Relaties
alle pijlers
Bindingsangst, ben het nog steeds beu!!
zondag 25 maart 2007 om 22:31
Hi meiden,
Weer terug van een weekje skien, heerlijk uitgerust en even geen gezeur aan je kop zou je denken...
Aan t begin van de vakantie begon ex weer te zeuren over waar ik mee bezig was (de date met de leuke meneer heeft momenteel een erg gezellig vervolg
). Dat onze relatie dan dus nix heeft voorgesteld, dat het veel te snel gaat, dat ik dit alleen maar doe om over hem heen te komen (waar haal je de arrogantie vandaan?!).
Anyway, niet gereageerd. Nu hoor ik na thuiskomst dat meneer goed aan t rondnaaien is met verschillende dames. Nice for him, het maakt me echt eerlijk waar geen ene moer uit.
Waar ik wel een beetje boos van werd is dat hij me gaat verwijten dat ik te snel ga, blablabla, maar dat hij hetzelfde doet, alleen dan op de mannen manier zeg maar...Dat was ie er even vergeten bij te vermelden. Heb me moeten inhouden om hem niet te bellen en hem te verwijten dat ie appels met peren vergelijkt, maar gelukkig tot de conclusie gekomen dat dat t niet waard is...Alle aandacht is aandacht en hij is die aandacht niet meer waard.
Het is zo dubbel, tegen vriendinnetjes en collega's loopt ie constant te klagen dat hij het zo moeilijk heeft met mij, met het feit dat het over is, met het feit dat ik doorga met mijn leven, en tegen mij doet ie alsof zijn neus bloed.
De ene dag zegt ie tegen de leuke meneer (hihi) dat ie het zo leuk vind voor ons, dat ie hoopt dat hij me wel gelukkig kan maken (dat doe ik zelf wel btw, maar heeft hij nog niet door...) en dat ie vind dat we goed bij elkaar passen. De andere dag krijg ik een berg verwijten.
Heb besloten dat ik op geen van deze dingen ga reageren, want daarmee zou ik hem alleen maar voeden in zijn aandacht. Dat is mijn gevoel er in ieder geval bij. Ik denk dat het hem gewoon heel erg tegen valt dat ik niet nog een half jaar ga zitten sniffen en snotteren om hem, dat ik hem toch niet weer terug wil en dat ik niet meer om zijn aandacht ga lopen bedelen. Dat valt hem zwaar blijkbaar.
En ergens geniet ik van deze machtswissel, weet dat dat heel gemeen klinkt. Maar het geeft me op dit moment een heel sterk gevoel. Om het feit dat hij niet meer bepaald hoe ik mijn leven inricht, dat ik het heft in eigen hand heb genomen en dat ik niet meer afhankelijk ben van zijn grillen. En het is inderdaad heerlijk om me op deze manier bevrijd te voelen, dat voelt goed en ik hoop dat dat zo blijft. Alsof ik mezelf van een zware last bevrijd heb en nu begint de zon weer te schijnen!
Weer terug van een weekje skien, heerlijk uitgerust en even geen gezeur aan je kop zou je denken...
Aan t begin van de vakantie begon ex weer te zeuren over waar ik mee bezig was (de date met de leuke meneer heeft momenteel een erg gezellig vervolg
). Dat onze relatie dan dus nix heeft voorgesteld, dat het veel te snel gaat, dat ik dit alleen maar doe om over hem heen te komen (waar haal je de arrogantie vandaan?!). Anyway, niet gereageerd. Nu hoor ik na thuiskomst dat meneer goed aan t rondnaaien is met verschillende dames. Nice for him, het maakt me echt eerlijk waar geen ene moer uit.
Waar ik wel een beetje boos van werd is dat hij me gaat verwijten dat ik te snel ga, blablabla, maar dat hij hetzelfde doet, alleen dan op de mannen manier zeg maar...Dat was ie er even vergeten bij te vermelden. Heb me moeten inhouden om hem niet te bellen en hem te verwijten dat ie appels met peren vergelijkt, maar gelukkig tot de conclusie gekomen dat dat t niet waard is...Alle aandacht is aandacht en hij is die aandacht niet meer waard.
Het is zo dubbel, tegen vriendinnetjes en collega's loopt ie constant te klagen dat hij het zo moeilijk heeft met mij, met het feit dat het over is, met het feit dat ik doorga met mijn leven, en tegen mij doet ie alsof zijn neus bloed.
De ene dag zegt ie tegen de leuke meneer (hihi) dat ie het zo leuk vind voor ons, dat ie hoopt dat hij me wel gelukkig kan maken (dat doe ik zelf wel btw, maar heeft hij nog niet door...) en dat ie vind dat we goed bij elkaar passen. De andere dag krijg ik een berg verwijten.
Heb besloten dat ik op geen van deze dingen ga reageren, want daarmee zou ik hem alleen maar voeden in zijn aandacht. Dat is mijn gevoel er in ieder geval bij. Ik denk dat het hem gewoon heel erg tegen valt dat ik niet nog een half jaar ga zitten sniffen en snotteren om hem, dat ik hem toch niet weer terug wil en dat ik niet meer om zijn aandacht ga lopen bedelen. Dat valt hem zwaar blijkbaar.
En ergens geniet ik van deze machtswissel, weet dat dat heel gemeen klinkt. Maar het geeft me op dit moment een heel sterk gevoel. Om het feit dat hij niet meer bepaald hoe ik mijn leven inricht, dat ik het heft in eigen hand heb genomen en dat ik niet meer afhankelijk ben van zijn grillen. En het is inderdaad heerlijk om me op deze manier bevrijd te voelen, dat voelt goed en ik hoop dat dat zo blijft. Alsof ik mezelf van een zware last bevrijd heb en nu begint de zon weer te schijnen!
zondag 25 maart 2007 om 22:31
Heej,
Mikkiej, het verschilt per keer wie het contact opzoekt. Hij is nu wel vaak degene die belooft me te bellen, te smsen, voor een bepaalde dag te mailen. Maar het loopt steeds op hetzelfde uit, hij komt die beloftes niet na. Ik word er zo moe van, waarom iets beloven als je het toch niet nakomt??
Ik moet eerlijk zeggen dat ik hem nu anders ga zien. Werd ik eerst alleen maar verdrietig als hij beloftes niet na kwam, nu ga ik er eigenlijk al vanuit dat het hem toch niet lukt, en dat maakt dat 'het verdriet' soms kleiner is. Hij is niet meer degene die ik zo hoog op een voetstuk had staan, maar soms juist zielig, omdat er op deze manier niemand zal zijn (uitgezonderd zijn familie) wie hem kan vertrouwen, en wie hij dus kan vertrouwen.
Teleurgesteld in mezelf ben ik ook. Dat ik heb 'verloren', want zo voelt het soms wel. Dat ik al 3 jaar (te) veel aandacht aan hem besteed heb, wat steeds op niets uitloopt. Teleurgesteld omdat ik nog steeds anderen met hem vergelijk, en dan nog durf te zeggen dat ze niet zo leuk zijn als hij is. Teleurgesteld omdat ik soms nog van hem droom, en die dromen fijn zijn. Teleurgesteld omdat ik nog steeds naar hem kan verlangen, alsof er niets gebeurd is. Teleurgesteld omdat ik soms toch stiekem hoop dat hij nou es voor een keer wél zijn belofte na kan komen. Teleurgesteld omdat ik een hele pagina vol kan schrijven over wat ik niet leuk aan hem vind, en toch ook nog een ander gevoel bij hem kan hebben.
Deli, ik hoop dat je zo goed door blijft gaan! Je bent super bezig, al begrijp ik dat het je nieuwsgierig maakt of hij nu uberhaupt nog zal smsen. Het zou best kunnen, ik weet niet hoelang hij door zal zetten. Dus misschien stuurt hij nu wel niets meer. Een dikke knuf voor jou in ieder geval van achter mn schermpie!
Liefs
Mikkiej, het verschilt per keer wie het contact opzoekt. Hij is nu wel vaak degene die belooft me te bellen, te smsen, voor een bepaalde dag te mailen. Maar het loopt steeds op hetzelfde uit, hij komt die beloftes niet na. Ik word er zo moe van, waarom iets beloven als je het toch niet nakomt??
Ik moet eerlijk zeggen dat ik hem nu anders ga zien. Werd ik eerst alleen maar verdrietig als hij beloftes niet na kwam, nu ga ik er eigenlijk al vanuit dat het hem toch niet lukt, en dat maakt dat 'het verdriet' soms kleiner is. Hij is niet meer degene die ik zo hoog op een voetstuk had staan, maar soms juist zielig, omdat er op deze manier niemand zal zijn (uitgezonderd zijn familie) wie hem kan vertrouwen, en wie hij dus kan vertrouwen.
Teleurgesteld in mezelf ben ik ook. Dat ik heb 'verloren', want zo voelt het soms wel. Dat ik al 3 jaar (te) veel aandacht aan hem besteed heb, wat steeds op niets uitloopt. Teleurgesteld omdat ik nog steeds anderen met hem vergelijk, en dan nog durf te zeggen dat ze niet zo leuk zijn als hij is. Teleurgesteld omdat ik soms nog van hem droom, en die dromen fijn zijn. Teleurgesteld omdat ik nog steeds naar hem kan verlangen, alsof er niets gebeurd is. Teleurgesteld omdat ik soms toch stiekem hoop dat hij nou es voor een keer wél zijn belofte na kan komen. Teleurgesteld omdat ik een hele pagina vol kan schrijven over wat ik niet leuk aan hem vind, en toch ook nog een ander gevoel bij hem kan hebben.
Deli, ik hoop dat je zo goed door blijft gaan! Je bent super bezig, al begrijp ik dat het je nieuwsgierig maakt of hij nu uberhaupt nog zal smsen. Het zou best kunnen, ik weet niet hoelang hij door zal zetten. Dus misschien stuurt hij nu wel niets meer. Een dikke knuf voor jou in ieder geval van achter mn schermpie!
Liefs
zondag 25 maart 2007 om 22:40
Nog even een toevoeging mbt het teleurgesteld zijn in jezelf...Heel erg herkenbaar. Denk idd dat daar mijn grootste verdriet zat, dat ik dit heb toegelaten...
Dat ik mezelf verlaagd heb tot zijn niveau, dat ik op de grond ben gaan liggen en bijna gesmeekt heb of hij over me heen wilde lopen (figuurlijk dan he), dat ik zo afhankelijk was geworden, dat ik me aanpaste tot en met, dat ik dacht dat ik niet beter verdiende...Dat ik mezelf niet meer waard vond dan dat.
Dat vind ik denk ik nog het ergste. Dat je terugkijkt en je afvraagt hoe het in godsnaam zo ver heeft kunnen komen, je staat erbij en je kijkt er naar. En dan kijk je naar jezelf en herken je nog maar weinig van wie je was, van wie je bent en wie je graag wil zijn...En dat is heel heftig om onder ogen te zien. Ik heb er denk ik bijna een jaar over gedaan om in de spiegel te kijken en onder ogen te komen welke persoon er naar me terugkeek...en dan toe te geven dat ik dat niet meer was. En dat doet pijn en dan ben je inderdaad diep teleurgesteld in jezelf.
Gelukkig zit ook aan dit donkere wolkje een zilveren randje...Er komt voor iedereen een moment dat het genoeg is, dat je in alle eerlijkheid jezelf recht wil en kan aankijken en besluit dat het zo niet langer kan. Dat kan een maand duren of jaren, ieder heeft een andere grens of een meer of mindere mate van veerkracht. Maar ik weet zeker dat iedereen die kracht heeft om weer bij zichzelf terug te keren, vroeg of laat. Maar te laat is het nooit...Want het blijft een keuze.
Ik ben inmiddels wel zo ver dat ik het mezelf niet meer kwalijk neem. Vindhet achteraf wel heel naief, maar heb er bovenal van geleerd. Ik weet dat ik leuk genoeg ben en de moeite waard, dat ik mijn eigen boontjes kan doppen en mezelf gelukkig kan maken. Daar heb ik niemand voor nodig. Dat ik het nooit meer zover laat komen dat ik me zover ga aanpassen dat het betekent dat ik mezelf inlever, nooit meer. Dat heeft als gevolg dat ik nu een beetje overassertief en onafhankelijk ben, maar so be it. Die scherpe kantjes slijten wel weer. En wonder boven wonder zijn er ook mannen die dat nu juist wel bewonderen of prettig vinden en die er begrip voor kunnen opbrengen:D
Dat ik mezelf verlaagd heb tot zijn niveau, dat ik op de grond ben gaan liggen en bijna gesmeekt heb of hij over me heen wilde lopen (figuurlijk dan he), dat ik zo afhankelijk was geworden, dat ik me aanpaste tot en met, dat ik dacht dat ik niet beter verdiende...Dat ik mezelf niet meer waard vond dan dat.
Dat vind ik denk ik nog het ergste. Dat je terugkijkt en je afvraagt hoe het in godsnaam zo ver heeft kunnen komen, je staat erbij en je kijkt er naar. En dan kijk je naar jezelf en herken je nog maar weinig van wie je was, van wie je bent en wie je graag wil zijn...En dat is heel heftig om onder ogen te zien. Ik heb er denk ik bijna een jaar over gedaan om in de spiegel te kijken en onder ogen te komen welke persoon er naar me terugkeek...en dan toe te geven dat ik dat niet meer was. En dat doet pijn en dan ben je inderdaad diep teleurgesteld in jezelf.
Gelukkig zit ook aan dit donkere wolkje een zilveren randje...Er komt voor iedereen een moment dat het genoeg is, dat je in alle eerlijkheid jezelf recht wil en kan aankijken en besluit dat het zo niet langer kan. Dat kan een maand duren of jaren, ieder heeft een andere grens of een meer of mindere mate van veerkracht. Maar ik weet zeker dat iedereen die kracht heeft om weer bij zichzelf terug te keren, vroeg of laat. Maar te laat is het nooit...Want het blijft een keuze.
Ik ben inmiddels wel zo ver dat ik het mezelf niet meer kwalijk neem. Vindhet achteraf wel heel naief, maar heb er bovenal van geleerd. Ik weet dat ik leuk genoeg ben en de moeite waard, dat ik mijn eigen boontjes kan doppen en mezelf gelukkig kan maken. Daar heb ik niemand voor nodig. Dat ik het nooit meer zover laat komen dat ik me zover ga aanpassen dat het betekent dat ik mezelf inlever, nooit meer. Dat heeft als gevolg dat ik nu een beetje overassertief en onafhankelijk ben, maar so be it. Die scherpe kantjes slijten wel weer. En wonder boven wonder zijn er ook mannen die dat nu juist wel bewonderen of prettig vinden en die er begrip voor kunnen opbrengen:D
zondag 25 maart 2007 om 22:44
Hi,
En ergens geniet ik van deze machtswissel, weet dat dat heel gemeen klinkt.
Helemaal niet!
Dat vind ik helemaal niet gemeen! Dat vind ik juist een hele gezonde reactie!
Je hebt juist weer het heft in eigen handen!
En dat is waar het ons (vrouwen in het algemeen, in veel situatie's als het over relatie's gaat!) vaak aan ontbreekt!?
Voor jullie allemaal een knufff!
Grtz.
D.
En ergens geniet ik van deze machtswissel, weet dat dat heel gemeen klinkt.
Helemaal niet!
Dat vind ik helemaal niet gemeen! Dat vind ik juist een hele gezonde reactie!
Je hebt juist weer het heft in eigen handen!
En dat is waar het ons (vrouwen in het algemeen, in veel situatie's als het over relatie's gaat!) vaak aan ontbreekt!?
Voor jullie allemaal een knufff!
Grtz.
D.
zondag 25 maart 2007 om 22:47
Tienjuh, wees niet zo hard voor jezelf. Het is niet gek dat je nog van hem droomt, hem romantiseert etc. Dat is heel normaal en heet simpelweg verwerking...! Probeer echter soms ook je verstand een beetje ruimte te geven ook al volgt je gevoel niet helemaal. Wat je zegt, je kunt soms een pagina volkalken met zijn slechte gedrag, je voelt ondanks dat nog steeds wat voor hem. Maar hem uit je leven bannen is al stap een...Als je je verstand nu ff voorrang geeft, volgt je gevoel strax vanzelf, al is dat nu misschien moeilijk te geloven. Probeer voor jezelf terug te halen dat je deze beslissing hebt genomen omdat het beter is voor jou en dat jij er uiteindelijk beter van wordt.
Ik vind het heel herkenbaar wat je schrijft mbt het van het voetstuk vallen...en dat van de afspraken niet nakomen, kan er een boek over schrijven!!
Wat je zegt is zo waar, elke keer dat hij zijn belofte niet nakomt, wordt de verwachting minder. En hoe vaker hij zijn belofte niet nakomt, hoe minder waarde je gaat hechten aan zijn woorden, want wat is waarheid.
Mijn prins was ook heel hard van zijn paard gedonderd, de kunst is om m lekker te laten liggen en hem niet weer terug in het zadel te helpen...er loopt namelijk nog veel meer prinsenspul rond...ook al ben je nog aan t vergelijken met hem...Echt waar!
Ik vind het heel herkenbaar wat je schrijft mbt het van het voetstuk vallen...en dat van de afspraken niet nakomen, kan er een boek over schrijven!!
Wat je zegt is zo waar, elke keer dat hij zijn belofte niet nakomt, wordt de verwachting minder. En hoe vaker hij zijn belofte niet nakomt, hoe minder waarde je gaat hechten aan zijn woorden, want wat is waarheid.
Mijn prins was ook heel hard van zijn paard gedonderd, de kunst is om m lekker te laten liggen en hem niet weer terug in het zadel te helpen...er loopt namelijk nog veel meer prinsenspul rond...ook al ben je nog aan t vergelijken met hem...Echt waar!
zondag 25 maart 2007 om 22:49
Thanx Doortje!
Denk dat er ergens toch nog een heel klein beetje verantwoordelijkheidsgevoel naar hem toe speelt, waardoor ik me van tijd tot tijd nog schuldig voel over dit soort gevoelens. Gelukkig houdt het me niet dagelijks bezig.
Maar wat je zegt is zo waar, het heft is weer in eigen hand en dat voelt heerlijk!
Liefs
Denk dat er ergens toch nog een heel klein beetje verantwoordelijkheidsgevoel naar hem toe speelt, waardoor ik me van tijd tot tijd nog schuldig voel over dit soort gevoelens. Gelukkig houdt het me niet dagelijks bezig.
Maar wat je zegt is zo waar, het heft is weer in eigen hand en dat voelt heerlijk!
Liefs
maandag 26 maart 2007 om 21:56
woensdag 28 maart 2007 om 23:57
Over bindingsangst... Ik had na jaren huwelijk een vriendje. Eindelijk iemand die respect voor me had. (dacht ik) Uiteindelijk was ik toch blij dat ik van hem af was, tenminste voor zover want hij probeert nog steeds contact met me te zoeken. Afgelopen weekend heb ik een jongen leren kennen. Hartstikke leuke gozer. Vraagt hij of ik een keertje wil uit gaan eten, zeg ik direct daarop: nee! Ik schrok van mezelf. Was dit nou een afweerreactie vanuit mijn diepe binnenste. Ik durf gewoon niets leuks meer te doen met een vent, bang dat dit weer uitdraait op zo'n rottige relatie. Hij vroeg me of ik hem wel wilde smsen. Nou, vooruit dan maar, dat was tenminste een veilig idee en dan kon ik er ook even aan wennen, dacht ik. Na twee dagen gezellig te hebben gekletst brak ik. Ik begon al wat meer te voelen voor die gast en als reactie heb ik keihard zitten huilen. Ik wist het allemaal niet meer. 's avonds kreeg ik nog een sms maar toen ik daarop reageerde hield het sms- verkeer op. Ik vroeg of hij wilde stoppen maar kreeg geen antwoord meer. De dag daarop vertelde hij mij dat hij een relatie had en dat hij een beetje tegen me had gelogen. Normaal zou je zo iemand de huid volschelden maar ik was blij. Hij behoorde nu weer tot de categorie veilig, zeker omdat ik weet dat ik nu helemaal niets meer van hem hoefde te verwachten op relatiegebied of wat voor gebied dan ook. Ik sms hem nu nog maar gewoon op een relaxte manier, zonder dubbelzinnigheden, over sport, uitgaan of wat dan ook. Ik weet dat hij een vrouw heeft en wil daar niet tussen gaan zitten. Weet wat voor ellende dat kan geven en hij is te aardig om hem in dat verdriet te storten.
donderdag 29 maart 2007 om 07:54
Lieve Mikkie,
Jammer dat die zoen tegenviel, maar ik vind het heel normaal dat dit je niets doet, dat je er (nog) niet blij van wordt en stilletjes verlangt naar je ex. Dat had ik bij de eerste zoen na mijn BA-er ook. Je zit nog zo vol van hem, maar mijn ervaring is dat het toch goed is dat er 'iemand' is geweest na hem, al is het dan helaas niet dé man... Ik heb het pas later ervaren als weer een belangrijke stap in het losmaak-proces. Hopelijk werkt het voor jou ook zo.
PS: was het trouwens wel een leuke date verder?
Jammer dat die zoen tegenviel, maar ik vind het heel normaal dat dit je niets doet, dat je er (nog) niet blij van wordt en stilletjes verlangt naar je ex. Dat had ik bij de eerste zoen na mijn BA-er ook. Je zit nog zo vol van hem, maar mijn ervaring is dat het toch goed is dat er 'iemand' is geweest na hem, al is het dan helaas niet dé man... Ik heb het pas later ervaren als weer een belangrijke stap in het losmaak-proces. Hopelijk werkt het voor jou ook zo.
PS: was het trouwens wel een leuke date verder?
donderdag 29 maart 2007 om 08:59
@Mikki
Inderdaad, wat Vanilli zegt, heel herkenbaar. Bij mij nu zeven maanden uit, in die tijd 3 verhoudingen en 1 ONS gehad. Qua gevoel, intensiteit, aantrekkingskracht op het gebied van sex haalde geen van hen het bij ex. Maar op andere gebieden was het met hen wel veel leuker. Ik voelde me weer onversneden geliefd, leuk, aantrekkelijk. Ik kon onbezorgd met ze lachen, kletsen, uit eten. Het waren ontmoetingen zonder die spanning, die knoop in je maag, het gevoel dat hij op afstand is, dat ik hem erbij moet houden.
Dus: deze man is de ijsbreker. Misschien dat je bij een volgende, als je daar aan toe bent, kunt genieten van de dingen waarin hij anders maar leuker is dan je ex.
Zoals Vanilli zegt, stapje voor stapje. Ook ik ben emotioneel nog lang niet los. Wil het liefste dat het goed komt. Iedere dag voel ik het asl ik ontdek dat hij niet een mail 'ik wil je terug' heeft gestuurd. Heb ook vaak beelden in mijn hoofd van meiden met wie hij in bed ligt. Van die clos-up porno scenes, afschuwelijk. Daar word ik helemaal naar van, zo maar opeens, terwijl het gedurende die dag best goed kan gaan. Kennelijk zit er gewoon heel veel pijn, verdriet, verlies. Dat moet nog altijd helen...
Liefs!
Inderdaad, wat Vanilli zegt, heel herkenbaar. Bij mij nu zeven maanden uit, in die tijd 3 verhoudingen en 1 ONS gehad. Qua gevoel, intensiteit, aantrekkingskracht op het gebied van sex haalde geen van hen het bij ex. Maar op andere gebieden was het met hen wel veel leuker. Ik voelde me weer onversneden geliefd, leuk, aantrekkelijk. Ik kon onbezorgd met ze lachen, kletsen, uit eten. Het waren ontmoetingen zonder die spanning, die knoop in je maag, het gevoel dat hij op afstand is, dat ik hem erbij moet houden.
Dus: deze man is de ijsbreker. Misschien dat je bij een volgende, als je daar aan toe bent, kunt genieten van de dingen waarin hij anders maar leuker is dan je ex.
Zoals Vanilli zegt, stapje voor stapje. Ook ik ben emotioneel nog lang niet los. Wil het liefste dat het goed komt. Iedere dag voel ik het asl ik ontdek dat hij niet een mail 'ik wil je terug' heeft gestuurd. Heb ook vaak beelden in mijn hoofd van meiden met wie hij in bed ligt. Van die clos-up porno scenes, afschuwelijk. Daar word ik helemaal naar van, zo maar opeens, terwijl het gedurende die dag best goed kan gaan. Kennelijk zit er gewoon heel veel pijn, verdriet, verlies. Dat moet nog altijd helen...
Liefs!
donderdag 29 maart 2007 om 14:48
Heej Mikkie!!!
Ik begrijp je reactie wel, maar wat maakt het weer veel los vanbinnen he!! Ik moet er ook (nog) niet aan denken dat er iemand anders in zijn plaats komt. Om met een ander te zoenen, dat zou me wel lukken, maar de rest... Al die 'speciale' dingen die ik hem had, zou ik dan met een ander gaan delen. Ik wil het ook nog niet, dat roep ik nu. En ergens hoop ik op iemand waarbij ik opeens zo verliefd word dat ex vergeten raakt.
Liefs
Ik begrijp je reactie wel, maar wat maakt het weer veel los vanbinnen he!! Ik moet er ook (nog) niet aan denken dat er iemand anders in zijn plaats komt. Om met een ander te zoenen, dat zou me wel lukken, maar de rest... Al die 'speciale' dingen die ik hem had, zou ik dan met een ander gaan delen. Ik wil het ook nog niet, dat roep ik nu. En ergens hoop ik op iemand waarbij ik opeens zo verliefd word dat ex vergeten raakt.
Liefs
vrijdag 30 maart 2007 om 17:07
...rotweek... en nu verlang ik dus wel stiekem naar zijn vertrouwde armen om me heen, maar daar laat ik het bij, het was niet goed, is niet goed en wordt niet goed...
Heb veel te veel gewerkt (60 uur) weinig geslapen, afgewezen voor een andere baan, een vriend is verliefd op me geworden (baal ik van, vriendschap nu dus op heel laag pitje) en werd gisteren lastig gevallen door een klant op mijn werk.
Wordt gelukkig heel serieus genomen (staat ook op camera) en klant is niet meer welkom. Team incl. managers staan als een blok achter me en er ligt een melding bij de politie.
Dus dit zijn de momenten dat ik me zo alleen en rot voel dat ik het liefst in zijn armen weg zou kruipen, fout fout fout
Het gaat ook niet gebeuren...
Joepie, eindelijk lekkerder weer en sinds tijden weer eens een weekend vrij :(
Heb veel te veel gewerkt (60 uur) weinig geslapen, afgewezen voor een andere baan, een vriend is verliefd op me geworden (baal ik van, vriendschap nu dus op heel laag pitje) en werd gisteren lastig gevallen door een klant op mijn werk.
Wordt gelukkig heel serieus genomen (staat ook op camera) en klant is niet meer welkom. Team incl. managers staan als een blok achter me en er ligt een melding bij de politie.
Dus dit zijn de momenten dat ik me zo alleen en rot voel dat ik het liefst in zijn armen weg zou kruipen, fout fout fout
Het gaat ook niet gebeuren...
Joepie, eindelijk lekkerder weer en sinds tijden weer eens een weekend vrij :(
zaterdag 31 maart 2007 om 01:44
Dankjewel voor je lieve woorden en de knuffel mikkie! *;
Vanavond zei een vriendin ongeveer hetzelfde tegen me. (echt waar!)
Dat ze vond dat ik zo hard gewerkt en veel bereikt had het afgelopen jaar.
Niet in mijn baan ofzo (ook dat) maar je begrijpt wat ik bedoel.
Vandaag nog veel gehuild, vanavond ging het gelukkig weer beter.
En weer een ervaring rijker....
(zie nieuw topic: Wat staat er op jouw voorhoofd?)
Nu echt slaaptijd! (hoop ik)
Liefs en *; voor jullie allemaal!
(Wat had en heb ik veel aan jullie!)
Vanavond zei een vriendin ongeveer hetzelfde tegen me. (echt waar!)
Dat ze vond dat ik zo hard gewerkt en veel bereikt had het afgelopen jaar.
Niet in mijn baan ofzo (ook dat) maar je begrijpt wat ik bedoel.
Vandaag nog veel gehuild, vanavond ging het gelukkig weer beter.
En weer een ervaring rijker....
(zie nieuw topic: Wat staat er op jouw voorhoofd?)
Nu echt slaaptijd! (hoop ik)
Liefs en *; voor jullie allemaal!
(Wat had en heb ik veel aan jullie!)
zondag 1 april 2007 om 20:36
Getsie Mikkie, da's een flinke terugslag. Ook je frustratie 'wanneer gaat dit eindelijk eens over' begrijp ik heel goed. Dat zou ik ook wel eens willen weten. Inderdaad, hoe kan je zo verlangen naar een relatie of man die zó slecht voor je was? Met die vraag worstel ik nog iedere dag. Dan denk ik aan mijn ex en zit boordevol gevoel voor hem. Maar daar achteraan denk ik aan de dingen die niet goed zaten, waarom het voorbij is. Inmiddels heb ik mezelf zo geprgrammeerd om met mijn ratio het gevoel te nivelleren. Of, iets positiever, realistisch de boel te bekijken. Het gevoel blijft, maar ik leer er wat beter mee omgaan, zo doe ik het.
Maar erover heen zijn, no way. Ik ga ervan uit dat dat nog wel een jaar ofzo duurt (nu 7mnd uit).
Het lukt wel redelijk tevreden te zijn met het leven dat ik leid, het lukt om leuke dingen voor mijzelf in te plannen en dat ook zo te vóelen. Lukt dat bij jou ook? Bij mij is het niet altijd zo dat ik tevreden ben, het kan heel erg wisselen. Het hangt van de impulsen af. Als mensen mij bellen om leuke dingen te ondernemen, en helemaal als mannen mij bellen om die reden, leef ik helemaal op! Maar als ik een paar dagen niet veel hoor van iemand voel ik me alleen. Ik baal ervan dat mijn gemoedsrust zo af lijkt te hangen van impulsen van buitenaf. Hoewel het ook wel logisch is dat je als single blij wordt wanneer mensen om je hen contact zoeken.
Die jongen op dat feest is ook een goed voorbeeld. Je bent toch nog erg kwetsbaar, logisch dat het je raakt! Het voelt als een nieuwe optie en je was onder de indruk. Blijkt het zo'n eikel eersteklas te zijn! Misschien ben je nog niet weerbaar genoeg voor de datingwereld? Neem jezelf in acht, probeer dit niet persoonlijk aan te trekken. Maar goed, tis en blijft hard werken om je koppie boven water te houden, ik weet er alles van, om doodmoe van te worden.
Mijn ex stuurde vrijdag nog en onnut smsje. Ik heb niet geantwoord. Maandag heb ik hem gezien, we moesten het over zoontje hebben (hij heeft moeite met de opvoeding). Was eigelijk heel gezellig. Dagen daarna bewust weer alles op een rijtje gezet, waarom het NIET verder gaat, wanneer we een paar uur gezellig aan de wijn zitten. Het allerliefste heb ik géén contact met hem, maar ja dat gaat niet. Vanavond moest ik hem sms'en, om iets te vragen. Ook al gaat het om iets leuks voor mij (ik ga een weekend weg met een vriend) het wachten op een sms terug, het contact met hem, de confrontatie dat we op deze kl*temanier met elkaar om moeten gaan, daar word ik nog altijd helemaal zenuwachtig en naar van.
Maar erover heen zijn, no way. Ik ga ervan uit dat dat nog wel een jaar ofzo duurt (nu 7mnd uit).
Het lukt wel redelijk tevreden te zijn met het leven dat ik leid, het lukt om leuke dingen voor mijzelf in te plannen en dat ook zo te vóelen. Lukt dat bij jou ook? Bij mij is het niet altijd zo dat ik tevreden ben, het kan heel erg wisselen. Het hangt van de impulsen af. Als mensen mij bellen om leuke dingen te ondernemen, en helemaal als mannen mij bellen om die reden, leef ik helemaal op! Maar als ik een paar dagen niet veel hoor van iemand voel ik me alleen. Ik baal ervan dat mijn gemoedsrust zo af lijkt te hangen van impulsen van buitenaf. Hoewel het ook wel logisch is dat je als single blij wordt wanneer mensen om je hen contact zoeken.
Die jongen op dat feest is ook een goed voorbeeld. Je bent toch nog erg kwetsbaar, logisch dat het je raakt! Het voelt als een nieuwe optie en je was onder de indruk. Blijkt het zo'n eikel eersteklas te zijn! Misschien ben je nog niet weerbaar genoeg voor de datingwereld? Neem jezelf in acht, probeer dit niet persoonlijk aan te trekken. Maar goed, tis en blijft hard werken om je koppie boven water te houden, ik weet er alles van, om doodmoe van te worden.
Mijn ex stuurde vrijdag nog en onnut smsje. Ik heb niet geantwoord. Maandag heb ik hem gezien, we moesten het over zoontje hebben (hij heeft moeite met de opvoeding). Was eigelijk heel gezellig. Dagen daarna bewust weer alles op een rijtje gezet, waarom het NIET verder gaat, wanneer we een paar uur gezellig aan de wijn zitten. Het allerliefste heb ik géén contact met hem, maar ja dat gaat niet. Vanavond moest ik hem sms'en, om iets te vragen. Ook al gaat het om iets leuks voor mij (ik ga een weekend weg met een vriend) het wachten op een sms terug, het contact met hem, de confrontatie dat we op deze kl*temanier met elkaar om moeten gaan, daar word ik nog altijd helemaal zenuwachtig en naar van.
zondag 1 april 2007 om 23:12
Lieve meiden allemaal,
Mikkie wat rot...
Schijnbaar trekken we op één of andere manier nog eikels aan ja...
Ik had 't laatst ook, die zo idioot begon te smsen.
Gelukkig maar vóór we wat gingen drinken want dat zit er natuurlijk niet meer in! Wat denk ie wel?!
Niet blij kunnen zijn met je aankopen terwijl je eigenlijk gewoon weer eens lekker voor jezelf geshopt hebt, ja, dat herken ik ook....
Misschien denken we soms het gat wat we voelen op te kunnen vullen met andere dingen, en dat gaat niet nee....
Maar dat komt wel weer, écht!
Contact opnemen is zinloos ja....
Als hij je iets te vertellen had wat je had willen horen had hij dat al lang gedaan, écht! Maar begrijpen doe ik het heel goed, heb het zelfs afgelopen week zelf ook gehad.
Dan dacht ik: Niet doen!! Misschien is het morgen wel over en dan ben je blij dat je het niet gedaan hebt! En dat bleek, gelukkig.
Soms denk ik zelfs.... stel dat hij het toch wel écht wil gaan proberen, ik krijg zijn smsjes niet meer binnen....
Maar dat is kul, smoesjes, hij weet waar ik werk en woon dus als het een zaak van echte liefde is weet hij me te vinden.
En aangezien ik hem niet gezien heb.... zegt genoeg toch.
Het wisselt bij mij ook heel erg Herfst, de ene dag denk ik, prima, ik blijf wel lekker alleen. De andere dag kan ik ontzettend verlangen naar iemand die er echt voor je is.
Gelukkig vandaag weer prima het idee dat ik het zelf wel red, en ik red het zelf ook! Maar samen met iemand zou zo fijn zijn, maar het gemis daaraan moet niet de overhand gaan krijgen, en ja, soms heeft het dat wel.
Sterkte verder met je ex, verdomde lastig als geen contact geen optie is!
Ja ik ben dus alweer wat optimistischer en nee ik heb niks gehoord.
Dan zal hij namelijk moeten bellen (niet stiekem naar mijn werk dus!) of langs moeten komen. Maar meneer is nou eenmaal alleen maar van de sms en hij mag verder eigenlijk ook gewoon lekker wegbijven.
Eind deze maand ga ik naar een feest waar ik hem waarschijnlijk weer tegenkom maar ik denk niet dat hij me nog op komt zoeken.
Mocht dat wel zo zijn draai ik me om en loop ik aan.
Oké, nu met de billen bloot.... (zo voelt het tenminste)
Gisterenavond op stap geweest, eerst lang lopen twijfelen of ik wel zou gaan, zat niet zo lekker in mijn vel. Maar was al ruim een maand niet meer geweest en de komende 2 weekenden zit het er sowieso ook niet in.
Afijn, het was gezellig, ik was al snel redelijk blij dat ik toch nog gegaan was. De gedachten aan mijn ex heb ik op dat moment ook heel bewust stop kunnen zetten.
Dat werkt soms hè meiden, gewoon eens proberen!
Tegen jezelf zeggen: STOP! En nu wat anders gaan doen en ergens anders aan gaan denken, nu is het gewoon even genoeg geweest!
Ik denk dat je het ook kunt oefenen, het proberen waard!
Maar goed.... hele leuke vent tegengekomen in de kroeg.
Mijn vriendin kende hem, ik nog niet, mijn leeftijd, vrijgezel en ziet eruit om op te vreten. Hij was met een vriend en na sluitingstijd vond hij het een goed idee om met zijn vieren een afzakkertje te nemen bij hem.
Ikke nog braaf aan het water maar dat hielp niet meer...
Ben bij hem blijven slapen, euhh.... niet echt veel geslapen :$
Word ik vanmorgen om 8 uur al wakker en ik wilde WEG!!!
WEG WEG WEG en wel NU!!! :?
En echt, daar was eigenlijk totaal geen reden toe...
Hij werd wakker van mijn gedraai, hij lag op mijn arm dus ik kon niet stiekem weg....
Ikke smoesjes ophangen en 'Ik weet het echt niet' lullen...
Damn!!
Toen hij weer sliep ben ik er tussenuit geknepen...
En ik dacht, oké, die zien we nooit meer terug!
Ik liep door de stad (mijn fiets stond nog bij de kroeg) en dacht dat iedereen kon zien dat ik een ONS had gehad.
Onzin natuurlijk, alsof iedereen dat heeft die op zondagochtend door de stad loopt... en het stond ook niet op mijn voorhoofd. (Nee echt niet! ;))
Loop ik thuis binnen, al pratend in mezelf (Deli wat heb je nu gedaan?!!)
Gaat de telefoon, was hij het (slik)
Waarom ik er tussenuit was geknepen.....
Euhh... ik weet het niet, kletste ik, mss omdat ik dit nooit doe (bloos shit!)
Uiteindelijk wist ik het wel, ik wist het achteraf gezien eigenlijk al toen ik wakker werd... Beter zelf weggaan dan wachten tot je pijn gedaan wordt...
Want je bent vast niet leuk genoeg voor meer dan een ONS...
En dát hoef je niet te horen!
Maarja, belt ie op zeg...
Op een gegeven moment zo eerlijk mogelijk verteld dat ik liever vast ging dan wachten en er achter komen dat het maar voor 1 keer was of totdat je pijn gedaan wordt. Niet in deze woorden, de woorden weet ik niet meer, maar hier kwam het op neer...
Hij was lief, we hebben even gepraat, en op een gegeven moment zei hij dat hij ook niet wist hoe het zou gaan lopen want hij kende me eigenlijk nog niet eens. En dat is ook zo natuurlijk...
Aan het eind van het gesprek zei hij, Ik spreek je snel.
Oké, zei ik, je hebt mijn nummer. Ja, zegt ie, jij de mijne ook
En shit ja, dat is natuurlijk ook zo...
Dus... het is geen afwijzing en ook geen loze belofte waar je niks aan hebt.
Dat is al wat waard. Ik voelde me daarna best goed en heb de rest van de dag lekker rustig aan gedaan.
Mijn vriendin moeten beloven dat ik het niet dood moet laten bloeden al vóór het wat zou kunnen worden (wijze meid)
Liever een keer op je bek gaan dan sowieso altijd alleen blijven...
Heeft ze ook gelijk in, en zó hard op mijn bek als ik gegaan ben zal ik niet meer gaan, dat geloof ik niet.
Dus... ik ben bang... maar zal die angst niet de boventoon laten voeren.
Zal wél voorzichtig zijn, en verwacht niets.
Ik denk steeds, ach, dat kan toch niet, dat is toch niet.
Maar zelfs met die gedachte heb ik geen moeite nu.
Ik denk nu, het was leuk, het was fijn en zijn reactie was erg lief.
Dus al met al een fijne ervaring geweest
Ik ben wel erg geschrokken van mijn reactie vanmorgen.
BA maakt meer kapot dan je lief is....
Heel verhaal... misschien hebben jullie er wat aan.
Misschien hebben jullie advies.
Misschien gewoon leuk om te lezen.
En ja... foei toch! Deli heeft een ONS gehad! :$
(tenzij er een vervolg komt)
Mikkie wat rot...
Schijnbaar trekken we op één of andere manier nog eikels aan ja...
Ik had 't laatst ook, die zo idioot begon te smsen.
Gelukkig maar vóór we wat gingen drinken want dat zit er natuurlijk niet meer in! Wat denk ie wel?!
Niet blij kunnen zijn met je aankopen terwijl je eigenlijk gewoon weer eens lekker voor jezelf geshopt hebt, ja, dat herken ik ook....
Misschien denken we soms het gat wat we voelen op te kunnen vullen met andere dingen, en dat gaat niet nee....
Maar dat komt wel weer, écht!
Contact opnemen is zinloos ja....
Als hij je iets te vertellen had wat je had willen horen had hij dat al lang gedaan, écht! Maar begrijpen doe ik het heel goed, heb het zelfs afgelopen week zelf ook gehad.
Dan dacht ik: Niet doen!! Misschien is het morgen wel over en dan ben je blij dat je het niet gedaan hebt! En dat bleek, gelukkig.
Soms denk ik zelfs.... stel dat hij het toch wel écht wil gaan proberen, ik krijg zijn smsjes niet meer binnen....
Maar dat is kul, smoesjes, hij weet waar ik werk en woon dus als het een zaak van echte liefde is weet hij me te vinden.
En aangezien ik hem niet gezien heb.... zegt genoeg toch.
Het wisselt bij mij ook heel erg Herfst, de ene dag denk ik, prima, ik blijf wel lekker alleen. De andere dag kan ik ontzettend verlangen naar iemand die er echt voor je is.
Gelukkig vandaag weer prima het idee dat ik het zelf wel red, en ik red het zelf ook! Maar samen met iemand zou zo fijn zijn, maar het gemis daaraan moet niet de overhand gaan krijgen, en ja, soms heeft het dat wel.
Sterkte verder met je ex, verdomde lastig als geen contact geen optie is!
Ja ik ben dus alweer wat optimistischer en nee ik heb niks gehoord.
Dan zal hij namelijk moeten bellen (niet stiekem naar mijn werk dus!) of langs moeten komen. Maar meneer is nou eenmaal alleen maar van de sms en hij mag verder eigenlijk ook gewoon lekker wegbijven.
Eind deze maand ga ik naar een feest waar ik hem waarschijnlijk weer tegenkom maar ik denk niet dat hij me nog op komt zoeken.
Mocht dat wel zo zijn draai ik me om en loop ik aan.
Oké, nu met de billen bloot.... (zo voelt het tenminste)
Gisterenavond op stap geweest, eerst lang lopen twijfelen of ik wel zou gaan, zat niet zo lekker in mijn vel. Maar was al ruim een maand niet meer geweest en de komende 2 weekenden zit het er sowieso ook niet in.
Afijn, het was gezellig, ik was al snel redelijk blij dat ik toch nog gegaan was. De gedachten aan mijn ex heb ik op dat moment ook heel bewust stop kunnen zetten.
Dat werkt soms hè meiden, gewoon eens proberen!
Tegen jezelf zeggen: STOP! En nu wat anders gaan doen en ergens anders aan gaan denken, nu is het gewoon even genoeg geweest!
Ik denk dat je het ook kunt oefenen, het proberen waard!
Maar goed.... hele leuke vent tegengekomen in de kroeg.
Mijn vriendin kende hem, ik nog niet, mijn leeftijd, vrijgezel en ziet eruit om op te vreten. Hij was met een vriend en na sluitingstijd vond hij het een goed idee om met zijn vieren een afzakkertje te nemen bij hem.
Ikke nog braaf aan het water maar dat hielp niet meer...
Ben bij hem blijven slapen, euhh.... niet echt veel geslapen :$
Word ik vanmorgen om 8 uur al wakker en ik wilde WEG!!!
WEG WEG WEG en wel NU!!! :?
En echt, daar was eigenlijk totaal geen reden toe...
Hij werd wakker van mijn gedraai, hij lag op mijn arm dus ik kon niet stiekem weg....
Ikke smoesjes ophangen en 'Ik weet het echt niet' lullen...
Damn!!
Toen hij weer sliep ben ik er tussenuit geknepen...
En ik dacht, oké, die zien we nooit meer terug!
Ik liep door de stad (mijn fiets stond nog bij de kroeg) en dacht dat iedereen kon zien dat ik een ONS had gehad.
Onzin natuurlijk, alsof iedereen dat heeft die op zondagochtend door de stad loopt... en het stond ook niet op mijn voorhoofd. (Nee echt niet! ;))
Loop ik thuis binnen, al pratend in mezelf (Deli wat heb je nu gedaan?!!)
Gaat de telefoon, was hij het (slik)
Waarom ik er tussenuit was geknepen.....
Euhh... ik weet het niet, kletste ik, mss omdat ik dit nooit doe (bloos shit!)
Uiteindelijk wist ik het wel, ik wist het achteraf gezien eigenlijk al toen ik wakker werd... Beter zelf weggaan dan wachten tot je pijn gedaan wordt...
Want je bent vast niet leuk genoeg voor meer dan een ONS...
En dát hoef je niet te horen!
Maarja, belt ie op zeg...
Op een gegeven moment zo eerlijk mogelijk verteld dat ik liever vast ging dan wachten en er achter komen dat het maar voor 1 keer was of totdat je pijn gedaan wordt. Niet in deze woorden, de woorden weet ik niet meer, maar hier kwam het op neer...
Hij was lief, we hebben even gepraat, en op een gegeven moment zei hij dat hij ook niet wist hoe het zou gaan lopen want hij kende me eigenlijk nog niet eens. En dat is ook zo natuurlijk...
Aan het eind van het gesprek zei hij, Ik spreek je snel.
Oké, zei ik, je hebt mijn nummer. Ja, zegt ie, jij de mijne ook
En shit ja, dat is natuurlijk ook zo...
Dus... het is geen afwijzing en ook geen loze belofte waar je niks aan hebt.
Dat is al wat waard. Ik voelde me daarna best goed en heb de rest van de dag lekker rustig aan gedaan.
Mijn vriendin moeten beloven dat ik het niet dood moet laten bloeden al vóór het wat zou kunnen worden (wijze meid)
Liever een keer op je bek gaan dan sowieso altijd alleen blijven...
Heeft ze ook gelijk in, en zó hard op mijn bek als ik gegaan ben zal ik niet meer gaan, dat geloof ik niet.
Dus... ik ben bang... maar zal die angst niet de boventoon laten voeren.
Zal wél voorzichtig zijn, en verwacht niets.
Ik denk steeds, ach, dat kan toch niet, dat is toch niet.
Maar zelfs met die gedachte heb ik geen moeite nu.
Ik denk nu, het was leuk, het was fijn en zijn reactie was erg lief.
Dus al met al een fijne ervaring geweest
Ik ben wel erg geschrokken van mijn reactie vanmorgen.
BA maakt meer kapot dan je lief is....
Heel verhaal... misschien hebben jullie er wat aan.
Misschien hebben jullie advies.
Misschien gewoon leuk om te lezen.
En ja... foei toch! Deli heeft een ONS gehad! :$
(tenzij er een vervolg komt)
zondag 1 april 2007 om 23:49
He Deli,
Rustig aan, ik kan me voorstellen dat je gigantisch bent geschrokken van vannacht. Maar... geen paniek, er is niks wereldschokkends gebeurd.
Je hebt met een andere man geslapen... so what ? Voelde het goed gisteravond ? Dan is het prima.
Wat er verder van komt zal de toekomst leren. Volg je gevoel. Als je (nog) niet kunt hou je het bij vriendschap. Ga je meer voelen dan is dat iets om over te denken en je gevoel te volgen.
Nu kun je er in elk geval niks mee. Het is gebeurd punt. Wacht rustig af en geniet van zijn aandacht.
Je kent mijn verhaal inmiddels ook van een ander topic. Heb hier een beetje mee zitten lezen.
Ik herken een hele boel. Ik herken met name het gevoel waar wij dames mee opgezadeld worden.
Waarom, wat, wanneer, hoezo, onzekerheid, vragen, angst, boosheid....
Bij mij overheerst nu de boosheid, verontwaardiging.
Eerst hoor je een jaar lang elke dag iets, sms, mail of telefoon. Hangt meneer 2 keer per week op de bank, knuffelen en vrijen we heerlijk, praten uuuurenlang
En dan... van de ene op de andere dag is alles over en uit... net als je alle moed verzameld hebt om te zeggen dat je meer voelt voor hem. Dat je hem mist.
Juist als je hem nodig zou hebben haakt hij af. Krijg je geen smssen meer, geen mail, zie ik hem nu alweer een maand niet, spreek hem net zo min.
En ja, mijn reactie is dan hetzelfde als die van jullie: afstand nemen, afstand proberen te houden ... koste wat het kost.
Gaat ten koste van je gevoel, onzekerheid viert hoogtij. Elke minuut zit je boven je mobiele te koekeloeren of er niet toch een sms binnenkwam toen je net even in de keuken was.....
Hoop... hoop op toch een teken van leven, wat er uiteindelijk niet komt.
Ik ben heel bang, bang dat ik hem nooit meer zal zien zoals het was. Dat al mijn gevoel voor hem foetsie is als hij uit zijn grot komt........
Of zit hij niet ver weg gekropen om na te denken ???? Misschien wel, misschien niet..... misschien zit hij nu, op MIJN zondagavond bij een andere vrouw gezellig te doen.... wie weet...
Alles wat ik niet weet.. maar ik weet wel dat ik dit niet verdiend heb. Ik ben altijd loyaal geweest, altijd voor hem klaargestaan, hij vond me superlief, knap, intelligent, lekker gek, super voor de kids, mooi van binnen en van buiten.....
Nee, dit heb ik zeker niet verdiend, niet nadat ik me zo klein maakte en mijn gevoel voor hem uitte........
Enne.... ik heb een leuke andere man leren kennen, via via... heel betrokken hoewel ik hem nog nooit gezien heb. Aan de telefoon met hem is het heel gezellig, op msn net zo !!
Mag ik toegeven, zal ik nog heel even wachten, kan ik gevoel voor die andere man krijgen (want dat heb ik uiteraard niet).....
Ik heb met die andere man afgesproken het helemaal vriendschappelijk te houden, vooral geen verwachtingen te hebben, dat ik geen relatie wil met hem... is wel zo duidelijk lijkt me. Ik wil niemand aan het lijntje houden.....
Heel verhaal.. maar ja... zijn gedachtengangen als ik al deze shit lees op een donkere eenzame avond als deze. Een zondagavond die anders altijd zo gezellig was met hem, een zondagavond vol knuffels, vertrouwen en genegenheid....
pffff... mannen !!!
Liefs
Zij
Rustig aan, ik kan me voorstellen dat je gigantisch bent geschrokken van vannacht. Maar... geen paniek, er is niks wereldschokkends gebeurd.
Je hebt met een andere man geslapen... so what ? Voelde het goed gisteravond ? Dan is het prima.
Wat er verder van komt zal de toekomst leren. Volg je gevoel. Als je (nog) niet kunt hou je het bij vriendschap. Ga je meer voelen dan is dat iets om over te denken en je gevoel te volgen.
Nu kun je er in elk geval niks mee. Het is gebeurd punt. Wacht rustig af en geniet van zijn aandacht.
Je kent mijn verhaal inmiddels ook van een ander topic. Heb hier een beetje mee zitten lezen.
Ik herken een hele boel. Ik herken met name het gevoel waar wij dames mee opgezadeld worden.
Waarom, wat, wanneer, hoezo, onzekerheid, vragen, angst, boosheid....
Bij mij overheerst nu de boosheid, verontwaardiging.
Eerst hoor je een jaar lang elke dag iets, sms, mail of telefoon. Hangt meneer 2 keer per week op de bank, knuffelen en vrijen we heerlijk, praten uuuurenlang
En dan... van de ene op de andere dag is alles over en uit... net als je alle moed verzameld hebt om te zeggen dat je meer voelt voor hem. Dat je hem mist.
Juist als je hem nodig zou hebben haakt hij af. Krijg je geen smssen meer, geen mail, zie ik hem nu alweer een maand niet, spreek hem net zo min.
En ja, mijn reactie is dan hetzelfde als die van jullie: afstand nemen, afstand proberen te houden ... koste wat het kost.
Gaat ten koste van je gevoel, onzekerheid viert hoogtij. Elke minuut zit je boven je mobiele te koekeloeren of er niet toch een sms binnenkwam toen je net even in de keuken was.....
Hoop... hoop op toch een teken van leven, wat er uiteindelijk niet komt.
Ik ben heel bang, bang dat ik hem nooit meer zal zien zoals het was. Dat al mijn gevoel voor hem foetsie is als hij uit zijn grot komt........
Of zit hij niet ver weg gekropen om na te denken ???? Misschien wel, misschien niet..... misschien zit hij nu, op MIJN zondagavond bij een andere vrouw gezellig te doen.... wie weet...
Alles wat ik niet weet.. maar ik weet wel dat ik dit niet verdiend heb. Ik ben altijd loyaal geweest, altijd voor hem klaargestaan, hij vond me superlief, knap, intelligent, lekker gek, super voor de kids, mooi van binnen en van buiten.....
Nee, dit heb ik zeker niet verdiend, niet nadat ik me zo klein maakte en mijn gevoel voor hem uitte........
Enne.... ik heb een leuke andere man leren kennen, via via... heel betrokken hoewel ik hem nog nooit gezien heb. Aan de telefoon met hem is het heel gezellig, op msn net zo !!
Mag ik toegeven, zal ik nog heel even wachten, kan ik gevoel voor die andere man krijgen (want dat heb ik uiteraard niet).....
Ik heb met die andere man afgesproken het helemaal vriendschappelijk te houden, vooral geen verwachtingen te hebben, dat ik geen relatie wil met hem... is wel zo duidelijk lijkt me. Ik wil niemand aan het lijntje houden.....
Heel verhaal.. maar ja... zijn gedachtengangen als ik al deze shit lees op een donkere eenzame avond als deze. Een zondagavond die anders altijd zo gezellig was met hem, een zondagavond vol knuffels, vertrouwen en genegenheid....
pffff... mannen !!!
Liefs
Zij
maandag 2 april 2007 om 23:11
Hi meiden,
Sorry voor late reactie, zit midden in een tentamenweek en heb voor het eerst in vier jaar weer tentamens gehad...dus was weer ff wennen en lekker stressen, maar heb t idee dat ik het er goed van afgebracht heb, nu hopen dat de cijfers dat bevestigen :P
Mikkie, om terug te komen op je vraag, ben momenteel nog met de nieuwe leuke meneer. Gaat lekker rustig aan en het bevalt me wel eigenlijk. Geen last van ex, ook niet van ex-gevoelens. Van de ene kant heel raar, want blijf wel bij mezelf afchecken of ik dit niet als rebound doe en of dit niet te snel gaat. Maar het gevoel is goed en ik voel me er heel lekker bij. Heb niet t idee dat ik moet inleveren of niet mezelf kan zijn, voel me gewaardeerd en gerespecteerd en daar geniet ik nu van. Hoe het verder loopt zien we wel, heb geen hoge verwachtingen en misschien loopt het daarom nou juist wel zo makkelijk. Heb niet het gevoel aan een bepaald plaatje te moeten voldoen, initiatief komt heel vaak van zijn kant en dat voelt heel prettig.
Terugkijkend denk ik dat het hele laatste jaar van aankloten met ex ervoor gezorgd heeft dat ik bij elke breakup minder ben gaan verwachten en indirect mezelf ben gaan beschermen tegen hem (emotioneel gezien dan...)Dat verklaart voor mij waarom ik er de laatste keer in een klap klaar mee was. Zie ex nog regelmatig ivm werk, maar hij doet me nix meer, eerlijk waar niet. Ik zie alleen nog maar een klein, verdrietig en zielig jongetje, niet meer de man waarop ik ooit verliefd ben geweest...Heel raar maar wel de werkelijkheid. Kan niet zeggen wat het precies is, maar denk dat ik er onbewust al iets eerder klaar mee was, in mijn hoofd en hart, en dat zijn "ik wil ruimte" voor de 10e keer de druppel was die mij over de drempel heeft geholpen.
Vervelend dat de dipjes zo nu en dan blijven opspelen, dat je je idd af gaat vragen wanneer dat rotte gevoel, dat je af en toe lijkt te besluipen op de momenten dat je het absoluut niet kan gebruiken, over gaat. Het klinkt zo cliche, maar ik denk toch dat het vooral tijd nodig heeft. Laat je niet uit het veld slaan door een of andere eikel die toch weer een vriendin blijkt te hebben...hij is het niet waard! Dat weet je zelf ook wel, maar op dat moment lijkt het alsof je het aantrekt...heel frustrerend kan ik me zo voorstellen.
Dikke *; voor iedereen!
Sorry voor late reactie, zit midden in een tentamenweek en heb voor het eerst in vier jaar weer tentamens gehad...dus was weer ff wennen en lekker stressen, maar heb t idee dat ik het er goed van afgebracht heb, nu hopen dat de cijfers dat bevestigen :P
Mikkie, om terug te komen op je vraag, ben momenteel nog met de nieuwe leuke meneer. Gaat lekker rustig aan en het bevalt me wel eigenlijk. Geen last van ex, ook niet van ex-gevoelens. Van de ene kant heel raar, want blijf wel bij mezelf afchecken of ik dit niet als rebound doe en of dit niet te snel gaat. Maar het gevoel is goed en ik voel me er heel lekker bij. Heb niet t idee dat ik moet inleveren of niet mezelf kan zijn, voel me gewaardeerd en gerespecteerd en daar geniet ik nu van. Hoe het verder loopt zien we wel, heb geen hoge verwachtingen en misschien loopt het daarom nou juist wel zo makkelijk. Heb niet het gevoel aan een bepaald plaatje te moeten voldoen, initiatief komt heel vaak van zijn kant en dat voelt heel prettig.
Terugkijkend denk ik dat het hele laatste jaar van aankloten met ex ervoor gezorgd heeft dat ik bij elke breakup minder ben gaan verwachten en indirect mezelf ben gaan beschermen tegen hem (emotioneel gezien dan...)Dat verklaart voor mij waarom ik er de laatste keer in een klap klaar mee was. Zie ex nog regelmatig ivm werk, maar hij doet me nix meer, eerlijk waar niet. Ik zie alleen nog maar een klein, verdrietig en zielig jongetje, niet meer de man waarop ik ooit verliefd ben geweest...Heel raar maar wel de werkelijkheid. Kan niet zeggen wat het precies is, maar denk dat ik er onbewust al iets eerder klaar mee was, in mijn hoofd en hart, en dat zijn "ik wil ruimte" voor de 10e keer de druppel was die mij over de drempel heeft geholpen.
Vervelend dat de dipjes zo nu en dan blijven opspelen, dat je je idd af gaat vragen wanneer dat rotte gevoel, dat je af en toe lijkt te besluipen op de momenten dat je het absoluut niet kan gebruiken, over gaat. Het klinkt zo cliche, maar ik denk toch dat het vooral tijd nodig heeft. Laat je niet uit het veld slaan door een of andere eikel die toch weer een vriendin blijkt te hebben...hij is het niet waard! Dat weet je zelf ook wel, maar op dat moment lijkt het alsof je het aantrekt...heel frustrerend kan ik me zo voorstellen.
Dikke *; voor iedereen!
dinsdag 3 april 2007 om 00:18
En jawel hoor, ik ben vanmiddag weer de "fout" ingegaan. Weet eigenlijk niet of het wel zo fout was.
Ik stuurde een sms of hij dood was of dat er een andere reden was dat ik niks meer hoorde van hem. Ik krijg een sms terug met een heel goede reden waarom ik niks meer hoorde. Was echt een goede reden: kind doodziek en niet geslapen dit weekend. Als alleenstaande moeder kan ik me voorstellen dat een alleenstaande vader er dan ook zijn hoofd niet naar heeft staan om gezellig te gaan smssen.
Aan de andere kant.... ik heb hem een maand niet gezien nu. Dat is toch wel erg lang. Vraag me dan ook af of hij bang voor me is, bang voor mijn gevoel jegens hem.
Ik hoop dat het me nu toch eens 1 keer in mijn leven gaat lukken om hem nu dan toch maar gewoon te laten. Om niet steeds weer in de verleiding te komen om te smssen. Ik kan dat rotmobieltje soms tegen de muur gooien.
Vandaag een giga dipdag, veel lopen denken en piekeren. Zoals jullie hier schrijven lijkt het erop dat die dagen nog wel vaker zullen voorkomen.
Dat zijn van die dagen dat je je halve dagboek volkleddert met gedachtengangen, met vragen zonder antwoord te krijgen.
Aaaaaahhhhh.... wat is dat toch met mannen... ze denken echt totaal anders dan vrouwen. Net als je denkt dat je de grote vis aan de haak hebt, als je denkt dat DAT de ridder op het paard is, als je al je angsten en onzekerheden hebt overwonnen, als je je zorgvuldig gebouwde muurtje kon laten zakken.....
Net op dat moment duiken ze weg en zijn ze onbereikbaar.
Wat moet je ermee.........
Welterusten allemaal met een *;
Liefs,
Zij
Ik stuurde een sms of hij dood was of dat er een andere reden was dat ik niks meer hoorde van hem. Ik krijg een sms terug met een heel goede reden waarom ik niks meer hoorde. Was echt een goede reden: kind doodziek en niet geslapen dit weekend. Als alleenstaande moeder kan ik me voorstellen dat een alleenstaande vader er dan ook zijn hoofd niet naar heeft staan om gezellig te gaan smssen.
Aan de andere kant.... ik heb hem een maand niet gezien nu. Dat is toch wel erg lang. Vraag me dan ook af of hij bang voor me is, bang voor mijn gevoel jegens hem.
Ik hoop dat het me nu toch eens 1 keer in mijn leven gaat lukken om hem nu dan toch maar gewoon te laten. Om niet steeds weer in de verleiding te komen om te smssen. Ik kan dat rotmobieltje soms tegen de muur gooien.
Vandaag een giga dipdag, veel lopen denken en piekeren. Zoals jullie hier schrijven lijkt het erop dat die dagen nog wel vaker zullen voorkomen.
Dat zijn van die dagen dat je je halve dagboek volkleddert met gedachtengangen, met vragen zonder antwoord te krijgen.
Aaaaaahhhhh.... wat is dat toch met mannen... ze denken echt totaal anders dan vrouwen. Net als je denkt dat je de grote vis aan de haak hebt, als je denkt dat DAT de ridder op het paard is, als je al je angsten en onzekerheden hebt overwonnen, als je je zorgvuldig gebouwde muurtje kon laten zakken.....
Net op dat moment duiken ze weg en zijn ze onbereikbaar.
Wat moet je ermee.........
Welterusten allemaal met een *;
Liefs,
Zij
