Relaties
alle pijlers
AU - weer keihard afgewezen...
zondag 30 september 2007 om 17:21
Hoi forumlezers,
Ik moet dit echt even opschrijven om het voor mezelf op een rijtje te zetten en het kwijt te kunnen... Ik heb kort geleden een leuke man ontmoet. Hij vond mij ook leuk, en we hebben eventjes gedate. Ik begon voorzichtig aan te denken dat ik misschien wel weer mezelf open zou kunnen gaan stellen voor iemand (dus in dit geval voor hem...), na lange tijd vrijgezel te zijn geweest. Dit heb ik hem niet gezegd, ik heb me juist vrijblijvend opgesteld omdat het allemaal nog heel nieuw was (en voor mij stiekem best spannend). Ik liet wel blijken dat ik het gezellig vond om hem te zien, het fijn vond om hem te zoenen etc.
Mijn verbazing was groot toen hij mij straal negeerde en me geen blik waardig keurde toen ik hem van de week tegenkwam
... Vreemd, want hij had 2 dagen eerder nog aangegeven dat hij mij erg graag weer wilde zien - in die 2 dagen daartussen is er geen contact geweest.
Bij navraag bleek dat meneer niet eerlijk had durven zijn en eigenlijk alleen maar een leuke date en een beetje zoenen voor ogen had. Doorvragen leverde op: niet klaar voor een relatie, zich niet open durven stellen, met zichzelf in de knoop, blablabla, the works.
Ik heb dit nou al zo vaak gehad, en begin weer ernstig aan mezelf te twijfelen. Steeds gaat het in het begin even leuk met een man, en dan krabbelt hij uiteindelijk weer terug. Het lijkt wel alsof ik onbewust 'kies' voor mannen die zich niet kunnen geven, omdat ik zelf misschien ook nog niet toe ben aan iets vasts? Maar ondertussen word ik steeds wel weer heel erg gekwetst wanneer een man mij (valse) hoop geeft en mij daarna gewoon glashard dumpt... Flinke knauw voor mijn ego/zelfvertrouwen. Maar ik mag het me nooit persoonlijk aantrekken van de mannen in kwestie, want ík ben toch echt wel heel leuk, dus daar ligt het niet aan... Yeah right.
Wat is er nou mis met die mannen. Wees gewoon een vent en zeg dat je er óf geen zin in hebt met mij, óf dat je alleen een beetje wil zoenen/sexen. Dan weet ik precies waar ik aan toe ben en is er geen probleem. Ga dan niet ook lopen jubelen dat je het zo leuk vindt, mij zo mooi vindt, mij zo graag weer wil zien, etc. etc. Ik heb deze laatste meneer waardoor ik dus net gedumpt ben flink geconfronteerd met zijn onoprechtheid. Ik hoop dat dat een beetje een eye opener voor hem is geweest, want volgens mij heeft hij al met een hoop meisjes hetzelfde verhaal beleefd. Het leek ook wel of hij niet doorhad wat dit voor effect bij anderen had - hij was serieus verbaasd dat deze dumpactie mij pijn deed!
En nu ben ik dus weer terug bij af. Al deze tegenslagen op dit gebied zorgen er bij mij alleen maar voor dat ik het steeds enger en moeilijker vind om opnieuw iemand toe te laten. En steeds maar op een lullige manier te horen krijgen dat jij het níet voor iemand bent (het tegenovergestelde is nog nooit gebeurd) doet heel veel pijn.
Kortom. Ik voel me ellendig en huil al de hele dag de ogen uit mijn kop. Ik vond hem echt leuk en had hem graag een kans gegeven. Jammer dat ik nog niet iemand bereid heb gevonden om míj een kans te geven. Maar ik geef het niet op; ik ga nu gewoon goed voor mezelf zorgen en dan komt dit (mannen-gedoe) later wel weer.
Hebben sommige van jullie ook zulke ervaringen? Hoe gaan jullie daarmee om? Mijn vriendinnen zeggen me dat ik hier sterker van zal worden. Dat weet ik ook wel Maar ik heb nu heel even het gevoel dat de gruzelementjes van mijn hart alleen maar kleiner worden geslagen op deze manier.
Schrijven helpt. Bedankt voor het lezen en eventueel voor het reageren - zou het fijn vinden om iets te lezen vanuit een ander gezichtspunt, omdat ik het nu zelf niet zo in perspectief zie.
Ik moet dit echt even opschrijven om het voor mezelf op een rijtje te zetten en het kwijt te kunnen... Ik heb kort geleden een leuke man ontmoet. Hij vond mij ook leuk, en we hebben eventjes gedate. Ik begon voorzichtig aan te denken dat ik misschien wel weer mezelf open zou kunnen gaan stellen voor iemand (dus in dit geval voor hem...), na lange tijd vrijgezel te zijn geweest. Dit heb ik hem niet gezegd, ik heb me juist vrijblijvend opgesteld omdat het allemaal nog heel nieuw was (en voor mij stiekem best spannend). Ik liet wel blijken dat ik het gezellig vond om hem te zien, het fijn vond om hem te zoenen etc.
Mijn verbazing was groot toen hij mij straal negeerde en me geen blik waardig keurde toen ik hem van de week tegenkwam
... Vreemd, want hij had 2 dagen eerder nog aangegeven dat hij mij erg graag weer wilde zien - in die 2 dagen daartussen is er geen contact geweest. Bij navraag bleek dat meneer niet eerlijk had durven zijn en eigenlijk alleen maar een leuke date en een beetje zoenen voor ogen had. Doorvragen leverde op: niet klaar voor een relatie, zich niet open durven stellen, met zichzelf in de knoop, blablabla, the works.
Ik heb dit nou al zo vaak gehad, en begin weer ernstig aan mezelf te twijfelen. Steeds gaat het in het begin even leuk met een man, en dan krabbelt hij uiteindelijk weer terug. Het lijkt wel alsof ik onbewust 'kies' voor mannen die zich niet kunnen geven, omdat ik zelf misschien ook nog niet toe ben aan iets vasts? Maar ondertussen word ik steeds wel weer heel erg gekwetst wanneer een man mij (valse) hoop geeft en mij daarna gewoon glashard dumpt... Flinke knauw voor mijn ego/zelfvertrouwen. Maar ik mag het me nooit persoonlijk aantrekken van de mannen in kwestie, want ík ben toch echt wel heel leuk, dus daar ligt het niet aan... Yeah right.
Wat is er nou mis met die mannen. Wees gewoon een vent en zeg dat je er óf geen zin in hebt met mij, óf dat je alleen een beetje wil zoenen/sexen. Dan weet ik precies waar ik aan toe ben en is er geen probleem. Ga dan niet ook lopen jubelen dat je het zo leuk vindt, mij zo mooi vindt, mij zo graag weer wil zien, etc. etc. Ik heb deze laatste meneer waardoor ik dus net gedumpt ben flink geconfronteerd met zijn onoprechtheid. Ik hoop dat dat een beetje een eye opener voor hem is geweest, want volgens mij heeft hij al met een hoop meisjes hetzelfde verhaal beleefd. Het leek ook wel of hij niet doorhad wat dit voor effect bij anderen had - hij was serieus verbaasd dat deze dumpactie mij pijn deed!
En nu ben ik dus weer terug bij af. Al deze tegenslagen op dit gebied zorgen er bij mij alleen maar voor dat ik het steeds enger en moeilijker vind om opnieuw iemand toe te laten. En steeds maar op een lullige manier te horen krijgen dat jij het níet voor iemand bent (het tegenovergestelde is nog nooit gebeurd) doet heel veel pijn.
Kortom. Ik voel me ellendig en huil al de hele dag de ogen uit mijn kop. Ik vond hem echt leuk en had hem graag een kans gegeven. Jammer dat ik nog niet iemand bereid heb gevonden om míj een kans te geven. Maar ik geef het niet op; ik ga nu gewoon goed voor mezelf zorgen en dan komt dit (mannen-gedoe) later wel weer.
Hebben sommige van jullie ook zulke ervaringen? Hoe gaan jullie daarmee om? Mijn vriendinnen zeggen me dat ik hier sterker van zal worden. Dat weet ik ook wel Maar ik heb nu heel even het gevoel dat de gruzelementjes van mijn hart alleen maar kleiner worden geslagen op deze manier.
Schrijven helpt. Bedankt voor het lezen en eventueel voor het reageren - zou het fijn vinden om iets te lezen vanuit een ander gezichtspunt, omdat ik het nu zelf niet zo in perspectief zie.
zondag 30 september 2007 om 18:16
Ergens onderweg ben je je relativeringsvermogen een klein beetje kwijtgeraakt. Als je eventjes gedate hebt (zoals je zelf schrijft) dan lijkt je huidige reactie (Ik voel me ellendig en huil de hele dag de ogen uit mijn kop) buiten proporties. Het is jammer dat het zo gelopen is maar de wereld draait gewoon door. Lieve schat, in de korte tijd dat jullie gedate hebben heeft hij jou alleen opprvlakkig kunnen leren kennen. Wat hij heeft gezien was voor hem kennelijk geen aanleiding om op de lange termijn een relatie te willen. Soit. Het heeft jou weer verder gebracht in de zin dat je nu nog beter weet wat je wel en niet zoekt. Enneh.. met een man die je negeert in plaats van met je communiceert wil jij toch zeker geen relatie? Rug recht en kop op dus.
zondag 30 september 2007 om 18:31
Dank je, Wuiles... Misschien reageer ik wel overdreven. Maar zoals ik ook heb geprobeerd te zeggen in het eerste bericht (is misschien niet duidelijk geweest) ben ik niet zozeer verdrietig om hem persoonlijk, maar omdat het wéér een afwijzing is. Meestal blijf ik er sterk onder en probeer ik gewoon weer verder te gaan. Maar nu heb ik me voor het eerst sinds lange tijd weer eens kwetsbaar opgesteld - en krijg toch weer zo'n emmer koud water over me heen... Daardoor zit ik er ffies doorheen. 
.
Maar goed. Als ik weer uitgehuild ben zie ik vast wel weer in dat er ooit een man komt die wél voor mij wil gaan (en niet aan negeren doet, inderdaad...)
.Maar goed. Als ik weer uitgehuild ben zie ik vast wel weer in dat er ooit een man komt die wél voor mij wil gaan (en niet aan negeren doet, inderdaad...)
zondag 30 september 2007 om 18:47
Hoi Stresskip,
Ik ben het niet helemaal met jou en Wuiles eens als je zegt dat je reactie overdreven is. Naar mijn idee huil je niet om deze man die jou af heeft gewezen maar huil je omdat je 'weer terug bij af' bent na - aan jouw verhaal te lezen - meederre pogingen een leuke relatie op te bouwen, hoe pril ook. Op een gegeven moment is je energie om wéér nieuwe mensen (lees: mannen) te ontmoeten op, je zou willen dat jij nu ook eens aan de beurt bent. Dat je je pas op een later moment openstelt voor een ander heeft ws ook zo z'n redenen, je zal al vaker een flinke knauw opgelopen hebben....de frustratie c.q. wanhoop die dan toeslaat wanneer je weer een deur in je gezicht krijgt, levert dan idd tranen op maar als het goed is moet je (ook door je opgebouwde ervaring) toch jezelf weer een duwtje in je rug kunnen geven en weten dat je je over een paar dagen ws alweer een stuk optimistischer voelt en er toch weer tzt tegenaan gaat.....succes ermee, het is moeilijk!
Ik ben het niet helemaal met jou en Wuiles eens als je zegt dat je reactie overdreven is. Naar mijn idee huil je niet om deze man die jou af heeft gewezen maar huil je omdat je 'weer terug bij af' bent na - aan jouw verhaal te lezen - meederre pogingen een leuke relatie op te bouwen, hoe pril ook. Op een gegeven moment is je energie om wéér nieuwe mensen (lees: mannen) te ontmoeten op, je zou willen dat jij nu ook eens aan de beurt bent. Dat je je pas op een later moment openstelt voor een ander heeft ws ook zo z'n redenen, je zal al vaker een flinke knauw opgelopen hebben....de frustratie c.q. wanhoop die dan toeslaat wanneer je weer een deur in je gezicht krijgt, levert dan idd tranen op maar als het goed is moet je (ook door je opgebouwde ervaring) toch jezelf weer een duwtje in je rug kunnen geven en weten dat je je over een paar dagen ws alweer een stuk optimistischer voelt en er toch weer tzt tegenaan gaat.....succes ermee, het is moeilijk!
zondag 30 september 2007 om 19:01
Wow Olli... Het lijkt wel of je mijn gedachten kan lezen; zo goed verwoord je hoe het zit! Dankjewel, verhelderend om dat zo kort en bondig te zien staan hier.
Ik vind het inderdaad heel jammer van die ene man, maar hij heeft het op zo'n eikelige en lompe manier aangepakt, én bleek zoveel issues te hebben, dat ik op hem finaal ben afgeknapt... Het gaat dus inderdaad niet zozeer om hem, maar om de rek die er nu bij mij eventjes uit is. En het gevoel van afgedankt te kunnen worden wanneer dat iemand anders uitkomt
. Maar inderdaad - met de tijd zal ik weer beter in mijn vel gaan zitten en op de juiste tijd, plaats en met de juiste persoon moet het toch ooit een keer gaan lukken...
zondag 30 september 2007 om 21:47
Hoi Stresskip,
Erg herkenbaar je verhaal. Ben zelf ook vaak afgewezen door mannen die niet het lef hadden om eerlijk te zijn & de relaties die ik gehad heb zijn geeindigd door vreemdgaan van andere partij. Heb daar een tijd lang moeite mee gehad, ging aan mezelf twijfelen en nam mezelf steeds vaker in bescherming door mezelf niet meer open te stellen uit angst om weer al die pijn & verdriet mee te moeten maken.
En nu, sinds een paar maanden, begin ik het allemaal wat meer te relativeren. Het tegenkomen van mijn ware zou leuk zijn maar zo niet dan niet, ben niet bitter door al mijn ervaringen en hoop natuurlijk dat er iemand op mijn pad komt die 100% voor mij wil gaan maar ik hang mijn bestaan er niet meer aan op. Wil niet aan mijzelf twijfelen als een man me niet leuk genoeg vindt of me belazerd en ik moet zeggen dat ik me eigenlijk sinds lange tijd goed voel bij m'n single bestaan, tuurlijk zijn er momenten dat ik er de balen van heb maar ik heb nu een gevoel van het is goed nu, komt hij op m'n pad dan leuk, zo niet dan is het ook goed en dit heeft me erg veel rust gegeven.
Kortom huil lekker uit zonder erin te blijven hangen en wees lief voor jezelf.
Erg herkenbaar je verhaal. Ben zelf ook vaak afgewezen door mannen die niet het lef hadden om eerlijk te zijn & de relaties die ik gehad heb zijn geeindigd door vreemdgaan van andere partij. Heb daar een tijd lang moeite mee gehad, ging aan mezelf twijfelen en nam mezelf steeds vaker in bescherming door mezelf niet meer open te stellen uit angst om weer al die pijn & verdriet mee te moeten maken.
En nu, sinds een paar maanden, begin ik het allemaal wat meer te relativeren. Het tegenkomen van mijn ware zou leuk zijn maar zo niet dan niet, ben niet bitter door al mijn ervaringen en hoop natuurlijk dat er iemand op mijn pad komt die 100% voor mij wil gaan maar ik hang mijn bestaan er niet meer aan op. Wil niet aan mijzelf twijfelen als een man me niet leuk genoeg vindt of me belazerd en ik moet zeggen dat ik me eigenlijk sinds lange tijd goed voel bij m'n single bestaan, tuurlijk zijn er momenten dat ik er de balen van heb maar ik heb nu een gevoel van het is goed nu, komt hij op m'n pad dan leuk, zo niet dan is het ook goed en dit heeft me erg veel rust gegeven.
Kortom huil lekker uit zonder erin te blijven hangen en wees lief voor jezelf.
maandag 1 oktober 2007 om 22:16
Nee Sienna, over een relatie waren we allebei nog niet aan het nadenken. Ik wist zelf ook helemaal nog niet of ik daar wel zin in had... Hij heeft mij echter wél het idee gegeven (nl. door het letterlijk tegen me te zeggen) dat hij mij oprecht leuk vond en me vaker wilde zien. Een paar dagen later deed hij echter alsof ik niet bestond en zat er opeens geen vervolg meer in...
. Ik zal niet in details treden, maar hij heeft het echt op een zeer lompe en botte manier duidelijk gemaakt. Nergens voor nodig lijkt me. Die hardheid van mensen vind ik soms echt moeilijk om mee om te gaan . Maar als ik Cappi's reactie lees... Vind het vervelend dat het bij jou ook zo vaak is misgegaan, maar het is wel heel fijn herkenbaarheid te ervaren en ook heel goed om te lezen dat jij nu rust hebt gevonden hierin! Tuurlijk rotmomenten zullen er altijd wel zijn. Maar hoe meer vrede je met jezelf en je leven hebt, hoe makkelijker je natuurlijk ook andere (fijne) mensen aantrekt
.
maandag 1 oktober 2007 om 22:25
Lieve Stresskip,
Jouw verhaal is zoals zoveel anderen hier en ook zoals mijn eigen verhaal, ik durfde mezelf niet open te stellen (deed dit altijd wel maar begon er later mee) en trok hierdoor de verkeerde soort mannen aan.
Slechts 2x heb ik besloten mezelf bloot te geven en mezelf kwetsbaar op te stellen en beide keren trof ik een wereldvent, met de eerste heb ik 2,5 jaar samengewoond en ben ik nog steeds goeie vrienden mee, de huidige leerde ik eerder dit jaar kennen.
Ik liet er geen gras over groeien, liet direct merken dat ik hem aardig vond, en vertelde ook dat ik ziek was, toen ik respons kreeg heb ik de keer erna gelijk besloten hem mee naar huis te nemen en te laten merken hoe ik me bij hem op m'n gemak voelde. Tot m'n stomme verbazing kreeg ik deze keer wel een positieve respons en dat na zoveel jaren van ongeluk. Veel later begreep ik pas (vooral na veel lezen hier) dat het gewoon lag aan mijn eigen reactie.
Goed, je hebt er nu weinig aan maar wie weet voor in het vervolg wel.
Jouw verhaal is zoals zoveel anderen hier en ook zoals mijn eigen verhaal, ik durfde mezelf niet open te stellen (deed dit altijd wel maar begon er later mee) en trok hierdoor de verkeerde soort mannen aan.
Slechts 2x heb ik besloten mezelf bloot te geven en mezelf kwetsbaar op te stellen en beide keren trof ik een wereldvent, met de eerste heb ik 2,5 jaar samengewoond en ben ik nog steeds goeie vrienden mee, de huidige leerde ik eerder dit jaar kennen.
Ik liet er geen gras over groeien, liet direct merken dat ik hem aardig vond, en vertelde ook dat ik ziek was, toen ik respons kreeg heb ik de keer erna gelijk besloten hem mee naar huis te nemen en te laten merken hoe ik me bij hem op m'n gemak voelde. Tot m'n stomme verbazing kreeg ik deze keer wel een positieve respons en dat na zoveel jaren van ongeluk. Veel later begreep ik pas (vooral na veel lezen hier) dat het gewoon lag aan mijn eigen reactie.
Goed, je hebt er nu weinig aan maar wie weet voor in het vervolg wel.
woensdag 3 oktober 2007 om 17:54
Ow zo herkenbaar dit! Heb helaas ook al behoorlijk jongens meegemaakt die me op niet zo'n charmante wijze aan de kant hebben gezet. Vreemdgangers, botte eikels noem het maar op. En net zoals cappi dit beschrijft, ging ik gewoon aan mezelf twijfelen. Ik weet verstandelijk dat er niks met mij aan de hand is, ik zie er goed uit en ben gemakkelijk in de omgang. Maar toch gaat het vroeg of laat altijd weer fout dus ja dan ga je toch wel twijfelen, doe ik iets verkeerd?
Maar ook ik merk dat ik steeds beter met de situatie om kan gaan. Ik weet gewoon dat het niet aan mijn persoontje ligt maar dat het gewoon niet de juiste jongens voor mij geweest zijn. Gewoon domme pech dus. Precies wat jij hebt gehad. En hoe stom het ook klinkt ik weet ook dat ik 'hem' op een dag zal tegenkomen. En tot die tijd wil ik gewoon lekker blijven genieten, zo veel mogelijk uit het leven halen en mezelf zo veel mogelijk ontwikkelen. Ik heb ook zo mijn dipjes hoor, als ik bijv. aan een tafel vol met verliefde stellen zit, dan denk ik ook wel even slik.. En in mijn omgeving zijn er aardig wat mensen die net hun relatie uit hebben, en nog geen paar maanden weer een nieuwe liefde tegenkomen. Dan denk ik verdomme, die doen er geen enkele moeite voor, het wordt ze gewoon in de schoot geworpen. Maar een dag later kan ik het dan weer gelukkig redelijk relativeren en ga gewoon lekker door met mijn eigen leven.
Ik hoop dat je je trouwens al weer wat beter voelt nu het een paar dagen geleden is. Mijn ervaring is dat ik echt een paar dagen innig verdrietig kan zijn, maar dat dat een paar dagen later ook net zo snel weer verdwijnt.
Veel sterkte ermee in ieder geval
Maar ook ik merk dat ik steeds beter met de situatie om kan gaan. Ik weet gewoon dat het niet aan mijn persoontje ligt maar dat het gewoon niet de juiste jongens voor mij geweest zijn. Gewoon domme pech dus. Precies wat jij hebt gehad. En hoe stom het ook klinkt ik weet ook dat ik 'hem' op een dag zal tegenkomen. En tot die tijd wil ik gewoon lekker blijven genieten, zo veel mogelijk uit het leven halen en mezelf zo veel mogelijk ontwikkelen. Ik heb ook zo mijn dipjes hoor, als ik bijv. aan een tafel vol met verliefde stellen zit, dan denk ik ook wel even slik.. En in mijn omgeving zijn er aardig wat mensen die net hun relatie uit hebben, en nog geen paar maanden weer een nieuwe liefde tegenkomen. Dan denk ik verdomme, die doen er geen enkele moeite voor, het wordt ze gewoon in de schoot geworpen. Maar een dag later kan ik het dan weer gelukkig redelijk relativeren en ga gewoon lekker door met mijn eigen leven.
Ik hoop dat je je trouwens al weer wat beter voelt nu het een paar dagen geleden is. Mijn ervaring is dat ik echt een paar dagen innig verdrietig kan zijn, maar dat dat een paar dagen later ook net zo snel weer verdwijnt.
Veel sterkte ermee in ieder geval
woensdag 3 oktober 2007 om 18:39
Dank voor de reacties meiden , fijn!! Het is nu alweer een paar dagen geleden en ik ben wel blij dat ik niet met de gordijnen dicht in bed ben blijven liggen, zoals ik in eerste instantie (lees: 1 uur nadat het gebeurd was) van plan was, hahahah. Ben gewoon lekker gaan werken, leuke dingen gaan doen, en ik voel me alweer een stuk beter hoor! Toch knaagt het af en toe nog een beetje; ik betrap me er toch op dat ik mezelf af en toe afvraag: "hoe had het kunnen zijn?" En dat met die stomme eikel, getsie. Maar goed, dat verdwijnt met een paar dagen ook wel weer... En, zoals bij jullie ook waarschijnlijk: je mist niet die ene specifieke man, maar gewoon iemand die voor jou kiest (en waar jij voor kiest) en bij je wil zijn. Ben blij dat jij diegene hebt gevonden Angelica. Ik weet wel zeker dat hoe je jezelf opstelt invloed heeft op hoe andere mensen met je omgaan, dus dat geeft al iets meer een gevoel van 'controle'.
Maar ben het ook met Missireen eens dat het voor een groot deel ook domme pech is. Ik ken genoeg mensen die er volgens eigen zeggen totaal niet aan toe waren, of open voor stonden, en toch een relatie krijgen. En net zoals jij denk ik ook wel eens stiekem bij mezelf: "Grr... makkelijk voor jou om te zeggen dat het weer goed komt, jij hebt sinds je 18e niet zonder vriendje gezeten!" En 'helaas' (niet voor hen ) heeft een groot deel van mijn vriendengroep een behoorlijk vaste relatie. Soms worden er dingen gepland waar ik dan al van tevoren tegenopzie om er als enige single bij te zijn... bleh.
Maar ik denk gelukkig absoluut niet meer dat ik voor eeuwig single blijf! Ben het weer met je eens Missireen: ik denk ook dat wij briljant relatiemateriaal zijn dus daar ligt het zeker niet aan
. Je weet wel, van die juweeltjes op de rommelmarkt die je pas vindt als alle andere troep al verkocht is, hahahahah . Ik blijf dus ook lekker geloven dat ik de (of een) juiste man tegenkom en ondertussen doe ik mijn ding, wat ook lang niet verkeerd is.
, fijn!! Het is nu alweer een paar dagen geleden en ik ben wel blij dat ik niet met de gordijnen dicht in bed ben blijven liggen, zoals ik in eerste instantie (lees: 1 uur nadat het gebeurd was) van plan was, hahahah. Ben gewoon lekker gaan werken, leuke dingen gaan doen, en ik voel me alweer een stuk beter hoor! Toch knaagt het af en toe nog een beetje; ik betrap me er toch op dat ik mezelf af en toe afvraag: "hoe had het kunnen zijn?" En dat met die stomme eikel, getsie. Maar goed, dat verdwijnt met een paar dagen ook wel weer... En, zoals bij jullie ook waarschijnlijk: je mist niet die ene specifieke man, maar gewoon iemand die voor jou kiest (en waar jij voor kiest) en bij je wil zijn. Ben blij dat jij diegene hebt gevonden Angelica. Ik weet wel zeker dat hoe je jezelf opstelt invloed heeft op hoe andere mensen met je omgaan, dus dat geeft al iets meer een gevoel van 'controle'. Maar ben het ook met Missireen eens dat het voor een groot deel ook domme pech is. Ik ken genoeg mensen die er volgens eigen zeggen totaal niet aan toe waren, of open voor stonden, en toch een relatie krijgen. En net zoals jij denk ik ook wel eens stiekem bij mezelf: "Grr... makkelijk voor jou om te zeggen dat het weer goed komt, jij hebt sinds je 18e niet zonder vriendje gezeten!" En 'helaas' (niet voor hen
) heeft een groot deel van mijn vriendengroep een behoorlijk vaste relatie. Soms worden er dingen gepland waar ik dan al van tevoren tegenopzie om er als enige single bij te zijn... bleh. Maar ik denk gelukkig absoluut niet meer dat ik voor eeuwig single blijf! Ben het weer met je eens Missireen: ik denk ook dat wij briljant relatiemateriaal zijn dus daar ligt het zeker niet aan
. Je weet wel, van die juweeltjes op de rommelmarkt die je pas vindt als alle andere troep al verkocht is, hahahahah . Ik blijf dus ook lekker geloven dat ik de (of een) juiste man tegenkom en ondertussen doe ik mijn ding, wat ook lang niet verkeerd is.
vrijdag 5 oktober 2007 om 12:07
Hoi Stresskip,
Waarom zo streng voor jezelf? Je mag het best wel effe niet meer zien zitten? Er is niets mis mee om af en toe jezelf heel erg zielig te vinden. En ook dat rare idee dat je alles maar vond te voren had moeten zien aankomen, dat is niet echt realistisch.
Verwen jezelf liever op iets leuks, doe iets gezelligs met vriendinnen of ga naar de sauna. Door te zorgen voor jezelf, jezelf te verwennen ga je vanzelf lekkerder in je vel zitten.
Max
Waarom zo streng voor jezelf? Je mag het best wel effe niet meer zien zitten? Er is niets mis mee om af en toe jezelf heel erg zielig te vinden. En ook dat rare idee dat je alles maar vond te voren had moeten zien aankomen, dat is niet echt realistisch.
Verwen jezelf liever op iets leuks, doe iets gezelligs met vriendinnen of ga naar de sauna. Door te zorgen voor jezelf, jezelf te verwennen ga je vanzelf lekkerder in je vel zitten.
Max
vrijdag 5 oktober 2007 om 16:23
Hoi Max, je hebt gelijk dat soms eventjes zwelgen in zelfmedelijden ook mag. Maar dat heb ik toch ook gedaan (ook al was het niet lang)? Ik begrijp eigenlijk niet helemaal wat je streng vindt - dat ik er meteen weer bovenop wil krabbelen en door wil gaan, dat ik de schuld bij mezelf zoek?
Ergens raakt het me wel wat je zegt, omdat ik mezelf ook wel stoerder en sterker voordoe dan ik ben. Vooral op dit vlak. Een houding van: "Ik kan het heus wel alleen." Maar de werkelijkheid is dat ik het niet alleen WIL, en dat is soms moeilijk: maar ik probeer me juist niet in dat gevoel te laten wegzinken. Ik ben bang dat ik, als ik mezelf in de put laat zitten (als ik dat dus van mezelf mag), ik er niet zo makkelijk meer uitkom, in een negatieve spiraal terecht kom. Misschien dat ik daarom ook in mijn tekst hier op het forum probeer mezelf een schop onder mijn kont te geven en mezelf op te peppen, als je snapt wat ik bedoel...
Toch blijft het lastig, ik heb nog steeds mijn 'spirit' (sorry weet ff geen ander woord) niet terug sinds die vorige afwijzing. Er is toen dat gebeurde echt iets in mij geknapt ofzo. Dus ja... door wat jij noemt "streng voor mezelf zijn" probeer ik misschien ook snel mijn oude zelf weer te worden.
Daarbij ben ik ook wel lief voor mezelf hoor. Iemand moet het doen, toch . Vandaag lekker onder de zonnebank geweest en nu ga ik extreem lekker koken voor mijn persoon.
Ergens raakt het me wel wat je zegt, omdat ik mezelf ook wel stoerder en sterker voordoe dan ik ben. Vooral op dit vlak. Een houding van: "Ik kan het heus wel alleen." Maar de werkelijkheid is dat ik het niet alleen WIL, en dat is soms moeilijk: maar ik probeer me juist niet in dat gevoel te laten wegzinken. Ik ben bang dat ik, als ik mezelf in de put laat zitten (als ik dat dus van mezelf mag), ik er niet zo makkelijk meer uitkom, in een negatieve spiraal terecht kom. Misschien dat ik daarom ook in mijn tekst hier op het forum probeer mezelf een schop onder mijn kont te geven en mezelf op te peppen, als je snapt wat ik bedoel...
Toch blijft het lastig, ik heb nog steeds mijn 'spirit' (sorry weet ff geen ander woord) niet terug sinds die vorige afwijzing. Er is toen dat gebeurde echt iets in mij geknapt ofzo. Dus ja... door wat jij noemt "streng voor mezelf zijn" probeer ik misschien ook snel mijn oude zelf weer te worden.
Daarbij ben ik ook wel lief voor mezelf hoor
. Iemand moet het doen, toch . Vandaag lekker onder de zonnebank geweest en nu ga ik extreem lekker koken voor mijn persoon.
vrijdag 5 oktober 2007 om 18:09
Hey Stresskip.
Echt jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn....en hetzelfde schreef je ook op het topic van Rary waar ik op reageerde.
Ik ken het hoor, weer afgewezen door een jongen, weer niet de kans gekregen om hem beter te leren kennen. Je gaat aan jezelf twijfelen, wat heb ik gedaan dat hij toch niks wilde. En steeds weer lukt het je om positief te blijven denken, te denken dat er vast nog wel iemand anders komt die je wel die kans geeft. En die komt er ook telkens wel, maar toch weer... En echt ik vind mezelf een goede vangst, er is niks wat me tegenzit en ik denk dat een jongen blij mag zijn met mij als zijn vriendin..... maar toch knaagt het dat de mannen niet voor je blijken te gaan. In ieder geval die mannen die jezelf ook heel leuk vindt. Ik heb gewoon zin om eens een keer gewoon lekker verliefd te kunnen zijn, gewoon ongedwongen zonder je in te houden omdat je anders weer gekwetst wordt. En ik weet dat is ook voor mij weggelegd, voor ons weggelegd, maar wanneer. Aan de ene kant vind ik het super om vrijgezel te zijn, maar aan de andere kant zou ik ook willen wat ik net beschreef. Maar dat komt nog wel...ik heb daar alle vertrouwen in. Succes ook voor jou Rary. p,s wat de maaltijd lekker?
Echt jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn....en hetzelfde schreef je ook op het topic van Rary waar ik op reageerde.
Ik ken het hoor, weer afgewezen door een jongen, weer niet de kans gekregen om hem beter te leren kennen. Je gaat aan jezelf twijfelen, wat heb ik gedaan dat hij toch niks wilde. En steeds weer lukt het je om positief te blijven denken, te denken dat er vast nog wel iemand anders komt die je wel die kans geeft. En die komt er ook telkens wel, maar toch weer... En echt ik vind mezelf een goede vangst, er is niks wat me tegenzit en ik denk dat een jongen blij mag zijn met mij als zijn vriendin..... maar toch knaagt het dat de mannen niet voor je blijken te gaan. In ieder geval die mannen die jezelf ook heel leuk vindt. Ik heb gewoon zin om eens een keer gewoon lekker verliefd te kunnen zijn, gewoon ongedwongen zonder je in te houden omdat je anders weer gekwetst wordt. En ik weet dat is ook voor mij weggelegd, voor ons weggelegd, maar wanneer. Aan de ene kant vind ik het super om vrijgezel te zijn, maar aan de andere kant zou ik ook willen wat ik net beschreef. Maar dat komt nog wel...ik heb daar alle vertrouwen in. Succes ook voor jou Rary. p,s wat de maaltijd lekker?
vrijdag 5 oktober 2007 om 18:09
Hey Stresskip.
Echt jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn....en hetzelfde schreef je ook op het topic van Rary waar ik op reageerde.
Ik ken het hoor, weer afgewezen door een jongen, weer niet de kans gekregen om hem beter te leren kennen. Je gaat aan jezelf twijfelen, wat heb ik gedaan dat hij toch niks wilde. En steeds weer lukt het je om positief te blijven denken, te denken dat er vast nog wel iemand anders komt die je wel die kans geeft. En die komt er ook telkens wel, maar toch weer... En echt ik vind mezelf een goede vangst, er is niks wat me tegenzit en ik denk dat een jongen blij mag zijn met mij als zijn vriendin..... maar toch knaagt het dat de mannen niet voor je blijken te gaan. In ieder geval die mannen die jezelf ook heel leuk vindt. Ik heb gewoon zin om eens een keer gewoon lekker verliefd te kunnen zijn, gewoon ongedwongen zonder je in te houden omdat je anders weer gekwetst wordt. En ik weet dat is ook voor mij weggelegd, voor ons weggelegd, maar wanneer. Aan de ene kant vind ik het super om vrijgezel te zijn, maar aan de andere kant zou ik ook willen wat ik net beschreef. Maar dat komt nog wel...ik heb daar alle vertrouwen in. Succes ook voor jou stresskip. p,s wat de maaltijd lekker?
Echt jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn....en hetzelfde schreef je ook op het topic van Rary waar ik op reageerde.
Ik ken het hoor, weer afgewezen door een jongen, weer niet de kans gekregen om hem beter te leren kennen. Je gaat aan jezelf twijfelen, wat heb ik gedaan dat hij toch niks wilde. En steeds weer lukt het je om positief te blijven denken, te denken dat er vast nog wel iemand anders komt die je wel die kans geeft. En die komt er ook telkens wel, maar toch weer... En echt ik vind mezelf een goede vangst, er is niks wat me tegenzit en ik denk dat een jongen blij mag zijn met mij als zijn vriendin..... maar toch knaagt het dat de mannen niet voor je blijken te gaan. In ieder geval die mannen die jezelf ook heel leuk vindt. Ik heb gewoon zin om eens een keer gewoon lekker verliefd te kunnen zijn, gewoon ongedwongen zonder je in te houden omdat je anders weer gekwetst wordt. En ik weet dat is ook voor mij weggelegd, voor ons weggelegd, maar wanneer. Aan de ene kant vind ik het super om vrijgezel te zijn, maar aan de andere kant zou ik ook willen wat ik net beschreef. Maar dat komt nog wel...ik heb daar alle vertrouwen in. Succes ook voor jou stresskip. p,s wat de maaltijd lekker?
zaterdag 6 oktober 2007 om 22:00
Hey stresskip, mooie omschrijving geef je daar, de juweeltjes van de rommelmarkt ha ha En daar heb je gelijk in ook, want een feit is het wel dat ik in mijn single jaren ontzettend veel geleerd heb over mijzelf en geconfronteerd ben met mezelf. En daardoor ook een rijker mens ben geworden. Immers: What doesn't kill you makes you stronger. Ik begrijp ook je gevoel van dubio, aan de ene kant wil je gewoon lekker je leven leven, en niet te veel bezig zijn met wat er aan mist, want in elk leven mist wel wat natuurlijk. Maar aan de andere kant weet ik ook dat het gewoon allemaal net iets leuker zou zijn met vriend. Net zoals jij dat beschrijft mel78, gewoon lekker verliefd zijn. En daarbij komt dan natuurlijk weer dat gevoel van afwijzing. Heel moeilijk om jezelf dan weer bij elkaar te rapen. Maar een extra pluim voor je als dat uiteindelijk wel weer lukt! Dan weet je dat je veel kunt hebben en het vermogen hebt om daar weer overheen te komen. Dus wees maar lekker lief voor jezelf, je hebt het verdiend!
En daar heb je gelijk in ook, want een feit is het wel dat ik in mijn single jaren ontzettend veel geleerd heb over mijzelf en geconfronteerd ben met mezelf. En daardoor ook een rijker mens ben geworden. Immers: What doesn't kill you makes you stronger. Ik begrijp ook je gevoel van dubio, aan de ene kant wil je gewoon lekker je leven leven, en niet te veel bezig zijn met wat er aan mist, want in elk leven mist wel wat natuurlijk. Maar aan de andere kant weet ik ook dat het gewoon allemaal net iets leuker zou zijn met vriend. Net zoals jij dat beschrijft mel78, gewoon lekker verliefd zijn. En daarbij komt dan natuurlijk weer dat gevoel van afwijzing. Heel moeilijk om jezelf dan weer bij elkaar te rapen. Maar een extra pluim voor je als dat uiteindelijk wel weer lukt! Dan weet je dat je veel kunt hebben en het vermogen hebt om daar weer overheen te komen. Dus wees maar lekker lief voor jezelf, je hebt het verdiend!
zondag 7 oktober 2007 om 21:33
Hee, hebben jullie de zondag overleefd? Typisch een dag waarop ik me weleens eenzaam voel namelijk; hebben jullie dat ook? Vandaag echt een supergezellige dag gehad trouwens .
Vind het wel goed om te lezen wat jij zegt Missireen, dat het eigenlijk ook voor je persoonlijke ontwikkeling heel goed is, of kan zijn; hangt er vanaf hoe je er mee omgaat, om een tijd single te zijn... Ik heb ook heel veel nagedacht deze week, en ik denk ook dat het voor een deel bij mij steeds mislukt omdat ik met die ontwikkeling nog niet helemaal klaar ben! Ik wil niet alleen zijn, maar ik moet natuurlijk geen vriendje gaan 'nemen' om de simpele reden dat ik dan niet meer alleen ben... Om een gat in mijn leven op te vullen, zeg maar. Ik heb het idee dat ik een relatie of een man daar nu misschien wel voor zou 'gebruiken', en daarom bij mannen niet op de juiste dingen let. Misschien daardoor wel verkeerde types aantrek zelfs. Ik heb min of meer besloten om me dan ook meer op mezelf te proberen te richten en even niet zoveel met mannen bezig te zijn. Hoop dat dat lukt. Het idee alleen al geeft me zoveel rust! Ik moet echt nog beter leren dat ik genoeg heb aan mezelf. Zolang ik me dat nog niet voldoende besef stel ik me veel te afhankelijk op. Ik wil me rustig en veilig kunnen voelen zonder dat ik dat bij iemand anders ga zoeken (want ik merk dat ik dat wel doe). Dus voor mij nu: even niet, even rust, even gewoon zelf leven...! Kan ik ook meteen oefenen met mezelf niet constant te spiegelen aan anderen (vooral: anderen die wel een relatie hebben).
Ik hoop dat ik wanneer ik lekker in mijn vel zit en weer er aan toe ben om op mannenjacht te gaan, ook eens de kans krijg om lekker zonder zorgen verliefd te worden - en dat het dan vooral ook wederzijds is! En dat gun ik jullie ook. Ondertussen is het heerlijk dat er plekken zijn zoals dit forum waar je je frustraties kwijt kunt. Want dat is toch echt de hoofdemotie bij mij: frustratie, vanwege de onmacht en ook de steken van jaloezie naar mensen die meer geluk in de liefde hebben.
Denken jullie/andere singles dat je op dit moment er wel klaar voor bent om een relatie met iemand aan te gaan, en dat je dat dan ook om de juiste redenen zou doen?
ps. Mel, de maaltijd was goddelijk! Koken = cool & ontspannend (vind ik...)
.Vind het wel goed om te lezen wat jij zegt Missireen, dat het eigenlijk ook voor je persoonlijke ontwikkeling heel goed is, of kan zijn; hangt er vanaf hoe je er mee omgaat, om een tijd single te zijn... Ik heb ook heel veel nagedacht deze week, en ik denk ook dat het voor een deel bij mij steeds mislukt omdat ik met die ontwikkeling nog niet helemaal klaar ben! Ik wil niet alleen zijn, maar ik moet natuurlijk geen vriendje gaan 'nemen' om de simpele reden dat ik dan niet meer alleen ben... Om een gat in mijn leven op te vullen, zeg maar. Ik heb het idee dat ik een relatie of een man daar nu misschien wel voor zou 'gebruiken', en daarom bij mannen niet op de juiste dingen let. Misschien daardoor wel verkeerde types aantrek zelfs. Ik heb min of meer besloten om me dan ook meer op mezelf te proberen te richten en even niet zoveel met mannen bezig te zijn. Hoop dat dat lukt. Het idee alleen al geeft me zoveel rust! Ik moet echt nog beter leren dat ik genoeg heb aan mezelf. Zolang ik me dat nog niet voldoende besef stel ik me veel te afhankelijk op. Ik wil me rustig en veilig kunnen voelen zonder dat ik dat bij iemand anders ga zoeken (want ik merk dat ik dat wel doe). Dus voor mij nu: even niet, even rust, even gewoon zelf leven...! Kan ik ook meteen oefenen met mezelf niet constant te spiegelen aan anderen (vooral: anderen die wel een relatie hebben).
Ik hoop dat ik wanneer ik lekker in mijn vel zit en weer er aan toe ben om op mannenjacht te gaan, ook eens de kans krijg om lekker zonder zorgen verliefd te worden - en dat het dan vooral ook wederzijds is! En dat gun ik jullie ook. Ondertussen is het heerlijk dat er plekken zijn zoals dit forum waar je je frustraties kwijt kunt. Want dat is toch echt de hoofdemotie bij mij: frustratie, vanwege de onmacht en ook de steken van jaloezie naar mensen die meer geluk in de liefde hebben
. Denken jullie/andere singles dat je op dit moment er wel klaar voor bent om een relatie met iemand aan te gaan, en dat je dat dan ook om de juiste redenen zou doen?
ps. Mel, de maaltijd was goddelijk! Koken = cool & ontspannend (vind ik...)
maandag 8 oktober 2007 om 01:03
hey stresskip.
ik denk dat je nieuwe inzicht wel eens heel erg kan kloppen. en vaak is het zo dat wanneer je je juist op jezelf richt, je dan wel ineens de juiste man tegenkomt. mannen voelen dat namelijk op de een of andere manier.
ik ben nu ook een beetje eenzaam. mijn scharrel is net geweest, met een vriend, om eigenlijk te blijven slapen, maar hij is net toch met zijn vriend weggegaan.
toen belde ie wel op, waarom ie toch een klootzak is. sja, ben het met hem eens. het voelde niet goed dat ie weer ging, en dat wist ie.
gister ben ik bij hem blijven slapen, en toen hebben we voor het eerst een echt eerlijk en open gesprek gehad. ik heb alles gezegd wat ik vond en voelde(niet dat ik gevoelens heb voor hem, maar wel dat ik hem echt wel tof vind, en dat ik vind dat hij nog een hoop te leren heeft, en dat ik doorheb hoe hij in mekaar steekt). en hij heeft ook eerlijk toegegeven dat de laatste keer, een week geleden dat ie zo bot deed en niks liet horen,dat deed omdat ik te dichtbij kwam! en dat was dus precies wat ik dacht! hij heeft toen een afstand proberen te scheppen omdat het mij lukt om zijn muurtje af te breken.
en nu doet ie dat weer, door letterlijk weg te lopen.
weet niet zo goed waar dit heen gaat. hij is namelijk echt geen relatie-materiaal. hij heeft nog een hoop te leren en een relatie zou echt niet werken. nog los van mijn eigen bindingsangst. mja het is ook gewoon super leuk met hem. we hebben ook naar mekaar uitgesproken dat we echt wel vrienden zijn en moeten blijven. en eigenlijk hadden we ook afgesproken om geen sex meer te hebben, maar dat is toen toch gebeurd....
ik denk dat je nieuwe inzicht wel eens heel erg kan kloppen. en vaak is het zo dat wanneer je je juist op jezelf richt, je dan wel ineens de juiste man tegenkomt. mannen voelen dat namelijk op de een of andere manier.
ik ben nu ook een beetje eenzaam. mijn scharrel is net geweest, met een vriend, om eigenlijk te blijven slapen, maar hij is net toch met zijn vriend weggegaan.
toen belde ie wel op, waarom ie toch een klootzak is. sja, ben het met hem eens. het voelde niet goed dat ie weer ging, en dat wist ie.
gister ben ik bij hem blijven slapen, en toen hebben we voor het eerst een echt eerlijk en open gesprek gehad. ik heb alles gezegd wat ik vond en voelde(niet dat ik gevoelens heb voor hem, maar wel dat ik hem echt wel tof vind, en dat ik vind dat hij nog een hoop te leren heeft, en dat ik doorheb hoe hij in mekaar steekt). en hij heeft ook eerlijk toegegeven dat de laatste keer, een week geleden dat ie zo bot deed en niks liet horen,dat deed omdat ik te dichtbij kwam! en dat was dus precies wat ik dacht! hij heeft toen een afstand proberen te scheppen omdat het mij lukt om zijn muurtje af te breken.
en nu doet ie dat weer, door letterlijk weg te lopen.
weet niet zo goed waar dit heen gaat. hij is namelijk echt geen relatie-materiaal. hij heeft nog een hoop te leren en een relatie zou echt niet werken. nog los van mijn eigen bindingsangst. mja het is ook gewoon super leuk met hem. we hebben ook naar mekaar uitgesproken dat we echt wel vrienden zijn en moeten blijven. en eigenlijk hadden we ook afgesproken om geen sex meer te hebben, maar dat is toen toch gebeurd....
maandag 8 oktober 2007 om 18:06
Hey Stresskip en anderen. Ik ben er ook door schade en schande achterkomen dat internetdaten een spel is. Ik heb op een gegeven moment besloten om dat spel dan maar mee te spelen. Ik hou niet van spelletjes maar ik win ze wel vaak. Zo ook dit spel. Veel mannen geven in eerste instantie aan niet geclaimd te willen worden en gedragen zich daar na een paar keer afspreken ook naar. Ze gaan dan weer eens rondkijken of er nog wat beters te vinden is. Voor mezelf had ik de regel dat dit best mag van mij, maar ik moet er geen last van hebben. d.w.z. Als ik iets wil afspreken dan moet meneer er zijn en kan hij niet omdat meneer een date heeft dan is het gewoon klaar. If you cant's beat them, join them zeg maar.
En zie............stuk voor stuk krabbelen ze terug. Zodra ze merken met wie ze te maken hebben wordt ik ineens interessant. OK, het levert niet direct een relatie op maar het is wel ontzettend goed voor je ego. En..........heel toevallig ben ik 2 weken terug uitgeweest met een man die ik van internet kende en deze meende het dus wel serieus. Dat heeft ie ook echt gezegd en laten merken. Hij vind me helemaal leuk zoals ik ben en is niet meer op zoek naar nieuw (ogenschijnlijk beter) vlees. Het is nog ff wennen dat dit nog bestaat en ik denk ook zeker nog niet op de lange termijn. Maar toch.... Het is wel heel erg leuk. Het bestaat dus nog echt!!! Ook op internet.
Mijn advies is dus.... speel het spel mee en geniet ervan. Je komt er vanzelf een tegen die wel deugt. Heel veel succes en plezier. En liefs van Manonna
En zie............stuk voor stuk krabbelen ze terug. Zodra ze merken met wie ze te maken hebben wordt ik ineens interessant. OK, het levert niet direct een relatie op maar het is wel ontzettend goed voor je ego. En..........heel toevallig ben ik 2 weken terug uitgeweest met een man die ik van internet kende en deze meende het dus wel serieus. Dat heeft ie ook echt gezegd en laten merken. Hij vind me helemaal leuk zoals ik ben en is niet meer op zoek naar nieuw (ogenschijnlijk beter) vlees. Het is nog ff wennen dat dit nog bestaat en ik denk ook zeker nog niet op de lange termijn. Maar toch.... Het is wel heel erg leuk. Het bestaat dus nog echt!!! Ook op internet.
Mijn advies is dus.... speel het spel mee en geniet ervan. Je komt er vanzelf een tegen die wel deugt. Heel veel succes en plezier. En liefs van Manonna
maandag 8 oktober 2007 om 18:35
Je hebt wel gelijk stresskip wanneer je zegt dat wanneer je zelf lekker in je vel zit, de liefde meestal wat sneller komt en spontaner verloopt....echter ik had jammer genoeg twee weken geleden een andere ervaring: had een leuke man leren kennen en ben er een paar keer mee uit geweest. Het was al snel duidelijk dat we elkaar leuk vonden/vinden. Niet alleen onze gesprekken werden intiem, onze houding naar elkaar ook. Ik zat zelf echt lekker in mijn vel en had helemaal niet op die situtaite gerekend, was er niet zo mee bezig toen ik hem ontmoette zeg maar. Eindelijk kon ik mijn gevoel weer eens laten gaan, kon me open stellen met goed resultaat omdat het werd beantwoord. Echter toen ik een heel w/e niets van hem hoorde, bekroop me een naar gevoel en het gevoel bleek juist. Toen ik hem op maandag belde gaf hij aan dat hij nog niet wist wat hij voor me voelde en dat hij het nogal snel vond gaan (ik 32, hij 36). En dat terwijl hij degene was die uitsprak met mij verder te willen de week er voor! Onmiddellijk schoot mijn muur weer omhoog en ik kan je zeggen dat deze nog vrij hoog staat. Hij heeft niets meer laten horen, sinds nu precies twee weken geleden. We hebben nog wel afgesproken aankomende zaterdag iets te ondernemen maar ik weet niet of ik daar nog wel zin in heb. Ik vraag mij af of dat niet alleen maar een bevestiging zal worden van iets wat ik nu al weet: hij wil niet verder met mij. Het heeft me twee dagen gekost om niet in huilen uit te barsten, ik dacht net dat ik hém had gevonden, eindelijk verder durven kijken in een beginnende relatie maar helaas. Je snapt dat ik dus nu helemaal niet zo'n zin heb om er weer vrolijk op los te daten. Terwijl ik daar normaal gesproken makkelijker overheen stapte.
maandag 8 oktober 2007 om 19:03
Hallo allemaal. Ik zag dat mijn vorige bericht er twee keer stond..had onderaan wat veranderd (maar dat had je al gezien stresskip, haha) maar op het verkeerde knopje gedrukt...foutje.
Echt heerlijk dat je je hart kan luchten op een forum als deze. In de buitenwereld heb je niet altijd zin om die frustratie en die kwetsbare kant te laten zien. Ik ben toch niet iemand die gauw over mijn gevoel praat. Zeg niet altijd tegen anderen, dat ik weer niks van iemand heb gehoord of dat ze toch niks meer willen en daarvan baal. Wat het is...ik denk toch ook wel een beetje schaamte... En echt meestal wanneer het gaat om onschuldige zoenflirtjes, is het echt niet zo dat ik meteen op een relatie uitben, integendeel zelfs. Maar als ze zeggen dat ze me zullen bellen, mailen, opzoeken op hyves dan moeten ze dat ook gewoon doen. Echt waar telkens komen de initiatieven om dit te zeggen van die mannen vandaan, nadat ze me gezegd hebben hoe mooi en leuk ze me wel niet vinden....maar ook telkens komen ze hun beloften niet na....of willen ze toch niks meer, nadat ze een dag eerder nog wat anders zeiden. Terugrekenend zijn dat nu achter elkaar al een stuk of 6 mannen geweest..zucht. Maar aan de andere kant, is het zeker ook heerlijk om vrijgezel te zijn. Ik ben druk met allerlei leuke dingen, onderneem veel, kom veel interessante nieuwe mensen tegen en heb zelfs al een paar keer gedacht bij een jongen dat ik liever vrijgezel zou willen zijn. Dus aan de ene kant niks te klagen, aan de andere kant knaagt het aan je zelfvertrouwen vanwege al die loze beloften.
Ik ben blij dat er anderen zijn die dit gevoel herkennen en de frustratie willen delen. Er is een liedje van Whitney Houston en in dat liedje wordt gezongen 'my finest day is yet unknown'. Dat vind ik een hele mooie zin om aan vast te houden..er staan ons nog zoveel leuke dingen te wachten!!! Fijne avond!
Echt heerlijk dat je je hart kan luchten op een forum als deze. In de buitenwereld heb je niet altijd zin om die frustratie en die kwetsbare kant te laten zien. Ik ben toch niet iemand die gauw over mijn gevoel praat. Zeg niet altijd tegen anderen, dat ik weer niks van iemand heb gehoord of dat ze toch niks meer willen en daarvan baal. Wat het is...ik denk toch ook wel een beetje schaamte... En echt meestal wanneer het gaat om onschuldige zoenflirtjes, is het echt niet zo dat ik meteen op een relatie uitben, integendeel zelfs. Maar als ze zeggen dat ze me zullen bellen, mailen, opzoeken op hyves dan moeten ze dat ook gewoon doen. Echt waar telkens komen de initiatieven om dit te zeggen van die mannen vandaan, nadat ze me gezegd hebben hoe mooi en leuk ze me wel niet vinden....maar ook telkens komen ze hun beloften niet na....of willen ze toch niks meer, nadat ze een dag eerder nog wat anders zeiden. Terugrekenend zijn dat nu achter elkaar al een stuk of 6 mannen geweest..zucht. Maar aan de andere kant, is het zeker ook heerlijk om vrijgezel te zijn. Ik ben druk met allerlei leuke dingen, onderneem veel, kom veel interessante nieuwe mensen tegen en heb zelfs al een paar keer gedacht bij een jongen dat ik liever vrijgezel zou willen zijn. Dus aan de ene kant niks te klagen, aan de andere kant knaagt het aan je zelfvertrouwen vanwege al die loze beloften.
Ik ben blij dat er anderen zijn die dit gevoel herkennen en de frustratie willen delen. Er is een liedje van Whitney Houston en in dat liedje wordt gezongen 'my finest day is yet unknown'. Dat vind ik een hele mooie zin om aan vast te houden..er staan ons nog zoveel leuke dingen te wachten!!! Fijne avond!
maandag 8 oktober 2007 om 19:17
maandag 8 oktober 2007 om 20:03
goedenavond . Heel toepasselijk inderdaad die tekst, Olli! Vervelend om te lezen dat jij ook weer zo'n nare ervaring hebt gehad... Kan me voorstellen dat dat alle hoop én het goede gevoel dat je over jezelf had weer eventjes de grond in boort :s. Maarreh... Mag ik je even citeren?
"maar als het goed is moet je (ook door je opgebouwde ervaring) toch jezelf weer een duwtje in je rug kunnen geven en weten dat je je over een paar dagen ws alweer een stuk optimistischer voelt en er toch weer tzt tegenaan gaat....."
Ik hoop dat dit voor jou ook geldt... En je best doen om niet te huilen? Misschien moet je het er toch maar weer even lekker uitgooien, t lucht wel op vind ik zelf altijd. Heb je al besloten of je zaterdag af wil spreken? Snap heel goed dat je daar geen zin in hebt, maar misschien kun je de afspraak gebruiken om het met hem uit te praten - dat zou je wellicht wat frustraties kunnen schelen, omdat je dan weet dat jij zélf in elk geval je gevoel hebt geuit en hebt kunnen zeggen wat je wilde zeggen. Sterkte!
Mel wat een lekker positief berichtje, Inderdaad fijn he zo'n uitlaatklep hier, waar je elkaar ook nog eens kan oppeppen. Het besef alleen al dat je niet de enige bent, zorgt al dat ik me beter over mezelf voel (bevestigt namelijk dat het inderdaad niet aan mij ligt - er zijn nog zat andere leuke meiden die met hetzelfde zitten). En je weet inderdaad maar nooit wat er in de toekomst gebeurt - wie weet hoe we er over een jaar bij zitten (misschien nog hetzelfde ... Maar goed; er kan een hoop veranderen in heel korte tijd i.i.g.!).
En in de tussentijd is er gelukkig nog genoeg te genieten, ook al vergeet ik dat soms. T is zonde om teveel op die mannen te focussen - we snappen ze niet eens, dus t heeft toch geen zin... haha. Maar ik heb nu een paar hele goede dagen achter de rug en t gaat super op mijn werk, dus dat helpt ook wel heel erg!
Rary jij trouwens ook sterkte met je scharrel; ik zou daar niet mee kunnen omgaan denk ik met zo'n los-vaste relatie... Ik vind 'casual' seks te verwarrend (tja, sta dus al een aardig tijdje droog haha); ga dan toch meer van iemand verwachten dan diegene mij kan geven. Is dat bij jou in dit geval ook zo? Misschien moet je voor jezelf bepalen in hoeverre deze relatie jouw leven positief of negatief beïnvloedt. Het is best vervelend om een tijd geen sex te hebben (geeft toch ook een stukje bevestiging), maar er is ook wat te zeggen voor je gemoedsrust - kan me namelijk voorstellen dat hoe het nu tussen jullie gaat je veel energie kost & voor frustratie zorgt. Succes!
. Heel toepasselijk inderdaad die tekst, Olli! Vervelend om te lezen dat jij ook weer zo'n nare ervaring hebt gehad... Kan me voorstellen dat dat alle hoop én het goede gevoel dat je over jezelf had weer eventjes de grond in boort :s. Maarreh... Mag ik je even citeren? "maar als het goed is moet je (ook door je opgebouwde ervaring) toch jezelf weer een duwtje in je rug kunnen geven en weten dat je je over een paar dagen ws alweer een stuk optimistischer voelt en er toch weer tzt tegenaan gaat....."
Ik hoop dat dit voor jou ook geldt... En je best doen om niet te huilen? Misschien moet je het er toch maar weer even lekker uitgooien, t lucht wel op vind ik zelf altijd. Heb je al besloten of je zaterdag af wil spreken? Snap heel goed dat je daar geen zin in hebt, maar misschien kun je de afspraak gebruiken om het met hem uit te praten - dat zou je wellicht wat frustraties kunnen schelen, omdat je dan weet dat jij zélf in elk geval je gevoel hebt geuit en hebt kunnen zeggen wat je wilde zeggen. Sterkte!
Mel wat een lekker positief berichtje
, Inderdaad fijn he zo'n uitlaatklep hier, waar je elkaar ook nog eens kan oppeppen. Het besef alleen al dat je niet de enige bent, zorgt al dat ik me beter over mezelf voel (bevestigt namelijk dat het inderdaad niet aan mij ligt - er zijn nog zat andere leuke meiden die met hetzelfde zitten). En je weet inderdaad maar nooit wat er in de toekomst gebeurt - wie weet hoe we er over een jaar bij zitten (misschien nog hetzelfde ... Maar goed; er kan een hoop veranderen in heel korte tijd i.i.g.!). En in de tussentijd is er gelukkig nog genoeg te genieten, ook al vergeet ik dat soms. T is zonde om teveel op die mannen te focussen - we snappen ze niet eens, dus t heeft toch geen zin... haha. Maar ik heb nu een paar hele goede dagen achter de rug en t gaat super op mijn werk, dus dat helpt ook wel heel erg!
Rary jij trouwens ook sterkte met je scharrel; ik zou daar niet mee kunnen omgaan denk ik met zo'n los-vaste relatie... Ik vind 'casual' seks te verwarrend (tja, sta dus al een aardig tijdje droog
haha); ga dan toch meer van iemand verwachten dan diegene mij kan geven. Is dat bij jou in dit geval ook zo? Misschien moet je voor jezelf bepalen in hoeverre deze relatie jouw leven positief of negatief beïnvloedt. Het is best vervelend om een tijd geen sex te hebben (geeft toch ook een stukje bevestiging), maar er is ook wat te zeggen voor je gemoedsrust - kan me namelijk voorstellen dat hoe het nu tussen jullie gaat je veel energie kost & voor frustratie zorgt. Succes!
