Relaties
alle pijlers
Dynamiek met ouders - overweldigd raken en schuldgevoel
vrijdag 19 juli 2024 om 07:55
Hoi allemaal,
Na veel meelezen, wil ik hier graag even van me afschrijven.
Hoewel ik een goede band met mijn ouders heb, is het soms overweldigend voor me om tijd met ze door te brengen en daar voel ik me dan erg schuldig over. Wat achtergrondinformatie: ik ben achterin de twintig en woon inmiddels tien jaar op mezelf, op zo'n 2 uur afstand van mijn ouders. Ik kan goed met mijn ouders overweg, maar toen ik nog bij ze woonde was het geen gemakkelijk gezinsleven. Mijn oudere broer had jarenlang zware psychische problemen en dat heeft voor enorm veel spanning gezorgd. De zorg ging (natuurlijk) vooral naar hem toe en mijn ouders konden er daarom lang niet altijd voor mij zijn als ik ze nodig had en om hun steun vroeg. Daardoor werd ik al vroeg op mezelf aangewezen. Er is rondom deze dynamiek veel gebeurd maar hier zal ik niet te ver op ingaan. Al met al heeft het er wel voor gezorgd, dat ik het moeilijk vind om me kwetsbaar op te stellen jegens mijn ouders, omdat ik eigenlijk gewend ben dat dat nergens toe leidt.
Tegenwoordig zie ik ze regelmatig: 9 van de 10 keer zoek ik ze op maar af en toe komen ze ook naar mij toe, zoals gisteren. Ik werk behoorlijk veel (kantoor en nog freelance ernaast) en gisteren meteen na mijn werkdag waren mijn ouders bij me. We praten bij, gaan ergens eten etc.
Allemaal gezellig maar wanneer we elkaar zien, merk ik dat ze op de een of andere manier al mijn bewegingen of wat dan ook in de gaten houden. Wat ik eet, hoe ik eet, hoe ik adem (ja, letterlijk) enzovoort en daardoor voel ik me helemaal niet op m'n gemak en doe ik kortaf. Ze bedoelen het echt goed, maar het kan nogal overweldigend zijn. Hoewel het niet uit de hand loopt of wat dan ook en ik echt m'n best doe om te ontspannen en gezellig te zijn, voel ik me daarna zo schuldig. Dit schuldgevoel is ook iets dat bijna permanent aanwezig is jegens mijn ouders, hoe goed het ook gaat en hoeveel ik ook voor ze probeer te doen.
Ik kan nog eindeloos over dit onderwerp doorschrijven, maar zal het even hierbij laten. Dank voor wie dit leest en als iemand inzichten heeft, ik hoor ze graag <3
Na veel meelezen, wil ik hier graag even van me afschrijven.
Hoewel ik een goede band met mijn ouders heb, is het soms overweldigend voor me om tijd met ze door te brengen en daar voel ik me dan erg schuldig over. Wat achtergrondinformatie: ik ben achterin de twintig en woon inmiddels tien jaar op mezelf, op zo'n 2 uur afstand van mijn ouders. Ik kan goed met mijn ouders overweg, maar toen ik nog bij ze woonde was het geen gemakkelijk gezinsleven. Mijn oudere broer had jarenlang zware psychische problemen en dat heeft voor enorm veel spanning gezorgd. De zorg ging (natuurlijk) vooral naar hem toe en mijn ouders konden er daarom lang niet altijd voor mij zijn als ik ze nodig had en om hun steun vroeg. Daardoor werd ik al vroeg op mezelf aangewezen. Er is rondom deze dynamiek veel gebeurd maar hier zal ik niet te ver op ingaan. Al met al heeft het er wel voor gezorgd, dat ik het moeilijk vind om me kwetsbaar op te stellen jegens mijn ouders, omdat ik eigenlijk gewend ben dat dat nergens toe leidt.
Tegenwoordig zie ik ze regelmatig: 9 van de 10 keer zoek ik ze op maar af en toe komen ze ook naar mij toe, zoals gisteren. Ik werk behoorlijk veel (kantoor en nog freelance ernaast) en gisteren meteen na mijn werkdag waren mijn ouders bij me. We praten bij, gaan ergens eten etc.
Allemaal gezellig maar wanneer we elkaar zien, merk ik dat ze op de een of andere manier al mijn bewegingen of wat dan ook in de gaten houden. Wat ik eet, hoe ik eet, hoe ik adem (ja, letterlijk) enzovoort en daardoor voel ik me helemaal niet op m'n gemak en doe ik kortaf. Ze bedoelen het echt goed, maar het kan nogal overweldigend zijn. Hoewel het niet uit de hand loopt of wat dan ook en ik echt m'n best doe om te ontspannen en gezellig te zijn, voel ik me daarna zo schuldig. Dit schuldgevoel is ook iets dat bijna permanent aanwezig is jegens mijn ouders, hoe goed het ook gaat en hoeveel ik ook voor ze probeer te doen.
Ik kan nog eindeloos over dit onderwerp doorschrijven, maar zal het even hierbij laten. Dank voor wie dit leest en als iemand inzichten heeft, ik hoor ze graag <3
vrijdag 19 juli 2024 om 09:59
Lees een paar boeken hierover, dat is zeer verhelderend kan ik je zeggen:
'Ongezien opgegroeid' , over hoe je misschien wel altijd voldoende eten, drinken en praktisch bent geholpen, maar emotioneel niet bent opgevoed.
'De fontein'. Iedereen heeft zijn eigen plaats in de fontein. Ouders staan in de bak boven je, daarboven de grootouders. Jouw kinderen staan onder jou. Maar soms gebeurt het dat jij in de bak van je ouders terecht komt, als veel te jong kind. Of dat ouders graag bij jou in de bak willen staan.
Het is niet gek dat je het moeilijk vind om met je ouders om te gaan. Jij bent aan het ontwikkelen en de afstand maakt dat je met andere ogen naar je ouders aan het kijken gaat.
'Ongezien opgegroeid' , over hoe je misschien wel altijd voldoende eten, drinken en praktisch bent geholpen, maar emotioneel niet bent opgevoed.
'De fontein'. Iedereen heeft zijn eigen plaats in de fontein. Ouders staan in de bak boven je, daarboven de grootouders. Jouw kinderen staan onder jou. Maar soms gebeurt het dat jij in de bak van je ouders terecht komt, als veel te jong kind. Of dat ouders graag bij jou in de bak willen staan.
Het is niet gek dat je het moeilijk vind om met je ouders om te gaan. Jij bent aan het ontwikkelen en de afstand maakt dat je met andere ogen naar je ouders aan het kijken gaat.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
vrijdag 19 juli 2024 om 10:14
vrijdag 19 juli 2024 om 10:26
In de gaten worden gehouden is bloedirritant. Ik krijg dan echt ademnood.
En dan ook nog iets vinden van alles wat ze ziet. Zeg je wel tegen je moeder dat ze niet zo op je moet letten?
Ik zei dat wel hoor, ik heb ruimte nodig, anders doe ik mezelf tekort.
En ik vind dat ook geen onaardige opmerking, want er is helemaal geen reden om met haviksogen naar me te gaan zitten kijken. Dat is gewoon raar gedrag.
En dan ook nog iets vinden van alles wat ze ziet. Zeg je wel tegen je moeder dat ze niet zo op je moet letten?
Ik zei dat wel hoor, ik heb ruimte nodig, anders doe ik mezelf tekort.
En ik vind dat ook geen onaardige opmerking, want er is helemaal geen reden om met haviksogen naar me te gaan zitten kijken. Dat is gewoon raar gedrag.
vrijdag 19 juli 2024 om 10:33
vrijdag 19 juli 2024 om 10:38
Mijn moeder was toen ik nog thuis woonde trouwens heel erg vervelend met in de gaten houden. Ik denk dat ze zich enorm verveelde als huisvrouw. Ze controleerde alles, las mijn persoonlijke schriftjes en rommelde in mijn spullen. Gooide ook dingen weg die zij overbodig vond. En confronteerde me ook met dingen die ze gevonden had, en dan kon ze me weleens een beetje voor gek zetten.
Heel naar. Het heeft ertoe geleid dat ik enorm veel waarde hecht aan mijn eigen privacy, maar die van anderen ook heel belangrijk vind.
Mijn moeder doet dit nu niet meer, ook omdat ik behoorlijk wat afstand heb genomen van mijn ouders.
Niemand heeft het recht op zo'n inbreuk op je integriteit, ook ouders niet.
Heel naar. Het heeft ertoe geleid dat ik enorm veel waarde hecht aan mijn eigen privacy, maar die van anderen ook heel belangrijk vind.
Mijn moeder doet dit nu niet meer, ook omdat ik behoorlijk wat afstand heb genomen van mijn ouders.
Niemand heeft het recht op zo'n inbreuk op je integriteit, ook ouders niet.
vrijdag 19 juli 2024 om 11:11
Sommige ouders induceren (onbedoeld) schuld in hun kinderen.
Dit is puur aangeleerd en geïnternaliseerd.
Je kunt er ook weer vanaf komen, met hulp. Anders gaat het je op den duur afremmen in je leven omdat je het ook meeneemt naar andere situaties. Je loopt risico om in een burnout te belanden.
Ga eens aan de slag met de aanbevolen literatuur zou ik aanraden. Lees ook eens over parentificatie bijvoorbeeld.
Dit is puur aangeleerd en geïnternaliseerd.
Je kunt er ook weer vanaf komen, met hulp. Anders gaat het je op den duur afremmen in je leven omdat je het ook meeneemt naar andere situaties. Je loopt risico om in een burnout te belanden.
Ga eens aan de slag met de aanbevolen literatuur zou ik aanraden. Lees ook eens over parentificatie bijvoorbeeld.
vrijdag 19 juli 2024 om 11:29
Oh, deze OP is echt alsof ik mezelf lees.
Mijn ouders hadden in mijn tienerjaren nogal wat problemen (andere problemen dan die jij omschrijft), en daardoor voelde ik me ook vaak op mezelf aangewezen.
En nu bemoeit vooral mijn moeder zich soms best met mij, over hoe ik mijn huis inricht, welke boodschappen ik koop, etc. Dan denk ik, had je 20 jaar geleden met mij bemoeid ofzo.
Ik voelde ook lang irritatie naar haar, en voelde me daar dan weer schuldig over. In mijn tienerjaren dacht ik nog dat het voorbij zou gaan als ik eenmaal volwassen zou zijn, maar het ging nooit over.
Het enige dat helpt is dat gevoel van dat je niet zo gezien werd een plaats geven en proberen dat te verwerken. En verder, je hoeft niet alles met je ouders te delen natuurlijk. Soms heb ik geen zin in commentaar en deel ik mijn problemen ook niet met ze.
En je gevoelens accepteren zoals dat ze zijn. Veel mensen schamen zich voor negatieve gevoelens, maar vaak hebben ze wel een functie. Je voelt je niet voor niets geïrriteerd, dus laat dat gevoel er zijn. Misschien niet door dat te laten blijken aan je ouders, hè. Maar schaam je er niet voor. Er is een reden dat je die gevoelens voelt
Ben er zelf ook nog niet helemaal uit, dus ik heb verder geen tips
Mijn ouders hadden in mijn tienerjaren nogal wat problemen (andere problemen dan die jij omschrijft), en daardoor voelde ik me ook vaak op mezelf aangewezen.
En nu bemoeit vooral mijn moeder zich soms best met mij, over hoe ik mijn huis inricht, welke boodschappen ik koop, etc. Dan denk ik, had je 20 jaar geleden met mij bemoeid ofzo.
Ik voelde ook lang irritatie naar haar, en voelde me daar dan weer schuldig over. In mijn tienerjaren dacht ik nog dat het voorbij zou gaan als ik eenmaal volwassen zou zijn, maar het ging nooit over.
Het enige dat helpt is dat gevoel van dat je niet zo gezien werd een plaats geven en proberen dat te verwerken. En verder, je hoeft niet alles met je ouders te delen natuurlijk. Soms heb ik geen zin in commentaar en deel ik mijn problemen ook niet met ze.
En je gevoelens accepteren zoals dat ze zijn. Veel mensen schamen zich voor negatieve gevoelens, maar vaak hebben ze wel een functie. Je voelt je niet voor niets geïrriteerd, dus laat dat gevoel er zijn. Misschien niet door dat te laten blijken aan je ouders, hè. Maar schaam je er niet voor. Er is een reden dat je die gevoelens voelt
Ben er zelf ook nog niet helemaal uit, dus ik heb verder geen tips
vrijdag 19 juli 2024 om 13:00
Ik betwijfel of ouders ooit gaan veranderen...pompelmoentje schreef: ↑19-07-2024 12:57Ik zou dit aangeven bij je ouders. Anders verandert het sowieso niet.
vrijdag 19 juli 2024 om 13:05
Als je het geen kans geeft niet.
Verder snap ik wel waar je op doelt hoor .. maar grenzen stellen en duidelijk zijn helpt.
vrijdag 19 juli 2024 om 13:47
Misschien verandert er niks maar erkennen is ook al watpompelmoentje schreef: ↑19-07-2024 12:57Ik zou dit aangeven bij je ouders. Anders verandert het sowieso niet.
Ik ben nml de ouder in dit verhaal en ik kan prima erkennen dat er dingen gebeurd zijn
Misschien kunnen jouw ouders dit ook ?
vrijdag 19 juli 2024 om 14:34
We hadden altijd een hele goeie band, alleen ik heb dit ook gehad. M’n ouder deed het alleen ook waar m’n kind bij was. Ik heb het lang laten gaan maar ben vorig jaar heel boos geworden. Was niet het beste moment aangezien de oudste erbij was, maar ik wilde zelf niet de hele tijd commentaar en wilde al helemaal niet dan m’n kind het normaal ging vinden dat iemand dat zo mag zeggen.
Ik weet niet of dat het geweest is, maar het is nu heel anders. Veel relaxter, niet continu commentaar op mij, maar ook niet op het uiterlijk van andere mensen als we ergens lopen. Dus ik zou er zeker duidelijk iets van zeggen. Vragen hoe ouder het zelf zou vinden als je steeds commentaar zou hebben. Niemand vindt dat fijn.
Ik weet niet of dat het geweest is, maar het is nu heel anders. Veel relaxter, niet continu commentaar op mij, maar ook niet op het uiterlijk van andere mensen als we ergens lopen. Dus ik zou er zeker duidelijk iets van zeggen. Vragen hoe ouder het zelf zou vinden als je steeds commentaar zou hebben. Niemand vindt dat fijn.
vrijdag 19 juli 2024 om 17:11
Hoe gaat het inmiddels met je broer die vroeger psychische problemen had?
Kan het zijn dat je ouders (nog steeds) in de hoogste 'zorg-/bemoeimodus' staan omdat ze dit jarenlang voor je broer hebben gedaan of nog steeds doen?
M.a.w.: is dit wat ze gewend zijn om te doen als het hun kinderen betreft?
Heb je nog andere broers/zussen en hoe gaan je ouders met hen om?
Kan het zijn dat je ouders (nog steeds) in de hoogste 'zorg-/bemoeimodus' staan omdat ze dit jarenlang voor je broer hebben gedaan of nog steeds doen?
M.a.w.: is dit wat ze gewend zijn om te doen als het hun kinderen betreft?
Heb je nog andere broers/zussen en hoe gaan je ouders met hen om?
vrijdag 19 juli 2024 om 17:23
Je kan het zeker een kans geven, maar je moet ook realistisch zijn. Dit gedrag speelt al heel lang, en TO is al volwassen. Het is voor ouderen op die leeftijd heel moeilijk om gedrag/gedachtepatronen nog af te leren. Zeker als ze al zo lang zorgen hebben gekend, ga je dat niet omzetten in vertrouwen. In die zin kan je beter jezelf veranderen.pompelmoentje schreef: ↑19-07-2024 13:05Als je het geen kans geeft niet.
Verder snap ik wel waar je op doelt hoor .. maar grenzen stellen en duidelijk zijn helpt.
vrijdag 19 juli 2024 om 20:41
Fijn dat anderen het herkennen maar rot dat jij dit ook ervaartOlliebollie3 schreef: ↑19-07-2024 10:14Ja dit heb ik ook. Doodvermoeiend en daarom ga ik ze liever uit de weg. Mijn moeder let ook constant op me en ik doe ook kortaf en sluit mezelf af als ik bij haar in de buurt ben. Met mijn vader heb ik dit minder. En het schuldgevoel heb ik ook. Echt heel rot. Geen advies maar ik lees mee.
het is een ingewikkelde kwestie... Het is bij mij ook iets dat pas sinds een paar jaar aan de orde is, hoe ging dat voor jou?
vrijdag 19 juli 2024 om 20:43
Ja precies dit, ik heb ze toen ik nog thuis woonde meerdere keren om steun gevraagd maar niet gekregen en dan nu zo... Dank je wel voor je lieve en uitgebreide reactie <3
vrijdag 19 juli 2024 om 20:45
Ik weet het niet, zou kunnen.. maar eigenlijk mijn hele leven wanneer het psychisch niet zo lekker ging en ik dat bij ze aangaf, gingen ze daar niet zo op in. Ze hebben m'n hele leven erop gerekend dat ik het wel red, zo voelt het.
vrijdag 19 juli 2024 om 20:50
Dank voor alle reacties, tips, vragen, heel fijn! <3
Betreft nog een paar vragen die voorbij kwamen: met mijn broer gaan het nu redelijk de goede kant op, maar dat heeft wel ruim 10 jaar geduurd. Eigenlijk vanaf mijn jonge tienerjaren tot nu.
Vanuit mijn ouders, vooral mijn moeder, is er wel erkenning dat ze me vroeger (als in, 10 jaar geleden) niet dermate ondersteund hebben zoals nodig was geweest. Die erkenning was natuurlijk goed, maar tegelijkertijd heb ik er nu niet zo veel meer aan want ik wist dat zelf al lang en het verandert niet meer zoveel. Het is voor mij nu vooral zoeken hoe ik moet omgaan met de gevolgen van al die jaren.
Het lastigste is dat ze geen nare mensen zijn, ze doen oprecht hun best (denk ik) maar er is zoveel gebeurd dat dat lastig blijkt om helemaal los te laten, ook al zou ik dat oprecht graag willen.
Betreft nog een paar vragen die voorbij kwamen: met mijn broer gaan het nu redelijk de goede kant op, maar dat heeft wel ruim 10 jaar geduurd. Eigenlijk vanaf mijn jonge tienerjaren tot nu.
Vanuit mijn ouders, vooral mijn moeder, is er wel erkenning dat ze me vroeger (als in, 10 jaar geleden) niet dermate ondersteund hebben zoals nodig was geweest. Die erkenning was natuurlijk goed, maar tegelijkertijd heb ik er nu niet zo veel meer aan want ik wist dat zelf al lang en het verandert niet meer zoveel. Het is voor mij nu vooral zoeken hoe ik moet omgaan met de gevolgen van al die jaren.
Het lastigste is dat ze geen nare mensen zijn, ze doen oprecht hun best (denk ik) maar er is zoveel gebeurd dat dat lastig blijkt om helemaal los te laten, ook al zou ik dat oprecht graag willen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
