik eea moest begrenzen om aan mezelf toe te komen).

Toen ik na een halsoperatie in de ziektewet belandde (kon mijn arm maanden niet gebruiken) werd dat al anders en dat was sowieso een moeilijk jaar met veel stress, verlies en verdriet, denk dat ik ook soort burnout had toen.

Jaar daarop (soms maanden) cursus(sen) gevolgd en vanuit huis gaan werken (parttime, pc) en ik schreef ook nog (enórm) veel op forum.
Dus geen hectiek, forenzen en collega's meer en ging ik wekelijks uit om onder andere volwassenen te zijn (als eenling, nog geen groepje, zo wel een aantal mensen los leren kennen).

In de zomermaanden lid van een zwemplas, als "me-time" overdag en daar ook leuke contacten met een vast ploegje na een tijdje.
In de winter 1 of meer avonden naar een kleine spa/zwembad, dagelijkse rondjes hond en katten uitlaten, periodes met een tijdelijke (seks)partner/ FwB (ontmoetingen en tussentijds appen), lezen/ schrijven, iig verveelde ik me nooit.

Toen zoon uit huis ging kreeg ik meer behoefte aan irl contact met andere volwassenen en ging het steeds vaker tegenstaan om, áls ik eenmaal buiten de deur was (en in gezelschap), naar huis te gaan omdat mijn avond na het eten al wel lang genoeg was in mijn eentje (ik keek geen tv en geen series oid), hooguit nóg langer forummen of lezen zou zijn (en daar besteedde ik sowieso al overmatig veel (teveel) tijd aan, tijdelijk schreef ik ook online sparringpartner, die mij deed beseffen dat ik veel te weinig (fysiek) aktief was, en op een gegeven moment dat online leven gaan afbouwen. Wie was ik nog buiten mijn forum alter ego?

Dat voorjaar hutje gekocht, oa om nieuwe omgeving, nieuwe ervaringen en nieuwe mensen op te doen, kon vandaaruit ook (online) werken én combineren met zonnen, lezen, zwemmen en de nodige sociale contacten overdag en/of 's avonds (had toen nog een hondje mee, dus kon maar beperkt wegblijven).

Later niet voor niks die foodtruck begonnen, niet alleen vanwege dynamischer omgevingen (lente-zomer-herfst) maar ook werk waarbij tegelijk fysiek bezig bent (ipv aan een bureau).

Alleen die winters, he.
Dan hooguit wat werk qua evenementen aanschrijven en de agenda zien te vullen, maar toen al teveel vrije tijd en hele dagen alleen en thuis.
Wel nog mantelzorg voor mijn moeder, zwemmen/ sauna, soms een lover/ FwB, soms 1 op 1 bezoek (familie of een vriendin) en soms borrelen.

Met die lockdowns verviel het werk in de zomer ook nog. In het begin van het eerste coronajaar had ik nog mijn handen vol aan ingewikkelde en ongezonde knipperlichtrelatie met exlover en kon ik die zomer iig veel naar hutje en toen vond ik die rust ook héérlijk (en genoeg te verwerken) + daar zag en sprak ik iig nog buren en bekenden, zij het op afstand van elkaar.

Hoe dan ook is er sindsdien veel weggevallen waar ik bij elkaar opgeteld voldoening uit haalde, niet alleen werk, maar ook familie en bezigheden waar ik normaliter lol in heb (zoals mensen tijdens lockdowns massaal huis en tuin gingen opknappen, ik schilderde altijd mijn huis zelf binnen, deels ook buiten, schuurtje bij hutje bijv).

En in het kader van "kijk uit wat je wenst, soms komt het uit": sommige mensen die me teveel "opeisten" moest ik begrenzen.. en dat is gelukt, hahaha.
Overdosis "me-time" heb ik gekregen, hoor, meer dan me lief is zelfs en ik heb in de loop der jaren mijn vroegere rol als "helper" overboord gegooid, ben inmiddels minder "nodig" en als je bedenkt dat "moederen" en "helper" in eoa vorm een groot deel van mijn tijd uitmaakte, moest dat een nieuwe invulling krijgen.

Dus ook het nodige "drama" viel weg, al kwam er op een andere manier weer eea voor in de plaats , zij het vooral beperkingen, terwijl ik nu alle tijd heb voor andere in- en vervulling.

Waar ik in het verleden nog moest zoeken naar tijd voor mijn "sexpeditie", sinds exlover ben ik niet in de gesteldheid en shape voor intimiteit, heb geen libido, voorlopig vooral in "overlevingsstand" en de dagelijkse dingen, het nieuws, vermaak, niet bepaald spiritueel bezig ook, dan is het wel een karig leven, als aktieve bezigheden straks ook weer minstens 2 maanden nog beperkter kunnen (dan nu).

Het is denk ik wanneer meerdere rollen tegelijk ontbreken, wegvallen óf niet lekker lopen dat het alleenzijn zwaarder aanvoelt dan als het op meerdere vlakken wél goed gaat (en dat is trouwens ook zo als je geen single bent).

Laat ik zo zeggen: in alle hectiek van "vroegah" (en vele rollen, niet alleen werk!) had ik ook veel voldoening. Het doet een beroep op allerlei capaciteiten en vindingrijkheid, en op eoa manier krijg je die dan ook, het daagt je innerlijke kracht uit alleen al omdat die nodig is.

Dat is anders als dagelijkse routine alles al opslurpt en maar weinig leuk-uitdagend is, dan kan alles een opgave/ "moeten" worden.
Heel ander vertrekpunt dan "iets willen" (veranderen) en in gang zetten.
Zeker als je energiepeil al te laag is geworden.

Iets (positiefs) nieuws krijg je vaak de nodige energie ván, maar het wrange is dat het een soort cirkeltje is: als je energie al goed zit, heb je de beste ideeen (wat bij je past, waar je goed in bent, leuk vindt) en ook fut/zin in de aanpak. Met laag energiepeil kun je onzeker worden hoe en wat je dan wél wil, goed in bent en leuk vindt en zie je het vaak als "moeite moeten doen" of energie in moeten steken, terwijl je die niet hebt.

Dan wordt het allereerst belangrijk om die energie op peil te krijgen, om uit het vertrouwde te kunnen breken, terwijl dat al op gaat aan dat vertrouwde, zeg maar.
Beetje het idee van aan iemand die aan het einde van elke dag al doodmoe op de bank ploft vertellen dat ie beter kan sporten omdat je daar juist energie van krijgt.

Bij mij is het momenteel ook tegenstrijdig: iets aktiefs doen levert (meer) pijn op, dus fysiek geen goed gevoel als "beloning", en motiveert niet bepaald om datzelfde dan vaker te doen, maar levert mentaal wél een goed gevoel op.
Dat je dat toch maar gedaan hebt (ipv aan toegegeven).

Waar ik me nu op kan richten is vooral voorwaarden scheppen, voor wat nodig is om tegen de tijd dat die energie en fysiek op een beter peil zijn wél te weten wat ik wil/ kan/ mogelijk is en dan naar te kunnen handelen.

Ben trouwens nog thuis, zou naar hutje gaan, maar moest gisteren iets ophalen in de namiddag en dacht vandaag (en morgen en overmorgen) lekker weer zou worden. Dus was al vroeg op, en gisteren al eea ingeladen en boodschappen gehaald ervoor, (zelfs een lange warme ochtendjas voor ook de komende periode, heb daar een korte) maar tis helemaal geen lekker weer..

En het wordt een koude nacht, en eerder op de avond regen ?! dus nu weet ik het ff niet, ik twijfel nog even verder, haha, hier thuis klusjes doen, maar ik kan daar natuurlijk wel verder met winterklaar maken en zwembad en sauna induiken..

Vannacht 10 graden, heb niet zoveel brandstof meer voor die kachel en wil niet 20 liter kopen (is qua budget nu kiezen of delen geworden en gisteren geschikte (warmgevoerde) schoenen gekocht die ik ook als sloffen binnen kan dragen na operatie en veel zal ik niet meer naar hutje gaan deze herfst/winter..).

Kost ook weer benzine, maar moet er toch nog heen om alles in orde te brengen voordat (bij mijn hut) het water wordt afgesloten, (denk eind vd maand al), dus dan zijn komende 2 dagen nog het meest geschikt, daarna overdag ook kouder..

Misschien grasmaaien dan daar vandaag?
Haha, zo gaat dat hier met besluiteloosheid en voor ik het weet is het alweer middag

Pausini, ik mag hier wel vertellen dat dankzij een geweldige ingeving en praktisch idee & gebaar van jou ik véél minder opzie tegen die weken binnenshuis?!
Ik ben echt geroerd door jouw blijk van meedenken en meeleven met mij!

Dankjewel!
Dit gaat mij zeker helpen (en inspireren)!

Mlous, het zijn van die momentopnamen, je belevenissen vrolijken me alweer op hoor!

Heerlijk om vanaf de zijlijn mee te (be)leven en het is je van harte gegund!
Wie had dat gedacht paar weken geleden idd?
Zo zie je hoe het leven opeens onverwachte wendingen kan krijgen, he!

En ja, het werkt toch vaak zo, is geen toeval, dat je gedachten (en wensen/ ideeen) vroeg of laat vorm krijgen, zich dan "als vanzelf" kansen op je pad aandienen (als het een goed idee is voor jou en de timing goed en je die kans/ mogelijkheid (als de tijd rijp is) ook ziet, aanneemt en in goede orde zult benutten.

Daar geloof ik heel erg in, dat toeval niet bestaat, "het universum" dat met reden (mede) in gang zet, en dat je "wind mee" krijgt als je ergens "voor gaat" (en dat dat je iets goeds brengt op je pad, eoa verandering ten gunste brengt van wat je te leren of te ervaren hebt, dus iets zal bijdragen voor je).

Hoe je eerst nog dacht (en zelfs aannam) dat je heus geen partner zou vinden die min of meer open zou staan en zich zou kunnen vinden in jouw vooruitstrevende (toekomst)plannen, waar je naar streeft als liefst leefwijze(n) en je nu eea in een ander daglicht ziet, in mogelijkheden ging denken en handelen!

Ik bedoel dat je dat al in gang hebt gezet door die camper en je reis, je door het scherm heen voelbare wens vorm kreeg omdat je je daarvoor ingezet hebt en het ook gedáán hebt, en ook echt bij je bleek te passen.

Ik denk dat je soort van "meer krijgt van wat je wenst" als je laat zien dat dat aan jou besteed is, zeg maar.
Eenmaal een bepaalde weg of richting ingegaan, zet het als het ware de deur open naar andere nieuwe ervaringen (en inzichten).

Zoals nu ook qua werk gebeurt, alsof er een "tamtam" aan het werk gaat die je plannen ondersteunen, als dat eenmaal meer (en realistischer) vorm krijgen.

ALs je in mogelijkheden durft te denken, je je eea kunt voorstellen wat verder reikt dan binnen de je al bekende lijntjes, dan blijkt het leven idd ook verder te kúnnen gaan en verder te reiken (dan wat je nu kent en weet/ kunt).

Je ziet vaak dat als je een begin maakt met 1 verandering, hoe klein ook, dat leidt tot andere (en soms grotere) veranderingen!
Niet voor niks zegt men: als je doet wat je altijd deed, zul je hetzelfde blijven ervaren wat je al ervaart.

En ik sluit me bij Pausini aan als het gaat om libido, het heeft ook bij mij veel te maken met teleurgesteld raken, dan verflauwt de opwinding, die voor een deel ligt in wat je kunt verwachten.

Men denkt te vaak dat het de persoon is die je opwindt, in de zin van uiterlijik aantrekkelijk en dergelijke, maar het is eerder waar die persoon (in zijn geheel) voor staat, de seks/ het soort seks die je met die persoon (samen) hebt aantrekkelijk is, en "loont"..

Dat legt de basis voor vaker willen en de Pavlov die je lijf en je hele "systeem van opgewonden raken" wel of niet creeert en associeert met deze persoon.
Als je iemand op het oog krijgt, wordt dat oa door erover te mijmeren en te fantaseren gecreeerd.
Als het dan zover komt, komt die mysterieuze "chemie" om de hoek kijken.
(maar ook in hoeverre je heimelijke verlangens uitkomen, die per persoon verschillen qua wat jou(w lijf) triggert om te reageren óp de (wisselwerking met) die persoon, diens lijf, geur, smaak, houding, lichaamstaal, blik enz.

Dat zijn zowel bewuste als onbewuste processen die die lading alles bij elkaar bepalen. Het is een misverstand dat dat "vanzelf" of vanzelfsprekend zou "moeten" horen te gaan en al helemaal dat dat "vanzelf" zo blijft gaan op ook de langere termijn, als je het vaker hebt gedaan en dus minder "spannend" wordt dan aan het begin.

Mensen schrijven die hoge mate van opwinding en behoefte aan intiem zijn met elkaar en "zin in seks" toe aan verliefdheid van het begin, die tijdelijk is, en dat dat dan "dus" logisch is dat het seksueel gaandeweg minder intens zal worden.

Het is natuurlijk zo dat hoe vertrouwder vaak gepaard gaat met minder spannend, al hoeft dat het geval niet te zijn, is geen vaste regel.
Hooguit kan dat het geval zijn als het meer uit gewoonte wordt, herhaling van hetzelfde, weinig variatie of meer voor de ander doet dan voor jezelf.
Maar de grootste factor is denk ik (voor hoe je lijf en libido reageert of anticipeert op seks met diegene) dat het "lonend" is, dat het dus niet (vaak) "voor niks" opgewonden is geraakt (want dan ga je dát onbewust associeren met hem/haar).

En na de eerste kick/euforie (waarin het idd vaak als vanzelf lijkt te gaan) van de verliefde gevoelens (oa alleen al dat het beantwoord wordt) gaan allerlei andere (dagelijkse) dingen (van ervoor in eigen leven), helaas of gelukkig, ook weer hun normale rol spelen, moe na het werk, je eigen genormaliseerde energie, familieperikelen, gebeurtenissen, vanalles buiten diegene en de relatie om die je raken, je bent daar niet ineens immuun voor als er iemand in je leven is, die dingen zijn onderdeel van je leven, met en zonder geliefde.

Dat verbleekt misschien tijdelijk, door het "shotje" energie wat je krijgt bij verliefd zijn en doordat je dat opeens kunt delen met die geliefde.
Maar ook leer je elkaar beter kennen en komen er soms op enig vlak ook verschillen boven, dat kan niet anders, waardoor het beeld van elkaar realistischer wordt.

Wat je nu nog als een wonder beschouwt, match made in heaven, wordt dus "normaler" en vanzelfsprekender onderdeel van je leven, visa versa.
Kleine en grote ergernissen misschien, maar misschien ook niet, het past pas echt als beiden steeds meer "geland" zijn en steeds meer (hopelijk) "jezelf" kunt zijn bij elkaar.

(mensen willen zich nog weleens wat mooier voordoen voor de ander in het begin, en laten naarmate ze elkaar meer vertrouwen en beter kennen meer van zichzelf laten zien (van wat ze verwachten dat de ander wellicht wat minder leuk aan ze zal vinden, in de hoop dat gevoelens dan al zodanig zijn dat dat geen invloed meer zal hebben. Ook omdat ze naarmate ze meer leuke en fijn tijd samen hebben doorgebracht, beiden dan al meer "credits" hebben opgebouwd tov elkaar).

Hoe eerder je jezelf kunt zijn, hoe beter, want je wil dat het ook op de langere duur past bij wie je werkelijk bent (en niet gebaseerd op eoa beeld van jou) en andersom. En -hoe cliché het ook klinkt- dat je het beste in elkaar losmaakt, elkaar bijstaat en stimuleert in allerlei capaciteiten maar ook elkaars "eigenheden" (en eigenaardigheden en onvolkomenheden) kunt accepteren (en waarderen).

Echt erg leuk voor je en ik hoop, wens en gun je dat dit idd niet alleen een leukerd, maar ook een blijverd is!

Gisteren was ik helemaal voorbereid om naar hutje te gaan, maar werd het helemaal geen lekker weer, gewoon herfst met donkere luchten en veel (frisse) wind en een koude nacht in het vooruitzicht.

Dus wil het zin hebben (alsnog maar 2 dagen, 1 nachtje, ga zaterdagochtend de griepprik halen) moet ik nog opschieten (what's new, haha) ipv blijven forummen bij de koffie.

Laters! Hopelijk genieten jullie ook van het lekkere weer!

Ik zit nu heerlijk uit de wind ff te bakken in het zonnetje bij hutje!

Was wat verlaat omdat ik een heel klein beetje vaag verkouden ben, dus eerst een test gehaald, was gelukkig negatief.

Was een goed plan om toch te gaan, lekker buiten, blauwe lucht, spaanse Ibizaradio op de achtergrond, nog even een zomergevoel, boek en koffie: naast me: check! Ik word er helemaal blij van!


Hopelijk morgen ook en dat jullie ook ff genieten van lekker weer. Wat kan je daarvan opknappen!

Mlous, voor iemand zoals jij die veel vrijheid gewend is, zou het juist weleens een pré kunnen zijn dat hij een eigen zaak heeft en niet veel tijd privé heeft.
Ik denk dat het in vorige relaties eerder een probleem was, als dat vrouwen waren die een huisje, boompje beestje relatie voor ogen hadden.
Misschien een gezin wilden, en denken dat ze er dan teveel alleen voor zouden staan? Je weet het niet.

En verder hangt het van meer dingen af, zoals dat in de (late?) horeca hij een ander slaapritme kan hebben dan jij. Na dat soort hectiek is het vaak zo dat je eenmaal thuis dan verre van slaperig bent en nog moet “landen” of “bijkomen” .
Als jij er vroeg in ligt omdat jij vroeg aan het werk moet, ga je elkaar dan mislopen.

En dat is voor een paar dagen per week minder nog wel op te vangen, en meer gaan wringen als je zou samenwonen. Het is maar wat je verwacht van een partner en relatie: als je zelf gesteld bent op een stuk eigen leven onafhankelijk van hem, en dus zelf ook een eigen leven op prijs stelt, kan het juist goed samengaan.

En zeker als je ervoor open staat om tzt mee te werken in die zaak, een gezamenlijk doel hebt of meerdere op lange termijn.

Op korte termijn kan hij denk ik niet zoveel vrije tijd vrijmaken voor jouw camperlife-ideeen, maar wie weet is dat ook op eoa manier te ondervangen.

Ik denk dat je nu (al) te ver vooruit denkt, het kan zijn dat jullie persoonlijke doelen juist mettertijd naar elkaar toe groeien en goed te combineren blijken in de toekomst.Dit is een richting die je niet verwacht zou hebben, maar wie weet is het geen kwestie van aanpassen, maar past het wel bij je.

Eerst maar eens kijken hoe het voorlopig gaat, je hoeft niet te gaan van óf in je eentje óf alles samen, he.

Hopelijk is het niet awkward als je ex op het toneel verschijnt, hij zal wel ff opkijken idd




Affijn, niet teveel vooruithollen, nadenken en overdenken, geniet nou eerst maar eens van elkaar

Pausini, ik had dat met laatste exlover ook, dat opstapelen en me inhouden, en dan pas eruit gooien als het me teveel werd.
En nu ik erover nadenk wel vaker, maar vooral bij bepaalde (dominantere) types, met wie je al weet dat het uit kan lopen op onprettige discussies, dus je denkt: laat maar, zo geen zin in.

Onderhuids blijft dat dan sluimeren en als je dan je mond opendoet komt eea er harder uit dan wanneer je iets meteen zou zeggen, maar ja, dan heb je vaker onenigheid en dat wil je ook weer niet.
Het telt allemaal bij elkaar op, als je je maar blijft inhouden.

Fijn dat je naar je werk kan op de fiets nu het iig droog en best zonnig is.
Wel koud al, als dat vroeg is?
Maar daar kun je je op kleden, extra laagjes en die binnen uittrekken.

Hier in hutje van vanochtend 10 naar nu 12 graden en heb de deur open, maar zit ik precies waar de zon naar binnen schijnt. Tegen het middaguur loopt het dan nog op en er is niet veel wind.
Het is wel merkbaar vochtiger al (op de ramen bijv), heerlijk geslapen met extra dekentje erop, haha, als je zo’n lekker warm holletje hebt is dat aanlokkelijker dan eruit gaan.

Gisteravond de kachel maar heel eventjes aan gehad, warme kleren waren genoeg en ben ook maar gezwicht voor een fleecedekentje over benen en voeten.

Zwemmen en sauna lijkt me niet zo handig nu ik verkouden ben, ik wil ook niemand aansteken, dan moeten die ook weer testen enzo.
Wordt denk ik straks het gras maaien, als het niet te nat is (dauw, schaduwzijde).

Dat dikkere dekbed ga ik mee naar huis nemen iig! Ligt zo lekker

Moet je het weekend ook werken of ben je dan vrij?
Komende week ziet er ook niet slecht uit

Werk ze!

Nicci: goed bezig, jij!
Ik denk dat het nog wat meer opspeelt in het weekend omdat je vooral dan gewend was samen tijd door te brengen?
En doordeweeks genoeg te doen hebt?

Er zijn trouwens veel singles die vooral tegen de weekenden opzien: ineens 2 vrije dagen achter elkaar en waarin iha verwacht wordt dat je dan "iets leuks" doet (of denkt dat anderen wel iets leuks te doen hebben en jij niet), dus als het ware een (denkbeeldige?) sociale druk op kan zitten.
Mensen vragen er ook vaak naar: hoe was je weekend, wat ga je het weekend doen?

Ik weet niet of je op social media aktief bent, dat kan zoiets nog versterken door alleen al posts en selfies van wat anderen dan aan het doen zijn.
Net als reclamespotjes rond kerst van gezellige happy family-taferelen of dat sommigen het extra confronterend vinden als ze ergens een verliefd stelletje hand in hand zien lopen.

Het klinkt veelbelovend, dat sporten!
Ik geloof er zeker in dat als je bepaalde spieren versterkt dat de pijn elders kan ontlasten, ik hoop zo voor je dat dit de oplossing weleens zou kunnen zijn!
Ook kan je hele houding meeveranderen waardoor je minder last ondervindt.
Zo fijn dat je dit gevonden hebt!