ben bedreigd, durf niet te gaan slapen

Moedertje, lees al paar dagen mee en vind dat je een supermoedige beslissing genomen hebt.

Lijkt me zo moeilijk zo'n beslissing, maar met je dochtertje wordt de beslissing toch wel makkelijker.. Zij mag nooit de dupe worden!



Heel veel sterkte!

quote:moedertje2007 schreef op 20 februari 2008 @ 15:08:

Wat vinden jullie?;

Als iemand 3 maanden lang z'n drank gebruik in de hand heeft kunnen houden (d.w.z. normale hoeveelheden met enkel eens een uitschieter) is het dan zo dat er dus geen probleem is? Ben erg nieuwsgierig!



Voor zover ik weet is een alcoholverslaafde die af en toe nogsteeds drinkt niet van de alcohol af. Iemand die een tijdje mindert met roken is ook niet in ene verslaafd-af.



Het gevaar is dat wanneer er zich een moeilijke situatie voordoet het verschil tussen 2 of 10 glazen drank voor hem een makkelijke stap is.

Begrijpelijk dat je niet op iemands anders situatie kan reageren ff, is ook helemaal niet erg



Van wat ik begrepen heb is iemand altijd een verslaafde, ook al heeft diegene al jaren niet gedronken. De verslaving en behoefte blijft. Als hij er aan toegeeft heeft hij dus wel een probleem.Gelukkig is dat niet langer jouw probleem.



Veel van dit soort types durven een hoop als ze bezopen en achter gesloten deuren zijn, maar in het openbaar en nuchter zijn ze niet meer zo "dapper". Natuurlijk moet je wel goed uit blijven kijken, maar laat je hierdoor niet overhalen om dan toch maar terug te gaan.



Want: Als je wegblijft dan doet hij je misschien iets aan, als je teruggaat dan weet je zeker dat hij je iets aandoet. Snap je wat ik bedoel?

Moedertje,



Ik begrijp je angst en die zal altijd in je achterhoofd blijven hangen. Mss is het een idee om zelf ook contact op te nemen met een psychiater, dus niet gezamelijk, maar puur alleen voor jezelf, je kan die hulp goed gebruiken ook om te leren gaan met die angst en je gevoelens van schuld.



Houd jezelf voor ogen dat jij niet verantwoordelijk bent voor de daden van een ander. Hij kiest ervoor zich te gedragen zoals hij doet.



Wat je zei over de alcohol. Ik vindt niet dat iemand zijn drank gebruik in de hand heeft als hij normale hoeveelheden drinkt met af en toe een uitschieter. Wat is normaal drankgebruik? En vooral die uitschieters die zouden echt niet meer voorkomen als hij het in de hand had gehad. Je hebt je drank gebruik mijns insziens pas echt in de hand als je gewoon helemaal niet hoeft te drinken. Op het moment dat je naar de alchohol grijpt als je een probleem hebt, dan heb je het dus niet in de hand.



Vooralsnog zou ik voorzichtig zijn, niet overdreven, maar gewoon ervoor zorgen dat je niet alleen bent met hem. Zorg ervoor dat er altijd iemand bij is. En het klinkt hard, maar ik zou mijn kind niet alleen laten met iemand die ik niet voor de volle honderd procent vertrouw (ook al is het de vader).



Sterkte,

Pav

Mijn ex dronk ook niet elke dag, maar sloeg compleet door als hij het wel deed. Dat ging minstens een keer per week 24 tot 48 uur door. Hij was/is wel degelijk een probleemdrinker, ook al was het niet dagelijks.

Beste Moedertje,



Ik heb lang getwijfeld of ik hier wat moest schrijven. Ik heb wel in het verleden wat meegemaakt maar niet waar kinderen bij betrokken waren. Ik denk dat daar een groot verschil tussen zit. Het is mij na 8,5 jaar mishandeling gelukt een nieuw leven op te bouwen. Ja ik heb in dezelfde twijfels gezeten. Alleen geen kinderen die er bij betrokken waren.



Bij mijn ex alleen drank maar al die jaren van beloftes van beterschap, hulp willen zoeken, veranderde niets. Ja alleen mijn gevoel veranderde. Na het eerste ziekenhuis bezoek met mooie beloftes voor beterschap geloof je het nog. Maar elke dag ging er iets van mijn gevoel/liefde verloren. En de relatie zat ook in een neerwaardse spiraal en je gevoel komt ook niet meer terug. Wat jij zei, maar je kan toch vergeven? Ja vergeven maar daar is je gevoel niet meer mee terug. Het vertrouwen, de liefde. Ik had zo graag toen willen weten wat ik jaren later door schade en schande ben achter gekomen. Mensen veranderen niet zomaar, al willen ze het dolgraag. Je zult excessen blijven ondervinden. Alleen, jij hebt ook de veiligheid van je kleine te waarborgen. En dat is moeilijk.

Mijn ervaring bij mannen die diep in hun karakter een agressie vertonen, dat het nooit weg zal gaan en altijd weer een keer naar boven komt.



Ik begrijp je twijfel. Dat ik 21 jaar was, had ik al weinig zelfvertrouwen en na die jaren van mishandeling was er al niets meer over. Ging denken dat het misschien wel aan mij lag. Familie en vrienden wilden niet meer komen want hij sloeg me ook waar zij bij waren. En ze begrepen niet dat ik niet weg ging. Heb ik ook geprobeerd maar hij wilde niet uit mijn koopwoning. Wat een verloren jaren. Het is mij gelukt. En het leven weer in eigen handen genomen. Het was een proces waar je heen moet groeien. Niet te begrijpen voor andere maar je gevoel moet zo afbrokkelen stukje bij beetje om die moeilijke stap te zetten.



Dus dat je nu niet weet wat je moet is niet meer dan normaal. Het lijkt mij goed als je zelf ook hulp zoekt buiten je man om. Om zelf te kijken wat je wilt en op welke manier. Wat je angsten zijn als je wel bij hem weggaat. Een balans maken qua gevoel en hoe je dingen zou kunnen oplossen. Soms ligt de oplossing dichtbij maar je moet het wel zien. Of er naar durven vragen.



Het is makkelijk gezegd dat je nu moet doorzetten en niet terug te gaan. Ik geloof oprecht dat het 't beste zou zijn voor jou en je kind. Wat iemand anders al zei, laat hem eerst maar eens een jaar aan zichzelf werken, dan zie je erna wel wat er nog over is qua gevoel voor hem.



Vergeet niet, door bij hem te blijven ontneem je jezelf ook de mogelijkheid om echt gelukkig te worden, of iemand te ontmoeten die wel voor jou gaat.



Ik wens je heel veel sterkte in die moeilijke beslissing hoe je nu verder moet gaan.

Lees je eigen postings nog eens door want er klinkt een grote roep uit dat je eigenlijk niet verder met hem wilt. Je voelt je bezwaart om hem te laten "vallen". Maar dat doe je niet, je bewijst hem een dienst zodat hij ook aan zichzelf kan werken. En uit medelijden bij hem blijven is geen goede basis.



Het zal niet altijd makkelijk zijn maar kijk hoever je kan en wil komen met hulp van je familie en vrienden. Ik zou bijna willen zeggen, doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor je kind.



Sterkte ......

Ik stel voor om Lepa Anna hier voortaan maar te negeren, als ze al gene permaban heeft, want ik lees niets meer van haar.



Moedertje, blijf toch alsjeblieft bij hem uit de buurt en breek op alle fronten met die man. Het is wachten op erger als je terug gaat of dit in de toekomst doet.

Lief Moedertje.. Tja het drank gebruik in de hand hebben....

Iemand die een drankprobleem heeft vind ik in mijn ogen onbetrouwbaar.. Net die ene uitschieter kan juist de fatale voor jou zijn.. Wil je zo'n leven?? Dat je constant op je tenen moet lopen niet wetende wanneer de uitschieter kan komen.. Nu is je meisje nog klein, krijgt er weinig van mee, kies voor haar en voor jou. Nu kan het nog je bent goed op weg en trap niet in al die valkuilen die er zijn.. De tijd van vergeving is al lang voorbij. Jij wordt van heel die situatie niet gelukkig en het gaat je dan ook niet gelukkig maken.

Hou vol denk aan de toekomst die er voor weer rooskleurig zal gaan uitzien!



Knuff Jolanda

quote:Madiken schreef op 20 februari 2008 @ 15:49:

Ik stel voor om Lepa Anna hier voortaan maar te negeren, als ze al gene permaban heeft, want ik lees niets meer van haar.



Moedertje, blijf toch alsjeblieft bij hem uit de buurt en breek op alle fronten met die man. Het is wachten op erger als je terug gaat of dit in de toekomst doet.

Niet om te zeuren, maar als ik het goed begrijp is de realiteit dat véél vrouwen ook na heftige mishandeling e.d. hun relatie willen behouden. Alleen, de manier waarop moet dan wel heel anders.



Weg gaan in de geschetste situatie lijkt me logisch (dat was niet voor niets mijn eerste reactie), maar je moet niet uitsluiten dat je nog wel contact wil, maar op een heel andere manier. Belangrijkste lijkt me niet "weg blijven en ontlopen" maar "controle herwinnen"

Na zoiets schaam je je ook heel erg.. Altijd gedacht en gezegt " Mij gebeurt zoiets niet" En als het dan gebeurt ben je machteloos.. Verward door de shock..Ik was net 19 en pas zwanger toen ik mijn eerste klap kreeg.. Pas 3dagen na mijn 35ste ben ik weggegaan...Waarom toen pas? Geen idee!



En wat controle herwinnen betreft, die krijg je het snelst juist doordat je weggaat..

Er valt weinig controle te herwinnen bij iemand die zijn fysieke overmacht misbruikt. Kun je zo stoer doen als je zelf wilt...hij weet, en jij weet, dat hij altijd wint zodra die klappen gaan vallen.

Na de eerste smeekbedes doet hij zijn uiterste best. En ja dan gaat het plots een maandje goed. Maar geloof me, dan vervallen ze weer in hun oude patroon.

Het is een angst ook voor de mannen het idee dat de vrouw nu ECHT weggaat. Want tot die tijd hadden zij de controle. Dat is eng om de regie niet meer in handen te hebben. Dus eerst kwaad worden, oh dat werkt niet, dan heel lief en goeds beloven.... het is een zoektocht voor hun om het vertrouwde weer terug te krijgen dat ze jou konden beinvloeden en laten doen wat zij wilde. Je hebt het vaak niet door want als je doet wat zij verwachten kunnen ze soms ook heel aardig zijn. Dat bevestigt, he zie je wel, als ik dat doe dan valt het wel mee. Ja het valt mee als je jezelf helemaal wegcijfert. Dat jouw gevoelens er niet meer toe doen.



En helaas, als je weer in zijn web zit dan ebt alle goeie bedoelingen weer weg. Heel langzaam tot je weer in dezelfde situatie zit en weer om je heen kijkt, shit, zit je er weer in. En je omgeving niet durven aankijken want je had beter moeten weten. Zij hadden het al voorspelt. En jij bleef hopen op beter. De teleurstelling moeten zien in de ogen van je familie, ze zeggen nog net niet "had ik het niet gezegd".



Nee, maak een kruistocht naar wat jij wilt. En wat goed is voor jou en je kindje. Mooie woorden kunnen we allemaal verkondigen. Maar er is tijd genoeg geweest dat hij dat kon bewijzen.

En die goede periodes worden korter en korter. Totdat het ze geen ene reet meer kan schelen wat jij er allemaal van denkt, dan doen ze gewoon waar ze zin in hebben.

Mijn ex had in het begin oh zo'n spijt dat ie een hele tijd poeslief was daarna. Het laatste half jaar vond ie het allemaal doodnormaal, en elk beetje gevoel werd gewoon weggezopen. Simpel toch? Hoef je ook niet te zien wat je aanricht...

Maar goed, meneer ligt op een stretcher bij zijn even alcoholistische vriend in de woonkamer. En ik niet

Hoi moedertje,



Fijn om weer wat van je te horen. Je blijft twijfelen, maar dat is normaal, maar probeer niet te vergeten waarom je bent weggegaan.



Wat je hebt meegemaakt is niet normaal. Ik doe elke dag mijn best om lief te zijn voor mijn vrouw, en zo hoort het. Dus dag in dag uit en 24 uur per dag. Dat kost me geen enkele moeite. En daarvoor ontvang ik veel liefde terug. Dat is waar je op moet mikken, een relatie waar je nooit op je tenen moet lopen. Niet bang hoef te wezen dat je iets verkeerds zegt, of verkeerd doet.



Als je daar op mikt, goede kans dat je dat ook een keer lukt. En met minder moet je geen genoegen nemen.



Een heleboel hebben het hier al gezegd, hij zal niet hard veranderen. Als hij aardig doet, gebeurt het elke keer met een dubbele bodem. Dat jij onder zijn controle blijft. Als hij je bedreigt of slaat gebeurt dat met de zelfde bedoeling, of als hij met zelfmoord dreigt.



Tot op zekere hoogte ben je dan ook verantwoordelijk voor zijn gedrag. Want zolang je er weer in meegaat heeft dat gedrag succes, en zal het niet ophouden. Dus ook voor hem is het het beste dat je met hem kapt.



Trouwens vergeet je niet te denken over de omgangsregeling, want dat blijft straks je achilleshiel. Hoe sneller je weet hoe je het moet doen hoe beter. (en ja ik zeur een beetje, sorry, hierna hou ik erover op).



Weer een dikke knuffel kreeft

Ik heb de off topics opnieuw verwijderd. Ik adviseer iedereen dringend om de kwestie te laten rusten en niet meer over en weer op elkaar te reageren als alleen over het betreffende onderwerp van Moedertje.

Hoi Moeder,

heb helaas wat ervaring met alcoholisme, en eens een drinker altijd een drinker, je blijft alcoholist ook al sta je droog. Dus als je man drie maanden lang elke dag drinkt maar niet vervelend doet blijft ie nog steeds een alcoholist.

Maar die vraag is helemaal niet relevant, waar het om gaat is dat jij tijdens deze drie maanden elke keer als hij een biertje pakt bang bent dat hij de controle zal verliezen. En terecht want dat kan in theorie ook elk moment gebeuren. Denk heel goed na of je je kind hieraan bloot wilt stellen. Kinderen kunnen onherstelbaar beschadigen door alcoholisten als ouder

Altijd fijn als je probeert met nuance te reageren, om dan te zien dat dat niet gelezen wordt. Ik zei niet dat weggaan geen goed idee was. Hallo, mijn advies was direct (zie eerste reactie) om weg te gaan, contact te zoeken met specialisten. Ik heb steeds gezegd: controle over de situatie herwinnen, dus eerst weg gaan. Maar het is simpelweg een feit dat nogal wat vrouwen weer terug blijken te gaan naar een man, ook een mishandelende man.



Die man is namelijk niet alleen maar een agressief beest. Zou het nou werkelijk zinvol zijn om die man maar zo negatief mogelijk af te schilderen? Ooit was er ook een basis voor een relatie, voor het krijgen van een kind. Dat zal je óók mee moeten laten wegen, wil je hier op een manier uit komen die voor jezelf (en je kind) gezond is.



Ik pleit absoluut NIET voor terug gaan naar een ongezonde situatie, ik pleit alleen evenmin voor de lange termijn voor een puur op eenzijdige emoties gebaseerde keuze. Of de relatie definitief voorbij is of niet, daar doe ik geen uitspraak over. Ik pleit er alleen voor om moedertje die uitspraak ook niet aan te praten. Laat ieder besluit haar eigen besluit zijn. En als dat dan is: weg blijven, hardstikke prima. Is het besluit: zien wat er te redden valt, ook prima. Zolang het maar een keuze vanuit eigen kracht is, zolang je de controle maar voldoende behoudt. En dat kan best lang duren, therapie vergen, rust vergen, wat al niet. En het zal, lijkt me, minimaal vergen: inzicht in wat voor jezelf gezond is, wat je zelf wel en niet wil accepteren, en vervolgens een basis van vertrouwen dat je dat kan krijgen in welke keuze je ook maakt.



doe me een plezier, en doe niet alsof ik pleit voor "accepteer het maar" of "ga maar terug", en ontken niet de complexiteit van de situatie voor moedertje.



Moedertje: je twijfelt, en dat is normaal. Je relatie is méér dan alcohol en dreigementen. Ga jezelf niet wijs maken dat het niets meer dan dat is/was, want dan zou je jezelf moeten afvragen hoe je in hemelsnaam met open ogen er in bent gestapt. Natuurlijk was er een positieve basis en natuurlijk speelt die nog steeds mee in je emoties. Maar, dat is al meer gezegd, vergeet nooit dat je ZELF een keuze gemaakt hebt, dat je daar goed over hebt nagedacht, en dat je op dat moment heel goed wist dat dat een noodzakelijke keuze was. Wat je ook doet naar je partner/ex, zet voorzichtige stapjes, zorg dat jij je voldoende zeker voelt, en dat je op ieder moment terug kan. Als je tijd nodig hebt, neem die dan. Er zal heel veel goeds en liefs in je partner/ex zitten, waar jij oog voor hebt, en dat is mooi, en goed als je dat kan blijven zien, hij is niet voor niets ooit je partner geworden, en de vader van jullie kind, maar hij zal moeten accepteren dat hij afstand heeft gemaakt tussen jullie, niet jij. Als hij werkelijk iets wil doen om jou en je kind terug te winnen, dan is het minste dat hij kan en moet doen, jouw ALLE tijd gunnen die je nodig hebt.

Lieve Moeder,



Zoals al eerder in een andere posting aangegeven, blijf bij hem weg, laat hij zijn leven op orde krijgen. Dat gaat hem minstens een jaar kosten. Na dat jaar kun je altijd nog zien of er een basis is om samen door te gaan maar juist omdat er een kind in het spel is, wat ooit - neem ik aan - uit liefde is verwekt, is het zaak dat die basis weer stabiel wordt en een stabiele basis ontstaat niet met twee volwassenen die samen in een negatieve vicieuze cirkel om elkaar heen draaien.



Je kunt er uren over nadenken en mijmeren dat het toch zou moeten kunnen allemaal en dat hij wel drie maanden niet aan de drank is geweest, het feit blijft staan dat áls hij die fles grijpt, er problemen ontstaan en jij bent niet alleen meer verantwoordelijk voor jou maar ook voor jullie kind en kom op Moeder, jullie zijn volwassen, je dochter uit de auto zetten en dan maar zien of je haar na twee dagen weer terugkrijgt is een beetje al te dramatisch gesteld.



Er is zoiets als een omgangsregeling die kan worden afgesproken en als daaraan niet wordt gehouden dan zijn er instanties die dat begeleiden, daarbij heeft je man zich gewoon aan de wet te houden. En om die reden weer teruggaan naar je man, omdat je bang bent dat het anders een rommeltje wordt en je altijd maar in angst moet leven lijkt me echt de allerslechtste reden om het maar weer te gaan proberen. Dat is eerder een reden om heel ver bij hem weg te blijven.



Ik vraag me echt af of je dat wil voor je dochter, een vader voor wie jij eigenlijk zó bang bent dat je niet weg durft te gaan. Dat maakt haar toekomstbeeld er toch ook niet rooskleuriger op? Zoals een aantal anderen die hier meeschrijven weet ook ik hoe lastig het is om weg te gaan bij een partner die in meer dan normale opzichten je leven beheerst. Weggaan is het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan en ook het makkelijkste en het beste, voor mij.



Kiezen voor jezelf is niet eenvoudig en het is inderdaad makkelijk gezegd maar kiezen voor jezelf kan alleen jij. Niemand anders kan dat voor jou doen. Jij bent de beste beschermer die je hebt en die nu ook je dochter heeft en je bent niet voor niks weggegaan. Absoluut niet.



Als jullie weer bij elkaar gaan zitten is het binnen de kortste keren weer hommeles want de wittebroodsweken na het uit elkaar geweest zijn worden steeds minder lang, zoals Minny al schreef. Er is namelijk helemaal niks veranderd. Hij is geschrokken maar je kwam weer terug, het viel dus allemaal wel mee en voor je het weet zit je in een situatie waarbij je weggaat als het uit de hand loopt en je weer teruggaat als hij beterschap beloofd. Die beterschap komt er niet want hij hoeft zich niet aan zijn belofte te houden, jij komt toch wel terug. De grenzen die je voor jezelf gesteld hebt zijn tegen die tijd zo ver overschreden dat als je je omdraait je ze niet eens meer ziet liggen in de verte.



Denk je werkelijk dat het beter kan worden of is dat iets wat je vooral graag wil?

Wijze woorden Eleonora!

Moedertje, fijn dat jullie zo snel terechtkunnen bij een psychotherapeut. Een tip van mij: wees niet te snel met als eerste het woord te nemen. Laat je vriend maar beginnen en het probleem van zijn kant beschrijven. Dat is een manier om te zien hoe hij tegen de therapie aankijkt en hoe serieus hij daarin is. Als het in zijn verhaal vooral gaat over jou (jij hebt een probleem, jij wilt therapie) dan is dat geen goed teken. Als hij aangeeft dat hij zélf een probleem ziet, is het veel beter. Hij moet haar hulp niet accepteren, zij is geen uitgestoken hand, hij moet haar hulp zelf willen.



Een alcoholverslaving gaat nooit weg, zeker niet in drie maanden. Je staat hoogstens droog. Droogstaan is het hoogst bereikbare. Daarbij blijft het risico van terugvallen altijd bestaan zodra de verslaafde weer een glas alcohol drinkt, hoewel er meen ik ook mensen zijn die na een tijd wel weer af en toe een glas kunnen drinken. En wat is een normale hoeveelheid? Wat voor jou normaal is, is dat voor hem misschien niet. Twee glaasjes wijn bij het eten, prima. Maar elke dag zou zeker voor een alcoholist al veel te veel zijn. En verkijk je er niet op, een alcoholist zegt meestal niet de waarheid als je vraagt hoeveel hij/zij gedronken heeft en drinkt vaak ook stiekem. Het is dus moeilijk vast te stellen hoeveel hij drinkt.



Familiedrama's zijn van alle tijden. Ik heb die angst ook gehad, gelukkig (tot nu toe) ongegrond. In angst leven is een keuze, eentje die ik niet wilde maken. Het enige wat je kunt doen, is maatregelen nemen om jezelf en je kind te beschermen tegen mogelijk riskante situaties. Dus als je vervelende mededelingen gaat doen (bijvoorbeeld: ik wil ermee stoppen, of ik wil dat je onze dochter alleen onder toezicht ziet, of ik vraag een onderzoek van de kinderbescherming aan), doe dat dan in een veilige omgeving. Ik heb de mededeling dat ik wilde scheiden om die reden bij de psycholoog gedaan.



Ook duidelijk zijn naar je vriend is heel belangrijk. Uit angst of bezorgdheid om hem zul je soms om dingen heen willen draaien. Probeer rustig en zakelijk je standpunt uit te leggen, eventueel per e-mail als dat beter werkt voor jou. Verwacht niet altijd zijn begrip maar wees wel duidelijk. Misverstanden kunnen leiden tot conflicten en vervelende situaties.



Een ander beschermingsmiddel is nu in elk geval melding maken van de bedreiging. Als je je dochter niet voor een heel weekend aan hem wil meegeven, dan moet je daarvoor argumenten hebben die je aan de Raad voor de Kinderbescherming en de rechter kan overleggen. En als je geen bewijs hebt voor jouw zorgen, dan is het jouw woord tegen het zijne. Melding maken is een manier om je dochter, maar indirect ook hemzelf, te beschermen. Je zou dit in alle rust bij de psycholoog kunnen vertellen en uitleggen waarom je het hebt gedaan. Het versterkt ook jouw positie in de therapie en helpt misschien de ongelijkwaardigheid die ontstaan is recht te trekken. Aangifte doen zou een heel sterk gebaar zijn, waarmee je laat zien dat je niet bang voor hem bent.



Kun je zelf ook niet in therapie? Je hebt zo veel angsten die je nu blokkeren. Die kan je met professionele hulp aanpakken.



sterkte,

dubio

quote:minny schreef op 21 februari 2008 @ 10:10:

Wijze woorden Eleonora!



Ná jouw wijze woorden Min....

voor Minny, ik hoop dat het allemaal goed zal verlopen met je ex en de kinderen enz. Lijkt me niet de makkelijkste situatie.



Sta jezelf toe dat het gevoel nu gewoon helemaal weg is Moedertje. En dat je jezelf niet hoeft te rechtvaardigen. Weg is weg en je kunt het gevoel niet dwingen terug te komen. Dat hoeft ook helemaal niet. Het enige wat jij nu moet doen is goed voor jezelf en je dochtertje zorgen, duidelijk inzicht krijgen in wat jij nu verder wil, wat jij van je leven wil en hoe je dat gaat doen. Het is jouw leven, probeer te gaan genieten van het idee dat je die vrijheid nu hebt. Ipv je zorgen te maken over wat je zou moeten voelen, wat je zou moeten doen enz.



Wrs betekent voor jou nu gelukkig zijn, je leven zinvol leven, dat je zonder je man verder gaat. Dat recht heb je en dat kan en mag niemand je ontnemen, of je nou fouten, verkeerde inschattingen ed hebt gemaakt of niet. Het een heeft niets met het ander te maken. Doordat jij besloot een kind met hem te krijgen ondanks dat je gevoel niet helemaal goed zat, betekent niet dat jij de rest van je leven moet boeten voor die keuze. Dat dat is waar je voor getekend hebt en dat je nu niet dat contract mag ontbinden.



Iedereen maakt fouten. Hoort erbij. En dan zet je het recht en maak je voortaan andere keuzes. In dit geval klinkt dat misschien wat lullig omdat het ook gevolgen heeft voor je man en je kind. Maar het heeft geen zin om een leugen te leven. En je man is altijd nog zelf verantwoordelijk voor hoe hij zijn leven leeft en hoe hij zijn foute keuzes gaat rechtzetten. Dat is niet jouw probleem of verantwoordelijkheid.



Wat betreft je kind. Een scheiding is nooit leuk. Leven in een leugen is veel erger. Helaas kan niet alles altijd maar mooi, onschuldig, geweldig enz zijn. Zolang een kind een ouder heeft die hem steunt, liefheeft, er onvoorwaardelijk is en het belang van het kind goed in de gaten houdt komt het allemaal wel goed.



Laat je niet dwingen tot bepaalde keuzes vanuit schuldgevoel of angst. Dat zijn twee slechte raadgevers. Maak de keuzes omdat ze juist voelen voor jou, omdat je het gevoel hebt dat dit of dat je gelukkig zou kunnen maken en je het recht hebt dat te gaan doen.



Hele dikke knuf.

hoe ouder een kind wordt hoe schadelijker de gevolgen van een scheiding.