Relaties
alle pijlers
autisme en agressie
woensdag 20 februari 2008 om 13:24
Beste mensen,
ik wil een nieuw topic openen over autisme (ook lichtere vormen van autisme) en agressie.
Graag wil ik weten of er een grotere kans is dat ervaringen die een autist (lichtere autist) heeft opgedaan in de jeugd, zoals een gewelddadige opvoeding, zelf ook zo in de praktijk brengt bij de opvoeding van ZIJN kinderen?
Mijn vriend komt zelf uit een vrij groot gezin waar hij als klein kind weinig aandacht kreeg en zijn vader (ook autist) was er nooit voor het gezin. huiselijk geweld kwam vaak voor.
graag wil ik meer weten/ ervaringen van jullie, over ouders die vormen van autisme hebben en de betrokkenheid bij de relatie met hun partner en opvoeding van kinderen.
bij voorbaat dank voor jullie reactie!
ik wil een nieuw topic openen over autisme (ook lichtere vormen van autisme) en agressie.
Graag wil ik weten of er een grotere kans is dat ervaringen die een autist (lichtere autist) heeft opgedaan in de jeugd, zoals een gewelddadige opvoeding, zelf ook zo in de praktijk brengt bij de opvoeding van ZIJN kinderen?
Mijn vriend komt zelf uit een vrij groot gezin waar hij als klein kind weinig aandacht kreeg en zijn vader (ook autist) was er nooit voor het gezin. huiselijk geweld kwam vaak voor.
graag wil ik meer weten/ ervaringen van jullie, over ouders die vormen van autisme hebben en de betrokkenheid bij de relatie met hun partner en opvoeding van kinderen.
bij voorbaat dank voor jullie reactie!
woensdag 20 februari 2008 om 13:49
is zijn vader autist of jouw vriend zelf ook?
Wat ik weet is dat veel valt of staat met een veilige affectieve en pedagogische leefomgeving.
Als je vriends vader autist is en (om die reden?) hem veel mishandeld heeft, wil dat nog niet zeggen dat jouw vriend dat ook met jou of jullie kinderen dat zal gaan doen. Wat wel is, dat gedrag (geweld) is hem van huis uit bekend en dat is wat hij dus kent, als hem verder niks bijgebracht is dan onenigheid of ontevredenheid bestrijdt je met geweld, is de kans groter dat hij zelf in zijn volwassenheid ook dergelijk gedrag toepast.
Immers : iets anders heeft ie neit geleerd.
De andere kant is : als hij wel meer heeft geleerd dan geweld, bijv van moeder (?) dan weet hij dat het ook anders kan . Tot slot je bent nooit te oud om te leren, ook niet in pedagogische zin. Aangeleerde normen en waarden zijn af te leren hoor.
Hoe doet je vriend naar jou , wat weet je van zijn verleden voordat jij in beeld kwam en toen hij al uit het ouderlijk huis kwam? Wat waren toen zijn gedragingen, daar kun je ook wel het e.e.a uit afleiden.
Wat ik weet is dat veel valt of staat met een veilige affectieve en pedagogische leefomgeving.
Als je vriends vader autist is en (om die reden?) hem veel mishandeld heeft, wil dat nog niet zeggen dat jouw vriend dat ook met jou of jullie kinderen dat zal gaan doen. Wat wel is, dat gedrag (geweld) is hem van huis uit bekend en dat is wat hij dus kent, als hem verder niks bijgebracht is dan onenigheid of ontevredenheid bestrijdt je met geweld, is de kans groter dat hij zelf in zijn volwassenheid ook dergelijk gedrag toepast.
Immers : iets anders heeft ie neit geleerd.
De andere kant is : als hij wel meer heeft geleerd dan geweld, bijv van moeder (?) dan weet hij dat het ook anders kan . Tot slot je bent nooit te oud om te leren, ook niet in pedagogische zin. Aangeleerde normen en waarden zijn af te leren hoor.
Hoe doet je vriend naar jou , wat weet je van zijn verleden voordat jij in beeld kwam en toen hij al uit het ouderlijk huis kwam? Wat waren toen zijn gedragingen, daar kun je ook wel het e.e.a uit afleiden.
woensdag 20 februari 2008 om 16:48
ha,
nou zijn moeder gaf hem ook vrijwel geen aandacht en zijn beide ouders waren zeer gelovig en zeer streng. hij is in een zeer strak stramien opgevoed (nou wil ik hier geen verband brengen tussen geloof en opvoeding).
naar mij was hij in het begin (zoals alle mannen die verliefd zijn) erg aardig -logisch anders hoef je er niets mee, maar hij zit in een zeer strak regime met regeltjes en routines. daar valt, op welke manier ik het ook probeer, gewoon niet van af te wijken.
hij is naar anderen niet fysiek argressief, maar mensen (buitenom zijn zeer kleine en hechte-) vriendengroep die te dichtbij komen en vriendschap proberen te sluiten die kaffert hij uit. die houdt hij op afstand.
kijk je hebt zeker gelijk als je zegt dat je nooit te oud bent om te leren, maar ze zeggen wel eens: hoe je omgaat met vrienden of kennisen of met dieren.... zo kan je zijn gedrag ook wel een klein beetje uitstippelen naar de toekomst.... toch?
zo schopte hij laatst mijn kat van het bed af...
tevens: hij kan NIET tegen ook maar de kleinste verrandering, dus als er een kind zou komen... ben ik bang dat ik er alleen voor sta en dat hij veel commentaar heeft. Ik kan moeilijk naast een kind ook nog eens een vent opvoeden...
Ik hou wel van hem.... maartoch er zijn wel een aantal cruciale punten.. ik bedoel een autist of iemand met een vorm van autisme kan heel erg moeilijk routines of gewoontes afleren.
waar herken je dat trouwens aan, dat een autist een woede aanval krijgt?
nou zijn moeder gaf hem ook vrijwel geen aandacht en zijn beide ouders waren zeer gelovig en zeer streng. hij is in een zeer strak stramien opgevoed (nou wil ik hier geen verband brengen tussen geloof en opvoeding).
naar mij was hij in het begin (zoals alle mannen die verliefd zijn) erg aardig -logisch anders hoef je er niets mee, maar hij zit in een zeer strak regime met regeltjes en routines. daar valt, op welke manier ik het ook probeer, gewoon niet van af te wijken.
hij is naar anderen niet fysiek argressief, maar mensen (buitenom zijn zeer kleine en hechte-) vriendengroep die te dichtbij komen en vriendschap proberen te sluiten die kaffert hij uit. die houdt hij op afstand.
kijk je hebt zeker gelijk als je zegt dat je nooit te oud bent om te leren, maar ze zeggen wel eens: hoe je omgaat met vrienden of kennisen of met dieren.... zo kan je zijn gedrag ook wel een klein beetje uitstippelen naar de toekomst.... toch?
zo schopte hij laatst mijn kat van het bed af...
tevens: hij kan NIET tegen ook maar de kleinste verrandering, dus als er een kind zou komen... ben ik bang dat ik er alleen voor sta en dat hij veel commentaar heeft. Ik kan moeilijk naast een kind ook nog eens een vent opvoeden...
Ik hou wel van hem.... maartoch er zijn wel een aantal cruciale punten.. ik bedoel een autist of iemand met een vorm van autisme kan heel erg moeilijk routines of gewoontes afleren.
waar herken je dat trouwens aan, dat een autist een woede aanval krijgt?
woensdag 20 februari 2008 om 18:49
hoi
Waaraan herken je dat aan dat autist woede-aanval krijgt:
aan zijn houding en mimiek daar aan voorafgaand, aan zijn blikken.
Wat heel belangrijk is, je hebt dat al gemerkt, is vasthouden aan dingen zoals ze zijn. Ik heb gewerkt met autisten (diverse categorieen) en eten om op afspraak 12.00 uur is eten om 12.00 uur en geen 12.15 uur !
Wat goed is , wijzigingen in iets (bijv een wijziging in etenstijd of een afspraak die niet door kan gaan) ruimschoots voor die tijd aan te geven bij hem. zo geef je hem de tijd aan het idee te wennen.
Van huis uit heeft hij ook altijd in een stramien moeten leven en nu hij volwassen is wordt dit in meer extreme mate doorgetrokken nu gebleken is dat hij ook nog de diagnose autist heeft gekregen.
Dus: veranderingen en/of wijzigingen doorvoeren met voorzichtigheid, altijd zover mogelijk van te voren dit aan hem door geven.
Easy does is bij deze mensen, echt waar hoor.
Klopt dat autisten vaak een kleine, maar hechte groep mensen om zich heen hebben. Autisme is nl ook een contactstoornis.
Mensen die hij niet (goed) kent zal hij dan ook eerder verbaal agressief tegen op treden als hij zich zo voelt omdat ze onbekend zijn en bij hem angst inboezemen.
En wat gebeurt er als mensen je angst inboezemen, die wil je op afstand houden. Hoe doe je dat? bijv door agressief te worden, de ander wordt dan bang en gaat vanzelf wel op afstand zo.
Dan is het ook nog eens zo dat een autist kan leren op basis van ervaringen.
Zo vertelde een kennis die Asperger heeft (een autisme vorm) dat hij nieuwe situaties die hij meemaakt opslaat/opruimt in een laatje van een denkbeeldig kastje in zijn hoofd. Alles wat hij in die situatie heeft beleefd en zelf gedaan of niet gedaan heeft slaat ie op.
Komt nu eens weer in een soortgelijke situatie dan opent hij dat specifieke laatje en gebruikt de info daarin en zet het in voor de huidige situatie.
Voor autisten is het belangrijk dat ze een plek hebben waar ze veilig kunnen zijn, voor je vriend kan die plek bij jou zijn, Immers jij weet van zijn beperking en hij kan er met je over praten. Die kennis waar ik het zo-even over had sprak over 'the comfortzone"' : een plek waar hij zich goed voelde en niet veroordeeld werd om zijn autist zijn.
ik moet nu stoppen want moet nog wat andere dingen doen. Mogelijk kan ik morgen even weer reageren.
Doeg.
Waaraan herken je dat aan dat autist woede-aanval krijgt:
aan zijn houding en mimiek daar aan voorafgaand, aan zijn blikken.
Wat heel belangrijk is, je hebt dat al gemerkt, is vasthouden aan dingen zoals ze zijn. Ik heb gewerkt met autisten (diverse categorieen) en eten om op afspraak 12.00 uur is eten om 12.00 uur en geen 12.15 uur !
Wat goed is , wijzigingen in iets (bijv een wijziging in etenstijd of een afspraak die niet door kan gaan) ruimschoots voor die tijd aan te geven bij hem. zo geef je hem de tijd aan het idee te wennen.
Van huis uit heeft hij ook altijd in een stramien moeten leven en nu hij volwassen is wordt dit in meer extreme mate doorgetrokken nu gebleken is dat hij ook nog de diagnose autist heeft gekregen.
Dus: veranderingen en/of wijzigingen doorvoeren met voorzichtigheid, altijd zover mogelijk van te voren dit aan hem door geven.
Easy does is bij deze mensen, echt waar hoor.
Klopt dat autisten vaak een kleine, maar hechte groep mensen om zich heen hebben. Autisme is nl ook een contactstoornis.
Mensen die hij niet (goed) kent zal hij dan ook eerder verbaal agressief tegen op treden als hij zich zo voelt omdat ze onbekend zijn en bij hem angst inboezemen.
En wat gebeurt er als mensen je angst inboezemen, die wil je op afstand houden. Hoe doe je dat? bijv door agressief te worden, de ander wordt dan bang en gaat vanzelf wel op afstand zo.
Dan is het ook nog eens zo dat een autist kan leren op basis van ervaringen.
Zo vertelde een kennis die Asperger heeft (een autisme vorm) dat hij nieuwe situaties die hij meemaakt opslaat/opruimt in een laatje van een denkbeeldig kastje in zijn hoofd. Alles wat hij in die situatie heeft beleefd en zelf gedaan of niet gedaan heeft slaat ie op.
Komt nu eens weer in een soortgelijke situatie dan opent hij dat specifieke laatje en gebruikt de info daarin en zet het in voor de huidige situatie.
Voor autisten is het belangrijk dat ze een plek hebben waar ze veilig kunnen zijn, voor je vriend kan die plek bij jou zijn, Immers jij weet van zijn beperking en hij kan er met je over praten. Die kennis waar ik het zo-even over had sprak over 'the comfortzone"' : een plek waar hij zich goed voelde en niet veroordeeld werd om zijn autist zijn.
ik moet nu stoppen want moet nog wat andere dingen doen. Mogelijk kan ik morgen even weer reageren.
Doeg.
woensdag 20 februari 2008 om 20:55
Ha!
wat ben ik blij zeg om met iemand te kunnen praten die verstand heeft van autisme in de praktijk.
nou, kijk, mijn vriend klapt dicht als ik er over begin over bepaalde "beperkingen"(zo noem ik ze natuurlijk niet). hij trekt zich echt terug in zichzelf. hij valt stil en staart enkel nog naar de grond/naar beneden. en dan vraag ik wat hij denkt "helemaal niets"zegt hij dan.
Hij komt dinsdag bij mij, maar pas om half 8 (hij is om 5 uur klaar met zijn werk) ik probeer al weken het zover te krijgen dat hij eerder bij mij is, al was het maar om 7 uur... maar hij kan dat niet zegt hij. hij is 30 en eet bij zijn ouders op vaste dagen. hij kookt nooit voor zichzelf, enkel opwarm maaltijden als hij niet bij zijn ouders eet (da's maar 2x in de week).
Hij is een keertje (omdat hij bij mij in de buurt moest zijn) een uurtje eerder bij mij langsgekomen. hij kijkt me ook vrijwel nooit aan, alsof hij daar moeite mee heeft. heel raar. knuffelen houdt íe ook niet van. als ik hem knuffel lijkt het alsof ik geen warmte in de knuffel terugkrijg.
echt werkelijk alles heeft een routine bij hem. zelfs bij het uitgaan, zelfde mensen, hetzelfde plekje in de kroeg...
hij moest er zelfs aan wennen dat ik meeging met het uitgaan...(ik voel me zo gekwetst, alsof ik helemaal niet bijzonder ben)
Hij heeft diverse angsten... zo is hij echt helemaal panisch voor bloed en voor vliegen/ vliegangst.
ja winniedepoeh, het is echt moeilijk om het niet persoonlijk aan te trekken. Er is nog geen officiele diagnose gesteld, maar hij houdt vol tegen de buitenwereld dat hij een HSP (high sensitive person) is.
maar ik denk dat hij dit enkel maar zegt omdat dat het minste veroordeeld wordt, en bij autisme krijg je al gelijk een stempel opgeplakt...
maar hij kan totaal geen vriendschappen of sociale contacten onderhouden. puur 3 goede vrienden. een gesprek gaande houden is ook moeilijk. hij heeft een enorme obsessie voor wetenschap en geloof. ook weer een vaste routine in het kijken van bepaalde programma's. (soms gaan programma's wat te snel en kan hij het niet bijhouden.)
moeilijk hoor... maar krijgen veel autisten een woedeaanval? of keert het juist in zichzelf zoals depressie enzo(daarmee bedoel ik niet de verstandelijk gehandicapten)
wat ben ik blij zeg om met iemand te kunnen praten die verstand heeft van autisme in de praktijk.
nou, kijk, mijn vriend klapt dicht als ik er over begin over bepaalde "beperkingen"(zo noem ik ze natuurlijk niet). hij trekt zich echt terug in zichzelf. hij valt stil en staart enkel nog naar de grond/naar beneden. en dan vraag ik wat hij denkt "helemaal niets"zegt hij dan.
Hij komt dinsdag bij mij, maar pas om half 8 (hij is om 5 uur klaar met zijn werk) ik probeer al weken het zover te krijgen dat hij eerder bij mij is, al was het maar om 7 uur... maar hij kan dat niet zegt hij. hij is 30 en eet bij zijn ouders op vaste dagen. hij kookt nooit voor zichzelf, enkel opwarm maaltijden als hij niet bij zijn ouders eet (da's maar 2x in de week).
Hij is een keertje (omdat hij bij mij in de buurt moest zijn) een uurtje eerder bij mij langsgekomen. hij kijkt me ook vrijwel nooit aan, alsof hij daar moeite mee heeft. heel raar. knuffelen houdt íe ook niet van. als ik hem knuffel lijkt het alsof ik geen warmte in de knuffel terugkrijg.
echt werkelijk alles heeft een routine bij hem. zelfs bij het uitgaan, zelfde mensen, hetzelfde plekje in de kroeg...
hij moest er zelfs aan wennen dat ik meeging met het uitgaan...(ik voel me zo gekwetst, alsof ik helemaal niet bijzonder ben)
Hij heeft diverse angsten... zo is hij echt helemaal panisch voor bloed en voor vliegen/ vliegangst.
ja winniedepoeh, het is echt moeilijk om het niet persoonlijk aan te trekken. Er is nog geen officiele diagnose gesteld, maar hij houdt vol tegen de buitenwereld dat hij een HSP (high sensitive person) is.
maar ik denk dat hij dit enkel maar zegt omdat dat het minste veroordeeld wordt, en bij autisme krijg je al gelijk een stempel opgeplakt...
maar hij kan totaal geen vriendschappen of sociale contacten onderhouden. puur 3 goede vrienden. een gesprek gaande houden is ook moeilijk. hij heeft een enorme obsessie voor wetenschap en geloof. ook weer een vaste routine in het kijken van bepaalde programma's. (soms gaan programma's wat te snel en kan hij het niet bijhouden.)
moeilijk hoor... maar krijgen veel autisten een woedeaanval? of keert het juist in zichzelf zoals depressie enzo(daarmee bedoel ik niet de verstandelijk gehandicapten)
donderdag 21 februari 2008 om 00:06
Er zijn wel raakvlakken tussen HSP en autisme en ik geloof dat het ook wel samen voorkomt of het moet zo zijn dat er overlappingen zijn. Autisten EN hsp-ers zijn ontzettend prikkelgevoelig en dan kan het al gaan om dingen die andere mensen niet eens merken. Volgens mij zijn autistische reacties een manier van omgaan met overprikkeling (afsluiting ervoor of vermijding).
Wel vraag ik me af hoe het zit met de gevoeligheid qua emoties bij autisten. Ik ben zelf hsp-er en dus ontzettend prikkelgevoelig hetgeen dus een overeenkomst is. Echter, ik kan ook vrij makkelijk stemmingen van anderen voelen of soms overnemen. Dat is als ik het goed heb juist weer iets wat voor autisten juist heel moeilijk of zelfs niet mogelijk (?) is. Ik heb zelf vrij veel moeite om om te gaan met mensen met autistische trekken, er lijkt een soort frictie te zijn. Misschien omdat ik qua sensitiviteit (emotioneel gezien) eigenlijk aan de totaal andere kant zit.
Wel vraag ik me af hoe het zit met de gevoeligheid qua emoties bij autisten. Ik ben zelf hsp-er en dus ontzettend prikkelgevoelig hetgeen dus een overeenkomst is. Echter, ik kan ook vrij makkelijk stemmingen van anderen voelen of soms overnemen. Dat is als ik het goed heb juist weer iets wat voor autisten juist heel moeilijk of zelfs niet mogelijk (?) is. Ik heb zelf vrij veel moeite om om te gaan met mensen met autistische trekken, er lijkt een soort frictie te zijn. Misschien omdat ik qua sensitiviteit (emotioneel gezien) eigenlijk aan de totaal andere kant zit.
donderdag 21 februari 2008 om 00:31
Hai Guccigirl,
Ik wil niet bot zijn en hoop dat het ook niet zo overkomt, maar ik vraag me af: wat vind je eigenlijk wèl leuk aan je vriend?
Waarom ben je op hem gevallen en blijf je bij hem?
Hij klapt dicht als je met hem wilt praten over zijn gedrag.
Hij kijkt je vrijwel nooit aan.
Hij houdt niet van knuffelen.
Je voelt je gekwetst omdat hij eraan moest wennen dat jij mee uitging omdat je het gevoel hebt dat je daardoor niet bijzonder voor hem bent.
Hij kan niet tegen het gemiauw van je kat en schopt die zelfs van het bed af.
Mensen die dichtbij komen en vriendschap met hem willen sluiten kaffert hij uit.
Je bent bang dat hij misschien door zijn ervaringen tijdens zijn opvoeding met agressie zelf ook agressief zou kunnen zijn tegen zijn eigen eventuele toekomstige kinderen.
Je bent bang dat je er in het geval van kinderen van jullie samen er alleen voor zult staan omdat hij niet tegen de kleinste veranderingen kan.
Je wilt niet naast een kind ook nog eens een vent opvoeden....
Als je dan vervolgens zegt dat je wel van hem houdt met een 'maar' erachter.......
Vind je het vreemd dat ik me afvraag waaróm je van hem houdt?
Zijn gedrag is waarschijnlijk goed te verklaren vanuit zijn autisme, maar het is wel gedrag wat bij hem hoort en wat dus waarschijnlijk niet enorm zal veranderen.
En als ik jouw verhaal zo lees heb ik niet het gevoel dat jij er goed mee om kunt gaan en gelukkig in deze relatie bent/zult worden.
Maar dat is mijn gevoel en mijn mening, misschien voel en denk jij er anders over?
Ik wil niet bot zijn en hoop dat het ook niet zo overkomt, maar ik vraag me af: wat vind je eigenlijk wèl leuk aan je vriend?
Waarom ben je op hem gevallen en blijf je bij hem?
Hij klapt dicht als je met hem wilt praten over zijn gedrag.
Hij kijkt je vrijwel nooit aan.
Hij houdt niet van knuffelen.
Je voelt je gekwetst omdat hij eraan moest wennen dat jij mee uitging omdat je het gevoel hebt dat je daardoor niet bijzonder voor hem bent.
Hij kan niet tegen het gemiauw van je kat en schopt die zelfs van het bed af.
Mensen die dichtbij komen en vriendschap met hem willen sluiten kaffert hij uit.
Je bent bang dat hij misschien door zijn ervaringen tijdens zijn opvoeding met agressie zelf ook agressief zou kunnen zijn tegen zijn eigen eventuele toekomstige kinderen.
Je bent bang dat je er in het geval van kinderen van jullie samen er alleen voor zult staan omdat hij niet tegen de kleinste veranderingen kan.
Je wilt niet naast een kind ook nog eens een vent opvoeden....
Als je dan vervolgens zegt dat je wel van hem houdt met een 'maar' erachter.......
Vind je het vreemd dat ik me afvraag waaróm je van hem houdt?
Zijn gedrag is waarschijnlijk goed te verklaren vanuit zijn autisme, maar het is wel gedrag wat bij hem hoort en wat dus waarschijnlijk niet enorm zal veranderen.
En als ik jouw verhaal zo lees heb ik niet het gevoel dat jij er goed mee om kunt gaan en gelukkig in deze relatie bent/zult worden.
Maar dat is mijn gevoel en mijn mening, misschien voel en denk jij er anders over?
donderdag 21 februari 2008 om 09:22
quote:guccigirl schreef op 20 februari 2008 @ 20:55:
Ha!
wat ben ik blij zeg om met iemand te kunnen praten die verstand heeft van autisme in de praktijk.
nou, kijk, mijn vriend klapt dicht als ik er over begin over bepaalde "beperkingen"(zo noem ik ze natuurlijk niet). hij trekt zich echt terug in zichzelf. hij valt stil en staart enkel nog naar de grond/naar beneden. en dan vraag ik wat hij denkt "helemaal niets"zegt hij dan.
Hij komt dinsdag bij mij, maar pas om half 8 (hij is om 5 uur klaar met zijn werk) ik probeer al weken het zover te krijgen dat hij eerder bij mij is, al was het maar om 7 uur... maar hij kan dat niet zegt hij. hij is 30 en eet bij zijn ouders op vaste dagen. hij kookt nooit voor zichzelf, enkel opwarm maaltijden als hij niet bij zijn ouders eet (da's maar 2x in de week).
Hij is een keertje (omdat hij bij mij in de buurt moest zijn) een uurtje eerder bij mij langsgekomen. hij kijkt me ook vrijwel nooit aan, alsof hij daar moeite mee heeft. heel raar. knuffelen houdt íe ook niet van. als ik hem knuffel lijkt het alsof ik geen warmte in de knuffel terugkrijg.
echt werkelijk alles heeft een routine bij hem. zelfs bij het uitgaan, zelfde mensen, hetzelfde plekje in de kroeg...
hij moest er zelfs aan wennen dat ik meeging met het uitgaan...(ik voel me zo gekwetst, alsof ik helemaal niet bijzonder ben)
Hij heeft diverse angsten... zo is hij echt helemaal panisch voor bloed en voor vliegen/ vliegangst.
ja winniedepoeh, het is echt moeilijk om het niet persoonlijk aan te trekken. Er is nog geen officiele diagnose gesteld, maar hij houdt vol tegen de buitenwereld dat hij een HSP (high sensitive person) is.
maar ik denk dat hij dit enkel maar zegt omdat dat het minste veroordeeld wordt, en bij autisme krijg je al gelijk een stempel opgeplakt...
maar hij kan totaal geen vriendschappen of sociale contacten onderhouden. puur 3 goede vrienden. een gesprek gaande houden is ook moeilijk. hij heeft een enorme obsessie voor wetenschap en geloof. ook weer een vaste routine in het kijken van bepaalde programma's. (soms gaan programma's wat te snel en kan hij het niet bijhouden.)
moeilijk hoor... maar krijgen veel autisten een woedeaanval? of keert het juist in zichzelf zoals depressie enzo(daarmee bedoel ik niet de verstandelijk gehandicapten)
Hoi,
Mijn ervaring is niet dat veel autisten een woede-aanval krijgen. Als ze kwaad worden is dat veelal omdat dingen anders gaan dan ze gewend zijn,zeker als dat ineens gebeurt.
De mensen met een vorm van autisme die ik ken hebben allen reacties van depressieve aard. Ze voelen wel maar niet in de openheid zodat ze gevoelloos lijken. Ik kende een jongen die niet aangeraakt wilde worden vanwege vroegere negatieve ervaringen daarmee, maar daar toch behoefte aan had, de bekende arm om de schouders zeg maar.
Wat ik deed hem voorstellen: zal ik even een arm om je schouders slaan? Wil je dat ik je even vastpak?
Op die manier kan hij zich voorbereiden en is datgene wat je wilt doen voor hem niet plotsklaps.
Je schrijft dat hij maar 3 echte vrienden heeft, nou dat is toch genoeg? Mensen hoeven toch geen hele schare vrienden om zich heen te hebben?
Die obsessies zijn ook herkenbaar bij autisten. Meestal is het zo hoe sterker de obsessie hoe erger de autisme-vorm.
Maar wat is obsessief in jouw ogen"? Als hij ieder avond discovery channel wil kijken? Dat is niet obsessief, dat heefr met interesse te maken.
Dat hij niet om 19.00 uur bij je kan zijn is omdat hij vast zit in een ritueel met bij zijn ouders eten. Je kunt es anders vragen: ik zou het wel leuk vinden als je morgen wat eerder komt dan 19.30 uur dan kunnen we nog even dit of dat, hoe lijkt jou dat?
Kortom:geef hem tijd voor nadenken over, als je iets anders wilt.
Wees voorspelbaar voor hem, dat betekent niet dat je altijd hetzelfde moet doen, maar kondig aan wat je van plan bent te doen als je met hem in kontakt bent.
Ha!
wat ben ik blij zeg om met iemand te kunnen praten die verstand heeft van autisme in de praktijk.
nou, kijk, mijn vriend klapt dicht als ik er over begin over bepaalde "beperkingen"(zo noem ik ze natuurlijk niet). hij trekt zich echt terug in zichzelf. hij valt stil en staart enkel nog naar de grond/naar beneden. en dan vraag ik wat hij denkt "helemaal niets"zegt hij dan.
Hij komt dinsdag bij mij, maar pas om half 8 (hij is om 5 uur klaar met zijn werk) ik probeer al weken het zover te krijgen dat hij eerder bij mij is, al was het maar om 7 uur... maar hij kan dat niet zegt hij. hij is 30 en eet bij zijn ouders op vaste dagen. hij kookt nooit voor zichzelf, enkel opwarm maaltijden als hij niet bij zijn ouders eet (da's maar 2x in de week).
Hij is een keertje (omdat hij bij mij in de buurt moest zijn) een uurtje eerder bij mij langsgekomen. hij kijkt me ook vrijwel nooit aan, alsof hij daar moeite mee heeft. heel raar. knuffelen houdt íe ook niet van. als ik hem knuffel lijkt het alsof ik geen warmte in de knuffel terugkrijg.
echt werkelijk alles heeft een routine bij hem. zelfs bij het uitgaan, zelfde mensen, hetzelfde plekje in de kroeg...
hij moest er zelfs aan wennen dat ik meeging met het uitgaan...(ik voel me zo gekwetst, alsof ik helemaal niet bijzonder ben)
Hij heeft diverse angsten... zo is hij echt helemaal panisch voor bloed en voor vliegen/ vliegangst.
ja winniedepoeh, het is echt moeilijk om het niet persoonlijk aan te trekken. Er is nog geen officiele diagnose gesteld, maar hij houdt vol tegen de buitenwereld dat hij een HSP (high sensitive person) is.
maar ik denk dat hij dit enkel maar zegt omdat dat het minste veroordeeld wordt, en bij autisme krijg je al gelijk een stempel opgeplakt...
maar hij kan totaal geen vriendschappen of sociale contacten onderhouden. puur 3 goede vrienden. een gesprek gaande houden is ook moeilijk. hij heeft een enorme obsessie voor wetenschap en geloof. ook weer een vaste routine in het kijken van bepaalde programma's. (soms gaan programma's wat te snel en kan hij het niet bijhouden.)
moeilijk hoor... maar krijgen veel autisten een woedeaanval? of keert het juist in zichzelf zoals depressie enzo(daarmee bedoel ik niet de verstandelijk gehandicapten)
Hoi,
Mijn ervaring is niet dat veel autisten een woede-aanval krijgen. Als ze kwaad worden is dat veelal omdat dingen anders gaan dan ze gewend zijn,zeker als dat ineens gebeurt.
De mensen met een vorm van autisme die ik ken hebben allen reacties van depressieve aard. Ze voelen wel maar niet in de openheid zodat ze gevoelloos lijken. Ik kende een jongen die niet aangeraakt wilde worden vanwege vroegere negatieve ervaringen daarmee, maar daar toch behoefte aan had, de bekende arm om de schouders zeg maar.
Wat ik deed hem voorstellen: zal ik even een arm om je schouders slaan? Wil je dat ik je even vastpak?
Op die manier kan hij zich voorbereiden en is datgene wat je wilt doen voor hem niet plotsklaps.
Je schrijft dat hij maar 3 echte vrienden heeft, nou dat is toch genoeg? Mensen hoeven toch geen hele schare vrienden om zich heen te hebben?
Die obsessies zijn ook herkenbaar bij autisten. Meestal is het zo hoe sterker de obsessie hoe erger de autisme-vorm.
Maar wat is obsessief in jouw ogen"? Als hij ieder avond discovery channel wil kijken? Dat is niet obsessief, dat heefr met interesse te maken.
Dat hij niet om 19.00 uur bij je kan zijn is omdat hij vast zit in een ritueel met bij zijn ouders eten. Je kunt es anders vragen: ik zou het wel leuk vinden als je morgen wat eerder komt dan 19.30 uur dan kunnen we nog even dit of dat, hoe lijkt jou dat?
Kortom:geef hem tijd voor nadenken over, als je iets anders wilt.
Wees voorspelbaar voor hem, dat betekent niet dat je altijd hetzelfde moet doen, maar kondig aan wat je van plan bent te doen als je met hem in kontakt bent.
donderdag 21 februari 2008 om 09:24
quote:guccigirl schreef op 20 februari 2008 @ 22:35:
hoe zijn, in jouw ervaring, autisten in de omgang met dieren? aangezien dieren meestal ook behoorlijk ongecontroleerd zijn....
hij kon beijvoorbeeld helemaal niet tegen get gemauw van mijn kat.
als hij geen huisdieren heeft bijv., hoeft dat niet te betekenen dat hij een dierenhater is. Misschien vindt hij katten niet leuk, vindt ie het gemauw zeurderig en stoort hem dat.
De persoon met asperger die ik kende kocht een hond en dat was voor hem geweldig: het werd zijn maatje en de hond sliep bij hem in bed. Hij trainde hem zelf en kon eindeloos met hem wandelen.
hoe zijn, in jouw ervaring, autisten in de omgang met dieren? aangezien dieren meestal ook behoorlijk ongecontroleerd zijn....
hij kon beijvoorbeeld helemaal niet tegen get gemauw van mijn kat.
als hij geen huisdieren heeft bijv., hoeft dat niet te betekenen dat hij een dierenhater is. Misschien vindt hij katten niet leuk, vindt ie het gemauw zeurderig en stoort hem dat.
De persoon met asperger die ik kende kocht een hond en dat was voor hem geweldig: het werd zijn maatje en de hond sliep bij hem in bed. Hij trainde hem zelf en kon eindeloos met hem wandelen.
donderdag 21 februari 2008 om 09:34
Ik heb een relatie gehad met iemand met een lichte vorm van autisme.
We konden prima met elkaar omgaan maar ik denk toch dat de autisme mede de reden is geweest voor ons uit elkaar gaan.
Hij kon behoorlijk agressief worden, niet richting mij gelukkig. Uit onmacht kon hij zo boos worden dat hij zelf niet meer wist waar hij het zoeken moest. Meestal liep hij dan weg en dan begon het hele feest. Ik ongerust, ik hem bellen, hij die niet antwoordde, ik die bang was dat hij zichzelf iets aandeed omdat hij dat eerder had gedaan. Als ik mazzel had kwam hij redelijk snel weer gekalmeerd terug maar ik heb ook een aantal keer pech gehad en zag ik hem pas terug in een inrichting.
Ik zag een leven met kinderen niet voor me met hem, ik trok een leven met hem sowieso niet meer denk ik.
Volgens de laatste berichten gaat het goed met hem, hij woont samen.
Ik ben blij dat ik van dat eeuwig knagende verantwoordelijkheidsgevoel af ben.
We konden prima met elkaar omgaan maar ik denk toch dat de autisme mede de reden is geweest voor ons uit elkaar gaan.
Hij kon behoorlijk agressief worden, niet richting mij gelukkig. Uit onmacht kon hij zo boos worden dat hij zelf niet meer wist waar hij het zoeken moest. Meestal liep hij dan weg en dan begon het hele feest. Ik ongerust, ik hem bellen, hij die niet antwoordde, ik die bang was dat hij zichzelf iets aandeed omdat hij dat eerder had gedaan. Als ik mazzel had kwam hij redelijk snel weer gekalmeerd terug maar ik heb ook een aantal keer pech gehad en zag ik hem pas terug in een inrichting.
Ik zag een leven met kinderen niet voor me met hem, ik trok een leven met hem sowieso niet meer denk ik.
Volgens de laatste berichten gaat het goed met hem, hij woont samen.
Ik ben blij dat ik van dat eeuwig knagende verantwoordelijkheidsgevoel af ben.
donderdag 21 februari 2008 om 09:51
Ik heb ook ervaring met autisme, maar niet met woedeaanvallen van mijn ( waarschijnlijk) autistische ex. Hij had geen woedeaanvallen maar klapte dicht. Een moeilijke prater. Zeker in een gesprek waar nieuwe zaken besproken werden.
Mijn zoon met autisme heeft wel woedeaanvallen, maar ik zie het niet als dezelfde woedeaanvallen die " gewone" mensen wel hebben. Het komt anders over. Meer ontredderd.
De woedeaanvallen ontstaan op een moment dat hij even niet adequaat kan reageren. Hij voelt zich machteloos en weet dit niet in woorden uit te drukken en gaat dan gillen en zo en soms slaan maar dat komt heel weinig voor.
Ik heb wel eens gehoord dat woede en agressie niet méér voorkomt bij autisme dan bij gewone mensen.
Ik wil ook wel uitleggen waarom ik van mij ex hield.
( Nav. bericht van nachtpaars, het is namelijk iets wat velen zich afvragen.)
Ook al was praten moeilijk en zijn er veel kenmerken die benadrukken dat er weinig echte intimiteit en inlevingsvermogen is.
Ik vond hem interessant, hij was heel eigen, heel anders dan anderen, ik vond dat superaantrekkelijk. Heel origineel ook.
En het zegt ook wat over mij, want ik heb waarschijnlijk niet de behoefte om veel intimiteit te delen.
(Er was in ons geval niets mis met het seksleven, want dat hoor je ook wel vaak.)
En verder had ik veel respect voor hem, zeker toen ik vermoedde dat hij autisme had. Waar hij het absoluut niet mee eens is.
(Uiteindelijk koos hij om alles weer op zijn eigen manier te doen, vanuit zijn eigen omgeving.)
En nu gaat het contact helemaal niet goed, alles moet op zijn manier en hij gedraagt zich autistischer dan ooit.
Net alsof hij zich in ons huwelijk in heeft gehouden. Te veel heeft aangepast.
Het afstemmen op een ander is voor hem bijna een onmogelijkheid.
Mijn zoon met autisme heeft wel woedeaanvallen, maar ik zie het niet als dezelfde woedeaanvallen die " gewone" mensen wel hebben. Het komt anders over. Meer ontredderd.
De woedeaanvallen ontstaan op een moment dat hij even niet adequaat kan reageren. Hij voelt zich machteloos en weet dit niet in woorden uit te drukken en gaat dan gillen en zo en soms slaan maar dat komt heel weinig voor.
Ik heb wel eens gehoord dat woede en agressie niet méér voorkomt bij autisme dan bij gewone mensen.
Ik wil ook wel uitleggen waarom ik van mij ex hield.
( Nav. bericht van nachtpaars, het is namelijk iets wat velen zich afvragen.)
Ook al was praten moeilijk en zijn er veel kenmerken die benadrukken dat er weinig echte intimiteit en inlevingsvermogen is.
Ik vond hem interessant, hij was heel eigen, heel anders dan anderen, ik vond dat superaantrekkelijk. Heel origineel ook.
En het zegt ook wat over mij, want ik heb waarschijnlijk niet de behoefte om veel intimiteit te delen.
(Er was in ons geval niets mis met het seksleven, want dat hoor je ook wel vaak.)
En verder had ik veel respect voor hem, zeker toen ik vermoedde dat hij autisme had. Waar hij het absoluut niet mee eens is.
(Uiteindelijk koos hij om alles weer op zijn eigen manier te doen, vanuit zijn eigen omgeving.)
En nu gaat het contact helemaal niet goed, alles moet op zijn manier en hij gedraagt zich autistischer dan ooit.
Net alsof hij zich in ons huwelijk in heeft gehouden. Te veel heeft aangepast.
Het afstemmen op een ander is voor hem bijna een onmogelijkheid.
donderdag 21 februari 2008 om 10:12
quote:karintje84 schreef op 21 februari 2008 @ 09:34:
Ik heb een relatie gehad met iemand met een lichte vorm van autisme.
We konden prima met elkaar omgaan maar ik denk toch dat de autisme mede de reden is geweest voor ons uit elkaar gaan.
Hij kon behoorlijk agressief worden, niet richting mij gelukkig. Uit onmacht kon hij zo boos worden dat hij zelf niet meer wist waar hij het zoeken moest. Meestal liep hij dan weg en dan begon het hele feest. Ik ongerust, ik hem bellen, hij die niet antwoordde, ik die bang was dat hij zichzelf iets aandeed omdat hij dat eerder had gedaan. Als ik mazzel had kwam hij redelijk snel weer gekalmeerd terug maar ik heb ook een aantal keer pech gehad en zag ik hem pas terug in een inrichting.
Ik zag een leven met kinderen niet voor me met hem, ik trok een leven met hem sowieso niet meer denk ik.
Volgens de laatste berichten gaat het goed met hem, hij woont samen.
Ik ben blij dat ik van dat eeuwig knagende verantwoordelijkheidsgevoel af ben.
ha,
ja dat had ik ook, als hij boos was dan kon ik dagenlang bellen, maar hij nam niet op. hij liet dan de communicatie lopen via een vriend.
@ winnidepoeh: natuurlijk is je vaste programma's volgen geen autistisch trekje, maar het wordt hinderlijk als je de hele dag lang een structuur hebt waar je vrijwel niet vanaf kan wijken. hij heeft vaste tijden dat hij bij zijn ouders is. Ik heb echt al maanden geprobeerd om (ver) van te voren te proberen om hem een half uurtje eerder langs te laten komen.maar hij kon niet van zijn routines afwijken, dan zou hij helemaal van slag zijn. Ook richt hij zich op de kleinste details van voorwerpen. hij ziet overal snel structuur enzo in.
Hij kan een veel gevallen geen middenweg zien, of een tussenoplossing. Hij kan geen keuzes maken, danklapt hij dicht en laat mij de keuze maken. of hij kapt het helemaal af en gaat zwaar geiriteerd weg.
Kijk tuurlijk hoef je geen hordes vrienden om je heen te hebben, maar hij zegt dat hij in zijn hoofd maar ruimte heeft voor 3 vrienden en hun emoties. meer kan hij niet aan. andere mensen laat hij niet in zijn wereld toe. zelfs mij houdt hij op een bepaalde afstand omdat hij de rest langer kent en vertrouwder mee is.
@laura289 hij kan ook stemmingen van anderen aanvoelen, maar hij weet niet wat hij ermee kan doen. Hij weet niet hoe hij er op moet reageren in de meeste gevallen. wel wordt hij dan heel prikkelbaar en slaat dicht/ kruipt in zichzelf.
Ik heb een relatie gehad met iemand met een lichte vorm van autisme.
We konden prima met elkaar omgaan maar ik denk toch dat de autisme mede de reden is geweest voor ons uit elkaar gaan.
Hij kon behoorlijk agressief worden, niet richting mij gelukkig. Uit onmacht kon hij zo boos worden dat hij zelf niet meer wist waar hij het zoeken moest. Meestal liep hij dan weg en dan begon het hele feest. Ik ongerust, ik hem bellen, hij die niet antwoordde, ik die bang was dat hij zichzelf iets aandeed omdat hij dat eerder had gedaan. Als ik mazzel had kwam hij redelijk snel weer gekalmeerd terug maar ik heb ook een aantal keer pech gehad en zag ik hem pas terug in een inrichting.
Ik zag een leven met kinderen niet voor me met hem, ik trok een leven met hem sowieso niet meer denk ik.
Volgens de laatste berichten gaat het goed met hem, hij woont samen.
Ik ben blij dat ik van dat eeuwig knagende verantwoordelijkheidsgevoel af ben.
ha,
ja dat had ik ook, als hij boos was dan kon ik dagenlang bellen, maar hij nam niet op. hij liet dan de communicatie lopen via een vriend.
@ winnidepoeh: natuurlijk is je vaste programma's volgen geen autistisch trekje, maar het wordt hinderlijk als je de hele dag lang een structuur hebt waar je vrijwel niet vanaf kan wijken. hij heeft vaste tijden dat hij bij zijn ouders is. Ik heb echt al maanden geprobeerd om (ver) van te voren te proberen om hem een half uurtje eerder langs te laten komen.maar hij kon niet van zijn routines afwijken, dan zou hij helemaal van slag zijn. Ook richt hij zich op de kleinste details van voorwerpen. hij ziet overal snel structuur enzo in.
Hij kan een veel gevallen geen middenweg zien, of een tussenoplossing. Hij kan geen keuzes maken, danklapt hij dicht en laat mij de keuze maken. of hij kapt het helemaal af en gaat zwaar geiriteerd weg.
Kijk tuurlijk hoef je geen hordes vrienden om je heen te hebben, maar hij zegt dat hij in zijn hoofd maar ruimte heeft voor 3 vrienden en hun emoties. meer kan hij niet aan. andere mensen laat hij niet in zijn wereld toe. zelfs mij houdt hij op een bepaalde afstand omdat hij de rest langer kent en vertrouwder mee is.
@laura289 hij kan ook stemmingen van anderen aanvoelen, maar hij weet niet wat hij ermee kan doen. Hij weet niet hoe hij er op moet reageren in de meeste gevallen. wel wordt hij dan heel prikkelbaar en slaat dicht/ kruipt in zichzelf.
donderdag 21 februari 2008 om 10:14
quote:Omen schreef op 21 februari 2008 @ 10:02:
Ik vind dat het bericht van Nachtpaars vol goede vragen staat en ben erg nieuwsgierig naar je antwoorden daarop, gucci.ja, kijk als je alle negatieve punten van iemand opnoemt dan kan je jezelf inderdaad afvragen wat doe je met zo'n persoon?? ik heb dit forum gestard om wat meer inzicht te krijgen in deze eigenschappen en autisme. over zijn positieve eigenschappen, die hij ook genoeg heeft, ga ik het niet hebben. dat houd ik voor mezelf.
Ik vind dat het bericht van Nachtpaars vol goede vragen staat en ben erg nieuwsgierig naar je antwoorden daarop, gucci.ja, kijk als je alle negatieve punten van iemand opnoemt dan kan je jezelf inderdaad afvragen wat doe je met zo'n persoon?? ik heb dit forum gestard om wat meer inzicht te krijgen in deze eigenschappen en autisme. over zijn positieve eigenschappen, die hij ook genoeg heeft, ga ik het niet hebben. dat houd ik voor mezelf.
donderdag 21 februari 2008 om 10:29
Gucci,
Ik zou die 3 goede rienden meer dan genoeg vinden,ook voor mezelf eigenlijk wel en ik ben geen autist.
Hij zegt toch dat hij meer niet aan kan, al die emoties en al die verschillen in emoties/in mensen? Nou dan.. laat het zo.
Het is voor hem al heel wat om zijn eigen emoties te linken aan situaties en nog lastiger om ze te ordenen.
Structuur kan ook heel rigide zijn en daar lijkt het een beetje op met wat je vertelt.
Dan nog het is de toon die de muziek maakt , wil jij hier wat verandering in aanbrengen. Verwacht echter geen grote veranderingen, want dat wordt te gek in zijn hoofd,
En te veel druk leggen (hoe positief jij ook bedoelt) is nooit goed.
Overigens wat gezegd wordt of overeenkomsten hypersensitief en autisme klopt.
Ik zou die 3 goede rienden meer dan genoeg vinden,ook voor mezelf eigenlijk wel en ik ben geen autist.
Hij zegt toch dat hij meer niet aan kan, al die emoties en al die verschillen in emoties/in mensen? Nou dan.. laat het zo.
Het is voor hem al heel wat om zijn eigen emoties te linken aan situaties en nog lastiger om ze te ordenen.
Structuur kan ook heel rigide zijn en daar lijkt het een beetje op met wat je vertelt.
Dan nog het is de toon die de muziek maakt , wil jij hier wat verandering in aanbrengen. Verwacht echter geen grote veranderingen, want dat wordt te gek in zijn hoofd,
En te veel druk leggen (hoe positief jij ook bedoelt) is nooit goed.
Overigens wat gezegd wordt of overeenkomsten hypersensitief en autisme klopt.
donderdag 21 februari 2008 om 10:35
Ja goed idee, nog even wat positieve dingen over mijn ex:
Ook hij was origineel. Had zijn eigen mening en deed niks wat hij niet wilde.
Het was echt een goede jongen, hoewel hij sociaal soms onhandig was, was ie toch heel sociaal op de 1 of andere manier. Hij stal ieders hart met zijn koppie en de manier waarop hij mensen aankeek.
Hij was heel gevoelig en kon heel erg lief en attent zijn.
Ik wilde hem het liefst als gewone ' vriend' houden maar dat zit er gewoon niet in.
Hij kan er, ook al is hij nu heel gelukkig, niet mee omgaan hoe het allemaal gegaan is tussen ons.
Ook hij was origineel. Had zijn eigen mening en deed niks wat hij niet wilde.
Het was echt een goede jongen, hoewel hij sociaal soms onhandig was, was ie toch heel sociaal op de 1 of andere manier. Hij stal ieders hart met zijn koppie en de manier waarop hij mensen aankeek.
Hij was heel gevoelig en kon heel erg lief en attent zijn.
Ik wilde hem het liefst als gewone ' vriend' houden maar dat zit er gewoon niet in.
Hij kan er, ook al is hij nu heel gelukkig, niet mee omgaan hoe het allemaal gegaan is tussen ons.
donderdag 21 februari 2008 om 10:43
quote:guccigirl schreef op 21 februari 2008 @ 10:14:
[...]
ja, kijk als je alle negatieve punten van iemand opnoemt dan kan je jezelf inderdaad afvragen wat doe je met zo'n persoon?? ik heb dit forum gestard om wat meer inzicht te krijgen in deze eigenschappen en autisme. over zijn positieve eigenschappen, die hij ook genoeg heeft, ga ik het niet hebben. dat houd ik voor mezelf.Ik ben blij te begrijpen dat je heel gelukkig bent met je vriend. Hartstikke goed!
[...]
ja, kijk als je alle negatieve punten van iemand opnoemt dan kan je jezelf inderdaad afvragen wat doe je met zo'n persoon?? ik heb dit forum gestard om wat meer inzicht te krijgen in deze eigenschappen en autisme. over zijn positieve eigenschappen, die hij ook genoeg heeft, ga ik het niet hebben. dat houd ik voor mezelf.Ik ben blij te begrijpen dat je heel gelukkig bent met je vriend. Hartstikke goed!
donderdag 21 februari 2008 om 10:58
quote:karintje84 schreef op 21 februari 2008 @ 10:35:
Ja goed idee, nog even wat positieve dingen over mijn ex:
Ook hij was origineel. Had zijn eigen mening en deed niks wat hij niet wilde.
Het was echt een goede jongen, hoewel hij sociaal soms onhandig was, was ie toch heel sociaal op de 1 of andere manier. Hij stal ieders hart met zijn koppie en de manier waarop hij mensen aankeek.
Hij was heel gevoelig en kon heel erg lief en attent zijn.
.
Heel herkenbaar! Mijn ex is ook onbeholpen en tegelijk heel charmant. Lief en attent.
Mijn zoon heeft het ook, hij heeft een heel mooi koppie en steelt daar ook ieders hart mee.
Het is zo dubbel he.
want het is echt een serieuze handicap. Dat zwart wit zien, het niet kunnen inleven, het alles op zijn manier en tempo moeten.
Mijn ex kon niet eens naast me fietsen, dan moest hij al teveel afstemmen. Mijn zoon kan dat ook niet. Hij fietst altijd iets achter.
Om maar een voorbeeldje te noemen dat het autisme in elk ding terug komt.
Mijn ex deed trouwens erg zijn best om er voor anderen te zijn. En bij zoon zie ik dat ook al, ik vertel hem dat hij kan troosten als een kind pijn heeft bij voetballen, en nu zie ik hem er naartoe lopen. (Terwijl hij voorheen niet eens keek.)
Hij oefent echt in die dingen.
Maar goed, bij ex heb ik gemerkt dat het hem opbrak 'om te leven zoals het blijkbaar hoort en zoals van hem verwacht wordt'.
Bij zoon gebeurt dat misschien niet omdat hij van jongsaf aan weet dat hij anders is en hij er veel over wil weten.
Ja goed idee, nog even wat positieve dingen over mijn ex:
Ook hij was origineel. Had zijn eigen mening en deed niks wat hij niet wilde.
Het was echt een goede jongen, hoewel hij sociaal soms onhandig was, was ie toch heel sociaal op de 1 of andere manier. Hij stal ieders hart met zijn koppie en de manier waarop hij mensen aankeek.
Hij was heel gevoelig en kon heel erg lief en attent zijn.
.
Heel herkenbaar! Mijn ex is ook onbeholpen en tegelijk heel charmant. Lief en attent.
Mijn zoon heeft het ook, hij heeft een heel mooi koppie en steelt daar ook ieders hart mee.
Het is zo dubbel he.
want het is echt een serieuze handicap. Dat zwart wit zien, het niet kunnen inleven, het alles op zijn manier en tempo moeten.
Mijn ex kon niet eens naast me fietsen, dan moest hij al teveel afstemmen. Mijn zoon kan dat ook niet. Hij fietst altijd iets achter.
Om maar een voorbeeldje te noemen dat het autisme in elk ding terug komt.
Mijn ex deed trouwens erg zijn best om er voor anderen te zijn. En bij zoon zie ik dat ook al, ik vertel hem dat hij kan troosten als een kind pijn heeft bij voetballen, en nu zie ik hem er naartoe lopen. (Terwijl hij voorheen niet eens keek.)
Hij oefent echt in die dingen.
Maar goed, bij ex heb ik gemerkt dat het hem opbrak 'om te leven zoals het blijkbaar hoort en zoals van hem verwacht wordt'.
Bij zoon gebeurt dat misschien niet omdat hij van jongsaf aan weet dat hij anders is en hij er veel over wil weten.
donderdag 21 februari 2008 om 11:05
Je en hij is natuurlijk je zoon!
Ik denk inderdaad ook dat je door oefenen heel ver kunt komen. Als je het maar wilt! En dat ligt maar net aan de manier hoe je bent opgevoed.
Bij de een wordt er thuis open en eerlijk over gepraat. Die mensen kunnen er over het algemeen veel meer mee dan mensen waarbij het in de doofpot werd of wordt gestopt.
Ik denk inderdaad ook dat je door oefenen heel ver kunt komen. Als je het maar wilt! En dat ligt maar net aan de manier hoe je bent opgevoed.
Bij de een wordt er thuis open en eerlijk over gepraat. Die mensen kunnen er over het algemeen veel meer mee dan mensen waarbij het in de doofpot werd of wordt gestopt.
donderdag 21 februari 2008 om 11:08
Ja, vroeger (de generatie van mijn ex) was autisme nauwelijks bekend. En als je dan op volwassen leeftijd te horen zou krijgen dat je een stoornis zou hebben, dan is dat moeilijk te bevatten.
Even nog over agressie, herkennen jullie dat dat het meer overkomt als ontreddering, of is het echt agressie wat je ziet?
Ik denk dat wat dat betreft het karakter een grote rol speelt: hoe de machteloosheid en ontreddering zich uit.
Even nog over agressie, herkennen jullie dat dat het meer overkomt als ontreddering, of is het echt agressie wat je ziet?
Ik denk dat wat dat betreft het karakter een grote rol speelt: hoe de machteloosheid en ontreddering zich uit.
donderdag 21 februari 2008 om 12:24
Guccigirl, niet om het een of ander, maar kwam jij niet laast op de kinderen-pijler vertellen dat je zwanger was van deze man? Ben je dat nog?
Onze zoon heeft PDD-NOS. Ik zal zoon waarschijnlijk moeten leren dat de liefde die hij ooit misschien zal voelen voor en ontvangen van een vrouw, niet zo onvoorwaardelijk is als de liefde die hij van zijn ouders/familie ontvangt, maar dat hij er moeite voor moet doen.
Onze zoon heeft PDD-NOS. Ik zal zoon waarschijnlijk moeten leren dat de liefde die hij ooit misschien zal voelen voor en ontvangen van een vrouw, niet zo onvoorwaardelijk is als de liefde die hij van zijn ouders/familie ontvangt, maar dat hij er moeite voor moet doen.
donderdag 21 februari 2008 om 13:32
quote:winniedepoeh schreef op 20 februari 2008 @ 18:49:
Wat goed is , wijzigingen in iets (bijv een wijziging in etenstijd of een afspraak die niet door kan gaan) ruimschoots voor die tijd aan te geven bij hem. zo geef je hem de tijd aan het idee te wennen.
Uit eigen ervaring kan ik (ik ben ook autist) zeggen dat het mij irriteert als het bereiden van het eten langer duurt dan ik gepland had, ondanks dat ik voor mijn doen vroeg eet. De woongroep (van 2) waarin ik zit heeft kort geleden een nieuw fornuis. Koken gaat wel, maar ik merk dat water minder gauw kookt dan met het vorige fornuis. Ik moet zeggen dat koken niet mijn hobby is (ik heb er eerlijk gezegd enige hekel aan), maar het is wel iets wat er dagelijks bijhoort. Het koken moet mij niet langer duren dan een minuut of 20.
quote:Klopt dat autisten vaak een kleine, maar hechte groep mensen om zich heen hebben. Autisme is nl ook een contactstoornis.
Mensen die hij niet (goed) kent zal hij dan ook eerder verbaal agressief tegen op treden als hij zich zo voelt omdat ze onbekend zijn en bij hem angst inboezemen.
En wat gebeurt er als mensen je angst inboezemen, die wil je op afstand houden. Hoe doe je dat? bijv door agressief te worden, de ander wordt dan bang en gaat vanzelf wel op afstand zo.
Ik reageer niet agressief op mensen die ik niet ken. Ik ben wat verlegen jegens anderen, maar die verlegenheid of angst veroorzaakt bij mij geen agressie. Jegens mensen die ik beter ken (en als ik de nieuwe mensen al een tijdje ken) vertoon ik socialer gedrag. Ik ben meer het "formele, hoogdravende type", zoals door Peter Vermeulen (een bekend psychiater) omschreven.
quote:Dan is het ook nog eens zo dat een autist kan leren op basis van ervaringen.
Zo vertelde een kennis die Asperger heeft (een autisme vorm) dat hij nieuwe situaties die hij meemaakt opslaat/opruimt in een laatje van een denkbeeldig kastje in zijn hoofd. Alles wat hij in die situatie heeft beleefd en zelf gedaan of niet gedaan heeft slaat ie op.
Komt nu eens weer in een soortgelijke situatie dan opent hij dat specifieke laatje en gebruikt de info daarin en zet het in voor de huidige situatie.
Ik werk ook op die wijze, maar ik heb soms in de gaten dat dat niet altijd zo werkt. Mensen kunnen verschillend reageren op gelijke situaties, en op situaties waarvan ik denk dat ze gelijk zijn, maar in werkelijkheid verschillend zijn, maar door mijn autisme heb ik dat niet altijd door.
quote:Voor autisten is het belangrijk dat ze een plek hebben waar ze veilig kunnen zijn, voor je vriend kan die plek bij jou zijn, Immers jij weet van zijn beperking en hij kan er met je over praten. Die kennis waar ik het zo-even over had sprak over 'the comfortzone"' : een plek waar hij zich goed voelde en niet veroordeeld werd om zijn autist zijn.Die "comfort zone" is Borne, maar ook de woonvorm in Enschede. Verstandelijk zou ik zelfstandig kunnen wonen, ik doe al heel veel dingen zelf (mijn begeleidster, een autismespecialist, heeft die opvatting ook), maar zou ik me dan ook net zo veilig voelen als nu het geval is?
Wat goed is , wijzigingen in iets (bijv een wijziging in etenstijd of een afspraak die niet door kan gaan) ruimschoots voor die tijd aan te geven bij hem. zo geef je hem de tijd aan het idee te wennen.
Uit eigen ervaring kan ik (ik ben ook autist) zeggen dat het mij irriteert als het bereiden van het eten langer duurt dan ik gepland had, ondanks dat ik voor mijn doen vroeg eet. De woongroep (van 2) waarin ik zit heeft kort geleden een nieuw fornuis. Koken gaat wel, maar ik merk dat water minder gauw kookt dan met het vorige fornuis. Ik moet zeggen dat koken niet mijn hobby is (ik heb er eerlijk gezegd enige hekel aan), maar het is wel iets wat er dagelijks bijhoort. Het koken moet mij niet langer duren dan een minuut of 20.
quote:Klopt dat autisten vaak een kleine, maar hechte groep mensen om zich heen hebben. Autisme is nl ook een contactstoornis.
Mensen die hij niet (goed) kent zal hij dan ook eerder verbaal agressief tegen op treden als hij zich zo voelt omdat ze onbekend zijn en bij hem angst inboezemen.
En wat gebeurt er als mensen je angst inboezemen, die wil je op afstand houden. Hoe doe je dat? bijv door agressief te worden, de ander wordt dan bang en gaat vanzelf wel op afstand zo.
Ik reageer niet agressief op mensen die ik niet ken. Ik ben wat verlegen jegens anderen, maar die verlegenheid of angst veroorzaakt bij mij geen agressie. Jegens mensen die ik beter ken (en als ik de nieuwe mensen al een tijdje ken) vertoon ik socialer gedrag. Ik ben meer het "formele, hoogdravende type", zoals door Peter Vermeulen (een bekend psychiater) omschreven.
quote:Dan is het ook nog eens zo dat een autist kan leren op basis van ervaringen.
Zo vertelde een kennis die Asperger heeft (een autisme vorm) dat hij nieuwe situaties die hij meemaakt opslaat/opruimt in een laatje van een denkbeeldig kastje in zijn hoofd. Alles wat hij in die situatie heeft beleefd en zelf gedaan of niet gedaan heeft slaat ie op.
Komt nu eens weer in een soortgelijke situatie dan opent hij dat specifieke laatje en gebruikt de info daarin en zet het in voor de huidige situatie.
Ik werk ook op die wijze, maar ik heb soms in de gaten dat dat niet altijd zo werkt. Mensen kunnen verschillend reageren op gelijke situaties, en op situaties waarvan ik denk dat ze gelijk zijn, maar in werkelijkheid verschillend zijn, maar door mijn autisme heb ik dat niet altijd door.
quote:Voor autisten is het belangrijk dat ze een plek hebben waar ze veilig kunnen zijn, voor je vriend kan die plek bij jou zijn, Immers jij weet van zijn beperking en hij kan er met je over praten. Die kennis waar ik het zo-even over had sprak over 'the comfortzone"' : een plek waar hij zich goed voelde en niet veroordeeld werd om zijn autist zijn.Die "comfort zone" is Borne, maar ook de woonvorm in Enschede. Verstandelijk zou ik zelfstandig kunnen wonen, ik doe al heel veel dingen zelf (mijn begeleidster, een autismespecialist, heeft die opvatting ook), maar zou ik me dan ook net zo veilig voelen als nu het geval is?
World of Warcraft: Legion
donderdag 21 februari 2008 om 14:30
quote:lonbonton schreef op 21 februari 2008 @ 09:51:
Ik wil ook wel uitleggen waarom ik van mij ex hield.
( Nav. bericht van nachtpaars, het is namelijk iets wat velen zich afvragen.)
Ook al was praten moeilijk en zijn er veel kenmerken die benadrukken dat er weinig echte intimiteit en inlevingsvermogen is.
Ik vond hem interessant, hij was heel eigen, heel anders dan anderen, ik vond dat superaantrekkelijk. Heel origineel ook.
En het zegt ook wat over mij, want ik heb waarschijnlijk niet de behoefte om veel intimiteit te delen.
(Er was in ons geval niets mis met het seksleven, want dat hoor je ook wel vaak.)
En verder had ik veel respect voor hem, zeker toen ik vermoedde dat hij autisme had. Waar hij het absoluut niet mee eens is.
(Uiteindelijk koos hij om alles weer op zijn eigen manier te doen, vanuit zijn eigen omgeving.)
En nu gaat het contact helemaal niet goed, alles moet op zijn manier en hij gedraagt zich autistischer dan ooit.
Net alsof hij zich in ons huwelijk in heeft gehouden. Te veel heeft aangepast.
Het afstemmen op een ander is voor hem bijna een onmogelijkheid.
Ha Lon!
Bedankt voor je uitleg.
Bij wat je beschrijft kan ik me heel goed een voorstelling maken en dus begrijpen waarom je ex toch heel aantrekkelijk voor je was.
Ik vroeg me alleen af omdat guccigirl dit soort dingen niet beschreef en alleen de negatieve dingen opsomde of ze eigenlijk wel gelukkig met hem is.
Maar inmiddels heeft ze daar zelf min of meer antwoord op gegeven.
Met autisme heb ik zelf weinig tot geen ervaring dus in dat opzicht kan ik niets bijdragen aan dit topic.
Maar ik vind het wel interessant om er over te lezen en leer er ook weer veel van.
Ik wil ook wel uitleggen waarom ik van mij ex hield.
( Nav. bericht van nachtpaars, het is namelijk iets wat velen zich afvragen.)
Ook al was praten moeilijk en zijn er veel kenmerken die benadrukken dat er weinig echte intimiteit en inlevingsvermogen is.
Ik vond hem interessant, hij was heel eigen, heel anders dan anderen, ik vond dat superaantrekkelijk. Heel origineel ook.
En het zegt ook wat over mij, want ik heb waarschijnlijk niet de behoefte om veel intimiteit te delen.
(Er was in ons geval niets mis met het seksleven, want dat hoor je ook wel vaak.)
En verder had ik veel respect voor hem, zeker toen ik vermoedde dat hij autisme had. Waar hij het absoluut niet mee eens is.
(Uiteindelijk koos hij om alles weer op zijn eigen manier te doen, vanuit zijn eigen omgeving.)
En nu gaat het contact helemaal niet goed, alles moet op zijn manier en hij gedraagt zich autistischer dan ooit.
Net alsof hij zich in ons huwelijk in heeft gehouden. Te veel heeft aangepast.
Het afstemmen op een ander is voor hem bijna een onmogelijkheid.
Ha Lon!
Bedankt voor je uitleg.
Bij wat je beschrijft kan ik me heel goed een voorstelling maken en dus begrijpen waarom je ex toch heel aantrekkelijk voor je was.
Ik vroeg me alleen af omdat guccigirl dit soort dingen niet beschreef en alleen de negatieve dingen opsomde of ze eigenlijk wel gelukkig met hem is.
Maar inmiddels heeft ze daar zelf min of meer antwoord op gegeven.
Met autisme heb ik zelf weinig tot geen ervaring dus in dat opzicht kan ik niets bijdragen aan dit topic.
Maar ik vind het wel interessant om er over te lezen en leer er ook weer veel van.
