Relaties
alle pijlers
autisme en agressie
woensdag 20 februari 2008 om 13:24
Beste mensen,
ik wil een nieuw topic openen over autisme (ook lichtere vormen van autisme) en agressie.
Graag wil ik weten of er een grotere kans is dat ervaringen die een autist (lichtere autist) heeft opgedaan in de jeugd, zoals een gewelddadige opvoeding, zelf ook zo in de praktijk brengt bij de opvoeding van ZIJN kinderen?
Mijn vriend komt zelf uit een vrij groot gezin waar hij als klein kind weinig aandacht kreeg en zijn vader (ook autist) was er nooit voor het gezin. huiselijk geweld kwam vaak voor.
graag wil ik meer weten/ ervaringen van jullie, over ouders die vormen van autisme hebben en de betrokkenheid bij de relatie met hun partner en opvoeding van kinderen.
bij voorbaat dank voor jullie reactie!
ik wil een nieuw topic openen over autisme (ook lichtere vormen van autisme) en agressie.
Graag wil ik weten of er een grotere kans is dat ervaringen die een autist (lichtere autist) heeft opgedaan in de jeugd, zoals een gewelddadige opvoeding, zelf ook zo in de praktijk brengt bij de opvoeding van ZIJN kinderen?
Mijn vriend komt zelf uit een vrij groot gezin waar hij als klein kind weinig aandacht kreeg en zijn vader (ook autist) was er nooit voor het gezin. huiselijk geweld kwam vaak voor.
graag wil ik meer weten/ ervaringen van jullie, over ouders die vormen van autisme hebben en de betrokkenheid bij de relatie met hun partner en opvoeding van kinderen.
bij voorbaat dank voor jullie reactie!
zondag 2 maart 2008 om 17:34
quote:lonbonton schreef op 02 maart 2008 @ 01:27:
Als je geen kinderen hebt, houd het contact op, dat is het makkelijke eraan, ik heb 3 kinderen met mijn ex, en dat is echt supermoeilijk.
Hoe vervult jouw ex zijn rol als vader? is hij erg bij de kinderen betrokken, of sta je er alleen voor? gaat hij ook zelf dingen met ze doen? ik bedoel, dagje dierentuin of pretpark? kunnen je kinderen ook probleempjes met hem bespreken?
ik wens jou ook heel veel sterkte. blijf in jezelf geloven he!
Als je geen kinderen hebt, houd het contact op, dat is het makkelijke eraan, ik heb 3 kinderen met mijn ex, en dat is echt supermoeilijk.
Hoe vervult jouw ex zijn rol als vader? is hij erg bij de kinderen betrokken, of sta je er alleen voor? gaat hij ook zelf dingen met ze doen? ik bedoel, dagje dierentuin of pretpark? kunnen je kinderen ook probleempjes met hem bespreken?
ik wens jou ook heel veel sterkte. blijf in jezelf geloven he!
zondag 2 maart 2008 om 17:55
quote:guccigirl schreef op 02 maart 2008 @ 17:34:
[...]
Hoe vervult jouw ex zijn rol als vader? is hij erg bij de kinderen betrokken, of sta je er alleen voor? gaat hij ook zelf dingen met ze doen? ik bedoel, dagje dierentuin of pretpark? kunnen je kinderen ook probleempjes met hem bespreken?
ik wens jou ook heel veel sterkte. blijf in jezelf geloven he!
Hij is op zich best een goede vader. Met name als hij alleen met de kinderen is. Dan kan alles gaan op zijn manier. Met mij als moeder erbij was het een probleem want dan moest alles òf op zijn òf op mijn manier. ( Compromissen betaan voor hem niet. Hij is zeer zwart/wit.) Als het mijn manier werd, was hij er gewoon niet bij. Hij was er wel maar ook weer niet. Lichamelijk aanwezig maar meer niet.
Hij gaat wel eens wat doen met de kinderen en dit gaat wel redelijk.
Probleempjes bespreken, ik weet het niet, ze zijn nu nog vrij jong, maar ik voorzie wel problemen op dat gebied als ze ouder zijn.
Mijn middelste heeft ook autisme, en dat erkent vader niet.
Verder is ons contact echt heel slecht. Hij wil alleen via mail contact en als ik hem eens iets vraag ( live) dan krijg ik later een mail dat ik expres over zijn grenzen heenga ofzo. Hij kan "live" niet meteen antwoorden op een vraag. Dit is zeer problematisch. Ik kan niet van hem op aan. Zeker niet bij plotselinge gebeurtenissen. Ik mag hem namelijk ook niet bellen, dat overvalt hem. Ik moet dus sms-en bij noodgevallen en hij bepaalt dan of het belangrijk is. Maar het belang van iets dringt nooit tot hem door, het duurt heel lang voordat hij ergens de noodzaak van inziet. En dan is het te laat.
[...]
Hoe vervult jouw ex zijn rol als vader? is hij erg bij de kinderen betrokken, of sta je er alleen voor? gaat hij ook zelf dingen met ze doen? ik bedoel, dagje dierentuin of pretpark? kunnen je kinderen ook probleempjes met hem bespreken?
ik wens jou ook heel veel sterkte. blijf in jezelf geloven he!
Hij is op zich best een goede vader. Met name als hij alleen met de kinderen is. Dan kan alles gaan op zijn manier. Met mij als moeder erbij was het een probleem want dan moest alles òf op zijn òf op mijn manier. ( Compromissen betaan voor hem niet. Hij is zeer zwart/wit.) Als het mijn manier werd, was hij er gewoon niet bij. Hij was er wel maar ook weer niet. Lichamelijk aanwezig maar meer niet.
Hij gaat wel eens wat doen met de kinderen en dit gaat wel redelijk.
Probleempjes bespreken, ik weet het niet, ze zijn nu nog vrij jong, maar ik voorzie wel problemen op dat gebied als ze ouder zijn.
Mijn middelste heeft ook autisme, en dat erkent vader niet.
Verder is ons contact echt heel slecht. Hij wil alleen via mail contact en als ik hem eens iets vraag ( live) dan krijg ik later een mail dat ik expres over zijn grenzen heenga ofzo. Hij kan "live" niet meteen antwoorden op een vraag. Dit is zeer problematisch. Ik kan niet van hem op aan. Zeker niet bij plotselinge gebeurtenissen. Ik mag hem namelijk ook niet bellen, dat overvalt hem. Ik moet dus sms-en bij noodgevallen en hij bepaalt dan of het belangrijk is. Maar het belang van iets dringt nooit tot hem door, het duurt heel lang voordat hij ergens de noodzaak van inziet. En dan is het te laat.
zondag 2 maart 2008 om 18:04
quote:guccigirl schreef op 02 maart 2008 @ 17:02:
[...]
klopt het trouwens dat autisten verliefdheid niet aan kunnen? heeft dat iets te maken met serotine in de hersenen? krijgen autisten meer last van autisme als ze heftig verliefd zijn?
dank jullie wel voor jullie positieve reacties
Ik denk dat ze bij verliefdheid meteen beseffen dat er sprake is van afhankelijkheid en ze niet meer geheel hun eigen spoor kunnen volgen. (Ze moeten gaan afstemmen en rekening gaan houden met een ander: er wordt van ales verwacht door de ander en ze weten niet precies wat.)
Maar er zijn ook veel autisten die juist iemand (een vrouw) nodig hebben die de boel voor hem structureert.
Het verliefde gevoel is meer een op een voetstuk plaatsen van een vrouw en dat is meestal totaal onrealistisch.
Ze creeren een beeld in hun hoofd vd vrouw die helemaal niet op de realiteit berust.
Ze kunnen een ander nooit echt leren kennen omdat ze zich niet kunnen inleven, daarom kennen ze zichzelf ook vrij slecht.
En daar kunnen ze zich dus in verliezen.
Vandaar dat ze ook zo plotseling de knop om kunnen zetten en los kunnen laten en verder kunnen gaan.
Maar er zijn ook autisten die hun vrouw zien als verlengstuk, die alles voor hen moet opknappen etc. ( ze behandelen hun partner meer als een ding, iets wat ze nodig hebben om te kunnen functioneren, ook hier zie je dan dat de autist de partner niet waardeert en respecteert zoals ze is. Maar dat kunnen ze dus ook niet.
En er zijn altijd grensgevallen, waarbij het allemaal niet zo extreem is.
[...]
klopt het trouwens dat autisten verliefdheid niet aan kunnen? heeft dat iets te maken met serotine in de hersenen? krijgen autisten meer last van autisme als ze heftig verliefd zijn?
dank jullie wel voor jullie positieve reacties
Ik denk dat ze bij verliefdheid meteen beseffen dat er sprake is van afhankelijkheid en ze niet meer geheel hun eigen spoor kunnen volgen. (Ze moeten gaan afstemmen en rekening gaan houden met een ander: er wordt van ales verwacht door de ander en ze weten niet precies wat.)
Maar er zijn ook veel autisten die juist iemand (een vrouw) nodig hebben die de boel voor hem structureert.
Het verliefde gevoel is meer een op een voetstuk plaatsen van een vrouw en dat is meestal totaal onrealistisch.
Ze creeren een beeld in hun hoofd vd vrouw die helemaal niet op de realiteit berust.
Ze kunnen een ander nooit echt leren kennen omdat ze zich niet kunnen inleven, daarom kennen ze zichzelf ook vrij slecht.
En daar kunnen ze zich dus in verliezen.
Vandaar dat ze ook zo plotseling de knop om kunnen zetten en los kunnen laten en verder kunnen gaan.
Maar er zijn ook autisten die hun vrouw zien als verlengstuk, die alles voor hen moet opknappen etc. ( ze behandelen hun partner meer als een ding, iets wat ze nodig hebben om te kunnen functioneren, ook hier zie je dan dat de autist de partner niet waardeert en respecteert zoals ze is. Maar dat kunnen ze dus ook niet.
En er zijn altijd grensgevallen, waarbij het allemaal niet zo extreem is.
zondag 2 maart 2008 om 18:15
quote:lonbonton schreef op 02 maart 2008 @ 17:55:
[...]
Hij is op zich best een goede vader. Met name als hij alleen met de kinderen is. Dan kan alles gaan op zijn manier. Met mij als moeder erbij was het een probleem want dan moest alles òf op zijn òf op mijn manier. ( Compromissen betaan voor hem niet. Hij is zeer zwart/wit.) Als het mijn manier werd, was hij er gewoon niet bij. Hij was er wel maar ook weer niet. Lichamelijk aanwezig maar meer niet.
Hij gaat wel eens wat doen met de kinderen en dit gaat wel redelijk.
Probleempjes bespreken, ik weet het niet, ze zijn nu nog vrij jong, maar ik voorzie wel problemen op dat gebied als ze ouder zijn.
Mijn middelste heeft ook autisme, en dat erkent vader niet.
Verder is ons contact echt heel slecht. Hij wil alleen via mail contact en als ik hem eens iets vraag ( live) dan krijg ik later een mail dat ik expres over zijn grenzen heenga ofzo. Hij kan "live" niet meteen antwoorden op een vraag. Dit is zeer problematisch. Ik kan niet van hem op aan. Zeker niet bij plotselinge gebeurtenissen. Ik mag hem namelijk ook niet bellen, dat overvalt hem. Ik moet dus sms-en bij noodgevallen en hij bepaalt dan of het belangrijk is. Maar het belang van iets dringt nooit tot hem door, het duurt heel lang voordat hij ergens de noodzaak van inziet. En dan is het te laat.
wat vreselijk voor je. wat moet je een verschrikkelijk sterke moeder zijn! ongeloofelijk.
ook wat je zei over de mail enzo... ik herken dit ook. ik stond met de zwangerschapstest voor zijn deur, en hij wilde niet dat ik voor zijn deur stond (hij beantwoorde de hele dag zijn telefoon niet toen hij thuis was, tevens ook niet mijn smsjes). hij zie dat ik bij het minste contact al zijn grenzen overschreed.
ook toen vriendinnen belde (omdat ik hem niet te pakken kreeg) nam hij niet op. zijn vader is exact hetzelfde, naar mjn weten heeft hij ook autisme. wat vreselijk voor je dat hij de ziekte van zijn kind niet erkend. maar ook dat komt door het rechtlijnig denken (zwart wit) je bent enkel "ziek"(ik bedoel autisme niet als ziekte!) als je koorts hebt ofzo. dan mankeer je wat, anders niet. autisten kunnen ook moeilijk in zichzelf kijken. erg star en zwart wit denken is continu aan de orde. echt blijf alsjeblief denken dat het NIET aan jou ligt. ik hoop dat je goede hulp krijgt van vrienden of een psycholoog. het kan heel wat doen met je eigenwaarde.... ik weet er alles van... je wordt zo enorm op je ziel getrapt, zeker als je nog niet bekend bent met autisme... ik hoop dat je de allerliefste man op aarde tegenkomt en dat deze je hartje weer laat stralen!
kon jouw ex ook agressief worden? had hij ook een verslaving of ongeremdheid?
[...]
Hij is op zich best een goede vader. Met name als hij alleen met de kinderen is. Dan kan alles gaan op zijn manier. Met mij als moeder erbij was het een probleem want dan moest alles òf op zijn òf op mijn manier. ( Compromissen betaan voor hem niet. Hij is zeer zwart/wit.) Als het mijn manier werd, was hij er gewoon niet bij. Hij was er wel maar ook weer niet. Lichamelijk aanwezig maar meer niet.
Hij gaat wel eens wat doen met de kinderen en dit gaat wel redelijk.
Probleempjes bespreken, ik weet het niet, ze zijn nu nog vrij jong, maar ik voorzie wel problemen op dat gebied als ze ouder zijn.
Mijn middelste heeft ook autisme, en dat erkent vader niet.
Verder is ons contact echt heel slecht. Hij wil alleen via mail contact en als ik hem eens iets vraag ( live) dan krijg ik later een mail dat ik expres over zijn grenzen heenga ofzo. Hij kan "live" niet meteen antwoorden op een vraag. Dit is zeer problematisch. Ik kan niet van hem op aan. Zeker niet bij plotselinge gebeurtenissen. Ik mag hem namelijk ook niet bellen, dat overvalt hem. Ik moet dus sms-en bij noodgevallen en hij bepaalt dan of het belangrijk is. Maar het belang van iets dringt nooit tot hem door, het duurt heel lang voordat hij ergens de noodzaak van inziet. En dan is het te laat.
wat vreselijk voor je. wat moet je een verschrikkelijk sterke moeder zijn! ongeloofelijk.
ook wat je zei over de mail enzo... ik herken dit ook. ik stond met de zwangerschapstest voor zijn deur, en hij wilde niet dat ik voor zijn deur stond (hij beantwoorde de hele dag zijn telefoon niet toen hij thuis was, tevens ook niet mijn smsjes). hij zie dat ik bij het minste contact al zijn grenzen overschreed.
ook toen vriendinnen belde (omdat ik hem niet te pakken kreeg) nam hij niet op. zijn vader is exact hetzelfde, naar mjn weten heeft hij ook autisme. wat vreselijk voor je dat hij de ziekte van zijn kind niet erkend. maar ook dat komt door het rechtlijnig denken (zwart wit) je bent enkel "ziek"(ik bedoel autisme niet als ziekte!) als je koorts hebt ofzo. dan mankeer je wat, anders niet. autisten kunnen ook moeilijk in zichzelf kijken. erg star en zwart wit denken is continu aan de orde. echt blijf alsjeblief denken dat het NIET aan jou ligt. ik hoop dat je goede hulp krijgt van vrienden of een psycholoog. het kan heel wat doen met je eigenwaarde.... ik weet er alles van... je wordt zo enorm op je ziel getrapt, zeker als je nog niet bekend bent met autisme... ik hoop dat je de allerliefste man op aarde tegenkomt en dat deze je hartje weer laat stralen!
kon jouw ex ook agressief worden? had hij ook een verslaving of ongeremdheid?
zondag 2 maart 2008 om 18:20
quote:Spammie schreef op 02 maart 2008 @ 18:15:
Gelukkig maar! Als ik jullie zo lees steeds, is mijn vriend helemaal niet zo autistisch... Ik herken het op een voetstuk plaatsen en als verlengstuk gebruiken helemaal niet.
Hi spammie,
wees er maar blij mee, want het kan echt heel wat met je eigenwaarde doen... of je nu 17 jaar of 4 maanden met iemand hebt gehad... echt de klap achteraf, het plotselinge verbreken van contact... alsof hij gestorven is ofzo.. gewoon geen enkel teken van leven of tonen van medeleven... heel erg zwaar.
soms voel ik me gebruikt, maar aan de andere kant vraag ik me dat af...
in wat voor opzichten is nouw partner anders dan?
Gelukkig maar! Als ik jullie zo lees steeds, is mijn vriend helemaal niet zo autistisch... Ik herken het op een voetstuk plaatsen en als verlengstuk gebruiken helemaal niet.
Hi spammie,
wees er maar blij mee, want het kan echt heel wat met je eigenwaarde doen... of je nu 17 jaar of 4 maanden met iemand hebt gehad... echt de klap achteraf, het plotselinge verbreken van contact... alsof hij gestorven is ofzo.. gewoon geen enkel teken van leven of tonen van medeleven... heel erg zwaar.
soms voel ik me gebruikt, maar aan de andere kant vraag ik me dat af...
in wat voor opzichten is nouw partner anders dan?
zondag 2 maart 2008 om 18:37
Veel, heel erg veel eigenlijk. Spamman is sociaal namelijk best handig. Hij weet precies hoe de mensen binnen zijn kring in elkaar zitten en meestal ook hoe hij daarop moet reageren. Bij hem is het niet zwart/wit, maar worden alle opties bekeken en kunnen er dus ook goede compromis' gemaakt worden. Gevoelens beleeft hij heel intens, evenals aanrakingen. Hij is dus eerder overprikkelt, dan wat ik hier lees over dat hij er niet tegen kan om aangeraakt te worden. Verder is hij zich juist bewust van zijn onhandigheid en autisme en staat hij ook open voor commentaar, mits beargumenteerd.
zondag 2 maart 2008 om 18:46
quote:Spammie schreef op 02 maart 2008 @ 18:37:
Veel, heel erg veel eigenlijk. Spamman is sociaal namelijk best handig. Hij weet precies hoe de mensen binnen zijn kring in elkaar zitten en meestal ook hoe hij daarop moet reageren. Bij hem is het niet zwart/wit, maar worden alle opties bekeken en kunnen er dus ook goede compromis' gemaakt worden. Gevoelens beleeft hij heel intens, evenals aanrakingen. Hij is dus eerder overprikkelt, dan wat ik hier lees over dat hij er niet tegen kan om aangeraakt te worden. Verder is hij zich juist bewust van zijn onhandigheid en autisme en staat hij ook open voor commentaar, mits beargumenteerd.
hoi hoi,
heeft je partner een officiele diagnose? ikzelf denk dat hij HSP heeft, hoog gevoelig. deze categorie mensen is wel degelijk sociaal handig en kunnen mensen goed aanvoelen en compromissen sluiten. en dus niet star denken...
ikzelf vind HSP iets heel moois, autisme vind ik zelf niet mooi (althans de variand die mijn ex had) het is erg liefdeloos en kil, althans zo komt het over).
heb je al wat gelezen over HSP? het overlapt autisme op heel veel punten.
Veel, heel erg veel eigenlijk. Spamman is sociaal namelijk best handig. Hij weet precies hoe de mensen binnen zijn kring in elkaar zitten en meestal ook hoe hij daarop moet reageren. Bij hem is het niet zwart/wit, maar worden alle opties bekeken en kunnen er dus ook goede compromis' gemaakt worden. Gevoelens beleeft hij heel intens, evenals aanrakingen. Hij is dus eerder overprikkelt, dan wat ik hier lees over dat hij er niet tegen kan om aangeraakt te worden. Verder is hij zich juist bewust van zijn onhandigheid en autisme en staat hij ook open voor commentaar, mits beargumenteerd.
hoi hoi,
heeft je partner een officiele diagnose? ikzelf denk dat hij HSP heeft, hoog gevoelig. deze categorie mensen is wel degelijk sociaal handig en kunnen mensen goed aanvoelen en compromissen sluiten. en dus niet star denken...
ikzelf vind HSP iets heel moois, autisme vind ik zelf niet mooi (althans de variand die mijn ex had) het is erg liefdeloos en kil, althans zo komt het over).
heb je al wat gelezen over HSP? het overlapt autisme op heel veel punten.
zondag 2 maart 2008 om 19:48
quote:Spammie schreef op 02 maart 2008 @ 18:37:
Veel, heel erg veel eigenlijk. Spamman is sociaal namelijk best handig. Hij weet precies hoe de mensen binnen zijn kring in elkaar zitten en meestal ook hoe hij daarop moet reageren. Bij hem is het niet zwart/wit, maar worden alle opties bekeken en kunnen er dus ook goede compromis' gemaakt worden. Gevoelens beleeft hij heel intens, evenals aanrakingen. Hij is dus eerder overprikkelt, dan wat ik hier lees over dat hij er niet tegen kan om aangeraakt te worden. Verder is hij zich juist bewust van zijn onhandigheid en autisme en staat hij ook open voor commentaar, mits beargumenteerd.Zo'n soort autist ben ik ook
Veel, heel erg veel eigenlijk. Spamman is sociaal namelijk best handig. Hij weet precies hoe de mensen binnen zijn kring in elkaar zitten en meestal ook hoe hij daarop moet reageren. Bij hem is het niet zwart/wit, maar worden alle opties bekeken en kunnen er dus ook goede compromis' gemaakt worden. Gevoelens beleeft hij heel intens, evenals aanrakingen. Hij is dus eerder overprikkelt, dan wat ik hier lees over dat hij er niet tegen kan om aangeraakt te worden. Verder is hij zich juist bewust van zijn onhandigheid en autisme en staat hij ook open voor commentaar, mits beargumenteerd.Zo'n soort autist ben ik ook
zondag 2 maart 2008 om 20:23
Ik denk dat het heel erg uitmaakt voor een autist of hij/zij zich bewust is van het feit dat hij/zij op een andere manier in elkaar steekt. Maar vooral ook wat dat voor jezelf als persoon dan betekent en waar je grenzen liggen en waar je mogelijkheden.
Eigenlijk precies wat voor 'normale' mensen dus ook geldt: wanneer je jezelf kent, kun je beter met de wereld om je heen uit de voeten.
Wat mij vaak opvalt in berichten van veel (ex)partners van autisten is dat ze vaak heftig zijn in hun oordeel over autisten. 'Ze' kunnen geen begrip voor de ander opbrengen, 'ze' willen alles op hun manier, enz. Terwijl in principe je hier niets mee opschiet. En eigenlijk is het andersom natuurlijk iets wat een autist evengoed over een 'normaal' mens kan zeggen: 'ze' kunnen geen begrip voor hen opbrengen, 'ze' willen alles op hun eigen manier, enz. Voor beiden acht ik het dus even ingewikkeld.
Eigenlijk precies wat voor 'normale' mensen dus ook geldt: wanneer je jezelf kent, kun je beter met de wereld om je heen uit de voeten.
Wat mij vaak opvalt in berichten van veel (ex)partners van autisten is dat ze vaak heftig zijn in hun oordeel over autisten. 'Ze' kunnen geen begrip voor de ander opbrengen, 'ze' willen alles op hun manier, enz. Terwijl in principe je hier niets mee opschiet. En eigenlijk is het andersom natuurlijk iets wat een autist evengoed over een 'normaal' mens kan zeggen: 'ze' kunnen geen begrip voor hen opbrengen, 'ze' willen alles op hun eigen manier, enz. Voor beiden acht ik het dus even ingewikkeld.
zondag 2 maart 2008 om 22:15
quote:Omen schreef op 02 maart 2008 @ 20:23:
Ik denk dat het heel erg uitmaakt voor een autist of hij/zij zich bewust is van het feit dat hij/zij op een andere manier in elkaar steekt. Maar vooral ook wat dat voor jezelf als persoon dan betekent en waar je grenzen liggen en waar je mogelijkheden.
Eigenlijk precies wat voor 'normale' mensen dus ook geldt: wanneer je jezelf kent, kun je beter met de wereld om je heen uit de voeten.
Wat mij vaak opvalt in berichten van veel (ex)partners van autisten is dat ze vaak heftig zijn in hun oordeel over autisten. 'Ze' kunnen geen begrip voor de ander opbrengen, 'ze' willen alles op hun manier, enz. Terwijl in principe je hier niets mee opschiet. En eigenlijk is het andersom natuurlijk iets wat een autist evengoed over een 'normaal' mens kan zeggen: 'ze' kunnen geen begrip voor hen opbrengen, 'ze' willen alles op hun eigen manier, enz. Voor beiden acht ik het dus even ingewikkeld.
absoluut, en ik denk zelf dat het al heel moelijk wordt als een autist zelf niet naar zochzelf wil kijken en niet wil toegeven dat hij autisme heeft. dan wordt het samenleven met zo iemand vrij moeilijk omdat de partner zich in allerlei bochten moet wringen..
maar inderdaad, zo kunnen ze ook vinden van hun partners dat zij zich niet in hun inleven... en zo krijg je miscommunicatie en geen van beiden heeft gelijk...maar het is inderdaad een vizueuze circel waar je dan zonder medewerking van beide kanten niet uitkomt. (maar dat is ook zo in niet autistische relaties, ook daar zijn genoeg momenten van toegeven & respect nodig)
ook waar: als je jezelf niet goed kent kan je niet goed met de wereld uit de voeten... dat is waar ik nu tegenaan loop. heb 25 jaar iedereen leren pleasen als een overlevingstactiek aangeleerd uit mijn jeugd... maar ik kwam nooit voor mezelf op. en nu ben ik steeds meer aan het nadenken wat IK nu belangrijk vind en wie ik ben. maargoed 25 jaar haal je niet even in zeg maar....
maar t komt goed...
Ik denk dat het heel erg uitmaakt voor een autist of hij/zij zich bewust is van het feit dat hij/zij op een andere manier in elkaar steekt. Maar vooral ook wat dat voor jezelf als persoon dan betekent en waar je grenzen liggen en waar je mogelijkheden.
Eigenlijk precies wat voor 'normale' mensen dus ook geldt: wanneer je jezelf kent, kun je beter met de wereld om je heen uit de voeten.
Wat mij vaak opvalt in berichten van veel (ex)partners van autisten is dat ze vaak heftig zijn in hun oordeel over autisten. 'Ze' kunnen geen begrip voor de ander opbrengen, 'ze' willen alles op hun manier, enz. Terwijl in principe je hier niets mee opschiet. En eigenlijk is het andersom natuurlijk iets wat een autist evengoed over een 'normaal' mens kan zeggen: 'ze' kunnen geen begrip voor hen opbrengen, 'ze' willen alles op hun eigen manier, enz. Voor beiden acht ik het dus even ingewikkeld.
absoluut, en ik denk zelf dat het al heel moelijk wordt als een autist zelf niet naar zochzelf wil kijken en niet wil toegeven dat hij autisme heeft. dan wordt het samenleven met zo iemand vrij moeilijk omdat de partner zich in allerlei bochten moet wringen..
maar inderdaad, zo kunnen ze ook vinden van hun partners dat zij zich niet in hun inleven... en zo krijg je miscommunicatie en geen van beiden heeft gelijk...maar het is inderdaad een vizueuze circel waar je dan zonder medewerking van beide kanten niet uitkomt. (maar dat is ook zo in niet autistische relaties, ook daar zijn genoeg momenten van toegeven & respect nodig)
ook waar: als je jezelf niet goed kent kan je niet goed met de wereld uit de voeten... dat is waar ik nu tegenaan loop. heb 25 jaar iedereen leren pleasen als een overlevingstactiek aangeleerd uit mijn jeugd... maar ik kwam nooit voor mezelf op. en nu ben ik steeds meer aan het nadenken wat IK nu belangrijk vind en wie ik ben. maargoed 25 jaar haal je niet even in zeg maar....
maar t komt goed...
maandag 3 maart 2008 om 00:29
quote:Omen schreef op 02 maart 2008 @ 20:23:
Ik denk dat het heel erg uitmaakt voor een autist of hij/zij zich bewust is van het feit dat hij/zij op een andere manier in elkaar steekt. Maar vooral ook wat dat voor jezelf als persoon dan betekent en waar je grenzen liggen en waar je mogelijkheden.
Eigenlijk precies wat voor 'normale' mensen dus ook geldt: wanneer je jezelf kent, kun je beter met de wereld om je heen uit de voeten.
Wat mij vaak opvalt in berichten van veel (ex)partners van autisten is dat ze vaak heftig zijn in hun oordeel over autisten. 'Ze' kunnen geen begrip voor de ander opbrengen, 'ze' willen alles op hun manier, enz. Terwijl in principe je hier niets mee opschiet. En eigenlijk is het andersom natuurlijk iets wat een autist evengoed over een 'normaal' mens kan zeggen: 'ze' kunnen geen begrip voor hen opbrengen, 'ze' willen alles op hun eigen manier, enz. Voor beiden acht ik het dus even ingewikkeld.
Ja, omgekeerd geldt dit ook.
Praten over "ze" als ik het over mensen met autisme heb, is inderdaad niet echt juist.
Ik wil ook benadrukken dat ik juist veel bewondering heb voor mensen met autisme.
Ik reageer 'heftig', ik realiseer me dat het niet leuk is voor iemand met autisme om mijn mails te lezen. Maar ik weet dat er veel gradaties zijn en dat niet alles voor iedere autist opgaat. Maar het is zo'n gedoe om na elke zin te schrijven: 'dit geldt uiteraard niet voor iedereen met autisme etc.'
Ik heb ondanks alles veel bewondering voor mijn ex, want hij houd zich staande met iets wat een enorm grote hindernis moet zijn in het leven.
Ik denk dat het heel erg uitmaakt voor een autist of hij/zij zich bewust is van het feit dat hij/zij op een andere manier in elkaar steekt. Maar vooral ook wat dat voor jezelf als persoon dan betekent en waar je grenzen liggen en waar je mogelijkheden.
Eigenlijk precies wat voor 'normale' mensen dus ook geldt: wanneer je jezelf kent, kun je beter met de wereld om je heen uit de voeten.
Wat mij vaak opvalt in berichten van veel (ex)partners van autisten is dat ze vaak heftig zijn in hun oordeel over autisten. 'Ze' kunnen geen begrip voor de ander opbrengen, 'ze' willen alles op hun manier, enz. Terwijl in principe je hier niets mee opschiet. En eigenlijk is het andersom natuurlijk iets wat een autist evengoed over een 'normaal' mens kan zeggen: 'ze' kunnen geen begrip voor hen opbrengen, 'ze' willen alles op hun eigen manier, enz. Voor beiden acht ik het dus even ingewikkeld.
Ja, omgekeerd geldt dit ook.
Praten over "ze" als ik het over mensen met autisme heb, is inderdaad niet echt juist.
Ik wil ook benadrukken dat ik juist veel bewondering heb voor mensen met autisme.
Ik reageer 'heftig', ik realiseer me dat het niet leuk is voor iemand met autisme om mijn mails te lezen. Maar ik weet dat er veel gradaties zijn en dat niet alles voor iedere autist opgaat. Maar het is zo'n gedoe om na elke zin te schrijven: 'dit geldt uiteraard niet voor iedereen met autisme etc.'
Ik heb ondanks alles veel bewondering voor mijn ex, want hij houd zich staande met iets wat een enorm grote hindernis moet zijn in het leven.
maandag 3 maart 2008 om 00:39
quote:Spammie schreef op 02 maart 2008 @ 18:37:
Veel, heel erg veel eigenlijk. Spamman is sociaal namelijk best handig. Hij weet precies hoe de mensen binnen zijn kring in elkaar zitten en meestal ook hoe hij daarop moet reageren. Bij hem is het niet zwart/wit, maar worden alle opties bekeken en kunnen er dus ook goede compromis' gemaakt worden. Gevoelens beleeft hij heel intens, evenals aanrakingen. Hij is dus eerder overprikkelt, dan wat ik hier lees over dat hij er niet tegen kan om aangeraakt te worden. Verder is hij zich juist bewust van zijn onhandigheid en autisme en staat hij ook open voor commentaar, mits beargumenteerd.
Maar als hij gevoelens heel intens beleeft, is dat dan niet juist de reden dat ze dat niet willen? Bij mijn zoon wel: voor hem is een aanraking heel intens en dus wil hij dat vaak niet.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik een paar jaar geleden ook zou hebben gezegd over ex dat hij sociaal best handig is en best wel wat mensenkennis heeft.
Achteraf bedenk ik me dat ik wilde zien wat er niet was, en me vasthield aan wat in feite theoretische kennis was. Hij weet hoe het hoort maar brengt er in de praktijk heel weinig van terecht. Ik zag vooral dat hij 'wist hoe het hoorde' en vond dat al heel wat.
In feite dreunde hij gewoon op wat hij ergens gelezen had. En sociaal gezien had hij zijn trucjes die best goed waren. Nu zie ik die trucjes, destijds kon ik er de vinger niet op leggen.
Maar daarom heb ik er ook bewondering voor, het moet ontzettend veel energie kosten om je staande te houden met zo'n handicap.
Het komt best vaak voor bij mensen met autisme dat ze vrij lang de schijn kunnen ophouden en dat er dan ineens iets breekt, dan houden ze het ineens niet meer vol en zijn autistischer dan ooit. 'Ze' hebben zich dan teveel moeten aanpassen en dat breekt ze op.
Bij jouw man zal dat wel niet gebeuren want hij erkent zijn autisme en staat open voor andere meningen.
Fijn! Ik denk dat dat alles uitmaakt of het goed kan gaan of niet.
Veel, heel erg veel eigenlijk. Spamman is sociaal namelijk best handig. Hij weet precies hoe de mensen binnen zijn kring in elkaar zitten en meestal ook hoe hij daarop moet reageren. Bij hem is het niet zwart/wit, maar worden alle opties bekeken en kunnen er dus ook goede compromis' gemaakt worden. Gevoelens beleeft hij heel intens, evenals aanrakingen. Hij is dus eerder overprikkelt, dan wat ik hier lees over dat hij er niet tegen kan om aangeraakt te worden. Verder is hij zich juist bewust van zijn onhandigheid en autisme en staat hij ook open voor commentaar, mits beargumenteerd.
Maar als hij gevoelens heel intens beleeft, is dat dan niet juist de reden dat ze dat niet willen? Bij mijn zoon wel: voor hem is een aanraking heel intens en dus wil hij dat vaak niet.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik een paar jaar geleden ook zou hebben gezegd over ex dat hij sociaal best handig is en best wel wat mensenkennis heeft.
Achteraf bedenk ik me dat ik wilde zien wat er niet was, en me vasthield aan wat in feite theoretische kennis was. Hij weet hoe het hoort maar brengt er in de praktijk heel weinig van terecht. Ik zag vooral dat hij 'wist hoe het hoorde' en vond dat al heel wat.
In feite dreunde hij gewoon op wat hij ergens gelezen had. En sociaal gezien had hij zijn trucjes die best goed waren. Nu zie ik die trucjes, destijds kon ik er de vinger niet op leggen.
Maar daarom heb ik er ook bewondering voor, het moet ontzettend veel energie kosten om je staande te houden met zo'n handicap.
Het komt best vaak voor bij mensen met autisme dat ze vrij lang de schijn kunnen ophouden en dat er dan ineens iets breekt, dan houden ze het ineens niet meer vol en zijn autistischer dan ooit. 'Ze' hebben zich dan teveel moeten aanpassen en dat breekt ze op.
Bij jouw man zal dat wel niet gebeuren want hij erkent zijn autisme en staat open voor andere meningen.
Fijn! Ik denk dat dat alles uitmaakt of het goed kan gaan of niet.
maandag 3 maart 2008 om 09:35
Ik zie zijn truukjes ook, lang niet allemaal natuurlijk, maar we praten er weleens over. Het is en blijft voor mij verbazingwekkend hoe goed hij mij kan "lezen". Evenals zijn ouders, begeleiders en een beste vriend. Hij weet wanneer er iets is (niet wat, maar iets), soms nog voor ik het zelf doorheb. Ik weet dat sociale dingen hem veel energie kosten, maar dat geldt voor mij ook. Dat het aanpassen hem opbreekt, klopt. Hij zit momenteel met een burn-out omdat hij zich in zijn ouderlijk huis altijd aangepast heeft naar wat zijn ouders van hem verwachtte, maar wat hij gewoonweg niet meer kan omdat het teveel botst met zijn eigen gevoelens en gedachten. Het klopt ook dat hij nu meer "last" heeft van zijn autisme. Maar daar geef ik hem ook gewoon de ruimte voor en soms maken we er grapjes over. Ik vind het namelijk niet erg dat hij autisme heeft. En als ik iets wel erg vind, dan mag ik dat zeggen. Dat is iets wat ik echt heb moeten leren, omdat ik thuis nooit iets mocht zeggen, maar hij accepteert het. (Laatst bijvoorbeeld een keer commentaar gegeven over zijn manier van kleden. Doordat het momenteel niet zo lekker loopt, is hij zichzelf weer extra aan het verslonzen. En de volgende keer we elkaar zien, probeert hij daar aan te denken en vraagt hij voor het uitgaan ook nog even of het goed is.)
Voor hem zijn aanrakingen zo intens, en (van mij) wilt hij ze wel. Maar alleen wanneer we alleen of thuis zijn. Als er veel mensen bij zijn dan is het tot een minimum beperkt, maar dat vind ik niet zo erg. Ik houd nl niet zo van die kleffe publieksneukerts... En die keer dat ik wel een kus wil als we in de rij bij de kassa staan, dan gebeurt het soms wel en soms niet.
Voor hem zijn aanrakingen zo intens, en (van mij) wilt hij ze wel. Maar alleen wanneer we alleen of thuis zijn. Als er veel mensen bij zijn dan is het tot een minimum beperkt, maar dat vind ik niet zo erg. Ik houd nl niet zo van die kleffe publieksneukerts... En die keer dat ik wel een kus wil als we in de rij bij de kassa staan, dan gebeurt het soms wel en soms niet.
maandag 3 maart 2008 om 16:38
quote:Spammie schreef op 03 maart 2008 @ 09:35:
Ik zie zijn truukjes ook, lang niet allemaal natuurlijk, maar we praten er weleens over. Het is en blijft voor mij verbazingwekkend hoe goed hij mij kan "lezen". Evenals zijn ouders, begeleiders en een beste vriend. Hij weet wanneer er iets is (niet wat, maar iets), soms nog voor ik het zelf doorheb. Ik weet dat sociale dingen hem veel energie kosten, maar dat geldt voor mij ook. Dat het aanpassen hem opbreekt, klopt. Hij zit momenteel met een burn-out omdat hij zich in zijn ouderlijk huis altijd aangepast heeft naar wat zijn ouders van hem verwachtte, maar wat hij gewoonweg niet meer kan omdat het teveel botst met zijn eigen gevoelens en gedachten. Het klopt ook dat hij nu meer "last" heeft van zijn autisme. Maar daar geef ik hem ook gewoon de ruimte voor en soms maken we er grapjes over. Ik vind het namelijk niet erg dat hij autisme heeft. En als ik iets wel erg vind, dan mag ik dat zeggen. Dat is iets wat ik echt heb moeten leren, omdat ik thuis nooit iets mocht zeggen, maar hij accepteert het. (Laatst bijvoorbeeld een keer commentaar gegeven over zijn manier van kleden. Doordat het momenteel niet zo lekker loopt, is hij zichzelf weer extra aan het verslonzen. En de volgende keer we elkaar zien, probeert hij daar aan te denken en vraagt hij voor het uitgaan ook nog even of het goed is.)
Voor hem zijn aanrakingen zo intens, en (van mij) wilt hij ze wel. Maar alleen wanneer we alleen of thuis zijn. Als er veel mensen bij zijn dan is het tot een minimum beperkt, maar dat vind ik niet zo erg. Ik houd nl niet zo van die kleffe publieksneukerts... En die keer dat ik wel een kus wil als we in de rij bij de kassa staan, dan gebeurt het soms wel en soms niet. weet je wat ik wel zo apart vind van sommige autisten... is dat ze niet tegen intimiteit kunnen maar sex is (vooral in het begin) geen probleem, alsof ze er niet genoeg van krijgen. inderdaad, hand vasthouden of even een arm om je heenslaan was voor mijn ex ook helemaal uit den boze. voelde hij zich helemaal niet goed bij en ik het me maar persoonlijk aan trekken. maar sex (ondanks zijn strenge geloof) wilde hij maar al te graag. maar lieve woordjes zeggen of echte geestelijke intimiteit was er niet...
Ik zie zijn truukjes ook, lang niet allemaal natuurlijk, maar we praten er weleens over. Het is en blijft voor mij verbazingwekkend hoe goed hij mij kan "lezen". Evenals zijn ouders, begeleiders en een beste vriend. Hij weet wanneer er iets is (niet wat, maar iets), soms nog voor ik het zelf doorheb. Ik weet dat sociale dingen hem veel energie kosten, maar dat geldt voor mij ook. Dat het aanpassen hem opbreekt, klopt. Hij zit momenteel met een burn-out omdat hij zich in zijn ouderlijk huis altijd aangepast heeft naar wat zijn ouders van hem verwachtte, maar wat hij gewoonweg niet meer kan omdat het teveel botst met zijn eigen gevoelens en gedachten. Het klopt ook dat hij nu meer "last" heeft van zijn autisme. Maar daar geef ik hem ook gewoon de ruimte voor en soms maken we er grapjes over. Ik vind het namelijk niet erg dat hij autisme heeft. En als ik iets wel erg vind, dan mag ik dat zeggen. Dat is iets wat ik echt heb moeten leren, omdat ik thuis nooit iets mocht zeggen, maar hij accepteert het. (Laatst bijvoorbeeld een keer commentaar gegeven over zijn manier van kleden. Doordat het momenteel niet zo lekker loopt, is hij zichzelf weer extra aan het verslonzen. En de volgende keer we elkaar zien, probeert hij daar aan te denken en vraagt hij voor het uitgaan ook nog even of het goed is.)
Voor hem zijn aanrakingen zo intens, en (van mij) wilt hij ze wel. Maar alleen wanneer we alleen of thuis zijn. Als er veel mensen bij zijn dan is het tot een minimum beperkt, maar dat vind ik niet zo erg. Ik houd nl niet zo van die kleffe publieksneukerts... En die keer dat ik wel een kus wil als we in de rij bij de kassa staan, dan gebeurt het soms wel en soms niet. weet je wat ik wel zo apart vind van sommige autisten... is dat ze niet tegen intimiteit kunnen maar sex is (vooral in het begin) geen probleem, alsof ze er niet genoeg van krijgen. inderdaad, hand vasthouden of even een arm om je heenslaan was voor mijn ex ook helemaal uit den boze. voelde hij zich helemaal niet goed bij en ik het me maar persoonlijk aan trekken. maar sex (ondanks zijn strenge geloof) wilde hij maar al te graag. maar lieve woordjes zeggen of echte geestelijke intimiteit was er niet...
woensdag 5 maart 2008 om 22:50
quote:Omen schreef op 02 maart 2008 @ 20:23:
Ik denk dat het heel erg uitmaakt voor een autist of hij/zij zich bewust is van het feit dat hij/zij op een andere manier in elkaar steekt. Maar vooral ook wat dat voor jezelf als persoon dan betekent en waar je grenzen liggen en waar je mogelijkheden.
Eigenlijk precies wat voor 'normale' mensen dus ook geldt: wanneer je jezelf kent, kun je beter met de wereld om je heen uit de voeten.
Wat mij vaak opvalt in berichten van veel (ex)partners van autisten is dat ze vaak heftig zijn in hun oordeel over autisten. 'Ze' kunnen geen begrip voor de ander opbrengen, 'ze' willen alles op hun manier, enz. Terwijl in principe je hier niets mee opschiet. En eigenlijk is het andersom natuurlijk iets wat een autist evengoed over een 'normaal' mens kan zeggen: 'ze' kunnen geen begrip voor hen opbrengen, 'ze' willen alles op hun eigen manier, enz. Voor beiden acht ik het dus even ingewikkeld.
kunnen autisten ook inneens gaan beven en trillen met hun lichaam? (na een spannende gebeurtenis?)
wat zijn jullie ervaringen?
Ik denk dat het heel erg uitmaakt voor een autist of hij/zij zich bewust is van het feit dat hij/zij op een andere manier in elkaar steekt. Maar vooral ook wat dat voor jezelf als persoon dan betekent en waar je grenzen liggen en waar je mogelijkheden.
Eigenlijk precies wat voor 'normale' mensen dus ook geldt: wanneer je jezelf kent, kun je beter met de wereld om je heen uit de voeten.
Wat mij vaak opvalt in berichten van veel (ex)partners van autisten is dat ze vaak heftig zijn in hun oordeel over autisten. 'Ze' kunnen geen begrip voor de ander opbrengen, 'ze' willen alles op hun manier, enz. Terwijl in principe je hier niets mee opschiet. En eigenlijk is het andersom natuurlijk iets wat een autist evengoed over een 'normaal' mens kan zeggen: 'ze' kunnen geen begrip voor hen opbrengen, 'ze' willen alles op hun eigen manier, enz. Voor beiden acht ik het dus even ingewikkeld.
kunnen autisten ook inneens gaan beven en trillen met hun lichaam? (na een spannende gebeurtenis?)
wat zijn jullie ervaringen?
donderdag 6 maart 2008 om 20:12
quote:guccigirl schreef op 05 maart 2008 @ 22:50:
[...]
kunnen autisten ook inneens gaan beven en trillen met hun lichaam? (na een spannende gebeurtenis?)
wat zijn jullie ervaringen?Kunnen mensen zonder autisme ineens gaan beven en trillen na een spannende gebeurtenis?
Het is niet typerend voor autisten, evenmin als het typerend is voor normale mensen. Ieder mens is anders en fysieke reacties van mensen op spannende gebeurtenissen kunnen nogal verschillen, autist of niet. Nogmaals: autisten zijn net mensen
[...]
kunnen autisten ook inneens gaan beven en trillen met hun lichaam? (na een spannende gebeurtenis?)
wat zijn jullie ervaringen?Kunnen mensen zonder autisme ineens gaan beven en trillen na een spannende gebeurtenis?
Het is niet typerend voor autisten, evenmin als het typerend is voor normale mensen. Ieder mens is anders en fysieke reacties van mensen op spannende gebeurtenissen kunnen nogal verschillen, autist of niet. Nogmaals: autisten zijn net mensen
donderdag 6 maart 2008 om 23:56
quote:Spammie schreef op 06 maart 2008 @ 21:17:
Ik heb het bij mijn vriend maar twee keer meegemaakt. Voor onze eerste kus. En voor onze eerste keer echt helemaal alleen toen we elkaar weer kusten. Maar zoals Omen als zegt, ik heb zelf ook zenuwbibbers. En een stuk vaker dan hem!
hihi!
nou de reden waarom ik dit mezelf afvraag, is dat mijn ex (als ik bijvoorbeeld hem heel lang gedurende de dag hem in de waan liet of ik sex wilde en hem op de proef stelde) ging hij helemaal shaken toen hij kreeg wat hij wilde. hij zei dat het toen de vrijkomende stoffen in zijn hersenen waren...
ergenst vond ik dat zo schattig, maar ergenst ook een beetje vreemd. ik dacht soms echt ... man hij beeft zo erg, die krijgt een aanval ofzo...
ik dacht echt dat het iets typisch autistisch was, ik had het nog nooit zo extreem gezien... en zeker omdat hij verwees naar die vrijkomende stoffen...
@ omen.. ja ik weet het autisten zijn ook mensen. zo bedoel ik het echt niet. het zijn heel erg fascinerende mensen en sommigen staan zo mooi in het leven waar de meeste mensen heel wat van kunnen leren!
Ik heb het bij mijn vriend maar twee keer meegemaakt. Voor onze eerste kus. En voor onze eerste keer echt helemaal alleen toen we elkaar weer kusten. Maar zoals Omen als zegt, ik heb zelf ook zenuwbibbers. En een stuk vaker dan hem!
hihi!
nou de reden waarom ik dit mezelf afvraag, is dat mijn ex (als ik bijvoorbeeld hem heel lang gedurende de dag hem in de waan liet of ik sex wilde en hem op de proef stelde) ging hij helemaal shaken toen hij kreeg wat hij wilde. hij zei dat het toen de vrijkomende stoffen in zijn hersenen waren...
ergenst vond ik dat zo schattig, maar ergenst ook een beetje vreemd. ik dacht soms echt ... man hij beeft zo erg, die krijgt een aanval ofzo...
ik dacht echt dat het iets typisch autistisch was, ik had het nog nooit zo extreem gezien... en zeker omdat hij verwees naar die vrijkomende stoffen...
@ omen.. ja ik weet het autisten zijn ook mensen. zo bedoel ik het echt niet. het zijn heel erg fascinerende mensen en sommigen staan zo mooi in het leven waar de meeste mensen heel wat van kunnen leren!
