(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Ja, daar heb je helemaal gelijk in.
Dit voegt niet bepaald iets toe.

Tot nu toe heb ik het al die tijd redelijk afstandelijk en oppervlakkig kunnen houden met exlover, als kennissen.
Hij zal wel meteen spijt hebben dat ie vertrouwelijker werd, haha, het zijn soortgelijke issues als eerst, waar we ruzie over krijgen, moet ie onderhand toch weten.

Oudere vriendin/ kennis is nuchter een intelligent, onderhoudend en ontwikkeld gesprekspartner.
Zij wil closer zijn met mij dan andersom.
Ik heb andere mensen daarvoor, voor mij is het puur wat gezelligheid opzoeken, zij is alleen en heeft geen kinderen oid, dus afhankelijker van deze kring.
Daarom ook die mate van verbolgenheid over diegene met wie ze eerder zo close was.

Maar als het gedoe ipv gezelligheid oplevert, dan schiet het voor mij ook zijn doel voorbij.
Dat was en is het verschil ook, dat ik nog een leven heb buiten eigen dorp.
Gelukkig zijn er meestal ook nog andere en interessante mensen bij, is altijd maar afwachten wie er zijn.
Ik hoop die ene leuke man ook nog eens te spreken

Oh, dat varen is wel een hele leuke manier om nieuwe mensen te leren kennen!
Weer eens iets heel anders en je doet dan tenminste iets gezamenlijks als aktiviteit. Een gemeenschappelijke interesse biedt al een aanknopingspunt.
Vind het stoer dat je die boot gekocht hebt, ga je dan alleen het water op?

Ik ben binnenkort uitgenodigd bij ex-roommate uit de kliniek, dat stel is ook gek op hun boot, hebben wekenlang door eigen land gevaren afgelopen zomer.
Tijdens dat etentje zal ik daar álles over te zien krijgen, die houdt hele logboeken bij, foto's van alles wat ze bezocht hebben, restaurantjes waar ze gegeten hebben, avondvullend, verwacht ik

In mijn omgeving diverse vaarplassen, dat is een wereldje op zich, ken aardig wat mensen met een boot. Door laatst overleden kennis ook nu en dan met een groepje uitgenodigd geweest op zijn omgebouwde sleepboot (kon wel 30 man op).

Zo'n app is best een goed idee, ik heb ook wel nagedacht over zoiets, manieren om mensen/ maatjes bij elkaar te brengen, soort Tinder maar dan voor vriendschappen. Er zijn volgens mij veel mensen die veel meer zouden ondernemen met iemand samen dan in hun eentje het geval is.

Ik heb me daar nooit door laten afremmen, ik ga alleen ook wel.
Ook omdat ik makkelijk contact leg, misschien zelfs makkelijker dan met iemand samen, want dan ben je deels al op elkaar gericht en houd je rekening met elkaar.

Ik vind het zo zonde eigenlijk, dat er veel mensen zijn die om div redenen graag nieuwe vriendschappen of maatje zouden willen en elkaar niet kunnen vinden.

En dan moet het nog maar net aansluiten, wat dat aangaat is dat bijna net zo lastig om te matchen als een partner: vind het maar!
Al geldt bij vriendschappen/ kennissen dat je dan minder/niet vanalles in 1 persoon verwacht, en verschillende interesses deelt met div mensen, dus verspreid over div mensen toch aan bod komt waar je behoefte aan hebt.

Met de een een dagje uit, naar de bios of museum of winkelen, met de ander thuis koken en diepe gesprekken, een sauna- of sportmaatje, enz.

Iha vind ik verschillen tussen mensen juist boeiend en ben ik jaren geleden al afgestapt van bepaalde gelijkgestemdheid te wensen. Er is altijd wel iets wat wél overeenkomt, maar het kan zijn dat als je -zoals ik- de neiging hebt om te kijken naar wat er wél is, je dan misschien te toegeeflijk bent qua wat er ontbreekt of qua wat er niét okay is.

En ik zeg hier altijd dat je geen genoegen moet nemen als het om de liefde gaat.
en eigenlijk met familie en goede vrienden ook niet, iig niet op onoverbrugbare verschillen inleveren.
Met kennissen/ bekenden ligt die lat lager, dat is imo vrijblijvender en "inwisselbaarder", zijn de verwachtingen anders, maar dan wel minstens positief getint, wil het iets toevoegen.

Het is oa door de beperkte staat waarin ik ben, dat ik het vaker dichtbij huis zoek en toch ff erop uit wil zijn, anders zou ik het wel weten!

Fijn weekend iedereen!
Het schijnt best mooi weer te gaan worden, wie weet toch paar dagen naar hutje nog?!

Hoe gaat het met iedereen, ladies?

Hier door familieperikelen ook weer aan het denken gezet over eea.
Twee dimensies voor mijn neus, die al jarenlang voor mij ook een persoonlijk thema zijn en ik zeer uitgesproken in ben geweest, tegen afgezet heb, een andere wereld voor mij openging, maar inmiddels zelf genuanceerder in ben geworden: het hoeft niet zwart-wit het ene óf rigoureus het andere te zijn!

Dan heb ik het over wat je onder "geslaagd" of "succesvol" verstaat.
Als mens bedoel ik.
Kort door de bocht:

De algemene instelling was en is vooral succes zien als "wie je voorstelt" en dat af te meten aan resultaat, in "meetbaar" materieel opzicht, wat je bereikt hebt, vergaard hebt aan geld/ inkmen, status, macht, invloed, bezit, uiterlijk en uiterlijk vertoon, goede baan opleiding en ervaring, succes in relatie(s), hoe goed je het voor elkaar hebt, hoe goed je kinderen het doen, verre reizen maken, consumeren, meer is beter, competitie, enz.

En de andere instelling van je juist ónthechten daaraan, minimalisme, innerlijke richtlijn volgen in wat je zélf als geslaagd mens ziet en belangrijk vindt in het leven om naar te streven, innerlijke persoonlijke groei, het kleine kunnen waarderen, verbondenheid met natuur en alles/ iedereen om je heen, je talenten benutten, op eoa manier een positieve bijdrage aan de wereld willen leveren, niet-oordelend ingesteld, begaan zijn met en van betekenis zijn voor de wereld/ omgeving/ anderen en jezelf in niet-materieel opzicht, dat de weg ergens heen belangrijker is dan het eindresultaat, enz.

Het 1 hoeft het andere overigens niet uit te sluiten!
Het kan ook naar elkaar toegroeien of overlappen, het is niet óf-óf, maar én-én.

In eigen leven heb ik een soort "voor en na" (metamorfose) ondergaan, die is ingezet na scheiding, oa doordat ik me afzette tegen de eerste definitie van "succes" (en falen). Er ging een andere wereld open doordat ik zelf door de toenmalige "shock" (en uit comfortzone gedwongen werd) me daartegen heb afgezet en daardoor heel andere inzichten kreeg, een andere dimensie ontdekte en anders in het leven ging staan.

Dat heeft een paradigmaverandering op gang gebracht destijds, waarbij ik me heb losgemaakt van wat "hoort", wat "iedereen" belangrijk vindt en bezighoudt, wat moet, wie je bent beoordeeld wordt naar wat je maatschappelijk en economisch bijdraagt en doet/voorstelt in (en naar de normen) de buitenwerreld.

Los van al die vroegere schrijfsels oa over die ontwikkelingen en daarin mijn ideeen over waar het nou echt om draait in het leven, de essenties, het "ego" versus het "ware zelf" enz, heeft die veranderde instelling natuurlijk doorgewerkt in de opvoeding.

Mijn kinderen hebben beide werelden en beide instellingen meegekregen, als in dat ex destijds symbool stond voor succes in de 1e zin en ik vooral bezig met de andere en dat is alleen maar goed.
Dacht ik.

Omdat we in een wereld leven waarin het eerste toch overwegend wordt gewaardeerd en geleefd, ben ik daar niet meer zo zeker van.
Het ene is niet fout of verkeerd en het andere het juiste/ goede.
Minder belang hechten aan materiele zaken kan geen kwaad om dat te nuanceren en relativeren, vooral als het gaat om uitersten: leven of in de "ratrace" zijn óm te werken, je leven in dienst óm de hoge hypotheek, óm de lease-auto en je bezit, vakanties enz te kunnen bekostigen, om letterlijk en figuurlijk uiterlijk aan het ideaalplaatje te voldoen, vergeleken met (de norm van buitenaf) anderen, dan kan het verhelderend zijn om stil te staan bij hoe belangrijk dat nou eigenlijk is.

Er is, oa door milieu, corona en andere wereldproblemen een trend gaande richting minder consumeren, en meer aandacht voor andere normen, waarden en leefwijzen, betere balans werk-privé, meer mensen die het jachtige en hectische leven er niet voor over hebben, dat dat niet gelukkig maakt, willen voldoening en betekenis, vinden dat er meer is in het leven, zijn bezig met de footprint die ze achterlaten, meer aandacht voor zelfvoorzienend leven.

Enerzijds groeit het in mijn gezin naar elkaar toe, wat vroegah tegenover elkaar stond als totaal verschillend, is er inmiddels meer begrip voor elkaars verschillende insteek, omdat niet iedereen hetzelfde is en gelukkig wordt van hetzelfde soort leven leiden.

Ex en ik zijn altijd juist trots op geweest dat we de kinderen hebben geleerd om naar zichzelf te luisteren en hun innerlijk te volgen, hun eigenheid okay was, ook als dat tegen de stroom is, ook als dat afwijkt van "de massa", "wat hoort", enz.
Zich niet door "buitenaf" te laten bepalen (dus ook niet door ons, als opvoeders).

Dat vergt een niet-starre, maar flexibele houding over en weer, waarbij niet geoordeeld wordt (vaak projectie) en als (inmiddels) gelijkwaardige volwassenen goed- of afkeuring voor elkaars verschillen niet aan de orde is.

Toch botst het af en toe, niet zelden door eigen aannames en invullingen van dénken elkaar door en door te kennen, elkaars idealen, motieven en beweegredenen ergens achter te weten.

Het lijkt mijn levensthema te zijn: de Bemiddelaar, degene die beide kanten van een verhaal kent, die probeert elkaar te laten begrijpen, de ene door de ogen van de ander te laten kijken naar hetzelfde, kunnen inleven in de ander, zonder te oordelen of veroordelen, zonder dat het gaat om wie er "gelijk heeft", het geen zwart-wit-denken is, maar dat je "anders" mág zijn.

Dat verschillen niet fout zijn, en dan proberen de ander (meer) te willen veranderen naar eigen normen en waarden, maar ieder in zijn/ haar waarde te laten, ieder zijn/ haar eigen weg volgt en leeft naar wat hij/zij goed acht, dat dat okay is, ook is dat (heel) verschillend van je eigen idealen, leven, normen en waarden.

Dat respecteren van elkaars keuzes lukt alleen als wederzijds het gevoel er is dát er niet geoordeeld wordt, dus dat een tegenovergestelde keuze die iemand voor zichzelf maakt niet betekent dat je die van de ander áfwijst. Of vindt dat die dat ook zou moeten doen. Laat staan erger: dat je de persoon zelf zou afwijzen, (die óók zichzelf wil kunnen zijn en dat, wat afgewezen wordt, wél voortzet) en het respecteert dat de ander een ander soort leven leidt, iets anders wil/volgt/doet, maar zelf niet meegaat daarin.

Ik heb Nicci dat destijds geschreven in haar struggle destijds met een religieuze vriend, met diepreligieuze ouders.
Het zelf afkeren van dat geloof, of minder strikt naar leven, was geen optie (voor vriend), want dat zou betekenen dat hij waar die ouders voor stonden zou afwijzen, en daarmee zij dat zich zouden aantrekken als hún (en hun leefwijzen) veroordelen/ afwijzen.

Dan zou eigen keuze voor hemzelf (ook zonder hun daarin te proberen te veranderen of beinvloeden) om niet (langer) te geloven in waar zij in geloven en te leven naar hun opvoeding, hun normen en waarden die ze ook van hun zoon verwachtten (en oplegden) door hun dus als oordelen over hún (dat zij dat wel blijven geloven en naar leven) en dat afwijzen voor eigen leven, afwijzen.

Je hoeft niet hetzelfde te zijn of hetzelfde te leven, om elkaar in de eigen waarde te laten, maar maak dat maar eens duidelijk, dat begrip of respect willen bij iets (anders) voor jezelf kiezen niét betekent dat je dat van de ander/ naasten óók verwacht, of veroordeelt. Het kan mét respect dat zij dat anders zien en (blijven) doen.
Andersom was dat een ander verhaal, namelijk ouders met duidelijke verwachtingen en goed- en afkeuring van de ander obv meetlat van hun eigen normen en waarden.

Dus beetje zoals zo vaak: zoals de waard is, he?
Iemand (in dit voorbeeld de ouder) die zelf denkt in termen van goed- en afkeuring van hun kind (ook al was die volwassen en boven de 50) en dat voor een groot deel werd bepaald door die religie, het geloof, zijn bij uitstek degenen die, als je die afwijst voor jezelf, of minder streng naar wil leven, dat dus op zichzelf betrekken, in hun wél strenge naleving.

En wat dat aangaat blijft het overal en altijd een kwestie van de oordelende wereld, van goed- en afkeuren, het "wij tegen zij", als dat niet alleen betekent dat je gewoon voor jezelf in eigen leven iets anders wil/ doet, maar de ene de andere wil overtuigen van het eigen gelijk, en dat dat ook voor de ander zou moeten/ horen te gelden.

Het kan namelijk allebei: leven en laten leven, dus én leven naar eigen invulling, maar dan wel allebei eigen leven op eigen manier invullen, én tegelijkertijd respecteren dat de ander anders leeft en dus helemaal niet áfkeurt voor diegene zijn/haar/ hun leven (als je dat zelf maar niet hoeft).

Het leven en laten leven gaat alleen als dat wederzijds kan.
Niet zodra de 1 de ander gaat overhalen of overtuigen om de eigen opvatting over te nemen, maw: "beter" of "hoger" te achten dan de jouwe, gelijk te krijgen dus, dat dat het (enige) "juiste" is, en niet alleen voor zichzelf/hunzelf, maar ook jij zo zou moeten vinden/zijn/ leven.

In mijn vorige posts ergens gaat het over exlover en oudere vriendin, mbt wrok/wraak/ afkeuren van niet alleen gedragingen, maar de hele persoon als "evil" beschouwen ook nog.
Dat ik daar een heel andere houding tegenover aannam en andere kijk op gaf, was in reactie op dat ze míj wilden overtuigen om er net zo over te denken als hún visie, zodat ik hún benadering niet alleen "goed zou keuren", maar zelf ook overnam en in meegaan (dus overnemen als eigen visie).
"Wees zoals wij", is dan de boodschap.
"Wij" (de "goeden") tegen "zij" (de "slechten").

Het gaat erom dat zodra er minachting bij komt, dus de ene opvatting "boven" de andere beoordeeld wordt als "het goede" tegenover de andere als "slechte", als "beter", of sterker-zwakker oid.

Ik probeer dat iig niet zelf te doen: de ander moet doen wat hij/zij goed/ juist acht.
Maar laat mij dan ook doen wat ík goed/ juist acht.
Vraag alleen niet mijn "goedkeuring" om dat te stéunen (gelijk geven, laat staan eraan meedoen als steun zien) en dat zelf als norm in mijn eigen leven ook te (horen te) doen.


Dus vandaar: prima dat zij vinden/doen wat zij doen, maar val mij daar niet mee lastig.
Ik zal me nooit aktief "bemoeien" of overtuigen van hoe ik in het leven sta en over de dingen denk. Het is "in antwoord op", in reactie op dat (eerst) iemand mij probeert te veranderen en vindt dat ik net zo moet zijn/ leven als zij.

Maar goed, dit is altijd verwarrend, vooral als "niet-oordelend" tegenover "wel oordelend" staat, haha, want is het dan niet in feite zo dat ik dan het "wel oordelen, incl voor- en veroordelen" afwijs?
En mijn "niet-oordelende" daarmee als "beter" of "hoogstaander" beschouw (en begrip en compassie voor een ander als "beter" dan haten, afkeuren, afwijzen, wrok, wraak, buitensluite???!!

Dan nog, ik vraag dat voor mezelf, dat IK zo in het / mijn eigen leven mag staan, en ik vraag niet van anderen dat zij dat ook doen.
Ik ga ook met ze om mét die verschillen, als ze mij ook "anders" laten zijn, en niet proberen mij te veranderen in "wees zoals wij".

Hoe maak je iha zoiets duidelijk, dat "laat mij zijn zoals ik ben" en dat anders is, verschilt, afwijkt, dat niét betekent of gelijkstaat aan goed- of afkeuring van hún andere, verschillende mening of manieren?

En dit speelt eigenlijk overal in het groot en klein, zo ook even versimpeld ons (ooit?) vermeende "tolerante" volksaard: ieder zijn ding, ieder recht op eigen cultuur en religie en de vrijheid om dat openlijk te mogen en kunnen uitoefenen.
Niemand hoefde zich aan te passen: leef zoals je wilt, naast elkaar, respecteer elkaar ook al is dat verschillend.

Maar dan ook andersom, he, en daar gaat het mis: als die ander die tolerantie en vrijheid niét respecteert, maar gaat vinden dat iederéén naar (beperkter/ andere) normen en waarden zou moeten leven als van zichzelf (en diens cultuur, religie of leefwijzen, normen en waarden), dus andersom de eigen cultuur, religie of leefwijzen en normen en waarden (daaruit) wil opleggen aan anderen.

Hier kom je in kleine kring vaak uit uit liefde en genegenheid, of zo je wil "met de mantel der liefde", omdat als je van iemand houdt, je die ander gelukkig wil zien, en inziet dat dat voor ieder voor zich verschilt, waarván je gelukkig wordt (of denkt te worden), waar je in gelooft, wat je idealen zijn, waar je naar streeft of niet, kortom, dat we uniek zijn en er niet 1 formule is die voor "iedereen" geldt. Of goed/ juist zou zijn.

Ik denk dat heel veel ellende voortkomt uit verwachten of hopen of aannemen dat anderen (meer) op jezelf lijken.
In allerlei relaties vaak zo is dat teleurstelling voortkomt uit die verwachtingen, uit eigen normaalwaardes en willen dat iig geliefden min of meer gelijkgestemd zijn (op essentiele gebieden iig).

Dat hele groepen zich afzetten of verzetten tegen andermans overtuigingen is door de hele geschiedenis heen, zo ook generaties tegen de generatie van voor hun.
Maar het is niet altijd óf in meegaan óf zich afzetten tegen iets.
Het kunnen ook nieuwe ideeen zijn, zoals ooit emancipatie, of erkenning van eoa "afwijking" die vraagt om óóok als normaal en voor vol te worden aangezien.

Ik bedoel dat bijv hetero zijn eeuwenlang als het (enige) normale werd gezien en als je dat niet bent, dat niet voortkomt uit zich afzetten daartegen, maar als erkenning van "anders" zijn dan de norm was.
En zo ook emancipatie, monogamie, het socialisme ooit, racisme, enz, maar op nog vele andere gebieden de "norm" bepaald is (geweest) door wat de meerderheid vond (of hardop uitdroeg) en vanzelfsprekend was, tót de andere norm/ mening óók werd erkend, zelfs in zwang kwam en de overheersende norm werd (zoals dus emancipatie, die de nieuwe norm is, tegenovergesteld aan de oude, waar vrouwen 2e rangsburgers waren en niet móchten werken, stemmen, verkozen worden enz.

Waarbij er verschil zit natuurlijk tussen erkenning, het opkomen voor jezelf qua recht, qua gelijkwaardigheid als het gaat om geslacht, geaardheid, huidskleur en dergelijke, of dingen als recht op eigen keuzes en leefwijzen, normen en waarden die men vervolgens wil opleggen aan ánderen, om ook zo te moeten zijn/ leven.

Het opleggen van tolerantie en begrip, compassie, respect enz voor andersdenkenden kun je evengoed zien als afkeuring van een niet-tolerante instelling en geen respect hebben voor andersdenkenden.

Dus daar kom je niet uit, en zeker niet als je zelf dat wel van anderen vraagt maar datzelfde niet aan anderen geeft.

Dat ik mezelf bijv als (iets afwijkends als) naturist beschouw, wil niet zeggen dat ik vind dat iedereen dat zou moeten zijn.
Gewoon niet aan elkaar opleggen, ook niet als "men" of "de massa" iets als normaal of abnormaal beoordeelt.
Dat iemand dat niet wil voor zichzelf, interpreteer ik niet als afwijzing van mij of mijn norm: ieder zijn voorkeuren en normaalwaarden. Andersom dan ook graag: niet oordelen of belachelijk maken dat ik daar "anders" in ben en normaal vind, en ook niet aannemen dat ik anderen veroordeel of afwijs als die dat maar niks vinden (laat staan overhalen om ook zo te worden, haha, doe zoals ik!).

Ik hanteer meestal: eerst de ander begrijpen, dan (pas) begrepen willen worden.
Als je anderen begrijpt, begrijp je jezelf ook beter.
En andersom: hoe meer zelfinzicht, hoe meer je ook anderen begrijpt (en hoe meer je vaak ook de overeenkomsten ziet, het waarom we (geworden) zijn zoals we zijn.

Mooie posts van je, Pauwenveer.

Nu zoveel mensen worstelen met rondkomen lijkt "werken om (een beetje leuk) te (kunnen) leven" een luxe-opvatting aan het worden.

Ook hier op het forum zie ik steeds vaker de opvatting "leven om te werken" en dan niet omdat men simpelweg geen andere keuze heeft, de rekeningen moeten immers betaald of je je werk nu leuk en betekenisvol vindt of niet, maar meer dus als status op zich: werken is iets geworden "wat hoort" (een "het is nu eenmaal zo, meer smaken zijn er niet").

Het is lastig om aan te zien hoe je zoon niet weet wat hij wil.
Juist die adviezen van "alles aanpakken, maakt niet uit wat, áls je maar werkt" kan voor hem (nog meer) keuzestress geven.

Aan de andere kant kan "gewoon érgens beginnen" ook ideeen wegnemen die hij nu misschien daarover heeft (zoals dat het een "moeten" is en per definitie niet "leuk"), terwijl thuis blijven bedenken wát je wilt kan ervoor zorgen dat ie in cirkeltjes denkt, omdat je niet wéét wat bepaalde banen inhouden en hoe dat in werkelijkheid ís.

Bij het zoeken van een vervolgopleiding wordt veel te vaak gedacht aan hoe interessant of "leuk" de opleiding is, en veel minder aan het soort werk en banen dat je er daarna in de praktijk mee kunt gaan doen.
Hoe je werkdagen eruit zullen zien, de werkzaamheden, met of zonder collega's, klanten, samenwerken of zelfstandig, met mensen en/of materialen, denkwerk of juist meer praktisch iets doen/maken/ creeren, enz.

Tegenwoordig heb je van die snuffelstages, al is dat ook maar een beperkte kennismaking en moet je kiezen waar je dat dan doet.
Als je geen idee hebt wat je zou willen en kunnen is het misschien best een goed plan om via uitzendbureau's tijdelijk (divers) werk te doen, alleen al om erachter te komen dat er wél leuke of interessante aspecten aan zijn, ipv iets "wat moet".

Schop onder zijn kont gaat hem niet helpen, vrees ik.
Hem helpen om te ontdekken dat er echt wel iets is waar hij plezier in heeft en goed in kan worden zal hem meer helpen.

Bij "serieus werk" had ik altijd een beeld van kantoorwerk en daar moest ik niet aan denken. Heb in die zin een WO-studie gedaan waar ik (achteraf) van had kunnen wéten dat ik daar niet geschikt voor was, waar je later "alle kanten mee op kon", dus eigenlijk uitstel van dat serieuze (kantoor)leven.

Ik was totaal niet gemotiveerd, studeerde puur voor de cijfers en het diploma.
Enige "leuke" was het studentenleven en de bijbanen, studie een verplichting, de inhoud vond ik ook niet boeiend genoeg om te weten, ook met dat diploma op zak had ik nog steeds het idee dat ik er niks vanaf wist.

Intussen altijd erbij gewerkt in horeca, beurzen en schiphol en dat deed ik echt met plezier. En dat spreekt me nog altijd het meeste aan.
Achteraf had hogere hotelschool beter bij me gepast.
Later heel andere banen gehad als het serieuzere werk, maar dus niet waarin ik ben opgeleid.

Dus ik zou altijd aanraden om verder dan vervolgopleiding te kijken, eerder naar wat voor werk en dan pas wat daar voor opleiding voor nodig is.
Als je nog helemaal niet werkt, heb je als jongere vaak geen idee wat allerlei banen nou eigenlijk inhouden en in die zin kan het toch leerzaam zijn om érgens te beginnen, in een bepaald werkritme te komen (en dat dat fijn kan zijn juist, ipv doelloosheid van niet weten wat je wilt.

Ik vond het toen ik jong was ook een fijn idee dat ik met die werkervaring iig altijd wel werk zou vinden. Je maakt kennis met werkroosters, samenwerken, weet waar je het over hebt, dus krijg je hoe dan ook een reeler beeld als je eea probeert.

Bij uitzendwerk leg je je ook niet meteen vast.
Want dat is ook zoiets van nu, dat als je eenmaal een richting hebt gekozen, je daar soms op wordt vastgepind en dat moet afmaken, alleen al omdat je daar ooit aan begonnen bent.

Om je leven lang aan het werk te zijn, en zoveel uren van je dag, mag je hopen dat het bij je past en je dat met plezier jaren kan doen.
En gaandeweg kan dat altijd om allerlei redenen of levensfasen veranderen en een andere richting in slaan.
Misschien is het idee dat keuzes die hij nu moet maken levenslang bepalend zijn, wat hem beangstigt of overweldigt, als hij het nog (helemaal) niet weet.

Ik bedoel, jij en ik zijn stukken ouder en zogenaamd wijzer/ ervarener ook dan kan het in bepaalde fasen nog knap lastig zijn om te bedenken wat je wilt (of liever zou willen) en wat de mogelijkheden zijn, als je wilt veranderen van baan, als het huidige niet langer bevalt.

Nu is hij nog jong en zonder al die verplichtingen en verantwoordelijkheden die je in een systeem "dwingen" als je eenmaal op eigen benen staat.
Dus eea uitproberen kan nu juist nog zonder eraan vast te zitten, dat is op zich denk ik beter dan thuis moeten bedenken wat je zou willen.

Maar dat het lastig is voor hem -en voor jou om hem daarin te begeleiden- begrijp ik wel!

Voor jezelf zit er nu meer schot in, zo te zien, blij dat te lezen!
Het zou zo fijn zijn als die medicijnen helpen om rust in je hoofd te krijgen zodat er meer uit je handen komt en overzichtelijker wordt (en waar prioriteiten liggen nu, welke volgorde, waarmee te beginnen).

Goed bezig al!

Die beste (ex)vriend, tja, als het zó weinig tot afspreken komt, kan je idd gaan bedenken wat jij daar nou eigenlijk echt aan hebt en of het de moeite waard is om dat aan te houden, als het zoveel minder is dan jij verwacht. En nog niet eens minimaal daarbij in de buurt komt.

Ermee stoppen stopt ook je verwachtingen en dat kan rust geven, die er nu niet is, als je maar blijft proberen (en hopen op verandering).
Dus ook niet meer dagelijks bellen dan, en kun je je tijd aan andere dingen of mensen besteden, waar je wel (potentieel) plezier uit kunt halen en wel zelf invloed op hebt.

Niks vervelenders dan (moeten) afwachten, dus niet langer wachten op wat hij doet of wel/ niet wil en wanneer kan al een opluchting zijn.

Hier niet naar hutje, helaas, had andere dingen to do.
Wat meer uithuizig weekje, een verjaardag, dagje naar zoon, morgen voor de gezelligheid met zus mee naar een rommelmarkt waar ze een kraam heeft. In het kader van dat iets samen doen leuker is dan bij elkaar op visite en kletsen.

Ben benieuwd of het ook wat oplevert, wat zij wel verwacht (en misschien ook weer te optimistisch is), het is uitproberen en ze heeft er lol in.
Zelf geef ik allang niet meer om "spulletjes" en we hebben juist nog zoveel wat weg moet, terwijl zij alweer leuke dingetjes inkoopt óm te gaan verkopen.

Mijn moeder was altijd dol op rommelmarkten en kringloop, die pikte er waardevolle dingen uit voor een habbekrats, dat was de kick op zich, een hobby waar ze ook verstand van had (en die verkocht nooit iets, verzamelde alleen maar en eigenlijk kan je wel zeggen overmatig veel ook)..

Nu zitten wij met allerlei bezittingen dus, waarvan we de waarde niet weten én niet wat ermee te doen of waar te beginnen. En dat staat maar ruimte in te nemen en stof te vangen. We weten elke keer dat we het weer eens gaan bekijken al niet meer wat er in die dozen zit, ik vind het nog steeds overweldigend.

Mijn moeder had in haar eentje een heel groot huis met kamers vol spullen, bij haar verhuizing naar een flat was dat al een heel gedoe en veel werk, ik heb daardoor meer een "allergie" ontwikkeld voor "hebbedingen" en verzamelen.
Maar ja, zus is dol op inrichten en veranderen, decoreren enzo, en evenementenseizoen is over, dus fijn voor haar dat ze zich hierop gestort heeft.

Ik wil mijn kinderen dat later iig niet aandoen, niet opzadelen met spullen, moet er juist vanaf.
Ik kan dan ook niet echt het enthousiasme beantwoorden als zus lyrisch vertelt over leuke vondsten.
Ik vind het wel leuk terplekke, ook dit soort evenementen, die mensen trekken en ook om bezig zijn (ik wil wel mee verkopen, maar niet sjouwen uiteraard).

Gisteren ook weer mijn eigen uitgavenpatroon onder de loep genomen, de blauwe enveloppen kon ik niet langer ontlopen, en als ik dat nog langer had genegeerd en toch naar hutje was gegaan, dan had ik daar niet lekker gezeten.

Geeft onrust in je hoofd, weten is beter (dan uitstellen en tegenaan hikken).
En die onrust zorgt voor gepieker en dat is dan reden te meer om afleiding te zoeken, zeker als je zoveel tijd met jezelf spendeert.

Aktie nemen erop lucht ook op en is hoe dan ook beter (onder ogen zien) dan iets tijdelijk "weg te moeten denken", want ik kan tijdelijk wel eea "parkeren" maar vroeg of laat is het idee van "komt later wel" het hier en nu, en als je dingen vooruitschuift geniet je ook niet echt meer van die afleidingen door voor jezelf net te doen alsof het er dan niet is.

Maar ja, dat wist ik allang, en toch handel ik er dan niet naar.
Op eoa manier denk je altijd dat waar je nu de energie of moed niet voor hebt, je op een ander tijdstip dan wél hebt.
Van de week nog een column over in een krant met diezelfde strekking, haha, over de toekomstige ik van wie je altijd denkt dat die in betere staat is dan op het moment zelf het geval is om iets aan te pakken.

En het is denkik wel een add-dingetje, maar in dit geval ook weer geen uitstelgedrag óm het uitstellen of vanuit "gewoon geen zin in hebben".
Het onder ogen zien brengt consequénties mee en dáár had ik weinig/geen zin in.
Tot het wel moét.

En ik ben niet de enige, maar doe mezelf er wel tekort mee, en intussen weet je zelf heel goed wat je aan het doen bent, tenminste ik kan mezelf maar bar slecht voor de gek houden.
Ergens in mijn achterhoofd speelt het toch en meestal gaat gelukkig nog op tijd een lampje op

Blij dat eea "op orde" is én die verkoudheid ein-de-lijk zo goed als over is (na 3 weken!!).
Dus ook weer wat energie terugkomt om dingen te doen, gelukkig!

Jammer dat het qua temperaturen wel een aardig weekje voor hutje was geweest nog. Voor een dagje niet de moeite, voordat ik eenmaal op weg ben.. altijd dingen mee te nemen en mee terug en dat voor een paar uur eigenlijk en want morgen al vroeg op pad.

Gek ook, ik kan in sommige dingen best vooruitzien of -plannen, maar niet waar het bijv boodschappen voor een week betreft. Loopt altijd anders en dan komt het weer niet op, of kan het niet bedenken in de winkel en heb ik bepaalde dingen niet, ik bekijk het maar liever per dag.

Gisteravond ineens een ambulance voor de deur, buurman van de overkant (mijn leeftijd of zelfs wat jonger) meegenomen, zijn vrouw erachteraan, hopelijk valt het mee.
(hoor nu net de buurvrouw met zijn vrouw praten op straat)..
Dat zijn van die momenten dat je toch denkt van "leef nu, het kan zo voorbij zijn", he? En zoveel dingen waar je over kan tobben zo onbeduidend zijn eigenlijk..

Ik was het alweer vergten, maar de wintertijd gaat in!
Bah, zooo geen zin in dat het nog eerder donker wordt, maar ja, wel 's ochtends eerder licht, dat zal me helpen om morgen vroeg op te staan

Wens jullie een fijn weekend!

Toch gisteren naar hutje gegaan, zou de laatste mooie dag zijn en bovendien een vrij warme nacht (14 graden!).
Heb spijt dat het vorige week zo uitkwam met andere dingen omhanden, zodat het niet de moeite leek, want het is en blijft heerlijk hier, ook voor 1 nachtje!

Gras gemaaid (komende week zou het gaan regenen) en veel bladeren van het terras geveegd, alles net voor het donker kunnen wegbrengen.
Verder is het mega-rustig hieren heb heerlijk geslapen, vrij laat pas zelfs, maar achter elkaar zonder eruit te hoeven

Zonder kachel aan bleef het rond de 15 graden binnen, kon met een fleecedekentje toe. En vanochtend zelfde temperatuur en de deur open en kon ik in badjas en sloffen zitten zonder het koud te hebben?!

Prachtig uitzicht, herfstkleuren bij sommige bomen, andere zijn kaal en dan nog een heleboel die nog helemaal groen zijn!
Bij een blauwe hemel.
Heerlijk om hier weer even te zijn

Pausini: joh, eerder genoeglijk en dat kan ook lekker zijn op zijn tijd, toch?
Zeker omdat het bij jou naast je werk is, dan heb je dat ook nodig om in balans te blijven (ipv denken dat we áltijd iets nuttigs moeten doen, maar vrije tijd is m.i. vooral voor ontspanning en niet om nog vanalles te moeten (van jezelf)).

Superrustig op het park, ben nog gaan zwemmen en daarna sauna.
Met nat haar weer naar buiten op de fiets en of dat het nou is óf ik heb weeeeeeeer een virus opgepikt, maar kwam gisteravond thuis met soort "vastzittend" hoof/ nek, spierpijn schouders, vertopte neus en verre van fit.

Erwtensoep gemaakt en supermoe de hele avond.
Achter elkaar en goed geslapen, opgestaan met wéér een verkouden gevoel, zij het dat het anders voelt dan afgelopen weken (toen vooral voorhoofdsholte: snuiten en hoesten).
En ik was net een paar dagen eindelijk weer 100%..

Straks maar weer een testje doen, want zelfde verschijnselen als eerder dit jaar Omikron..
Afgelopen dagen juist bij hutje bij niemand in de buurt geweest, alleen zondag die rommelmarkt.
(Update: test (neus en keel) is negatief).

Sinds de griepprik lijkt het wel alsof ik juist alle (verkoudheids)varianten achter elkaar krijg, ben er zó klaar mee!
(ik had gisteren net de stappen voor de volgende operatie in gang gezet)..
Ik zou morgen gaan eten bij ex-roommate van de vorige operatie, maar die durft het (terecht) niet aan (haar man is diabetespatient).

Mlous, klinkt geweldig!
Soms "weet" je het gewoon al snel (wanneer het echt goed zit) en gaat het allemaal soepel en als vanzelf.
Het is best bijzonder als je net die ene ontmoet en het helemaal beantwoord wordt ook nog!

Deze liefde is heel anders dus dan de voorgaande ervaringen en ook anders dan maar wat proberen met iemand die "leuk genoeg" is.

Ik snap je euforie van nu, maar samenwonen is wel een hele stap, ik zou dat toch niet doen om maar geen tijd te verliezen oid.
Vergeet niet dat dit voor allebei nog de verliefde "veroveringsfase" is en nog moet blijken of het ook nog lekker blijft lopen als de roze brillen af gaan en eea wat normaler wordt.

Met ex was ik destijds trouwens heel zeker (en nog, hoewel we uit elkaar zijn, het was destijds van 2 kanten ware liefde, geen verkeerde keuze en geen spijt van) en we zijn na een jaar gaan samenwonen.
Nu was hij 1 van mijn 3 onderbuurmannen, dus we zagen elkaar voor we iets kregen met elkaar al elke dag, kende hem al 6 maanden (incl een vakantie) en vanaf dat het iets werd sliep ik (dat jaar) al geen nacht meer alleen.

Dus tja, soms kan het idd snel gaan..

Hoe zit het met je andere dromen?
En je werk?
Denk je nu anders over eea waar je over in zat en in hoeverre gaat hij mee in bijv jouw camperlife-wensen?
Waar zouden jullie dan gaan samenwonen?

Hoi Lucy, welkom hier!

Lisanne schrijft al jaren niet meer mee, heeft hier een tijd geleden nog wel een update gegeven, heeft inmiddels een man en kind en gaat heel goed met haar.

Er zijn zeker wel meer mensen dan jij die het prima vinden en zelfs de voorkeur geven aan een single bestaan boven het leven delen met een partner. Jammer dat dat raar wordt gevonden, dat komt doordat het tegenwoordig wordt vertaald in termen van "lukken" of "mislukken/falen"(alsof het een soort vaardigheid is die je geschikt of ongeschikt zou maken voor een bestendige relatie).

In die zin begrijp ik dat je het omschrijft als een maatschappelijk plaatje, waarin wordt aangenomen dat "iedereen" een relatie zou willen of horen te willen, dat dat het normale is dus en er iets mis moet zijn met je als je daar geeneens behoefte aan hebt. Het lijkt dus normaler om die behoefte te hebben en te balen dat het niet "lukt".

Of dat als je niemand treft (die de moeite waard is voor een serieuze relatie) men dan maar aanneemt dat niemand jóu daarvoor wil.
(zie hoe op datingtopics ook het idee leeft dat het bijna onbestáánbaar is dat een (beetje leuke, normale) vróuw geen partner vindt (want immers duizenden kandidaten die maar al te graag willen) >> dan ben je te kieskeurig oid, eigen keuze want aanbod genoeg?!

En met dat "een" relatie een soort prestatie is verworden (slagen of falen) lijkt het dus ook nog iets waar je (beter) je best voor zou horen te/ kunnen doen.
Waaronder er (eerst) voor te zorgen dat je eerst van jezelf houdt, gelukkig met jezelf bent, weet wat je wilt in je leven, dat ook op orde hebt, weet wat je zoekt in een ideale/ geschikte partner en wat voor relatie en wat wel en niet bij je past.

Ik krijg de indruk dat je voorheen nog gevoelig was voor die (soms denkbeeldige en soms hardop) druk uit je omgeving?
Al is het maar opmerkingen als "hoe kan dat nou dat zo'n leuke vrouw als jij nog niemand heeft gevonden?" en daarmee impliceren dat er iets mis is dan, met jou of je instelling, dat er iéts moet zijn wat dat verklaart (of dat je te weinig moeite doet om in aanraking te komen met potentiele kandidaten, online danwel irl).

Dat het een bewuste kéuze kan zijn komt in sommigen niet op (oa door projectie: die mensen zelf kunnen zich niet voorstellen om single te zijn en zich daar absoluut niet gelukkig bij voelen, dat is hún normaalwaarde, die ze op anderen ook toepassen, dús ieder (in hun ogen "normale") ander kan zich ook niet happy voelen als single).
Dus óf ze kunnen dat niet geloven óf denken dat er een reden voor moet zijn, zoals bindingsangst, slechte voorgaande ervaringen enzo waardoor je zelfs de hoop of de behoefte hebt opgegeven, niks te verwachten zodát je ook niet teleurgesteld kunt raken.

Net als mensen die bewust kiezen om geen kinderen te willen daar vraagtekens van anderen bij krijgen en zich moeten verdedigen waarom dat is.

Het is jammer dat mensen die zich als single niet alleen uitstekend kunnen redden, maar daar helemaal niet óngelukkig door zijn, en het okay of zelfs heel erg fijn vinden, daardoor een overtuiging van "buitenaf" (maatschappij, media en social media, omgeving, familie, vrienden) opgedrongen krijgen dat dat niet normaal kan zijn, een reden voor moet zijn, eoa belemmering is in jóu, waardoor je afwijkt.

Voor heel veel mensen zou het ontbreken van een liefdesrelatie iig geen vrijwillge keuze zijn.
En zouden in hun eigen situatie liever een slechte of matige relatie hebben dan helemaal zonder door het leven te gaan.
Ze kunnen zich het dus simpelweg niet voorstellen, dat er mensen bestaan die daar niet hetzelfde over denken.

Het is goed dat je dat gedeelte ("buitenaf") hebt kunnen loslaten.
Het is bevrijdend om te accepteren voor jezelf dat je op enig punt niét aan eoa "norm" beantwoordt en dat je dus "anders" bent (dan "de massa") en dat ook niet van plan bent.

Leuk boek in dat opzicht kan ik je aanraden: "Ongetemd leven".
Nogal Amerikaans, waar ze denk ik nog conservatiever zijn dan hier, de schrijfster gaat gebukt onder die druk (vanuit huis, maatschappelijke verwachtingen), trouwt en krijgt een gezin, maar bevrijdt zich van dat plaatje om te kunnen zijn zoals ze werkelijk van binnen is, en daarnaar te gaan leven.

In welk opzicht je ook "anders" bent, het gaat om het bevrijdende van daarvoor gaan, ipv proberen aan te passen om toch maar te voldoen aan dat plaatje/verwachtingen van "buitenaf" hoe het zou "horen" (voor iedereen).
En waar ze tegenaan loopt, zowel innerlijk als van buitenaf, om te "mogen" leven naar interne richtlijn. En tussen de regels door lees je in dat proces de wijsheid in de vorm van levensinzichten die dat oplevert!

Nu kán die acceptatie en happy single zijn idd een vorm van rationalisatie zijn, omdat het "niet lukte" en daar niet meer in geloven voor jezelf, dus vanuit eerdere teleurstelling er maar helemaal vanaf zien. Zelfbescherming, vanuit het idee dat niet meer "proberen" (het risico op "falen" heb je dan ook niet meer) meer rust geeft, dan hopen en telkens teleurgesteld worden.

Dus dat je gelukkigér bent als je je daar niet meer mee bezig houdt en je -bij gebrek aan iemand anders die daarvoor moet zorgen- zelf wel zorgt dat je een fijn leven leidt.
Dan zou het meer iets zijn van "bij neerleggen" en gemoedsrust, er het beste van maken door zelf de invloed te pakken die je zelf wél hebt op het leven wat je leidt, en je niet afhankelijk te maken van een (onbekende, denkbeeldige) ander voor je (dan pas) gelukkig te kunnen zijn/ voelen.

Ook daar is niks mis mee trouwens.
Ook mensen die het "opgegeven" hebben en denken dat ze nooit meer iemand zullen tegenkokmen en de rest van hun leven alleen blijven en dat ook best vinden, kunnen nog verrast worden.

Persoonlijk denk ik dat geluk voor een groot deel zit in "van betekenis zijn/ voelen" en dat kan op allerlei manieren.
Dat hoeft niet per se te zijn (liefde van en) voor 1 speciaal iemand, dat zou trouwens ook nogal karig zijn.
Er zijn veel meer manieren waarin je van betekenis kan zijn, een baan "die je met liefde doet", vrijwilligerswerk met voldoening/ betekenis, maar evengoed eoa sport met overgave, of eigen hobby, interesses, sociale leven, reizen, eoa ideaal nastreven en tijd/ aandacht in steken, enz.

Mensen mét partner hebben evengoed hun hobbels in het leven, en niemand zegt dan als dat soort manieren ontbreken en ze zich niet lekker in hun vel of nergens anders van betekenis voelen, depressief of ziek worden of hun baan of zorgen over een dierbare in de problemen of ziek hebben of zelfs verliezen: "maar je hebt toch je partner, dus zou je gelukkig moeten zijn, hoor!"
Want dat is het belangrijkste element voor gelukkig voelen?!

Ik durf te wedden dat een groot deel van de singles meer moeite en aandacht steekt in wat je zélf tenminste kunt doen en laten om lekker in je vel te zitten, om het leven de moeite waard te maken en oa besteden aan/ in hun relaties en bezigheden dan menig koppel zelf doet/ zou doen (omdat ze "elkaar al hebben" en (daardoor?) minder behoefte om individueel eea van buiten die relatie te "hoeven" halen.

Het hoeft niet, maar een relatie kan evengoed ook tot een zekere gemakzucht leiden: diegene vindt jou al leuk zoals je bent, accepteert misschien uit liefde dingen waar je zelf niet zo tevreden over bent, en andersom, dus kan het dan minder nodig voelen om iets te veranderen of in gang te zetten.

Het kan ook zijn dat een partner een stimulerende of sturende werking heeft en je juist meer uit jezelf haalt of onderneemt dan je in je eentje zou doen.

Het is voor iedereen anders, de ene bloeit op in een (stimulerende) relatie, de ander gaat zich aanpassen of anders/ beter voordoen om in de smaak te (blijven) vallen van vooral die ene/ enige/ diegene óm die relatie maar te behouden, en weer anderen bloeien op door een beroep te doen op hun eigen onafhankelijkheid en levenskracht om het leven de moeite waard te maken.

Het is allemaal goed.
En laten we niet vergeten dat het niet allemaal eigen "verdienste" is, maar ook een grote dosis mazzel of pech bij komt kijken, als het gaat om wie en wat er "op je pad komt", eigen aanleg (genen + opvoedin), hoe en waar je opgroeit, mee in aanraking komt, scholing, meemaakt, gezondheid, kansen krijgt en ziet, aan voorbeelden en ervaringen meekrijgt, div fysieke en karaktereigenschappen en mechanismen ontwikkelt..

Het is eigenlijk raar dat we als mensen zijnde zúlke verschillen hebben tov elkaar, dat ieder uniek is, maar nog steeds geloofd wordt dat er algemene richtlijnen of regels zijn die voor "iedereen" gelden. En niet alleen over wat nou geluk ís of gelukkig maakt, maar ook in andere zaken, en als "afwijkend" wordt gezien als je waar dan ook "anders" in bent of over denkt dan zogenaamd "iedereen" "normaal" vindt.

Er is overigens imo nog nooit zo'n tijd geweest als nu dat vanalles "maakbaar" wordt geacht te zijn, en aan jezelf te danken als het op enig gebied niet soepeltjes gaat.
Aan alles kun je immers zelf "werken", of het nu issues uit het nu of je verleden zijn, je voorkeuren en eigenschappen, uiterlijk, status, inkomen, geluk, gezondheid enz: ook wat je overkomt: alles wordt beschouwd als het is wat je er zelf van maakt.

Want zie ook bij bijv overstroming en mensen in dezelfde situatie met dezelfde verliezen op diverse manieren reageren en zolang er voorbeelden van mensen zijn die daar "sterker" uitkomen, iets constructiefs uit voortkomt, een bepaalde levenskracht tonen, zal daarnaar gewezen worden als "het gaat er niet om wat je overkomt, maar hoe je ermee omgaat" (en dus ligt het bij anderen, die dat niet lukt, aan hunzelf, hun gebrek aan kracht of vaardigheden).

Haha, en áls je er dan zelf idd iets van maakt, wordt dat door sommigen niet geloofd dat je daar werkelijk een tevreden en blij mens mee kunt zijn?!

Het is meer van "doe zoals wij zijn", dan hoor je erbij.
Omdat die mensen dat zelf ook doen (naar anderen kijken wat de norm is of voorschrijft) en dat hun normaalwaarde is (geworden, eigengemaakt), en zich vaak ook niet echt een voorstelling kunnen maken van iets anders, of buiten de eigen lijntjes (behoeften, gewoontes, normen en waarden, verlangens) kunnen (be)denken.

Het van jezelf niet (langer) hoéven te voldoen aan wat "buitenaf" verwacht wordt is denk ik een vorm van volwassenheid (oa losmaken van verwachtingen vanuit huis, familie, opvoeding), dat je besluit dat je zelf mag uitmaken hoe je leeft en waaraan en aan wie jij jeenergie, tijd en aandacht besteedt, zoals jij zélf goed dunkt.

Ook al weet je niet altijd zelf wat het "juiste" is (of alleen al voor jezelf is), dat je dan toch eerder vertrouwt op je innerlijk dan wat anderen vinden, is al heel bevrijdend!
En zeker als je daarbij van jezelf ook "fouten" mag maken, het leven en de keuzes daarin als een leerproces ziet, uit eigen ondervinding "wijzer" wordt, want ook weten wat niet "werkt" of wat je niét wilt, niét bij je past, enz draagt allemaal bij aan je levenservaring en jezelf beter leren kennen: zowel je sterke als zwakkere kanten.

Daar staat tegenover dat je in (al) je relatie(s) en bezigheden je weer andere delen van je persoonlijkheid leert kennen en kunt uitdiepen.
Dus niet alleen in een liefdesrelatie, hoewel dat weer confronteert met ándere aspecten (en eigenschappen, vaardigheden en behoeften enz) dan familie of vrienden, collega's of je buren.

Het is ook geen gulden wet dat je je in een liefdesrelatie moet aanpassen aan elkaar, het kan best zijn dat je iemand treft die gewoon past zoals je nu beiden al bent en van beide kanten geen of nauwelijks een beroep hoeft te doen op aanpassingsvermogen of rekening houden met dat de ander er(gens) anders in staat
en het als vanzelf gaat en blijft gaan.

Imo kun je zowel met als zonder relatie "jezelf zijn", het 1 sluit het ander niet uit, en ligt het niet aan wel/ niet een relatie hebben óf je jezelf bent en je je / je leven zich ontwikkelt zoals je zou willen.
Beide zijn niet zaligmakend, of eigenlijk hoéven dat niet te zijn, als je beseft dat hoe je je voelt je eigen staat/ gesteldheid is en niet hoeft áf te hangen van (een enkele) ander.

In je eentje is het net zo normaal om in periodes wel en niet happy te zijn als dat dat met een partner is, omdat dat mede afhankelijk is van allerlei andere oorzaken en persoonlijke uitdagingen die je in beide situaties kunnen treffen of weerhouden of juist aansporen.

Singles moeten veel uit zichzelf zien te halen, maar ook binnen een relatie komt het er toch echt op aan wat je uit jezelf haalt, kan de ander hooguit aanmoedigen of een spiegel zijn, maar ook weerhouden, he.
(denk aan het verwijt wat je weleens hoort: "je bent niet meer dezelfde als met wie ik getrouwd ben!" Dus het kan er ook voor zorgen dat je blijft zoals je bent..)

Het is fijn als je je al niks aantrekt van kortzichtige anderen, die zich niet echt kunnen inleven in een ander, maar alles beoordelen naar wat ze denken zelf te doen of te voelen als ze zelf in zo'n situatie zouden zijn, dus projectie, en niet kunnen inleven in of dat ook voor een ander automatisch geldt, die ander een andere persoonlijkheid en behoeftes kan hebben, dan hoe ze zelf zijn.

Dat niet meer serieus nemen en ook niet jezelf meer verdedigen daarvoor, gewoon je eigen gang gaan, waarbij je ook niks voor jezelf hóeft uit te sluiten. Of voor de rest van je leven. Gewoon zien wat het leven je brengt, of niet, want niemand weet dat vooraf, de toekomst kan zowel mogelijkheden bevatten die je nu nog niet kent, als beperkingen, je hoeft dus van beide niet uit te gaan en jezelf op vast te pinnen..

Pausini: lief dat je het vraagt.
Nee, gelukkig al die tijd niet ziek van geweest en ook nu niet ziek geworden, het blijft bij verkoudheid, nu wel een stuk minder, geen "vol" hoofd(holtes), vrijwel niet meer hoesten, wel verstopte neus of niezen/snuiten, dus ook niet helemáál weg.

We doen het er maar mee, ik let extra op fruit en groenten, kook vers, verschoon extra vaak mijn bed enzo, tijdstip van avondeten vervroegd, geen uitjes naar terrasjes, het lijkt allemaal niet veel uit te maken. Ben eerder op de avond stikmoe en nog eens moe, terwijl ik momenteel wel heel goed slaap (ongeveer 8 uur achter elkaar).

Gisteren nog even naar een winkelcentrum elders geweest voor nog wat basiskleding (blouses of shirts voor ónder een vest/ trui), is bijna niet meer te doen (auto en terplekke lopend), teveel pijn.

En toch durf ik er geen haast achter te zetten doordat ik me dus niet fit voel.
Ik vind het enger om zo die operatie en revalidatie in te gaan dan langer met pijn te lopen (die ik soort van gewend ben en te behappen is zolang ik niet teveel doe, pff, maar van dat niet teveel doen word ik denk ik juist moe, he, beetje kip-ei).

Nu al pas op de plaats maken valt me niet mee, met vooruitzicht van straks noodgedwongen een periode nog minder kunnen of doen.
Waarbij ik natuurlijk de tijd die er daarna aan komt óók voor ogen houd, ik weet dat ook dit voorbijgaat maar vind het soms lastig om me daar een voorstelling van te maken.

Ik ben nogal iemand die in het "hier en nu" leeft.
Ik geloof/weet dat gedachten (dus ook wensen en dromen, visualisaties) invloed hebben, en merk wel dat vanuit een ongezonde positie en naarmate dat langer duurt het moeilijker wordt om (verder) te (kunnen) denken in mogelijkheden onder gezonde omstandigheden.

Ben in meerdere "rollen" (of delen van mijn persoonlijkheid) niet aktief, niet mee bezig of in ontwikkeling, vanalles ligt al een tijd min of meer stil, of maak ik me zorgen over, en beschouw ik allerlei afleiding (behalve lezen of (veelal telefonisch) contact met mensen die echt belangrijk voor me zijn en andersom) toch als "tijd verdoen" die ik daar normaliter te kostbaar voor vind, maar nu in overvloed heb.

Ook voor een doorgewinterde filosofisch ingestelde, eigengereide "denker" , van nature optimist en in bepaalde mate zelfs einzelganger als ik is het een hele uitdaging om zoveel tijd zoveel op mezelf, eigen leven, woning en eigen gedachten aangewezen te zijn.

Als ik nu niet verkouden zou zijn, zou ik bijv mijn exschoonvader vaker een bezoekje willen brengen, nu het nog kan, die is 98, woont verder weg ( in jouw buurt) en wil ik niet hiermee aansteken.

's Avonds te moe om langere tijd te bellen met deze of gene, die verder weg zitten voor een spontaan bezoekje en overdag aan het werk zijn en dan koken/ eten/ iets doen/ al dan niet met partner of gezin aan het ontspannen zijn en dan bel je niet een kwartiertje he, dan is het bijkletsen, heb ik zelf niet zoveel "leuks" te vertellen dus veelal luisteren naar hun belevenissen (ook omdat ik niet wil klagen, ook niet over wereldproblemen, energierekeningen enzo, ben sowieso niet dol op bellen, heb ik de energie niet voor. Gekke is dat ik face to face nooit te moe ben voor gesprekken of te luisteren!

En overdag heb ik (volop!) die energie en tijd wel, maar dan zijn zij weer niet bereikbaar. Overigens meermaals per week met zeker 3 "vaste" mensen wél (langere) telefoontjes mét inhoud, dan nog is zo'n kleine (fysieke) leefwereld niet bepaald mijn ding. Ik wil mensen ook zien, nabij hebben, lichaamstaal, en ook niet steeds dezelfde omgeving (thuis uitnodigen).

Ik vind het heel anders dan wanneer het een eigen keuze is, of schaarsere "me-time", want als geen ander kan ik dat waarderen en heb in het verleden vrijwillig uit eigen keuze relatief veel tijd (en werk) thuis doorgebracht en vond ik heerlijk.

Het is ook niet dat ik een partner om me heen mis of zou willen hebben, het is meer dat ik mijn eigen invullingen als single die ik normaliter ter beschikking heb nu niet of maar deels kunnen.
Teveel tijd ook om te kunnen piekeren (oa familieperikelen, waar ik maar weinig invloed op heb, behalve luisteren en beetje in goede banen proberen te leiden).

Haha, in die zin lijken zelfs de dorpsperikelen en -roddels nog prikkelender dan helemaal géén prikkels.
Ook wel wat ADD-eigenschapjes hier, en overprikkeling kan vervelend zijn, maar is wat ik altijd gewend was (er gebeurde altijd wel iéts) en (voor mij) beter dan "routines".

Ook iets om rekening mee te houden qua toekomstig werk, trouwens: of qua hectiek prikkels of op eoa manier leuk-uitdagend als het even kan, of dat nu qua drukte/snelheid, IQ of EQ of bepaalde vaardigheden is.

Ik denk trouwens dat geen mens opbloeit als er helemaal nergens een beroep op wordt gedaan, hoezeer je in hectische tijden ook kunt verlangen naar "niks moeten". Ook als je je nooit verveelt, allerlei hobby's en bezigheden hebt vind ik "leven voor jezelf, je eigen geluk, zorgen voor jezelf" gewoon niet afdoende.

Maar ook niet voor 1 (speciale) ander, ik bedoel dus niet dat ik dat anders zou vinden onder dezelfde omstandigheden, als ik hetzelfde leven van nu wel zou delen met een geliefde.
Dan heb je hooguit minder tijd, omdat je dan (hopelijk toch ook) op de ander gericht bent, maar zou de "onvrede" niet kunnen wegnemen en om hetzelfde draaien: om eigen inhoud, levensinvulling die niét door/ met (een) ander(en) wordt vervuld/ingevuld, maar puur voor jezelf (en los van de liefde) het leven betekenis geeft.

"Passiviteiten" zijn prima als dat in balans is met "aktiviteiten", en niet in plaats van, maar wel náást elkaar dus.

Het komt wel weer, intussen aktiviteiten verzinnen die wél kunnen, maar het blijft een hele uitdaging, ook als dat "maar" tijdelijk is!

Fijn weekend allemaal!

Hahaha, Mlous, ik herken het wel, hoor, ik heb destijds vanaf de 1e nacht samen ook niet meer alleen geslapen, terwijl ik een eigen etage had 1 verdieping hoger.
Alleen als hij een weekje op wintersport ging met zijn vrienden of later voor zaken eens per jaar naar het buitenland moest.

Het kan zo verkeren he

Qua werk is het misschien toch niet dat je je werkgever in de steek laat, als je je als zelfstandige laat inhuren. Of iig voor die werkzaamheden die je nog zou willen doen. Is het voor de overige, die je zou willen skippen, ook problematisch om daar halverwege het jaar een andere kracht of andere oplossing voor te vinden?

ALs je je camper nog voor nu en dan gebruikt is ook prima, toch?
Ik neem aan dat hij weleens een vrije dag heeft of vakantie?
Vind je het nu samen geen punt meer om op 1 plek te (gaan) wonen en verblijven?

Erg fijn om te lezen iig dat je nieuwe leven (afgezien van je werk) zo goed bevalt!