Relaties
alle pijlers
(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII
woensdag 28 juni 2017 om 12:24
Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!
Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.
De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041
Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!
Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.
De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041
Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 27 januari 2018 om 17:17
Interessant stuk wat je schrijft Suzy. Over je leven boeiend maken en jezelf boeiend en leuk genoeg vinden.
Alleen ik loop daar heel toevallig precies op dit moment een beetje tegen aan. Op tinder bijv. kom ik veel mannen tegen die een extreem druk leven hebben en iets "bijzonders" doen. Bijv. een sportleraar die bezig is om allerlei doelen te behalen in zijn werk. En een man die dj is naast zijn werk. En dan voel ik me heel gewoontjes met mijn leven. Ik werk, ik sport, heb leuke vriendinnen, doe leuke dingen. Maar toch voel ik me gewoontjes omdat ik geen hele bijzondere baan heb. Of bijzondere hobby. Dan voel ik me dus behoorlijk gewoon. En ik heb ook tijd en ruimte voor een leuke man. En deze mannen hebben dat eigenlijk niet voor een vrouw.
Hoe zie jij en anderen die dit interessant vinden om over na te denken, het voor je wanneer iemand een boeiend leven heeft? Moet je per se een mega passie hebben? Eigenlijk zijn mijn vriendinnen ook allemaal gewoon met genoeg tijd. En geen mega passie of mega bijzondere baan. En dat voelt dan gewoon goed. En bij de mannen die ik dus tegenkom voelt het minder goed. Dan voelt het alsof ik te saai ben voor ze. Of niet bijzonder genoeg.
Kleine aanvulling:
Ik vind mijn leven prima. Maar als ik dit soort mensen ontmoet, krijg ik het gevoel dat ik niet genoeg ben. Dan krijg ik het gevoel van shit ik moet mijn leven ook "verbeteren", spectaculairder maken enz. Terwijl ik, als ik niet met een man bezig ben, mijn leven dikke prima vind.
Alleen ik loop daar heel toevallig precies op dit moment een beetje tegen aan. Op tinder bijv. kom ik veel mannen tegen die een extreem druk leven hebben en iets "bijzonders" doen. Bijv. een sportleraar die bezig is om allerlei doelen te behalen in zijn werk. En een man die dj is naast zijn werk. En dan voel ik me heel gewoontjes met mijn leven. Ik werk, ik sport, heb leuke vriendinnen, doe leuke dingen. Maar toch voel ik me gewoontjes omdat ik geen hele bijzondere baan heb. Of bijzondere hobby. Dan voel ik me dus behoorlijk gewoon. En ik heb ook tijd en ruimte voor een leuke man. En deze mannen hebben dat eigenlijk niet voor een vrouw.
Hoe zie jij en anderen die dit interessant vinden om over na te denken, het voor je wanneer iemand een boeiend leven heeft? Moet je per se een mega passie hebben? Eigenlijk zijn mijn vriendinnen ook allemaal gewoon met genoeg tijd. En geen mega passie of mega bijzondere baan. En dat voelt dan gewoon goed. En bij de mannen die ik dus tegenkom voelt het minder goed. Dan voelt het alsof ik te saai ben voor ze. Of niet bijzonder genoeg.
Kleine aanvulling:
Ik vind mijn leven prima. Maar als ik dit soort mensen ontmoet, krijg ik het gevoel dat ik niet genoeg ben. Dan krijg ik het gevoel van shit ik moet mijn leven ook "verbeteren", spectaculairder maken enz. Terwijl ik, als ik niet met een man bezig ben, mijn leven dikke prima vind.
zaterdag 27 januari 2018 om 22:50
Echt een waardevolle post, ben er helemaal stil van omdat het zo confronterend is en 100% waar is..
Om antwoord te geven op enkele vragen die je stelde:
Waar komt het vandaan, denk je? Waar is dat negatieve gevoel over jezelf begonnen? Nou, ik ben geboren met een schisis (in de volksmond wordt dit een hazenlip genoemd) En daar ben ik in het verleden en met name toen ik een stuk jonger was, door gepest. Vele operatie gehad, stuk of 13.
Ik voelde me altijd al anders dan andere tieners/meiden en in mijn beleving zag ik er ook anders uit. Denk dat ik nog altijd in mijn hoofd heb dat het heel erg opvalt en in contact met mannen dat zij dit zien of dat het hen opvalt en me dan ineens niet meer aantrekkelijk vinden. Soms staren (volwassen) mensen me (nog steeds) aan en daarbij voel ik me dan erg ongemakkelijk. Denk dat daar ook ergens ook die rare opmerkingen vandaan komen zoals ‘waarom ga je niet kletsen met andere dames’ e.d. Zoals jij omschrijft vind ik mezelf (blijkbaar) niet waard om van te houden. En ik ben me inderdaad ervan bewust dat ik in verkeerde handen kan vallen, vandaar dat ik hier ook in eerste instantie ben gaan posten omdat ik een manipulatieve ex had. Hij wist précies waar mijn zwakheden zaten (mijn uiterlijk) en hij wist precies wat hij moest zeggen om mij te kwetsen. Achteraf een goede beslissing geweest om bij hem weg te gaan, maar dat even terzijde.
Toen ik 12 was is mijn vader overleden. Ik durf nu (pas) te zeggen dat het een heftige periode was. Eerst als iemand er naar vroeg zei ik niet veel. Ik heb er therapie voor gevolgd omdat ik het na 10 jaar nog altijd geen plek had kunnen geven. Zelf stopte ik alles weg, tot dat ik stage ging lopen bij het UWV en ik met zieke mensen in gesprek moest gaan, toen kwam ineens alles naar boven. Ik kreeg complete black outs en het voelde ineens héél heftig qua emoties.
Ook heb ik afgelopen jaar een cursus gevolgd met leeftijdsgenoten die zo mooi en typisch ‘negatief zelfbeeld’ cursus heette. Hier heb ik heel veel geleerd en ook echt bizar om te zien dat ik dus niet de enige ben/was die zo negatief over zichzelf praat. Maar het is wat jij altijd in je berichten/posts meegeeft, je moet eraan blijven werken en niet denken dat het uit het niets gaat gebeuren of dat het allemaal ineens kan toepassen. Ik heb de klapper hier liggen, eigenlijk is het wel een mooi moment om er weer eens een kijkje in te nemen om te boel op te frissen.
Ook wat betreft mijn loopbaan carrière is er veel negativiteit. Ik werd altijd omschreven als een leerling die moeilijk kon leren. Ik heb een mbo opleiding secretaresse gevolgd, toen ik mijn diploma haalde en ik de docenten vertelde dat ik een hbo rechten studie ging doen, lachten ze me serieus uit. ‘Dat haal je toch niet’ en ‘Weet je dat wel zeker?!’ Zulke woorden vergeet ik niet en dat gaat in mijn hoofd een eigen leven leiden. Uiteindelijk zit ik in het laatste jaar van de opleiding, dus eigenlijk heb ik bewezen dat ik het wél kan. Maargoed, ik doe het natuurlijk voor mezelf.
Maargoed, ik hang nu een beetje de slachtofferrol uit (voor mijn gevoel) Dat is ook niet juist. Wat ik in het verleden heb meegemaakt hoeft natuurlijk niet bepalend te zijn voor mijn toekomst, maar ik moet me wel ervan bewust zijn dat het me heeft gevormd tot wie ik nu ben. Misschien als ik, zoals jij omschrijft, de modderlagen schoonmaakt en dichter naar de kern raak van het probleem kan ik het ‘probleem’ ook beter aanpakken.
Nogmaal bedankt voor je advies! Echt super fijn dat je de moeite neemt om mijn post te beantwoorden. Waardeer ik écht
Om antwoord te geven op enkele vragen die je stelde:
Waar komt het vandaan, denk je? Waar is dat negatieve gevoel over jezelf begonnen? Nou, ik ben geboren met een schisis (in de volksmond wordt dit een hazenlip genoemd) En daar ben ik in het verleden en met name toen ik een stuk jonger was, door gepest. Vele operatie gehad, stuk of 13.
Ik voelde me altijd al anders dan andere tieners/meiden en in mijn beleving zag ik er ook anders uit. Denk dat ik nog altijd in mijn hoofd heb dat het heel erg opvalt en in contact met mannen dat zij dit zien of dat het hen opvalt en me dan ineens niet meer aantrekkelijk vinden. Soms staren (volwassen) mensen me (nog steeds) aan en daarbij voel ik me dan erg ongemakkelijk. Denk dat daar ook ergens ook die rare opmerkingen vandaan komen zoals ‘waarom ga je niet kletsen met andere dames’ e.d. Zoals jij omschrijft vind ik mezelf (blijkbaar) niet waard om van te houden. En ik ben me inderdaad ervan bewust dat ik in verkeerde handen kan vallen, vandaar dat ik hier ook in eerste instantie ben gaan posten omdat ik een manipulatieve ex had. Hij wist précies waar mijn zwakheden zaten (mijn uiterlijk) en hij wist precies wat hij moest zeggen om mij te kwetsen. Achteraf een goede beslissing geweest om bij hem weg te gaan, maar dat even terzijde.
Toen ik 12 was is mijn vader overleden. Ik durf nu (pas) te zeggen dat het een heftige periode was. Eerst als iemand er naar vroeg zei ik niet veel. Ik heb er therapie voor gevolgd omdat ik het na 10 jaar nog altijd geen plek had kunnen geven. Zelf stopte ik alles weg, tot dat ik stage ging lopen bij het UWV en ik met zieke mensen in gesprek moest gaan, toen kwam ineens alles naar boven. Ik kreeg complete black outs en het voelde ineens héél heftig qua emoties.
Ook heb ik afgelopen jaar een cursus gevolgd met leeftijdsgenoten die zo mooi en typisch ‘negatief zelfbeeld’ cursus heette. Hier heb ik heel veel geleerd en ook echt bizar om te zien dat ik dus niet de enige ben/was die zo negatief over zichzelf praat. Maar het is wat jij altijd in je berichten/posts meegeeft, je moet eraan blijven werken en niet denken dat het uit het niets gaat gebeuren of dat het allemaal ineens kan toepassen. Ik heb de klapper hier liggen, eigenlijk is het wel een mooi moment om er weer eens een kijkje in te nemen om te boel op te frissen.
Ook wat betreft mijn loopbaan carrière is er veel negativiteit. Ik werd altijd omschreven als een leerling die moeilijk kon leren. Ik heb een mbo opleiding secretaresse gevolgd, toen ik mijn diploma haalde en ik de docenten vertelde dat ik een hbo rechten studie ging doen, lachten ze me serieus uit. ‘Dat haal je toch niet’ en ‘Weet je dat wel zeker?!’ Zulke woorden vergeet ik niet en dat gaat in mijn hoofd een eigen leven leiden. Uiteindelijk zit ik in het laatste jaar van de opleiding, dus eigenlijk heb ik bewezen dat ik het wél kan. Maargoed, ik doe het natuurlijk voor mezelf.
Maargoed, ik hang nu een beetje de slachtofferrol uit (voor mijn gevoel) Dat is ook niet juist. Wat ik in het verleden heb meegemaakt hoeft natuurlijk niet bepalend te zijn voor mijn toekomst, maar ik moet me wel ervan bewust zijn dat het me heeft gevormd tot wie ik nu ben. Misschien als ik, zoals jij omschrijft, de modderlagen schoonmaakt en dichter naar de kern raak van het probleem kan ik het ‘probleem’ ook beter aanpakken.
Nogmaal bedankt voor je advies! Echt super fijn dat je de moeite neemt om mijn post te beantwoorden. Waardeer ik écht
woensdag 31 januari 2018 om 15:30
Inwonderland: ik zie dat niet als slachtofferrol, hoor. Dat is als je jezelf heel zielig zou vinden om dat alles wat je beschrijft en daarin was blijven hangen. Dat zie ik niet in jouw verhaal en het ís gewoon ook nogal heftig wat je hebt meegemaakt. Niet alleen jouw start in dit leven, maar ook met je vader, het is bepaald niet niks en logisch dat dat invloed heeft op je verdere leven.
Zoals weer blijkt is het onderdrukken van de impact (van de emoties van) het wegvallen van je vader bijvoorbeeld een strategie die alom heerst(e): vooral doorgaan met leven, zsm, en positief ook nog, als je daar maar niet teveel bij stilstaat kun je jezelf voor de gek houden dat er niks gebeurd is en gewoon verder gaan door je te concentreren op andere dingen/afleidingen, en als je maar "positief doet" zal de tijd vanzelf alle wonden helen. Dat is niet zo, en daar is men wel van teruggekomen ook: rouwen wordt tegenwoordig uiterst serieus genomen en het is algemeen bekend dat emoties juist (pas) verminderen als je die wél alle kans geeft om die te mogen uiten op het moment dat die je "hoog zitten", om te voelen wat je voelt, en "inhouden/binnenhouden" funest is, want dat sla je dan ergens binnenin op, maar daarmee zijn ze nog niet weg, he.
En vaak wel zó diep opgeborgen en verborgen dat het ergens verder woekert waar je er geen controle over hebt en zomaar kan op gaan spelen op momenten dat jij daar niet op bedacht bent, bij latere tegenslag of iéts wat alles oprakelt.
Zelfs dan kan je vaak niet meer bij de oorspronkelijke "lading" ervan en hindert het je in de vorm van depressie, onzekerheid, negatieve geloof over jezelf, niet durven hechten want iemand kan zomaar "weg" zijn, enz.
Onzeker over je uiterlijk als je iets opvallends "anders dan anderen" hebt is natuurlijk ook begrijpelijk: de meeste mensen willen gewoon gewoon zijn en als mensen al willen opvallen, dan liever in positieve zin eruit springen.
Zeker niet als iemand aan wie iets "mankeert".
Omdat jij dat je hele leven al "meedraagt" is het voor jou hoogstwaarschijnlijk beladener dan voor anderen.
Als een leukerd jou aanspreekt aan de bar kun je er wel vanuit gaan dat hij dat niet of nauwelijks ziet of iig jou er niet minder leuk door vindt, of minder dan anderen. Dat is meer wat jij zélf vindt/voelt.
Waarom zou je hem er extra op gaan wijzen, dat anderen "meer waard" zullen zijn voor hem? Daarmee doe je jezelf flink tekort!
Je wijst jezelf al af voordat hij het kan doen!
En weet je, het is eerder dat je jezelf zo minderwaardig presenteert, wat hem zal wegjagen, dan die hele issue zelf, waar jij zelf een probleem of minderwaardigheid in beschouwt.
Gelukkig zit aantrekkelijkheid niet in uitsluitend het uiterlijk, en dat denken mensen met littekens of andere beschadigingen nog weleens, omdat zij zich zélf dus zo overbewust zijn van hun "manco's".
Ook "populair gedrag" is niet per sé wat aantrekkelijk maakt, maar het totaal van uiterlijk en innerlijk, je persoonlijkheid zorgt ervoor dat je aantrekkelijker of minder aantrekkelijk wordt voor andere mensen: dat schijnt als het ware door je uiterlijk heen/voegt eraan toe, dat is wat men "uitstraling" noemt.
Een bloedmooi model met 0,0 inhoud die alleen maar kan giechelen en koketteren gaat het niet redden en zal ook geen (blijvende) relatie opbouwen en zich afvragen "ben ik soms te mooi, maakt het mannen onzeker?" terwijl ze niet door heeft dat het daar niet aan ligt, maar aan de leegheid die ze uitstraalt (en/of ze trekt net zulke oppervlakkige "leeghoofdige" mannen aan die willen kunnen pronken met hun "buit" en de buitenkant belangrijker vinden dan wie daaronder huist).
Andersom, als jij al denkt dat je minderwaardig bent door een manco aan je uiterlijk, waar je niks maar dan ook niks aan kunt doen (en anderen misschien niet eens opvalt na alle operaties?), én je ook nog eens anderen gaat ontmoedigen (die daardoor heen kijken) door ze uit te testen en eigen onzekerheid omdat je jezélf de moeite niet waard vindt en dus niet kan geloven dat anderen dat wél kunnen (vinden), dan gooi je bij voorbaat je eigen ruiten in, want jij gaat ze zelf op die manier naar jou laten kijken, ook als het jou leuk vinden overheerste.
De ellende is dat zulke diepingesleten overtuigingen over jezelf zich compleet "gevestigd" hebben, van kind af aan, en dus rotsvaste bodem gevonden hebben in jou, en oa door herhaling jezelf steeds sterker in bevestigd hebben.
Dat keer je niet "zomaar" om, ook al zou je dat willen.
Net als met oud zeer: op het moment dat je ouder bent en wilt "aanpakken" kun je daar vaak niet zomaar meer "bij" komen, of je weet niet hoe en waar dat te vinden. Die emoties zijn niet meer "vers" oproepbaar naar wens, als er tijden (jaren) overheen gaan verandert dat en komt op de stapel (met diezelfde emotie): ik zie dat als emmers met etiketjes erop en vloeistof erin: je verzamelt verdriet bijv in de emmer "verdriet" en je kunt niet onderscheiden welke druppels van welke gebeurtenis afkomstig zijn, dat is nu eenmaal zo met vloeistof: het vloeit in elkaar over, mengt met elkaar.
Tot de bekende "druppel" die het laat overstromen als het vol is. Maar wat nou bij wat hoort kun je niet (onder)scheiden. Het is een optelsom.
Dat opschonen is een klus die je zelf lastig op eigen houtje nog kunt klaren, omdat gebeurtenissen en periodes geassocieerd worden met meerdere emoties, zelden alleen verdriet bijvoorbeeld. Er zit vaak ook boosheid, afwijzing, frustratie, verlatenheid, eenzaamheid, wrok, verongelijktheid enz bij.
Zeker waar het je jeugd betreft, omdat dan het brein nog helemaal niet is uitgegroeid, soms de verbale en rationele hersengebieden nog niet eens aktief (vroege jeugd), maar gevoelens en emoties al wel, en dan kun je die gevoelens nog niet begrijpen of verklaren, of zelfs maar duiden, en dat is de reden waarom je (kinderlijke) brein er dan zelf maar conclusies uit trekt, die dus vaak totaal niet kloppen (niet reeel zijn, want reeel denken kan een kind niet, die overziet dat niet).
En ook als je ouder wordt komen daar nog zoveel misverstanden bij omdat mensen iha onwetend zijn over dat soort processen en niemand onderwezen wordt in psychologische ontwikkeling, tenzij je dat zelf opzoekt (coach, therapie, of opleiding in die richting waar je pedagogische en/of psychologische kennis opdoet). En ook al ga je dan diezelfde gebeurtenissen en periodes nu als volwassene bezien en inzien, en inzien dat je ten onrechte bepaalde overtuigingen bent gaan geloven, dan nog zitten die hardnekkig in je systeem verankerd en kost het moeite en tijd om dat te veranderen, ook al "weet" je dan eea, ipv wat je gelooft en altijd hebt aangenomen.
Dat zijn je normaalwaardes geworden en je eigen strategieen die je in antwoord daarop ontwikkeld hebt, en dat zijn vaak tevens je valkuilen of "blinde vlekken": die vind je binnenin zo normaal dat je niet op het idee komt om die te onderzoeken, het zijn voor jou "gegevens" en waar je eea niet gaat zoeken. Zoals als je je hand vlak voor je ogen houdt, je niet kunt zien dat het een hand is, maar buitenstaanders dus wel kunnen zien als hand. Niet omdat zij het "beter" kunnen zien, maar omdat je van binnenuit kijkt en jezelf alleen in de spiegel van buitenaf kunt zien (of in je verbeelding hooguit, maar dat zal een vertekend beeld zijn).
Dat is de meerwaarde van elke therapeut ook, die kan dingen zien die je van binnenuit niet ziet, als je je "normaalwaardes" onder de loep neemt. Die kan van buitenaf ergens prikken, net als dat je jezelf niet kunt kietelen, omdat het onverwachte dan ontbreekt en anders voelt dan wanneer een ander dat dus bij jou doet.
Ik vind het overlijden van een van de ouders wel horen tot veel heftiger en traumatiserender verlies dan bijv een kalververliefdesverdrietje waar andere kinderen/prille tieners mee te kampen hebben.
En op zo'n cursus die je daar noemt ligt de nadruk op "gedragsverandering aanleren", een cognitieve benadering, waarbij ze je eigenlijk vooral willen (aan)leren om anders te denken, anders om te gaan en anders te reageren op bepaalde situaties en gebeurtenissen.
Ik geloof niet in zo'n map weer eens inkijken als je jouw vertrouwde strategie/manier van reageren weer aan het doen wordt (wat jaren ingesleten is en als gegeven als 1e in je opkomt zal zijn).
Dat je daaraan moet "werken" en blijven werken.
Herhaling van nieuwe strategieen levert op den duur zeker wel resultaat af als je een nieuwe, gezondere gewoonte/ strategie alsnog wil aanleren die in de plaats moet komen van de oude, vertrouwde, want zo is tenslotte die oude ook ontstaan: door herhaling heeft dat een soort "spoor" getrokken, die jaar in jaar uit natuurlijk dieper uitslijt dan de nieuwe, die nog niet aanvoelt als wat jij "gewoon"/gewend bent en vertrouwd/normaal is.
Net zoals "mindful" ook een manier kan zijn om maar net te doen alsof iets er niet is: als er echte problemen zijn zou dat evengoed een manier zijn om die maar ff te leren "buitensluiten", al is het tijdelijk, door je te focussen op andere dingen en die de volle aandacht te geven. Daarmee is de onderliggende reden nog niet weg en daarom helpt het niet bij bijv echte piekeraars als daar een (reele) reden/oorzaak voor is, en het piekeren alleen een symptoom daarvan is. Hooguit helpt het om niet zo te focussen op "het probleem" en daar niet zoveel tijd/aandacht/betekenis aan te schenken.
Het gaat niet op voor werkelijk dieperliggende dingen, die krijg je daar niet mee "weg" als je er maar geen aandacht aan geeft en daar moet je dan heel hard aan "werken" wil dat "lukken".
Het echte "opschonen" is imo (en mijn eigen ervaring) alsnog juist toegang krijgen tot die emoties (niet zozeer de herinnering aan de gebeurtenis of situatie itself waar die emoties aan gekoppeld zijn, maar de emotionele lading (emmer) zelf).
Door dus wél (bewust) die op te zoeken, op te roepen, toegang te krijgen tot je oude zeer wat in het dagelijks leven vaak te lang geleden (of te lang verstopt) is om nog over te kunnen huilen bijvoorbeeld, omdat het niet vers onder de oppervlakte ligt.
Daarom wordt het vaak onverwachts (pas) getriggerd door nieuwe gebeurtenissen die eenzelfde "emmer" betreffen, of deels.
Het is mbv een professional al moeilijk om (zonder zo'n directe aanleiding in het nu) toegang te krijgen door naar oude gevoelens te proberen te gaan (dat doen ze vaak door de oude situatie/gebeurtenis te laten herinneren, maar die is vaak mettertijd wel vervaagd en ver weg gestopt, en vaak met allerlei (kinderlijke) verwrongen en incomplete herinneringen, en daarom alleen al zo lastig omdat dat niet meer hetzelfde is als op dat moment van destijds, je moet dan via je brein "afdalen" in je herinneringen en dat zijn onbewuste processen geweest, hoe en waar je dat ooit opgeslagen hebt. Net zoals dat je niet je eigen hartslag bepaalt of ff kan oproepen en veranderen naar een gewenste snelheid).
Hoe dan ook (en dat heb je bij die cursus al ervaren) kan het efficienter en verhelderend(er) zijn als mensen van buitenaf die afstand hebben tot jouw emoties, pijnlijke gevoelens vaak makkelijker oproepen dan je zelf kunt. Oa omdat je brein van nature de neiging heeft om jezelf pijn te bespáren, en zeker niet vrijwillig op te zoeken!
Het brein léért juist van vorige pijnlijke ervaringen te onthouden en alert te zijn op wat mogelijk pijn kan betekenen en dus liever voorkomen van soortgelijke ervaringen: eenmaal gebrand aan een hete kookpit zul je alert zijn op kookpitten iha, ook al lijken ze uit te staan, ze kunnen nog te heet zijn. Het is op zich een instinctief mechanisme van het brein om je te behoeden voor schade.
Daarom is het ook moeilijk om bijv jezelf te hechten zonder verdoving, ook al kan het niet anders als een wond te schadelijk is en zou overleven ervan afhangen, het is voor de meeste mensen onmogelijk om in zichzelf te snijden.
En ik geloof dat fysieke en mentaal soortgelijk werkt: het brein maakt geen onderscheid in mentale of fysieke pijn: het is naar mijn idee allemaal dezelfde emmer "pijn/pijnlijk".
Als daar vroege en heftige ervaringen in zitten, zoals de jouwe, is dat gewoon een ander verhaal dan een splintertje eruit halen, wat je zelf nog zou kunnen.
De doorsnee mens is best in staat om "normale" huis-, tuin- en keukenwondjes (en emoties/teleurstelling en tegenslagen) zelf te "repareren, de wond schoon te maken, af te dekken tegen nieuw vuil en te verzorgen, zodat het mooi kan helen en desnoods een litteken aan overhoudt, maar wel weer functioneert naar behoren.
Waarom denken mensen dat ze ook zelf een operatie op hun rug waar ze niet zelf bij kunnen en geen ogen op hun rug gericht hebben ook te moeten kunnen?
Ja, daar lach je nu om: het idee alleen al, maar dat denken mensen dus wél als het gaat om mentale wonden en zelfs als die van traumatische impact zijn!
Mensen zonder bepaalde psychologische (zelf)kennis van mechanismen van brein en lijf denken dat ze dat zelf moeten kunnen oplossen, dat iets vanzelf over gaat of geneest, als het om mentale beschadigingen gaat, ook al zijn die gaan "etteren" of geinfecteerd geraakt en die infectie ongemerkt gaan woekeren, en dan nóg denken ze dat het wel losloopt als ze er maar geen aandacht aan besteden en leren er niet over te piekeren, ook al tast het inmiddels ook andere delen aan (je vertrouwen, je conditie, kracht, krijg je "koorts" en kun je niet alleen niet meer lopen op een gewond been, maar alleen nog liggen, bij wijze van spreken: het verzwakt je hele systeem en niet alleen dat stukje wat gewond is).
En dan kun je wel leren gewoon door te lopen, en die alarmbellen te negeren die het lijf afgeeft (pijn, koorts, zwakte in hele lijf, pus wegvegen die eruit komt of er een verbandje/pleister overheen doen om het te verbergen zodat je er niet steeds naar hoeft te kijken), maar zo werkt het natuurlijk niet.
Als het iets fysieks was zat je al tijden geleden bij een arts die vakkundig is en weet wat ie moet doen, en als het geinfecteerd is het schoonmaakt en desinfecteert, ook al bijt dat nog extra, en evt hecht met (zo mogelijk, hopelijk) tijdelijke verdoving tegen de extra pijn van in open wonden wroeten, en schrijft antibiotica voor als dat alles nog niet genoeg is.
Alleen een pleister of noodverbandje en het advies gewoon doorgaan alsof er niks aan de hand is, gewoon verder belasten dus, zo'n oplossing zou je ook niet echt serieus nemen als je aan alle kanten terécht gealarmeerd bent en zoveel signalen hebt dat het serieus mis is met die beschadiging.
Maar zo is het dus mentaal ook en dat is iets wat mensen danig onderschatten: "verwaarloosd" oud zeer levert op den duur allerlei andere bijkomstige gevolgen op, niet zelden "koorts" in de vorm van depressie, burnouts, algehele verzwakking van je zelfvertrouwen en levenslust, omdat het "negeren" ervan al zoveel energie kost, waar het hele "systeem" (brein en lijf) uiteindelijk onder gebukt gaan.
Voor zulke diepere emotionele schade is een cursusje een klein zetje, maar te vergelijken met een pleister/noodverbandje aanleggen en leren om ondanks die wond gewoon verder te lopen/strompelen, als je maar niet teveel op dat been probeert te leunen, en je geen zorgen te maken over dat manke, als je daar maar anders over gaat denken (dat je ook als je mank loopt verder kunt komen of dat je het erg vindt om (voortaan misschien wel?) mank te lopen).
Dus als jij er maar anders op reageert zou het niet erg meer zijn, want leer je meer te vertrouwen op het andere been en kun je gewoon weer verder??!
Dat zou lachwekkend zijn als het dus om fysieke dingen ging, en dat zou weinig vertrouwen geven in dat je tzt weer prima met beide benen vooruit komt, als je maar moet aanleren om er anders op te reageren, zonder dat de oorzaak wordt genezen?
Het werkelijke "opschonen" gebeurt toch imo echt pas als er werkelijke bewuste aandacht aan oude wonden (alsnog) wordt besteed, en alsnog kan "helen" en een litteken wordt, zodat je verder kunt en echt weer 100% functioneert naar behoren.
Dan hoef je niet te doen alsof het je niet belemmert of beperkt, want dat manklopen en de beperkingen en bijwerkingen zijn dan ook werkelijk verdwenen, dus dat is gewoon niet meer nodig.
Je hebt er dan pas werkelijk geen last meer van!
Nu ligt het vaak met mentale oude wonden dus ingewikkelder dan dat natuurlijk, en is het soms al een hele verbetering van je levenskwaliteit als je ermee hebt leren leven, net als dat ook fysiek soms kunstgrepen nodig zijn om iets wat nooit meer helemaal weggaat te helpen ondervangen, of om nadelige gevolgen te beperken: soms zal iemand een kunstheup krijgen, of een rolstoel om toch te kunnen voortbewegen en ja, dat is dan moeilijk genoeg om daarmee te leren omgaan, zowel hoe je daar tegenaan kijkt als in de praktijk moeten oefenen op die nieuwe manier van voortbewegen of opnieuw leren lopen met nieuwe kunstheupen, -knieen enz.
Maar als het zou kúnnen genezen is het eigenlijk vrij logisch dat je niet bij voorbaat voor zulke drastische maatregelen kiest en dan maar mee moet zien te leven: een gebroken been betekent niet dat je niet naar het ziekenhuis gaat om te laten zetten en in een rolstoel gaat zitten de rest van je leven, en dat betekent zeker niet dat je daar maar mee moet zien te leven, en te accepteren/ mee om te leren gaan als je er zelf maar anders tegenaan kijkt.
En is heel wat anders dan leren omgaan met hooguit tijdelijk voortbewegen met 1 been of in een rolstoel en intussen in 2 maanden tijd kan genezen (als het goed gezet en in gips gezwachteld zit en daarna loopgips, enz) door het ff te ontlasten en te zorgen dat het eerst weer aan elkaar groeit.
Dat je dan niet goed kunt lopen vindt iedereen normaal, zal niemand verwachten, juist rekening mee houden, begrip voor hebben, zelfs op het werk enz.
Lastige met mentale wonden is dat niemand dat ziet, niemand zich kan voorstellen die dat niet kent, dus ook niet hérkent en men zich maar lastig in kan inleven, als ze dat zelf nooit ervaren hebben of meegemaakt van iemand dichtbij in eigen kring.
Van sommige dingen is dat nog voor te stellen (zoals oorlogskinderen, dan nemen we direct aan dat dat ingrijpend en beschadigend is), maar je kunt je niet vergelijken met anderen die misschien de normale dingen meemaken zoals "ik heb ook weleens liefdesverdriet gehad" of "ik ben ook weleens ontslagen/afgewezen/moe/ziek enz geweest en ging ook weer over", en andere cliché's bij tegenslag of teleurstelling die "iedereen" meemaakt (vroeg of laat).
Stop hoe dan ook met jezelf te vergelijken met anderen, zowel fysiek als mentaal, of jezelf (hardop nog wel) minderwaardig te vinden.
Zelfafwijzing (om evt pijn te voorkomen dat een ander jou afwijst, dus al inbouwen vooraf in de hoop dat het minder pijnlijk zal zijn als je niks of negatiefs verwacht, en dan kan het hooguit meevallen) werkt averechts!
Niet alleen kun je zo ongeveer uittellen dat je daarmee juist die ervaring ook kríjgt (een "zie je wel, ik dacht het wel, maar goed dat ik daar al rekening mee hield") en zelfs herhaalt in je leven. Dus ook dat gaat jouw "waarheid" wórden, als dat vaker uitkomt/klopt.
Je ziet dan eigenlijk zelf niet dat je dat zelf beinvloedt dóór wat je vooraf al (niet) verwacht en zo wordt "het zal mij toch wel niet lukken, het zal wel niet zijn weggelegd voor mij" enz, een soort voorspelbare factor waar je in gelooft alsof het waar ís.
Terwijl elke nieuwe ervaring een nieuwe kans op "ja of nee" is, denk je dan door voorgaande ervaringen dat de kans op "nee" groter zal zijn.
Menselijk, want hoeveel mensen die zelfs optimistisch met volle moed solliciteren verliezen dat geloof ook wel een beetje, naarmate ze vaker afgewezen worden of niet eens reactie krijgen en toch kunnen die dat langer volhouden om in zichzelf te blijven geloven dan iemand die vooraf al denkt dat het niks gaat worden, het blijkbaar niet "verdienen" (en dat ook uitstralen dus áls ze dan uitgenodigd worden voor een gesprek, of misschien al eerder in hun (motivatie)brieven.
Je hebt daar zeker wel invloed op, al is het "positief doen" toch een soort doen alsof dus, als je dat niet werkelijk gelooft, en iets waar veel mensen onbewust wel doorheen kunnen prikken.
En dan houd je altijd de "angst" dat dat ook gebeurt: dat je door de mand kunt vallen op een dag, en men zal zien hoe je werkelijk bent of van jezelf vindt.
Zo'n lapmiddel houdt bovendien in stand dat je diep van binnen (ook al laat je dat niet zien) nog steeds heel onzeker bent en eea "niet verdient", ook al zeggen anderen van wel, afgaande op je gedrag en wat je hun laat zien, als je dat niet echt voélt.
Dan nog is dat beter in de zin van dat je jezelf wél kunt oppeppen en kunt voorhouden wat je allemaal wél doet en kunt, en delen van je persoonlijkheid en uiterlijk die je wél positief vindt aan jezelf (oa wat je toch maar bereikt hebt qua opleiding bijv) meer onder je eigen aandacht brengt, ipv alsmaar de nadruk op wat er aan jou zou ontbreken of mankeren.
Maar als het enigszins kan, je de tijd hebt nu, gún je dan om dit voor eens en altijd uit de weg te ruimen voor zover dat mogelijk is.
Het hoeft niet de rest van je leven negatief te beinvloeden, waar je altijd tegen moet "vechten" of tegenspreken van je eigen gedachten (overtuigingen) die je steeds maar lastig blijven vallen en in terugvalt als je ff "verslapt".
Het "legen van je emmers" (of schoonmaken van die modderlagen die er in de loop der jaren zijn gevormd) betekent niet dat je dan voortaan fluitend en happy zonder issues door het leven gaat, maar wel een stuk lichter (in de zin van wat je meezeult) en bovendien heb je dan iig ruimte als er nieuwe gebeurtenissen en periodes komen met tegenvallers.
Je kunt natuurlijk meer aan als je emmers iig niet al overvol zitten dan als dat wel zo is, en elke nieuwe ervaring de druppel kan zijn.
Je veerkracht wordt oa gevormd door hoe vol of leeg die emmers zijn, en ook al zullen ze nooit helemaal meer leeg zijn (dat hoeft ook niet) dan heb je iig geleerd hoe je die (steeds opnieuw) kunt legen, en dat alleen al geeft het gevoel van invloed (wat je nu niet hebt als je dat niet kent/nooit gedaan hebt en nu niet weet hoe, maar straks wel ervaren hebt en dan iig erop vertrouwt dat dat dus idd kán (jij dat kan) en er alert op bent dat je tijdig ingrijpt mocht er opnieuw teveel in komen).
Alleen dan leer je volgens mij ook om blíjvend nieuwe manieren en strategieen in handen te hebben waardoor je op jezelf kunt bouwen, en bovendien is het een daad dat je jezelf die moeite (en tijd) waard hebt gevonden om in te "investeren" met (meer) zelfkennis, en dat professionele begeleiding niks ongewoons (meer) is, en niet meer is dan een hulpmiddel, want je hebt dat toch echt zelf gedaan, ook al laat je een ander eea "aanboren" in jouw binnenwereld.
Net als dat een arts je niet geneest, maar met hulpmiddelen jouw eigen zelfgenezend vermogen helpt (jouw lijf geneest dat gebroken been, niet de arts! want hij zet het alleen vast, het aan elkaar groeien enz doet je lichaam zelf!).
Ik hoop van harte dat mensen met diepgaande of heftige wonden waar ze last van hebben het heel normaal gaan vinden om ook dáár niet zelf mee te blijven rondlopen en maar door te struggelen, als dat niet hoéft en je zoveel meer levenskwaliteit bij krijgt!
"Kop op, next, gewoon doorgaan, gewoon optimistisch en positief denken" is vaak het goedbedoelde, maar niet het beste advies
Zoals weer blijkt is het onderdrukken van de impact (van de emoties van) het wegvallen van je vader bijvoorbeeld een strategie die alom heerst(e): vooral doorgaan met leven, zsm, en positief ook nog, als je daar maar niet teveel bij stilstaat kun je jezelf voor de gek houden dat er niks gebeurd is en gewoon verder gaan door je te concentreren op andere dingen/afleidingen, en als je maar "positief doet" zal de tijd vanzelf alle wonden helen. Dat is niet zo, en daar is men wel van teruggekomen ook: rouwen wordt tegenwoordig uiterst serieus genomen en het is algemeen bekend dat emoties juist (pas) verminderen als je die wél alle kans geeft om die te mogen uiten op het moment dat die je "hoog zitten", om te voelen wat je voelt, en "inhouden/binnenhouden" funest is, want dat sla je dan ergens binnenin op, maar daarmee zijn ze nog niet weg, he.
En vaak wel zó diep opgeborgen en verborgen dat het ergens verder woekert waar je er geen controle over hebt en zomaar kan op gaan spelen op momenten dat jij daar niet op bedacht bent, bij latere tegenslag of iéts wat alles oprakelt.
Zelfs dan kan je vaak niet meer bij de oorspronkelijke "lading" ervan en hindert het je in de vorm van depressie, onzekerheid, negatieve geloof over jezelf, niet durven hechten want iemand kan zomaar "weg" zijn, enz.
Onzeker over je uiterlijk als je iets opvallends "anders dan anderen" hebt is natuurlijk ook begrijpelijk: de meeste mensen willen gewoon gewoon zijn en als mensen al willen opvallen, dan liever in positieve zin eruit springen.
Zeker niet als iemand aan wie iets "mankeert".
Omdat jij dat je hele leven al "meedraagt" is het voor jou hoogstwaarschijnlijk beladener dan voor anderen.
Als een leukerd jou aanspreekt aan de bar kun je er wel vanuit gaan dat hij dat niet of nauwelijks ziet of iig jou er niet minder leuk door vindt, of minder dan anderen. Dat is meer wat jij zélf vindt/voelt.
Waarom zou je hem er extra op gaan wijzen, dat anderen "meer waard" zullen zijn voor hem? Daarmee doe je jezelf flink tekort!
Je wijst jezelf al af voordat hij het kan doen!
En weet je, het is eerder dat je jezelf zo minderwaardig presenteert, wat hem zal wegjagen, dan die hele issue zelf, waar jij zelf een probleem of minderwaardigheid in beschouwt.
Gelukkig zit aantrekkelijkheid niet in uitsluitend het uiterlijk, en dat denken mensen met littekens of andere beschadigingen nog weleens, omdat zij zich zélf dus zo overbewust zijn van hun "manco's".
Ook "populair gedrag" is niet per sé wat aantrekkelijk maakt, maar het totaal van uiterlijk en innerlijk, je persoonlijkheid zorgt ervoor dat je aantrekkelijker of minder aantrekkelijk wordt voor andere mensen: dat schijnt als het ware door je uiterlijk heen/voegt eraan toe, dat is wat men "uitstraling" noemt.
Een bloedmooi model met 0,0 inhoud die alleen maar kan giechelen en koketteren gaat het niet redden en zal ook geen (blijvende) relatie opbouwen en zich afvragen "ben ik soms te mooi, maakt het mannen onzeker?" terwijl ze niet door heeft dat het daar niet aan ligt, maar aan de leegheid die ze uitstraalt (en/of ze trekt net zulke oppervlakkige "leeghoofdige" mannen aan die willen kunnen pronken met hun "buit" en de buitenkant belangrijker vinden dan wie daaronder huist).
Andersom, als jij al denkt dat je minderwaardig bent door een manco aan je uiterlijk, waar je niks maar dan ook niks aan kunt doen (en anderen misschien niet eens opvalt na alle operaties?), én je ook nog eens anderen gaat ontmoedigen (die daardoor heen kijken) door ze uit te testen en eigen onzekerheid omdat je jezélf de moeite niet waard vindt en dus niet kan geloven dat anderen dat wél kunnen (vinden), dan gooi je bij voorbaat je eigen ruiten in, want jij gaat ze zelf op die manier naar jou laten kijken, ook als het jou leuk vinden overheerste.
De ellende is dat zulke diepingesleten overtuigingen over jezelf zich compleet "gevestigd" hebben, van kind af aan, en dus rotsvaste bodem gevonden hebben in jou, en oa door herhaling jezelf steeds sterker in bevestigd hebben.
Dat keer je niet "zomaar" om, ook al zou je dat willen.
Net als met oud zeer: op het moment dat je ouder bent en wilt "aanpakken" kun je daar vaak niet zomaar meer "bij" komen, of je weet niet hoe en waar dat te vinden. Die emoties zijn niet meer "vers" oproepbaar naar wens, als er tijden (jaren) overheen gaan verandert dat en komt op de stapel (met diezelfde emotie): ik zie dat als emmers met etiketjes erop en vloeistof erin: je verzamelt verdriet bijv in de emmer "verdriet" en je kunt niet onderscheiden welke druppels van welke gebeurtenis afkomstig zijn, dat is nu eenmaal zo met vloeistof: het vloeit in elkaar over, mengt met elkaar.
Tot de bekende "druppel" die het laat overstromen als het vol is. Maar wat nou bij wat hoort kun je niet (onder)scheiden. Het is een optelsom.
Dat opschonen is een klus die je zelf lastig op eigen houtje nog kunt klaren, omdat gebeurtenissen en periodes geassocieerd worden met meerdere emoties, zelden alleen verdriet bijvoorbeeld. Er zit vaak ook boosheid, afwijzing, frustratie, verlatenheid, eenzaamheid, wrok, verongelijktheid enz bij.
Zeker waar het je jeugd betreft, omdat dan het brein nog helemaal niet is uitgegroeid, soms de verbale en rationele hersengebieden nog niet eens aktief (vroege jeugd), maar gevoelens en emoties al wel, en dan kun je die gevoelens nog niet begrijpen of verklaren, of zelfs maar duiden, en dat is de reden waarom je (kinderlijke) brein er dan zelf maar conclusies uit trekt, die dus vaak totaal niet kloppen (niet reeel zijn, want reeel denken kan een kind niet, die overziet dat niet).
En ook als je ouder wordt komen daar nog zoveel misverstanden bij omdat mensen iha onwetend zijn over dat soort processen en niemand onderwezen wordt in psychologische ontwikkeling, tenzij je dat zelf opzoekt (coach, therapie, of opleiding in die richting waar je pedagogische en/of psychologische kennis opdoet). En ook al ga je dan diezelfde gebeurtenissen en periodes nu als volwassene bezien en inzien, en inzien dat je ten onrechte bepaalde overtuigingen bent gaan geloven, dan nog zitten die hardnekkig in je systeem verankerd en kost het moeite en tijd om dat te veranderen, ook al "weet" je dan eea, ipv wat je gelooft en altijd hebt aangenomen.
Dat zijn je normaalwaardes geworden en je eigen strategieen die je in antwoord daarop ontwikkeld hebt, en dat zijn vaak tevens je valkuilen of "blinde vlekken": die vind je binnenin zo normaal dat je niet op het idee komt om die te onderzoeken, het zijn voor jou "gegevens" en waar je eea niet gaat zoeken. Zoals als je je hand vlak voor je ogen houdt, je niet kunt zien dat het een hand is, maar buitenstaanders dus wel kunnen zien als hand. Niet omdat zij het "beter" kunnen zien, maar omdat je van binnenuit kijkt en jezelf alleen in de spiegel van buitenaf kunt zien (of in je verbeelding hooguit, maar dat zal een vertekend beeld zijn).
Dat is de meerwaarde van elke therapeut ook, die kan dingen zien die je van binnenuit niet ziet, als je je "normaalwaardes" onder de loep neemt. Die kan van buitenaf ergens prikken, net als dat je jezelf niet kunt kietelen, omdat het onverwachte dan ontbreekt en anders voelt dan wanneer een ander dat dus bij jou doet.
Ik vind het overlijden van een van de ouders wel horen tot veel heftiger en traumatiserender verlies dan bijv een kalververliefdesverdrietje waar andere kinderen/prille tieners mee te kampen hebben.
En op zo'n cursus die je daar noemt ligt de nadruk op "gedragsverandering aanleren", een cognitieve benadering, waarbij ze je eigenlijk vooral willen (aan)leren om anders te denken, anders om te gaan en anders te reageren op bepaalde situaties en gebeurtenissen.
Ik geloof niet in zo'n map weer eens inkijken als je jouw vertrouwde strategie/manier van reageren weer aan het doen wordt (wat jaren ingesleten is en als gegeven als 1e in je opkomt zal zijn).
Dat je daaraan moet "werken" en blijven werken.
Herhaling van nieuwe strategieen levert op den duur zeker wel resultaat af als je een nieuwe, gezondere gewoonte/ strategie alsnog wil aanleren die in de plaats moet komen van de oude, vertrouwde, want zo is tenslotte die oude ook ontstaan: door herhaling heeft dat een soort "spoor" getrokken, die jaar in jaar uit natuurlijk dieper uitslijt dan de nieuwe, die nog niet aanvoelt als wat jij "gewoon"/gewend bent en vertrouwd/normaal is.
Net zoals "mindful" ook een manier kan zijn om maar net te doen alsof iets er niet is: als er echte problemen zijn zou dat evengoed een manier zijn om die maar ff te leren "buitensluiten", al is het tijdelijk, door je te focussen op andere dingen en die de volle aandacht te geven. Daarmee is de onderliggende reden nog niet weg en daarom helpt het niet bij bijv echte piekeraars als daar een (reele) reden/oorzaak voor is, en het piekeren alleen een symptoom daarvan is. Hooguit helpt het om niet zo te focussen op "het probleem" en daar niet zoveel tijd/aandacht/betekenis aan te schenken.
Het gaat niet op voor werkelijk dieperliggende dingen, die krijg je daar niet mee "weg" als je er maar geen aandacht aan geeft en daar moet je dan heel hard aan "werken" wil dat "lukken".
Het echte "opschonen" is imo (en mijn eigen ervaring) alsnog juist toegang krijgen tot die emoties (niet zozeer de herinnering aan de gebeurtenis of situatie itself waar die emoties aan gekoppeld zijn, maar de emotionele lading (emmer) zelf).
Door dus wél (bewust) die op te zoeken, op te roepen, toegang te krijgen tot je oude zeer wat in het dagelijks leven vaak te lang geleden (of te lang verstopt) is om nog over te kunnen huilen bijvoorbeeld, omdat het niet vers onder de oppervlakte ligt.
Daarom wordt het vaak onverwachts (pas) getriggerd door nieuwe gebeurtenissen die eenzelfde "emmer" betreffen, of deels.
Het is mbv een professional al moeilijk om (zonder zo'n directe aanleiding in het nu) toegang te krijgen door naar oude gevoelens te proberen te gaan (dat doen ze vaak door de oude situatie/gebeurtenis te laten herinneren, maar die is vaak mettertijd wel vervaagd en ver weg gestopt, en vaak met allerlei (kinderlijke) verwrongen en incomplete herinneringen, en daarom alleen al zo lastig omdat dat niet meer hetzelfde is als op dat moment van destijds, je moet dan via je brein "afdalen" in je herinneringen en dat zijn onbewuste processen geweest, hoe en waar je dat ooit opgeslagen hebt. Net zoals dat je niet je eigen hartslag bepaalt of ff kan oproepen en veranderen naar een gewenste snelheid).
Hoe dan ook (en dat heb je bij die cursus al ervaren) kan het efficienter en verhelderend(er) zijn als mensen van buitenaf die afstand hebben tot jouw emoties, pijnlijke gevoelens vaak makkelijker oproepen dan je zelf kunt. Oa omdat je brein van nature de neiging heeft om jezelf pijn te bespáren, en zeker niet vrijwillig op te zoeken!
Het brein léért juist van vorige pijnlijke ervaringen te onthouden en alert te zijn op wat mogelijk pijn kan betekenen en dus liever voorkomen van soortgelijke ervaringen: eenmaal gebrand aan een hete kookpit zul je alert zijn op kookpitten iha, ook al lijken ze uit te staan, ze kunnen nog te heet zijn. Het is op zich een instinctief mechanisme van het brein om je te behoeden voor schade.
Daarom is het ook moeilijk om bijv jezelf te hechten zonder verdoving, ook al kan het niet anders als een wond te schadelijk is en zou overleven ervan afhangen, het is voor de meeste mensen onmogelijk om in zichzelf te snijden.
En ik geloof dat fysieke en mentaal soortgelijk werkt: het brein maakt geen onderscheid in mentale of fysieke pijn: het is naar mijn idee allemaal dezelfde emmer "pijn/pijnlijk".
Als daar vroege en heftige ervaringen in zitten, zoals de jouwe, is dat gewoon een ander verhaal dan een splintertje eruit halen, wat je zelf nog zou kunnen.
De doorsnee mens is best in staat om "normale" huis-, tuin- en keukenwondjes (en emoties/teleurstelling en tegenslagen) zelf te "repareren, de wond schoon te maken, af te dekken tegen nieuw vuil en te verzorgen, zodat het mooi kan helen en desnoods een litteken aan overhoudt, maar wel weer functioneert naar behoren.
Waarom denken mensen dat ze ook zelf een operatie op hun rug waar ze niet zelf bij kunnen en geen ogen op hun rug gericht hebben ook te moeten kunnen?
Ja, daar lach je nu om: het idee alleen al, maar dat denken mensen dus wél als het gaat om mentale wonden en zelfs als die van traumatische impact zijn!
Mensen zonder bepaalde psychologische (zelf)kennis van mechanismen van brein en lijf denken dat ze dat zelf moeten kunnen oplossen, dat iets vanzelf over gaat of geneest, als het om mentale beschadigingen gaat, ook al zijn die gaan "etteren" of geinfecteerd geraakt en die infectie ongemerkt gaan woekeren, en dan nóg denken ze dat het wel losloopt als ze er maar geen aandacht aan besteden en leren er niet over te piekeren, ook al tast het inmiddels ook andere delen aan (je vertrouwen, je conditie, kracht, krijg je "koorts" en kun je niet alleen niet meer lopen op een gewond been, maar alleen nog liggen, bij wijze van spreken: het verzwakt je hele systeem en niet alleen dat stukje wat gewond is).
En dan kun je wel leren gewoon door te lopen, en die alarmbellen te negeren die het lijf afgeeft (pijn, koorts, zwakte in hele lijf, pus wegvegen die eruit komt of er een verbandje/pleister overheen doen om het te verbergen zodat je er niet steeds naar hoeft te kijken), maar zo werkt het natuurlijk niet.
Als het iets fysieks was zat je al tijden geleden bij een arts die vakkundig is en weet wat ie moet doen, en als het geinfecteerd is het schoonmaakt en desinfecteert, ook al bijt dat nog extra, en evt hecht met (zo mogelijk, hopelijk) tijdelijke verdoving tegen de extra pijn van in open wonden wroeten, en schrijft antibiotica voor als dat alles nog niet genoeg is.
Alleen een pleister of noodverbandje en het advies gewoon doorgaan alsof er niks aan de hand is, gewoon verder belasten dus, zo'n oplossing zou je ook niet echt serieus nemen als je aan alle kanten terécht gealarmeerd bent en zoveel signalen hebt dat het serieus mis is met die beschadiging.
Maar zo is het dus mentaal ook en dat is iets wat mensen danig onderschatten: "verwaarloosd" oud zeer levert op den duur allerlei andere bijkomstige gevolgen op, niet zelden "koorts" in de vorm van depressie, burnouts, algehele verzwakking van je zelfvertrouwen en levenslust, omdat het "negeren" ervan al zoveel energie kost, waar het hele "systeem" (brein en lijf) uiteindelijk onder gebukt gaan.
Voor zulke diepere emotionele schade is een cursusje een klein zetje, maar te vergelijken met een pleister/noodverbandje aanleggen en leren om ondanks die wond gewoon verder te lopen/strompelen, als je maar niet teveel op dat been probeert te leunen, en je geen zorgen te maken over dat manke, als je daar maar anders over gaat denken (dat je ook als je mank loopt verder kunt komen of dat je het erg vindt om (voortaan misschien wel?) mank te lopen).
Dus als jij er maar anders op reageert zou het niet erg meer zijn, want leer je meer te vertrouwen op het andere been en kun je gewoon weer verder??!
Dat zou lachwekkend zijn als het dus om fysieke dingen ging, en dat zou weinig vertrouwen geven in dat je tzt weer prima met beide benen vooruit komt, als je maar moet aanleren om er anders op te reageren, zonder dat de oorzaak wordt genezen?
Het werkelijke "opschonen" gebeurt toch imo echt pas als er werkelijke bewuste aandacht aan oude wonden (alsnog) wordt besteed, en alsnog kan "helen" en een litteken wordt, zodat je verder kunt en echt weer 100% functioneert naar behoren.
Dan hoef je niet te doen alsof het je niet belemmert of beperkt, want dat manklopen en de beperkingen en bijwerkingen zijn dan ook werkelijk verdwenen, dus dat is gewoon niet meer nodig.
Je hebt er dan pas werkelijk geen last meer van!
Nu ligt het vaak met mentale oude wonden dus ingewikkelder dan dat natuurlijk, en is het soms al een hele verbetering van je levenskwaliteit als je ermee hebt leren leven, net als dat ook fysiek soms kunstgrepen nodig zijn om iets wat nooit meer helemaal weggaat te helpen ondervangen, of om nadelige gevolgen te beperken: soms zal iemand een kunstheup krijgen, of een rolstoel om toch te kunnen voortbewegen en ja, dat is dan moeilijk genoeg om daarmee te leren omgaan, zowel hoe je daar tegenaan kijkt als in de praktijk moeten oefenen op die nieuwe manier van voortbewegen of opnieuw leren lopen met nieuwe kunstheupen, -knieen enz.
Maar als het zou kúnnen genezen is het eigenlijk vrij logisch dat je niet bij voorbaat voor zulke drastische maatregelen kiest en dan maar mee moet zien te leven: een gebroken been betekent niet dat je niet naar het ziekenhuis gaat om te laten zetten en in een rolstoel gaat zitten de rest van je leven, en dat betekent zeker niet dat je daar maar mee moet zien te leven, en te accepteren/ mee om te leren gaan als je er zelf maar anders tegenaan kijkt.
En is heel wat anders dan leren omgaan met hooguit tijdelijk voortbewegen met 1 been of in een rolstoel en intussen in 2 maanden tijd kan genezen (als het goed gezet en in gips gezwachteld zit en daarna loopgips, enz) door het ff te ontlasten en te zorgen dat het eerst weer aan elkaar groeit.
Dat je dan niet goed kunt lopen vindt iedereen normaal, zal niemand verwachten, juist rekening mee houden, begrip voor hebben, zelfs op het werk enz.
Lastige met mentale wonden is dat niemand dat ziet, niemand zich kan voorstellen die dat niet kent, dus ook niet hérkent en men zich maar lastig in kan inleven, als ze dat zelf nooit ervaren hebben of meegemaakt van iemand dichtbij in eigen kring.
Van sommige dingen is dat nog voor te stellen (zoals oorlogskinderen, dan nemen we direct aan dat dat ingrijpend en beschadigend is), maar je kunt je niet vergelijken met anderen die misschien de normale dingen meemaken zoals "ik heb ook weleens liefdesverdriet gehad" of "ik ben ook weleens ontslagen/afgewezen/moe/ziek enz geweest en ging ook weer over", en andere cliché's bij tegenslag of teleurstelling die "iedereen" meemaakt (vroeg of laat).
Stop hoe dan ook met jezelf te vergelijken met anderen, zowel fysiek als mentaal, of jezelf (hardop nog wel) minderwaardig te vinden.
Zelfafwijzing (om evt pijn te voorkomen dat een ander jou afwijst, dus al inbouwen vooraf in de hoop dat het minder pijnlijk zal zijn als je niks of negatiefs verwacht, en dan kan het hooguit meevallen) werkt averechts!
Niet alleen kun je zo ongeveer uittellen dat je daarmee juist die ervaring ook kríjgt (een "zie je wel, ik dacht het wel, maar goed dat ik daar al rekening mee hield") en zelfs herhaalt in je leven. Dus ook dat gaat jouw "waarheid" wórden, als dat vaker uitkomt/klopt.
Je ziet dan eigenlijk zelf niet dat je dat zelf beinvloedt dóór wat je vooraf al (niet) verwacht en zo wordt "het zal mij toch wel niet lukken, het zal wel niet zijn weggelegd voor mij" enz, een soort voorspelbare factor waar je in gelooft alsof het waar ís.
Terwijl elke nieuwe ervaring een nieuwe kans op "ja of nee" is, denk je dan door voorgaande ervaringen dat de kans op "nee" groter zal zijn.
Menselijk, want hoeveel mensen die zelfs optimistisch met volle moed solliciteren verliezen dat geloof ook wel een beetje, naarmate ze vaker afgewezen worden of niet eens reactie krijgen en toch kunnen die dat langer volhouden om in zichzelf te blijven geloven dan iemand die vooraf al denkt dat het niks gaat worden, het blijkbaar niet "verdienen" (en dat ook uitstralen dus áls ze dan uitgenodigd worden voor een gesprek, of misschien al eerder in hun (motivatie)brieven.
Je hebt daar zeker wel invloed op, al is het "positief doen" toch een soort doen alsof dus, als je dat niet werkelijk gelooft, en iets waar veel mensen onbewust wel doorheen kunnen prikken.
En dan houd je altijd de "angst" dat dat ook gebeurt: dat je door de mand kunt vallen op een dag, en men zal zien hoe je werkelijk bent of van jezelf vindt.
Zo'n lapmiddel houdt bovendien in stand dat je diep van binnen (ook al laat je dat niet zien) nog steeds heel onzeker bent en eea "niet verdient", ook al zeggen anderen van wel, afgaande op je gedrag en wat je hun laat zien, als je dat niet echt voélt.
Dan nog is dat beter in de zin van dat je jezelf wél kunt oppeppen en kunt voorhouden wat je allemaal wél doet en kunt, en delen van je persoonlijkheid en uiterlijk die je wél positief vindt aan jezelf (oa wat je toch maar bereikt hebt qua opleiding bijv) meer onder je eigen aandacht brengt, ipv alsmaar de nadruk op wat er aan jou zou ontbreken of mankeren.
Maar als het enigszins kan, je de tijd hebt nu, gún je dan om dit voor eens en altijd uit de weg te ruimen voor zover dat mogelijk is.
Het hoeft niet de rest van je leven negatief te beinvloeden, waar je altijd tegen moet "vechten" of tegenspreken van je eigen gedachten (overtuigingen) die je steeds maar lastig blijven vallen en in terugvalt als je ff "verslapt".
Het "legen van je emmers" (of schoonmaken van die modderlagen die er in de loop der jaren zijn gevormd) betekent niet dat je dan voortaan fluitend en happy zonder issues door het leven gaat, maar wel een stuk lichter (in de zin van wat je meezeult) en bovendien heb je dan iig ruimte als er nieuwe gebeurtenissen en periodes komen met tegenvallers.
Je kunt natuurlijk meer aan als je emmers iig niet al overvol zitten dan als dat wel zo is, en elke nieuwe ervaring de druppel kan zijn.
Je veerkracht wordt oa gevormd door hoe vol of leeg die emmers zijn, en ook al zullen ze nooit helemaal meer leeg zijn (dat hoeft ook niet) dan heb je iig geleerd hoe je die (steeds opnieuw) kunt legen, en dat alleen al geeft het gevoel van invloed (wat je nu niet hebt als je dat niet kent/nooit gedaan hebt en nu niet weet hoe, maar straks wel ervaren hebt en dan iig erop vertrouwt dat dat dus idd kán (jij dat kan) en er alert op bent dat je tijdig ingrijpt mocht er opnieuw teveel in komen).
Alleen dan leer je volgens mij ook om blíjvend nieuwe manieren en strategieen in handen te hebben waardoor je op jezelf kunt bouwen, en bovendien is het een daad dat je jezelf die moeite (en tijd) waard hebt gevonden om in te "investeren" met (meer) zelfkennis, en dat professionele begeleiding niks ongewoons (meer) is, en niet meer is dan een hulpmiddel, want je hebt dat toch echt zelf gedaan, ook al laat je een ander eea "aanboren" in jouw binnenwereld.
Net als dat een arts je niet geneest, maar met hulpmiddelen jouw eigen zelfgenezend vermogen helpt (jouw lijf geneest dat gebroken been, niet de arts! want hij zet het alleen vast, het aan elkaar groeien enz doet je lichaam zelf!).
Ik hoop van harte dat mensen met diepgaande of heftige wonden waar ze last van hebben het heel normaal gaan vinden om ook dáár niet zelf mee te blijven rondlopen en maar door te struggelen, als dat niet hoéft en je zoveel meer levenskwaliteit bij krijgt!
"Kop op, next, gewoon doorgaan, gewoon optimistisch en positief denken" is vaak het goedbedoelde, maar niet het beste advies
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 31 januari 2018 om 18:24
Ben zelf bezig mijn bankrekeningen en agenda's van afgelopen jaren eens bewust aandacht te geven.
En zo mijn (financiele) inkomsten- en uitgavenpatronen onder de loep te nemen.
Ik ben slecht in prioriteiten stellen, vaak wil je álles liever voortzetten wat je gewend bent, een zekere gemakzucht, als dat iets oplevert en ik zal bijv als internet of mobiel abonnement probleemloos loopt niet zomaar overstappen of alleen op prijs rondshoppen, maar het wordt tijd dat ik me dringend afvraag wat nou echt "onmisbaar" is en toevoegt aan kwaliteit van leven en wat ook wel wat minder kan (of aan de andere kant er evt bij kan).
Ook ik kan dingen uitstellen en tijdelijk net doen alsof het er niet is, maar ik kan mezelf niet lang voor de gek houden, als het iets is wat ik onder ogen moet zien en het dan niet doe/uitstel.
Dan wordt het een zwaard van Damocles en bovendien kun je al piekerend dingen ook erger maken in je hoofd juist omdát je er niet naar durft te kijken en dan kun je er ook niet achter komen dat het vaak meevalt of iets aan te doen is, je daar invloed op hebt en veel fijner voelt als je er aktief iets aan doet, ipv die energie stopt in erover piekeren of jezelf daar juist van afleiden.
Wéten is altijd beter, zeg ik altijd, al houd ik me er dus ook niet altijd aan, en nu ik eea heb opgeruimd aan overbodige spullen in eigen huis omwille van de nieuwe huurder en ik eindelijk vd week eigenhandig een stellingkast in elkaar heb gezet, werd het tijd om oude mappen te verhuizen en nieuwe voor het nieuwe jaar aan te leggen.
En dacht ik: ach, al dat oude hoef ik helemaal niet te bewaren, ik ga er eens met de bezem doorheen en herordenen, versimpelen door alleen te bewaren wat belangrijk is.
Maar dat niet alleen, al doende ga je er toch in kijken en nu ben ik dus de afgelopen jaren in kaart aan het brengen ahv afschriften en belastingaanslagen enz, wat ik eerst als noodzakelijk kwaad beschouwde, betaalde en nooit meer naar omkeek.
Ook heb ik een hekel aan "regeldingen", zeker als dat overstappen op andere providers of energiemaatschappijen zijn of opzeggingen te doen, als ik aktie moet nemen om iets van anderen gedaan te krijgen, gegevens te veranderen of "af te wijzen" of ergens op te wijzen wat niet klopt.
Veel makkelijker om anderen te vertellen iets te doen of te laten om iets te regelen voor zichzelf dan voor mezelf en ik iets moet van anderen en zo kan het zijn dat ik huurster vertel dat ze vooral niet op haar tenen hoeft te lopen en lekker haar eigen gang kan gaan, terwijl ik intussen zelf 's avonds laat sinds zij er ook woont stilletjes doe en op mijn tenen loop boven haar slaapkamer en eigenlijk ook bedoel dat ík lekker mijn eigen gang wil kunnen gaan dus zij dat vooral ook moet doen (ben nogal gehecht aan mijn vrije leventje, dat moge geen verrassing zijn hier)
Anyway, de ene verandering zet weer andere in, en ik wil al langer bepaalde gewoontes veranderen, zie eea als kans om dat nu aan te grijpen.
Het gekke is (of niet?) dat ik ooit bij een boek van Deepak over gezonde geest, hervind je lijf oid ben afgehaakt toen het begon over structuur in je leven en hoe goed dat is voor je brein en lijf.
Ik was nogal wars van "structuur", bleh, vind ik saai en voorspelbaar en zo wil ik eigenlijk niet leven, liefst ook geen 9-5-baan enz.
En toch he, als je zelf niet bewuste structuren creeert in je leven doet je onderbewuste het wel, heb ik gemerkt.
Ik kan behoorlijk gewoontegetrouw zijn.
Je gedijt volgens mij bij bijv vaste slaap- en waakritmes, etenstijden enz.
En als je zelf min of meer zeggenschap over je werktijden hebt kan je je ritmes zelf bepalen, zoals altijd laat naar bed ook een ritme is.
Dat wil niet zeggen dat je zelf de beste of meest gezonde structuur aanhoud (of zelf dat altijd weet wat goed voor je is, maar vaak weet je eea best) en je leert ook gemakkelijk verkeerde patronen aan.
Dus guess what, eigenlijk ben ik juist nogal gevoelig voor gewoontes en structuren, en voor ik dat door heb moet ik weer een gewoonte doorbreken.
Omdat ze "zelfgekozen" zijn zijn ze in mijn beleving niet saai en voorspelbaar, maar na een tijdje is het zo'n bewuste keuze allang niet meer.
Door maar 1 kleine kamer als zolder te gebruiken ben ik dus weer in kasten gedoken om ruimte te maken en dat leidt dan weer tot kieskeuriger schiften, dus ook al heb ik al veel weggedaan, ik ben nog wel ff bezig omdat dat stimuleert om nog kritischer te zijn op wat je allemaal bewaart waar je al jaren niet naar hebt omgekeken.
En mijn boekhouding is iets wat nooit mijn hobby zal worden en ik niet naar omkeek, vond het al heel wat als ik tijdig (lees: lastminute) aan mijn verplichtingen voldeed, maar me verder niet bepaald in verdiepte.
Eenmaal mee bezig kan ik dan niet stoppen en zit ik in een concentratiebubbel, zoek ik me rot, snap ik soms niet meer wat ik ook alweer aan het doen was, maar als ik dan eea ontward heb lucht het ook op.
Ik blijf het zeggen (en uit ervaring dus): wat je onderdrukt of wegdrukt geef je jezelf vaak de boodschap mee dat je dat niet voor niks doet en wel iets moet/zal zijn om bang voor te zijn en zo maak je het zelf alleen maar "beladen" en vaak dus erger dan het is, zeker als dat niet je sterkste kanten zijn en ook niet bepaald "leuk" vindt (of zelfs een opgave, moeite kost, eng is of wat dan ook wat je tegenhoudt).
Hoewel ik door "schade en schande" geleerd heb mijn administratie op orde te houden, is dat dat loopt (het meeste automatisch) en in mappen opgeborgen wordt nog iets anders dan daar ook echt naar kijken, haha.
Want ja, dan moet je ook iets gaan doén he, als daaruit blijkt dat je dingen "moet" gaan veranderen.
En als je dat eenmaal doet, wil weten, inzicht in krijgt, kun je namelijk niet langer verschuilen onder "onwetend" zijn (en rechtvaardiging waarom je niet kon verwachten er iets aan te doen: er dus niks aan kon doen) geeft het je juist het gevoel terug dat je "in control" bent, dat je jezelf daarin kunt sturen voor zover je eigen invloed reikt iig, en creatieve manieren oplossingen gaat bedenken en verzinnen, ipv gemakzuchtig alles bij het oude te willen houden, als er eea verandert (of moet veranderen).
Wat kan een mens soms weerstand voelen tegen veranderingen, maar "het is nu eenmaal zo" (of "ik ben nu eenmaal zo") houdt je vast in wat je al kent en weet, op de plek waar je je dan bevindt, puur uit gewoonte: wat je gewend bent.
Ook als de verandering ten goede is kan dat toch de nodige weerstand geven: wéér patronen doorbreken, pff.
Toch is dat het enige wat helpt, als je vaag in je achterhoofd echt wel weet dat je in sommige opzichten zo niet door kunt of wilt gaan.
Ipv dat ik opgelucht ben dat mijn lasten verminderd zijn heeft het me dus aangespoord om nader te kijken naar wat ik zelf nog kan doen, te doen staat en belangrijk vind om te (be)houden of niet.
En dat werd ook weer eens tijd, ik was langzamerhand weer veel te "onbewust" mijn leventje aan het leven.
Wat ook zo is, is dat al die tijd dat je expres je ogen sluit voor iets, je jezelf daar stiekem toch zwak om vindt, het leidt dus niet alleen tot tegenop zien, maar ook nog dat je dat veroordeelt van jezelf, je schuldig om voelt, of stom, zeker als je wel beter weet en tóch de weerstand het wint van "doen"/aanpakken.
Met mijn agenda's ernaast (daar schrijf ik vaak ook in wat ik gedaan of betaald heb aan rekeningen en dergelijke) ben ik eigenlijk de afgelopen jaren in kaart aan het brengen aan gebeurtenissen, keuzes, beslissingen, mensen, omstandigheden en periodes. Ik denk dat dat nuttig is zo nu en dan, om bewust stil te staan bij je recente verleden, alleen al omdat "gewoon maar doorgaan zoals altijd" dus jezelf de kans beneemt om te kijken óf je nog wel achter je leefwijzen en eerdere keuzes staat, met wat je nu weet.
Dat is nuttig voor zover je jezelf dus niet om de oren gaat slaan met wat je ontdekt of eerder had kunnen weten of had moeten doen enz, daar is inzicht niet voor bedoeld (en dat is denk ik waar men bang voor is en wat mensen ervaren als zwaard van Damocles: hun eigen veroordeling of die van anderen hoe stom of dom je kunt zijn geweest, dat je je schaamt of schuldig voelt dat je iets hebt laten voortduren, of je dat nu wist of had kunnen weten of niet.
Geurtz noemt dat een dubbele zelfafwijzing en ik denk dat alles waar je mee stopt (soms beter laat dan nooit) in elk geval die dubbele zelfafwijzing eraf haalt en dat is nodig ook, wil je je kracht gebruiken (als je jezelf zwak en slap vindt is dat niet de manier om tegelijkertijd in je kracht te geloven dat je dat kunt veranderen. Net zoals verwijten meestal niet tot (blijvende) verandering leidt bij anderen is het met jezelf ook: zelfverwijt schept weerstand en schaamte enz op, dat is geen bepaald goede motivator om nog eer aan te kunnen behalen. "het moet uit jezelf komen" hoor je vaak en het is ook zo: die wolk verdwijnt pas als je accepteert: dat betekent zowel niet langer aan toegeeft, maar ook niet jezelf gaat veroordelen.
Eenmaal in gang kun je iig trots zijn op jezelf dát je er (uit jezelf) iets aan doet, ook al is dat in jouw tempo en tijdstip (vaak pas als de nood aan de man is, soms ook eerder, zodat je tijdig maatregelen/aktie kunt nemen).
Ik vraag tegenwoordig anderen ook om hulp als dat ergens bij nodig is, en dat wordt eigenlijk alleen maar op prijs gesteld, heb ik gemerkt. Blijft een drempeltje voor velen, maar vaak nergens voor nodig!
Anderen veroordelen jou meestal niet zo zwaar als je iets jezelf aanrekent en hebben ook zo hun eigen zwakkere kanten, he.
Ik heb gemerkt dat mensen iha graag iets voor je doen.
En het grappige is dat als je erover praat met anderen, iedereen zich dus wel ergens in herkent of toegeeft zelf ook ergens hulp bij zou kunnen gebruiken, niet omdat diegene iets niet kan, maar soms gewoon omdat het er anders niet van komt, als er geen stok achter de deur is.
Dus nu ga ik binnenkort zelf iemand helpen diens administratie op orde te brengen terwijl ik daar jaren terug zelf nog moeite mee had en mee geholpen ben (terwijl ik dat prima zelf kon, maar niet deed, beladen werd, chaotisch en onoverzichtelijk enz enz, dus ik begrijp dat ook hoe dat bij anderen kan ontstaan en veroordeel dat niet). Daarna houdt iemand het vaak prima weer zelf bij, het is net dat zetje soms he.
Ik ga tegenwoordig ook niet meer vlak voor sluitingstijd naar (altijd dezelfde) supermarkt, het zijn maar kleine veranderingen en toch haalt het je alleen al uit al die kleine comfortzones waar je aan gewend raakt. En dat lokt vaak weer grotere veranderingen uit.
iig een ideetje om uit te proberen als je bij jezelf merkt dat je teveel jezelf aan het herhalen bent in je dagelijkse leven.
Buiten de lijntjes blijven kijken
En zo mijn (financiele) inkomsten- en uitgavenpatronen onder de loep te nemen.
Ik ben slecht in prioriteiten stellen, vaak wil je álles liever voortzetten wat je gewend bent, een zekere gemakzucht, als dat iets oplevert en ik zal bijv als internet of mobiel abonnement probleemloos loopt niet zomaar overstappen of alleen op prijs rondshoppen, maar het wordt tijd dat ik me dringend afvraag wat nou echt "onmisbaar" is en toevoegt aan kwaliteit van leven en wat ook wel wat minder kan (of aan de andere kant er evt bij kan).
Ook ik kan dingen uitstellen en tijdelijk net doen alsof het er niet is, maar ik kan mezelf niet lang voor de gek houden, als het iets is wat ik onder ogen moet zien en het dan niet doe/uitstel.
Dan wordt het een zwaard van Damocles en bovendien kun je al piekerend dingen ook erger maken in je hoofd juist omdát je er niet naar durft te kijken en dan kun je er ook niet achter komen dat het vaak meevalt of iets aan te doen is, je daar invloed op hebt en veel fijner voelt als je er aktief iets aan doet, ipv die energie stopt in erover piekeren of jezelf daar juist van afleiden.
Wéten is altijd beter, zeg ik altijd, al houd ik me er dus ook niet altijd aan, en nu ik eea heb opgeruimd aan overbodige spullen in eigen huis omwille van de nieuwe huurder en ik eindelijk vd week eigenhandig een stellingkast in elkaar heb gezet, werd het tijd om oude mappen te verhuizen en nieuwe voor het nieuwe jaar aan te leggen.
En dacht ik: ach, al dat oude hoef ik helemaal niet te bewaren, ik ga er eens met de bezem doorheen en herordenen, versimpelen door alleen te bewaren wat belangrijk is.
Maar dat niet alleen, al doende ga je er toch in kijken en nu ben ik dus de afgelopen jaren in kaart aan het brengen ahv afschriften en belastingaanslagen enz, wat ik eerst als noodzakelijk kwaad beschouwde, betaalde en nooit meer naar omkeek.
Ook heb ik een hekel aan "regeldingen", zeker als dat overstappen op andere providers of energiemaatschappijen zijn of opzeggingen te doen, als ik aktie moet nemen om iets van anderen gedaan te krijgen, gegevens te veranderen of "af te wijzen" of ergens op te wijzen wat niet klopt.
Veel makkelijker om anderen te vertellen iets te doen of te laten om iets te regelen voor zichzelf dan voor mezelf en ik iets moet van anderen en zo kan het zijn dat ik huurster vertel dat ze vooral niet op haar tenen hoeft te lopen en lekker haar eigen gang kan gaan, terwijl ik intussen zelf 's avonds laat sinds zij er ook woont stilletjes doe en op mijn tenen loop boven haar slaapkamer en eigenlijk ook bedoel dat ík lekker mijn eigen gang wil kunnen gaan dus zij dat vooral ook moet doen (ben nogal gehecht aan mijn vrije leventje, dat moge geen verrassing zijn hier)
Anyway, de ene verandering zet weer andere in, en ik wil al langer bepaalde gewoontes veranderen, zie eea als kans om dat nu aan te grijpen.
Het gekke is (of niet?) dat ik ooit bij een boek van Deepak over gezonde geest, hervind je lijf oid ben afgehaakt toen het begon over structuur in je leven en hoe goed dat is voor je brein en lijf.
Ik was nogal wars van "structuur", bleh, vind ik saai en voorspelbaar en zo wil ik eigenlijk niet leven, liefst ook geen 9-5-baan enz.
En toch he, als je zelf niet bewuste structuren creeert in je leven doet je onderbewuste het wel, heb ik gemerkt.
Ik kan behoorlijk gewoontegetrouw zijn.
Je gedijt volgens mij bij bijv vaste slaap- en waakritmes, etenstijden enz.
En als je zelf min of meer zeggenschap over je werktijden hebt kan je je ritmes zelf bepalen, zoals altijd laat naar bed ook een ritme is.
Dat wil niet zeggen dat je zelf de beste of meest gezonde structuur aanhoud (of zelf dat altijd weet wat goed voor je is, maar vaak weet je eea best) en je leert ook gemakkelijk verkeerde patronen aan.
Dus guess what, eigenlijk ben ik juist nogal gevoelig voor gewoontes en structuren, en voor ik dat door heb moet ik weer een gewoonte doorbreken.
Omdat ze "zelfgekozen" zijn zijn ze in mijn beleving niet saai en voorspelbaar, maar na een tijdje is het zo'n bewuste keuze allang niet meer.
Door maar 1 kleine kamer als zolder te gebruiken ben ik dus weer in kasten gedoken om ruimte te maken en dat leidt dan weer tot kieskeuriger schiften, dus ook al heb ik al veel weggedaan, ik ben nog wel ff bezig omdat dat stimuleert om nog kritischer te zijn op wat je allemaal bewaart waar je al jaren niet naar hebt omgekeken.
En mijn boekhouding is iets wat nooit mijn hobby zal worden en ik niet naar omkeek, vond het al heel wat als ik tijdig (lees: lastminute) aan mijn verplichtingen voldeed, maar me verder niet bepaald in verdiepte.
Eenmaal mee bezig kan ik dan niet stoppen en zit ik in een concentratiebubbel, zoek ik me rot, snap ik soms niet meer wat ik ook alweer aan het doen was, maar als ik dan eea ontward heb lucht het ook op.
Ik blijf het zeggen (en uit ervaring dus): wat je onderdrukt of wegdrukt geef je jezelf vaak de boodschap mee dat je dat niet voor niks doet en wel iets moet/zal zijn om bang voor te zijn en zo maak je het zelf alleen maar "beladen" en vaak dus erger dan het is, zeker als dat niet je sterkste kanten zijn en ook niet bepaald "leuk" vindt (of zelfs een opgave, moeite kost, eng is of wat dan ook wat je tegenhoudt).
Hoewel ik door "schade en schande" geleerd heb mijn administratie op orde te houden, is dat dat loopt (het meeste automatisch) en in mappen opgeborgen wordt nog iets anders dan daar ook echt naar kijken, haha.
Want ja, dan moet je ook iets gaan doén he, als daaruit blijkt dat je dingen "moet" gaan veranderen.
En als je dat eenmaal doet, wil weten, inzicht in krijgt, kun je namelijk niet langer verschuilen onder "onwetend" zijn (en rechtvaardiging waarom je niet kon verwachten er iets aan te doen: er dus niks aan kon doen) geeft het je juist het gevoel terug dat je "in control" bent, dat je jezelf daarin kunt sturen voor zover je eigen invloed reikt iig, en creatieve manieren oplossingen gaat bedenken en verzinnen, ipv gemakzuchtig alles bij het oude te willen houden, als er eea verandert (of moet veranderen).
Wat kan een mens soms weerstand voelen tegen veranderingen, maar "het is nu eenmaal zo" (of "ik ben nu eenmaal zo") houdt je vast in wat je al kent en weet, op de plek waar je je dan bevindt, puur uit gewoonte: wat je gewend bent.
Ook als de verandering ten goede is kan dat toch de nodige weerstand geven: wéér patronen doorbreken, pff.
Toch is dat het enige wat helpt, als je vaag in je achterhoofd echt wel weet dat je in sommige opzichten zo niet door kunt of wilt gaan.
Ipv dat ik opgelucht ben dat mijn lasten verminderd zijn heeft het me dus aangespoord om nader te kijken naar wat ik zelf nog kan doen, te doen staat en belangrijk vind om te (be)houden of niet.
En dat werd ook weer eens tijd, ik was langzamerhand weer veel te "onbewust" mijn leventje aan het leven.
Wat ook zo is, is dat al die tijd dat je expres je ogen sluit voor iets, je jezelf daar stiekem toch zwak om vindt, het leidt dus niet alleen tot tegenop zien, maar ook nog dat je dat veroordeelt van jezelf, je schuldig om voelt, of stom, zeker als je wel beter weet en tóch de weerstand het wint van "doen"/aanpakken.
Met mijn agenda's ernaast (daar schrijf ik vaak ook in wat ik gedaan of betaald heb aan rekeningen en dergelijke) ben ik eigenlijk de afgelopen jaren in kaart aan het brengen aan gebeurtenissen, keuzes, beslissingen, mensen, omstandigheden en periodes. Ik denk dat dat nuttig is zo nu en dan, om bewust stil te staan bij je recente verleden, alleen al omdat "gewoon maar doorgaan zoals altijd" dus jezelf de kans beneemt om te kijken óf je nog wel achter je leefwijzen en eerdere keuzes staat, met wat je nu weet.
Dat is nuttig voor zover je jezelf dus niet om de oren gaat slaan met wat je ontdekt of eerder had kunnen weten of had moeten doen enz, daar is inzicht niet voor bedoeld (en dat is denk ik waar men bang voor is en wat mensen ervaren als zwaard van Damocles: hun eigen veroordeling of die van anderen hoe stom of dom je kunt zijn geweest, dat je je schaamt of schuldig voelt dat je iets hebt laten voortduren, of je dat nu wist of had kunnen weten of niet.
Geurtz noemt dat een dubbele zelfafwijzing en ik denk dat alles waar je mee stopt (soms beter laat dan nooit) in elk geval die dubbele zelfafwijzing eraf haalt en dat is nodig ook, wil je je kracht gebruiken (als je jezelf zwak en slap vindt is dat niet de manier om tegelijkertijd in je kracht te geloven dat je dat kunt veranderen. Net zoals verwijten meestal niet tot (blijvende) verandering leidt bij anderen is het met jezelf ook: zelfverwijt schept weerstand en schaamte enz op, dat is geen bepaald goede motivator om nog eer aan te kunnen behalen. "het moet uit jezelf komen" hoor je vaak en het is ook zo: die wolk verdwijnt pas als je accepteert: dat betekent zowel niet langer aan toegeeft, maar ook niet jezelf gaat veroordelen.
Eenmaal in gang kun je iig trots zijn op jezelf dát je er (uit jezelf) iets aan doet, ook al is dat in jouw tempo en tijdstip (vaak pas als de nood aan de man is, soms ook eerder, zodat je tijdig maatregelen/aktie kunt nemen).
Ik vraag tegenwoordig anderen ook om hulp als dat ergens bij nodig is, en dat wordt eigenlijk alleen maar op prijs gesteld, heb ik gemerkt. Blijft een drempeltje voor velen, maar vaak nergens voor nodig!
Anderen veroordelen jou meestal niet zo zwaar als je iets jezelf aanrekent en hebben ook zo hun eigen zwakkere kanten, he.
Ik heb gemerkt dat mensen iha graag iets voor je doen.
En het grappige is dat als je erover praat met anderen, iedereen zich dus wel ergens in herkent of toegeeft zelf ook ergens hulp bij zou kunnen gebruiken, niet omdat diegene iets niet kan, maar soms gewoon omdat het er anders niet van komt, als er geen stok achter de deur is.
Dus nu ga ik binnenkort zelf iemand helpen diens administratie op orde te brengen terwijl ik daar jaren terug zelf nog moeite mee had en mee geholpen ben (terwijl ik dat prima zelf kon, maar niet deed, beladen werd, chaotisch en onoverzichtelijk enz enz, dus ik begrijp dat ook hoe dat bij anderen kan ontstaan en veroordeel dat niet). Daarna houdt iemand het vaak prima weer zelf bij, het is net dat zetje soms he.
Ik ga tegenwoordig ook niet meer vlak voor sluitingstijd naar (altijd dezelfde) supermarkt, het zijn maar kleine veranderingen en toch haalt het je alleen al uit al die kleine comfortzones waar je aan gewend raakt. En dat lokt vaak weer grotere veranderingen uit.
iig een ideetje om uit te proberen als je bij jezelf merkt dat je teveel jezelf aan het herhalen bent in je dagelijkse leven.
Buiten de lijntjes blijven kijken
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 31 januari 2018 om 20:15
Mooie post Suzy!
Ik herken eigenlijk niets van mijzelf in jouw post. Ik ben zelf wat dat betreft heel gestructureerd en geeft het mij zoals je zegt ook rust. Zolang je je maar bewust bent van zaken of patronen. Zo kun je er, wanneer het er tijd voor is, verandering in brengen.
Had ik maar iets van jouw persoontje in mij
Structuur heb ik helaas niet in mijn werkzame leven en trekt dat zijn wissel op mijn gezondheid. Het draaien van wisseldiensten helpt veel mensen letterlijk naar de kloten. Zou me serieus geen ander beroep kunnen voorstellen wat me zo bezighoud en interesseert maar kan ik niet op dezelfde wijze doorgaan zoals ik jarenlang gedaan heb is dat wel duidelijk. Ik ben de juiste weg van herstel ingeslagen maar zal het nog wel even duren eer ik dat ben.
Ik herken eigenlijk niets van mijzelf in jouw post. Ik ben zelf wat dat betreft heel gestructureerd en geeft het mij zoals je zegt ook rust. Zolang je je maar bewust bent van zaken of patronen. Zo kun je er, wanneer het er tijd voor is, verandering in brengen.
Had ik maar iets van jouw persoontje in mij
Structuur heb ik helaas niet in mijn werkzame leven en trekt dat zijn wissel op mijn gezondheid. Het draaien van wisseldiensten helpt veel mensen letterlijk naar de kloten. Zou me serieus geen ander beroep kunnen voorstellen wat me zo bezighoud en interesseert maar kan ik niet op dezelfde wijze doorgaan zoals ik jarenlang gedaan heb is dat wel duidelijk. Ik ben de juiste weg van herstel ingeslagen maar zal het nog wel even duren eer ik dat ben.
donderdag 1 februari 2018 om 13:05
Sorry, idd niet gezien, Sportlegging.
Had een lange post en werd eruit gegooid, gelukkig had ik het bewaard (voor jullie minder gelukkig want weer een lange lap dus jullie zijn gewaarschuwd!)
Ik ga er later naar kijken en kom ik erop terug, nu prioriteiten stellen..
Komt ie, op Daisy's post:
Daisy: quote: "Had ik maar iets van jouw persoontje in mij "
Had ik juist maar wat meer van jou, Daisy!
Ik vind jou een heel moedige en sterke vrouw.
Onregelmatige diensten breekt mensen op, dat is algemeen bekend idd.
Je hebt dat niet zelf voor het zeggen in het werk wat jij doet, dus geen bewuste keuze, maar iets wat "er nu eenmaal bij hoort" + is het ook emotioneel en fysiek zwaar werk, dat zijn nogal een paar stressfactoren, dus ik snap wel dat eea zijn tol eist van je algehele gezondheid en conditie, terwijl je juist in dat werk sterk in je schoenen moet blijven staan.
Natuurlijk herstel je niet zomaar als je (jaren?) teveel van jezelf hebt geeist.
Zelfs als je het wat rustiger aan moet doen is dat niet zomaar bijgetrokken, ook dat kost tijd en inspanning/ontspanning.
Kun je je wel genoeg ontspannen?
Heb je genoeg fijne dingen en kwaliteit in vrije tijd om ertegenover te kunnen zetten, waar je je aan kunt opladen?
Je leest tegenwoordig zo vaak dat het leven van veel mensen vrijwel helemaal in het teken van werk komt te staan en dan is het niet zo vreemd dat dat mensen uitput, als dat (noodgedwongen) zo centraal staat in hun leven, ook als je het interessant en boeiend vindt, je je capaciteiten uitdaagt, goed in bent, voldoening uit haalt én ook nog leuk vindt om te doen!
Daar vergissen mensen zich behoorlijk in, in wat het intussen ook van je vergt.
Het ene werk is het andere niet, je krijgt er toch ook nog eens andere energie van mee als je met bijv overwegend blije mensen te maken hebt in je werk of juist zware problematiek van anderen die je dan ook nog van jezelf moet afschudden als je de deur achter je dicht trekt. Ook als je je werk gemakkelijk kunt loslaten heb je onbewust toch een bepaalde lading die je onbewust meekrijgt en ook (of juist!) de sterke persoonlijkheden willen dat nog weleens onderschatten. Dat sluipt erin, zeker als je zoals jij je verantwoordelijk voelt en zeker geen aansteller bent, dus grote kans dat je alsmaar gewoon door bent gegaan, en/of die signalen gemist hebt dat het zo niet langer ging.
Echt petje af voor jou, hoor!
Ik hoop dat ze het op jouw werk enigszins kunnen aanpassen zodat je niet na herstel al snel weer in het stramien terechtkomt wat juist geleid heeft tot die sluipende aantasting van je conditie, dat ze daar toch meer rekening mee kunnen houden (iha en/of met jou), ook op de langere termijn.
Besef svp dat ik me zo (en overmatig) met een forum kon bezighouden omdát ik (de luxe van) niet zo'n mentaal zware baan heb en niet zoveel uur en zulke tijden als jij.
Dus afgelopen jaren een groot deel vrije tijd, om volop te kunnen filosoferen over het leven enzo, dat is nogal een luxebestaan en het onregelmatige brak mij ook op, zij het op een andere manier.
Ik denk er sterk over om iets regelmatigs aan werk erbij te zoeken, alleen al om een stukje "zekerheid" (voor zover dat bestaat) geeft en vanzelf meer structuur, des te fijner is die vrije tijd, als je daarnaast je capaciteiten inzet.
Ook ik moet daar opnieuw een balans in zoeken, en kom vanuit een "luxepositie" (het is maar hoe je ernaar kijkt, een "vangnetje" gehad, maar daartegenover staat dat ik mezelf nog moet zien te "bewijzen" qua arbeidsethos en hoe ik zal omgaan met de combi werk-vrije tijd als het erop aan komt dat ik het veel drukker krijg) en krijg hopelijk die kans ook, want ik ben soms bang dat dat mijn leeftijd in mijn nadeel uitpakt, ook al trekt de arbeidsmarkt aan en ook al vertrouw ik op wat ik kan en bereid toe ben, daar moeten potentiele werkgevers ook open voor staan.
Dus tja, wat is wijsheid nu werkelijk?
Anderen be/aanmoedigen ben ik altijd goed in geweest en nu is het zaak om mezelf be/aan te moedigen.
Gelukkig heb ik daar ook weer de nodige mensen voor, oa is ex als ervaren zakenman een waardevolle sparringpartner, van de week ff samen geluncht en de nodige emotionele support.
Hij is zo'n ras-optimist, die ziet de beren die ik nog weleens wil zien op de weg niet, al komt dat natuurlijk deels door projectie van zijn eigen allang bewezen successen, waarbij vergeleken mijn "beren" peanuts zijn en gemakkelijk(er) wegneemt (of weg kan wuiven) dan ik dat soms kan, als ik in mijn eentje ben.
Dan heeft hij meer vertrouwen in mij dan ik in mezelf, en geeft dat wel een (tijdelijke) oppepper en geruststelling, want dat doet een beroep op mijn eigen optimistische inslag, maar dat moet je uiteindelijk toch helemaal uit jezelf zien te halen (het vertrouwen in jezelf, de maatschappij en de toekomst).
Ik kan daar soms echt wel van wakker liggen zolang ik het moet hebben van daarin geloven, zolang ik dat (nog) niet zelf voor elkaar gebokst heb, dan kan ik me zorgen maken.
Ik heb afgelopen jaren eigenlijk ook juist te makkelijk gedacht (dus het is goed dat ik nu klaarwakker of wellicht realistischer ben!) en juist vanuit optimisme, de gunstige omstandigheden van dat moment en volle vertrouwen in de toekomst allerlei keuzes gemaakt, waarbij sommige keuzes op dat moment dus zorgeloos genomen zijn en (dacht ik) weloverwogen waren & goed voelden, maar achteraf gezien (in een ander daglicht bezien) ik mezelf aanreken dat ik verantwoorder had moeten en kunnen zijn.
Ik blijf erbij dat het echt belangrijk is om achter je eigen (bewuste) keuzes en leven/levenswijzen te kunnen staan en/of daar de verantwoordelijkheid en consequenties van te nemen, want spijt, schuldig voelen (tegenover jezelf) en zelfverwijt schiet je niks mee op, haalt je alleen maar onderuit en je kunt eea nu eenmaal niet terugdraaien, was dat maar zo!
Zoals ik hier ook altijd heb gezegd: fouten maken en dat erkennen hoort bij het leven en geeft enkel niet, als je daar iig van leert, dan heeft het nut gehad en levert het toch iets positiefs op als je die inzichten ook gebruikt en meeneemt en er "je voordeel mee doet" (zodat een ezel zich geen 2x stoot aan dezelfde steen), ook dat is levenservaring.
Dat is de keerzijde van "eigenwijsheid": dat ik daardoor soms de neiging heb om mezelf achteraf (met wat je nu weet) om de oren kan slaan, dat juist ik met alles wat ik "weet" toch wel "gewoon" beter had moeten/kunnen weten, niet goed heb opgelet, zeker niet altijd verstandig ben (geweest, en nog) en daar kan niemand me vanaf brengen (van buitenaf), dat is iets waar je zelf mee dient te dealen, he?
Grappige is dat je van anderen die milde(re) blik op eea krijgt die ik altijd zelf op anderen en hun "issues" werp en dat op jezelf laten schijnen soms best lastig is .
Lief/goed zijn voor jezelf is niet zozeer toegeeflijk zijn of iets "goedpraten" , maar zelfreflectie voorzien van een bepaalde mate van zelfcompassie in de blik naar jezelf.
Die niet-oordelende blik dus ook op jezelf werpen, ipv oordelen in goed-fout/slecht.
Dan kom je in je "oordelende denken" en "aangeleerde geweten" ipv je innerlijke (ge)weten en hoewel dat ook zijn nut heeft (ook je ego heeft het beste met je voor, zij het dat die een vertekend beeld heeft/geeft, oa door de innerlijke criticus obv normen die oa gevormd zijn door de verzameling overtuigingen uit opvoeding, omgeving, tijdsbeeld, maatschappij enz, en dat niet moet verwarren met je innerlijk weten (wat werkelijk bij je past en overeenkomt met wat je werkelijke innerlijke normen en levensdoelen/opgaven zijn). Zelfveroordeling is afkomstig van het egootje wat een voet tussen de deur probeert te krijgen op momenten dat je (veerkracht) "verzwakt" of ff "wankelt" als dat botst met het "zelf" en een beroep moet doen op waar je heilig in gelooft (en innerlijk "weet") om het ego te laten meewerken, omdat beide kanten hetzelfde belang hebben (het goed met je voor hebben dus), alleen van mening kunnen verschillen wat dat goede/juiste is, niet alleen in wat je nastreeft voor jezelf maar ook de manieren waarop (strategieen, weten waar je sterk in bent én ook je zwakke plekken kennen, zodat je je "blinde vlekken" kent (dus niet langer "verblinden") en rekening mee kunt houden.
Optimisme wordt iha geprezen en beschouwd als gezegend zijn met zo'n (men zegt grotendeels aanleg) louter "goede" eigenschap die je ver kan brengen, maar zoals alle eigenschappen is het met deze niet anders: er zitten altijd uiteinden aan dezelfde eigenschap en dat is het woordje "te", zodat té optimistisch ook een blinde vlek zijn tov de middenweg: de realiteit waar je altijd weer bij uitkomt.
Het is fijn als je iha of bij voorbaat in eerste instantie altijd het glas halfvol ziet (ipv halfleeg/pessimistisch), omdat de mens daar moed uit put, in mogelijkheden denkt, zolang je blijft opletten dat het "half" is en rekening houdt met dat het dus beide kanten op kan, zodat je daar oa op kunt voorbereiden, eea kunt voorzien en niet alles automatisch gunstiger voorstelt dan het daadwerkelijk soms is.
Optimisme is goed voor oa lange termijnvisie en waar je in gelooft en op vertrouwt, zolang dat ook ergens op gebaseerd is en tegelijkertijd ook een realistische voorstelling van zaken is.
En dat weet je soms gewoon niet, niemand kan echt vooruitkijken, alleen een voorstelling daarvan maken (en dat is soms maar goed ook, haha, en soms had je misschien idd wijzer moeten zijn (of was je dat ook en had je beter daarnaar kunnen luisteren en handelen en doe je dat niet om eoa reden, vaak toch het ego wat je van de wijs bracht/brengt en je met diens behoeftigheid kan "verleiden" onder het mom van "jezelf gunnen" dat zijn imo de "lastigste" als je dat achteraf van een afstandje beziet en inziet).
Hoe dan ook is het dus zaak dat je ook als het wat minder gaat in eoa opzicht (zoals dat je energie is afgenomen) niet gaat denken in termen van "aan jezelf te danken" hebben of "verdiend" hebben, want dat zijn zowel in positieve zin (als het goed gaat) als negatieve zin termen die bij "eigenwaarde" en dus oordelende denken horen (waarderen is oordelen in goed/positief en "slecht"/negatief en daartussen laveren betekent dat je balanceert tussen die "lagen" en dat kan de aandacht van je kern(en) juist áfleiden ipv die energie en aandacht in te blijven zetten om daarmee een sterke verbondenheid te leggen/zoeken/ behouden.
Hoort allemaal bij "onderhoud": jezelf liefhebben in de kern is wel een soort gegeven, maar daar ook mee in verbinding staan (met beide benen) niet (vanzelfsprekend), dat is iets waar je wel op kan vertrouwen dat dat er altijd is, en daarnaast aktief dient op te (blijven) zoeken oa door de nodige in- en ontspanning die dat "vergt".
Haha, as we speak kreeg ik een berichtje binnen van een kennis, ik had gisteren gehoord op de radio dat het zonnig werd vandaag (maar kou, of heb ik maar half geluisterd en hadden ze het over volgende week?) maar ik zei dat tegen hem, hij beweerde rotweer met hagelbuien enzo. Die appte daarstraks tijdens sneeuw- en hagelbuien "zit je al in de zon?" en nu is hier de zon doorgebroken en blauwe lucht en dat appte ik terug met een erbij. En hij weer terug dat de hagelbuien onderweg zijn en ik weer "nee hoor, vast niet". Grappig in het kader van hierboven, al is het in dit geval maar net waar je je info vandaan hebt en hoe betrouwbaar die is en allebei rekenen op een voorspelling die we ook maar van derden hebben. Gaat nergens over maar moet er wel om
Staat wel symbool over dat ik nog altijd iha allereerst de kant van eea zie en het doet er niet toe wie er "gelijk" heeft: hij ziet zijn gelijk bevestigd maar ikke ook, het is vaak dus maar net met welke bril je kijkt.
Ik ga maar eens de rest van mijn energie van vandaag steken in waar ik wél invloed op heb (ipv het weer, waar je dat niet hebt).
Sterkte aan jou en iedereen die dat ff nodig heeft!
Had een lange post en werd eruit gegooid, gelukkig had ik het bewaard (voor jullie minder gelukkig want weer een lange lap dus jullie zijn gewaarschuwd!)
Ik ga er later naar kijken en kom ik erop terug, nu prioriteiten stellen..
Komt ie, op Daisy's post:
Daisy: quote: "Had ik maar iets van jouw persoontje in mij "
Had ik juist maar wat meer van jou, Daisy!
Ik vind jou een heel moedige en sterke vrouw.
Onregelmatige diensten breekt mensen op, dat is algemeen bekend idd.
Je hebt dat niet zelf voor het zeggen in het werk wat jij doet, dus geen bewuste keuze, maar iets wat "er nu eenmaal bij hoort" + is het ook emotioneel en fysiek zwaar werk, dat zijn nogal een paar stressfactoren, dus ik snap wel dat eea zijn tol eist van je algehele gezondheid en conditie, terwijl je juist in dat werk sterk in je schoenen moet blijven staan.
Natuurlijk herstel je niet zomaar als je (jaren?) teveel van jezelf hebt geeist.
Zelfs als je het wat rustiger aan moet doen is dat niet zomaar bijgetrokken, ook dat kost tijd en inspanning/ontspanning.
Kun je je wel genoeg ontspannen?
Heb je genoeg fijne dingen en kwaliteit in vrije tijd om ertegenover te kunnen zetten, waar je je aan kunt opladen?
Je leest tegenwoordig zo vaak dat het leven van veel mensen vrijwel helemaal in het teken van werk komt te staan en dan is het niet zo vreemd dat dat mensen uitput, als dat (noodgedwongen) zo centraal staat in hun leven, ook als je het interessant en boeiend vindt, je je capaciteiten uitdaagt, goed in bent, voldoening uit haalt én ook nog leuk vindt om te doen!
Daar vergissen mensen zich behoorlijk in, in wat het intussen ook van je vergt.
Het ene werk is het andere niet, je krijgt er toch ook nog eens andere energie van mee als je met bijv overwegend blije mensen te maken hebt in je werk of juist zware problematiek van anderen die je dan ook nog van jezelf moet afschudden als je de deur achter je dicht trekt. Ook als je je werk gemakkelijk kunt loslaten heb je onbewust toch een bepaalde lading die je onbewust meekrijgt en ook (of juist!) de sterke persoonlijkheden willen dat nog weleens onderschatten. Dat sluipt erin, zeker als je zoals jij je verantwoordelijk voelt en zeker geen aansteller bent, dus grote kans dat je alsmaar gewoon door bent gegaan, en/of die signalen gemist hebt dat het zo niet langer ging.
Echt petje af voor jou, hoor!
Ik hoop dat ze het op jouw werk enigszins kunnen aanpassen zodat je niet na herstel al snel weer in het stramien terechtkomt wat juist geleid heeft tot die sluipende aantasting van je conditie, dat ze daar toch meer rekening mee kunnen houden (iha en/of met jou), ook op de langere termijn.
Besef svp dat ik me zo (en overmatig) met een forum kon bezighouden omdát ik (de luxe van) niet zo'n mentaal zware baan heb en niet zoveel uur en zulke tijden als jij.
Dus afgelopen jaren een groot deel vrije tijd, om volop te kunnen filosoferen over het leven enzo, dat is nogal een luxebestaan en het onregelmatige brak mij ook op, zij het op een andere manier.
Ik denk er sterk over om iets regelmatigs aan werk erbij te zoeken, alleen al om een stukje "zekerheid" (voor zover dat bestaat) geeft en vanzelf meer structuur, des te fijner is die vrije tijd, als je daarnaast je capaciteiten inzet.
Ook ik moet daar opnieuw een balans in zoeken, en kom vanuit een "luxepositie" (het is maar hoe je ernaar kijkt, een "vangnetje" gehad, maar daartegenover staat dat ik mezelf nog moet zien te "bewijzen" qua arbeidsethos en hoe ik zal omgaan met de combi werk-vrije tijd als het erop aan komt dat ik het veel drukker krijg) en krijg hopelijk die kans ook, want ik ben soms bang dat dat mijn leeftijd in mijn nadeel uitpakt, ook al trekt de arbeidsmarkt aan en ook al vertrouw ik op wat ik kan en bereid toe ben, daar moeten potentiele werkgevers ook open voor staan.
Dus tja, wat is wijsheid nu werkelijk?
Anderen be/aanmoedigen ben ik altijd goed in geweest en nu is het zaak om mezelf be/aan te moedigen.
Gelukkig heb ik daar ook weer de nodige mensen voor, oa is ex als ervaren zakenman een waardevolle sparringpartner, van de week ff samen geluncht en de nodige emotionele support.
Hij is zo'n ras-optimist, die ziet de beren die ik nog weleens wil zien op de weg niet, al komt dat natuurlijk deels door projectie van zijn eigen allang bewezen successen, waarbij vergeleken mijn "beren" peanuts zijn en gemakkelijk(er) wegneemt (of weg kan wuiven) dan ik dat soms kan, als ik in mijn eentje ben.
Dan heeft hij meer vertrouwen in mij dan ik in mezelf, en geeft dat wel een (tijdelijke) oppepper en geruststelling, want dat doet een beroep op mijn eigen optimistische inslag, maar dat moet je uiteindelijk toch helemaal uit jezelf zien te halen (het vertrouwen in jezelf, de maatschappij en de toekomst).
Ik kan daar soms echt wel van wakker liggen zolang ik het moet hebben van daarin geloven, zolang ik dat (nog) niet zelf voor elkaar gebokst heb, dan kan ik me zorgen maken.
Ik heb afgelopen jaren eigenlijk ook juist te makkelijk gedacht (dus het is goed dat ik nu klaarwakker of wellicht realistischer ben!) en juist vanuit optimisme, de gunstige omstandigheden van dat moment en volle vertrouwen in de toekomst allerlei keuzes gemaakt, waarbij sommige keuzes op dat moment dus zorgeloos genomen zijn en (dacht ik) weloverwogen waren & goed voelden, maar achteraf gezien (in een ander daglicht bezien) ik mezelf aanreken dat ik verantwoorder had moeten en kunnen zijn.
Ik blijf erbij dat het echt belangrijk is om achter je eigen (bewuste) keuzes en leven/levenswijzen te kunnen staan en/of daar de verantwoordelijkheid en consequenties van te nemen, want spijt, schuldig voelen (tegenover jezelf) en zelfverwijt schiet je niks mee op, haalt je alleen maar onderuit en je kunt eea nu eenmaal niet terugdraaien, was dat maar zo!
Zoals ik hier ook altijd heb gezegd: fouten maken en dat erkennen hoort bij het leven en geeft enkel niet, als je daar iig van leert, dan heeft het nut gehad en levert het toch iets positiefs op als je die inzichten ook gebruikt en meeneemt en er "je voordeel mee doet" (zodat een ezel zich geen 2x stoot aan dezelfde steen), ook dat is levenservaring.
Dat is de keerzijde van "eigenwijsheid": dat ik daardoor soms de neiging heb om mezelf achteraf (met wat je nu weet) om de oren kan slaan, dat juist ik met alles wat ik "weet" toch wel "gewoon" beter had moeten/kunnen weten, niet goed heb opgelet, zeker niet altijd verstandig ben (geweest, en nog) en daar kan niemand me vanaf brengen (van buitenaf), dat is iets waar je zelf mee dient te dealen, he?
Grappige is dat je van anderen die milde(re) blik op eea krijgt die ik altijd zelf op anderen en hun "issues" werp en dat op jezelf laten schijnen soms best lastig is .
Lief/goed zijn voor jezelf is niet zozeer toegeeflijk zijn of iets "goedpraten" , maar zelfreflectie voorzien van een bepaalde mate van zelfcompassie in de blik naar jezelf.
Die niet-oordelende blik dus ook op jezelf werpen, ipv oordelen in goed-fout/slecht.
Dan kom je in je "oordelende denken" en "aangeleerde geweten" ipv je innerlijke (ge)weten en hoewel dat ook zijn nut heeft (ook je ego heeft het beste met je voor, zij het dat die een vertekend beeld heeft/geeft, oa door de innerlijke criticus obv normen die oa gevormd zijn door de verzameling overtuigingen uit opvoeding, omgeving, tijdsbeeld, maatschappij enz, en dat niet moet verwarren met je innerlijk weten (wat werkelijk bij je past en overeenkomt met wat je werkelijke innerlijke normen en levensdoelen/opgaven zijn). Zelfveroordeling is afkomstig van het egootje wat een voet tussen de deur probeert te krijgen op momenten dat je (veerkracht) "verzwakt" of ff "wankelt" als dat botst met het "zelf" en een beroep moet doen op waar je heilig in gelooft (en innerlijk "weet") om het ego te laten meewerken, omdat beide kanten hetzelfde belang hebben (het goed met je voor hebben dus), alleen van mening kunnen verschillen wat dat goede/juiste is, niet alleen in wat je nastreeft voor jezelf maar ook de manieren waarop (strategieen, weten waar je sterk in bent én ook je zwakke plekken kennen, zodat je je "blinde vlekken" kent (dus niet langer "verblinden") en rekening mee kunt houden.
Optimisme wordt iha geprezen en beschouwd als gezegend zijn met zo'n (men zegt grotendeels aanleg) louter "goede" eigenschap die je ver kan brengen, maar zoals alle eigenschappen is het met deze niet anders: er zitten altijd uiteinden aan dezelfde eigenschap en dat is het woordje "te", zodat té optimistisch ook een blinde vlek zijn tov de middenweg: de realiteit waar je altijd weer bij uitkomt.
Het is fijn als je iha of bij voorbaat in eerste instantie altijd het glas halfvol ziet (ipv halfleeg/pessimistisch), omdat de mens daar moed uit put, in mogelijkheden denkt, zolang je blijft opletten dat het "half" is en rekening houdt met dat het dus beide kanten op kan, zodat je daar oa op kunt voorbereiden, eea kunt voorzien en niet alles automatisch gunstiger voorstelt dan het daadwerkelijk soms is.
Optimisme is goed voor oa lange termijnvisie en waar je in gelooft en op vertrouwt, zolang dat ook ergens op gebaseerd is en tegelijkertijd ook een realistische voorstelling van zaken is.
En dat weet je soms gewoon niet, niemand kan echt vooruitkijken, alleen een voorstelling daarvan maken (en dat is soms maar goed ook, haha, en soms had je misschien idd wijzer moeten zijn (of was je dat ook en had je beter daarnaar kunnen luisteren en handelen en doe je dat niet om eoa reden, vaak toch het ego wat je van de wijs bracht/brengt en je met diens behoeftigheid kan "verleiden" onder het mom van "jezelf gunnen" dat zijn imo de "lastigste" als je dat achteraf van een afstandje beziet en inziet).
Hoe dan ook is het dus zaak dat je ook als het wat minder gaat in eoa opzicht (zoals dat je energie is afgenomen) niet gaat denken in termen van "aan jezelf te danken" hebben of "verdiend" hebben, want dat zijn zowel in positieve zin (als het goed gaat) als negatieve zin termen die bij "eigenwaarde" en dus oordelende denken horen (waarderen is oordelen in goed/positief en "slecht"/negatief en daartussen laveren betekent dat je balanceert tussen die "lagen" en dat kan de aandacht van je kern(en) juist áfleiden ipv die energie en aandacht in te blijven zetten om daarmee een sterke verbondenheid te leggen/zoeken/ behouden.
Hoort allemaal bij "onderhoud": jezelf liefhebben in de kern is wel een soort gegeven, maar daar ook mee in verbinding staan (met beide benen) niet (vanzelfsprekend), dat is iets waar je wel op kan vertrouwen dat dat er altijd is, en daarnaast aktief dient op te (blijven) zoeken oa door de nodige in- en ontspanning die dat "vergt".
Haha, as we speak kreeg ik een berichtje binnen van een kennis, ik had gisteren gehoord op de radio dat het zonnig werd vandaag (maar kou, of heb ik maar half geluisterd en hadden ze het over volgende week?) maar ik zei dat tegen hem, hij beweerde rotweer met hagelbuien enzo. Die appte daarstraks tijdens sneeuw- en hagelbuien "zit je al in de zon?" en nu is hier de zon doorgebroken en blauwe lucht en dat appte ik terug met een erbij. En hij weer terug dat de hagelbuien onderweg zijn en ik weer "nee hoor, vast niet". Grappig in het kader van hierboven, al is het in dit geval maar net waar je je info vandaan hebt en hoe betrouwbaar die is en allebei rekenen op een voorspelling die we ook maar van derden hebben. Gaat nergens over maar moet er wel om
Staat wel symbool over dat ik nog altijd iha allereerst de kant van eea zie en het doet er niet toe wie er "gelijk" heeft: hij ziet zijn gelijk bevestigd maar ikke ook, het is vaak dus maar net met welke bril je kijkt.
Ik ga maar eens de rest van mijn energie van vandaag steken in waar ik wél invloed op heb (ipv het weer, waar je dat niet hebt).
Sterkte aan jou en iedereen die dat ff nodig heeft!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 1 februari 2018 om 18:38
Kom even snel binnengewandeld en heb geen tijd om alles bij te houden nu,
dus vandaar even een binnenstormer van een oudgediende
Op de volgende post wil ik nog even ingaan:
2e vraag: Wil je samenzijn met iemand waarbij je alle tijd moet delen en misschien zelfs niet altijd op de 1e plaats komt?
Als je 2x nee als antwoord geeft zou ik eens nadenken over de mannen waar je (in eerste instantie) op (lijkt te) vallen.
Wat hebben ze gemeen? Past dit bij jou? En waarom denk je dat dit op eerste gezicht past?
daarnaast denk ik dat met daten mensen graag als druk, passievol, interessant, enz (vul zelf maar ff aan en in) over willen komen.
Dat is echt een beetje de tendens van deze tijd in mijn ogen...
Had het daar van de week nog over met mijn coach. De nieuwere generaties zijn steeds meer druk, druk, druk:
Stel dat je wat mist als je er een keer niet bij bent en het daarna op facebook ziet,
stel dat je niet de beste bent in je werk, wat dan?
Stel dat je geen interessante hobby's hebt: tel je dan wel mee?
had het daar vanmorgen nog met mijn coach over, steeds meer mensen lopen hierop vast...
dus vandaar even een binnenstormer van een oudgediende
Op de volgende post wil ik nog even ingaan:
De grootste vraag: Wil je samen zijn met iemand waarbij je je niet goed genoeg voelt?Sportlegging schreef: ↑27-01-2018 17:17Interessant stuk wat je schrijft Suzy. Over je leven boeiend maken en jezelf boeiend en leuk genoeg vinden.
Alleen ik loop daar heel toevallig precies op dit moment een beetje tegen aan. Op tinder bijv. kom ik veel mannen tegen die een extreem druk leven hebben en iets "bijzonders" doen. Bijv. een sportleraar die bezig is om allerlei doelen te behalen in zijn werk. En een man die dj is naast zijn werk. En dan voel ik me heel gewoontjes met mijn leven. Ik werk, ik sport, heb leuke vriendinnen, doe leuke dingen. Maar toch voel ik me gewoontjes omdat ik geen hele bijzondere baan heb. Of bijzondere hobby. Dan voel ik me dus behoorlijk gewoon. En ik heb ook tijd en ruimte voor een leuke man. En deze mannen hebben dat eigenlijk niet voor een vrouw.
Hoe zie jij en anderen die dit interessant vinden om over na te denken, het voor je wanneer iemand een boeiend leven heeft? Moet je per se een mega passie hebben? Eigenlijk zijn mijn vriendinnen ook allemaal gewoon met genoeg tijd. En geen mega passie of mega bijzondere baan. En dat voelt dan gewoon goed. En bij de mannen die ik dus tegenkom voelt het minder goed. Dan voelt het alsof ik te saai ben voor ze. Of niet bijzonder genoeg.
Kleine aanvulling:
Ik vind mijn leven prima. Maar als ik dit soort mensen ontmoet, krijg ik het gevoel dat ik niet genoeg ben. Dan krijg ik het gevoel van shit ik moet mijn leven ook "verbeteren", spectaculairder maken enz. Terwijl ik, als ik niet met een man bezig ben, mijn leven dikke prima vind.
2e vraag: Wil je samenzijn met iemand waarbij je alle tijd moet delen en misschien zelfs niet altijd op de 1e plaats komt?
Als je 2x nee als antwoord geeft zou ik eens nadenken over de mannen waar je (in eerste instantie) op (lijkt te) vallen.
Wat hebben ze gemeen? Past dit bij jou? En waarom denk je dat dit op eerste gezicht past?
daarnaast denk ik dat met daten mensen graag als druk, passievol, interessant, enz (vul zelf maar ff aan en in) over willen komen.
Dat is echt een beetje de tendens van deze tijd in mijn ogen...
Had het daar van de week nog over met mijn coach. De nieuwere generaties zijn steeds meer druk, druk, druk:
Stel dat je wat mist als je er een keer niet bij bent en het daarna op facebook ziet,
stel dat je niet de beste bent in je werk, wat dan?
Stel dat je geen interessante hobby's hebt: tel je dan wel mee?
had het daar vanmorgen nog met mijn coach over, steeds meer mensen lopen hierop vast...
donderdag 1 februari 2018 om 19:01
Dank je Suzy, lief van je
Ik zie mezelf wel zoals veel van de mensen om mij heen mij zien, als sterk zijnde. Ben in principe ook tevreden met mezelf en mijn leven. Zal mezelf eigenlijk niet snel veroordelen/ afwijzen. Lees het wel allemaal omdat het me interesseert maar herken er zelf weinig in.
Het zijn gewoon meerdere zaken die spelen, kan het niet op een ding gooien. Peut zei ook dat er ook levensvragen bijkomen. Loop richting 50 ook Gaat het leven me gewoon ook te snel nu!
Zoals je weet heb ik jarenlang als god in Frankrijk geleefd. Leek het erop dat ik mijn leven hier in NL 'gewoon' weer oppakte maar krijg ik steeds meer heimwee naar dat leven van toen. En dan niet specifiek heimwee naar dat land maar naar de omgeving, ruimte ( voel me hier zo opgesloten en beperkt), klimaat etc etc.. Tijd voor jezelf, filosoferen, contact met andere mensen maken of onderhouden en ga zo maar door.
Dan het werk wat een behoorlijk stempel op mijn leven is gaan drukken. Op een positieve en leuke manier omdat het zo dynamisch is maar zitten er inmiddels ook veel negatieve haken en ogen aan. Kan hier niet open spreken maar wordt er aan gewerkt.
Je vraagt me of ik kan ontspannen, tja.. Als ik heel eerlijk ben is dat erg moeilijk voor me. Vandaar ook dat ik me iets van jou in mijzelf wenste
Ik doe mijn best. Het is iig een patroon waar ik altijd aan zal moeten blijven werken. Heb ooit een hele leuke date gehad met een man, was gewoon voor de leuk, even borrelen ipv bankhangen en die zei me ( terecht) wat zal jij moe zijn aan het einde van de dag ivm het vele denken wat ik doe. Niet altijd negatief maar staat dat brein altijd open zeg maar. Blijf wel mijn massages doen, knap daar altijd erg van op!
Energie is idd wel het kernwoord. Iets waarvan ik meer en meer merk dat ik dat niet ( meer) onbeperkt heb. Ik heb ( veel) dingen gedaan omdat ze moesten maar deed/doe ik, beroepsmatig en prive, ook gewoon omdat ik ze heel leuk vond/vind. Ben ook geen twijfelaar. Kan binnen een paar minuten weten of iets leuk is of niet.
Je benoemt jouw patronen al een paar jaar op het forum. En ook nu geef je aan in actie te moeten komen. Denk alleen maar, en dat al een paar jaar als ik mensen die ook wat makkelijker in doen en laten zijn had ik daar maar iets meer van.
De zon heeft hier gisteren en vandaag welgeteld 5 minuten geschenen en voelde me echt al ietsje beter. De narcissen en hyacinten die we weer kunnen kopen geven me dat gevoel wat ik ook mis, lente/ warmte en buiten zijn.
Als je het kunt opbrengen zou ik misschien ook voor iets vasters kijken. Kom lekker bij mij werken Serieus, ik had dat idd zelf al wel gedaan. Zekerheid, kansen vergroten op iets extra's aan werk en inkomsten.
Fijne avond allemaal!!
donderdag 1 februari 2018 om 19:09
Sportlegging, zoals ik je lees herken ik mezelf in de mannen die jij tegenover je krijgt Je zal niet saai zijn of dat men jou zo ziet. Dat is wat je jezelf ws aanpraat.
Ik date zelf eigenlijk niet. Ben al jaren single en geniet daar eigenlijk wel erg van. Ik heb Tinder dan bijv zelf ook geïnstalleerd maar boeit me vrij weinig. Zie ik ook maar weinig voorbij komen waar ik ook maar een bak koffie mee wil drinken laat staan meer. Betekent niet dat ik een nieuwe relatie uitsluit maar heb een fijn leven. Had het wel leuk gevonden om wat meer mannen te spreken. Andere gesprekken te hebben of andere inzichten te krijgen.
Laat je leven niet in het teken staan van daten of mannen Het komt zoals het komt Of niet
Ik date zelf eigenlijk niet. Ben al jaren single en geniet daar eigenlijk wel erg van. Ik heb Tinder dan bijv zelf ook geïnstalleerd maar boeit me vrij weinig. Zie ik ook maar weinig voorbij komen waar ik ook maar een bak koffie mee wil drinken laat staan meer. Betekent niet dat ik een nieuwe relatie uitsluit maar heb een fijn leven. Had het wel leuk gevonden om wat meer mannen te spreken. Andere gesprekken te hebben of andere inzichten te krijgen.
Laat je leven niet in het teken staan van daten of mannen Het komt zoals het komt Of niet
donderdag 1 februari 2018 om 22:14
Het echte "opschonen" is imo (en mijn eigen ervaring) alsnog juist toegang krijgen tot die emoties (niet zozeer de herinnering aan de gebeurtenis of situatie itself waar die emoties aan gekoppeld zijn, maar de emotionele lading (emmer) zelf).
Door dus wél (bewust) die op te zoeken, op te roepen, toegang te krijgen tot je oude zeer wat in het dagelijks leven vaak te lang geleden (of te lang verstopt) is om nog over te kunnen huilen bijvoorbeeld, omdat het niet vers onder de oppervlakte ligt.
Dat opschonen van emoties is je na deze post wel aardig gelukt. Je hele post was echt even een huil momentje .. Jeetje wat weet jij de KERN te raken van mijn probleem. Echt een gave.
Het gevoel zit inderdaad heel diep opgeborgen en daar heb ik dus 12 jaar geen toegang naar gezocht of naar willen zoeken en ineens is het daar dan. Ergens denk ik als kind dat ik in therapie had moeten gaan, is nooit gebeurd, omdat ik (zoals jij al zei) "positief doen zal de tijd vanzelf alle wonden helen”. NOT
Klopt, ik vertelde hem al meteen op whatsapp dat ik dus een schisis had. Dan denk ik oke ik ben open en eerlijk, maar wat verwacht ik inderdaad van hem? Dat hij me ineens minder leuk vindt of op de een of andere manier bang ben dát hij het gaat zien .. Hij reageerde heel lief en begrijpelijk. Ik denk dat dáár het probleem ook in zit. Mijn beeld van mannen is zo ‘vertroebeld’ dat ik denk o elke man gaat het zien en lelijk vinden terwijl het helemaal niet zo hoef te zijn. Hij was sowieso heel lief en dat is ook iets wat ik niet ken en dus ging ik heel raar gedrag vertonen. Ik ging heel grof reageren. Hij zei letterlijk “Je bent slim, mooi en waarschijnlijk veel meer dat ik in deze korte tijd heb kunnen ontdekken. Ik wens je een mooi en gelukkig leven. Maak er aub geen gewoonte, dat botte gedrag van je. Ik begrijp een gedeelte van de oorzaak maar door je zo te blokken en je gedrag in deze situatie maak je het je op de lange termijn moeilijk”. Ik heb hem open en eerlijk verteld dat de leeftijd (hij is 10 jaar ouder en wordt 36) niet is wat passend is in mijn toekomst (met het oog op kids) en de afstand (hij woont in België) Nja die details doen er verder niet toe. Ik heb super veel geleer door deze man! Dus ik kan het alleen maar als een positief iets zien.
Ik kan niet op ALLES reageren uit je post, maar je slaat de spijker echt op zn kop ja. Pfoe hij (de post) komt wel even binnen ...
Ja, ik heb rouwtherapie gevolgd, maar ik heb zo’n idee dat ik daar nog niet helemaal klaar mee was. Dus ik ga dat eens overwegen!
En ja ik ben steen goed in self fulfilling prophecy denk ook dat ik HSP’er ben, al had ik hier op viva gelezen dat dat niet bestaat en er een enorme taboe omheen hangt... Ach, ik haal veel uit deze boeken en daar draait het om. Oh over boeken gesproken, ik stuur je een PB Suzy!
Door dus wél (bewust) die op te zoeken, op te roepen, toegang te krijgen tot je oude zeer wat in het dagelijks leven vaak te lang geleden (of te lang verstopt) is om nog over te kunnen huilen bijvoorbeeld, omdat het niet vers onder de oppervlakte ligt.
Dat opschonen van emoties is je na deze post wel aardig gelukt. Je hele post was echt even een huil momentje .. Jeetje wat weet jij de KERN te raken van mijn probleem. Echt een gave.
Het gevoel zit inderdaad heel diep opgeborgen en daar heb ik dus 12 jaar geen toegang naar gezocht of naar willen zoeken en ineens is het daar dan. Ergens denk ik als kind dat ik in therapie had moeten gaan, is nooit gebeurd, omdat ik (zoals jij al zei) "positief doen zal de tijd vanzelf alle wonden helen”. NOT
Klopt, ik vertelde hem al meteen op whatsapp dat ik dus een schisis had. Dan denk ik oke ik ben open en eerlijk, maar wat verwacht ik inderdaad van hem? Dat hij me ineens minder leuk vindt of op de een of andere manier bang ben dát hij het gaat zien .. Hij reageerde heel lief en begrijpelijk. Ik denk dat dáár het probleem ook in zit. Mijn beeld van mannen is zo ‘vertroebeld’ dat ik denk o elke man gaat het zien en lelijk vinden terwijl het helemaal niet zo hoef te zijn. Hij was sowieso heel lief en dat is ook iets wat ik niet ken en dus ging ik heel raar gedrag vertonen. Ik ging heel grof reageren. Hij zei letterlijk “Je bent slim, mooi en waarschijnlijk veel meer dat ik in deze korte tijd heb kunnen ontdekken. Ik wens je een mooi en gelukkig leven. Maak er aub geen gewoonte, dat botte gedrag van je. Ik begrijp een gedeelte van de oorzaak maar door je zo te blokken en je gedrag in deze situatie maak je het je op de lange termijn moeilijk”. Ik heb hem open en eerlijk verteld dat de leeftijd (hij is 10 jaar ouder en wordt 36) niet is wat passend is in mijn toekomst (met het oog op kids) en de afstand (hij woont in België) Nja die details doen er verder niet toe. Ik heb super veel geleer door deze man! Dus ik kan het alleen maar als een positief iets zien.
Ik kan niet op ALLES reageren uit je post, maar je slaat de spijker echt op zn kop ja. Pfoe hij (de post) komt wel even binnen ...
Ja, ik heb rouwtherapie gevolgd, maar ik heb zo’n idee dat ik daar nog niet helemaal klaar mee was. Dus ik ga dat eens overwegen!
En ja ik ben steen goed in self fulfilling prophecy denk ook dat ik HSP’er ben, al had ik hier op viva gelezen dat dat niet bestaat en er een enorme taboe omheen hangt... Ach, ik haal veel uit deze boeken en daar draait het om. Oh over boeken gesproken, ik stuur je een PB Suzy!
zaterdag 3 februari 2018 om 16:43
Ik weet niet van welke leeftijd je bent, maar ik merk dat de "social media/ internetgeneratie" opgroeit met zich moeten bewijzen op allerlei vlakken om te laten zien dat je "iemand" bent/ voorstelt.Sportlegging schreef: ↑27-01-2018 17:17Interessant stuk wat je schrijft Suzy. Over je leven boeiend maken en jezelf boeiend en leuk genoeg vinden.
Alleen ik loop daar heel toevallig precies op dit moment een beetje tegen aan. Op tinder bijv. kom ik veel mannen tegen die een extreem druk leven hebben en iets "bijzonders" doen. Bijv. een sportleraar die bezig is om allerlei doelen te behalen in zijn werk. En een man die dj is naast zijn werk. En dan voel ik me heel gewoontjes met mijn leven. Ik werk, ik sport, heb leuke vriendinnen, doe leuke dingen. Maar toch voel ik me gewoontjes omdat ik geen hele bijzondere baan heb. Of bijzondere hobby. Dan voel ik me dus behoorlijk gewoon. En ik heb ook tijd en ruimte voor een leuke man. En deze mannen hebben dat eigenlijk niet voor een vrouw.
Hoe zie jij en anderen die dit interessant vinden om over na te denken, het voor je wanneer iemand een boeiend leven heeft? Moet je per se een mega passie hebben? Eigenlijk zijn mijn vriendinnen ook allemaal gewoon met genoeg tijd. En geen mega passie of mega bijzondere baan. En dat voelt dan gewoon goed. En bij de mannen die ik dus tegenkom voelt het minder goed. Dan voelt het alsof ik te saai ben voor ze. Of niet bijzonder genoeg.
Kleine aanvulling:
Ik vind mijn leven prima. Maar als ik dit soort mensen ontmoet, krijg ik het gevoel dat ik niet genoeg ben. Dan krijg ik het gevoel van shit ik moet mijn leven ook "verbeteren", spectaculairder maken enz. Terwijl ik, als ik niet met een man bezig ben, mijn leven dikke prima vind.
Dat draait allemaal om eigenwaarde en waar dat zoal aan opgehangen wordt: een opleiding hebben is niet meer genoeg: je moet je onderscheiden van zovele anderen met dezelfde opleiding, dus eruit zien te springen op je CV met andere dingen erbij (al is het werkervaring in iets heel anders, aparte hobby's, vrijwilligerswerk of iéts waaruit duidelijk blijkt dat je een passievol, energiek en ondernemend mens bent, of ergens mee begaan bent en je voor inzet of wat dan ook waardoor je in positieve zin moet zien op te vallen (in de massa's andere kandidaten die soortgelijke opleiding en ervaring hebben).
Dit breidt zich volgens mij intussen ook uit naar relaties en zeker oiv social media als FaceBook e.d., wat je "persoonlijke CV" lijkt te zijn geworden en waaruit een beeld over jezelf neer kunt zetten waar jij je mee bezig houdt in interesses, daden en bezigheden, waarmee je dat kunt (aan)tonen. En dan liefst ondernemend met veel enthousiasme en passie(s) zodat iedereen kan zien wat een levendig persoon je bent die "alles uit het leven haalt", iets van de wereld wil zien (reizen, andere culturen), grote vriendenkring, sportief, outgoing, extravert, liefst in dingen die duiden op populariteit en zeker geen "eenheidsworst".
Want daar gaan er 13 van in een dozijn he, en het is zaak om (positief) op te vallen (maar dan weer niet in dat je bijv zo van borduren houdt want dat boeit niemand).
Ik denk dat dit veel jongeren nekt, die het idee hebben dat er zoveel (meer) van ze verwacht wordt en als je dan geen noemenswaardig "bijzondere" of populaire dingen doet, met duizenden anderen dezelfde opleiding, geen DJ in vrije tijd bent, niet uitblinkt in een sport of iets waar je je voor kunt inzetten (het milieu, wereld verbeteren, stage in eoa flitsend bedrijf of instelling) maar een doorsnee bijbaan hebt in een supermarkt en na studie een prima (maar "doorsnee") baan vinden, inhoudelijk sterke vriendschappen maar niet heel veel vrienden enz, dan zullen de meeste zichzelf dus ook -gemeten en vergeleken met de bril van dat soort verwachtingen op- maar gemiddeld en doorsnee vinden.
En dan zijn het vaak oppervlakkige dingen die populair zijn, want als jij laboratoriumonderzoek naar de werking van eoa stofje doet boeit niemand dat, behalve misschien een paar mensen in dat vakgebied.
Het moeten vooral "leuke" en spannende populaire dingen zijn waar je de blitz mee kunt maken en die goed zouden staan op je social media.
Want "hoe je overkomt" (het beeld wat anderen van jou hebben) wordt bepalend voor (en verward met) wie je nou eigenlijk bént.
En wat anderen boeit is vooral wat je allemaal hébt: van opleiding en werk tot hobby's, aan spullen, of met foto's kunt laten zien (op instagram wat je voor speciale maaltijd gekookt hebt, of gestyled met kleding, interieur oid) en doet. Hoe aktief je bent (en dan vooral kwantiteit), en hoe drukker hoe beter zelfs, want druk hebben wordt vereenzelvigd met dat je een aktief en vervullend leven hebt, dus verre van saai en doorsnee.
Draait allemaal om "gezien" worden (of gehoord, zoals de datemeneer DJ).
Tegelijkertijd wil iedereen hetzelfde zijn, want anders hoor je er niet bij.
Dezelfde populaire series op Netflix kijken, dezelfde populaire horeca, feesten of festivals bezoeken, dezelfde kledingmerken en kapsels hebben, dezelfde Iphone, games, enz. En trouwens, een DJ lijkt mij nogal een introverte bezigheid, ook al is het temidden van feestgangers, die zit in zijn eigen wereldje en "kick", koptelefoon op, kick van zijn eigen briljante muziek(smaak) en de kick van bewondering van en populariteit bij anderen en de "macht" van wat hij teweegbrengt bij anderen, omdat hij/zijn muziek de sfeer kan maken of breken. Hoewel hij het middelpunt van het feest lijkt te zijn, staat hij "erboven" of erbuiten en neemt daar zelf niet echt deel aan.
Leuke dingen doen.
Ook zo'n cliché: hoe leuk is het werkelijk als jouw vriend DJ is in vrije tijd en wat is de meerwaarde voor jou als hij interactie met het publiek heeft en niet zozeer met jou? En daardoor zo druk met zichzelf en zijn eigen leven dat ie geen zin/oog/tijd voor een relatie heeft of voor vrienden, zoveel tijd doorbrengt tussen mensen die stijf van de partydrugs in hun eigen wereldje/kick op de dansvloer staan?
Okay, deze man valt op in zijn menigte, dat is zeker waar, maar al die duizenden aanwezigen niet, en de meeste mensen staan dus nog altijd op de dansvloer waar maar die ene persoon DJ kan zijn (of een paar, een "line up").
Moeten al die duizenden zich dan "maar doorsnee" voelen, omdat zíj geen populaire DJ zijn?
En hoe kun je jezelf dan laten opvallen in die menigte?
Door je uiterlijk,sexy kleding, opvallend goed en passioneel kunnen dansen, zodat je in de spotlights staat?
Hoe boeiend is zo'n man in de dagelijkse omgang, in zijn vrije tijd buiten die feesten om, want daar zal nog flink wat tijd in zitten om die muziek te beluisteren en uit te zoeken, samen te stellen, enz?
Hij zal een idioot nachtritme hebben in de weekenden en misschien al zijn energie in werk + DJ stoppen?
Of zichzelf uitputten?
Wat heeft hij te melden buiten dat om?
Hij weet misschien veel over muziek en party's, komt nog eens ergens, maar net als een stewardess die 3x per dag op en neer vliegt naar Barcelona en daar een uurtje kan shoppen: wat krijgt hij nou eigenlijk mee van die mensen en plaatsen die hij bezoekt, behalve applaus en bewondering is het denk ik van hot naar her en alle focus op zijn muzikale kundigheid en prestatie, en veel "volgers" online & in real, maar maakt hem dat een boeiende of interessante persoonlijkheid?
Net als BN'ers zal misschien aan de zijde van zo iemand iets van die populariteit op jou afstralen (kijk eens, dat is MIJN vriend de DJ, en ik ben zijn uitverkorene, dus moet ik ook leuk zijn he!) en wie weet mega-onzeker maken (hoe lang ben ik nog interessant voor hem, met zoveel concurrentie, zoveel knappe, slanke en stralende, aanbiddende vrouwen om hem heen? Hoe lang zal het duren voor hij mijn gezeur niet meer trekt dat ie zo weinig tijd heeft voor mij, hoe gezellig is hij als ik iets wil doen samen wat ík leuk vind en hij ze daar voor het uitkiezen heeft?)
Het hele probleem van oa internet is ook dat je bijv met Tinder je je begeeft in die massa, en dus moet zien op te vallen, waarmee je de aandacht trekt (en dat is al een hele uitdaging met een doorsnee uiterlijk en doorsnee leven, waar idd niks maar dan ook niks mis mee is!!), en als dat toch "gelukt" is, hoe houd ik dan die aandacht vast? Hoe boeiend en interessant is mijn leven, alles waar hij geen deel van uitmaakt (werk, kletsen of uitgaan met vriendinnen onderling, shoppen, mijn sport, welke series ik kijk: allemaal dingen waar ik wel wat over kan vertellen, maar dan zijn we snel uitgepraat), waardoor kan ik me onderscheiden van anderen die ook gewoon okay werk hebben, vriendinnen, uitgaan, shoppen enz?
Hoe zou ik bijzonder aantrekkelijk kunnen zijn of worden én blijven, zodat ie alleen maar oog voor mij heeft en zoveel mogelijk zijn vrije tijd en leven met mij willen doorbrengen?!
Kijk ook eens naar waar jij op let en op valt als jij door duizenden profielen van potentiele kandidaten "scrollt"?
Jij kijkt dus zelf ook naar wie of wat (jou) opvalt.
Duizenden "doorsnee" die allemaal +/- hetzelfde zeggen: met een wijntje bij de open haard willen zitten, een maatje zoeken "om leuke dingen mee te doen", hoe moet je daaruit "kiezen"?
Eigenlijk is dat precies wat jij ook wil, "gewoon leuke dingen doen en samen op de bank", dat maatje dus, maar dan wel met die Ene die eruit springt en hoe vind je die tussen de gelijksoortige onopvallende profielen?
Gewoon maar beginnen bij wie uiterlijk iig al aanspreekt?
Als jij jezelf als doorsnee beschouwt (en nogmaals, dat is dik okay!), als normaal, gewoontjes, een van de velen, zou het voor de hand liggen dat je past en klikt met iemand in dezelfde "league" en toch zie je gebeuren dat duizenden die hetzelfde zoeken in een partner elkaar dus opvallend vaak niét vinden (op die manier).
Want beiden zoeken naar wie/wat opvalt, in een vijver van kandidaten waar diegene dus niét noemenswaardig opvalt, en wellicht omdat diegenen die je opvallen je juist unieker en interessanter lijken en doen wat je zelf eigenlijk niet doet, niet goed in bent of bepaalde eigenschappen, interesses en soort leven wat je misschien bewondert in anderen waar zij aktief in zijn, goed kunnen of nieuwe/andere bezigheden die jouw leven mee kunnen "opleuken" en wat veelzijdiger, interessanter of spannender maken?
Het malle is vaak dat wat je zelf al kent en doet (en zelfs misschien op zoekt zelfs, zoals zelfde hobby en andere overeenkomsten) je niet aantrekkelijk vindt in een kandidaat terug te zien. Je wil eigenlijk wel iemand die "past", maar geen kloon van jezelf naast je op de bank, tenminste dat is denkbaar, als je jezelf en je eigen leventje als "doorsnee, mwah, wel okay" beschouwt en in feite meer van datzelfde erbij krijgt met een partner.
Of jij boeiend bent voor iemand blijkt bijv niet uit of je tv/netflix/filmpjes kijkt, maar wát je kijkt.
Wat interesseert je, wat vind je nou echt vermakelijk, wat vraag je je af en wil je weten van alles wat er in de wereld gebeurt, waar voel je je mee verbonden, welke onderwerpen bespreek je met je vriend(inn)en (of wat doe je samen, shoppen, bioscoop, samen koken/eten, uitgaan, dansen, beetje rondkijken omdat de muziek praten verhindert?, wat interesseert je op internet?
Niet óf, maar wélke tijdschriften, rubrieken of boeken lees je als het om de inhoud gaat?
Interesseert politiek je, of de nieuwste mode, wat BN-ers doen/schrijven/meemaken, interieurs, voetbal, wielrennen, schaatsen kijken,theater, concerten of bekijk je wat anderen het weekend gedaan hebben, wat vermaakt jou, waar besteed je veel tijd aan, waar (te) weinig wat je toch leuk vindt (maar misschien niet in je eentje)?
Wat zou je meer of anders willen beleven wat je nu niet doet, maar met de "juiste" partner wel?
Kijk, tegenwoordig met al die info en inkijkjes in andermans levens (zij het een beperkt beeld wat men van zichzelf aan info blootgeeft) kan het haast niet anders of je vergelijkt je er (onbewust?) mee.
En velen zouden van minder al depressief en ontevreden worden, want als je je gaat meten naar populaire maatstaven waar je jezelf niet aan vindt (en zult) voldoen, en dat wel aantrekkelijk vindt in een potentiele partner, begin je al met een "achterstand" (je minder waard voelen tov diegene die meerwaarde lijkt te hebben voor jou) en zet je diegene op een voetstuk terwijl je intussen niet kunt bedenken wat zo iemand in hemelsnaam in jou kan zien.
Bovendien ga je er dan vanuit (projectie) dat jij ook pas echt leuke mannen zult opvallen op dezelfde populaire criteria (als je zelf doet?), zonder je misschien dus af te vragen óf dat wel jouw echte "criteria" zijn.
Zijn dat het soort mannen die al die interessante, spannende en leuke dingen willen verminderen om bij jou te zijn en met jou meubels willen gaan kijken, is het reeel om dat te denken, áls zo iemand dan idd gek op je geworden is?
Verandert hij dan in een huiselijk type die dezelfde soort dingen ook wil en belangrijk gaat vinden en is dat ook zijn wensbeeld van een geslaagde relatie?
Je zet natuurlijk een ander beeld neer van jezelf als je elk weekend selfies van jezelf in kroeg/uitgaansgelegenheid plaatst of "checkt in bij de Bijenkorf" dan een museum, lezing, cursus Indonesisch koken, concour hippique, sportschool, teamsport, enz.
En toch zegt het lang niet alles, kunnen al die dingen een beetje van jezelf onthullen en ook een vertekend beeld geven (uitgaanstype: dús zal wel een oppervlakkig type zijn of een sjansbal die iemand op wil pikken, een leeg leven hebben of wat dan ook dat men daarmee associeert).
Terwijl jij eigenlijk in werkelijkheid een huismus bent, die liever samen op de bank zit, samen wil koken, knuffelen en vrijen tot in de vroege uurtjes, samen ontbijten en de weekboodschappen halen, huis schoonmaken en familie bezoeken, liever een regelmatig leven, vrienden bij jullie thuis uitnodigen voor een etentje aan die grote leeftafel in je woonkeuken of 's zomers buiten in de tuin, tuinieren, naar het strand of sauna of een hotelletje in een onbekend plaatsje, op reis of vakantie wil, iets van de wereld zien, of tzt een gezinnetje vormen, whatever, áls je die partner maar eenmaal had.
Het zegt ook allemaal maar weinig over hoe je zult zijn als partner, hoe huiselijk of ondernemend, initiatiefrijk je bent, of je lekker in je vel zit, je sexy voelt en wat je verstaat onder intimiteit en seks, hoe je over liefde en lust denkt en welke rol dat speelt in je relatie (belangrijk of minder van belang vindt, absolute noodzaak voor een close relatie dat dat klikt omdat je ervan houdt en graag aan overgeeft en weet wat je wil en hij wil en van geniet), wat jullie aan gespreksstof hebben, emoties kunt uiten en delen, elkaar stimuleren en bijstaan, hoe je in het leven staat, naar streeft en wilt leren/worden/zijn/kunnen/doen/ ontdekken, wat jullie idealen, ambities en dromen zijn qua leven, werk, wonen (hoe en waar, buitenland of hier), vrije tijd, verdeling huishoudelijke- en zorgtaken, verplichtingen, administratie, en ook weer hoe belangrijk dat alles is (hoe slordig of netjes kun je mee leven?), "eigen leven" (sociaal leven, sport en spel, je kunnen terugtrekken, hobby's, bezigheden enz) tov samenzijn, en dan ook nog welke plek/ruimte alles tov elkaar krijgt in tijd/aandacht voor jezelf en voor elkaar.
Je kunt veel meer inhoud hebben dan op het eerste gezicht lijkt, en dat is niet altijd zichtbaar in wat je doet en laat of online uit een profiel blijkt of van foto's (en foto's/ meldingen waar je bent en/of met wie, wat je daar doet), zoals je hier wel leest (tindertopics bijv): de man met foto met zelf gevangen vis kun je uit concluderen dat ie saai is en vissen een belangrijke hobby is, maar dat hoeft helemaal niet waar te zijn, een vakantiefoto die hij toevallig leuk vindt van zichzelf van die éne keer dat ie in zijn leven gevist heeft en beet had.
En ik ken ook heel leuke en zeer mannelijke mannen (met veelzijdige interesses) die een enkele keer met vrienden gaat vissen, en dan gaat het geeneens om het vissen, maar "mannen-onder-elkaar"bezigheid, samen iets doén en intussen over het leven filosoferen.
Je bént niet wie/wat je zelf neerzet als "wie je voorstelt" naar buiten toe.
Je bént niet wat je allemaal doet en kunt, je tijd mee doorbrengt/vermaakt, al kan het zeker wel iets over jezelf zeggen, maar misschien máák je wel te weinig tijd voor wie en wat belangrijk voor je is, kom je er niet aan toe, heb je (al dan niet tijdelijk) andere prioriteiten en behoeftes, wil je juist lekker plezier maken tegenover misschien zware andere zaken, ff lekker "niks" of lachen of een simpel programma kijken op tv ter ontspanning, kom je echt lekker los (van je gedachten) als je je uitleeft op de dansvloer (en niet om anderen te imponeren of te flirten), en verschillen jouw motieven nogal van hoe een ander dat interpreteert (door zijn/haar eigen ogen en referentiekader).
Misschien vul jij wel voor die leuke, veelzijdige, populaire vent in dat hij (zo'n druk en veelzijdig) iemand als hijzelf zoekt, terwijl hij in werkelijkheid juist valt op het tegendeel, iemand waar hij wat meer rust vindt en juist zijn andere kant de ruimte krijgt, al dan niet bewust iemand zoekt die meer evenwicht brengt in zijn drukke bestaan, en is hij ook alleen maar zo druk om eoa behoefte die er is omdat (en zolang) hij single is en zichzelf wil vermaken/ bezighouden.
Wat zou je zelf meer of juist veel minder doen als je een relatie had of zou samenwonen, wat je als single nu wel en niet doet?
Wie ben jij als je je van je beste kanten zou laten zien, of als je verliefd bent, hoe ziet jouw "beste versie" eruit, hoe en wie zou je willen zijn, welke kanten van jezelf komen nu niet uit de verf of aan bod, of juist overvloedig terwijl je die niet wezenlijk belangrijk vindt?
Voel je je leeg of vul je jezelf met gedachten, of met info van buitenaf (afleiding), met andere mensen, aktie, dingen doen, of misschien passief toekijken (zappen, scrollen?), gamen, gevoelens, analyseren, filosoferen, tinderen, forummen of juist je hoofd leegmaken door sport, meditatie, sauna, massage, shoppen, slapen, niksen, lezen, breien of borduren, soloseks, badderen, huis schoonmaken, wandelen, fietsen, afhaaleten of zelf uitgebreid koken, kortom: wáár houd je je mee bezig en wat geeft voldoening en inhoud aan je leven en maak je daar ook de tijd voor vrij die je zou willen en overeenkomt met hoe belangrijk je dat vindt?
Trap dus niet in de val dat je veel en populair aanziet voor iemands werkelijke interesses & inhoud, of geschiktheid als partner, want dat kan evengoed oppervlakkig zijn en slechts "opvulling" terwijl iemand heel andere wensen en behoeftes heeft waar geen tijd of ruimte voor is/maakt of in zijn eentje niet doet en wel met een levensgezel samen, zoals ook jij ongetwijfeld bepaalde dingen wel zou willen of doen (of juist niet langer/ minder vaak) als je met iemand samen zou zijn en niet in je eentje.
Bedenk dus vooral wat je aantrekt in die profielen, soms is het iets waar je zelf meer van zou willen hebben in je persoonlijkheid of leven, of zelfs geheel ontbreekt aan je leven van nu.
Ken je eigen behoeften (en tekortkomingen), maar zeker ook je eigen sterke kanten voor ogen houden!! en sommige dingen die je toch misschien alsnog zelf kunt initieren in eigen leven, ook als single, of met anderen dan een partner.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 3 februari 2018 om 22:10
Hele mooie post weer Suzy, die in reactie op Sportlegging. Heel erg herkenbaar! Je moet inderdaad ala 2018 ALLES al hebben meegemaakt. Ik ben 26 en hoe vaak ik in mijn omgeving hoor van ‘ik ga naar Bali, of ik ga naar Parijs voor een wereldreis of stage”. Is natuurlijk niks mis mee, maar het lijkt wel alsof er een soort hype omheen hangt. Iedereen doet het, want tja anders hoor je er niet bij” En als mensen op facebook/instagram foto’s plaatsen zijn het vaak de perfecte foto’s veelal met fotoshop en filters, dat is allemaal geaccepteerd, terwijl als iemand iets negatiefs of iets realistisch (bijv. vuilnis buiten zet) op facebook posts dan is het meteen een zeur.
Je hoort ook steeds vaker dat jongeren een burn out krijgen, vanwege studiedruk oid. Dat vind ik eerlijk gezegd ook niet gek. Er wordt zoveel verwacht van een student. Ik heb bijv. studenen in mijn klas die 60 uur werken. Prima een goede werkhouding en daar heb ik niks op tegen, en iedereen mag het geld op zijn eigen manier spenderen, maar als ik dan hoor waar ze allemaal hun geld aan uitgeven dan denk ik zonde ... Merkkleding en dat ene dure restaurant want tja daar moét je zijn geweest. Lekker oppervlakkig.
Dat is ook de reden waarom ik niet op Tinder zit, ik vind het persoonlijk een grote vleeskeuring. Misschien als ik dezelfde persoon die ik weg swipe in de kroeg face 2 face had ontmoet had ik wel een heel andere blik van hem gekregen. Nogmaals er zijn mensen die hun liefde vinden, super leuk. Maar niet voor mij weggelegd.
Fijn weekend Suzy (ik geloof dat mn privé berich niet goed is verlopen)
Je hoort ook steeds vaker dat jongeren een burn out krijgen, vanwege studiedruk oid. Dat vind ik eerlijk gezegd ook niet gek. Er wordt zoveel verwacht van een student. Ik heb bijv. studenen in mijn klas die 60 uur werken. Prima een goede werkhouding en daar heb ik niks op tegen, en iedereen mag het geld op zijn eigen manier spenderen, maar als ik dan hoor waar ze allemaal hun geld aan uitgeven dan denk ik zonde ... Merkkleding en dat ene dure restaurant want tja daar moét je zijn geweest. Lekker oppervlakkig.
Dat is ook de reden waarom ik niet op Tinder zit, ik vind het persoonlijk een grote vleeskeuring. Misschien als ik dezelfde persoon die ik weg swipe in de kroeg face 2 face had ontmoet had ik wel een heel andere blik van hem gekregen. Nogmaals er zijn mensen die hun liefde vinden, super leuk. Maar niet voor mij weggelegd.
Fijn weekend Suzy (ik geloof dat mn privé berich niet goed is verlopen)
maandag 5 februari 2018 om 14:55
Hele fijne post ja Suzy! Moet 'm een paar keer doorlezen en door laten dringen Je zegt echt goede en rake dingen. Ik ben zelf begin 30 en merk dat in mijn vriendenkring het eigenlijk niet op gaat. Het showen en het laten zien van hoe fantastisch ze zijn. Misschien zijn het daarom ook mijn vrienden Echt werkelijk niemand is ook zo belachelijk druk dat ze vrijwel geen tijd hebben om af te spreken. Dit merkte ik pas vooral toen ik aan het daten ging via Tinder. Bij mannen met verschillende leeftijden. Zelfs een man van bijna 40, maar die heeft volgens mij een lichte midlifecrisis
Misschien moet ik maar inderdaad me gewoon richten op de "normale" mens onder ons, omdat dat waarschijnlijk beter past. Net als bij mijn vriendschappen. Dan zit je wat meer in dezelfde league. Bij die hele drukke personen.. ja het kan zijn dat ze een rustig iemand zoeken. Ik ben dan weer niet rustig qua persoonlijkheid maar ik hou er niet van om vol gepland te zitten. En heb dus tijd en ruimte voor een relatie/daten, het ontdekken en leren kennen van iemand. Dus dan past het denk ik al beter als een ander hetzelfde soort leven heeft. Een ander druk iemand waar ik een paar keer mee heb afgesproken vertelde dat hij in zijn vorige relatie van 6 jaar elkaar ook bijna amper zag, omdat ze allebei super druk met eigen dingen waren. Dan zie ik het nut niet in van een relatie of met elkaar zijn. Daar is toch helemaal niks aan? Tja, misschien wel voor die personen, voor mij voelt het als kruimels in ieder geval.
Het is wel een soort openbaring nu. Voorheen ging ik hopen en soort van trekken aan dit soort personen. Nu laat ik ze al heel snel los en ga ik verder kijken naar een ander Ik denk ook wel dat er mensen zijn die, net als ik, "gewoontjes" zijn en niet retedruk en super ambitieus maar gewoon een leuk leven willen leiden. Maar die zullen me dan wel inderdaad niet zo op vallen als die spectaculaire types. Wellicht is tinder dan niet het juiste medium voor mij, net als jou Inwonderland. Na best veel en leuke dates is het iedere keer hetzelfde liedje. Vaak hele drukke figuren en met de "normale" figuren klikt het weer niet genoeg. Ik laat dat maar even rusten denk ik en dan kom ik wel weer nieuwe mannen tegen als het weer lekkerder weer wordt op festivals enzo
Misschien moet ik maar inderdaad me gewoon richten op de "normale" mens onder ons, omdat dat waarschijnlijk beter past. Net als bij mijn vriendschappen. Dan zit je wat meer in dezelfde league. Bij die hele drukke personen.. ja het kan zijn dat ze een rustig iemand zoeken. Ik ben dan weer niet rustig qua persoonlijkheid maar ik hou er niet van om vol gepland te zitten. En heb dus tijd en ruimte voor een relatie/daten, het ontdekken en leren kennen van iemand. Dus dan past het denk ik al beter als een ander hetzelfde soort leven heeft. Een ander druk iemand waar ik een paar keer mee heb afgesproken vertelde dat hij in zijn vorige relatie van 6 jaar elkaar ook bijna amper zag, omdat ze allebei super druk met eigen dingen waren. Dan zie ik het nut niet in van een relatie of met elkaar zijn. Daar is toch helemaal niks aan? Tja, misschien wel voor die personen, voor mij voelt het als kruimels in ieder geval.
Het is wel een soort openbaring nu. Voorheen ging ik hopen en soort van trekken aan dit soort personen. Nu laat ik ze al heel snel los en ga ik verder kijken naar een ander Ik denk ook wel dat er mensen zijn die, net als ik, "gewoontjes" zijn en niet retedruk en super ambitieus maar gewoon een leuk leven willen leiden. Maar die zullen me dan wel inderdaad niet zo op vallen als die spectaculaire types. Wellicht is tinder dan niet het juiste medium voor mij, net als jou Inwonderland. Na best veel en leuke dates is het iedere keer hetzelfde liedje. Vaak hele drukke figuren en met de "normale" figuren klikt het weer niet genoeg. Ik laat dat maar even rusten denk ik en dan kom ik wel weer nieuwe mannen tegen als het weer lekkerder weer wordt op festivals enzo
maandag 5 februari 2018 om 19:04
Het is denk ik niet alleen de studiedruk, Inwonderland.
Je pb is idd niet aangekomen, gek genoeg een oude van Daisy inmiddels wel.
Het werkt nog steeds niet naar behoren dit forum
Dit onderwerp "keuzestress" heeft me geinspireerd tot een idioot boekwerk aan tekst hieronder, ik leer het soms maar niet af, soms sla ik het gewoon maar op eigen computer op omdat ik dat niemand wil aandoen en iig voor mezelf op een rijtje heb hoe ik ergens over denk en bij me oproept, pfffff!
Sla gerust over (want zo belangrijk is mijn gefilosofeer niet, het is een drang in mijzelf -en wat zegt dat over mij?- of iets wat ik kwijt wil, waar ik tegenwoordig wel minder (vaak) aan toegeef..
of scroll direct door naar de vragen onderaan, als je jezelf onder de loep wilt leggen.
We hebben nog nooit in de geschiedenis zo'n overmaat aan keuzes gehad, zelfs dagelijkse.
Op allerlei gebied is er nog nooit zoveel mogelijk geweest en ook aan ongezonde opties is vanalles voorhanden, wat er vroeger niet was.
Denk maar aan overvolle supermarkten vol bewerkt voedsel met allerlei toevoegingen, snelle kant en klaar-maaltijden, snoep, chips, frisdrank, alcohol, sigaretten enz, en dat ook nog meerdere soorten, merken en smaken, tijdschriften en zgn koopjes. Geldt ook voor kleding, schoenen, meubels en andere hebbedingen.
Tot op zekere hoogte kun je zelfs dingen aan je uiterlijk veranderen (waar je vroeger maar mee moest zien te leven) als je er maar voor betaalt. Kunstgrepen om zwanger te raken als dat niet lukt, of ongewenste af te breken, daarnaast dus idd beroepskeuze, (deels keuze in) waar te wonen en werken, te forenzen, fietsen, scooters en auto's in alle soorten, merken en prijsklassen, enz enz.
Denk aan alle opties die vroeger niet eens bestónden, zoals alle nieuwe (party)drugs, sites en apps om een partner te "kiezen" uit duizenden "opties", muziek, social media, allerlei vermaak zoals tv/netflix/pc, gigadansfeesten, maar ook allerlei producten die niet van eigen bodem zijn, of de info die nu via nieuws en actualiteiten wereldwijd verspreid wordt..en de mensen vroeger wérden niet blootgesteld aan al die dingen, hoéfden daar ook niet in te kiezen.
Nog nooit is er zo'n groot aantal opties én ook verlokkiingen en verleidingen geweest die een (dagelijks) beroep doen op eigen verstand, zelfbeheersing en zelfsturing. Op allerlei gebied moet je dagelijks bewust of onbewust veel meer kiezen en dus ook veel meer nee tegen zeggen/ weerstaan: je kunt je tijd en geld maar 1 keer uitgeven.
En dan moet je ook nog gezonde en verantwoorde keuzes maken, terwijl dat niet altijd even duidelijk is, veranderlijk zelfs (nieuwe onderzoeken en wetenschappelijke inzichten die elkaar ook nog tegenspreken), je kúnt onmogelijk overal verstand van hebben of de enorme hoeveelheid info die tegenwoordig in een tel beschikbaar is napluizen en van vanalles op de hoogte zijn.
We weten als het ware meer van wat er in verweggistan gebeurt dan hoe wij zelf mentaal en fysiek functioneren: op de hoogte zijn van "algemene ontwikkelings"kennis/feitjes wordt belangrijker geacht dan kennis over het menselijk brein en lijf en mechanismen, enz.
En dan hebben we het nog niet over waarin je gelooft, niet alleen wel/niet een God of groter geheel, maar ook in leefwijzen, waar vroeger heldere leefregels waren en waar en als wie je geboren werd oa je opties bepaalden wie je kon worden, hoe je je diende te gedragen, hoeveel macht je had of volgzaam gehoorzaamde aan wat van hogerhand werd opgelegd. Verandering van kennis en opvattingen gebeurde maar heel langzaam, iedereen zat in vaste hokjes, religies en heersers van die tijd en dat moment/plaats/cultuur.
Als je geen keuze hebt, kun je daar ook niet verantwoordelijk voor gesteld worden, ook niet door jezelf, dus niet schuldig over te voelen of voor te schamen.
Tegenwoordig wordt zoveel (meer) dus geacht "eigen verantwoordelijkheid" te zijn en volwassenheid betekent dat je geacht wordt zélf tegen vanalles bestand te zijn en de (voor jou) ook zelf de "juiste" gezonde en verantwoorde keuzes te maken. En de evt consequenties ook te dragen, immers eigen keuze en "eigen schuld", maar ook blijft altijd de andere mogelijkheid/optie open: wat als je die gekozen had, stel dat die beter was geweest of meer had opgeleverd?
Alles lijkt dus "maakbaar", tot aan het "vinden" van een levenspartner aan toe.
Waar je in gelooft wordt niet alleen door je opvoeding bepaald, maar oa bewust of onbewust beinvloed door het nieuws, actualiteiten, praatshows, reclames, media en social media, politiek, boeken en tijdschriften), internet waar je niet alleen óveral ook nog eens duizenden onderzoeken en gekleurde meningen tegenkomt, die niet hoeven te kloppen, maar wel "binnenkomen": het is maar wat je zoekt en van moet aannemen, de maatschappij is zoveel ingewikkelder geworden!
Daarnaast, hoe tegenstrijdig ook, zijn de basisbehoeften en verplichtingen ook toegenomen: de overheid, banken, instanties en bedrijven dwingen je tot een internetverbinding, een pc, printer en mobiele bereikbaarheid. Je moet toenemend eigen afschriften, info van overheid, rekeningen enz zelf uitprinten of ergens op je pc/ in de cloud bewaren, en je kunt niet meer kiezen van niet. Zo ook pinpas, pinnen, OV-kaart (nu nog anoniem mogelijk, straks niet meer), evt creditcard als je een vlucht of huurauto wil boeken, een adres en identiteitskaart hebben, tig pincodes en wachtwoorden, die pc en mobieltjes aanschaffen, om de zoveel tijd updaten of vervangen, anders werkt het niet meer.
Daar heb je geen keuze in, maar word je wel verantwoordelijk voor gemaakt, vergt meer inspanning van jou als je dat niet meer via de post krijgt, maar zelf aktief aan moet denken en bijhouden.
Zelfs als je géén nieuwsbrieven of reclames wil op je pc en mobiel moet je daar zelf iets voor doen (bel me niet, of afmelden): dus zelfs als je dingen niet wil moet je toch ongevraagd aktief iets (eraan) doén.
Slachtofferschap/rol is uit de mode: je bent er zelf bij en áls je idd iets "overkomt" heb je nog altijd de keuze hoe je daarmee "dealt"/ omgaat, er iets van maakt of niet, gewoon doorgaat met leven of dat je er iets mee/ aan doet om de situatie of jezelf te veranderen, voortaan te voorkomen, als dat in theorie kán.
Ook je eigen mentale en fysieke gesteldheid is eigen verantwoordelijkheid geworden: je kunt niemand anders en ook je start in het leven niet de "schuld geven": op zekere leeftijd moet je daar zelf aan "werken" als je beschadigingen, negatieve/traumatische ervaringen en slechte voorbeelden hebt opgelopen in je jeugd of daarna.
Het is niet zo gek dat de jongeren (en vlak ouderen niet uit die niét met al die mogelijkheden en keuzes zijn opgegroeid) daar overbelast van raken: ál die verwachtingen, verleidingen, en wie bereidt ze voor op een verantwoord, volwassen leven, om stabiel bestand te zijn tegen al die verleidingen, eigen (of aangeleerde) behoeftes, gevoelens, wensen en verwachtingen/ teleurstellingen?
Terwijl we tegenwoordig zoveel mogelijkheden hebben om "uniek" en "authentiek" te zijn, om eigen geaardheid, smaken en voorkeuren te mógen hebben en te kúnnen zijn wie je wilt zijn, zien veel mensen door de bomen het bos niet en wéten ze niet wat ze willen, zelf leuk vinden of goed in zijn.
"Overdaad schaadt" luidt het gezegde en daar zit wel wat in: het kan verlammend werken, of de neiging om ertegen te vechten, of ervan te vluchten.
Wie bereidt je daarop voor, als ontwikkelingen zo snel gaan en veranderen, ouders dat zelf niet kennen, op scholen diploma in kennis/leerstof reproduceren en prestaties op intelligentieniveau belangrijker zijn (bizar dat je ingewikkelde wiskundige berekeningen kunt maken en de krant lezen in een andere taal, meer weet van de aardlagen en geschiedenisfeitjes dan van de menselijke psyche, functioneren van eigen lijf, omgaan met elkaar, communiceren in die talen, empathie en begrip voor de verschillen in opvattingen bijbrengen) dan welke capaciteiten je nog meer hebt, misschien zelfs sluimerende talenten op andere vlakken, zoals sportieve, creatieve of muzikale.
Welke ouders leren je dat, geven zelf "het goede voorbeeld" mee, als in die cruciale periode in je leven waarin je leervermogens zo aktief zijn, de nadruk ligt op verstandelijke prestaties en al het andere je maar in vrije tijd moet doen, ontdekken, leren? Niet alleen hoe je mentaal en fysiek goed voor jezelf zorgt, beweegt, eet, met geld omgaat, hoe je seksueel in elkaar zit en mee omgaat, liefde, vriendschappen sluiten, ontspanning enz bijzaak lijkt, maar "vanzelf" moet leren, vaak ondánks goed of slecht voorbeeld thuis.
Als je leert te gehoorzamen aan regels die de ouders maken en te beantwoorden aan wat anderen verwachten iha (maatschappij, school, opvoeding, omgeving) ben je ook gevoelig voor de druk van buitenaf, dus ook van je "speargroup", van wat nu in de mode is (niet alleen qua spullen, maar ook aan leefwijzen, pilletjes bij het uitgaan en andere dingen die "iedereen doet".
Ik geloof niet in ge- en verbieden of bestraffen als opvoedmethode, als er maar weinig inspraak is, ouders zelf geen idee hebben wat er speelt in de leefwereld van hun kind(eren), of zelf niet eens naar leven, maar hun kinderen wél voorschrijven en controleren: dan leer je ze die eigen verantwoordelijkheid niet en ook niet te luisteren naar hun eigen innerlijk en zélfbeheersing en eigen doorzettingsvermogen enz om te weten wat ze willen, hun grenzen te leren (ver)kennen en voor op te komen ook nog.
Heel veel mensen groeien op met "erbij willen horen" en dat het belangrijk is wat anderen van ze vinden, dat anderen uitmaken wat normaal/ de norm is, en het vergelijken met anderen (ahv met name je schoolprestaties en hooguit een sport als je daarin uitblinkt). Andere vermogens, gevoelens en behoeften zijn daar inferieur aan en zo is het ook met behoefte aan lust en liefde, relaties met vrienden/familie/sociaal leven, vermaak, alleen kunnen zijn en jezelf vermaken/ verdiepen: de boodschap is oa dat vanalles wat het leven aantrekkelijk maakt, genieten, plezier en voldoening kan geven ondergeschikt hoort te zijn aan (verstandelijk) presteren, om "iemand" te zijn in wat (de maatschappij?) positief waardeert.
Allemaal op het gebied van eigenwaarde en dan nog gemeten met en vergeleken met anderen (zelfbeeld is oa hoe je jezelf ziet tov buitenwereld en hoe de buitenwereld tegen je aan kijkt).
En daartegenover een tegenovergestelde beweging: volgen wat je hart je ingeeft, authentiek en uniek zijn, je eigen passies en talenten kennen en benutten/uiten/ontwikkelen, doen wat je "leuk" vindt en goed in bent, zin in hebt, zodat je niet levenslang leeft om te werken, maar werkt om te kunnen leven en met veel plezier en drive dan liever, dan "uitzitten en aftellen tot aan je pensioen".
Enerzijds groeien we meer en meer op om vanaf het begin klaargestoomd te worden om je (economische) bijdratge te leveren (werknemer of ondernemer te zijn: betaald werken en belasting betalen, je eigen broek ophouden is prioriteit in maatschappelijke waardering, status en de rest (incl liefde en geluk, zorgzaamheid en goed voor jezelf en anderen zorgen) is ondergeschikt.
Economisch bijdragen , presteren én consumeren als belangrijkste doel van het bestaan?!
Het is niet raar dat psyche en lijf protesteren of tegenstrijdige belangen en boodschappen krijgen, niet weten wat "waar" is, verstand-gevoel-behoeften-instincten met elkaar in strijd raken, beinvloedbaar zijn door zoveel verwachtingen, overtuigingen en info van buitenaf die (onder tijdsdruk ook nog) het zwijgen oplegt aan wat je zelf voelt en vindt van eea en je je maar laat leiden door "wat iedereen doet" en "anderen zullen het wel weten".
Andere generaties wisten niet beter dan gehoorzamen aan hogerhand: je vader, de kerkelijke en wereldlijke leiders, je wist wat er verwacht werd en werd niet geacht daar zelf een mening, kritiek of commentaar over te hebben of kwam niet in je op, zoals tegenwoordig in sommige culturen en landen nog steeds zo is.
Dan bepaalt/bepaalde "God's wil", toeval, het lot, pech en geluk hebben en andere mensen dan jijzelf wat het "goede" was en wat jouw rol was of kon worden, incl leefregels waar je je aan te houden had (gedrag), met duideiljke ge- en verboden.
En soms zware consequenties (straffen, uitsluiting uit de gemeenschap of erger).
Als dat wegvalt, en je dat allemaal zelf mag en zelfs moét bepalen en beslissen, kan dat "keuzestress" opleveren, omdat je ook nog eens de consequenties op je bord krijgt (immers eigen keuze is eigen "schuld" als je fouten/verkeerde keuzes maakt).
Met de komst van zoveel opties en mogelijkheden is het niet alleen mogelijk geworden om "helemaal jezelf te kunnen zijn", en je aan te sluiten bij leefwijzen, mensen en overtuigingen die bij jóu passen, maar ook om je eigen grenzen en beperkingen te kennen en te bewaken, én het vermogen hebben/ontwikkelen om "Nee!" te zeggen tegen wat je niet wilt of wel wilt (en tijdelijk als "goed" voelt) maar niet goed/ongezond voor je is (of op de lange duur niet).
En het vermogen om om te gaan met frustratie, teleurstelling en tegenslag als je wel weet wat je wilt , je daarvoor inzet en dat niet "krijgt" of "lukt"?
Wie bereid je voor op dat soort capaciteiten, op empathie, op morele kwesties, goed voor jezelf zorgen in niet-economisch opzicht, maar in liefde en lust, fysieke gezondheid en plezier in je lijfelijke vermogens, gezonde in- en ontspanning, inzicht in en onderscheid tussen eigen automatische en bewuste mechanismen, gevoelens/behoeften, zelfsturing en be/overheersing van verstand boven alles, gezonde verwerkingsmethodes, overlevingsstrategieen (vechten, vluchten, bevriezen bij dreiging en gevaar, al zijn die gevaren andere dan fysieke), het verwerken van alle info die het "zekere" bestaan in gevaar brengen of dreigen te brengen (terrorisme, klimaatveranderingen, rampen, economische crisissen, ziekte, werkloosheid, lege pensioenpotten als je straks zelf oud en/of afhankelijk bent, een onbetrouwbare, veranderlijke overheid/wereld, verdwijnen van vangnetten/"zekerheden"?)
Wie leert in de jeugd vooral meegaand te zijn (ouders, school) en wordt later geacht bij tegenslag of om te krijgen/bereiken wat je wilt een "vechtersmentaliteit" te hebben, zomaar uit jezelf, als dat afgeleerd of iig niet gestimuleerd is?
Met de eigen verantwoordelijkheid is niet alleen toeval, pech en geluk in de ban gedaan (wel/geen werk, relatie, kinderen, verantwoorde leefwijzen, positieve instelling enz is immers maakbaar en een keuze, en anders wel een keuze om daar professionele hulp bij te nemen), waar je je vroeger (of in bepaalde culturen en religies elders ter wereld) geen andere keuze had dan je erbij neer te leggen, dus te accepteren, aanvaarden.
Terwijl die individuele "macht" en eigen verantwoordelijkheid over eigen leven behoorlijk overschat wordt zijn er evenzovele factoren waar je géén invloed op hebt, een radertje in het geheel wat buiten je om lijkt te gaan, politieke, economische en wereldontwikkelingen, milieu, voedselindustrie, een heel nieuwe virtuele wereld zelfs, ook al je daar niet aktief of bewust aan mee doet maak je deel uit van een groter geheel, terwijl je niet bij machte voelt/bent om daar iets aan te veranderen.
Dingen zijn alleen maar ooit veranderd door saamhorigheid, door massale "volgers" van nieuwe overtuigingen te vergaren en te verenigen, met (eerst) alle risico's en tegenstand van dien, denk maar aan afschaffen van slavernij, opstanden tegen regimes, vervolgen van "ketters" en andersdenkenden, nieuwe wetenschappelijke ontdekkingen (dat de aarde rond is ipv plat, bacterien en moleculen bestaan ook al konden ze die niet zien), allerlei religieuze afwijkende stromingen, emancipatie en mensenrechten, andersgeaarden enz.
De meeste mensen worden eeuwenlang voornamelijk opgevoed om meegaand te zijn in hoe het hoort (afhankelijk van tijd en plaats veranderlijk), en misschien ook een oerbehoefte aan "erbij horen" geeft meer kans op overleving en "zekerheid" & veiligheid" en daarvan afwijken geeft "afwijzing en zelfs buitensluiting", maar in deze individualistische tijd word je geacht zelf te bepalen tot welke groep je wil behoren, wat aansluit bij eigen levensvisies, behoeften enz want alles is vind- en verkrijgbaar voor het "ik" en saamhorigheid is danig afgenomen met dat "ieder voor zich".
Wat eraan mist is het "wij-gevoel": samen sterk, saamhorigheid, die oa ontstaat bij een gemeenschappelijk belang of vijand (wij tegen zij), en meer kans heeft op succes/invloed (samen sterk staan) als je verenigd bent. Dat geldt zeker voor alles wat "afwijkt" van de massa en meerderheid, van wat "normaal" is (de normaalwaarde en norm van de maatschappij waar je deel van uitmaakt).
Tegelijkertijd moet je jezelf meer dan ooit bewijzen om op te moeten vallen in die massa (duizenden met dezelfde opleiding, soorgelijke capaciteiten en gelijkaardige (werk/levens)ervaring, bereidheid, tijd en moeite), zowel voor wat je wilt bereiken in werk als in andere behoeften, wensen, dromen en verlangens, relaties enz.
Dan komt het aan op juist wél afwijken, zij het in positieve zin eruit springen, in in jezelf geloven, in zelfvertrouwen en zelfverzekerdheid, "eigen"wijsheid, uiterlijke en innerlijke eigenschappen + passie, levenslust en optimisme, en tegelijkertijd je authentieke zelf zijn én diegene die (precies) beantwoordt aan wat er verwacht wordt aan de andere kant aan hoe ze dat/diegene in gedachten hebben.
Hoe tegenstrijdig is dat: enerzijds aanpassen en anderzijds "jezelf zijn"?
Vroeger hadden ze vaak die keuze niet: je deed gewoon je werk en dat hoefde niet speciaal leuk, uitdagend en vol passie te zijn, je hart erin kon leggen, of alsmaar nieuwe uitdagingen te bieden om boeiend te blijven: hoeveel mensen hadden hun loopbaan niet hun hele werkende leven bij 1 en hetzelfde bedrijf met +/- dezelfde werkzaamheden en was dat "goed genoeg": een van de rollen die je bekleedde om te kunnen leven?
En eenzelfde druk op persoonlijke ontwikkeling, jezelf alsmaar uitdagen tot meer en beter, en zo ook je relatie: moet alsmaar "spannend" blijven, vernieuwend en verfrissend (en anders "next"? want blokkeer je je eigen of andermans kansen op ontdekking en ontwikkeling als je "uitgeleerd" of uitgekeken raakt op elkaar?).
Behoefte aan saamhorigheid en "zekerheid" lijkt groter dan ooit, en tegelijkertijd afweziger dan ooit.
Zekerheid zorgt voor veiligheid en comfortzone, maar tegelijkertijd tot een zekere "stilstand" (tevredenheid) en wens om het zo te (be)houden, of zelfs angst voor verlies daarvan, voor verandering of minstens weinig behoefte aan.
Terwijl "zekerheid" en veiligheid tegelijkertijd een veilige basis vormen óm te kunnen verkennen, óm risico's te durven nemen als je weet dat je daarop kunt terugvallen.
En ik denk dat veel mensen die veilige basis missen, bij een veranderlijke overheid, afnemende sociale vangnetten, afnemende bereidheid van gemeenschappen (en afwezigheid van religieuze houvast en zorgzaamheid/ steun daarvan) om elkaar op te vangen en voor te zorgen, en zelfs op familie en gezinsniveau (partners op elkaar, ouder-kind, kind-ouder en broers/zussen) die banden onvoldoende "zekerheid" geven om op te kunnen rekenen in nood.
Liefde is dus ook geen betrouwbaar middel meer voor die bereidheid, waar je op kan en mag rekenen, zelfs "naief" in deze tijd waarin het je ook in dat opzicht moet voorbereid zijn op "ieder voor zich", en zo ongeveer onder alle omstandigheden en situaties in je leven je op jezelf bent aangewezen als het erop aan komt.
Toch snákken veel mensen naar die zorgzaamheid en saamhorigheid, te kunnen delen van wel en wee, van zorgen en plezier, naar warme affectie, lichamelijke en mentale verbondenheid, contact, nabijheid, delen van dagelijkse gebeurtenissen, zich kunnen uiten, gehoord en gezien worden, want dat alles maakt dat je je"speciaal", bijzonder, belangrijk, onmisbaar of onvervangbaar van meer betekenis voelt dan een (vervangbaar?) nummer zoveel, liefst ook begeerd en geliefd voelt en zelf een bijzonder iemand liefhebben en begeren.
Zie eerder: dat laat zich niet vertalen in succes of "lukken"/mislukken.
Een geslaagde "match" en zelfs geslaagde relatie garandeert nog geen geluk, liefde, lust en passie voelen (laat staan blijvend!).
Mensen kunnen op eoa manier niet accepteren dat dat iets bijzonders is en ze daar niet zelf alle invloed of controle over hebben, dat het lot meedoet in wat je "toevalt" (toeval), dat dat deels buiten je (bewuste) zelf om gaat en niét voor het (uit)kiezen hebt, in wie of wat op je pad komt, hooguit een handje kunt helpen (maar wie weet was diegene nou net waar jij niet voor koos om te "zoeken"?).
Het moét ergens aan liggen?
Misschien aan dingen waar je jezelf niet van bewust bent, aan gaat twijfelen, terwijl je misschien de "juiste genen" met andere zintuigen waarneemt, waardoor met de ene die "chemie" (van verliefde gevoelens/liefde en lust) wel en met anderen niet tot stand komt, terwijl er gewoon niks mis is met jouw/de ander zijn/haar aantrekkelijkheid of leukheidsfactor, en toch niet past of geen vonk overspringt of je voor diegene "eruit springt" tussen duizenden andere "opties" in de massa potentiele kandidaten?
Er is dus zoveel wat je niet in de hand hebt en een van de velen bent, op allerlei gebied "nietig" kunt voelen, onmachtig in bent, verloren en zelfs eenzaam kunt voelen in de massa/ het grotere geheel wat "buitenwereld" is, en toch moet je je daarin staande houden, verantwoord en beslist, stabiel, optimistisch, hoopvol, vol vertrouwen en passie weten wat je wilt, goed in bent, leuk vindt en "je hart in kunt leggen" zodat je je bijzonder en van speciale betekenis voelt?
Het is geen wonder met al die onzekere factoren en bovendien onzekere gebieden in jezelf die je (nog) niet van jezelf kent (of van meegemaakt hebt, zodat je zeker weet dat je dat ook kúnt) om te laveren tussen aanpassen en flexibel zijn waar nodig, en waarin je "authentieke zelf", want dat blijkt in de praktijk juist pas bij wat je meemaakt en tegenkomt aan positieve en negatieve ervaringen, situaties, pieken en dalen, waardoor je jezelf onder allerlei omstandigheden (en bij elkaar opgetelde ervaringen, je eigen reacties, initiatieven enz) leert kennen.
Het is aanmatigend en totaal irreeel om te denken dat je alles zelf(zeker) moet kennen, weten, of minstens leren, en kunnen, (laat staan hadden kunnen weten), terwijl dat wel van je verwacht wordt, of jij van jezelf verwacht.
En je hebt nog andere hersengebieden en lijfelijke mechanismen buiten je eigen verstand om, waar je geeneens weet van hebt, die je onbewust beinvloeden en kunnen beperken, en ook niet zomaar bewust te veranderen/beinvloeden zijn ook al zou je ze weten van jezelf.
Het is zinloos om jezelf vanalles aan te rekenen als het gaat om onmacht, of om onvermogens (in aanleg als eigenschap maar weinig van hebt én/of weinig geaktiveerd/aangeleerd of zelfs beschadigd/afgeleerd kan zijn) en zwakkere kanten, ongunstige overlevings- en/of "coping"mechanismen, werkelijke "gebreken" en tekortkomingen.
Sommige zijn alsnog af- of aan te leren, te ontwikkelen door afkijken bij anderen (inspiratie, voorbeeld) die daar juist sterk in zijn en (be)oefening "eigenmaken", ook al voelt dat in het begin niet "vertrouwd" en niet "eigen'/bij jou passend (maar later steeds normaler).
Voor sommigen is overal "ja" tegen zeggen moeilijker dan overal nee tegen zeggen, voor anderen weer juist andersom.
Hoe ruimdenkender hoe meer kans op het zien én dus benutten van mogelijkheden?
Of misschien wel hoe meer genoegen je neemt met waar je "tevreden" mee bent, hoe makkelijker het leven wordt, want ruimer aanbod dan als je veeleisend (en selectief of juist heel behoeftig) bent in bepaalde opzichten (werk, wonen, leefwijzen, relaties, smaak en voorkeuren, reizen, in wat je leuk vindt, van het kleine kunt genieten en ontspannen of dat daar heel wat voor nodig is, en ook van seks zonder toeters en bellen, liefde zonder allerlei (bijkomende) verwachtingen en vastigheden/zekerheden.
Je kunt op allerlei gebieden (en tegelijkertijd ook nog) tekortkomingen hebben (of denken te hebben, of te voelen) en grotere/wanhopige behoeftigheid zorgt voor een grotere druk (dan misschien gerechtvaardigd of reeel is?) en focus (op wat je mist?) op wat je (nog) niét hebt/kunt zelfs als andere dingen wél "lukken" of goed gaan in je leven. Zeker als je perfectionistisch ingesteld bent kan dat juist onderuit halen, want er is altijd wel iéts (beters) te bedenken wat je nog niet kent, kunt of "lukt", zodat je nooit tevreden zult zijn met jezelf of je leven (of anderen in je leven).
Hoge bomen vangen veel wind, daar is niet iedereen even goed bestand tegen, dus misschien wíl niet iedereen opvallen (of op moeten vallen) en ergens boven of onder het gemiddelde "uitsteken" als het om prestaties en ambities gaat, en eea zelf "goed" (genoeg) vindt.
In relaties wil iedereen "speciaal" zijn voor de ander of zoekt een speciale ander, iemand die opvalt en bovenuit steekt, ook als ze zichzelf niks bijzonders vinden?
Misschien een "betere" versie of andere helft van jezelf?
Sommigen misschien juist iemand die hun eigen "betere versie" oproept, en zich aan hun kunnen optrekken, omdat dat een beroep doet op hun eigen kracht kunnen tonen/inzetten?
En anderzijds "ik ben meer waard en neem geen genoegen met "minder" dan wat ik "verdien": ik verdien het beste van het beste, perfectie, ideale relatie/werk/partner, terwijl je zelf ook niet perfect bent en misschien niet beantwoordt aan het ideale? En weet je zelf precies wat "goed" en "gezond" is, bij je past en andersom, val je op iemand om iets te leren van elkaar, (in voortplanting zijn de genen die de meeste kans op gezond, sterk nageslacht geven juist die het verst van je eigen genen af liggen), om andere eigenschappen te aktiveren en te oefenen/ontwikkelen om te kunnen groeien, om je grenzen te leren kennen of te overstijgen wellicht?
Een mooie gedachte vind ik altijd: "als je altijd blijft doen wat je al deed, zul je altijd krijgen wat je al kreeg". En ook: "geef je kracht/aandacht/tijd aan waar je zelf invloed op hebt, of deels, en niet waar je geen invloed op hebt, en heb de wijsheid om het onderscheid te kunnen maken".
Waarom veel tijd besteden aan actualiteiten in de wereldproblematiek als je daar vervolgens niks mee doet (niet voor inzet op eoa manier of goed doel wat daar verandering in beoogt te brengen, dus onmachtig in voelt want geen invloed op hebt, ver van je bed is), dat vergroot je gevoel van onmacht en tekortschieten alleen maar, terwijl je toekijker bent en geen deelgenoot (behalve deel van de aardbol en mensheid en in eigen bescheiden omgeving misschien verschil(letje) kan maken).
Het gekke is namelijk dat als je focust op wat ontbreekt aan jezelf of je leven dat eigenlijk juist in stand houdt: juist dát is verspilde tijd/energie.
Als je bepaald werk voor ogen hebt dat buiten je bereik ligt, kun je blijven solliciteren tot je een ons weegt, maar ook zou je je (kunnen) voorbereiden op wat dat werk vergt en vereist, en dat (alvast/alsnog) leren als dat de reden ook is en als dat mogelijk is, of iets anders wat in de buurt komt daarvan (om ervaring op te doen en je capaciteiten/zelfvertrouwen te vergroten).
In de liefde is de enige "maakbaarheid" je eigen vermogen te vergroten van jouw eigen kant, die je zelf in een partner hoopt/verwacht te vinden of belangrijke "vereisten/voorwaarden" vindt aan gedrag en eigenschappen in een gezonde, liefdevolle of jouw "ideale" relatie en partner.
Of kunt bedenken wat een potentiele geliefde reeel belangrijk kan vinden (en dan niet in de zin van werk en hobby's) als het gaat om liefde en lust, aantrekkelijkheid in verzorging, in je vel zitten emotionele stabiliteit, energie, zorgzaamheid, commitment, wel/niet monogaam en exclusief, verwacht aan aandacht, aan lichamelijkheid, een "gezond libido", aan levenslust, humor en plezier, saamhorigheid en vertrouwen, vermaak, diepgang, communicatie enz).
Want dat alles bepaalt oa je algemene aantrekkingskracht (en ook op degene die je wíl aantrekken?) en kun je"zwakke plekken" alvast vooraf voorbereiden/ oefenen/ versterken ipv wachten tot je diegene tegenkomt en dan maar zien (met wat je nu van jezelf weet en kent) of die "liefdescapaciteiten" voldoende zijn om een sterke basis/verbinding te leggen én te behouden (want dát is wat een relatie gezond en sterk en aantrekkelijk maakt om aan te committen, niet allerlei beloftes en afspraken voor de toekomst!).
Net als een baan, nieuwe sport, auto leren rijden of wat dan ook dat je eigen wil maken wil je dat, wat gevergd wordt, min of meer "beheersen" en (door kennis en oefening) zelfvertrouwen in opdoen, alvorens een marathon te lopen of zelfstandig de weg op te gaan? Het zou idioot zijn om van jezelf te verwachten dat je dat gewoon maar moet kunnen en wel ziet waar je door de mand valt?!
En net zo raar om -als je dat nooit gedaan hebt- te denken dat je dat dús niet kan, als je dat alleen maar nooit geleerd hebt, en ook niet kan/hoeft te leren, maar in moet berusten dan? Of altijd onzeker over blijven en maar liever niet aan begint, want stel dat je dat idd nooit onder de knie zult krijgen, terwijl je dat wél geprobeerd en geoefend hebt, het risico dus op alsnog "falen", en dat risico loopt je niet als je dat bij voorbaat al niet probeert of niet van jezelf verwacht.
Sommigen zijn juist gevoeliger voor wat anderen vinden/verwachten en dus wat een partner verwacht, en wordt dat pas geaktiveerd als je die partner ook hébt en je dus door diens ogen naar jezelf als geliefde kijkt.
Dat kan je flink onzeker maken als je daar niet op voorbereid bent en je niet gelooft of weet of je daar wel aan kunt "voldoen" of beantwoorden. En zeker niet als diegene daar juist goed in is, je van zou kunnen leren/afkijken en inspireren (aan kunt optrekken) maar tegelijkertijd "minderwaardig" aan voelt in diezelfde opzichten, die jij bewondert en op valt (en vaak andersom).
Of het nou om werk, sport, betrokkenheid en invloed op het wereldgebeuren gaat, je eigen woning, sociale leven, vaardigheden en capaciteiten in liefde en relatie(s) of wat dan ook gaat is het goed om te onderscheiden waar je wel en niet zelf invloed op hebt en dat te (mogen) leren en eigenmaken, fouten in maken zelfs (want daar leer je ongelooflijk veel van!) en dus waar je je tijd/aandacht in "investeert", waar je prioriteiten liggen, en soms kunt voorzien en op kunt inspelen ("oefenen").
In liefde en lust duikt er een "probleempje" op als het om bijv seksuele, intieme, fysieke ervaring gaat, want je oefent doorgaans niet naar hartelust met iedereen die maar wil of beschikbaar is, zelfs met je beste vrienden niet.
En met name vrouwen zelfs niet zonder "verliefde gevoelens" of vaste relatie in het vooruitzicht, en met "seks om de seks" geen genoegen nemen, louter lust minderwaardig vinden, of gewoon niemand die ze kennen seksuele geilheid interesse en die behoefte wekt om mee te willen "oefenen".
En als ze dat al vinden en "alleen om de seks draait" kunnen ze daar vaak niet mee omgaan, lopen verwachtingen of "gevoelens" toch op, of is het te kortstondig om van ontwikkeling (experimenteren, ontdekken, verdieping) te kunnen spreken, en/of onwenselijk om "relatie-skills" van te leren/"oefenen" zonder dat daar de beladenheid van een grote Liefde op rust.
Onzekerheid in wat je "waard bent" in liefde en lust door gebrek aan ervaring of doordat de vorige ervaringen negatief waren (of eindigden) blijft daarom langer "hangen" dan andere onzekerheden en teleurstellingen, die je kunt "weerspreken" door opnieuw en hoe vaak je maar wil nieuwe positieve ervaringen op te doen.
En zo kan je (gaan) twijfelen aan je vermogen om de "juiste" partner te kiezen of aan je eigen aantrekkelijkheid als potentiele partners jou niet kiezen.
Dat kan een heel eigen leven gaan leiden en tot sterke overtuigingen over jezelf leiden, of hoe potentiele geliefden jou zien, die helemaal niet kloppen of de oorzaak helemaal niet zijn/waren, maar die ook niet weersproken worden dus door daar tegengestelde goede ervaringen ertegenover te zetten, als je geen kans ziet/pakt om
dat zelf te beinvloeden (door te proberen).
Het is interessant om jezelf de volgende vragen te stellen (misschien komen daar patronen uit die op meerdere levensgebieden opduiken, waaruit je een rode draad kunt destilleren):
-wat vind ik zwakke plekken van mezelf, waar ik minder goed in ben, liever vermijd, onzeker in of zelfs bang voor ben?
-wat bewonder ik in anderen, neem ik een voorbeeld aan, inspireert me en vind ik krachtig, goede eigenschappen die ik ook zou willen hebben?
-wat zoek ik vooral ván/in anderen of van/in een partner (je kunt denken aan aandacht, emotionele steun, zorgzaamheid, opwinding en levendigheid, initiatief, waardering, bevestiging, herkenning, affectie, medestander (omdat bijv samen iets doen motiveert om te sporten of een andere bezigheid leuker te maken), fysieke kracht en conditie, gezondheid, geruststelling, zekerheid enz enz)?
-Welke daarvan wijs ik voor mezelf af, past niet bij mij (maar wel bij anderen of vind ik positief in een partner maar niet bij mezelf of typisch mannelijk maar niet vrouwelijk oid), zijn achtergebleven of onderontwikkeld/ ondervertegenwoordigd in eigen persoonlijkheid/lijf of bepaalde gebieden in mijn leven, besteed ik geen/te weinig aandacht/moeite aan of zou tijdverspilling zijn?
-Wat stel ik uit of schuif ik voor me uit, welke confrontatie ga ik daardoor niet aan met mezelf?
-wat dringt zich op aan gedachten en gevoelens of behoeften als ik alleen ben met mezelf zonder afleidingen als tv, radio, lezen, mobieltje enz?
-Wat kan een partner compenseren wat ik mezelf niet geef of kan geven, waar ik mezelf niet in voorzie (of jezelf/niemand puur zichzelf in kan voorzien)? (kan vanalles zijn he, van humor of zorgeloosheid, luchtigheid, "genieten van het leven", tot aan ambitie, betrokkenheid en voor je gezorgd worden,seks(ualiteit)/ knuffelen en lichaamscontact/massages samen delen, een geruststellende liefdevolle geduldige milde blik op je zwakke plekken waar je jezelf streng(er) be- of veroordeelt, enz)?
-wat geloof je dat er niks van terecht zou komen als je het aan jezelf zou overlaten?
-waar loop je vaker tegenaan of heb je moeite mee en zou je graag willen veranderen aan jezelf of je leven, of heb je last van bij anderen en zou je dat aan hun willen veranderen?
-waarin vertrouw ik niet op mezelf, heb ik niet onder controle, geloof ik niet dat ik dat in me heb, zelf kan of me juist in kan "verliezen" als ik dat niet zelf in de hand houd?
-wat zou ik graag willen (doen/zijn/leren/ aanpakken) maar durf ik niet, of begin ik wel aan en maak ik niet af/ zet ik niet door, beklijft niet?
-waar ben ik tegendraads in, zet ik me tegen af, verzet ik me tegen en heb ik alleen mezelf mee?
-waar voel ik me volkomen vrij in, heb ik me van bevrijd, overwonnen waardoor ik mijn volle kracht besefte/voelde?
-wat vind ik eng of ben ik bang voor als ik juist zou slágen in een bepaald doel waar ik naar streef? Wat zou dat me (als voor- en nadelen) opleveren, naast/door dat succes(je) te boeken?
-waar ga ik van stralen, wat geeft mij pretlichtjes in mijn ogen, voel ik echte vreugde, lol of een ondeugende blik, wekt een blij soort opwindend gevoel, "leuk-spannend", uitdagend, plagend, speelse levendigheid, word je creatief/adrem van of een merkwaardig heldere alertheid/ intuitie, drive, moedig en energiekick?
Je pb is idd niet aangekomen, gek genoeg een oude van Daisy inmiddels wel.
Het werkt nog steeds niet naar behoren dit forum
Dit onderwerp "keuzestress" heeft me geinspireerd tot een idioot boekwerk aan tekst hieronder, ik leer het soms maar niet af, soms sla ik het gewoon maar op eigen computer op omdat ik dat niemand wil aandoen en iig voor mezelf op een rijtje heb hoe ik ergens over denk en bij me oproept, pfffff!
Sla gerust over (want zo belangrijk is mijn gefilosofeer niet, het is een drang in mijzelf -en wat zegt dat over mij?- of iets wat ik kwijt wil, waar ik tegenwoordig wel minder (vaak) aan toegeef..
of scroll direct door naar de vragen onderaan, als je jezelf onder de loep wilt leggen.
We hebben nog nooit in de geschiedenis zo'n overmaat aan keuzes gehad, zelfs dagelijkse.
Op allerlei gebied is er nog nooit zoveel mogelijk geweest en ook aan ongezonde opties is vanalles voorhanden, wat er vroeger niet was.
Denk maar aan overvolle supermarkten vol bewerkt voedsel met allerlei toevoegingen, snelle kant en klaar-maaltijden, snoep, chips, frisdrank, alcohol, sigaretten enz, en dat ook nog meerdere soorten, merken en smaken, tijdschriften en zgn koopjes. Geldt ook voor kleding, schoenen, meubels en andere hebbedingen.
Tot op zekere hoogte kun je zelfs dingen aan je uiterlijk veranderen (waar je vroeger maar mee moest zien te leven) als je er maar voor betaalt. Kunstgrepen om zwanger te raken als dat niet lukt, of ongewenste af te breken, daarnaast dus idd beroepskeuze, (deels keuze in) waar te wonen en werken, te forenzen, fietsen, scooters en auto's in alle soorten, merken en prijsklassen, enz enz.
Denk aan alle opties die vroeger niet eens bestónden, zoals alle nieuwe (party)drugs, sites en apps om een partner te "kiezen" uit duizenden "opties", muziek, social media, allerlei vermaak zoals tv/netflix/pc, gigadansfeesten, maar ook allerlei producten die niet van eigen bodem zijn, of de info die nu via nieuws en actualiteiten wereldwijd verspreid wordt..en de mensen vroeger wérden niet blootgesteld aan al die dingen, hoéfden daar ook niet in te kiezen.
Nog nooit is er zo'n groot aantal opties én ook verlokkiingen en verleidingen geweest die een (dagelijks) beroep doen op eigen verstand, zelfbeheersing en zelfsturing. Op allerlei gebied moet je dagelijks bewust of onbewust veel meer kiezen en dus ook veel meer nee tegen zeggen/ weerstaan: je kunt je tijd en geld maar 1 keer uitgeven.
En dan moet je ook nog gezonde en verantwoorde keuzes maken, terwijl dat niet altijd even duidelijk is, veranderlijk zelfs (nieuwe onderzoeken en wetenschappelijke inzichten die elkaar ook nog tegenspreken), je kúnt onmogelijk overal verstand van hebben of de enorme hoeveelheid info die tegenwoordig in een tel beschikbaar is napluizen en van vanalles op de hoogte zijn.
We weten als het ware meer van wat er in verweggistan gebeurt dan hoe wij zelf mentaal en fysiek functioneren: op de hoogte zijn van "algemene ontwikkelings"kennis/feitjes wordt belangrijker geacht dan kennis over het menselijk brein en lijf en mechanismen, enz.
En dan hebben we het nog niet over waarin je gelooft, niet alleen wel/niet een God of groter geheel, maar ook in leefwijzen, waar vroeger heldere leefregels waren en waar en als wie je geboren werd oa je opties bepaalden wie je kon worden, hoe je je diende te gedragen, hoeveel macht je had of volgzaam gehoorzaamde aan wat van hogerhand werd opgelegd. Verandering van kennis en opvattingen gebeurde maar heel langzaam, iedereen zat in vaste hokjes, religies en heersers van die tijd en dat moment/plaats/cultuur.
Als je geen keuze hebt, kun je daar ook niet verantwoordelijk voor gesteld worden, ook niet door jezelf, dus niet schuldig over te voelen of voor te schamen.
Tegenwoordig wordt zoveel (meer) dus geacht "eigen verantwoordelijkheid" te zijn en volwassenheid betekent dat je geacht wordt zélf tegen vanalles bestand te zijn en de (voor jou) ook zelf de "juiste" gezonde en verantwoorde keuzes te maken. En de evt consequenties ook te dragen, immers eigen keuze en "eigen schuld", maar ook blijft altijd de andere mogelijkheid/optie open: wat als je die gekozen had, stel dat die beter was geweest of meer had opgeleverd?
Alles lijkt dus "maakbaar", tot aan het "vinden" van een levenspartner aan toe.
Waar je in gelooft wordt niet alleen door je opvoeding bepaald, maar oa bewust of onbewust beinvloed door het nieuws, actualiteiten, praatshows, reclames, media en social media, politiek, boeken en tijdschriften), internet waar je niet alleen óveral ook nog eens duizenden onderzoeken en gekleurde meningen tegenkomt, die niet hoeven te kloppen, maar wel "binnenkomen": het is maar wat je zoekt en van moet aannemen, de maatschappij is zoveel ingewikkelder geworden!
Daarnaast, hoe tegenstrijdig ook, zijn de basisbehoeften en verplichtingen ook toegenomen: de overheid, banken, instanties en bedrijven dwingen je tot een internetverbinding, een pc, printer en mobiele bereikbaarheid. Je moet toenemend eigen afschriften, info van overheid, rekeningen enz zelf uitprinten of ergens op je pc/ in de cloud bewaren, en je kunt niet meer kiezen van niet. Zo ook pinpas, pinnen, OV-kaart (nu nog anoniem mogelijk, straks niet meer), evt creditcard als je een vlucht of huurauto wil boeken, een adres en identiteitskaart hebben, tig pincodes en wachtwoorden, die pc en mobieltjes aanschaffen, om de zoveel tijd updaten of vervangen, anders werkt het niet meer.
Daar heb je geen keuze in, maar word je wel verantwoordelijk voor gemaakt, vergt meer inspanning van jou als je dat niet meer via de post krijgt, maar zelf aktief aan moet denken en bijhouden.
Zelfs als je géén nieuwsbrieven of reclames wil op je pc en mobiel moet je daar zelf iets voor doen (bel me niet, of afmelden): dus zelfs als je dingen niet wil moet je toch ongevraagd aktief iets (eraan) doén.
Slachtofferschap/rol is uit de mode: je bent er zelf bij en áls je idd iets "overkomt" heb je nog altijd de keuze hoe je daarmee "dealt"/ omgaat, er iets van maakt of niet, gewoon doorgaat met leven of dat je er iets mee/ aan doet om de situatie of jezelf te veranderen, voortaan te voorkomen, als dat in theorie kán.
Ook je eigen mentale en fysieke gesteldheid is eigen verantwoordelijkheid geworden: je kunt niemand anders en ook je start in het leven niet de "schuld geven": op zekere leeftijd moet je daar zelf aan "werken" als je beschadigingen, negatieve/traumatische ervaringen en slechte voorbeelden hebt opgelopen in je jeugd of daarna.
Het is niet zo gek dat de jongeren (en vlak ouderen niet uit die niét met al die mogelijkheden en keuzes zijn opgegroeid) daar overbelast van raken: ál die verwachtingen, verleidingen, en wie bereidt ze voor op een verantwoord, volwassen leven, om stabiel bestand te zijn tegen al die verleidingen, eigen (of aangeleerde) behoeftes, gevoelens, wensen en verwachtingen/ teleurstellingen?
Terwijl we tegenwoordig zoveel mogelijkheden hebben om "uniek" en "authentiek" te zijn, om eigen geaardheid, smaken en voorkeuren te mógen hebben en te kúnnen zijn wie je wilt zijn, zien veel mensen door de bomen het bos niet en wéten ze niet wat ze willen, zelf leuk vinden of goed in zijn.
"Overdaad schaadt" luidt het gezegde en daar zit wel wat in: het kan verlammend werken, of de neiging om ertegen te vechten, of ervan te vluchten.
Wie bereidt je daarop voor, als ontwikkelingen zo snel gaan en veranderen, ouders dat zelf niet kennen, op scholen diploma in kennis/leerstof reproduceren en prestaties op intelligentieniveau belangrijker zijn (bizar dat je ingewikkelde wiskundige berekeningen kunt maken en de krant lezen in een andere taal, meer weet van de aardlagen en geschiedenisfeitjes dan van de menselijke psyche, functioneren van eigen lijf, omgaan met elkaar, communiceren in die talen, empathie en begrip voor de verschillen in opvattingen bijbrengen) dan welke capaciteiten je nog meer hebt, misschien zelfs sluimerende talenten op andere vlakken, zoals sportieve, creatieve of muzikale.
Welke ouders leren je dat, geven zelf "het goede voorbeeld" mee, als in die cruciale periode in je leven waarin je leervermogens zo aktief zijn, de nadruk ligt op verstandelijke prestaties en al het andere je maar in vrije tijd moet doen, ontdekken, leren? Niet alleen hoe je mentaal en fysiek goed voor jezelf zorgt, beweegt, eet, met geld omgaat, hoe je seksueel in elkaar zit en mee omgaat, liefde, vriendschappen sluiten, ontspanning enz bijzaak lijkt, maar "vanzelf" moet leren, vaak ondánks goed of slecht voorbeeld thuis.
Als je leert te gehoorzamen aan regels die de ouders maken en te beantwoorden aan wat anderen verwachten iha (maatschappij, school, opvoeding, omgeving) ben je ook gevoelig voor de druk van buitenaf, dus ook van je "speargroup", van wat nu in de mode is (niet alleen qua spullen, maar ook aan leefwijzen, pilletjes bij het uitgaan en andere dingen die "iedereen doet".
Ik geloof niet in ge- en verbieden of bestraffen als opvoedmethode, als er maar weinig inspraak is, ouders zelf geen idee hebben wat er speelt in de leefwereld van hun kind(eren), of zelf niet eens naar leven, maar hun kinderen wél voorschrijven en controleren: dan leer je ze die eigen verantwoordelijkheid niet en ook niet te luisteren naar hun eigen innerlijk en zélfbeheersing en eigen doorzettingsvermogen enz om te weten wat ze willen, hun grenzen te leren (ver)kennen en voor op te komen ook nog.
Heel veel mensen groeien op met "erbij willen horen" en dat het belangrijk is wat anderen van ze vinden, dat anderen uitmaken wat normaal/ de norm is, en het vergelijken met anderen (ahv met name je schoolprestaties en hooguit een sport als je daarin uitblinkt). Andere vermogens, gevoelens en behoeften zijn daar inferieur aan en zo is het ook met behoefte aan lust en liefde, relaties met vrienden/familie/sociaal leven, vermaak, alleen kunnen zijn en jezelf vermaken/ verdiepen: de boodschap is oa dat vanalles wat het leven aantrekkelijk maakt, genieten, plezier en voldoening kan geven ondergeschikt hoort te zijn aan (verstandelijk) presteren, om "iemand" te zijn in wat (de maatschappij?) positief waardeert.
Allemaal op het gebied van eigenwaarde en dan nog gemeten met en vergeleken met anderen (zelfbeeld is oa hoe je jezelf ziet tov buitenwereld en hoe de buitenwereld tegen je aan kijkt).
En daartegenover een tegenovergestelde beweging: volgen wat je hart je ingeeft, authentiek en uniek zijn, je eigen passies en talenten kennen en benutten/uiten/ontwikkelen, doen wat je "leuk" vindt en goed in bent, zin in hebt, zodat je niet levenslang leeft om te werken, maar werkt om te kunnen leven en met veel plezier en drive dan liever, dan "uitzitten en aftellen tot aan je pensioen".
Enerzijds groeien we meer en meer op om vanaf het begin klaargestoomd te worden om je (economische) bijdratge te leveren (werknemer of ondernemer te zijn: betaald werken en belasting betalen, je eigen broek ophouden is prioriteit in maatschappelijke waardering, status en de rest (incl liefde en geluk, zorgzaamheid en goed voor jezelf en anderen zorgen) is ondergeschikt.
Economisch bijdragen , presteren én consumeren als belangrijkste doel van het bestaan?!
Het is niet raar dat psyche en lijf protesteren of tegenstrijdige belangen en boodschappen krijgen, niet weten wat "waar" is, verstand-gevoel-behoeften-instincten met elkaar in strijd raken, beinvloedbaar zijn door zoveel verwachtingen, overtuigingen en info van buitenaf die (onder tijdsdruk ook nog) het zwijgen oplegt aan wat je zelf voelt en vindt van eea en je je maar laat leiden door "wat iedereen doet" en "anderen zullen het wel weten".
Andere generaties wisten niet beter dan gehoorzamen aan hogerhand: je vader, de kerkelijke en wereldlijke leiders, je wist wat er verwacht werd en werd niet geacht daar zelf een mening, kritiek of commentaar over te hebben of kwam niet in je op, zoals tegenwoordig in sommige culturen en landen nog steeds zo is.
Dan bepaalt/bepaalde "God's wil", toeval, het lot, pech en geluk hebben en andere mensen dan jijzelf wat het "goede" was en wat jouw rol was of kon worden, incl leefregels waar je je aan te houden had (gedrag), met duideiljke ge- en verboden.
En soms zware consequenties (straffen, uitsluiting uit de gemeenschap of erger).
Als dat wegvalt, en je dat allemaal zelf mag en zelfs moét bepalen en beslissen, kan dat "keuzestress" opleveren, omdat je ook nog eens de consequenties op je bord krijgt (immers eigen keuze is eigen "schuld" als je fouten/verkeerde keuzes maakt).
Met de komst van zoveel opties en mogelijkheden is het niet alleen mogelijk geworden om "helemaal jezelf te kunnen zijn", en je aan te sluiten bij leefwijzen, mensen en overtuigingen die bij jóu passen, maar ook om je eigen grenzen en beperkingen te kennen en te bewaken, én het vermogen hebben/ontwikkelen om "Nee!" te zeggen tegen wat je niet wilt of wel wilt (en tijdelijk als "goed" voelt) maar niet goed/ongezond voor je is (of op de lange duur niet).
En het vermogen om om te gaan met frustratie, teleurstelling en tegenslag als je wel weet wat je wilt , je daarvoor inzet en dat niet "krijgt" of "lukt"?
Wie bereid je voor op dat soort capaciteiten, op empathie, op morele kwesties, goed voor jezelf zorgen in niet-economisch opzicht, maar in liefde en lust, fysieke gezondheid en plezier in je lijfelijke vermogens, gezonde in- en ontspanning, inzicht in en onderscheid tussen eigen automatische en bewuste mechanismen, gevoelens/behoeften, zelfsturing en be/overheersing van verstand boven alles, gezonde verwerkingsmethodes, overlevingsstrategieen (vechten, vluchten, bevriezen bij dreiging en gevaar, al zijn die gevaren andere dan fysieke), het verwerken van alle info die het "zekere" bestaan in gevaar brengen of dreigen te brengen (terrorisme, klimaatveranderingen, rampen, economische crisissen, ziekte, werkloosheid, lege pensioenpotten als je straks zelf oud en/of afhankelijk bent, een onbetrouwbare, veranderlijke overheid/wereld, verdwijnen van vangnetten/"zekerheden"?)
Wie leert in de jeugd vooral meegaand te zijn (ouders, school) en wordt later geacht bij tegenslag of om te krijgen/bereiken wat je wilt een "vechtersmentaliteit" te hebben, zomaar uit jezelf, als dat afgeleerd of iig niet gestimuleerd is?
Met de eigen verantwoordelijkheid is niet alleen toeval, pech en geluk in de ban gedaan (wel/geen werk, relatie, kinderen, verantwoorde leefwijzen, positieve instelling enz is immers maakbaar en een keuze, en anders wel een keuze om daar professionele hulp bij te nemen), waar je je vroeger (of in bepaalde culturen en religies elders ter wereld) geen andere keuze had dan je erbij neer te leggen, dus te accepteren, aanvaarden.
Terwijl die individuele "macht" en eigen verantwoordelijkheid over eigen leven behoorlijk overschat wordt zijn er evenzovele factoren waar je géén invloed op hebt, een radertje in het geheel wat buiten je om lijkt te gaan, politieke, economische en wereldontwikkelingen, milieu, voedselindustrie, een heel nieuwe virtuele wereld zelfs, ook al je daar niet aktief of bewust aan mee doet maak je deel uit van een groter geheel, terwijl je niet bij machte voelt/bent om daar iets aan te veranderen.
Dingen zijn alleen maar ooit veranderd door saamhorigheid, door massale "volgers" van nieuwe overtuigingen te vergaren en te verenigen, met (eerst) alle risico's en tegenstand van dien, denk maar aan afschaffen van slavernij, opstanden tegen regimes, vervolgen van "ketters" en andersdenkenden, nieuwe wetenschappelijke ontdekkingen (dat de aarde rond is ipv plat, bacterien en moleculen bestaan ook al konden ze die niet zien), allerlei religieuze afwijkende stromingen, emancipatie en mensenrechten, andersgeaarden enz.
De meeste mensen worden eeuwenlang voornamelijk opgevoed om meegaand te zijn in hoe het hoort (afhankelijk van tijd en plaats veranderlijk), en misschien ook een oerbehoefte aan "erbij horen" geeft meer kans op overleving en "zekerheid" & veiligheid" en daarvan afwijken geeft "afwijzing en zelfs buitensluiting", maar in deze individualistische tijd word je geacht zelf te bepalen tot welke groep je wil behoren, wat aansluit bij eigen levensvisies, behoeften enz want alles is vind- en verkrijgbaar voor het "ik" en saamhorigheid is danig afgenomen met dat "ieder voor zich".
Wat eraan mist is het "wij-gevoel": samen sterk, saamhorigheid, die oa ontstaat bij een gemeenschappelijk belang of vijand (wij tegen zij), en meer kans heeft op succes/invloed (samen sterk staan) als je verenigd bent. Dat geldt zeker voor alles wat "afwijkt" van de massa en meerderheid, van wat "normaal" is (de normaalwaarde en norm van de maatschappij waar je deel van uitmaakt).
Tegelijkertijd moet je jezelf meer dan ooit bewijzen om op te moeten vallen in die massa (duizenden met dezelfde opleiding, soorgelijke capaciteiten en gelijkaardige (werk/levens)ervaring, bereidheid, tijd en moeite), zowel voor wat je wilt bereiken in werk als in andere behoeften, wensen, dromen en verlangens, relaties enz.
Dan komt het aan op juist wél afwijken, zij het in positieve zin eruit springen, in in jezelf geloven, in zelfvertrouwen en zelfverzekerdheid, "eigen"wijsheid, uiterlijke en innerlijke eigenschappen + passie, levenslust en optimisme, en tegelijkertijd je authentieke zelf zijn én diegene die (precies) beantwoordt aan wat er verwacht wordt aan de andere kant aan hoe ze dat/diegene in gedachten hebben.
Hoe tegenstrijdig is dat: enerzijds aanpassen en anderzijds "jezelf zijn"?
Vroeger hadden ze vaak die keuze niet: je deed gewoon je werk en dat hoefde niet speciaal leuk, uitdagend en vol passie te zijn, je hart erin kon leggen, of alsmaar nieuwe uitdagingen te bieden om boeiend te blijven: hoeveel mensen hadden hun loopbaan niet hun hele werkende leven bij 1 en hetzelfde bedrijf met +/- dezelfde werkzaamheden en was dat "goed genoeg": een van de rollen die je bekleedde om te kunnen leven?
En eenzelfde druk op persoonlijke ontwikkeling, jezelf alsmaar uitdagen tot meer en beter, en zo ook je relatie: moet alsmaar "spannend" blijven, vernieuwend en verfrissend (en anders "next"? want blokkeer je je eigen of andermans kansen op ontdekking en ontwikkeling als je "uitgeleerd" of uitgekeken raakt op elkaar?).
Behoefte aan saamhorigheid en "zekerheid" lijkt groter dan ooit, en tegelijkertijd afweziger dan ooit.
Zekerheid zorgt voor veiligheid en comfortzone, maar tegelijkertijd tot een zekere "stilstand" (tevredenheid) en wens om het zo te (be)houden, of zelfs angst voor verlies daarvan, voor verandering of minstens weinig behoefte aan.
Terwijl "zekerheid" en veiligheid tegelijkertijd een veilige basis vormen óm te kunnen verkennen, óm risico's te durven nemen als je weet dat je daarop kunt terugvallen.
En ik denk dat veel mensen die veilige basis missen, bij een veranderlijke overheid, afnemende sociale vangnetten, afnemende bereidheid van gemeenschappen (en afwezigheid van religieuze houvast en zorgzaamheid/ steun daarvan) om elkaar op te vangen en voor te zorgen, en zelfs op familie en gezinsniveau (partners op elkaar, ouder-kind, kind-ouder en broers/zussen) die banden onvoldoende "zekerheid" geven om op te kunnen rekenen in nood.
Liefde is dus ook geen betrouwbaar middel meer voor die bereidheid, waar je op kan en mag rekenen, zelfs "naief" in deze tijd waarin het je ook in dat opzicht moet voorbereid zijn op "ieder voor zich", en zo ongeveer onder alle omstandigheden en situaties in je leven je op jezelf bent aangewezen als het erop aan komt.
Toch snákken veel mensen naar die zorgzaamheid en saamhorigheid, te kunnen delen van wel en wee, van zorgen en plezier, naar warme affectie, lichamelijke en mentale verbondenheid, contact, nabijheid, delen van dagelijkse gebeurtenissen, zich kunnen uiten, gehoord en gezien worden, want dat alles maakt dat je je"speciaal", bijzonder, belangrijk, onmisbaar of onvervangbaar van meer betekenis voelt dan een (vervangbaar?) nummer zoveel, liefst ook begeerd en geliefd voelt en zelf een bijzonder iemand liefhebben en begeren.
Zie eerder: dat laat zich niet vertalen in succes of "lukken"/mislukken.
Een geslaagde "match" en zelfs geslaagde relatie garandeert nog geen geluk, liefde, lust en passie voelen (laat staan blijvend!).
Mensen kunnen op eoa manier niet accepteren dat dat iets bijzonders is en ze daar niet zelf alle invloed of controle over hebben, dat het lot meedoet in wat je "toevalt" (toeval), dat dat deels buiten je (bewuste) zelf om gaat en niét voor het (uit)kiezen hebt, in wie of wat op je pad komt, hooguit een handje kunt helpen (maar wie weet was diegene nou net waar jij niet voor koos om te "zoeken"?).
Het moét ergens aan liggen?
Misschien aan dingen waar je jezelf niet van bewust bent, aan gaat twijfelen, terwijl je misschien de "juiste genen" met andere zintuigen waarneemt, waardoor met de ene die "chemie" (van verliefde gevoelens/liefde en lust) wel en met anderen niet tot stand komt, terwijl er gewoon niks mis is met jouw/de ander zijn/haar aantrekkelijkheid of leukheidsfactor, en toch niet past of geen vonk overspringt of je voor diegene "eruit springt" tussen duizenden andere "opties" in de massa potentiele kandidaten?
Er is dus zoveel wat je niet in de hand hebt en een van de velen bent, op allerlei gebied "nietig" kunt voelen, onmachtig in bent, verloren en zelfs eenzaam kunt voelen in de massa/ het grotere geheel wat "buitenwereld" is, en toch moet je je daarin staande houden, verantwoord en beslist, stabiel, optimistisch, hoopvol, vol vertrouwen en passie weten wat je wilt, goed in bent, leuk vindt en "je hart in kunt leggen" zodat je je bijzonder en van speciale betekenis voelt?
Het is geen wonder met al die onzekere factoren en bovendien onzekere gebieden in jezelf die je (nog) niet van jezelf kent (of van meegemaakt hebt, zodat je zeker weet dat je dat ook kúnt) om te laveren tussen aanpassen en flexibel zijn waar nodig, en waarin je "authentieke zelf", want dat blijkt in de praktijk juist pas bij wat je meemaakt en tegenkomt aan positieve en negatieve ervaringen, situaties, pieken en dalen, waardoor je jezelf onder allerlei omstandigheden (en bij elkaar opgetelde ervaringen, je eigen reacties, initiatieven enz) leert kennen.
Het is aanmatigend en totaal irreeel om te denken dat je alles zelf(zeker) moet kennen, weten, of minstens leren, en kunnen, (laat staan hadden kunnen weten), terwijl dat wel van je verwacht wordt, of jij van jezelf verwacht.
En je hebt nog andere hersengebieden en lijfelijke mechanismen buiten je eigen verstand om, waar je geeneens weet van hebt, die je onbewust beinvloeden en kunnen beperken, en ook niet zomaar bewust te veranderen/beinvloeden zijn ook al zou je ze weten van jezelf.
Het is zinloos om jezelf vanalles aan te rekenen als het gaat om onmacht, of om onvermogens (in aanleg als eigenschap maar weinig van hebt én/of weinig geaktiveerd/aangeleerd of zelfs beschadigd/afgeleerd kan zijn) en zwakkere kanten, ongunstige overlevings- en/of "coping"mechanismen, werkelijke "gebreken" en tekortkomingen.
Sommige zijn alsnog af- of aan te leren, te ontwikkelen door afkijken bij anderen (inspiratie, voorbeeld) die daar juist sterk in zijn en (be)oefening "eigenmaken", ook al voelt dat in het begin niet "vertrouwd" en niet "eigen'/bij jou passend (maar later steeds normaler).
Voor sommigen is overal "ja" tegen zeggen moeilijker dan overal nee tegen zeggen, voor anderen weer juist andersom.
Hoe ruimdenkender hoe meer kans op het zien én dus benutten van mogelijkheden?
Of misschien wel hoe meer genoegen je neemt met waar je "tevreden" mee bent, hoe makkelijker het leven wordt, want ruimer aanbod dan als je veeleisend (en selectief of juist heel behoeftig) bent in bepaalde opzichten (werk, wonen, leefwijzen, relaties, smaak en voorkeuren, reizen, in wat je leuk vindt, van het kleine kunt genieten en ontspannen of dat daar heel wat voor nodig is, en ook van seks zonder toeters en bellen, liefde zonder allerlei (bijkomende) verwachtingen en vastigheden/zekerheden.
Je kunt op allerlei gebieden (en tegelijkertijd ook nog) tekortkomingen hebben (of denken te hebben, of te voelen) en grotere/wanhopige behoeftigheid zorgt voor een grotere druk (dan misschien gerechtvaardigd of reeel is?) en focus (op wat je mist?) op wat je (nog) niét hebt/kunt zelfs als andere dingen wél "lukken" of goed gaan in je leven. Zeker als je perfectionistisch ingesteld bent kan dat juist onderuit halen, want er is altijd wel iéts (beters) te bedenken wat je nog niet kent, kunt of "lukt", zodat je nooit tevreden zult zijn met jezelf of je leven (of anderen in je leven).
Hoge bomen vangen veel wind, daar is niet iedereen even goed bestand tegen, dus misschien wíl niet iedereen opvallen (of op moeten vallen) en ergens boven of onder het gemiddelde "uitsteken" als het om prestaties en ambities gaat, en eea zelf "goed" (genoeg) vindt.
In relaties wil iedereen "speciaal" zijn voor de ander of zoekt een speciale ander, iemand die opvalt en bovenuit steekt, ook als ze zichzelf niks bijzonders vinden?
Misschien een "betere" versie of andere helft van jezelf?
Sommigen misschien juist iemand die hun eigen "betere versie" oproept, en zich aan hun kunnen optrekken, omdat dat een beroep doet op hun eigen kracht kunnen tonen/inzetten?
En anderzijds "ik ben meer waard en neem geen genoegen met "minder" dan wat ik "verdien": ik verdien het beste van het beste, perfectie, ideale relatie/werk/partner, terwijl je zelf ook niet perfect bent en misschien niet beantwoordt aan het ideale? En weet je zelf precies wat "goed" en "gezond" is, bij je past en andersom, val je op iemand om iets te leren van elkaar, (in voortplanting zijn de genen die de meeste kans op gezond, sterk nageslacht geven juist die het verst van je eigen genen af liggen), om andere eigenschappen te aktiveren en te oefenen/ontwikkelen om te kunnen groeien, om je grenzen te leren kennen of te overstijgen wellicht?
Een mooie gedachte vind ik altijd: "als je altijd blijft doen wat je al deed, zul je altijd krijgen wat je al kreeg". En ook: "geef je kracht/aandacht/tijd aan waar je zelf invloed op hebt, of deels, en niet waar je geen invloed op hebt, en heb de wijsheid om het onderscheid te kunnen maken".
Waarom veel tijd besteden aan actualiteiten in de wereldproblematiek als je daar vervolgens niks mee doet (niet voor inzet op eoa manier of goed doel wat daar verandering in beoogt te brengen, dus onmachtig in voelt want geen invloed op hebt, ver van je bed is), dat vergroot je gevoel van onmacht en tekortschieten alleen maar, terwijl je toekijker bent en geen deelgenoot (behalve deel van de aardbol en mensheid en in eigen bescheiden omgeving misschien verschil(letje) kan maken).
Het gekke is namelijk dat als je focust op wat ontbreekt aan jezelf of je leven dat eigenlijk juist in stand houdt: juist dát is verspilde tijd/energie.
Als je bepaald werk voor ogen hebt dat buiten je bereik ligt, kun je blijven solliciteren tot je een ons weegt, maar ook zou je je (kunnen) voorbereiden op wat dat werk vergt en vereist, en dat (alvast/alsnog) leren als dat de reden ook is en als dat mogelijk is, of iets anders wat in de buurt komt daarvan (om ervaring op te doen en je capaciteiten/zelfvertrouwen te vergroten).
In de liefde is de enige "maakbaarheid" je eigen vermogen te vergroten van jouw eigen kant, die je zelf in een partner hoopt/verwacht te vinden of belangrijke "vereisten/voorwaarden" vindt aan gedrag en eigenschappen in een gezonde, liefdevolle of jouw "ideale" relatie en partner.
Of kunt bedenken wat een potentiele geliefde reeel belangrijk kan vinden (en dan niet in de zin van werk en hobby's) als het gaat om liefde en lust, aantrekkelijkheid in verzorging, in je vel zitten emotionele stabiliteit, energie, zorgzaamheid, commitment, wel/niet monogaam en exclusief, verwacht aan aandacht, aan lichamelijkheid, een "gezond libido", aan levenslust, humor en plezier, saamhorigheid en vertrouwen, vermaak, diepgang, communicatie enz).
Want dat alles bepaalt oa je algemene aantrekkingskracht (en ook op degene die je wíl aantrekken?) en kun je"zwakke plekken" alvast vooraf voorbereiden/ oefenen/ versterken ipv wachten tot je diegene tegenkomt en dan maar zien (met wat je nu van jezelf weet en kent) of die "liefdescapaciteiten" voldoende zijn om een sterke basis/verbinding te leggen én te behouden (want dát is wat een relatie gezond en sterk en aantrekkelijk maakt om aan te committen, niet allerlei beloftes en afspraken voor de toekomst!).
Net als een baan, nieuwe sport, auto leren rijden of wat dan ook dat je eigen wil maken wil je dat, wat gevergd wordt, min of meer "beheersen" en (door kennis en oefening) zelfvertrouwen in opdoen, alvorens een marathon te lopen of zelfstandig de weg op te gaan? Het zou idioot zijn om van jezelf te verwachten dat je dat gewoon maar moet kunnen en wel ziet waar je door de mand valt?!
En net zo raar om -als je dat nooit gedaan hebt- te denken dat je dat dús niet kan, als je dat alleen maar nooit geleerd hebt, en ook niet kan/hoeft te leren, maar in moet berusten dan? Of altijd onzeker over blijven en maar liever niet aan begint, want stel dat je dat idd nooit onder de knie zult krijgen, terwijl je dat wél geprobeerd en geoefend hebt, het risico dus op alsnog "falen", en dat risico loopt je niet als je dat bij voorbaat al niet probeert of niet van jezelf verwacht.
Sommigen zijn juist gevoeliger voor wat anderen vinden/verwachten en dus wat een partner verwacht, en wordt dat pas geaktiveerd als je die partner ook hébt en je dus door diens ogen naar jezelf als geliefde kijkt.
Dat kan je flink onzeker maken als je daar niet op voorbereid bent en je niet gelooft of weet of je daar wel aan kunt "voldoen" of beantwoorden. En zeker niet als diegene daar juist goed in is, je van zou kunnen leren/afkijken en inspireren (aan kunt optrekken) maar tegelijkertijd "minderwaardig" aan voelt in diezelfde opzichten, die jij bewondert en op valt (en vaak andersom).
Of het nou om werk, sport, betrokkenheid en invloed op het wereldgebeuren gaat, je eigen woning, sociale leven, vaardigheden en capaciteiten in liefde en relatie(s) of wat dan ook gaat is het goed om te onderscheiden waar je wel en niet zelf invloed op hebt en dat te (mogen) leren en eigenmaken, fouten in maken zelfs (want daar leer je ongelooflijk veel van!) en dus waar je je tijd/aandacht in "investeert", waar je prioriteiten liggen, en soms kunt voorzien en op kunt inspelen ("oefenen").
In liefde en lust duikt er een "probleempje" op als het om bijv seksuele, intieme, fysieke ervaring gaat, want je oefent doorgaans niet naar hartelust met iedereen die maar wil of beschikbaar is, zelfs met je beste vrienden niet.
En met name vrouwen zelfs niet zonder "verliefde gevoelens" of vaste relatie in het vooruitzicht, en met "seks om de seks" geen genoegen nemen, louter lust minderwaardig vinden, of gewoon niemand die ze kennen seksuele geilheid interesse en die behoefte wekt om mee te willen "oefenen".
En als ze dat al vinden en "alleen om de seks draait" kunnen ze daar vaak niet mee omgaan, lopen verwachtingen of "gevoelens" toch op, of is het te kortstondig om van ontwikkeling (experimenteren, ontdekken, verdieping) te kunnen spreken, en/of onwenselijk om "relatie-skills" van te leren/"oefenen" zonder dat daar de beladenheid van een grote Liefde op rust.
Onzekerheid in wat je "waard bent" in liefde en lust door gebrek aan ervaring of doordat de vorige ervaringen negatief waren (of eindigden) blijft daarom langer "hangen" dan andere onzekerheden en teleurstellingen, die je kunt "weerspreken" door opnieuw en hoe vaak je maar wil nieuwe positieve ervaringen op te doen.
En zo kan je (gaan) twijfelen aan je vermogen om de "juiste" partner te kiezen of aan je eigen aantrekkelijkheid als potentiele partners jou niet kiezen.
Dat kan een heel eigen leven gaan leiden en tot sterke overtuigingen over jezelf leiden, of hoe potentiele geliefden jou zien, die helemaal niet kloppen of de oorzaak helemaal niet zijn/waren, maar die ook niet weersproken worden dus door daar tegengestelde goede ervaringen ertegenover te zetten, als je geen kans ziet/pakt om
dat zelf te beinvloeden (door te proberen).
Het is interessant om jezelf de volgende vragen te stellen (misschien komen daar patronen uit die op meerdere levensgebieden opduiken, waaruit je een rode draad kunt destilleren):
-wat vind ik zwakke plekken van mezelf, waar ik minder goed in ben, liever vermijd, onzeker in of zelfs bang voor ben?
-wat bewonder ik in anderen, neem ik een voorbeeld aan, inspireert me en vind ik krachtig, goede eigenschappen die ik ook zou willen hebben?
-wat zoek ik vooral ván/in anderen of van/in een partner (je kunt denken aan aandacht, emotionele steun, zorgzaamheid, opwinding en levendigheid, initiatief, waardering, bevestiging, herkenning, affectie, medestander (omdat bijv samen iets doen motiveert om te sporten of een andere bezigheid leuker te maken), fysieke kracht en conditie, gezondheid, geruststelling, zekerheid enz enz)?
-Welke daarvan wijs ik voor mezelf af, past niet bij mij (maar wel bij anderen of vind ik positief in een partner maar niet bij mezelf of typisch mannelijk maar niet vrouwelijk oid), zijn achtergebleven of onderontwikkeld/ ondervertegenwoordigd in eigen persoonlijkheid/lijf of bepaalde gebieden in mijn leven, besteed ik geen/te weinig aandacht/moeite aan of zou tijdverspilling zijn?
-Wat stel ik uit of schuif ik voor me uit, welke confrontatie ga ik daardoor niet aan met mezelf?
-wat dringt zich op aan gedachten en gevoelens of behoeften als ik alleen ben met mezelf zonder afleidingen als tv, radio, lezen, mobieltje enz?
-Wat kan een partner compenseren wat ik mezelf niet geef of kan geven, waar ik mezelf niet in voorzie (of jezelf/niemand puur zichzelf in kan voorzien)? (kan vanalles zijn he, van humor of zorgeloosheid, luchtigheid, "genieten van het leven", tot aan ambitie, betrokkenheid en voor je gezorgd worden,seks(ualiteit)/ knuffelen en lichaamscontact/massages samen delen, een geruststellende liefdevolle geduldige milde blik op je zwakke plekken waar je jezelf streng(er) be- of veroordeelt, enz)?
-wat geloof je dat er niks van terecht zou komen als je het aan jezelf zou overlaten?
-waar loop je vaker tegenaan of heb je moeite mee en zou je graag willen veranderen aan jezelf of je leven, of heb je last van bij anderen en zou je dat aan hun willen veranderen?
-waarin vertrouw ik niet op mezelf, heb ik niet onder controle, geloof ik niet dat ik dat in me heb, zelf kan of me juist in kan "verliezen" als ik dat niet zelf in de hand houd?
-wat zou ik graag willen (doen/zijn/leren/ aanpakken) maar durf ik niet, of begin ik wel aan en maak ik niet af/ zet ik niet door, beklijft niet?
-waar ben ik tegendraads in, zet ik me tegen af, verzet ik me tegen en heb ik alleen mezelf mee?
-waar voel ik me volkomen vrij in, heb ik me van bevrijd, overwonnen waardoor ik mijn volle kracht besefte/voelde?
-wat vind ik eng of ben ik bang voor als ik juist zou slágen in een bepaald doel waar ik naar streef? Wat zou dat me (als voor- en nadelen) opleveren, naast/door dat succes(je) te boeken?
-waar ga ik van stralen, wat geeft mij pretlichtjes in mijn ogen, voel ik echte vreugde, lol of een ondeugende blik, wekt een blij soort opwindend gevoel, "leuk-spannend", uitdagend, plagend, speelse levendigheid, word je creatief/adrem van of een merkwaardig heldere alertheid/ intuitie, drive, moedig en energiekick?
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 6 februari 2018 om 19:00
Kernachtige post van je, Drominique!drominique schreef: ↑01-02-2018 18:38Kom even snel binnengewandeld en heb geen tijd om alles bij te houden nu,
dus vandaar even een binnenstormer van een oudgediende
Op de volgende post wil ik nog even ingaan:
De grootste vraag: Wil je samen zijn met iemand waarbij je je niet goed genoeg voelt?
2e vraag: Wil je samenzijn met iemand waarbij je alle tijd moet delen en misschien zelfs niet altijd op de 1e plaats komt?
Als je 2x nee als antwoord geeft zou ik eens nadenken over de mannen waar je (in eerste instantie) op (lijkt te) vallen.
Wat hebben ze gemeen? Past dit bij jou? En waarom denk je dat dit op eerste gezicht past?
daarnaast denk ik dat met daten mensen graag als druk, passievol, interessant, enz (vul zelf maar ff aan en in) over willen komen.
Dat is echt een beetje de tendens van deze tijd in mijn ogen...
Had het daar van de week nog over met mijn coach. De nieuwere generaties zijn steeds meer druk, druk, druk:
Stel dat je wat mist als je er een keer niet bij bent en het daarna op facebook ziet,
stel dat je niet de beste bent in je werk, wat dan?
Stel dat je geen interessante hobby's hebt: tel je dan wel mee?
had het daar vanmorgen nog met mijn coach over, steeds meer mensen lopen hierop vast...
Het gaat idd meer om een soort "CV" van jezelf neerzetten: hoe je overkomt of liever gezegd wil overkomen.
Indruk maken dus.
Ik heb een zakelijke fb-pagina en daar zet je ook mn de succeservaringen op en ook events die in werkelijkheid nauwelijks iets opleverden ga je dat er niet bij vertellen. En ook niet wat er achter de schermen mis of moeizaam ging, en andere problemen of zorgen, omdat je weet dat organisaties daarnaar kijken en hun vertrouwen in jou van mn (zakelijk/persoonlijk) enthousiasme, kundigheid en eerdere positieve ervaring laten afhangen.
Omgekeerd moet je die "successen" van anderen dus ook met een grote korrel zout nemen!
Hoe vaak worden hún eerdere events niet voorgesteld als groot succes met zóveel bezoekers enz en hoor je van standhouders onderling de andere kant: "daar moet je niet zijn, weinig bezoekers of veel kijkers maar geen "koopvolk".
Het grappige is dat veel mensen als het om social media gaat opeens niét projecteren en dus niet bedenken dat wat ze zélf weglaten andersom dus ook wel zo zal zijn, en al die (uitsluitend) mooie succes(jes) van anderen blind geloven, en denken dat ze de enige zijn die mindere ervaringen of periodes beleven.
Soort kleren van de keizer: het gaat allemaal om het (zelf)bééld/ de indruk/ het imago die je wil geven van jezelf.
En niet toegeven dat jij (schijnbaar als enige) die kleren helemaal niet ziet, als iedereen zegt van wel, en jij toch echt een naakte keizer ziet en denkt dat jij gek bent, niet in staat om te zien wat anderen blijkbaar zien.
Imago is belangrijker geworden dan wie je in werkelijkheid bent, en dan vooral om "ego"-redenen (ik houd me aan de definitie daarvan die Deepak hanteert tussen "het ego" en "het ware zelf" (en Geurtz eenzelfde onderscheid maar dan in "lagen": laag van eigenwaarde is dan de strategieen die je je positief waardeert (of door anderen positief worden gewaardeerd) dus die bijdragen aan een positieve eigenwaarde (je jezelf & anderen mee kan laten zien/bewijzen dat je iets/iemand voorstelt van waarde) en de laag van het negatieve geloof: waarvan je gelooft dat negatief en "slecht" of slecht in bent, niet voldoet, niet goed (genoeg), je beperkingen en beschadigingen, negatieve ervaringen, angsten , schaamte, schuldgevoelens, enz (die verzameling "negatiefs" noemt Deepak je schaduwkant).
Juist in deze tijd lijkt het meer dan ooit enorm belangrijk/noodzakelijk om dat imago uitsluitend "succesvol" te tonen en die "schaduwzijde" weg te laten, alsof je je hoort te schamen dat die er alleen al ís/bestaat, want anderen hebben dat zogenaamd niet, dus zou je jezelf nadeel berokkenen als mensen eens wisten wat er in jouw leven "mis" is, ontbreekt enz.
En eigenlijk is het stomste wat je kunt doen een deel van jezelf of je eigen leven ontkennen: alles wat "het daglicht niet mag zien" en je niet open over kunt of durft te zijn, verborgen/ geheim of beter voor jezelf kunt houden (dingen die je zelf "negatief" vindt in vergelijking met anderen of "de norm", maar zelfs als het iets is waar je zelf geen probleem mee hebt, maar anderen zouden afkeuren: hun blik negatief zou kleuren over jou) stop je als het ware zelf in je schaduwkant: dan gá je dat zelf ook als "negatief" beschouwen als je dat al niet zelf deed.
Het linke is dat dat een eigen leven gaat leiden: het is een soort gulden regel: "wat je onderdrukt maakt een vuist en slaat terug".
Het krijgt juist meer macht en kracht!
Terwijl men denkt dat het uiten van "negatiefs" het alleen maar "erger" maakt, (bijv als ze eenmaal gaan huilen of tieren de beerput pas echt erg is omdat het merk/zichtbaar wordt en niet meer zal stoppen, of dat dat hun "ware aard" is die naar boven komt en ze zich mee zullen identificeren, of anderen die daar getuige van zijn oid), maar is het tegendeel het geval: het leegt de "emmer" alleen maar!
Geurtz legt dat goed uit: als je die laag van je negatieve geloof ontkent, voor schaamt, slecht, dom, stom, zwak, slap en minderwaardig enz vindt, niet durft te laten zien uit angst voor het oordeel omdat dat je imago schaadt naar buiten toe, dan veroordeel je jezelf (tot afwijzen van een deel van jezelf). Het erkennen ervan betekent helemaal niet dat je jezelf dáármee dan maar helemaal moet "vereenzelvigen" danwel helemaal moet veroordelen/afwijzen en verstoppen waar niemand (en jijzelf ook liefst niet) dat kan aantreffen.
Helaas kost dat nogal wat energie en komt het op onverwachte momenten te pas en onpas opduiken, bij voorkeur als om welke reden dan ook die grip dus "verslapt" (eoa nieuwe aanleiding of gewoon al vermoeidheid, griepje of niks hebt om je mee af te leiden).
En omdat je ook nog een strategie gaat verzinnen/ontwikkelen óm je eigen veroordelen (wat jij "slecht', stom, slap enz vindt van dát (ook jij) een schaduwkant hebt of over wát daarin zit en misschien wel bang voor bent dat je diegene bént of die de overhand zou krijgen over jou) ook nog eens niet te willen denken/voelen/ over piekeren, heb je een dubbele "reden" om die "onder controle" te willen houden (die emotionele opblaasbal onder de oppervlakte/water te duwen). En hoe krachtiger je een bal onder water duwt, hoe harder/krachtiger/hoger die omhoog zal schieten als je die grip erop per ongeluk of langzaamaan verliest!
De meeste mensen zijn hier zo vertrouwd mee geraakt (wegdrukken) dat ze dat eigenlijk geeneens merken, en zich kunnen richten op de dingen waar ze zich wel trots of gewoon goed over voelen, tót er iets voorvalt wat de druppel is, of de "batterijtjes" langzaam leeg zijn gelopen omdat je niet eens doorhad (of wel, maar die signalen niet serieus nam, dacht dat het vanzelf wel weer beter of over zou gaan) dat je meer energie gebruikte dan oplaadde.
Anyway, ooit bedacht ik een titel voor een boek "De schaamte voorbij" omdat dat zo bevrijdend is, als je eenmaal open en oprecht durft te zijn (of dat nu bij een therapeut is of goede vrienden en merkt dat je niet (alleen) de veroordeling krijgt waar je bang voor was dat anderen dat zouden beoordelen, maar juist/ook veel begrip en herkenning: mensen vinden het eigenlijk fijn dat jij ook zo'n kant blijkt te hebben, dat ze de enige niet zijn, al zal wat daarin zit van persoon tot persoon verschillen.
Afgelopen week vertelde iemand (die worstelt met gezondheidsklachten en burnout) dat ze wel een boek kon schrijven en zou willen uitroepen met raad eens: precies hetzelfde (titel)
Het heeft een ongelooflijk positief effect als je niet langer hoeft te "doen alsof" je uitsluitend een goede en sterke, positieve kant/ eigenschappen en succeservaringen hebt en je 0,0 aan noemenswaardige "lasten" meedraagt (zodat je niet alleen doet voorkomen dat je altijd in evenwicht en balans bent tussen die zonnige en mindere kant, maar ook nog eens helemaal geen mindere kant hébt, uitsluitend goeds in jou huist!).
Het was voor diegene zelfs zó'n openbaring dat ze er helemaal vol van zit en over bijna niks anders kan hebben (ook dat is herkenbaar ) en wil het dus wel van de daken schreeuwen!
Het bevrijdt dus niet ván die "minpunten" en innerlijke schaduwen, maar van de schaamte en schuldgevoelens (tov jezelf en/of anderen) erover, die angst veroorzaken op den duur (dát het uitkomt, dát het steeds meer grip op of macht over je zal krijgen, dat je het ooit niet meer volhoudt om in het donker te bewaren), kortom: aan wát je binnenin verstopte aan "emotionele bal" is niet verdwenen, alleen je blik op hetzelfde (wat neerkomt op wat zo zwaar eraan voelde niet die bal, maar de hardnekkige energiekostende grip itself was, om dat onder controle te kunnen houden.
En wat alsmaar die angst veroorzaakte, dat je ooit niet meer bij macht zou zijn en niet meer zou volhouden en dan de volle lading met alle kracht boven zou komen.
En dat gebeurt ook soms, precies waar je bang voor was!!
En dat is vaak tevens precies wat nodig was, want hoe dan ook ben je van die druk af, en je hoeft dus niet meer bang te zijn voor iets wat al gebeurd is. En ook nog merkt dat het mensen niet uitmaakt, mits je het uit bij empathische, nietoordelende personen of een therapeut die zelf geen belang of last van jouw "uitbarsting" heeft, noch van jouw "slechte" gedrag, gedachten, gewoontes, patronen en overtuigingen.
Het enige wat er gebeurt is dus dat de angst voor (de macht van) je "slechte kant" wegvalt als die open en bloot in de volle schijnwerpers van het daglicht terechtkomen (en je daar weer voor schamen bij het idee vooraf, hoe anderen daarop zullen reageren en daarbij vaak het negatiefste scenario voorstelt, terwijl dat vaak niet zal kloppen en milder uitpakt dan je had verwacht, omdat je innerlijke criticus (ego) die angst gevoed heeft, met als goede bedoeling zelfs om je te behoeden voor de kans dat je veroordeeld en gekwetst zult worden als je er open over zou zijn.
En ja, die reacties zullen er ook zijn dus het is wel zaak om als je dat bewust gaat opzoeken (die emotionele bal eens werkelijk van dichtbij gaat bekijken, dus opent/ openbaar maakt) je dat allereerst bij mensen doet die je een empathische inschat, als het al zoveel invloed op jezelf heeft (gehad). ALs je zelf namelijk net/eindelijk van je "zelfveroordeling" af bent is het niet handig als anderen dat alsnog gaan veroordelen (of als je dat toestaat, laat staan opzoekt, zeker als dat nog een -ook voor jou- nieuwe (en wankelbare, verse) blik is (en je nog niet aan die inhoud van die bal bent toegekomen, dus wat daar zit nog niet weg is, maar alleen ontdaan van de kracht van dat negatieve (zelf)oordeel erover of de angst voor het "tonen/uiten/blootgeven" daarvan naar buiten toe.
Het is niet de inhoud zelf van die "emotionele opblaasbal" wat tegenhoudt om die aandacht te geven of naar te kijken, maar de angst ervoor die dat blokkeert (en die je steeds verder opbouwt naarmate het langer duurt, of hoe voller die bal komt te zitten, of hoe meer moeite het kost om dat te bedwingen). De angst dat dat een keer explodeert als je er niet op bedacht bent en dan net op een moment zal zijn dát je juist dán niet bestand zult zijn tegen wat je daar allemaal hebt opgeslagen, omdat die kans ook heel reeel is, als je niet voor die tijd vrijwillig besluit om die bom voor eens en altijd "onschadelijk" te maken en de druk te verminderen, door alsnog te uiten, of stapje voor stapje mbv een therapeut oid.
Vaak denken mensen dat dat ook prima/ het beste kan bij je eigen partner (als je die hebt), goede vrienden of liefhebbende familie, omdat die mild zullen zijn omdat ze om je geven. Dat het veilig is om ook met die kant van jou kennis te maken, dat je "jezelf" kunt (of hoort te kunnen) zijn bij diegene. Het gevaar daarvan is dat je steun en begrip verwacht, terwijl je (tijdelijk) helemaal "vol" zit met die andere kant, die ein-de-lijk aan bod komt, en diegene daar misschien niet op zit te wachten, niet van jou kent en niet weet hoe op te reageren en bovendien moeilijk vindt om dat van jou te zien (je oude pijnen en alle andere emoties) waar hij/zij de oorzaak niet van is en ook niets aan kan doen/verhelpen, omdat dat in jóu zit en jij dat alleen maar zelf kan en hij/zij niet kan wegnemen voor jou.
Bovendien wekt dat in diegene zelf ook zijn/haar eigen tekortkomingen en schaduwen (empathie is oa inleven en referenties zoeken naar soortgelijke gevoelens in jezelf die corresponderen daarmee, zodat je dat kunt herkennen, meeleven en begrijpen) en niet iedereen wil of kan dat: het confronteert met wat bij jezelf "opspeelt" (spiegelneuronen) en dat je daar zelf ook eea hebt zitten, waar je niet op zit te wachten of (nog niet aan toe bent om) mee bezig wil zijn.
Emoties zijn in die zin "besmettelijk", en als je zelf ook zo'n onderdrukker bent die alsmaar doorgaat (en dat soms niet eens weet van zichzelf) en dat een "goede strategie" van zichzelf vindt, zul je bij zo iemand weerstand wekken, of ongeduld minstens, want die kent jou zoals toen je dat ook nog deed, en dat jij verandert (en ontdekt dat dat een betere "strategie" is!) kan die ander zich "gedwongen" voelen om dat ook te moeten gaan doen, terwijl die strategie misschien nu juist is wat hem/haar zélf "op de been houdt".
Eigenlijk zul je dat niet-oordelende dus vooral vinden bij mensen die je daarin voor zijn gegaan en dezelfde "euforie" kennen, de kracht die daarmee beschikbaar komt (nu je die niet langer steekt in weg/onderduwen en angstig verbergen) om dát wat er zit onder ogen te zien en "aan te werken", dwz te durven zien/ ondergaan/ merken/ voelen wat je voorheen allemaal niet wilde voelen (maar nu ontdaan van de angst daarvoor dus). Want "jezelf openen" is niet genoeg: je "moet" er ook wat mee, of dringt zich op dat je die bal niet alleen meer wil verbergen, maar (indien mogelijk) ook van die bal zelf af wilt. én van de impact/gevolgen/ strategieen die je ontwikkeld hebt óm dat niet te hoeven voelen: wat je hebt verzonnen óm niet "geplaagd" te worden: afleidingen, drukke agenda, misschien zorgen dat je vooral niet alleen was/voelde, op eoa manier verzachten of verdoven, waaronder misschien ronduit ongezonde strategieen, die alleen tijdelijk leken te "helpen" maar zich ontwikkelden tot vaste gewoontes "eromheen", en als "houvast" bent gaan beschouwen: jouw "maatje(s)" of "steuntje" die hielp(en) om dat al die tijd vol te houden (denk je), en dus als iets fijns en goeds ziet (terwijl die alleen maar hielpen om dat in stand te (kunnen) houden, wat uiteindelijk dus niet goed bleek te zijn).
En draai dat maar eens om, als je (brein) dat dus associeert met "hulpje" om "negatieve" (nieuwe?) emoties de baas te blijven.
Uiteindelijk kan dat "hulpje"die/ datgene zijn die de "innerlijke criticus" (steeds) de mond kon snoeren, zij het tijdelijk, want heeft er niet voor gezorgd dat die bal ervan verdween, hooguit naar de achtergrond.
Zelfs als je de bal zelf langzaamaan leeg laat lopen ("aanpakt") heb je dat "hulpje" op eoa manier in het leven geroepen met een reele reden destijds, en associeer je die met een bondgenoot, die al die tijd trouw aan je zijde was en je erdoorheen heeft gesleept.
En nu je dat niet meer nodig hebt om die (innerlijke criticus met zijn focus op) angst, schaamte, schuldig, stom, berouw enz te overstemmen (want die beerput opengegooid hebt voor jezelf en wellicht ook openbaar voor anderen voor uitgekomen bent en veel daarvan vaak helemaal niet zo "slecht" blijkt of waardeloos, of minder zwaar negatief beladen, zelfs menselijk blijkt) heb je nog steeds dat "hulpje" wat jou eigenlijk alsmaar eraan herinnert dat je dat nodig had, of niet kwijt wil voor het geval dat ooit opnieuw nodig zal zijn in de toekomst.
Het hulpje kan naar de achtergrond als eea doorstaan ís.
Dat hulpje kan heel goed ook iémand zijn he, die je als steun en toeverlaat beschouwt, en dat gebeurt dus als je partner (of beste vriendin of familielid, collega, vrienden) degene was/waren die dat "weerwoord" werd(en) om jouw innerlijke criticus te weerspreken, jou gerust te stellen dat je wél okay bent "zoals je bent", en bij wie dwars door alles heen jouw mooie kanten overheersten, benadrukten, "bevestigden" en goedkeurden" als voor hem/hun van zelfs bijzondere waarde zijn, zelfs zoveel dat ze onvermoeibaar jou associeren met (overwegend/overheersend) fijn en iemand om van te houden.
Dat is het gevaar van als je (potentiele) geliefde die rol krijgt van jouw "strategie" om je goed/ beter te (laten) voelen in de plaats van (genoeg of voldoende krachtige) "eigen' strategieen (om jezelf te kunnen overtuigen en "wapenen" tegen je innerlijke criticus): emotionele afhankelijkheid dus. Diegene moet jouw angsten en onzekerheden dan zien te overrulen, en geeft je of versterkt het gevoel dat je dat zelf niet kunt, diens steun (en milde, liefdevolle, bezorgde, meelevende en zorgzame blik naar jou) hard nódig hebt, je het niet redt (of nergens was geweest/ zou zijn) zonder die kracht/steun van buitenaf of juist van déze persoon/ geliefde/ maatje/ naaste/ beste vriendin.
Natuurlijk heeft iedereen zo zijn/haar "hulptroepen" (hopelijk) in het leven en mag je (wederzijds) rekenen op een zekere dosis support en met elkaar meeleven, begaan zijn, emoties "delen" met mensen die door dik en dun, goede en mindere periodes aan je zijde staan en andersom, want dat is alleen maar natuurlijk en menselijk, ontzettend fijn en ook nog eens goed voor je (oa bewezen gezonder, sneller herstel bij ziekte enz dan emotioneel of praktisch enz alleen ervoor staan).
Maar erop rékenen of als het in de plaats komt (van allereerst zelf mee "dealen") en het ervoor zorgt dat je daardoor vaak/meer op de ander leunt dan (nog) op jezelf kan een tegengesteld effect hebben, namelijk dat dat vaste gewoonte wordt om dat bij die ander te "halen" en je het juist "verleert" of afleert om dat bij jezelf binnenin te "zoeken".
Als je geen of weinig beroep op je eigen veerkracht (en strategieen) doet raakt dat op de achtergrond en wordt logischerwijs "vervangen" doordat iemand anders jouw "dealer" ("goed-gevoels-infuus) wordt en dát haalt dan de overtuiging juist onderuit dat je het (nog/ook) zélf kunt.
Want wat je niet gebruikt, verslapt of raakt in "onbruik" en dat geeft de boodschap (aan jezelf) dat die eigen strategieen/ veerkracht niet genoeg is of zelfs niet nodig/nuttig is, niet hoéft als iemand anders dat van je overneemt!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 13 februari 2018 om 16:56
Hoe gaat het met iedereen hier?
Heb ik jullie monddood gemaakt door ellenlange monologen?
Nog bijzondere dingen gebeurd die jullie willen delen?
Hier druk met de agenda voor komend seizoen, een plekje op eerdere events (hopelijk) opnieuw bevestigd krijgen (bij wederzijdse tevredenheid) en op zoek naar nieuwe (veelbelovende) erbij voor data die nog open staan.
Veel concurrentie in deze branche en lastig tussen te komen bij organisaties die dus ook al goede ervaringen hebben met hun relaties/partners op voorgaande events, die krijgen dus ook voorrang.
Daarnaast ook aan conditie werken, om er straks vol voor te kunnen gaan.
Benieuwd wat jullie bezighoudt!
Heb ik jullie monddood gemaakt door ellenlange monologen?
Nog bijzondere dingen gebeurd die jullie willen delen?
Hier druk met de agenda voor komend seizoen, een plekje op eerdere events (hopelijk) opnieuw bevestigd krijgen (bij wederzijdse tevredenheid) en op zoek naar nieuwe (veelbelovende) erbij voor data die nog open staan.
Veel concurrentie in deze branche en lastig tussen te komen bij organisaties die dus ook al goede ervaringen hebben met hun relaties/partners op voorgaande events, die krijgen dus ook voorrang.
Daarnaast ook aan conditie werken, om er straks vol voor te kunnen gaan.
Benieuwd wat jullie bezighoudt!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 28 februari 2018 om 22:10
Het is al een aantal weken geleden dat hier ik ben geweest. Carnaval gevierd, woon in het zuiden he. Waar ik me dus druk over had gemaakt, dat ik nieuwe mensen moest leren kennen, heeft dus uiteindelijk goed uitgepakt. Heb super leuke nieuwe mensen leren kennen wat ik dus totaal niet had verwacht. Ik paste volgens hen goed in de groep en we hebben al leuke uitjes gepland met zn alle. Echt helemaal super dat dit nu op mijn pad komt. Dit past ook wel mooi in het forum, negatieve gedachtes en nu helemaal alleen toch dit maar even mooi gedaan!
Na carnaval enorm ziek geweest, geveld door de griep. 5 dagen koorts van 39,8 graden, ik voelde me dood en dood ziek! Ik ben nog steeds niet helemaal de oude. Heb enorme stress met mn scriptie, doordat ik ziek ben geweest niks eraan kunnen doen en de tijd dringt! 15 maart inleveren en ik moet nog zoveel. Maargoed, ik kan me er druk om blijven maken, het veranderd toch niks aan de situatie.
Hoe gaat het hier met iedereen? Zo te zien ben ik niet de enige die een tijdje niet actief is geweest binnen dit topic.
Na carnaval enorm ziek geweest, geveld door de griep. 5 dagen koorts van 39,8 graden, ik voelde me dood en dood ziek! Ik ben nog steeds niet helemaal de oude. Heb enorme stress met mn scriptie, doordat ik ziek ben geweest niks eraan kunnen doen en de tijd dringt! 15 maart inleveren en ik moet nog zoveel. Maargoed, ik kan me er druk om blijven maken, het veranderd toch niks aan de situatie.
Hoe gaat het hier met iedereen? Zo te zien ben ik niet de enige die een tijdje niet actief is geweest binnen dit topic.
donderdag 1 maart 2018 om 13:40
Hoi, Inwonderland, leuk even iets van je te horen.
Wat een goed nieuws dat je een nieuw vriendengroepje hebt gevonden waar je je in thuis voelt! Dat is echt goud waard
Dat was een gemene griep, die rondging en van wat ik ervan gehoord heb (sommigen kregen er longontsteking bij) en kun je idd nog ff last van hebben. Zeker als je weerstand omlaag is door carnaval.
Ik had zoiets vorig jaar en het is geen pretje.
Ik heb altijd het idee dat die epidemieen door carnaval ontstaan of iig verspreid worden. En het was ook berekoud die dagen, schijnt toch waar te zijn dat je bij kou wel degelijk vatbaarder wordt voor die virussen.
Hopelijk gaat het toch lukken met die scriptie. Ik vond scripties altijd lastiger dan tentamens op eoa manier. Het zoeken naar info, sorteren, schiftenm organiseren, ik vond het een heel gedoe en het vergt veel tijd en inzet.
Je hebt nog even de tijd, meer dan je best kun je niet doen he!
Wat is de consequentie als je de deadline niet haalt (worst case dus)?
Veel succes gewenst, het zijn de laatste loodjes moet je maar denken, hierna is het ook echt klaar!
Ja, topic ligt stil en dat is ergens misschien wel goed.
Hier druk met het nieuwe seizoen, je moet toch soort van solliciteren op allerlei events om zoveel mogelijk boekingen te krijgen. De succesvolle van vorig jaar zijn gelukkig weer bevestigd, hopelijk komen er nog wat meer nieuwe bij!
De concurrentie is groot iig, je moet de kans maar krijgen om ertussen te komen (want anderen krijgen ook meestal voorrang waar ze eerder waren als dat goed verlopen is).
Intussen ben ik zelf ook aan het solliciteren, want ik wil er liefst wat "zekerder" uren bij, ik heb doordeweeks tijd genoeg over (denk ik) en flexibel ook (dat is mijn enige voordeel tegenover mijn leeftijd: ik hoef alleen maar rekening te houden met mijzelf, hoef niet op bepaalde tijden thuis te zijn) en ben er ook wel aan toe om mijn leventje van afgelopen jaren weer eens kritisch te beschouwen en eea om te gooien.
Dat was best nodig ook, en nu benedenverdieping van mijn schouders is is er meer ruimte voor gekomen om mezelf maar weer eens onder de loep te nemen.
Ik ben zo ver/gewend geraakt aan bepaalde comfortzone(s) en ik geloof dat je al moet beginnen met "alvast gaan leven naar/alsof je bepaalde doelen/idealen al voor elkaar hébt" en niet pas áls je die daadwerkelijk hebt.
Daar geloof ik in, al is het maar ter voorbereiding.
Voorbeeldje: vorig jaar ben ik steeds meer "in shape" gekomen dóór het werk wat we gingen doen, terwijl ik daarvoor veel te veel zittend werk (en forum) had gedaan, dus dan begon ik het seizoen al met rugklachten enz, dat wil ik nu per sé voorkomen, dus ben ik dagelijks fysiek aktiever.
Ik ga als het ff kan elke dag zwemmen en na afloop de sauna in. Zelfs met die kou buiten en nat haar deert dat me niet, heb een ijsbeerjas met capuchon, en na sauna blijf je nog wel ff warm tot aan huis, ook al douche ik af met koud water. Dat tijdstip waarop ik ga (vroege avond) brengt al met zich mee dus eerder boodschappen doen en koken (vaak wat meer porties, kan ik 2 dagen van eten en de rest invriezen). Daarna zijn die anderhalf à 2 uurtjes echt voor mezelf. Eens per week samen met een kennis, maar in mijn eentje vind ik ook juist wel fijn en soms krijg je dan spontaan leuk (maar tot nu toe vluchtig) contact.
Dat "leef alvast naar wat je wil/met je doel voor ogen" is een van de tips uit "Coach jezelf naar succes" en waar ik zeker in geloof.
Dat is het deel namelijk dat je goed voorbereid bent áls iets dan idd op je pad komt.
Ik hoor en lees zo vaak dat mensen vanalles in hun eentje (blijven) doen wat ze niet zouden doen als er iemand (een nieuwe vriend(in)) zou meekijken, om maar iets te noemen wat minder letten op het bijhouden hun benen ontharen en onderuit in jogging of "onder een dekentje" op de bank voor een serie hangen met een beker ijs/ zak chips, "want dat ziet toch niemand".
Of dan wél lekker en gezond koken, afvallen, of wat dan ook ze wel/pas geneigd zijn te doen om zich van hun beste kant te laten zien, maar tot het zo ver is niet voor zichzelf uit eigen motivatie dat soort zorgzaamheid in acht nemen.
En zo werkt het denk ik met werk ook: het maakt je een stuk "zekerder" van je zaak (ipv alleen maar beweren/overtuigen dat je iets kan) als je voor je eraan begint al wéét van jezelf dat iets je prima af gaat.
Dus als dat banen voor vroege vogels zijn, geloof ik dat je als avondmens óf reeel moet zijn en kijken of dat wel past bij jezelf, óf beter al naar dat ritme kunt gaan ombuigen en niet denken "waarom zou ik dat nu al doen, zolang het niet hoéft?! Als het moet, okay, maar eerder ook niet".
Ik geloof dus deels zeker wel in de "law of attraction", met de kanttekening dat als je blijft doen wat je nu al deed, je ook blijft ervaren wat je nu al ervaart. Wil je iets nieuws/ een verandering, dan is wensen niet genoeg, dan moet je wel zorgen dat je eea in huis hebt om dat ook waar te kunnen maken en dus (bewezen) wat je wenst (te ontvangen) ook daadwerkelijk aan jou toe te vertrouwen is, zodat je daar goed mee omgaat, goed voor zorgt, kunt waarmaken en de kans dat het slaagt/ er goed gebruik van wordt gemaakt of ook hóudt groot is.
Gewoon logica, dat als je typiste wilt worden, je dan wel moet kunnen typen en met een bepaalde snelheid ook en denk je ook niet "dat leer ik dan wel, als het zo ver is".
Grappige is dat je op datingtopics enzo zo vaak wél deze denkwijze tegenkomt, met totaal volgeplande agenda en /of allerlei onzekerheid over zichzelf (in liefde en relaties, eigenwaarde enz) gedacht wordt: eerst maar die relatie zien te "krijgen" en dan máák ik die ruimte wel of leer ik gaandeweg wel omgaan met die onzekerheid/ remmingen/ evt opgelopen hindernissen uit vorige ervaringen enz.
Of "hij/zij neemt me maar zoals ik ben" (als ie van me houdt neemt hij/zij dat maar op de koop toe, of moet zelfs voor mij wegnemen zodat ik daar niet onzeker/minder door voel).
Ik denk dat dat soort dingen in de weg staan, en je dus evt al kunt voorzien en op kunt inspelen, ipv eoa overtuiging neer te zetten waar je niet zeker van bent en dan "door de mand kunt vallen", dus maar hopen dat tegen die tijd je genoeg credits hebt bij je werkgever/ nieuwe partner om te mogen "aanblijven" (en alsnog te leren of erin te groeien).
Het lijkt soms wel alsof "moeite doen" meer zit in "jezelf verkopen" (jezelf leuk/capabel voordoen/presenteren, swappen/solliciteren/appen/ de date/gesprekken zelf goed laten verlopen) dan dat die moeite zit in zorgen dat je die kundigheid ook hébt, zodat je van jezelf een reeel beeld neerzet, omdat je "weet" dat je dat tot een goed einde kunt brengen.
Dat is iets anders dan eerst perfect moeten zijn natuurlijk, sommige dingen leer je nu eenmaal pas echt "on the job" van wat het precies inhoudt, met wie je te maken krijgt en van je verwacht wordt aan de andere kant. Ook dan geldt dat je beter een klik kunt hebben obv wie je werkelijk bent, dan jezelf anders voordoen en maar hopen dat je jezelf en de ander genoeg kunt overtuigen om erin te geloven.
Het lastige als je echt aan iets heel anders/nieuws begint is dat je dan wel een gebrek aan ervaring/ oefening in de praktijk hebt, en die ruimte/kans/gelegenheid moet je dan wel krijgen (of van jezelf krijgen) óm die op te (mogen/kunnen) doen.
Tov (tig) anderen die al "bewezen" die kennis én gevergde ervaring hebben sta je immers al 1-0 achter en moet je het van andere factoren (eigenschappen/ vaardigheden die een pré kunnen zijn of vertrouwen geven dat je dit dan ook wel kunt) hebben. Of alvast ervaring opdoen in iets soortgelijks wat iig erop lijkt en in de buurt komt.
Anyway, ik denk dat als je dat stuk eigen invloed benut, je dan terécht optimistischer kunt zijn en het voordeel van de twijfel eerder zult krijgen, alleen al als je enig zelfvertrouwen uitstraalt (dan wanneer dat maar een oppervlakkig, dun laagje over allerlei onzekerheid heen is).
Zo ben ik in mijn "natuurlijke bioritme" toch wel behoorlijk een avondmens. Nu is er ergens in de buurt een vacature met wel héél vroege begintijden, hoe realistisch is zo'n grote ommezwaai dan, he?
Natuurlijk past zich dat wel aan als je dat eenmaal doet, dan word je ook eerder moe en wie weet nog veel meer goeds opleveren, gezonder zijn, je nog iets aan de rest van je dag hebben enz.
Blijft dat een ochtendmens daar niet over hoeft te "bluffen" of hopen dat dat wel losloopt als je dat eenmaal doet en allerlei andere dingen hoéft aan te passen of aan te leren, ook niet als dat een uurtje eerder is dan normaal.
Het ligt dus voor de hand dat als je zoiets zoekt, je dan dus voor jezelf al geloofwaardiger bent als je jezelf dat al hebt bijgebracht én (dus) helder wakker kunt starten (ipv gaandeweg wel aan wennen).
Een stuk makkelijker is het als je zoekt naar wat al bij jóu past zoals je nu "bent" en nog beter: als dat juist een pré zou zijn.
Maar als je dus iets wil veranderen in/aan je leven of nieuw wilt ontdekken aan jezelf, helpt het niet als je blijft zoals je "nu eenmaal" (nu) bent.
En dat geldt op allerlei gebieden volgens mij: de kans dat je nieuwe vriend(inn)en vindt om op zondagochtenden musea mee te bezoeken is klein als je die op zaterdagavond laat in het uitgaansleven denkt te gaan vinden (en dan teleurgesteld bent dat je die maar niet vindt ook, haha), maar hoe lachwekkend ook, toch is het in div opzichten hoe mensen denken dat iets "spontaan"/vanzelf maar op hun pad moet komen en ook moet lukken, terwijl ze zich geeneens ook maar in die richting begeven die daar meer kans op biedt.
Als je eenmaal weet wat je wilt, kun je daar dus deels alvast bewust op inspelen.
Vd week maakte iemand mij ook weer attent op iets wat ik (al langere tijd) onbenut liet en hoe jammer dat is.
Dat zet mij ook weer aan het denken & doen, want het klopt ook nog, het is hoog tijd dat dat weer aandacht krijgt: capaciteiten en eigenschappen die je niet gebruikt (oefent) verslappen, net als hoe het met spierkracht gaat.
Dus áls je bepaalde veranderingen wilt in je leven, en weet wat je wilt (bereiken/woren/zijn) begin daar dan alvast/meteen mee, stel je voor hoe dat eruit ziet en "oefen" dat alvast, zoek zonodig de mensen erbij die dat al zo doen en aan wie je kunt "afkijken" of je aan kunt optrekken hoé zij dat aanpakken, zodat je daar een reeel beeld van hebt en weet wat daarvoor nodig is of bij komt kijken.
Als het even kan ga ik terplekke een kijkje nemen waar (evt) vacatures te vinden zijn en maak ik een praatje met het personeel zodat ik een realistisch beeld krijg van de gang van zaken daar, want zonde van je tijd om je suf te solliciteren en uitgenodigd worden op gesprek en er dan bijv pas achter te komen dat jij doordeweeks kan en zij juist op zoek zijn naar iemand voor de weekenden, als je je beter had kunnen informeren en dus te voorzien was.
Niet (af)wachten tot je voor voldongen feiten staat is nog zo'n tip.
Je bent een stuk onbevangener en relaxter als de nood niet hoog is: hoe behoeftiger hoe minder aantrekkelijk, al kan een bepaalde gedrevenheid natuurlijk juist wel heel gemotiveerd lijken. Een "moeten"/ noodzaak laat voor de ander de mogelijkheid open of je dat wel echt (en graag) wil, als het geen vrije keuze meer is en legt hoe dan ook meer druk ergens op dan wenselijk of nodig zou zijn als je relaxt kunt "rondkijken".
Dat merk jij nu met je scriptie, dat iets roet in het eten kan gooien en je daar misschien geen rekening mee gehouden had qua tijdsschema die je daarvoor had ingeschat. Probeer die extra druk in te zetten: een bepaalde dosis kan juist aanzetten tot aktie en drive om het tóch voor elkaar te krijgen, als je die niet (verder) laat oplopen en kalm kunt blijven, kunt relativeren tot een aanvaardbaar "peil" en je eea (en jezelf) tijdelijk kunt bijstellen naar een"plan B".
Jezelf niet gek laten maken dus, en alternatieven zoeken die (nog) wél kunnen, als "plan A" het niet meer gaat worden!
Ik wens je veel succes iig, ff 2 weken afzien en dan heb je iig alles eraan gedaan wat in je mogelijkheden lag.
Kun je ergens naar uitkijken na die deadline?
Eoa leuk vooruitzicht om voor ogen te kunnen houden, als extra motivatie? Alleen al opluchting en de vrijheid die dat oplevert kunnen voorstellen als je nu meteen begint en er het beste van maakt, zal ervoor zorgen dat je je beter voelt dan tegenaan hikken!
Ga ervoor!
Wat een goed nieuws dat je een nieuw vriendengroepje hebt gevonden waar je je in thuis voelt! Dat is echt goud waard
Dat was een gemene griep, die rondging en van wat ik ervan gehoord heb (sommigen kregen er longontsteking bij) en kun je idd nog ff last van hebben. Zeker als je weerstand omlaag is door carnaval.
Ik had zoiets vorig jaar en het is geen pretje.
Ik heb altijd het idee dat die epidemieen door carnaval ontstaan of iig verspreid worden. En het was ook berekoud die dagen, schijnt toch waar te zijn dat je bij kou wel degelijk vatbaarder wordt voor die virussen.
Hopelijk gaat het toch lukken met die scriptie. Ik vond scripties altijd lastiger dan tentamens op eoa manier. Het zoeken naar info, sorteren, schiftenm organiseren, ik vond het een heel gedoe en het vergt veel tijd en inzet.
Je hebt nog even de tijd, meer dan je best kun je niet doen he!
Wat is de consequentie als je de deadline niet haalt (worst case dus)?
Veel succes gewenst, het zijn de laatste loodjes moet je maar denken, hierna is het ook echt klaar!
Ja, topic ligt stil en dat is ergens misschien wel goed.
Hier druk met het nieuwe seizoen, je moet toch soort van solliciteren op allerlei events om zoveel mogelijk boekingen te krijgen. De succesvolle van vorig jaar zijn gelukkig weer bevestigd, hopelijk komen er nog wat meer nieuwe bij!
De concurrentie is groot iig, je moet de kans maar krijgen om ertussen te komen (want anderen krijgen ook meestal voorrang waar ze eerder waren als dat goed verlopen is).
Intussen ben ik zelf ook aan het solliciteren, want ik wil er liefst wat "zekerder" uren bij, ik heb doordeweeks tijd genoeg over (denk ik) en flexibel ook (dat is mijn enige voordeel tegenover mijn leeftijd: ik hoef alleen maar rekening te houden met mijzelf, hoef niet op bepaalde tijden thuis te zijn) en ben er ook wel aan toe om mijn leventje van afgelopen jaren weer eens kritisch te beschouwen en eea om te gooien.
Dat was best nodig ook, en nu benedenverdieping van mijn schouders is is er meer ruimte voor gekomen om mezelf maar weer eens onder de loep te nemen.
Ik ben zo ver/gewend geraakt aan bepaalde comfortzone(s) en ik geloof dat je al moet beginnen met "alvast gaan leven naar/alsof je bepaalde doelen/idealen al voor elkaar hébt" en niet pas áls je die daadwerkelijk hebt.
Daar geloof ik in, al is het maar ter voorbereiding.
Voorbeeldje: vorig jaar ben ik steeds meer "in shape" gekomen dóór het werk wat we gingen doen, terwijl ik daarvoor veel te veel zittend werk (en forum) had gedaan, dus dan begon ik het seizoen al met rugklachten enz, dat wil ik nu per sé voorkomen, dus ben ik dagelijks fysiek aktiever.
Ik ga als het ff kan elke dag zwemmen en na afloop de sauna in. Zelfs met die kou buiten en nat haar deert dat me niet, heb een ijsbeerjas met capuchon, en na sauna blijf je nog wel ff warm tot aan huis, ook al douche ik af met koud water. Dat tijdstip waarop ik ga (vroege avond) brengt al met zich mee dus eerder boodschappen doen en koken (vaak wat meer porties, kan ik 2 dagen van eten en de rest invriezen). Daarna zijn die anderhalf à 2 uurtjes echt voor mezelf. Eens per week samen met een kennis, maar in mijn eentje vind ik ook juist wel fijn en soms krijg je dan spontaan leuk (maar tot nu toe vluchtig) contact.
Dat "leef alvast naar wat je wil/met je doel voor ogen" is een van de tips uit "Coach jezelf naar succes" en waar ik zeker in geloof.
Dat is het deel namelijk dat je goed voorbereid bent áls iets dan idd op je pad komt.
Ik hoor en lees zo vaak dat mensen vanalles in hun eentje (blijven) doen wat ze niet zouden doen als er iemand (een nieuwe vriend(in)) zou meekijken, om maar iets te noemen wat minder letten op het bijhouden hun benen ontharen en onderuit in jogging of "onder een dekentje" op de bank voor een serie hangen met een beker ijs/ zak chips, "want dat ziet toch niemand".
Of dan wél lekker en gezond koken, afvallen, of wat dan ook ze wel/pas geneigd zijn te doen om zich van hun beste kant te laten zien, maar tot het zo ver is niet voor zichzelf uit eigen motivatie dat soort zorgzaamheid in acht nemen.
En zo werkt het denk ik met werk ook: het maakt je een stuk "zekerder" van je zaak (ipv alleen maar beweren/overtuigen dat je iets kan) als je voor je eraan begint al wéét van jezelf dat iets je prima af gaat.
Dus als dat banen voor vroege vogels zijn, geloof ik dat je als avondmens óf reeel moet zijn en kijken of dat wel past bij jezelf, óf beter al naar dat ritme kunt gaan ombuigen en niet denken "waarom zou ik dat nu al doen, zolang het niet hoéft?! Als het moet, okay, maar eerder ook niet".
Ik geloof dus deels zeker wel in de "law of attraction", met de kanttekening dat als je blijft doen wat je nu al deed, je ook blijft ervaren wat je nu al ervaart. Wil je iets nieuws/ een verandering, dan is wensen niet genoeg, dan moet je wel zorgen dat je eea in huis hebt om dat ook waar te kunnen maken en dus (bewezen) wat je wenst (te ontvangen) ook daadwerkelijk aan jou toe te vertrouwen is, zodat je daar goed mee omgaat, goed voor zorgt, kunt waarmaken en de kans dat het slaagt/ er goed gebruik van wordt gemaakt of ook hóudt groot is.
Gewoon logica, dat als je typiste wilt worden, je dan wel moet kunnen typen en met een bepaalde snelheid ook en denk je ook niet "dat leer ik dan wel, als het zo ver is".
Grappige is dat je op datingtopics enzo zo vaak wél deze denkwijze tegenkomt, met totaal volgeplande agenda en /of allerlei onzekerheid over zichzelf (in liefde en relaties, eigenwaarde enz) gedacht wordt: eerst maar die relatie zien te "krijgen" en dan máák ik die ruimte wel of leer ik gaandeweg wel omgaan met die onzekerheid/ remmingen/ evt opgelopen hindernissen uit vorige ervaringen enz.
Of "hij/zij neemt me maar zoals ik ben" (als ie van me houdt neemt hij/zij dat maar op de koop toe, of moet zelfs voor mij wegnemen zodat ik daar niet onzeker/minder door voel).
Ik denk dat dat soort dingen in de weg staan, en je dus evt al kunt voorzien en op kunt inspelen, ipv eoa overtuiging neer te zetten waar je niet zeker van bent en dan "door de mand kunt vallen", dus maar hopen dat tegen die tijd je genoeg credits hebt bij je werkgever/ nieuwe partner om te mogen "aanblijven" (en alsnog te leren of erin te groeien).
Het lijkt soms wel alsof "moeite doen" meer zit in "jezelf verkopen" (jezelf leuk/capabel voordoen/presenteren, swappen/solliciteren/appen/ de date/gesprekken zelf goed laten verlopen) dan dat die moeite zit in zorgen dat je die kundigheid ook hébt, zodat je van jezelf een reeel beeld neerzet, omdat je "weet" dat je dat tot een goed einde kunt brengen.
Dat is iets anders dan eerst perfect moeten zijn natuurlijk, sommige dingen leer je nu eenmaal pas echt "on the job" van wat het precies inhoudt, met wie je te maken krijgt en van je verwacht wordt aan de andere kant. Ook dan geldt dat je beter een klik kunt hebben obv wie je werkelijk bent, dan jezelf anders voordoen en maar hopen dat je jezelf en de ander genoeg kunt overtuigen om erin te geloven.
Het lastige als je echt aan iets heel anders/nieuws begint is dat je dan wel een gebrek aan ervaring/ oefening in de praktijk hebt, en die ruimte/kans/gelegenheid moet je dan wel krijgen (of van jezelf krijgen) óm die op te (mogen/kunnen) doen.
Tov (tig) anderen die al "bewezen" die kennis én gevergde ervaring hebben sta je immers al 1-0 achter en moet je het van andere factoren (eigenschappen/ vaardigheden die een pré kunnen zijn of vertrouwen geven dat je dit dan ook wel kunt) hebben. Of alvast ervaring opdoen in iets soortgelijks wat iig erop lijkt en in de buurt komt.
Anyway, ik denk dat als je dat stuk eigen invloed benut, je dan terécht optimistischer kunt zijn en het voordeel van de twijfel eerder zult krijgen, alleen al als je enig zelfvertrouwen uitstraalt (dan wanneer dat maar een oppervlakkig, dun laagje over allerlei onzekerheid heen is).
Zo ben ik in mijn "natuurlijke bioritme" toch wel behoorlijk een avondmens. Nu is er ergens in de buurt een vacature met wel héél vroege begintijden, hoe realistisch is zo'n grote ommezwaai dan, he?
Natuurlijk past zich dat wel aan als je dat eenmaal doet, dan word je ook eerder moe en wie weet nog veel meer goeds opleveren, gezonder zijn, je nog iets aan de rest van je dag hebben enz.
Blijft dat een ochtendmens daar niet over hoeft te "bluffen" of hopen dat dat wel losloopt als je dat eenmaal doet en allerlei andere dingen hoéft aan te passen of aan te leren, ook niet als dat een uurtje eerder is dan normaal.
Het ligt dus voor de hand dat als je zoiets zoekt, je dan dus voor jezelf al geloofwaardiger bent als je jezelf dat al hebt bijgebracht én (dus) helder wakker kunt starten (ipv gaandeweg wel aan wennen).
Een stuk makkelijker is het als je zoekt naar wat al bij jóu past zoals je nu "bent" en nog beter: als dat juist een pré zou zijn.
Maar als je dus iets wil veranderen in/aan je leven of nieuw wilt ontdekken aan jezelf, helpt het niet als je blijft zoals je "nu eenmaal" (nu) bent.
En dat geldt op allerlei gebieden volgens mij: de kans dat je nieuwe vriend(inn)en vindt om op zondagochtenden musea mee te bezoeken is klein als je die op zaterdagavond laat in het uitgaansleven denkt te gaan vinden (en dan teleurgesteld bent dat je die maar niet vindt ook, haha), maar hoe lachwekkend ook, toch is het in div opzichten hoe mensen denken dat iets "spontaan"/vanzelf maar op hun pad moet komen en ook moet lukken, terwijl ze zich geeneens ook maar in die richting begeven die daar meer kans op biedt.
Als je eenmaal weet wat je wilt, kun je daar dus deels alvast bewust op inspelen.
Vd week maakte iemand mij ook weer attent op iets wat ik (al langere tijd) onbenut liet en hoe jammer dat is.
Dat zet mij ook weer aan het denken & doen, want het klopt ook nog, het is hoog tijd dat dat weer aandacht krijgt: capaciteiten en eigenschappen die je niet gebruikt (oefent) verslappen, net als hoe het met spierkracht gaat.
Dus áls je bepaalde veranderingen wilt in je leven, en weet wat je wilt (bereiken/woren/zijn) begin daar dan alvast/meteen mee, stel je voor hoe dat eruit ziet en "oefen" dat alvast, zoek zonodig de mensen erbij die dat al zo doen en aan wie je kunt "afkijken" of je aan kunt optrekken hoé zij dat aanpakken, zodat je daar een reeel beeld van hebt en weet wat daarvoor nodig is of bij komt kijken.
Als het even kan ga ik terplekke een kijkje nemen waar (evt) vacatures te vinden zijn en maak ik een praatje met het personeel zodat ik een realistisch beeld krijg van de gang van zaken daar, want zonde van je tijd om je suf te solliciteren en uitgenodigd worden op gesprek en er dan bijv pas achter te komen dat jij doordeweeks kan en zij juist op zoek zijn naar iemand voor de weekenden, als je je beter had kunnen informeren en dus te voorzien was.
Niet (af)wachten tot je voor voldongen feiten staat is nog zo'n tip.
Je bent een stuk onbevangener en relaxter als de nood niet hoog is: hoe behoeftiger hoe minder aantrekkelijk, al kan een bepaalde gedrevenheid natuurlijk juist wel heel gemotiveerd lijken. Een "moeten"/ noodzaak laat voor de ander de mogelijkheid open of je dat wel echt (en graag) wil, als het geen vrije keuze meer is en legt hoe dan ook meer druk ergens op dan wenselijk of nodig zou zijn als je relaxt kunt "rondkijken".
Dat merk jij nu met je scriptie, dat iets roet in het eten kan gooien en je daar misschien geen rekening mee gehouden had qua tijdsschema die je daarvoor had ingeschat. Probeer die extra druk in te zetten: een bepaalde dosis kan juist aanzetten tot aktie en drive om het tóch voor elkaar te krijgen, als je die niet (verder) laat oplopen en kalm kunt blijven, kunt relativeren tot een aanvaardbaar "peil" en je eea (en jezelf) tijdelijk kunt bijstellen naar een"plan B".
Jezelf niet gek laten maken dus, en alternatieven zoeken die (nog) wél kunnen, als "plan A" het niet meer gaat worden!
Ik wens je veel succes iig, ff 2 weken afzien en dan heb je iig alles eraan gedaan wat in je mogelijkheden lag.
Kun je ergens naar uitkijken na die deadline?
Eoa leuk vooruitzicht om voor ogen te kunnen houden, als extra motivatie? Alleen al opluchting en de vrijheid die dat oplevert kunnen voorstellen als je nu meteen begint en er het beste van maakt, zal ervoor zorgen dat je je beter voelt dan tegenaan hikken!
Ga ervoor!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 7 maart 2018 om 20:34
Suzy...Eigenlijk zou je voor de gein eens moeten komen kijken in mijn leven nu:
Het is om en nabij 5 jaar geleden dat je in mijn woonkamer zat...
Wil ik helemaal niet mee zeggen dat ik er nu beter voor sta, dat ik gelukkiger ben, het is gewoon anders. En dat anders kost tijd... Vooral het worstelen in de relaties die je hebt met hen die bij je horen of waar je van vindt dat ze bij je horen.
Het is om en nabij 5 jaar geleden dat je in mijn woonkamer zat...
Wil ik helemaal niet mee zeggen dat ik er nu beter voor sta, dat ik gelukkiger ben, het is gewoon anders. En dat anders kost tijd... Vooral het worstelen in de relaties die je hebt met hen die bij je horen of waar je van vindt dat ze bij je horen.
vrijdag 9 maart 2018 om 11:00
Drominique: aaaaah, al die wisselende nicks..
Denk dat ik het wel weet, maar dacht dat jullie samen een zaak waren begonnen?
Als ik het goed heb was je destijds een jonkie en met heel ander soort reizen bezig dan kamperen?
Ja, worstelen is het woord soms wel, he?
Heb zelf afscheid genomen van een paar familierelaties die puur worstelen waren en dan nog blijft dat -zij het op grote afstand nu- een rol spelen in je leven: ook wie/wat ontbreekt maakt deel van je uit, als je daar ooit deel van uitmaakte, tenminste je zit toch in een familiesysteem en al zou je niet meer met ze omgaan of niet meer zien (door verlies).
Je had heel wat te verwerken later, tijd heelt niet alle wonden, he?
Denk dat ik het wel weet, maar dacht dat jullie samen een zaak waren begonnen?
Als ik het goed heb was je destijds een jonkie en met heel ander soort reizen bezig dan kamperen?
Ja, worstelen is het woord soms wel, he?
Heb zelf afscheid genomen van een paar familierelaties die puur worstelen waren en dan nog blijft dat -zij het op grote afstand nu- een rol spelen in je leven: ook wie/wat ontbreekt maakt deel van je uit, als je daar ooit deel van uitmaakte, tenminste je zit toch in een familiesysteem en al zou je niet meer met ze omgaan of niet meer zien (door verlies).
Je had heel wat te verwerken later, tijd heelt niet alle wonden, he?
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 9 maart 2018 om 15:19
Hier ook een innerlijke strijd, tussen de "keurige principiele en gewetenvolle Suzy" die beproefd wordt of ze dat ook in de praktijk kan brengen als dat uitgedaagd wordt door (opgelopen) behoeftigheid.
Die heel normaal-menselijk zijn, maar buitenproportioneel worden als je dat onderdrukt of probeert te vervangen door strategieen die niet blijken te werken op den duur.
Alles wat je "opkropt" of onderdrukt maakt een vuist en slaat terug, het is idd zo.
En dat had ik allemaal kunnen weten, ik heb het vaak genoeg geschreven en ik weet het allemaal. Had ik maar..
Sta nu voor eenzelfde "les" en uitdaging en hoe frustrerend is dat!
Met dit verschil dat ik het veel eerder herken, maar niet helemaal "tijdig" (of nog wel, hopelijk), want mijn verstand/standvastigheid wankelt, wordt uitgedaagd/ is een beproeving of test (denk ik) en het kost me moeite.
Ik herpak mezelf wel, maar op dit moment is het ff lastig en nogal een confrontatie met mezelf. Er zijn wat behoeften gewekt, en die laten zich niet zomaar weer wegstoppen, onderdrukken of vervangen door de strategieen die ik daarvoor (zie ik nu in) hanteerde om mee om te gaan.
Eerder was dit regelmatig een onderwerp hier: de sexy vrouw inside, behoefte aan lichaamscontact en lichamelijkheid, "huidhonger" en hoe daarmee om te gaan (als je geen (seks)partner (meer) voor hebt.
En als je daar niet aktief naar "zoekt", dan komt het idd vroeg of laat spontaan op je pad, zij het niet vanzelfsprekend onder de juiste/ideale omstandigheden of wordt het lastiger te weerstaan naarmate dat, wat ontbreekt/ geen aandacht krijgt, zich sterker opdringt.
Frustratie alom, oa tussen de "deugdzame" verstandige, verantwoordelijke en de ondeugende, speelse en "onverantwoordelijke" en "behoeftige" kanten van mezelf.
Waarschijnlijk geen toeval, nu ik bezig ben met slechte gewoontes/patronen/ritmes te vervangen door "gezonde", op fysiek vlak bezig ben om fitter te zijn.
(oa qua eten, drinken en bewegen, gezonde in- en ontspanning), lekkerder en krachtiger in mijn vel aan het komen, en ja, de ene verandering, hoe klein ook die stappen, kan weer een volgende in gang zetten, zo blijkt maar weer eens.
Geen toeval ook misschien, omdat me wel duidelijk is dat die oa strategieen zijn om iets anders (onderliggends) te onderdrukken/wegwuiven/ verzachten en dat maar weer eens duidelijk wordt dat je die niet kunt "compenseren" of iig niet betekent dat het "weg" is daardoor.
Je eigen "levendigheid" druk je daarmee ook weg, en dat laat zich nu niet meer zo 1,2,3 in een hoek drukken.
Anyway, alles wat ik eerder schreef klopt gewoon, en dat wetende zijn het valkuilen die ik ken, had kunnen weten, en -hopelijk- niet intrap (met open ogen nog wel).
Nu nog "link" en ertegen vechten helpt ook niet, houdt dat net zo goed in stand, is hooguit een beproeving, en ook al heb ik dat in 1e instantie netjes opgelost, de verleiding ligt nog op de loer.
Een test, om te kijken of ik het er dit keer beter vanaf breng?!
Ergens voelt het als "terug bij af" en nu nog lastiger dan eerder.
Frustratie blijft een hele moeilijke emotie om mee om te gaan, pffff.
Zeker als de deur op een kier staat.
Ik vertrouw mezelf (nog) niet helemaal, hopelijk voldoende tijd en afstand om mezelf te herpakken en nu niet mee om mijn oren te slaan, maar er (beter laat dan nooit) mee te doen wat ik (misschien?) al veel eerder had kunnen doen?
Ik geloof iha in dat iets op je pad komt als je daar "klaar voor bent", dwz dat je jezelf in de gelegenheid en gesteldheid brengt voor wat je wil "ontvangen"/krijgen in het leven, op allerlei vlakken. Anders komt dat (wat je wil/wenst) misschien ook, maar in andere (niet-ideale) gedaante, of tijdelijk/ onvolledig/ kun je dat niet behouden.
Of dat nu een baan is of iets anders, voor zover mogelijk kun je maar beter voorbereid zijn zodat je iig de skills hebt om de kans te hebben om dat in goede orde te kunnen laten verlopen, zodat dat, wat je "toevalt" dan ook in goede handen is..
Ja en ik weet dat allemaal, of had dat kunnen weten iig, dat is nog "erger' en ik zit vooral mezelf ff in de weg.
Hopelijk dat deze eyeopener nu wél beklijft, en ik dat positief kan inzetten.
Die heel normaal-menselijk zijn, maar buitenproportioneel worden als je dat onderdrukt of probeert te vervangen door strategieen die niet blijken te werken op den duur.
Alles wat je "opkropt" of onderdrukt maakt een vuist en slaat terug, het is idd zo.
En dat had ik allemaal kunnen weten, ik heb het vaak genoeg geschreven en ik weet het allemaal. Had ik maar..
Sta nu voor eenzelfde "les" en uitdaging en hoe frustrerend is dat!
Met dit verschil dat ik het veel eerder herken, maar niet helemaal "tijdig" (of nog wel, hopelijk), want mijn verstand/standvastigheid wankelt, wordt uitgedaagd/ is een beproeving of test (denk ik) en het kost me moeite.
Ik herpak mezelf wel, maar op dit moment is het ff lastig en nogal een confrontatie met mezelf. Er zijn wat behoeften gewekt, en die laten zich niet zomaar weer wegstoppen, onderdrukken of vervangen door de strategieen die ik daarvoor (zie ik nu in) hanteerde om mee om te gaan.
Eerder was dit regelmatig een onderwerp hier: de sexy vrouw inside, behoefte aan lichaamscontact en lichamelijkheid, "huidhonger" en hoe daarmee om te gaan (als je geen (seks)partner (meer) voor hebt.
En als je daar niet aktief naar "zoekt", dan komt het idd vroeg of laat spontaan op je pad, zij het niet vanzelfsprekend onder de juiste/ideale omstandigheden of wordt het lastiger te weerstaan naarmate dat, wat ontbreekt/ geen aandacht krijgt, zich sterker opdringt.
Frustratie alom, oa tussen de "deugdzame" verstandige, verantwoordelijke en de ondeugende, speelse en "onverantwoordelijke" en "behoeftige" kanten van mezelf.
Waarschijnlijk geen toeval, nu ik bezig ben met slechte gewoontes/patronen/ritmes te vervangen door "gezonde", op fysiek vlak bezig ben om fitter te zijn.
(oa qua eten, drinken en bewegen, gezonde in- en ontspanning), lekkerder en krachtiger in mijn vel aan het komen, en ja, de ene verandering, hoe klein ook die stappen, kan weer een volgende in gang zetten, zo blijkt maar weer eens.
Geen toeval ook misschien, omdat me wel duidelijk is dat die oa strategieen zijn om iets anders (onderliggends) te onderdrukken/wegwuiven/ verzachten en dat maar weer eens duidelijk wordt dat je die niet kunt "compenseren" of iig niet betekent dat het "weg" is daardoor.
Je eigen "levendigheid" druk je daarmee ook weg, en dat laat zich nu niet meer zo 1,2,3 in een hoek drukken.
Anyway, alles wat ik eerder schreef klopt gewoon, en dat wetende zijn het valkuilen die ik ken, had kunnen weten, en -hopelijk- niet intrap (met open ogen nog wel).
Nu nog "link" en ertegen vechten helpt ook niet, houdt dat net zo goed in stand, is hooguit een beproeving, en ook al heb ik dat in 1e instantie netjes opgelost, de verleiding ligt nog op de loer.
Een test, om te kijken of ik het er dit keer beter vanaf breng?!
Ergens voelt het als "terug bij af" en nu nog lastiger dan eerder.
Frustratie blijft een hele moeilijke emotie om mee om te gaan, pffff.
Zeker als de deur op een kier staat.
Ik vertrouw mezelf (nog) niet helemaal, hopelijk voldoende tijd en afstand om mezelf te herpakken en nu niet mee om mijn oren te slaan, maar er (beter laat dan nooit) mee te doen wat ik (misschien?) al veel eerder had kunnen doen?
Ik geloof iha in dat iets op je pad komt als je daar "klaar voor bent", dwz dat je jezelf in de gelegenheid en gesteldheid brengt voor wat je wil "ontvangen"/krijgen in het leven, op allerlei vlakken. Anders komt dat (wat je wil/wenst) misschien ook, maar in andere (niet-ideale) gedaante, of tijdelijk/ onvolledig/ kun je dat niet behouden.
Of dat nu een baan is of iets anders, voor zover mogelijk kun je maar beter voorbereid zijn zodat je iig de skills hebt om de kans te hebben om dat in goede orde te kunnen laten verlopen, zodat dat, wat je "toevalt" dan ook in goede handen is..
Ja en ik weet dat allemaal, of had dat kunnen weten iig, dat is nog "erger' en ik zit vooral mezelf ff in de weg.
Hopelijk dat deze eyeopener nu wél beklijft, en ik dat positief kan inzetten.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..