Relaties
alle pijlers
Beginnende relatie, nu al zoveel problemen (burn-out)
maandag 4 juni 2007 om 11:58
Hoihoi,
Ik (vrouw, 39) heb nu ruim een jaar iets met een man (41 jaar). Wat begon als een vrije (sex)relatie kan nu uit gaan groeien naar een echte relatie. We zijn gaandeweg steeds meer gevoelens voor elkaar gaan krijgen en ik wil graag met hem verder. Op mijn vraag of hij een toekomst met mij ziet heeft ie zonder aarzeling "ja" geantwoord. Tot nu toe komen we echter niet verder dan een paar keer per week samen slapen en soms samen eten. Onze gesprekken gaan niet over wezenlijke dingen zoals onze toekomst samen, wat we beiden willen en het leven, wat we daarbij van elkaar verwachten, etc. We komen niet verder dan werk, weer en verkeer om het zo maar te zeggen.
Nu verlang ik van hem dat hij een paar keer per maand wat met mij gaat ondernemen. Ik wil een stevige band met hem en in mijn ogen komt die er niet als we doorgaan op de manier waarop we nu bezig zijn (enkel slapen en eten). Ik wil ervaringen met hem opdoen en hoop ook tot goede gesprekken te komen, zodat we elkaar beter leren kennen. Zijn antwoord: "ik kan het niet".
Mijn vriend zit dicht tegen een burn-out aan. Zijn werk vergt ontzettend veel van hem. Hij krijgt het maar niet klaar en neemt het in de weekenden mee naar huis. Hij is altijd moe, raakt nooit uitgeslapen en heeft steeds vaker uitbarstingen waarin hij raast en tiert. Gister riep hij zelfs tegen me dat het er nog mee eindigt dat hij tegen een boom aan rijdt. Mijn raad om zich door de huisarts te laten doorverwijzen en hulp te zoeken wil hij (nog) niet opvolgen. Verder doen zijn ouders vaak een beroep op hem. Ook van die zijde ervaart hij druk.
Ik krijg het gevoel dat hij geen moeite voor me wil doen, maar besef tegelijkertijd dat hij door de dwanggedachten in zijn eigen hoofd echt denkt dat hij het niet kan. Hij voelt zich gedwongen op zijn werk, door de problemen met zijn ouders en nu ook nog door mij. Voor zijn gevoel "moet" hij nu ook nog dingen gaan doen met mij in het weekend, terwijl hij dan juist vrij wil zijn in zijn doen en laten.
Buiten de egoistische redenen die ik heb om er samen op uit te trekken (ik vind het fijn) denk ik dat het hem beslist goed zou doen om er eens uit te zijn. Nu zit hij altijd maar thuis, omringd door de dingen die hem bezighouden en waarover hij zich zorgen maakt. Hij doet niet aan sport en heeft verder geen hobby's waarin hij ontspanning en afleiding zou kunnen vinden.
Ik vind het moeilijk dat hij me niet tegemoet "kan" komen. Willen is kunnen houd ik mezelf altijd voor.
Verder zit het niet goed met de sex tussen ons. De eerste drie maanden waren heerlijk, spannend. Ook toen gaf ik echter al aan dat ik vond dat we het niet vaak genoeg deden. In de tien maanden daarna is het alleen maar hard achteruit geboerd. Nu doen we het nauwelijks nog en helaas is mijn zin verdwenen. Dat terwijl ik heel lang in een staat van doorlopende geilheid ben geweest, veel fantasie en sex in mijn hoofd, altijd zin. Ik ben boos geworden in die tien maanden en heb heel wat tranen vergoten. Zelfs gesmeekt en geprobeerd hem ervan te doordringen hoe belangrijk sex voor me is (was:(). Gevraagd mee te denken over een oplossing. En die is er niet gekomen. Hij heeft me ermee laten zitten. Hij geeft dan wel aan dat hij het ook anders zou willen, maar dat het gevoel er bij hem momenteel niet is. "Momenteel" duurt nu dus al tien maanden...
Ik heb geprobeerd mijn gevoelens terzijde te schuiven (qua sex en uitstapjes, want ook in het begin heb ik vaak gevraagd om samen eens weg te gaan, nooit iets van gekomen), maar heb nu ongeveer één keer per maand hele heftige huilbuien, echt extreem en bijna hysterisch. Maak dan ook ruzie met hem. Ik denk zelf dat dat komt doordat ik dingen verstop, die voor mij van wezenlijk belang zijn.
Wat te doen? Alvast bedankt voor jullie reactie!
Ik (vrouw, 39) heb nu ruim een jaar iets met een man (41 jaar). Wat begon als een vrije (sex)relatie kan nu uit gaan groeien naar een echte relatie. We zijn gaandeweg steeds meer gevoelens voor elkaar gaan krijgen en ik wil graag met hem verder. Op mijn vraag of hij een toekomst met mij ziet heeft ie zonder aarzeling "ja" geantwoord. Tot nu toe komen we echter niet verder dan een paar keer per week samen slapen en soms samen eten. Onze gesprekken gaan niet over wezenlijke dingen zoals onze toekomst samen, wat we beiden willen en het leven, wat we daarbij van elkaar verwachten, etc. We komen niet verder dan werk, weer en verkeer om het zo maar te zeggen.
Nu verlang ik van hem dat hij een paar keer per maand wat met mij gaat ondernemen. Ik wil een stevige band met hem en in mijn ogen komt die er niet als we doorgaan op de manier waarop we nu bezig zijn (enkel slapen en eten). Ik wil ervaringen met hem opdoen en hoop ook tot goede gesprekken te komen, zodat we elkaar beter leren kennen. Zijn antwoord: "ik kan het niet".
Mijn vriend zit dicht tegen een burn-out aan. Zijn werk vergt ontzettend veel van hem. Hij krijgt het maar niet klaar en neemt het in de weekenden mee naar huis. Hij is altijd moe, raakt nooit uitgeslapen en heeft steeds vaker uitbarstingen waarin hij raast en tiert. Gister riep hij zelfs tegen me dat het er nog mee eindigt dat hij tegen een boom aan rijdt. Mijn raad om zich door de huisarts te laten doorverwijzen en hulp te zoeken wil hij (nog) niet opvolgen. Verder doen zijn ouders vaak een beroep op hem. Ook van die zijde ervaart hij druk.
Ik krijg het gevoel dat hij geen moeite voor me wil doen, maar besef tegelijkertijd dat hij door de dwanggedachten in zijn eigen hoofd echt denkt dat hij het niet kan. Hij voelt zich gedwongen op zijn werk, door de problemen met zijn ouders en nu ook nog door mij. Voor zijn gevoel "moet" hij nu ook nog dingen gaan doen met mij in het weekend, terwijl hij dan juist vrij wil zijn in zijn doen en laten.
Buiten de egoistische redenen die ik heb om er samen op uit te trekken (ik vind het fijn) denk ik dat het hem beslist goed zou doen om er eens uit te zijn. Nu zit hij altijd maar thuis, omringd door de dingen die hem bezighouden en waarover hij zich zorgen maakt. Hij doet niet aan sport en heeft verder geen hobby's waarin hij ontspanning en afleiding zou kunnen vinden.
Ik vind het moeilijk dat hij me niet tegemoet "kan" komen. Willen is kunnen houd ik mezelf altijd voor.
Verder zit het niet goed met de sex tussen ons. De eerste drie maanden waren heerlijk, spannend. Ook toen gaf ik echter al aan dat ik vond dat we het niet vaak genoeg deden. In de tien maanden daarna is het alleen maar hard achteruit geboerd. Nu doen we het nauwelijks nog en helaas is mijn zin verdwenen. Dat terwijl ik heel lang in een staat van doorlopende geilheid ben geweest, veel fantasie en sex in mijn hoofd, altijd zin. Ik ben boos geworden in die tien maanden en heb heel wat tranen vergoten. Zelfs gesmeekt en geprobeerd hem ervan te doordringen hoe belangrijk sex voor me is (was:(). Gevraagd mee te denken over een oplossing. En die is er niet gekomen. Hij heeft me ermee laten zitten. Hij geeft dan wel aan dat hij het ook anders zou willen, maar dat het gevoel er bij hem momenteel niet is. "Momenteel" duurt nu dus al tien maanden...
Ik heb geprobeerd mijn gevoelens terzijde te schuiven (qua sex en uitstapjes, want ook in het begin heb ik vaak gevraagd om samen eens weg te gaan, nooit iets van gekomen), maar heb nu ongeveer één keer per maand hele heftige huilbuien, echt extreem en bijna hysterisch. Maak dan ook ruzie met hem. Ik denk zelf dat dat komt doordat ik dingen verstop, die voor mij van wezenlijk belang zijn.
Wat te doen? Alvast bedankt voor jullie reactie!
zondag 15 juli 2007 om 14:10
De afgelopen week heb ik flinke woedeuitbarstingen gehad, ik denk vooral ook door machteloosheid. Ik heb deze niet tegenover hem geuit, maar ongetwijfeld heeft hij de afstand gevoeld in onze telefoongesprekken. Deze heb ik kort gehouden. Enkel wat keuvelen over de dagelijkse dingen.
Het voelt alsof ik van hem vervreemd, doordat ik hem zolang (ruim 6 weken) onvrijwillig niet gezien heb.
Voor de sex hebben we wel een oplossing: is hij te moe of heeft hij geen zin om "all the way" te gaan, dan bevredigt hij mij wel (mond/tong).
Ben me nu flink aan het inlezen op www.hafkamp.com en www.burnin.nl om meer te weten te komen over de belevingswereld van een BO-er.
Ik volg ook het burn-outtopic op Gezondheid hier.
Ik snap dat "willen is kunnen" bij een burnout niet opgaat. Het is juist zaak grenzen te leren kennen en aangeven en niet te pushen.
Ik mag verwachtingen hebben en deze ook aangeven bij hem (bv "ik wil graag met jou op vakantie"), maar hij moet daarbij ook het gevoel krijgen dat hij niet hoeft en zichzelf geen schuldgevoel aanpraten (want jawel: hij voelt zich vaak erg klote tegenover mij).
Vind het toch wel moeilijk mijn weg hierin te vinden. Op het moment heb ik niet zo'n behoefte hem te zien en kan hem goed met rust laten, maar wat als mijn verwachtingen en verlangens wel weer gaan opspelen. Hoe voorkom ik dat ik me teleurgesteld voel.
Aangezien wij elkaar niet zo goed kennen, hebben wij samen geen stevige basis. En die groeit er nu ook niet, omdat hij meestal niet in staat is een diepgaand gesprek te voeren. Raakt snel over zijn toeren.
Ik vraag mij af of ik wel in staat ben heel veel te investeren en van hem weinig terug te kunnen verwachten. De balans is behoorlijk zoek. Denk eigenlijk dat ik daar heel gemeen van word. Toch sarcastische opmerkingen ga maken of manipuleren om mijn zinnetje te krijgen. Ik wil graag een vorm van controle hebben.
Kan niet: ik zou juist moeten loslaten. In de eerste plaats voor mezelf zorgen, dat ik stevig sta en me lekker voel. Dan kan ik hem en zijn sores er mss wel bij hebben.
Poeh, wat een Uitdaging vind ik op mijn levenspaadje!
Het voelt alsof ik van hem vervreemd, doordat ik hem zolang (ruim 6 weken) onvrijwillig niet gezien heb.
Voor de sex hebben we wel een oplossing: is hij te moe of heeft hij geen zin om "all the way" te gaan, dan bevredigt hij mij wel (mond/tong).
Ben me nu flink aan het inlezen op www.hafkamp.com en www.burnin.nl om meer te weten te komen over de belevingswereld van een BO-er.
Ik volg ook het burn-outtopic op Gezondheid hier.
Ik snap dat "willen is kunnen" bij een burnout niet opgaat. Het is juist zaak grenzen te leren kennen en aangeven en niet te pushen.
Ik mag verwachtingen hebben en deze ook aangeven bij hem (bv "ik wil graag met jou op vakantie"), maar hij moet daarbij ook het gevoel krijgen dat hij niet hoeft en zichzelf geen schuldgevoel aanpraten (want jawel: hij voelt zich vaak erg klote tegenover mij).
Vind het toch wel moeilijk mijn weg hierin te vinden. Op het moment heb ik niet zo'n behoefte hem te zien en kan hem goed met rust laten, maar wat als mijn verwachtingen en verlangens wel weer gaan opspelen. Hoe voorkom ik dat ik me teleurgesteld voel.
Aangezien wij elkaar niet zo goed kennen, hebben wij samen geen stevige basis. En die groeit er nu ook niet, omdat hij meestal niet in staat is een diepgaand gesprek te voeren. Raakt snel over zijn toeren.
Ik vraag mij af of ik wel in staat ben heel veel te investeren en van hem weinig terug te kunnen verwachten. De balans is behoorlijk zoek. Denk eigenlijk dat ik daar heel gemeen van word. Toch sarcastische opmerkingen ga maken of manipuleren om mijn zinnetje te krijgen. Ik wil graag een vorm van controle hebben.
Kan niet: ik zou juist moeten loslaten. In de eerste plaats voor mezelf zorgen, dat ik stevig sta en me lekker voel. Dan kan ik hem en zijn sores er mss wel bij hebben.
Poeh, wat een Uitdaging vind ik op mijn levenspaadje!
zondag 15 juli 2007 om 14:50
zondag 15 juli 2007 om 16:43
Hoi Huba,
Je hebt niet de meest gemakkelijke persoon gevonden lijkt wel. Erg koppig, altijd maar doorgaan, zich verantwoordelijk voelen voor alles en iedereen, behalve voor zijn eigen gezondheid.
Dat je enorm kwaad bent, is zo begrijpelijk en de situatie levert enorme frustraties op. Tuurlijk werkt dat ook op jou door. Iemand die je graag mag de frut in te zien gaan is nooit leuk.
Ik vermoed wel (en nogmaals, ik ben geen dokter) dat zijn situatie op deze manier nooit zal verbeteren. Als hij gewoon op de normale voet doorgaat, heeft hij geen energie om sterker te worden. Een ultimatum stellen is geen optie, daar zal hij alleen tegenin gaan. Dus het is van belang dat, zoals jij dat al zelf zegt, in alles jouw grenzen aangeeft. Ga (dat
geldt nl. ook voor (ex)burnuoters (afgekort bo'ers)) na wat je gevoel
zegt. Je kunt alleen iemand helpen als het niet ongezond is voor
jezelf.
Ik ken hem niet, dus ik weet niet wat ervoor zorgt dat hij stappen gaat ondernemen. Bij mij was het simpel, ik ben op een gegeven moment ingestort en moest wel wat veranderen en nog gaat dat niet altijd van een leien dakje. Mij verbaast het wel dat zijn ouders dit niet zien. Ik weet niet hoe oud ze zijn en hoe hulpbehoevend, maar zij moeten hun zoon toch ook hebben zien veranderen? Heb jij enig contact met zijn vrienden? Hoe denken die daarover?
Het is een enorm ingewikkelde situatie. Je bent verliefd en dan krijg je zoiets op je dak. Wel ook een les voor jou om te leren niet alles in de hand te kunnen houden. Dat zal je nl. nooit (zeg ik wijs terwijl ik ook daar mijn hoofd regelmatig stoot).
Doe het stapje voor stapje. Bedenk je bij alles wat het met jou doet en of dit nog goed voor je is. Hoewel niet leuk, is het op dit moment voor jou goed om even tijdelijk afstand te nemen. Probeer wel zoveel mogelijk je eigen leven te leiden en laat het je niet opslokken.
Je vraagt je af of wat er gebeurt als je gevoelens weer gaan opspelen? Denk na? Zou je dit ook weten in een 'normale' situatie? Garantie tot aan de deur. Verdriet is nooit te voorkomen, hoe graag we ook zouden willen of je moet gewoon geen relaties (in welke zin van het woord) aangaan. Je kan hooguit proberen dit zoveel mogelijk te beperken en dat kan weer door je niet door de situatie te laten meeslepen. Het blijft zijn probleem en alleen hij kan het oplossen, maar jij kan hem wel (zover mogelijk) steunen.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht en je weet me te bereiken als je dat wilt (maar niets hoeft!).
Je hebt niet de meest gemakkelijke persoon gevonden lijkt wel. Erg koppig, altijd maar doorgaan, zich verantwoordelijk voelen voor alles en iedereen, behalve voor zijn eigen gezondheid.
Dat je enorm kwaad bent, is zo begrijpelijk en de situatie levert enorme frustraties op. Tuurlijk werkt dat ook op jou door. Iemand die je graag mag de frut in te zien gaan is nooit leuk.
Ik vermoed wel (en nogmaals, ik ben geen dokter) dat zijn situatie op deze manier nooit zal verbeteren. Als hij gewoon op de normale voet doorgaat, heeft hij geen energie om sterker te worden. Een ultimatum stellen is geen optie, daar zal hij alleen tegenin gaan. Dus het is van belang dat, zoals jij dat al zelf zegt, in alles jouw grenzen aangeeft. Ga (dat
geldt nl. ook voor (ex)burnuoters (afgekort bo'ers)) na wat je gevoel
zegt. Je kunt alleen iemand helpen als het niet ongezond is voor
jezelf.
Ik ken hem niet, dus ik weet niet wat ervoor zorgt dat hij stappen gaat ondernemen. Bij mij was het simpel, ik ben op een gegeven moment ingestort en moest wel wat veranderen en nog gaat dat niet altijd van een leien dakje. Mij verbaast het wel dat zijn ouders dit niet zien. Ik weet niet hoe oud ze zijn en hoe hulpbehoevend, maar zij moeten hun zoon toch ook hebben zien veranderen? Heb jij enig contact met zijn vrienden? Hoe denken die daarover?
Het is een enorm ingewikkelde situatie. Je bent verliefd en dan krijg je zoiets op je dak. Wel ook een les voor jou om te leren niet alles in de hand te kunnen houden. Dat zal je nl. nooit (zeg ik wijs terwijl ik ook daar mijn hoofd regelmatig stoot).
Doe het stapje voor stapje. Bedenk je bij alles wat het met jou doet en of dit nog goed voor je is. Hoewel niet leuk, is het op dit moment voor jou goed om even tijdelijk afstand te nemen. Probeer wel zoveel mogelijk je eigen leven te leiden en laat het je niet opslokken.
Je vraagt je af of wat er gebeurt als je gevoelens weer gaan opspelen? Denk na? Zou je dit ook weten in een 'normale' situatie? Garantie tot aan de deur. Verdriet is nooit te voorkomen, hoe graag we ook zouden willen of je moet gewoon geen relaties (in welke zin van het woord) aangaan. Je kan hooguit proberen dit zoveel mogelijk te beperken en dat kan weer door je niet door de situatie te laten meeslepen. Het blijft zijn probleem en alleen hij kan het oplossen, maar jij kan hem wel (zover mogelijk) steunen.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht en je weet me te bereiken als je dat wilt (maar niets hoeft!).
zondag 15 juli 2007 om 18:17
SweetlikeHoney,
Hij heeft nota bene eerder thuis gezeten met een burn-out!
Zo'n zeven jaar geleden kwam hij vanwege een lichamelijk ongemak (ontsteking) ziek thuis te zitten. Toen kwam ook de burn-out eruit en is hij nog maanden thuis geweest.
Hij heeft er een weerstand tegen deskundige hulp in te roepen wegens een slechte ervaring in het verleden. De therapeut vond hem destijds best in staat het werk aan te kunnen. Mijn vriend heeft namelijk tegenover hem een sterk front opgehouden en niet zijn ware gevoelens laten zien, in de veronderstelling dat de "deskundige" daar wel doorheen zou prikken. Niet dus!
Verder is hij nogal een eenling, behalve wat chat-vriendinnen heeft hij niemand. Ik weet niet in hoeverre hij met hen bespreekt wat er met 'm aan de hand is.
Bij zijn ouders houdt hij wsl. ook een masker op. Hij heeft me nl. gezegd dat hij nu bij mij kwijt kan wat hij vroeger thuis vertelde. Met zijn moeder kan hij wel goed overweg. Met zijn vader minder en sinds deze een hersenbloeding heeft gehad is de communicatie er niet op vooruit gegaan.
Hij kan op zijn werk om coaching vragen, maar wil er dus niet aan. Ik kan wel aangeven dat ik graag heb dat hij hulp zoekt, maar uiteindelijk zal hij zichzelf moeten helpen.
Zoals ik dat ook doe, nu ik thuis in de lappenmand zit. Naast de medicijnen die ik voorgeschreven krijg, let ik op wat ik eet, neem voedingssupplementen, beweeg voorzichtig door 3x per dag een stukje te wandelen en ben sinds deze week begonnen met meditatie-oefeningen.
Wat is dat laatste heerlijk! Veel meer rust in mijn hoofd en in mijn lichaam.
Bedankt voor je aanbod om via je blog verder te mailen, ik denk er nog even over. Sowieso bedankt voor je reacties hier!
Hij heeft nota bene eerder thuis gezeten met een burn-out!
Zo'n zeven jaar geleden kwam hij vanwege een lichamelijk ongemak (ontsteking) ziek thuis te zitten. Toen kwam ook de burn-out eruit en is hij nog maanden thuis geweest.
Hij heeft er een weerstand tegen deskundige hulp in te roepen wegens een slechte ervaring in het verleden. De therapeut vond hem destijds best in staat het werk aan te kunnen. Mijn vriend heeft namelijk tegenover hem een sterk front opgehouden en niet zijn ware gevoelens laten zien, in de veronderstelling dat de "deskundige" daar wel doorheen zou prikken. Niet dus!
Verder is hij nogal een eenling, behalve wat chat-vriendinnen heeft hij niemand. Ik weet niet in hoeverre hij met hen bespreekt wat er met 'm aan de hand is.
Bij zijn ouders houdt hij wsl. ook een masker op. Hij heeft me nl. gezegd dat hij nu bij mij kwijt kan wat hij vroeger thuis vertelde. Met zijn moeder kan hij wel goed overweg. Met zijn vader minder en sinds deze een hersenbloeding heeft gehad is de communicatie er niet op vooruit gegaan.
Hij kan op zijn werk om coaching vragen, maar wil er dus niet aan. Ik kan wel aangeven dat ik graag heb dat hij hulp zoekt, maar uiteindelijk zal hij zichzelf moeten helpen.
Zoals ik dat ook doe, nu ik thuis in de lappenmand zit. Naast de medicijnen die ik voorgeschreven krijg, let ik op wat ik eet, neem voedingssupplementen, beweeg voorzichtig door 3x per dag een stukje te wandelen en ben sinds deze week begonnen met meditatie-oefeningen.
Wat is dat laatste heerlijk! Veel meer rust in mijn hoofd en in mijn lichaam.
Bedankt voor je aanbod om via je blog verder te mailen, ik denk er nog even over. Sowieso bedankt voor je reacties hier!
zondag 15 juli 2007 om 18:19
maandag 16 juli 2007 om 22:18
Lastige situatie hoor. Kun je er nu eigenlijk niet bij hebben.
Want in jouw situatie zou je eerder behoefte hebben aan iemand die wat voor je kan betekenen in de zin van aandacht, verwennerij etc, dan iemand die je nog meer "problemen" bezorgt. Je gaat er wel heel goed mee om, heel nuchter. Ik vraag me af in hoeverre het je echt dwars zit, of is het meer een houding van ach, het is niet anders en het is niets nieuws onder de horizon?
Ik zou me afvragen of je dit ook voor in de toekomst wil, want is de relatie je genoeg waard om veel te investeren en misschien niks terug te krijgen? Trek je dat?
Want in jouw situatie zou je eerder behoefte hebben aan iemand die wat voor je kan betekenen in de zin van aandacht, verwennerij etc, dan iemand die je nog meer "problemen" bezorgt. Je gaat er wel heel goed mee om, heel nuchter. Ik vraag me af in hoeverre het je echt dwars zit, of is het meer een houding van ach, het is niet anders en het is niets nieuws onder de horizon?
Ik zou me afvragen of je dit ook voor in de toekomst wil, want is de relatie je genoeg waard om veel te investeren en misschien niks terug te krijgen? Trek je dat?
dinsdag 17 juli 2007 om 11:18
Het zit me echt wel dwars hoor. Ik heb flinke woedeuitbarstingen en huilbuien (gehad). Maar ik heb ook mijn goede momenten en dan kan ik er inderdaad wat nuchterder tegenaan kijken. In die "buien" herken ik mezelf trouwens helemaal niet. Vroeger had ik deze nooit. Ik heb toch het idee dat ze ontstaan door gebruik van Nuvaring en nu ook Prednison, maar dat is dan weer een ander onderwerp.
Zondagavond heb ik behoorlijk ruzie gehad met hem. Ik dacht dat ik een goed moment gekozen had om een wat serieuzer gesprek te voeren, had van tevoren gecheckt hoe hij zich voelde en hij klonk ook heel rustig. Ik stelde vragen over zijn vorige burn-out zoals: "Hoe ben je er toen bovenop gekomen?", "Kreeg je medicatie?", "Hoe voelde je je?", "Had je een relatie (en hoe ging die ermee om)?". Vraagt hij op een gegeven moment aan mij: "Hoezo? Vraag je dat omdat je zelf moe bent?". Alsof ik bang zou zijn dat ik zelf tegen een bo aanloop. K heb geantwoord dat ik het om hem vroeg. Nou, toen barstte de bom! Met hem is helemaal niets aan de hand, alleen wat druk op het werk. En hij was helemaal over de flos omdat ik in het weekend over werk begon, zodat hij er ook weer aan herinnerd werd.
Mijn gevoel zegt mij dat er echt wel meer aan de hand is dan "wat druk op het werk", maar ja: als hij het voor zichzelf niet wil erkennen. Misschien is dat wel een overlevingsstrategie, zelfbescherming.
Want echt: vaak (zeker in het weekend) doodop zijn, concentratieproblemen, geen zin in sex (het gevoel is er gewoon niet) en dan die uitvallen van hem in een normaal gesprek, waarbij hij helemaal over zijn toeren raakt en ook niet meer kalm te krijgen is. Het is dan alsof alles er in één keer uit moet en ik krijg een heleboel verwijten voor mijn voeten geworpen: "Het werk is dwang, mijn ouders is dwang en jij loopt ook altijd te dwingen".
Ik vind het moeilijk dat ik hem niet goed heb leren kennen voor dit alles begon. Ik kan dus niet goed onderscheiden welk deel van zijn gedrag te wijten is aan de dreigende bo en welk deel behoort tot zijn persoonlijkheid.
Zou hij me in normale omstandigheden ook zo laten zitten of zou hij me dan wel meer tegemoet komen.
Mijn begrip is soms ook ver te zoeken, hoor! Wat ik hier laat zien is ook afhankelijk van in welke gemoedstoestand ik ben.
Op dit moment heb ik ook niet de behoefte hem te zien, hij is enkel nog een telefoonstem voor me.
Zondagavond heb ik behoorlijk ruzie gehad met hem. Ik dacht dat ik een goed moment gekozen had om een wat serieuzer gesprek te voeren, had van tevoren gecheckt hoe hij zich voelde en hij klonk ook heel rustig. Ik stelde vragen over zijn vorige burn-out zoals: "Hoe ben je er toen bovenop gekomen?", "Kreeg je medicatie?", "Hoe voelde je je?", "Had je een relatie (en hoe ging die ermee om)?". Vraagt hij op een gegeven moment aan mij: "Hoezo? Vraag je dat omdat je zelf moe bent?". Alsof ik bang zou zijn dat ik zelf tegen een bo aanloop. K heb geantwoord dat ik het om hem vroeg. Nou, toen barstte de bom! Met hem is helemaal niets aan de hand, alleen wat druk op het werk. En hij was helemaal over de flos omdat ik in het weekend over werk begon, zodat hij er ook weer aan herinnerd werd.
Mijn gevoel zegt mij dat er echt wel meer aan de hand is dan "wat druk op het werk", maar ja: als hij het voor zichzelf niet wil erkennen. Misschien is dat wel een overlevingsstrategie, zelfbescherming.
Want echt: vaak (zeker in het weekend) doodop zijn, concentratieproblemen, geen zin in sex (het gevoel is er gewoon niet) en dan die uitvallen van hem in een normaal gesprek, waarbij hij helemaal over zijn toeren raakt en ook niet meer kalm te krijgen is. Het is dan alsof alles er in één keer uit moet en ik krijg een heleboel verwijten voor mijn voeten geworpen: "Het werk is dwang, mijn ouders is dwang en jij loopt ook altijd te dwingen".
Ik vind het moeilijk dat ik hem niet goed heb leren kennen voor dit alles begon. Ik kan dus niet goed onderscheiden welk deel van zijn gedrag te wijten is aan de dreigende bo en welk deel behoort tot zijn persoonlijkheid.
Zou hij me in normale omstandigheden ook zo laten zitten of zou hij me dan wel meer tegemoet komen.
Mijn begrip is soms ook ver te zoeken, hoor! Wat ik hier laat zien is ook afhankelijk van in welke gemoedstoestand ik ben.
Op dit moment heb ik ook niet de behoefte hem te zien, hij is enkel nog een telefoonstem voor me.
dinsdag 17 juli 2007 om 11:46
Hij zit waarschijnlijk nu in een ontkenningsfase..
laat hem even lekker uitzoeken hoe hij "zijn"probleem wilt oplossen. Maak het niet jouw probleem.. en probeer op de momenten dat hij niet te genieten is wat afstand te nemen anders ga je er straks zelf aan onderdoor..
wel lief dat je hem probeert te helpen maar kijk uit dat je niet zijn therapeut wordt.*;
dinsdag 17 juli 2007 om 14:47
Op het moment vind ik er niet zoveel leuks aan, dat snap je. En wat betreft de toekomst: er zijn in het leven geen garanties!
Veel zal afhangen van hoezeer hij in staat is zichzelf te helpen. Maar dan moet er eerst die erkenning zijn van dat er beslist wel iets aan de hand is.
Ik blijf dit niet tot in de eeuwigheid volhouden zo. Afstand nemen is inderdaad verstandig, maar lukt me niet altijd even goed.
