(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Er zijn allerlei voordelen aan, Pausini, als je weinig beinvloedbaar bent door andere mensen (wat zij vinden), instanties, reclames en propaganda, BN-ers, wat "mode" is (in woninginrichting, kleding enz), wat "hoort" (maatschappelijk, media en social media), wat "politiek verantwoord" is (alles wat "done en not done" is zo ongeveer over veiligheid en duurzaamheid gaat, inclusiviteit en dergelijke).

Ik ben er altijd al van overtuigd dat wat je "inneemt" invloed op je brein heeft, op je blik op dingen iig, ook als je er minder gevoelig voor bent omdat je eigenwijs en eerder intrinsiek gemotiveerd bent dan van buitenaf.

Het enige voordeel wat ik kan bedenken wat mensen hebben die zich wél iets aantrekken van wat anderen/ de buitenwereld/ "iedereen" vindt/ vinden, dat hun ook kan stimuleren om iets uit zichzelf te halen (als ze dat van zichzelf niet zo voelen dat dat nodig is).

Zo zal bijv iemand die ongezond veel te zwaar is en daar zelf al niet tevreden over is én het belangrijk vindt wat anderen vinden/ zeggen/ zich spiegeen aan eoa "schoonheidsideaal" hoe het hoort of iha aanvaard is meer de neiging hebben om daar iets aan te doen, en vol te houden, dan iemand die er misschien zelf ook niet blij mee is, maar zich niks aantrekt van de buitenwereld.

Enerzijds kan het ook preventief/positief remmend werken als je "meedoet" met eoa "norm" wat "iedereen" doet/vindt en je daar gevoelig voor bent (voor wat "men" denkt: "zo wil ik door anderen niet bezien/ beschouwd/ mee geassocieerd worden" en dan gaat het bijv om het (oordelende, negatieve) beeld dat de buitenwereld ervan heeft).

Dat kan (extra) reden zijn om je huis/tuin netter te houden voor de buren of vrienden oid dan je zelf nodig vindt, of gezonder te leven, dus voor sommigen ook een soort houvast zijn, iets om naar te streven en daardoor meer hun best doen, terwijl ze daar zelf misschien onverschilliger of lakser in zijn, dus die norm eigenlijk van wat van buitenaf verwacht wordt hoger ligt dan de innerlijke norm zou zijn.

De keerzijde is dan weer dat diezelfde persoon waarschijnlijk ook gevoeliger is als de norm van buitenaf juist "lager" of ongezonder ligt, en het moeilijk vindt om te weigeren als "iedereen" een gebakje of drankje neemt, terwijl je dat zelf niet wilt of geen behoefte aan hebt, en dan ook maar "meedoet" om niet uit de toon te vallen.

Maw: zelfs als je eigengereid danwel eigenwijs bent en een "olifantenhuid" hebt tov oordelen van buitenaf, (zeker in deze tijd dat iedereen maar overal te pas en onpas publiekelijk en privé een "eerlijke" (subjectieve) mening kan geven), moet je alsnog sterk in je schoenen staan om een andere/ afwijkende norm of leefwijze oid te hebben (en te houden), omdat je het helemaal uit jezelf moet zien te halen.

Je moet dan vaak ook opknokken tegen vooroordelen, onwetendheid en daar "schijt' aan hebben, als je er zelf wél achter staat.

Wat ik steeds meer zie is dat die invloed wordt uitgeoefend dmv een beroep doen op schaamte- en schuldgevoel om mensen ertoe te bewegen om mee te doen met trends of actuele zaken, van nog vlees eten tot vliegvakanties, naar je werk of familiebezoek met de auto, open haard aan, in bad, langer dan 10 min douchen, de verwarming niet lager, whatever wat anno nu écht "niet meer kan" en dat "opvoeden" doet de overheid ook in die rijksoverheidspotjes.

Wat je alleen maar bereikt door te hameren op schuld en schaamte is dat zolang iemand die daar gevoelig voor is, zich al die tijd dat die niét aan die norm voldoet zichzelf onwaardig en ongelukkig voelt, stiekem of afgezonderd tóch gaat doen, zich inhoudt waar anderen bij zijn, zich anders voordoet of op zijn/haar tenen loopt (en mislukt voelt, falen).

Het kán een extra stimulans of zetje geven aan zelfverbertering/ "goede"/ gezonde voornemens als het iets is waardoor je "erbij hoort" en je daardoor gesteund en geprezen wordt (kring/ omgeving/ maatschappelijk), maar ook tegenwerken als het in gaat tegen wat "normaal" wordt beschouwd.

"Waar je mee omgaat raak je mee besmet" luidt de uitdrukking en daar blijkt zeker waarheid in te schuilen.
UIt onderzoek bleek bijv dat wanneer in een vriendenkring 1 iemand vreemd is gegaan, er ook anderen volgen, dus de norm verschuift (ook als het afgekeurd werd).
Als je wilt afvallen, stoppen met een verslaving, sportiever wil worden en dergelijke ben je het beste af met vrienden/ familie/ omgeving, die die nieuwe leefwijze al hebben.

Maar ook zie je vaak dat een nieuwe lover in beeld iemand opeens wél over de streep kan trekken om iets te veranderen, om een betere/ evenwaardige partner te wilen zijn.

Vriendin van mij (die juist erg gevoelig is voor buitenaf en schaamte/schuldgevoel) heeft zich jaren ongelukkig en minderwaardig gevoeld over haar gewicht, droeg bedekkende kleding, uitte haar onvrede, maar lukte niet om er iets aan te veranderen.

Tot nieuwe lover, ze is nu heel wat kilo's kwijt, draagt strakkere kleding enzo, terwijl ze beweert er niks voor gedaan te hebben. Nu wil het geval dat hij bijv heel graag hele einden loopt, geen alcohol drinkt, gezond eet en zij nu automatisch ook.
(sterker nog, zij at veel te weinig en dan was het iets ongezonds).
En als ze weet dat hij naar haar komt (of andere visite) krijgt het huis een extra opruim- en schoonmaakbeurt

Zo is het voor veel mensen leuker om gezond en uitgebreid te koken als er iemand mee-eet, dat vind ik zelf ook trouwens, en zo kan het dus ook een goede invloed zijn als je jezelf ergens niet toe kunt zetten (zo ook samen met iemand sporten oid, alleen al diegene niet willen teleurstellen door af te bellen bij regen).

Dus hoewel ik er meestal prat op ga dat ik mijn gangetje ga en me niks aantrek van wat anderen daarvan vinden, en ook voor "wat hoort" en ook niet advertentie- of reclamegevoelig ben, in sommige opzichten is het wel goed om nu en dan naar jezelf te kijken van een afstandje, of wél (eens kritisch) stil te staan bij jezelf en hoe anderen ergens over denken of hoe je/ iets overkomt in de buitenwereld.

Klopt dat beeld bijv wel met wie je bent en wat je wilt uitdragen?
Jezelf (her)ijken en spiegelen voorkomt denk ik ook dat je star wordt in je eigengereidheid en zeker wanneer je alleen maar omgaat met "gelijkgestemden" (ergens in) (dat zie je soms ook in allerlei groeperingen als die elkaar uitsluitend bevestigen).

Bij vreemden is het makkelijker om te denken: je denkt maar wat je wilt, je kent me niet, is jouw beeld wat je vormt, jouw aannames, jouw invullingen en oordelen, het "zegt meer over jou dan over mij" enz.

Toch kan het verfrissend zijn om tegenaan te houden, alleen al om zelf niet teveel aan projectie te doen, om jezelf eea te blijven afvragen óf eoa norm wel de jouwe is en of er iets in die (andere) norm zit, kan ook nuanceren of relativeren om iig kennis van te nemen als je door iemand anders ogen naar jezelf kijkt.

Het zal een middenweg zijn, ook hierin, zowel niet door anderen te laten bepalen (eigenmaken van normen buitenaf), maar ook niet uitsluitend/ helemaal laten bepalen door je innerlijk, want niet alles wat je denkt, voelt of vindt is ingegeven door die "innerlijke richtlijn" (of intuitie), door puurheid of "de" (enige) "waarheid", en jezelf kennen is oa vertroebeld door kennis, ervaringen, opvoeding (of juist tegen afzetten) en zwakkere kanten, persoonlijke voor- en afkeuren, (aangeleerde) gewoontes, patronen en kan ook nog fluctueren, afhankelijk van gesteldheid en energielevel.

Soms denk ik wel dat het makkelijker zou zijn als ik me wél liet leiden door wat anderen vinden, als je zelf tegen iets aanhikt of als je denkt dat je alles zelf moet kunnen.

Anderen als voorbeeld of inspiratie nemen is niks mis mee.
En voor zover je je wel iets aantrekt van "buitenaf" kritisch kijken wié dat zijn, van wie je dat kunt waarderen en die je stimuleren in "je beste zelf" zijn (áls je al weet wat dat is of waar je heen wilt met jezelf, he)..

Ook wat je afwijst in anderen of voor/ van jezelf kan juist een boodschap voor jezelf bevatten, misschien mag dat wat meer aandacht of ontwikkeld worden..

Lekker zondagje, iedereen, de zon schijnt en buitenaf roept heel hard naar me!

Update: toch eerst maar iets nuttigs gedaan: tafel leeggemaakt, dwz administratie die daarop lag gedaan en opgeborgen in nieuwe map
(ik heb expres nog papieren bankafschriften oa).
En andere dingen (gelezen boeken en tijdschriften) opgeruimd.

Dat soort dingen doen ruimt ook je hoofd weer leeg, he
Nu alsnog naar buiten

Pauwenveer, mooie, eerlijke en kwetsbare post van je!

Ik denk dat je gelijk hebt, mijn ex wil zijn meest dierbaren gelukkig en gezond en vindt het lastig om mee om te gaan als het mentaal of fysiek eens niet zo is (en buiten zijn invloed ligt).

Tja, die bekkenbodemspieren, he. Ik zei altijd gekscherend dat ik maar 1 (getrainde) spier had en dan bedoelde ik die
Had altijd een "sterke"/ grote blaas, in vergelijking met anderen iig en hoefde er bijv nooit 's nachts uit, wat ik wel van andere vrouwen van mijn leeftijd hoode. Inmiddels ken ik dat zelf ook, zij het niet elke nacht (zoals ook niet elke nacht transpirerend wakker worden).

Heb het zelf ook soms (bij heel hard hoesten) en dat is idd wel te trainen (er zijn speciaal daarvoor van die balletjes met gewicht), maar daar moet je dan wel aan denken en de gelegenheid voor hebben.
Met mijn bekkenproblemen van afgelopen jaren en "use it or lose it" zal het logisch zijn dat het ook daar wat verslapt is. Moet ook maar weer eens gaan oefenen

Ik ben niet helemaal wars van hulp vragen, als het een enkele keer is ergens om en ik bied het zelf ook aan anderen als dat zo uitkomt.
Dat heb ik eerder ook moeten leren en het geeft een ander vaak helemaal geen ongemak, die kan zelfs blij zijn eens iets voor je te "mogen" doen (of terug te doen).

Het is meer dat het een periode achter elkaar, elke dag hulpbehoevend zijn is, om de kleinste dingen, of van alsmaar dezelfde mensen, of op tijdstippen dat ik het nodig heb, wat me tegenstaat.

Ik denk dat ik het dit keer veel meer kan verspreiden over meerdere mensen en dan vind ik het al veel makkelijker om een x een beroep op ze te doen.
Zodat niemand zich verplicht voelt of ik me afhankelijk voel van diegene, omdat ze een keuze hebben, zonder dat ik dan meteen een probleem heb.
Dat vind ik niet belastend en zijn die mensen vrij(er) om aan te geven dat het niet uitkomt en wanneer evt wel.

Herkenbaar ook, dat niet kunnen stoppen ergens mee, is 1 vd redenen waarom ik gestopt ben met netflix (heb ik via vriendin gratis) na 1 (leuke) serie, okay nog eentje, nog eentje en dán ga ik echt slapen. Voor ik het wist was het weer midden in de nacht, en dat kan ik trouwens ook met een (spannend) boek hebben, dan stop ik nauwelijks voor koffie of iets eten, dat moét dan gewoon uit
en ik scroll ook soms uit tijdverdrijf lusteloos langs forumonderwerpen of nieuwsbladen, ook als het allemaal oninteressante onderwerpen zijn.

Hahaha, van die totaal onbelangrijke info, idd. Ik lach erom om dat te lezen, maar ben mijn eigen advies maar weer eens ter harte aan het nemen: zoek zelf (aktief dus) onderwerpen op die je wél (echt) interesseren ipv op sites en platforms te zoeken naar wat daar toch niet/ mondjesmaat te vinden is.

Ook op het forum gaan de onderwerpen mij te veel over meningen/ uitkauwen van de dagelijkse actualiteit en andere drama's, terwijl je daar al over doodgegooid wordt (net als talkshows die ik niet kijk vanwege meer van hetzelfde met allerlei "experts" of BN-ers).
Dat betekent oa niet laten bepalen door wat anderen voorschotelen wat wij "moeten" weten om "op de hoogte te zijn"/ algemene kennis, uit verre uithoeken van de wereld dat iemand neergestort is bij bungeedumpen oid, maar zelf verdieping zoeken in boeken en andere artikelen/ sites zoeken waar je meer van zou willen weten.

Het maakt echt verschil of je aanvaardt dat anderen het aanbod bepalen en jij daaruit dan kiest wat je kijkt/ aanklikt (en dan nog totaal niet bevredigend of zelfs maar echt vermakelijk is), of dat je zelf bepaalt en speciaal daarop info verzamelt (en breder dan die social mediakanalen, bijv ook eens op youtube Ted talks of iig iets wat je inspireert ipv doelloos niemendalletjes.

Die grappige niemendalletjes zijn op zijn tijd ook nuttig, hoor, zeker als het grappig is kan het ook eea relativeren als je overprikkeld bent, maar niet zoveel dat je je er later schuldig over voelt en jezelf om veroordeelt, baalt, voor schaamt.

Het heeft alles te maken met proportie (alles met mate) en ik herken mezelf daar ook wel in. Het enige voordeel van too much is dat je daar vanzelf genoeg van krijgt, haha, zoals ik gisteren genoeg had van die papierchaos op mijn tafel die daar al de hele zomer lag (ik was toch veel weg of buiten, dan geen last van, maar elke keer thuis stoort het je toch).

Dat is 1 van de vele tips uit Coach jezelf naar succes, he: dingen die je storen, (want je "moet" er "eigenlijk" iets mee), maar je (oogluikend) tolereert, kosten je ongemerkt energie (en kan zich ook nog opstapelen).
Dan vind je jezelf (ongemerkt) ook laks en lui, maar als je eenmaal (een voor een) iets aanpakt of wegwerkt voelt dat meteen beter!

Heb ook een op de naad gescheurde lange wolachtige winterblouse, die al sinds de winter klaarhangt voor reparatie ) eindelijk naar de kleermaker gebracht, nu het tijd voor warmere kleding wordt (en ik niet vanalles nieuw ga kopen).

Als je jezelf dan eindelijk in beweging zet, al is het iets kleins, dan geeft dat een opkikkertje!
Dat schreef Pausini zo treffend: niet meer steeds jezelf teleurstellen!
Elke dag een overwinninkje op jezelf, dat je iets tóch gedaan hebt, hoe klein ook, zorgen dat je iets hebt om (even) trots op jezelf te zijn.

Het zijn toch op- en neerwaartse spiralen, en elke kleine doorbraak alleen al kan dat gunstig beinvloeden.


En die doorbraken ben je al aan het maken, fijn om te horen dat jouw zelfgekozen coach is goedgekeurd (en wordt vergoed)!

Er is ook een reden voor dat vermaak (die reels): het leidt idd af van je eigen leven en issues, logischerwijs heb je daar meer behoefte aan als eea niet lekker loopt/ voelt, dan wanneer je lekker in je vel zit, he.
Als je meer piekert dan "leuke" plannen en gedachten hebt, dan wil je die afleiding wel (al is het uiteindelijk meer uitstel, soms alleen al tot een later moment dat je je daar vroeg of laat wél mee bezig gaat houden. En dat moment is ook gekomen, mbv die coach).

In mijn ervaring maakt het al veel verschil dát je ermee bezig bent, op afgesproken tijden, en dan "mag" je jezelf ook op andere tijden "toestaan" om toe te geven aan simpeler dingen.

Dan is het niet langer "in plaats van" (de serieuzere dingen die spelen), maar als aanvulling en variatie. Je hoeft niet hele dagen alleen nog met vraagstukken en oplossingen bezig te zijn, zeker niet op momenten dat je energiepeil al laag is (zoals 's avonds). Het kan zelfs helpen om de dag "af te bouwen", maar energie krijg je er niet bepaald van.

Met jongvolwassen kinderen in huis en om je heen heb je weinig privacy en snap ik wel dat je te weinig (kwalitatieve) me-time hebt om helemaal ongestoord naar believen in te vullen.
Ik weet wel dat toen mijn kinderen in weekenden naar mijn ex gingen ik soms de deur niet uitkwam, en alle tijd nam om te fantaseren en te mijmeren over seks, meestal had ik dan wel iemand (of voor ogen) en ik vond dat toen (op eoa manier mee bezig zijn, met je eigen beleving bedoel ik, die te kunnen uiten, alleen of met iemand samen) echt wel toevoegen qua levenslust.

Het is luisteren naar jezelf, wat van binnen komt, en daar uiting aan kunnen geven.
Jij hebt geen gebrek aan libido, wel een teveel aan beletsels om daaraan toe te geven (gewicht, geen privacy, mentaal en fysiek dus niet lekker in je vel, geen energie, geen sekspartner).
Soms is het dus niet zozeer zaak om in aktie te komen in wat je wél zou willen en behoefte aan hebt, maar het elimineren van de factoren die dat in de weg staan.

(al is daar ook aktie voor nodig, en je kunt nu eenmaal niet aan alles tegelijk "werken", je gaat nu voor het mentale herstel eerst. Het is een wisselwerking natuurlijk, kip-ei, en dat je nu iéts doorbreekt is het belangrijkste, de rest zal later ook volgen).

Belangrijk is om jezelf niet te veroordelen om waar je nu blijkbaar behoefte aan hebt. Lach erom, besef dat het tijdelijk is, dat je andere dingen prioriteit geeft en daarnaast op eao manier tijdverdrijf/ontspanning zoekt, wat logisch is en helemaal niet erg.

Ik hoop dat je idd meer energie krijgt gedurende de dag van die Ritalin!

Pauwenveer, ik vond dit, hoe herkenbaar: www.jorjoy.nl/blog-adhd/doen-wat-je-wilt-bij-adhd/

Hoe gaat het met jullie?

Hier behoorlijk verkouden geweest, werd alleen maar erger met (droge) kriebelhoestbuien waar je U tegen zegt, ook 's nachts, soms wel een kwartier of langer achter elkaar, heftig en vermoeiend!
(maar goed misschien dat ik dit nu opgelopen heb, want dit heftige gehoest ná zo'n operatie is niet te doen, veel te veel druk op, dat is pijnlijk weet ik nog van de vorige keer bij een enkel hoestje)

Lijkt eindelijk iets beter te gaan vandaag

Behalve eters (ex en zoon die niet bang zijn om aangestoken te worden) en de supermarkt/ drogist nergens geweest, dus alvast een voorproefje op het binnenleven, gelukkig is het nog niet koud in huis

Ben thuis nog aan het rommelen en opruimen, dingen wegbrengen, afhankelijk van hoeveel energie, ene dag meer dan de andere.

Gisteren was ik echt niet lekker en heb maar weer eens genoten van een warm bad, (behalve energiebesparing is het een beetje eng om overeind te komen, ).

Verder doe ik om aktief te zijn elke dag wel iets "extra's", van die niet-dagelijkse (of zelfs niet-wekelijkse) klusjes, zodat dat er straks iig weer even een paar weken tegenkan, koffiemachine reinigen, afzuigkap, lampen, tegels, bodem van keukenkastjes, de ramen, dat soort dingen.

Als ik dan toch nu al weinig "uithuizig" ben, dan maar beter ff gebruik van maken en beetje fit zien te worden
Zo een grote pan verse tomatensoep maken, heb alles al in huis, en misschien als het droog is ff naar de markt (oa lekkere kaas van de kaasboer halen).

Fijn weekend allemaal, schijnt dat we volgende week nog best lekker weer krijgen

Wat balen, Pauwenveer!
Kan me voorstellen dat je had gehoopt dat het een positief effect zou hebben en je nu teleurgesteld bent, terug bij af?
Moet je dat idd zo snel al merken, dan?

Er liep hier ergens een topic over AD(H)D, waarin ook ervaringen met medicatie werden uitgewisseld.
Bij mijn zoon werkte het methylfenidaat (Ritalin en dergelijke) ook niet. En wel bijwerkingen, is er vrij snel mee gestopt ook (slikt nu niks).
Er schijnt eoa hersenonderzoek te bestaan dat meet of je gevoeliger zou zijn voor de dopmine- of serotoninekant en dan in de vorm van antidepressiva zou kunnen gaan slikken.

Hoop dat je toch een leuk weekend hebt met die lunchafspraak en verjaardag!

Ben zelf nog heel verkouden, hardnekkige droge hoestbuien die vooral 's nachts veel last bezorgen, was vroeg naar bed en alweer om 5 uur wakker, met het zweet op mijn hoofd. Later nog een uurtje teruggegaan, heb geen koorts, maar wel hoofdpijn bij het hoesten en totaal niet fit

Duurt mij te lang voor een simpele verkoudheid (nog een test gedaan, maar blijft negatief). In combi met het druilerige weer kom ik nu al nauwelijks buiten, hooguit voor een boodschap.

Hahaha, Pausini, dat zou mij ook kunnen gebeuren, sterker nog, ik dacht mijn wifiwachtwoord ook ergens op mijn mobiel te hebben staan, maar kan het niet vinden en moet nu dat ook elders gaan zoeken?!
(als ik het echt niet kan vinden heeft zoon het wel, die heeft het ook allemaal geinstalleerd).

Hopelijk vind je de gegevens nog ergens, want is idd wel handiger met toetsenbord en iets groter scherm, dan dat gepiel op een mobieltje :facepalm

Nicci, het gaat hier nu gelukkig wat beter, want ik had 0 energie en vind het wel lang duren voor een simpele verkoudheid, ik was er echt niet lekker van.

Egopost geeft niet, hoor, doen we allemaal op zijn tijd hier, toch?

Tja, wat me opvalt is dat je zo zeker van jezelf was (eindelijk, gelukkig) en dan toch weer zo beinvloedbaar door een enkele opmerking van je stiefmoeder, dat je dan meteen gaat twijfelen aan jezelf?

Zij weet misschien de helft niet en vanaf de zijlijn is dat soms lastig in te schatten, en makkelijker om het voordeel van de twijfel te geven aan iemand, als ze zelf niet in zo'n situatie zit.

Dit is een gevaarlijke man, Nicci, niks meer of minder.
Het gaat veel verder dan een goed hart en slecht karakter, trap hier nou niet meer in, svp!

Jij moet echt ook zelf afstappen van hem willen feliciteren en dergelijke, dat is en blijft bij hem niet onschuldig, hij kán alles aangrijpen om weer een voet tussen de deur te krijgen, om weer zijn charmante kant te laten zien, enz.
Wees nou maar blij dat hij jou (ook) geblokkeerd heeft, en zo jou behoedt voor toch goedbedoeld contact op te kunnen nemen.
NIET DOEN!

Deze laatste aktie van hem met die meubels, dit is hoe het steeds is gegaan: hij "pakt" jou waar hij je maar raken kan, als jij de stekker eruit trekt.
En als hij jou niet direct kan raken, dan maar via je zoon, die er niks mee te maken heeft, hoe min is dat?!

Het is typerend: zolang je meewerkt heeft hij eea voor je over, en als het voorbij is verandert hij in een wraakzuchtig iemand. En schuwt niet om derden (je zoon) erbij te benadelen, zo'n ego die zich wentelt in zijn wrok-wraak-haat IS geen aanwinst, dit is zoals hij zich laat kennen.
En geloof hem maar, dit is hoe hij is, en ook altijd zal blijven bij elke vorm van tegenwerking.

Hij gaat niet voor je, hij gaat voor eigenbelang, dat is iets heel anders.
Je weet onderhand waartoe hij in staat is, bij afwijzing, en dit keer kom je er nog relatief "goed" vanaf.

Een relatie met hem is een deal: als en zolang hij jou "heeft" heeft hij veel voor jou over, als jij ermee stopt ben je zijn vijand en wil hij je stukmaken, oog om oog, dat heeft niks met liefde te maken, hoor.
En dat is door niks goed te praten of te bagatelliseren!

Je zou herhaaldelijk dit door moeten maken, want daar verandert niks aan, en je weet het ook, dat heb je ook al herhaaldelijk gedaan.
Bij deze man loop je ook nog het risico dat het een keer echt verkeerd afloopt.

Stop met jezelf -zelfs bij tijd en wijle- dit wijs te maken, dat het misschien wel meevalt, dat ie misschien wel veranderd is of zal veranderen.
Wanneer is het genoeg geweest voor jou?
Wat is ervoor nodig om jou volslagen zekerheid te geven dat hij geen geliefde kan zijn voor jou, en ook geen goede vriend en zelfs geen kennis die je kunt feliciteren, oid?

JE BENT BETER AF!
Blijf dat herhalen tegen jezelf, elke keer dat je aan het twijfelen raakt!

Te vroeg geklaagd over mijn mobiele overstap, het lijkt nu allemaal inmiddels wel te werken

Oh nee, toch te vroeg gejuicht, krijg wel sms binnen, maar eruit niet, of iig niet met Imessage

Mlous, ik reageer later, heb zo visite, maar hartstikke leuk voor je, is je zeer gegund en ben blij om te lezen dat je zo gelukkig bent!

Júist happy mensen mogen hier meeschrijven!! Hoe inspirerend!
"Alleenzijn en" in een relatie, dat (alleenzijn en) staat er in de titel niet voor niks, tussen haakjes, he.
Het is per definitie niét zo dat het bedoeld is voor mensen die óngelukkig zijn en niet langer op hun plek zouden zijn als ze dat wél zijn!

We willen juist happy voorbeelden!

Haha, Pausini, dat zou ook niks voor mij zijn, dat iemand meteen fysiek wordt, je kent elkaar dan nog niet eens en dan heeft hij neem ik aan geen enkele signaal van jou (niet verbaal en niet nonverbaal) dat dat voor jou okay zou zijn, laat staan gewenst.

Ik houd niet van mensen die maar gewoon proberen en bij jou ligt om een grens te trekken (boem is ho).
Nou is ons volk -anders dan het mediterrane misschien?- iha meer gesteld op een grotere private space om ons heen, waar we zelf bepalen wie zo close wordt toegelaten daarin, en je zou zeggen dat dit wel redelijk algemene ongeschreven regel is tussen (nog) onbekenden.

Het is een grijs gebied, want op enig punt bij daten zal 1 vd 2 (die het ziet zitten) initiatief nemen, nek uitsteken, om fysiek te worden. Die ander kan jouw gewoon random aardig bedoelde glimlach tijdens kletsen aan zien voor zo'n signaal dat er een "klik" is en een poging wagen.

Jaren terug vroeg een jonger iemand uit de buurt 's avonds laat keurig of het goed was om samen terug te lopen. Ik zocht er niks achter. Vroeg hij onderweg of hij mijn hand mocht vastpakken. Die had ik niet zien aankomen, en nee, dat wilde ik niet.
Maar die vroeg dus wel netjes om toestemming.

Leerde hem later wat beter kennen en was weer het andere uiterste, die vroeg overal toestemming voor: mag ik je aanspreken, vind je het erg dat ik je iets vraag, mag ik dit mag ik dat. Ook heel apart om mee te maken, haha.

Leek uiterlijk (en qua werk wat hij deed) in 1e instantie een stoere man, maar dat onderdanige, brrr. Hij viel trouwens specifiek op oudere vrouwen dan van zijn eigen leeftijd, ik was daar natief in. Hij deed dat vragen om instemming volgens eigen zeggen júist vanwege dat werk, waar hij absoluut van onbesproken gedrag moest zijn.
Overigens is dat lang niet altijd alleen om seks, bijv had deze man later idd een langdurige relatie met een vrouw van mijn leeftijd.

Dus nee, je bent nog lang niet bejaard en zou andersom dus ook kunnen meemaken.
Heb in de loop der jaren dat vaker meegemaakt met jongere mannen.

Iha ken ik vooral mannen die voor eigen leeftijd gaan, hoor.
Het cliché dat mannen altijd een jonger iemand willen of vreemdgaan met een jonger exemplaar is echt niet waar.

Dus er is nog hoop hahaha

De uitdrukking "waar je mee omgaat, raak je mee besmet" kan 2 kanten uitwerken en die zie ik afgelopen dagen in uitersten recht voor mijn neus.

Allereerst in positieve zin hoe we hier met elkaar omgaan op het topic, anoniem en online en wel, als luisterend oor, in- en meedenken, mee(be)leven, een hart onder de riem steken, bemoedigen en aanmoedigen. Aandacht voor onszelf vragen en oog voor anderen hebben, vanuit positieve betrokkenheid elkaar tot steun zijn, een zetje of alleen al een bepaalde visie ergens op meegeven.

Afgelopen week dus zomaar onverwachts aangenaam verrast door Pausini in wat hier op topic wordt uitgedragen, en ik beschouw als een bevestiging van (wederzijdse) "wie goed doet, goed ontmoet".
Belangeloos iets voor een ander doen, zonder daar iets voor terug te willen of te verwachten, geven om het geven zelf dus.
En dat mocht ik ontvangen!

Ik "promoot" al jaren zowel hier als irl een algemene houding/ benadering van compassie en consideratie met anderen, proberen ze te begrijpen/ verklaren (is natuurlijk niet hetzelfde als vergoelijken!!), vanuit inzicht en empathie naar iemand en diens daden te kijken, ook als je zelf (heel) anders in elkaar zit, en zelfs als het gaat om negatieve ervaringen, als iemand je iets geflikt heeft, zelfs mbt bijv exen die je slecht behandeld, benadeeld, belogen en bedrogen hebben.

En dan bedoel ik dus niet dat je eea moet accepteren pikken en slikken, vergeven en weer nieuwe kansen geven oid , maar in je eigen verwerking nádat je daar je grenzen aan gesteld hebt en de nodige consequenties aan verbonden.
Dat je inzicht krijgt in wat er voorgevallen is en waarom, andermans en eigen achtergronden en aandeel daarin min of meer begrijpt, er een zekere evaluatie in zit hoe je ertegenaan kijkt en je erover voelt.

Ik noemde het vaak "de weg van de vergeving" inslaan.
Dat doe je niet eens zozeer voor die ander, maar voor jezelf.
In wat je in je eigen "bagage" meeneemt van een relatie die uit is, en verwerken van de negatieve ervaring(en) van tijdens of na afloop daarvan.
Dat hoeft geeneens een liefdesrelatie te zijn, kan ook familie- of vriendschapsrelatie zijn. Het ook kunnen verplaatsen in de ander, als die heel anders in elkaar zit, ipv projectie van eigen normen en gevoelens en ervaringen, en verwachten/ oordelen dat die van anderen hetzelfde (horen te) zijn.

Daartegenover irl actuele voorbeeld weer eens hoe sommigen na afwijzing of negatieve ervaring zoals bedrog en dergelijke een (begrijpelijke) heel andere weg inslaan: van langdurig (soms levenslange) haat, wrok koesteren, wraakgevoelens (en die al dan niet uitvoeren), zwartmaken bij anderen, roddelen, andere betrokkenen vragen loyaal partij te kiezen, enz.

Dit is meestal geen bewuste keuze, maar wat "je gevoel je ingeeft", of hoe je je "nu eenmaal" voelt, wat eerder je mechanisme is, een onbewuste (voorkeur)strategie uit (de eerste primitieve logische) verbolgenheid, verongelijktheid, boosheid en verdriet in reactie op dat iemand je iets heeft aangedaan.

Sommigen blijven daar onveranderlijk ook na lange tijd bij, en oa afhankelijk van de ernst van wat er voorgevallen is en hoe hecht de positieve (liefdes)band en -gevoelens waren, kan dit leiden tot zo'n hevige mate van geschonden vertrouwen, dat die zich voortaan zelfs kan uitbreiden naar ook andere mensen en potentiele nieuwe partners in de toekomst.
Maw: in de eigen basis is het veranderd (of een bevestiging) van vertrouwen naar onzeker, wankel vertrouwen (tot het tegendeel blijkt) of zelfs tot wantrouwen (tot het tegendeel blijkt).

De mate waarin zoiets impact heeft, wordt mede bepaald door je basishechting en je latere ervaringen bij elkaar opgeteld.
Het verklaart oa waarom mensen zo verschillend kunnen reageren in de wijze waarop, maar de ook de heftigheid ervan, op een soortgelijke negatieve ervaring.

Zelfs een eenmalige negatieve ervaring kan dus een knauw geven aan en tijd kosten om dat basisvertrouwen iha, in jezelf en in anderen, te herstellen, oa door inzicht, en door door die ervaring (met diegene!) te verwerken, zodat die ene ervaring niet blijvend geprojecteert wordt op de toekomst: een algemene eigen wantrouwige instelling wordt, (zoals bijv: álle mannen zijn niet te vertrouwen of: "het huwelijk deugt niet" of "een relatie is voor mij niet weggelegd" oid.

En als iemand in de basis al van huis uit én meerdere negatieve ervaringen heeft die dat nog meer bevestigen, is die basis al onveilig gelegd.

Ik denk dat een onbevangen, naief blind en grenzeloos vertrouwen en (vanzelfsprekend) uitgaan van het goede in iedereen, nou ook weer niet gezond is, en dat als dat vroeg of laat beschaamd raakt, vooral leidt tot een reeler, voorzichtiger en gezonder vorm.

Andersom is een basiswantrouwen helaas lastig te veranderen in wél (weer) volledig kunnen vertrouwen, wat vaak leidt tot de neiging tot argwaan, controledrang, jalouzie, willen weten wat iemand doet en laat, constant bewijzen en verantwoording nodig hebben dat iemand wél te vertrouwen is (vanwege het diepe geloof van niet).

Kortom: soms is het mogelijk dat die bril van iemand verandert, dat kan soms door er gaandeweg voortschrijdend inzicht in te krijgen, eens het verder van je af komt te staan, je erover hebt nagedacht, getreurd, er zelf niet langer middenin zit dus, en de heftigste emotionele lading van het begin ervan af gaat.

Als je over de eerste krenkingen, gekwetstheid en pijn heen komt, kan je perspectief veranderen bij reflecteren, terugkijkend vanuit neutraler perspectief, rationeler ipv puur gevoel, en daarom kan "analyseren" goed zijn om te begrijpen, zolang het niet vanuit steeds herhaling van hetzelfde kringetjesdenken is.

Daarom is het perspectief van een (emotioneel) neutrale, objectieve buitenstaander en zeker een onbekende die er zelf geen onderdeel van uitmaakt, zoals een coach of psychologische behandelaar, een ander perspectief bieden.
Een "aha"-erlebnis: eyeopener, "zo heb ik het nooit bekeken", nieuw inzicht.

Maar het is me duidelijk en ik heb het er vaak over gehad tav oa destructieve relaties dat je mensen met diep verankerde basis/ mechanisme van wantrouwen en onveilige hechting, (en erger: verbale danwel fysieke) agressie, niét van buitenaf kunt veranderen.
En diegene zichzelf ook vaak niet, zeker niet op eigen houtje, en zelfs maar een kleine kans áls diegene al openstaat voor zelfreflectie en professionele hulp.

Niet te veranderen door voorbeeld, niet door een andere weg/ perspectief/ richting te suggereren, want voor sommige mensen is het hardnekkig geen keuze, hoe iets te voelen/beschouwen of door welke bril te bezien, het is té beschadigd geraakt en zelfs in (intensieve) therapie ingewikkeld en onmogelijk om dat te veranderen.
Vaak wordt hooguit ingezet op leren er anders mee om te gaan (bijv woedebeheersingscursussen), dus niet aan (heftige destructieve of zelfdestructieve reacties) toe te geven. Een andere strategie aan te leren, in reactie op triggers.

Ben eergisteren weer eens in vertrouwen genomen en uit mijn slof geschoten over een hetze, "haatcampagne", wrok en wraak(plannen) tegen 2 personen gericht, door "exlover" en een andere kennis/ "oudere vriendin".
Ik vind het onderhand ziekelijk, ben er kwaad over geworden, distantieer me ervan.

Van hem kende ik deze instelling natuurlijk al langer, niks nieuws én de voornaamste reden waarom ik er destijds mee stopte, hij totaal ongeschikt "relatiemateriaal" is en zo ongeveer lijnrecht 180 graden anders in het leven staat dan ik.

Van haar valt het me tegen, dat blijven hangen in wat haar zgn is "aangedaan" bijna een jaar geleden en het uitdragen sindsdien van haat, kwaadspreken en allerlei anderen willen beinvloeden om daaraan mee te doen.

Ik heb hardnekkig en met best veel geduld vrij lang oeverloos dat andere perspectief erop losgelaten. Tegen dovemansoren dus.
En ik ben er definitief klaar mee.

Dit soort issues speelt niet alleen tussen geliefden maar ook in families en vriendschappen.
De instelling van "oog om oog", kwaad beantwoorden met kwaad, wordt dan ook nog stellig gepresenteerd als het "juiste" in zo'n geval.
Exlover vroeg me om te "respecteren" dat hij daar "anders" in is en anders over denkt dan ik.

Terwijl hij er imo geeneens deel van uitmaakt, maar naar zich toe heeft getrokken (om haar te "steunen", lees: gelijk te geven, uit loyaliteit heeft "eigengemaakt" alsof hem persoonlijk ook iets is "aangedaan".

Ik schrik van zijn vergaande focus op het zogenaamde kwaadaardige van die 2 personen, hoe hij hun gedrag observeert en interpreteert, (niet eens gedrag jegens hem, ze gaan helemaal niet met elkaar om), maar toch zich aangesproken voelt hun een lesje te leren?!
Werkelijk schrikbarend en imo ziekelijk wat hij daarvoor alleen al in fantasie in mind heeft.

Beiden achten bij uitstek mijn instelling en visie hoog, én toch, tegelijkertijd wéten ze dat ze bij mij niet hoeven aan te komen hiermee en dat ik me niét laat manipuleren om zgn loyaal te zijn en hun te bevestigen of steunen in hun obsessieve aannames en zogenaamde conclusies.

Dit soort mensen vindt mij "te lief", te begripvol, naief positief, blind voor "het kwaad" waar ze van overtuigd zijn in die 2 anderen, willen me maar overtuigen dat zij het "juist" zien en ik "verkeerd".
Vergelden moet je, dat zien ze blijkbaar als "sterk", als vechtersmentaliteit, in de goede zin, als laten zien dat met hun niet te spotten valt?!

En andersom trouwens wél heel blij (en bewonderend) dat ik zo niet in elkaar zat en zit, he, tav hem, dat ik hem niet geblockt, veroordeeld en buitengesloten he, niet kwaadsprak tegen anderen over hem.

En dat geldt ook voor oudere vriendin, dat ik haar met geduld en begrip voor haar initiele boosheid en teleurstelling enz heb gesteund in dat zij de (vriendschaps)relatie met die 2 stopte, het nadeel waar het conflict over ging met de ene werd ingelost en voorgoed uit haar leven wilde verbannen, en de ander erachteraan, vanwege diens loyaliteit met die ene.

Nu vind ik het op zich interessant om hier te vermelden, als voorbeelden, omdat ik door beiden over veel in vertrouwen ben genomen en op de hoogte ben van wat er speelde (min of meer erbij was, dus ook de andere kant van het verhaal weet dus).

Wat opvalt, is dat beiden nu deze 2 anderen beschuldigen van wat ze zelf ook doen (of in het verleden gedaan hebben bij anderen) en ik weet dat.
Sterk gevalletje projectie meestal dus: hoe de waard is, he.

Maar wat ik niet begrijp is waarom het zo belangrijk voor hun is om speciaal mij hier per sé deelgenoot van te willen maken en bevestigd te willen krijgen????
Hun gelijk willen halen, waarom ze zich gerechtigd voelen voor hun intense gevoelens van haat en wrok?

Deze 2 personen doen nu niks verkeerds (meer), en in de openbare zelfde ruimte (waar iedereen recht op heeft daar te zijn), is het min of meer prima afstand te bewaren en elkaar te negeren, en als exlover en zij dat blijkbaar niet kunnen en zich blijven ergeren en focussen, hun niet in de buurt kunnen velen, moeten zij daar zelf maar wegblijven!

Zo ben ik ook uit het openbare dorpsleven weggebleven toen het net verbroken was, want hij had eenzelfde obsessie met mij, waar ik was en met wie.
Zij het dan niet uit haat, maar wel jalouzie en niet los kunnen laten omdat hij dat niet kon verkroppen, me terugwilde.
Pas later toen alle emoties gezakt waren en ik in staat bleek om normaal met elkaar om te kunnen gaan, en hem in zijn waarde kon laten bij andere bekenden, ontspande dat. (daar is hij nu nog dankbaar om).

Maaaaar, het is meten met 2 maten: heel fijn dat ik niét haatdragend enz ben (zoals met andere exen en met wie hij verder conflicten had en heeft), en ik dus de enige uitzondering ben, als het gaat om hém, hém niet na afloop negatief te (blijven) bezien, behandelen, beschuldigen, te haten of kwaad over hem spreken, he.

Die omslag wordt niet gemaakt, dat hij dat tov anderen wel doet (en als "juist/goed" beschouwt).

En wat haar aangaat heb ik al vaak duidelijk gemaakt, dat zij zichzelf tekort doet: de ander heeft geen last van haat, wrok enz: het is wat je zélf koestert binnenin je, zelf voelt, in jezelf bewaart, in de vorm van verongelijktheid, het vele denken aan "het kwaad", het voeden van gedachten aan haat en wraak, ook al zijn al die negatieve gevoelens geprojecteerd op de ander, je voelt ze toch echt zelf!

En ik kan niks met mensen die zelfs een jaar of jaren na dato nog op hetzelfde punt staan, er geen enkele ontwikkeling in zit, geen nuancering mogelijk is, en niks is veranderd in intensiteit ook. Nog precies alsof het gisteren gebeurd is.

Als ik met hun blijf omgaan zou ik me als het ware aan hetzelfde schuldig maken als zij: mijn tijd en aandacht geven aan en mezelf bezig houden met het dorpsgebeuren, wat vrij onbenullig is, met (weliswaar "bevechten van" hún) haat en hetzes, wat misschien belangrijk lijkt als dat je (enige) leefwereld nog is en je niks anders te doen hebt zeg maar.

Ik geef het op, dus.
Het zal nooit doordringen, is verspilde tijd, ik ga en wil me daar niet mee bezig houden, ik trek zelf ook de grens, en consequenties.
Het helpt duidelijk niet om in woorden (terugkerend) te protesteren, dat ze niet bij mij moeten zijn, aan het verkeerde adres zijn, me nu niet en nooit zal scharen achter hun gedoe.

Dan vinden ze zichzelf maar "sterk" en mij "zwak" en versterken ze elkaar maar lekker verder. Niet met mij iig.

Het roert me omdat het de "strijd" symboliseert, die je tegen sommigen moet leveren als het gaat om niet-oordelend leven, in een wereld waarin de meerderheid dat wel doet, waarin als nooit tevoren zelfs "meningen" als "waarheid" worden gepresenteerd, waarin mensen elkaar openlijk of anoniem online veroordelen, op aannames, op projectie, en een podium biedt voor haatzaaien, bedreigingen en mensen (zoals "me too") veroordeeld zonder rechtspraak, zonder hoor en wederhoor.

En dat blijft tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel in gaan, zowel op grote als kleine schaal.
Het kan lijken als "bakzeil halen", het opgeven bij bepaalde mensen om tegengas te geven aan oog om oog, eigenrichting, veroordelen (veelal gebaseerd op veronderstellingen en projectie), gelijk willen halen, enz.

Ik trek de grens, omdat ik niet bezig wil zijn met die begrippen, en dat aandacht geven betekent dat ik dat alsnog "inneem" via anderen.

Ik verkies het om die aandacht en tijd te stoppen in te "voeden" waar ik in geloof en op gericht ben.
Mijn handen af te trekken van "hopeloze" mensen die langere tij gevangen zitten in negatieve en zelfs kwaadaardige gedachten en bezigheden, anderen de schuld geven, en zelf "nu eenmaal zo zijn" (en daar gerespecteerd om willen worden ook nog).

Ik zal wel nooit begrijpen hoe mensen kunnen denken dat kwaadaardig "beter", sterker of "juister" is dan "goedaardig" en dat agressie, vechten, oog om oog, wraak, vergelding, terugkwetsen, haten, vernielen, anderen klein krijgen, een lesje leren, beschadigen, enz enz de beste levensinstelling is.

Ik houd het bij "wie goed doet, goed ontmoet", al is het motief van wie iets goeds of fijns doet voor een ander dat zou doen óm dat ook terug te (mogen) verwachten, of te denken dat dat zich ooit "terug zal betalen".

Iets geven (in welke vorm ook, tastbaar zoals een cadeau, hulp, maar ook ontastbaar zoals aandacht): wat uit een goed hart, goede bedoelingen, attentheid, uit liefde of betrokkenheid komt, is dus vaak niet om dat terug te krijgen (en zeker niet altijd van dezelfde!), en ook niet om uit te zijn op dankbaarheid.

Het motto "doe een ander niet wat je zelf niet wil dat jou geschiedt" vind ik wel een goede.
Misschien bestaat zoiets als Karma wel en in die zin bedoel ik het ook als ik zeg: kijk ook uit wat je "inneemt" van anderen, aan info (kranten enzo), van anderen, van hun gedachtengoed, gevoelsleven, als je zelf (overwegend) "positief geladen" wil zijn.

Wat je aandacht geeft, groeit, zegt men.
Dus waar je je mee "voedt" heeft invloed op jezelf dmv wat je allemaal binnen laat komen (of sudderen): overwegend het positieve, liefdevolle en fijne ervaringen koestert of in beslaggenomen worden door "negatieve" emoties, herinneringen en ervaringen.
(als je de keuze hébt he, aan wie en waaraan je denkt, je tijd/ aandacht geeft enz)

Update: de confrontatie wederom aangegaan, toevallig met beiden, maar dit keer die 2 allebei in nuchterder toestand en wordt (natuurlijk) niet in dank afgenomen, jammer dan.
Oudere vriendin voelt zich aangevallen, maar is de helft "kwijt"wat er van vd week is gezegd, maar ik niet! en wil er iig over nadenken, is ook iemand die normaal gesproken in staat is tot zelfreflectie, exlover reageert (uiteraard) uitsluitend gepikeerd.

Ik zou (vd week) maar blijven doorgaan en doorvragen volgens hem, nou newsflash: het was geen doorvragen vd week hoor, maar tegengas geven in reactie op waar zij mij (herhaaldelijk) mee opzadelen. Over anderen.

Het zijn dingen waar je niet uit komt, en ik hoef mijn gelijk niet te halen, maar het wel beter voelt als je je punt duidelijk hebt kunnen maken

Wederom een wake up call voor mijzelf, iig, om wel degelijk óók in vriendschappen/ kennissen selectief/ selectiever te zijn en trouw aan mezelf te blijven!

Verschillen en meningsverschillen mogen er zeker zijn, maar sommige dingen die je/ ik zelf hoog in het vaandel heb niet. In elk geval niet lijnrecht in tegenover elkaar staan.

Ipv de vraag of ik wel "voldoe" aan hun verwachtingen, is het andersom: voldoen zij wel aan de mijne?!
De boodschap is iig aangekomen: niet bij mij zijn met die fratsen!

Pauwenveer: hahaha, dat jij dat initiatief dan maar nam.. maar even serieus ken ik dus ook meerdere mannen mensen die niet naar leeftijd, maar naar de persoon kijken. En dus niet per sé op jong, strak en slank vallen, maar andere standaard wat ze aantrekkelijk vinden.

En echt niet alleen in de contreien van het naturisme, ook daarbuiten.
Dat is wel bevrijdend eigenlijk, er ging trouwens al een wereld voor me open toen ik uit elkaar ging met ex, en dacht dat ik uitgerangeerd was op die leeftijd, wat geenszins het geval bleek.

Dan nog ben ik -net als jij- desondanks momenteel zélf niet content met mijn looks, ongeacht wat anderen daarvan vinden.
Ik weet me geliefd (en zelfs begeerd) door anderen, maar het is hoe je over jezelf denkt wat uiteindelijk telt als het erom gaat of je jezelf sexy en aantrekkelijk voelt.

Pausini: ook als je wel die bevestiging van buitenaf krijgt, dat je nog "gezien wordt" of "meetelt" dan is dat misschien een opsteker,, maar niet wat je eigengevoel bepaalt.

En trouwens, Mlous is hét bewijs maar eens, dat je niet helemaal senang met jezelf hoeft te zijn om liefde en een geliefde aan te trekken.

Dat zijn van die ideeen die tegenwoordig post hebben gevat, dat je jezelf en je leven eerst op orde moet hebben en gelukkig met jezelf zijn enzo, maar in werkelijkheid gaat het daar gewoon niet om en zijn het vaak juist relaties die je spiegelen en een heel andere blik, richting of hoe iets loopt kunnen geven!

Je kunt iets ineens in een heel ander perspectief zien, en heel andere uitdagingen dan je in je eentje zou hebben, maar ook mogelijkheden waar je niet aan gedacht zou hebben, en juist in samenspraak met de ander ontstaan.

Dat is het fijne van die inbreng van de ander, dat je ruimer/ breder kijkt dan in je eentje, dat iemand een hele andere draai kan geven aan je bestaan, je verruimt dus!

Zeker voor wie de vrijheid lief is kan dat nogal als een verrassing komen, want vaak als je langer single bent kun je veronderstellen dat een relatie je (daarin) zal beperken.
Terwijl het ook deuren kan openen die daarvoor gesloten waren en kan een frisse inbreng geven op je bestaande leven, zoals je dat kent en vertrouwd mee bent.

Kortom: het kan je ook op een goede manier "opschudden" en op andere dingen een beroep doen/ raken/wekken die je anders zelf niet had kunnen denken/ gedaan.

Fijn dat je nu vrij hebt en al eea voor elkaar hebt in huis!
Ben benieuwd of de medicatie aanslaat en of je er iets van merkt (ten goede)