Relaties
alle pijlers
Erbij neerleggen niet gelukkig maar doorgaan met gezin
zondag 6 oktober 2024 om 21:26
We hebben een (vooral voor de buitenwereld) leuk gezin.
Doen veel leuke dingen samen.
Hebben alles goed op de rit.
Kinderen zijn happy.
Hebben leuke vriendjes. Komen ook regelmatig mee.
Kinderrijke buurt. Het is een komen en gaan van kids. Blijven eten. Het kan allemaal.
Het is alleen tussen man en mij erg oppervlakkig.
Hij denkt op een ander niveau dan ik. Begrijpt dingen wat minder snel of niet.
Is snel argwanend daardoor.
Hij zit nu met een burnout thuis, omdat hij op het werk ook lastig mee kwam met het stukje zeggen denken en doen. Hij voelde zich erg onder druk gezet en opgejaagd.
Hij gaat dan snel in de aanval en schiet uit zijn slof.
Ik vind het erg dubbel.
Vind het sneu voor hem.
Maar ik mis steeds meer iemand die mij begrijpt en waar ik wat diepgaande gesprekken mee kan hebben.
Maar we hebben het opzich prima met z'n vieren.
Ik heb me er eigenlijk bij neergelegd om zo de komende jaren verder te gaan (met het idee dat dit het beste is voor de kinderen) en dan als ze minimaal 18 zijn wel weer verder zien.
Soms vliegt het me even aan en denk ik... wat is wijsheid?
Niemand heeft het antwoord, maar misschien zijn er meer mensen met een soortgelijke situatie die hun verhaal willen delen? En tips?
Doen veel leuke dingen samen.
Hebben alles goed op de rit.
Kinderen zijn happy.
Hebben leuke vriendjes. Komen ook regelmatig mee.
Kinderrijke buurt. Het is een komen en gaan van kids. Blijven eten. Het kan allemaal.
Het is alleen tussen man en mij erg oppervlakkig.
Hij denkt op een ander niveau dan ik. Begrijpt dingen wat minder snel of niet.
Is snel argwanend daardoor.
Hij zit nu met een burnout thuis, omdat hij op het werk ook lastig mee kwam met het stukje zeggen denken en doen. Hij voelde zich erg onder druk gezet en opgejaagd.
Hij gaat dan snel in de aanval en schiet uit zijn slof.
Ik vind het erg dubbel.
Vind het sneu voor hem.
Maar ik mis steeds meer iemand die mij begrijpt en waar ik wat diepgaande gesprekken mee kan hebben.
Maar we hebben het opzich prima met z'n vieren.
Ik heb me er eigenlijk bij neergelegd om zo de komende jaren verder te gaan (met het idee dat dit het beste is voor de kinderen) en dan als ze minimaal 18 zijn wel weer verder zien.
Soms vliegt het me even aan en denk ik... wat is wijsheid?
Niemand heeft het antwoord, maar misschien zijn er meer mensen met een soortgelijke situatie die hun verhaal willen delen? En tips?
maandag 7 oktober 2024 om 14:47
Fijn dat je deze vriendschap zo in stand kan houden. Petje af voor beiden. Een relatie is natuurlijk wel anders omdat je veel meer tot elkaar veroordeeld bent. Met een vriendin spreek je af wanneer jij wil en als het te vermoeiend wordt dan sla je een keer overLivvi678 schreef: ↑07-10-2024 14:25Veel mensen vragen zich af hoe je kan samen leven met iemand met een IQ van 75. Ik ken het perspectief vanuit een liefdesrelatie niet, maar Ik heb al vanaf mijn vroege jeugd een vriendin met een lager IQ. Tot midden 20 waren we beiden onvolwassen en deden we vooral leuke dingen samen. Diepe gesprekken hadden we niet, maar we hadden wel veel plezier. Series, films en uitjes deelden we samen.
Nu ben ik een stuk ouder en heb ik me verder ontwikkeld. Haar ontwikkeling is op sommige vlakken echter achtergebleven. Zij kijkt nog steeds dezelfde films en series als toen we 16 waren.
Ik kan nog steeds veel lol hebben met haar. Als ik een dieper gesprek wil, dan spreek ik af met andere vrienden.
maandag 7 oktober 2024 om 15:03
Omdat ze dan niet zo afhankelijk meer zijn als nu.SweetFirefly schreef: ↑07-10-2024 14:50TO; waarom de leeftijd van minimaal 18 voor jullie kinderen?
Ze snappen dan ook veel meer.
Ze mogen eigen keuzes maken.
Etc.
maandag 7 oktober 2024 om 15:04
Wat mooi.Livvi678 schreef: ↑07-10-2024 14:25Veel mensen vragen zich af hoe je kan samen leven met iemand met een IQ van 75. Ik ken het perspectief vanuit een liefdesrelatie niet, maar Ik heb al vanaf mijn vroege jeugd een vriendin met een lager IQ. Tot midden 20 waren we beiden onvolwassen en deden we vooral leuke dingen samen. Diepe gesprekken hadden we niet, maar we hadden wel veel plezier. Series, films en uitjes deelden we samen.
Nu ben ik een stuk ouder en heb ik me verder ontwikkeld. Haar ontwikkeling is op sommige vlakken echter achtergebleven. Zij kijkt nog steeds dezelfde films en series als toen we 16 waren.
Ik kan nog steeds veel lol hebben met haar. Als ik een dieper gesprek wil, dan spreek ik af met andere vrienden.
Maar ook wat Bergje zegt inderdaad.
Het staat iets verder van je af.
Je ziet elkaar tussendoor waarschijnlijk een paar weken/maanden niet.
maandag 7 oktober 2024 om 15:08
Kinderen onder de 18 snappen veel meer dan wij denken. Je leeft maar 1 keer Trees en jouw kracht en de liefde van je man komen ze er sowieso. Begrijp me niet verkeerd, ik wil je niet in een scheiding pushen maar gelukkig zijn is het allerbelangrijkste.
maandag 7 oktober 2024 om 15:09
Heeft ze gedaan!Jahallo222 schreef: ↑07-10-2024 15:07Ben toch wel even benieuwd waarom je niet reageert op de vragen/posts met betrekking tot het (verbale) agressie? Dat zou de situatie wat mij betreft namelijk wel echt anders maken dan wanneer dat niet aanwezig is.
maandag 7 oktober 2024 om 15:09
Mooie post inderdaad.hanke321 schreef: ↑07-10-2024 11:49Als ik het topic lees, krijg ik het idee dat niet iedereen goed gelezen heeft.
Ik lees argumenten als jullie doen toch leuke dingen samen. Maar vlak ervoor staat de zin
Voor de buitenwereld hebben een leuk gezin. Die zin alleen al is voor mij een rode vlag. Het lijkt leuk. Dan is er dus eigenlijk iets anders aan de hand.
Verder herinner ik me uit het vorige topic nog hoe fors en heftig man van TO vóór therapie en diagnostiek reageerde. Vóór het uitvallen op werk wat de term burnout heeft gekregen, maar wat ik betwijfel.
De vraagtekens over zijn vermogen om op te voeden, ervaar ik als legitiem en raken niet perse vooroordelen.
Het voelt bij mij ook als niet passend als er wordt gepost 'tsja ik regel ook alles thuis'. Het besef bij TO dat haar man het niet gaat oppakken, omdat hij het niet kan en niet gaat kunnen, is een totaal ander perspectief.
maandag 7 oktober 2024 om 15:11
Excuus, ik had dit berichtje gemist. Hoe ziet de verbale agressie eruit dan? En hoe vaak vindt dit plaats?
maandag 7 oktober 2024 om 15:12
De hersenen zijn pas uitgegroeid als iemand 23 is. En financieel ben je verantwoordelijk tot je kinderen 21 zijn. Maar los daarvan; een scheiding blijft (emotioneel) moeilijk, voor iedereen in het gezin. Wat gaat het voor jou oplossen als je achter de schermen toch nog van alles moet regelen? Ik geef dit aan omdat ik als pleegmoeder kinderen heb meegemaakt van ouders die (licht) verstandelijk gehandicapt zijn. Zo'n kind wil als jongere of jong volwassene ook vaak kunnen terugvallen op ouders voor advies, alles zal op jouw schouders blijven komen. Je man heeft zich tot nu toe enigszins kunnen redden omdat jij zijn achtervang bent. Hoe gaat hij dat doen als jij wegvalt? Je bent dan niet meer verantwoordelijk voor hem maar nog wel verbonden aan hem en misschien ook nog wel betrokken bij hem. Kun je die afstand bewaren?
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
maandag 7 oktober 2024 om 15:24
Echt uit z'n vel springen.Jahallo222 schreef: ↑07-10-2024 15:11Excuus, ik had dit berichtje gemist. Hoe ziet de verbale agressie eruit dan? En hoe vaak vindt dit plaats?
Het dan ook heel persoonlijk maken.
Jij doet ook altijd zus... jij wilt ook altijd zo....
Ik ben dan vaak een zeikerd ook.
Pas zei hij: ik wil graag een vrouw met een beetje status.
Ik ben te casual voor hem.
We hadden een feestje waar een stel swingers aanwezig was.
Hij vindt daar wat van.
Was hij nadien boos op mij, omdat volgens hem die man steeds naar mij keek.
Als ik dan uitleg dat ik daar niks aan kan doen. Krijg in dus opmerkingen dat ik een sjansbak ben etc.
Even ter verduidelijking: ik was me van geen kwaad bewust! Stond vooral gezellig te kletsen met m'n vriendinnen die ik al weken niet had gezien.
Hij heeft echt geen idee dat het totaal niet klopt hoe hij mij daar op aanspreekt. En wat dit met mij doet..
Dit soort situaties is misschien 4 keer per jaar?
maandag 7 oktober 2024 om 15:35
Goeie post. Dit is wat ik probeer uit te leggen in mijn verhaal hiervoor. Ik wist, voordat ik ging scheiden, dat alles op mij af zou komen. De moeder en vaderrol, de schoolgesprekken, de financiële opvoeding van mijn kinderen, de pijntjes, liefdesverdriet, zorgen. Dat is ook zo uitgekomen en dat was helemaal ok. Daar tegenover stond een verdrietige vader die wel zijn uiterste best deed om er voor ze te zijn, op zijn manier . Als hij wat deed waren het echt leuke dingen want hij was zelf ook een kind. De kinderen waren om die reden dol op hem.SweetFirefly schreef: ↑07-10-2024 15:12De hersenen zijn pas uitgegroeid als iemand 23 is. En financieel ben je verantwoordelijk tot je kinderen 21 zijn. Maar los daarvan; een scheiding blijft (emotioneel) moeilijk, voor iedereen in het gezin. Wat gaat het voor jou oplossen als je achter de schermen toch nog van alles moet regelen? Ik geef dit aan omdat ik als pleegmoeder kinderen heb meegemaakt van ouders die (licht) verstandelijk gehandicapt zijn. Zo'n kind wil als jongere of jong volwassene ook vaak kunnen terugvallen op ouders voor advies, alles zal op jouw schouders blijven komen. Je man heeft zich tot nu toe enigszins kunnen redden omdat jij zijn achtervang bent. Hoe gaat hij dat doen als jij wegvalt? Je bent dan niet meer verantwoordelijk voor hem maar nog wel verbonden aan hem en misschien ook nog wel betrokken bij hem. Kun je die afstand bewaren?
Dit alles was voor mij geen reden om niet te scheiden want ondanks dat het zwaar was, viel er heel veel psychische druk van mijn schouders. Het is het allemaal dubbel en dwars waard geweest.
maandag 7 oktober 2024 om 15:43
Het lijkt mij vreselijk lastig om meer een soort persoonlijke begeleider te zijn dan een echte partner. Jij zit steeds meer in een ondersteunende rol. En er is geen gelijkwaardigheid meer. Sterker nog jij moet je continu aanpassen aan zijn niveau om problemen op te lossen of te voorkomen. Uiteindelijk breekt je dat natuurlijk wel op. Zeker als jij nog jaren verder moet.
Wil je echt jezelf opofferen voor je kinderen? En welk voorbeeld geef jij nu zelf af over een gezonde relatie? Voelen die kinderen met 18 zich niet enorm voorgelogen als ze horen dat jouw taak erop zit. En dat je het alleen voor hen hebt volgehouden (en ze eigenlijk zijn opgegroeid in een leugen). Dan beter eerlijk zijn.
Wil je echt jezelf opofferen voor je kinderen? En welk voorbeeld geef jij nu zelf af over een gezonde relatie? Voelen die kinderen met 18 zich niet enorm voorgelogen als ze horen dat jouw taak erop zit. En dat je het alleen voor hen hebt volgehouden (en ze eigenlijk zijn opgegroeid in een leugen). Dan beter eerlijk zijn.
maandag 7 oktober 2024 om 22:40
Ja hier heb je zeker een punt.evelien2010 schreef: ↑07-10-2024 15:43Het lijkt mij vreselijk lastig om meer een soort persoonlijke begeleider te zijn dan een echte partner. Jij zit steeds meer in een ondersteunende rol. En er is geen gelijkwaardigheid meer. Sterker nog jij moet je continu aanpassen aan zijn niveau om problemen op te lossen of te voorkomen. Uiteindelijk breekt je dat natuurlijk wel op. Zeker als jij nog jaren verder moet.
Wil je echt jezelf opofferen voor je kinderen? En welk voorbeeld geef jij nu zelf af over een gezonde relatie? Voelen die kinderen met 18 zich niet enorm voorgelogen als ze horen dat jouw taak erop zit. En dat je het alleen voor hen hebt volgehouden (en ze eigenlijk zijn opgegroeid in een leugen). Dan beter eerlijk zijn.
maandag 7 oktober 2024 om 22:56
Het staat zeker verder van me af! Ik probeerde meer een soort beeld te schetsen. Ik begrijp jou punt van het lang samen zijn en het steeds verder uit elkaar groeien goed. Reageerders leken niet te begrijpen hoe zoiets kan ontstaan.
maandag 7 oktober 2024 om 23:03
Ja snap ik hoor!
Bedankt voor je reactie.
En alleen maar mooi dat je niet altijd met al je vrienden op hetzelfde niveau hoeft te zitten.
Iedereen heeft weer andere mooie eigenschappen.
dinsdag 8 oktober 2024 om 08:58
Goed om dat duidelijk te maken. Maar een vriendin die je af en toe een paar uurtjes ziet is wel anders dan je partner. To komt steeds meer in de rol van begeleider ipv partner. Daarnaast is het enorm vermoeiend in je eigen huis niet jezelf te kunnen zijn omdat je continu je niveau en gedrag moet aanpassen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
