Relaties
alle pijlers
Erbij neerleggen niet gelukkig maar doorgaan met gezin
zondag 6 oktober 2024 om 21:26
We hebben een (vooral voor de buitenwereld) leuk gezin.
Doen veel leuke dingen samen.
Hebben alles goed op de rit.
Kinderen zijn happy.
Hebben leuke vriendjes. Komen ook regelmatig mee.
Kinderrijke buurt. Het is een komen en gaan van kids. Blijven eten. Het kan allemaal.
Het is alleen tussen man en mij erg oppervlakkig.
Hij denkt op een ander niveau dan ik. Begrijpt dingen wat minder snel of niet.
Is snel argwanend daardoor.
Hij zit nu met een burnout thuis, omdat hij op het werk ook lastig mee kwam met het stukje zeggen denken en doen. Hij voelde zich erg onder druk gezet en opgejaagd.
Hij gaat dan snel in de aanval en schiet uit zijn slof.
Ik vind het erg dubbel.
Vind het sneu voor hem.
Maar ik mis steeds meer iemand die mij begrijpt en waar ik wat diepgaande gesprekken mee kan hebben.
Maar we hebben het opzich prima met z'n vieren.
Ik heb me er eigenlijk bij neergelegd om zo de komende jaren verder te gaan (met het idee dat dit het beste is voor de kinderen) en dan als ze minimaal 18 zijn wel weer verder zien.
Soms vliegt het me even aan en denk ik... wat is wijsheid?
Niemand heeft het antwoord, maar misschien zijn er meer mensen met een soortgelijke situatie die hun verhaal willen delen? En tips?
Doen veel leuke dingen samen.
Hebben alles goed op de rit.
Kinderen zijn happy.
Hebben leuke vriendjes. Komen ook regelmatig mee.
Kinderrijke buurt. Het is een komen en gaan van kids. Blijven eten. Het kan allemaal.
Het is alleen tussen man en mij erg oppervlakkig.
Hij denkt op een ander niveau dan ik. Begrijpt dingen wat minder snel of niet.
Is snel argwanend daardoor.
Hij zit nu met een burnout thuis, omdat hij op het werk ook lastig mee kwam met het stukje zeggen denken en doen. Hij voelde zich erg onder druk gezet en opgejaagd.
Hij gaat dan snel in de aanval en schiet uit zijn slof.
Ik vind het erg dubbel.
Vind het sneu voor hem.
Maar ik mis steeds meer iemand die mij begrijpt en waar ik wat diepgaande gesprekken mee kan hebben.
Maar we hebben het opzich prima met z'n vieren.
Ik heb me er eigenlijk bij neergelegd om zo de komende jaren verder te gaan (met het idee dat dit het beste is voor de kinderen) en dan als ze minimaal 18 zijn wel weer verder zien.
Soms vliegt het me even aan en denk ik... wat is wijsheid?
Niemand heeft het antwoord, maar misschien zijn er meer mensen met een soortgelijke situatie die hun verhaal willen delen? En tips?
maandag 7 oktober 2024 om 09:03
Precies, ik werk in de gehandicaptenzorg, en je ziet echt mensen in een instelling wonen, die vroeger prima op zichzelf konden wonen.Callmecrazy schreef: ↑07-10-2024 08:52Dit ben ik zó eens met je. De maatschappij is veranderd wat dat betreft, en niet per se ten goede.
Het internet is ook geen voordeel voor die mensen.
maandag 7 oktober 2024 om 09:43
Een NAH kan je persoonlijkheid echt compleet veranderen.Clownbassie68 schreef: ↑06-10-2024 22:39Nah en dan uit elkaar gaan vind ik ook erg , in goede en slechte tijden
Dat moet je niet onderschatten.
Waar je niets aan kan veranderen blijft niet perse hetzelfde.
maandag 7 oktober 2024 om 09:45
Heftig hoor! Moeilijk om die keuze te maken lijkt me.boannan schreef: ↑07-10-2024 08:30Wij zijn om een andere reden heel lang samen gebleven terwijl het gevoel er niet meer was. Meervoudig gehandicapt kind met zeer intensieve zorg, aangepaste woning, elkaar ook echt nodig hebben in de zorg, financieel van elkaar afhankelijk, etc.
Ik dacht 'ik moet het vol houden tot kind het huis uit gaat'. Daar is nog lang geen sprake van maar twee weken geleden zijn we wel definitief uit elkaar gegaan. Ik kreeg zoveel spanning in mijn lijf van het conflict tussen gevoel en ratio en me constant anders voordoen dat ik serieuze lichamelijke klachten kreeg. En ik was absoluut niet meer mezelf en daardoor ook een minder goede moeder voor kind en zeker geen leuke partner.
Nu na 2 weken begint de spanning in mijn lijf te verminderen en voel ik al zoveel meer lucht.
Helemaal met een kind die veel zorg van beide ouders nodig heeft.
Sterkte!
En bedankt voor je verhaal.
maandag 7 oktober 2024 om 10:04
maandag 7 oktober 2024 om 10:05
Puur uit interesse en off topic maar wat is het aan het internet dat geen voordeel is voor deze mensen?Tafelkleed schreef: ↑07-10-2024 09:03Precies, ik werk in de gehandicaptenzorg, en je ziet echt mensen in een instelling wonen, die vroeger prima op zichzelf konden wonen.
Het internet is ook geen voordeel voor die mensen.
maandag 7 oktober 2024 om 10:08
een IQ van 75 is best laag als je beseft dat een verstandelijke beperking tussen de 50 en 70 zit. Is dat nooit eerder opgevallen in jullie leven? Jullie praten toch samen en voeden kinderen op. Ik vind het overigens erg voor jullie beiden. Dit is een onvoorziene situatie waar je beiden part noch deel aan hebt maar die wel van grote invloed is op jullie leven en dat van jullie gezin.
bergje65 wijzigde dit bericht op 07-10-2024 10:17
0.13% gewijzigd
maandag 7 oktober 2024 om 10:09
Wat een mooie post, heel goed gezegd.patchouli_ schreef: ↑06-10-2024 23:32IQ is maar één aspect van iemand. 75 is niet ‘extreem laag’ zoals iemand hier beweerde. Het is lager begaafd op intelligentie, maar er zijn meer dingen die een persoon maken. Hij kan op andere vlakken wel beter begaafd zijn dan jij.
TO heeft haar man aantrekkelijk genoeg gevonden om een relatie mee aan te gaan, betrouwbaar genoeg om er kinderen mee te krijgen, dus het is niet dat hij niks in huis heeft. Pas sinds hij een test heeft gedaan weet ze dat hij laag begaafd is. In plaats van iemand dan maar afserveren, kun je ook kijken naar wat iemand op andere vlakken wel te bieden heeft, wat was het waarom je hem als partner koos, en als vader voor je kinderen? Is dat nu weg of niet meer waardevol?
Dat iemand met een IQ van 75 geen kinderen op kan voeden vind ik een waardeloos oordeel. Diegene kan op veel vlakken zijn kinderen goede dingen leren of zijn eigen kwaliteiten doorgeven. Zeker als er een partner naast staat, die compenseert wat hij niet kan. Hij compenseert vast dingen die zij niet kan. Zoals in elke relatie.
TO, bijna niet één relatie brengt je alles wat je nodig hebt. Je hebt vaak aanvullende relaties nodig, in de vorm van vriendinnen en vrienden, familie, om volledig aan je eigen trekken te komen.
Als je je relatie zou moeten beschrijven in wat je wél hebt samen, wat je wél waardeert in je man, in wat je man wél heeft te bieden als vader. Waar kom je dan op uit? (En dan even niet in zijn burn-out, maar in zijn normale doen)
Ik vind de veroordelende posts hier zo naar en zo onnodig. Het zegt vooral iets over de vooroordelen en onwetendheid van de schrijvers van die berichten zelf.
maandag 7 oktober 2024 om 10:27
Als je puur naar de situatie van TO kijkt, met forse verbale agressie, niet voor rede vatbaar zijn, waarbij iedereen om zich heen zich aan moet passen, vind ik dat nogal wat.
Eerst was hij veel weg van werk en was daardoor het probleem niet constant aanwezig. Maar sinds ander werk al meer, en nu hij uitgevallen is op werk (burnout is misschien niet een term die de lading dekt) is het helemaal in your face in het gezin.
Kun je het wel hebben over de kwaliteiten die man van TO óók heeft, maar het zich zo diep alleen voelen en weten dat als de kinderen ouder worden het probleem waarschijnlijk ook nog groter wordt... Dan gaat mijn empathie naar TO uit..
Eerst was hij veel weg van werk en was daardoor het probleem niet constant aanwezig. Maar sinds ander werk al meer, en nu hij uitgevallen is op werk (burnout is misschien niet een term die de lading dekt) is het helemaal in your face in het gezin.
Kun je het wel hebben over de kwaliteiten die man van TO óók heeft, maar het zich zo diep alleen voelen en weten dat als de kinderen ouder worden het probleem waarschijnlijk ook nog groter wordt... Dan gaat mijn empathie naar TO uit..
maandag 7 oktober 2024 om 10:52
Volgens mij beantwoord ik deze vraag nu voor de vierde keer.Bergje65 schreef: ↑07-10-2024 10:08een IQ van 75 is best laag als je beseft dat een verstandelijke beperking tussen de 50 en 70 zit. Is dat nooit eerder opgevallen in jullie leven? Jullie praten toch samen en voeden kinderen op. Ik vind het overigens erg voor jullie beiden. Dit is een onvoorziene situatie waar je beiden part noch deel aan hebt maar die wel van grote invloed is op jullie leven en dat van jullie gezin.
Het is me zeker opgevallen.
Maar was voorheen veel weg.
Ik regel veel. En ik vond dat altijd prima, maar hoe ouder ze worden, hoe meer er geregeld moet worden. Dus het begint gewoon steeds meer naar de voorgrond te treden.
maandag 7 oktober 2024 om 10:54
Dit is ook wat ik me nog herinner van haar topic destijds. Dat de verbale agressie vrij ernstig waren, en dat het soms ook wel fysiek was? Mogelijk heb ik dat niet goed opgeslagen hoor, dus verbeter me gerust dan.hanke321 schreef: ↑07-10-2024 10:27Als je puur naar de situatie van TO kijkt, met forse verbale agressie, niet voor rede vatbaar zijn, waarbij iedereen om zich heen zich aan moet passen, vind ik dat nogal wat.
Eerst was hij veel weg van werk en was daardoor het probleem niet constant aanwezig. Maar sinds ander werk al meer, en nu hij uitgevallen is op werk (burnout is misschien niet een term die de lading dekt) is het helemaal in your face in het gezin.
Kun je het wel hebben over de kwaliteiten die man van TO óók heeft, maar het zich zo diep alleen voelen en weten dat als de kinderen ouder worden het probleem waarschijnlijk ook nog groter wordt... Dan gaat mijn empathie naar TO uit..
Maar wat is daarin ondertussen gebeurd dan TO? Hoe gaat dat nu?
maandag 7 oktober 2024 om 11:28
Ik ben absoluut geen voorstander van scheiden maar het nadeel van iemand met een laag IQ is dat de frustratie groter is als ze samenleven met iemand met een veel hoger IQ.
Ook al heeft iemand een laag IQ, hij/zij heeft echt wel in de gaten dat het moeilijk opboksen is tegen iemand met een normaal IQ (100). Vooral argumenteren is moeilijk en dan komt de frustratie en de ruzie.
TO, ik vind het knap als je nog 10 jaar getrouwd wil blijven, ik denk dat ik het niet zou kunnen. Misschien omdat ik zelf HB ben met HB partner, maar ik zou het idee hebben dat ik, mentaal, altijd op de rem zou moeten leven.
Ook al heeft iemand een laag IQ, hij/zij heeft echt wel in de gaten dat het moeilijk opboksen is tegen iemand met een normaal IQ (100). Vooral argumenteren is moeilijk en dan komt de frustratie en de ruzie.
TO, ik vind het knap als je nog 10 jaar getrouwd wil blijven, ik denk dat ik het niet zou kunnen. Misschien omdat ik zelf HB ben met HB partner, maar ik zou het idee hebben dat ik, mentaal, altijd op de rem zou moeten leven.
maandag 7 oktober 2024 om 11:49
Als ik het topic lees, krijg ik het idee dat niet iedereen goed gelezen heeft.
Ik lees argumenten als jullie doen toch leuke dingen samen. Maar vlak ervoor staat de zin
Voor de buitenwereld hebben een leuk gezin. Die zin alleen al is voor mij een rode vlag. Het lijkt leuk. Dan is er dus eigenlijk iets anders aan de hand.
Verder herinner ik me uit het vorige topic nog hoe fors en heftig man van TO vóór therapie en diagnostiek reageerde. Vóór het uitvallen op werk wat de term burnout heeft gekregen, maar wat ik betwijfel.
De vraagtekens over zijn vermogen om op te voeden, ervaar ik als legitiem en raken niet perse vooroordelen.
Het voelt bij mij ook als niet passend als er wordt gepost 'tsja ik regel ook alles thuis'. Het besef bij TO dat haar man het niet gaat oppakken, omdat hij het niet kan en niet gaat kunnen, is een totaal ander perspectief.
Ik lees argumenten als jullie doen toch leuke dingen samen. Maar vlak ervoor staat de zin
Voor de buitenwereld hebben een leuk gezin. Die zin alleen al is voor mij een rode vlag. Het lijkt leuk. Dan is er dus eigenlijk iets anders aan de hand.
Verder herinner ik me uit het vorige topic nog hoe fors en heftig man van TO vóór therapie en diagnostiek reageerde. Vóór het uitvallen op werk wat de term burnout heeft gekregen, maar wat ik betwijfel.
De vraagtekens over zijn vermogen om op te voeden, ervaar ik als legitiem en raken niet perse vooroordelen.
Het voelt bij mij ook als niet passend als er wordt gepost 'tsja ik regel ook alles thuis'. Het besef bij TO dat haar man het niet gaat oppakken, omdat hij het niet kan en niet gaat kunnen, is een totaal ander perspectief.
maandag 7 oktober 2024 om 11:57
maandag 7 oktober 2024 om 12:05
Al het " nep" nieuws waarvan ze denken dat het echt is, in aanraking komen met " verkeerde" vrienden, er op vetrouwen dat iedereen het beste met je voor heeft.
Veel te veel informatie, prikkels.
En buiten dat ook, te ingewikkelde dingen zoals bv bij ziekenhuisbezoek, dingen met betrekking met financiën die geregeld moeten worden. Ze hebben veel meer hulp nodig dan vroeger.
Gaan omdat ze erg te beïnvloeden zijn, makkelijker het verkeerde pad op.
maandag 7 oktober 2024 om 12:05
Een vriendin van mij is ook zeker 10 jaar door blijven modderen tot de jongste 18 was. Eigenlijk meteen daarna zijn ze uit elkaar gegaan.
Dat is nu een paar jaar geleden en de kinderen geven aan nu zoveel meer rust te ervaren. Nu komt er eigenlijk ook pas echt uit, hoe slecht de situatie was voor iedereen. Ook zij zelf ervaart nu wat al die jaren met haar gedaan hebben, zowel lichamelijk als geestelijk. Het altijd aan staan, het altijd op eieren moeten lopen.
Achteraf is natuurlijk altijd makkelijk praten, maar met de kennis van nu had ze er echt al 10 jaar eerder een punt achter gezet.
Bij elkaar blijven voor de kinderen klinkt wel nobel, maar ik betwijfel of diezelfde kinderen daar echt gelukkiger van worden.
Dat is nu een paar jaar geleden en de kinderen geven aan nu zoveel meer rust te ervaren. Nu komt er eigenlijk ook pas echt uit, hoe slecht de situatie was voor iedereen. Ook zij zelf ervaart nu wat al die jaren met haar gedaan hebben, zowel lichamelijk als geestelijk. Het altijd aan staan, het altijd op eieren moeten lopen.
Achteraf is natuurlijk altijd makkelijk praten, maar met de kennis van nu had ze er echt al 10 jaar eerder een punt achter gezet.
Bij elkaar blijven voor de kinderen klinkt wel nobel, maar ik betwijfel of diezelfde kinderen daar echt gelukkiger van worden.
maandag 7 oktober 2024 om 12:48
Ik heb niet door alle reacties heen gelezen dus was niet helemaal bij. Ik herken overigens veel van jouw verhaal. Ik zat nl. in eenzelfde soort schuitje.Trees85 schreef: ↑07-10-2024 10:52Volgens mij beantwoord ik deze vraag nu voor de vierde keer.
Het is me zeker opgevallen.
Maar was voorheen veel weg.
Ik regel veel. En ik vond dat altijd prima, maar hoe ouder ze worden, hoe meer er geregeld moet worden. Dus het begint gewoon steeds meer naar de voorgrond te treden.
Ex en ik hebben elkaar in onze jeugd leren kennen. Dan ben je beiden onbezorgd, jeugdig en onervaren. We namen het leven met een korrel zout en leefden van dag tot dag. Sommige zaken vielen mij op maar dat schaarde ik niet onder IQ. Zover dacht ik helemaal niet toen ik jong was. We werden ouder en kregen kinderen, rond mn 25e. Toen ik het moederschap inrolde begon ik mezelf wat breder te oriënteren en te ontwikkelen. Ik kreeg andere interesses en daarmee andere vrienden. Ik las en ondernam veel en ontwikkelde mezelf oa. door studie te volgen. Ex bleef op hetzelfde niveau.
Toen de kinderen in de pubertijd kwamen ben ik weggegaan omdat zijn niet-ontwikkelen mij op vele manieren in de weg ging staan. Ik leefde onder hoogspanning en zag op tegen de weekenden. We levelden eenvoudigweg niet meer, deelden niet veel meer en hadden geen gesprekken. Doordat hij niet in staat was te praten stapte hij altijd over in de aanval-modus. Het was vermoeiend om samen te leven.
Hij is in een heel diep gat gevallen na onze scheiding omdat ik (zijn ruggengraat) weg viel. Ik ving altijd alles op; de moeilijkheden, de gesprekken, de kinderen, de beslissingen. Zijn gebrek werd toen pas echt zichtbaar want hij moest het zelf doen en hij was er eigenlijk niet toe in staat. Daar heb ik me vaak schuldig over gevoeld maar nooit verantwoordelijk. Ik was (en ben) van mening dat hij z'n eigen boontjes moest leren doppen. Het heeft er wel in geresulteerd dat ik gedurende de hele pubertijd van de kinderen zowel moeder als vader was omdat ik hem daarin moest ontzien. Hij wilde er wel voor ze zijn maar hij kon het eenvoudigweg niet. Daardoor hebben ze hun vader erg gemist. Ik heb geen spijt van mijn beslissing, hoe moeilijk het soms ook was.
Ondertussen is hij in de 60 en leeft nog steeds hetzelfde leven als toen hij 20 was. De grapjes, de dagindeling, de interesses, zn vrienden... er is niks veranderd en dat is helemaal goed! Hij heeft z'n weg gevonden, z'n levenspad bewandeld en is op zijn manier gelukkig. De kinderen hebben geleerd zich aan te passen aan zijn niveau en daardoor zijn de bezoekjes aan elkaar prettig.
maandag 7 oktober 2024 om 12:48
Ik heb begrepen dat mensen die laagbegaafd zijn, juist snel achterdochtig zijn.Tafelkleed schreef: ↑07-10-2024 12:05Al het " nep" nieuws waarvan ze denken dat het echt is, in aanraking komen met " verkeerde" vrienden, er op vetrouwen dat iedereen het beste met je voor heeft.
Veel te veel informatie, prikkels.
En buiten dat ook, te ingewikkelde dingen zoals bv bij ziekenhuisbezoek, dingen met betrekking met financiën die geregeld moeten worden. Ze hebben veel meer hulp nodig dan vroeger.
Gaan omdat ze erg te beïnvloeden zijn, makkelijker het verkeerde pad op.
Ze snappen iets niet en denken dan al gauw dat je het slechtste met hen voor hebt.
Zo is het bij mijn man namelijk ook.
Voorbeeld.
Kind had met fiets een deukje in auto buurman gereden.
Allemaal prima opgelost middels aansprakelijkheidsverzekering.
Maar het was echt een duur geintje, 1500 euro.
Tja die garages weten snel genoeg dat het verzekeringswerk is en dan drukken ze er gewoon van alles bovenop, want de verzekeringsmaatschappij betaalt toch.
Nu denkt hij dat de buurman gewoon meer dingen erbij heeft laten doen, waardoor het zo duur is en nu heeft ie geen hoge pet meer op van de buurman (in zijn woorden).
Bedrijfsarts bevalt hem ook niet, wil hij een second opinion. Toch raar dat die bedrijfsarts informatie bij mijn therapeut gaat opvragen (waarvoor man wel toestemming heeft gegeven) hij kan mij toch gewoon geloven.
Ik leg dan uit dat is standaard procedures zijn. Maar op 1 of andere manier neemt ie altijd vrij weinig van mij aan.
maandag 7 oktober 2024 om 12:56
Ik ken jou verhalen .boannan schreef: ↑07-10-2024 08:30Wij zijn om een andere reden heel lang samen gebleven terwijl het gevoel er niet meer was. Meervoudig gehandicapt kind met zeer intensieve zorg, aangepaste woning, elkaar ook echt nodig hebben in de zorg, financieel van elkaar afhankelijk, etc.
Ik dacht 'ik moet het vol houden tot kind het huis uit gaat'. Daar is nog lang geen sprake van maar twee weken geleden zijn we wel definitief uit elkaar gegaan. Ik kreeg zoveel spanning in mijn lijf van het conflict tussen gevoel en ratio en me constant anders voordoen dat ik serieuze lichamelijke klachten kreeg. En ik was absoluut niet meer mezelf en daardoor ook een minder goede moeder voor kind en zeker geen leuke partner.
Nu na 2 weken begint de spanning in mijn lijf te verminderen en voel ik al zoveel meer lucht.
En gun je alle goeds . Fijn dat je opluchting ervaart .
maandag 7 oktober 2024 om 13:22
Bedankt voor je verhaal.Bergje65 schreef: ↑07-10-2024 12:48Ik heb niet door alle reacties heen gelezen dus was niet helemaal bij. Ik herken overigens veel van jouw verhaal. Ik zat nl. in eenzelfde soort schuitje.
Ex en ik hebben elkaar in onze jeugd leren kennen. Dan ben je beiden onbezorgd, jeugdig en onervaren. We namen het leven met een korrel zout en leefden van dag tot dag. Sommige zaken vielen mij op maar dat schaarde ik niet onder IQ. Zover dacht ik helemaal niet toen ik jong was. We werden ouder en kregen kinderen, rond mn 25e. Toen ik het moederschap inrolde begon ik mezelf wat breder te oriënteren en te ontwikkelen. Ik kreeg andere interesses en daarmee andere vrienden. Ik las en ondernam veel en ontwikkelde mezelf oa. door studie te volgen. Ex bleef op hetzelfde niveau.
Toen de kinderen in de pubertijd kwamen ben ik weggegaan omdat zijn niet-ontwikkelen mij op vele manieren in de weg ging staan. Ik leefde onder hoogspanning en zag op tegen de weekenden. We levelden eenvoudigweg niet meer, deelden niet veel meer en hadden geen gesprekken. Doordat hij niet in staat was te praten stapte hij altijd over in de aanval-modus. Het was vermoeiend om samen te leven.
Hij is in een heel diep gat gevallen na onze scheiding omdat ik (zijn ruggengraat) weg viel. Ik ving altijd alles op; de moeilijkheden, de gesprekken, de kinderen, de beslissingen. Zijn gebrek werd toen pas echt zichtbaar want hij moest het zelf doen en hij was er eigenlijk niet toe in staat. Daar heb ik me vaak schuldig over gevoeld maar nooit verantwoordelijk. Ik was (en ben) van mening dat hij z'n eigen boontjes moest leren doppen. Het heeft er wel in geresulteerd dat ik gedurende de hele pubertijd van de kinderen zowel moeder als vader was omdat ik hem daarin moest ontzien. Hij wilde er wel voor ze zijn maar hij kon het eenvoudigweg niet. Daardoor hebben ze hun vader erg gemist. Ik heb geen spijt van mijn beslissing, hoe moeilijk het soms ook was.
Ondertussen is hij in de 60 en leeft nog steeds hetzelfde leven als toen hij 20 was. De grapjes, de dagindeling, de interesses, zn vrienden... er is niks veranderd en dat is helemaal goed! Hij heeft z'n weg gevonden, z'n levenspad bewandeld en is op zijn manier gelukkig. De kinderen hebben geleerd zich aan te passen aan zijn niveau en daardoor zijn de bezoekjes aan elkaar prettig.
Dikgedrukt heel herkenbaar.
Het is vermoeiend soms.
maandag 7 oktober 2024 om 14:01
Graag gedaan. Ik probeer ook uit te leggen dat het nooit over zal gaan en dus nooit anders zal worden dan dit. Het kan wel beter worden maar dat ligt helemaal aan jou en niet aan hem. Je mag en kunt van hem nl. niks verwachten; hij zal zich aangevallen en overvraagt voelen. Scheiden is een hele stap maar de kans is aanwezig (en zelfs groot) dat jij daar gelukkig en rustig uit komt. Je kunt je eigen koers varen, op jouw niveau en met de mensen die op dit moment bij jou passen.
maandag 7 oktober 2024 om 14:14
De maatschappij is natuurlijk ook enorm veranderd ten opzichte van vroeger. Ik heb ooit buren gehad waarbij de man (zeer waarschijnlijk) ook licht verstandelijk beperkt was. Net als de man van to. Die vrouw regelde daar gewoon alles. Een duidelijke rolverdeling zonder veranderingen. Waarbij hij precies wist wat hij moest doen. Voor hem werkte dat prima. Voor haar was dat maar net re doen. Gelukkig was ze huisvrouw waardoor ze alle tijd had om verder echt alles te regelen. Maar je merkte dat hij het gewoon niet begreep. Grapjes waren ingewikkeld. De maatschappij kon hij niet volgen (internet of digitaal bankieren was een drama). Niet kunnen plannen en zichzelf overschreeuwen om maar te verbloemen wat anderen wel zagen: het lukte hem niet. Daar kwam vaak achterdocht, beïnvloedbaarheid en frustratie bij.
Na haar overlijden heeft hij professionele begeleiding vanuit de gemeente gekregen en budgetbeheer. Ook moest hij kleiner gaan wonen omdat het zelfstandig voeren van een huishouden gewoon niet mogelijk was. Die arme vrouw had werkelijk zijn hele leven vormgegeven. En scheiden kon toen eigenlijk nog niet.
Na haar overlijden heeft hij professionele begeleiding vanuit de gemeente gekregen en budgetbeheer. Ook moest hij kleiner gaan wonen omdat het zelfstandig voeren van een huishouden gewoon niet mogelijk was. Die arme vrouw had werkelijk zijn hele leven vormgegeven. En scheiden kon toen eigenlijk nog niet.
maandag 7 oktober 2024 om 14:16
Klopt.Jahallo222 schreef: ↑07-10-2024 10:54Dit is ook wat ik me nog herinner van haar topic destijds. Dat de verbale agressie vrij ernstig waren, en dat het soms ook wel fysiek was? Mogelijk heb ik dat niet goed opgeslagen hoor, dus verbeter me gerust dan.
Maar wat is daarin ondertussen gebeurd dan TO? Hoe gaat dat nu?
Er is nog steeds verbale agressie.
Maar gelukkig al wel een stuk minder.
Omdat veel puzzelstukjes van beide kanten wel op z'n plek vielen.
Er is meer begrip van beide kanten.
Ik ben ook minder conflictvermijdend geworden.
Fysiek is het nooit geweest!
maandag 7 oktober 2024 om 14:25
Veel mensen vragen zich af hoe je kan samen leven met iemand met een IQ van 75. Ik ken het perspectief vanuit een liefdesrelatie niet, maar Ik heb al vanaf mijn vroege jeugd een vriendin met een lager IQ. Tot midden 20 waren we beiden onvolwassen en deden we vooral leuke dingen samen. Diepe gesprekken hadden we niet, maar we hadden wel veel plezier. Series, films en uitjes deelden we samen.
Nu ben ik een stuk ouder en heb ik me verder ontwikkeld. Haar ontwikkeling is op sommige vlakken echter achtergebleven. Zij kijkt nog steeds dezelfde films en series als toen we 16 waren.
Ik kan nog steeds veel lol hebben met haar. Als ik een dieper gesprek wil, dan spreek ik af met andere vrienden.
Nu ben ik een stuk ouder en heb ik me verder ontwikkeld. Haar ontwikkeling is op sommige vlakken echter achtergebleven. Zij kijkt nog steeds dezelfde films en series als toen we 16 waren.
Ik kan nog steeds veel lol hebben met haar. Als ik een dieper gesprek wil, dan spreek ik af met andere vrienden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
