Relaties
alle pijlers
de kinderen en ex van je man....
woensdag 27 juni 2007 om 14:50
hoi, graag had ik eerlijk advies
Ik ben sinds 3 jaar samen met mijn man, sinds 2 jaar getrouwd. Hij heeft kinderen met een ex. Zij waren nooit getrouwd.
Sinds hij met mij een relatie heeft ziet hij zijn kinderen niet meer. Zij steekt het op mij maar zij is degene die mijn man afblafte als hij ze terugbracht na een weekend waar de kinderen bij stonden. Hij heeft geprobeerd contact te houden door o.a. een telefoonkaart voor de oudste te kopen zodat hij hem kon bereiken, anders krijgt hij ze niet aan de lijn en bovendien wil mijn man niet met zijn ex te maken hebben. die telefoonkaarten worden afgenomen door haar. Nu kan hij ze al 2 jaar niet bereiken. En volgens haar ligt dat aan mij! uiteraard. Ik heb niet veel met zijn kinderen en heb dat ook gezegd, logisch toch? ik heb ze 2 keer gezien.
Dan is ex nog een probleem, nou ja, ik kan me heel boos om haar leugens maken. Stelt overal en tegen iedereen dat ze nooit een cent te makken heeft gehad en mijn man niets betaalde, ze moest het geld bij elkaar sprokkelen. Nou mijn man betaalde haar toen hij wegging 300 euro per week en zelf verdiende ze 2000 euro per maand. NIET RONDKOMEN? waarom vertelt iemand die leugens?
Dan is er bij mij nog een financiele vraag, heeft zij straks recht op zijn pensioen?? zij zijn nooit getrouwd, wij op huwelijkse voorwaarden. weet iemand dit?
Ik ben sinds 3 jaar samen met mijn man, sinds 2 jaar getrouwd. Hij heeft kinderen met een ex. Zij waren nooit getrouwd.
Sinds hij met mij een relatie heeft ziet hij zijn kinderen niet meer. Zij steekt het op mij maar zij is degene die mijn man afblafte als hij ze terugbracht na een weekend waar de kinderen bij stonden. Hij heeft geprobeerd contact te houden door o.a. een telefoonkaart voor de oudste te kopen zodat hij hem kon bereiken, anders krijgt hij ze niet aan de lijn en bovendien wil mijn man niet met zijn ex te maken hebben. die telefoonkaarten worden afgenomen door haar. Nu kan hij ze al 2 jaar niet bereiken. En volgens haar ligt dat aan mij! uiteraard. Ik heb niet veel met zijn kinderen en heb dat ook gezegd, logisch toch? ik heb ze 2 keer gezien.
Dan is ex nog een probleem, nou ja, ik kan me heel boos om haar leugens maken. Stelt overal en tegen iedereen dat ze nooit een cent te makken heeft gehad en mijn man niets betaalde, ze moest het geld bij elkaar sprokkelen. Nou mijn man betaalde haar toen hij wegging 300 euro per week en zelf verdiende ze 2000 euro per maand. NIET RONDKOMEN? waarom vertelt iemand die leugens?
Dan is er bij mij nog een financiele vraag, heeft zij straks recht op zijn pensioen?? zij zijn nooit getrouwd, wij op huwelijkse voorwaarden. weet iemand dit?
maandag 9 juli 2007 om 16:12
Goedemiddag allemaal,
Ik heb zo al deze reacties gelezen en zit zelf in zon soort situatie dus kan er vanuit mijn situatie goed over oordelen. Mijn situatie: Ik heb een redelijke omgang met mijn exman. Ik wilde scheiden. Mijn exman heeft uiteraard nog steeds geen respect voor mij en geregeld hebben wij nog weleens woorden. Ik probeer me altijd voor ogen te houden dat hij de vader van mijn kinderen blijft en dat is inderdaad soms slikken. Officeel heeft hij een omgangsregeling eens in de 14 dagen. in praktijk zijn de kids vaker bij hem. Wij proberen samen met onze partners te kijken hoe we dat kunnen regelen. En nee dat is geen gemakkelijke opgave. Voorop moet staan waar de kinderen behoefte aan hebben en daar probeer je zoveel mogelijk in tegemoet te komen.
Mijn vriend en zijn ex dat is een ramp. Soms gaat het goed maar zodra zij het gevoel krijgt de macht te verliezen dan gaat ze steigeren. Ze chanteert en houdt inderdaad het kind weg bij hem als hij niet doet wat zij wil. Tevens wordt hij gezien als verwekker. Kind had al een nieuwe papa na 2 maanden maar mag wel papa zijn als er geld moet komen of als het kind brutaal is. Lange tijd heb ik gerobeerd het gedrag te begrijpen. Ben immers zelfs ook een "hex"maar zelfs hier kan ik niet bij met mn verstand. Het lijkt alsof deze mensen het gewoon leuk vinden om het leven van hun kinderen extra moeilijk te maken. Uiteindelijk hebben ze namelijk de kinderen ermee.
Ik herken dus heel veel hiervan en weet dus hoe erg het kan zijn. veel sterkte allemaal.
Groet Summertime
Ik heb zo al deze reacties gelezen en zit zelf in zon soort situatie dus kan er vanuit mijn situatie goed over oordelen. Mijn situatie: Ik heb een redelijke omgang met mijn exman. Ik wilde scheiden. Mijn exman heeft uiteraard nog steeds geen respect voor mij en geregeld hebben wij nog weleens woorden. Ik probeer me altijd voor ogen te houden dat hij de vader van mijn kinderen blijft en dat is inderdaad soms slikken. Officeel heeft hij een omgangsregeling eens in de 14 dagen. in praktijk zijn de kids vaker bij hem. Wij proberen samen met onze partners te kijken hoe we dat kunnen regelen. En nee dat is geen gemakkelijke opgave. Voorop moet staan waar de kinderen behoefte aan hebben en daar probeer je zoveel mogelijk in tegemoet te komen.
Mijn vriend en zijn ex dat is een ramp. Soms gaat het goed maar zodra zij het gevoel krijgt de macht te verliezen dan gaat ze steigeren. Ze chanteert en houdt inderdaad het kind weg bij hem als hij niet doet wat zij wil. Tevens wordt hij gezien als verwekker. Kind had al een nieuwe papa na 2 maanden maar mag wel papa zijn als er geld moet komen of als het kind brutaal is. Lange tijd heb ik gerobeerd het gedrag te begrijpen. Ben immers zelfs ook een "hex"maar zelfs hier kan ik niet bij met mn verstand. Het lijkt alsof deze mensen het gewoon leuk vinden om het leven van hun kinderen extra moeilijk te maken. Uiteindelijk hebben ze namelijk de kinderen ermee.
Ik herken dus heel veel hiervan en weet dus hoe erg het kan zijn. veel sterkte allemaal.
Groet Summertime
maandag 9 juli 2007 om 16:20
Sorry hoor, maar dit vind ik ook een rare opmerking. Het is simpel zat: je man heeft nou eenmaal een verleden met zijn ex en is onlosmakelijk met haar verbonden omdat ze samen kinderen hebben. En dan nog wat: de kinderen van je man hebben echt wel door dat "jij niks met ze hebt". Kinderen voelen zoiets haarfijn aan en de reactie van ex vind ik eigenlijk wel een logische. Wanneer wil je ze dan leren kennen? Als ze volwassen zijn? Ze zijn er nu eemaal: deal with it.
maandag 9 juli 2007 om 20:10
Traincha, je schrijft "je man is onlosmakelijk met haar verbonden omdat ze kinderen hebben" . Kun je uitleggen wat je daarmee bedoelt?
En wellicht ten overvloede: de formulering van Karinpi is wellicht niet de meest charmante, maar gezien de rest van haar postings heb ik niet de minste aanleiding te denken dat TO onwelwillend zou staan ten opzicht van haar stiefkinderen. Toch?
En wellicht ten overvloede: de formulering van Karinpi is wellicht niet de meest charmante, maar gezien de rest van haar postings heb ik niet de minste aanleiding te denken dat TO onwelwillend zou staan ten opzicht van haar stiefkinderen. Toch?
maandag 9 juli 2007 om 21:41
Ik begrijp wel wat karinpi bedoeld. Mijn ex en ik zijn anderhalf jaar geleden uit elkaar gegaan. Hij ging samenwonen met mijn vriendin, die al twee kinderen had. Zij kende onze zoon dus al redelijk goed en dat ging prima.
Toen ik een nieuwe partner kreeg, die zelf nog geen kinderen had, was dat anders. Voor hem was het erg wennen want hij was niet gewend aan kinderen en had ook op dat moment niets met kinderen, hij had dus ook niets met mijn zoon.
Inmiddels is hij meer vader voor mijn zoon dan de biologische vader (waar mijn zoon overigens gewoon naar toe gaat) en geniet op-en-top!
De uitspraak: ik heb niets met jouw kind(eren) begrijp ik dus wel, dat moet groeien...
Toen ik een nieuwe partner kreeg, die zelf nog geen kinderen had, was dat anders. Voor hem was het erg wennen want hij was niet gewend aan kinderen en had ook op dat moment niets met kinderen, hij had dus ook niets met mijn zoon.
Inmiddels is hij meer vader voor mijn zoon dan de biologische vader (waar mijn zoon overigens gewoon naar toe gaat) en geniet op-en-top!
De uitspraak: ik heb niets met jouw kind(eren) begrijp ik dus wel, dat moet groeien...
maandag 9 juli 2007 om 22:47
Misschien een idee om met de kinderen contact op te nemen: hebben ze Hyves? Je kunt dan bijv. privéberichtjes versturen, in plaats van openbare krabbels die iedereen (de ex en moeder van de kinderen) kan lezen.
Dat is, als ze al dusdanig oud zijn, best een optie, alhoewel ik niet weet in hoeverre je ze met een berichtje via Hyves zou overvallen (geen expert, nog geen kinderen
) En hebben kinderen boven de 12 ook niet een stem in hun eigen omgangsregeling?
Zomaar een ideetje....
Dat is, als ze al dusdanig oud zijn, best een optie, alhoewel ik niet weet in hoeverre je ze met een berichtje via Hyves zou overvallen (geen expert, nog geen kinderen
) En hebben kinderen boven de 12 ook niet een stem in hun eigen omgangsregeling?Zomaar een ideetje....
dinsdag 10 juli 2007 om 13:31
Ik heb een vraag aan lotgenoten. Ik heb hem ooit al eens eerder ergens gesteld maar doe het nu weer.
Mijn situatie is als volgt. Ik woon nu ruim 3 jaar samen. mijn vriend mag zijn kind alleen bij ex thuis zien en kind mag absoluut niks met mij te maken krijgen. Ex verwijt mij de scheiding en wil niks met me te maken hebben. Ze wil nog steeds dat mijn vriend weer terug komt bij haar. MIjn vriend is lange tijd heel gedwee geweest. Omwille van het kind heeft hij veel voor haar gedaan. Maar er zit geen enkele vooruitgang in haar gedrag. En mijn vriend ziet nu is dat er wat moet gebeuren. Ons plan is dat ik na de zomervakantie mee ga als de kleine moet sporten. dat is openbaar terrein en dat kan ex mij niet weigeren. Maar voorts wil ik eigenlijk met mijn vriend naar contactavonden van school. Zodat hij niet meer samen met ex gaat. Alleen maar om haar te laten zien dat haar relatie met hem echt voorbij is. Ik heb niks te zeggen over het kind en dat is op school ook niet de insteek. Dit druist wel tegen mijn gevoel in want ik vind het juist heel goed als exen samen naar de school gaan van hun kind. Maar ik wil dit doen om iets te forceren. Zij wil ook graag voor de buitenwacht doen of er niks aan de hand is en alles min of meer bij het ouden is. Hoe staan jullie hier tegen over?
Mijn situatie is als volgt. Ik woon nu ruim 3 jaar samen. mijn vriend mag zijn kind alleen bij ex thuis zien en kind mag absoluut niks met mij te maken krijgen. Ex verwijt mij de scheiding en wil niks met me te maken hebben. Ze wil nog steeds dat mijn vriend weer terug komt bij haar. MIjn vriend is lange tijd heel gedwee geweest. Omwille van het kind heeft hij veel voor haar gedaan. Maar er zit geen enkele vooruitgang in haar gedrag. En mijn vriend ziet nu is dat er wat moet gebeuren. Ons plan is dat ik na de zomervakantie mee ga als de kleine moet sporten. dat is openbaar terrein en dat kan ex mij niet weigeren. Maar voorts wil ik eigenlijk met mijn vriend naar contactavonden van school. Zodat hij niet meer samen met ex gaat. Alleen maar om haar te laten zien dat haar relatie met hem echt voorbij is. Ik heb niks te zeggen over het kind en dat is op school ook niet de insteek. Dit druist wel tegen mijn gevoel in want ik vind het juist heel goed als exen samen naar de school gaan van hun kind. Maar ik wil dit doen om iets te forceren. Zij wil ook graag voor de buitenwacht doen of er niks aan de hand is en alles min of meer bij het ouden is. Hoe staan jullie hier tegen over?
dinsdag 10 juli 2007 om 14:01
Persoonlijk zou ik dat niet doen.. meegaan naar ouderavonden... Juist dat stukje is vor de ouders.. Zelf ben ik ook kadomoeder en wilde dit ook heel graag, maar heyt is beter van niet!
Op inloopavonden of informatieavonden ga ik wel mee, en ookal heb ik een goed conatct met zijn ex.. dat stukje is voor hun.. hoe lastig ik dat zelf dan vindt..
Meegaan naar sportactiviteiten viondt ik weer wat anders.. waarom zou je wegblijven idd...
Als ik jouw vriend was zou ik er niet in meegaan om zijn kind bij haar thuis te zien.. zo blijft ze het idee hebben dat ze "macht" heeft en de touwtjes in handen.. Ik weetvan je eerdere postings dat het al een tijd over is tussen hun, maar zolang hij nog naar haar ideeen bijft luisteren en handelen komt er geen verandering in..
Dus ik zou wel meegaan naar sport / uitvoeringen / inloopdagen op school.. maar de ouderavond echt voor de ouders laten... Er zijn vast andere manieren om duidelijk te maken dat hun relatie over is.. by the way. Dat is toch wel een beetje HAAR probleem nietwaar? als zij dat niet kan acceptere.. jammer voor haar.. toch?
dinsdag 10 juli 2007 om 16:12
Bedankt 77 je hebt gelijk. Ik doe het misschien ook wel voor mezelf. Om mezelf "op de kaart"te zetten. Ik weet dat het flauw is maar zo voelt het wel een beetje. Zijn familie accepteert mij gelukkig wel helemaal hoor.
Mijn vriend neemt al wel meer afstand maar dat betekent dat hij zijn kind ook minder ziet. Het kind is inmiddels zo "vergiftigd"door de moeder dat ze niks met mij te maken wil hebben. Dat verwijt het kind niet hoor, dat lijkt me wel logisch, als je alleen maar shit van je moeder over mij hoort.Moeder voelt zich door mij denk ik bedreigd omdat ik in het onderwijs werk en gewend ben om met kinderen om te aan. Het is puur angst van haar maar zo ontneemt ze alle partijen zoveel, inclusief zichzelf. Dat moet je toch op een gegeven moment inzien? Maar in haar geval geloof ik daar niet in. Ik denk dat ze blijft volharden anders moet ze nl toegeven aan zichzelf dat ze het niet bij het rechte eind had en dat doet pijn. Vicieuze circel dus die ik zo graag doorbroken zag. Ik zie eigenlijk als enige oplossing dat mijn vriend helemaal niet meer gaat, ook niet op de momenten dat het haar praktisch uitkomt en pas weer gaat als zij met een eerlijk voorstel komt. maar mijn vriend is bang dat ze dan nooit meer zal bellen en dat hij zijn kind dus niet zal zien.
Mijn vriend neemt al wel meer afstand maar dat betekent dat hij zijn kind ook minder ziet. Het kind is inmiddels zo "vergiftigd"door de moeder dat ze niks met mij te maken wil hebben. Dat verwijt het kind niet hoor, dat lijkt me wel logisch, als je alleen maar shit van je moeder over mij hoort.Moeder voelt zich door mij denk ik bedreigd omdat ik in het onderwijs werk en gewend ben om met kinderen om te aan. Het is puur angst van haar maar zo ontneemt ze alle partijen zoveel, inclusief zichzelf. Dat moet je toch op een gegeven moment inzien? Maar in haar geval geloof ik daar niet in. Ik denk dat ze blijft volharden anders moet ze nl toegeven aan zichzelf dat ze het niet bij het rechte eind had en dat doet pijn. Vicieuze circel dus die ik zo graag doorbroken zag. Ik zie eigenlijk als enige oplossing dat mijn vriend helemaal niet meer gaat, ook niet op de momenten dat het haar praktisch uitkomt en pas weer gaat als zij met een eerlijk voorstel komt. maar mijn vriend is bang dat ze dan nooit meer zal bellen en dat hij zijn kind dus niet zal zien.
woensdag 11 juli 2007 om 20:42
Beste Eranma,
Zijn de afspraken tussen jouw vriend en de moeder op papier gezet? Zijn de afspraken over allimentatie en bezoekregeling vastgelegd? Dat lijkt mij eerlijk gezegd de eerste stap. Het kan naturlijk niet zo zijn dat de moeder eenzijdig bepaalt dat jouw vriend zijn kind alleen bij haar thuis mag bezoeken. Laat staan dat zij kan bepalen dat jij geen contact met het kind zou mogen hebben. Dat gaat juridisch geen stand houden. En wat betreft de bezoeken aan ouderavonden is er nog een andere optie. Jouw vriend zou de moeder kunnen vertellen dat hij jou voortaan mee wil nemen bij dergelijke gesprekken. Als zij het daar niet mee eens is zouden jullie, om nare aanvaringen op school te voorkomen, de school kunnen vragen of jullie samen een apart gesprek kunnen hebben. Dat is uiteraard niet je eerste keus. Maar gezien de stabiliteit van jullie relatie vind ik persoonlijk dat jij hier ook bij betrokken zou kunnen worden.
Karinpi, ben je al iets meer te weten gekomen over de pensioenkwestie die je noemde?
Zijn de afspraken tussen jouw vriend en de moeder op papier gezet? Zijn de afspraken over allimentatie en bezoekregeling vastgelegd? Dat lijkt mij eerlijk gezegd de eerste stap. Het kan naturlijk niet zo zijn dat de moeder eenzijdig bepaalt dat jouw vriend zijn kind alleen bij haar thuis mag bezoeken. Laat staan dat zij kan bepalen dat jij geen contact met het kind zou mogen hebben. Dat gaat juridisch geen stand houden. En wat betreft de bezoeken aan ouderavonden is er nog een andere optie. Jouw vriend zou de moeder kunnen vertellen dat hij jou voortaan mee wil nemen bij dergelijke gesprekken. Als zij het daar niet mee eens is zouden jullie, om nare aanvaringen op school te voorkomen, de school kunnen vragen of jullie samen een apart gesprek kunnen hebben. Dat is uiteraard niet je eerste keus. Maar gezien de stabiliteit van jullie relatie vind ik persoonlijk dat jij hier ook bij betrokken zou kunnen worden.
Karinpi, ben je al iets meer te weten gekomen over de pensioenkwestie die je noemde?
donderdag 12 juli 2007 om 15:12
Er is nooit iets goeds op papier gekomen, alleen over de alimentatie.
het vervelende nu is, dat mijn vriend niet in staat is om een advocaat te betalen en ook niet in aanmerking komt vooreen pro-deo advocaat. Het voert te lang omdat hier uit te leggen maar het is zo.
Ik zit er nu voor mezelf over na te denken of ik dat voor hem zal betalen. Heeft iemand een idee hoeveel geld je kwijt bent aan een advocaat om de omgangsregeling goed te regelen maar ook om de alimentatie eerlijk te laten uitrekenen en dat te laten vastleggen? Iemad moet krijgen waar hij recht op heeft en niet waar hij of zij denkt recht op te hebben.
het vervelende nu is, dat mijn vriend niet in staat is om een advocaat te betalen en ook niet in aanmerking komt vooreen pro-deo advocaat. Het voert te lang omdat hier uit te leggen maar het is zo.
Ik zit er nu voor mezelf over na te denken of ik dat voor hem zal betalen. Heeft iemand een idee hoeveel geld je kwijt bent aan een advocaat om de omgangsregeling goed te regelen maar ook om de alimentatie eerlijk te laten uitrekenen en dat te laten vastleggen? Iemad moet krijgen waar hij recht op heeft en niet waar hij of zij denkt recht op te hebben.
donderdag 12 juli 2007 om 16:14
is dit door een rechter uitgesproken?over de ali? dan heft je vriend namelijk alle recht om een herziening aan te vragen.
De kosten van een advocaat kan je opvragen bij een rechtswinkel.. het eerste half uur is gratis.. meestal genoeg om dit soort informatie te krijgen.
Ten aller tijde zou ik een bezoekregeling en ali vast laten leggen door de rechter.. Ookal kost dat zijn volledige vermogen. Hij heeft recht om zijn kind te zien en niet onder voorwaarden van zijn ex.
Zorg dat je dit zo snel mogelijk regel.. voor beide partijen is er dan duidelijkheid.. voor jullie met de omgan.. voor ex een bevestiging dat zijn lven doorgaat zonder haar..
zaterdag 14 juli 2007 om 21:39
Eranma, het lijkt me heel frustrerend om zo afhankelijk te zijn van de moeder. Van jullie wordt verwacht dat jullie je leven volgens de regels van moeder inrichten, zoniet, dan ziet jouw vriend zijn kind niet meer. Heel naar. Ik zou nu echt gaan proberen om met juridische hulp van een deskundige afspraken te gaan vastleggen over allimentatie en bezoekrecht. Op deze voet verder gaan biedt weinig perspectief. Hebben jullie al een plan?
zondag 15 juli 2007 om 15:16
Beste mensen,
Als nieuwkomer op het forum was dit het topic wat mij direct het meeste raakte, daarom zal ik mijn mening geven.
Ik zelf ben 25 mijn vriend 34, hij heeft twee kindjes 1 van 5jaar en 1 van 9jaar. Mijn vriend en ik zijn nu een jaar en nog wat bij elkaar, de moeder van zijn kindjes en hij zijn ruim 2 jaar uit elkaar. Het uit elkaar gaan was voor hun een gezamenlijk besluit wat voor zover mogelijk in een dergelijke situatie "vlekkeloos" verliep. Zij zijn nooit getrouwd geweest.
Toen ik voor het eerst hoorde dat mijn vriend al twee kindjes had heb ik serieus overwogen om niet met hem verder te gaan, hoewel ik verder weinig ervaringen heb met scheidingen wist ik dat dit voor mij niet altijd een hiep hoi verhaal zou gaan worden. Uiteindelijk was de liefde voor hem sterker en heb ik "op mijn voorwaarden" kennis gemaakt met zijn kindjes. Met op mijn voorwaarden bedoel ik dat ik het contact heel bewust na 4 maanden ben gaan opbouwen met eerst een uurtje op de koffie, dan een middag er op uit in het park, daarna een dag met lunch en avond eten en dan pas een keer overnachten. Dit deed ik niet alleen om er zelf rustig aan te kunnen wennen, maar vooral omdat ik vond dat de kinderen niet direct en heel bot met mij geconfronteerd hoefden te worden. Ik wilde dat ze mij in de eerste plaats zouden zien als de gezellige vriendin van pappa alvorens ik deel zou nemen aan een stukje opvoeding. Wat betreft de opvoeding, ik ben nog steeds van mening dat ik daar nauwelijks een rol in hoor te spelen. School is terrein van pappa en mamma tenzij ik word uitgenodigd door 1 van de partijen en dan nog zou ik het overleggen. Sport is idd wat anders. Al die tijd en nog steeds ga ik uit van het volgende "als ik het kind was hoe zou ik me voelen als...".
Na de eerste ontmoeting met de kinderen stond moeders erop dat ze mij zou ontmoeten. Zowel ik en mijn vriend hebben die boot afgehouden, ten eerste omdat wij zelf eerst wilde weten hoe serieus we waren, ten tweede omdat moeders ook niet al haar vriendjes eerst door vaders laat keuren. Eerlijk is eerlijk vonden wij. Moeders zag dat anders maar dat hebben wij nooit ons probleem laten worden, zij moest daar maar vrede mee vinden. Ook deze moeders heeft regelmatig gedreigd de kinderen weg te houden bij vaders, dit is door mijn vriend steevast beantwoord met dat mag je proberen maar lukken gaat het niet, dat antwoord is tot op heden steeds voldoende geweest.
De eerste ontmoeting die ik met moeders had vond na zo'n maand of 8 plaats toen wij net waren gaan samen wonen, (das erg snel ik weet het, maar het voelde goed en kwam ook wel een beetje zo uit.) precies zoals we moeders beloofd hadden, als het serieuzer wordt maken we een afspraak. Eigenlijk wilde mijn vriend en ik de ontmoeting al eerder laten plaats vinden, maar toen hield zij af... dus.. De eerste ontmoeting was een beetje vreemd. Moeders maakte allerlei verwijten over mijn vriend naar mij terwijl mijn vriend in een andere ruimte met de kids bezig was. Mijn reactie daarop was kort maar duidelijk: "Wat er voorheen tussen jullie is gebeurd is tussen jullie, ik weiger het simpelweg om daar tussen te gaan staan of om daar enige uitspraak over te doen". Einde discussie dus alvorens hij begonnen was. vervolgens had ze het nog even over het feit dat ze mij "niet mocht" ontmoeten. Ik heb toen kort aangegeven hoe ik daarover dacht en waarom we dat zo hebben gedaan..... namelijk ik heb met mijn vriend en met zijn kindjes te maken maar met haar helemaal niets. Ik ben dus op het botte af eerlijk geweest over wat mijn rol is in het geheel vanuit mijn visie en heb haar daarop laten reageren.
Ik heb haar uitgelegd dat ik geenzins van plan ben om een opvoedende taak op me te nemen, wel wil ik er graag zijn voor de kinderen. In de zin van dat ze met me over problemen kunnen praten, straks als ze wat ouder zijn lekker samen winkelen oid. en dat dat voor mij het zo een beetje is. Ik vind het ook allebei schatjes af en toe ook ratjes maar goed... dat zijn alle kindjes wel eens ;) Verder heb ik gezegd dat als de situatie het toelaat ik ook met haar op vriendschappelijke wijze wil omgaan maar dat dat ook afhangt van haar wensen. Ik ben voor COMMUNICATIE.
Ook nu loopt het contact niet altijd even vlekkeloos maar verwijten krijg ik nooit omdat communicatie over de kids niet aan mij is maar aan hen. Dat weten ze allebei. Het enige wat ik kan doen is er voor mijn vriend zijn en voor de kindjes. Niet dat dat altijd even makkelijk is want ik erger me gerust wel eens aan haar egoisme maar dat houdt ik dan voor mezelf, bespreek het met vrienden en heeeeeel genuanceerd met mijn vriend. Want als "nieuwe" partner heb je niet alleen bewust maar ook onbewust veel invloed op de relatie tussen kind en ouders. De negativiteit die jij hebt neemt je partner ook mee en dat is in elk geval iets waar de kinderen niets aan hebben.
Verder geef ik mijn vriend altijd mee als hij naar haar gaat om de zaken taz van de kids te bespreken altijd mee dat hij beter kan weggaan als het conflict oploopt of het gesprek niet meer over de kinderen gaat maar over haar frustraties taz van het verleden. Immers je bent niet meer samen dus je hoeft ook niet meer overal samen uit te komen. Je hoeft het alleen nog maar eens te zijn over de opvoeding van de kinderen en dat is vaak al moeilijk genoeg, ook als je niet uit elkaar bent.
Zo dit is het verhaal van een (misschien wat naïef) groentje,
verder wens ik ieder in deze situatie veel rust en succes toe
Als nieuwkomer op het forum was dit het topic wat mij direct het meeste raakte, daarom zal ik mijn mening geven.
Ik zelf ben 25 mijn vriend 34, hij heeft twee kindjes 1 van 5jaar en 1 van 9jaar. Mijn vriend en ik zijn nu een jaar en nog wat bij elkaar, de moeder van zijn kindjes en hij zijn ruim 2 jaar uit elkaar. Het uit elkaar gaan was voor hun een gezamenlijk besluit wat voor zover mogelijk in een dergelijke situatie "vlekkeloos" verliep. Zij zijn nooit getrouwd geweest.
Toen ik voor het eerst hoorde dat mijn vriend al twee kindjes had heb ik serieus overwogen om niet met hem verder te gaan, hoewel ik verder weinig ervaringen heb met scheidingen wist ik dat dit voor mij niet altijd een hiep hoi verhaal zou gaan worden. Uiteindelijk was de liefde voor hem sterker en heb ik "op mijn voorwaarden" kennis gemaakt met zijn kindjes. Met op mijn voorwaarden bedoel ik dat ik het contact heel bewust na 4 maanden ben gaan opbouwen met eerst een uurtje op de koffie, dan een middag er op uit in het park, daarna een dag met lunch en avond eten en dan pas een keer overnachten. Dit deed ik niet alleen om er zelf rustig aan te kunnen wennen, maar vooral omdat ik vond dat de kinderen niet direct en heel bot met mij geconfronteerd hoefden te worden. Ik wilde dat ze mij in de eerste plaats zouden zien als de gezellige vriendin van pappa alvorens ik deel zou nemen aan een stukje opvoeding. Wat betreft de opvoeding, ik ben nog steeds van mening dat ik daar nauwelijks een rol in hoor te spelen. School is terrein van pappa en mamma tenzij ik word uitgenodigd door 1 van de partijen en dan nog zou ik het overleggen. Sport is idd wat anders. Al die tijd en nog steeds ga ik uit van het volgende "als ik het kind was hoe zou ik me voelen als...".
Na de eerste ontmoeting met de kinderen stond moeders erop dat ze mij zou ontmoeten. Zowel ik en mijn vriend hebben die boot afgehouden, ten eerste omdat wij zelf eerst wilde weten hoe serieus we waren, ten tweede omdat moeders ook niet al haar vriendjes eerst door vaders laat keuren. Eerlijk is eerlijk vonden wij. Moeders zag dat anders maar dat hebben wij nooit ons probleem laten worden, zij moest daar maar vrede mee vinden. Ook deze moeders heeft regelmatig gedreigd de kinderen weg te houden bij vaders, dit is door mijn vriend steevast beantwoord met dat mag je proberen maar lukken gaat het niet, dat antwoord is tot op heden steeds voldoende geweest.
De eerste ontmoeting die ik met moeders had vond na zo'n maand of 8 plaats toen wij net waren gaan samen wonen, (das erg snel ik weet het, maar het voelde goed en kwam ook wel een beetje zo uit.) precies zoals we moeders beloofd hadden, als het serieuzer wordt maken we een afspraak. Eigenlijk wilde mijn vriend en ik de ontmoeting al eerder laten plaats vinden, maar toen hield zij af... dus.. De eerste ontmoeting was een beetje vreemd. Moeders maakte allerlei verwijten over mijn vriend naar mij terwijl mijn vriend in een andere ruimte met de kids bezig was. Mijn reactie daarop was kort maar duidelijk: "Wat er voorheen tussen jullie is gebeurd is tussen jullie, ik weiger het simpelweg om daar tussen te gaan staan of om daar enige uitspraak over te doen". Einde discussie dus alvorens hij begonnen was. vervolgens had ze het nog even over het feit dat ze mij "niet mocht" ontmoeten. Ik heb toen kort aangegeven hoe ik daarover dacht en waarom we dat zo hebben gedaan..... namelijk ik heb met mijn vriend en met zijn kindjes te maken maar met haar helemaal niets. Ik ben dus op het botte af eerlijk geweest over wat mijn rol is in het geheel vanuit mijn visie en heb haar daarop laten reageren.
Ik heb haar uitgelegd dat ik geenzins van plan ben om een opvoedende taak op me te nemen, wel wil ik er graag zijn voor de kinderen. In de zin van dat ze met me over problemen kunnen praten, straks als ze wat ouder zijn lekker samen winkelen oid. en dat dat voor mij het zo een beetje is. Ik vind het ook allebei schatjes af en toe ook ratjes maar goed... dat zijn alle kindjes wel eens ;) Verder heb ik gezegd dat als de situatie het toelaat ik ook met haar op vriendschappelijke wijze wil omgaan maar dat dat ook afhangt van haar wensen. Ik ben voor COMMUNICATIE.
Ook nu loopt het contact niet altijd even vlekkeloos maar verwijten krijg ik nooit omdat communicatie over de kids niet aan mij is maar aan hen. Dat weten ze allebei. Het enige wat ik kan doen is er voor mijn vriend zijn en voor de kindjes. Niet dat dat altijd even makkelijk is want ik erger me gerust wel eens aan haar egoisme maar dat houdt ik dan voor mezelf, bespreek het met vrienden en heeeeeel genuanceerd met mijn vriend. Want als "nieuwe" partner heb je niet alleen bewust maar ook onbewust veel invloed op de relatie tussen kind en ouders. De negativiteit die jij hebt neemt je partner ook mee en dat is in elk geval iets waar de kinderen niets aan hebben.
Verder geef ik mijn vriend altijd mee als hij naar haar gaat om de zaken taz van de kids te bespreken altijd mee dat hij beter kan weggaan als het conflict oploopt of het gesprek niet meer over de kinderen gaat maar over haar frustraties taz van het verleden. Immers je bent niet meer samen dus je hoeft ook niet meer overal samen uit te komen. Je hoeft het alleen nog maar eens te zijn over de opvoeding van de kinderen en dat is vaak al moeilijk genoeg, ook als je niet uit elkaar bent.
Zo dit is het verhaal van een (misschien wat naïef) groentje,
verder wens ik ieder in deze situatie veel rust en succes toe
zondag 15 juli 2007 om 15:31
Eeeh wat ik dus eigenlijk wil zeggen is bepaal eerst voor je zelf welke rol je in het geheel wil of kan spelen en communiceer dat vervolgens eerst naar je partner en dan naar derden. In dit geval is de ex de derde!!! Ze hoeft geen rol in jou leven te spelen, het mag! In het leven van je partner blijft ze altijd een rol spelen die naarmate de kids ouder worden steeds meer zal gaan afnemen.
Verder schreef iemand dat zij en haar partner eerst samen bepalen hoe, wat en wanner de kinderen bij hun zijn en dan pas de ex...
Helemaal mee eens. Ik en mijn vriend vullen steeds voor twee maanden kalenders in die we samen met de kids hebben gemaakt. Vervolgens neemt moeders contact met mijn vriend op als er data zijn waarop het niet kan van haar kant. Dat nemen we dan mee en dan gaan ik en mijn vriend kijken of we kunnen schuiven, zo niet dan houdt het in dat ze pappa een keer minder zien. Wat verder voor de kinderen niet heel erg is omdat ze een kalender hebben waar ze hou vast aan hebben.
Verder schreef iemand dat zij en haar partner eerst samen bepalen hoe, wat en wanner de kinderen bij hun zijn en dan pas de ex...
Helemaal mee eens. Ik en mijn vriend vullen steeds voor twee maanden kalenders in die we samen met de kids hebben gemaakt. Vervolgens neemt moeders contact met mijn vriend op als er data zijn waarop het niet kan van haar kant. Dat nemen we dan mee en dan gaan ik en mijn vriend kijken of we kunnen schuiven, zo niet dan houdt het in dat ze pappa een keer minder zien. Wat verder voor de kinderen niet heel erg is omdat ze een kalender hebben waar ze hou vast aan hebben.
