Constante druk in nieuwe relatie

Dit is mijn eerste topic. Ik heb lang getwijfeld of ik hier iets zou posten. Ik ben heel bang voor herkenning.

Sinds een kort jaartje heb ik, na een pittige scheiding, een nieuwe relatie. In het begin was dit heel verfrissend en verrassend leuk, maar inmiddels ervaar ik heel wat druk. Ik denk vaak dat dit aan mij ligt, omdat ik nagenoeg de volledige zorg voor mijn kleuter heb doordeweeks en daarnaast een drukke baan heb. Ik ben daardoor vaak moe en niet meer in staat om genoeg aandacht te besteden aan mijn relatie.

De druk die ik ervaar komt denk ik ook omdat deze relatie me af en toe benauwt. Hij wil alles samen doen. Als ik mijn kind het weekend niet heb wil hij samen zijn. In die weekenden draait het dan ook vooral om lief zijn, knuffelen en veel seks. Soms wel 6x in het weekend. Seks, zoenen en knuffelen is voor hem heel belangrijk. Ik zet mezelf regelmatig over mijn vermoeidheid heen, omdat hij nog wil knuffelen. De momenten dat mijn kind er wel is, vind hij niet echt samen zijn.

Ik heb vaker aangegeven dat ik ook ruimte voor mezelf nodig heb. Om mijn huishouden op orde te houden, maar ook om mijn sociale leven niet te verwaarlozen en soms om gewoon in m’n pyjama te Netflixen. Afspreken om met een vriendin iets leuks te gaan doen in die weekenden of dat ik aangeef dat ik later kom (zaterdag ipv vrijdag) omdat ik mijn huishouden moet doen leidt niet zelden tot discussies. Hij vindt dat ik niet genoeg laat blijken dat ik hem graag wil zien en dat ik hem leuk vind. Dat er alleen maar momenten van af gaan in plaats van erbij. In telefoongesprekken krijg ik vaak terug dat hij graag zou willen dat ik tussendoor laat blijken dat ik van hem hou en laat hij blijken dat hij wil dat we lief voor elkaar zijn die avond. Ik voel hierdoor een enorme druk; alsof ik tekortschiet. Het is niet dat ik hem helemaal niets laat blijken, maar het lijkt nooit genoeg. Ik zie hem twee dagen doordeweeks en meestal alle weekenden. Ik vind het regelmatig veel en ik merk dat ik uit balans raak. Met name omdat ik voor m’n gevoel na een werkdag nog lief ‘moet’ doen, uitgebreid moet zoenen en knuffelen, maar ook het voeren van de discussies over wel/niet afspraken maken met vriendinnen in bepaalde weekenden breekt me gewoon op.

Dit is niet het enige. Hij heeft over veel dingen een mening. Hij bemoeit zich gevraagd of ongevraagd met de omgang met mijn ex-partner, heeft een mening over hoe ik of mijn vriendinnen zich tegenover elkaar gedragen, heeft een mening over keuzes die ik maak met betrekking tot mijn vrije tijd (laat naar bed, uitgaan, afspreken met iemand, iets leuks doen met kind zonder hem, op vakantie met een vriendin). Ook heb ik het idee dat hij mijn telefoon gecontroleerd heeft, omdat hij vraagt naar bepaalde zaken die ik hem niet verteld heb. Verder hebben we veel discussies over het feit dat ik rook.

Ik merk dat ik uitgeput raak. Hoe zeer ik ook mijn best doe, er is altijd iets. Inmiddels heb ik het punt bereikt dat ik inderdaad niet vaak meer laat blijken dat ik hem graag zie. Ik wil gewoon rust. Het kost me steeds meer moeite om het leuk te hebben. Ik ben negatief en moe. Ik kan hem daarom ook niet geven wat hij graag wil; bevestiging en liefde.

Als ik teruglees wat ik tot nu toe heb opgeschreven schrik ik. Maar er is ook een andere kant. We hebben het niet altijd minder fijn, er zijn ook heel fijne momenten. Hij vertelt me vaak dat zijn intenties goed zijn; hij maakt zich zorgen om me en hij ziet me gewoon graag omdat hij me zo leuk vindt. Zijn mening en z’n teleurstelling mag er zijn; dat ik me daardoor schuldig voel of dat ik me aangevallen voel zit ook deels in mij. Ik voel me snel schuldig en ik ben iemand die het anderen graag naar z’n zin maakt. Hij hoopt dat ik ga zien dat hij alleen maar echt heel lief voor me is als ik minder vermoeid ben. Ik ben perfect voor hem en wat we hebben/hadden in de eerste maanden was echt perfect.

Ik weet niet meer zo goed wat ik moet doen. Ik wil wel geven, maar het lukt me niet meer. Ik denk steeds vaker dat ik gewoon alleen wil zijn. Het voelt niet alsof ik zomaar mag kappen. Dan kwets ik hem en ik heb een hele andere boodschap uitgedragen; dat hij het is voor mij.

Epicureo schreef: ↑

06-12-2023 17:21

Ik heb de indruk dat TO de relatie (nog) niet wil verbreken. Inmiddels zijn er genoeg praktische tips gegeven. Dus TO: waar ben je bang voor als hij niet meer in jou leven is? Heb je dat helder voor jezelf?

Die zijn er zeker gegeven, dank daarvoor! Ik heb ze gisteravond nogmaals uitgebreid gelezen en ik ben gaan slapen. Ik houd het contact inmiddels een beetje af. Ik ben niet zo zeer bang voor als hij niet meer in mijn leven is. Ik zit met name tegen het moment aan te hikken.

Tothier1 schreef: ↑

07-12-2023 06:45

Dit klinkt niet gezond TO.
Hele avonden moeten zoenen als je elkaar al een jaar kent.
Hoe oud zijn jullie als ik vragen mag?

Het klinkt alsof je er echt klaar mee bent en lucht wilt.
Bel gewoon en maak het uit, dan ben je er gelijk vanaf.
Uitmaken via bellen is nog veel netter dan via een appje.

Ik ben 35. Hij een jaar jonger.

Laat-het-los schreef: ↑

07-12-2023 01:15

Lieve MissyImpossible (leuke naam), je topic zit steeds in m’n hoofd. Wat klinkt je relatie vermoeiend. Er zijn al veel goede dingen geschreven hier.

Als je diep ademhaalt, je gedachten even uitzet en volledig je gevoel laat spreken, zie je jezelf dan oud worden met deze man?

Ik weet uit ervaring hoe ontzettend lastig het kan zijn om een relatie te verbreken, zeker als je iemand bent die zich snel schuldig voelt. Ik ken het zo goed, dat uitmaken gewoon geen optie lijkt omdat je de ander dan kwetst, hij veel geinvesteerd heeft en hij op sommige vlakken wel goed past. Als ik het dan toch na heel lang twijfelen durfde uit te maken, dan praatten mijn exen op me in en ging ik er toch maar weer mee door. Zoveel jaren verspild hiermee.

Om deze reden zou ik het ook schriftelijk doen in jouw geval. Dat kan al zoveel minder lastig zijn dan face to face. Zeker omdat hij je grenzen steeds zo opzoekt. Ook op mij komt hij over alsof hij het niet zomaar gaat accepteren als je er een punt achter zet.

Ik herken ook wat je schrijft over zijn goede intenties. Maar misschien is zijn gedrag belangrijker dan zijn intenties en zijn gedrag benauwt je. En dat begrijp ik zo goed, ik voel de druk al als ik je verhaal lees.

Stel dat je vriend er niets van zou vinden als je het zou uitmaken (dat kan natuurlijk niet, maar ik bedoel dat je zijn gevoel even helemaal achterwege zou laten), zou je het dan willen?

Wat heb je nodig om die stap te zetten?

Alsof je mijn gedachten kunt lezen. Dit is het precies. Ik heb al dit gesprek al 4 keer gevoerd in de afgelopen maanden. En steeds ben ik weer overgehaald om er toch nog een keer mee aan de slag te gaan, omdat we het onderste nog niet uit de kan zouden hebben gehaald.

Als mijn vriend er helemaal niets van zou vinden, dan zou ik het hem zonder twijfel zeker durven zeggen. Maar dit zeggen voelt niet veilig.

Zoals het achteraf ook niet veilig voelde dat ik liever in mijn eigen woonplaats zou blijven wonen omwille van kind en hulp van familie bij kind of dat ik wel eens twijfel of ik nog wel echt een kinderwens heb. Ik heb in het begin wat anders verteld en hij werd erdoor verrast dat ik van gedachten verander. Dat zorgde voor discussie en nare opmerkingen.

Zo zal het ook zijn als ik de knoop doorhak en het m vertel dat ik de toekomst niet meer zie. Ik heb eerder wat anders verteld.

Sjaantje37 schreef: ↑

07-12-2023 09:12

Hoe is jouw vriend zijn gedrag naar jouw kind toe?

Kind wilde in het begin niet zo veel van hem hebben. Jaloezie en angst denk ik. Hij vond dat erg moeilijk en vond het daarom ook lastig om kind leuk te vinden.
Inmiddels is kind 180 graden gedraaid, maar kind neemt eigenlijk initiatief. Kind vraagt om knutselen, samen tv kijken.
In de weekenden dat ik kind heb trekt hij zijn eigen plan zogezegd. Afspraken met zijn sociale kring plant hij vaak in die weekenden zodat kind en ik tijd samen hebben. Als hij er wel een dag in het weekend is, doen we vaak iets leuks. Als ik hem vraag iets te doen, aankleden of boekje voorlezen voor het slapen gaan, dan doet hij dat en anders laat hij dat voor mij.

Verder is hij wel altijd vriendelijk en attent tegen kind. Hij neemt (nog geen) rol in de opvoeding.

Sjaantje37 schreef: ↑

07-12-2023 09:38

Dus hij heeft naast jou een sociaal leven maar verwacht van jou dat jouw sociale leven alleen maar uit hem bestaat. Ken jij trouwens zijn sociale kring, zijn vrienden en familie?

Ik heb zijn ouders een keer of 4/5 gezien. Laatste maanden niet, omdat hij niet wil dat we daar ongelukkig op de bank zitten.
Zijn vrienden kennen is een groot woord. We hebben 2-3 keer een feestje gehad en we hebben 2-3 keer met zijn beste vriend en partner afgesproken. Ze zijn wel heel open. Ze kennen mij wel. Hij vertelt veel over me. Volgens mij bespreekt hij de problemen die we ervaren niet.

deadpoetssociety schreef: ↑

07-12-2023 10:01

Ik ben nu heel veel aan het nadenken over mijn ex relatie en waar ik gaandeweg alarmbellen had kunnen zien. We zijn lang bij elkaar geweest en in het begin was het allemaal niet zo duidelijk en erg subtiel.

Alleen achteraf erop terugkijkend kan ik nu zien dat er wel rode vlaggen zijn geweest dat mijn ex zich controlerend opstelde en een verborgen narcist is. Dit laatste is iets waar ik destijds zelfs helemaal geen kennis over had, maar nu weet.

TO, hoe jij jouw relatie beschrijft doet me denken aan de rode vlaggen die ik had kunnen zien. Nu kun je nog makkelijk weglopen. Een telefoontje is afdoende. Eens je eenmaal samenwoont wordt het een stuk lastiger… ik spreek uit ervaring…

En wat is er gebeurd dat je toch op gegeven moment vond dat het niet meer ging en het uitmaakte?

Ik zie de rode vlaggen de laatste maanden wel, maar ik hoor ergens in mijn hoofd dat het komt door mij, door hoe ik me opstel, dat ik niet genoeg doe om er een mooie tijd van te maken, dat ik degene ben die bewust voor mezelf kiest en dus mijn belang voor het belang van samen zet in deze relatie en dat dat normaal gesproken gewoon niet hoort.

Ik heb een heel hoog verantwoordelijkheidsgevoel en ik ben (als ik er echt heel goed over na denk) bang voor de confrontatie met mijn eigen gevoel. Het gevoel van falen, het gevoel er niet hard genoeg voor gevochten hebben, het schuldgevoel tegenover hem, het verdriet van het loslaten. Maar ik moet daar, zoals iemand ook al postte, uiteindelijk wel verantwoordelijkheid voor durven nemen. Uiteindelijk moet ik er toch door heen, want er is geen weg terug. Hoe jammer dat ook is; het werkt niet voor mij. En die gevoelens zijn simpelweg de consequentie van de keuze.

Dit besef is mede door het openen van dit topic wel echt ontstaan.