Relaties
alle pijlers
de kinderen en ex van je man....
woensdag 27 juni 2007 om 14:50
hoi, graag had ik eerlijk advies
Ik ben sinds 3 jaar samen met mijn man, sinds 2 jaar getrouwd. Hij heeft kinderen met een ex. Zij waren nooit getrouwd.
Sinds hij met mij een relatie heeft ziet hij zijn kinderen niet meer. Zij steekt het op mij maar zij is degene die mijn man afblafte als hij ze terugbracht na een weekend waar de kinderen bij stonden. Hij heeft geprobeerd contact te houden door o.a. een telefoonkaart voor de oudste te kopen zodat hij hem kon bereiken, anders krijgt hij ze niet aan de lijn en bovendien wil mijn man niet met zijn ex te maken hebben. die telefoonkaarten worden afgenomen door haar. Nu kan hij ze al 2 jaar niet bereiken. En volgens haar ligt dat aan mij! uiteraard. Ik heb niet veel met zijn kinderen en heb dat ook gezegd, logisch toch? ik heb ze 2 keer gezien.
Dan is ex nog een probleem, nou ja, ik kan me heel boos om haar leugens maken. Stelt overal en tegen iedereen dat ze nooit een cent te makken heeft gehad en mijn man niets betaalde, ze moest het geld bij elkaar sprokkelen. Nou mijn man betaalde haar toen hij wegging 300 euro per week en zelf verdiende ze 2000 euro per maand. NIET RONDKOMEN? waarom vertelt iemand die leugens?
Dan is er bij mij nog een financiele vraag, heeft zij straks recht op zijn pensioen?? zij zijn nooit getrouwd, wij op huwelijkse voorwaarden. weet iemand dit?
Ik ben sinds 3 jaar samen met mijn man, sinds 2 jaar getrouwd. Hij heeft kinderen met een ex. Zij waren nooit getrouwd.
Sinds hij met mij een relatie heeft ziet hij zijn kinderen niet meer. Zij steekt het op mij maar zij is degene die mijn man afblafte als hij ze terugbracht na een weekend waar de kinderen bij stonden. Hij heeft geprobeerd contact te houden door o.a. een telefoonkaart voor de oudste te kopen zodat hij hem kon bereiken, anders krijgt hij ze niet aan de lijn en bovendien wil mijn man niet met zijn ex te maken hebben. die telefoonkaarten worden afgenomen door haar. Nu kan hij ze al 2 jaar niet bereiken. En volgens haar ligt dat aan mij! uiteraard. Ik heb niet veel met zijn kinderen en heb dat ook gezegd, logisch toch? ik heb ze 2 keer gezien.
Dan is ex nog een probleem, nou ja, ik kan me heel boos om haar leugens maken. Stelt overal en tegen iedereen dat ze nooit een cent te makken heeft gehad en mijn man niets betaalde, ze moest het geld bij elkaar sprokkelen. Nou mijn man betaalde haar toen hij wegging 300 euro per week en zelf verdiende ze 2000 euro per maand. NIET RONDKOMEN? waarom vertelt iemand die leugens?
Dan is er bij mij nog een financiele vraag, heeft zij straks recht op zijn pensioen?? zij zijn nooit getrouwd, wij op huwelijkse voorwaarden. weet iemand dit?
woensdag 27 juni 2007 om 15:04
Hai Karin,
Het eerste wat bij me opkomt is, wat zielig voor de kinderen dat ze tussen een aantal volwassenen in zitten die er samen niet uit kunnen komen.
Aan het gedrag van een ex kun je niet veel veranderen. Zij kiest zelf hoe ze zich op wil stellen. Je man heeft zijn kinderen al twee jaar niet gezien. Is het dan geen tijd om een advocaat in de arm te nemen en een bezoekregeling te treffen of de bestaande bezoekregeling nieuw leven in te blazen?
Dat jij niet veel hebt met zijn kinderen is niet echt belangrijk in dit verhaal lijkt me. Je kent ze niet en daar gaat het ook helemaal niet om. Het gaat om kinderen die hun vader niet meer zien. Misschien vind je ze hartstikke leuk als je ze leert kennen.
Ik zou als ik je man was eens uit gaan zoeken hoe zijn juridische rechten liggen en hoe hij weer in contact kan komen met zijn kinderen. Ik hoop dat jij hem daar vervolgens in steunt.
In geval van geen huwelijk zal de ex van je man geen aanspraak kunnen maken op zijn pensioen volgens mij.
Het eerste wat bij me opkomt is, wat zielig voor de kinderen dat ze tussen een aantal volwassenen in zitten die er samen niet uit kunnen komen.
Aan het gedrag van een ex kun je niet veel veranderen. Zij kiest zelf hoe ze zich op wil stellen. Je man heeft zijn kinderen al twee jaar niet gezien. Is het dan geen tijd om een advocaat in de arm te nemen en een bezoekregeling te treffen of de bestaande bezoekregeling nieuw leven in te blazen?
Dat jij niet veel hebt met zijn kinderen is niet echt belangrijk in dit verhaal lijkt me. Je kent ze niet en daar gaat het ook helemaal niet om. Het gaat om kinderen die hun vader niet meer zien. Misschien vind je ze hartstikke leuk als je ze leert kennen.
Ik zou als ik je man was eens uit gaan zoeken hoe zijn juridische rechten liggen en hoe hij weer in contact kan komen met zijn kinderen. Ik hoop dat jij hem daar vervolgens in steunt.
In geval van geen huwelijk zal de ex van je man geen aanspraak kunnen maken op zijn pensioen volgens mij.
woensdag 27 juni 2007 om 15:30
Hoi,
Wat een supervervelende situatie zeg, en wat erg dat kinderen zo vaak de dupe worden van de frustraties van ouder(s).
Heeft jouw man een bepaalde voogdij over zijn kids? Is hij toeziend voogd ofzo? Want ik ken een geval waarbij de ouders ook niet getrouwd waren en toen zij uit elkaar gingen had de man HELEMAAL GEEN rechten omdat ze zonder iets te regelen en (toen nog) met een goede verstandshouding uit elkaar zijn gegaan. In hun geval bepaalt de moeder dus of het kind komt en wanneer het kind komt.
Wat betreft de aanspraak op pensioen hoef je je volgens mij ook geen zorgen te maken, pas als mensen (in gemeenschap van goederen) getrouwd zijn heeft de ex-vrouw recht op het opgebouwde pensioen van de jaren dat ze getrouwd waren.
Heeft jouw man via andere (ex) familie geen mogelijkheden om in kontakt te komen met zijn kids? Enne... ik kan me voorstellen dat jij niks met zijn kids hebt, dat kan niet eens als je ze net 2x hebt gezien.
Ik wens je heel veel sterkte!
woensdag 27 juni 2007 om 15:58
Wat betreft dat pensioen...dat kun je uitzoeken. Het feit dat ze niet getrouwd waren zegt niets over het wel of geen recht hebben op het pensioen na overlijden. Mijn vriend en ik zijn niet getrouwd, maar hebben wel recht op elkaars pensioen. Dat kun je namelijk aangeven bij de instelling die je pensioen regelt. Zolang jouw partner nooit heeft aangegeven dat zijn vorige vrouw/vriendin recht had op zijn pensioen is er niets aan de hand, maar heeft hij dit wel gedaan...dan zou moet hij even contact opnemen met de organisatie waar zijn pensioen geregeld is om dit te veranderen.
woensdag 27 juni 2007 om 17:03
persoonlijk vindt ik deze reactie niet kunnen.. We weten de verdere achtergrond niet en de vader kan ook beslissen in zo'n geval voor de rust voor de kinderen hoe graag ie ze zelf ook wil zien.. Ken meerdere mannen die hiervoor "gekozen" hebben.. Zij zetten zichzelf liever op de achtergrond voor het welzijn en de stabiele omgeving van het kind..
Tegen TO wil ik zeggen... pensioen kan ze aanspraak op maken als ze aan kan tonen hoe lang ze samenwoonde dit kan dmv gezamelijke rekeningen etc. Hoe het vastgelegd staat bij zijn pensioenfond kan je dus wel heel gemakkelijk opvragen en desnoots aan laten passen. Mocht het zo zijn dat zij er wel recht op heeft dan is dit de helft van de tijd dat ze samen waren dus bij bv een relatie van drie jaar heeft ze recht op anderhalf jaar pensoenopbouw.
Succes..
woensdag 27 juni 2007 om 18:39
Voor wat betreft de zakelijke kant zou ik je adviseren om je situatie voor te leggen aan een notaris. Er zijn namelijk meer zaken die je goed geregeld wilt hebben in een samengesteld gezin. Denk dan bijvoorbeeld aan eventuele erfenissen, de wijze waarop jullie nu bezit en schulden hebben verdeeld, de kosten die je wel of niet toerekent aan jullie gezamenlijke huishouding, enzovoorts. Deze materie is ingewikkeld en laat zich niet zomaar vereenvoudigen op een forum. Laat je dus goed voorlichten door een jurist die gespecialiseerd is in dit soort zaken.
Over het andere deel van je bericht heb ik een vraag. Je schrijft "Ik heb niet veel op met zijn kinderen en heb dat ook gezegd. Logisch toch?" Tegen wié heb je dat gezegd? En wanneer?
Over het andere deel van je bericht heb ik een vraag. Je schrijft "Ik heb niet veel op met zijn kinderen en heb dat ook gezegd. Logisch toch?" Tegen wié heb je dat gezegd? En wanneer?
woensdag 27 juni 2007 om 19:04
de discussie of mijn man zijn kinderen wel wilt zien vind ik niet de moeite om op in te gaan. Kan me namelijk niet voorstellen dat er iemand is die zijn kinderen niet wil zien. Beetje lage opmerking. Degene die het over de rust voor de kinderen had heeft blijkbaar meer verstand van dit soort dingen.
mbt pensioen en of ik bang ben minder te krijgen, ja dat klopt, waarom zou ik met haar delen terwijl mijn man zo'n 2derde van zijn werkend leven bij mij zal spenderen?
Ik heb tegen de ex gezegd dat ik niet veel met de kinderen heb, en dat werd uiteraard direct uit zijn verband getrokken. Ik had ze gelijk als niet gewenst bestempeld. Ze zijn welkom, wil ze leren kennen, maar NU heb ik niets met ze.
mbt pensioen en of ik bang ben minder te krijgen, ja dat klopt, waarom zou ik met haar delen terwijl mijn man zo'n 2derde van zijn werkend leven bij mij zal spenderen?
Ik heb tegen de ex gezegd dat ik niet veel met de kinderen heb, en dat werd uiteraard direct uit zijn verband getrokken. Ik had ze gelijk als niet gewenst bestempeld. Ze zijn welkom, wil ze leren kennen, maar NU heb ik niets met ze.
woensdag 27 juni 2007 om 19:52
Nogmaal: zorg dat jullie goed juridisch advies inwinnen. Je zult dat partnerpensioen moeten delen omdat dat nou eenmaal in de wet is vastgelegd. Of je dat zelf "eerlijk' vindt of niet doet dan niet terzake. Jullie zijn in een latere fase van je leven bij elkaar gekomen. Dan moet je de zaken goed regelen én vast laten leggen. Doe je dat niet dan word je misschien nog onaangenaam verrast in de toekomst. Want wat zou je vinden van een situatie waarin je partner is overleden, jij als langstlevende van hem erft en vervolgens aan de moeder van de kinderen verantwoording moet afleggen over de wijze waarop jij het kindsdeel van de erfenis beheert? Niet iedereen vindt dat prettig. Een notaris kan jullie helpen na te denken over dit soort scenario's en vervolgens naar een goede oplossing te zoeken waarbij ook het belang van de kinderen wordt gediend. Overigens brengt het feit dat jullie zijn getrouwd met zich mee dat jullie een zorgplicht hebben naar elkaar. Het is ook in het belang van je partner dat jullie de zaken goed regelen en weten waar je aan toe bent. Dat heeft naar mijn mening niets te maken met inhaligheid of iets dergelijks.
En wat betreft de opmerking "Ik heb niets met jouw kinderen" tegen de moeder... da's natuurlijk niet handig. Hoe feitelijk juist misschien ook.. niet handig. Maar ik begrijp dat deze situatie je frustreert. Ik heb mezelf ook regelmatig op de kast laten jagen en soms nog helaas. Dus: hou je taai en laat je vooral niet gek maken.
En wat betreft de opmerking "Ik heb niets met jouw kinderen" tegen de moeder... da's natuurlijk niet handig. Hoe feitelijk juist misschien ook.. niet handig. Maar ik begrijp dat deze situatie je frustreert. Ik heb mezelf ook regelmatig op de kast laten jagen en soms nog helaas. Dus: hou je taai en laat je vooral niet gek maken.
woensdag 27 juni 2007 om 23:11
Uiteraard ben ik met grote regelmaat uit mijn tentje gelokt, wat vroeger een partytent was en nu een iglotent. Met opmerkigen "wacht jij maar af, ik ken hem wel, als je eens een jaar verder bent.." bereik een kookpunt. Ik ken hem wel, wie kent wie? elke dag is ieder mens anders, ken mezelf nog niet eens en zij beweerd de man die 90% van de tijd in hun relatie aan het werk was te kennen. Dat terzijde hoor.
Maar ja, actie- reactie. Tegenwoordig probeer ik te minderen daarmee. schiet er niets mee op dan alleen frustratie voor mezelf en een ellendig gevoel. want zij zit nergens mee. Zelfs niet met het feit dat haar kinderen hun vader toch moeten missen. Ik denk en hoop ergens dat ze hem ook echt missen. We hebben samen een dochter van net 1 jaar en ik zie hoe geweldig hij als vader is. Jammer toch dat zij bepaalt voor hun dat ze dat niet mogen zien. Zij heeft een instelling dat alles wat zij doet rechtvaardig is. Zij is de oprechte, degene die het goed bedoel. Daar kan je tegen praten tot je tong blauw is, zij zal altijd gelijk hebben.
Die oneerlijke leugens over geld en zieligdoenerij vind ik onrechtvaardig, want zij zal ook tegen die kinderen vertellen hoe arm ze waren omdat papa wegging. Eerlijk duurt toch het langst? (hoop ik)
Maar ja, actie- reactie. Tegenwoordig probeer ik te minderen daarmee. schiet er niets mee op dan alleen frustratie voor mezelf en een ellendig gevoel. want zij zit nergens mee. Zelfs niet met het feit dat haar kinderen hun vader toch moeten missen. Ik denk en hoop ergens dat ze hem ook echt missen. We hebben samen een dochter van net 1 jaar en ik zie hoe geweldig hij als vader is. Jammer toch dat zij bepaalt voor hun dat ze dat niet mogen zien. Zij heeft een instelling dat alles wat zij doet rechtvaardig is. Zij is de oprechte, degene die het goed bedoel. Daar kan je tegen praten tot je tong blauw is, zij zal altijd gelijk hebben.
Die oneerlijke leugens over geld en zieligdoenerij vind ik onrechtvaardig, want zij zal ook tegen die kinderen vertellen hoe arm ze waren omdat papa wegging. Eerlijk duurt toch het langst? (hoop ik)
donderdag 28 juni 2007 om 09:45
Ik denk dat je heel goed bezig bent!! wat zijn ex ook zegt of doet.. hou absoluut de eer aan jezelf.. kinderen zijn niet gek.. uiteindleijk keert het zich tegen haar.. Mocht je de kids wel zien.. vertel hun dat de deur altijd open zal staan voor de.. dan ligt de keus bij hun (weet ff niet meer hoe oud ze zijn sorry)
Qua pensioen.. ik kan me voorstellen dat je dingen geregeld wilt hebben.. Zelf ben ik zwanger van mn eerste.. hij heeft er al drie.. ik wil niet later bv huur gaan betalen aal zijn kinderen omdat ik in (ook hun ) huis woon.. Een hele logische en begrijpelijke reactie dus.. Ook wij moetten dus naar een notaris om dingen te laten vastleggen...
donderdag 28 juni 2007 om 20:00
Het spreekt voor zich dat de kinderen hun vader missen. Net zo goed als het voor zich spreekt dat jullie de kinderen missen. Dat staat absoluut niet ter discussie, ongeacht wat de moeder daar verder van zegt te vinden.
Maar waarom maak jij je druk als de moeder zegt jouw partner beter te kennen dan jij? Waarom trek jij je iets aan van haar mening over jullie relatie? Waarom zou je energie besteden om de moeder ervan te overtuigen dat jij en je partner een waardevolle relatie hebben? Niet doen, je hebt toch wel iets beters aan je hoofd? En bovendien: stel nou eens dat ze gelijk zou hebben. Stel dat ze inderdaad al jaren geleden in zijn hart zou hebben gekeken en toen zou hebben ontdekt dat hij een onbetrouwbare man is en een slechte vader. Dan had ze toch zeker geen kinderen met hem willen krijgen? Dat strookt toch niet met elkaar? Jij weet ook dat jij hem het beste kent maar dat het daar helemaal niet over gaat. Het gaat erom dat jij en je partner nu van elkaar houden en twee jaar geleden gekozen hebben de rest van je leven bij elkaar te zullen blijven.
Maar haar opmerkingen raken kennelijk een gevoelige snaar, ik herken dat wel. Voor mij heeft het te maken met onzekerheid over mijn nieuwe rol als stiefmoeder van 3, onzekerheid over de wijze waarop ik me het beste kan opstellen etcetera. Heeft in mijn geval alles te maken met mij en niets met de moeder die de nare opmerkingen maakt. En bij jou?
Maar waarom maak jij je druk als de moeder zegt jouw partner beter te kennen dan jij? Waarom trek jij je iets aan van haar mening over jullie relatie? Waarom zou je energie besteden om de moeder ervan te overtuigen dat jij en je partner een waardevolle relatie hebben? Niet doen, je hebt toch wel iets beters aan je hoofd? En bovendien: stel nou eens dat ze gelijk zou hebben. Stel dat ze inderdaad al jaren geleden in zijn hart zou hebben gekeken en toen zou hebben ontdekt dat hij een onbetrouwbare man is en een slechte vader. Dan had ze toch zeker geen kinderen met hem willen krijgen? Dat strookt toch niet met elkaar? Jij weet ook dat jij hem het beste kent maar dat het daar helemaal niet over gaat. Het gaat erom dat jij en je partner nu van elkaar houden en twee jaar geleden gekozen hebben de rest van je leven bij elkaar te zullen blijven.
Maar haar opmerkingen raken kennelijk een gevoelige snaar, ik herken dat wel. Voor mij heeft het te maken met onzekerheid over mijn nieuwe rol als stiefmoeder van 3, onzekerheid over de wijze waarop ik me het beste kan opstellen etcetera. Heeft in mijn geval alles te maken met mij en niets met de moeder die de nare opmerkingen maakt. En bij jou?
zaterdag 30 juni 2007 om 10:06
hoi, hoe ik dit uit moet leggen, nou ja ik doe een poging.
dat ik van dat soort opmerkingen pissig word heeft denk ik nog het meest te maken met de intonatie van de opmerking. "ja hoor meisje, leer mij hém kennen" alsof ik een stupid girl ben dat net komt kijken.
Daarbij is het denk ik ook een stuk van mijn kant "hoe in godsnaam heb je ooit met haar in 1 huis kunnen wonen" Mijn man is verzorgd, net, beleefd, weet zich overal aan te passen, houd niet van geroddel, gezeur en gezeik, is recht door zee, zoals je hem behandel behandelt hij jou. En zij is dus niets van dat en alles wat er tegenover staat. Het zijn meer emoties door elkaar heen. Wat deels aan mij ligt en deels aan de situatie en ook aan haar.
Ook vraag ik me af wat zij ermee wilt bereiken met opmerkingen en de kinderen weghouden. Ik hoop dat ze zelf op een moment de trein instappen en naar ons komen en dan zeggen "wat heb je ons allemaal afgenomen, mijn vader is hartstikke aardig, rustig, geinteresseerd en zijn vrouw is ook oké" Ze neemt ze de mogelijkheden die wij ze kunnen bieden af. Wij leven heel anders dan zij en hebben een hele andere instelling, huiselijker, dichter bij elkaar, meer regels maar wel meer duidelijkheid. Waarom neem je je kinderen dat af? Ik snap het echt niet. Nee, dan laat ze liever iedere keer dat ze een nieuw vriendje heeft die kinderen daar papa tegen zeggen. Man gaat weer weg na een paar maanden en de kinderen? JUIST weer een teleurstelling. Dat vind ik zo triest hé. Ze neemt iedere oetlul in huis, doet een paar maanden leuk met hem, speelt gezinnetje en dan heeft die kerel er genoeg van en vertrekt. En maar zeggen toen mijn man vertelde over mij tegen haar "ze mag niet bij ze in de buurt, want je hebt iedere keer een ander en dat is verwarrend voor ze..."
Ik heb op het punt gestaan ze gewoon uit te nodigen, treinkaartjes erbij, om zo laat ben ik er om jullie op te halen van het station. Maar ik ben een beetje bang dat er een hele soap omheen ontstaat en dat wil ik ze ook niet aandoen. Voor mijn man zou ik het zo doen.
dat ik van dat soort opmerkingen pissig word heeft denk ik nog het meest te maken met de intonatie van de opmerking. "ja hoor meisje, leer mij hém kennen" alsof ik een stupid girl ben dat net komt kijken.
Daarbij is het denk ik ook een stuk van mijn kant "hoe in godsnaam heb je ooit met haar in 1 huis kunnen wonen" Mijn man is verzorgd, net, beleefd, weet zich overal aan te passen, houd niet van geroddel, gezeur en gezeik, is recht door zee, zoals je hem behandel behandelt hij jou. En zij is dus niets van dat en alles wat er tegenover staat. Het zijn meer emoties door elkaar heen. Wat deels aan mij ligt en deels aan de situatie en ook aan haar.
Ook vraag ik me af wat zij ermee wilt bereiken met opmerkingen en de kinderen weghouden. Ik hoop dat ze zelf op een moment de trein instappen en naar ons komen en dan zeggen "wat heb je ons allemaal afgenomen, mijn vader is hartstikke aardig, rustig, geinteresseerd en zijn vrouw is ook oké" Ze neemt ze de mogelijkheden die wij ze kunnen bieden af. Wij leven heel anders dan zij en hebben een hele andere instelling, huiselijker, dichter bij elkaar, meer regels maar wel meer duidelijkheid. Waarom neem je je kinderen dat af? Ik snap het echt niet. Nee, dan laat ze liever iedere keer dat ze een nieuw vriendje heeft die kinderen daar papa tegen zeggen. Man gaat weer weg na een paar maanden en de kinderen? JUIST weer een teleurstelling. Dat vind ik zo triest hé. Ze neemt iedere oetlul in huis, doet een paar maanden leuk met hem, speelt gezinnetje en dan heeft die kerel er genoeg van en vertrekt. En maar zeggen toen mijn man vertelde over mij tegen haar "ze mag niet bij ze in de buurt, want je hebt iedere keer een ander en dat is verwarrend voor ze..."
Ik heb op het punt gestaan ze gewoon uit te nodigen, treinkaartjes erbij, om zo laat ben ik er om jullie op te halen van het station. Maar ik ben een beetje bang dat er een hele soap omheen ontstaat en dat wil ik ze ook niet aandoen. Voor mijn man zou ik het zo doen.
zaterdag 30 juni 2007 om 14:47
zaterdag 30 juni 2007 om 21:40
Doordat het mij niet ten goede kwam en het onze relatie er niet leuker op maakte en er ook het nodige is gebeurt heeft mijn man besloten nooit meer met haar contact te willen, niet telefonisch, niet persoonlijk, niet per brief of email. Houd ook in dat hij niet met zijn kinderen kan bellen, want zij neemt op.
Mijn man heeft geen juridische stappen ondernomen omdat hij ook met mij een kindje heeft en het laatste wat hij wilt voor ons is stress, en rechtzaken geeft stress. Zij zal flippen en dan hebben we weer lekke banden ofzo.
Wat levert het op? voor zijn kinderen ook een hoop extra balast. wie heeft er dan wat aan? alleen om zijn gelijk te halen? wij hopen dat dat uiteindelijk wel komt.
Mijn man heeft geen juridische stappen ondernomen omdat hij ook met mij een kindje heeft en het laatste wat hij wilt voor ons is stress, en rechtzaken geeft stress. Zij zal flippen en dan hebben we weer lekke banden ofzo.
Wat levert het op? voor zijn kinderen ook een hoop extra balast. wie heeft er dan wat aan? alleen om zijn gelijk te halen? wij hopen dat dat uiteindelijk wel komt.
maandag 2 juli 2007 om 00:04
Snap je niet wat Meds bedoelt dan?! Er is zijn kant, jouw kant, de kant van de kinderen en de kant van hun moeder. Meerdere kanten dus.
Overigens, als hij niks met zijn ex te maken wil hebben hoe wil hij dan contact met zijn kinderen behouden? Zij is hun opvoeder en het lijkt me niet meer dan normaal dat ouders contact met elkaar houden. Ze kan ze moeilijk bij een bushalte afdroppen en dat hij ze daar weer oppikt enige tijd later, omdat meneer geen contact wil. Zo werkt dat dus niet.
maandag 2 juli 2007 om 00:15
Ligt eraan hoe oud de kinderen zijn..en deze zijn wel oud genoeg om met de trein te reizen. Aangezien mijn man ook met ons kind rekening houd en de bedreigingen in het verleden niet mals zijn geweest,als ook vernielingen en nachtelijke ellende tot gevolg dat ik een burn out ervan had, heeft hij nooit meer behoefte om nog met haar praten of in 1 ruimte te zitten.
maandag 2 juli 2007 om 00:20
Karinpi, ik geloof je helemaal. Maar nog steeds zijn er 2 kanten aan een verhaal.
Jou man is ooit stapelgek geweest van die vrouw en heeft er zelfs kinderen mee gekregen. Er moet iets gebeurd zijn dat het nu zo uit de klauwen loopt. En ik geloof gewoon niet dat dat alleen maar aan de ex ligt, die gek zou zijn. Dat verhaal heb ik te vaak gehoord.
Als dat de kwestie zou zijn, dan is jou man een grote sufferd dat hij ooit met haar een gezin is begonnen.
Jou man is ooit stapelgek geweest van die vrouw en heeft er zelfs kinderen mee gekregen. Er moet iets gebeurd zijn dat het nu zo uit de klauwen loopt. En ik geloof gewoon niet dat dat alleen maar aan de ex ligt, die gek zou zijn. Dat verhaal heb ik te vaak gehoord.
Als dat de kwestie zou zijn, dan is jou man een grote sufferd dat hij ooit met haar een gezin is begonnen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 2 juli 2007 om 00:38
In mijn naaste omgeving, mijn oom, heb ik dit ook meegemaakt.
Mijn oom en tante gingen uitelkaar na een relatie van, pff, 9 jaar. Niet getrouwd, twee kinderen. Alles leek perfect. Totdat er dus echt letterlijk gevochten werd. In dit geval hadden er twee schuld, ik ga niemand de hand boven het hoofd houden. Politie op de stoep geweest, kinderen werden steeds stiller en in zichzelf gekeerd. Het waren al geen spontane kindjes, dus dit kwam ook niet ten goede. Uiteindelijk na een jaar elkaars leven verziekt te hebben, vertrok mijn tante terwijl mijn oom aan het werk was. Na twee weken kwam hij er achter was ze was en kon hij weer contact opnemen. In totaal heeft hij hen 2 keer gezien, in 1 jaar tijd (nu drie jaar uitelkaar). Hij heeft kort na hun breuk een nieuwe relatie gekregen en dit maakt mijn extante furieus. Een ander familielid heeft nog steeds contact met haar om op de hoogte te blijven van het wel en wee van de kinderen, maar nog steeds zit de woede erg diep en kan er niet fatsoenlijk worden gesproken over een omgangsregeling. Mijn oom heeft een behoorlijke moeilijke keuze moeten maken; Hij heeft het contact met zijn kindjes op een lager pitje gezet. Heel af en toe probeert hij hen te bellen, maar vaak zijn ze " spelen bij vriendjes" of " willen ze niet aan de telefoon komen" . Hij heeft ze nu, gok ik, zo'n 2 jaar niet meer gezien en daar laat hij het bij. Oh, hij wil ze dolgraag zien, maar wil niet dat de kinderen teveel lijden onder het geruzie tussen hun ouders. Als de kindjes weer wat ouder zijn, neemt hij weer contact met ze op. Misschien niet de beste keuze, maar zij verpest het echt voor hem. Alleen omdat hij een nieuwe vriendin heeft. Hij betaalt overigens gewoon een alimentatie en heeft getracht juridische stappen te ondernemen. Maar hij wil het gewoon in vrede oplossen, maar moet daarvoor wel een hoge prijs betalen.
Zo zie je, er zijn duidelijk ouders die zulke keuze moeten maken, misschien niet de beste maar ja, als je met de rug tegen de muur staat...
Ik denk dat je als ouderpaar niet met elkaar hoeft om te gaan om de kinderen te zien. Je kunt een bemiddelaar inschakelen, in de vorm van een familielid of een neutraal persoon (maatschappelijk werker). Je kunt elkaar gewoon zo gruwelijk haten, dat je elkaar het licht niet meer in ogen gunt, maar er is nog altijd een manier om de kinderen er buiten te houden.
Over de ruggen van twee onschuldige kinderen een flinke ruzie te maken, is gewoon laag. Die kinderen krijgen veel meer mee dan dat er wordt gedacht. Maar goed, deze woorden zijn ontelbare keren gezegd en is bekend bij iedereen.
En tja, ook in deze situatie geldt de gezegde: waar er twee vechten, hebben er twee schuld!
Mijn oom en tante gingen uitelkaar na een relatie van, pff, 9 jaar. Niet getrouwd, twee kinderen. Alles leek perfect. Totdat er dus echt letterlijk gevochten werd. In dit geval hadden er twee schuld, ik ga niemand de hand boven het hoofd houden. Politie op de stoep geweest, kinderen werden steeds stiller en in zichzelf gekeerd. Het waren al geen spontane kindjes, dus dit kwam ook niet ten goede. Uiteindelijk na een jaar elkaars leven verziekt te hebben, vertrok mijn tante terwijl mijn oom aan het werk was. Na twee weken kwam hij er achter was ze was en kon hij weer contact opnemen. In totaal heeft hij hen 2 keer gezien, in 1 jaar tijd (nu drie jaar uitelkaar). Hij heeft kort na hun breuk een nieuwe relatie gekregen en dit maakt mijn extante furieus. Een ander familielid heeft nog steeds contact met haar om op de hoogte te blijven van het wel en wee van de kinderen, maar nog steeds zit de woede erg diep en kan er niet fatsoenlijk worden gesproken over een omgangsregeling. Mijn oom heeft een behoorlijke moeilijke keuze moeten maken; Hij heeft het contact met zijn kindjes op een lager pitje gezet. Heel af en toe probeert hij hen te bellen, maar vaak zijn ze " spelen bij vriendjes" of " willen ze niet aan de telefoon komen" . Hij heeft ze nu, gok ik, zo'n 2 jaar niet meer gezien en daar laat hij het bij. Oh, hij wil ze dolgraag zien, maar wil niet dat de kinderen teveel lijden onder het geruzie tussen hun ouders. Als de kindjes weer wat ouder zijn, neemt hij weer contact met ze op. Misschien niet de beste keuze, maar zij verpest het echt voor hem. Alleen omdat hij een nieuwe vriendin heeft. Hij betaalt overigens gewoon een alimentatie en heeft getracht juridische stappen te ondernemen. Maar hij wil het gewoon in vrede oplossen, maar moet daarvoor wel een hoge prijs betalen.
Zo zie je, er zijn duidelijk ouders die zulke keuze moeten maken, misschien niet de beste maar ja, als je met de rug tegen de muur staat...
Ik denk dat je als ouderpaar niet met elkaar hoeft om te gaan om de kinderen te zien. Je kunt een bemiddelaar inschakelen, in de vorm van een familielid of een neutraal persoon (maatschappelijk werker). Je kunt elkaar gewoon zo gruwelijk haten, dat je elkaar het licht niet meer in ogen gunt, maar er is nog altijd een manier om de kinderen er buiten te houden.
Over de ruggen van twee onschuldige kinderen een flinke ruzie te maken, is gewoon laag. Die kinderen krijgen veel meer mee dan dat er wordt gedacht. Maar goed, deze woorden zijn ontelbare keren gezegd en is bekend bij iedereen.
En tja, ook in deze situatie geldt de gezegde: waar er twee vechten, hebben er twee schuld!
maandag 2 juli 2007 om 00:52
Tsja, als je de vriendin van mijn ex zou vragen, ben ik ook een hex. En daar heb ik heel, heel erg veel verdriet om gehad. Wat ik ook deed, het was nooit goed.
Op een gegeven moment heb ik besloten alleen nog maar te doen wat ik goed achtte voor mijn dochter. Of mijn ex en vriendin dat nu wel of niet zinde. Ik kon het toch nooit goed doen. En dat heeft me heel veel rust gegeven.
Inmiddels zijn we in rustiger vaarwater. Het gaat nu goed. Maar de dingen die over mij gezegd zijn, die zitten nog steeds in mijn achterhoofd, die zal ik nooit vergeten.
Op een gegeven moment heb ik besloten alleen nog maar te doen wat ik goed achtte voor mijn dochter. Of mijn ex en vriendin dat nu wel of niet zinde. Ik kon het toch nooit goed doen. En dat heeft me heel veel rust gegeven.
Inmiddels zijn we in rustiger vaarwater. Het gaat nu goed. Maar de dingen die over mij gezegd zijn, die zitten nog steeds in mijn achterhoofd, die zal ik nooit vergeten.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 2 juli 2007 om 01:13
Ik zie dat poezewoez al heeft aangegeven wat ik bedoel.
Ik lees zoveel haat en frustratie naar de ex van je man dat ik me afvraag of je niet kon bedenken toen je met deze man trouwde je de kinderen en de ex er bewust en weloverwogen bij hebt genomen. De ex van je man zal je ongetwijfeld een hele andere versie van de waarheid vertellen dan je man. En de waarheid ligt altijd in het midden. Door de verhalen heb jij je een beeld gevormd van die vrouw, en misschien ben je onzeker of jaloers waardoor je die negatieve gevoelens zoveel ruimte geeft. Het is niet jouw strijd, niemand wordt hier beter van en al helemaal de kinderen niet.
Ik lees zoveel haat en frustratie naar de ex van je man dat ik me afvraag of je niet kon bedenken toen je met deze man trouwde je de kinderen en de ex er bewust en weloverwogen bij hebt genomen. De ex van je man zal je ongetwijfeld een hele andere versie van de waarheid vertellen dan je man. En de waarheid ligt altijd in het midden. Door de verhalen heb jij je een beeld gevormd van die vrouw, en misschien ben je onzeker of jaloers waardoor je die negatieve gevoelens zoveel ruimte geeft. Het is niet jouw strijd, niemand wordt hier beter van en al helemaal de kinderen niet.
