Relaties
alle pijlers
Altijd drama
zondag 7 oktober 2007 om 19:32
Hallo,
Ik heb even wat inzichten, en misschien andere ervaringen nodig om een beetje inzicht in mezelf te krijgen.
Op dit momenet heb ik een half jaar een relatie met een jongen. Hij is een ontzettend lief, en zachtaardig persoon. Hij is in de relatie voor mij een lange tijd erg ongelukkig geweest. Juist door zijn zachte karakter, en moeilijk kunnen praten, durfde hij zijn onvrede niet goed uit te spreken, en bleef hij er veel te lang in hangen. Uiteindelijk heeft hij de stap genomen. En al snel daarna leerde hij mij kennen. Misschien wel te snel. Hij heeft veel moeite om zich weer te geven. Ik vind het wel moeilijk ,maar geef hem de ruimte. We praten ontzettend veel. En ik wil gewoon dat hij zich op zijn gemak voelt bij mij. Voor 2 mensen die niet echte praters zijn gaat het ons best goed af.
Maar waar mijn verhaal eigelijk over gaat is over mezelf. Al zolang ik relaties heb zijn het moeilijke en lastige relaties. Altijd drama, altijd ervoor vechten. Ik heb nog nooit een gewoon gezellige leuke relatie gehad. Er is altijd wel wat. Ik geef niet de mannen de schuld. Ik denk dat ik het zelf opzoek. Ik vermoed dat ik zelf een soort bindingsangt heb. Ik begin altijd aan hopeloze gevallen. Waarvan ik eigelijk al van te voren weet dat het een heel gevecht word, en uiteindelijk toch op niets uitloopt.
Er zijn echt wel genoeg normale mannen geweest. Waar niks mis mee was, en die ook een toekomst met mij wilde opbouwen. Maar ik knapte dan zo vreselijk af, en nog steeds heb ik dat dus. En ik weet niet wat ik er aan moet doen? Want ik wil wel samenwonen, trouwen en de hele mik mak.
Dit is natuurlijk even in het kort. Misschien begrijpt iemand wat ik bedoel. Herkent iemand zich erin. Of nog beter weet iemand wat ik er aan kan doen.
Ik heb trouwens wel een idee waar het vandaan komt, maar als ik dat nu neerzet word het helemaal zo een lang verhaal.
En wat mijn huidige vriend betreft. Soms denk ik dat we het beter helemaal kunnen afkappen. Zodat hij alleen zijn vorige relatie kan verwerken, en als de tijd rijp is dan vinden we elkaar wel weer. Maar zoals ik het nu voel is hij wel iemand waar ik een toekomst mee zou willen, en ik weet dat hij dat ooit ook met mij wilt. Maar waar ik dus zo bang voor ben is dat als hij alles heeft verwerkt, en zich weer durft te geven. Dat ik dan dus weer in mijn oude patroon val, en afknap. Nu is het dus veilig voor mij, omdat hij een beetje afstand houd. Snappen jullie het nog?
Ik heb even wat inzichten, en misschien andere ervaringen nodig om een beetje inzicht in mezelf te krijgen.
Op dit momenet heb ik een half jaar een relatie met een jongen. Hij is een ontzettend lief, en zachtaardig persoon. Hij is in de relatie voor mij een lange tijd erg ongelukkig geweest. Juist door zijn zachte karakter, en moeilijk kunnen praten, durfde hij zijn onvrede niet goed uit te spreken, en bleef hij er veel te lang in hangen. Uiteindelijk heeft hij de stap genomen. En al snel daarna leerde hij mij kennen. Misschien wel te snel. Hij heeft veel moeite om zich weer te geven. Ik vind het wel moeilijk ,maar geef hem de ruimte. We praten ontzettend veel. En ik wil gewoon dat hij zich op zijn gemak voelt bij mij. Voor 2 mensen die niet echte praters zijn gaat het ons best goed af.
Maar waar mijn verhaal eigelijk over gaat is over mezelf. Al zolang ik relaties heb zijn het moeilijke en lastige relaties. Altijd drama, altijd ervoor vechten. Ik heb nog nooit een gewoon gezellige leuke relatie gehad. Er is altijd wel wat. Ik geef niet de mannen de schuld. Ik denk dat ik het zelf opzoek. Ik vermoed dat ik zelf een soort bindingsangt heb. Ik begin altijd aan hopeloze gevallen. Waarvan ik eigelijk al van te voren weet dat het een heel gevecht word, en uiteindelijk toch op niets uitloopt.
Er zijn echt wel genoeg normale mannen geweest. Waar niks mis mee was, en die ook een toekomst met mij wilde opbouwen. Maar ik knapte dan zo vreselijk af, en nog steeds heb ik dat dus. En ik weet niet wat ik er aan moet doen? Want ik wil wel samenwonen, trouwen en de hele mik mak.
Dit is natuurlijk even in het kort. Misschien begrijpt iemand wat ik bedoel. Herkent iemand zich erin. Of nog beter weet iemand wat ik er aan kan doen.
Ik heb trouwens wel een idee waar het vandaan komt, maar als ik dat nu neerzet word het helemaal zo een lang verhaal.
En wat mijn huidige vriend betreft. Soms denk ik dat we het beter helemaal kunnen afkappen. Zodat hij alleen zijn vorige relatie kan verwerken, en als de tijd rijp is dan vinden we elkaar wel weer. Maar zoals ik het nu voel is hij wel iemand waar ik een toekomst mee zou willen, en ik weet dat hij dat ooit ook met mij wilt. Maar waar ik dus zo bang voor ben is dat als hij alles heeft verwerkt, en zich weer durft te geven. Dat ik dan dus weer in mijn oude patroon val, en afknap. Nu is het dus veilig voor mij, omdat hij een beetje afstand houd. Snappen jullie het nog?
zondag 7 oktober 2007 om 20:19
zondag 7 oktober 2007 om 21:00
Dank je wel haha
Ik ben ook blij dat ik dat inzicht heb. Dan kan ik er aan werken, maar hoe doe ik dat?
Ik denk ook dat ik niet afhangkelijk van een man wil zijn. Dat hoeft ook niet. Dat weet ik. Maar ik voel me bezwaard als een man voor mij wil zorgen zeg maar. Ik zorg graag voor anderen, maar een ander hoeft niet voor mij te zorgen.
Ik weet ook precies waar dit vandaan komt. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 13 was. Van de 1 op de andere dag liet mijn vader mijn moeder stikken voor een jong ding. Mijn moeder had dit nooit verwacht, en heeft het zeker niet zien aankomen. Haar wereld stortte in. Om je moeder zo te zien is vreselijk. Ik denk dat ik al vanaf die tijd mezelf bewust of onbewust heb voorgenomen dat zoiets mij nooit zal overkomen. Ik zorg wel voor mezelf. Maar goed, ben ik getekend voor het leven nu? Laat iets van zo lang geleden echt nu zijn sporen nog na?
Ik ben ook blij dat ik dat inzicht heb. Dan kan ik er aan werken, maar hoe doe ik dat?
Ik denk ook dat ik niet afhangkelijk van een man wil zijn. Dat hoeft ook niet. Dat weet ik. Maar ik voel me bezwaard als een man voor mij wil zorgen zeg maar. Ik zorg graag voor anderen, maar een ander hoeft niet voor mij te zorgen.
Ik weet ook precies waar dit vandaan komt. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 13 was. Van de 1 op de andere dag liet mijn vader mijn moeder stikken voor een jong ding. Mijn moeder had dit nooit verwacht, en heeft het zeker niet zien aankomen. Haar wereld stortte in. Om je moeder zo te zien is vreselijk. Ik denk dat ik al vanaf die tijd mezelf bewust of onbewust heb voorgenomen dat zoiets mij nooit zal overkomen. Ik zorg wel voor mezelf. Maar goed, ben ik getekend voor het leven nu? Laat iets van zo lang geleden echt nu zijn sporen nog na?
zondag 7 oktober 2007 om 22:31
Je hebt het hulpverleners-syndroom... zolang je hem kan 'helpen' bestaat de relatie, als het een zelfstandige 'normale' vent is, dan is ie niet meer interessant.
Oftewel, je wil graag belangrijk worden gevonden in de relatie, maar tegelijk baal je ervan. Oplossing ? je zelfvertrouwen opkrikken, dan hoef je je waarde niet meer uit de hulpverlenersrol te halen.
Maar goed, misschien zit ik wel helemaal mis.
Oftewel, je wil graag belangrijk worden gevonden in de relatie, maar tegelijk baal je ervan. Oplossing ? je zelfvertrouwen opkrikken, dan hoef je je waarde niet meer uit de hulpverlenersrol te halen.
Maar goed, misschien zit ik wel helemaal mis.
zondag 7 oktober 2007 om 22:35
maandag 8 oktober 2007 om 03:02
Hier nog iemand, mijn ouders zijn gescheiden en zeer zeker niet als vrienden uit elkaar gegaan.
En idd je bepaald zelf hoe je daar mee om gaat in je verder leven...maar o wat ik dat soms toch vreselijk moeilijk!
Dus ja ik herken het ook allemaal maar tips kan ik je op dit moment niet geven....want het lukt me op dit moment zelf ook niet. Hou nu alle mannen die wel eens écht heel leuk kunnen zijn...op afstand. Mannen waarvan ik weet dat het niet verder "kan" gaan dan een tijdje zijn af en toe "welkom".
Ik blijf dus even meelezen
maandag 8 oktober 2007 om 07:57
@Wipkipje, ik denk dat je voor een deel wel gelijk hebt. Ik heb er laatst ook met een goede vriend over gesproken, en die zei, je bent een hele mooie en sterke vrouw, en dat straal je ook uit. Je moet alleen meer van jezelf gaan houden. En dat raakte mij wel. Ik besefde dat hij gelijk heeft.
@mastermind, zit ook wat in! Mijn relaties zijn in iedergeval nooit saai geweest. Mijn exen zijn ook vaak criminelen geweest enzo. Moeilijke gevallen dus. Dat zei die vriend dus ook. Als je meer van jezelf gaat houden, accepteer je dat voor jezelf ook niet meer, en trek je vanzelf mooie mensen aan(mooie mensen kwa karakter dus)
Mijn huidige vriend is zo een mens. Echt een ontzettend lief en eerlijk mens, maar hij heeft het dus wel moeilijk nu. Ik hoop dat wanneer we er samen aan toe zijn dan dat ik met hem ook echt iets kan opbouwen.
@Claire ik hoop dat we samen iets positiefs hier uit kunnen halen haha
@mastermind, zit ook wat in! Mijn relaties zijn in iedergeval nooit saai geweest. Mijn exen zijn ook vaak criminelen geweest enzo. Moeilijke gevallen dus. Dat zei die vriend dus ook. Als je meer van jezelf gaat houden, accepteer je dat voor jezelf ook niet meer, en trek je vanzelf mooie mensen aan(mooie mensen kwa karakter dus)
Mijn huidige vriend is zo een mens. Echt een ontzettend lief en eerlijk mens, maar hij heeft het dus wel moeilijk nu. Ik hoop dat wanneer we er samen aan toe zijn dan dat ik met hem ook echt iets kan opbouwen.
@Claire ik hoop dat we samen iets positiefs hier uit kunnen halen haha
maandag 8 oktober 2007 om 10:15
Je bepaalt uiteindelijk zelf wie in je omgeving blijven/wie je aantrekt en afstoot.
Doordat je zelf afstand houdt zul je ook mensen aantrekken die ook afstand houden. Mensen die niet tegen die afstand kunnen, die zullen je niet opezoeken, snap je?
Door aan jezelf te werken kun je dat veranderen en komen er "vanzelf" andere mensen om je heen. Het is wat je zelf creeert.
Doordat je zelf afstand houdt zul je ook mensen aantrekken die ook afstand houden. Mensen die niet tegen die afstand kunnen, die zullen je niet opezoeken, snap je?
Door aan jezelf te werken kun je dat veranderen en komen er "vanzelf" andere mensen om je heen. Het is wat je zelf creeert.
vrijdag 12 oktober 2007 om 15:52
Weer een paar dagen verder hahaha.
Houvanjezelf , je hebt zeker daar een punt. Ik moet aan mezelf werken.
Het is uit met mijn vriend. We hebben besloten apart van elkaar verder te gaan. Ik denk dat dat ook het beste is, want we waren beide niet erg happy.
Als we voor elkaar zijn weggelegd dan komen we elkaar wel weer tegen. Ik ben ook niet erg verdrietig. Teleurgesteld eerder. Dat weer een relatie is mislukt ofzo.
En nu ga ik deze tijd gebruiken om aan mezelf te werken. Ik vind het moeilijk, maar het moet.
Toch denk ik dat ik al een eind op weg ben. Ik weet wat het probleem is, en erken het ook. Ik weet ook waar het vandaan komt.
Ik denk dat ik in een eventuele volgende relatie ook wel weet wat ik wil, en vooral wat ik niet wil. Geen half werk meer, en geen probleem gevallen. Ik verdien beter. Maar ik moet me er ook meer voor openstellen. En dat vind ik eng. Iemand zo dichtbij laten komen. Betekent ook dat iemand mij enorm kan kwetsen. En ik wil mezelf niet verliezen. Maar goed dat is voor de toekomst. Ik weet ook dat zoiets moet groeien.
Voor nu moet ik leren om weer van mezelf te gaan houden. Ik heb het contact met een aantal mensen die niet goed voor mij zijn, al op een laag pitje gezet. En zoals al is gezegd. Als ik beter over mezelf denk, trek ik ook fijne mensen aan. Die iets positiefs aan mijn leven toevoegen.
Ik wil nog wel graag tips enzo ontvangen hier. Of iemand die mij een spiegel voorhoud. Of zegt meid wat jij nou allemaal brabbelt slaat nergens op hahaha
Houvanjezelf , je hebt zeker daar een punt. Ik moet aan mezelf werken.
Het is uit met mijn vriend. We hebben besloten apart van elkaar verder te gaan. Ik denk dat dat ook het beste is, want we waren beide niet erg happy.
Als we voor elkaar zijn weggelegd dan komen we elkaar wel weer tegen. Ik ben ook niet erg verdrietig. Teleurgesteld eerder. Dat weer een relatie is mislukt ofzo.
En nu ga ik deze tijd gebruiken om aan mezelf te werken. Ik vind het moeilijk, maar het moet.
Toch denk ik dat ik al een eind op weg ben. Ik weet wat het probleem is, en erken het ook. Ik weet ook waar het vandaan komt.
Ik denk dat ik in een eventuele volgende relatie ook wel weet wat ik wil, en vooral wat ik niet wil. Geen half werk meer, en geen probleem gevallen. Ik verdien beter. Maar ik moet me er ook meer voor openstellen. En dat vind ik eng. Iemand zo dichtbij laten komen. Betekent ook dat iemand mij enorm kan kwetsen. En ik wil mezelf niet verliezen. Maar goed dat is voor de toekomst. Ik weet ook dat zoiets moet groeien.
Voor nu moet ik leren om weer van mezelf te gaan houden. Ik heb het contact met een aantal mensen die niet goed voor mij zijn, al op een laag pitje gezet. En zoals al is gezegd. Als ik beter over mezelf denk, trek ik ook fijne mensen aan. Die iets positiefs aan mijn leven toevoegen.
Ik wil nog wel graag tips enzo ontvangen hier. Of iemand die mij een spiegel voorhoud. Of zegt meid wat jij nou allemaal brabbelt slaat nergens op hahaha
zaterdag 13 oktober 2007 om 11:48
Hee DolceVita (f)
Je bent idd al aardig op weg! Op korte termijn ben je teleurgesteld (weer een relatie "mislukt") maar op lange termijn kan dit alleen maar goed voor je uitpakken! Je zegt dat je weet wat je probleem is en waar het vandaan komt, dan ben je dus al grotendeels op weg naar de oplossing. Erkenning van het probleem en er inzicht in hebben is vaak de moeilijkste stap.
Dat ik zei dat je passie en drama met elkaar verwart, zei ik niet zomaar: I made the same mistake. En ben nu al een tijdje bewust vrijgezel, idd om eerst en vooral m'n eigen beste vriend te worden en dan pas te kijken of ik eventueel een levensgezel tegen kom. Tot m'n grote verbazing was die stap, het kiezen om grotendeels van de tijd alleen te zijn en aan mezelf te werken, helemaal niet zo eng als dat ik had verwacht! Ik vreesde de eenzaamheid en de twijfel, maar wat ik vond was een hoop rust en zekerheid.
Ieder mens is anders, maar ik wil je -omdat je daar naar vroeg- graag een paar tips geven. Het belangrijkste heb je zelf al gedaan: het contact met mensen die niet goed voor je zijn, op een laag pitje gezet. Ik weet natuurlijk niet in hoeverre die mensen echt in jouw leven horen (zijn het familieleden? vrienden? vage kennissen?) maar overweeg nu, in je rustperiode, wat deze personen eigenljk toevoegen in je leven en waarom je genoodzaakt zou zijn om met ze om te blijven gaan. Is dat vanwege een verantwoordelijksheidsgevoel naar hen toe ("ze hebben al zo'n rotleven, zonder mij gaat het verkeerd met ze,"), streef er dan naar om het definitief af te kappen. Je bent níet verantwoordelijk voor een ander! Maar des te meer verantwoordelijk voor jezelf.
Vraag jezelf af wat jij jou zou adviseren als het hier niet jezelf betrof, maar je beste vriendin. Je zou haar niet zeggen dat ze onzin brabbelt, maar je zou haar steunen en zeggen dat ze zichzelf op nummer één moet zetten! Wees dus je eigen beste vriendin. Zoals mijn vader een keer tegen me zei: "Wie is de enige vriend die op werkelijk íedere verjaardag van jou geweest is? Precies, dat ben je zelf. Jíj bent jouw beste vriend."
Hou eventueel een dagboek bij, leer jezelf goed kennen. Je valkuilen, je sterke punten. Vraag je niet alleen af wat jij voor anderen kan betekenen, maar keer allereerst die vraag om. Richt je leven dusdanig in, dat anderen hooguit een aanvulling zijn en geen invulling.
Ik heb thuis een liedje van Harrie Jekkers, Ik hou van mij heet het. Het heeft een tijd geduurd voordat ik besefte hóe ontzettend veel waarheid die tekst eigenlijk bevat, maar nu vind ik het een van de mooiste nummers ook. Ik zal de tekst voor je copy'en en pasten:
Ik hou van mij hoor je nooit zingen.
Ik hou van mij wordt nooit gezegd.
Maar ik hou van mij ga ik toch zingen.
Want ik hou van mij, van mij alleen en ik meen het echt.
Ik hou van mij, want ik ben te vertrouwen.
Ik hou van mij, van mij kan ik op aan.
Ik hou van mij, op mij kan ik tenminste bouwen.
Ik hou van mij en ik laat mij nooit meer gaan.
Ik blijf bij mij en niet voor even.
Ik blijf bij mij voor eeuwig en altijd.
Ben zelfs bereid mijn leven voor mezelf te geven.
Ik blijf bij mij totdat de dood mij scheidt.
Ik hou van jou zeg ik soms ook wel.
Ik hou van jou schat en ik meen het echt.
Maar ik hou van jou zeg ik alleen maar voor de spiegel.
Zo komt ik hou van jou weer bij mezelf terecht.
Ik hou van mij, van mij, van mij en van geen ander.
Want ik ben verreweg de leukste die ik ken.
Ik hoef mezelf zonodig ook voor mij niet te veranderen.
Ik blijf bij mij mezelf, gewoon zoals ik ben.
Want ik hou van jou betekent meestal.
Schat hier heb je mijn problemen los maar op.
Leef in een hel en verwacht van jou de hemel.
Je geeft de hel weg, dank je wel zeg, rot lekker op.
Want houwen van een ander.
Dat heb jij alleen maar nodig.
Omdat je niet genoeg kan houden van jezelf.
Hou van jou joh, maak de ander overbodig.
Ware liefde, geloof me, begint altijd bij jezelf.
Want ik hou van jou is niet de sleutel tot de ander.
Maar ik hou van mij, al klinkt het bot en slecht.
Want wie van zichzelf houdt.
Die geeft pas echt iets kostbaars.
Als-ie ik hou van je tegen een ander zegt.
Je bent idd al aardig op weg! Op korte termijn ben je teleurgesteld (weer een relatie "mislukt") maar op lange termijn kan dit alleen maar goed voor je uitpakken! Je zegt dat je weet wat je probleem is en waar het vandaan komt, dan ben je dus al grotendeels op weg naar de oplossing. Erkenning van het probleem en er inzicht in hebben is vaak de moeilijkste stap.
Dat ik zei dat je passie en drama met elkaar verwart, zei ik niet zomaar: I made the same mistake. En ben nu al een tijdje bewust vrijgezel, idd om eerst en vooral m'n eigen beste vriend te worden en dan pas te kijken of ik eventueel een levensgezel tegen kom. Tot m'n grote verbazing was die stap, het kiezen om grotendeels van de tijd alleen te zijn en aan mezelf te werken, helemaal niet zo eng als dat ik had verwacht! Ik vreesde de eenzaamheid en de twijfel, maar wat ik vond was een hoop rust en zekerheid.
Ieder mens is anders, maar ik wil je -omdat je daar naar vroeg- graag een paar tips geven. Het belangrijkste heb je zelf al gedaan: het contact met mensen die niet goed voor je zijn, op een laag pitje gezet. Ik weet natuurlijk niet in hoeverre die mensen echt in jouw leven horen (zijn het familieleden? vrienden? vage kennissen?) maar overweeg nu, in je rustperiode, wat deze personen eigenljk toevoegen in je leven en waarom je genoodzaakt zou zijn om met ze om te blijven gaan. Is dat vanwege een verantwoordelijksheidsgevoel naar hen toe ("ze hebben al zo'n rotleven, zonder mij gaat het verkeerd met ze,"), streef er dan naar om het definitief af te kappen. Je bent níet verantwoordelijk voor een ander! Maar des te meer verantwoordelijk voor jezelf.
Vraag jezelf af wat jij jou zou adviseren als het hier niet jezelf betrof, maar je beste vriendin. Je zou haar niet zeggen dat ze onzin brabbelt, maar je zou haar steunen en zeggen dat ze zichzelf op nummer één moet zetten! Wees dus je eigen beste vriendin. Zoals mijn vader een keer tegen me zei: "Wie is de enige vriend die op werkelijk íedere verjaardag van jou geweest is? Precies, dat ben je zelf. Jíj bent jouw beste vriend."
Hou eventueel een dagboek bij, leer jezelf goed kennen. Je valkuilen, je sterke punten. Vraag je niet alleen af wat jij voor anderen kan betekenen, maar keer allereerst die vraag om. Richt je leven dusdanig in, dat anderen hooguit een aanvulling zijn en geen invulling.
Ik heb thuis een liedje van Harrie Jekkers, Ik hou van mij heet het. Het heeft een tijd geduurd voordat ik besefte hóe ontzettend veel waarheid die tekst eigenlijk bevat, maar nu vind ik het een van de mooiste nummers ook. Ik zal de tekst voor je copy'en en pasten:
Ik hou van mij hoor je nooit zingen.
Ik hou van mij wordt nooit gezegd.
Maar ik hou van mij ga ik toch zingen.
Want ik hou van mij, van mij alleen en ik meen het echt.
Ik hou van mij, want ik ben te vertrouwen.
Ik hou van mij, van mij kan ik op aan.
Ik hou van mij, op mij kan ik tenminste bouwen.
Ik hou van mij en ik laat mij nooit meer gaan.
Ik blijf bij mij en niet voor even.
Ik blijf bij mij voor eeuwig en altijd.
Ben zelfs bereid mijn leven voor mezelf te geven.
Ik blijf bij mij totdat de dood mij scheidt.
Ik hou van jou zeg ik soms ook wel.
Ik hou van jou schat en ik meen het echt.
Maar ik hou van jou zeg ik alleen maar voor de spiegel.
Zo komt ik hou van jou weer bij mezelf terecht.
Ik hou van mij, van mij, van mij en van geen ander.
Want ik ben verreweg de leukste die ik ken.
Ik hoef mezelf zonodig ook voor mij niet te veranderen.
Ik blijf bij mij mezelf, gewoon zoals ik ben.
Want ik hou van jou betekent meestal.
Schat hier heb je mijn problemen los maar op.
Leef in een hel en verwacht van jou de hemel.
Je geeft de hel weg, dank je wel zeg, rot lekker op.
Want houwen van een ander.
Dat heb jij alleen maar nodig.
Omdat je niet genoeg kan houden van jezelf.
Hou van jou joh, maak de ander overbodig.
Ware liefde, geloof me, begint altijd bij jezelf.
Want ik hou van jou is niet de sleutel tot de ander.
Maar ik hou van mij, al klinkt het bot en slecht.
Want wie van zichzelf houdt.
Die geeft pas echt iets kostbaars.
Als-ie ik hou van je tegen een ander zegt.
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 13-10-2007 11:50
Reden: altijd weer die tikfouten grrrr
Reden: altijd weer die tikfouten grrrr
% gewijzigd
zaterdag 13 oktober 2007 om 13:07
Hahaha, I love Harrie Jekkers! Heb dat lied wel 1000 maal tegen mezelf gezongen.
Weet je, ik herken hier een hoop in. Ben nu met een echte lieverd samen maar merk dat ik altijd naar "foute" mannen toetrek. In een vorige posting heb ik met mastermind mijn probleem besproken: lieve vriend, leuke en fijne relatie, en toch kriebels voor mijn collega (15 jaar ouder, getrouwd, een enorme flirt, en een gesloten vat vol problemen).
Wat ik aan mezelf merk is dat ik altijd graag voor "iets" wil vechten, bijv. een relatie of een partner. Nu ik een 100% stabiele vriend heb die mij niet "nodig" heeft, maar mij als fijne toevoeging aan zijn leven ziet, word ik heel onrustig. Want ik heb nergens meer voor te vechten. Ik heb alleen mezelf (want ik heb hem ook niet "nodig", maar samen is het gewoon heel veel leuker omdat we zo'n goed stel zijn). En daar word ik heel onrustig en ongemakkelijk van, omdat ik voor het eerst kan "ontspannen" en "genieten".
Wanneer je voor iemand moet vechten, of voor een relatie, is dat relatief makkelijk omdat je niet kritisch naar jezelf hoeft te kijken en omdat je zo druk met vechten bent dat je ook je gevoelens min of meer afschermt. Dan hoef je het ook niet toe te laten dat iemand voor jou zorgt, want dat is eng.
Dit keer vecht ik ook, maar nu voor mezelf. Ik ben langzaam de muur aan het afbreken. En dat is eng, want er komt een hele hoop verdriet en pijn naar boven. Maar het WERKT! Ik wil niet meer die vicieuze cirkel van pijn en verdriet ingaan, ik wil genieten van deze gelijkwaardige relatie. Deze bewuste beslissing heeft me een stuk gelukkiger gemaakt, heeft de spanning tussen mij en mijn collega af doen nemen (nadat hij ook nog eens mailtjes met "Dag Schoonheid" begon te sturen heb ik hem HEEL duidelijk gezegd waar het op staat), en ik ben mijn vriend er nog meer door gaan waarderen. Het is een moeilijk en pijnlijk proces, maar ik denk dat je er uiteindelijk een stuk gelukkiger van wordt.
Weet je, ik herken hier een hoop in. Ben nu met een echte lieverd samen maar merk dat ik altijd naar "foute" mannen toetrek. In een vorige posting heb ik met mastermind mijn probleem besproken: lieve vriend, leuke en fijne relatie, en toch kriebels voor mijn collega (15 jaar ouder, getrouwd, een enorme flirt, en een gesloten vat vol problemen).
Wat ik aan mezelf merk is dat ik altijd graag voor "iets" wil vechten, bijv. een relatie of een partner. Nu ik een 100% stabiele vriend heb die mij niet "nodig" heeft, maar mij als fijne toevoeging aan zijn leven ziet, word ik heel onrustig. Want ik heb nergens meer voor te vechten. Ik heb alleen mezelf (want ik heb hem ook niet "nodig", maar samen is het gewoon heel veel leuker omdat we zo'n goed stel zijn). En daar word ik heel onrustig en ongemakkelijk van, omdat ik voor het eerst kan "ontspannen" en "genieten".
Wanneer je voor iemand moet vechten, of voor een relatie, is dat relatief makkelijk omdat je niet kritisch naar jezelf hoeft te kijken en omdat je zo druk met vechten bent dat je ook je gevoelens min of meer afschermt. Dan hoef je het ook niet toe te laten dat iemand voor jou zorgt, want dat is eng.
Dit keer vecht ik ook, maar nu voor mezelf. Ik ben langzaam de muur aan het afbreken. En dat is eng, want er komt een hele hoop verdriet en pijn naar boven. Maar het WERKT! Ik wil niet meer die vicieuze cirkel van pijn en verdriet ingaan, ik wil genieten van deze gelijkwaardige relatie. Deze bewuste beslissing heeft me een stuk gelukkiger gemaakt, heeft de spanning tussen mij en mijn collega af doen nemen (nadat hij ook nog eens mailtjes met "Dag Schoonheid" begon te sturen heb ik hem HEEL duidelijk gezegd waar het op staat), en ik ben mijn vriend er nog meer door gaan waarderen. Het is een moeilijk en pijnlijk proces, maar ik denk dat je er uiteindelijk een stuk gelukkiger van wordt.
zaterdag 13 oktober 2007 om 13:40
jij moet het boek "als hij maar gelukkig is" eens lezen van robin norwood.
in dat boek komt het er op neer dat als vrouwen een ongelukkige jeugd hebben gehad, een vader die problemen veroorzaakte, zij altijd een partner uitzoeken waar ze diezelfde problemen tegenkomen, om vervolgens die problemen te proberen op te lossen. dat is de kick voor vrouwen in dat boek...een normale, lieve, gezonde man is geen uitdaging en daar zijn ze dan snel op uitgekeken
in dat boek komt het er op neer dat als vrouwen een ongelukkige jeugd hebben gehad, een vader die problemen veroorzaakte, zij altijd een partner uitzoeken waar ze diezelfde problemen tegenkomen, om vervolgens die problemen te proberen op te lossen. dat is de kick voor vrouwen in dat boek...een normale, lieve, gezonde man is geen uitdaging en daar zijn ze dan snel op uitgekeken
zondag 14 oktober 2007 om 06:46
Dank je Claire (f), mijn vader leeft niet meer dus je opm doet me heel veel...
(Waarmee ik dus ook meteen wil opmerken dat Laleins posting niet in alle gevallen klopt: ook vrouwen met een vader die problemen altijd oploste ipv ze te veroorzaken, kunnen de neiging hebben om ook foute mannen te vallen en geen uitdaging te vinden in een lieve vriend... Ben het levende bewijs, helaas.)
(Waarmee ik dus ook meteen wil opmerken dat Laleins posting niet in alle gevallen klopt: ook vrouwen met een vader die problemen altijd oploste ipv ze te veroorzaken, kunnen de neiging hebben om ook foute mannen te vallen en geen uitdaging te vinden in een lieve vriend... Ben het levende bewijs, helaas.)
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 14-10-2007 06:47
Reden: woordje vergeten
Reden: woordje vergeten
% gewijzigd
Wat erg voor je meid dat hij niet meer bij je is!
zaterdag 20 oktober 2007 om 08:35
Sorry dat ik steeds zo laat reageer, maar ben niet zo heel actief op het forum.
@mastermind, bedankt voor je tekst. Er staan zeker nuttige dingen in voor mij. De mensen met wie ik het contact op een laag pitje heb gezet . Daar zit ook familie tussen, maar ook kennisen. Die gewoon teveel energie zuigen. Mooie tekst ook! En oh zo waar.
Wat erg voor je dat je vader er niet meer is. Ik hoop dat je het een plekje hebt kunnen geven. Maar hij heeft wel gelijk. Ik ben ben beste vriend! Nu moet ik het zelf nog gaan onthouden.
@koetje Ik herken zoveel in jou woorden! Zo te horen ben je ook al erg ver, en brokkelt het muurtje langzaam af.
@claire, hoe gaat het met jou?
Met mij is alles goed. Ik voel mezelf ook prima. Ik wil wel een adviesje over het volgende.
In dat half jaar dat ik met mijn nu ex vriend ging. Was het al eerder ong een maandje uit. In dat maandje had ik tijdens het stappen een jongen leren kennen. Een leuke jongen waar ik lekker mee kon kletsen, en waar ik ook veel raakvlakken mee had. We hadden ook nummers uitgewisseld.
Hij liet mij al vrij snel merken dat hij mij echt zag zitten, en voor mij wilde gaan. Juist ja mijn valkuil. Ik kreeg de kriebels, en oppeens vond ik hem niet meer zo leuk. Ik heb aan hem gevraagd mij even met rust te laten, en dat heeft hij ook gedaan. Ik srak hem alleen nog af en toe op msn.
Toen kwamen ex en ik weer bij elkaar, en dat ging weer mis. Toen ben ik over deze jongen gaan nadenken. Ik vond hem leuk toen ik hem leerde kennen. Hij vind mij leuk. Hij is een gewone normale stabiele jongen. Waarom zou ik het gewoon rustig aan, niet kunnen proberen. Dus ik heb zelf de stap gezet en hem gebeld of hij nog iets leuks met mij wilde doen, en dat ik het ook wel snapte als hij dat niet meer wilde. Maar hij was gelijk enthousiast! Dus nu heb ik binnenkort een date. Heel misschien vanavond al! En ik vind het doodeng hahaha
Ik begrijp als jullie zeggen, is het niet wat snel. Maar zoals ik al eerder heb aangegeven. Ik ben heel snel over relaties heen. 1 dag verdriet en het is weer opstaan en verdergaan.
Bedankt nog voor alle reacties!
@mastermind, bedankt voor je tekst. Er staan zeker nuttige dingen in voor mij. De mensen met wie ik het contact op een laag pitje heb gezet . Daar zit ook familie tussen, maar ook kennisen. Die gewoon teveel energie zuigen. Mooie tekst ook! En oh zo waar.
Wat erg voor je dat je vader er niet meer is. Ik hoop dat je het een plekje hebt kunnen geven. Maar hij heeft wel gelijk. Ik ben ben beste vriend! Nu moet ik het zelf nog gaan onthouden.
@koetje Ik herken zoveel in jou woorden! Zo te horen ben je ook al erg ver, en brokkelt het muurtje langzaam af.
@claire, hoe gaat het met jou?
Met mij is alles goed. Ik voel mezelf ook prima. Ik wil wel een adviesje over het volgende.
In dat half jaar dat ik met mijn nu ex vriend ging. Was het al eerder ong een maandje uit. In dat maandje had ik tijdens het stappen een jongen leren kennen. Een leuke jongen waar ik lekker mee kon kletsen, en waar ik ook veel raakvlakken mee had. We hadden ook nummers uitgewisseld.
Hij liet mij al vrij snel merken dat hij mij echt zag zitten, en voor mij wilde gaan. Juist ja mijn valkuil. Ik kreeg de kriebels, en oppeens vond ik hem niet meer zo leuk. Ik heb aan hem gevraagd mij even met rust te laten, en dat heeft hij ook gedaan. Ik srak hem alleen nog af en toe op msn.
Toen kwamen ex en ik weer bij elkaar, en dat ging weer mis. Toen ben ik over deze jongen gaan nadenken. Ik vond hem leuk toen ik hem leerde kennen. Hij vind mij leuk. Hij is een gewone normale stabiele jongen. Waarom zou ik het gewoon rustig aan, niet kunnen proberen. Dus ik heb zelf de stap gezet en hem gebeld of hij nog iets leuks met mij wilde doen, en dat ik het ook wel snapte als hij dat niet meer wilde. Maar hij was gelijk enthousiast! Dus nu heb ik binnenkort een date. Heel misschien vanavond al! En ik vind het doodeng hahaha
Ik begrijp als jullie zeggen, is het niet wat snel. Maar zoals ik al eerder heb aangegeven. Ik ben heel snel over relaties heen. 1 dag verdriet en het is weer opstaan en verdergaan.
Bedankt nog voor alle reacties!
zaterdag 20 oktober 2007 om 12:41
Dat je denkt zo snel over relaties heen te zijn zegt mss ook wel iets over jezelf en hoe je omgaat met negatieve gebeurtenissen. Klinkt namelijk meer als je afsluiten voor het verdriet. en als niet alleen kunnen zijn. Zodra je single bent trek je een blik met reservemannen open. A+ls je aan jezelf wilt werken is het mss handig om eens te beginnen met geen relatie hebben.
zondag 21 oktober 2007 om 16:32
Ik snap helemaal dat het zo overkomt.
Maar ik kan juist prima alleen zijn. Ben ook heel vaak alleen geweest.
Dat is juist het probleem haha Ik kan te goed alleen zijn. Vind het heerlijk.
Maar het verlangen naar een leuke relatie is er natuurlijk ook. Maar daarvoor moet ik juist een keer iemand toelaten.
Dat ik snel over relaties heenkom is omdat ik er al bij voorbaat instap met het idee dat het niet voor eeuwig is. Een soort zelfbescherming.
Maar ik kan juist prima alleen zijn. Ben ook heel vaak alleen geweest.
Dat is juist het probleem haha Ik kan te goed alleen zijn. Vind het heerlijk.
Maar het verlangen naar een leuke relatie is er natuurlijk ook. Maar daarvoor moet ik juist een keer iemand toelaten.
Dat ik snel over relaties heenkom is omdat ik er al bij voorbaat instap met het idee dat het niet voor eeuwig is. Een soort zelfbescherming.
