Beginnende relatie, nu al zoveel problemen (burn-out)

Hoihoi,



Ik (vrouw, 39) heb nu ruim een jaar iets met een man (41 jaar). Wat begon als een vrije (sex)relatie kan nu uit gaan groeien naar een echte relatie. We zijn gaandeweg steeds meer gevoelens voor elkaar gaan krijgen en ik wil graag met hem verder. Op mijn vraag of hij een toekomst met mij ziet heeft ie zonder aarzeling "ja" geantwoord. Tot nu toe komen we echter niet verder dan een paar keer per week samen slapen en soms samen eten. Onze gesprekken gaan niet over wezenlijke dingen zoals onze toekomst samen, wat we beiden willen en het leven, wat we daarbij van elkaar verwachten, etc. We komen niet verder dan werk, weer en verkeer om het zo maar te zeggen.

Nu verlang ik van hem dat hij een paar keer per maand wat met mij gaat ondernemen. Ik wil een stevige band met hem en in mijn ogen komt die er niet als we doorgaan op de manier waarop we nu bezig zijn (enkel slapen en eten). Ik wil ervaringen met hem opdoen en hoop ook tot goede gesprekken te komen, zodat we elkaar beter leren kennen. Zijn antwoord: "ik kan het niet".

Mijn vriend zit dicht tegen een burn-out aan. Zijn werk vergt ontzettend veel van hem. Hij krijgt het maar niet klaar en neemt het in de weekenden mee naar huis. Hij is altijd moe, raakt nooit uitgeslapen en heeft steeds vaker uitbarstingen waarin hij raast en tiert. Gister riep hij zelfs tegen me dat het er nog mee eindigt dat hij tegen een boom aan rijdt. Mijn raad om zich door de huisarts te laten doorverwijzen en hulp te zoeken wil hij (nog) niet opvolgen. Verder doen zijn ouders vaak een beroep op hem. Ook van die zijde ervaart hij druk.

Ik krijg het gevoel dat hij geen moeite voor me wil doen, maar besef tegelijkertijd dat hij door de dwanggedachten in zijn eigen hoofd echt denkt dat hij het niet kan. Hij voelt zich gedwongen op zijn werk, door de problemen met zijn ouders en nu ook nog door mij. Voor zijn gevoel "moet" hij nu ook nog dingen gaan doen met mij in het weekend, terwijl hij dan juist vrij wil zijn in zijn doen en laten.

Buiten de egoistische redenen die ik heb om er samen op uit te trekken (ik vind het fijn) denk ik dat het hem beslist goed zou doen om er eens uit te zijn. Nu zit hij altijd maar thuis, omringd door de dingen die hem bezighouden en waarover hij zich zorgen maakt. Hij doet niet aan sport en heeft verder geen hobby's waarin hij ontspanning en afleiding zou kunnen vinden.

Ik vind het moeilijk dat hij me niet tegemoet "kan" komen. Willen is kunnen houd ik mezelf altijd voor.

Verder zit het niet goed met de sex tussen ons. De eerste drie maanden waren heerlijk, spannend. Ook toen gaf ik echter al aan dat ik vond dat we het niet vaak genoeg deden. In de tien maanden daarna is het alleen maar hard achteruit geboerd. Nu doen we het nauwelijks nog en helaas is mijn zin verdwenen. Dat terwijl ik heel lang in een staat van doorlopende geilheid ben geweest, veel fantasie en sex in mijn hoofd, altijd zin. Ik ben boos geworden in die tien maanden en heb heel wat tranen vergoten. Zelfs gesmeekt en geprobeerd hem ervan te doordringen hoe belangrijk sex voor me is (was:(). Gevraagd mee te denken over een oplossing. En die is er niet gekomen. Hij heeft me ermee laten zitten. Hij geeft dan wel aan dat hij het ook anders zou willen, maar dat het gevoel er bij hem momenteel niet is. "Momenteel" duurt nu dus al tien maanden...

Ik heb geprobeerd mijn gevoelens terzijde te schuiven (qua sex en uitstapjes, want ook in het begin heb ik vaak gevraagd om samen eens weg te gaan, nooit iets van gekomen), maar heb nu ongeveer één keer per maand hele heftige huilbuien, echt extreem en bijna hysterisch. Maak dan ook ruzie met hem. Ik denk zelf dat dat komt doordat ik dingen verstop, die voor mij van wezenlijk belang zijn.



Wat te doen? Alvast bedankt voor jullie reactie!

Wat wil je nog meer aan hem veranderen??? :o



Hij si zoals hij nu is duidelijk niet goed genoeg voor je.

Het was een seks vriendje en nu is de seks ook al niet je van het meer?

Komt op mij over als teveel verwachting hebben.

Houvanjezelf, ik schrik van je reactie, maar dat is misschien wel juist goed om me aan het denken te zetten. Want ik denk nu telkens in hetzelfde cirkeltje, waar ik hem en mijzelf geen goed mee doe. Juist daarom vraag ik om andere gezichtspunten.

Ik zou bv graag twee keer per maand een uurtje of wat met hem gaan zwemmen. Weet dat we dat beiden fijn vinden. En ik denk oprecht dat hem dat ook goed zou doen. Nu is hij werkelijk dag en nacht bezig met zijn werk, ook in de weekenden en ik zie hem eraan onderdoor gaan. Ik denk zelf dat enige afleiding hem goed zou doen. Hij gunt zichzelf geen ontspanning voor het werk af is en het is nooit af.

En meer dan twee keer per maand die paar uurtjes wil ik op het moment ook niet van hem vragen.

Toen ik hem leerde kennen was hij vrolijk en ontspannen. Ik zie zijn werk dus als de grote boosdoener, het vergt veel te veel van hem. Hij stevent inderdaad op een burn-out af. Dat heeft ie al eens eerder gehad. K weet niet of je depressiviteit daarmee over één kam kan scheren, maar hij heeft neerslachtige buien. En dat is zo'n tien maanden geleden begonnen, reden waarom het ook met de sex steeds minder werd.

Ik wil hem helpen, maar gebruik duidelijk niet de juiste methode!

Huba, ik sluit me bij Houvanjezelf aan. Een relatie betekent niet dat de ander aan al jouw wensen moet voldoen. Natuurlijk kun je dingen aangeven, maar je zegt zelf dat hij tegen een burn-out aan zit, dan lijkt het me beter dat je hiervoor begrip opbrengt en kijkt hoe je hem hierbij kunt helpen, i.p.v. te gaan klagen dat hij vanalles moet.

Sunshine585, ik denk echt niet dat ik heel veel van hem vraag door twee keer per maand in het weekend een paar uurtjes met mij iets te doen. Het is nu niet meer dan samen eten, samen slapen en zo groeien wij niet verder naar elkaar toe. K heb het gevoel dat we op een dood punt zitten.

Hij wil niet geholpen worden in de zin van dat ik dingen doe in zijn huis en wat dat betreft zorgen uit handen neem. Verder heb ik al heel vaak gevraagd of ik niet iets kan doen voor hem mbt tot zijn werk, maar dat moet ie echt zelf doen, kan ik niet bij helpen. Mss kan ik hem inderdaad vragen of hij erover na kan denken wat ik wel voor hem kan doen.

ehm...



Jullie hebben een sexrelatie zonder sex?



Hij wil verder met je (het klinkt alsof jullie al best een tijd meer dan een sexrelatie hebben..).



Wat is de reden dat jij verder wil met hem? Je geeft aan hem nog niet echt te kennen na een jaar. Je geeft aan dat de sex niet meer goed is. Je geeft aan dat hij niet kan en wil voldoen aan dat wat jij belangrijk vind in een relatie.



Los van het feit dat hij nu een burn out heeft of aan het krijgen is, dat dat vaak gepaard gaat met depressie, dat hij rust nodig heeft en geen energie heeft om ook nog eens "leuke dingen" te gaan doen en dat hij de stress er waarschijnlijk niet bij kan hebben die gepaard gaat met de druk die je op hem uitoefent:



Waarom wil je verder met hem?

Hoi Roque, bedankt voor je reactie.



De sex was goed (bedenk ik achteraf) tot hij op een bepaald project geplaatst werd en er niet meer in slaagde zijn werk af te krijgen, steeds verder achterliep. En de sex werd dus minder, maar andere gevoelens zijn gegroeid.

Ik vind hem een gouden vent, hij is lief, attent, zorgzaam, we knuffelen en stoeien heerlijk. Ik voel me veilig en gekoesterd bij hem. Hij is leuk en lekker. K kan soms overvallen worden door het gevoel: wat houd ik toch van jou! Echt verliefd ben ik niet geweest, wel voel ik op sommige momenten kriebels voor hem.

En ja: waarom vind ik het niet genoeg wat we nu hebben?

Ik wil graag dat het hechter wordt tussen ons, dat we een stevige basis krijgen, samen een team, maatjes, weet niet hoe ik het anders uit moet drukken.

En ik wil hem niet bij het minste geringste dipje laten vallen.

Ik denk namelijk dat het goed komt, maar dat ik er nu weinig goeds aan doe.

En als je veel van hem houdt kan je misschien een andere aanpak hebben, houdt je verwachtingen even voor je en maak de keren dat hij bij jou is een rustpunt. Lekker samen zijn, goed maaltje koken, een keertje masseren, geen druk. Dan zal hij vanzelf meer en meer tijd met je door willen brengen.



Los zand in je vlakke hand blijft altijd liggen, ga je knijpen dan lopen de straaltjes zo tussen de vingers door, weg in het niets.

Bronny, bedankt voor je begrip en je tips!



Uiteindelijk is het tot mijn botte brein doorgedrongen dat mijn gedram en geklaag over de sex niet tot het gewenste resultaat leidden en ben ik er de laatste weken bewust niet meer over begonnen. Afwachten valt me wel heel moeilijk! Met het "samen meer tijd doorbrengen" moet ik wellicht hetzelfde doen.

Ik denk dat ik op het moment beter als een goede vriendin naast hem kan gaan staan. Toch proberen mijn eigen verwachtingen los te laten. Ik kan wel zeggen dat ik dat moeilijk vind, maar hij heeft het nog veel moeilijker nu.

En er wordt zo gemakkelijk gezegd: dumpen, loslaten. Maar voor ik dat doe moet hij op zijn minst weer zelf op zijn pootjes staan. Hij is een eenling en heeft behalve mij eigenlijk niemand om zijn hart uit te storten. Ben bang dat het helemaal niet goed afloopt als hij nu ook nog de dreun krijgt dat ik hem verlaat.

HVJ, ik vind je reactie ook wat kort door de bocht. TO geeft duidelijk aan dat haar vriend samen met haar verder wil en dan is af en toe eten en slapen voor de meeste vrouwen echt niet genoeg.

Wat ik wel vermoed is dat wat zij als ontspannende tijd samen ziet, hij ziet als nog een extra verplichting naast ouders en baan en dergelijke...



Misschien kun je voorstellen aan hem om eens alles lekker los te laten en lekker een weekje te gaan "ruggen" in zo'n vakantie-oord...hij lekker ontspannen en komt vanzelf de zin in seks weer terug?

Bronny, je hebt helemaal gelijk: hij ziet het alleen nog maar als meer "moeten".

Een weekje weg, oei, dan komt ie alleen nog maar verder achter met zijn werk! Maar bedankt dat je met me meedenkt en vragen kan ik het altijd.

Maar als hij dat niet wil, wat betekent dat dan voor jou? Jij kunt wel willen dat hij dat ook wil maar blijkbaar wil hij het echt niet. Ik zou daaruit mijn conclusies trekken.

Wanda_p, hij zegt zelf dat hij wel wil, maar niet kan. En dat niet kunnen zit puur in zijn hoofd. Hij moet eerst dat werk afhebben, het is drukdrukdruk in zijn hoofd. Hij maakt zichzelf soms echt gek daarmee. En het komt maar niet af...

Hij heeft bij zijn werkgever al heel lang aangegeven dat hij uit dit soort werk wil. Iets met minder verantwoordelijkheden, maar blijkbaar moet er eerst iets dramatisch gebeuren voor men hem serieus gaat nemen. Burn-out dus en daar probeert hij uit alle macht tegen te vechten.

In de tijd die eigenlijk privé en vrij zou moeten zijn, wordt dan ook nog een deel opgeslokt door zijn ouders die problemen hebben.

Hij is gewoon te zwaar belast.



Ik heb hem heel anders leren kennen, gewoon een hele lieve, leuke, vrolijke jongen.



Wat afstand nemen is op dit moment het beste wat ik kan doen, denk ik.

Hem met rust laten, maar er wel voor hem zijn als hij (telefonisch) steun zoekt. En dan zien we wel hoe het verder loopt. Of we over een tijd inderdaad nog samen voor een relatie willen gaan...

Hoi Huba, ik heb zelf nu een burnout en wat ik vooral niet wil is dat mensne aan mij trekken. dat ik dingen moet want de druk van binnen is al zo groot.

Maar jij bent er zelf ook nog. Wacht een goed moment af en bespreek met je vriend dat je je zorgen om hem maakt en dat je zo graag zou willen at hij zich wat fijner in zijn vel ging voelen. Wat kan hij zelf voor oplossingen bedenken omdat voor elkaar te krijgen?Push niet.

Als hij geen energie heeft om dingen te ondernemen vraag dan of hij het een probleem vindt als jij dat met bv vriendinnen gaat doen.Ik vind het soms heerlijk als er niemand thuis is, dan kan ik me weer opladen om daarna weer samen met mijn vriend iets te ondernemen. Maar pas wel op je zelf, zorg er voor dat je zelf niet ziek wordt.

Eranma, ik heb zelf geen ervaring met een burn-out. En niet dat ik mezelf dat nu toewens, maar als ik wist wat het was, zou ik gemakkelijker begrip voor hem kunnen opbrengen. Daarom ben ik blij dat jij vanuit jouw situatie reageert.

We wonen overigens niet samen. En dat ik alleen of met anderen dingen onderneem vindt hij prima.

Ik was van plan een ultimatum te stellen, maar dat gaat op het moment helemaal niet werken. Ik denk dat hij er alleen maar verder overstuur van raakt. Ik zal proberen niet te pushen, maar denk dat ik onbedoeld vaak toch pusherig overkom bij hem.

Houvanjezelf, ik begrijp wat je bedoelt.

Juist in de tijd dat hij zich vrij zou kunnen voelen, kom ik met mijn "eisen" om de hoek. Dat is ook precies wat hij aangegeven heeft: hij wil niet ook nog eens in het weekend gedwongen zijn. En hoe goed mijn bedoelingen ook mogen zijn, hij ervaart het inderdaad als druk.



En een andere manier van vraagstelling brengt voor mij (ons!) misschien toch het gewenste resultaat. Ik moet nl. zeggen dat ik de eerste vorm ook wel eens gebruik, dwingend dus ("ik wil dat het nu verandert"). Beter op mijn woorden letten, kan ik allicht proberen.

Overigens verlopen niet alle gesprekken dwingend van mijn kant. Ik ben vaak ook in staat heel goed rekening te houden met hoe het er met hem voor staat en rustig te reageren, niet verwijtend maar begripvol.

Hij heeft soms flinke uitbarstingen, maar ik betrek deze meestal niet op mezelf. Ik weet dat het door zijn werk komt.

Ik weet niet of je nog meeleest, maar heb topic doorgelezen en vroeg me af of jullie inderdaad nog een relatie hebben en hoe die nu verloopt.

Julus, ik lees elke dag mee bij diverse onderwerpen, maar voel me meestal niet geroepen te reageren (hoewel ik de gevoelens van sommige forummers ook bij mezelf herken). Kijk vaak ook niet verder dan de eerste pagina en zie daarom ook nu pas dat er nog op mijn topic gereageerd is.

Update: ik heb me nu ruim 6 weken geleden ziek gemeld op mijn werk met een ernstige ontsteking aan mijn dikke darm. De eerste week ben ik in vriend zijn huis geweest, de weken daarna heb ik thuis doorgebracht. We wonen 45 km bij elkaar vandaan en ik moest in mijn eigen woonplaats naar de huisarts en later naar de specialist in het dichtstbijzijnde ziekenhuis.

Ik ben nu zelf aan huis gebonden, moet een toilet in de buurt hebben. Bovendien heb ik Prednison voorgeschreven gekregen en heb nogal last van vermoeidheid, één van de vele mogelijke bijwerkingen.

Ik kan dus niet naar hem toe, wat betekent dat we elkaar ook al die weken niet gezien hebben. Want hij is nog niet naar mij toe gekomen. Eén weekend ben ik daar heel erg verdrietig over geweest. Nu niet meer. Ik voel me veel sterker en rustiger. Maak mezelf niet afhankelijk van hem.

Hij heeft het heel moeilijk met zijn werk. Neemt het nog steeds elk weekend mee naar huis. En voelt zich dan ook weer enorm schuldig en klote, omdat hij niet naar mij toe komt. Hij belt me elke dag zodra hij is afgewerkt. Om een idee te geven: hij staat 's ochtends om 05.00 u op en rijdt om 20.00 u naar huis (100 km). Dan is het eten en naar bed. 

Op het moment kan ik begrip opbrengen voor hem.

De woorden van Houvanjezelf schieten me nogal eens door het hoofd: "geef hem je liefde, niet je irritatie" (thanks ).

In het weekend dat ik verdrietig was had ik het idee dat ik in gedachten hetzelfde paadje liep als altijd: "hij doet niet dit, hij doet niet dat". Zwelgen in tranen. Zo een paadje raakt uitgesleten in je hersenen en je bent gedoemd het altijd te blijven lopen. Nu heb ik in gedachten een houten bord en een bankje bij het begin van dat paadje gezet. Op het bord staat: "Verboden Toegang! STOP!" en op het denkbeeldige bankje kan ik eens rustig gaan zitten en kiezen welk nieuw paadje ik ga bewandelen.

Mijn fantasie qua sex is een hele tijd weg geweest, maar nu sinds een paar weken weer terug, tot mijn grote geluk. Afgelopen zondag hebben we een lang en open gesprek gehad en spontaan ook telefoonsex. Heerlijk!

Ik stuur hem ook weer spannende sms-jes.

Ik wacht rustig af tot hij zelf initiatief neemt om me te bezoeken, vraag er ook niet meer om. En zoals gezegd ben ik momenteel in staat heel veel begrip voor hem op te brengen. Ik voel me sterk. Hij heeft het zwaarder dan ik, ik kan het wel aan.