(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Lara, je hoeft je echt niet te verontschuldigen, want je hebt wel gelijk, het kan overweldigend zijn en ik domineer nogal dit topic, ik kan me heel goed voorstellen dat het idd een grote drempel kan vormen voor potentiele nieuwe medeschrijvers!

Jouw situatie is heel herkenbaar overigens, en niet alleen voor mij, we hebben het er regelmatig over hier.
Empty nest, en voor degenen die ooit met veel enthousiasme zijn begonnen aan een gezin en voldoening en plezier haalden uit zorgzaamheid en het samenzijn met "eigenheimers" om je heen, met hun ontwikkeling, gezelligheid én issues ís het ook enorm wennen als dat wegvalt!

Er valt voor een (groot?) deel ook weg dat je naast je eigen gedachten, bezigheden en "sores" ook je kind(eren) begeleidde, leuke én zorgelijke dingen meekreeg, misschien soms zelfs teveel van het goede (zie Pauwenveer momenteel), maar het is enorm wennen aan opeens al je vrije tijd voor jezelf te hebben en opeens "egoistisch" vooral met jezelf te maken en te zorgen hebt!

Zelfs als je misschien al tijden hebt uitgekeken naar meer vrijheid, privacy en "me-time" is het confronterend dat als je die eenmaal ruimschoots hébt.
Want ineens allerlei mogelijkheden en zoveel keuzes, wat je met je verdere leven wilt, als je dan weer aangewezen bent op jezelf!

Het confronterende is dat niet alleen vrijheid geeft, maar het opeens ook soort van "moét": nieuwe invullingen geven aan je leven, want als je hetzelfde blijft leven als daarvoor, maar dan in je eentje, blijft er een stuk leegte/ gemis over.

Wellicht zijn er persoonlijke verlangens en behoeften, dingen die je ongemerkt voor je uit hebt geschoven voor als de kinderen het huis uit zijn en dan wel weer aan bod zouden komen? Zonder dat dat zelfopoffering hoeft te zijn, trouwens, want je houdt rekening met je kinderen en hun levens als het gaat om werken/wonen enz.

Kan zijn dat puur eigen wensen en behoeften mettertijd zo naar de achtergrond zijn geraakt, dat je daaraan gewend bent en niet eens meer weet wát je dan zou wensen/willen (als vanalles mogelijk is).

Het voordeel van geen partner hebben is dat je het helemaal zelf kunt bepalen zonder dat iemand anders het er ook mee eens is, bijv Pauwenveer zou graag elders in het land wonen (als de kinderen de deur uit zijn) en met een partner kan het zijn dat die hele andere wensen heeft.

Zo te zien heb jij naast je werk al aardig wat bezigheden en mensen buitenshuis, dus zeker geen leeg bestaan.
Dat inaktief worden thuis en nergens zin in of energie voor is heel herkenbaar!

Er zijn er hier meer die ondervinden dat media en social media volgen iets verslavends heeft en daarvan zelfs balen, zich al dan niet schuldig voelen dat ze hun tijd ermee verdoen (incl ikzelf tegenwoordig) en geen enkele voldoening uit halen, maar dat het zo moeilijk is (geworden) om dat niét meer te doen.

Naast dat de vraag rijst: "wat ga ik dan wél doen in die tijd?" is dat vaak iets anders (doen) wél aktie en energie kost, itt op de bank beetje lusteloos scrollen of iets oninteressants, hooguit vermakelijks kijken.

Ik denk dat enorm onderschat wordt wat de impact van mobieltjes en andere beeldschermen hebben!
Die sites en social media worden expres ontworpen om je aandacht zo lang mogelijk vast te houden, he. Zonder het te merken trap je voor je het weet in die valkuil.

Het is een feit dat alles wat je stelselmatig 3 maanden of langer volhoudt een gewoonte wordt!
En het is lastiger om van een gewoonte áf te komen dan wanneer je er nooit aan begonnen bent. Ook als je die gewoonte meer dan zat bent, het je niet veel oplevert (dan wat afleiding en tijdverdrijf) en je het "eigenlijk" niet (langer) wilt.

Juist balen, schuld- en schaamtegevoelens zorgen ervoor dat het in stand blijft.
Zeker zolang je nog niks anders hebt gevonden waar je echt plezier in vindt, want het "toegeven" aan welke (social) mediabron ook, geeft (ongemerkt) beloningsgevoel (dopamine) en dat zorgt ervoor dat je -zonder dat je er iets voor hebt hoeven doen- daar dus tóch iets uit haalt.

Het kan er ook voor zorgen dat je je verbonden voelt, ipv alleen.
Terwijl je toch in werkelijkheid alleen bent, ervaar je toch "contact" (oa met appen), zo ook het "volgen" of meekijken en meeleven in andermans leven.
Zo kunnen onbekenden die je volgt toch aanvoelen als "bekenden", alsof je er deel van uitmaakt. Je brein maakt het onderscheid namelijk niet, je beleeft het als het ware mee.

Maar intussen (of de dag erna) besef je dat je niks beleefd hebt én je tijd ook niet werkelijk steekt in zelf iets beleven/ doen.

En dat hoeft natuurlijk ook niet, kan ook niet altijd, zeker 's avonds (in de winter, in weer en wind) heel herkenbaar voor meer mensen denk ik!
Op die manier lijk je tot rust te komen (door het passieve van die bezigheid) én krijg je er ook voldoeningsgevoelens bij (die normaal gesproken ná (de dopamine-aanmaak van) inspanning krijgt (serotonine).

Normaal moet je daar dus zelf iets aktiefs voor doen: sporten, iets nieuws of spannends, leerzaams, uitdagends, dansen, seks ook, vanalles wat enige inspanning en "opwinding" geeft.

Uitiendelijk is alles waarmee je jezelf "onnatuurlijk" oppept of juist kalmeert/ontspant op eoa manier verslavend, van koffie tot roken, alcohol maar ook frisdrank drinken, jezelf "belonen" met eten/ snacken/ chocola, gokken, drugs enzo.
Ook gamen kan, naast leerzaam en betere reactiesnelheid, verslavend zijn (hogere levels halen, shotje beloning als iets lukt).

Er is al aandacht voor de impact van (social) media, maar persoonlijk denk ik dat het verslavende danig onderschat wordt.
Uit onderzoek is al gebleken (onder jongeren tijdens corona bijv) dat het juist gevoelens van eenzaamheid bevordert, en dat zou je niet verwachten omdat het soms toch een vorm van contact onderhouden was (appen, beeldbellen), maar ook na een bepaalde tijd (zoals maanden lockdowns) dus zorgt voor gewenning, om verveling en eenzame gevoelens tegen te gaan oa.

Ik merk het zelf ook, het is gewoon gemakkelijke "bezigheid" en je hoéft er niet voor de deur uit, of andere moeite te doen, niet zelf te verzinnen of te bedenken want anderen doen dat al voor je..

Ondertussen wordt het lastiger om nog wél alleen te zijn zónder tegelijkertijd (half) op je mobiel/ pc/ Ipad of tv te kijken.
Je raakt eraan gewend, en je óntwent om alleen met jezelf te zijn zónder dat erbij, er ontbreekt dan iets, dus dat voelt altijd saaier/ leger dan mét.

Boeken als "Coach jezelf naar succes" gaan eigenlijk altijd uit van dat mensen een te druk leven leiden en dat stoppen met bijv tv en (social) media je een zee van extra tijd geeft, waardoor je een kwalitatief "rijker" leven kunt krijgen, als je die tijd besteedt aan mensen/ dingen waar je werkelijk betekenis en voldoening in vindt, je iets leert (kennis of vaardigheden, iets doet met je skills op enig vlak).

Dat boek was ongeveer mijn "Bijbel" toen ik nog soms snakte naar (meer) "me-time" en ik wist ook heel goed waaraan ik die wilde besteden. Maar dit soort opvattingen gaan denk ik voorbij aan het feit dat er ook zoveel mensen zijn die meer (vrije) tijd hebben dan ze zouden willen en dat helemaal niet zo fijn, maar "leeg" vinden.

Ook al heb je genoeg uitdaging in je werk, studie (is ook persoonlijke ontwikkeling natuurlijk en boor je allerlei skills aan in jezelf) een huishouden te doen en een sociaal leven, sport en spel, kun je jezelf prima vermaken, dan nog kun je daarbuiten nog aardig wat tijd overhouden.

Misschien juist ook als je best wat andere aktiviteiten hebt gedurende de dag/week, vriendschappen en nog uitgaat enzo, kan het contrast met het alleenzijn groter zijn, als je altijd druk in de weer bent of met anderen, omdat je dan juist niet gewend bent om alleen met jezelf of met "niksdoen" bezig te zijn.

Alles "volplannen" is de oplossing niet, want het "probleem" is dat je verder van jezelf af komt te staan, als je liever niet tijd met jezelf en je eigen gedachten en gevoelens spendeert, zonder afleiding erbij.

Zelf heb ik de hele dag muziek aan, dat is eigenlijk het enige wat ik "multitasking" kan hebben, bij het koken, lezen, schrijven, schoonmaken, bellen enz.
Ik vind bijv zomaar zonder ergens heen te gaan op een hometrainer fietsen stomvervelend, iemand raadde me aan om dan een podcast te luisteren of intussen op de Ipad iets te kijken.

Toch geloof ik nog steeds in mindfulness: dat, wát je aan het doen bent met je volle aandacht te doen, dus 1 ding tegelijk.
Ik bel of app ook zeker niet tijdens autorijden, wil geen handsfree setje, maar heb wel altijd de radio aan onderweg. Kletsen met iemand die meerijdt gaat ook goed.
Wachten op de trein kan ik nog steeds graag rondkijken en observeren, terwijl echt iédereen in zijn/ haar mobieltje verdiept zit.

En toch merk ik zelf ook dat die tijdspanne korter wordt en ook ik minder geduld heb als ik niks te doen heb en dan rondkijk of er iets te lezen is, de Metro of een achtergelaten tijdschrift of op mobiel de krant lees of er nog nieuws is..

Ik denk dat het net als met allerlei gewoontes/ patronen/ verslavingen is: niks verkeerds aan zolang het soms en echt leuk/ ontspannend en met mate is én daar genoeg andere dingen tegenover staan, maar een gevarenzone wordt als het eenzijdig wordt, niet meer in evenwicht is, je niet meer zonder kan, in de plaats komt van veelzijdiger bezigheden en mensen irl, het je eerder afstompt dan motiveert, het niet veel bijdraagt en je er niet happy(er) bij voelt.

Als het je verder verwijdert van "contact met jezelf", je eigen innerlijk dus, altijd maar afleidt en je afhoudt van zelf denken en voelen, maar ook je lichaam tekort doet, dat je dan de verbinding met jezelf verliest.

Ook als je genoeg/ allerlei uitdaging en ontwikkeling hebt (werk, studie) is dat een "verbinding" met maar een deel van je (je hoofd/ brein, kennis, denken, misschien deels fysiek), en alleen maar wat tijd daarnaast als ontspanning op de bank zit met boek/ (social) media, dan nog kan het zijn dat je eigen gedachten, gevoelens en behoeften vrijwel nooit aan bod komen..

Bij een boek doe je nog een beroep op je voorstellingsvermogen, je maakt zelf beeld bij die woorden, maar bij tv enzo hoeft zelfs dat niet eens.

En er is nogmaals niks mis mee, als het inspirerend of vrolijk is, je ff lekker kan lachen of ontspannen, plezier in hebt, of eoa spannends kijkt, want dat is ook hard nodig met alles wat er om je heen gebeurt, het hoeft zeker niet altijd leerzaam oid te zijn!!

Het kan er wel toe leiden dat het in de plaats komt van "echt" dingen beleven/ doen, of dat dat teveel moeite lijkt in vergelijking met hoe makkelijk en snel en beschikbaar die afleiding van media en social media is, terwijl je dat lekker veilig, warm en droog thuis kunt doen..

Heel begrijpelijk trouwens als je al veel energie aan je werk enz kwijt bent, maar een rode vlag voor jezelf als je er last van krijgt en min of meer afhankelijk van gaat voelen of merkt dat je wat je doorgaans ook leuk en fijn vindt en "eigenlijk" zou willen doen niet/ minder doet, saai(er) vindt of moeite vindt kosten..

Wat geeft jou betekenis en kwaliteit van leven, het gevoel dat je ergens naartoe kan leven, heb je bepaalde dromen of wensen, iets wat je op termijn zou willen meemaken of bereiken?
Een achterliggend doel van of na je studie?
Zou je iets aan je huidige leven willen veranderen en weet je ook wat dat is?

Pauwenveer, wat lastig dat het niet lekker loopt met je dochter!
Dat raakt je als moeder sowieso alsof het jezelf betreft he?

Het zou zoveel makkelijker voor je zijn als je kind(eren) op een bepaalde leeftijd hun eigen weg gaan en je je daar als ouder geen zorgen over hoeft te maken, laat staan bijsturen, tot de orde roepen, corrigeren en jij meer moeite lijkt te doen/doet voor haar en haar toekomst dan zijzelf erin steekt.

Ik kan me goed voorstellen dat dat lastig los te laten is, ook als ze ff bij haar vader en niet in jouw buurt is, maar jij het alsnog mag oplossen..

En dat dat zijn weerslag heeft op je eigen gemoed. Alles wat op 1 vlak al stress genoeg geeft beinvloedt je gestel, en dus ook de andere vlakken.
En het vervelende is dat dit buiten jezelf ligt, of iig deels zich buiten jouw invloed om voltrekt, in haarzelf.
Zij zal zelf gemotiveerd moeten zien te raken, niet om jou een plezier te doen, maar omdat het zo bar moeilijk is om zonder innerlijke motivatie iets te leren of af te maken waar ze nu eenmaal aan begonnen is, maar blijkbaar onvoldoende kan boeien om daar moeite in te steken.

En dan helpt belonen en straffen ook niet erg, dus tja, wat kun je dan nog doen als ouder?
Heeft zij ook AD(H)D of trekjes ervan?

Kan het zijn dat je haar onbewust kwalijk neemt dat jij wél doorgaat en doorzet in oa je baan (en wonen), ook al bevalt dat jou ook niet (meer) helemaal en dat zij dat niét kan/ doet?
Dat jij ook veel moeite moet doen om jezelf gemotiveerd te houden om vol te houden, en zij dat voor zichzelf niet of nauwelijks kan opbrengen?

Dat jij die keuze geeneens hébt (om dwars te liggen en het af te laten weten) omdát jij voor meer personen dan alleen jezelf de verantwoordelijkheid hebt, en voelt ook, en zij -die alleen voor zichzelf verantwoordelijk is- dit niet kan opbrengen?

Maar zolang ze onder jouw dak woont en samen leeft, dat ze ook enige verantwoordelijkheid naar jou toe heeft, alleen al om jou geen éxtra kopzorgen te bezorgen, als dat niet nodig is?

Voor de sfeer in huis alleen al, dat zou ook voor "vreemde" huisgenoten gelden als ze op kamers zou wonen oid, maar ook omdat je automatisch begaan bent met je kinderen en hoe het hun vergaat niet compleet los staat van je eigen gesteldheid, of ze wil of niet invloed heeft op jou, jouw vertrouwen in haar en jouw en haar toekomst?

Een wijs iemand zei ooit: de oplossing van een probleem ligt nooit op hetzelfde niveau als het probleem zelf.
Heb je enig idee wat erachter kan zitten bij haar?

Als je nou zelf niks aan je hoofd had, maar je hebt al eea van jezelf waar je mee zit en (voorlopig nog) te aanvaarden hebt of op zoek naar oplossingen bent.

Kan het zijn dat je het extra ondankbaar vindt, omdat jij eea opoffert (of iig zo voelt) zolang je kinderen nog thuiswonen (en dat is tegenwoordig al steeds langer) en intussen wel op jou leunen, en jij op een bepaalde leeftijd volwassener en verantwoordelijker gedrag had verwacht?

Als jij jezelf vergelijkt op die leeftijd, waar stond jij toen zelf?
Hoe heb jij de keuze gemaakt voor je opleiding, wist jij aardig wat je wilde en ging je ervoor?
Hoe was je zelf toen je een opleiding volgde, hoe vroeg of laat ging jij het huis uit en zorgde je al voor jezelf? Kan dat meespelen in de verwachting die je van haar/ hun hebt?

Weet zij van jouw wensen, twijfels en struggles in je werk, dat je misschien liever elders zou willen wonen maar dat oa vanwege hun (nog) niet doet/ kunt?
Spreken jullie over "het leven" en wat zij ervan verwacht, wenst,hoopt, vreest, neemt ze je in vertrouwen of sluit ze zich af?

Zijn het (minimale, terechte?) leefregels of afspraken met jou die ze overtreedt?
Het vertrouwen kwijt zijn in je kind klinkt serieus.. kan ze het herstellen? (behalve excuses maken)?

Hoe zou je wél willen dat het gaat in het vervolg?
Sterkte ermee iig, ik hoop dat er een oplossing komt die voor jullie allebei werkt..

Het is idd deels ook inderdaad een soort dagboek, het voordeel is dat ik bijv kan teruglezen hoe ik er bij/ na de vorige operatie voorstond.

Ik zie dat ik pakweg een half jaar geleden soortgelijke dingen schrijf als nu, intussen eigenlijk stilstand en herhaling dus..
Met dit verschil, dat herstel toen nog verder weg lag dan nu het geval is, al sta ik nog aan het begin, dus nog niet echt voorstel- en voelbaar hoe het is over een paar weken/ maanden.

In het nu: vanochtend de koelkast/ vriezer aangezet op de gok, het sluit min of meer, en nu is het rubber blijkbaar bij de buren bezorgd, terwijl ik gewoon thuis was (mailtje: we troffen u niet thuis?! Hoezo, ik ben gewoon thuis!)
Ik kijk eerst of het zo blijft werken en anders alsnog vervangen (of als mijn handige zoon er is door hem laten vervangen).

Nu zit ik met wat troepjes die ik liefst meteen zou willen wegbrengen: oude halflege glazen potjes zilveruitjes, kappertjes, artisjokhart in olie en olijven en ontdooide pakken spinazie en dergelijke..

(ik denk aan leeggieten boven een zeef en zo lege verpakkingen over houden om in de div ondergrondse bakken te deponeren? Aan huis nog wel een kliko voor plastic en 1 kleine voor GFT, maar heb weinig zin om die ouwe, natte voedselresten daarin te gooien, gaat toch schimmelen?!
Eenmalig wegmikken bij het gewone afval?)

Kletsnatte, zware, met water volgezogen zindelijkheidstrainingsmatjes
Plastic vrijwel lege flessen tomatenketchup, yoghurtverpakkingen enzo, wat doen jullie met dat soort dingen?

Op zich vind ik het op dit soort druilerige dagen best fijn om op te ruimen en schoon te maken, al had ik gisteren wel pijn door dat laag bij de grond te doen, dat is nog niet de bedoeling, maar je moet toch wat, he?

En ik moet onderbuurman inschakelen in zijn vrije weekend, of het zelf in delen wegbrengen met de rollator in de regen? Of paar dagen wachten want het blijft voorlopig plenzen?

Ben al blij dat al die bakken en lades zijn afgewassen en de tafel + aanrecht weer opgeruimd zijn, maar waar láát ik dat afval ondertussen?!
Misschien heb ik het er wel voor over om een paar keer in de regen heen en weer naar de glasbak enzo te lopen, moet toch naar de winkel en dan heb ik meteen mijn beweging weer gehad

Nou ja, lekker belangrijk, not!

Nu de koelkast weer in gebruik is kan ik iig weer iets lekkers halen om vers te koken straks

Fijn weekend, jammer dat het weer niet meewerkt, dat wordt verplicht cocoonen..

Oei, dat is idd niet mals, Pauwenveer!

Ik zou ook zo 1,2,3 niet weten hoe je dat (blijvend) veranderd krijgt, zo te zien zitten er nu helemaal geen consequenties aan?
Zij lijkt er compleet schijt aan te hebben en dan snap ik wel dat je pissed bent en een sorry geen indruk meer op je maakt.

Mijn dochter was/is ook heel chaotisch en slordig, maar destijds dan vooral kleding en rondslingerende kopjes en theeglazen, altijd haar sleutels/ mobieltje oid kwijt.
Huishouden en koken enzo was ook niet echt aan haar besteed.
Persoonlijke hygiene dan weer wel.

Zoon daarentegen geeft juist wel om zijn omgeving en het huishouden, kookte toen hij thuiswoonde zelf ook, wilde eigen kleding voortaan per se zelf wassen, hield zijn eigen kamer(s) bij. En dat zie je ook terug nu hij op zichzelf woont.

Maar waar het echt om draait bij jouw dochter is dat ze het wel lekker makkelijk vindt bij jou. En jij blijft alles doen, zelfs haar kleren strijken?!
(Strijken doe ik al 15 jaar niet meer, zonde van de tijd en niemand die het merkt).

Ik herinner me ook dat ik hardop mopperend en zwaar chagrijnig door het huis liep als ik aan het stofzuigen was, en zoveel troep moest oprapen om erbij te kunnen enzo. Maar weet je, ook daar wennen ze aan: moeders tiert even en zegt dat ze het zat is, niet meer schoonmaakt enz, maar dat zijn loze woorden want intussen maakt ze tóch schoon en de week daarna ook weer.

En ik denk dat het zo werkt: klagen in woorden helpt niet, als je er niet naar handelt. Het maakt simpelweg geen indruk, als ze weten dat de soep niet zo heet gegeten wordt en je het toch wel doet.

Ik zag dat vroeger al bij mijn broers als mijn ouders weg waren: zij wisten donders goed dat ik me verantwoordelijk voelde en mijn ouders niet wilde teleurstellen, zij lieten het er gewoon op aankomen, wisten dat ik het (op het laatste moment) toch wel deed..

Dus zolang jij blijft koken, ook al eet ze bij de Mac, en blijft opruimen, en ze gewoon haar gang kan blijven gaan en alleen mondeling verzet krijgt van jou, faciliteer je als het ware haar gedrag. Ik schaar dit niet echt onder AD(H)D, maar gemakzucht.
Jij doet het toch wel.

Ik ben niet voor straffen, zeker niet op die leeftijd nog, maar consequenties eraan stellen is iets wat je wel kunt doen.
Werkt ze? Bijbaan of zo? Kennelijk heeft ze geld zat om buiten de deur uit te geven, terwijl jij voor niks staat te koken?

Ook als je geen gezin bent, maar huisgenoten/ studenten, kan dit niet!
Ik denk dat je op eoa manier strenger moet worden: jouw spullen, pannen, aangebroken etenswaren, dat echt niet pikken en ook niet zelf uit haar kamer halen als je dingen mist.

En het feit dat ze de week erop gewoon weer afspraken om tijden schendt: die gelegenheid geef je dus, dat ze weer op pad kan (zij het met nieuwe beloftes, die ze ook niet nakomt)..

Lastig om nog te verbieden, maar zolang ze ongehinderd haar gang kan blijven gaan, gaat dit nooit veranderen.
Dus consequenties bedenken, die ook echt haalbaar en uitvoerbaar zijn, en die dan ook consequent doorvoeren..

Ook al zit eea in haar aard, juist dan moeten iig jóuw grenzen heel duidelijk zijn, haar (minimale) taken en wat jij van haar verwacht (en eerder de deur niet uit?)
En wie betaalt haar mobieltje, kleren, zakgeld enzo?

Ik denk dat je heel helder en zakelijk moet zijn met nieuwe eisen/ grenzen + wat de consequentie is die erop staat..
Dan nog is het denk ik heel lastig om iets wat al jaren zo gaat er nog uit te krijgen, hooguit kun je je eigen antwoorden daarop veranderen: dus niet lastiminute iets voor haar in de was gooien en dat soort dingen, jammer dan.
En hoezo moet jij de afwas enzo doen? Wie kookt wast niet af, zoiets geldt ook bij studenten, hebben ze dat nooit hoeven doen bij jou?

Van wat het met jou doet is niet veel empathie te verwachten, dat vinden ze op die leeftijd vaak "gezeur", en nemen ze op de koop toe..

Ik snap dat jij toch schooldingen enzo blijft regelen, want als je gaat zeggen dat ze het zelf maar uitzoekt, gebeurt er niks, en dat weet zij ook. Dat is geen oplossing, het lijkt belangrijker voor jou dan voor haar, om haar toekomst, en jij wil dat ze goed terecht komt.

Ik hoop dat dat traject idd opstart en haar wat meer richting en houvast kan geven, want als ze zelf beter weet wat haar past en interesseert, en waarvoor ze het doet, kan dat al een hele (mentaliteits)verandering in gang zetten.

Ik zie wel dat je thuis wel wat meer "gezond egoisme" mag gaan inbouwen en ook meer je eigen gang gaan, leer haar/hun zelf koken en wassen, en "pak" vrije avonden voor jezelf, en stoppen met alles voor haar/hun te blijven doen.

Klinkt zo simpel, ik weet het, en sommige dingen krijg je er niet meer uit misschien, maar wel wat leefbaarder voor jezelf. en voor het geheel (hele gezin) moet toch wel lukken, zou je zeggen?

Wat ik wel weet is dat sommigen het zich makkelijk laten aanleunen omdát ze weten dat een ander het op zich neemt en zich verantwoordelijk voelt.
Dat krijg je niet veranderd zolang je zelf niks eraan verandert..
Dat is de valkuil oa, dat je het sneller (en beter) zelf maar ff doet, maar houdt in stand dat er van je geprofiteerd wordt..

Sterkte en succes iig

Ik krijg straks mijn ex-roommate op visite met haar man.
Die wil helpen met dat rubber van de vriezer (alles staat nu aan en doet het, dus ik weet niet of vervangen nu nodig is, rubber is wel binnen, maar superlief aangeboden!)

En zij wil ook wat huishoudelijke klusjes doen als dat nodig is.
Nu heb ik gisteren zelf al eea gedaan, en weggebracht toen het even droog was, dus niet echt nodig, behalve dingen die te zwaar of laag bij de grond zijn (kattenbak optillen en legen, bijv, dan maak ik die wel schoon verder. Dat wil onderbuurman ook doen + vuilnis wegbrengen. In de lekbak liggen de kleddernatte zindelijkheidsmatjes nog en 1 handdoek, daar kunnen ze me wel mee helpen

In elk geval komen ze ook voor de gezelligheid, nemen een wijntje mee, dus ik ga zo wel ff een paar hapjes halen.
En zorg dat het hier voor zover mogelijk aan kant is.

Gezellig wel, zij is nog veel drukker dan ik, altijd een heleboel te kletsen!
En dit is dan zo'n stel die dan onverwachts klaarstaat om ook echt iets te willen doen (nou weet zij uit eigen ervaring natuurlijk wat de beperkingen zijn, al had zij daar dan haar man voor die dat tijdelijk op zich nam, en dat ik alleen woon).

Heel attent dus!

Pauwenveer, ik hoop ook voor je op een ommekeer bij haar!
Houdt haar vader +/- dezelfde normen aan als jij?
Hoe gedraagt ze zich bij hem?

Pausini: misschien redeneert je dochter wel hetzelfde als jij: als jij niks anders voorstelt dan gaat het over?

Mijn dochter is ook alweer druk met eigen leven, maar als ik iets zelf initiatief neem en concreet iets opper staat ze er altijd wel voor open, zij het dat ze evengoed een week later pas kan reageren op een smsberichtje en als je haar probeert te bellen 9 vd 10x haar niet te pakken krijgt..

Als ik wacht op spontaan iets horen kan dat wel ff duren, er is altijd wel iéts wat hun/haar in beslag neemt, juist omdat ze liefst niks plant (qua werk moet ze wel, op vaste dagen), die agenda vult zich vanzelf.

Als ik daarvan zou uitgaan en aan haar laten, dan gaan er zomaar weken voorbij, hoor. Is geen onwil, zo gaat het bij haar met anderen ook, ze leeft erg van dag tot dag, zegt zelf altijd dat ze een ander tijdsbesef heeft.

Mijn moeder wachtte altijd af of 1 vd kinderen interesse toonde of spontaan belde of zo, (maar dan onderhuids eigenlijk teleurgesteld over sommige kinderen), dan dacht ik vroeger altijd: je kan zelf toch ook bellen?!

Mijn zoon belt vaak zelf, dochter minimaal, ook al is ze nu in het land (en zei ze vooraf dat ze dan lekker dichtbij zou zitten, dus we elkaar vaker konden zien, maar na de eerste (2?) weken veel hier te zijn geweest is er nu weinig verschil (ook door haar nieuwe -vorige- baan).

Ze kan hier altijd goed (thuis)werken, we vinden het allebei leuker om samen in 1 ruimte allebei eigen werkzaamheden te doen. Maar dan eerst autorit hierheen en sportabonnement daar, sleept altijd tassen vol spullen (extra warme kleren, laptop enz) mee, dus tis wel onhandiger voordat ze geinstalleerd is en kan beginnen, hahaha!

Maar als ik aangeef dat het nodig is, is ze er wel.
Intussen los ik veel zelf al op, dus ik trek zo hard niet aan de bel..

Wat ik wel zorgelijk vind, is dat ze ook zo is naar vriendinnen en naar haar (enige) broertje. Het verwaterde al toen ze in het buitenland zat, en eenmaal terug hier neemt zij geen initiatef, hij is ook zo'n beetje gestopt met proberen, een "laat dan maar als ik er zo aan moet trekken" en ik zit te dubben of ik daar iets mee moet.. Hij kan dat prima zelf af, maar als het niet een beetje van 2 kanten spontaan gaat..

Het gekke is, dat ik iha zo vaak ook bij anderen hoor: als ik zelf niet bel/ app oid, komt er ook niks van de ander..

Merk zelf ook bij allerlei mensen dat het op gang komt en ze enthousiast zijn als je zelf initiatief neemt en willen afspreken, zelf ook weer attenter worden, en soms maar bar weinig als je jezelf niét onder de aandacht brengt en dat (ook) niet (langer/ genoeg) doet.. terwijl zij vaak ook maar zitten te wachten of iemand nog aan hun denkt?! (zie die vriendin wiens vriend overleden is, nu wederzijds meer contact en interesse, terwijl zij van veel closere vrienden niet veel meer hoort).

Lastige is: je kinderen hun eigen leven laten leven en weinig tijd/aandacht vragen is heel okay, maar kan ook worden uitgelegd als onverschilligheid. Een zekere betrokkenheid tonen blijft belangrijk, en uitmikken hoeveel en wat, zonder aandacht te vragen of te bemoeien.
Wat een voor allebei een fijne en gezonde mate is, blijft aftasten en aanvoelen.

Als je dochter ivm dieet geen high tea wil, kan je imo best iets anders voorstellen wat wel kan, zoals Pauwenveer zegt. Dat is niet opdringerig imo, maar dan laat je zien dat je rekening houdt met waar zij mee bezig is?
Waarom zou zij dat moeten opperen? Leg het niet zomaar uit als dat het dan helemaal niet hoeft voor haar, hoor, zeker niet als je elkaar al niet zo vaak ziet.

Niks mis mee om wat tijd voor elkaar vrij te máken, want voor je het weet vult tijd zich altijd weer in, niet alleen voor haar, maar heb je zelf denk ik ook?

Wat een takkenweer vandaag!
Ik stond op om half 9 en het was al licht, maar toch aardedonker door het grauwe weer, blue monday doet zijn naam eer aan!

Gisteren ex-kamergenote op visite gehad met haar man, hahaha, wat een vrolijke stuiterbal is zij toch .

Gelukkig keuken weer ingeruimd en nog ff eea aan kant gemaakt, hebben jullie ook dat als er iemand langskomt je ff extra een doekje ergens over haalt, oa toilet enzo, slingerende losse dingen ineens wel kan wegbergen waar ze moeten, de vloer aanveegt en waar nodig de swiffer zodat het weer toonbaar is?

(ik moet nog een stofzuigerfilter kopen, wist ik veel dat daar bovenop nog 1 zat, nooit geweten, maar daardoor deed ie het niet goed meer, kwam zoon laatst achter)
Ik kan nu eindelijk ipv een veger denk ik zelf wel weer voorzichtig aan stofzuigen, zij het met de franse slag en geen zware dingen verplaatsen of bukken.
En dan weer eens een mop erdoor..

De lekbak dient nu als nieuwe, wat grotere en lagere kattenbak, ben benieuwd (er poepte er eentje net buiten de bak)..

Natte koelkastzooi met hun hulp in vuilniszak, natte handdoek in de was en kattenbakafval in een andere vuilniszak, heb ik zelf met rollator later weggebracht toen het even droog was hier
Op 2 plekken waren de ondergrondse containers vol?! dus ben nog een eindje omgelopen. Gaf niet, heb ik mijn rondje buiten maar weer gehad en opgeruimd staat netjes

Ik merk dat ik het soms lastig vind om ná levendigheid/ drukte (en druk is ze, hahaha) ik het dan weer thuis weer zo rustig heb.
Dat heb ik dus ook als ik terugkeer van zelf ergens buitenshuis, zoals laatst familieborreltje bij nichtje of weer eens met groepje kennissen geweest ben.

Deels altijd al gehad, ik kwam nooit ergens weg, is ook min of meer familietrekje.
Als student bleef ik ook echt niet boven op eigen etage als ik wist dat ik ook een etage lager gezellig bij ex en zijn huisgenoten en soms vrienden die langskwamen kon aanschuiven.

Toen mijn kinderen nog thuiswoonden zaten ze ook nooit op hun eigen kamer, ook nu nog vinden we het fijner werken/ leren/ administratie/ eigen ding doen in dezelfde kamer.

Ik wijt het maar aan dat ik uit een groot gezin kom, altijd levendig en lawaaierig, ook onenigheid, maar dat "samenzijn" mis ik.
Toch kon ik vroeger al nooit ergens wegkomen, bleef altijd "hangen", op de sportvereniging, familiebijeenkomsten, enz, steevast als laatste naar huis?!

Icm de titel van dit topic wel bijzonder eigenlijk
Ik vind nog steeds dat ik heel goed alleen kan zijn, anderen waren misschien al gillend gek geworden van zovéél (overdosis) alleenzijn!

Het is een ander soort energie die ik ervan krijg, ook afhankelijk van de mensen om me heen, ik bedoel het lijkt wel alsof dat me aansteekt/ ik overneem, dus het kan bij sombere/ negatieve mensen ook energie kósten, zoals met oudere vriendin een tijdje (gelukkig is dat hatelijke helemaal voorbij nu er min of meer vrede danwel wapenstilstand is).

En ik vond exlover ook eerder vermoeiend destijds, weet ik nog wel, vooral omdat hij al vrij snel allerlei "gedoe" ging delen: familiehistorie (en dat zijn grote families, ook achterneven en -nichten, ooms die overleden, ziektes enz), eigen issues en fysieke klachten en ongemakken..

Sprak hem vrijdag en nu heeft ie weer plannen om met zijn "bestie" naar Spanje te verhuizen. Vertelt in geuren en kleuren dat zijn laatste prille verovering het al snel ook niet gered heeft (waarom aan mij??) en dat ie weer contact heeft met degene van daarvoor, tegelijkertijd aan mij en aan wie er bij zijn dat hij mij nog steeds wil, ik zijn grote liefde ben, maar ik hem niet meer wil

Haha, en hij en die "bestie" willen en kunnen om div redenen geen relatie met elkaar, maar zij is wel (zeer, aandacht) claimend , dat wordt nog wat.
Hele periodes van elkaar blokkeren en dan weer close, zij liever dan ik iig

Ik luister en knik maar wat, wat moet ik met die informatie?
Ben totaal niét jaloers (als dat al de bedoeling was), voel er allang niks bij, zou oprecht blij zijn voor hem als ie iemand vindt..
(wel apart is dat die 3 vrouwen jaloers en claimerig zijn, heb dat bij de voorlaatste zelf kunnen aanschouwen en die "bestie" had ie toen hij met mij nog wat had ook al gedoe (oa over mij en afwisselend blokkeren enzo)).

Achteraf maar raar, als ik terugkijk, dat ik relatief nog zoveel moeite had en div keren nodig gehad heb om er definitief mee te stoppen.
Maar dat is de "zuigende werking" van die knipperlichtrelaties en nu weet ik ook door ondervinding hoe dat is (dat wist ik in theorie al, maar nooit zelf aan de hand gehad).

En zo leidt alle ervaring tot eigen levenservaring dus!
En als je er gevoelig voor bent, werken emoties op eoa manier "aanstekelijk" (kijk maar eens naar de sfeer bij gezamenlijk kijken naar een voetbalwedstrijd van Oranje, of supporters onderling bij inheemse clubs).

Natuurlijk wil je er ook zijn voor naasten in slechtere tijden, zij het tot op zekere hoogte wil je het zelf kunnen blijven opvangen.
Omgekeerd zijn "zonnige" mensen ook aanstekelijk!

Het blijft dat wat je "inneemt" van buitenaf (incl veel dramanieuws uit elke uithoek vd wereld en actualiteiten) echt wel invloed uitoefent op je eigen humeur en algeheel gevoel van vertrouwen als je niet oppast!

In die zin is daartegenover iets vrolijks geen overbodige luxe, allerlei blije "feelgood" film(pje)s of -boeken, iets leuks of fijns voor jezelf doen, om dat in evenwicht te houden. En je daar dan dus totáál niet schuldig over te voelen (Pauwenveer, die reels dat is dan wat je ff nodig hebt blijkbaar!) want dan help je dat positieve effect weer om zeep!

Ik heb ook een voldaan gevoel nu het hier weer meer aan kant is, elke dag iéts doen of afstrepen werkt ook, vandaag mee verder dus!

Ik zie het niet als doorvragen of zeuren, hoor.
Wat jullie eten maakt jou niet, maar haar dus wél uit, blijkbaar.

Kan echt geen kwaad om dan voor te stellen ergens te lunchen waar ze kan eten waar ze momenteel voor gaat.

Jij vult nu voor haar in dat zij jóu afwijst, omdat jij vindt dat het niet om het eten gaat als ze jou zou willen zien.
Ik zou niet aan NIVEA doen (Niet Invullen Voor Een Ander).

Misschien is het ook wel zo dat als jij haar wél met een nieuw voorstel tegemoet komt je ergens bang bent dat ze het alsnog afwijst of lauw reageert?
Dus dan alsnog zou blijken dat zij er niet zo op zit te wachten?

Op deze manier ontloop je als het ware een afwijzing (van met jóu iets doen) door het zelf maar helemaal af te blazen..
Terwijl dat dus helemaal niet het geval hoeft te zijn!

Is jouw invulling dat het logisch is dat een (volwassen) kind liever met iedereen dan je eigen moeder omgaat.
Dus moeder altijd als een soort verplichting zou zijn, iets wat nu eenmaal "moet" of hoort/ verwacht wordt van tijd tot tijd?!

Ook al is dat jouw eigen beleving tov je eigen moeder misschien (geworden?), ook dit kun je niet zomaar veronderstellen dat dat ook zo is voor je dochter..
Of voor iedereen van haar leeftijd geldt.

Mijn dochter vroeg en vraagt mij eerder mee op (hun) vakantie dan hun vrienden, zijn graag bij hutje met mij (en zelfs met wie ik bevriend ben daar, veel ouder dan zij zijn, gaan zelf ook met allerlei leeftijden om), wij als ouders kennen vrijwel al hun vrienden ook, feestjes werden graag bij (en met) hun ouders gevierd en bijv nodigen ze ook vriendinnen uit bij mij bij hutje.

Ik weet 100% dat ze mij en hun vader niet als "verplichting" zien, zij zijn sowieso niet zo gevoelig daarvoor (ook niet met feestdagen die geacht worden met familie te vieren bijv of eens bij opa langs).
ALs ze er zijn is het spontaan, vaak ongepland (lastminute) en graag.

Ook zij zijn druk met eigen leven (en allerlei mensen die nu ze in het land zijn willen afspreken), sporten veel, maar ook wars van zichzelf volplannen, haha, integendeel, zeer gesteld op buiten de "ratrace" blijven (daarom ook oa het relaxte camperleven in warmer oorden waar het levenstempo lager ligt).

Dus ook al hebben ze relatief veel tijd, dan nog liever niet elke dag iets of iemand op de agenda, (naast werkverplichtingen, vinden die al vervelend genoeg)..

Ik denk dus dat je het teveel op jezelf betrekt, terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn. En alleen maar omdat zij niet zelf een tegenvoorstel doet?

Ik zou evt interesse (van haar voor jou) daar niet aan afmeten.
Ik zie dat met daters ook, denken "nu is de ander aan zet".

Ik snap echt dat je niet het gevoel wil hebben dat jij eraan moet trekken, en liever afwacht of zij (eens) spontaan iets voorstelt of doet, maar het kan gewoon zo zijn dat zij idd meer mensen/ bezigheden heeft en jij relatief idd meer tijd & behoefte hebt dan zij, dan nog blijkt af en toe ff lunchen of samenzijn vaak niet teveel gevraagd, hoor!

Misschien denk jij zelf te snel dat het claimerig of "sneu" overkomt als het erop lijkt dat jij meer hecht aan tijd samen spenderen, en daarom bij voorbaat niet (veel) wil vragen van haar?

Ik heb (toen dochter in het buitenland was) zelf ook minder betrokkenheid getoond, enerzijds om ze de ruimte te geven, anderzijds ook een stukje uit een "laat maar"-gevoel, het enige wat dat oplevert is toch verwijdering (met elkaars belevingswereld).
En eenmaal hier was het meteen weer close, net als met verre heel goede vrienden vaak net is alsof je elkaar gisteren nog zag.

Toch is het de moeite waard om in elk geval zelf moeite te blijven doen, en ik denk dat dat makkelijker (afspreken) is als dat aansluit bij wat zij ook leuk vindt of graag doet.