Relaties
alle pijlers
Dilemma: partner met kinderen
zaterdag 26 augustus 2023 om 19:18
Toch iets dat ik aan jullie voor wil leggen. Puur om even wat meningen naast elkaar te kunnen leggen. Sinds ruim een half jaar heb ik (39) een relatie met een man (49) met kinderen (een jongenstweeling van 11 en een meisje van 8) Hij heeft co-ouderschap. Vooralsnog zagen en spraken we elkaar wanneer de kinderen er niet waren. Om het weekend en heel af en toe op weekdagen. We slapen ivm de afstand (NL-DLD) dan eigenlijk altijd bij elkaar.
Voorzichtig ben ik geintroduceerd bij de kinderen en dat gaat eigenlijk best heel goed. Toch loop ik nu tegen een probleem aan. Zijn dochter van 8 slaapt altijd bij hem in bed wanneer ze er is. Dat is ook niet onderhandelbaar. Omdat ze in de zomervakantie lang bij hem was konden wij dus 4 weken lang niet samen slapen. In eerste instantie vond ik dat prima, maar inmiddels merk ik dat ik er toch een gek gevoel bij heb. Hij laat haar opblijven totdat hij en zij samen naar bed gaan, dat wordt dan soms wel 12 uur ‘s nachts. Zij weigert naar bed te gaan als hij niet meegaat. Dus als ik daar ben, moet ik weg (of richting logeerkamer) wanneer zij gaan slapen. Vriend geeft aan dat ik gerust bij ze mag kruipen maar dat voelt voor mij echt niet ok. Het maakte wel dat er gedurende een hele maand geen enkele mogelijkheid was dat ik even met hem alleen kon zijn. Even als volwassenen onderling kon praten of wat dan ook. Ze eist alle aandacht op. Vooral uit enthousiasme, en dat is dan ook heel leuk en gezellig, maar toch. Daarnaast vind ik het stiekem toch best idioot dat een dochter van 8 (bijna 9) geen moment van haar vader kan wijken. Ze ook doordeweeks (en in schooltijd) zo laat gaat slapen. Ze heeft geen vriendjes en kan zich nog geen 5 min vermaken zonder zijn/ onze aandacht. Mijn vriend begrenst haar ook op geen enkel vlak. Bij moeder thuis gaat dat heel anders. Daar slaapt ze gewoon in eigen bed en op eigen kamer.
Nu weet ik heus dat ik als partner van op een later plan kom. En daar kan ik prima mee dealen. Ik wil me er ook niet teveel mee bemoeien. Maar ergens vind ik het wel ongezond ofzo. Dat samen slapen. En vind ik ook dat ik iets meer van hem verdien dan alleen maar meedoen met zijn gezin. Zonder enig volwassen gesprek/ moment van intimiteit tussen mij en hem. Het frustreert me zo inmiddels.
Zit ik fout? Of is het ok dat ik daar een punt van maak? Zijn er mensen hier met ervaring in een dergelijke situatie? Tips? Adviezen? Kritiek? Ik zit er best doorheen en zie nu al op tegen de herfstvakantie en alle vakanties die nog gaan volgen.
Voorzichtig ben ik geintroduceerd bij de kinderen en dat gaat eigenlijk best heel goed. Toch loop ik nu tegen een probleem aan. Zijn dochter van 8 slaapt altijd bij hem in bed wanneer ze er is. Dat is ook niet onderhandelbaar. Omdat ze in de zomervakantie lang bij hem was konden wij dus 4 weken lang niet samen slapen. In eerste instantie vond ik dat prima, maar inmiddels merk ik dat ik er toch een gek gevoel bij heb. Hij laat haar opblijven totdat hij en zij samen naar bed gaan, dat wordt dan soms wel 12 uur ‘s nachts. Zij weigert naar bed te gaan als hij niet meegaat. Dus als ik daar ben, moet ik weg (of richting logeerkamer) wanneer zij gaan slapen. Vriend geeft aan dat ik gerust bij ze mag kruipen maar dat voelt voor mij echt niet ok. Het maakte wel dat er gedurende een hele maand geen enkele mogelijkheid was dat ik even met hem alleen kon zijn. Even als volwassenen onderling kon praten of wat dan ook. Ze eist alle aandacht op. Vooral uit enthousiasme, en dat is dan ook heel leuk en gezellig, maar toch. Daarnaast vind ik het stiekem toch best idioot dat een dochter van 8 (bijna 9) geen moment van haar vader kan wijken. Ze ook doordeweeks (en in schooltijd) zo laat gaat slapen. Ze heeft geen vriendjes en kan zich nog geen 5 min vermaken zonder zijn/ onze aandacht. Mijn vriend begrenst haar ook op geen enkel vlak. Bij moeder thuis gaat dat heel anders. Daar slaapt ze gewoon in eigen bed en op eigen kamer.
Nu weet ik heus dat ik als partner van op een later plan kom. En daar kan ik prima mee dealen. Ik wil me er ook niet teveel mee bemoeien. Maar ergens vind ik het wel ongezond ofzo. Dat samen slapen. En vind ik ook dat ik iets meer van hem verdien dan alleen maar meedoen met zijn gezin. Zonder enig volwassen gesprek/ moment van intimiteit tussen mij en hem. Het frustreert me zo inmiddels.
Zit ik fout? Of is het ok dat ik daar een punt van maak? Zijn er mensen hier met ervaring in een dergelijke situatie? Tips? Adviezen? Kritiek? Ik zit er best doorheen en zie nu al op tegen de herfstvakantie en alle vakanties die nog gaan volgen.
dinsdag 29 augustus 2023 om 19:49
Dat is een heel mooie ontwikkeling!kindrebel schreef: ↑29-08-2023 09:02Ik heb van nature nooit zoveel moeite om ruimte in te nemen. Maar bij de kinderen van mijn vriend hield ik me in eerste instantie ook een beetje afzijdig. Dat hield ik natuurlijk niet zo lang vol, het zit gewoon niet in mijn aard. Het interessante was dat vanaf het moment dat ik wel een plek innam, de kinderen direct naar mij toetrokken. Ik denk dat doordat ik echt aanwezig was, ik een stabiele volwassen factor werd waar ze zich toe konden verhouden. Het gaf duidelijkheid. En daarmee voor mijn gevoel ook veiligheid en vertrouwen.
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
dinsdag 29 augustus 2023 om 19:59
Ik heb zijn ex ontmoet, maar het is een vrij ingewikkelde vrouw, en dat zeg ik niet omdat ze zijn ex is.
Ik wil het best weleens vertellen, maar dat is wel een lang verhaal.
Gelukkig is haar invloed op de kinderen niet zo groot dat ze het naar mij uitten.
NB zij waren al 3 jaar uit elkaar toen wij een relatie kregen.
Maar als je niet beter zou weten zou je denken dat ik de bom onder hun huwelijk was.
Zo gedraagt ze zich nog steeds.
Ik ben " haar of zij " als ze het over mij heeft en dat zijn de mildere versies.
Is er al een nieuw topic?
Ik wil het best weleens vertellen, maar dat is wel een lang verhaal.
Gelukkig is haar invloed op de kinderen niet zo groot dat ze het naar mij uitten.
NB zij waren al 3 jaar uit elkaar toen wij een relatie kregen.
Maar als je niet beter zou weten zou je denken dat ik de bom onder hun huwelijk was.
Zo gedraagt ze zich nog steeds.
Ik ben " haar of zij " als ze het over mij heeft en dat zijn de mildere versies.
Is er al een nieuw topic?
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
dinsdag 29 augustus 2023 om 21:59
Fijn om over verder te praten. Morgen ga ik topic openen. Ik twijfel nog over titel. “Stiefloeders”. Beetje met knipoog. Maar hoop ook op vaders. Of mannen die met een partner zijn met kinderenLadylola2022 schreef: ↑29-08-2023 19:59Ik heb zijn ex ontmoet, maar het is een vrij ingewikkelde vrouw, en dat zeg ik niet omdat ze zijn ex is.
Ik wil het best weleens vertellen, maar dat is wel een lang verhaal.
Gelukkig is haar invloed op de kinderen niet zo groot dat ze het naar mij uitten.
NB zij waren al 3 jaar uit elkaar toen wij een relatie kregen.
Maar als je niet beter zou weten zou je denken dat ik de bom onder hun huwelijk was.
Zo gedraagt ze zich nog steeds.
Ik ben " haar of zij " als ze het over mij heeft en dat zijn de mildere versies.
Is er al een nieuw topic?
woensdag 30 augustus 2023 om 05:17
Nou op zich kan iedereen meeschrijven toch?
Ik heb wel kinderen, maar van de 4 zijn er 3 volwassen, en mijn partner zijn jongste is 9.
Ik loop best tegen dezelfde dingen aan als de mensen die geen kinderen hebben en een partner met kinderen.
En er zullen ook wel mensen met kinderen zijn, met een partner zonder kinderen, ook zij hebben misschien wel behoefte te schrijven.
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
woensdag 30 augustus 2023 om 06:28
Zou je vriend niet wat opvoed ondersteuning moeten vragen van een professional? Grenzen stellen hoort ook bij opvoeding namelijk. Nu bepaalt zij bijvoorbeeld gewoon haar eigen bedtijd, heel raar. Dit grenzeloze gedrag van vader richting dochter is juist onveilig. Bij grenzen weet je waar je aan toe bent als kind. Stel ze wil haar tanden niet poetsen is dat dan ook gewoon maar goed, want ze gaat steeds janken als ze dat moet doen en dat is zo zielig? Stel ze wil alleen maar ongezond eten is dat ook goed, ook al wordt ze er dik van? Stelt hij op andere gebieden wel grenzen, zegt hij weleens nee?
appelientjexx wijzigde dit bericht op 30-08-2023 06:44
51.19% gewijzigd
woensdag 30 augustus 2023 om 06:44
Ok, dat is wel interessant.Ladylola2022 schreef: ↑30-08-2023 05:17Nou op zich kan iedereen meeschrijven toch?
Ik heb wel kinderen, maar van de 4 zijn er 3 volwassen, en mijn partner zijn jongste is 9.
Ik loop best tegen dezelfde dingen aan als de mensen die geen kinderen hebben en een partner met kinderen.
En er zullen ook wel mensen met kinderen zijn, met een partner zonder kinderen, ook zij hebben misschien wel behoefte te schrijven.
Ik heb best moeite gehad partner zijn kind toe te laten. Ben wellicht bang voor 'harde' reacties mocht ik erover gaan schrijven.
Vind het niet altijd even makkelijk om zomaar in het leven van een 9jarige te komen.
woensdag 30 augustus 2023 om 07:32
Ach TO, wat heb ik met je te doen.
Jaren geleden heb ik hier ook over geschreven in andere topics, en het halve forum viel dan over je heen. Terwijl we allemaal zoekende waren in onze rol, want ik denk dat die van stiefmoeder het allermoeilijkste is. Waar ik tegen aanliep: er werd veel van me verwacht van de ex-partner in de praktijk: twee keer per week halen van school, en ik werkte normaal tot 18.30 uur dus kreeg ik daar problemen mee. Ik moest van ex-partner meebetalen aan de allimentatie (dus die moest 500 euro hoger, maar dat hebben we niet gedaan). Mijn partner kreeg haar niet aan het verstand dat ik daar hard voor werkte, hij onregelmatige diensten had en en ik 50 uur pw werkte, dat het voor ons vliegen was. Daar had ze geen boodschap aan: zij werkte niet, Klasgenoot wel. Dus betalen. Want ze wilde gaan studeren, en dat kostte geld. We probeerden haar uit te leggen dat je dat zelf moet betalen. Overigens, ze kreeg een behoorlijke alimentatie maar kind liep op oude schoenen zodat wij nieuwe kochten, sowieso betaalden we alles: kind mocht niet eens naar de kapper.
Ik bemoeide me niet met de opvoeding van een verdrietig kind dat 5 dagen per week bij ons was.
Dat vond ik mijn taak niet. Ex-partner vond van wel. Dus deed ik dat, zo slaafs was ik inmiddels. Totdat ik dingen opmerkte.
Mama duwt mij weg,’ vertelde kind me. En dat bedoelde kind in figuurlijke zin. Toen het kind een nachtje op kamp was, een grote gebeurtenis, ging ik het kind halen. Diepbedroefd dat ik daar stond en niet moeder, werd kind boos uit teleurstelling. Weer was mama er niet. Ik zei: kom, als we thuis zijn, bel je mama even. Toen begon kind te huilen: ik mag niet meer bellen als ik bij jullie ben.
Ik zei dit tegen partner en die kwam met de boodschap terug, nadat hij ex had gesproken, Klasgenoot moet zich niet met de opvoeding bemoeien. De moeder wilde van het kind af hoorde ik van haar oud-bestie. En dat was me inmiddels duidelijk. Ik heb me rotgezocht naar informatie, want dit kwam ik zelden tegen, dat een moeder haar kind niet wilde. Dus ik probeerde het hier, maar ik bleef ‘de foute’. Terwijl ze waren al twee jaar uit elkaar. Ik was niet de boosdoener.
Op een gegeven moment was ik ex voor, ik ging het spel zien. Maar partner kon dat nooit geloven als ik het ‘voorspelde’.
Ik heb dat nooit meer gedaan, het bemoeien met de opvoeding. Ik heb trouw alle praktische zaken gedaan: koken, de was, ophalen, wegbrengen, meebetalen aan vakanties, echt alles. Met een doodongelukkig kind die alleen tegen mij dingen begon te vertellen. Maar partner en ex zeiden dan dat ik loog.
En toen heb in een schrift kind’s toekomst beschreven: geen zelfvertrouwen omdat er geen moeder was, kind zal nooit iets afmaken want zal faalangst ontwikkelen. Kind is nu halfweg 20, twee HBO-studies afgebroken, met het examen in zicht, wel lessen gehad maar geen rijbewijs want kind had er geen zin meer in. Kortom, een hoop schulden, geen zin het leven want iedereen heeft wel die toffe baan, woont leuk en niet met 5 huisgenoten die vijf jaar jonger zijn.
Ik voel me niet schuldig, maar mijn handen hebben gejeukt. Ik zou het nooit meer over doen, ik wou dat ik was blijven latten. Er is altijd een partij die vindt dat jij het niet goed doet, vrienden zich afvroegen: waar is die grappige, gezellige Klasgenoot gebleven. Mijn familie was weer boos op ons en ex, dat wij dit allemaal maar pikten van iemand die rokend op de bank zat. We moesten ieder ook drie uur reizen per dag. Gevolg: ik kon niet meer, dus ik heb een tijdje afscheid van mijn heerlijke werk met rare werktijden genomen, ik kreeg het niet gecombineerd.
Goh, wat een epistel;). Ik hoop dat het een mooi topic wordt, zoals hier. Zonder verwijten, we doen namelijk ond stinkende best. En nog veel meer dan dat: er wordt veel van je verwacht, maar TO, je krijgt er niets voor terug. Je zult het nooit goed doen. Ik lees nu al de rode vlaggen. En geloof me, ik had echt echt leukere jaren kunnen hebben.
Jaren geleden heb ik hier ook over geschreven in andere topics, en het halve forum viel dan over je heen. Terwijl we allemaal zoekende waren in onze rol, want ik denk dat die van stiefmoeder het allermoeilijkste is. Waar ik tegen aanliep: er werd veel van me verwacht van de ex-partner in de praktijk: twee keer per week halen van school, en ik werkte normaal tot 18.30 uur dus kreeg ik daar problemen mee. Ik moest van ex-partner meebetalen aan de allimentatie (dus die moest 500 euro hoger, maar dat hebben we niet gedaan). Mijn partner kreeg haar niet aan het verstand dat ik daar hard voor werkte, hij onregelmatige diensten had en en ik 50 uur pw werkte, dat het voor ons vliegen was. Daar had ze geen boodschap aan: zij werkte niet, Klasgenoot wel. Dus betalen. Want ze wilde gaan studeren, en dat kostte geld. We probeerden haar uit te leggen dat je dat zelf moet betalen. Overigens, ze kreeg een behoorlijke alimentatie maar kind liep op oude schoenen zodat wij nieuwe kochten, sowieso betaalden we alles: kind mocht niet eens naar de kapper.
Ik bemoeide me niet met de opvoeding van een verdrietig kind dat 5 dagen per week bij ons was.
Dat vond ik mijn taak niet. Ex-partner vond van wel. Dus deed ik dat, zo slaafs was ik inmiddels. Totdat ik dingen opmerkte.
Mama duwt mij weg,’ vertelde kind me. En dat bedoelde kind in figuurlijke zin. Toen het kind een nachtje op kamp was, een grote gebeurtenis, ging ik het kind halen. Diepbedroefd dat ik daar stond en niet moeder, werd kind boos uit teleurstelling. Weer was mama er niet. Ik zei: kom, als we thuis zijn, bel je mama even. Toen begon kind te huilen: ik mag niet meer bellen als ik bij jullie ben.
Ik zei dit tegen partner en die kwam met de boodschap terug, nadat hij ex had gesproken, Klasgenoot moet zich niet met de opvoeding bemoeien. De moeder wilde van het kind af hoorde ik van haar oud-bestie. En dat was me inmiddels duidelijk. Ik heb me rotgezocht naar informatie, want dit kwam ik zelden tegen, dat een moeder haar kind niet wilde. Dus ik probeerde het hier, maar ik bleef ‘de foute’. Terwijl ze waren al twee jaar uit elkaar. Ik was niet de boosdoener.
Op een gegeven moment was ik ex voor, ik ging het spel zien. Maar partner kon dat nooit geloven als ik het ‘voorspelde’.
Ik heb dat nooit meer gedaan, het bemoeien met de opvoeding. Ik heb trouw alle praktische zaken gedaan: koken, de was, ophalen, wegbrengen, meebetalen aan vakanties, echt alles. Met een doodongelukkig kind die alleen tegen mij dingen begon te vertellen. Maar partner en ex zeiden dan dat ik loog.
En toen heb in een schrift kind’s toekomst beschreven: geen zelfvertrouwen omdat er geen moeder was, kind zal nooit iets afmaken want zal faalangst ontwikkelen. Kind is nu halfweg 20, twee HBO-studies afgebroken, met het examen in zicht, wel lessen gehad maar geen rijbewijs want kind had er geen zin meer in. Kortom, een hoop schulden, geen zin het leven want iedereen heeft wel die toffe baan, woont leuk en niet met 5 huisgenoten die vijf jaar jonger zijn.
Ik voel me niet schuldig, maar mijn handen hebben gejeukt. Ik zou het nooit meer over doen, ik wou dat ik was blijven latten. Er is altijd een partij die vindt dat jij het niet goed doet, vrienden zich afvroegen: waar is die grappige, gezellige Klasgenoot gebleven. Mijn familie was weer boos op ons en ex, dat wij dit allemaal maar pikten van iemand die rokend op de bank zat. We moesten ieder ook drie uur reizen per dag. Gevolg: ik kon niet meer, dus ik heb een tijdje afscheid van mijn heerlijke werk met rare werktijden genomen, ik kreeg het niet gecombineerd.
Goh, wat een epistel;). Ik hoop dat het een mooi topic wordt, zoals hier. Zonder verwijten, we doen namelijk ond stinkende best. En nog veel meer dan dat: er wordt veel van je verwacht, maar TO, je krijgt er niets voor terug. Je zult het nooit goed doen. Ik lees nu al de rode vlaggen. En geloof me, ik had echt echt leukere jaren kunnen hebben.
anoniem_654ca6aceb96f wijzigde dit bericht op 30-08-2023 07:48
Reden: Extra
Reden: Extra
8.52% gewijzigd
woensdag 30 augustus 2023 om 08:07
Wat een verdrietig verhaal Klasgenoot. Daar zal je een flinke knauw van hebben gehad. Na lezen denk ik dat je nog met je partner samen bent, klopt dat? Ik kan me voorstellen dat ook die relatie onder druk stond.
Ik zou persoonlijk overigens meer herkenbaarheid vinden in een topic waarin de nieuwe partner geen, of al volwassen, kinderen heeft. Maar ik snap dat er geen deurbeleid komt hoor.
Maar als je zelf kinderen hebt, loop je denk ik echt tegen heel andere dingen aan dan als je "in je eentje" komt.
Ik ben me er overigens ook zeer bewust van dat je als nieuwe partner evengoed onderdeel wordt van de dynamiek tussen de ex-partners. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik mezelf na de eerste ontmoeting met mijn partners ex, die zoals ik gister schreef écht buitenproportie was, echt even moest herpakken in neutraal tegenover haar staan. Ik vond het een trut en begreep ook niet wat mijn vriend überhaupt ooit in haar had gezien. Zie in zo'n bui nog maar eens normaal te reageren op allerhande dingetjes vanuit haar. Het irriteerde me al als ze niet voldoende had geholpen met de tas van de kinderen inpakken en zij weer terug moesten om daar iets te halen. Anyway, ook vandaag de dag, waarin al dat stof al ruimschoots is gaan liggen, ben ik me bewust van het feit dat je met z'n 2en vrij makkelijk kunt verzeilen in een situatie waarin de ex een soort gezamenlijke vijand is. En daar probeer ik dus vandaan te blijven.
Ik zou persoonlijk overigens meer herkenbaarheid vinden in een topic waarin de nieuwe partner geen, of al volwassen, kinderen heeft. Maar ik snap dat er geen deurbeleid komt hoor.
Maar als je zelf kinderen hebt, loop je denk ik echt tegen heel andere dingen aan dan als je "in je eentje" komt.Ik ben me er overigens ook zeer bewust van dat je als nieuwe partner evengoed onderdeel wordt van de dynamiek tussen de ex-partners. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik mezelf na de eerste ontmoeting met mijn partners ex, die zoals ik gister schreef écht buitenproportie was, echt even moest herpakken in neutraal tegenover haar staan. Ik vond het een trut en begreep ook niet wat mijn vriend überhaupt ooit in haar had gezien. Zie in zo'n bui nog maar eens normaal te reageren op allerhande dingetjes vanuit haar. Het irriteerde me al als ze niet voldoende had geholpen met de tas van de kinderen inpakken en zij weer terug moesten om daar iets te halen. Anyway, ook vandaag de dag, waarin al dat stof al ruimschoots is gaan liggen, ben ik me bewust van het feit dat je met z'n 2en vrij makkelijk kunt verzeilen in een situatie waarin de ex een soort gezamenlijke vijand is. En daar probeer ik dus vandaan te blijven.
woensdag 30 augustus 2023 om 08:43
Wat een horror, klasgenoot. Dat je hier op Viva weinig support kreeg, dat zie ik hier vaker. Moeders hebben soms zo’n idiote voorstelling van hoe een stiefouder zich ‘heurt’ op te stellen. Omdat het mij niet persoonlijk raakt, moet ik er altijd erg om lachen. Maar als je dat in het dagelijks leven ook ervaart, bah, lijkt me vreselijk.
woensdag 30 augustus 2023 om 08:58
Bij mij hielp het enorm dat de kinderen bij hun moeder heel positief waren over mij, vanaf de eerste seconde dat ze me hadden gezien. Tijdens onze kennismaking riep ze eerder bijvoorbeeld dat het háár kinderen zijn en dat als ik zo nodig de baas wilde spelen (?), dat ik dat dan maar over de hond moest doen. Maar dat is allemaal lastig vol te houden als kinderen thuiskomen met enthousiaste verhalen.
Je hoort en leest natuurlijk vaak verhalen van stiefmoeders die zich opstellen als heks. Maar je leest minder vaak verhalen van moeders die zich zo opstellen naar stiefmoeders. En nogmaals: het is allemaal goed gekomen he, maar toen dacht ik wel: poeh, waar begin ik aan.
Je hoort en leest natuurlijk vaak verhalen van stiefmoeders die zich opstellen als heks. Maar je leest minder vaak verhalen van moeders die zich zo opstellen naar stiefmoeders. En nogmaals: het is allemaal goed gekomen he, maar toen dacht ik wel: poeh, waar begin ik aan.
woensdag 30 augustus 2023 om 12:44
Ik reageer hier nog even op meisje85. Dat klopt, ik ben nog bij mijn partner. Maar als ik het over had moeten doen….al die partijen die wat van je verwachten, maar ondertussen mag je niets.
En nog een pijnlijk moment. Ex ging kind uithoren over hoe ik was. Ik vroeg toch ook niet wat vind je van mama? Kind zei dat ze me heel lief vond.
Vervolgens ging ex weer naar mijn partner en riep dat ik me meer moest bemoeien met de opvoeding. Dus dat kreeg ik in bed te horen. Want lief zijn, dat kon niet. Ik dacht alleen maar: laat er in godsnaam één huis zijn waar kind welkom is.
Natuurlijk heb ik het tegen mijn partner gezegd: je moet je harder gaan opstellen. Ze loopt over ons heen. Ze zorgt ervoor dat ze iedereen commandeert vanaf de bank met een peuk en iedereen rende zich rot. En toen begon hij te huilen: ik kan niet meer, en geloof me, ze kan nog veel erger worden. En toen besloot ik het heft in handen te nemen, ik ging slimmer zijn. Ze liep altijd te donderstralen als we verre vakanties zonder kind wilden. En ja, we gingen ook drie keer per jaar met kind. Partner moest van mij haar planning vragen. Ik ging haar drie stappen voor zijn. Ik kon haar uittekenen, dus ik wist wat ik moest doen.
Het allerergste: kind was hier vier weken hier tijdens de grote vakantie. Ma belde niet, zelf mocht kind niet bellen. Eindelijk, daar was de wisseldag. Kind was zo blij. Totdat moeder de tas inpakte en kind naar oma moest voor een week. Van de zes weken heeft ze haar moeder een week gezien.
En owee als wij een week naar Ny of Cuba gingen. Des duivels werd ze dan.
Wat ik wil zeggen is dat het niet aan het kind ligt, ook al wil je zelf geen kinderen.
To, zorg voor je eigen huisje. Niemand heeft dan vat op je, geen ex, kinderen of je partner. Ik raad dat sowieso iedereen aan. Ga niet samenwonen.
We hebben het nu fijn samen. Ex is geloof ik nog steeds met ons bezig na 15 jaar.
En nog een pijnlijk moment. Ex ging kind uithoren over hoe ik was. Ik vroeg toch ook niet wat vind je van mama? Kind zei dat ze me heel lief vond.
Vervolgens ging ex weer naar mijn partner en riep dat ik me meer moest bemoeien met de opvoeding. Dus dat kreeg ik in bed te horen. Want lief zijn, dat kon niet. Ik dacht alleen maar: laat er in godsnaam één huis zijn waar kind welkom is.
Natuurlijk heb ik het tegen mijn partner gezegd: je moet je harder gaan opstellen. Ze loopt over ons heen. Ze zorgt ervoor dat ze iedereen commandeert vanaf de bank met een peuk en iedereen rende zich rot. En toen begon hij te huilen: ik kan niet meer, en geloof me, ze kan nog veel erger worden. En toen besloot ik het heft in handen te nemen, ik ging slimmer zijn. Ze liep altijd te donderstralen als we verre vakanties zonder kind wilden. En ja, we gingen ook drie keer per jaar met kind. Partner moest van mij haar planning vragen. Ik ging haar drie stappen voor zijn. Ik kon haar uittekenen, dus ik wist wat ik moest doen.
Het allerergste: kind was hier vier weken hier tijdens de grote vakantie. Ma belde niet, zelf mocht kind niet bellen. Eindelijk, daar was de wisseldag. Kind was zo blij. Totdat moeder de tas inpakte en kind naar oma moest voor een week. Van de zes weken heeft ze haar moeder een week gezien.
En owee als wij een week naar Ny of Cuba gingen. Des duivels werd ze dan.
Wat ik wil zeggen is dat het niet aan het kind ligt, ook al wil je zelf geen kinderen.
To, zorg voor je eigen huisje. Niemand heeft dan vat op je, geen ex, kinderen of je partner. Ik raad dat sowieso iedereen aan. Ga niet samenwonen.
We hebben het nu fijn samen. Ex is geloof ik nog steeds met ons bezig na 15 jaar.
anoniem_654ca6aceb96f wijzigde dit bericht op 30-08-2023 12:47
Reden: Tikfouten
Reden: Tikfouten
0.05% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
